Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 7 grudnia 2025 13:00
Data zakończenia: 7 grudnia 2025 13:31

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Który układ kompozycji obrazu zastosowano na fotografii?

A. Trójkątny.

B. Wyśrodkowany.

C. Owalny.

D. W kształcie litery L.

Układ kompozycji w kształcie litery L, zastosowany na fotografii, jest znanym i efektywnym sposobem organizacji elementów wizualnych w ramach kadru. W tej kompozycji, drzewo po lewej stronie oraz linia horyzontu współtworzą wyraźną strukturę, która prowadzi wzrok widza w sposób naturalny. Tego typu układ sprzyja równowadze wizualnej i może być szczególnie przydatny w fotografii krajobrazowej oraz portretowej, gdzie ważne jest, aby główny obiekt nie był jedynym punktem skupienia. Zastosowanie kompozycji w kształcie litery L pomaga w tworzeniu głębi i dynamiki w obrazie, co jest zgodne z zasadami projektowania wizualnego. Tego rodzaju kompozycje są także zgodne z zasadą trzeciego, która mówi o podziale obrazu na trzy części, co może dodatkowo wzmocnić jego atrakcyjność. Przykłady zastosowania tej kompozycji można zauważyć w pracach znanych fotografów, którzy umiejętnie manipulują przestrzenią, aby kierować uwagę widza tam, gdzie jest to najważniejsze, co czyni ich prace bardziej angażującymi.

Pytanie 2

Jakiej operacji nie da się zrealizować w programie Adobe Photoshop?

A. Wypełnienia zaznaczenia

B. Obrysowania zaznaczenia

C. Rasteryzacji warstwy tekstowej

D. Trasowania mapy bitowej

Trasowanie mapy bitowej to proces, który nie jest bezpośrednio wspierany w programie Adobe Photoshop. W Photoshopie mamy do czynienia z grafiką rastrową, co oznacza, że obrazy składają się z pikseli. Natomiast trasowanie mapy bitowej jest techniką, która najczęściej kojarzy się z grafiką wektorową. W przypadku wektorów, trasowanie polega na przekształceniu obrazu rastrowego w zestaw linii i kształtów opartych na matematycznych równaniach. Adobe Illustrator jest programem, który lepiej sprawdza się w tym zakresie, oferując narzędzia do wektoryzacji. W Photoshopie można jednak konwertować rastrowe warstwy na wektory w ograniczonym zakresie, ale pełne trasowanie wymaga dedykowanych narzędzi. W kontekście praktycznym, umiejętność rozróżniania między grafiką rastrową a wektorową jest kluczowa w branży kreatywnej, gdzie często musimy wybierać odpowiednie narzędzia zgodnie z wymaganiami projektu. Warto zatem znać możliwości różnych programów i ich odpowiednie zastosowanie.

Pytanie 3

Metoda naświetlania zwana HDR (High Dynamic Range) polega na

A. zmniejszaniu kontrastu sceny poprzez użycie filtrów polaryzacyjnych

B. zwiększaniu czułości matrycy powyżej nominalnej wartości ISO

C. zastosowaniu specjalnych obiektywów z wysokim współczynnikiem transmisji światła

D. łączeniu kilku zdjęć o różnej ekspozycji w jedno o rozszerzonej rozpiętości tonalnej

Metoda HDR (High Dynamic Range) polega na łączeniu kilku zdjęć o różnej ekspozycji, co pozwala na uzyskanie obrazu o znacznie szerszej rozpiętości tonalnej niż w przypadku pojedynczego ujęcia. W praktyce, technika ta jest szczególnie przydatna w scenach o dużym kontraście, gdzie są zarówno bardzo jasne, jak i bardzo ciemne partie. Dzięki HDR można uchwycić szczegóły zarówno w cieniach, jak i w jasnych obszarach, co jest trudne do osiągnięcia tradycyjnymi metodami. Przykładem zastosowania HDR jest fotografowanie krajobrazów o zachodzie słońca, gdzie niebo jest bardzo jasne, a ziemia pozostaje w cieniu. Standardy branżowe, takie jak Adobe RGB i sRGB, są często wykorzystywane do obróbki zdjęć HDR, co pozwala na zachowanie jak najwięcej informacji o kolorze i tonacji. Warto dodać, że w ostatnich latach HDR zyskał popularność w filmie i transmisjach telewizyjnych, co dodatkowo pokazuje jego praktyczne zastosowanie. Używając tej metody, fotografowie mogą tworzyć bardziej realistyczne i atrakcyjne wizualnie obrazy, co przyciąga uwagę widza.

Pytanie 4

Na którym etapie chemicznej obróbki materiałów fotograficznych dochodzi do redukcji halogenków srebra do metalicznego srebra?

A. Wywoływania

B. Wybielania

C. Utrwalania

D. Stabilizowania

Etap wywoływania w procesie chemicznej obróbki zdjęć to naprawdę kluczowy moment. Wtedy halogenki srebra przechodzą w srebro metaliczne. Gdy wkładasz film do wywoływacza, zaczynają zachodzić chemiczne reakcje, które przekształcają te nieaktywne halogenki (jak AgBr czy AgCl) w aktywne srebro (Ag). To srebro tworzy obraz na filmie, który potem staje się widoczny. W tym procesie używa się różnych standardowych chemikaliów, takich jak metol, hydrochinon czy fenidyna, które są dość popularne w fotografii. Dla osób zajmujących się fotografią i laboratoriami ważne jest, żeby dobrze kontrolować czas i temperaturę wywoływania. Te rzeczy mają spory wpływ na kontrast i szczegóły obrazu. Tak nawiasem mówiąc, warto też przemywać film po wywołaniu, żeby pozbyć się resztek chemikaliów — to kluczowe, żeby zdjęcia były trwałe i dobrej jakości.

Pytanie 5

Podczas tworzenia barwnego negatywu za pomocą metody subtraktywnej, na próbnej odbitce zauważalna jest dominacja koloru żółtego. Której gęstości filtru należy zwiększyć, by uzyskać właściwą reprodukcję kolorów?

A. Żółtego

B. Niebieskiego

C. Zielonego

D. Purpurowego

Odpowiedź na to pytanie jest poprawna, ponieważ zwiększenie gęstości filtru żółtego w procesie kopiowania subtraktywnego pozwala na zredukowanie nadmiaru żółtej dominującej barwy w odbitce próbnej. W metodzie subtraktywnej, kolory są tworzone poprzez odejmowanie światła od białego źródła, co oznacza, że dodanie filtru żółtego zwiększa absorpcję niebieskiego i zielonego światła, a tym samym zmniejsza wpływ żółtej dominaty. Przykładowo, w aplikacjach takich jak druk offsetowy, gdzie proces subtraktywny jest powszechnie stosowany, odpowiednie dostosowanie filtrów jest kluczowe dla uzyskania zgodności kolorystycznej z projektem. Warto również zaznaczyć, że zgodnie z zasadami modelu CMYK, magenta i cyjan mogą również wpływać na ostateczną reprodukcję kolorów, ale w przypadku dominaty żółtej kluczowe jest skupienie się na filtrze żółtym. Dobrą praktyką jest przeprowadzanie testów próbnych oraz kalibracja sprzętu, aby dostosować filtry do pożądanej reprodukcji barw.

Pytanie 6

Aby zwiększyć głębię ostrości w tych samych warunkach oświetleniowych, które są ustalone przez czas ekspozycji 1/125 s oraz wartość przysłony f/5,6, jakie parametry powinny być ustawione w aparacie?

A. 1/60 s i f/8

B. 1/30 s i f/8

C. 1/250 s i f/4

D. 1/15 s i f/11

Odpowiedź 1/60 s i f/8 jest rzeczywiście trafna. Ustawienie f/8 daje nam większą głębię ostrości w porównaniu do f/5,6, co jest super ważne, zwłaszcza jeśli robimy zdjęcia krajobrazowe. Wiesz, przy f/8 ostrość obejmuje zarówno to, co blisko, jak i to, co daleko, co daje fajny efekt. Co do czasu naświetlania, zwiększenie go z 1/125 s na 1/60 s to dobry ruch, bo dłuższy czas da nam więcej światła, przez co zdjęcie nie wyjdzie za ciemne. Warto wiedzieć, że przy f/8 do f/11 obiektywy zazwyczaj dają najlepszą jakość, więc to też jest na plus. Zrozumienie, jak przysłona i czas naświetlania współpracują ze sobą, jest naprawdę kluczowe, jak chcesz uzyskać fajne efekty w zdjęciach.

Pytanie 7

Aby wykonać zbliżenia zdjęć kropli wody, należy użyć obiektywu

A. szerokokątnego

B. długoogniskowego

C. lustrzanego

D. makro

Obiektyw makro jest idealnym narzędziem do fotografowania kropel wody w zbliżeniu, ponieważ jest zaprojektowany specjalnie do rejestrowania detali w skali bliskiej rzeczywistości. Dzięki dużemu powiększeniu oraz krótkiej odległości ostrzenia, obiektywy makro pozwalają uchwycić subtelności, takie jak tekstura powierzchni kropel czy odbicie światła. Przykładowo, używając obiektywu makro, fotograf może zbliżyć się do kropli wody na liściu, by uchwycić nie tylko jej kształt, ale również szczegóły otoczenia odbijające się w wodzie. Dobre praktyki w fotografii makro obejmują również użycie statywu, co stabilizuje aparat i pozwala na precyzyjne kadrowanie oraz uniknięcie drgań. Warto również pamiętać o doświetlaniu sceny, ponieważ przy małych przysłonach, typowych dla obiektywów makro, światło może być ograniczone. Obiektywy makro są dostępne w różnych ogniskowych, co daje fotografowi możliwość wyboru odpowiedniego narzędzia w zależności od rodzaju ujęcia, które chce uzyskać.

Pytanie 8

Podczas robienia zdjęcia w terenie ustalono następujące parametry ekspozycji:
- czas naświetlania 1/125 s,
- przysłona f/5,6.
Aby osiągnąć większą głębię ostrości, zachowując równocześnie taką samą ilość światła padającego na matrycę, jakie powinny być ustawienia parametrów?

A. 1/60 s, f/22

B. 1/30 s, f/8

C. 1/30 s, f/11

D. 1/60 s, f/32

Wybór innych odpowiedzi wskazuje na błędne zrozumienie zasad ekspozycji w fotografii. Zmiany wartości przysłony i czasu naświetlania są ze sobą powiązane i muszą być odpowiednio równoważone, aby uzyskać pożądany efekt. Przykładowo, ustawienie 1/30 s i f/8 nie zwiększa wystarczająco głębi ostrości, ponieważ przysłona f/8, choć daje większą głębię niż f/5,6, nie jest wystarczająco niska, aby uzyskać znaczący efekt. Dodatkowo, czas naświetlania 1/30 s dostarcza znacznie więcej światła, co może prowadzić do prześwietlenia obrazu. Z kolei wybór 1/60 s i f/32, choć wydaje się odpowiedni z perspektywy ograniczenia światła, powoduje, że czas naświetlania jest zbyt krótki, aby skutecznie doświetlić scenę przy tak małej przysłonie, co skutkuje niedoświetleniem. Odpowiedzi te zatem wychodzą z błędnych założeń dotyczących relacji między przysłoną a czasem naświetlania. Typowym błędem jest myślenie, że jedynie zmiana przysłony wystarczy do osiągnięcia pożądanego efektu bez uwzględnienia konieczności równoważenia całej ekspozycji. W praktyce, aby zrozumieć te zasady, warto eksperymentować z ustawieniami aparatu w różnych warunkach oświetleniowych oraz nauczyć się postrzegać związki pomiędzy tymi parametrami w kontekście całej kompozycji kadru.

Pytanie 9

Techniką mocowania obiektywów nie jest system mocowania

A. bagnetowe

B. gwintowe

C. zatrzaskowe

D. adapterowe

Mocowania gwintowe, bagnetowe oraz adapterowe to popularne metody mocowania obiektywów stosowane w fotografii. Mocowanie gwintowe polega na wkręceniu obiektywu w gniazdo aparatu, co zapewnia stabilne połączenie, ale wymaga więcej czasu na montaż i demontaż. W przypadku mocowania bagnetowego, obiektywy są wyposażone w specjalne zaczepy, które umożliwiają szybkie zatrzaskowanie obiektywu na aparacie, co jest niezwykle praktyczne w dynamicznych warunkach fotografowania. Adaptery natomiast umożliwiają korzystanie z obiektywów zaprojektowanych dla różnych systemów mocowania, co daje fotografom większą elastyczność i możliwość eksperymentowania z różnymi rodzajami obiektywów. Wybór odpowiedniego systemu mocowania powinien być dostosowany do stylu pracy fotografa oraz specyfiki jego sprzętu. Często zdarza się, że nowi użytkownicy nie mają świadomości, że niektóre mocowania, jak zatrzaskowe, nie są standardowo stosowane w kontekście obiektywów, co prowadzi do błędnych założeń. Kluczowe jest zrozumienie różnorodności systemów mocowania obiektywów oraz ich właściwego zastosowania, co ma istotne znaczenie w codziennej pracy fotografa.

Pytanie 10

Co określa liczba przewodnia lampy błyskowej?

A. maksymalny zasięg oświetlenia obiektu fotografowanego, zapewniający uzyskanie poprawnej ekspozycji

B. minimalną ilość błysków w ciągu 1s

C. minimalny zasięg oświetlenia obiektu fotografowanego, zapewniający uzyskanie poprawnej ekspozycji

D. maksymalną ilość błysków w ciągu 1s

Liczba przewodnia lampy błyskowej, często oznaczana jako GN (Guide Number), jest kluczowym parametrem określającym maksymalny zasięg oświetlenia, jakiego lampa jest w stanie dostarczyć w celu uzyskania prawidłowej ekspozycji fotografowanego obiektu. W praktyce oznacza to, że im wyższa wartość liczby przewodniej, tym dalej lampa może skutecznie oświetlić obiekt przy określonym ustawieniu przysłony i czułości ISO. Na przykład, lampa o liczbie przewodniej wynoszącej 60, przy ustawieniu ISO 100 i przysłony f/4, może oświetlić obiekt znajdujący się w odległości do 15 metrów (60 podzielone przez 4). Znajomość liczby przewodniej jest szczególnie istotna w sytuacjach, gdy fotografujemy w warunkach słabego oświetlenia lub gdy potrzebne jest zamrożenie ruchu. Umożliwia to precyzyjne dostosowanie parametrów aparatu do warunków oświetleniowych, co w praktyce przekłada się na lepsze wyniki fotograficzne oraz kreatywne możliwości twórcze.

Pytanie 11

Największy stopień rozmycia tła uzyska się dla obiektywu o ogniskowej

A. 20 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/8

B. 105 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/2

C. 50 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/4

D. 35 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/5,6

Wiele osób intuicyjnie uważa, że samo ustawienie jak najniższej wartości przysłony lub użycie szerokokątnego obiektywu automatycznie da piękne rozmycie tła. W praktyce jednak sprawa jest nieco bardziej złożona. Na głębię ostrości wpływa kilka czynników: ogniskowa obiektywu, wartość przysłony oraz odległość od obiektu. W przypadku krótkich ogniskowych, takich jak 20 mm czy 35 mm, nawet przy stosunkowo szerokiej przysłonie efekt rozmycia będzie bardzo subtelny, bo szeroki kąt zwyczajnie „rozciąga” tło i wszystko wydaje się być ostre. Wybierając przysłonę f/4 lub f/5,6, jeszcze bardziej zwiększamy zakres ostrości — to dobre, gdy zależy nam na pokazaniu większej ilości szczegółów w tle, ale nie wtedy, gdy chcemy uzyskać efekt pięknego bokeh. Częstym błędem jest skupianie się wyłącznie na wartości f — tymczasem kluczowe okazuje się połączenie jej z dłuższą ogniskową. Branżowy standard przy fotografii portretowej to jasne obiektywy o ogniskowej powyżej 85 mm, bo one najskuteczniej separują modela od tła. Wielu początkujących fotografów daje się złapać na marketing obiektywów 50 mm, które mimo swojej uniwersalności, nie dają tak plastycznego rozmycia tła jak typowe teleobiektywy. Tak więc najlepszy efekt uzyskasz nie tylko przez szeroko otwartą przysłonę, ale przede wszystkim przez połączenie jej z dłuższą ogniskową. Z mojego doświadczenia wynika, że warto poeksperymentować — różnice w efekcie są bardzo wyraźne i łatwo je zauważyć już na pierwszych próbach.

Pytanie 12

Podczas wykonywania zdjęcia owoców na tle koszyka zachowując ostry pierwszy i drugi plan ustalono parametry ekspozycji: – czas naświetlania 1/30 s – przysłona f/8 W celu uzyskania rozmytego tła, przy zachowaniu takiej samej ilości światła padającego na matrycę, należy ustawić parametry:

A. 1/250 s, f/5,6

B. 1/125 s, f/5,6

C. 1/60 s, f/22

D. 1/250 s, f/2,8

Wybierając inne odpowiedzi, łatwo paść ofiarą typowych nieporozumień dotyczących zależności między przysłoną, czasem naświetlania a głębią ostrości. Przykładowo, ustawienie przysłony f/22 przy krótszym czasie 1/60 s spowoduje bardzo dużą głębię ostrości – wszystko od pierwszego do drugiego i dalej planu będzie ostre, ale tło nie będzie rozmyte. Często to błąd osób, które są przyzwyczajone do zasad tzw. „krajobrazówki”, gdzie zależy nam na ostrości całej sceny. Z kolei wybór f/5,6 przy czasie 1/250 s czy 1/125 s daje umiarkowaną głębię ostrości, ale nie aż tak płytką jak przy f/2,8. Może to wynikać z niezrozumienia tego, jak mocno przysłona wpływa na rozmycie tła – różnica między f/8 a f/5,6 jest zauważalna, ale żeby naprawdę „odciąć” motyw od tła, trzeba zejść do wartości rzędu f/2,8 lub niższych. Nierzadko myli się też ekwiwalent ekspozycji – trzeba pamiętać, że każde „otwarcie” przysłony o jeden stopień (np. z f/8 na f/5,6) wymaga skrócenia czasu naświetlania o połowę – i odwrotnie. Tylko odpowiednia kombinacja szeroko otwartej przysłony i krótkiego czasu da efekt rozmytego tła bez prześwietlenia zdjęcia. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu początkujących fotografów za bardzo skupia się na jednym parametrze, zapominając o reszcie – a ekspozycja i głębia ostrości to układ naczyń połączonych. Dobre zdjęcie to efekt świadomego wyboru wszystkich parametrów, zgodnie z zamierzonym efektem wizualnym.

Pytanie 13

Która wartość przysłony umożliwia uzyskanie za modelem najbardziej rozmytego tła?

A. f/2,8

B. f/11

C. f/22

D. f/5,6

Wiele osób sądzi, że wystarczy ustawić wyższą wartość przysłony, na przykład f/11 czy nawet f/22, żeby zdjęcie było bardziej profesjonalne – bo przecież wtedy ostrość jest idealna. Jednak w rzeczywistości, wysoka liczba f oznacza głęboką głębię ostrości, czyli ostre zarówno tło, jak i model. A przecież chodziło o silne rozmycie tła, żeby postać wyraźnie się wyróżniała. To częsty błąd, że fotografowie przywiązują wagę tylko do ilości światła, nie myśląc o tym, jak przysłona wpływa na klimat zdjęcia. Warto wspomnieć, że wartości takie jak f/5,6 to już kompromis – częściowe rozmycie uzyskamy, ale nie będzie ono mocno zauważalne, szczególnie jeśli tło jest blisko modela albo używamy szerokiego kąta. Przysłona f/11 czy f/22 wykorzystywana jest głównie w fotografii krajobrazowej, gdzie zależy nam na ostrości od pierwszego planu do nieskończoności. W portretach czy fotografii modowej takie wartości raczej się nie sprawdzają, bo tło nie zostaje odseparowane od postaci. Z mojego doświadczenia wynika, że kluczowe jest zrozumienie relacji między przysłoną a głębią ostrości – im mniejsza liczba f, tym bardziej miękkie i plastyczne rozmycie tła. Poza tym, przy f/2,8 lub niżej, zwłaszcza na dłuższych ogniskowych, uzyskanie efektu „bokeh” jest najłatwiejsze. Warto pamiętać, że dobre praktyki branżowe zalecają właśnie takie podejście, jeśli zależy nam na profesjonalnie wyglądającym portrecie. Wysokie liczby f mogą być kuszące, zwłaszcza w słoneczny dzień, ale nie dadzą tego plastycznego efektu, o który chodziło w pytaniu. Tylko szeroko otwarta przysłona, taka jak f/2,8, pozwala naprawdę wydobyć modela z tła i nadać zdjęciu nowoczesny, artystyczny charakter.

Pytanie 14

Technika zdjęciowa, która redukuje pozytyw do płaszczyzn z wyraźnie rozdzielonymi tonami szarości, to

A. izohelia

B. pseudosolaryzacja

C. guma

D. solaryzacja

Izohelia to dość ciekawa technika w fotografii, bo pozwala na takie fajne przedstawienie obrazów, gdzie różnice jasności są naprawdę wyraźnie widoczne. Dzięki temu zdjęcia mają niesamowity kontrast i mogą wyglądać super efektownie. Szczególnie w drukarstwie artystycznym i fotografii czarno-białej ta technika jest naprawdę na czasie. Generalnie polega to na używaniu filtrów albo specjalnych emulsji, które pomagają uzyskać piękne odcienie szarości. Moim zdaniem, to świetny sposób na tworzenie estetycznych kompozycji. Na przykład, jeśli robimy zdjęcia krajobrazów, izohelia może super podkreślić chmury, co sprawia, że całość nabiera fajnej głębi i dramatyzmu, a zdjęcie staje się znacznie bardziej przyciągające wzrok.

Pytanie 15

Przy oświetleniu punktowym za fotografowanym przedmiotem powstaje

A. wąski obszar półcienia.

B. szeroki obszar półcienia.

C. mocny, ostry cień.

D. słaby, miękki cień.

Wiele osób myli charakter cienia powstającego za przedmiotem w zależności od typu użytego oświetlenia. Kiedy światło jest punktowe, czyli pochodzi z bardzo małego źródła, cień rzeczywiście będzie mocny i ostry – nie ma wtedy takiego efektu rozmycia na krawędziach. Często pojawia się przekonanie, że cień może być miękki lub szeroki nawet przy lampce biurkowej czy małej żarówce, ale to nieprawda. To miękkie, rozproszone cienie pojawiają się dopiero wtedy, gdy światło pochodzi z dużej powierzchni albo jest przepuszczone przez dyfuzor, na przykład przez białą parasolkę fotograficzną czy softbox. Wtedy światło opływa przedmiot z różnych kierunków, przez co granica między światłem a cieniem jest łagodna, lekko zamazana. Typowym błędem jest też utożsamianie półcienia z cieniem przy świetle punktowym – tymczasem półcień wyraźnie występuje tylko przy dużych, rozległych źródłach światła, jak okno w pochmurny dzień. W praktyce to widać na przykładzie cienia rzucanego przez Słońce – mimo że jest ogromne, z Ziemi wygląda jak punkt, więc cień pod drzewem w letni dzień będzie bardzo ostry. Branżowe normy jasno określają: ostre cienie uzyskujemy przy punktowym źródle światła, półcienie i miękkie przejścia światłocieniowe – przy świetle rozproszonym. W fotografii produktowej czy portretowej warto pamiętać, że od rodzaju światła zależy nie tylko wygląd cienia, ale też ogólny charakter zdjęcia. Założenie, że punktowe światło daje szeroki obszar półcienia lub miękki cień, prowadzi do błędnych ustawień lamp i niekorzystnych efektów wizualnych. Moim zdaniem dobrze jest samemu eksperymentować i obserwować, jak zmienia się cień pod wpływem różnych źródeł światła – to świetna nauka na przyszłość.

Pytanie 16

Jakiego koloru tło powinno być użyte, aby osiągnąć maksymalną różnicę w jasności na kolorowym obrazie między tłem a fotografowanym czerwonym jabłkiem?

A. Niebieskie

B. Białe

C. Zielone

D. Purpurowe

Zielone tło, mimo że może wydawać się atrakcyjne, nie jest najlepszym wyborem do uzyskania wyraźnej różnicy jasności. W przypadku czerwonego jabłka, zielony kolor znajduje się blisko spektrum czerwieni, co prowadzi do efektu zmniejszonego kontrastu. Kolor zielony, będąc komplementarnym do czerwonego, powoduje, że czerwony obiekt traci na intensywności, przez co może wydawać się mniej wyraźny. Purpurowe tło również nie jest optymalne, ponieważ purpura jest kolorem o dużej długości fali, co sprawia, że kontrast z czerwonym jabłkiem nie jest wystarczający, a efekt wizualny może być nieco przytłumiony. Podobnie, niebieskie tło, chociaż różni się od czerwonego, nie zapewnia wystarczającej jasności, ponieważ niebieski i czerwony są kolorami o niższej jasności, co prowadzi do ich zbliżenia w percepcji. W rzeczywistości, nieoptymalny wybór tła może skutkować rozmyciem szczegółów oraz utratą głębi obrazu, co jest częstym problemem w fotografii, gdy nie zwraca się uwagi na zasady kontrastu kolorystycznego. W kontekście praktycznych zastosowań, ważne jest, aby zwracać uwagę na korespondencje kolorystyczne, ponieważ mogą one znacząco wpłynąć na odbiór wizualny i komunikację wizualną, co jest kluczowe w marketingu i designie.

Pytanie 17

W czarno-białej fotografii, aby przyciemnić zieleń i czerwień na obrazie, a rozjaśnić niebieski kolor, stosuje się filtr

A. żółtego

B. zielonego

C. niebieskiego

D. czerwonego

Użycie filtru zielonego w kontekście przyciemniania kolorów nie jest właściwe. Filtr zielony wpłynie na zielone obiekty w taki sposób, że będą one jaśniejsze, podczas gdy inne kolory, takie jak czerwony, będą nieco przyciemnione. Taki efekt nie jest zgodny z zamierzonym celem, czyli przyciemnieniem zieleni i czerwieni. Z kolei filtr niebieski, który jest poprawny, działa zupełnie inaczej, ponieważ rozjaśnia niebieskie elementy, a ciemnieje dla czerwonych i zielonych. W przypadku filtru żółtego, jego działanie również nie spełnia założonych celów, ponieważ wpłynie na kolory w sposób, który nie przyciemni zieleni czy czerwieni, a jedynie złagodzi ich odcienie. Filtr czerwony z kolei będzie działał na zasadzie wzmocnienia tonów czerwonych, co również jest sprzeczne z celem przyciemnienia tych kolorów. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich konkluzji, to mylne założenie, że filtry wpływają na kolory w sposób nieznany lub nieuwzględniający ich właściwości optycznych. W rzeczywistości kluczowe jest zrozumienie, jak filtry kolorowe działają na fale świetlne, co jest fundamentalne w praktyce fotografii czarno-białej.

Pytanie 18

W każdym obrazie, niezależnie od jego treści, elementami, które w pierwszej kolejności zwracają uwagę widza, są

A. mocne punkty

B. jasne punkty

C. ciemne punkty

D. małe punkty

W kontekście kompozycji wizualnej mocne punkty to te elementy zdjęcia, które naprawdę przyciągają wzrok. Chodzi o wyraźny kontrast, intensywne kolory, albo po prostu coś, co się wyróżnia. Z własnego doświadczenia wiem, że w profesjonalnej fotografii fotografowie świetnie to wykorzystują, żeby poprowadzić nasz wzrok przez zdjęcie. Na przykład, w portretach często to oczy modela są tym mocnym punktem, bo mają ten niesamowity błysk. W projektowaniu graficznym też to jest kluczowe, mocne punkty pomagają tworzyć hierarchię informacji, co ułatwia nam odbiór treści. Zdecydowanie warto zwrócić uwagę na dobór tych mocnych punktów, bo wpływają one na to, jak całość jest odbierana. To dotyczy nie tylko zdjęć, ale też innych mediów, jak plakaty czy strony internetowe, gdzie też można to fajnie zastosować.

Pytanie 19

Którego z wymienionych przedmiotów należy użyć do czyszczenia powierzchni monitora LCD z kurzu, plamek i tłuszczów?

A. Ręcznika papierowego.

B. Ściereczki z mikrofibry.

C. Chusteczki higienicznej.

D. Gąbki.

Ściereczka z mikrofibry to naprawdę najlepszy wybór, jeśli chodzi o czyszczenie powierzchni monitora LCD. Te tkaniny zostały zaprojektowane tak, żeby skutecznie zbierać kurz, drobinki brudu, a nawet trochę tłuszczu, i to wszystko bez ryzyka porysowania delikatnej powierzchni ekranu. Moim zdaniem to jest w ogóle taki must-have dla każdego, kto dba o sprzęt elektroniczny – w wielu serwisach komputerowych czy sklepach z elektroniką pracownicy korzystają właśnie z mikrofibry, bo to po prostu sprawdzona branżowa praktyka. Warto też wiedzieć, że standardy producentów (np. Dell, HP, Samsung) wręcz sugerują stosowanie miękkich, suchych lub lekko zwilżonych ściereczek z mikrofibry, bo inne materiały potrafią zostawić mikrorysy albo pyłki, które z czasem psują jakość obrazu. Z mojego doświadczenia wynika, że nawet lekko zwilżona mikrofibra radzi sobie z tłustymi plamkami po palcach, nie zostawiając smug. Fajną sprawą jest też to, że mikrofibra nie wymaga żadnych specjalnych środków czyszczących – tylko woda destylowana wystarcza. Taką ściereczkę łatwo uprać i ponownie używać, więc to rozwiązanie jest i ekologiczne, i ekonomiczne. No i jeszcze jedno – regularne czyszczenie monitora mikrofibrą przedłuża jego żywotność, bo nie ściera się powłoka antyrefleksyjna. To naprawdę nie jest marketingowa gadka, tylko konkretne zalecenie z instrukcji obsługi większości marek!

Pytanie 20

Zastosowanie techniki przenikania obrazów (blending modes) w programach graficznych pozwala na

A. tworzenie efektów specjalnych poprzez określenie sposobu mieszania warstw

B. zwiększenie rozdzielczości obrazu bez utraty jakości

C. usunięcie szumów cyfrowych z niedoświetlonych partii obrazu

D. automatyczną korekcję balansu bieli

Zastosowanie techniki przenikania obrazów, znanej jako blending modes, w programach graficznych odgrywa kluczową rolę w tworzeniu efektów specjalnych i dynamiki wizualnej. Przenikanie warstw pozwala na określenie, w jaki sposób kolory i jasność różnych warstw obrazu będą się ze sobą łączyć, co otwiera szerokie możliwości kreatywne. Na przykład, przy użyciu trybu 'Overlay' można uzyskać efekt podkreślenia tekstury, co jest szczególnie przydatne w fotografii portretowej, gdzie chcemy, aby skóra wyglądała naturalnie, a rysy twarzy były wyraźne. Z kolei tryb 'Multiply' pozwala na łączenie kolorów w sposób, który zwiększa ich głębokość, co może być przydatne w tworzeniu cieni i efektów nastrojowych. Techniki te są powszechnie stosowane w produkcji grafiki komputerowej, animacji i w projektach artystycznych, co czyni je standardem w branży. Odpowiednie wykorzystanie trybów przenikania może znacząco wzbogacić każdą kompozycję graficzną, a ich zrozumienie jest kluczowe dla każdego, kto chce profesjonalnie zajmować się grafiką.

Pytanie 21

Na której ilustracji przedstawiono modyfikator oświetlenia dający ukierunkowany, wąski strumień światła?

A. Na ilustracji 3.

B. Na ilustracji 2.

C. Na ilustracji 1.

D. Na ilustracji 4.

Ilustracja 4 przedstawia snoot, który jest specjalistycznym modyfikatorem oświetlenia wykorzystywanym w fotografii i filmowaniu do tworzenia skoncentrowanego, wąskiego strumienia światła. Snooty są często stosowane w portretach i do oświetlania detali, ponieważ ich konstrukcja pozwala na precyzyjne kierowanie światła na wybrane elementy sceny, co może tworzyć interesujące efekty wizualne i dramatyczne cienie. W przeciwieństwie do innych modyfikatorów, takich jak parasole czy softboxy, które rozpraszają światło, snoot skupia je w wąski promień. W praktyce oznacza to, że fotograf może na przykład podświetlić atrybuty modela lub wyodrębnić jeden element ze sceny, nadając tym samym całości bardziej złożoną kompozycję. Użycie snoota jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii studyjnej, gdzie precyzyjne kierowanie światła odgrywa kluczową rolę w uzyskaniu pożądanych efektów estetycznych.

Pytanie 22

Fotografia została skadrowana z zastosowaniem kompozycji obrazu według reguły

A. podziału ukośnego.

B. złotego podziału.

C. trójpodziału.

D. złotej spirali.

W fotografii bardzo często mówi się o takich zasadach jak trójpodział, złoty podział czy złota spirala, jednak nie zawsze będą one najlepszym wyborem – szczególnie przy fotografowaniu architektury. Trójpodział to bardzo klasyczna technika, w której kadr dzielimy na trzy równe części w pionie i poziomie, co pomaga w rozmieszczaniu głównych elementów zdjęcia na tzw. mocnych punktach. Ale tutaj, patrząc na układ schodów i balustrad, nie widać tych charakterystycznych linii poziomych i pionowych – całość zdominowana jest przez wyraźną ukośną, która prowadzi wzrok od narożnika ku górze. Złoty podział i złota spirala to bardziej zaawansowane reguły kompozycyjne, wywodzące się z matematyki i sztuk pięknych. Złoty podział odnosi się do proporcji, które uważa się za najbardziej harmonijne dla ludzkiego oka, a złota spirala to specyficzna forma, w której elementy obrazu układają się w kształt spirali, bazując na tej proporcji. Jednak w przypadku przedstawionego zdjęcia nie widać takiej logicznej, spiralnej kompozycji ani proporcji złotego podziału – dominuje wyraźna, skośna linia. Częstym błędem jest szukanie tych bardziej popularnych zasad nawet tam, gdzie wyraźnie widać inne rozwiązanie kompozycyjne. Podział ukośny świetnie sprawdza się w architekturze, bo umożliwia prowadzenie wzroku widza wzdłuż linii konstrukcyjnych – to bardzo doceniana technika m.in. przez zawodowych fotografów architektury oraz wykładowców akademickich. Warto więc patrzeć na zdjęcie całościowo i dostrzegać, które linie rzeczywiście organizują przestrzeń kadru, a nie szukać na siłę klasycznych rozwiązań.

Pytanie 23

Przetwornik APS-C w porównaniu do pełnoklatkowego (FF) charakteryzuje się

A. mniejszą głębią ostrości przy tej samej wartości przysłony

B. mniejszym obszarem rejestrowanego obrazu i współczynnikiem crop 1.5-1.6x

C. lepszym odwzorowaniem kolorów w zakresie czerwieni

D. większą wartością megapikseli przy tej samej fizycznej wielkości

Odpowiedzi sugerujące większą wartość megapikseli przy tej samej fizycznej wielkości przetwornika są nieprawidłowe, ponieważ liczba megapikseli nie jest bezpośrednio zależna od rozmiaru matrycy. Zazwyczaj, większe matryce, takie jak pełnoklatkowe, mają lepszą zdolność rejestrowania szczegółów oraz lepsze właściwości w zakresie szumów przy wyższych czułościach ISO. Oznacza to, że nawet jeśli matryca APS-C ma tyle samo megapikseli co matryca FF, to niekoniecznie oznacza to, że jakość obrazu będzie na tym samym poziomie. W przypadku odwzorowywania kolorów, nie ma dowodów na to, że przetworniki APS-C lepiej odwzorowują kolory, zwłaszcza w zakresie czerwieni. W rzeczywistości, różnice w odwzorowaniu barw często wynikają z zastosowania różnych technologii w przetwornikach, a nie samego rozmiaru matrycy. Na koniec, mniejsza głębia ostrości przy tej samej wartości przysłony jest także błędna, ponieważ obiektywy o tej samej przysłonie na matrycy APS-C będą dawały większą głębię ostrości niż na pełnoklatkowej matrycy, co jest efektem różnicy w wielkości matrycy. Błędy te wynikają z typowych nieporozumień dotyczących działania przetworników obrazu i ich charakterystyki.

Pytanie 24

Na ilustracjach przedstawiono efekt zastosowania w programie Adobe Photoshop filtra

A. płaskorzeźba.

B. solaryzacja.

C. krystalizacja.

D. wyostrzenie.

Odpowiedź "krystalizacja" jest prawidłowa, ponieważ filtr krystalizacji w Adobe Photoshop przekształca obraz w sposób, który przypomina strukturę kryształów. Efekt ten polega na podzieleniu obrazu na wielokątne obszary, gdzie każdy z nich ma jednolity kolor, co tworzy wrażenie, że obraz składa się z odrębnych, wyraźnych fragmentów. Tego typu efekty są często wykorzystywane w grafice komputerowej do tworzenia unikalnych i stylowych wizualizacji, które mogą przyciągać uwagę odbiorców. Przykładem zastosowania filtra krystalizacji może być tworzenie efektownych tła do plakatów, okładek albumów muzycznych czy grafik internetowych. W branży kreatywnej, umiejętność tworzenia efektów wizualnych poprzez odpowiednie zastosowanie filtrów jest kluczowa, ponieważ pozwala na wyróżnienie się w tłumie i nadanie projektom charakteru. Zgodnie z dobrymi praktykami, ważne jest również, aby nie nadużywać tego efektu, by nie przytłoczyć odbiorcy nadmiarem skomplikowanych struktur wizualnych.

Pytanie 25

Ikonę efektów warstwy w programie Adobe Photoshop wskazano strzałką na rysunku

A. B.

B. A.

C. C.

D. D.

Wybrana odpowiedź B jest poprawna, ponieważ ikona efektów warstwy w Adobe Photoshop rzeczywiście przedstawia literę "fx". Ikona ta znajduje się na dolnym pasku panelu warstw i jest kluczowym narzędziem, pozwalającym użytkownikom na dodawanie różnych efektów do warstwy. Efekty, takie jak cień, blask czy obrys, są niezbędne w procesie grafiki komputerowej, ponieważ pozwalają na uzyskanie głębi i charakteru w projektach. Przykładowo, dodanie efektu cienia umożliwia uzyskanie trójwymiarowego efektu na płaskich obrazach, co zwiększa ich atrakcyjność wizualną. W praktyce, efekty warstwy są również niezwykle użyteczne w tworzeniu bardziej zaawansowanych projektów, takich jak grafiki reklamowe czy ilustracje, gdzie detale wizualne mają kluczowe znaczenie. Używanie efektów warstwy zgodnie z dobrymi praktykami w branży graficznej pozwala także na zachowanie elastyczności w edycji, ponieważ efekty można modyfikować i usuwać, nie wpływając na oryginalną treść warstwy.

Pytanie 26

Jakiego trybu pomiaru ekspozycji należy użyć w aparacie cyfrowym, aby ocenić natężenie światła na całej powierzchni kadru?

A. Matrycowy

B. Punktowy

C. Punktowy w polu AF

D. Centralnie ważony

Wybór innego trybu pomiaru światła często prowadzi do nieporozumień w kontekście uzyskiwania właściwych ustawień ekspozycji. Tryb matrycowy, mimo że popularny, jest bardziej złożony, gdyż analizuje światło w całym kadrze i stara się znaleźć równowagę, co może prowadzić do błędnych decyzji w sytuacjach, gdy w kadrze występują mocno kontrastujące obszary. Może to skutkować niedoświetleniem lub prześwietleniem kluczowych elementów, zwłaszcza gdy są one bliskie krawędzi obrazu, a nie w centrum. Z kolei tryby punktowe, zarówno w polu AF, jak i ogólnie, są bardziej precyzyjne, lecz ich zastosowanie ogranicza się do pomiaru jednego, niewielkiego obszaru kadru, co nie zawsze oddaje atmosferę całej sceny. Wybierając punktowy pomiar, łatwo o błędy, gdyż skupiając się na niewielkim fragmencie, możemy pominąć ważne uwarunkowania oświetleniowe w innych częściach kadru. Błędem jest również nieodpowiednie dobieranie trybu pomiaru do kontekstu fotografii, co może zniweczyć efekt końcowy. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, kiedy i jak korzystać z poszczególnych trybów, aby uzyskać najlepsze rezultaty.

Pytanie 27

W procesie obróbki zdjęć format ProPhoto RGB w porównaniu do sRGB

A. zapewnia lepszą kompresję przy tej samej jakości

B. poprawia ostrość krawędzi obiektów

C. oferuje znacznie szerszą przestrzeń barw

D. zmniejsza rozmiar pliku o około 50%

Format ProPhoto RGB jest znany z tego, że oferuje znacznie szerszą przestrzeń barw w porównaniu do standardowego sRGB. Przestrzeń barw ProPhoto RGB obejmuje znacznie większy zakres kolorów, co jest szczególnie istotne w przypadku zaawansowanej obróbki zdjęć, gdzie dokładność i szerokość gamy kolorystycznej mają kluczowe znaczenie. Umożliwia to artystom i fotografom uchwycenie bardziej subtelnych niuansów i odcieni kolorów, co jest istotne w procesach takich jak retusz, korekcja kolorów, czy drukowanie zdjęć. Przykładowo, jeżeli zdjęcie jest edytowane w ProPhoto RGB, fotograf ma więcej możliwości, by zachować tony i szczegóły w jasnych i ciemnych partiach obrazu, co jest trudniejsze do osiągnięcia w sRGB. Dodatkowo, wiele profesjonalnych programów graficznych, jak Adobe Photoshop, obsługuje ten format, co sprawia, że jest on preferowanym wyborem wśród profesjonalnych twórców. Użycie ProPhoto RGB ma sens, gdy celem jest przygotowanie obrazów do druku lub wyświetlenia na wysokiej jakości monitorach, które mogą wyświetlić pełną gamę jego kolorów.

Pytanie 28

Fotografia jest przedmiotem prawa autorskiego, gdy

A. jest uznana za prostą informację prasową.

B. jest kopiowana i rozpowszechniana w nieograniczony sposób.

C. jest formą komunikatu bez oznak indywidualnego charakteru.

D. jest oryginalna i przejawia własną intelektualną twórczość autora.

Dokładnie tak, kluczową sprawą przy fotografii i prawie autorskim jest właśnie to, czy zdjęcie jest oryginalne oraz czy widać w nim twórczy wkład autora. Nie wystarczy tylko nacisnąć migawkę – chodzi o to, żeby ta fotografia była rezultatem wyborów, jak chociażby kadr, kompozycja, światło, moment ujęcia czy nawet obróbka graficzna. W praktyce oznacza to, że zdjęcie banalne, bez twórczej inwencji – na przykład powielenie instrukcji lub prosta fotografia legitymacyjna bez żadnych elementów kreacyjnych – raczej nie będzie chronione prawem autorskim. Natomiast jeśli ktoś zrobi nawet zwykłe zdjęcie drzewa, ale podejdzie do tematu po swojemu, ciekawe światło, nietypowa perspektywa, autorski pomysł na kadr – wtedy już spokojnie można mówić o utworze w rozumieniu prawa autorskiego. Z mojego doświadczenia wynika, że często trudno rozgraniczyć, kiedy fotografia staje się utworem, ale zawsze punkt wyjścia stanowi ten indywidualny, kreatywny charakter. Dobre praktyki branżowe podpowiadają, żeby każdorazowo oceniać zdjęcie pod kątem oryginalności i twórczości, zanim zaczniemy je rozpowszechniać czy wykorzystywać komercyjnie. Więc, jeśli planujesz pracę w mediach, reklamie albo chcesz sprzedawać swoje zdjęcia, to znajomość tej zasady jest naprawdę niezbędna.

Pytanie 29

Aby zrealizować reprodukcję fotograficzną oryginału o wymiarach 13 x 18 cm, która ma być wydrukowana w formacie 13 x 18 cm przy rozdzielczości 300 dpi, należy skorzystać z aparatu cyfrowego z matrycą o co najmniej takiej rozdzielczości

A. 4 megapiksele

B. 2 megapiksele

C. 3 megapiksele

D. 5 megapikseli

Wybór niewłaściwej rozdzielczości matrycy aparatu cyfrowego do wykonania reprodukcji fotograficznej jest powszechnym błędem, który może prowadzić do niezadowalających wyników. Odpowiedzi wskazujące na 2, 3 czy 5 megapikseli nie uwzględniają istotnych aspektów związanych z jakością druku. Przy rozdzielczości 300 dpi, która jest standardem dla druku wysokiej jakości, minimalna rozdzielczość potrzebna do uzyskania dobrego rezultatu wymaga dokładnych obliczeń. Na przykład, odpowiedź o 2 megapikselach nie tylko nie spełnia wymagań jakościowych, ale również całościowe zrozumienie tego, jakie efekty może wywołać zbyt niska rozdzielczość, jest kluczowe. Mniej niż 300 dpi skutkuje obrazem, który może wydawać się rozmyty i nieostry w porównaniu do oryginału. Z kolei odpowiedź o 3 megapikselach, mimo że może wydawać się bliska, nadal nie spełnia wymagań dla reprodukcji o rozmiarze 13 x 18 cm. W przypadku 5 megapikseli, chociaż przewyższa wymagania, nie jest to najefektywniejszy wybór, gdyż odpowiednia matryca o 4 megapikselach wystarcza, a większa rozdzielczość może prowadzić do większych rozmiarów pliku bez zauważalnej poprawy jakości druku. Kluczowym błędem jest nieuznawanie faktu, że przeliczenie rozdzielczości na wymaganą ilość pikseli jest fundamentem dla każdej decyzji przy wyborze aparatu do konkretnego zastosowania.

Pytanie 30

W metodzie addytywnej uzyskiwania kolorów wykorzystuje się zestaw filtrów:

A. czerwony, zielony, żółty

B. żółty, purpurowy, niebieski

C. czerwony, zielony, niebieski

D. żółty, niebieski, purpurowy

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi odnoszą się do błędnych kombinacji kolorów, które nie są zgodne z zasadami addytywnego mieszania barw. Na przykład, odpowiedzi sugerujące użycie żółtego, purpurowego czy kombinacji z innymi kolorami nie opierają się na podstawowych zasadach addytywnej teorii kolorów. W metodzie addytywnej kluczowe jest zrozumienie, że mieszanie kolorów polega na dodawaniu światła, a nie pigmentów. Użycie koloru purpurowego, który powstaje z mieszania niebieskiego i czerwonego w kontekście malarstwa, nie jest właściwe dla addytywnego systemu barw, który operuje na światle. Z tego powodu, takie kombinacje są mylone z subtraktywnym mieszaniem kolorów, gdzie kolory są tworzone poprzez absorpcję światła, co jest częściej spotykane w druku. Ponadto, typowe błędy myślowe mogą polegać na zakładaniu, że kolory, które wydają się podstawowe w jednym kontekście (np. w malarstwie), mają takie samo zastosowanie w innych dziedzinach, takich jak technologia wyświetlania. Zrozumienie różnica między tymi dwoma systemami jest kluczowe dla każdego, kto pracuje z kolorami w praktyce graficznej, multimedialnej czy technologicznej.

Pytanie 31

Do profesjonalnej kalibracji drukarki fotograficznej służy

A. światłomierz

B. spektrofotometr

C. densytometr

D. kolorymetr

Wybór densytometru, kolorymetru czy światłomierza zamiast spektrofotometru na ogół wynika z nieporozumienia dotyczącego ich funkcji w kontekście kalibracji drukarek fotograficznych. Densytometr, choć przydatny do pomiaru gęstości optycznej, nie dostarcza informacji o całym spektrum kolorów, co ma kluczowe znaczenie w druku. Ogranicza się on do analizy intensywności światła, co nie pozwala na precyzyjne odwzorowanie kolorów. Kolorymetr również ma swoje miejsce, ale jego zastosowanie jest mniej zaawansowane w porównaniu do spektrofotometru, ponieważ często nie uwzględnia pełnego spektrum barw. Z kolei światłomierz, choć nieoceniony w fotografii i oświetleniu, nie jest odpowiedni do analizy kolorów druków. Używając tych narzędzi, można łatwo wpaść w pułapkę niedokładności, co prowadzi do rozbieżności kolorystycznych i niezadowalającej jakości wydruków. W praktyce oznacza to, że na przykład wydruki mogą wyglądać dobrze na jednym urządzeniu, a na innym mogą być zupełnie nieodpowiednie, co jest szczególnie problematyczne w profesjonalnych projektach, gdzie zgodność kolorów jest kluczowa. Dlatego, aby osiągnąć optymalne wyniki, należy stosować spektrofotometr, który uwzględnia wszystkie aspekty związane z kolorami, zapewniając wysoką jakość wydruków oraz ich zgodność z zamieniającymi się standardami w branży.

Pytanie 32

W której jednostce określa się rozdzielczość skanowania oryginałów?

A. dpi

B. spi

C. ppi

D. lpi

Wybierając inną jednostkę niż spi, można bardzo łatwo wpaść w pułapkę terminologiczną, bo w branży graficznej istnieje kilka podobnych, lecz jednak odmiennych pojęć. Lpi (lines per inch) to jednostka stosowana głównie w poligrafii i oznacza liczbę linii rastrowych na cal – wykorzystywana jest przy opisywaniu jakości druku rastrowego, np. gazet czy magazynów. Lpi nie odnosi się do procesu digitalizacji oryginałów, tylko do ich późniejszego odwzorowania na papierze. Ppi (pixels per inch) z kolei opisuje zagęszczenie pikseli w obrazie cyfrowym, zwłaszcza na monitorach i w plikach graficznych – jest bardzo ważne przy projektowaniu grafiki do prezentacji cyfrowych, ale nie określa możliwości sprzętu skanującego. Dpi (dots per inch) pojawia się często jako synonim rozdzielczości, ale dotyczy drukarek i urządzeń wyjściowych – informuje, ile punktów (czyli fizycznych kropek) urządzenie jest w stanie nałożyć na powierzchnię nośnika. To typowy błąd w myśleniu – mylenie dpi i spi, bo i jedno, i drugie odnosi się do liczby punktów na cal, ale mają inne znaczenie w praktyce. Z mojego punktu widzenia częste zamienne stosowanie tych skrótów świadczy o braku precyzji, a w profesjonalnym środowisku drukarskim czy graficznym jest wręcz niepożądane. Do opisu rozdzielczości skanowania używamy wyłącznie spi, bo tylko ona precyzyjnie mówi o liczbie próbek pobranych przez skaner z oryginału. To ważne zwłaszcza przy archiwizacji, digitalizacji dzieł sztuki czy precyzyjnych reprodukcjach – tam jakość zaczyna się właśnie od dobrze dobranej wartości spi, a nie od dpi czy ppi, które mają już inne zastosowanie. Warto więc pamiętać o tym rozróżnieniu, bo pomyłka tu może skutkować nieodpowiednią jakością końcowego obrazu lub nieporozumieniami na etapie przygotowania materiałów.

Pytanie 33

Na jaką temperaturę barwową powinno się ustawić balans bieli w cyfrowym aparacie fotograficznym podczas robienia zdjęć z użyciem lamp halogenowych?

A. 4000 ÷ 4400 K

B. 3200 ÷ 3500 K

C. 3200 ÷ 7500 K

D. 2000 ÷ 3000 K

Wybór temperatury barwowej spoza zakresu 3200 ÷ 3500 K do ustawienia balansu bieli podczas fotografowania z użyciem lamp halogenowych opiera się na nieporozumieniach dotyczących charakterystyki światła emitowanego przez te źródła. Odpowiedzi wskazujące na zakres 2000 ÷ 3000 K sugerują, że światło halogenowe ma chłodniejszy odcień, co jest sprzeczne z jego rzeczywistymi właściwościami. Lampy halogenowe emitują ciepłe, żółtawe światło, a ustawienie balansu bieli w tym zakresie prowadzi do znacznych zniekształceń kolorów, co jest niepożądane w fotografii. Podobnie, wybór zakresu 3200 ÷ 7500 K nie jest uzasadniony, ponieważ obejmuje zbyt szeroki zakres temperatur barwowych, co może skutkować trudnościami w osiągnięciu spójności kolorystycznej na zdjęciach. Odpowiedzi, które proponują 4000 ÷ 4400 K, również zignorują specyfikę światła halogenowego, co prowadzi do nienaturalnych odcieni, a tym samym do utraty jakości obrazu. Kluczowym błędem jest brak uwzględnienia praktycznych aspektów fotografowania w różnych warunkach oświetleniowych. Dobre praktyki wskazują na konieczność dostosowania balansu bieli do konkretnego źródła światła, aby uzyskać najdokładniejsze odwzorowanie kolorów, co jest fundamentalne w pracy każdej osoby zajmującej się fotografią.

Pytanie 34

Najnowsze techniki fotogrametryczne do tworzenia trójwymiarowych modeli obiektów wymagają

A. użycia specjalnego obiektywu makro z funkcją skanowania laserowego

B. fotografowania wyłącznie w formacie RAW z pełną głębią kolorów

C. wykonania serii zdjęć wokół obiektu z zachowaniem 60-80% nakładania się kadrów

D. zastosowania minimum trzech aparatów fotograficznych zsynchronizowanych czasowo

Wykonanie serii zdjęć wokół obiektu z zachowaniem 60-80% nakładania się kadrów jest kluczowym krokiem w procesie fotogrametrii. Technika ta umożliwia dokładne zrekonstruowanie trójwymiarowego modelu obiektu poprzez analizę punktów wspólnych na poszczególnych zdjęciach. Przy odpowiednim nakładaniu kadrów, systemy algorytmiczne mogą skutecznie identyfikować te punkty i generować model 3D z dużą dokładnością. W praktyce, fotografując obiekt, ważne jest, aby nie tylko uchwycić jego różne perspektywy, ale również zapewnić wystarczającą ilość informacji o detalach. Na przykład, w przypadku modelowania skomplikowanych obiektów, takich jak rzeźby czy architektura, zachowanie takiego nakładania jest niezbędne, aby uzyskać pełny obraz. Warto również wspomnieć, że najlepsze rezultaty uzyskuje się przy użyciu statywu i odpowiednich ustawień aparatu, takich jak przysłona czy czas naświetlania, co wpływa na jakość obrazów. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotogrametrii.

Pytanie 35

Który proces przedstawia etapy charakterystyczne dla procesu E6?

Wywoływanie barwne

Wybielanie

Płukanie

Utrwalenie

Płukanie

Stabilizowanie

Suszenie

Wywoływanie barwne

Przerywanie

Płukanie

Wybielanie

Płukanie

Utrwalenie

Płukanie

Roztwór zwilżający

Suszenie

Wywoływanie barwne

Przerywanie

Płukanie

Wybielanie

Płukanie

Utrwalenie

Płukanie

Garbowanie

Suszenie

Wywołanie pierwsze

Płukanie

Zadymianie

Wywoływanie barwne

Kondycjonowanie

Wybielanie

Utrwalanie

Płukanie

Stabilizowanie

Suszenie

A. A.

B. D.

C. B.

D. C.

Odpowiedź D. jest poprawna, ponieważ nawiązuje do procesu E6, który jest kluczowy w fotografii kolorowej. Proces E6 składa się z kilku etapów, które są niezbędne do prawidłowego wywołania filmów kolorowych. Pierwszym krokiem jest wywołanie, które zahartowuje emulsję, a następnie następuje płukanie, które usuwa nadmiar chemikaliów. Dalej przechodzi się do etapu zadymania, gdzie film jest eksponowany na pary amoniaku, co wpływa na rozwój kolorów. Kolejne fazy to wywoływanie barwne, które jest kluczowe dla uzyskania odpowiednich odcieni, a następnie kondycjonowanie, które stabilizuje emulsję. Wybielanie i utrwalenie są niezwykle ważne dla trwałości zdjęć. Ostateczne etapy to płukanie, stabilizowanie i suszenie, które kończą cały proces. Znajomość każdego z tych kroków jest istotna dla profesjonalnych fotografów oraz laborantów zajmujących się wywoływaniem filmów, co potwierdzają standardy branżowe dotyczące jakości i procesu produkcji filmów kolorowych.

Pytanie 36

Funkcja zebra pattern w zaawansowanych aparatach cyfrowych służy do

A. automatycznej korekcji balansu bieli

B. porównywania dwóch różnych ekspozycji tego samego kadru

C. wizualnej pomocy przy ustawianiu ostrości na matówce

D. wizualnego ostrzegania o prześwietlonych obszarach obrazu

Funkcja zebra pattern w zaawansowanych aparatach cyfrowych jest kluczowym narzędziem dla fotografów, którzy chcą uniknąć prześwietlenia swoich zdjęć. Ta technika wizualizuje obszary obrazu, które są zbyt jasne, co skutkuje utratą szczegółów. Dzięki temu użytkownik ma możliwość szybkiego reagowania, np. poprzez dostosowanie ekspozycji, przysłony czy czułości ISO, co pozwala na lepsze uchwycenie detali w jasnych partiach zdjęcia. W praktyce, gdy fotografuje się w trudnych warunkach oświetleniowych, takich jak oświetlenie słoneczne, zebra pattern staje się nieocenionym wsparciem. Warto dodać, że stosowanie tej funkcji powinno być zgodne z zasadami dobrego fotografowania, które zalecają regularne kontrolowanie ekspozycji, co przyczynia się do lepszej jakości kompozycji. Wiedza o tym, jak korzystać z zebra pattern, jest standardem w pracy profesjonalnych fotografów, ponieważ pozwala uniknąć późniejszych rozczarowań przy edytowaniu zdjęć.

Pytanie 37

Technika reprodukcji obrazów, która opiera się na zjawisku elektrostatycznego transferu obrazu na materiał, określana jest jako

A. holografią

B. solaryzacją

C. izohelią

D. kserografią

Holografia to technika, która polega na rejestrowaniu i odtwarzaniu obrazów trójwymiarowych. W procesie holograficznym wykorzystuje się interferencję światła laserowego, co pozwala uzyskać obraz 3D, który jest w pełni trójwymiarowy i można go oglądać z różnych kątów. To zjawisko jest zupełnie różne od kserografii, która koncentruje się na dwuwymiarowym przenoszeniu obrazów na papier. Izohelia to termin związany z geografią, który oznacza linie łączące punkty o jednakowym natężeniu światła, co również nie ma związku z kopiowaniem obrazów. Solaryzacja, z drugiej strony, to proces fotograficzny, który polega na częściowym naświetleniu materiału światłoczułego, co prowadzi do uzyskania odwróconych tonów obrazu. Różnice te wskazują na znaczące nieporozumienia dotyczące procesów technologicznych związanych z reprodukcją obrazów. W wyniku braku zrozumienia podstawowych zasad działania tych metod, można łatwo pomylić je z kserografią, co prowadzi do błędnych wniosków. Kluczowe jest, aby przy nauce technologii druku i kopiowania zrozumieć, jakie zjawiska fizyczne stoją za każdą z tych technik, aby móc skutecznie je stosować i wykorzystywać ich potencjał w praktyce.

Pytanie 38

Aby wykonać portret rodzinny pięciu osób, konieczne jest zastosowanie oświetlenia rozproszonego przy użyciu

A. srebrnej blendy

B. transparentnych parasolek

C. stożkowego tubusu

D. softboxu z wrotami

Transparentne parasolki są doskonałym rozwiązaniem do uzyskania miękkiego, rozproszonego światła, co jest kluczowe w przypadku portretów rodzinnych. Ich konstrukcja pozwala na rozpraszanie światła w sposób, który minimalizuje cienie i odbicia, co jest niezwykle ważne, gdy fotografujemy grupę osób. Dzięki zastosowaniu parasolek możemy uzyskać naturalny efekt oświetleniowy, który podkreśla rysy twarzy i detale, co jest istotne w przypadku portretów. Co więcej, parasolki są przenośne, łatwe w użyciu oraz relatywnie tanie, co czyni je popularnym wyborem wśród fotografów amatorów i profesjonalistów. W praktyce, ustawiwszy je odpowiednio wokół grupy, możemy uzyskać jednolite oświetlenie, które eliminuje niepożądane cienie i nadaje zdjęciom ciepły, przyjemny klimat. Warto również wspomnieć, że użycie parasolek przy oświetleniu sztucznym pozwala na lepsze dostosowanie balansu kolorów, co jest niezwykle ważne w fotografii portretowej. Wybór odpowiedniego oświetlenia jest zgodny z najlepszymi praktykami branżowymi, które zalecają stosowanie rozproszonych źródeł światła w celu uzyskania harmonijnych efektów wizualnych.

Pytanie 39

Jakim uniwersalnym i bezstratnym formatem zapisu obrazu cyfrowego, przeznaczonym do umieszczenia w publikacjach DTP, jest?

A. RAW

B. GIF

C. JPEG

D. TIFF

TIFF (Tagged Image File Format) to uniwersalny i bezstratny format zapisu obrazu cyfrowego, który jest powszechnie stosowany w publikacjach DTP (Desktop Publishing). Format ten charakteryzuje się dużą elastycznością, umożliwiając przechowywanie obrazów w różnych kolorach i głębiach bitowych, co czyni go idealnym do profesjonalnych zastosowań graficznych. TIFF obsługuje wiele warstw, przezroczystość oraz różne profile kolorów, co pozwala na precyzyjne odwzorowanie barw w druku. W praktyce format ten jest często używany w branży wydawniczej, gdzie jakość obrazu jest kluczowa. Przykładem zastosowania TIFF może być przygotowanie zdjęć do druku w magazynach lub książkach, gdzie każdy szczegół jest istotny. Warto również dodać, że wiele programów graficznych, takich jak Adobe Photoshop czy Illustrator, oferuje pełne wsparcie dla tego formatu, co czyni go standardowym wyborem dla profesjonalnych grafików. Z tego powodu, TIFF jest preferowany w sytuacjach, gdzie jakość obrazu jest priorytetem, a kompresja stratna, taka jak JPEG, może prowadzić do utraty istotnych informacji wizualnych.

Pytanie 40

Który program do obróbki grafiki rastrowej zaliczany jest do kategorii freeware?

A. AvancePaint

B. PhotoFiltre Studio

C. Corel Photo-Paint

D. Adobe Photoshop

Często pojawia się przekonanie, że popularne, szeroko reklamowane programy graficzne muszą mieć bezpłatną wersję lub być dostępne dla każdego – ale to niestety nie do końca tak działa w rzeczywistości. Przykładowo, Corel Photo-Paint oraz Adobe Photoshop to zaawansowane narzędzia dedykowane profesjonalistom, które dostępne są wyłącznie na płatnych licencjach. Adobe Photoshop właściwie od zawsze był sztandarowym przykładem komercyjnego oprogramowania dla grafików, a jego legalne użytkowanie wiąże się z niemałymi kosztami. Z kolei Corel Photo-Paint, będący częścią pakietu CorelDRAW Graphics Suite, również nie jest dostępny bez opłat – nawet w wersjach edukacyjnych zazwyczaj wymaga zakupu. PhotoFiltre Studio także nie wpisuje się w kategorię freeware, bo choć są darmowe wersje PhotoFiltre, to właśnie "Studio" jest wydaniem płatnym, z większymi możliwościami, skierowanym do poważniejszych zastosowań. Myślę, że wiele osób daje się zwieść nazwom lub opiniom w internecie, sądząc, że każda wersja danego programu musi być darmowa, albo nie odróżniają freeware od wersji trial czy shareware. W praktyce to właśnie AvancePaint jest programem typu freeware – można go swobodnie pobierać i wykorzystywać, co idealnie wpisuje się w dobre praktyki dostępności narzędzi graficznych w edukacji i nauce podstaw obróbki rastrowej. Poprawne rozróżnianie tych kategorii pozwala unikać problemów licencyjnych i rozwijać kompetencje na solidnych podstawach.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej