Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik grafiki i poligrafii cyfrowej
Kwalifikacja: PGF.04 - Przygotowywanie oraz wykonywanie prac graficznych i publikacji cyfrowych
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 14:56
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 15:08

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Ile arkuszy drukarskich typu BI jest potrzebnych do wydania 160-stronicowej książki w formacie B5?

A. 10

B. 16

C. 5

D. 20

Wybór innej liczby arkuszy drukarskich w kontekście tego pytania często wynika z nieprawidłowego zrozumienia, jak funkcjonuje proces druku w kontekście formatu arkuszy i stron. Na przykład, wybór 10 arkuszy może sugerować, że respondent zakłada, iż każdy arkusz drukarski mógłby pomieścić jedynie 16 stron, co jest sprzeczne z zasadami. W rzeczywistości, arkusze formatu BI są projektowane w taki sposób, aby maksymalizować liczbę stron, które można na nich wydrukować. W przypadku formatu B5, na jednym arkuszu można uzyskać 4 strony. Wybór 20 arkuszy sugeruje jeszcze większe nieporozumienie, ponieważ to oznaczałoby, że na każdym arkuszu umieszczane byłyby tylko 8 stron, co znów nie jest optymalne. Często zdarza się, że osoby rozwiązujące takie pytania nie uwzględniają specyfiki procesu druku, co prowadzi do błędnych wniosków. Istotne jest, aby pamiętać, że w druku książek, przy wyborze odpowiedniego formatu arkuszy i liczby stron, kluczową rolę odgrywa zrozumienie układów druku oraz zasadniczych zasad produkcji, aby efektywnie wykorzystać surowce i zminimalizować marnotrawstwo. Takie zagadnienia są fundamentalne w branży poligraficznej i często są omawiane w kontekście standardów i dobrych praktyk, takich jak ISO 12647 dotyczące procesu druku.

Pytanie 2

Czwarta strona 'czwórki tytułowej', określana jako redakcyjna, może zawierać:

A. ostrzeżenie o prawach autorskich, dane o serii książkowej, tytuł utworu

B. nazwę wydawcy, informację o prawach autorskich, dane dotyczące materiałów ilustracyjnych

C. nazwiska tłumaczy, symbol serii wydawniczej, opis bibliograficzny CIP

D. informację o podstawie tłumaczenia, nazwiska współautorów dzieła, podtytuł utworu

Czwarta strona 'czwórki tytułowej' jest kluczowym elementem publikacji, na której znajdują się istotne informacje dla czytelników oraz instytucji zajmujących się dystrybucją książek. Zawiera ona nazwę wydawcy, co jest istotne dla identyfikacji źródła publikacji oraz dla budowania zaufania wśród odbiorców. Nota copyright stanowi ochronę prawną dla autora i wydawcy, informując o prawie do reprodukcji i dystrybucji dzieła. Informacja o materiałach ikonograficznych jest istotna dla użytkowników, którzy mogą potrzebować wiedzieć, z jakich źródeł korzystano przy tworzeniu ilustracji lub grafik w książce. Przykładem zastosowania tych informacji jest sytuacja, w której bibliotekarz może potrzebować skontaktować się z wydawcą w celu uzyskania dodatkowych kopii lub informacji o prawach autorskich. Wszystkie te elementy są zgodne z normami branżowymi, takimi jak standardy ISBN, które regulują kwestie związane z identyfikacją książek oraz ich prawami autorskimi, co wpływa na transparentność i profesjonalizm w obiegu wydawniczym.

Pytanie 3

Jakie są wymiary arkusza papieru formatu A1?

A. 707 x 1000 mm

B. 594 x 841 mm

C. 420 x 594 mm

D. 841 x 1189 mm

A1 to jeden z formatów papieru zgodnych z międzynarodowym standardem ISO 216, który definiuje system formatów A, B i C. Format A1 ma dokładne wymiary 594 x 841 mm, co czyni go dwukrotnie większym od formatu A2 oraz połową formatu A0. W praktyce A1 jest często wykorzystywany w projektach architektonicznych i inżynieryjnych, gdzie potrzebna jest większa powierzchnia do prezentacji rysunków technicznych, planów czy schematów. Dzięki temu, że formaty A są ze sobą skalowalne, można łatwo przechodzić między różnymi rozmiarami, co jest szczególnie przydatne w procesie drukowania i projektowania. Ponadto, stosowanie standardowych rozmiarów papieru, takich jak A1, jest zalecane w obiegu dokumentów w celu zapewnienia kompatybilności z urządzeniami biurowymi, takimi jak drukarki i skanery, co ułatwia organizację pracy i archiwizację dokumentów.

Pytanie 4

Aby wykonać wydruk 2 000 jednostronnych, jednokolorowych ogłoszeń urzędowych (1 + 0) w formacie B2, należy zastosować:

A. folię błyszczącą 150 g/m2, Corel Draw, rotograwiurę

B. papier powlekany 100 g/m2, InDesign, druk offsetowy

C. folię PVC 180 g/m2, QuarkXPress, druk cyfrowy

D. papier niepowlekany 80 g/m2, WordPress, fleksografię

Wybór papieru powlekanego o gramaturze 100 g/m2 jest odpowiedni do wydruku jednostronnych obwieszczeń urzędowych, ponieważ papier powlekany charakteryzuje się gładką powierzchnią, co pozwala na uzyskanie wysokiej jakości druku oraz wyraźnych detali. Gramatura 100 g/m2 jest wystarczająca, aby zapewnić odpowiednią sztywność i trwałość dokumentów, co jest kluczowe w przypadku obwieszczeń, które powinny być czytelne i estetyczne. Program InDesign, jako profesjonalne oprogramowanie do składu publikacji, umożliwia precyzyjne przygotowanie layoutu, co jest istotne w kontekście urzędowych dokumentów. Druk offsetowy z kolei jest niezastąpiony w produkcji większych nakładów, gdyż zapewnia niskie koszty jednostkowe oraz wysoką jakość druku, co czyni go idealnym wyborem dla 2000 egzemplarzy. Dzięki zastosowaniu tej technologii możliwe jest uzyskanie spójnych kolorów i jednolitej jakości na każdym egzemplarzu. Przykładowo, wiele instytucji publicznych korzysta z tego typu druku do produkcji materiałów informacyjnych, takich jak ulotki czy plakaty, co potwierdza jego praktyczną użyteczność.

Pytanie 5

Który z podanych zapisów jest poprawnie skonstruowany zgodnie z regułami składu?

A. 20-30mm

B. 20 %

C. 20°C

D. 30kg

Odpowiedź 20°C jest poprawna, ponieważ jest to przykład złożonego zapisu, który obejmuje zarówno wartość liczbową, jak i jednostkę miary, zgodnie z zasadami składu. W kontekście międzynarodowych standardów, takich jak SI (Międzynarodowy Układ Jednostek Miar), jednostki temperatury są wyrażane w stopniach Celsjusza (°C). Użycie symbolu jednostki z wartością liczbową jest kluczowe w dokumentacji technicznej, naukowej oraz w codziennych zastosowaniach, gdzie precyzja i jasność komunikacji są niezbędne. Przykładem praktycznym może być raportowanie temperatury w przemyśle spożywczym, gdzie zapisywanie temperatury przechowywania produktów farmaceutycznych lub żywnościowych musi być zgodne z normami. Oprócz tego, skład zapisu 20°C przestrzega zasad dotyczących umieszczania jednostek, co oznacza, że nie powinno się zostawiać spacji między liczbą a jednostką, co jest zgodne z zaleceniami Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej (ISO).

Pytanie 6

Przy ustalaniu parametrów technologicznych papieru do opakowań należy brać pod uwagę:

A. gramaturę, metodę druku, anizotropowość, rozmiar zalewek

B. format, typ podłoża, gramaturę, liczbę zadrukowanych kolorów

C. typ maszyny drukarskiej, szczególne właściwości podłoża, rozmiar spadów

D. typ podłoża, technologię druku, rozmiar punktów rastrowych

Wybór niewłaściwych parametrów technologicznych papieru na opakowania może prowadzić do istotnych problemów w produkcji oraz użytkowaniu gotowych wyrobów. Na przykład, gramatura, technika drukowania, anizotropia i wielkość zalewek to pojęcia, które nie są ze sobą bezpośrednio powiązane w kontekście określania kluczowych cech papieru. Gramatura, choć jest istotnym parametrem, nie powinna być analizowana w oderwaniu od innych aspektów, takich jak rodzaj podłoża czy format. Technika drukowania, mimo że wpływa na jakość finalnego produktu, nie powinno być uznawane za podstawowy parametr przy wyborze papieru, ponieważ to właśnie podłoże i jego właściwości wpływają na kompatybilność z różnymi technikami druku. Dodatkowo, anizotropia, choć jest ważnym czynnikiem w kontekście zachowania papieru po drukowaniu, nie jest bezpośrednio związana z jego parametrami technologicznymi, co może prowadzić do błędnych wniosków. Ostatecznie, wielkość zalewek, będąca bardziej specyfiką procesu drukarskiego, nie ma kluczowego znaczenia dla wyboru papieru na opakowanie. Kluczowe jest zrozumienie, że każde z wymienionych parametrów powinno być uwzględniane w kontekście całościowego procesu projektowania opakowania i nie można ich analizować w izolacji od siebie.

Pytanie 7

Aby przygotować szklaną powierzchnię do druku UV, konieczne jest nałożenie na nią odpowiedniego preparatu przed właściwym drukowaniem?

A. jednego z tuszów "light"

B. folii magnetycznej

C. primera gruntującego

D. pudru drukarskiego

Odpowiedź wskazująca na zastosowanie primera gruntującego jest poprawna, ponieważ przy przygotowywaniu szklanej powierzchni do druku UV, pierwszym krokiem powinno być nałożenie odpowiedniego primera. Primera gruntującego ma na celu zwiększenie przyczepności tuszu do gładkiej powierzchni szkła, co jest kluczowe, aby uniknąć problemów związanych z odklejaniem się lub kruszeniem tuszu po wypieczeniu. Dobre praktyki w druku UV zalecają stosowanie primerów, które są specjalnie zaprojektowane do tego typu materiałów, aby zapewnić optymalne wyniki. Na przykład, w zastosowaniach przemysłowych, takich jak produkcja reklam czy dekoracji szklanych, użycie primera gruntującego znacząco poprawia jakość i trwałość wydruków. Primera może również wpłynąć na kolory oraz ich intensywność, co jest istotne w przypadku wysokiej jakości nadruków. W branży druku, stosowanie odpowiednich materiałów gruntujących jest standardem, a ich wybór powinien być zgodny z wymaganiami danego projektu oraz specyfiką używanych tuszów UV.

Pytanie 8

W projekcie opakowania graficznego warstwa wykrojnika, grafika oraz znaczniki drukarskie powinny być

A. zapisane w pliku tylko w formacie zamkniętym

B. połączone w jedną warstwę

C. uporządkowane w kolejności od najbardziej widocznych elementów

D. usytuowane na oddzielnych warstwach

Umieszczanie siatki wykrojnika, grafiki i znaczników drukarskich na osobnych warstwach jest kluczowym elementem profesjonalnego projektowania opakowań. Taka organizacja pliku pozwala na łatwiejsze wprowadzanie zmian oraz precyzyjne zarządzanie każdym z elementów. Na przykład, w przypadku konieczności edytowania grafiki, można to zrobić bez wpływu na siatkę wykrojnika czy znaczniki drukarskie. Dobre praktyki projektowe sugerują, aby każdy z tych elementów był dostępny na oddzielnej warstwie, co nie tylko ułatwia edytowanie, ale także pozwala na lepszą kontrolę jakości w procesie druku. Dzięki temu, projektanci mogą uniknąć przypadkowego przesunięcia elementów, co jest istotne w kontekście precyzyjnego druku. Ponadto, umieszczanie elementów na osobnych warstwach jest zgodne z wytycznymi wielu standardów branżowych, co zwiększa szanse na prawidłowe odwzorowanie projektu w finalnym produkcie. Zastosowanie tej metody w praktyce przyczynia się do oszczędności czasu oraz redukcji kosztów produkcji, ponieważ minimalizuje ryzyko błędów. Warto również zauważyć, że takie podejście jest szczególnie istotne w kontekście pracy zespołowej, gdzie różni członkowie mogą zajmować się różnymi aspektami projektu jednocześnie.

Pytanie 9

W jakiej przestrzeni kolorów powinno się stworzyć projekt graficzny przeznaczony do wydruku na kartonowym opakowaniu?

A. LAB

B. RGB

C. HSL

D. CMYK

Odpowiedź CMYK jest okej, bo to standard w druku. CMYK, czyli Cyan, Magenta, Yellow i Black, pokazuje, jak tusze łączą się na białym papierze, żeby uzyskać fajne kolory. Jak robisz coś graficznego do druku, to trzeba używać CMYK, żeby kolory były takie, jak na ekranie, gdy wszystko już jest gotowe. Przykładowo, jak projektujesz kartony na różne rzeczy, to ważne, żeby kolory wyglądały tak, jak powinny, a tu CMYK jest najlepszym wyborem. Dzięki temu kolory nie zmieniają się za bardzo podczas druku, co często dzieje się, gdy korzysta się z RGB. W branży się rekomenduje, żeby zmieniać projekty z RGB na CMYK przed wysłaniem do druku, żeby uniknąć niespodzianek oraz błędów z kolorami. No i warto pamiętać, że niektóre kolory, które widzisz na ekranie w RGB, mogą nie być możliwe do uzyskania w druku CMYK, więc to kolejny powód, czemu lepiej korzystać z tej przestrzeni w druku.

Pytanie 10

Grafiki wektorowej nie można stworzyć w aplikacji

A. Inkscape

B. PostScript

C. Corel Draw

D. Illustrator

PostScript to język opisu strony, który jest używany do definiowania grafiki wektorowej, jednak sam w sobie nie jest programem graficznym. To oznacza, że nie można w nim bezpośrednio przygotować grafiki wektorowej, lecz służy do opisu i renderowania obrazów, które mogą być interpretowane przez drukarki oraz aplikacje graficzne. Przykładowo, dokumenty zapisane w formacie PostScript mogą być używane w profesjonalnym druku, gdzie precyzyjne odwzorowanie kolorów i detali jest kluczowe. Zastosowanie PostScript w workflow druku pozwala na osiągnięcie wysokiej jakości wydruków, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży graficznej. W kontekście grafiki wektorowej, programy takie jak Illustrator, Corel Draw i Inkscape są narzędziami, które umożliwiają tworzenie i edytowanie wektorów, co sprawia, że PostScript, będąc językiem opisu, nie jest miejscem, gdzie grafiki wektorowe są tworzone, lecz zapisywane. Tak więc, wybór PostScript jako odpowiedzi na to pytanie jest poprawny, ponieważ nie jest on aplikacją do tworzenia grafiki wektorowej.

Pytanie 11

Celem wykonania impozycji jest

A. wizualizacja opakowania w 3D.

B. ekonomiczne rozmieszczenie użytków na arkuszu.

C. ocena spektrofotometryczna wydruków.

D. naniesienie znaków korektorskich w tekście.

Impozycja w poligrafii to taki etap przed drukiem, który – moim zdaniem – jest absolutnie kluczowy, jeśli komuś zależy na oszczędności materiałów i sprawnym przebiegu produkcji. Chodzi tu o to, żeby odpowiednio rozmieścić wszystkie użytki, czyli poszczególne strony czy elementy druku, na arkuszu papieru drukarskiego. No, bo wiadomo: papier, farba i czas to pieniądz – a każdy centymetr niewykorzystany to realna strata dla drukarni albo klienta. Standardowo, wykonuje się impozycję przy pomocy specjalistycznych programów – np. Inpagin czy Signa Station – które automatycznie układają użytki na arkuszu w taki sposób, żeby minimalizować odpady. W praktyce wygląda to tak, że dla książki czy broszury musisz rozplanować strony tak, żeby po wydrukowaniu, pocięciu i złożeniu wszystko się zgadzało. To naprawdę nie jest banał, bo czasem nawet niewielki błąd na tym etapie skutkuje poważnymi przekładkami lub niepotrzebnym zużyciem papieru. Profesjonaliści zawsze uwzględniają tu grubość papieru, gramaturę, sposób falcowania i cięcia. Zresztą, nie bez powodu w branży uznaje się, że poprawna impozycja to fundament ekonomicznego i efektywnego druku. Tak szczerze, im więcej o tym wiesz, tym lepiej radzisz sobie w realnej produkcji i unikasz niepotrzebnych kosztów.

Pytanie 12

Które materiały są niezbędne do wykonania przedstawionego na rysunku kalendarza biurkowego?

A. Tektura jednostronnie powlekana 350 g/m2, farby triadowe CMYK, spirala.

B. Papier syntetyczny 120 g/m2, farby triadowe, kapitałka.

C. Tektura introligatorska 900 g/m2, farby Pantone, klej introligatorski.

D. Karton ozdobny 215 g/m2, farby Heksachrome, drut introligatorski,

Wybrałeś dobrą odpowiedź! Wiesz, że do produkcji kalendarza biurkowego z spiralnym wiązaniem musimy mieć konkretne materiały, prawda? Tektura jednostronnie powlekana o gramaturze 350 g/m2 jest wręcz idealna, bo ma odpowiednią sztywność i fajnie się na niej drukuje. Dzięki temu kalendarz będzie miał ładny wygląd i będzie praktyczny. No i te farby na bazie CMYK – to taki standard w druku kolorowym, dzięki czemu kolory są super intensywne i wyraźne. Spirala to naprawdę wygodne rozwiązanie, bo pozwala na łatwe przewracanie kartek, a przy tym wygląda nowocześnie. To wszystko sprawia, że użycie tych materiałów w produkcji kalendarzy jest po prostu oczywiste!

Pytanie 13

Jaką rozdzielczością powinna być zeskanowana fotografia, jeśli podczas drukowania jej wymiary wzrosną czterokrotnie?

A. 600 dpi

B. 2400 dpi

C. 300 dpi

D. 1200 dpi

Nieprawidłowe odpowiedzi są często wynikiem błędnych założeń dotyczących rozdzielczości oraz jej wpływu na jakość wydruku. Na przykład, wybór 600 dpi może wydawać się rozsądny, jednak nie uwzględnia on czterokrotnego powiększenia wymagającego znacznie wyższej rozdzielczości. Podobnie, rozdzielczości 2400 dpi lub 300 dpi w tym kontekście również nie są odpowiednie. Rozdzielczość 2400 dpi byłaby zbyt wysoka i mogłaby wprowadzać nadmiar szczegółów, co nie jest konieczne w przypadku druku o dużych formatach, a także czyniłoby proces skanowania i obróbki bardziej czasochłonnym i zasobożernym. Z kolei 300 dpi jest standardową rozdzielczością druku, która nie wystarcza, aby zrekompensować powiększenie zdjęcia. W rzeczywistości, wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, jak istotne jest zrozumienie relacji między rozdzielczością a wymiarami w kontekście wydruku. Należy pamiętać, że jakość obrazu nie jest tylko funkcją rozdzielczości, ale także zastosowanej technologii druku oraz jakości materiałów użytych do druku. W praktyce, aby uzyskać najlepsze rezultaty, konieczne jest przemyślane podejście do skanowania obrazów, co czyni wybór odpowiedniej rozdzielczości kluczowym krokiem w każdym procesie przygotowania do druku.

Pytanie 14

W odniesieniu do formatu pracy netto, format naświetlania powinien być

A. 1,5 razy większy

B. dokładnie taki sam

C. około 15 mm mniejszy

D. około 15 mm większy

Poprawna odpowiedź na pytanie dotyczące formatu naświetlania pracy w stosunku do formatu pracy netto to "ok. 15 mm większy". W praktyce, odpowiedni format naświetlania powinien być większy od formatu netto, aby zapewnić odpowiednią przestrzeń na spoiny oraz marginesy, które są kluczowe w procesie produkcji i końcowego wykończenia materiałów. Na przykład w druku offsetowym, standardowe marginesy wynoszą około 15 mm, co pozwala na precyzyjne przycięcie i zapewnia, że ważne elementy graficzne nie zostaną usunięte podczas procesu cięcia. W branży poligraficznej zaleca się, aby stosować rozszerzone formaty, aby uniknąć tzw. zjawiska „krawędzi cięcia”, które może prowadzić do nieestetycznych i nieprofesjonalnych efektów końcowych. Ponadto, odpowiednia praktyka w zakresie formatów naświetlania jest zgodna z wytycznymi ISO 12647, które określają standardy jakości w procesach drukarskich, co podkreśla znaczenie stosowania właściwych marginesów dla uzyskania zamierzonych rezultatów estetycznych i funkcjonalnych.

Pytanie 15

Zadanie, którego celem jest wykonanie próbnej odbitki o zadanej jakości, to

A. impozycja

B. montaż

C. naświetlanie

D. proofing

Proofing to kluczowy proces w druku, który polega na sporządzeniu odbitki próbnej, mającej na celu zweryfikowanie jakości oraz zgodności finalnego produktu z oczekiwaniami klienta. W praktyce proofing umożliwia ocenę kolorów, ostrości, kontrastu oraz ogólnej estetyki wydruku, co jest szczególnie istotne w branży poligraficznej. Dzięki temu procesowi, zanim zostanie podjęta decyzja o pełnej produkcji, możliwe jest wprowadzenie poprawek i dostosowań, co minimalizuje ryzyko kosztownych błędów. W praktyce standardy takie jak ISO 12647 określają najlepsze praktyki w zakresie proofingu, aby zapewnić zgodność kolorów pomiędzy różnymi procesami druku. Użycie systemów proofingowych, takich jak soft proofing (sprawdzanie na ekranie) oraz hard proofing (wydruki próbne na papierze), staje się normą w przemyśle, pozwalając na efektywne zarządzanie procesem produkcyjnym. To podejście nie tylko oszczędza czas i zasoby, ale również zwiększa satysfakcję klientów, którzy mogą liczyć na wysoką jakość końcowego produktu.

Pytanie 16

Do wydrukowania wielobarwnej pocztówki optymalnym podłożem jest

A. tektura introligatorska o gramaturze 800 g/m²

B. papier dwustronnie kredowany o gramaturze 135 g/m²

C. karton jednostronnie powlekany o gramaturze 300÷400 g/m²

D. papier offsetowy o gramaturze 100 g/m²

Wybór kartonu jednostronnie powlekanego o gramaturze 300–400 g/m² naprawdę jest strzałem w dziesiątkę, jeśli chodzi o druk wielobarwnych pocztówek. Takie podłoże, z jednej strony powleczone warstwą kredy lub lakieru, gwarantuje, że kolory wychodzą nasycone, ostre, a szczegóły – nawet najdrobniejsze – są świetnie odwzorowane. Praktyka pokazuje, że właśnie przy takiej gramaturze pocztówka zyskuje odpowiednią sztywność, nie wygina się przy byle dotknięciu i spokojnie przetrwa transport pocztowy. Moim zdaniem to trochę niedoceniany aspekt – bo co po ładnym wydruku, jeśli kartka po wyjęciu z koperty jest pomarszczona lub pognieciona? Ja zawsze powtarzam, że w branży poligraficznej liczy się nie tylko wizualny efekt, ale też użytkowa wytrzymałość produktu. Karton powlekany umożliwia także stosowanie różnych uszlachetnień, np. lakierowania UV czy foliowania, co na rynku pocztówkowym jest coraz częściej spotykane. Według standardów branżowych, takich jak ISO 12647, powlekane podłoża lepiej oddają przejścia tonalne i głębię kolorów, dlatego są wykorzystywane tam, gdzie istotna jest jakość reprodukcji obrazu. W drukarniach nikt raczej nie ryzykuje wydruku pocztówek na cienkich czy niepowlekanych papierach, bo to po prostu nie przechodzi testu wytrzymałościowego. Na takim kartonie kolory nie wsiąkają, tylko zostają na powierzchni, co daje większą intensywność i ostrość – no i to jest prawdziwy standard branżowy.

Pytanie 17

Jak nazywa się ostatnia linia akapitu zlokalizowana na początku kolumny?

A. Bękart

B. Sierota

C. Wdowa

D. Szewc

Odpowiedź "Bękart" jest poprawna, ponieważ w terminologii typograficznej odnosi się do ostatniego wiersza akapitu, który znajduje się na początku kolumny. W praktyce projektowania layoutów, zwłaszcza w publikacjach drukowanych i graficznych, bękart jest niepożądanym zjawiskiem, ponieważ tworzy nieestetyczny i zaburzony wygląd tekstu. Zgodnie z zasadami dobrego projektowania, istotne jest, aby unikać sytuacji, w których ostatni wiersz akapitu znajduje się na górze kolumny, co może prowadzić do problemów z czytelnością. W projektach graficznych, takich jak broszury czy książki, warto stosować odpowiednie techniki justowania tekstu oraz kontrolować odstępy między akapitami, aby zapewnić harmonijny i łatwy do czytania układ. Przykłady zastosowania tej wiedzy obejmują użycie narzędzi do typografii, które pozwalają na automatyczne dostosowywanie układu tekstu oraz ręczne edytowanie w celu uzyskania pożądanych efektów wizualnych.

Pytanie 18

Plakat zaprojektowany ma format netto A1. Jakie będą wymiary brutto plakatu, jeśli zastosowane zostały spady o wielkości 3 mm?

A. 423 x 597 mm

B. 426 x 600 mm

C. 600 x 847 mm

D. 597 x 844 mm

Wybór innej odpowiedzi niż 600 x 847 mm często wynika z braku zrozumienia zasad dotyczących spadów w projektowaniu graficznym. Odpowiedzi 426 x 600 mm oraz 423 x 597 mm znacznie odbiegają od standardowych wymiarów formatu A1, które wynoszą 594 x 841 mm. Zastosowanie błędnych wymiarów może prowadzić do zniszczenia estetyki projektu, ponieważ nie uwzględniają one odpowiednich spadów. Często projektanci, którzy nie dodają spadów, ryzykują, że po przycięciu ich projekt będzie miał białe krawędzie, co negatywnie wpłynie na jego profesjonalny wygląd. Odpowiedź 597 x 844 mm z kolei, mimo że jest zbliżona do wymiarów A1, również nie dodaje odpowiednich spadów, co czyni ją nieprawidłową. Kluczowym błędem myślowym jest mylenie wymiarów netto z wymiarami brutto, co prowadzi do nieporozumień w kwestii przygotowania materiałów do druku. W projektowaniu graficznym, zrozumienie różnicy między wymiarami netto a brutto jest niezbędne do zapewnienia, że finalny produkt będzie spełniał wszystkie wymagania branżowe oraz estetyczne.

Pytanie 19

Ile punktów typograficznych przypada na jeden kwadrat?

A. 12 punktom

B. 24 punktom

C. 10 punktom

D. 48 punktom

Odpowiedź 48 punktom jest poprawna, ponieważ w typografii jeden kwadrat odpowiada 48 punktom typograficznym. System punktowy, w którym jednostki są mierzone w punktach, jest powszechnie stosowany w druku oraz w projektowaniu graficznym. Punkt typograficzny jest standardową jednostką miary, która ma swoją długość równą 1/72 cala, co oznacza, że 48 punktów to 2/3 cala. W praktyce, zrozumienie tej konwersji jest kluczowe dla projektantów, ponieważ pozwala na precyzyjne dostosowywanie rozmiarów tekstu oraz elementów graficznych. W standardach typograficznych, takich jak te opracowane przez American National Standards Institute (ANSI), punkty są używane do określenia wielkości czcionek, co ma istotny wpływ na czytelność i estetykę projektów. Zastosowanie 48 punktów dla kwadratu może być również przydatne w kontekście layoutu stron, gdzie odpowiednie ustawienie marginesów i odstępów wpływa na ogólny wygląd publikacji. Wiedza ta jest niezbędna dla każdego, kto zajmuje się grafiką komputerową, drukiem czy publikacjami elektronicznymi.

Pytanie 20

Który z podanych programów jest używany do przygotowywania broszury o charakterze tekstowym?

A. Adobe Illustrator

B. Adobe InDesign

C. Corel Photo-Paint

D. Microsoft Office Excel

Wiele osób może sądzić, że Corel Photo-Paint jest odpowiednim programem do łamania broszury, jednak w rzeczywistości jest to aplikacja skoncentrowana na edycji bitmap oraz tworzeniu grafiki rastrowej. Photo-Paint jest uznawany za narzędzie do obróbki zdjęć i grafiki, co sprawia, że nie oferuje zaawansowanych funkcji związanych z układaniem tekstu, jak ma to miejsce w przypadku InDesign. Z kolei Adobe Illustrator, choć jest potężnym narzędziem do tworzenia grafiki wektorowej, również nie jest optymalnym wyborem do składu tekstu. Illustrator doskonale sprawdza się w projektowaniu elementów graficznych, ale w przypadku dużych dokumentów tekstowych może być mniej wydajny, a zarządzanie tekstem nie jest tak intuicyjne jak w InDesign. Microsoft Office Excel, z drugiej strony, jest programem zaprojektowanym do analizy danych i tworzenia arkuszy kalkulacyjnych, co czyni go zupełnie nieodpowiednim wyborem do projektowania broszur. Typowe błędy myślowe prowadzące do wyboru tych programów mogą obejmować mylenie funkcji i możliwości, co często wynika z braku znajomości specyfiki poszczególnych narzędzi graficznych. Właściwy dobór programu do składu tekstu wymaga zrozumienia różnic między narzędziami oraz ich zastosowaniem w praktyce, aby osiągnąć profesjonalne rezultaty w projektach graficznych.

Pytanie 21

Na zdjęciu pokazano zastosowanie zasady kompozycji w fotografii określanej jako

A. złota proporcja.

B. złota spirala.

C. piramida.

D. trójpodział.

Odpowiedź "trójpodział" jest poprawna, ponieważ zasada trójpodziału to kluczowa technika kompozycji w fotografii. Polega ona na podzieleniu kadru na dziewięć równych części przez dwie linie pionowe i dwie poziome, co tworzy siatkę 3x3. Ważne elementy obrazu powinny być umieszczane wzdłuż tych linii lub w ich punktach przecięcia, co zwiększa dynamikę i przyciąga wzrok widza. W praktyce, fotografowie często stosują tę zasadę, aby uchwycić bardziej interesujące i estetyczne ujęcia. Na przykład, umieszczając główny obiekt w jednym z punktów przecięcia, można stworzyć bardziej zrównoważoną kompozycję, która przyciąga uwagę odbiorcy. Warto również zaznaczyć, że zasada ta sprawdza się nie tylko w fotografii, ale także w malarstwie i projektowaniu graficznym, gdzie jest stosowana do kierowania uwagi widza i budowania harmonijnej struktury wizualnej.

Pytanie 22

Najlepszym programem do przygotowania 1000-stronicowego leksykonu do druku jest

A. Adobe Acrobat

B. Corel Draw

C. Adobe InDesign

D. Microsoft Publisher

Adobe InDesign jest uznawanym standardem w branży graficznej do przygotowywania publikacji drukowanych, w tym leksykonów, książek i czasopism. Program ten oferuje zaawansowane narzędzia do układania tekstu oraz grafiki, co pozwala na uzyskanie profesjonalnej jakości wydania. Dzięki możliwościom pracy z wieloma stronami, stylami tekstu oraz precyzyjnym zarządzaniem typografią, InDesign umożliwia efektywne przygotowanie dużych dokumentów, takich jak 1000-stronicowy leksykon. W praktyce, projektowanie w InDesign pozwala na zastosowanie szablonów, co znacznie przyspiesza proces produkcji. Ponadto, program współpracuje z innymi aplikacjami Adobe, co ułatwia integrację z grafikami stworzonymi w Photoshopie czy Illustratorze. Dobre praktyki w zakresie projektowania publikacji obejmują również tworzenie spisów treści czy indeksów, co jest kluczowe w przypadku leksykonów. Dzięki InDesign, użytkownicy mają pełną kontrolę nad formatowaniem, co jest niezbędne dla uzyskania spójnego i estetycznego efektu końcowego.

Pytanie 23

Którym akronimem określa się oprogramowanie służące do rozpoznawania tekstu w zeskanowanym dokumencie?

A. OCR

B. ACR

C. AVR

D. CMS

OCR to skrót od Optical Character Recognition, czyli optyczne rozpoznawanie znaków. To jest dokładnie to, co stosuje się przy przetwarzaniu zeskanowanych dokumentów na edytowalny tekst. W praktyce oznacza to, że skanując np. fakturę czy książkę, możesz później wyodrębnić z niej fragmenty tekstu, przeszukiwać je, edytować albo automatycznie kopiować do innych systemów - co znacznie przyspiesza pracę biurową. Najpopularniejsze narzędzia, jak ABBYY FineReader czy wbudowane rozwiązania Google Drive, bazują właśnie na technologii OCR. Moim zdaniem, każdy, kto choć raz musiał przepisać coś ręcznie ze skanu, doceni wygodę, jaką daje OCR. Warto wiedzieć, że OCR znajduje zastosowanie nie tylko w biurach, ale też np. w aplikacjach mobilnych do rozpoznawania paragonów albo tablic rejestracyjnych. W branży IT OCR jest niemal standardem przy cyfryzacji dokumentów - często łączy się go z systemami workflow czy archiwizacją zgodnie z normami ISO. Dobrze wdrożony OCR potrafi rozpoznać nie tylko zwykły tekst, ale też skomplikowane układy, tabele, a nawet pismo odręczne (choć tu skuteczność jest niższa). Warto pamiętać, że skuteczność OCR zależy od jakości skanu, języka dokumentu i zastosowanych algorytmów. Branża regularnie rozwija te technologie, korzystając z uczenia maszynowego i sztucznej inteligencji, więc dokładność stale rośnie.

Pytanie 24

Które urządzenie należy zastosować, aby wykonać próbne odbitki kontraktowe?

A. Skaner.

B. Naświetlarkę CtP.

C. Proofer.

D. Powielacz risograficzny.

W praktyce poligraficznej często zdarza się mylenie urządzeń wykorzystywanych na różnych etapach przygotowania do druku, co prowadzi do błędnych decyzji dotyczących proofingu. Skaner to sprzęt przeznaczony głównie do digitalizacji materiałów – jego zadaniem jest zamiana obrazów analogowych na dane cyfrowe, a nie wykonywanie próbnych odbitek kontraktowych. Nawet zaawansowany skaner płaski nie odwzoruje efektu druku offsetowego czy cyfrowego, bo nie symuluje rzeczywistego procesu transferu farby na papier. Z kolei naświetlarka CtP (ang. Computer to Plate) to urządzenie wykorzystywane do bezpośredniego naświetlania form drukowych bez użycia klisz – to jest już etap produkcji matryc, a nie kontroli próbnych wydruków. Często widzę, że osoby początkujące uznają, że skoro CtP generuje gotową formę do druku, to nadaje się też do testowania efektów końcowych – niestety, to nieporozumienie; tutaj nie uzyskamy weryfikacji kolorystyki na materiale docelowym. Powielacz risograficzny natomiast, mimo że jest stosowany do szybkiego powielania materiałów, nie daje żadnej gwarancji precyzyjnego odwzorowania barw odpowiadających ostatecznemu drukowi offsetowemu czy cyfrowemu. Risograf jest wręcz znany z tego, że kolory są odwzorowywane w uproszczony sposób, bez finezji niezbędnej w profesjonalnym proofingu. Moim zdaniem, kluczowym błędem jest przekonanie, że każde urządzenie drukujące może spełniać rolę proofera, podczas gdy w praktyce tylko wyspecjalizowane systemy proofingowe, najczęściej skalibrowane według branżowych norm takich jak ISO 12647, gwarantują precyzyjną kontrolę i akceptację kolorystyczną przed drukiem. Bez tego trudno mówić o profesjonalnym podejściu do kontroli jakości w druku.

Pytanie 25

Określ liczbę netto arkuszy RA2 potrzebnych do wydrukowania 4 000 sztuk druków w formacie A5?

A. 800 sztuk

B. 600 sztuk

C. 700 sztuk

D. 500 sztuk

Odpowiedź 500 sztuk jest prawidłowa, ponieważ w celu wydrukowania 4000 sztuk akcydensów formatu A5, musimy uwzględnić, ile arkuszy RA2 jest potrzebnych. Standardowy arkusz RA2 ma wymiary 420 mm x 594 mm, co umożliwia wydrukowanie 8 sztuk A5 z jednego arkusza (dwa w poziomie i cztery w pionie). Aby obliczyć potrzebną liczbę arkuszy, dzielimy 4000 przez 8, co daje 500 arkuszy RA2. Taka kalkulacja jest zgodna z powszechnie stosowanymi praktykami w branży poligraficznej, gdzie optymalizacja materiałów jest kluczowa dla kosztów produkcji. Warto również zauważyć, że dobór odpowiedniego formatu arkuszy do danego projektu jest istotnym elementem planowania druku, co może znacząco wpłynąć na efektywność i rentowność procesu produkcyjnego.

Pytanie 26

Zapisany w postaci cyfrowej obraz kroju pisma to

A. matryca.

B. znak.

C. czcionka.

D. font.

Font to pojęcie, które w świecie grafiki komputerowej, DTP i projektowania stron internetowych ma naprawdę ogromne znaczenie. Chodzi tu o zestaw cyfrowych danych opisujących wygląd znaków danego kroju pisma – czyli liter, cyfr, znaków interpunkcyjnych i innych symboli. Font jest plikiem komputerowym, zwykle w formacie .ttf, .otf czy .woff, który przechowuje nie tylko kształt liter, ale też informacje o kerningu, hintingu czy nawet wersjach stylowych (pogrubienie, kursywa). To właśnie dzięki fontom możemy wyświetlać tekst w dowolnym rozmiarze i na dowolnym urządzeniu – bo komputer czy drukarka pobiera z pliku fontu informacje, jak mają być zbudowane konkretne znaki. W praktyce, gdy projektuje się stronę internetową, plik fontu ładowany jest do przeglądarki i pozwala wyświetlać napisy zgodnie z zamysłem grafika – bez względu na to, jaką czcionkę ma zainstalowaną użytkownik. Moim zdaniem warto znać różnicę pomiędzy fontem a czcionką, bo w Polsce te pojęcia są często mylone. Czcionka w tradycyjnym rozumieniu to metalowy klocek do druku, a font to właśnie współczesny cyfrowy odpowiednik. W branży przyjmuje się, że font to konkretna implementacja kroju pisma do użycia na komputerach, zgodnie z normami Unicode i zaleceniami konsorcjum W3C.

Pytanie 27

W projekcie graficznym etykiety, siatka wykrojnika, grafika oraz oznaczenia drukarskie powinny być rozmieszczone

A. zapisane w pliku wyłącznie zamkniętym

B. na oddzielnych warstwach

C. posortowane kolejno od elementów najbardziej zauważalnych

D. połączone w jedną warstwę

Umieszczanie siatki wykrojnika, grafiki i znaczników drukarskich na osobnych warstwach jest najlepszą praktyką w projektowaniu graficznym opakowań. Takie podejście umożliwia większą elastyczność podczas edycji pliku, ponieważ każdy element może być łatwo modyfikowany bez wpływu na pozostałe. Na przykład, jeśli chcemy zmienić kolor grafiki, możemy to zrobić bez konieczności przesuwania siatki wykrojnika czy znaczników. Ponadto, korzystanie z osobnych warstw ułatwia przygotowanie pliku do druku, gdyż drukarnie często wymagają, aby różne elementy były wyraźnie zdefiniowane. Standardy branżowe, takie jak PDF/X, zalecają, aby różne warstwy były używane w celu zminimalizowania błędów produkcyjnych. Warto również zauważyć, że dobrze zorganizowany plik graficzny z osobnymi warstwami ułatwia współpracę między projektantami a klientami oraz innymi interesariuszami, co jest kluczowe w procesie tworzenia opakowań. Dodatkowo, w sytuacji, gdy projekt wymaga dalszych modyfikacji, archiwizacja projektu z wyraźnie zdefiniowanymi warstwami staje się znacznie bardziej efektywna.

Pytanie 28

Broszura do druku

A. nieperiodyczny do 48 stronic.

B. periodyczny powyżej 64 stronic.

C. periodyczny do 32 stronic.

D. nieperiodyczny do 160 stronic.

Broszura to specyficzna forma wydawnictwa drukowanego, która – zgodnie ze standardami branżowymi i definicjami stosowanymi w poligrafii oraz bibliotekoznawstwie – jest nieperiodyczna i zwykle posiada od 4 do 48 stron. Kluczowe jest tu rozróżnienie między broszurą a innymi publikacjami, jak czasopisma czy książki. Broszur nie wydaje się regularnie, co oznacza, że nie są one periodykami. Broszury idealnie sprawdzają się, gdy chcemy przedstawić reklamę produktu, instrukcję, ofertę handlową czy informator edukacyjny – są na tyle obszerne, by zawrzeć sensowną treść, ale nie za duże, by były niewygodne w użytkowaniu. W praktyce, np. przy projektowaniu materiałów dla firm lub organizacji, zawsze warto pamiętać, że powyżej 48 stron dokument klasyfikuje się już najczęściej jako książkę według norm takich jak PN-ISO 9707:1994. Moim zdaniem, przy pracy w drukarni czy biurze graficznym, trzeba jasno odróżniać broszurę od periodyków, bo ma to duże znaczenie przy wycenie, projektowaniu oprawy, doborze papieru i w ogóle planowaniu nakładu. Często spotyka się też praktyczne broszury firmowe czy informatory samorządowe – tutaj nieperiodyczność i ograniczenie do 48 stron są właśnie kluczowe dla nazewnictwa i procesu technologicznego.

Pytanie 29

Stworzenie zdjęcia panoramicznego z kilku cyfrowych fotografii wymaga użycia polecenia w Adobe Photoshop, które określa się jako

A. stykówką

B. photomerge

C. scalaniem do HDR Pro

D. korekcją obiektywu

Zastosowanie stykówki w kontekście łączenia zdjęć panoramicznych odnosi się do techniki, która polega na ręcznym łączeniu zdjęć przy użyciu różnych programów, co jest bardziej pracochłonne i wymaga dużej precyzji. W przeciwieństwie do tego, funkcja photomerge automatycznie analizuje zdjęcia, co czyni proces szybszym i bardziej efektywnym. Korekcja obiektywu to proces, który skupia się na poprawie jakości zdjęć poprzez eliminację zniekształceń optycznych, takich jak dystorsja czy aberracje chromatyczne, ale nie ma związku z łączeniem zdjęć panoramicznych. Z kolei scalanie do HDR Pro to technika, która łączy wiele zdjęć o różnych ekspozycjach, aby uzyskać szerszy zakres tonalny, co nie jest tożsame z tworzeniem panoram. Często mylnie zakłada się, że techniki te są zamienne, co prowadzi do nieporozumień w zakresie ich zastosowania. Zrozumienie różnic oraz właściwego zastosowania każdej z tych funkcji jest kluczowe dla efektywnej pracy w Adobe Photoshop.

Pytanie 30

Podaj liczbę punktów typograficznych, które odpowiadają w przybliżeniu 300 mm?

A. 800

B. 1128

C. 8000

D. 376

Odpowiedź 800 punktów typograficznych odpowiada w przybliżeniu 300 mm, ponieważ 1 punkt typograficzny jest równy 0,35278 mm. Aby obliczyć liczbę punktów typograficznych w 300 mm, należy wykonać następujące obliczenia: 300 mm / 0,35278 mm/punkt = 848,8 punktów typograficznych. Po zaokrągleniu otrzymujemy 800 punktów typograficznych. Znajomość jednostek miary jest kluczowa w typografii, szczególnie w kontekście przygotowywania materiałów do druku. Ponadto, w praktyce projektowania graficznego, wykorzystując punkty typograficzne, projektanci mogą precyzyjnie określać rozmiary czcionek, interlinia oraz inne aspekty układu tekstu, co jest istotne dla czytelności i estetyki publikacji. Dobre praktyki branżowe sugerują, aby przy wyborze rozmiarów czcionek opierać się na standardowych jednostkach, co pozwala na spójność i profesjonalizm w tworzonych projektach.

Pytanie 31

Czym jest akapit?

A. fragment tekstu znajdujący się pomiędzy wierszem akapitowym a końcowym

B. pionowy blok przeznaczony dla tekstu, znajdujący się w kolumnie.

C. krótkie słowo lub końcowa część wyrazu przeniesionego do następnego wiersza.

D. odsunięcie początkowego wiersza tekstu od marginesu.

Zrozumienie definicji akapitu jest kluczowe dla poprawnej analizy i pisania tekstów. Odpowiedzi sugerujące, że akapit to krótki wyraz lub końcówka przeniesionego wyrazu w wierszu końcowym, a także opisujące go jako pionowy blok zarezerwowany dla tekstu, są mylne i mogą prowadzić do nieporozumień w związku z budowaniem struktury tekstu. Akapit nie jest związany z końcówkami wyrazów ani nie powinien być utożsamiany z jakimkolwiek graficznym przedstawieniem tekstu. Wspomniane koncepcje nie tylko zniekształcają definicję akapitu, ale również wskazują na brak zrozumienia jego funkcji i roli w kompozycji. Odpowiedź wskazująca na odsunięcie pierwszego wiersza tekstu od marginesu również mylnie interpretuje akapit. Choć wcięcia są często stosowane jako wizualny sygnał nowego akapitu, nie definiują one samej jego konstrukcji. Prawidłowe pojmowanie akapitu jako segmentu tekstu ze względu na treść i myśli, które reprezentuje, jest fundamentem efektywnej komunikacji pisemnej. Ignorując te aspekty, ryzykujemy tworzenie tekstów chaotycznych i trudnych do odczytania, co może mieć negatywne konsekwencje w środowisku akademickim oraz zawodowym.

Pytanie 32

Jaki będzie całkowity koszt zrealizowania plakatu o wymiarach 4 m x 4 m, jeśli ploter działa z prędkością 48 m2/h, cena materiałów za 1 m2 druku wynosi 5 zł, a wydatki związane z pracą maszyny i operatora szacowane są na 45 zł/h?

A. 110 zł

B. 95 zł

C. 140 zł

D. 125 zł

Całkowity koszt zrobienia plakatu 4 na 4 metry można łatwo policzyć. Pierwsze, co musimy zrobić, to znaleźć powierzchnię plakatu. Tak więc, 4 metry razy 4 metry dają nam 16 metrów kwadratowych. Potem trzeba pomnożyć to przez koszt materiałów, czyli 5 zł za metr kwadratowy. Czyli 16 m2 razy 5 zł daje 80 zł. Teraz nie możemy zapomnieć o czasie, jaki potrzebuje ploter, żeby to wydrukować. On drukuje z prędkością 48 m2 na godzinę, więc żeby wydrukować 16 m2, potrzebuje 1/3 godziny, co jest 20 minutami. Koszt pracy maszyny i operatora to 45 zł na godzinę, a zatem za 1/3 godziny zapłacimy 15 zł. Łącznie więc wychodzi 80 zł za materiały plus 15 zł za pracę, co daje 95 zł. Tego typu obliczenia są bardzo ważne w reklamie, bo trzeba mieć na uwadze, żeby zoptymalizować koszty produkcji, bo to pomaga być konkurencyjnym. Dobrze jest też śledzić czas pracy maszyn i zarządzać materiałami, żeby lepiej prognozować wydatki na przyszłych projektach.

Pytanie 33

Ile minimalnie arkuszy drukarskich jest koniecznych do wydrukowania książki liczącej 240 stron w formacie A5?

A. 16

B. 12

C. 15

D. 60

Aby obliczyć minimalną liczbę arkuszy drukarskich potrzebnych do wydrukowania książki o objętości 240 stron w formacie A5, musimy wziąć pod uwagę, że standardowy arkusz papieru A4 może być składany na pół, co daje dwa arkusze A5 z jednego arkusza A4. W praktyce, typowe zadrukowanie arkusza A4 w formacie A5 pozwala na umieszczenie czterech stron (dwie na każdej stronie arkusza). Dlatego, aby obliczyć liczbę arkuszy potrzebnych do wydrukowania 240 stron, dzielimy całkowitą liczbę stron przez liczbę stron, które można wydrukować na jednym arkuszu. W naszym przypadku: 240 stron / 4 strony na arkusz = 60 arkuszy A4. Następnie, aby obliczyć liczbę arkuszy potrzebnych do druku, musimy uwzględnić, że każdy arkusz A4 można złożyć, co oznacza, że potrzebujemy 15 arkuszy A5 (60 arkuszy A4 dzielone przez 4 strony). W branży drukarskiej, takie obliczenia są kluczowe w procesie kalkulacji kosztów i planowania produkcji, co pozwala na efektywne zarządzanie zasobami oraz optymalizację procesu drukowania.

Pytanie 34

Jakie połączenie należy zastosować do złączenia wkładu z okładką w zeszycie?

A. drutem

B. wiskozą

C. taśmą

D. nićmi

Mimo że taśma, wiskoza i nici są popularnymi materiałami stosowanymi w różnych dziedzinach introligatorskich, ich zastosowanie do łączenia wkładu z okładką w oprawie zeszytowej nie jest odpowiednie. Taśma, chociaż łatwa w użyciu, nie zapewnia wystarczającej trwałości i elastyczności, co może prowadzić do szybkiego uszkodzenia. W przypadku zeszytów intensywnie użytkowanych, takich jak te używane w szkołach, taśma może się odkleić, co skutkuje odpadaniem kartek. Kierowanie się praktycznością i funkcjonalnością w oprawie zeszytowej, taśma jest niewystarczającym rozwiązaniem. Podobnie wiskoza, która jest materiałem stosowanym w szyciu, nie jest najlepszym rozwiązaniem do łączenia papieru z okładką. Może nie utrzymywać odpowiedniego napięcia, co prowadzi do deformacji zeszytu. Z kolei nić, mimo że może być używana w niektórych technikach introligatorskich, wymaga znacznie więcej czasu i umiejętności, by uzyskać trwałe połączenie. W praktyce użycie nici do łączenia wkładów w zeszytach jest bardziej skomplikowane, co czyni je mniej efektywnym rozwiązaniem w porównaniu do drutu. W związku z tym, niezrozumienie tych różnic może prowadzić do wyboru mniej trwałych i funkcjonalnych metod łączenia, co negatywnie wpływa na jakość końcowego produktu.

Pytanie 35

Jakie są wymiary brutto foldera, gdy wymiary netto wynoszą A3, a spady wynoszą 3 mm z każdej strony?

A. 303 × 420 mm

B. 303 × 426 mm

C. 297 × 430 mm

D. 297 × 426 mm

Poprawna odpowiedź to 303 × 426 mm, ponieważ aby obliczyć format brutto, należy dodać do wymiarów formatu netto dodatkowe spady. Format netto A3 ma wymiary 297 × 420 mm. Przy zastosowaniu 3 mm spadów z każdej strony, należy dodać 6 mm do każdego wymiaru (3 mm z lewej i 3 mm z prawej strony). Dlatego długość wynosi 297 mm + 6 mm = 303 mm, a wysokość to 420 mm + 6 mm = 426 mm. Takie podejście jest zgodne z praktykami w druku, gdzie spady są niezbędne, aby uniknąć białych krawędzi na finalnym produkcie, szczególnie gdy projekt jest cięty na wymiar. Umożliwia to również dokładniejsze wykończenie krawędzi, co jest kluczowe w produkcji materiałów drukowanych. Dobrą praktyką jest zawsze uwzględnianie spadów w projektach graficznych, co jest szczególnie istotne w przypadku materiałów, które mają być intensywnie eksploatowane lub prezentowane w publicznych przestrzeniach.

Pytanie 36

Aby stworzyć wielobarwne kartki pocztowe, jaki rodzaj papieru należy zastosować?

A. jednostronnie powlekany o gramaturze 250g/m2 i farby CMYK

B. offsetowy o gramaturze 80g/m2 i farby ze skali Pantone®

C. objętościowy o gramaturze 120g/m2 i farby ze skali CMYK

D. dwustronnie powlekany o gramaturze 100g/m2 i farby ze skali Pantone®

Papier offsetowy o gramaturze 80g/m2, chociaż używany w druku, nie jest optymalnym wyborem do wydruków wielobarwnych. Tego typu papier jest zazwyczaj zbyt cienki i mało sztywny, co prowadzi do problemów z jakością druku, szczególnie przy intensywnych kolorach. Farby ze skali Pantone® są często stosowane w projektach, gdzie kolor jest kluczowy, jednak w przypadku druku wielobarwnego lepszym rozwiązaniem jest użycie farb CMYK, które pozwalają na szerszą gamę kolorów poprzez mieszanie. Objemościowy papier o gramaturze 120g/m2, mimo że jest nieco grubszy, nie oferuje takiej samej jakości wydruku kolorów jak papier jednostronnie powlekany. Natomiast dwustronnie powlekany papier o gramaturze 100g/m2, choć stosowany w niektórych projektach, może nie być wystarczająco sztywny do wydruków takich jak widokówki, które powinny być odporne na zgięcia i przetarcia. Wybór niewłaściwej gramatury lub rodzaju papieru może prowadzić do nieestetycznych efektów, takich jak prześwit czy zniekształcenia kolorów, co jest szczególnie niepożądane w produktach mających na celu przyciąganie uwagi odbiorców. Warto zwrócić uwagę na standardy branżowe i praktyki, które podkreślają znaczenie odpowiednich materiałów do osiągania najwyższej jakości druku.

Pytanie 37

Podaj przybliżoną wartość rozdzielczości, z jaką powinno się zeskanować wielobarwny oryginał o wysokości 5 cm, jeśli skan będzie użyty jako tło dla pionowego plakatu w formacie B4?

A. W przybliżeniu 500 dpi

B. W przybliżeniu 2 100 dpi

C. W przybliżeniu 1 500 dpi

D. W przybliżeniu 300 dpi

Wybór niższej rozdzielczości, takiej jak 1 500 dpi, 500 dpi czy 300 dpi, dla zeskanowania oryginału o wysokości 5 cm jest nieadekwatny do wymagań, jakie stawia projektowanie graficzne oraz profesjonalny druk. Rozdzielczość 300 dpi, choć jest uznawana za wystarczającą do druku w wielu standardowych zastosowaniach, w kontekście skanowania wielobarwnych obrazów może prowadzić do utraty wartościowych detali. Skanowanie w 500 dpi również nie odda pełnego bogactwa kolorów i detali, które mogą być istotne w przypadku używania oryginału jako tła dla plakatu, który będzie oglądany z bliskiej odległości. Wybór 1 500 dpi może wydawać się rozsądny, jednak w rzeczywistości jest to kompromis, który nie uwzględnia możliwości, jakie daje skanowanie w wyższej rozdzielczości. Typowe błędy myślowe w tym przypadku polegają na założeniu, że wystarczy jedynie minimalna jakość do druku, podczas gdy w rzeczywistości większa rozdzielczość przekłada się na lepszą jakość obrazu. Ostatecznie, przy projektowaniu materiałów reklamowych, kluczowe jest, aby skan miał jakość wystarczającą do zachowania detali i głębi kolorów, co w dłuższej perspektywie przekłada się na efektywność i estetykę materiałów wizualnych.

Pytanie 38

Ile arkuszy RA1 (860 x 610 mm) potrzebnych jest do wydrukowania 8 000 egzemplarzy akcydensów w formacie A4, nie biorąc pod uwagę naddatku technologicznego?

A. 900

B. 800

C. 1 100

D. 1 000

Wybór niewłaściwej liczby arkuszy do wydrukowania 8 000 sztuk formatu A4 często wynika z błędnych założeń dotyczących efektywności zadrukowania arkuszy. Na przykład, wskazanie liczby 900 arkuszy sugeruje, że są one w stanie pomieścić ponad 8 000 sztuk, co jest niemożliwe z uwagi na fakt, że jeden arkusz RA1 daje jedynie 6 arkuszy A4. Kolejną powszechną pomyłką jest uwzględnianie naddatku technologicznego w obliczeniach, co może prowadzić do niedoszacowania potrzebnej ilości materiału. Często zdarza się, że osoby zajmujące się przygotowaniem produkcji nie uwzględniają strat materiałowych, które występują podczas cięcia arkuszy. Właściwe podejście powinno obejmować zrozumienie, że podczas zadruku i cięcia, nie wszystkie obszary arkusza mogą być w pełni wykorzystane, co skutkuje koniecznością zakupu dodatkowych arkuszy. Standardy w druku zalecają, aby w planowaniu produkcji uwzględniać co najmniej 10-20% naddatku w celu pokrycia ewentualnych strat, co oznacza, że przy 1 334 arkuszach RA1, można by pomyśleć o zamówieniu 1 500 arkuszy, a nie 900. Ważne jest, aby przy obliczeniach posługiwać się dokładnymi wymiarami i analizować możliwości produkcyjne, aby uniknąć niedoborów materiałowych i strat finansowych.

Pytanie 39

Jaką przybliżoną ilość farby drukarskiej należy użyć do zadrukowania 10 000 arkuszy B3 pokryciem o pełnej powierzchni, jeśli zużycie farby na 1 m² apli wynosi 1,7 g?

A. 2 kg

B. 5 kg

C. 3 kg

D. 7 kg

Obliczenia dotyczące zużycia farby mogą być mylące, zwłaszcza jeśli nie uwzględnia się wszystkich istotnych parametrów. W przypadku podawania innych ilości, jak 2 kg, 5 kg czy 7 kg, można dostrzec szereg nieporozumień związanych z podstawowymi zasadami obliczeń. Na przykład, wybierając 2 kg, można sądzić, że może to wystarczyć na mniejszą powierzchnię, co jest nieprawidłowe, gdyż nie bierzemy pod uwagę minimalnej powierzchni, jaka jest pokrywana przez farbę. Z kolei odpowiedź 5 kg lub 7 kg może wynikać z nadmiernego założenia, że zużycie farby będzie większe z powodu nieznajomości standardów. W drukarniach stosuje się różne normy dotyczące zużycia farby na m², które mogą się różnić w zależności od podłoża, techniki druku oraz rodzaju farby. Dlatego niezwykle ważne jest, aby przy takich obliczeniach dokładnie ustalać powierzchnię oraz stosować właściwe zużycie farby, a także uwzględniać ewentualne straty. Te nieporozumienia prowadzą do błędnych wniosków i planowania, co w efekcie może zwiększać koszty produkcji.

Pytanie 40

Jaką liczbę form offsetowych należy przygotować, aby wykonać druk na arkuszu w schemacie kolorystycznym 4 + 4 z wykorzystaniem odwracania przez boczny margines?

A. 8 form.

B. 6 form.

C. 2 formy.

D. 4 formy.

Odpowiedź 4 formy jest poprawna, ponieważ przy kolorystyce 4 + 4, mamy do czynienia z drukiem dwustronnym, gdzie każda strona jest zadrukowywana w pełnym kolorze. Oznacza to, że musimy przygotować 4 formy dla jednej strony oraz 4 formy dla drugiej, co łącznie daje 8 form. Jednak przy odwracaniu przez margines boczny, proces ten pozwala na wykorzystanie istniejących form w sposób bardziej efektywny. W praktyce, przy odpowiednim ustawieniu maszyny drukarskiej i zastosowaniu standardów offsetowych, możliwe jest naświetlenie tylko 4 form, co znacznie obniża koszty produkcji i czas realizacji zlecenia. W branży druku, optymalizacja procesów jest kluczowa, dlatego zrozumienie takich praktyk, jak dobór odpowiednich form i efektywne zarządzanie procesem drukowania, jest niezbędne dla osiągnięcia sukcesu w produkcji druków o wysokiej jakości.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej