Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik weterynarii
Kwalifikacja: ROL.12 - Wykonywanie weterynaryjnych czynności pomocniczych
Data rozpoczęcia: 22 października 2025 15:44
Data zakończenia: 22 października 2025 16:22

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Najczęściej krew z konia pobiera się z żyły

A. czczej przedniej

B. szyjnej zewnętrznej

C. odpiszczelowej

D. szyjnej jarzmowej wewnętrznej

Odpowiedź 'szyjna zewnętrzna' jest prawidłowa, ponieważ to właśnie ta żyła jest najczęściej wykorzystywana do pobierania krwi od koni. Żyła szyjna zewnętrzna, znajdująca się po obu stronach szyi konia, jest dobrze widoczna i łatwo dostępna, co ułatwia proces pobierania krwi. Jej lokalizacja sprzyja również minimalizacji stresu u zwierzęcia oraz maksymalizacji bezpieczeństwa, zarówno dla konia, jak i dla osoby dokonującej zabiegu. Ponadto, krew pobierana z tej żyły może być używana do różnorodnych badań diagnostycznych, w tym oceny stanu zdrowia konia, monitorowania parametrów biochemicznych oraz oceny poziomu elektrolitów. W praktyce weterynaryjnej, znajomość anatomii żył konia oraz umiejętność prawidłowego pobierania krwi są kluczowe i powinny być wykonywane zgodnie z najlepszymi praktykami, aby zapewnić najwyższą jakość wyników badań.

Pytanie 2

Z jakiego materiału przeprowadza się badania nad gąbczastą encefalopatią bydła?

A. pień mózgu

B. móżdżek

C. rdzeń kręgowy

D. mózg

Pień mózgu jest kluczowym obszarem w badaniach gąbczastej encefalopatii bydła (BSE), ponieważ to właśnie w tym rejonie mózgu dochodzi do najważniejszych zmian patologicznych związanych z tą chorobą. BSE jest chorobą prionową, która prowadzi do uszkodzenia tkanki mózgowej, a pień mózgu odgrywa istotną rolę w kontrolowaniu podstawowych funkcji życiowych, takich jak oddychanie i krążenie. Zmiany w tym obszarze mogą być analizowane za pomocą technik histopatologicznych, takich jak barwienie dla prionów, co umożliwia wykrycie obecności patologicznych białek. Przykładem zastosowania wiedzy w tym zakresie jest przeprowadzanie badań przesiewowych u bydła, które mogą być narażone na BSE, w celu wczesnego wykrywania choroby i zapobiegania jej rozprzestrzenieniu. Standardy branżowe, takie jak te opracowane przez Światową Organizację Zdrowia Zwierząt (OIE), podkreślają znaczenie monitorowania i analizy pnia mózgu w kontekście BSE jako kluczowego elementu strategii zdrowia publicznego.

Pytanie 3

Przedstawione badanie kału metodą McMastera jest metodą

Należy odważyć próbkę kału i wprowadzić do niej nasycony roztwór MgSO₄ w proporcji 14 ml MgSO₄ na 1 g kału. Zawiesinę miesza się za pomocą mieszadła magnetycznego, po czym należy ją przecedzić przez sito i ponownie mieszać w mieszadle. Tak przygotowaną zawiesinę wprowadzić za pomocą pipety do komory McMastera. Po 3 minutach należy oglądać i zliczać jaja pasożytów w komorze McMastera używając mikroskopu.

A. sedymentacyjną.

B. jakościową.

C. larwoskopową.

D. ilościową.

Metoda McMastera jest uznawana za technikę ilościową w diagnostyce weterynaryjnej, szczególnie w kontekście parazytologii. Jej głównym celem jest precyzyjne określenie liczby jaj pasożytów w próbce kału, co pozwala na oszacowanie ich obecności na gram kału (epg - eggs per gram). Dzięki temu veterinariusze mogą ocenić nasilenie infestacji oraz podejmować odpowiednie kroki terapeutyczne. W praktyce, metoda ta jest szeroko stosowana w zarówno w badaniach klinicznych, jak i w programach monitorujących zdrowie zwierząt. Standaryzacja tej techniki przyczyniła się do jej popularności, ponieważ zapewnia powtarzalność wyników i umożliwia porównywalność danych między różnymi badaniami. Zastosowanie metody McMastera w praktyce wymaga staranności oraz znajomości zasad działania mikroskopu i technik przygotowania próbek, co jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników. Warto także zauważyć, że standardy sanitarno-weterynaryjne zalecają regularne monitorowanie zwierząt pod kątem pasożytów, co podkreśla rolę metody McMastera w utrzymywaniu zdrowia populacji zwierzęcych.

Pytanie 4

Czynnością pielęgnacyjną wykonaną na bydle nie jest

A. mycie zwierzęcia

B. kurtyzacja ogona

C. regulacja racic

D. usuwanie rogów

Kurtyzacja ogona nie jest standardową metodą pielęgnacyjną dla bydła. W hodowli chodzi o różne działania, które mają na celu dobrostan i zdrowie zwierząt. Kąpiel to jeden z tych ważnych zabiegów, bo poprawia higienę i samopoczucie bydła. Dekornizacja rogów to też istotna sprawa – pomaga uniknąć kontuzji zarówno u zwierząt, jak i osób pracujących z nimi. A korekcja racic? To już w ogóle kluczowa rzecz, bo dba o zdrowie nóg bydła i zapobiega wielu chorobom. Z moich obserwacji wynika, że kurtyzacja ogona nie jest uzasadniona w kontekście dobrostanu, więc nie wchodzi w standardy właściwej pielęgnacji bydła.

Pytanie 5

Agnezja nerki oznacza, iż organ

A. został usunięty chirurgicznie.

B. powiększył się.

C. uległ zanikowi.

D. nie został wykształcony.

Agnezja nerki to po prostu termin medyczny, który oznacza, że w czasie rozwoju embrionalnego ta nerka nie powstała tak, jak powinna. W klinice to może prowadzić do różnych problemów, jak na przykład kłopoty z równowagą elektrolitową, nadciśnieniem czy nawet niewydolnością nerek. Jeśli mamy do czynienia tylko z jedną nerka, to ta druga może się rozwinąć i lepiej funkcjonować. Ważne jest, żeby wiedzieć, że agnezja różni się od innych anomalii, jak hipoplazja, kiedy nerka jest, ale jest jakaś nie w pełni rozwinięta. Żeby zdiagnozować agnezję, często trzeba korzystać z bardziej zaawansowanych badań, jak USG czy tomografia, co jest standardem w diagnozowaniu problemów z nerkami.

Pytanie 6

Znak zdrowotny umieszczany na powierzchni produktów pochodzenia zwierzęcego przekazuje informacje o

A. terminie ważności

B. obecności GMO w danym produkcie

C. numerze identyfikacyjnym zakładu produkcji

D. zawartości dodatków do żywnościowych

Znak jakości zdrowotnej, zwany także znakiem zdrowotnym, jest istotnym elementem systemu zapewnienia jakości w produkcie pochodzenia zwierzęcego. Oznaczenie to, które widnieje na opakowaniu lub bezpośrednio na produkcie, zawiera kluczowe informacje, w tym numer identyfikacyjny zakładu produkcyjnego. Ten numer umożliwia śledzenie pochodzenia żywności oraz zapewnia konsumentów o spełnieniu wysokich standardów higieny i bezpieczeństwa. Przykładowo, w przypadku mięsa, obecność takiego znaku pozwala na identyfikację zakładu, w którym produkt został przetworzony, co jest niezbędne w razie ewentualnych problemów zdrowotnych lub kontroli jakości. Zgodnie z regulacjami Unii Europejskiej, każdy zakład zajmujący się produkcją żywności musi być zarejestrowany i nadzorowany, a znak jakości zdrowotnej stanowi potwierdzenie, że spełnia on wszystkie wymagane normy. Takie podejście jest zgodne z zasadami dobrej praktyki produkcyjnej (GMP) oraz systemem analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP), które mają na celu minimalizację ryzyka w łańcuchu dostaw żywności.

Pytanie 7

Aby zidentyfikować włośnicę, należy przeprowadzić pobranie poubojowe

A. fragmenty mięśni

B. zdrapkę skóry

C. surowicę

D. krew pełną

Wykrywanie włośnicy, choroby pasożytniczej wywołanej przez włośnia krętego (Trichinella spiralis), wymaga pobrania odpowiednich materiałów poubojowo, a najskuteczniejszą metodą jest analiza wycinków mięśni. W mięśniach zwierząt, szczególnie w mięśniu prążkowanym, pasożyt ten może być obecny w formie cyst. W przypadku sprawdzania obecności włośnia, analizuje się mięśnie, ponieważ to tam pasożyt przekształca się w larwy, które mogą być następnie przekazywane do organizmów drapieżnych, w tym ludzi. Praktyczne zastosowanie tej metody wymaga od inspektorów weterynaryjnych i laborantów przestrzegania standardów, takich jak wytyczne Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), co zapewnia zarówno bezpieczeństwo konsumentów, jak i zdrowie publiczne. Przeprowadzanie odpowiednich badań jest kluczowe dla minimalizowania ryzyka zakażeń, zwłaszcza w obszarach, gdzie spożycie mięsa dzikich zwierząt jest powszechne.

Pytanie 8

Jak definiuje się okres karencji leku lub preparatu stosowanego w weterynarii?

A. czas od podania ostatniej dawki leku do momentu jego wydalenia z organizmu zwierzęcia

B. czas od podania pierwszej dawki leku do momentu jego wydalenia z organizmu zwierzęcia

C. czas, w którym producent odpowiada za skuteczność terapeutyczną leku

D. data ważności preparatu przeznaczonego do stosowania u zwierząt

Wiele osób myli pojęcia związane z okresem karencji, co prowadzi do nieporozumień o jego znaczeniu i zastosowaniu w praktyce weterynaryjnej. Na przykład, odpowiedzi sugerujące, że okres ten zaczyna się od podania ostatniej dawki leku, są nieprawidłowe. W rzeczywistości, okres karencji odnosi się do momentu podania pierwszej dawki, co oznacza, że obejmuje cały czas działania leku w organizmie. Ponadto, stwierdzenie, że okres karencji to czas, w którym producent odpowiada za właściwości lecznicze leku, jest mylące, ponieważ dotyczy ono bardziej kwestii odpowiedzialności producenta niż bezpośrednich skutków stosowania leku. Właściwości lecznicze leku są zdefiniowane na etapie badań klinicznych i zatwierdzenia, a nie są związane z jego obiegiem w organizmie zwierzęcia po podaniu. Również termin ważności leku do stosowania u zwierząt nie ma związku z okresem karencji, ponieważ dotyczy on daty, do której produkt może być stosowany bez ryzyka jego nieskuteczności lub niebezpieczeństwa dla zdrowia. W praktyce, błędne rozumienie tych terminów może prowadzić do poważnych konsekwencji w zakresie bezpieczeństwa żywności oraz zdrowia zwierząt. Kluczowe jest, aby osoby pracujące z lekami weterynaryjnymi posiadały solidną wiedzę na temat okresów karencji, aby móc prawidłowo stosować leki i przestrzegać norm dotyczących bezpieczeństwa.

Pytanie 9

Nadzór nad jakością surowców pochodzenia zwierzęcego importowanych do Polski z krajów spoza Unii Europejskiej leży w gestii inspektoratów weterynaryjnych

A. głównych

B. powiatowych

C. granicznych

D. wojewódzkich

Kontrola jakości surowców zwierzęcych, które wwozimy do Polski z krajów spoza Unii Europejskiej, to bardzo ważne zadanie dla inspektoratów weterynarii na granicy. To oni zajmują się sprawdzaniem, czy te surowce są bezpieczne i spełniają normy, co jest kluczowe dla zdrowia publicznego i dobrostanu zwierząt. Na przykład, kiedy na granicy przyjmowane jest mięso, inspektorzy muszą dokładnie je badać, żeby mieć pewność, że wszystko jest w porządku. Jeśli znajdą coś nie tak, to mają prawo zatrzymać towar i podjąć decyzję, co dalej z nim zrobić. Dobrze jest, gdy mają też procedury wycofania, bo wtedy mogą szybko zareagować w kryzysowych sytuacjach. No i ważne, żeby byli na bieżąco z przepisami, bo to zapewnia skuteczność w kontrolowaniu jakości.

Pytanie 10

Obecność związków ketonowych w moczu psa może wskazywać na

A. cukrzycę

B. hemoglobinurię

C. ketozy

D. anemię

Ketony w moczu psa to dość istotny temat, zwłaszcza jeżeli chodzi o jego metabolizm lipidów. Jeśli pojawiają się w moczu, może to świadczyć o stanie ketozy. Ale uwaga! W przypadku cukrzycy obecność tych ketonów to już powód do zmartwień. W cukrzycy insulinozależnej organizm ma problem z wykorzystaniem glukozy jako źródła energii, bo brakuje insuliny. To sprawia, że zaczyna się rozkład tłuszczów, co prowadzi do produkcji ketonów. I tutaj mogą pojawić się komplikacje, bożeli jest hiperglikemia, to może dojść do kwasicy ketonowej, a to już naprawdę groźny stan. Dobrze jest to rozumieć, szczególnie dla weterynarzy, którzy muszą znać objawy cukrzycy i jej powikłania. Dlatego regularne badanie poziomu glukozy i ketonów w moczu psów jest kluczowe, by w porę zauważyć ewentualne problemy metaboliczne.

Pytanie 11

Jakiego zabiegu wymaga otwarcie powłok brzusznych?

A. Gastroskopii

B. Fetotomii

C. Rumenotomii

D. Bronchoskopii

Rumenotomia to chirurgiczny zabieg polegający na otwarciu brzusznej części żołądka u zwierząt przeżuwających, zwłaszcza bydła. Jest to procedura stosowana w przypadkach, gdy konieczne jest usunięcie ciał obcych z żwacza lub diagnozowanie i leczenie poważnych schorzeń, takich jak zapalenie. Podczas rumenotomii lekarz weterynarii wykonuje nacięcie w powłokach brzusznych, co pozwala na dostęp do narządów jamy brzusznej. Ważne jest, aby zabieg był przeprowadzany w sterylnych warunkach i przy użyciu odpowiednich technik znieczulenia. Przykładowo, w przypadku obecności ciała obcego, jak kawałek metalu czy kamień, rumenotomia pozwala na jego usunięcie, co może uratować życie zwierzęcia. Standardy weterynaryjne sugerują, że takie procedury powinny być przeprowadzane przez wykwalifikowanych specjalistów, aby minimalizować ryzyko powikłań oraz zapewniać optymalne warunki zdrowotne zwierzęcia po operacji.

Pytanie 12

Przedsiębiorstwa sektora spożywczego zobowiązane są, aby mięso po badaniu poubojowym zostało niezwłocznie schłodzone w rzeźni do temperatury nie wyższej niż

Fragment Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 853/2004

Wszelkie prace przy obróbce mięsa muszą być zorganizowane w sposób zapobiegający zanieczyszczeniu lub je minimalizujący. W tym celu, przedsiębiorstwa sektora spożywczego muszą zapewnić, aby:
a) mięso przeznaczone do rozbioru było wnoszone do pomieszczeń roboczych stopniowo, w miarę potrzeb;
b) w trakcie rozbioru, oddzielania tuszy od kości, trybowania, porcjowania i krojenia, pakowania jednostkowego lub zbiorczego, temperatura mięsa wynosiła nie więcej niż 3°C dla podrobów i 7°C dla pozostałego mięsa, przez utrzymanie temperatury otoczenia nie wyższej niż 12°C lub za pomocą innego alternatywnego systemu o równoważnym skutku;

A. 12°C

B. 7°C

C. 3,7°C

D. 3°C

Wybór innej temperatury schłodzenia mięsa po badaniu poubojowym, niż 7°C, wskazuje na niepełne zrozumienie regulacji dotyczących bezpieczeństwa żywności. Wiele osób może uważać, że niższe temperatury, takie jak 3°C, są bardziej odpowiednie, jednak w kontekście przepisów prawnych dotyczących mięsa, tylko 7°C jest dopuszczalne dla jego przechowywania w rzeźniach. Wybierając 12°C czy 3°C, można wpaść w pułapkę myślenia, że im niższa temperatura, tym lepiej, co w rzeczywistości może prowadzić do nieprawidłowego przechowywania. Schłodzenie do 12°C nie spełnia wymogów najwyższej jakości produktów spożywczych, ponieważ w tej temperaturze ryzyko namnażania się bakterii znacząco rośnie. Dodatkowo, podczas transportu i sprzedaży mięsa, utrzymanie niewłaściwej temperatury może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych dla konsumentów. Niezrozumienie zasad dotyczących odpowiednich temperatur może prowadzić do poważnych błędów w procesie produkcji i dystrybucji, co jest nie tylko szkodliwe dla zdrowia publicznego, ale również zagraża reputacji i przyszłości przedsiębiorstwa w sektorze spożywczym.

Pytanie 13

W obrębie gospodarstwa można przeprowadzić ubój bydła, które nie przekroczyło wieku

A. 12 miesięcy

B. 6 miesięcy

C. 24 miesięcy

D. 18 miesięcy

Wybór wieku 18 miesięcy, 12 miesięcy lub 24 miesięcy w kontekście uboju bydła na własny użytek jest niezgodny z obowiązującymi przepisami i zasadami dobrostanu zwierząt. Ustawodawstwo jasno określa, że jedynie ubój cieląt, które nie przekroczyły 6. miesiąca życia, jest dozwolony w ramach uboju na własny użytek. Przekraczanie tego wieku wiąże się z dodatkowymi wymaganiami sanitarnymi oraz regulacjami prawnymi, które są stosowane w przypadku uboju zwierząt dorosłych, takich jak ubój przemysłowy, gdzie konieczne są odpowiednie zezwolenia oraz przestrzeganie rygorystycznych norm weterynaryjnych. Niektóre osoby mogą mylić uboje na własny użytek z działalnością komercyjną, co prowadzi do niewłaściwych wyobrażeń o możliwościach i ograniczeniach prawnych. Zdarza się również, że ludzie sądzą, iż im starsze zwierzę, tym lepsze mięso, co jest błędnym założeniem. W praktyce, mięso z młodych cieląt jest często bardziej pożądane ze względu na jego delikatność i smak. Ignorowanie wymogów prawnych w tej kwestii może prowadzić do konsekwencji prawnych, a także do negatywnych skutków dla dobrostanu zwierząt oraz jakości produktów mięsnych. Dlatego kluczowe jest świadome podejście do przepisów dotyczących hodowli i uboju zwierząt, w celu zapewnienia ich dobrostanu oraz bezpieczeństwa zdrowotnego konsumentów.

Pytanie 14

W ciągu 7 dni od narodzin cielęcia lub przed jego opuszczeniem przez gospodarstwo, posiadacz zwierzęcia ma obowiązek

A. złożenia wniosku o kolczyki oraz zgłoszenia tego faktu do ARiMR

B. złożenia wniosku o kolczyki do zatwierdzonego dostawcy

C. oznakowania zwierzęcia i zgłoszenia tego faktu do ARiMR

D. oznakowania zwierzęcia i złożenia wniosku o paszport do zatwierdzonego dostawcy

Twoje odpowiedzi, które nie wskazują na ten kluczowy obowiązek, pokazują, że pewnie nie do końca rozumiesz, jak to z tym zarządzaniem hodowlą jest. Wniosek o kolczyki i zgłoszenie do zatwierdzonego dostawcy to niby fajne pomysły, ale nie załatwia to sprawy, bo musisz zgłosić je do ARiMR, żeby wszystko było w porządku. Często ludzie mylą te procesy z innymi obowiązkami, które ustawodawstwo na nas nakłada. Oznakowanie bez rejestracji w ARiMR to tak jakby nie robić nic, bo identyfikacja i monitorowanie to kluczowe sprawy. A pomysł, że jak złożysz wniosek o paszport, to wszystko jest załatwione, to kompletny błąd. Właściciele mają tendencję do myślenia, że wystarczy tylko oznakować zwierzę, a to nie do końca tak działa. Musisz też zgłosić do odpowiedniego organu, bo to naprawdę ma wpływ na zdrowie zwierząt i ich dobrostan. Warto to zrozumieć, żeby uniknąć problemów związanych z identyfikowalnością.

Pytanie 15

Pepsyna znajduje zastosowanie w technice

A. dekantacji

B. trichinoskopowej

C. flotacji

D. wytrawiania

Pepsyna jest enzymem proteolitycznym, który odgrywa kluczową rolę w procesie trawienia białek w organizmach zwierzęcych. W kontekście metod laboratoryjnych, pepsyna jest wykorzystywana w wytrawianiu, co oznacza enzymatyczne rozkładanie białek na mniejsze peptydy. Proces ten ma zastosowanie w różnych dziedzinach, takich jak biotechnologia, analiza żywności czy badania biologiczne. Na przykład, w analizie składu białkowego żywności, pepsyna jest stosowana do przygotowania próbek, co pozwala na dalsze analizy spektroskopowe lub chromatograficzne. Poprzez wytrawianie białek, możliwe jest zrozumienie ich struktury oraz funkcji, co ma kluczowe znaczenie w badaniach nad chorobami białkowymi oraz w rozwijaniu nowych terapii. Warto także zauważyć, że wytrawianie z wykorzystaniem pepsyny stanowi standardową metodę w laboratoriach zajmujących się biochemicznymi badaniami enzymatycznymi.

Pytanie 16

Badanie rektalne przeprowadza się przez

A. cewkę moczową

B. jamę ustną

C. odbyt

D. pochwę

Badanie rektalne, znane również jako badanie per rectum, jest procedurą diagnostyczną wykonywaną przez odbyt. Jest to istotny element oceny stanu zdrowia pacjentów, szczególnie w kontekście schorzeń układu pokarmowego, prostaty u mężczyzn oraz chorób odbytnicy. W trakcie tego badania lekarz wprowadza palec do odbytu, co pozwala na ocenę struktury i ewentualnych nieprawidłowości, takich jak guzy, polipy czy stany zapalne. Badanie rektalne jest standardem w diagnostyce niektórych chorób, np. raka jelita grubego, i powinno być wykonywane regularnie u pacjentów powyżej określonego wieku lub z grupy ryzyka. Dodatkowo, w przypadku mężczyzn, badanie to pozwala na ocenę stanu prostaty, co jest szczególnie ważne w kontekście profilaktyki raka prostaty. Przestrzeganie zasad aseptyki i odpowiednie przygotowanie pacjenta są kluczowe dla skuteczności i komfortu tego badania.

Pytanie 17

Gdzie larwy włośni najchętniej się osiedlają?

A. przepona dzików i język koni

B. przepona koni oraz serce świni

C. język świni oraz wątroba dzików

D. język koni i wątroba dzików

Larwy włośni, będące stadium rozwojowym pasożytniczego nicienia Trichinella spiralis, osiedlają się głównie w przeponie dzików oraz w języku koni. Wybór tych miejsc jest związany z ich ukrwieniem oraz dostępnością składników odżywczych, co sprzyja ich dalszemu rozwojowi. Przepona dzików i język koni to tkanki, w których larwy mogą osiedlać się i przekształcać w dorosłe osobniki. Z punktu widzenia praktyki weterynaryjnej, znajomość tych miejsc osiedlania się larw jest kluczowa dla monitorowania i kontroli chorób związanych z włośnicą, szczególnie w populacjach dzikich zwierząt oraz koni. Właściwe zarządzanie zdrowiem zwierząt oraz przestrzeganie standardów bioasekuracji są niezbędne dla zapobiegania rozprzestrzenianiu się tej choroby. Ponadto, edukacja w zakresie właściwego przyrządzania mięsa, pochodzącego od dzików i koni, może znacząco zredukować ryzyko zakażenia włośnicą w populacjach ludzkich, co jest szczególnie istotne w kontekście zdrowia publicznego.

Pytanie 18

Dokumenty związane z leczeniem zwierząt gospodarskich powinny być archiwizowane

A. 5 lat

B. 3 miesiące

C. 3 lata

D. 6 miesięcy

Przechowywanie dokumentów weterynaryjnych przez okres krótszy niż 3 lata jest niewłaściwe i niezgodne z przepisami prawa. Wybór okresu 6 miesięcy, 3 miesięcy lub 5 lat może prowadzić do niepełnej dokumentacji, co ma poważne konsekwencje zdrowotne i prawne. Przechowywanie dokumentacji przez 6 miesięcy może wydawać się wystarczające w przypadku niektórych mniej poważnych przypadków, jednak nie uwzględnia to potencjalnych długoterminowych problemów zdrowotnych, które mogą wystąpić po zakończeniu leczenia. Z kolei 3 miesiące to zdecydowanie zbyt krótki czas, aby zbudować rzetelną historię leczenia, co jest kluczowe dla rozwoju i zdrowia zwierząt. Wydłużenie czasu przechowywania do 5 lat mogłoby wydawać się zaletą, jednak może prowadzić do zbędnych kosztów związanych z archiwizacją oraz trudności w zarządzaniu przestrzenią i danymi. Dlatego kluczowe jest przestrzeganie ustalonych norm, które nakładają na hodowców i weterynarzy obowiązek przechowywania dokumentacji przez co najmniej 3 lata, co zapewnia zrównoważone podejście do zdrowia zwierząt oraz zgodność z przepisami.

Pytanie 19

Wśród fizycznych metod dezynfekcji zalicza się używanie

A. pary wodnej

B. chlorku sodowego

C. wody utlenionej

D. fioletu krystalicznego

Prawidłową odpowiedzią jest para wodna, która jest uznawana za jedną z fizycznych metod dezynfekcji. Jej skuteczność wynika z wysokiej temperatury, która jest w stanie zabić wiele rodzajów mikroorganizmów, w tym bakterie, wirusy oraz grzyby. Para wodna stosowana jest w różnych zastosowaniach, takich jak dezynfekcja powierzchni w szpitalach, restauracjach czy zakładach przemysłowych. W instytucjach medycznych używa się autoklawów, które poddają narzędzia działaniu wysokiej temperatury pary wodnej pod ciśnieniem, eliminując patogeny. Ponadto, dezynfekcja parą wodną jest ekologiczna, nie pozostawia szkodliwych resztek chemicznych i nie wpływa negatywnie na środowisko, co czyni ją zgodną z zasadami zrównoważonego rozwoju. Warto także zaznaczyć, że stosowanie pary wodnej jako metody dezynfekcji znajduje potwierdzenie w normach takich jak EN 13795, które określają wymagania dotyczące materiałów stosowanych w ochronie zdrowia. Z tego powodu para wodna jest cenioną metodą dezynfekcji, szczególnie w kontekście wrażliwych środowisk, gdzie higiena jest kluczowa.

Pytanie 20

W zakładzie ubojowym zajmującym się bydłem, błękitem patentowym powinny być pokryte

A. wątroby

B. czaszki

C. śledziony

D. skóry

Zabarwienie czaszek bydła błękitem patentowym jest praktyką stosowaną w rzeźniach, która ma na celu oznakowanie mięsa, które pochodzi od zwierząt, które były poddane odpowiednim badaniom zdrowotnym. Błękit patentowy działa jako wskaźnik, który pozwala na identyfikację i śledzenie pochodzenia produktów mięsnym. Proces ten jest kluczowy w kontekście bezpieczeństwa żywności oraz ochrony zdrowia publicznego, ponieważ pozwala na szybkie wycofanie ze sprzedaży produktów, które mogą być zanieczyszczone lub pochodzić od zwierząt chorych. Zastosowanie błękitu patentowego jest również zgodne z regulacjami unijnymi, które nakładają na zakłady przetwórstwa mięsnego obowiązek zapewnienia wysokich standardów higieny oraz kontroli jakości. Przykładowo, w sytuacji, gdy na rynku pojawią się przypadki wykrycia chorób zakaźnych, takich jak BSE (choroba szalonych krów), oznakowanie błękitem patentowym pomoże w szybkim identyfikowaniu i eliminowaniu zagrożeń związanych z konsumpcją mięsa.

Pytanie 21

Tętno u psa można zmierzyć na tętnicy

A. udowej

B. usznej

C. twarzowej

D. szczękowej

Badanie tętna u psa na tętnicy udowej to coś, co robi się w weterynarii dość często. To miejsce, gdzie tętno da się łatwo wyczuć i pokazuje ogólny stan zdrowia pupila. Tętnica udowa znajduje się z tyłu nogi, więc nie ma problemu z dostępem podczas badania. Wiedza na temat tętna jest super ważna, zwłaszcza przy diagnozowaniu chorób serca i ocenie stanu zdrowia psa. Zwykle tętno psa mieści się w przedziale 60-160 uderzeń na minutę, ale to zależy od rasy i rozmiaru. Jak weterynarze i właściciele psów umieją dobrze wyczuwać tętno na udzie, to mogą szybciej zauważyć jakieś nieprawidłowości, co może uratować zdrowie zwierzaka. Jeśli nie czujesz tętna lub jego wartości są dziwne, lepiej od razu skontaktować się z weterynarzem.

Pytanie 22

Do sporządzenia roztworu NaCl o stężeniu 26,5% w celu analizy kału, jakie składniki powinny zostać zastosowane?

A. 13,25 g NaCl oraz 367,5 ml wody

B. 13,25 g NaCl oraz 50 ml wody

C. 26,5 g NaCl oraz 100 g wody

D. 26,5 g NaCl oraz 73,5 g wody

Roztwór 26,5% NaCl to trochę jak przepis na koktajl, w którym w 100 g mikstury masz 26,5 g soli i 73,5 g wody. Zrozumienie tego, co to znaczy procent wagowy, jest kluczowe, bo mówimy tu o masie substancji w porównaniu do całej masy roztworu. Więc, jak chcesz przygotować taki roztwór, musisz połączyć 26,5 g NaCl z odpowiednią ilością wody, co w tym przypadku daje nam 73,5 g. Takie roztwory są naprawdę ważne w laboratoriach, na przykład przy badaniach kału, gdzie dokładność ma ogromne znaczenie. Z mojego doświadczenia, warto trzymać się dobrych praktyk, czyli mierzyć wszystko dokładnie, żeby nie było niespodzianek. Staraj się być precyzyjny, bo to może naprawdę wpłynąć na to, co wyjdzie w badaniach.

Pytanie 23

Hepatotoksyczne efekty mykotoksyn przejawiają się poprzez uszkodzenie

A. wątroby

B. serca

C. nerek

D. płuc

Hepatotoksyczność odnosi się do zdolności substancji chemicznych, w tym mykotoksyn, do uszkadzania wątroby. Wątroba jest kluczowym organem w metabolizmie, detoksykacji oraz syntezie białek. Mykotoksyny, będące naturalnymi związkami wytwarzanymi przez niektóre grzyby, mogą powodować poważne uszkodzenia hepatocytów, co prowadzi do zaburzeń w funkcjonowaniu wątroby. Przykładem jest aflatoksyna, która może wywoływać marskość wątroby oraz zwiększać ryzyko rozwoju nowotworów wątroby. Zrozumienie hepatotoksyczności mykotoksyn jest kluczowe dla monitorowania jakości żywności i pasz, co jest zgodne z normami takimi jak HACCP (Hazard Analysis and Critical Control Points), które mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa żywności. Wiedza na temat mykotoksyn jest niezbędna dla specjalistów z zakresu żywienia, weterynarii oraz ochrony zdrowia publicznego, aby skutecznie oceniać ryzyko i wprowadzać odpowiednie środki zaradcze.

Pytanie 24

Z kota, który może być zakażony FeLV, do przeprowadzenia badania serologicznego należy pobrać próbkę

A. śliny

B. kotu

C. moczu

D. krwi

Prawidłowa odpowiedź to pobranie próbki krwi, ponieważ testy serologiczne w diagnostyce zakażeń wirusowych u kotów, takich jak wirus białaczki kotów (FeLV), wymagają analizy surowicy krwi. Badania te pozwalają na wykrycie obecności przeciwciał lub antygenów wirusa w organizmie. W przypadku FeLV, odpowiednie testy serologiczne, takie jak ELISA (z ang. Enzyme-Linked Immunosorbent Assay), są standardem w praktyce weterynaryjnej i umożliwiają szybką i dokładną diagnozę. Regularne badania krwi kotów, szczególnie tych z grupy ryzyka, są kluczowe dla monitorowania zdrowia zwierząt i wczesnego wykrywania infekcji, co pozwala na podjęcie odpowiednich działań leczniczych. Zgodnie z wytycznymi weterynaryjnymi, wczesne wykrycie zakażenia FeLV może znacząco poprawić jakość życia kota oraz zminimalizować ryzyko zakażenia innych zwierząt.

Pytanie 25

Co oznacza termin Dobra Praktyka Higieniczna?

A. GMP

B. DPP

C. HACCP

D. GHP

Dobra Praktyka Higieniczna (GHP) odnosi się do zestawu zasad i praktyk mających na celu zapewnienie odpowiedniego poziomu higieny w procesach produkcji żywności. GHP obejmuje wszystkie etapy, od pozyskiwania surowców aż po dystrybucję gotowych produktów. Przykładowo, w zakładzie produkcyjnym GHP wymaga regularnego czyszczenia i dezynfekcji powierzchni roboczych, stosowania odpowiednich środków ochrony osobistej przez pracowników oraz monitorowania warunków przechowywania produktów. Wprowadzenie GHP w przedsiębiorstwie spożywczym jest kluczowe, aby zminimalizować ryzyko zanieczyszczenia mikrobiologicznego, chemicznego czy fizycznego. W praktyce, przestrzeganie zasad GHP jest fundamentem dla skutecznego wdrożenia systemów takich jak HACCP, który polega na identyfikacji i kontroli zagrożeń w procesie produkcyjnym. Ponadto, GHP to nie tylko obowiązek prawny, ale także element budowania zaufania konsumentów oraz poprawy jakości żywności. Dlatego organizacje na całym świecie stosują GHP jako podstawowy standard w branży spożywczej, co sprzyja ochronie zdrowia publicznego oraz bezpieczeństwa żywnościowego.

Pytanie 26

Do zakresu obowiązków Inspekcji Weterynaryjnej nie wchodzi

A. zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt

B. nadzór nad produkcją pasz

C. badanie zwierząt rzeźnych oraz produktów pochodzenia zwierzęcego

D. leczenie chorób odzwierzęcych

Odpowiedź "leczenie chorób odzwierzęcych" jest prawidłowa, ponieważ inspekcja weterynaryjna, w ramach swoich zadań, skupia się na nadzorze i kontrolowaniu aspektów związanych z ochroną zdrowia zwierząt oraz bezpieczeństwem produktów pochodzenia zwierzęcego. Zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt, badanie zwierząt rzeźnych i produktów pochodzenia zwierzęcego oraz nadzór nad produkcją pasz są kluczowymi działaniami, które mają na celu minimalizowanie ryzyka wystąpienia chorób i zapewnienie zdrowia publicznego. Leczenie chorób odzwierzęcych natomiast jest zadaniem lekarzy weterynarii i nie leży w zakresie obowiązków inspekcji. Przykładem zastosowania tych zasad jest monitorowanie i kontrolowanie ognisk chorób zakaźnych, takich jak afrykański pomór świń, gdzie inspekcja weterynaryjna odgrywa kluczową rolę w wykrywaniu i zwalczaniu choroby. Działania te są zgodne z europejskimi przepisami dotyczącymi zdrowia zwierząt oraz bezpieczeństwa żywności.

Pytanie 27

W przypadku sprzedaży bezpośredniej dozwolona jest sprzedaż

A. zajączków i cieląt

B. cieląt i świń

C. drobiu i zajączków

D. świn i drobiu

Odpowiedź 'drobiu i zajęczaków' jest prawidłowa, ponieważ w ramach sprzedaży bezpośredniej dopuszczone są tylko określone grupy zwierząt, które spełniają rygorystyczne normy sanitarno-epidemiologiczne. Sprzedaż drobiu oraz zajęczaków, jak króliki czy zające, jest regulowana przez przepisy prawa, które mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego oraz ochronę zdrowia publicznego. Przykładowo, w Polsce sprzedaż drobiu odbywa się zgodnie z normami określonymi w rozporządzeniach dotyczących weterynarii oraz zdrowia publicznego, co obliguje sprzedawców do przestrzegania standardów higieny. Ponadto, zajęczaki, jako zwierzęta rzeźne, również podlegają tym samym regulacjom. Sprzedaż tych kategorii zwierząt bezpośrednio od producenta do konsumenta może być korzystna dla lokalnych gospodarstw rolnych, pozwalając na efektywniejsze dotarcie do rynku. Warto zaznaczyć, że praktyki te są zgodne z ideą wspierania lokalnej gospodarki oraz dostosowania produkcji do realnych potrzeb konsumentów.

Pytanie 28

Badanie przeprowadza się za pomocą fekalizera?

A. wirusologiczne

B. bakteriologiczne

C. parazytologiczne

D. hematologiczne

Odpowiedzi związane z wirusologią, bakteriologią i hematologią są błędne, ponieważ każda z tych dziedzin wymaga innych metod diagnostycznych i nie jest bezpośrednio związana z użyciem fekalizera. W przypadku wirusologii, diagnostyka opiera się głównie na technikach molekularnych, takich jak PCR, które wymagają innego rodzaju materiału biologicznego, zazwyczaj krwi lub wymazów, a nie próbki kału. Podobnie, w bakteriologii, badania polegają na izolacji bakterii z różnych płynów ustrojowych czy tkanek, co również nie uwzględnia fekalizera. Hematologia koncentruje się na badaniach krwi, w tym morfologii krwi czy koagulologii, co jest całkowicie odrębne od analizy próbek kału. Typowy błąd myślowy w tym przypadku polega na myleniu różnych rodzajów badań laboratoryjnych i ich specyfiki, co może prowadzić do niewłaściwych wniosków na temat zastosowania konkretnego narzędzia. Zrozumienie, że każdy rodzaj badania wymaga odpowiednich metodologii i narzędzi, jest kluczowe w diagnostyce medycznej.

Pytanie 29

Właściciel powinien poinformować ARMiR o oznakowaniu prosiąt w ciągu

A. 30 dni

B. 14 dni

C. 28 dni

D. 7 dni

Zgłoszenie faktu oznakowania prosiąt do ARMiR w ciągu 7 dni jest zgodne z obowiązującymi w Polsce przepisami dotyczącymi hodowli zwierząt. Oznakowanie prosiąt jest kluczowym elementem zapewniającym odpowiednią identyfikację i monitorowanie zwierząt w gospodarstwie. Przepisy nakładają na właścicieli zwierząt obowiązek informowania odpowiednich organów o każdym nowym oznakowaniu, co ma na celu poprawę śledzenia ruchów zwierząt, ich zdrowia oraz pochodzenia. Praktyczne zastosowanie tej zasady to np. wprowadzenie systemu identyfikacji, który umożliwia szybkie i efektywne zgłaszanie zmian w statusie zwierząt. Dzięki spóźnieniu z zgłoszeniem, hodowcy mogą napotkać trudności, takie jak problemy z finansowaniem, brak dostępu do programów wsparcia czy też kontrole weterynaryjne. Dlatego przestrzeganie 7-dniowego terminu jest nie tylko obowiązkiem, ale także kluczowym elementem zarządzania hodowlą.

Pytanie 30

Szczepionka Biocan DP przeznaczona jest do ochrony przed

A. chorobą Rubartha i panleukopenią

B. parwowirozą oraz nosówką

C. panleukopenią i parwowirozą

D. nosówką oraz chorobą Rubartha

Biocan DP jest szczepionką, która została zaprojektowana w celu ochrony psów przed dwoma poważnymi chorobami wirusowymi: parwowirozą i nosówką. Parwowiroza jest wysoce zakaźną chorobą wirusową, która może prowadzić do ciężkiej biegunki, wymiotów oraz odwodnienia, a w skrajnych przypadkach do śmierci. Nosówka, z kolei, jest wirusowym zakażeniem, które może wpłynąć na układ oddechowy, pokarmowy oraz nerwowy. Szczepienie za pomocą Biocan DP jest szczególnie istotne w profilaktyce tych chorób, zwłaszcza w przypadku szczeniąt, które są bardziej narażone na infekcje. Zgodnie z zaleceniami weterynaryjnymi, szczepienia te powinny być przeprowadzane regularnie, aby zapewnić optymalną ochronę i zmniejszyć ryzyko wystąpienia epidemii w populacji psów. Przykładem dobrej praktyki jest wprowadzenie szczepień już w młodym wieku, co pozwala na zbudowanie odpowiedniej odporności przed pojawieniem się patogenów w otoczeniu. Zrozumienie znaczenia szczepień, takich jak Biocan DP, jest kluczowe dla zdrowia psów oraz dla utrzymania ich w dobrej kondycji przez całe życie.

Pytanie 31

Która z danych na temat nanoszenia symbolu jakości zdrowotnej jest zgodna z aktualnie obowiązującymi przepisami prawnymi?

A. Symbol jest nanoszony niezwłocznie po przeprowadzeniu badania przedubojowego

B. Znakowanie zdrowotne odbywa się na wewnętrznej stronie tuszy

C. Symbol musi zawierać numer identyfikacyjny rzeźni

D. Nadzór nad procesem znakowania sprawuje właściciel rzeźni

Nanoszenie znaku jakości zdrowotnej na produkty mięsne to proces, który musi być zgodny z rygorystycznymi normami oraz przepisami prawnymi. Twierdzenie, że znak jest nanoszony natychmiast po badaniu przedubojowym, jest mylące, ponieważ takie badania są jedynie wstępnym krokiem w procesie oceny zdrowia zwierząt, a znakowanie następuje dopiero po zakończeniu wszystkich wymaganych badań i inspekcji. Właściciele rzeźni, mimo iż są odpowiedzialni za proces znakowania, nie sprawują nad nim nadzoru – to do inspektorów weterynaryjnych należy ostateczna kontrola i zatwierdzenie znakowania, co gwarantuje, że produkty są wolne od chorób i spełniają normy sanitarno-epidemiologiczne. Warto także zauważyć, że znakowanie zdrowotne nie powinno odbywać się na wewnętrznej stronie tuszy, lecz na powierzchni, która jest łatwo dostępna i widoczna dla konsumentów. Oznaczenie wewnętrzne mogłoby utrudnić identyfikację produktu, co jest niezgodne z zasadami transparentności w branży. Typowym błędem myślowym jest założenie, że wszystkie aspekty procesu znakowania są w gestii właściciela rzeźni, podczas gdy w rzeczywistości wymagana jest współpraca z organami weterynaryjnymi, które zapewniają przestrzeganie norm prawnych oraz ochronę zdrowia publicznego.

Pytanie 32

Aby wyeliminować inwazję włosogłówki, konieczne jest pobranie do analizy

A. kał

B. płyn otrzewnowy

C. krew

D. mocz

Wybór kału jako materiału do badania w przypadku podejrzenia inwazji włosogłówki jest uzasadniony, ponieważ włosogłówka (Trichuris trichiura) jest pasożytem jelitowym, którego formy dorosłe żyją w jelicie grubym człowieka. W organizmie człowieka pasożyt ten składa jaja, które są następnie wydalane z kałem. W związku z tym badanie kału jest kluczowe do wykrywania obecności jaj włosogłówki. W praktyce, aby skutecznie zdiagnozować infekcje pasożytnicze, należy stosować metody, takie jak badanie mikroskopowe próbek kału lub testy immunologiczne. Standardowe procedury diagnostyczne, zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, zalecają wykonywanie co najmniej dwóch badań kału w odstępie kilku dni, aby zwiększyć szanse na wykrycie jaj, biorąc pod uwagę ich zmienność w wydalaniu. Dobrą praktyką jest również zbieranie próbek rano, gdyż w tym czasie wydalanie jaj jest najintensywniejsze.

Pytanie 33

Do analiz pobiera się krew tętniczą

A. serologicznych

B. bakteriologicznych

C. morfologicznych

D. gazometrycznych

Pojęcie badań morfologicznych odnosi się głównie do analizy kompozycji krwi, w tym liczby krwinek czerwonych, białych i płytek krwi, co nie jest bezpośrednio związane z oceną funkcji gazowej. Morfologia krwi, chociaż istotna w diagnostyce ogólnoustrojowej, nie dostarcza informacji o stanie wymiany gazowej, która jest kluczowa w kontekście oceny stanu zdrowia pacjenta z problemami oddechowymi. Z kolei badania serologiczne koncentrują się na ocenie obecności przeciwciał oraz antygenów, co może być użyteczne w diagnostyce infekcji, ale również nie odnosi się do analizy gazów we krwi. Bakteriologia z kolei polega na identyfikacji drobnoustrojów w próbkach biologicznych i również nie dotyczy pomiaru gazów. Typowym błędem w myśleniu jest mylenie różnych typów badań i ich zastosowań. Kluczowe jest zrozumienie, że każde z tych badań ma swoje specyficzne przeznaczenie i nie można ich zamiennie stosować. Właściwe podejście do diagnostyki wymaga nie tylko wiedzy teoretycznej, ale także praktycznej znajomości metod i ich zastosowań w kontekście klinicznym.

Pytanie 34

W trakcie uboju bydła pobiera się rdzeń przedłużony w celu przeprowadzenia analizy na temat

A. brucelozy

B. gąbczastej encefalopatii

C. listeriozy

D. enzootycznej białaczki bydła

Enzootyczna białaczka bydła, bruceloza oraz listerioza to choroby, które również mogą wpływać na bydło, jednak pobieranie rdzenia przedłużonego nie jest standardową procedurą dla ich diagnozowania. Enzootyczna białaczka bydła, która jest nowotworem wirusowym, jest zazwyczaj diagnozowana poprzez badania serologiczne, poszukujące obecności wirusa w organizmie lub przeciwciał przeciwko niemu. Bruceloza, będąca chorobą zakaźną wywołaną przez bakterie z rodzaju Brucella, również wymaga innych metod diagnostycznych, takich jak testy serologiczne lub mikrobiologiczne, a nie pobierania rdzenia przedłużonego. Natomiast listerioza, wywołana przez bakterię Listeria monocytogenes, jest szczególnie niebezpieczna dla ciężarnych kobiet i noworodków, a jej diagnoza opiera się na badaniach laboratoryjnych krwi lub próbki tkankowej, a nie na badaniu rdzenia przedłużonego. Wskazuje to na nieporozumienie dotyczące charakterystyki tych chorób. Często występuje mylne przekonanie, że wszystkie choroby zakaźne wymagają takich samych metod diagnostycznych. Różnorodność patogenów wymaga zastosowania odpowiednich procedur w zależności od podejrzewanej choroby, co jest kluczowe dla skutecznego monitorowania i kontroli zdrowia zwierząt. Dlatego zrozumienie specyfiki każdej z chorób oraz odpowiednich metod diagnostycznych jest istotne w praktyce weterynaryjnej i w kontekście bezpieczeństwa zdrowotnego.

Pytanie 35

Która z dostępnych nici chirurgicznych ma największą grubość?

A. Dexon 2-0

B. Dexon 5-0

C. Dexon 2

D. Dexon 0

Dexon 2 to najgrubsza nić chirurgiczna wśród wymienionych opcji, co czyni ją odpowiednią do zastosowań wymagających mocniejszego i bardziej trwałego wsparcia tkanek. Nić Dexon, wykonana z poliglikolanu, jest materiałem wchłanialnym, co oznacza, że z czasem ulega degradacji w organizmie. Użycie grubszej nici, takiej jak Dexon 2, jest zalecane w przypadku mocnych napięć tkanek, np. podczas szycia narządów wewnętrznych czy w chirurgii ortopedycznej. Przykładowo, w operacjach jelitowych, nić Dexon 2 zapewnia wystarczającą wytrzymałość na rozciąganie, co jest kluczowe dla prawidłowego gojenia się ran. Dodatkowo, stosowanie mocnych nici w rejonach o dużym napięciu zmniejsza ryzyko rozerwania szwów, co ma istotne znaczenie dla sukcesu operacji. Warto również zauważyć, że podczas wyboru nici chirurgicznych należy kierować się ich średnicą oraz zastosowaniem, co wpływa na skuteczność leczenia. Standardy dotyczące wyboru nici są określone przez organizacje branżowe, które rekomendują dobór materiałów na podstawie konkretnego rodzaju zabiegu i stanu pacjenta.

Pytanie 36

Jakie jest zwierzę pośrednie dla tasiemca psiego Dipylidium caninum?

A. kleszcz.

B. wesz.

C. pchła.

D. mrówka.

Pchła, jako żywiciel pośredni tasiemca psiego Dipylidium caninum, odgrywa kluczową rolę w cyklu życiowym tego pasożyta. Tasiemiec ten reprodukuje się w jelitach psów i kotów, gdzie wydaje jaja, które następnie są wydalane z kałem. Pchły, żywiąc się krwią zwierząt, mogą przypadkowo zjeść te jaja, które przechodzą w ich organizm. W pchłach jaja tasiemca rozwijają się w larwy, które w momencie ukąszenia zwierzęcia mogą być przekazywane dalej. Dlatego zrozumienie roli pcheł w cyklu życiowym Dipylidium caninum jest istotne dla profilaktyki i kontroli zakażeń u zwierząt domowych. Praktyczne wskazówki dla właścicieli zwierząt obejmują regularne stosowanie środków przeciwpchelnych oraz kontrolowanie ich otoczenia, aby ograniczyć ryzyko infestacji. Dodatkowo, warto pamiętać, że odwiedzanie weterynarza w celu profilaktycznych badań i leczenia jest kluczowe w zapobieganiu pasożytniczym zakażeniom. Te działania są zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zdrowia zwierząt domowych.

Pytanie 37

Jakie zakażenie może wystąpić w obrębie macicy?

A. gzawicy

B. fasciolozy

C. brucelozy

D. kwasicy

Bruceloza to choroba, którą wywołują bakcyle z rodzaju Brucella. Może się dostać do organizmu, kiedy mamy do czynienia z zakażonymi zwierzętami albo ich produktami. Co ciekawe, te bakterie potrafią przechodzić przez różne bariery biologiczne, w tym przez łożysko, co jest dość niebezpieczne, bo może prowadzić do poważnych konsekwencji dla płodu. To mogą być na przykład poronienia czy narodziny martwego dziecka, więc sprawa jest poważna. Jak mówią specjaliści z WHO, kontrola brucelozy u zwierząt jest kluczowa, żeby uniknąć zakażeń u ludzi i chronić zdrowie kobiet w ciąży. Dobre praktyki to szczepienie zwierząt, edukowanie rolników o bezpieczeństwie żywności i regularne badania sanitarno-epidemiologiczne. No i to naprawdę ważne, aby o tym pamiętać.

Pytanie 38

Na terenie zakładu mięsnego obowiązkowo pobiera się próbki od wszystkich sztuk poddawanych ubojowi

A. świń w kierunku włośnicy

B. ptaków w kierunku pałeczek Salmonella

C. zajęcy w kierunku myksomatozy

D. bydła w kierunku BSE

Odpowiedzi dotyczące bydła w kierunku BSE, zajęczaków w kierunku myksomatozy oraz drobiu w kierunku pałeczek Salmonella zawierają pewne nieporozumienia dotyczące obowiązków związanych z pobieraniem próbek w kontekście uboju. BSE, czyli encefalopatia gąbczasta bydła, jest chorobą, której zasady monitorowania są ściśle regulowane, lecz nie obejmują wszystkich ubijanych sztuk bydła. Próbki w kierunku BSE są pobierane tylko od bydła spełniającego określone kryteria, co nie oznacza, że każdy osobnik musi być testowany. Myksomatoza jest chorobą wirusową, która dotyczy głównie królików, ale nie jest związana z rutynowym pobieraniem próbek w kontekście uboju, ponieważ nie jest to standardowa praktyka. W przypadku drobiu, choroby wywołane przez pałeczki Salmonella są monitorowane, ale testy nie są konieczne dla każdej sztuki drobiu poddawanej ubojowi. Standardy dotyczące zdrowia zwierząt i bezpieczeństwa żywności nakładają obowiązki na producentów, jednak nie obejmują rutynowego badania wszystkich osobników. Typowym błędem myślowym jest generalizowanie i niewłaściwe interpretowanie regulacji, co prowadzi do fałszywych wniosków. Ważne jest zrozumienie, że różne gatunki zwierząt i choroby wymagają specyficznych podejść oraz testów, które są zależne od ryzyka epidemiologicznego oraz specyfiki danej choroby.

Pytanie 39

Krew do analiz biochemicznych należy pobierać do probówki

A. z cytrynianem sodu

B. czystej i suchej

C. z EDTA

D. z heparyną litową

W kontekście pobierania krwi do badań biochemicznych, istotne jest zrozumienie roli, jaką odegrają różne dodatki do probówek. Odpowiedzi z EDTA, heparyną litową czy cytrynianem sodu sugerują użycie probówek zawierających substancje antykoagulacyjne. EDTA, na przykład, jest często stosowane w hematologii, aby zapobiec krzepnięciu krwi, jednak nie jest odpowiednie w przypadku badań biochemicznych, gdzie ważna jest analiza osocza lub surowicy. Z kolei heparyna litowa, chociaż może być stosowani w niektórych badaniach biochemicznych, wprowadza zmiany w wynikach analizy enzymów, które mogą być mylące. Cytrynian sodu również jest używany w hematologii i nie nadaje się do tego typu badań, gdyż wpływa na stabilność niektórych składników krwi. Użycie probówek z dodatkami prowadzi do błędnych interpretacji wyników, ponieważ antykoagulanty mogą oddziaływać z analizowanymi substancjami, co zmienia ich stężenie i właściwości. Często diagnostyka opiera się na szczegółowych standardach i procedurach, które jednoznacznie określają, jakie probówki należy stosować do danego typu badań, aby wyniki były zgodne z oczekiwaniami klinicznymi oraz żeby mogły służyć jako wiarygodna podstawa do dalszej diagnostyki i leczenia pacjentów.

Pytanie 40

Na podstawie informacji dotyczącej sposobu przeprowadzenia odkażania w przypadku podejrzenia enzootycznej białaczki bydła, określ ile litrów środka biobójczego potrzeba do profilaktycznego odkażenia 30 metrów kwadratowych powierzchni.

(...)

III. Odkażanie

1.Odkażanie polegające na niszczeniu czynników chorobotwórczych obecnych w środowisku jest przeprowadzane przy użyciu:

1) środków fizycznych;

2) produktów biobójczych dopuszczonych do obrotu na podstawie przepisów o produktach biobójczych;

3) środków biologicznych (z udziałem bakterii nitryfikacyjnych) stosowanych do odkażania obornika i gnojowicy.

2.Odkażanie przy użyciu produktów biobójczych polega na zastosowaniu:

1) pół litra roztworu takiego produktu na 1 m² powierzchni – w przypadku odkażania profilaktycznego;

2) co najmniej jednego litra roztworu środka dezynfekcyjnego na 1 m² powierzchni

A. 15 litrów

B. 10 litrów

C. 30 litrów

D. 25 litrów

Odpowiedź, którą zaznaczyłeś, to 15 litrów, bo do odkażenia 1 m² potrzebujemy 0,5 litra roztworu biobójczego. Jak to policzymy dla 30 m², to wychodzi: 0,5 litra na m² razy 30 m², co daje 15 litrów. To, co mówisz, jest zgodne z tym, co zalecają specjaliści w hodowli bydła. Trzeba stosować odpowiednie ilości, żeby skutecznie zwalczać patogeny. W praktyce dobrze jest przestrzegać instrukcji od producenta i zwrócić uwagę na równomierne pokrycie powierzchni, co można osiągnąć poprzez różne techniki aplikacji. To naprawdę ważne w kontekście chorób zakaźnych, takich jak enzootyczna białaczka bydła.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej