Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Terapeuta zajęciowy
  • Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
  • Data rozpoczęcia: 7 grudnia 2025 11:19
  • Data zakończenia: 7 grudnia 2025 11:31

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Podczas terapii zajęciowej, dobór odpowiednich technik terapeutycznych powinien być dostosowany do

A. aktualnej pory roku
B. preferencji zespołu terapeutycznego
C. indywidualnych celów terapeutycznych pacjenta
D. aktualnych zasobów placówki
Podczas terapii zajęciowej kluczowe jest, aby techniki terapeutyczne były dostosowane do indywidualnych celów terapeutycznych pacjenta. Każdy pacjent jest inny, ma unikalne potrzeby, ograniczenia i potencjał do rozwoju. Dlatego też, aby terapia była skuteczna, niezbędne jest indywidualne podejście, które bierze pod uwagę zarówno cele zdrowotne, jak i osobiste aspiracje pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeprowadzić dokładną ocenę, aby zrozumieć, jakie umiejętności pacjent chce rozwijać, jakie trudności napotyka w codziennym życiu i jakie są jego priorytety. Na przykład, dla pacjenta po udarze, celem może być ponowne nauczenie się podstawowych czynności, takich jak jedzenie czy pisanie. Dostosowanie technik terapeutycznych do indywidualnych potrzeb pacjenta jest również zgodne z aktualnymi standardami i dobrymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej, które kładą nacisk na podejście skoncentrowane na pacjencie. Dzięki temu terapia nie tylko wspiera fizyczne i psychiczne zdrowie pacjenta, ale również zwiększa jego zaangażowanie i motywację do uczestnictwa w procesie terapii.
Pytanie 2

Jaką metodę rozwiązania konfliktów wykorzystał terapeuta, zmieniając temat dyskusji i przechodząc do analizy problemu, w którym łatwiej można uzyskać porozumienie z uczestnikiem zajęć, aby odroczyć rozwiązanie konkretnego zagadnienia?

A. Unikanie
B. Kompromis
C. Dominację
D. Uleganie
Styl dominacji, który często jest mylony z innymi metodami rozwiązywania konfliktów, polega na narzuceniu swojego punktu widzenia innym. Osoba, która stosuje dominację, chce mieć pełną kontrolę nad sytuacją, co zazwyczaj prowadzi do większych napięć i może zepsuć relacje. Uleganie z kolei to jakby skłonność do podporządkowania się potrzebom innych. Może to przynieść chwilowe korzyści, ale na dłuższą metę rodzi frustrację i brak zadowolenia z relacji. Kompromis, który jest zbliżoną metodą, polega na tym, że obie strony rezygnują z części swoich żądań. To może być korzystne, ale nie zawsze daje pełne zadowolenie obu stron. Wybierając dominację, uleganie lub kompromis, ludzie często myślą, że można rozwiązać konflikt bez trudnych rozmów. Jednak unikanie konfliktu może być czasami bardziej skuteczne, gdy chwilowo odciąga nas od emocji, a nie kiedy ciągle omijamy problem. Długotrwałe stosowanie dominacji, ulegania czy kompromisu może zniechęcić do współpracy i nie rozwiązać ważnych spraw, co prowadzi do powracających konfliktów.
Pytanie 3

W terapii skierowanej na poprawę koordynacji wzrokowo-ruchowej siedmioletniej dziewczynki z MPD powinno się uwzględnić

A. spacery po parku, biegi oraz skoki
B. napełnianie balonów, puszczanie baniek mydlanych, udział w grach drużynowych
C. wyjścia do kina, teatru oraz filharmonii
D. malarstwo palcami, używanie pędzelka, wypełnianie konturów
Malowanie palcami, pędzelkiem oraz wypełnianie konturów to działania, które angażują zarówno wzrok, jak i ruchy precyzyjne rąk, co jest kluczowe w terapii koordynacji wzrokowo-ruchowej, szczególnie u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD). Te aktywności pozwalają na rozwijanie umiejętności manualnych, zwiększają świadomość ciała oraz pomagają w rozwoju percepcyjno-motorycznym. Umożliwiają także dziecku wyrażanie emocji i kreatywności, co jest istotne dla jego ogólnego rozwoju psychicznego i społecznego. W terapii zaleca się wykorzystywanie różnorodnych technik arteterapeutycznych, które nie tylko wspierają rozwój motoriki małej, ale również przynoszą radość i satysfakcję z twórczej aktywności. Przykłady zastosowania to organizowanie warsztatów malarskich, w których dzieci mogą eksperymentować z różnorodnymi materiałami i technikami, co sprzyja ich wszechstronnemu rozwojowi, zgodnie z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej.
Pytanie 4

Jakie działanie terapeuta zajęciowy powinien podjąć, jeśli podopieczny z zaburzeniami lękowymi wyraża obawy dotyczące uczestnictwa w grupowych zajęciach?

A. Zrezygnować z zajęć grupowych
B. Zignorować obawy i kontynuować plan
C. Zaproponować indywidualne spotkania terapeutyczne
D. Zachęcić do natychmiastowego dołączenia do grupy
Zaproponowanie indywidualnych spotkań terapeutycznych dla podopiecznego z zaburzeniami lękowymi jest działaniem zgodnym z dobrą praktyką w terapii zajęciowej. Indywidualne podejście pozwala terapeucie na lepsze zrozumienie specyficznych obaw pacjenta i dostosowanie terapii do jego potrzeb. Dzięki temu pacjent ma możliwość budowania zaufania do terapeuty w bezpiecznym, kontrolowanym środowisku, co może być kluczowe dla osób z zaburzeniami lękowymi. Indywidualne sesje mogą również pomóc w opracowaniu strategii radzenia sobie z lękiem, które pacjent będzie mógł zastosować później w sytuacjach grupowych. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie zindywidualizowanego planowania i wspierania pacjenta w jego unikalnym procesie zdrowienia. Stawianie pacjenta w centrum procesu terapeutycznego zwiększa jego zaangażowanie i poczucie kontroli, co jest kluczowe dla skutecznej terapii.
Pytanie 5

Pierwszym krokiem w procesie tworzenia diagnozy terapeutycznej jest

A. zidentyfikowanie problemów, potrzeb oraz możliwości podopiecznego
B. ustalenie celów terapeutycznych dla podopiecznego
C. nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym
D. zbieranie danych o podopiecznym z wywiadów, obserwacji oraz dostępnej dokumentacji
Podczas formułowania diagnozy terapeutycznej, kluczowe jest nawiązanie kontaktu terapeutycznego, co często bywa pomijane przez osoby, które koncentrują się na technikach zbierania informacji. Choć zebranie danych o podopiecznym z wywiadów, obserwacji i dokumentacji jest istotne, to stanowi raczej zadanie drugorzędne w kontekście budowy relacji. Warto zauważyć, że skuteczna diagnoza nie może opierać się jedynie na faktach i informacjach, gdyż terapeuta musi również zrozumieć emocjonalny kontekst tych danych. Wyznaczanie celów terapeutycznych i określenie problemów i potrzeb podopiecznego również wymagają solidnej podstawy, jaką jest wcześniej nawiązany kontakt. Bez zaufania i otwartości, cele mogą być źle zrozumiane lub nieadekwatne do faktycznych potrzeb podopiecznego. Takie podejście może prowadzić do błędnych wniosków i nieefektywnych interwencji. Oparcie procesu terapeutycznego na danych bez zaangażowania emocjonalnego prowadzi często do pomijania kluczowych aspektów ludzkiego doświadczenia, co może skutkować tym, że terapeuta przestaje dostrzegać rzeczywistą sytuację i potrzeby podopiecznego. W praktyce oznacza to, że skuteczna diagnoza wymaga holistycznego spojrzenia na podopiecznego, które jest niemożliwe bez wcześniejszego nawiązania relacji zaufania.
Pytanie 6

Jakiego rodzaju trening powinien zaproponować terapeuta uczestnikom zajęć w środowiskowym domu samopomocy dla osób z problemami psychicznymi, po intensywnym wysiłku fizycznym?

A. Trening nordic walking
B. Trening autogenny Schultza
C. Trening umiejętności społecznych
D. Trening umiejętności praktycznych
Trening nordic walking, choć korzystny dla zdrowia fizycznego, nie jest odpowiednią formą aktywności po intensywnym wysiłku, gdyż może dodatkowo obciążać organizm. Po wysiłku, celem terapeuty powinno być zminimalizowanie napięcia i stresu, a nie zwiększanie aktywności. Trening umiejętności praktycznych oraz umiejętności społecznych ma swoje miejsce w programach terapeutycznych, jednak nie w bezpośrednim kontekście po intensywnej aktywności fizycznej. Umiejętności praktyczne, takie jak gotowanie czy zarządzanie finansami, są istotne, ale wymagają od uczestników większej uwagi i koncentracji, co może być trudne do osiągnięcia po wysiłku fizycznym, kiedy poziom energii jest obniżony. Z kolei trening umiejętności społecznych, który koncentruje się na interakcjach międzyludzkich i komunikacji, również nie jest odpowiedni w tym kontekście. Wymaga on pełnej koncentracji i zaangażowania emocjonalnego, co może być wyzwaniem dla osób po wysiłku, a więc mniej efektywne. Te podejścia mogą być wprowadzone później, jednak kluczowym krokiem po intensywnym wysiłku jest wprowadzenie technik relaksacyjnych, takich jak trening autogenny, który jest stworzony z myślą o przywracaniu równowagi psychofizycznej.
Pytanie 7

Terapeuta, zwracając się do podopiecznej, mówi: Nie podoba mi się, że psujesz tę książkę, ponieważ również inni chcieliby z niej skorzystać, użył

A. naganę z ostrzeżeniem.
B. aktywnego słuchania.
C. komentarza.
D. informacji zwrotnej.
W sytuacji przedstawionej w pytaniu terapeuta zastosował informację zwrotną, co jest kluczowym elementem efektywnej komunikacji w terapii. Informacja zwrotna polega na przekazywaniu podopiecznemu konkretnych spostrzeżeń dotyczących jego zachowania, co ma na celu wspieranie jego rozwoju oraz korygowanie niepożądanych działań. W tym przypadku terapeuta zwraca uwagę na niszczenie książki, co negatywnie wpływa na innych użytkowników. Wskazanie, że inne osoby chcą korzystać z tej samej książki, nadaje kontekst temu zachowaniu, co może skłonić podopieczną do refleksji nad konsekwencjami swoich działań. W praktyce informacja zwrotna powinna być konkretna, oparta na obserwacjach oraz związana z emocjami i potrzebami zarówno terapeuty, jak i podopiecznego. Daje to możliwość budowania zaufania oraz otwartości w relacji terapeutycznej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z klientem.
Pytanie 8

Przewidywanie przyszłego kierunku zmian danego procesu lub zakłócenia to jaka diagnoza?

A. genetyczna
B. prognostyczna
C. funkcjonalna
D. identyfikacyjna
Odpowiedź prognostyczna jest poprawna, ponieważ diagnoza prognostyczna odnosi się do przewidywania przyszłych kierunków zmian danego procesu lub zaburzenia na podstawie dostępnych danych oraz analizy aktualnego stanu. W praktyce, prognozowanie jest kluczowym elementem w wielu dziedzinach, takich jak medycyna, psychologia czy zarządzanie. Na przykład, w medycynie, lekarze często używają danych z badań klinicznych, aby przewidzieć, jak choroba może się rozwijać u pacjenta, co pozwala na wcześniejsze wdrożenie odpowiednich interwencji i leczenia. Przykładem mogą być badania nad nowotworami, gdzie analiza biomarkerów i innych wskaźników może pomóc ocenić, jakie są szanse na remisję czy nawroty choroby. W kontekście standardów medycznych, diagnoza prognostyczna jest zgodna z wytycznymi dotyczącymi oceny ryzyka i podejmowania decyzji klinicznych, co podkreśla jej znaczenie w praktyce medycznej.
Pytanie 9

Najważniejszym objawem choroby Alzheimera jest

A. alalia
B. ataksja
C. afonia
D. amnezja
Choroba Alzheimera jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które najczęściej prowadzi do postępującej utraty pamięci. Amnezja, czyli zaburzenie pamięci, jest jednym z dominujących objawów tej choroby. W początkowych stadiach pacjenci mogą doświadczać problemów z zapamiętywaniem niedawno uzyskanych informacji, co w miarę postępu choroby prowadzi do znacznego ograniczenia zdolności do przypominania sobie kluczowych zdarzeń z życia osobistego. Zauważalne są również trudności w uczeniu się nowych rzeczy oraz dezorientacja w codziennych sytuacjach. W praktyce potwierdzono, że wczesna diagnoza i wprowadzenie odpowiednich strategii terapeutycznych mogą wpłynąć na poprawę jakości życia pacjentów. Przykładem może być terapia poznawcza, która wspiera pacjentów w radzeniu sobie z ubytkami pamięci. Standardy opieki nad osobami z demencją podkreślają znaczenie wsparcia psychologicznego oraz angażowania pacjentów w aktywności stymulujące pamięć, co może opóźnić progresję objawów.
Pytanie 10

Osoby z niepełnosprawnością intelektualną napotykają trudności w identyfikowaniu przedmiotów oraz w wydobywaniu elementów z całości, co dotyczy zaburzeń

A. wyobraźni
B. spostrzegania
C. myślenia
D. pamięci
Odpowiedź "spostrzegania" jest jak najbardziej trafna. Chodzi o to, że zaburzenia w rozpoznawaniu przedmiotów i wyodrębnianiu ich z całości są mocno związane z tym, jak postrzegamy świat dookoła nas. Spostrzeganie to taka podstawowa umiejętność, która pozwala nam zrozumieć bodźce zmysłowe i łączyć różne rzeczy w naszym otoczeniu. U osób z niepełnosprawnością intelektualną spostrzeganie może być osłabione, co sprawia, że trudniej im rozpoznawać przedmioty i ich cechy. Przykład? W terapii zajęciowej wykorzystuje się różne ćwiczenia, które pomagają poprawić zdolności spostrzegania. Dzięki temu mogą rozwijać umiejętności rozpoznawania przedmiotów, co wpływa na ich samodzielność. Warto też zauważyć, że w pracy z takimi osobami ważne jest wsparcie spostrzegania, a korzystanie z różnych sposobów, jak wizualizacja czy manipulacja przedmiotami, jest super ważne i zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji i wsparciu społecznym.
Pytanie 11

Przy projektowaniu zajęć grupowych dla osób z niepełnosprawnością fizyczną i intelektualną, terapeuta, biorąc pod uwagę możliwości i ograniczenia uczestników, powinien zastosować zasady

A. udziału
B. indywidualizacji
C. współpracy
D. samoświadomości
W kontekście planowania zajęć dla osób z niepełnosprawnością, pytania dotyczące uczestnictwa, samoświadomości oraz partnerstwa mogą nie prowadzić do optymalnych wyników terapeutycznych. Chociaż zasada uczestnictwa jest istotna, polegająca na angażowaniu podopiecznych w procesy decyzyjne, sama w sobie nie wystarcza, aby zapewnić skuteczność zajęć. Użytkownicy z różnorodnymi niepełnosprawnościami często potrzebują wsparcia w wyborze aktywności, co wymaga wcześniejszej analizy ich indywidualnych możliwości. Na przykład, pomijając indywidualizację, można łatwo narazić uczestników na frustrację wynikającą z nadmiernych wymagań, które nie odpowiadają ich zdolnościom. Samoświadomość, mimo że jest ważnym elementem w rozwoju osobistym, nie powinna być głównym punktem odniesienia w planowaniu zajęć. Osoby z niepełnosprawnościami mogą mieć ograniczoną zdolność do samooceny, co utrudnia im zrozumienie swoich możliwości i ograniczeń. Partnerstwo z kolei, choć istotne w kontekście relacji między terapeutą a podopiecznym, nie zastępuje potrzeby indywidualizacji procesu terapeutycznego. Wszystkie te koncepcje mogą prowadzić do mylnych wniosków, jeśli nie będą poparte głębokim zrozumieniem zróżnicowanych potrzeb i potencjału uczestników.
Pytanie 12

W przypadku dysfunkcji czucia w obrębie rąk, terapeuta nie powinien sugerować pacjentowi

A. malowania na podobraziu
B. modelowania w masie solnej
C. klejenia pistoletem na gorąco
D. zwijania włóczki w kłębek
Klejenie pistoletem na gorąco jest działaniem, które może stwarzać poważne zagrożenia dla pacjentów z zaburzeniami czucia w obrębie kończyn górnych. U osób z takimi zaburzeniami, brak odczuwania bólu lub wysokiej temperatury może prowadzić do poparzeń, skaleczeń lub innych urazów, które nie będą dostrzegane aż do momentu, gdy będą wymagały interwencji medycznej. W terapiach zajęciowych ważne jest, aby wybierać aktywności, które są bezpieczne i adekwatne do poziomu funkcjonowania pacjenta. Modelowanie w masie solnej, zwijanie włóczki w kłębek oraz malowanie na podobraziu to techniki, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, sprzyjają poprawie motoryki małej i dają możliwość ćwiczenia czucia. Przy odpowiednim nadzorze i dostosowaniu, te metody mogą wspierać rehabilitację oraz rozwój umiejętności manualnych, co jest istotne w powrocie do pełnej sprawności.
Pytanie 13

Która z poniższych zasad dotyczy właściwego formułowania informacji zwrotnej?

A. Krytykuj osobę, a nie jej negatywne postawy
B. Udzielaj wielu wskazówek
C. Buduj informację zwrotną w sposób oceniający, a nie opisowy
D. Wyrażaj ocenę bezpośrednio po wystąpieniu danego zachowania
Wyrażanie oceny bezpośrednio po zaistniałym zachowaniu to kluczowa zasada skutecznego udzielania informacji zwrotnej. Takie podejście pozwala na natychmiastowe skorelowanie zachowań z ich efektami, co sprzyja lepszemu zrozumieniu przez odbiorcę. Na przykład, jeśli menedżer zauważy, że pracownik skutecznie zrealizował projekt, powinien natychmiast po zakończeniu pracy wyrazić swoją pozytywną ocenę. To nie tylko wzmacnia dobre praktyki, ale również motywuje pracowników do kontynuacji efektywnego działania. Zgodnie z zasadami komunikacji interpersonalnej, czas reakcji na zachowanie jest kluczowy dla efektywności feedbacku. Dobre praktyki wskazują, że informacje zwrotne powinny być konkretne, aktualne oraz oparte na obserwacjach, co zwiększa ich wiarygodność i akceptację. Dodatkowo, regularne praktykowanie takiego stylu oceny wspomaga budowanie kultury otwartej komunikacji w zespole, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami zarządzania ludźmi.
Pytanie 14

Która z wymienionych metod wsparcia dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi polega na inicjowaniu odruchów pełzania przez uciskanie określonych punktów na ciele?

A. Kabata
B. Domana
C. Peto
D. Vojty
Wybór innych metod, takich jak metoda Domana, Peto czy Kabata, jest nieprawidłowy z kilku powodów. Metoda Domana, znana z podejścia do nauki czytania i pisania u małych dzieci, nie koncentruje się na wyzwalaniu odruchów pełzania. Raczej odnosi się do stymulacji poznawczej oraz wizualnej, co nie jest istotą problemu przedstawionego w pytaniu. Z kolei metoda Peto, choć często stosowana w rehabilitacji dzieci z zaburzeniami ruchowymi, skupia się na całościowej terapii poprzez pielęgnację i wsparcie rozwoju, a nie na odruchach motorycznych wyzwalanych przez ucisk. Metoda Kabata koncentruje się na korygowaniu postawy i rozwoju funkcji ruchowych, ale także nie obejmuje specyficznego wyzwalania odruchów pełzania. Wybór tych metod może prowadzić do mylnego przekonania, że wszystkie terapie neurorozwojowe są równoważne, co jest błędnym założeniem. Kluczowym elementem w terapii dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi jest dostosowanie metody do indywidualnych potrzeb dziecka, a także do jego aktualnych umiejętności motorycznych. Użycie nieodpowiednich metod może skutkować brakiem postępów w rehabilitacji oraz frustracją zarówno u dziecka, jak i terapeuty. Dlatego tak ważne jest, aby stosować te techniki, które rzeczywiście odpowiadają na konkretne zaburzenia i są potwierdzone przez badania naukowe.
Pytanie 15

Uczeń ma problemy z płynnością mowy i wymawia słowa w sposób nieczytelny oraz bełkotliwy. Terapeuta zajęciowy powinien najpierw podjąć współpracę

A. z logopedą
B. z pedagogiem
C. z laryngologiem
D. z protetykiem słuchu
Wybór logopedy jako specjalisty współpracującego z terapeutą zajęciowym w przypadku podopiecznego z jąkaniem oraz bełkotliwą mową jest trafny, ponieważ logopeda zajmuje się diagnozowaniem oraz terapią zaburzeń mowy i komunikacji. Specjalista ten ma wiedzę i umiejętności do oceny stopnia nasilenia jąkania, analizy przyczyn problemów mowy oraz do wdrażania odpowiednich metod terapeutycznych, które mogą pomóc pacjentowi w poprawie jakości komunikacji. Przykłady zastosowania obejmują techniki relaksacyjne, ćwiczenia oddechowe oraz programy terapeutyczne oparte na m.in. modyfikacji zachowań mowy. Zgodnie z najlepszymi praktykami, terapeuta zajęciowy powinien współpracować z logopedą, aby całościowo wspierać rozwój podopiecznego, umożliwiając mu lepszą integrację społeczną i efektywniejsze funkcjonowanie w codziennym życiu.
Pytanie 16

Zabawy z dużą, kolorową chustą są typowe dla metody

A. Sherborne
B. Dennisona
C. Orffa
D. Klanzy
Chociaż każda z wymienionych metod ma swoje unikalne cechy, nie wszystkie są odpowiednie w kontekście zabaw z dużą, kolorową chustą. Metoda Orffa, oparta na muzykalności i rytmie, skupia się głównie na nauczaniu poprzez muzykę i zabawę, co może obejmować instrumenty perkusyjne czy różnorodne formy ruchu, ale nie koncentruje się na wykorzystaniu chust. Z kolei metoda Dennisona, która ma na celu wspieranie integracji sensorycznej i rozwijanie umiejętności poznawczych przez ruch, również nie opiera się na pracy z chustą. Jej podejście skupia się na dążeniu do harmonii ciała i umysłu, co jest wartościowe, lecz nie wykorzystuje specyficznych narzędzi, takich jak chusta. Metoda Sherborne, koncentrująca się na rozwoju poprzez ruch i interakcję fizyczną, może wykorzystywać różne materiały, ale nie jest znana z pracy z dużymi chustami w taki sposób, jak metoda Klanzy. W związku z tym, wybór Klanzy jako poprawnej odpowiedzi jest odpowiedni, ponieważ jest to metoda, która wprost odnosi się do zabaw z chustą i wykorzystuje ją jako kluczowy element aktywności. Błędne zrozumienie tego zagadnienia może prowadzić do nieprawidłowych wniosków dotyczących odpowiednich metod pedagogicznych oraz ich zastosowań w pracy z dziećmi.
Pytanie 17

Zespół uczestników środowiskowego domu samopomocy rodzaju A przygotowuje zupę jarzynową w kuchni. Jakimi słowami terapeuta powinien ich zachęcić do działania podczas zajęć?

A. Na waszym miejscu z większym zaangażowaniem bym podszedł do pracy, żeby nie spotkał was śmiech.
B. W nagrodę otrzymacie dokładkę zupy po zakończeniu pracy.
C. Bardzo doceniam waszą precyzję, sądzę, że każdy z was będzie cieszył się smakiem zupy.
D. Poczujecie wstyd, gdy nie zdołacie przygotować posiłku na czas dla wszystkich.
Odpowiedź "Bardzo podoba mi się wasza dokładność, myślę, że wszyscy docenią smak zupy" jest prawidłowa, ponieważ wykorzystuje pozytywne wzmocnienie, które jest kluczowym elementem w pracy terapeutycznej. Tego typu podejście wspiera rozwój umiejętności społecznych oraz wzmacnia pewność siebie uczestników, co jest szczególnie istotne w środowisku wsparcia. Motywacja oparta na pozytywnych aspektach osiągnięć, jak dokładność w przygotowywaniu potraw, przyczynia się do budowania poczucia wartości i zaangażowania w wykonywaną pracę. Dodatkowo, uznanie umiejętności kulinarnych podkreśla znaczenie współpracy i kolektywnego wysiłku, co jest zgodne z zasadami pracy w grupie. Dzięki temu uczestnicy czują, że ich wkład ma znaczenie i jest doceniany, co sprzyja ich dalszemu rozwojowi. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej i wspierania osób z niepełnosprawnościami, gdzie kluczowe jest stawianie na pozytywne doświadczenia oraz budowanie relacji opartych na zaufaniu i wsparciu.
Pytanie 18

Która z metod graficznych jest niedopuszczalna dla osoby z poważnym ograniczeniem siły mięśni rąk oraz niskim poziomem precyzji w motoryce małej?

A. Dekalkomania
B. Linoryt
C. Monotypia
D. Druk strukturalny
Choć monotypia, druk strukturalny i dekalkomania mogą wydawać się bardziej dostępne dla osób z ograniczeniami ruchowymi, wybór odpowiedniej techniki graficznej wymaga zrozumienia nie tylko ich charakterystyki, ale również specyficznych potrzeb podopiecznych. Monotypia, na przykład, to technika, w której wzór jest malowany na gładkiej powierzchni, a następnie przenoszony na papier. Chociaż ta technika pozwala na większą dowolność w operowaniu farbami i narzędziami, nadal wymaga pewnego poziomu precyzji w aplikacji, co może stanowić wyzwanie dla osób z ograniczoną siłą mięśni rąk. Z kolei druk strukturalny, polegający na tworzeniu reliefów, również może być skomplikowany, ponieważ wymaga umiejętności manipulowania materiałami w sposób precyzyjny, co nie jest łatwe dla osób z ograniczeniami. Dekalkomania, która polega na przenoszeniu wzorów z jednej powierzchni na drugą, wydaje się być bardziej odpowiednia, jednak wymaga także pewnego poziomu kontroli nad ruchem i siłą, co może być trudne do osiągnięcia. Zrozumienie, że każda technika ma swoje wymagania i ograniczenia, jest kluczowe. Należy więc podchodzić do wyboru techniki z uwagą na indywidualne potrzeby, a nie tylko na ogólne założenia dotyczące łatwości. Ważne jest, aby dobierać techniki oparte na dostępności oraz na możliwościach manualnych osób, z którymi pracujemy, co powinno być priorytetem w terapii artystycznej.
Pytanie 19

Aby rozwijać u podopiecznego precyzję chwytu, umiejętność logicznego myślenia i zdolność koncentracji, terapeuta powinien wprowadzić zajęcia obejmujące

A. malowanie palcami
B. odciskanie dłoni
C. rysowanie świecą
D. składanie origami
Malowanie palcami, rysowanie świecą oraz odciskanie dłoni to techniki, które mogą być stosowane w pracy z dziećmi, jednak mają one ograniczone zastosowanie w kontekście rozwijania precyzji chwytu, myślenia logicznego oraz koncentracji uwagi. Malowanie palcami, choć stymulujące dla zmysłów i wprowadzające element ekspresji artystycznej, koncentruje się głównie na swobodnym wyrażaniu siebie i nie wymaga od uczestnika zaawansowanej precyzji manualnej. Tego rodzaju aktywność nie angażuje w pełni zdolności analitycznych czy logicznych, które są kluczowe dla rozwoju umiejętności poznawczych. Rysowanie świecą również nie posiada elementów, które mogłyby skutecznie wspierać rozwój myślenia logicznego; dla uczestników jest to bardziej zajęcie związane ze zmysłami niż z procesem myślowym. Odciskanie dłoni, choć może być atrakcyjne wizualnie, nie angażuje w dostatecznym stopniu zdolności manualnych i nie wymaga złożonego planowania, co jest istotne w kontekście terapii zajęciowej. Uczestnicy mogą popełnić błąd myślowy, zakładając, że wszystkie formy aktywności artystycznej są równoważne w kontekście rozwijania umiejętności poznawczych. Ważne jest, aby terapeuci dobierali techniki, które będą wspierały konkretne cele terapeutyczne, a origami jest jednym z najbardziej efektywnych narzędzi w tym zakresie, ponieważ łączy aspekty manualne z myśleniem logicznym i koncentracją."
Pytanie 20

W pierwszej kolejności dokumentacja działań w zakresie terapii zajęciowej w warsztacie terapii zajęciowej ma na celu

A. prowadzenie działań kontrolnych dotyczących realizacji programu ośrodka
B. ocenę kompetencji terapeutów zajęciowych
C. przygotowanie informacji zwrotnej dla uczestnika procesu terapeutycznego
D. przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestnika procesu terapeutycznego
Dokumentowanie działań w ramach terapii zajęciowej ma na celu przede wszystkim zapewnienie uczestnikom procesu terapeutycznego informacji zwrotnej, która jest kluczowa dla ich postępów i motywacji. Uczestnicy potrzebują regularnych i konstruktywnych informacji na temat swoich osiągnięć, co pozwala im zrozumieć, jakie umiejętności rozwijają, jakie cele osiągają oraz jakie obszary wymagają dalszej pracy. Na przykład, terapeuta może wykorzystać dokumentację, aby przedstawić uczestnikowi konkretne przykłady jego postępów, takie jak poprawa w zakresie umiejętności manualnych lub lepsze radzenie sobie w sytuacjach społecznych. Tego rodzaju feedback opiera się na zasadach terapii zorientowanej na klienta, gdzie uczestnik jest aktywnym podmiotem swojego procesu terapeutycznego. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują regularne spotkania, na których omawia się wyniki pracy, a także plany na przyszłość, co sprzyja budowaniu zaufania i zaangażowania w terapię.
Pytanie 21

W kontekście interpersonalnej wymiany informacji, proksemika odnosi się do

A. oddziaływania temperamentu osoby nadającej na interpretację komunikatu przez odbiorcę
B. społecznego postrzegania relacji przestrzennych pomiędzy osobami prowadzącymi rozmowę
C. zależności pomiędzy mimiką a rodzajem przekazywanego komunikatu
D. znaczenia tempa wypowiedzi oraz intonacji dla zrozumiałości komunikatu
Wybierając odpowiedzi związane z tempem mowy, tonem głosu, temperamentem nadawcy czy mimiką, można wpaść w pułapkę ograniczonego myślenia o komunikacji interpersonalnej. Tempo mowy oraz ton głosu rzeczywiście wpływają na czytelność komunikatu, ale są to aspekty paralingwistyczne, które nie obejmują proksemiki. Proksemika dotyczy relacji przestrzennych, co oznacza, że koncentruje się na odległości i układzie ciał uczestników komunikacji, a nie na ich sposobie mówienia. Z kolei temperament nadawcy wpływa na sposób, w jaki komunikat jest interpretowany przez odbiorcę, ale nie ma bezpośredniego związku z postrzeganiem przestrzeni. Warto również zauważyć, że zależność mimiki od charakteru komunikatu jest istotna, jednak również nie odnosi się do proksemiki. Osoby często mylą te terminy z powodu ich wspólnego kontekstu w teorii komunikacji, co prowadzi do nieporozumień. Właściwe zrozumienie proksemiki i jej roli w komunikacji jest kluczowe, ponieważ umożliwia lepsze zarządzanie relacjami interpersonalnymi. Użytkownicy powinni skupić się na analizowaniu, jak przestrzeń i odległość mogą wpływać na interakcje, zamiast na aspektach werbalnych, co jest zgodne z normami efektywnej komunikacji w różnych kontekstach społecznych.
Pytanie 22

Czynności realizowane w zakresie ergoterapii obejmują

A. spędzanie czasu na takich pracach jak pielęgnacja roślin czy porządkowanie przestrzeni
B. tworzeniu obrazów z użyciem różnych technik malarskich
C. organizowanie aktywności rekreacyjnych i wycieczek
D. dobieraniu odpowiednich parametrów mebli do zdolności i ograniczeń osoby podopiecznej
Odpowiedzi, które zdefiniowały ergoterapię jako organizowanie rekreacyjnych wyjść, optymalne dobieranie parametrów mebli czy malowanie obrazów, nie uwzględniają kluczowych aspektów tej dziedziny. Ergoterapia jest znacznie bardziej złożonym procesem niż tylko skupienie się na rekreacyjnych aktywnościach czy dostosowywaniu otoczenia. Chociaż organizowanie wycieczek i rekreacji może być elementem wspierającym, nie stanowi głównego celu ergoterapii, która koncentruje się na poprawie funkcjonowania w codziennym życiu pacjenta, z naciskiem na czynności, które są dla niego istotne i mają znaczenie w kontekście jego indywidualnych potrzeb. Dodatkowo, dobór mebli, chociaż ważny dla komfortu, nie jest właściwym podejściem do istoty ergoterapii, która powinna opierać się na praktycznym wykonawstwie zadań. Malowanie obrazów, choć może być formą arteterapii, nie jest specyficzną metodą stosowaną w ergoterapii, która skupia się na przekształceniu aktywności manualnych w narzędzie do rehabilitacji. Użytkownicy często mylą ergoterapię z innymi formami terapii zajęciowej, co prowadzi do uproszczeń i nieporozumień w zakresie jej rzeczywistego celu i metod działania.
Pytanie 23

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku dotyczącym warsztatów zajęciowych, rada programowa ocenia indywidualne rezultaty rehabilitacji przy udziale uczestnika warsztatu co najmniej

A. raz na kwartał
B. raz na dwa miesiące
C. raz na pół roku
D. raz na rok
Poprawna odpowiedź, czyli ocena indywidualnych efektów rehabilitacji uczestnika warsztatu raz na pół roku, jest zgodna z zasadami określonymi w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku. Regularna ocena co sześć miesięcy umożliwia odpowiednie monitorowanie postępów uczestnika oraz dostosowywanie programów rehabilitacyjnych do jego indywidualnych potrzeb. Taki system oceniania sprzyja efektywnej rehabilitacji, ponieważ pozwala na identyfikację obszarów wymagających większej uwagi oraz daje możliwość wprowadzenia zmian w programie, jeśli aktualne działania nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. W praktyce, półroczna ocena może obejmować różnorodne formy analizy, od testów psychologicznych po wywiady z uczestnikiem i jego rodziną, co pozwala na kompleksowe podejście do rehabilitacji. Wprowadzenie takiego systemu oceniania jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji, gdzie kluczowe jest nie tylko wsparcie, ale również regularna ewaluacja efektów działań.
Pytanie 24

Kiedy zaleca się przeprowadzanie ćwiczeń grafomotorycznych, które mają na celu poprawę zdolności manualnych dłoni?

A. uszkodzenie widzenia peryferyjnego
B. gastrostomia
C. stan po udarze mózgowym
D. depresja
Stan po udarze mózgowym często prowadzi do osłabienia zdolności manipulacyjnych ręki, co może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie pacjenta. Ćwiczenia grafomotoryczne, które obejmują różnorodne działania związane z pisaniem, rysowaniem czy manipulowaniem przedmiotami, są kluczowe w procesie rehabilitacji. Takie ćwiczenia pomagają w poprawie koordynacji wzrokowo-ruchowej, co jest niezbędne do odzyskania sprawności manualnej. W terapii często stosuje się różne przybory, takie jak specjalne długopisy, kolorowe pisaki czy nawet materiały o różnej teksturze, aby zachęcić pacjenta do ćwiczeń. Dobre praktyki rehabilitacyjne wskazują na systematyczność i progresywność tych ćwiczeń, co pozwala na stopniowe zwiększanie ich trudności, a tym samym efektywności. Warto również uwzględnić w ćwiczeniach elementy zabawy oraz motywacji, aby pacjent miał większą chęć do aktywności, co jest niezbędne dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów w terapii.
Pytanie 25

Zanim terapeuta zajęciowy przystąpi do formułowania diagnozy terapeutycznej, powinien najpierw

A. wyznaczyć cele terapeutyczne
B. przeanalizować dokumentację medyczną oraz zgromadzone dane
C. zdobyć i skompletować informacje o podopiecznym oraz jego rodzinie
D. zdefiniować efekty terapeutyczne, które ma zamiar osiągnąć
Wybór odpowiedzi dotyczącej sformułowania celów terapeutycznych przed zebraniem danych o podopiecznym jest nieadekwatny, ponieważ skuteczne planowanie terapii rozpoczyna się od gruntownego zrozumienia sytuacji pacjenta. Sformułowanie celów terapeutycznych na podstawie niewystarczających informacji prowadzi do nieefektywnych interwencji, które mogą nie odpowiadać rzeczywistym potrzebom pacjenta. Z kolei określenie efektów terapeutycznych przed zgromadzeniem danych również jest niepoprawne, ponieważ efekty powinny być jasno powiązane z celami, które wynikają z analizy zebranych informacji. Ponadto, dokonanie analizy dokumentacji medycznej i danych bez wcześniejszego zrozumienia kontekstu osobistego pacjenta ogranicza zdolność terapeuty do dostosowania podejścia do indywidualnych potrzeb. W praktyce, terapeuci zajęciowi muszą być świadomi, że każdy pacjent jest unikalny, a skuteczność terapii opiera się na umiejętności dostosowania metod do specyficznych okoliczności. Typowym błędem jest zakładanie, że można zastosować uniwersalne cele dla wszystkich pacjentów, co jest niezgodne z zasadami personalizacji terapii, które są kluczowe w pracy z różnorodnymi grupami klientów. Dlatego kluczowe jest, aby terapeuta najpierw zrozumiał, kim jest jego pacjent, jego sytuację rodzinną i społeczną, co pozwoli na właściwe sformułowanie celów i efektów terapeutycznych.
Pytanie 26

Jakie jest główne założenie burzy mózgów jako formy pracy zespołowej?

A. wykonanie wspólnego collage’u
B. zdobycie umiejętności udziału w moderowanej dyskusji
C. wytworzenie dużej liczby pomysłów
D. praktykowanie umiejętności potrzebnych w codziennym życiu
Burza mózgów to technika, która ma na celu generowanie jak największej liczby pomysłów w krótkim czasie. Kluczowym założeniem jest stymulowanie kreatywności uczestników poprzez tworzenie swobodnej atmosfery, w której każdy może swobodnie dzielić się swoimi ideami, niezależnie od ich jakości. Ta metoda jest szczególnie skuteczna w sytuacjach, gdy zespół stoi przed problemem do rozwiązania lub potrzebuje innowacyjnych pomysłów na nowe projekty. Przykłady zastosowania burzy mózgów obejmują procesy rozwoju produktów, planowanie kampanii marketingowych czy też wprowadzanie zmian w organizacji. W praktyce, takie sesje mogą prowadzić do odkrycia nieoczekiwanych rozwiązań i umożliwiają zaangażowanie wszystkich członków zespołu. Warto też podkreślić, że burza mózgów wpisuje się w ramy takich metod pracy grupowej jak Design Thinking, które kładą duży nacisk na kreatywność i współpracę zespołową. Wspierając się na standardach zarządzania projektami, burza mózgów sprzyja innowacyjności i wspiera efektywną komunikację w zespole.
Pytanie 27

Nieodzownym składnikiem dokumentacji indywidualnej lub grupowej używanej w każdej placówce dziennego pobytu są zapisy odnoszące się do

A. poniesionych kosztów
B. rodzajów terapii zajęciowej
C. realizowanych zadań
D. uczestnictwa w zajęciach
Wydaje mi się, że Twoja odpowiedź trochę mija się z celem, jak chodzi o dokumentację w dziennych placówkach. Oczywiście, dokumentacja jest ważna, ale wybranie elementów jak prace, formy terapii czy wydatki jako kluczowe nie jest najlepszym podejściem. Każdy z tych punktów ma swoje miejsce, ale nie są one tak podstawowe jak dokumentowanie obecności. Moim zdaniem, to właśnie monitorowanie tego, kto przychodzi na zajęcia, jest najważniejsze i bezpośrednio wpływa na to, jak skuteczna jest terapia. Forma terapii oczywiście jest istotna, ale nie daje pełnego obrazu uczestnictwa. Z kolei dokumentowanie wydatków jest ważne przy budżetowaniu, ale nie ma wpływu na to, jak terapia działa na uczestników. Jeśli nie zwraca się uwagi na frekwencję, może to prowadzić do problemów w ocenie postępów uczestników. Krótko mówiąc, obecność powinna być w centrum zainteresowania każdej placówki, a jej zignorowanie nie przynosi dobrych skutków.
Pytanie 28

Felinoterapia to terapia z udziałem jakiego zwierzęcia?

A. osła
B. kota
C. psa
D. konia
Mówiąc o terapii z udziałem zwierząt, może się zdarzyć, że pomyli się różne rodzaje terapii. Przykładowo, osły są wykorzystywane w aseloterapii, która głównie chodzi o emocjonalne wsparcie, ale to nie to samo, co felinoterapia. Konie z kolei są w hipoterapii, która zajmuje się rehabilitacją fizyczną i emocjonalną, ale nie ma nic wspólnego z kotami. Psy to też inna bajka, bo są wykorzystywane w dogoterapii, która jest popularna, ale nie dotyczy kotów i ich terapeutycznych umiejętności. Często ludzie popełniają błędy myślowe, traktując terapię zwierzęcą jako jedną całość. A tak naprawdę każde zwierzę ma swoje unikalne właściwości terapeutyczne, które powinny być brane pod uwagę, gdy rozpatruje się różne formy wsparcia psychologicznego. Naprawdę warto zrozumieć te różnice, bo to może znacząco wpłynąć na skuteczność terapii zwierzęcej w praktyce i na to, jak dobrze dobierzemy zwierzęta do potrzeb pacjentów.
Pytanie 29

Aby wspierać podopiecznego środowiskowego domu samopomocy w rozwijaniu zainteresowań literackich oraz internetowych, terapeuta powinien zaplanować serię treningów

A. funkcjonowania w życiu codziennym
B. umiejętności organizacji czasu wolnego
C. radzenia sobie w trudnych okolicznościach
D. zdolności interpersonalnych
Odpowiedzi takie jak umiejętności interpersonalnych, funkcjonowanie w życiu codziennym oraz radzenie sobie w sytuacjach trudnych, mogą wydawać się na pierwszy rzut oka uzasadnione, jednak koncentrują się na aspektach, które nie są kluczowe dla rozwijania konkretnych zainteresowań, jak literatura i internet. Umiejętności interpersonalne, choć istotne, dotyczą przede wszystkim zdolności do komunikacji i nawiązywania relacji, a nie związane są bezpośrednio z organizowaniem czasu na realizację pasji. Z kolei umiejętności funkcjonowania w życiu codziennym są szerszym pojęciem, które obejmuje różnorodne aspekty codziennego życia, ale niekoniecznie wspiera konkretne zainteresowania. Radzenie sobie w sytuacjach trudnych również nie odnosi się do tematu organizacji czasu wolnego, gdyż skupia się na zarządzaniu stresami i problemami, które mogą się pojawić w obliczu nieprzewidywalnych wyzwań, a nie na konstruktywnym wykorzystaniu czasu. Te odpowiedzi mogą wynikać z błędnego zrozumienia celu treningów, które powinny być skoncentrowane na wspieraniu pasji i rozwijaniu umiejętności samodzielnego organizowania czasu, co jest kluczowe dla osiągnięcia satysfakcji życiowej oraz osobistego rozwoju.
Pytanie 30

Mieszkaniec ośrodka pomocy społecznej wykazuje zainteresowanie różnorodnymi wykładami edukacyjnymi organizowanymi w tym miejscu, chętnie bierze udział w spotkaniach z interesującymi gośćmi. Zadaje również pytania dotyczące możliwości organizacji wycieczek oraz wydarzeń kulturalnych. Swoim zachowaniem i postawą zaspokaja potrzeby

A. poznawcze i estetyczne
B. szacunku i uznania
C. fizjologiczne i bezpieczeństwa
D. przynależności i miłości
Wiesz co? Wybrałeś odpowiedź "poznawcze i estetyczne", co jest jak najbardziej trafne. Osoba opisana w pytaniu rzeczywiście ma sporo zainteresowań związanych z różnymi wykładami edukacyjnymi i spotkaniami z ciekawymi ludźmi. To jest fajny sygnał, że stara się zaspokoić swoje potrzeby poznawcze według Maslowa. Potrzeby te obejmują chęć poszerzania wiedzy i odkrywania nowych rzeczy, co jest super ważne, zwłaszcza dla starszych osób lub tych, które są w domach pomocy społecznej, gdzie dostęp do edukacji bywa ograniczony. W dodatku, to, że pyta o wycieczki i wydarzenia kulturalne, pokazuje, że nie tylko chce zdobywać wiedzę, ale również czerpać radość z życia w ogóle. Moim zdaniem, organizowanie takich aktywności nie tylko pozwala im się rozwijać, ale też poprawia ich samopoczucie. Dlatego takie inicjatywy są naprawdę cenne – powinny być wewnętrzną częścią ich życia, a nie tylko czymś okazjonalnym.
Pytanie 31

Hiperbulia, typowa dla fazy maniakalnej u pacjenta hospitalizowanego w psychiatrii, stanowi przykład zaburzenia

A. zawartości myśli
B. percepcji
C. napędu psychoruchowego
D. stanu emocjonalnego
Hiperbulia jest zaburzeniem napędu psychoruchowego, które objawia się wzmożoną aktywnością, impulsywnością i nadmiernym pobudzeniem. W stanach maniakalnych, które są charakterystyczne dla zaburzeń afektywnych, takich jak choroba afektywna dwubiegunowa, pacjenci często doświadczają hiperbulii. To prowadzi do intensyfikacji działań, zwiększonej produktywności, a także do podejmowania ryzykownych decyzji bez dostatecznego przemyślenia konsekwencji. Hiperbulia może objawiać się na różne sposoby, od nadmiernej rozmowności, przez zwiększoną aktywność fizyczną, aż po zjawiska takie jak wielkie plany dotyczące przyszłości. W terapii, zrozumienie tych objawów jest kluczowe do skutecznego leczenia pacjentów. W praktyce klinicznej, monitorowanie i ocena napędu psychoruchowego pacjenta mogą pomóc w dostosowywaniu leczenia, co jest zgodne z aktualnymi standardami opieki psychiatrycznej.
Pytanie 32

Osoba biorąca udział w zajęciach świetlicy socjoterapeutycznej nie potrafi przez długi czas skupić się na wykonywaniu zadania, ma problemy z organizacją swojego stanowiska pracy oraz łatwo ulega rozproszeniu, co jest typowe dla zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. W obszarze poznawczym zauważalne są u niej zaburzenia

A. uwagi
B. pamięci
C. myślenia
D. spostrzegania
Odpowiedź "uwagi" jest prawidłowa, ponieważ zaburzenia uwagi są jednym z kluczowych symptomów związanych z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD). Osoby z ADHD często doświadczają trudności w utrzymaniu skupienia na zadaniach, co skutkuje nieefektywnym organizowaniem pracy oraz łatwym rozpraszaniem się. W kontekście zajęć socjoterapeutycznych kluczowe jest zrozumienie, że poprawa umiejętności uwagi może prowadzić do znacznej poprawy zdolności do koncentrowania się na zadaniach, co w praktyce przekłada się na lepsze wyniki w nauce i relacjach interpersonalnych. Przykładowe techniki, które mogą pomóc w rozwijaniu uwagi, to ćwiczenia mindfulness, strukturalizacja czasu i miejsca pracy, a także wprowadzenie krótkich przerw w trakcie pracy. W pracy z dziećmi z ADHD, stosowanie strategii takich jak wykorzystywanie wizualnych pomocy naukowych lub tworzenie harmonogramów może przynosić pozytywne efekty, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii oraz edukacji.
Pytanie 33

Jaką zasadę zastosował terapeuta zajęciowy podczas zajęć związanych z pielęgnacją roślin doniczkowych, umożliwiając uczestnikom bezpośrednie odkrywanie ich struktury oraz wykonywanie ćwiczeń związanych z ich przesadzaniem z użyciem narzędzi ogrodniczych?

A. Trwałości
B. Przystępności
C. Systematyczności
D. Poglądowości
Odpowiedź 'Poglądowości' jest poprawna, ponieważ zasada ta zakłada umożliwienie uczestnikom terapii zajęciowej bezpośredniego zapoznania się z obiektami, co w przypadku pielęgnacji roślin doniczkowych przekłada się na realne doświadczenie. Dzięki tej metodzie terapeuta może ułatwić zrozumienie budowy roślin oraz ich potrzeb, co jest kluczowe dla skutecznego przesadzania. Przykładowo, uczestnicy mogą osobiście obserwować system korzeniowy, co pozwala im na lepsze zrozumienie, jak ważne jest odpowiednie podłoże i technika przesadzania. W kontekście dobrych praktyk, zasada poglądowości jest zgodna z podejściem do nauczania przez doświadczanie, co potwierdzają badania pokazujące, że uczniowie najlepiej przyswajają wiedzę poprzez praktykę. Dodatkowo, zastosowanie narzędzi ogrodniczych w zajęciach nie tylko wspiera rozwój umiejętności manualnych, ale także zwiększa motywację i zaangażowanie uczestników, co jest istotne w terapii zajęciowej.
Pytanie 34

Niezwłocznie po etapie analizy dokumentacji medycznej, psychologiczno-pedagogicznej oraz pozostałych informacji zebranych w rozmowach z osobami istotnymi, terapeuta powinien

A. sformułować diagnozę terapeutyczną
B. zawrzeć umowę z podopiecznym
C. opracować indywidualny plan terapii zajęciowej
D. wyznaczyć cele terapeutyczne
Zawarcie kontraktu z podopiecznym, określenie celów terapeutycznych oraz przygotowanie indywidualnego planu terapii są ważnymi elementami procesu terapeutycznego, jednak nie powinny być one podejmowane przed sformułowaniem diagnozy terapeutycznej. Takie podejście może prowadzić do braku spójności w terapii oraz niewłaściwego ukierunkowania działań terapeutycznych. Kontrakt terapeutyczny jest dokumentem, który określa zasady współpracy oraz oczekiwania obu stron, lecz jego efektywność opiera się na zrozumieniu problemów i potrzeb podopiecznego. Ustalenie celów terapeutycznych powinno wynikać z jasnej diagnozy, której brak może prowadzić do nieadekwatnych lub zbyt ogólnych celów, które nie odpowiadają realnym potrzebom klienta. Przygotowanie indywidualnego planu terapii, bez wcześniejszej analizy i diagnozy, może doprowadzić do pominięcia kluczowych obszarów, które wymagają interwencji. Dlatego ważne jest, aby terapeuta najpierw dokładnie przeanalizował wszystkie dostępne informacje, by móc uzasadnić swoje decyzje i działania na podstawie rzetelnej diagnozy. Tylko wówczas możliwe jest skuteczne wsparcie podopiecznego oraz monitorowanie postępów w terapii zgodnie z najlepszymi praktykami w zakresie psychologii i terapii.
Pytanie 35

Podopieczny stwierdził: Nie chcę brać udziału w tej wycieczce, gdyż ostatnio czuję się gorzej i nie mam siły na zbyt dużo chodzenia. Która z wypowiedzi terapeuty stanowi parafrazę tego, co powiedział podopieczny?

A. Dlaczego Pan narzeka? Z Pana kondycją nie jest tak źle, a ruch jest korzystny dla zdrowia
B. Proszę się nie obawiać, podczas tej wycieczki nie będzie potrzeby dużo chodzić
C. Proszę mi wyjaśnić, jakie trudności odczuwa Pan w trakcie chodzenia
D. Rozumiem, że nie chce Pan uczestniczyć w wycieczce z powodu obniżonej kondycji
Odpowiedź "Rozumiem, że nie chce Pan jechać na wycieczkę z powodu spadku kondycji" jest poprawna, ponieważ w sposób trafny parafrazuje główną myśl podopiecznego. Wskazuje na zrozumienie sytuacji, w której podopieczny odczuwa ograniczenia związane z kondycją fizyczną, co jest kluczowe w pracy terapeutycznej. Parafraza pozwala na potwierdzenie, że terapeuta aktywnie słucha i stara się zrozumieć uczucia oraz zmartwienia podopiecznego. To podejście jest zgodne z zasadami komunikacji empatycznej, która jest istotnym elementem terapii. W praktyce, terapeuci często wykorzystują parafrazowanie jako technikę, aby zbudować zaufanie i otwartość w relacji z podopiecznym. Przykładem może być sytuacja, w której osoba boryka się z lękiem przed nowymi wyzwaniami, a terapeuta, parafrazując, może pomóc jej dostrzec swoje obawy, co sprzyja dalszej pracy nad ich przezwyciężeniem.
Pytanie 36

Terapeuta zajęciowy, który ustala cele dla konkretnego podopiecznego oraz dobiera metody, techniki i środki dydaktyczne do realizowanych działań, tworzy dla niego

A. plan terapii zajęciowej
B. diagnozę terapeutyczną
C. harmonogram pracy
D. plan edukacyjno-wychowawczy
Wybór diagnozy terapeutycznej jako odpowiedzi na pytanie jest błędny, ponieważ diagnoza ta stanowi wstępny etap pracy terapeuty, który ma na celu zidentyfikowanie problemów, potrzeb oraz potencjału podopiecznego. Diagnoza jest procesem analizy, który może obejmować różnorodne narzędzia oceny, takie jak kwestionariusze, obserwacje czy wywiady. Z kolei harmonogram pracy jest narzędziem organizacyjnym, które określa, kiedy i jak często będą się odbywały sesje terapeutyczne, ale nie zawiera szczegółowych celów ani metod. Plan edukacyjno-wychowawczy odnosi się do ogólnego podejścia do edukacji i wychowania dzieci, a niekoniecznie do specyficznych technik terapii zajęciowej. Typowym błędem myślowym w takich przypadkach jest mylenie różnych typów dokumentacji i ich zastosowania. Każdy z wymienionych terminów ma swoje miejsce i znaczenie w kontekście pracy terapeutycznej, jednak kluczowe jest zrozumienie, że plan terapii zajęciowej jest unikalnym i dedykowanym dokumentem, który konkretizuje działania na rzecz konkretnego podopiecznego, co czyni go podstawowym narzędziem w terapii zajęciowej.
Pytanie 37

Zasada, która wskazuje, by w sytuacji odrzucania prośby mówić wolniej, głębiej oddychać, parafrazować i zadawać pytania, gdy coś jest niejasne, nie unikać kontaktu wzrokowego, lecz patrzeć rozmówcy w oczy oraz dać sobie czas na namysł, to

A. zdarta płyta
B. jujitsu
C. jestem słoniem
D. zasłona z mgły
Zasady komunikacji asertywnej powinny być stosowane w każdej interakcji, jednak niektóre zaproponowane opcje, takie jak "zasłona z mgły", "zdarta płyta" i "jujitsu", nie oddają istoty skutecznej komunikacji. Po pierwsze, "zasłona z mgły" odnosi się do techniki, w której jednostka unika jasnego wyrażenia swoich myśli i uczuć, co w rzeczywistości może prowadzić do nieporozumień i frustracji w relacjach. Tego podejścia unikamy, ponieważ skuteczna komunikacja wymaga przejrzystości, a nie ukrywania intencji. Z kolei termin "zdarta płyta" implikuje powtarzanie tych samych argumentów bez względu na kontekst, co może być postrzegane jako monotonne i nieefektywne w rozmowie. W sytuacji, gdy pojawiają się nieporozumienia, kluczowe jest, aby zadawać pytania i wyjaśniać, a nie tkwić w powtarzaniu tych samych fraz. Wreszcie, "jujitsu" w kontekście komunikacyjnym może sugerować manipulację lub wykorzystywanie strategii defensywnych, co również stoi w sprzeczności z zasadami asertywności, które promują otwartość i szacunek w rozmowie. Całościowo, te podejścia mogą prowadzić do błędnych wniosków i szkodliwych efektów w relacjach międzyludzkich, ponieważ nie sprzyjają dialogowi opartemu na zrozumieniu i empatii.
Pytanie 38

Warsztaty terapii zajęciowej prowadzą działania w zakresie rehabilitacji społecznej oraz zawodowej, mające na celu osiągnięcie przez uczestnika przede wszystkim

A. swobody w komunikacji
B. jak największej sprawności fizycznej
C. umiejętności związanych z różnymi technikami
D. możliwie niezależnego i samodzielnego życia
Warsztaty terapii zajęciowej (WTZ) mają na celu wsparcie osób z niepełnosprawnościami w dążeniu do maksymalnej niezależności życiowej. Odpowiedź, która wskazuje na dążenie do możliwie niezależnego i samodzielnego życia, jest zgodna z przyjętymi standardami rehabilitacji społecznej. W ramach WTZ uczestnicy uczą się nie tylko umiejętności praktycznych, ale także społecznych i emocjonalnych, które są niezbędne do funkcjonowania w społeczeństwie. Przykłady takich umiejętności to zarządzanie finansami, gotowanie, czy umiejętności interpersonalne. Takie wsparcie pozwala na integrowanie się z otoczeniem oraz nawiązywanie relacji międzyludzkich, co jest kluczowe dla poprawy jakości życia. Dążenie do samodzielności jest również zgodne z zasadami Konwencji o prawach osób z niepełnosprawnościami, która podkreśla znaczenie zapewnienia dostępności i wsparcia dla osób z ograniczeniami. W ten sposób, WTZ działają jako platforma, która umożliwia osobom z niepełnosprawnościami rozwój i aktywizację, co przekłada się na ich większe zaangażowanie w życie społeczne.
Pytanie 39

Przygotowując zestawienie problemów pacjenta po udarze mózgu o charakterze niedokrwiennym, terapeuta zajęciowy zauważył zespół zaniedbywania połowiczego, który odnosi się do

A. utraty czucia po jednej stronie ciała
B. lekceważenia porażonej części ciała
C. nadmiernego napięcia mięśni po stronie dotkniętej porażeniem
D. braku możliwości wykonywania zamierzonych ruchów kończyną niedowładną
Odpowiedzi sugerujące niemożność wykonywania celowego ruchu kończyną niedowładną, zniesienie czucia po jednej stronie ciała oraz nadmierne napięcie mięśni po stronie porażonej, nie oddają istoty zespołu zaniedbywania połowiczego. Niemożność wykonywania ruchów związana jest z porażeniem i nie jest tożsama z zaniedbywaniem. Porażenie kończyny, znane jako hemiplegia, jest procesem fizycznym wynikającym z uszkodzenia dróg motorycznych w mózgu. Również zniesienie czucia, czyli zaburzenia czuciowe, są skutkiem uszkodzenia układu nerwowego, ale nie dotyczą bezpośrednio problemów z percepcją przestrzenną, które definiują zespół zaniedbywania. Nadmierne napięcie mięśni, z kolei, odnosi się do spastyczności, co jest innym zjawiskiem, które może wystąpić po udarze, ale także nie jest związane z ignorowaniem jednostronnym. Typowe błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami to pomieszanie objawów neurologicznych oraz zrozumienie, że zespół zaniedbywania połowiczego skupia się na problemach z uwagę i percepcją, a nie bezpośrednio na ruchu czy czuciu. Dlatego kluczowe jest rozróżnienie między różnymi neurologicznymi deficytami, co jest istotne w kontekście skutecznej rehabilitacji oraz dostosowywania planów terapii do indywidualnych potrzeb pacjentów.
Pytanie 40

Jaką metodę powinien wybrać terapeuta zajęciowy w pracy z osobą, która pasjonuje się zbieraniem muszelek, cieszy się dźwiękami fal morskich i lubi spacerować po plaży?

A. Silwoterapię
B. Choreoterapię
C. Talasoterapię
D. Estetoterapię
Estetoterapia, silwoterapia oraz choreoterapia, mimo iż są wartościowymi metodami terapeutycznymi, nie są odpowiednimi wyborami w kontekście pracy z osobą, która ma szczególne zainteresowanie morzem i jego otoczeniem. Estetoterapia koncentruje się na estetycznych walorach otoczenia oraz sztuki, co może nie odzwierciedlać specyficznych potrzeb podopiecznego związanych z naturą i wodą. Osoby zainteresowane kolekcjonowaniem muszelek oraz szumem fal morskich mogą nie odnieść korzyści z działań typowych dla estetoterapii, które nie są dostosowane do ich zainteresowań. Silwoterapia, z kolei, skupia się na korzystaniu z zasobów leśnych i ich wpływie na zdrowie, co również nie ma związku z potrzebami osoby związanej z morzem. Choć kontakt z naturą jest istotny, to konkretne zainteresowania podopiecznego nie są adresowane przez działania oparte na lesie. Choreoterapia, bazująca na terapii przez ruch i taniec, może być atrakcyjna, ale nie uwzględnia specyficznych preferencji dotyczących środowiska morskiego. W każdej z tych metod brakuje elementu morskiego, co sprawia, że są one mniej skuteczne w kontekście oferowania wsparcia dla osoby, której pasje i zainteresowania koncentrują się na morzu i jego ekosystemie. W praktyce terapeutycznej niezwykle ważne jest dostosowanie metod do indywidualnych preferencji i potrzeb podopiecznych, aby zwiększyć efektywność terapii.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej