Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik górnictwa odkrywkowego
  • Kwalifikacja: GIW.03 - Eksploatacja złóż metodą odkrywkową
  • Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 14:41
  • Data zakończenia: 8 grudnia 2025 14:55

Egzamin niezdany

Wynik: 15/40 punktów (37,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Wskaź dokument, który jest zatwierdzany przez odpowiedni organ nadzoru górniczego oraz uprawnia do prowadzenia działalności w zakładzie górniczym?

A. Regulamin ruchu
B. Plan ruchu zakładu górniczego
C. Dokument bezpieczeństwa
D. Projekt zagospodarowania złoża
Plan ruchu zakładu górniczego to ważny dokument, który musi być zatwierdzony przez odpowiednie organy nadzoru górniczego. Bez niego, tak naprawdę nie da się prowadzić żadnych działań w zakładzie górniczym. W tym dokumencie znajdziesz m.in. zasady dotyczące wydobycia, bezpieczeństwa pracy i ochrony środowiska. Wydaje mi się, że to kluczowe, aby taki plan był dobrze przemyślany i zgodny z przepisami prawa górniczego. Na pewno powinno w nim być opisane, gdzie znajdują się urządzenia górnicze, jakie metody wydobycia są stosowane, a także jakie są programy szkoleniowe dla pracowników. To nie tylko kwestia formalności, ale także narzędzie, które pomaga zidentyfikować potencjalne zagrożenia i myśleć o prewencji. Dlatego przestrzeganie zasad zawartych w tym dokumencie jest mega ważne dla bezpieczeństwa zarówno pracowników, jak i środowiska, w którym pracują. Dobrze jest na bieżąco aktualizować taki plan, bo to zgodne z najlepszymi praktykami w branży i normami ISO odnoszącymi się do bezpieczeństwa w wydobyciu.
Pytanie 2

Na podstawie wyników badań i pomiarów czynników szkodliwych w środowisku pracy na stanowisku operatora spycharki przedstawionych w tabeli określ, których środków ochrony indywidualnej pracownik powinien używać bezwzględnie.

Czynnik szkodliwyZbadana wartość
NDS lub NDN
Hałas0,8 NDN*
Wibracja ogólna0,4 NDN*
Pył respirabilny1,1 NDS**
Pył całkowity0,9 NDS**
A. Gogle ochronne.
B. Półmaskę przeciwpyłową.
C. Pas antywibracyjny.
D. Nauszniki przeciwhałasowe.
Półmaski przeciwpyłowe są kluczowym elementem ochrony indywidualnej dla operatorów spycharek, szczególnie w kontekście przekroczenia Największego Dopuszczalnego Stężenia (NDS) pyłu respirabilnego, które wynosi 1,1 NDS. Używanie półmaski zapewnia skuteczną filtrację powietrza, co jest niezbędne, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia chorób układu oddechowego, takich jak pylica płuc czy inne schorzenia wynikające z długotrwałego narażenia na pyły. Zgodnie z normami branżowymi, w tym PN-EN 149, półmaski powinny być dobierane do konkretnego zagrożenia, co podkreśla znaczenie właściwego doboru sprzętu ochronnego w zależności od rodzaju i stężenia czynników szkodliwych. Operatorzy powinni regularnie przechodzić szkolenia dotyczące użytkowania i konserwacji półmaski, aby zapewnić jej skuteczność. Dodatkowo, w przypadku pracy w warunkach z dużym stężeniem pyłów, ważne jest, aby również monitorować poziom zanieczyszczeń powietrza, co może pomóc w dostosowaniu metod ochrony i zapewnieniu zdrowia pracowników.
Pytanie 3

Najskuteczniejszym sposobem transportu usuniętego melafiru z wyrobiska wgłębnego na powierzchnię jest przewóz

A. przenośnikami kubłowymi
B. ładowarką jednonaczyniową
C. dźwignicą linotorową
D. samochodami technologicznymi
Wybór ładowarki jednonaczyniowej do transportu melafiru jest niewłaściwy z kilku istotnych powodów. Ładowarki jednonaczyniowe, choć skuteczne w załadunku, nie są dedykowane do transportu na długich dystansach czy w trudnym terenie, co jest kluczowe w przypadku wyrobisk górniczych. Ich zastosowanie ogranicza się głównie do pracy w obrębie jednej strefy, co oznacza, że nie są one w stanie efektywnie przemieszczać dużych ilości melafiru na powierzchnię. Przenośniki kubłowe również nie są optymalnym rozwiązaniem, gdyż są przeznaczone do transportu materiałów w pionie, co w przypadku melafiru jest niepraktyczne. Dźwignice linotorowe, mimo że mogą być użyte do transportu na dużych wysokościach, nie są idealne do pracy w warunkach górniczych, gdzie występują duże obciążenia i konieczność zabezpieczenia materiału podczas transportu. Wybór nieodpowiednich metod transportu może prowadzić do znacznych strat materiału oraz zwiększonego ryzyka wypadków, dlatego tak ważne jest stosowanie sprawdzonych i wydajnych rozwiązań, jak samochody technologiczne, które zapewniają kompleksowe podejście do transportu materiałów w górnictwie.
Pytanie 4

Zagrożeniem naturalnym nie określamy sytuacji

A. wyrzutem gazów i skał
B. osuwiskowego
C. rozrzutem odłamków skalnych
D. wybuchem pyłu węglowego
Zagrożenie naturalne definiowane jest jako zjawisko pochodzenia naturalnego, które może wywołać negatywne skutki dla ludzi, środowiska oraz gospodarki. Odpowiedź "rozrzutem odłamków skalnych" odnosi się do procesu geologicznego, który w kontekście zagrożeń naturalnych jest klasyfikowany jako zagrożenie związane z działalnością wulkaniczną lub erozyjną, jednak nie jest uważany za zjawisko, które mogłoby być bezpośrednio zaliczone do zagrożeń naturalnych, takich jak trzęsienia ziemi czy powodzie. W praktyce, rozrzut odłamków skalnych ma znaczenie w kontekście oceny ryzyka geologicznego i wymaga monitorowania oraz zapobiegania, szczególnie w obszarach górskich. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest analiza ryzyka przed budową infrastruktury, gdzie konieczne jest dokładne zrozumienie lokalnych warunków geologicznych oraz potencjalnych zagrożeń, co wpisuje się w standardy zarządzania ryzykiem budowlanym oraz ochrony środowiska.
Pytanie 5

W trakcie malowania zewnętrznej części konstrukcji zwałowarki konieczne jest zapewnienie pracownikowi środków ochrony indywidualnej przeciwko upadkom z wysokości w formie

A. siatek bezpieczeństwa poziomych
B. szelek bezpieczeństwa z amortyzatorami
C. miękkich poduszek powietrznych
D. balustrad oraz rusztowań z barierkami
Szelki z amortyzatorami to naprawdę istotny element ochrony, zwłaszcza gdy ktoś pracuje na wysokości, jak na przykład malując konstrukcje zwałowarki. Z tego, co wiem, użycie takich szelek jest zgodne z normą PN-EN 361, która wskazuje, co powinny mieć uprzęże do pracy na wysokości. Dzięki nim siły działające na ciało w razie upadku rozkładają się lepiej, co naprawdę zmniejsza ryzyko kontuzji. Amortyzatory, które są w tych szelkach, pomagają też zredukować siłę uderzenia, co jest mega ważne dla bezpieczeństwa. Wyobraź sobie pracownika, który maluje coś na kilku metrach - jeśli by stracił równowagę, to właśnie te amortyzatory ochroniłyby go przed poważnymi kontuzjami. Fajnie też podkreślić, że korzystanie z szelek to nie tylko przestrzeganie przepisów, ale też zasada ergonomii i prewencji wypadków, co jest kluczowe w każdej pracy. Dlatego tak ważne jest, by mieć odpowiednie środki ochrony, bo to w końcu nie tylko obowiązek pracodawcy, ale też element kultury bezpieczeństwa w firmie.
Pytanie 6

Do podstawowego wyposażenia przenośnika taśmowego należą urządzenia

A. do monitorowania temperatury taśmy przenośnika
B. radiowe do komunikacji wewnątrzzakładowej
C. do napinania taśmy
D. do nawilżania transportowanego urobku
Odpowiedź dotycząca urządzeń do napinania taśmy przenośnika jest poprawna, ponieważ ich obecność jest kluczowa dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania przenośników taśmowych. Napinanie taśmy umożliwia utrzymanie odpowiedniego napięcia, co jest niezbędne dla efektywnego transportu materiałów. Zbyt małe napięcie może prowadzić do poślizgu taśmy, a zbyt duże z kolei może powodować jej uszkodzenia oraz zwiększone zużycie. W praktyce zastosowanie takich urządzeń, jak napinacze mechaniczne czy hydrauliczne, jest powszechne w różnych gałęziach przemysłu, w tym w górnictwie i logistyce. Przykładem mogą być przenośniki taśmowe w kopalniach, gdzie regularne kontrolowanie i dostosowywanie napięcia taśmy jest standardem operacyjnym, co pozwala na minimalizację przestojów i optymalizację procesu transportu. Przestrzeganie standardów takich jak ISO 9001 w zakresie zarządzania jakością i efektywności operacyjnej podkreśla istotę odpowiedniego wyposażenia przenośników, co potwierdza znaczenie urządzeń napinających.
Pytanie 7

Wcięcie w skale z jedną odsłoniętą płaszczyzną (stropową) wykonane w celu podziału na monolity i bloki nazywane jest

A. wcinką
B. wdzierką
C. zabierką czołową
D. zabierką boczną
Ocena błędnych odpowiedzi wskazuje na szereg nieporozumień dotyczących terminologii geologicznej oraz zastosowań w praktyce inżynieryjnej. Zasady dotyczące wcięć w ławach skalnych są precyzyjnie określone, a ich właściwe zrozumienie jest kluczowe dla efektywnego zarządzania procesami wydobywczymi. Zabierka boczna to termin, który odnosi się do metody wydobycia, w której materiał jest usuwany z boku złoża, a nie do konkretnego rodzaju wcięcia. W kontekście wcięć w ławach, to podejście jest mylące, ponieważ nie odnosi się do podziału ławy na monolity, a raczej do techniki eksploatacji. Wcinka również nie odnosi się bezpośrednio do definicji wdzierki i wskazuje na ograniczone zrozumienie procesów geologicznych. Z kolei zabierka czołowa to jeszcze inny termin używany w kontekście wydobycia, który opisuje sytuację, w której materiał jest usuwany z czoła złoża. Te koncepcje mogą być mylnie interpretowane w kontekście podziału ław skalnych, co prowadzi do nieprecyzyjnego rozumienia procesów wydobywczych. Kluczowe w tym przypadku jest zrozumienie, że wdzierka, jako technika podziału ławy skalnej, ma na celu przede wszystkim stworzenie efektywnych bloków do dalszej obróbki i eksploatacji, co nie jest zgodne z definicjami zaproponowanymi w pozostałych odpowiedziach.
Pytanie 8

Ruch w odkrywkowej kopalni górniczej jest realizowany pod nadzorem i kierownictwem

A. organów nadzoru geologicznego
B. ekspertów ds. działalności zakładu górniczego
C. organów nadzoru górniczego
D. osób mających odpowiednie kwalifikacje
Wybór odpowiedzi, które sugerują, że ruch odkrywkowego zakładu górniczego może być prowadzony przez rzeczoznawców do spraw ruchu zakładu górniczego, organy nadzoru geologicznego, czy organów nadzoru górniczego, świadczy o pewnych nieporozumieniach w zakresie ról i odpowiedzialności w branży górniczej. Rzeczoznawcy pełnią rolę doradczą i nie prowadzą bezpośrednio ruchu zakładu, ich zadaniem jest ocena i analiza stanu technicznego oraz zgodności z przepisami, co nie zastępuje konieczności posiadania kwalifikacji przez osoby odpowiedzialne za codzienną eksploatację. Organy nadzoru geologicznego oraz górniczego z kolei mają na celu kontrolowanie i nadzorowanie działalności górniczej, co oznacza, że ich rola jest regulacyjna, a nie operacyjna. Właściwe zarządzanie zakładem górniczym wymaga nie tylko znajomości przepisów, ale także praktycznych umiejętności związanych z prowadzeniem prac w terenie oraz zarządzaniem ludźmi i zasobami. Ignorowanie tej kluczowej potrzeby prowadzi do potencjalnych zagrożeń dla bezpieczeństwa i efektywności wydobycia, co może mieć poważne konsekwencje zarówno dla pracowników, jak i dla środowiska.
Pytanie 9

Koncesji na wydobycie surowców mineralnych ze złóż, jeśli jednocześnie są spełnione następujące warunki: powierzchnia udokumentowanego złoża, które nie jest objęte prawem górniczym, nie przekracza 2 ha, wydobycie surowca z tego złoża w danym roku kalendarzowym nie może być wyższe niż 20 000 m3, a działalność będzie realizowana w sposób odkrywkowy oraz bez zastosowania materiały wybuchowe, udziela

A. starosta
B. organ kontrolujący działalność górniczą
C. marszałek regionu
D. minister odpowiedzialny za kwestie ochrony środowiska
Wybór odpowiedzi dotyczącej ministra, marszałka czy organu nadzoru górniczego nie jest trafny. To starosta ma te konkretne uprawnienia w sprawie udzielania koncesji w przypadku małych złóż. Minister od spraw środowiska zajmuje się raczej ogólnymi regulacjami na poziomie kraju, więc to nie jego działka. Marszałek województwa zajmuje się innymi rzeczami, na przykład planowaniem przestrzennym, a nie koncesjami na wydobycie. Organ nadzoru górniczego też nie przyznaje koncesji, tylko sprawdza, czy wszystko jest zgodnie z przepisami. Zrozumienie tych różnic jest ważne, żeby dobrze zarządzać zasobami mineralnymi. Jak wybierzesz niewłaściwy organ, to mogą być problemy z efektywnym zarządzaniem lokalnymi złóżami, a to nie jest dobre dla branży.
Pytanie 10

Neutralizacja gruntów z użyciem kultywacji, hydroobsiewu, zalesiania, zadrzewiania oraz nawożenia mineralnego stanowi część rekultywacji

A. podstawowej
B. technicznej
C. przygotowawczej
D. biologicznej
Rekultywacja biologiczna to proces, który ma na celu przywrócenie ekosystemów na terenach zdegradowanych, gdzie nastąpił znaczny wpływ negatywny na środowisko, na przykład z powodu działalności przemysłowej czy urbanizacji. Neutralizacja gruntu, kultywatorowanie, hydroobsiew, oraz zalesienia i zadrzewienia to kluczowe działania w tym zakresie, które mają na celu odbudowę naturalnych procesów ekologicznych. Przykładem zastosowania rekultywacji biologicznej jest przywracanie terenów poprzemysłowych, gdzie poprzez nasadzenia drzew i krzewów, a także zastosowanie odpowiednich nawozów mineralnych, poprawia się jakość gleby oraz zwiększa bioróżnorodność. Standardy rekultywacji wskazują, że działania te powinny być prowadzone w sposób zrównoważony, aby wspierały rozwój lokalnych ekosystemów i były zgodne z zasadami ochrony środowiska.
Pytanie 11

Który z dokumentów dotyczących ruchu w zakładzie górniczym wskazuje, że w kabinach pojazdów podczas załadunku nie mogą przebywać ludzie?

A. Projekt eksploatacji
B. Dokument bezpieczeństwa
C. Plan ruchu zakładu górniczego
D. Regulamin ruchu
Wybór odpowiedzi innej niż regulamin ruchu może prowadzić do nieporozumień dotyczących kluczowych zasad bezpieczeństwa w zakładzie górniczym. Plan ruchu zakładu górniczego, choć istotny, koncentruje się głównie na ogólnym przepływie materiałów i organizacji działania zakładu, a nie na szczegółowych normach bezpieczeństwa dotyczących załadunku. Z kolei projekt eksploatacji dotyczy strategii wydobycia surowców mineralnych, co również nie obejmuje szczegółów związanych z bezpieczeństwem przy pracy z pojazdami transportowymi. Dokument bezpieczeństwa ma na celu szerokie omówienie zagrożeń oraz środków ochrony, ale nie precyzuje konkretnych zasad dotyczących ruchu pojazdów i obecności ludzi w kabinach. Często błędne wnioski wynikają z mylnego przekonania, że dokumenty te w równym stopniu odnoszą się do wszystkich aspektów operacyjnych zakładu. Ważne jest, aby zrozumieć, że regulamin ruchu jest stworzony specjalnie, aby zapewnić bezpieczeństwo podczas pracy związanej z transportem w obszarach górniczych. Zbagatelizowanie tego dokumentu może prowadzić do realnych zagrożeń, dlatego tak istotne jest jego właściwe zrozumienie i stosowanie w praktyce.
Pytanie 12

Który z dokumentów precyzuje działania konieczne do zapewnienia:
 realizacji działalności objętej koncesją,
 bezpieczeństwa publicznego, przeciwpożarowego oraz osób znajdujących się w zakładzie górniczym
(w szczególności dotyczące BHP),
 efektywnego gospodarowania złożem,
 ochrony elementów środowiska oraz obiektów budowlanych,
 zapobiegania szkodom i ich usuwania?

A. Plan zagospodarowania złoża
B. Plan ruchu zakładu górniczego
C. Dokument dotyczący bezpieczeństwa
D. Regulamin operacyjny
Wybór innych dokumentów, takich jak projekt zagospodarowania złoża, dokument bezpieczeństwa czy regulamin ruchu, może prowadzić do mylnych wniosków dotyczących ich funkcji w kontekście działalności górniczej. Projekt zagospodarowania złoża koncentruje się głównie na planowaniu i organizacji eksploatacji złoża, a nie na codziennych operacjach i bezpieczeństwie w ruchu zakładu. Dokument bezpieczeństwa skupia się na ocenie ryzyk związanych z działalnością, ale nie zawiera szczegółowych procedur operacyjnych, które są kluczowe dla bieżącego funkcjonowania zakładu. Regulamin ruchu natomiast określa zasady poruszania się w obrębie zakładu, ale nie obejmuje tak szerokiego zakresu zagadnień, jak bezpieczeństwo osób, zarządzanie złożem, czy ochrona środowiska. Wybierając te dokumenty, można przeoczyć istotne elementy związane z kompleksowym podejściem do zarządzania bezpieczeństwem i efektywnością w zakładzie górniczym. Typowe błędy myślowe to niedocenianie znaczenia integracji wszystkich aspektów działalności górniczej, co może prowadzić do poważnych konsekwencji, zarówno dla bezpieczeństwa pracowników, jak i dla ochrony środowiska. Dlatego kluczowym jest, aby wszyscy uczestnicy branży górniczej rozumieli rolę planu ruchu jako dokumentu zapewniającego szczegółowe regulacje dotyczące wszystkich wymienionych aspektów działalności górniczej.
Pytanie 13

Jakie urządzenie służy do pomiaru rezystancji obwodów strzałowych?

A. wskaźnik WRZOS
B. zapalarka TZK-350
C. rurka LED-IN-LINE
D. sprzęt MULTIBLEND II
Wskaźnik WRZOS jest dedykowanym urządzeniem do pomiaru rezystancji obwodów strzałowych, które są kluczowe w kontekście zapewnienia bezpieczeństwa w systemach zapalających. Urządzenie to pozwala na dokładne określenie wartości rezystancji, co jest niezbędne do oceny ich sprawności i wykrywania potencjalnych usterek. Przykładowo, w aplikacjach militarnych oraz w przemyśle pirotechnicznym, odpowiednia rezystancja obwodu strzałowego jest niezbędna do zapewnienia, że ładunki wybuchowe zostaną zapalone w sposób kontrolowany i bezpieczny. Wskaźnik WRZOS umożliwia przeprowadzenie testów zgodnie z obowiązującymi normami, co jest kluczowe dla przestrzegania standardów BHP oraz procedur jakości. Regularne kontrole obwodów za pomocą tego wskaźnika są nie tylko wymogiem prawnym, ale również najlepszą praktyką, pomagającą zminimalizować ryzyko awarii i wypadków.
Pytanie 14

Podczas prac związanych z udostępnianiem nowych poziomów roboczych oraz budową pochylni transportowych pomiędzy tymi poziomami, najbardziej odpowiednie będzie użycie systemu zabierkowego

A. zabierką boczną
B. zabierką zwężoną
C. zabierką czołową
D. wkopem czołowym
Wybór odpowiedzi dotyczącej zabierki zwężonej, bocznej lub czołowej wskazuje na niepełne zrozumienie zasadności konkretnego sposobu transportu w kontekście budowy pochylni transportowych. Zabierka zwężona, pomimo że może być użyteczna w niektórych warunkach, nie jest optymalnym rozwiązaniem w kontekście robót podziemnych, gdzie wymagana jest większa stabilność materiałów oraz efektywność transportu. W sytuacjach, gdy zachodzi potrzeba transportu dużych ilości urobku, zabierka boczna, która polega na przesuwaniu materiałów równolegle do kierunku jazdy, może prowadzić do strat i zwiększenia ryzyka zatorów. Takie podejście nie jest zgodne z zasadami efektywnego zarządzania transportem i zwiększa czas potrzebny na realizację zadań. Ponadto, zabierka czołowa, mimo że jest bardziej odpowiednia niż inne wymienione formy, w kontekście budowy pochylni transportowych, nie jest aż tak efektywna jak wkop czołowy, który zapewnia lepszą organizację przestrzeni roboczej oraz skuteczniejsze zarządzanie procesami transportowymi. Dobrze zaplanowany system transportowy powinien opierać się na najlepszych praktykach i normach, które uwzględniają efektywność, bezpieczeństwo oraz minimalizację kosztów operacyjnych.
Pytanie 15

W przypadku transportu technologicznego w kopalni odkrywkowej, który z poniższych układów nie jest układem ciągłym?

A. koparka wielonaczyniowa — most przerzutowy
B. pogłębiarka wieloczerpakowa — przenośniki taśmowe
C. koparka wielonaczyniowa — zwałowarka z wydłużonym wysięgnikiem zwałującym
D. koparka jednonaczyniowa — wozidła technologiczne
Odpowiedzi wskazujące na koparki wielonaczyniowe w połączeniu z mostami przerzutowymi, pogłębiarki wieloczerpakowe z przenośnikami taśmowymi oraz koparki wielonaczyniowe z zwałowarkami z wydłużonym wysięgnikiem, choć mogą wydawać się prawidłowe, nie są zgodne z definicją układów ciągłych w kontekście transportu technologicznego. Koparka wielonaczyniowa oraz most przerzutowy to klasyczne połączenie, które zapewnia ciągłość transportu urobku. Most przerzutowy działa jako element odprowadzający materiał, co czyni ten układ efektywnym. W przypadku pogłębiarek, ciągłość transportu jest realizowana przez przenośniki taśmowe, które transportują wydobyty materiał nieprzerwanie, co również spełnia standardy ciągłego układu transportowego. Połączenie koparki wielonaczyniowej z zwałowarką z wydłużonym wysięgnikiem również oferuje ciągłość działań, bo zwałowarka może nieprzerwanie zbierać urobek do składowania. Typowym błędem myślowym jest mylenie układów transportowych z różnymi typami maszyn, które nie zawsze zapewniają ciągłość transportu. Wozidła technologiczne, które są używane do transportu materiałów pomiędzy różnymi strefami roboczymi, działają na zasadzie przerywanego cyklu pracy, co nie odpowiada definicji układów ciągłych. Właściwe zrozumienie tego podziału jest kluczowe dla optymalizacji procesów w kopalniach odkrywkowych i zwiększenia efektywności operacji.
Pytanie 16

Jaka jest minimalna bezpieczna odległość, na jaką można podejść do eksploatowanego bębna zwrotnego przenośnika taśmowego?

A. 0,5 m
B. 0,2 m
C. 1,0 m
D. 1,5 m
Jeśli wybierzesz niewłaściwą odległość od bębna zwrotnego przenośnika taśmowego, może to świadczyć o braku znajomości zasad bezpieczeństwa. Na przykład, jeżeli zaznaczysz 1,5 m, to jest to dużo za dużo w porównaniu do 0,5 m, co sugeruje, że może masz mylne pojęcie o tym, jak to wszystko działa. Z kolei wybór 0,2 m jest całkowicie ryzykowny, bo to za mała odległość i może prowadzić do poważnych wypadków. Trzeba pamiętać, że przenośniki mają swoje zasady działania, które muszą być przestrzegane. A jeśli wybierzesz 1,0 m, to znów możesz pomyśleć, że to wystarczy, ale nie bierzesz pod uwagę, że maszyny mogą działać dynamicznie, co zwiększa ryzyko. Dlatego ważne, żeby ludzie, którzy obsługują sprzęt, dobrze rozumieli zagrożenia, bo to istotne dla zapewnienia bezpieczeństwa. Warto mieć dobrze przygotowane procedury BHP i prowadzić szkolenia, żeby jasno określić, jakie odległości są konieczne, bazując na solidnych analizach.
Pytanie 17

Codzienną obsługę spycharki należy przeprowadzić

A. po każdym wyłączeniu silnika
B. po zakończeniu pracy na wyrobisku
C. w trakcie zmiany roboczej
D. przed uruchomieniem silnika
Udzielając odpowiedzi, że obsługę codzienną spycharki należy wykonać w połowie zmiany roboczej, po zakończeniu pracy na wyrobisku lub po każdym wyłączeniu silnika, można doprowadzić do niebezpiecznych sytuacji. Przeprowadzanie kontroli w trakcie pracy jest nieefektywne, ponieważ może odciągać uwagę operatora od wykonywania zadań, a także prowadzić do pominięcia istotnych aspektów bezpieczeństwa. Obsługa po zakończeniu pracy również nie jest zgodna z najlepszymi praktykami, ponieważ problemy techniczne mogłyby zostać zignorowane, a maszyna mogłaby być uruchomiona w nienależytym stanie. Z kolei wykonywanie obsługi po każdym wyłączeniu silnika także nie jest zalecane, ponieważ niektóre kontrole mogą okazać się zbędne, a częste otwieranie silnika może prowadzić do szybszego zużycia uszczelek i innych komponentów. Należy pamiętać, że celem obsługi codziennej jest zapewnienie bezpieczeństwa i sprawności maszyny zanim zostanie uruchomiona, co jest fundamentem odpowiedzialnej eksploatacji sprzętu budowlanego oraz zgodności z obowiązującymi normami BHP i producentów sprzętu.
Pytanie 18

Negatywne skutki działalności robót górniczych w odkrywkowym zakładzie górniczym nie mogą przekraczać granicy

A. zakładu górniczego
B. obszaru górniczego
C. terenu górniczego
D. wyrobiska górniczego
Dostosowanie odpowiedzi do granic obszaru górniczego, wyrobiska górniczego czy zakładu górniczego jest zrozumiałe, jednak nie odzwierciedla rzeczywistych ram regulacyjnych dotyczących wpływu robót górniczych na otoczenie. Obszar górniczy jest pojęciem szerszym, które może obejmować różne lokalizacje, ale nie precyzuje, gdzie rzeczywiście mogą wystąpić szkodliwe skutki. Wyrobisko górnicze odnosi się do konkretnego miejsca, w którym prowadzi się wydobycie, ale nie uwzględnia pełnego zakresu wpływów, które mogą sięgać poza to wyrobisko. Z kolei zakład górniczy dotyczy głównie infrastruktury związanej z procesem wydobycia, a nie samego terenu, na którym te działania się odbywają. Te odpowiedzi mogą wydawać się logiczne, jednak klasyfikują obszar wpływu robót górniczych w sposób niekompletny. W rzeczywistości, aby skutecznie zarządzać ryzykiem związanym z działalnością górniczą, konieczne jest określenie granic terenu górniczego jako kluczowego elementu strategii zarządzania środowiskowego oraz zgodności z obowiązującymi regulacjami prawnymi. Niezrozumienie tego zakresu może prowadzić do niedostatecznego zabezpieczenia środowiska i społeczności w pobliżu działalności górniczej.
Pytanie 19

Kto akceptuje lokalizację oraz budowę osiedli usytuowanych na stałych elementach wyrobiska górniczego w kopalni węgla brunatnego?

A. Kierownik ruchu zakładu górniczego
B. Państwowy organ nadzoru górniczego
C. Zarządca sekcji odwadniania
D. Państwowy organ nadzoru wodnego
Wybór niewłaściwej odpowiedzi może wynikać z niepełnego zrozumienia ról poszczególnych osób i instytucji w kontekście zarządzania operacjami w zakładzie górniczym. Kierownik działu odwadniania odpowiada za aspekty związane z zarządzaniem wodami w obrębie kopalni, ale nie ma kompetencji do zatwierdzania lokalizacji osadników, co jest istotnym elementem planowania strategicznego w kontekście działalności górniczej. Z kolei Państwowy organ nadzoru wodnego, chociaż odpowiedzialny za regulacje dotyczące zarządzania wodami, nie zajmuje się bezpośrednio zatwierdzaniem projektów infrastrukturalnych w kopalniach. Podobnie, Państwowy organ nadzoru górniczego ma na celu nadzorowanie przestrzegania przepisów górniczych, a nie bezpośrednie podejmowanie decyzji w sprawach lokalizacyjnych. Ważne jest, aby zrozumieć, że zatwierdzanie projektów w kontekście budowy osadników wymaga nie tylko wiedzy technicznej, ale także zrozumienia specyfiki operacyjnej zakładu górniczego oraz wymogów środowiskowych. Błędny wybór odpowiedzi może być skutkiem mylenia roli nadzoru z odpowiedzialnością operacyjną, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków na temat struktury zarządzania w kopalniach.
Pytanie 20

Do podstawowych funkcji zwałowarek zalicza się

A. zwałowanie urobku
B. łamanie kopaliny
C. selekcja kopaliny
D. wyrównywanie terenu
Niwelacja terenu, kruszenie kopaliny oraz przesiewanie kopaliny to działania, które mogą się pojawić w kontekście prac wydobywczych, jednak nie są one głównymi zadaniami zwałowarek. Niwelacja terenu, chociaż jest kluczowym procesem w budownictwie i inżynierii, polega na wyrównywaniu powierzchni gruntu, co nie jest powiązane z funkcją zwałowarek, które mają na celu składowanie urobku. Kruszenie kopaliny dotyczy redukcji dużych kawałków surowców mineralnych na mniejsze frakcje, co jest realizowane przy użyciu kruszarek, a nie zwałowarek. Przesiewanie kopaliny z kolei jest procesem klasyfikacji urobku pod kątem wielkości cząstek, co jest zadaniem przesiewaczy. Podczas gdy wszystkie te procesy są istotne w szerokim zakresie operacji miningowych, każdy z nich angażuje różne maszyny i technologie. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że jedna maszyna może pełnić wiele funkcji, co prowadzi do nieporozumień na temat specyfiki urządzeń i ich zastosowań. Zwałowarki powinny być postrzegane jako wyspecjalizowane maszyny, których efektywność opiera się na ich zdolności do skutecznego zarządzania urobkiem, co jest kluczowe dla utrzymania płynności procesów wydobywczych.
Pytanie 21

Przedsiębiorca dysponuje koncesją na eksploatację kopaliny ze złoża, wydaną 1 kwietnia 2010 r., obowiązującą do 31 marca 2030 r. Ważność obecnego planu ruchu zakładu górniczego wygasa 31 grudnia 2019 r. Na jaki maksymalny czas można opracować nowy plan ruchu zakładu górniczego?

A. 10 lat
B. 6 lat
C. 8 lat
D. 2 lata
Wybór innego okresu na sporządzenie nowego planu ruchu zakładu górniczego to chyba jakieś nieporozumienie. Odpowiedzi takie jak 10 lat, 2 lata czy 8 lat nie biorą pod uwagę ważnych przepisów, które mówią, jak długo można mieć takie dokumenty. Na przykład, okres 10 lat jest całkowicie niezgodny, bo koncesja kończy się w 2030 roku. Z drugiej strony, 2 lata mogą wydawać się logiczne, ale nie uwzględniają maksymalnego czasu, na jaki można wydać plan, czyli 6 lat w tym przypadku. A 8 lat? Również nie pasuje, bo nie respektuje końca aktualnej koncesji. Ważne, aby osoby zajmujące się wydobyciem rozumiały te zasady, bo znajomość prawa górniczego i jego praktycznych skutków jest kluczowa dla prowadzenia działalności zgodnie z normami oraz zarządzania ryzykiem w górnictwie.
Pytanie 22

Sadzenie roślin wolnokwitnących na zboczach wyrobiska poeksploatacyjnego stanowi część etapu rekultywacji

A. technicznej
B. przygotowawczej
C. podstawowej
D. biologicznej
Wysiew roślin wolnokwitnących na skarpach wyrobiska poeksploatacyjnego jest kluczowym elementem fazy biologicznej rekultywacji, która ma na celu przywrócenie równowagi ekologicznej na terenach zniszczonych przez działalność przemysłową. Faza biologiczna obejmuje działania mające na celu wprowadzenie życia biologicznego na teren, który stracił swoje naturalne właściwości. Wysiew odpowiednich gatunków roślin jest niezbędny do stabilizacji gleby, co zapobiega erozji oraz wspomaga rozwój bioróżnorodności. Przykładem może być wysiew traw i roślin motylkowych, które nie tylko przyspieszają proces regeneracji gleby, ale również poprawiają jej strukturę i wartość odżywczą. W praktyce, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi rekultywacji terenów zdegradowanych, istotne jest dobieranie roślin odpowiednich do danego siedliska, co powinno być poprzedzone analizą warunków glebowych i klimatycznych. Działania te są zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie ekologii i ochrony środowiska, co podkreśla ich znaczenie w praktycznej rekultywacji terenów powykopalnianych.
Pytanie 23

Który z podanych środków stanowi ochronę indywidualną oczu podczas pracy na zwałowarce?

A. Plastry okulistyczne
B. Okulary korekcyjne
C. Gogle ochronne
D. Przyłbica samościemniająca
Gogle ochronne są kluczowym elementem środków ochrony indywidualnej oczu, szczególnie w warunkach pracy na zwałowarce, gdzie występuje ryzyko narażenia na różne niebezpieczeństwa, takie jak pył, odpryski materiałów czy intensywne światło. Gogle te zapewniają pełną osłonę, chroniąc oczy przed urazami mechanicznymi oraz chemicznymi, co jest zgodne z wymaganiami normy PN-EN 166 dotyczącej ochrony oczu. Zastosowanie gogli ochronnych w takich warunkach jest nie tylko zalecane, ale wręcz niezbędne, aby zminimalizować ryzyko poważnych obrażeń. W praktyce, pracownicy obsługujący zwałowarki powinni nie tylko nosić gogle, ale także regularnie je kontrolować pod kątem uszkodzeń i czystości, co wpłynie na ich skuteczność. Dodatkowo, gogle mogą być wyposażone w różne filtry UV, co podnosi ich funkcjonalność w zawodach związanych z intensywnym światłem. Warto również pamiętać, że stosowanie odpowiednich środków ochrony indywidualnej, takich jak gogle, jest częścią ogólnych zasad BHP i powinno być priorytetem w każdej pracy, gdzie występuje ryzyko uszkodzenia wzroku.
Pytanie 24

Na mapie wysokościowej przedstawiającej obszar w granicach terenu górniczego, jakim kolorem oznaczana jest granica zakładu górniczego?

A. fioletowym
B. pomarańczowym
C. czerwonym
D. żółtym
Wybór innego koloru, takiego jak żółty, pomarańczowy czy czerwony, w celu oznaczenia granicy zakładu górniczego na mapie jest błędny, ponieważ każdy z tych kolorów ma odmienne znaczenie w kontekście mapowania i oznaczania terenów. Żółty często kojarzy się z ostrzeżeniem lub informacjami o strefach, gdzie należy zachować szczególną ostrożność, ale nie odnosi się bezpośrednio do obszarów działalności górniczej. Pomarańczowy może być używany do oznaczania stref potencjalnie niebezpiecznych, ale także nie jest standardem w kontekście map górniczych. Czerwony kolor, z kolei, zazwyczaj reprezentuje obszary krytyczne lub obszary z ograniczeniami dostępu, co również nie jest właściwe dla oznaczania granic zakładów górniczych. Wybór niewłaściwego koloru może prowadzić do nieporozumień, które mogą mieć poważne konsekwencje w zarządzaniu terenem górniczym oraz w kontekście regulacji prawnych. Warto także zauważyć, że brak znajomości standardów mapowania w górnictwie może skutkować błędami w planowaniu i realizacji projektów górniczych, co z kolei może prowadzić do nieefektywności operacyjnych oraz naruszeń przepisów prawa. Prawidłowe oznaczenie granic zakładów górniczych jest zatem kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa, skutecznego zarządzania przestrzenią oraz wypełniania wymogów legislacyjnych.
Pytanie 25

Jaka powinna być średnica "d" otworu strzałowego, jeżeli zabiór wynosi z = 3 m przy założeniu, że z = 30d?

A. 100 mm
B. 300 mm
C. 30 mm
D. 10 mm
Odpowiedź 100 mm jest prawidłowa, ponieważ wynika z zastosowania wzoru z = 30d, gdzie z oznacza zabiór, a d średnicę otworu strzałowego. W naszym przypadku zabiór wynosi z = 3 m, co w przeliczeniu na milimetry daje 3000 mm. Aby obliczyć średnicę otworu, przekształcamy wzór: d = z / 30. Podstawiając z = 3000 mm, otrzymujemy d = 3000 mm / 30 = 100 mm. W praktyce, odpowiednia średnica otworu strzałowego jest kluczowa dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania systemów wentylacyjnych i hydraulicznych, a także dla innych zastosowań inżynieryjnych. W branży budowlanej i inżynieryjnej istotnym standardem jest utrzymanie odpowiednich wymiarów otworów strzałowych, co ma bezpośredni wpływ na efektywność przepływu mediów oraz bezpieczeństwo konstrukcji. Przykłady zastosowania to otwory w instalacjach wentylacyjnych, gdzie ich średnica musi być dostosowana do wymagań przepływu powietrza, a także w hydraulicznym systemie, gdzie średnica otworu wpływa na ciśnienie i wydajność systemu.
Pytanie 26

Jakie urządzenie powinno być użyte do transportu bloków skalnych z głębokości mniej więcej 150 m w przypadku pionowych ścianek wyrobiska?

A. Kolejka taśmowa
B. Kolej linowa
C. Wozidło
D. Żuraw
Żuraw jest najbardziej odpowiednim urządzeniem do transportu bloków skalnych z głębokości około 150 m przy pionowych ścianach wyrobiska ze względu na jego zdolność do dźwigania ciężkich ładunków na dużą wysokość. Żurawie są projektowane do pracy w trudnych warunkach, a ich konstrukcja umożliwia efektywne podnoszenie i przenoszenie dużych bloków wzdłuż pionowych tras. Zastosowanie żurawia pozwala na precyzyjne umieszczanie ładunków w wyznaczonych miejscach, co jest szczególnie istotne w kontekście bezpieczeństwa i efektywności operacji górniczych. Przykładem zastosowania żurawi w przemyśle górniczym mogą być operacje związane z wydobywaniem surowców mineralnych, gdzie transport bloków skalnych na dużą wysokość jest niezbędny do ich dalszej obróbki lub transportu. W branży budowlanej żurawie często wykorzystuje się do transportu elementów konstrukcyjnych na wysokość, co dodatkowo potwierdza ich wszechstronność i praktyczność. Zgodnie z normami bezpieczeństwa, użycie żurawia wymaga także odpowiedniego przeszkolenia operatorów oraz stosowania ścisłych procedur operacyjnych, co przyczynia się do minimalizacji ryzyk związanych z transportem ciężkich ładunków.
Pytanie 27

Lemiesz spycharki, który jest ustawiany jedynie bokiem do kierunku jazdy (umożliwia to boczne przenoszenie urobku), określa się mianem

A. czołowym-specjalnym
B. skośnym
C. uniwersalnym
D. czołowym-przechylnym
Wybór nieprawidłowych odpowiedzi, takich jak uniwersalny, czołowy-specjalny czy czołowy-przechylny, wynika często z niepełnego zrozumienia funkcji różnych typów lemieszy. Lemiesz uniwersalny jest zazwyczaj stosowany w szerokim zakresie zastosowań, ale nie jest zoptymalizowany do bocznego przemieszczania urobku. Czołowy-specjalny lemiesz charakteryzuje się konstrukcją umożliwiającą jego ustawienie w pozycji czołowej, co nie odpowiada specyfice pytania, ponieważ nie umożliwia on bocznego przesuwania materiału. Z kolei lemiesz czołowy-przechylny, mimo że oferuje możliwość regulacji kąta nachylenia, również nie jest dedykowany do pracy w pozycji bokiem do kierunku jazdy, co jest kluczowym wymaganiem dla lemiesza skośnego. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich wyborów, obejmują utożsamianie różnych typów lemieszy z ich ogólną funkcjonalnością bez uwzględnienia specyficznych zastosowań i wymagań. W praktyce, aby prawidłowo dobrać lemiesz do spycharki, należy analizować warunki pracy oraz rodzaj wykonywanych zadań. Właściwy dobór lemiesza jest istotny dla efektywności operacyjnej maszyny oraz jakości wykonania prac.
Pytanie 28

Jakie środki transportu są wykorzystywane do przewozu kopalin w kopalni węgla brunatnego?

A. przenośniki taśmowe
B. wozidła samochodowe
C. dźwignice linotorowe
D. żurawie typu Derrick
Przenośniki taśmowe są kluczowym elementem w procesie transportu węgla brunatnego w kopalniach. Ich konstrukcja i zasada działania pozwalają na efektywne przemieszczanie dużych ilości materiałów na różnych dystansach. Wykorzystują one ruchome taśmy, które poruszają się po rolkach, co minimalizuje straty materiałowe i zapewnia ciągłość procesu transportowego. Przenośniki taśmowe są stosowane nie tylko w kopalniach węgla, ale także w innych branżach, takich jak przemysł mineralny, gdzie transportuje się różnorodne surowce. Ich zaletą jest możliwość dostosowania długości i nachylenia, co czyni je uniwersalnym rozwiązaniem. Przykładowo, w dużych kopalniach węgla brunatnego, przenośniki taśmowe mogą być używane do transportu węgla z miejsca wydobycia do punktów załadunku, co znacznie zwiększa efektywność operacyjną i redukuje koszty pracy. Ponadto, zastosowanie przenośników taśmowych jest zgodne z normami bezpieczeństwa i efektywności energetycznej, co czyni je preferowanym wyborem w branży.
Pytanie 29

Jakie z wymienionych rozwiązań ochronnych służy jako środek ochrony zbiorowej pracowników przed utonięciem na koparce pływającej?

A. Koło ratunkowe z rzutką oraz linką ratunkową
B. Kamizelka ratunkowa bądź asekuracyjna
C. Kombinezon przeciwzanurzeniowy do codziennego użytku
D. Balustrada z poręczą ochronną umieszczoną na wysokości 1,1 m
Wybór innych opcji jako środków ochrony zbiorowej może wydawać się atrakcyjny, jednak żaden z nich nie spełnia wymogów właściwego zabezpieczenia przed zatonięciem na koparce pływającej. Koło ratunkowe z rzutką i linką asekuracyjną, choć jest ważnym elementem w sytuacjach kryzysowych, nie stanowi środka ochrony zbiorowej. Jego zastosowanie ogranicza się do działań ratunkowych po wystąpieniu wypadku, a nie prewencji. Kombinezon przeciwzanurzeniowy, mimo że może zapewnić ochronę indywidualną, nie jest rozwiązaniem zbiorowym, które zapobiegałoby wypadkom na poziomie całej załogi. Podobnie, kamizelka ratunkowa lub asekuracyjna jest istotnym elementem wyposażenia osobistego, ale jej rola jest również ograniczona do sytuacji awaryjnych. Gdy pracownicy znajdują się na pokładzie koparki pływającej, kluczowe jest wprowadzenie barier fizycznych, które skutecznie zminimalizują ryzyko wypadków związanych z upadkiem do wody. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że środki ochrony osobistej wystarczą do zapewnienia bezpieczeństwa w środowisku o podwyższonym ryzyku. Zgodnie z wytycznymi BHP, środki ochrony zbiorowej powinny być zawsze priorytetem, co potwierdzają liczne badania nad wypadkami na wodzie oraz standardy międzynarodowe dotyczące bezpieczeństwa w pracy na wodzie.
Pytanie 30

Jakiego typu transport jest przeważnie używany w kopalniach skał twardych?

A. Pneumatyczny
B. Linowy
C. Samochodowy
D. Hydrauliczny
Hydrauliczny, linowy i pneumatyczny transport, mimo że są stosowane w różnych kontekstach przemysłowych, nie są odpowiednie do transportu skał zwięzłych w kopalniach. Transport hydrauliczny, choć efektywny w przewozie substancji płynnych, nie nadaje się do przewozu stałych materiałów, takich jak skały, które wymagają innej formy transportu. Linowy transport, stosowany głównie w sytuacjach, gdzie przestrzeń jest ograniczona, jak w górach, nie zapewnia wystarczającej elastyczności ani efektywności w operacjach masowych, które występują w kopalniach. Z kolei transport pneumatyczny, oparty na przewozie materiałów w strumieniu powietrza, jest bardziej odpowiedni do lekkich materiałów sypkich i nie sprawdza się w przypadku dużych ciężarów, jakimi są skały zwięzłe. Często błędne podejście do wyboru metody transportu wynika z braku zrozumienia specyfiki surowców oraz warunków operacyjnych w kopalniach. Kluczowe jest dostosowanie metody transportu do charakterystyki materiału oraz wymagań logistycznych, co pozwala na zwiększenie efektywności produkcji oraz minimalizację kosztów.
Pytanie 31

Jakie czynności związane z przygotowaniem terenu wykonuje się w odkrywkowej kopalni?

A. wyznaczenie granic eksploatacji w geodezji
B. wykonanie siatki otworów strzałowych
C. usunięcie humusu oraz nadkładu z powierzchni złoża
D. stworzenie wykopu udostępniającego złoże
Wybór innych opcji, takich jak zdjęcie humusu i nadkładu znad złoża, odwiercenie siatki otworów strzałowych oraz wykonanie wkopu udostępniającego złoże, może wydawać się logiczny, jednakże są to etapy, które następują dopiero po precyzyjnym wytyczeniu granic eksploatacji. Zdjęcie humusu i nadkładu jest istotne, ale odbywa się już po wytyczeniu obszaru, ponieważ nie można rozpocząć tych prac bez wcześniejszego określenia, które tereny mają być wydobywane. Odwiercenie siatki otworów strzałowych natomiast jest techniką stosowaną do przygotowania terenu do wybuchów, ale wymaga wcześniejszego zaplanowania granic eksploatacji, aby uniknąć niebezpieczeństw związanych z wydobyciem. Wykonanie wkopu udostępniającego złoże jest kolejnym krokiem w procesie eksploatacyjnym, który także nie może być przeprowadzony bez odpowiedniego wytyczenia granic. Typowym błędem myślowym w tym kontekście jest mylenie kolejności działań oraz pomijanie znaczenia etapu geodezyjnego. Bez solidnego wprowadzenia do procesu, jakim jest wytyczenie granic, dalsze prace mogą prowadzić do nieefektywności, a nawet do poważnych problemów związanych z bezpieczeństwem i zgodnością z przepisami.
Pytanie 32

Wartość zabioru "z" dla otworu strzałowego o średnicy d = 100 mm, zakładając że z = 30d, wynosi

A. 3mm
B. 30mm
C. 30m
D. 3m
Istnieje kilka powszechnych nieporozumień związanych z obliczaniem wielkości zabioru dla otworów strzałowych. Wiele osób może błędnie zakładać, że odpowiedź 3 mm jest właściwa, co wynika z pomylenia jednostek miary lub z niedostatecznego zrozumienia skali zabioru. Odpowiedź 30 mm również jest mylna i może wynikać z nieprawidłowego zastosowania wzoru, w którym zamiast przeliczenia średnicy z milimetrów na metry, pozostawiono jednostki w mm, co prowadzi do nieprawidłowego wyniku. Z kolei odpowiedzi 30 m i 3 m mogą sugerować, że zabór jest większy niż w rzeczywistości, co może być wynikiem niepoprawnego rozumienia proporcji lub niewłaściwego przeliczenia jednostek. W kontekście otworów strzałowych, niezrozumienie tych koncepcji może prowadzić do poważnych konsekwencji, takich jak błędne obliczenia przy projektowaniu otworów, co może wpływać na stabilność konstrukcji czy efektywność wydobycia. W praktyce inżynieryjnej kluczowe jest przestrzeganie standardów, takich jak PN-EN 1997-1, które wskazują, jak należy przeprowadzać obliczenia związane z otworami strzałowymi oraz ich wpływem na otaczające materiały. Dlatego tak istotne jest, aby dokładnie przeliczać jednostki i stosować odpowiednie wzory, aby uniknąć poważnych błędów w projektowaniu i realizacji prac budowlanych.
Pytanie 33

Jaką grubość ma nadkład do złoża o miąższości 10 m, jeżeli stosunek nadkładu do złoża wynosi 1:5?

A. 2 m
B. 5 m
C. 1 m
D. 10 m
No, więc poprawna odpowiedź to 2 m. W sumie to wynika z relacji nadkładu do złoża, która wynosi 1:5. To znaczy, że na jedną jednostkę głębokości złoża przypada pięć jednostek nadkładu. Jak mamy złoże o miąższości 10 m, to żeby to obliczyć, robimy: 10 m razy 1/5, co daje nam 2 m. To zgodne z tym, co mówi geologia i inżynieria górnicza, bo bez znajomości tych relacji ciężko dobrze zaplanować wydobycie. Jak się to rozumie, można lepiej zaprojektować systemy wydobywcze i zmniejszyć koszty, a także dbać o bezpieczeństwo. Na przykład, jeśli nadkład jest odpowiedni, można wykorzystać techniki otworowe, żeby lepiej wydobywać surowce i nie wpłynąć za mocno na otoczenie.
Pytanie 34

Jakiego typu osprzęt w koparce jednonaczyniowej jest używany do kruszenia dużych brył twardych skał?

A. Chwytak mechaniczny
B. Zgarniak
C. Zrywak
D. Młot hydrauliczny
Młot hydrauliczny jest specjalistycznym narzędziem wykorzystywanym w pracach budowlanych i górniczych do rozbijania twardych, zwięzłych skał. Jego zasada działania opiera się na wykorzystaniu energii hydraulicznej, która przekształca się w impuls mechaniczny uderzający w materiał. Tego typu osprzęt jest niezwykle efektywny w przypadku brył nadgabarytowych, które nie mogą być usunięte za pomocą standardowych narzędzi. Młot hydrauliczny jest stosowany w różnych aplikacjach, w tym w przygotowaniu terenu pod budowę, w robotach rozbiórkowych oraz w wydobyciu surowców mineralnych. Z punktu widzenia standardów branżowych, użycie młota hydraulicznego pozwala na zwiększenie bezpieczeństwa pracy, ponieważ operator nie musi bezpośrednio kontaktować się z materiałem, a także przyspiesza tempo wykonywanych zadań. W praktyce młoty hydrauliczne są dostosowywane do specyficznych wymagań projektu, co czyni je niezwykle uniwersalnym i niezastąpionym narzędziem w branży budowlanej i górniczej.
Pytanie 35

Lemiesz o dodatkowych bocznych ścianach, który jest ustawiany wyłącznie prostopadle do kierunku ruchu spycharki, określany jest jako

A. skośny
B. czołowy-przechylny
C. czołowy-specjalny
D. segmentowy
Odpowiedzi czołowy-specjalny, skośny oraz czołowy-przechylny, mimo że odnoszą się do różnych typów lemieszy, nie oddają istoty funkcjonalności lemiesza segmentowego. Lemiesz czołowy-specjalny odnosi się do konstrukcji, która jest zaprojektowana do wyjątkowych warunków pracy, ale niekoniecznie zawiera dodatkowe ściany boczne, co ogranicza jego zastosowanie do standardowych operacji. Natomiast lemiesz skośny charakteryzuje się nachyleniem, co ma swoje zastosowanie w pracy w trudnym terenie, ale nie jest przystosowany do prostopadłego ustawienia, przez co utrudnia efektywne przemieszczanie materiału. Lemiesz czołowy-przechylny, z kolei, pozwala na regulację kąta, co teoretycznie może zwiększać efektywność, jednak nie odpowiada specyfikacji lemiesza segmentowego, który ma stałą orientację prostopadłą. Takie typowe błędy myślowe wynikały z niepełnego zrozumienia różnic między kategoriami lemieszy oraz ich funkcjonalnością. W praktyce znajomość odpowiednich typów lemieszy jest kluczowa dla operatorów sprzętu budowlanego, aby mogli maksymalizować wydajność pracy oraz dostosowywać narzędzia do specyficznych wymagań projektowych.
Pytanie 36

Jakie środki ochrony zbiorowej stosuje się wobec ryzyka obrywania się skał w kopalniach skał zwięzłych?

A. kaski ochronne
B. osłony przeciwodpryskowe
C. siatki stalowe montowane na skarpach
D. geotuby montowane na skarpach
Osłony przeciwodpryskowe, geotuby montowane na skarpach oraz kaski ochronne to przykłady środków ochrony indywidualnej i lokalnych zabezpieczeń, które mogą być stosowane w różnych kontekstach, ale nie są skuteczne w przypadku zagrożenia obrywania się skał w kopalniach skał zwięzłych. Osłony przeciwodpryskowe mają na celu zatrzymywanie odprysków, które mogą występować podczas cięcia lub kruszenia materiałów, lecz nie są projektowane do radzenia sobie z dużymi odłamkami skał, które mogą się obrywać z wysokości. Geotuby, choć wykorzystują geotechniczne podejście do stabilizacji gruntów, nie są odpowiednim rozwiązaniem do bezpośredniego zatrzymywania obrywu skał i wymagają specjalistycznych warunków, które w warunkach górniczych mogą być trudne do spełnienia. Kaski ochronne, chociaż są niezbędnym elementem wyposażenia pracowników w każdym miejscu pracy, nie stanowią środka ochrony zbiorowej i nie zapewniają ochrony na poziomie strukturalnym przed ryzykiem obrywu. Właściwe podejście do problemu obrywania skał opiera się na zastosowaniu solidnych konstrukcji, takich jak siatki stalowe, które są w stanie przejąć obciążenia związane z ewentualnymi upadkami skalnymi, co w znacznym stopniu zwiększa bezpieczeństwo na terenie kopalni.
Pytanie 37

Kto posiada koncesję na wydobywanie minerałów ze złoża?

A. marszałek województwa
B. przedsiębiorca
C. kierownik działalności zakładu górniczego
D. dyrektor okręgowego urzędu górniczego
Właściwe zrozumienie struktury zarządzania koncesjami na wydobywanie kopalin jest fundamentalne dla zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności działań górniczych. Marszałek województwa, jako przedstawiciel samorządu terytorialnego, nie posiada kompetencji do wydawania koncesji na wydobycie, ponieważ jego rola ogranicza się do nadzoru i koordynacji działań w ramach regionalnego rozwoju. Kierownik ruchu zakładu górniczego odpowiada za bieżące operacje wydobywcze i zarządzanie zasobami ludzkimi w zakładzie, ale nie ma mocy prawnej do przyznawania koncesji. Z kolei dyrektor okręgowego urzędu górniczego pełni funkcję kontrolną, monitorując przestrzeganie przepisów przez przedsiębiorców, jednak to nie on decyduje o przyznaniu koncesji. To przedsiębiorca, jako podmiot posiadający odpowiednie zasoby, wiedzę i chęć do inwestycji w działalność górniczą, jest jedynym podmiotem uprawnionym do ubiegania się o koncesję. Typowe nieporozumienia w tym zakresie wynikają z mylenia roli różnych instytucji oraz z braku zrozumienia procesu legislacyjnego dotyczącego wydobycia kopalin. Świadomość tego podziału kompetencji jest kluczowa dla prawidłowego funkcjonowania sektora wydobywczego i minimalizacji ryzyka związanego z eksploatacją zasobów naturalnych.
Pytanie 38

Minimalny odstęp między osobami transportującymi materiały wybuchowe powinien wynosić

A. 3m
B. 5m
C. 4m
D. 2m
Odpowiedzi 3m, 4m i 2m nie są OK, bo nie spełniają zasad bezpieczeństwa przy przenoszeniu środków strzałowych. Wydaje się, że 3m czy 2m mogą być wystarczające, ale to nie uwzględnia, jak niebezpieczne mogą być materiały wybuchowe. Naprawdę, to nie jest dobry pomysł, żeby stawać zbyt blisko, bo to zbyt duże ryzyko. Odpowiedź 4m też nie działa, bo te zasady mówią wyraźnie, że 5m to minimum, które trzeba zachować. Mniejsze odległości mogą prowadzić do złych wniosków, że są wystarczające, ale to nieprawda. Normy bezpieczeństwa mówią wyraźnie, że musi być większy margines, żeby uniknąć wybuchów czy pożarów, które mogą się zdarzyć przy niebezpiecznych materiałach. Dlatego ważne jest, by wszyscy, co zajmują się transportem materiałów niebezpiecznych, byli dobrze przeszkoleni i wiedzieli, jak postępować.
Pytanie 39

Ile nadkładu należy usunąć z nad złoża o miąższości 50 m, gdy stosunek nadkładu do złoża wynosi 5:2?

A. 125 m
B. 500 m
C. 5 m
D. 20 m
Aby obliczyć grubość nadkładu, którą należy zdjąć nad złożem o miąższości 50 m przy stosunku nadkładu do złoża wynoszącym 5:2, należy zastosować odpowiednią proporcję. W przypadku stosunku 5:2, nadkład jest 2,5 razy większy od miąższości złoża. Zatem grubość nadkładu można obliczyć, mnożąc miąższość złoża przez 2,5, co daje: 50 m * 2,5 = 125 m. W praktyce, taki sposób obliczeń jest kluczowy w górnictwie i geologii, gdzie precyzyjne określenie grubości nadkładu jest niezbędne do właściwego zaplanowania eksploatacji złoż. Przykładowo, w projektach wydobywczych, błędne oszacowanie grubości nadkładu może prowadzić do niewłaściwego ocenienia kosztów operacyjnych oraz efektywności całego przedsięwzięcia. Standardy branżowe, takie jak ISO 14001, wymagają dokładności w planowaniu zasobów, co podkreśla znaczenie poprawnego obliczania takich parametrów.
Pytanie 40

Główną maszyną stosowaną w górnictwie odkrywkowym do zwałowania, charakteryzującą się ruchem ciągłym, jest

A. koparka jednonaczyniowa
B. ładowarka
C. zwałowarka
D. koparka wielonaczyniowa
Odpowiedzi takie jak ładowarka, koparka wielonaczyniowa i koparka jednonaczyniowa nie są odpowiednie w kontekście pytania dotyczącego podstawowej maszyny do zwałowania w górnictwie odkrywkowym. Ładowarka, chociaż również używana w górnictwie, ma za zadanie załadunek materiału na inne nośniki, a nie jego zwałowanie. Jej główną funkcją jest przemieszczanie materiału, co odróżnia ją od zwałowarki, której celem jest składowanie urobku. Z kolei koparka wielonaczyniowa, przeznaczona do intensywnych prac wydobywczych, wykonuje operacje załadunku, jednak nie jest przystosowana do ciągłego zwałowania. Koparki jednonaczyniowe, mimo swojej wszechstronności, również nie spełniają funkcji zwałowarki, gdyż ich działanie opiera się na cyklicznych ruchach, co czyni je mniej efektywnymi w kontekście ciągłego zwałowania. Typowym błędem myślowym w tym przypadku jest utożsamianie różnych funkcji maszyn w górnictwie odkrywkowym oraz brak zrozumienia specyfiki i zastosowania poszczególnych typów maszyn. Każda z wymienionych maszyn ma swoją określoną rolę, jednak tylko zwałowarka jest dedykowana do nieprzerwanego procesu zwałowania urobku, co czyni ją kluczową w efektywnym zarządzaniu materiałem w górnictwie.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej