Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik programista
  • Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
  • Data rozpoczęcia: 29 grudnia 2025 15:59
  • Data zakończenia: 29 grudnia 2025 16:19

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Na schemacie widoczny jest fragment diagramu blokowego pewnego algorytmu. Ile razy zostanie zweryfikowany warunek n<7?

Ilustracja do pytania
A. 8
B. 5
C. 6
D. 7
Wartość 8 pokazuje, że chyba źle zrozumiałeś, jak działa liczba iteracji. Pojawiły się dodatkowe porównania, które nie powinny się zdarzyć w pętli. A wynik 5 może być przez to, że pętla zakończyła się za szybko, albo myślałeś, że zmienna zaczyna się z innej wartości. Z kolei 7 to już za dużo iteracji, co nie pasuje do standardowego działania pętli warunkowej.

Pytanie 2

W zaprezentowanym kodzie stworzono abstrakcyjną klasę figura oraz klasę prostokąta, która dziedziczy po niej, zawierającą zdefiniowane pola i konstruktory. Wskaż minimalną wersję implementacji sekcji /* metody klasy */ dla klasy Prostokat:

abstract class Figura
{
    abstract double Pole();
    abstract double Obwod();
}

public class Prostokat extends Figura
{
    private double a;
    private double b;

    ... /* Konstruktory */
    ... /* Metody klasy */
}
AB
public double Pole() {
    return a * b;
}

public double Obwod() {
    return 2*a + 2*b;
}
public double Pole() {
    return a * b;
}
CD
public double LiczPole()
{
    return a * b;
}

public double LiczObwod()
{
    return 2*a + 2*b;
}
abstract double Pole()
{
    return a * b;
}

abstract double LiczObwod()
A. A
B. D
C. C
D. B
Analizując pozostałe propozycje implementacji, łatwo zauważyć pewne typowe błędy, które pojawiają się podczas pracy z dziedziczeniem i klasami abstrakcyjnymi. Przede wszystkim odpowiedzi, które pomijają implementację jednej z metod abstrakcyjnych zadeklarowanych w klasie Figura (jak w przypadku wariantu B), nie spełniają podstawowego wymogu języka Java – klasa pochodna musi zaimplementować wszystkie metody zadeklarowane jako abstract w klasie bazowej. W odpowiedzi B mamy tylko metodę Pole(), więc przy próbie kompilacji kodu pojawiłby się błąd i konieczność oznaczenia Prostokata jako klasy abstrakcyjnej, co zupełnie mija się z celem. Z kolei odpowiedź C wprowadza metody o innych nazwach (LiczPole, LiczObwod) niż te zadeklarowane w klasie Figura. To bardzo częsty błąd początkujących – niepoprawnie myślą, że wystarczy zaimplementować metody o tej samej funkcjonalności, bez zachowania ich nazw. Tymczasem kontrakt narzucony przez klasę bazową musi być spełniony dokładnie, razem z nazwami, typami argumentów i zwracanym typem. Ignorowanie tych szczegółów prowadzi do niespójności i niekompatybilności klas pochodnych. No i ostatnia propozycja – D – zawiera próbę napisania metody z modyfikatorem abstract w klasie, która już nie jest abstrakcyjna, co jest wprost błędem kompilacji. Dodatkowo, używanie abstract razem z ciałem metody jest niezgodne z językiem – metody abstrakcyjne nie mogą mieć implementacji w klasie abstrakcyjnej, a tym bardziej w pochodnej. To wszystko pokazuje, jak ważne w programowaniu obiektowym jest zrozumienie zasad dziedziczenia, poprawnego nadpisywania metod oraz konsekwentne trzymanie się sygnatur narzucanych przez klasy bazowe. Z praktyki wiem, że takie błędy potrafią zablokować rozwój projektu albo wymusić czasochłonne refaktoryzacje. Warto od początku przyzwyczaić się do czytania kodu bazowego i dokładnego kopiowania sygnatur metod – to oszczędza dużo nerwów i nieporozumień w pracy zespołowej.

Pytanie 3

Zamieszczony fragment kodu w Android Studio wdraża metodę nasłuchującą dla obsługi zdarzenia:

przycisk = (Button) findViewById(R.id.yes_button);
przycisk.setOnClickListener(new View.OnClickListener() { ... });
A. zmiany w polu tekstowym
B. zmiany stanu kontrolki Switch
C. naciśnięcia przycisku
D. wybierania daty
Kod wykorzystuje metodę setOnClickListener, która jest podstawowym sposobem przypisywania reakcji na kliknięcie przycisku (Button) w Androidzie. To taki klasyczny wzorzec nasłuchiwania zdarzeń, w tym przypadku – kliknięcia użytkownika. Moim zdaniem, ta konstrukcja pojawia się praktycznie w każdym większym projekcie Androidowym, bo trudno sobie wyobrazić interfejs bez przycisków, które coś faktycznie robią. Co ciekawe, korzystając z setOnClickListener, przekazujemy obiekt anonimowej klasy implementującej interfejs View.OnClickListener, a w jej metodzie onClick() umieszczamy kod, który ma się wykonać po naciśnięciu przycisku. To bardzo elastyczne rozwiązanie, bo możemy tu zarówno wyświetlić Toast, przejść do innego activity, wysłać dane do internetu czy nawet ukryć inny widok. Warto pamiętać, że praktycznie wszystkie kontrolki dziedziczące po View mogą mieć własnych listenerów, ale Button to najbardziej naturalny przypadek użycia. To taka podstawa obsługi UI w Android Studio i moim zdaniem każdy, kto chce pisać apki na Androida, powinien mieć to opanowane na pamięć. Dodatkowo, od wersji Android API 26 można używać także lambda expressions, co jeszcze bardziej skraca kod, ale sama idea zostaje ta sama – reagujemy na kliknięcie przycisku.

Pytanie 4

Jakie jest zastosowanie iteratora w zbiorach?

A. Do iterowania po elementach zbioru
B. Do usuwania elementów ze zbioru
C. Do zmiany rodzaju zbioru w trakcie działania aplikacji
D. Do generowania kopii zbiorów
Iterator w kolekcjach umożliwia przechodzenie przez elementy kolekcji w określonym porządku. Jest to abstrakcyjny obiekt, który pozwala na iterowanie po różnych strukturach danych, takich jak listy, wektory czy zbiory, bez konieczności znajomości ich wewnętrznej implementacji. Iteratory umożliwiają wykonywanie operacji na elementach kolekcji, takich jak odczyt, modyfikacja lub usuwanie, co czyni je niezwykle użytecznymi w programowaniu obiektowym. Dzięki iteratorom kod staje się bardziej czytelny i mniej podatny na błędy.

Pytanie 5

Co to jest garbage collection w programowaniu?

A. Proces usuwania nieużywanych elementów z interfejsu użytkownika
B. Metoda kompresji danych w bazach SQL
C. Technika optymalizacji algorytmów sortowania danych
D. Automatyczne zarządzanie pamięcią, które zwalnia pamięć zajmowaną przez nieużywane obiekty
Garbage collection (GC) to kluczowy proces w wielu językach programowania, takich jak Java, C# czy Python, odpowiedzialny za automatyczne zarządzanie pamięcią. Dzięki mechanizmowi GC możliwe jest wykrywanie oraz zwalnianie pamięci zajmowanej przez obiekty, które nie są już używane w aplikacji. W praktyce oznacza to, że programista nie musi ręcznie zarządzać cyklem życia obiektów, co minimalizuje ryzyko wycieków pamięci i poprawia stabilność aplikacji. Mechanizm ten działa zazwyczaj w tle, analizując dostępność obiektów w pamięci oraz ich referencje. Przykładem zastosowania GC jest optymalizacja pamięci w aplikacjach serwerowych, gdzie długotrwałe działanie i efektywne zarządzanie zasobami są krytyczne. Użycie garbage collection zgodnie z dobrymi praktykami pozwala na pisanie bardziej przejrzystego i łatwiejszego w utrzymaniu kodu, co jest szczególnie ważne w projektach realizowanych w zespołach. Warto również wspomnieć, że różne implementacje GC (np. generacyjne kolekcje, inkrementalne zbieranie śmieci) mają różne podejścia do zarządzania pamięcią, co może wpływać na wydajność aplikacji.

Pytanie 6

Jakie jest główne zadanie ochrony danych osobowych?

A. Gwarantowanie anonimowości dla internautów
B. Zabezpieczenie danych osobowych przed nieautoryzowanym dostępem i ich wykorzystaniem
C. Utrudnianie działalności organom ścigania
D. Udostępnianie danych osobowych w celach marketingowych
Ochrona danych osobowych przed nieuprawnionym dostępem i wykorzystaniem to podstawowy cel ochrony danych osobowych. Zasady ochrony prywatności, takie jak RODO (GDPR), zapewniają użytkownikom prawo do kontroli nad swoimi danymi i decydowania, kto może je przetwarzać. Firmy i organizacje muszą wdrażać środki techniczne oraz organizacyjne, aby zabezpieczyć dane przed wyciekiem, kradzieżą i nadużyciami. Przestrzeganie tych zasad nie tylko chroni jednostki, ale również buduje zaufanie klientów do przedsiębiorstw.

Pytanie 7

Jednym z kroków przy publikacji aplikacji mobilnej w sklepie Google Play są testy Beta, które charakteryzują się tym, że są one

A. przeprowadzane przez grupę docelowych użytkowników aplikacji
B. przeprowadzane na podstawie dokumentu zawierającego przypadki testowe
C. realizowane przez zespół testerów zatrudnionych przez firmę Google
D. podzielone na testy funkcjonalne, wydajnościowe oraz skalowalności
Testy Beta są kluczowym etapem w procesie publikacji aplikacji mobilnej w sklepie Google Play, ponieważ pozwalają na uzyskanie cennych informacji zwrotnych od rzeczywistych użytkowników aplikacji. W tej fazie aplikacja jest udostępniana ograniczonej grupie docelowych użytkowników, którzy są zainteresowani testowaniem oprogramowania przed jego oficjalnym wydaniem. Użytkownicy ci mają możliwość zgłaszania błędów, proponowania ulepszeń oraz oceny funkcjonalności, co jest niezwykle ważne, aby zapewnić, że produkt spełnia wymagania rynku. Przykładem zastosowania testów Beta może być aplikacja społecznościowa, która w pierwszej fazie testowania pozwala wybranej grupie użytkowników na dzielenie się swoimi doświadczeniami. Otrzymane dane są następnie analizowane w celu wprowadzenia niezbędnych poprawek przed pełnym wprowadzeniem aplikacji na rynek. Ponadto, przeprowadzanie testów Beta jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży oprogramowania, zgodnie z metodykami Agile, które podkreślają znaczenie interakcji z użytkownikami oraz ich wkładu w rozwój produktów.

Pytanie 8

Aplikacje funkcjonujące w systemach Android do komunikacji z użytkownikiem wykorzystują klasę

A. Activity
B. Fragments
C. Screens
D. Windows
W systemie Android klasa Activity to absolutna podstawa komunikacji aplikacji z użytkownikiem. To właśnie ona reprezentuje jeden ekran interfejsu użytkownika, coś w stylu okna dialogowego w klasycznych aplikacjach desktopowych. Cały cykl życia aplikacji, obsługa zdarzeń, wyświetlanie elementów graficznych czy reagowanie na akcje użytkownika – wszystko to ogarnia Activity. Bez niej praktycznie żadna aplikacja nie ruszy, bo to właśnie Activity zarządza np. wywołaniem widoku, obsługą kliknięć czy przekazywaniem danych pomiędzy różnymi ekranami. Moim zdaniem, jeśli ktoś chce programować na Androida, najpierw powinien dobrze przyswoić, jak działa Activity i jej cykl życia (onCreate, onStart itd.), bo to pozwala tworzyć aplikacje zgodne z założeniami platformy. W praktyce deweloperzy bardzo często korzystają z dziedziczenia po klasie Activity, aby rozszerzyć funkcjonalność swoich aplikacji, a także używają jej do uruchamiania nowych ekranów oraz zarządzania nawigacją. Warto jeszcze pamiętać, że dobra znajomość Activity pomaga unikać typowych problemów z zarządzaniem pamięcią czy nieprawidłowym obsługiwaniem powrotów do aplikacji po przerwie. Z mojego doświadczenia, zrozumienie działania Activity to taka baza, bez której trudno iść dalej w temacie Androida.

Pytanie 9

Jakie wartości jest w stanie przechować zmienna o typie logicznym?

A. Tylko ciąg znaków
B. Jedną z dwóch opcji: true lub false
C. Wartość w reprezentacji binarnej
D. Dowolną liczbę rzeczywistą
Zmienna typu logicznego (boolean) może przechowywać jedną z dwóch wartości: 'true' lub 'false'. Są to podstawowe wartości wykorzystywane w operacjach warunkowych i pętlach, które decydują o przepływie sterowania w programach. Wartości logiczne są kluczowe w konstrukcjach takich jak 'if-else', pętlach 'while' oraz w porównaniach. W wielu językach programowania 'true' jest równoznaczne z 1, a 'false' z 0, co pozwala na łatwą integrację z typami całkowitymi. Typ boolean jest niezbędny w programowaniu, umożliwiając implementację decyzji, walidacji danych i automatyzacji procesów.

Pytanie 10

Jakie narzędzie może zostać wykorzystane do automatyzacji testów aplikacji internetowych?

A. Selenium
B. Blender
C. Visual Studio Code
D. Postman
Selenium to jedno z najpopularniejszych narzędzi do automatycznego testowania aplikacji webowych. Umożliwia symulowanie interakcji użytkownika z przeglądarką, takich jak kliknięcia, wypełnianie formularzy, przewijanie stron i nawigowanie po witrynie. Dzięki Selenium możliwe jest testowanie aplikacji w różnych przeglądarkach (np. Chrome, Firefox, Safari) oraz na różnych systemach operacyjnych. Narzędzie to jest nieocenione w testach regresyjnych, funkcjonalnych i integracyjnych, ponieważ pozwala na automatyzację powtarzalnych czynności, co znacząco przyspiesza proces testowania. Selenium integruje się z wieloma językami programowania, w tym Python, Java i C#, co czyni je wszechstronnym i uniwersalnym narzędziem w ekosystemie deweloperskim.

Pytanie 11

Programista umieścił poniższą linię kodu w pliku HTML, aby

<script src="jquery-3.5.1.min.js"></script>
A. wstawić kod JavaScript pomiędzy znacznikami &lt;script&gt;&lt;/script&gt;
B. skorzystać z funkcji biblioteki jQuery, która była wcześniej pobrana i zapisana lokalnie
C. pobrać z Internetu w momencie otwierania strony i użyć biblioteki jQuery
D. zadeklarować własną funkcję JavaScript o nazwie min.js
W kontekście załączonego kodu HTML należy zauważyć, że jego celem jest przede wszystkim załadowanie lokalnej kopii zewnętrznej biblioteki JavaScript, w tym przypadku jQuery. Koncepcja umieszczania kodu JavaScript pomiędzy znacznikami script dotyczy innego sposobu osadzania kodu, gdzie kod JavaScript jest bezpośrednio wpisywany pomiędzy te znaczniki, a nie poprzez atrybut src. Taki sposób jest często używany dla krótkich skryptów lub gdy nie korzystamy z zewnętrznych bibliotek. Pobieranie z Internetu w momencie odsłony strony i zastosowanie biblioteki jQuery wymagałoby wskazania zewnętrznego adresu URL w atrybucie src, co nie ma miejsca w przypadku lokalnie zapisanych plików. Wskazywanie na adres URL pozwala na dynamiczne ładowanie bibliotek z zewnętrznych serwerów, co jest powszechną praktyką dla bibliotek o szerokim zastosowaniu, takich jak jQuery, jednak w tym pytaniu mowa jest o pliku lokalnym. Deklarowanie własnej funkcji JavaScript o nazwie min.js jest nieporozumieniem. min.js zwykle wskazuje na zminifikowaną wersję skryptu, co oznacza zoptymalizowaną pod kątem rozmiaru wersję biblioteki, a nie nazwę funkcji. Rodzi to błędne przekonanie co do znaczenia struktury nazw w kontekście plików JavaScript i ich stosowania. Ważne jest, aby rozróżniać lokalne i zdalne metody załadowania zasobów i zrozumieć kiedy i dlaczego każda z nich jest stosowana w praktyce projektowej.

Pytanie 12

Jaką strukturę danych obrazuje zamieszczony kod w języku C#?

int[,] array = new int[3, 3];
A. stos
B. tablicę jednowymiarową
C. listę
D. tablicę dwuwymiarową
Kod z pytania przedstawia strukturę, która bywa mylona z innymi, ale ma bardzo konkretne cechy. Jeśli ktoś pomylił ją z tablicą jednowymiarową, pewnie sugerował się tylko fragmentem 'int[]', ale obecność przecinka w deklaracji (int[,]) jednoznacznie wskazuje na dwa wymiary. Tablica jednowymiarowa pozwala na dostęp przez jeden indeks – coś jak lista wartości pod rząd, na przykład numery od 0 do n. Stos to zupełnie inna struktura, która w języku C# zwykle jest reprezentowana przez klasę Stack<T> i działa na zasadzie LIFO (Last In, First Out), czyli elementy wyjmuje się w odwróconej kolejności do tego, jak je wstawiasz. W kodzie nie ma żadnej logiki związanej ze stosami ani nie jest używana żadna taka klasa. Lista natomiast, często używana w C# jako List<T>, to dynamiczna kolekcja jednowymiarowa, pozwalająca na łatwe dodawanie i usuwanie elementów, ale też nie pozwala na odwoływanie się do elementów przez dwa indeksy. Z mojego doświadczenia, wiele osób utożsamia tablice dwuwymiarowe z listami, bo mają podobne operacje dostępu, jednak technicznie to zupełnie różne obiekty – tablica dwuwymiarowa ma stały rozmiar i dostęp O(1) do każdego elementu przez dwa indeksy. Błędne odpowiedzi często wynikają z nieuważnego przeczytania składni lub braku rozróżnienia pomiędzy różnymi strukturami danych na poziomie języka. Warto nauczyć się zauważać różnice w deklaracji i przeznaczeniu tych struktur, bo ma to spore znaczenie przy projektowaniu algorytmów i wydajności aplikacji. W praktyce, wybór pomiędzy tablicą jednowymiarową, dwuwymiarową, stosem czy listą zależy od konkretnego problemu i sposobu, w jaki musisz przechowywać oraz przetwarzać dane. Poprawne zrozumienie tych różnic oszczędza sporo frustracji na dalszych etapach nauki programowania, szczególnie przy pracy z bardziej zaawansowanymi strukturami i algorytmami.

Pytanie 13

Resuscytacja krążeniowo-oddechowa polega na realizowaniu

A. 30 ucisków klatki piersiowej oraz 2 oddechy ratunkowe
B. 20 ucisków klatki piersiowej oraz 1 oddech ratunkowy
C. 10 ucisków klatki piersiowej oraz 5 oddechów ratunkowych
D. 15 ucisków klatki piersiowej oraz 3 oddechy ratunkowe
Resuscytacja krążeniowo-oddechowa (RKO) w obecnych wytycznych Europejskiej Rady Resuscytacji polega właśnie na wykonywaniu 30 ucisków klatki piersiowej na przemian z 2 oddechami ratunkowymi. Taki schemat jest rekomendowany zarówno dla dorosłych, jak i dzieci (poza niemowlętami i sytuacjami szczególnymi), bo zapewnia optymalną perfuzję mózgu i serca, a jednocześnie daje szansę na dostarczenie tlenu do organizmu. Gdyby skrócić liczbę ucisków albo oddechów, efektywność spada, a szansa przeżycia jest mniejsza. Ja zawsze powtarzam, że praktyka czyni mistrza – jak ćwiczyliśmy na fantomach, to właśnie ten rytm: 30 ucisków, potem 2 szybkie oddechy, bez zbędnych przerw. Praktycznie, w stresie łatwo się pogubić, ale jak sobie utrwalicie ten schemat, działa automatycznie. Warto wiedzieć, że uciski muszą być na głębokość około 5–6 cm u dorosłych, z częstotliwością co najmniej 100–120 na minutę – to jest kluczowe dla skuteczności. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęściej popełnianym błędem jest zbyt płytkie uciskanie i zbyt długie przerwy na oddechy, warto to poćwiczyć. Kiedy nie chce się robić oddechów (np. obawa przed zakażeniem), można prowadzić tylko uciski, ale pełne RKO daje największe szanse. Takie podejście jest sprawdzone praktycznie na całym świecie i jak dla mnie, nie ma sensu kombinować z innymi proporcjami.

Pytanie 14

Jakie informacje można uzyskać na temat metod w klasie Point?

public class Point {
    public void Move(int x, int y) {...}
    public void Move(int x, int y, int z) {...}
    public void Move(Point newPt) {...}
}
A. Zawierają przeciążenie operatora.
B. Zawierają błąd, ponieważ nazwy metod powinny być różne.
C. Służą jako konstruktory w zależności od liczby argumentów.
D. Są przeciążone.
Metody klasy Point są przeciążone, co oznacza, że mogą mieć tę samą nazwę, ale różnią się liczbą lub typem parametrów. Przeciążenie metod to jedna z podstawowych technik programowania obiektowego, która pozwala na bardziej elastyczne projektowanie kodu. Dzięki temu programista może tworzyć metody dostosowane do różnych sytuacji, zachowując spójność nazw i intuicyjność użycia. To zwiększa czytelność i utrzymanie kodu, ponieważ wywołania metod o tej samej nazwie, ale różnych parametrach, są łatwe do zrozumienia i odnalezienia.

Pytanie 15

Jaką liczbę warstw zawiera model TCP/IP?

A. 2
B. 5
C. 7
D. 4
Model TCP/IP, znany również jako Internet Protocol Suite, składa się z czterech warstw: warstwy aplikacji, warstwy transportowej, warstwy internetowej oraz warstwy dostępu do sieci. Warstwa aplikacji zajmuje się interakcjami z użytkownikami oraz aplikacjami, implementując protokoły takie jak HTTP, FTP, SMTP. Warstwa transportowa zapewnia komunikację między aplikacjami, w tym protokoły TCP i UDP, które różnią się pod względem niezawodności i kontroli przepływu. Warstwa internetowa, reprezentowana głównie przez protokół IP, odpowiada za adresowanie i trasowanie pakietów danych w sieci. Ostatnia warstwa, warstwa dostępu do sieci, obejmuje protokoły odpowiedzialne za fizyczne przesyłanie danych przez różne media, jak Ethernet czy Wi-Fi. Zrozumienie tych warstw jest kluczowe dla projektowania i implementacji rozwiązań sieciowych, a także dla analizy standardów, takich jak RFC 791 dla IPv4 oraz RFC 2460 dla IPv6, które definiują zasady działania protokołów w warstwie internetowej.

Pytanie 16

Jaki będzie wynik działania poniższego kodu JavaScript?

function foo() { console.log(a); var a = 1; console.log(a); } foo();
A. undefined, undefined
B. undefined, 1
C. ReferenceError, 1
D. 1, 1
Wynikiem działania tego kodu nie może być 'ReferenceError, 1', ponieważ w sytuacji, gdy zmienna 'a' została zadeklarowana za pomocą 'var', nie może wystąpić błąd referencyjny związany z odwołaniem się do niej przed jej przypisaniem. Wartość zmiennej 'a' przed jej przypisaniem to 'undefined', a nie 'ReferenceError', co jest typowym nieporozumieniem w kontekście hoisting. W przypadku zmiennych zadeklarowanych za pomocą 'let' lub 'const', rzeczywiście moglibyśmy napotkać 'ReferenceError', gdyż te zmienne mają tzw. „temporal dead zone” przed ich zadeklarowaniem. Wynik 'undefined, undefined' również nie jest poprawny, ponieważ po pierwszym 'console.log' zmienna 'a' jest jeszcze niezainicjalizowana i wyświetli 'undefined', ale drugie 'console.log' z pewnością wyświetli wartość '1', po przypisaniu. Odpowiedź '1, 1' jest również błędna, ponieważ pierwsze logowanie 'a' przed przypisaniem z pewnością da 'undefined'. Ważne jest zrozumienie zasad hoisting oraz jak różne typy deklaracji zmiennych wpływają na ich zakres i inicjalizację, aby unikać nieporozumień w przyszłości.

Pytanie 17

Zaprezentowany diagram Gantta odnosi się do projektu IT. Przy założeniu, że każdy członek zespołu dysponuje wystarczającymi umiejętnościami do realizacji każdego z zadań oraz że do każdego zadania można przypisać jedynie jedną osobę, która poświęci na zadanie pełny dzień pracy, to minimalna liczba członków zespołu powinna wynosić:

Ilustracja do pytania
A. 4 osoby
B. 5 osób
C. 2 osoby
D. 1 osobę
Dość często spotykaną trudnością przy analizie wykresów Gantta jest tendencja do przeceniania liczby potrzebnych zasobów – czyli członków zespołu projektowego. Wiele osób zakłada, że suma wszystkich zadań lub nawet liczba wszystkich pozycji w harmonogramie musi się równać liczbie osób, co prowadzi do zawyżonych szacunków i niepotrzebnego rozrostu zespołu. Jednak w praktyce, zgodnie ze standardami zarządzania projektami, np. PMBOK, kluczowe jest maksymalne wykorzystywanie dostępnych kompetencji przez analizę nakładania się zadań. W zadanym przykładzie w żadnym tygodniu nie występuje potrzeba pracy większej liczby osób niż dwie, nawet jeśli na pierwszy rzut oka wydaje się, że pojedyncze zadania wymagają osobnych osób w każdym okresie. Częstym błędem jest nieuwzględnianie faktu, że zadania rozkładają się w czasie i rzadko kiedy wszystkie są realizowane jednocześnie. Zakładanie potrzeby pięciu czy czterech osób wynika zwykle z przekonania, że lepiej „dmuchać na zimne”, ale to prowadzi do nieefektywności i sztucznego zwiększania kosztów – coś, czego w projektach IT bardzo się unika. W praktyce, menedżerowie zawsze starają się dobrać skład zespołu tak, by liczba osób odpowiadała rzeczywistemu zapotrzebowaniu w najbardziej wymagającym okresie, a nie przez cały czas trwania projektu. Z drugiej strony, typowym błędem jest też zbyt optymistyczne założenie, że wystarczy jedna osoba, bo wtedy niektóre zadania musiałby czekać w kolejce, co wydłuża całość projektu. Podsumowując, precyzyjna analiza wykresu Gantta pozwala na optymalizację zasobów i jest kluczową umiejętnością w zarządzaniu zespołami IT – zarówno z punktu widzenia efektywności, jak i kosztów czy terminowości wykonania zlecenia.

Pytanie 18

Jakie narzędzie jest wykorzystywane do zgłaszania błędów w projektach IT?

A. Git
B. JIRA
C. Photoshop
D. Blender
JIRA to jedno z najczęściej wykorzystywanych narzędzi do zarządzania projektami i raportowania błędów w projektach informatycznych. JIRA umożliwia śledzenie błędów, zarządzanie zadaniami oraz efektywne monitorowanie postępów prac nad projektem. Dzięki integracji z innymi narzędziami, takimi jak Confluence czy Bitbucket, JIRA stanowi kompleksowe rozwiązanie wspierające zespoły deweloperskie. Raportowanie błędów w JIRA pozwala na łatwe przypisywanie ich do odpowiednich członków zespołu, dodawanie załączników i komentarzy oraz monitorowanie statusu danego problemu, co usprawnia proces zarządzania jakością oprogramowania.

Pytanie 19

Która z poniższych deklaracji w języku C++ poprawnie opisuje tablicę dwuwymiarową?

A. int matrix[3];
B. int matrix[3][3][3];
C. int matrix[3][3];
D. int matrix[];
Deklaracja 'int matrix[3][3];' poprawnie definiuje tablicę dwuwymiarową w języku C++. Tablice dwuwymiarowe to kluczowe narzędzie do przechowywania macierzy i danych tabelarycznych. Każdy element macierzy jest dostępny poprzez dwa indeksy, co umożliwia łatwe odwzorowanie układów współrzędnych lub plansz w grach. Tablice tego rodzaju są wykorzystywane w algorytmach obliczeniowych, grafice komputerowej oraz analizie danych. Struktura 'matrix[3][3]' tworzy siatkę 3x3, która może przechowywać 9 elementów, co czyni ją efektywnym rozwiązaniem dla problemów wymagających przestrzennych danych.

Pytanie 20

Co to jest WebSockets?

A. Format zapisu danych w bazach NoSQL
B. Biblioteka JavaScript do manipulacji danymi JSON
C. Metoda zabezpieczania połączeń HTTP
D. Protokół komunikacyjny zapewniający dwukierunkową komunikację między przeglądarką a serwerem
WebSockets to protokół komunikacyjny, który umożliwia dwukierunkową, pełnodupleksową komunikację między klientem a serwerem. To oznacza, że zarówno przeglądarka, jak i serwer mogą wysyłać dane w dowolnym momencie, co znacząco różni się od tradycyjnego modelu HTTP, gdzie klient inicjuje każde połączenie. Przykładem zastosowania WebSockets jest aplikacja czatu w czasie rzeczywistym, gdzie użytkownicy mogą widzieć wiadomości natychmiastowo, bez potrzeby odświeżania strony. Dodatkowo, WebSockets zmniejszają opóźnienia w komunikacji, co jest kluczowe w aplikacjach wymagających szybkiej interakcji, takich jak gry online czy platformy do handlu. Warto zaznaczyć, że WebSockets są zdefiniowane w standardzie IETF jako RFC 6455, a ich wykorzystanie powinno być zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie bezpieczeństwa, takimi jak użycie protokołu wSecure WebSockets (wss://) do zapewnienia bezpieczeństwa przesyłanych danych.

Pytanie 21

Który z przedstawionych poniżej przykładów ilustruje prawidłową deklarację zmiennej typu całkowitego w języku C++?

A. int liczba;
B. bool liczba;
C. float liczba;
D. char liczba;
W języku C++ zmienna typu całkowitego jest deklarowana za pomocą słowa kluczowego `int`. Przykładowa poprawna deklaracja to `int liczba;`, co oznacza, że `liczba` jest zmienną, która może przechowywać wartości całkowite, takie jak 1, 42 lub -15. Deklarowanie zmiennych w C++ pozwala na statyczne typowanie, co oznacza, że każda zmienna ma określony typ i nie może przechowywać wartości innego typu. Dzięki temu kod jest bardziej przejrzysty i mniej podatny na błędy związane z niezgodnością typów.

Pytanie 22

Które narzędzie służy do zarządzania zależnościami w projekcie JavaScript?

A. npm
B. postman
C. docker
D. git
npm, czyli Node Package Manager, jest kluczowym narzędziem w ekosystemie JavaScript, którego głównym celem jest zarządzanie zależnościami projektów. Umożliwia to instalowanie, aktualizowanie oraz usuwanie paczek (modułów), które są niezbędne do budowy aplikacji. Przykładowo, jeśli twój projekt wymaga biblioteki React, możesz ją łatwo zainstalować za pomocą polecenia `npm install react`, co automatycznie dodaje ją do pliku 'package.json', co ułatwia późniejsze zarządzanie wersjami. Dodatkowo, npm wspiera skrypty, co pozwala na automatyzację wielu procesów, takich jak testowanie czy budowanie aplikacji. Stosowanie npm jest zgodne z najlepszymi praktykami, ponieważ pozwala na utrzymanie spójności w projekcie oraz ułatwia współpracę zespołową, ułatwiając innym programistom instalowanie tych samych zależności w identycznych wersjach. Obecnie npm jest standardem wśród menedżerów pakietów dla JavaScript, co czyni go niezbędnym narzędziem dla każdego developera.

Pytanie 23

Liczba A4 w zapisie heksadecymalnym ma odpowiadający jej zapis binarny

A. 1011100
B. 1010100
C. 10100100
D. 10100010
Zapisanie liczby A4 z systemu szesnastkowego (heksadecymalnego) do systemu binarnego to podstawowa umiejętność przy pracy z systemami cyfrowymi. W praktyce każda cyfra heksadecymalna odpowiada dokładnie czterem cyfrom binarnym, co wynika bezpośrednio z faktu, że 16=2^4. Gdy rozbijamy A4 na dwie części, mamy literę A (co oznacza 10 w dziesiętnym) oraz cyfrę 4. Zamieniamy więc A na binarny: 1010, a 4 – 0100. Sklejamy razem i dostajemy 10100100 – to jest właśnie prawidłowa odpowiedź. W rzeczywistych projektach, np. podczas programowania mikrokontrolerów, przy analizie adresów pamięci czy pracy z danymi w protokołach sieciowych, umiejętność szybkiej zamiany szesnastkowych wartości na binarne (i odwrotnie) jest totalnie niezbędna. Moim zdaniem zapamiętanie tych konwersji bardzo przyspiesza debugowanie kodu czy analizę rejestrów sprzętowych. To też podstawa przy pracy z narzędziami typu oscyloskop cyfrowy lub analizator stanów logicznych, gdzie często wartości wyświetlane są w jednym systemie, a dokumentacja posługuje się innym. Branża IT i elektronika wręcz żyją tymi zamianami – nie ma co się oszukiwać, im szybciej to opanujesz, tym mniej błędów popełnisz przy konfiguracji sprzętu czy pisaniu sterowników.

Pytanie 24

Jakie słowa kluczowe są stosowane w języku C++ do zarządzania wyjątkami?

A. throw i handle
B. try i catch
C. except i finally
D. try i raise
Słowa kluczowe 'try' i 'catch' są podstawą obsługi wyjątków w języku C++. Umożliwiają one przechwytywanie i obsługę błędów, które mogą wystąpić podczas wykonywania programu. Blok 'try' zawiera kod, który jest monitorowany pod kątem błędów, a blok 'catch' przechwytuje i przetwarza zgłoszony wyjątek, zapobiegając nieoczekiwanemu zakończeniu programu. Mechanizm ten jest kluczowy dla tworzenia niezawodnego i odpornego na błędy oprogramowania. Dzięki 'try' i 'catch' programista może implementować logikę naprawczą lub logować błędy, co zwiększa stabilność i bezpieczeństwo aplikacji.

Pytanie 25

Który z wymienionych dysków oferuje najszybszy dostęp do danych?

A. HDD 7200 RPM, SATA III, 64 MB Cache
B. SSD NVMe PCIe 3.0, prędkość odczytu do 3500 MB/s
C. HDD 5400 RPM, SATA II, 32 MB Cache
D. SSD SATA III, prędkość odczytu do 550 MB/s
Odpowiedź wskazująca na SSD NVMe PCIe 3.0 jako najszybszy dysk do odczytu danych jest zgodna z obecnymi standardami technologii przechowywania. Dyski SSD (Solid State Drive) korzystają z pamięci flash, co pozwala na znacznie szybszy dostęp do danych w porównaniu do tradycyjnych dysków HDD (Hard Disk Drive), które działają na zasadzie mechanicznych ruchomych elementów. Dyski NVMe (Non-Volatile Memory Express) są szczególnie wydajne, ponieważ wykorzystują interfejs PCIe (Peripheral Component Interconnect Express), co umożliwia znacznie wyższe prędkości transferu danych. W przypadku SSD NVMe PCIe 3.0, prędkość odczytu może osiągać do 3500 MB/s, co jest znaczącą różnicą w porównaniu do prędkości odczytu w dyskach HDD i SSD SATA. Przykładowo, w zastosowaniach takich jak edycja wideo, renderowanie grafiki 3D czy gry komputerowe, wyższa prędkość odczytu przekłada się na szybsze ładowanie danych i lepszą wydajność systemu. Standardy SATA III dla HDD również mają swoje ograniczenia, ponieważ maksymalna teoretyczna prędkość transferu wynosi 6 Gb/s, co jest dalekie od osiągów oferowanych przez NVMe. Dlatego SSD NVMe PCIe 3.0 jest zdecydowanym liderem w kontekście wydajności odczytu danych w porównaniu do pozostałych opcji.

Pytanie 26

Do form komunikacji werbalnej zalicza się

A. wyraz twarzy
B. pozycja ciała
C. mówienie
D. gestykulacja
Mówienie to podstawowa forma komunikacji werbalnej – bez tego ciężko byłoby przekazać bardziej złożone treści, polecenia czy po prostu podzielić się informacjami w jasny i jednoznaczny sposób. Właśnie dlatego w większości branż technicznych, niezależnie czy rozmawiamy o pracy na budowie, czy w biurze projektowym, umiejętność jasnego i zrozumiałego mówienia jest często kluczowa. W praktyce komunikacja werbalna opiera się na słowach, które przekazujemy ustnie. Moim zdaniem najważniejsze jest to, że pozwala uniknąć nieporozumień i usprawnia współpracę w zespole – szczególnie gdy pracujemy przy dużych projektach, gdzie każdy detal ma znaczenie. W codziennych sytuacjach, takich jak prowadzenie spotkań, omawianie problemów technicznych czy instruowanie nowych pracowników, mówienie okazuje się nieocenione. Dodatkowo, standardy komunikacji interpersonalnej podkreślają, że skuteczny przekaz werbalny wymaga nie tylko odpowiedniego doboru słów, ale też umiejętności dostosowania tonu głosu i tempa mówienia do sytuacji. Warto też pamiętać, że mowa ludzka jest najdokładniejszym narzędziem do przekazywania informacji, bo daje możliwość dopytania, wyjaśnienia i natychmiastowej korekty, czego raczej nie da się osiągnąć tylko poprzez gesty czy mimikę. Z mojego doświadczenia wynika, że inwestowanie w rozwój umiejętności werbalnych zwraca się bardzo szybko w pracy technika czy specjalisty.

Pytanie 27

Jakie czynniki powinny być brane pod uwagę podczas organizacji zasobów ludzkich w projekcie?

A. Umiejętności oraz doświadczenie członków zespołu
B. Budżet projektu, bez uwzględnienia kompetencji zespołu
C. Jedynie dostępność technologii
D. Wyłącznie techniczne wymagania projektu
Podczas planowania zasobów ludzkich w projekcie kluczowe jest uwzględnienie umiejętności i doświadczenia członków zespołu. Odpowiednie dopasowanie kompetencji do wymagań projektu ma ogromny wpływ na jakość i tempo realizacji zadań. Zespół o różnorodnych umiejętnościach jest bardziej elastyczny i lepiej radzi sobie z napotkanymi wyzwaniami. Analiza umiejętności pozwala na efektywne przydzielanie zadań, co zwiększa produktywność i redukuje ryzyko opóźnień.

Pytanie 28

W jakiej sytuacji wykorzystanie stosu będzie korzystniejsze niż lista podczas projektowania zestawu danych?

A. Gdy dane muszą być uporządkowane
B. Gdy ważne jest szybkie znajdowanie elementów
C. Gdy chcemy usunąć element z końca
D. Gdy kolejność przetwarzania danych jest odwrócona (LIFO)
Stos to struktura danych działająca na zasadzie LIFO (Last In First Out), co oznacza, że ostatni dodany element jest przetwarzany jako pierwszy. Jest to niezwykle efektywne rozwiązanie w przypadkach, gdy dane muszą być przetwarzane w odwrotnej kolejności niż były dodane. Stos jest szeroko wykorzystywany w implementacji algorytmów rekurencyjnych, obsłudze wywołań funkcji oraz w systemach zarządzania historią (np. w przeglądarkach internetowych lub edytorach tekstu). Stos zapewnia szybki dostęp do ostatnio dodanych danych i efektywne zarządzanie pamięcią, co czyni go niezastąpionym w wielu aplikacjach informatycznych.

Pytanie 29

Który z wymienionych frameworków służy do budowy aplikacji webowych w C#?

A. React.js
B. Angular
C. ASP.NET Core
D. Django
Django to framework dla języka Python, który nie jest związany z ekosystemem C#. Angular to framework frontendowy oparty na TypeScript, używany do tworzenia interfejsów użytkownika, ale nie pełni roli backendowego frameworka webowego w C#. React.js to biblioteka JavaScript dedykowana budowie dynamicznych komponentów frontendowych i nie jest wykorzystywana do budowy backendowych aplikacji w C#.

Pytanie 30

W języku C# szablon List zapewnia funkcjonalność listy. Z tworzenia obiektu typu List wynika, że jego składnikami są:

List<int> wykaz = new List<int>();
A. liczby rzeczywiste
B. elementy typu List
C. liczby całkowite
D. elementy o nieokreślonym typie
Szablon List<int> w języku C# implementuje listę, której elementami są liczby całkowite. Jest to przykład zastosowania kolekcji generycznych, które wprowadzają typowanie silne w czasie kompilacji, co pozwala na uniknięcie błędów typowych dla kolekcji niegenerycznych. Definiując List<int> deklarujesz, że lista będzie przechowywać tylko liczby całkowite. Dzięki temu kompilator może wykrywać błędy związane z typowaniem już podczas pisania kodu, co zwiększa jego niezawodność i bezpieczeństwo. Typ generyczny T w List<T> umożliwia tworzenie kolekcji przechowujących dowolny typ, co ułatwia ponowne wykorzystanie kodu i zgodność z zasadą DRY (Don't Repeat Yourself). W praktyce List<int> jest szeroko stosowany w scenariuszach wymagających dynamicznie rozwijanych kolekcji, które nie ograniczają się do statycznej liczby elementów, takich jak tablice. Listy generyczne są wydajniejsze i bardziej elastyczne dzięki metodom takim jak Add, Remove czy Contains, które operują na elementach określonego typu. Dzięki implementacji IEnumerable/Listy są również zgodne z LINQ, co umożliwia stosowanie złożonych zapytań i operacji na danych, takich jak filtrowanie i sortowanie, w sposób czytelny i efektywny.

Pytanie 31

Który algorytm sortowania opiera się na metodzie "dziel i zwyciężaj"?

A. Sortowanie bąbelkowe
B. Sortowanie przez wybór
C. Sortowanie szybkie (QuickSort)
D. Sortowanie przez wstawianie
Sortowanie przez wybór polega na wyszukiwaniu najmniejszego elementu w każdej iteracji i umieszczaniu go na początku tablicy, co prowadzi do złożoności O(n²). Sortowanie bąbelkowe również działa w czasie O(n²) i nie wykorzystuje strategii dziel i zwyciężaj. Sortowanie przez wstawianie polega na stopniowym umieszczaniu elementów w odpowiedniej pozycji, ale nie dzieli tablicy na mniejsze części jak QuickSort, co sprawia, że jest mniej wydajne dla dużych zbiorów danych.

Pytanie 32

W zaprezentowanym kodzie stworzono abstrakcyjną klasę Figura oraz klasę Prostokąt, która po niej dziedziczy, zawierającą określone pola i konstruktory. Wskaż najprostszą implementację sekcji /* metody klasy */ dla klasy Prostokąt

Ilustracja do pytania
A. Kod 1
B. Kod 4
C. Kod 3
D. Kod 2
Niepoprawne odpowiedzi wynikają z niepełnego zrozumienia koncepcji abstrakcji i dziedziczenia w programowaniu obiektowym Klasa abstrakcyjna w języku Java definiuje metody abstrakcyjne które muszą być zaimplementowane w każdej klasie dziedziczącej Jest to kluczowa zasada która pozwala na tworzenie elastycznych i rozszerzalnych struktur kodu Odpowiedzi które nie implementują wymaganych metod Pole i Obwod w klasie Prostokąt łamią tę zasadę Kod 2 pomija implementację metody Obwod co oznacza że klasa Prostokąt pozostaje niekompletna i nie może być instancjonowana Inne podejścia jak te w Kodzie 3 zmieniają nazwę metod na LiczPole i LiczObwod co nie spełnia kontraktu zdefiniowanego przez klasę Figura ponieważ nie zachowuje integralności interfejsu klasy bazowej Próbując używać abstrakcyjnych metod z implementacją jak w Kodzie 4 łamiemy fundamentalne zasady projektowania obiektowego Zrozumienie tych koncepcji jest kluczowe przy projektowaniu aplikacji które wymagają skalowalności i łatwości utrzymania Praktykując poprawne stosowanie abstrakcji możemy tworzyć kod który jest bardziej modularny elastyczny i odporny na zmiany co prowadzi do bardziej efektywnego procesu rozwoju oprogramowania

Pytanie 33

Które z wymienionych działań stanowi zagrożenie dla emocjonalnego dobrostanu człowieka w sieci?

A. Cyberstalking
B. Przesyłanie niezaszyfrowanych plików
C. Nadmierne korzystanie z mediów społecznościowych
D. Zła postawa podczas pracy przy komputerze
Cyberstalking to groźne zjawisko polegające na uporczywym prześladowaniu, nękaniu lub groźbach w przestrzeni internetowej. Może prowadzić do poważnych problemów emocjonalnych, takich jak lęki, depresja, a nawet zespół stresu pourazowego (PTSD). Cyberstalking narusza prywatność ofiary, wywołując poczucie zagrożenia i bezradności. Walka z tym zjawiskiem obejmuje zgłaszanie przypadków organom ścigania, blokowanie prześladowców i korzystanie z narzędzi ochrony prywatności.

Pytanie 34

Metoda przeszukiwania w uporządkowanych tablicach, która polega na podzieleniu tablicy na kilka części i wykonywaniu wyszukiwania liniowego tylko w tej części, gdzie może znajdować się poszukiwany element, w języku angielskim jest określana jako

A. Binary search
B. Ternary search
C. Jump search
D. Exponential search
Jump search to faktycznie ta metoda, która polega na przeszukiwaniu uporządkowanej tablicy przez podział jej na bloki o określonej długości (zazwyczaj o rozmiarze pierwiastka kwadratowego z n, gdzie n to liczba elementów w tablicy). Najpierw skaczemy po tych blokach, żeby szybko ograniczyć obszar poszukiwań, a potem wykonujemy liniowe przeszukiwanie już tylko w wybranym przedziale. To sprawia, że jump search jest czymś pomiędzy wyszukiwaniem liniowym a binarnym – daje przyzwoity kompromis między prostotą a wydajnością, szczególnie gdy dostęp do pamięci jest kosztowny albo tablica jest zbyt duża, by od razu dzielić ją na pół jak w binary search. W praktyce jump search czasem się wykorzystuje tam, gdzie dane są przechowywane na przykład na dyskach magnetycznych czy SSD, a koszt losowego odczytu jest znacznie wyższy od odczytu sekwencyjnego. To jest też niezła opcja, gdy masz narzucone ograniczenia na algorytmy lub nie możesz sobie pozwolić na pełne binarne wyszukiwanie z różnych powodów technicznych. Warto też zauważyć, że jump search dobrze ilustruje ogólną ideę ograniczania przestrzeni poszukiwań bez konieczności przechodzenia przez wszystkie elementy – czyli bardzo praktyczne podejście, które daje się rozwinąć w innych algorytmach. Szczerze? Moim zdaniem, każdy, kto myśli o optymalizacji prostych operacji na dużych zbiorach danych, powinien przynajmniej raz przetestować jump search na własnych danych – efekty bywają zaskakująco dobre, zwłaszcza przy większych strukturach.

Pytanie 35

W klasie o nazwie samochod przypisano atrybuty: marka, rocznik, parametry[]. Atrybuty te powinny zostać zdefiniowane jako

A. funkcje
B. interfejsy
C. pola
D. metody
Pola w klasie samochod to właśnie te elementy, które przechowują dane, takie jak marka, rocznik czy tablica parametry. To jest absolutna podstawa programowania obiektowego – najczęściej spotyka się to w językach takich jak Java, C# albo nawet w Pythonie, choć tam często nazywamy je po prostu atrybutami. Dla przykładu, jeśli tworzysz klasę Samochod w C#, to pole 'marka' będzie np. typu string, 'rocznik' – int, a 'parametry' możesz zadeklarować jako tablicę albo listę (List<T>) zależnie od potrzeb. Przechowywanie danych w polach pozwala na lepszą organizację, bo każda instancja klasy ma swoje własne wartości tych pól. Tak się właśnie tworzy modele danych, na których potem operuje cała aplikacja – czy to baza samochodów w warsztacie, czy system ubezpieczeń komunikacyjnych. Takie podejście jest zgodne z zasadami hermetyzacji i solidnych, nowoczesnych standardów pisania kodu. Dużo profesjonalnych frameworków i narzędzi (np. Entity Framework, Hibernate) korzysta z takiego podejścia, nawet jeśli potem te pola opakowujesz w właściwości (properties). Krótko mówiąc, pola to nieodłączny element każdej klasy, która coś reprezentuje, i moim zdaniem nie da się dobrze projektować kodu obiektowego bez zrozumienia tej konwencji.

Pytanie 36

Który aspekt projektu aplikacji jest kluczowy dla zabezpieczenia danych użytkowników?

A. Pominięcie testowania aplikacji w etapie produkcji
B. Tworzenie prostych formularzy do rejestracji
C. Zastosowanie zaawansowanych systemów ochrony
D. Koncentracja na wyglądzie interfejsu użytkownika
Stosowanie zaawansowanych mechanizmów bezpieczeństwa jest kluczowe dla ochrony danych użytkowników w aplikacjach. Wdrożenie technologii takich jak szyfrowanie, autoryzacja dwuskładnikowa (2FA), firewalle oraz regularne testy penetracyjne pozwala na minimalizację ryzyka ataków i naruszeń danych. Mechanizmy te nie tylko zabezpieczają dane, ale również budują zaufanie użytkowników do aplikacji, co jest niezwykle istotne w branżach takich jak bankowość, medycyna czy e-commerce.

Pytanie 37

Jaka jest złożoność obliczeniowa poniższego algorytmu?

for (int i = 0; i < n; i++) {
    for (int j = 0; j < n; j++) {
        for (int k = 0; k < n; k++) {
            array[i][j][k] = i + j + k;
        }
    }
}
A. O(n³)
B. O(n log n)
C. O(n²)
D. O(n)
Złożoność obliczeniowa algorytmu to kluczowy aspekt, który decyduje o jego efektywności, a odpowiedzi takie jak O(n²), O(n log n) czy O(n) wynikają z powszechnych nieporozumień. Odpowiedź O(n²) może pojawić się, gdy ktoś myśli jedynie o największej pętli, nie uwzględniając pełnej hierarchii zagnieżdżonych pętli. Jednakże, w tym przypadku mamy do czynienia z trzema niezależnymi pętlami, a każda z nich przechodzi przez n iteracji, co prowadzi do O(n³). Z kolei O(n log n) jest typowe dla algorytmów sortujących, takich jak sortowanie szybkie czy sortowanie przez scalanie, lecz nie ma zastosowania w kontekście zagnieżdżonych pętli, które wykonują prostą operację przypisania. Odpowiedź O(n) wskazuje na liniową złożoność, co jest błędne w przypadku dwóch lub więcej wymiarów. Takie myślenie często prowadzi do błędnych ocen złożoności algorytmu, zwłaszcza, gdy nie uwzględnia się wszystkich aspektów zagnieżdżenia pętli. Ważne jest, aby przy analizowaniu złożoności obliczeniowej, zawsze uwzględniać wszystkie zagnieżdżone elementy, by uzyskać dokładny obraz wydajności algorytmu.

Pytanie 38

Zaprezentowany wykres ilustruje wyniki przeprowadzonych testów

Ilustracja do pytania
A. użyteczności
B. funkcjonalności
C. wydajności
D. ochrony
Wykres przedstawia czasy odpowiedzi strony internetowej co jest kluczowe w kontekście testów wydajnościowych. Testy wydajnościowe mają na celu zmierzenie jak system radzi sobie pod określonym obciążeniem i jak szybko potrafi odpowiedzieć na zapytania użytkowników. Tego typu analiza pomaga zidentyfikować potencjalne wąskie gardła w infrastrukturze IT. Przykładowo jeżeli czasy odpowiedzi DNS lub połączenia są zbyt długie może to wskazywać na potrzebę optymalizacji serwerów DNS lub infrastruktury sieciowej. Testy te są nieodłącznym elementem zapewnienia jakości oprogramowania a ich prawidłowe wykonanie wpływa na doświadczenia użytkowników końcowych. Dobra praktyka w branży IT zakłada regularne przeprowadzanie testów wydajnościowych w celu monitorowania stabilności systemu w warunkach zbliżonych do rzeczywistych. Warto również zauważyć że narzędzia takie jak JMeter czy LoadRunner są powszechnie używane do przeprowadzania takich testów co umożliwia symulację różnorodnych scenariuszy obciążenia i analizę wyników w czasie rzeczywistym.

Pytanie 39

Który operator w JavaScript sprawdza zarówno równość wartości jak i typu danych?

A. !=
B. ==
C. ===
D. =
Nieprawidłowe odpowiedzi związane z operatorem == bazują na koncepcji luźnej równości, która w JavaScript działa na zasadzie automatycznego rzutowania typów. Gdy używasz ==, JavaScript konwertuje operandy na ten sam typ, zanim dokona porównania. To może prowadzić do zaskakujących rezultatów. Na przykład, porównując 0 == '0', wynik będzie true, ponieważ łańcuch '0' jest konwertowany na liczbę. Stosowanie tego operatora jest często przyczyną nieprzewidywalnych zachowań, które mogą być trudne do debugowania. Operator = z kolei nie jest operatorem porównania, lecz operatorem przypisania. Używa się go do przypisania wartości do zmiennej, co jest zupełnie inną operacją niż porównanie. Z kolei operator != działa na zasadzie luźnej nierówności i również podlega automatycznemu rzutowaniu typów, co czyni go mniej przewidywalnym. W praktyce, unikanie operatorów == oraz != na rzecz === oraz !== jest zdecydowanie zalecane, aby zredukować ryzyko błędów związanych z typami danych i niejednoznaczną logiką. Wielu doświadczonych programistów zaleca stosowanie operatora === za każdym razem, aby zapewnić najwyższy poziom precyzji i bezpieczeństwa w kodzie. Dobrą praktyką jest również przemyślane podejście do typów danych i ich konwersji, co pozwala na bardziej klarowne i zrozumiałe programowanie.

Pytanie 40

Jaka będzie złożoność czasowa wyszukiwania w posortowanej tablicy przy użyciu algorytmu binarnego?

A. O(n log n)
B. O(n)
C. O(log n)
D. O(n²)
Wybierając inne odpowiedzi, można napotkać typowe błędy w myśleniu o złożoności algorytmów wyszukiwania. Odpowiedź O(n) sugeruje, że czas wyszukiwania rośnie liniowo z liczbą elementów w tablicy, co jest charakterystyczne dla prostego algorytmu liniowego. Taki algorytm przeszukuje każdy element, co jest czasochłonne, zwłaszcza w przypadku dużych zbiorów danych. Z kolei O(n²) reprezentuje złożoność czasową, która mogłaby wystąpić w algorytmach sortujących, takich jak sortowanie bąbelkowe, a nie w wyszukiwaniu. Takie zrozumienie złożoności może prowadzić do nieefektywnych rozwiązań w praktyce. Odpowiedź O(n log n) wskazuje na złożoność czasową algorytmów sortujących, co również nie ma zastosowania w kontekście samego wyszukiwania. Warto zauważyć, że przy wyborze algorytmu do wyszukiwania danych, kluczowe jest zrozumienie, jakie operacje są wykonywane na danych i jakie są ich struktury, co wpływa na wybór najlepszej strategii. Wysoka złożoność algorytmów wyszukiwania może prowadzić do znacznych opóźnień w aplikacjach wymagających szybkiej reakcji. Dlatego tak ważne jest zrozumienie zasadności wykorzystania algorytmu binarnego w odpowiednich kontekstach.