Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 09:52
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 10:27

Egzamin niezdany

Wynik: 19/40 punktów (47,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Który zbiór działań nie odnosi się wyłącznie do organizacji planu zdjęciowego?

A. Ustawienie oświetlenia, wybór akcesoriów fotograficznych, próba wyzwolenia błysku

B. Wybór sprzętu fotograficznego, ustawienie oświetlenia, rejestracja obrazu

C. Wybór tła, ustawienie oświetlenia, dobór kontrastu oświetlenia

D. Montaż sprzętu fotograficznego, oświetlenie obiektów fotografowanych, pomiar natężenia światła

Wybór czynności dotyczących tylko organizacji planu zdjęciowego pokazuje, że nie do końca rozumiesz, jak to wszystko działa. Odpowiedzi skupiające się na doborze tła, oświetlenia czy akcesoriów dotyczą bardziej technicznych rzeczy, które są ważne, ale to nie jest wszystko, co trzeba brać pod uwagę przy planowaniu sesji. Na przykład dobór tła i kontrastu oświetlenia bardziej wiąże się z kreatywnym procesem robienia zdjęcia niż z tym, co robimy przed samą sesją. Gdy myślimy o sprzęcie, to oświetlenie obiektów oraz pomiar światła to techniki, które wykorzystujemy już w trakcie sesji, a nie na etapie planowania. Takie podejście może prowadzić do nieporozumień na temat roli fotografa. Ważne jest, żeby zrozumieć, że organizacja planu obejmuje rzeczy jak harmonogram, współpraca z ekipą, lokalizacja i dostosowanie do wymagań projektu. Widać też, że wiele osób myli planowanie z techniką robienia zdjęć, co może prowadzić do błędnych przekonań na temat tego, co jest naprawdę ważne w fotografii.

Pytanie 2

Przy tworzeniu planu sesji zdjęciowej do fotografowania w technice wysokiego klucza, co należy wziąć pod uwagę?

A. jasne tło, oświetlenie skierowane

B. ciemne tło, oświetlenie skierowane

C. ciemne tło, oświetlenie rozproszone

D. jasne tło, oświetlenie rozproszone

Wybór ciemnego tła w fotografii wysokiego klucza jest nieodpowiedni, ponieważ ta technika opiera się na jasności i lekkości obrazu. Ciemne tło wprowadza ciężkość i może powodować, że cała kompozycja będzie wydawać się przytłaczająca, co całkowicie koliduje z zamysłem wysokiego klucza, który powinien emanować radością i przestrzenią. Oświetlenie skierowane, zazwyczaj stosowane w technice niskiego klucza, generuje wyraźne cienie, co jest niewłaściwe w kontekście wysokiego klucza, gdzie pożądane jest rozproszone światło, które łagodnie oświetla obiekt i minimalizuje widoczność cieni. Mylne może być również myślenie, że oświetlenie rozproszone działa tylko w kontekście ciemnych teł – w rzeczywistości, jest to technika, która najlepiej sprawdza się w jasnym otoczeniu, gdzie można uzyskać delikatne, naturalne światło. Błędne jest również założenie, że jasne tło z oświetleniem skierowanym przyniesie pożądany efekt; oświetlenie tego typu jest bardziej agresywne i sprawia, że zdjęcia stają się nieprzyjemne w odbiorze. Kluczowe dla sukcesu tej techniki jest zrozumienie, że celem jest nie tylko jasność, ale również harmonia między światłem a tłem, co w przypadku zastosowania nieodpowiednich elementów prowadzi do nieefektywnych i nieestetycznych rezultatów.

Pytanie 3

Zamieszczony na fotografii portret wykonano, wykorzystując oświetlenie

A. tylne.

B. dolne.

C. górne.

D. boczne.

Oświetlenie boczne w portrecie to bardzo charakterystyczna technika, którą łatwo rozpoznać po mocnych kontrastach i wyraźnym modelowaniu twarzy. W tym przypadku światło pada z lewej strony modela, co sprawia, że jedna część twarzy jest dobrze oświetlona, a druga pozostaje w cieniu. Takie rozwiązanie często stosuje się w portretach studyjnych, bo pozwala wydobyć trójwymiarowość i strukturę twarzy. Moim zdaniem, właśnie boczne światło najlepiej podkreśla charakter osoby i nadaje zdjęciu głębię. W praktyce, fotografowie wybierają ten sposób oświetlenia, kiedy zależy im na pokazaniu detali skóry, tekstury ubrania czy nawet na wywołaniu konkretnego nastroju – czasem bardziej tajemniczego albo dramatycznego. Standardy branżowe, chociażby w fotografii portretowej, zalecają stosowanie światła bocznego do podkreślania rysów twarzy czy uzyskania efektu Rembrandta, który jest bardzo ceniony w profesjonalnych sesjach. Najczęściej ustawia się lampę studyjną albo okno pod kątem około 90 stopni względem fotografowanej osoby. Dzięki temu światło nie tylko rzeźbi twarz, ale pozwala uzyskać naturalistyczny efekt i sprawić, że portret nie jest płaski. Z mojego doświadczenia, dobrze ustawione oświetlenie boczne naprawdę robi robotę, szczególnie jeśli chcemy uwypuklić indywidualne cechy modela i pokazać coś więcej niż tylko zwykłe zdjęcie.

Pytanie 4

Prawidłowa ekspozycja podczas wykonywania zdjęcia krajobrazu określona jest następująco: czas naświetlania 1/125 s, liczba przysłony f/5,6. Dla zwiększenia głębi ostrości i zachowania takiej samej ilości światła padającego na matrycę należy ustawić parametry naświetlania:

A. 1/30 s; f/16

B. 1/30 s; f/11

C. 1/125 s; f/16

D. 1/125 s; f/22

W temacie ekspozycji łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że wystarczy po prostu domknąć przysłonę, by uzyskać większą głębię ostrości, zapominając przy tym o konsekwencjach dla jasności zdjęcia. Zmiana przysłony z f/5,6 na f/16 czy f/22, bez odpowiedniego dopasowania czasu naświetlania, sprawi, że zdjęcie będzie mocno niedoświetlone, bo do matrycy dotrze zdecydowanie mniej światła. To klasyczny błąd początkujących, którzy często przeceniają wpływ jednej tylko wartości ekspozycji, ignorując zasadę wzajemności. Podobnie, pozostawienie czasu 1/125 s przy mocno domkniętej przysłonie kompletnie nie rekompensuje strat światła, a efektem jest ciemny, nieczytelny kadr. Z drugiej strony, jeśli wydłużymy czas, ale przesadzimy z domknięciem przysłony (np. do f/16), zdjęcie nadal będzie za ciemne, bo przysłona ogranicza światło o wiele bardziej niż nieznaczne wydłużenie czasu. Branżowe praktyki jasno pokazują, że ekspozycja to balans – każda zmiana jednego parametru wymaga odpowiedniej korekty drugiego. Wielu uczniów zapomina, że różnica między f/5,6 a f/11 to aż dwa stopnie przysłony, więc czas trzeba wydłużyć czterokrotnie. Jeżeli tego nie robisz, ryzykujesz niedoświetlenie, nawet jeśli wydaje się, że różnica nie jest ogromna. I jeszcze: domykanie przysłony do skrajnych wartości (np. f/22) w amatorskich obiektywach często prowadzi do utraty ostrości przez dyfrakcję – to kolejny argument, by nie przesadzać i wybierać kompromisowe wartości jak f/11. Moim zdaniem, zrozumienie tej równowagi to absolutna podstawa każdej świadomej pracy z aparatem, a jej brak prowadzi do typowych, powtarzalnych błędów w ekspozycji zdjęć krajobrazowych.

Pytanie 5

Aby zminimalizować odbicia i zwiększyć kontrast cieni w fotografii studyjnej przedmiotów codziennego użytku, warto wykorzystać blendę z powierzchnią

A. czarną

B. srebrną

C. białą

D. złotą

Użycie czarnej blendy w studyjnej fotografii przedmiotów użytkowych jest kluczowe dla osiągnięcia zamierzonych efektów w zakresie kontroli światła. Czarne powierzchnie absorbują światło, co pozwala na zniwelowanie odblasków oraz pogłębienie cieni, nadając obiektom głębię i wymiarowość. W praktyce, umieszczając czarną blendę w odpowiednim miejscu względem źródła światła, możemy znacząco wpłynąć na charakter zdjęcia, tworząc bardziej dramatyczne i wyraziste kompozycje. W przypadku fotografowania błyszczących przedmiotów, takich jak metal czy szkło, czarna blendy szczególnie przydaje się do eliminowania niepożądanych refleksów, które mogłyby zniekształcić obraz. Dodatkowo, wykorzystanie czarnej blendy jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży, które zalecają świadome zarządzanie światłem w celu osiągnięcia profesjonalnych rezultatów. Warto także eksperymentować z różnymi kątami i odległościami blendy, aby uzyskać pożądany efekt wizualny.

Pytanie 6

Do wykonania fotografii produktowej metodą packshot najlepiej wykorzystać

A. tło gradientowe i jedno źródło światła z przodu

B. tło typu greenscreen i oświetlenie punktowe

C. tło czarne aksamitne i oświetlenie konturowe

D. namiot bezcieniowy i oświetlenie z minimum trzech źródeł

Omawiane podejścia do fotografii produktowej zawierają kilka istotnych błędów, które mogą wpływać na jakość finalnych zdjęć. Użycie tła typu greenscreen i oświetlenia punktowego może być przydatne w niektórych kontekstach, na przykład w filmie, ale w przypadku packshotów prowadzi do wielu problemów. Greenscreen to technika stosowana w postprodukcji, gdzie tło jest usuwane, co nie jest konieczne w fotografii produktowej, gdzie estetyka detalu i koloru jest kluczowa. Oświetlenie punktowe często powoduje powstawanie twardych cieni, co jest niepożądane w packshotach, gdzie należy dążyć do równomiernego oświetlenia. Podobnie, tło gradientowe i jedno źródło światła z przodu to podejście, które nie sprzyja uzyskaniu realistycznego obrazu produktu. Gradientowe tło może wprowadzać zamieszanie, a jedno źródło światła sprawi, że zdjęcie będzie wyglądać płasko i nieatrakcyjnie. Użycie czarnego tła aksamitnego z oświetleniem konturowym również może być mylące, gdyż konturowe oświetlenie kładzie nacisk na kształt, co nie zawsze jest zgodne z celem packshotów, który polega na ukazaniu produktu w jak najkorzystniejszym świetle. Właściwe podejście do fotografii produktowej powinno obejmować techniki zapewniające równomierne oświetlenie oraz neutralne tła, co sprzyja lepszemu odbiorowi wizualnemu i profesjonalizmowi prezentacji produktu.

Pytanie 7

Które z akcesoriów fotograficznych zastosowane podczas rejestracji obrazu cyfrowego pozwala określić poprawność odwzorowania barw na zdjęciu?

A. Wzornik barw.

B. Zielone tło.

C. Blenda.

D. Światłomierz.

Wzornik barw, zwany też czasem kartą referencyjną lub ColorCheckerem, to absolutna podstawa, jeśli zależy Ci na poprawnym odwzorowaniu kolorów podczas fotografowania. Chodzi o to, że światło w różnych warunkach może mieć różną temperaturę barwową – to czasem ciepłe, czasem zimne, co bezpośrednio wpływa na to, jak aparat rejestruje kolory. Wzornik barw umożliwia wykonanie tzw. referencyjnego ujęcia – robisz zdjęcie z kartą na planie, a potem w postprodukcji porównujesz, jak aparat „widzi” kolory i możesz to precyzyjnie skalibrować. Takie podejście jest standardem w branżach, gdzie dokładność kolorystyczna jest kluczowa, np. w fotografii produktowej, reprodukcjach dzieł sztuki, czy podczas realizacji reklam. Moim zdaniem, bez wzornika barw trudno mówić o profesjonalnym podejściu do zarządzania kolorem. Sam miałem już sytuacje, że zdjęcia robione bez tej referencji po prostu nie wyglądały naturalnie, a dopiero po użyciu wzornika dało się je poprawnie zbalansować. Nawet laik od razu zauważy różnicę. Często się o tym zapomina, a to takie proste narzędzie – po prostu masz na zdjęciu kilka predefiniowanych pól kolorów, które w programie graficznym (np. Lightroom albo Photoshop) pozwalają na automatyczną lub manualną kalibrację balansu bieli i nasycenia. Jest to zgodne z dobrymi praktykami zarządzania kolorem, o których mowa w podręcznikach i na profesjonalnych szkoleniach. Dla kogoś, kto chce pracować na wysokim poziomie, wzornik barw naprawdę robi robotę i oszczędza później masę czasu.

Pytanie 8

W dziedzinie fotografii, technika znana jako wysoki klucz to inaczej

A. kalotypia

B. cyjanotypia

C. high key

D. low key

Technika wysokiego klucza, znana jako high key, jest stylem oświetleniowym, który wykorzystuje jasne i stonowane tony. Charakterystyczne dla tej techniki jest minimalne zastosowanie cieni oraz dominacja jasnych barw, co daje efekt lekkości i świeżości. W praktyce, fotografowie używają tej techniki w portretach, produktach czy zdjęciach mody, aby stworzyć pozytywną atmosferę oraz podkreślić detale. Wysoki klucz często stosowany jest także w reklamie kosmetyków czy odzieży, gdzie kluczowe jest uchwycenie detali w jasnym świetle. Standardy branżowe wskazują, że efektywny high key wymaga starannego planowania oświetlenia, gdzie główne źródło światła powinno być miękkie, a tło dobrze oświetlone, aby uniknąć kontrastów i cieni. Dla uzyskania pożądanego efektu, zaleca się użycie kilku źródeł światła, takich jak softboxy lub reflektory, które równomiernie oświetlają scenę. Kluczowe jest również zrozumienie, jak różne powierzchnie odbijają światło, co wpływa na końcowy rezultat. Technika ta jest ceniona w branży, gdyż pozwala na uchwycenie emocji i estetyki w sposób, który przyciąga uwagę widza.

Pytanie 9

Która technika oświetleniowa jest najwłaściwsza do uwidocznienia faktury drewnianych mebli?

A. oświetlenie tylne kierunkowe

B. oświetlenie boczne kierunkowe

C. oświetlenie górne rozproszone

D. oświetlenie przednie rozproszone

Wybór oświetlenia przedniego rozproszonego nie jest najlepszym rozwiązaniem do eksponowania faktury drewnianych mebli. Chociaż to podejście może sprawić, że meble będą wyglądać bardziej równomiernie oświetlone, niestety zaciera ono szczegóły, które są kluczowe dla oceny struktury drewna. Światło rozproszone, jak sama nazwa wskazuje, rozprasza się na dużej powierzchni, co prowadzi do płaskiego obrazu bez wyraźnych cieni, a tym samym nie ujawnia unikalnych cech drewna. Oświetlenie górne rozproszone również ma podobne wady; chociaż może być użyteczne w oświetleniu ogólnym pomieszczenia, nie jest w stanie skupić się na detalach, które nas interesują. Oświetlenie tylne kierunkowe, z kolei, może stworzyć ciekawe efekty wizualne, ale nie jest skuteczne w kontekście wydobywania faktury mebli, gdyż kieruje światło z tyłu, co może prowadzić do nieczytelnych obrazów. Często ludzie mylą te metody oświetleniowe, nie zdając sobie sprawy z ich ograniczeń. Kluczem do skutecznego oświetlenia drewnianych mebli jest zrozumienie, jak różne źródła światła wpływają na ich widoczność i jak najlepiej je stosować w praktyce.

Pytanie 10

Jaką lampę oświetleniową należy wybrać do zapewnienia równomiernego oświetlenia dużego obiektu za pomocą światła rozproszonego?

A. Światła ciągłego z reflektorem

B. Światła ciągłego z tubusem

C. Błyskową z wrotami

D. Błyskową z softboksem

Światła ciągłego z tubusem, błyskowa z wrotami oraz światła ciągłego z reflektorem nie są najlepszym rozwiązaniem do uzyskania równomiernego oświetlenia dużego obiektu. Światła ciągłego z tubusem, choć mogą generować intensywne światło, mają tendencję do skupiania go w wąskim strumieniu, co prowadzi do powstawania ostrych cieni i nierównomiernego oświetlenia. Takie rozwiązanie najczęściej używane jest w sytuacjach, gdzie wymagana jest precyzyjna kontrola nad kierunkiem światła, a nie w przypadku dużych obiektów, gdzie zachowanie równomierności jest kluczowe. Z kolei błyskowa lampa z wrotami, mimo że daje możliwość kontrolowania światła, nie zapewnia tak łagodnego efektu, jak softboksy, przez co może prowadzić do niepożądanych kontrastów i cieni. Dodatkowo, światła ciągłe z reflektorem również generują intensywne, skierowane światło, co ogranicza ich zastosowanie w kontekście równomiernego oświetlenia. W kontekście dobrych praktyk branżowych, kluczowe jest, aby mieć na uwadze, że każda sytuacja wymaga dostosowania źródła światła do specyficznych potrzeb, a softboksy są uznawane za standard w fotografii, szczególnie w przypadku oświetlania dużych scen czy obiektów. Nieprawidłowe dobieranie źródeł światła może prowadzić do nieodpowiednich efektów wizualnych oraz utrudniać dalszą obróbkę zdjęć.

Pytanie 11

Gdy liczba przewodnia lampy błyskowej LP=42 przy ISO 100, a wartość przesłony wynosi f/8, z jakiej odległości powinno się oświetlić fotografowany obiekt?

A. 30 m

B. 1 m

C. 5 m

D. 15 m

Poprawna odpowiedź wynika z zastosowania zasady dotyczącej liczby przewodniej lampy błyskowej, która określa, jak daleko możemy oświetlić obiekt przy danym ustawieniu ISO i wartości przysłony. Liczba przewodnia (LP) wynosząca 42 przy ISO 100 oznacza, że przy pełnym otwarciu przysłony (f/1.0) możemy uzyskać oświetlenie na odległość 42 metrów. Jednak przy ustawieniu przysłony f/8, musimy uwzględnić, że każda zmiana wartości przysłony wpływa na ilość światła docierającego do matrycy. Przysłona f/8 zmniejsza ilość światła o 3 stopnie (f/1, 1.4, 2, 2.8, 4, 5.6, 8). Aby obliczyć odległość, musimy podzielić liczbę przewodnią przez wartość przysłony: 42 / 8 = 5.25 m. Ponieważ zaokrąglamy do najbliższej dostępnej opcji, odpowiedzią jest 5 m. Tego typu obliczenia są kluczowe w praktyce fotograficznej i pozwalają na poprawne ustawienie parametrów oświetlenia, co jest istotne w różnych sytuacjach, zwłaszcza w fotografii portretowej oraz produktowej.

Pytanie 12

Niedoświetlone zdjęcie cyfrowe można skorygować w programie Adobe Photoshop za pomocą funkcji

A. nasycenie.

B. balans bieli.

C. kontrast.

D. poziomy.

Wiele osób intuicyjnie sięga po kontrast, nasycenie czy balans bieli, mając nadzieję, że poprawi to niedoświetlone zdjęcie, ale niestety te funkcje mają zupełnie inne przeznaczenie. Kontrast to tylko różnica pomiędzy najciemniejszymi a najjaśniejszymi punktami obrazu – jego podniesienie może sprawić, że zdjęcie wyda się jeszcze ciemniejsze, bo cienie staną się głębsze, ale jasności nie przybędzie i szczegóły w ciemnych partiach mogą zostać utracone. Nasycenie natomiast wpływa na intensywność kolorów, czyli sprawi, że barwy będą bardziej „żywe”, ale z niedoświetleniem nic wspólnego nie ma – zdjęcie nadal pozostanie ciemne, tylko bardziej kolorowe, co w praktyce nie daje pożądanego efektu. Balans bieli reguluje temperaturę barwową i odcień światła, a nie ilość światła. Zmiana balansu bieli może poprawić wygląd skóry czy zlikwidować niechciane zafarby, ale nie rozjaśni nieprawidłowo eksponowanego zdjęcia. Z własnej praktyki widzę, że sporo uczniów skupia się na tych funkcjach, bo wydają się najprostsze albo najbardziej „widoczne”, ale niestety to prowadzi do błędnych nawyków. Podstawowy błąd myślowy polega na myleniu korekcji ekspozycji z korektą koloru czy kontrastu – to nie to samo! W profesjonalnej obróbce zdjęć najpierw koryguje się ekspozycję i jasność, a dopiero potem przechodzi do dalszych poprawek. Dlatego funkcja Poziomy (Levels) jest standardem branżowym w korygowaniu niedoświetlonych zdjęć, bo daje precyzyjną kontrolę nad tonami i pozwala wydobyć to, co w cieniu naprawdę się kryje.

Pytanie 13

W celu doświetlenia wąskiego fragmentu fotografowanej sceny ukierunkowaną wiązką światła należy użyć

A. blendy.

B. softboxu.

C. parasolki.

D. strumienicy.

Strumienica to naprawdę precyzyjne narzędzie, jeśli chodzi o kierowanie światła na bardzo określony, wąski fragment sceny fotograficznej. Moim zdaniem nie ma lepszego sprzętu do uzyskania mocno skupionej wiązki – właśnie wtedy, kiedy zależy nam na zaakcentowaniu detalu, podkreśleniu faktury bądź wydobyciu kontrastu. W praktyce strumienice (często zwane też snootami) są montowane na lampie błyskowej lub studyjnej i pozwalają „przyciąć” światło, ograniczając jego rozproszenie prawie do minimum. Często korzysta się z nich przy fotografii portretowej, np. do podkreślenia oczu czy ust, lub w produktowej, kiedy chcemy zaakcentować wybrany detal (np. biżuterię albo teksturę tkaniny). Branżowe standardy i warsztatowe poradniki jasno wskazują, że do precyzyjnego kształtowania wiązki światła, szczególnie dla małych obszarów, strumienica jest niezastąpiona – blendy czy softboxy służą raczej do rozpraszania światła lub jego ukierunkowanego zmiękczania, ale nie dają aż takiej kontroli nad skupieniem. Z mojego doświadczenia: jeśli naprawdę zależy Ci na teatralnym, kontrastowym efekcie, strumienica potrafi zrobić różnicę nie do podrobienia. Warto pamiętać, że praktycy często korzystają z różnych nakładek (np. gridów) do jeszcze większej kontroli, ale sama strumienica to już podstawa doświadczonego fotografa.

Pytanie 14

W przypadku fotografii zbiorowej uzyskanie równomiernego, łagodnego i rozproszonego oświetlenia jest możliwe dzięki zastosowaniu

A. parasolki srebrne

B. beauty dish

C. wrota

D. parasolki białe

Jeśli wybierzesz parasolki srebrne, beauty dish albo wrota, to raczej nie osiągniesz miękkiego oświetlenia, które jest ważne przy zdjęciach grupowych. Srebrne parasolki chociaż mają mocne odbicie, to potrafią robić mocne cienie i kontrasty, co w grupie może być problematyczne. Można ich używać, gdy zależy ci na wyraźnych detalach, ale jak chodzi o grupy, to średnio to wychodzi. Beauty dish super wygląda na portretach, ale nie za bardzo nadaje się do większych ekip, bo daje zbyt skoncentrowane światło. Co do wrót, to one kierują światło, ale nie rozpraszają go, więc też nie dają efektu miękkości. Ogólnie rzecz biorąc, w fotografii grupowej musisz unikać mocnych cieni i nadmiernej intensywności, bo to może źle wpływać na wygląd skóry, a rezultaty będą dalekie od naturalnych.

Pytanie 15

Pomiar natężenia odbitego światła przeprowadza się przy użyciu światłomierza skierowanego

A. wyłącznie na tło

B. w kierunku obiektu

C. w kierunku źródła światła

D. w kierunku aparatu

Kierowanie światłomierza w stronę źródła światła jest podejściem, które często prowadzi do błędnych odczytów, ponieważ nie uwzględnia rzeczywistych warunków odbicia światła na obiekcie. W tym przypadku światłomierz zmierzy natężenie światła emitowanego przez źródło, a nie ilość światła, które faktycznie dociera do obiektu i jest od niego odbijane. Taki pomiar może być mylący, ponieważ nie odzwierciedla rzeczywistych warunków oświetleniowych, które są istotne dla analizy jakości oświetlenia. Ponadto, kierowanie światłomierza w stronę aparatu lub na tło również nie jest poprawne, ponieważ pomiary nie oddają rzeczywistego natężenia światła na obiekcie. W kontekście profesjonalnych zastosowań, takich jak fotografia czy inżynieria oświetleniowa, dokładność pomiarów jest kluczowa dla osiągnięcia zamierzonych efektów wizualnych. Powszechnym błędem w myśleniu jest założenie, że światło jest jednorodne we wszystkich kierunkach, co prowadzi do niepoprawnych wniosków o jego natężeniu. Przy pomiarach należy zawsze uwzględniać, że to, co widzimy, to efekt odbicia światła od powierzchni obiektów, a nie tylko jego źródła, co różni się w zależności od materiałów, kolorów i kształtów obiektów. Dlatego też, aby uzyskać wiarygodne pomiary, kluczowe jest stosowanie odpowiednich technik i metodologii, które uwzględniają te czynniki.

Pytanie 16

Promieniowanie ultrafioletowe, które osiąga powierzchnię Ziemi jako część promieniowania słonecznego, jest rodzajem promieniowania elektromagnetycznego o długości fali mieszczącej się w zakresie

A. 315 nm ÷ 380 nm

B. 50 nm ÷ 100 nm

C. 280 nm ÷ 315 nm

D. 100 nm ÷ 280 nm

Promieniowanie ultrafioletowe (UV) jest częścią widma elektromagnetycznego, które dociera do powierzchni Ziemi w zakresie długości fal od 315 nm do 380 nm. Ta konkretna długość fali jest klasyfikowana jako promieniowanie UVA, które ma zdolność penetrowania w głąb skóry i jest związane z długoterminowymi efektami, takimi jak starzenie się skóry oraz ryzyko rozwoju nowotworów skóry. Ponadto, promieniowanie UV w tym zakresie ma zastosowanie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna (fototerapia), przemysł kosmetyczny (produkty przeciwsłoneczne) oraz w naukach przyrodniczych do badania fluorescencji zwierząt i roślin. Zgodnie z dyrektywą Unii Europejskiej dotycząca ochrony zdrowia publicznego, zaleca się stosowanie filtrów UV w produktach, które mają kontakt ze skórą, co jest przykładem dobrych praktyk w ochronie przed szkodliwym działaniem promieniowania UV.

Pytanie 17

Jaką część padającego światła odbija powierzchnia szarej karty?

A. 30%

B. 3%

C. 90%

D. 18%

Odpowiedź 18% jest poprawna, ponieważ szara karta została zaprojektowana jako standardowe narzędzie w fotografii i grafice komputerowej do oceny i kontroli kolorów. Odbija ona 18% padającego światła, co czyni ją neutralnym punktem odniesienia w pomiarach. W praktyce, szare karty są wykorzystywane do kalibracji ekspozycji oraz do ustawienia balansu bieli, co jest szczególnie istotne przy pracy w zmiennych warunkach oświetleniowych. W standardzie ISO 12232 odnajdujemy informacje dotyczące pomiaru światła i czułości, które wskazują na znaczenie neutralnych tonów w uzyskiwaniu dokładnych kolorów. Szara karta jest również powszechnie stosowana w postprodukcji, gdzie umożliwia precyzyjne dopasowanie kolorów w programach graficznych, a jej użycie w procesie obróbki zdjęć pozwala na zachowanie spójności kolorystycznej. Umiejętność korzystania z szarej karty w praktyce jest kluczowym elementem w pracy każdego profesjonalnego fotografa oraz grafika.

Pytanie 18

W studyjnej fotografii produktowej termin rim light odnosi się do

A. światła umieszczonego za obiektem, podkreślającego jego krawędzie

B. głównego światła padającego od przodu na produkt

C. światła wypełniającego, redukującego cienie

D. światła modelującego fakturę powierzchni produktu

Wybór światła głównego jako odpowiedzi na pytanie jest zrozumiały, ale niestety nie oddaje istoty techniki rim light. Główne światło, które pada od przodu, ma na celu oświetlenie całego obiektu, co może prowadzić do spłaszczenia obrazu i braku wyraźnych konturów. Takie podejście może sprawić, że produkt nie będzie się wyróżniał na tle, co jest kluczowe w fotografii, gdzie celem jest przyciągnięcie uwagi potencjalnych klientów. Użycie światła wypełniającego, które redukuje cienie, jest również błędnym rozumowaniem w kontekście rim light. Światło wypełniające ma na celu zmiękczenie cieni, co zmniejsza dramatyczność obrazu. Efekt, jaki daje rim light, polega na podkreśleniu krawędzi obiektu, a nie na ich zasłanianiu. Światło modelujące fakturę powierzchni, choć istotne, działa na zupełnie innej zasadzie. Jego zadaniem jest wydobycie szczegółów z materiału, a nie tworzenie wyrazistych konturów. Warto pamiętać, że w fotografii produktowej kluczowe jest stworzenie kompozycji, która wyróżni produkt, a technika rim light jest jedną z podstawowych metod, aby to osiągnąć. Na koniec, warto zaznaczyć, że zastosowanie odpowiednich technik oświetleniowych powinno być zgodne z zamysłem artystycznym oraz celami marketingowymi, co czyni zrozumienie różnorodności źródeł światła jeszcze bardziej istotnym. Wiele osób popełnia błąd, myśląc, że wystarczy jedno źródło światła, by uzyskać profesjonalny efekt, natomiast w praktyce najczęściej stosuje się kilka źródeł światła, aby uzyskać zamierzony efekt wizualny.

Pytanie 19

W aparatach cyfrowych pomiar natężenia światła obejmujący 2÷5% powierzchni w centrum kadru określany jest jako pomiar

A. wielopunktowy.

B. centralnie ważony.

C. matrycowy.

D. punktowy.

Prawidłowo – w aparatach cyfrowych pomiar punktowy oznacza właśnie mierzenie natężenia światła tylko z bardzo małego obszaru – zwykle 2 do 5% całej powierzchni kadru, najczęściej w samym centrum. To rozwiązanie pozwala precyzyjnie ocenić ekspozycję wybranego fragmentu sceny, ignorując resztę otoczenia. W praktyce jest to nieocenione przy fotografowaniu w trudnych warunkach – na przykład gdy portretowana osoba stoi na tle bardzo jasnego okna albo w scenach o dużym kontraście światła i cienia. Osobiście często korzystam z tej metody fotografując koncerty lub reportaże, bo pozwala mieć pewność, że najważniejszy element zdjęcia – np. twarz – będzie dobrze naświetlony, nawet jeśli reszta kadru jest bardzo ciemna lub jasna. W branży fotograficznej pomiar punktowy jest traktowany jako narzędzie do profesjonalnej kontroli ekspozycji, nadaje się głównie dla osób, które rozumieją mechanizmy działania światłomierza i potrafią wybrać właściwy fragment sceny do pomiaru. Standardowe poradniki, np. firmy Canon czy Nikon, zalecają go właśnie wtedy, gdy zależy nam na precyzji i niewielkim marginesie błędu – nawet w bardzo trudnych warunkach oświetleniowych. Dobrze wiedzieć, że pozostałe metody, jak matrycowy czy centralnie ważony, są mniej selektywne i bardziej uśredniają światło z większego obszaru kadru.

Pytanie 20

Przygotowując plan zdjęciowy do wykonania fotografii w technice wysokiego klucza, należy uwzględnić

A. jasne tło, oświetlenie skierowane.

B. ciemne tło, oświetlenie skierowane.

C. jasne tło, oświetlenie rozproszone.

D. ciemne tło, oświetlenie rozproszone.

Tworząc plan zdjęciowy do techniki wysokiego klucza, nietrudno pomylić się co do roli światła i tła – zwłaszcza jeśli w praktyce częściej korzystało się z innych stylów, np. low-key czy sesji o mocnych kontrastach. Wysoki klucz polega właśnie na tym, żeby scena była zalana światłem, a tło praktycznie bezcieniowe, jasne i neutralne. Błędem jest założenie, że wystarczy jasne tło i skierowane, punktowe światło – takie ustawienie generuje ostre cienie i podkreśla wszelkie nierówności, co przeczy idei high-key. Ciemne tło, bez względu na rodzaj światła, całkowicie zmienia charakter zdjęcia – wprowadza dramatyzm i kontrast typowy raczej dla low-key, a nie dla stylu opartego na rozświetleniu. Wybierając tylko rozproszone światło, ale z ciemnym tłem, uzyskujemy efekt matowy, wręcz melancholijny, daleki od świeżości i lekkości, jakie są kluczowe w wysokim kluczu. Złe zrozumienie sposobu modyfikowania światła to bardzo częsty błąd młodych fotografów – często myśli się, że samo jasne tło wystarczy, ale światło skierowane potrafi „zabić” całą atmosferę zdjęcia. Najlepiej wyobrazić sobie reklamowe zdjęcia kosmetyków czy portrety dzieci w katalogach – tam właśnie jasne tło i światło rozproszone robią całą robotę. Gubiąc ten aspekt, łatwo uzyskać efekt przeciwny do zamierzonego. Praktyka i testowanie różnych modyfikatorów światła to podstawa – moim zdaniem warto powtórzyć eksperymenty z różnymi ustawieniami, by dobrze zrozumieć, jak światło zachowuje się na planie i jak wpływa na końcowy odbiór zdjęcia.

Pytanie 21

Dla matrycy o czułości ISO 400/27° ustalono poprawne parametry ekspozycji: czas naświetlania 1/125 s oraz wartość przysłony f/8. Na jaką wartość powinna być ustawiona czułość matrycy, przy zmianie liczby przysłony do f/4, przy zachowaniu tego samego czasu naświetlania, aby osiągnąć prawidłowe naświetlenie?

A. ISO 800/30°

B. ISO 100/21°

C. ISO 50/18°

D. ISO 200/24°

Choć czułość matrycy ISO ma kluczowe znaczenie dla uzyskania odpowiedniej ekspozycji, błędna zmiana wartości ISO może prowadzić do nieprawidłowych wyników. Zmiana przysłony z f/8 na f/4 zwiększa ilość światła padającego na matrycę o dwa stopnie, co oznacza, że otrzymujemy znacznie jaśniejszy obraz. Właściwym podejściem jest dostosowanie czułości ISO, aby zrównoważyć tę zmianę. Użytkownicy często popełniają błąd polegający na tym, że nie uwzględniają wpływu przysłony na całkowitą ekspozycję. Na przykład, wybierając ISO 800/30°, użytkownik nie zrekompensuje odpowiednio dodatkowego światła, co prowadzi do prześwietlenia zdjęcia. Innym powszechnym błędem jest ustawianie ISO 50/18° lub ISO 200/24°, co również nie rekompensuje otwarcia przysłony, a efekt końcowy będzie niewłaściwie naświetlony. Warto pamiętać, że każda zmiana w jednym z parametrów ekspozycji - przysłonie, czasie naświetlania, czy czułości ISO - wymaga przemyślenia, jak wpłynie to na pozostałe parametry, aby uzyskać zamierzony efekt. Prawidłowe zrozumienie interakcji między tymi wartościami jest kluczowe dla uzyskania odpowiednich rezultatów w fotografii, a także dla efektywnego zarządzania ekspozycją w różnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 22

Zdjęcie wykonano przy oświetleniu

A. pod słońce rozproszonym.

B. bocznym skierowanym.

C. pod słońce skierowanym.

D. bocznym rozproszonym.

Wybór 'pod słońce skierowanym' to strzał w dziesiątkę! Na zdjęciu widać mocne światło, które jasno pada w stronę obiektywu, co tworzy te wyraźne cienie i duży kontrast. To typowe dla sytuacji, gdy słońce świeci prosto w aparat. W fotografii to mega ważne, żeby umieć rozpoznać, jakie mamy oświetlenie, bo od tego zależy, jak finalnie zdjęcie będzie wyglądać. Oświetlenie pod słońce jest super do tworzenia dramatycznych efektów i uwydatniania szczegółów, zwłaszcza w krajobrazach czy portretach. Fajnie jest też pomyśleć o filtrach polaryzacyjnych, które mogą zredukować odblaski i poprawić kolory przy takim mocnym świetle!

Pytanie 23

Ilustracja przedstawia

A. slider.

B. konwerter.

C. światłomierz.

D. pilota do lamp.

Światłomierz to urządzenie, które odgrywa kluczową rolę w procesie fotografii, umożliwiając precyzyjne pomiary natężenia światła. Na przedstawionej ilustracji widoczny jest światłomierz, którego charakterystyczne cechy to pokrętło i mała, wystająca kula. Te elementy są typowe dla modeli analogowych, które wykorzystują fotokomórki do pomiaru oświetlenia. Dzięki zastosowaniu światłomierza fotograf może skutecznie ustalić odpowiednie ustawienia ekspozycji aparatu, co jest niezbędne do uzyskania optymalnych rezultatów w fotografii. Przykładowo, w sytuacji silnego nasłonecznienia, światłomierz pozwala na określenie, czy użycie krótszej migawki lub mniejszej przysłony będzie konieczne, aby uniknąć prześwietlenia. Użycie światłomierza jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotografii, co potwierdzają liczne publikacje i szkolenia dla fotografów. Wiedza na temat pomiaru światła jest nie tylko teoretyczna, ale ma również zastosowanie praktyczne, co czyni światłomierz niezastąpionym narzędziem w arsenale każdego profesjonalnego fotografa.

Pytanie 24

Oświetlenie w stylu Rembrandta sugeruje, że na portrecie modela

A. widać cienie pod oczami

B. na twarzy nie występują żadne cienie

C. na policzku można dostrzec światło w kształcie trójkąta

D. obie strony twarzy są równomiernie oświetlone

Oświetlenie rembrandtowskie to technika oświetleniowa, która charakteryzuje się tworzeniem na twarzy modela charakterystycznego trójkątnego obszaru światła, zazwyczaj na policzku. To oświetlenie uzyskuje się poprzez umieszczenie źródła światła pod kątem około 45 stopni względem modela, co pozwala na uzyskanie głębi i wymiaru w portrecie. Dobrą praktyką w fotografii portretowej jest stosowanie tej techniki do podkreślenia rysów twarzy oraz nadania jej bardziej dramatycznego wyglądu. Oświetlenie rembrandtowskie jest często stosowane w fotografii studyjnej, jak również w warunkach naturalnych, gdzie można wykorzystać światło słoneczne. Zastosowanie tej techniki daje wrażenie trójwymiarowości i jest zgodne z zasadami klasycznej kompozycji, które podkreślają walory estetyczne portretu. Przykłady zastosowania można zobaczyć w pracach takich artystów jak Rembrandt van Rijn, po którym technika ta została nazwana, ale również w nowoczesnej fotografii, gdzie jest ceniona za swoje walory estetyczne oraz emocjonalne.

Pytanie 25

W profesjonalnym procesie kalibracji kolorów parametr whitepoint oznacza

A. punkt odniesienia do korekcji balansu bieli na zdjęciu

B. temperaturę barwową określającą wygląd bieli na urządzeniu wyjściowym

C. maksymalną wartość luminancji osiąganą przez monitor

D. najjaśniejszy punkt na krzywej gamma monitora

Zrozumienie, czym jest parametr whitepoint, jest kluczowe w kontekście kalibracji kolorów. Wybór punktu odniesienia do korekcji balansu bieli na zdjęciu, choć związany z poprawnym odwzorowaniem kolorów, nie oddaje istoty whitepoint. Balans bieli to proces, który ma na celu dostosowanie kolorów w obrazie, aby neutralne kolory były wiernie odwzorowane, ale nie jest to to samo, co określenie bieli na poziomie sprzętowym. Kolejna niepoprawna koncepcja, mówiąca o najjaśniejszym punkcie na krzywej gamma monitora, prowadzi do mylnego wrażenia, że whitepoint odnosi się do luminancji. W rzeczywistości gamma to krzywa, która opisuje, jak luminancja jest przekształcana w sygnale wyświetlanym przez monitor, a nie bezpośrednio definiuje jego whitepoint. Co więcej, maksymalna wartość luminancji osiągana przez monitor to kwestia wydajności wyświetlacza, a nie parametru określającego biel. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe, aby uniknąć typowych błędów myślowych, które mogą prowadzić do nieprawidłowego postrzegania kolorów w projektach graficznych czy fotograficznych. Właściwe ustawienia whitepoint mają ogromne znaczenie dla spójności kolorystycznej, dlatego warto poświęcić czas na ich dokładne zrozumienie i kalibrację.

Pytanie 26

Kiedy wykorzystuje się metodę wielokrotnego błysku w czasie fotografowania?

A. błyskawic podczas nocnych ujęć

B. w nocy przy słabym oświetleniu budynków

C. na tle słońca

D. z zastosowaniem efektu sztafażu

Fotografia błyskawic w nocy, pod słońce, czy efekt sztafażu brzmią ciekawie, ale w praktyce to nie najlepsze podejście do robienia fajnych zdjęć. Pierwsza opcja, która mówi o błyskawicach, opiera się na błędnym przekonaniu, że da się je uchwycić z pomocą wielokrotnego błysku. W rzeczywistości, żeby zarejestrować błyskawicę, potrzebujemy długiego czasu naświetlania, bo to zaledwie moment. Użycie błysku zrujnuje naturalne światło, które jest mega ważne w tym przypadku. Chociaż druga odpowiedź dotycząca fotografowania pod słońce jest kusząca, to pomija podstawowe zasady ekspozycji i balansu bieli. Może skończyć się prześwietleniem zdjęć oraz zatarciem detali w jasnych miejscach. A efekt sztafażu, który polega na dodaniu elementów w tle dla lepszej kompozycji, nie pasuje do techniki wielokrotnego błysku, bo ta skupia się na równomiernym oświetleniu obiektów w głównym zakresie widzenia. Zrozumienie tych technik i ich zastosowań to klucz do udanych zdjęć.

Pytanie 27

W cyfrowych aparatach fotograficznych, pomiar natężenia światła obejmujący 2÷5% powierzchni w centralnej części kadru określa się jako pomiar

A. wielopunktowy

B. centralnie ważony

C. matrycowy

D. punktowy

Pomiar wielopunktowy, matrycowy oraz centralnie ważony to różne techniki pomiaru natężenia światła, które różnią się pod względem obszaru, który obejmują oraz metodologii, w jakiej analizują scenę. Pomiar wielopunktowy analizuje kilka punktów w kadrze, co umożliwia aparatowi ocenę ekspozycji na podstawie całego obrazu. Jest to technika, która dobrze sprawdza się w złożonych scenach, ale może nie być wystarczająco precyzyjna, jeśli chodzi o szczegółowe obiekty, które są tylko częścią kadru. Z kolei pomiar matrycowy to zaawansowana forma pomiaru, która przydziela różne wagi do różnych obszarów w kadrze, co pozwala na bardziej złożoną analizę. W praktyce, przy złożonych scenach może prowadzić to do nadmiernego skompensowania jasnych lub ciemnych obszarów, co w rezultacie może skutkować błędnymi ustawieniami ekspozycji. Centralnie ważony pomiar natężenia światła również różni się od pomiaru punktowego, ponieważ skupia się na centralnej części kadru, ale bierze pod uwagę szerszy kontekst otoczenia, co może prowadzić do nieoptymalnych wyników, szczególnie w przypadku obiektów umiejscowionych na tle o dużym kontraście. Dlatego, nieprzemyślane wybory w zakresie techniki pomiaru mogą skutkować nieprawidłowym odwzorowaniem sceny i jej elementów, co jest kluczowe w profesjonalnej fotografii.

Pytanie 28

Najlepiej do zdjęć makro zastosować lampę

A. błyskową studyjną

B. pierścieniową

C. zewnętrzną dedykowaną

D. wbudowaną

Lampa pierścieniowa to jedno z najlepszych rozwiązań do fotografii makro, ponieważ zapewnia równomierne oświetlenie obiektu, eliminując cienie i refleksy. Jej konstrukcja pozwala na zachowanie odpowiedniej odległości od obiektu, co jest kluczowe w przypadku zdjęć makro, gdzie detale są niezwykle ważne. Pierścieniowe lampy LED mogą być regulowane pod względem intensywności i barwy światła, co pozwala na dostosowanie oświetlenia do różnych warunków i tematów. Dodatkowo, wykorzystanie lampy pierścieniowej w połączeniu z obiektywami makro pozwala na uzyskanie wyraźnych i szczegółowych zdjęć, co jest zgodne z dobrą praktyką w tej dziedzinie. Warto również zauważyć, że takie oświetlenie może być stosowane do różnych tematów, od fotografii przyrodniczej po produktową, co czyni je niezwykle uniwersalnym narzędziem w aparacie fotograficznym.

Pytanie 29

Do działań związanych z organizowaniem planu zdjęciowegonie wlicza się

A. przygotowania potrzebnego sprzętu fotograficznego

B. przygotowania sprzętu oświetleniowego oraz pomiaru światła

C. wykonywania zdjęć i archiwizowania obrazów

D. sporządzenia szkicu planu zdjęciowego

Zajmowanie się zdjęciami i archiwizowaniem materiałów jest ważne, ale to już etap po zrealizowaniu planu zdjęciowego. Właściwie, to właśnie organizacja takiego planu polega na zbieraniu wszystkich potrzebnych rzeczy, żeby sesja poszła gładko. Na przykład, trzeba przygotować sprzęt fotograficzny i oświetleniowy, żeby mieć pewność, że wszystko działa jak należy. Rysowanie szkicu planu zdjęciowego też jest istotne, bo pomaga określić, co chcemy uchwycić i jak ma wyglądać całe nagranie. Archiwizacja to ważna sprawa, ale to dzieje się dopiero po zakończeniu zdjęć, gdy wszystko już jest gotowe do obróbki. W naszej branży, dobrze zaplanowane etapy pracy to klucz do sukcesu i lepszej jakości efektów końcowych.

Pytanie 30

Jaki typ oświetlenia przy robieniu zdjęć portretowych może doprowadzić do osiągnięcia na fotografii efektu porcelanowego, zbyt intensywnie rozjaśnionego, nienaturalnego odcienia skóry modela?

A. Z boku

B. Od dołu

C. Od góry

D. Z przodu

Oświetlenie z przodu jest jednym z najczęściej stosowanych w fotografii portretowej, jednak może prowadzić do uzyskania efektu porcelanowego, co jest efektem zbyt mocnego rozjaśnienia cieni na twarzy modela. Gdy światło pada bezpośrednio z przodu, eliminuje naturalne cienie, które dodają głębi i trójwymiarowości portretom. W rezultacie skóra może wydawać się nienaturalnie gładka i jednolita, co odbiega od rzeczywistego wyglądu. Dla uzyskania bardziej realistycznych efektów, warto rozważyć kierunki oświetlenia, które tworzą cień i uwydatniają teksturę skóry, np. oświetlenie boczne czy górne. W praktyce, aby uniknąć efektu porcelanowego, fotografowie często stosują dyfuzory lub odbłyśniki, które rozpraszają światło, co pozwala na uzyskanie bardziej naturalnego wyglądu. Zrozumienie, jak różne rodzaje oświetlenia wpływają na zdjęcia, jest kluczowe dla profesjonalnych wyników w fotografii portretowej.

Pytanie 31

Technikę oświetlenia konturowego przedmiotu fotografowanego osiąga się poprzez umiejscowienie głównego źródła światła

A. za obiektem, które świeci w kierunku obiektywu

B. za obiektem, które świeci w kierunku tła

C. przed obiektem, które świeci w kierunku tła

D. przed obiektem, które świeci w kierunku obiektywu

Technika oświetlenia konturowego, znana również jako oświetlenie konturowe, polega na umiejscowieniu źródła światła za fotografowanym obiektem, skierowanym w stronę obiektywu. Takie ustawienie światła umożliwia uzyskanie wyraźnych konturów oraz efektu trójwymiarowości, co jest szczególnie istotne w fotografii produktowej oraz portretowej. Użycie tej techniki pozwala na stworzenie dramatycznego kontrastu, gdyż światło przechodzące przez obiekt podkreśla jego krawędzie, a jednocześnie tło pozostaje w cieniu. Przykładem zastosowania oświetlenia konturowego może być fotografia biżuterii, gdzie refleksy świetlne na metalach i kamieniach szlachetnych są kluczowe dla uzyskania atrakcyjnego efektu wizualnego. Standardy branżowe zalecają również wykorzystanie różnych źródeł światła, takich jak lampy LED czy softboxy, by osiągnąć pożądany efekt. Dobrze zrealizowane oświetlenie konturowe znacząco podnosi jakość zdjęć i może być decydującym czynnikiem w procesie sprzedaży produktów.

Pytanie 32

Materiał, który nie wywołuje reakcji alergicznych na światło, reaguje na promieniowanie o kolorze

A. żółtym

B. czerwonym

C. zielonym

D. niebieskim

Odpowiedzi wskazujące na czułość materiału na światło o barwie czerwonej, zielonej czy żółtej opierają się na nieporozumieniu co do zasad działania materiałów optycznych oraz ich interakcji z różnymi długościami fal świetlnych. Barwa czerwona, będąca na końcu widma, często wiąże się z przesunięciem ku dłuższym falom, co może prowadzić do sytuacji, w której materiały nieuczulone optycznie mogą absorbować część tego zakresu, zniekształcając obraz. W przypadku barwy zielonej, choć niektóre materiały mogą być na nią czułe, nie jest to standardowa właściwość materiałów optycznie neutralnych. Materiały te powinny charakteryzować się równomiernym rozkładem transmisji w całym zakresie widma widzialnego, co oznacza, że ich czułość na konkretne kolory jest zredukowana. Z kolei barwa żółta, będąca połączeniem czerwonego i zielonego światła, również nie jest związana z optycznym neutralnością materiału. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich wniosków, wynikają z pomieszania pojęć dotyczących filtracji barwnej i materiałów, które mają zachować optyczną neutralność. Warto pamiętać, że w branży optycznej materiały optycznie neutralne są kluczowe dla zachowania integralności wizualnej, co podkreśla znaczenie ich właściwej selekcji w projektach technologicznych.

Pytanie 33

Pomiary padającego światła wykonuje się przy użyciu światłomierza, gdzie czujnik tego urządzenia

A. bez dyfuzora, skierowany jest w stronę aparatu

B. z dołączonym dyfuzorem skierowany jest w stronę źródła światła

C. z dołączonym dyfuzorem skierowany jest w stronę fotografowanego obiektu

D. bez dyfuzora, skierowany jest w stronę źródła światła

Prawidłowy pomiar światła wymaga zrozumienia, że różne sposoby ustawienia światłomierza oraz zastosowanie akcesoriów, takich jak dyfuzor, mają istotny wpływ na wyniki. Skierowanie czujnika światłomierza bez dyfuzora w stronę źródła światła prowadzi do pomiaru intensywności tylko w jednym punkcie, co może być mylące, zwłaszcza w sytuacjach, gdzie światło jest nierównomiernie rozłożone. Takie podejście zakłada, że źródło światła jest jednorodne, co w praktyce rzadko ma miejsce. Oprócz tego, skierowanie światłomierza w stronę obiektu, a nie źródła światła, sprawia, że pomiar koncentruje się na odbitym świetle, co może wprowadzić dodatkowe zniekształcenia i nieprawidłowe wartości. Ostatecznie, nieodpowiednie pomiary mogą prowadzić do błędnych decyzji w zakresie ustawień ekspozycji, co wpływa na jakość końcowego obrazu. Dlatego kluczowe jest, aby zawsze stosować się do zasad pomiaru światła i korzystać z dyfuzorów, które zapewniają pełniejsze i bardziej wiarygodne dane. Zrozumienie tego procesu jest niezbędne dla każdego, kto pracuje w dziedzinie fotografii czy filmowania.

Pytanie 34

Do prawidłowego pomiaru temperatury barwowej źródeł światła służy

A. światłomierz punktowy

B. spektrofotometr

C. densytometr

D. eksponometr

Odpowiedzi, które wybrałeś, nie są właściwe do pomiaru temperatury barwowej ze względu na ich specyfikę i przeznaczenie. Światłomierz punktowy, na przykład, jest narzędziem, które mierzy intensywność światła w danym punkcie, jednak nie analizuje widma światła ani nie pozwala na określenie jego temperatury barwowej. Użycie światłomierza w kontekście pomiaru temperatury barwowej może prowadzić do błędnych wniosków, ponieważ nie uwzględnia on pełnego spektrum świetlnego. Densytometr, z kolei, jest urządzeniem stosowanym w technice fotograficznej oraz graficznej do pomiaru gęstości optycznej materiałów, ale również nie ma związku z pomiarem temperatury barwowej, jako że zajmuje się innymi aspektami światła. Eksponometr, używany głównie w fotografii, służy do pomiaru ilości światła, które dociera do materiału światłoczułego, a nie do analizy jego temperatury barwowej. Wybór niewłaściwego narzędzia do pomiaru może prowadzić do znacznych różnic w jakości oświetlenia w różnych zastosowaniach, co podkreśla znaczenie wyboru odpowiednich narzędzi zgodnych z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 35

Aby uzyskać kierunkową wiązkę światła o równomiernym natężeniu w każdym punkcie przekroju poprzecznego z możliwością płynnej regulacji kąta rozsyłu, należy na lampę nałożyć

A. stożkowy tubus

B. sześciokątny softbox

C. soczewkę Fresnela

D. metalowe wrota

Wybór sześciokątnego softboksa jako rozwiązania do uzyskania ukierunkowanej wiązki światła nie jest właściwy, ponieważ softboks ma na celu miękkie rozproszenie światła, a nie jego kierunkowe skupienie. Tego rodzaju akcesoria są używane w celu eliminacji cieni i uzyskania łagodnego efektu oświetleniowego, co jest przydatne w fotografii portretowej, jednak nie spełnia wymagań dotyczących jednorodności natężenia światła w każdym punkcie przekroju. Metalowe wrota, mimo że umożliwiają kontrolę nad kształtem i kierunkiem światła, nie pozwalają na uzyskanie równomiernego rozsyłu, gdyż ich główną funkcją jest blokowanie lub ograniczanie strumienia świetlnego, co prowadzi do niejednolitości w oświetleniu. Stożkowy tubus z kolei, chociaż ma zastosowanie w kierowaniu światła, nie zapewnia takiej precyzji i równomierności natężenia, jak soczewka Fresnela. W praktyce użycie tych elementów może doprowadzić do sytuacji, w której światło będzie mniej efektywne i niezgodne z zamierzonymi efektami wizualnymi. Zrozumienie funkcji każdego z tych narzędzi jest kluczowe dla uzyskania optymalnych wyników w pracy z oświetleniem, co podkreśla znaczenie wyboru odpowiednich akcesoriów w zależności od specyficznych potrzeb produkcji.

Pytanie 36

Jeżeli fotograf planuje realizację zdjęć katalogowych produktów na materiałach negatywowych przeznaczonych do światła żarowego, to asystent fotograficzny powinien przygotować oświetlenie

A. błyskowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy

B. błyskowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą

C. halogenowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy

D. halogenowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi wskazują na błędne zrozumienie wymogów dotyczących oświetlenia w kontekście fotografii katalogowej. Odpowiedzi sugerujące użycie lamp błyskowych są nieadekwatne, ponieważ błyskowe źródła światła generują intensywną, ale krótkotrwałą iluminację, co może prowadzić do niepożądanych efektów w przypadku materiałów negatywowych, które są bardziej wrażliwe na nagłe zmiany oświetlenia. W kontekście fotografii produktowej, gdzie kluczowe jest zachowanie prawidłowego odwzorowania kolorów oraz detali, lampy halogenowe zapewniają stabilne i przewidywalne oświetlenie. Oprócz tego, blendy srebrne i złote są używane z reguły w celu odbicia światła i dostosowania temperatury barwowej, co nie jest konieczne przy pracy z halogenami, które same w sobie produkują odpowiednie ciepłe światło. Typowe myślenie prowadzące do wyboru błysków czy blend nie opiera się na pełnym zrozumieniu wpływu różnych typów oświetlenia na jakość zdjęć, a także na materiałach używanych w procesie. W fotografii katalogowej, gdzie szczegóły są kluczowe, stosowanie statywów do stabilizacji lamp halogenowych, a także stołów bezcieniowych, jest standardem, który pozwala na uzyskanie wysokiej jakości obrazów, co jest niezbędne dla profesjonalnego wizerunku produktu.

Pytanie 37

W systemie E-TTL przedbłysk ma na celu

A. usunięcia nadmiaru ładunku elektrycznego zgromadzonego na kondensatorach lampy błyskowej

B. aktywowaniu funkcji redukcji efektu czerwonych oczu

C. oceny energii błysku niezbędnej do odpowiedniego oświetlenia fotografowanego przedmiotu

D. nawigowaniu automatycznej ostrości w ciemnym otoczeniu

W kontekście działania systemu E-TTL, niektóre z odpowiedzi mogą wprowadzać w błąd, prowadząc do nieporozumień w zakresie funkcji przedbłysku. Na przykład, stwierdzenie, że przedbłysk służy do uruchomienia funkcji redukcji czerwonych oczu, jest mylne. Redukcja czerwonych oczu jest zazwyczaj realizowana poprzez emitowanie serii krótkich błysków, co ma na celu zmniejszenie odblasku światła od siatkówki oka. Jednak nie jest to rola przedbłysku w technologii E-TTL, gdzie jego głównym zadaniem jest pomiar i dostosowanie energii błysku. Kolejny błąd polega na myleniu przedbłysku z funkcją automatycznej ostrości w ciemnym pomieszczeniu. Choć niektóre lampy błyskowe mogą posiadać dodatkowe funkcje, takie jak lampy pomocnicze do ustawiania ostrości, przedbłysk E-TTL nie jest bezpośrednio związany z tą funkcjonalnością. Wreszcie, błędne jest przekonanie, że przedbłysk jest używany do rozładowania nadmiernego ładunku elektrycznego na kondensatorach lampy. Proces ładowania i rozładowania kondensatorów to odrębne zagadnienie, które nie ma związku z pomiarem oświetlenia. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla pełnego wykorzystania potencjału technologii E-TTL oraz innych nowoczesnych rozwiązań w dziedzinie fotografii.

Pytanie 38

Zjawisko dyfuzji światła wykorzystuje się w fotografii przy zastosowaniu

A. softboxów i parasolek rozpraszających

B. reflektorów z soczewką Fresnela

C. lamp z tubusami i plastrami miodu

D. filtrów polaryzacyjnych

Zjawisko dyfuzji światła jest kluczowe w fotografii, a softboxy oraz parasolki rozpraszające są podstawowymi narzędziami stosowanymi do jego realizacji. Softboxy to konstrukcje, które wykorzystują dyfuzor, aby rozproszyć światło emitowane przez lampy, co skutkuje znacznie łagodniejszym i bardziej równomiernym oświetleniem. Dzięki temu uzyskujemy efekt, który minimalizuje ostre cienie i sprawia, że zdjęcia wydają się bardziej naturalne. Parasolki rozpraszające działają na podobnej zasadzie, ale są bardziej mobilne i łatwiejsze w użyciu dla początkujących fotografów. W praktyce softboxy doskonale sprawdzają się w portretach, produktach oraz w fotografii mody, gdzie kluczowe jest uzyskanie subtelnych przejść tonalnych. Warto również zauważyć, że odpowiedni dobór rozmiaru softboxa lub parasolki, a także ich ustawienie w przestrzeni, znacząco wpływa na uzyskany efekt. W branży fotograficznej, stosowanie tych narzędzi stało się standardem, a ich umiejętne wykorzystanie pozwala na osiągnięcie profesjonalnych rezultatów.

Pytanie 39

Jakie z wymienionych wartości odpowiadają ekspozycji ISO 100,1/125 s, f16?

A. ISO 200, l/250s, f16

B. ISO 100, l/30s, f16

C. ISO 200, l/500s, f16

D. ISO 100, l/60s, f16

Odpowiedź ISO 200, 1/250 s, f16 jest poprawna, ponieważ zmiana wartości ISO oraz czasu naświetlania, przy stałym ustawieniu przysłony f16, umożliwia uzyskanie tej samej ekspozycji. Zwiększenie ISO z 100 do 200 oznacza podwojenie czułości matrycy, co pozwala na uzyskanie jaśniejszego obrazu. Aby zrekompensować tę zmianę i utrzymać prawidłową ekspozycję, musimy skrócić czas naświetlania. Zmiana z 1/125 s na 1/250 s to dokładnie pół kroku, co zgadza się ze zwiększeniem ISO o jeden stopień. Takie przeliczenia są kluczowe w fotografii, zwłaszcza w sytuacjach, gdy chcemy uzyskać odpowiednią ekspozycję przy zmieniających się warunkach oświetleniowych. Przykładowo, w warunkach dobrego oświetlenia, wyższe ISO może być zastosowane z krótszym czasem naświetlania, co pozwala na uchwycenie ruchu bez rozmycia obrazu. W praktyce, fotografowie często muszą balansować pomiędzy ISO, czasem naświetlania i przysłoną, aby uzyskać zamierzony efekt bez utraty jakości zdjęcia.

Pytanie 40

Na ilustracji przeważa barwa

A. złamana.

B. zimna.

C. czysta.

D. dopełniająca.

Wybrałeś odpowiedź „czysta” i to rzeczywiście jest najbardziej trafne określenie w kontekście tej ilustracji. Barwy czyste to takie, które nie zostały zmieszane z innymi kolorami, bielą ani czernią. W praktyce oznacza to, że kolory są bardzo nasycone, wyraźne, bez domieszek i przygaszenia – dokładnie tak jak tutaj, gdzie zarówno czerwień, jak i pomarańcz na kole ratunkowym i obudowie są bardzo mocne i żywe. Projektanci często używają barw czystych w miejscach, gdzie priorytetem jest widoczność i szybka identyfikacja, np. w sprzęcie ratunkowym, znakach ostrzegawczych czy sygnalizacji, bo takie kolory od razu rzucają się w oczy. Z mojego doświadczenia wynika, że stosowanie barw czystych to nie tylko kwestia estetyki, ale głównie bezpieczeństwa – im mocniej coś kontrastuje z otoczeniem, tym szybciej można to dostrzec w sytuacji kryzysowej. Często w branży projektowej podkreśla się, by nie rozjaśniać i nie przygaszać takich kolorów właśnie w takich zastosowaniach. Takie rozwiązanie jest zgodne z normami dotyczącymi bezpieczeństwa na akwenach, gdzie ważna jest natychmiastowa rozpoznawalność sprzętu ratowniczego.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej