Pytanie 1
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Wyniki egzaminu
Informacje o egzaminie:
- Zawód: Technik rachunkowości
- Kwalifikacja: EKA.07 - Prowadzenie rachunkowości
- Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 19:25
- Data zakończenia: 17 grudnia 2025 19:54
Egzamin niezdany
Wynik: 17/40 punktów (42,5%)
Wymagane minimum: 20 punktów (50%)
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 2
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 3
Zakład zrealizował 100 sztuk gotowych wyrobów oraz 80 sztuk produktów w trakcie produkcji, które były przerobione w 40%. Koszty bezpośrednie wynoszą 122 000 zł, a koszty wydziałowe to 10 000 zł. Jakie są jednostkowe techniczne koszty wytworzenia gotowego produktu oraz produktu niezakończonego?
A. 1 320 zł i 528 zł
B. 1 000 zł i 400 zł
C. 1 220 zł i 125 zł
D. 1 320 zł i 1 650 zł
Wszystkie niepoprawne odpowiedzi bazują na błędnych założeniach związanych z obliczaniem kosztów jednostkowych. W przypadku jednostkowego technicznego kosztu wytworzenia produktów gotowych kluczowe jest uwzględnienie zarówno kosztów bezpośrednich, jak i pośrednich. W pierwszej analizowanej odpowiedzi, założono, że jednostkowy koszt gotowego produktu wynosi 1 220 zł. Takie podejście nie uwzględnia pełnej alokacji kosztów wydziałowych, co prowadzi do zaniżenia rzeczywistego kosztu. Podobnie w innej odpowiedzi podana kwota 1 320 zł na jednostkę gotowego produktu opiera się na błędnym założeniu, które nie odzwierciedla rzeczywistych kosztów produkcji, w tym sposobu, w jaki koszty są rozdzielane między wyroby gotowe a te w toku. W kontekście produktu niezakończonego, koszt jednostkowy wynoszący 528 zł również wskazuje na niepoprawne zrozumienie alokacji kosztów, ponieważ nie uwzględnia poziomu zaawansowania produkcji. Koszty jednostkowe dla wyrobów w toku są obliczane na podstawie stanu zaawansowania, co wprowadza dodatkowe trudności w prawidłowym oszacowaniu. Kluczowym błędem myślowym jest zakładanie, że wszystkie koszty mogą być równomiernie rozdzielane bez zrozumienia, które z nich są związane z faktyczną produkcją. W praktyce, menadżerowie produkcji powinni mieć na uwadze zasady alokacji kosztów, aby podejmować właściwe decyzje na podstawie rzetelnych danych finansowych. To pozwala nie tylko na uzyskanie lepszej kontroli nad kosztami, ale także na podejmowanie świadomych decyzji dotyczących efektywności i rentowności produkcji.
Pytanie 4
Dumping to
A. zwiększanie ceny towaru
B. ciągłe podwyższanie standardu produktu
C. zmniejszanie jakości towaru
D. obniżanie ceny produktu poniżej kosztów produkcji
Dumping to strategia cenowa, polegająca na sprzedaży towarów po cenach niższych od kosztów ich produkcji. Tego rodzaju praktyki są często stosowane przez firmy, które chcą zdobyć rynek lub wyeliminować konkurencję. Obniżając ceny poniżej kosztów, przedsiębiorstwa mogą przyciągnąć dużą liczbę klientów, co może prowadzić do zwiększenia udziału w rynku. Przykładem dumpingu może być sytuacja, gdy nowy producent na rynku wprowadza swoje towary w atrakcyjnych cenach, aby zyskać popularność, nawet jeśli generuje straty w krótkim okresie. Warto jednak zauważyć, że dumping może prowadzić do negatywnych konsekwencji, takich jak narażenie na działania antydumpingowe ze strony rządów lub organizacji międzynarodowych, które mogą uznać takie praktyki za nieuczciwą konkurencję. zgodnie z zasadami WTO (Światowej Organizacji Handlu), dumping jest definiowany jako sprzedaż towarów na rynku zagranicznym po cenach niższych niż w kraju ich produkcji. Dobre praktyki w tym zakresie sugerują, że firmy powinny ostrożnie podejść do strategii cenowej, aby uniknąć długoterminowych problemów i niekorzystnych reakcji ze strony rynku oraz regulatorów.
Pytanie 5
Korekta błędów w dokumentach księgowych jest zabroniona przez
A. unieważnienie nieprawidłowego dowodu i wystawienie nowego, sporządzonego prawidłowo
B. skreślenie niepoprawnej treści lub kwoty w sposób, który umożliwia odczytanie pierwotnego zapisu
C. poprawienie jednej cyfry w błędnej kwocie, zapisanie daty korekty oraz podpisu osoby, która dokonuje zmiany
D. wystawienie kontrahentowi dokumentu, który zawiera sprostowanie i odpowiednie uzasadnienie
Poprawienie pojedynczej cyfry w błędnej kwocie, wraz z wpisaniem daty poprawki oraz podpisu osoby dokonującej korekty, jest uznawane za prawidłową praktykę w kontekście prowadzenia dokumentacji księgowej. Tego rodzaju korekta jest zgodna z zasadami transparentności i odpowiedzialności w obiegu dokumentów finansowych. Warto zauważyć, że każda poprawka powinna być udokumentowana, aby zachować historię zmian oraz zapewnić możliwość weryfikacji w przyszłości. Na przykład, gdy księgowy zauważy błąd w fakturze, poprawienie go w sposób opisany powyżej pozwala na zachowanie integralności dokumentacji, a także umożliwia łatwe zidentyfikowanie, kto oraz kiedy dokonał zmiany. Utrzymanie czytelności oryginalnych zapisów jest kluczowe, aby w razie potrzeby można było odwołać się do pierwotnego dokumentu. Te praktyki są zgodne z międzynarodowymi standardami rachunkowości, które podkreślają znaczenie rzetelności i przejrzystości w procesie księgowania.
Pytanie 6
Obniżenie wartości wskaźnika ogólnego zadłużenia w kolejnych latach wskazuje na
A. wzrost niezależności finansowej firmy
B. zwiększenie finansowania aktywów firmy kapitałami zewnętrznymi
C. wzrost poziomu zadłużenia firmy
D. osłabienie niezależności finansowej firmy
Zwiększenie stopnia zadłużenia przedsiębiorstwa oraz osłabienie samodzielności finansowej są koncepcjami, które mogą wprowadzać w błąd w kontekście analizy wskaźników finansowych. W rzeczywistości, wzrost zadłużenia wskazuje na większą zależność firmy od zewnętrznych źródeł finansowania, co może prowadzić do większego ryzyka finansowego. W wielu przypadkach przedsiębiorstwa, które polegają na kapitałach obcych, mogą mieć trudności z regulowaniem swoich zobowiązań, zwłaszcza w niepewnych warunkach rynkowych. Niekiedy takie podejście prowadzi do nadmiernego ryzyka i zagrożenia płynności, co w dłuższej perspektywie osłabia ich pozycję na rynku. Ponadto, finansowanie majątku przedsiębiorstwa kapitałami obcymi niekoniecznie oznacza jego rozwój; może to być także strategia przetrwania w trudnych czasach. Warto również zauważyć, że wielu analityków podkreśla, iż wysoki poziom zadłużenia może ograniczać możliwości inwestycyjne firmy. Często przedsiębiorstwa z nadmiernym zadłużeniem mają trudności z pozyskiwaniem dodatkowych funduszy, ponieważ inwestorzy postrzegają je jako mniej stabilne. W związku z tym, błędne jest utożsamianie spadku ogólnego wskaźnika zadłużenia z osłabieniem samodzielności finansowej; w rzeczywistości jest to oznaka siły i zdrowia finansowego firmy.
Pytanie 7
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 8
Spółka z o.o. zakładana w trakcie roku obrotowego zobowiązana jest do otwarcia ksiąg rachunkowych na dzień rozpoczęcia działalności, który ustala się na dzień pierwszego zdarzenia wpływającego na sytuację majątkową lub finansową. Otwarcie ksiąg rachunkowych będzie miało miejsce na dzień
A. wniesienia przez wspólników wkładów na pokrycie kapitału zakładowego
B. złożenia zamówienia u dostawcy materiałów
C. podpisania umowy o pracę z pracownikiem
D. podpisania umowy spółki w formie aktu notarialnego
Otwarcie ksiąg rachunkowych w spółce z o.o. w momencie, gdy wspólnicy wnoszą wkłady, jest naprawdę ważne. To wtedy spółka zaczyna być poważnym graczem w biznesie, a jej działania nabierają formalnego stylu. Trzeba mieć na uwadze, że kapitał zakładowy jest kluczowy, bo zabezpiecza wierzycieli. Otwierając księgi w tym momencie, dokumentujemy wszystkie operacje finansowe i majątkowe, które mogą się zdarzyć po wpłacie. To ważne, bo pozwala rzetelnie prowadzić księgowość i spełniać wymogi prawne, co przyda się zarówno w codziennym zarządzaniu finansami, jak i podczas audytów. Warto pamiętać, że zgodnie z ustawą o rachunkowości każde zdarzenie musi być dobrze udokumentowane, co pokazuje, jak istotne jest właściwe otwieranie ksiąg.
Pytanie 9
Wartość nieumorzonej sprzedanej aktywów trwałych klasyfikuje się jako
A. pozostałe koszty operacyjne
B. koszty podstawowej działalności operacyjnej
C. pozostałe przychody operacyjne
D. przychody z podstawowej działalności operacyjnej
Zrozumienie, w jaki sposób nieumorzona wartość sprzedanego środka trwałego jest klasyfikowana w sprawozdaniach finansowych, jest kluczowe dla właściwego zarządzania finansami przedsiębiorstwa. Przypisanie takiej wartości do kosztów podstawowej działalności operacyjnej byłoby błędne, ponieważ te koszty odnoszą się głównie do wydatków związanych z bieżącą działalnością, jak wynagrodzenia, materiały czy usługi. Sprzedaż środka trwałego, a zwłaszcza jego nieumorzonej wartości, nie jest częścią podstawowej działalności operacyjnej, lecz raczej transakcją, która dotyczy przekształcenia aktywów. Z kolei zaklasyfikowanie tej wartości jako pozostałych przychodów operacyjnych jest mylące, gdyż przychody operacyjne powinny odnosić się do wpływów z działalności podstawowej firmy, a nie z transakcji sprzedaży aktywów. Wprowadzając taką wartość jako pozostałe koszty operacyjne, możemy zrozumieć, że chodzi o koszt wynikający z niezrealizowanej wartości, która nie przyczynia się do generowania przychodów w ramach działalności operacyjnej. Kluczowe jest zatem wyraźne oddzielenie kosztów związanych z bieżącą działalnością od kosztów wynikających z transakcji aktywów, co wspiera przejrzystość finansową oraz odpowiedzialne zarządzanie aktywami trwałymi. Typowym błędem jest zatem mylenie tych dwóch kategorii, co może prowadzić do nieprawidłowego obrazu kondycji finansowej firmy.
Pytanie 10
Podczas przeprowadzania inwentaryzacji zauważono następujące różnice:
– nadwyżkę budyniu śmietankowego 50 szt. w cenie 1,50 zł/szt.
– niedobór budyniu waniliowego 40 szt. w cenie 2,00 zł/szt.
Kierownik jednostki zdecydował o zrekompensowaniu niedoboru nadwyżką. Oblicz wartość kompensacji, stosując zasadę niższej ceny i mniejszej ilości?
A. 75,00 zł
B. 60,00 zł
C. 80,00 zł
D. 100,00 zł
Wartość kompensaty jest kluczowym elementem zarządzania stanami magazynowymi i rozliczeniami pomiędzy różnymi rodzajami towarów. W kontekście przedstawionych odpowiedzi, wiele osób może błędnie obliczyć wartość kompensaty, skupiając się tylko na sumowaniu wartości jednostkowych towarów, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Przykładem tego może być odpowiedź 80,00 zł, która wynika z błędnego założenia, że należy sumować wartości obu rodzajów budyniu bez uwzględnienia zasady niższej ceny i mniejszej ilości. Tego rodzaju myślenie jest typowym błędem, który pomija kluczowe zasady zarządzania zapasami. Inny błąd może polegać na wyborze wyższej ceny, co jest niezgodne z fundamentalnymi zasadami analizy finansowej i operacyjnej. Przy ocenie kompensaty ważne jest, aby na pierwszym miejscu kierować się zasadą efektywności kosztowej, co z kolei wpływa na rentowność działalności. Nieprawidłowe podejście do tego problemu może prowadzić do znacznych strat finansowych i nieoptymalnego zarządzania zasobami. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że wartość kompensacji powinna być obliczana na podstawie niższej ceny oraz mniejszej ilości, co pozwala na uniknięcie strat i optymalizację procesów magazynowych.
Pytanie 11
Kara za opóźnioną dostawę stanowi dla przedsiębiorstwa
A. pozostały koszt operacyjny
B. przychód finansowy
C. stratę nadzwyczajną
D. koszt finansowy
Zapłata kary za nieterminową dostawę klasyfikowana jest jako pozostały koszt operacyjny, ponieważ stanowi wydatki związane z działalnością operacyjną przedsiębiorstwa, które nie są bezpośrednio związane z produkcją towarów czy świadczeniem usług. Koszty operacyjne obejmują wszystkie wydatki, które są niezbędne do prowadzenia działalności firmy, a kary za nieterminowe dostawy wpisują się w tę kategorię. Przykładem może być sytuacja, w której firma zajmująca się handlem detalicznym musi zapłacić karę za opóźnienie w dostawie towarów. Taka sytuacja wpływa na wyniki finansowe, ale nie jest traktowana jako stratą nadzwyczajną, co oznacza, że nie jest wynikiem zdarzenia losowego ani nadzwyczajnego. W praktyce, monitorowanie i minimalizowanie takich kosztów, w tym analizowanie umów z dostawcami, może pomóc w poprawie efektywności operacyjnej i zmniejszeniu wydatków. To podejście jest zgodne z dobrą praktyką zarządzania finansami w organizacjach, gdzie istotnym aspektem jest kontrola kosztów operacyjnych.
Pytanie 12
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 13
Dokument, w którym emitent zobowiązuje inną osobę do bezwarunkowego uregulowania określonej sumy pieniężnej w określonym miejscu i terminie na rzecz osoby trzeciej, to
A. czek imienny
B. czek rozrachunkowy
C. weksel trasowany
D. weksel własny
Weksel własny to dokument, w którym wystawca zobowiązuje się do zapłaty określonej kwoty, jednak nie jest on skierowany do osoby trzeciej, lecz dotyczy tylko zobowiązania wystawcy. Dlatego nie spełnia wymogów pytania, które dotyczy zobowiązania innej osoby. Czek imienny to inny typ dokumentu płatniczego, który również nie jest wekslem, lecz formą polecenia zapłaty, gdzie wystawca zleca bankowi dokonanie płatności na rzecz osoby imiennej. Czek rozrachunkowy to natomiast instrument używany głównie w transakcjach międzybankowych i nie odnosi się do zobowiązań płatniczych w kontekście weksli. Często mylenie tych terminów wynika z braku zrozumienia różnicy między różnymi rodzajami instrumentów płatniczych. Kluczowe jest zrozumienie, że weksel trasowany jako instrument finansowy ma na celu zabezpieczenie interesów remitentów poprzez przeniesienie obowiązku płatniczego na osobę trzecią, co stanowi jego istotną funkcję. Prawidłowe rozpoznanie tych dokumentów jest niezbędne, aby skutecznie zarządzać ryzykiem finansowym oraz stosować odpowiednie instrumenty w praktyce biznesowej.
Pytanie 14
Na zakończenie okresu sprawozdawczego, konto Rozrachunki z tytułu podatku VAT ujawniło saldo Ct, co oznacza?
A. należność od urzędu skarbowego z tytułu podatku VAT
B. nadwyżkę podatku VAT naliczonego nad należnym
C. nadwyżkę podatku VAT od zakupów nad podatkiem VAT od sprzedaży
D. zobowiązanie wobec urzędu skarbowego z tytułu podatku VAT
Udzielając nieprawidłowej odpowiedzi, można wpaść w pułapki związane z interpretacją stanu rozrachunków VAT. Wiele osób mylnie sądzi, że saldo Ct oznacza nadwyżkę podatku VAT od zakupów nad podatkiem VAT od sprzedaży. Takie podejście jest błędne, ponieważ saldo Ct sugeruje, że zobowiązania przewyższają należności, co oznacza, że przedsiębiorstwo musi uregulować różnicę. Wysoka nadwyżka VAT naliczonego na kontach zakupowych niekoniecznie oznacza, że firma ma do czynienia z nadwyżką, która mogłaby być odliczona od zobowiązań podatkowych. Często pojawia się również mylne przekonanie, że saldo na koncie Rozrachunki z tytułu podatku VAT można traktować jako należność od urzędu skarbowego. Takie postrzeganie jest mylne, ponieważ wskazuje na niepoprawne zrozumienie mechanizmu rozliczeń VAT. Dodatkowo, niektóre osoby mogą uważać, że saldo dodatnie oznacza automatycznie prawo do zwrotu VAT, co nie jest prawdą, gdyż warunki do zwrotu są ściśle określone przepisami. Kluczowe jest, aby przedsiębiorcy posiadali solidne podstawy w zakresie przepisów dotyczących VAT oraz umieli właściwie interpretować salda na koncie księgowym, aby unikać nieporozumień i błędów w rozliczeniach podatkowych.
Pytanie 15
Pożyczkę udzieloną innej jednostce, na czas sześciu miesięcy, klasyfikuje się w bilansie jako
A. inwestycje krótkoterminowe
B. należności krótkoterminowe
C. należności długoterminowe
D. zobowiązania krótkoterminowe
Wybór odpowiedzi dotyczących należności długoterminowych jest błędny, ponieważ odnosi się do aktywów, które nie będą spłacone w ciągu najbliższego roku. W przypadku pożyczki udzielonej na okres pół roku, klasyfikowanie jej jako należności długoterminowej byłoby niewłaściwe, gdyż uniemożliwiłoby to właściwe odzwierciedlenie sytuacji finansowej jednostki. Ponadto, inwestycje krótkoterminowe nie powinny być mylone z zobowiązaniami krótkoterminowymi, które dotyczą zobowiązań finansowych jednostki. Zobowiązania krótkoterminowe odnoszą się do kwot, które firma musi uregulować w ciągu 12 miesięcy, co również wyklucza klasyfikację pożyczki jako tego typu zobowiązania. Kolejnym błędem jest mylenie pożyczki z innymi instrumentami finansowymi, co może prowadzić do nieprawidłowości w raportowaniu finansowym. Właściwe zrozumienie klasyfikacji aktywów i pasywów jest kluczowe dla efektywnego zarządzania finansami przedsiębiorstwa oraz prawidłowego sporządzania sprawozdań finansowych zgodnie z obowiązującymi standardami rachunkowości. W praktyce, aby uniknąć tych błędów, warto regularnie przeglądać swoje procedury księgowe oraz stosować się do najlepszych praktyk w zakresie zarządzania aktywami.
Pytanie 16
Dokument księgowy Zw - zwrot materiałów jest sporządzany w celu potwierdzenia
A. przesunięcia materiałów między różnymi magazynami jednostki
B. przyjęcia do magazynu materiałów, które nie zostały wykorzystane w procesie produkcji
C. zwrotu do dostawcy reklamowanych materiałów
D. przyjęcia do magazynu reklamowanych przez odbiorcę produktów
Analizując inne odpowiedzi, warto zauważyć, że nie odnoszą się one do prawidłowej definicji dowodu księgowego Zw. Przyjęcie do magazynu reklamowanych przez odbiorcę towarów dotyczy sytuacji, w której klient zwraca towar z powodu jego wadliwości lub innych problemów, co nie jest tożsame z dowodem Zw. Taki proces wymaga użycia dokumentu, który potwierdza reklamację, a nie zwrot materiałów. Z kolei przesunięcie materiałów z jednego magazynu do drugiego odnosi się do działań wewnętrznych w firmie i nie jest związane z dokumentowaniem zwrotu materiałów, które nie zostały wykorzystane. To nie jest typowy przypadek dowodu Zw, który ma na celu rejestrację zwrotu materiałów, a nie transferu. Z kolei zwrot dostawcy reklamowanych materiałów również nie jest zgodny z definicją dokumentu Zw, ponieważ dotyczy reklamacji, a nie ewidencji materiałów, które nie zostały wykorzystane. W kontekście księgowości i zarządzania zapasami kluczowe jest, aby każda operacja magazynowa była odpowiednio dokumentowana, co pozwala na eliminację błędów i nieporozumień. Niezrozumienie tych różnic prowadzi do mylnych wniosków i błędów w procesie zarządzania materiałami, co może skutkować nieprawidłowym ustaleniem stanu zapasów oraz problemami w księgowości.
Pytanie 17
Która z wymienionych operacji gospodarczych prowadzi do zmian tylko w pasywach?
A. Sprzedano towary za gotówkę
B. Zrealizowano czek rozrachunkowy
C. Przeznaczono część zysku na zwiększenie kapitału zapasowego
D. Zakupiono dłużne papiery wartościowe
Odpowiedź 'Przeznaczono część zysku na zwiększenie kapitału zapasowego' jest prawidłowa, ponieważ ta operacja gospodarcza wpływa wyłącznie na stronę pasywów bilansu. Przeniesienie części zysku do kapitału zapasowego zwiększa kapitał własny firmy, co jest klasycznym przykładem zmiany w strukturze pasywów. Kapitał zapasowy jest jednym z komponentów kapitału własnego i jego zwiększenie oznacza, że firma zatrzymuje część zysku zamiast wydawania go, co wpływa na stabilność finansową. Tego rodzaju działania są zgodne z dobrymi praktykami zarządzania finansami, ponieważ przekładają się na większą odporność przedsiębiorstwa na nieprzewidziane kryzysy. Ponadto, zwiększenie kapitału zapasowego może być korzystne w kontekście przyszłych inwestycji lub pokrywania strat, co jest istotne dla długoterminowej strategii rozwoju firmy. W praktyce, decydując się na takie posunięcie, przedsiębiorstwa mogą wzmacniać swoją pozycję na rynku, co w rezultacie korzystnie wpływa na ich wiarygodność i relacje z inwestorami oraz instytucjami finansowymi.
Pytanie 18
W bilansie bierne rozliczenia kosztów międzyokresowych wskazywane są w kategorii
A. Zobowiązania i rezerwy na zobowiązania
B. Aktywa obrotowe
C. Aktywa trwałe
D. Kapitał (fundusz) własny
Bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów są prezentowane w bilansie w pozycji 'Zobowiązania i rezerwy na zobowiązania', ponieważ dotyczą kosztów, które zostały poniesione, ale nie zostały jeszcze zapłacone. W kontekście rachunkowości, bierne rozliczenia międzyokresowe są to zobowiązania, które powstają na skutek odroczenia płatności za usługi lub towary, które zostały już otrzymane. Przykładem może być sytuacja, gdy przedsiębiorstwo korzysta z usług księgowych na początku grudnia, ale płatność następuje dopiero w styczniu następnego roku. W takiej sytuacji, koszt usługi powinien zostać ujęty w grudniowym bilansie jako zobowiązanie, gdyż wpływa na wynik finansowy za dany okres. Zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości (MSR), należy dbać o prawidłowe rozliczenie wszystkich kosztów w odpowiednich okresach, co ma na celu prezentację rzeczywistej sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. W praktyce, poprawne klasyfikowanie biernych rozliczeń międzyokresowych pozwala na lepsze zarządzanie płynnością finansową oraz dostarcza rzetelnych informacji dla interesariuszy.
Pytanie 19
Początkowa wartość środka trwałego wynosi 20 000,00 zł, a roczna stawka amortyzacji to 20%. Jak będzie wyglądać wartość bilansowa środka trwałego po 2 latach jego użytkowania?
A. 12 000,00 zł
B. 15 000,00 zł
C. 4 000,00 zł
D. 8 000,00 zł
Błędna interpretacja wartości bilansowej po dwóch latach użytkowania często wynika z nieprawidłowego obliczania odpisów amortyzacyjnych. Wiele osób może błędnie założyć, że wartość bilansowa po drugim roku wynosi 16 000,00 zł, myląc całkowity odpis z amortyzacji. Prawidłowe podejście wymaga zrozumienia, że każdy rok amortyzacji to oddzielny odpis, a suma tych odpisów nie jest równoznaczna z wartością bilansową. Innym częstym błędem jest nieuwzględnienie faktu, że amortyzacja jest procesem ciągłym i regularnym, a nie jednostkowym zdarzeniem. Również, odpowiedzi o wartości 8 000,00 zł i 4 000,00 zł mogą wynikać z mylnego założenia, że ubywa połowa wartości po dwóch latach lub że amortyzacja jest pomniejszana o stałą wartość, co jest niezgodne z praktyką rachunkowości. Amortyzacja jest obliczana jako procent wartości początkowej, co oznacza, że wartość rocznych odpisów pozostaje stała w każdym roku, a nie maleje. Dobrą praktyką jest stosowanie metod amortyzacji zgodnych z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), które nakładają na firmy obowiązek rzetelnego i przejrzystego odzwierciedlania wartości aktywów w bilansie.
Pytanie 20
Wartość początkowa środka trwałego, który jest amortyzowany metodą degresywną, wynosi 10 000,00 zł. Stawka amortyzacji podstawowej to 10%, a współczynnik podwyższający wynosi 2. Kiedy jednostka gospodarcza przystąpi do obliczania amortyzacji środka trwałego metodą liniową, roczna kwota amortyzacji obliczana metodą degresywną musi być
A. mniejsza od 2 000,00 zł
B. mniejsza od 1 000,00 zł
C. większa od 1 000,00 zł
D. większa od 2 000,00 zł
Wybór odpowiedzi sugerujących, że roczna amortyzacja będzie wyższa od 1 000,00 zł, jest nieprawidłowy, ponieważ nie uwzględnia specyfiki obliczania amortyzacji metodą degresywną. Metoda ta charakteryzuje się tym, że w pierwszych latach użytkowania środka trwałego, wartość amortyzacji jest znacznie wyższa, jednak z czasem maleje w wyniku obliczeń bazujących na wartości netto środka trwałego. Przy zastosowaniu współczynnika podwyższającego, w pierwszym roku amortyzacja rzeczywiście wyniesie 2 000,00 zł, jednak w kolejnych latach obliczenia będą opierały się na malejącej wartości, co jest kluczowym elementem strategii amortyzacji. Wybór odpowiedzi „wyższa od 1 000,00 zł” zakłada, że w każdym roku amortyzacja pozostanie na tym samym poziomie, co jest mylnym założeniem. Dodatkowo, nie uwzględnia to momentu, w którym przedsiębiorstwo może zdecydować się na przejście na metodę liniową, co w praktyce ma miejsce w momencie, gdy kwota amortyzacji spada poniżej ustalonego poziomu. Często popełnianym błędem jest brak analizy przyszłych wartości amortyzacyjnych, co może prowadzić do nieosiągania optymalnej efektywności finansowej. Właściwe planowanie i prognozowanie amortyzacji są kluczowe dla zarządzania kosztami oraz podejmowania decyzji inwestycyjnych.
Pytanie 21
Która transakcja gospodarcza doprowadzi do zwiększenia sumy bilansowej?
A. Zaciągnięto kredyt bankowy w celu spłacenia zobowiązań wobec pracowników
B. Wypłacono pracownikowi z kasy zaliczkę na nabycie materiałów
C. Zakupiono i przyjęto do użytkowania środek trwały, za którego zapłatę ureguluje się w późniejszym terminie
D. Zwrócono dostawcy część zakupionych materiałów przed dokonaniem płatności z powodu uznanej reklamacji
Zaciągnięcie kredytu bankowego na spłatę zobowiązań wobec pracowników w rzeczywistości nie prowadzi do zwiększenia sumy bilansowej, gdyż transakcja ta jedynie przesuwa środki pomiędzy różnymi pozycjami w bilansie. Kredyt bankowy zwiększa pasywa w postaci zobowiązań kredytowych, podczas gdy spłata zobowiązań wobec pracowników obniża inne zobowiązania, skutkując neutralnym wpływem na sumę bilansową. W takim przypadku nie następuje zmiana w aktywach ogółem, co jest kluczowe dla zrozumienia tego zagadnienia. Zwracanie towarów do dostawcy przed zapłatą oznacza też zmniejszenie aktywów w postaci zapasów, co z kolei zmniejsza sumę bilansową. Wypłacenie zaliczki pracownikowi na zakup materiałów również nie prowadzi do zwiększenia sumy bilansowej, gdyż powoduje uszczuplenie środków pieniężnych, co obniża aktywa. Typowym błędem myślowym jest mylenie zwiększenia wartości aktywów z przenoszeniem i zarządzaniem zobowiązaniami. Ważne jest, aby zrozumieć, że aby zwiększyć sumę bilansową, przedsiębiorstwo musi inwestować w nowe aktywa, a nie jedynie zarządzać istniejącymi zobowiązaniami.
Pytanie 22
Jak zostanie przeprowadzona kompensacja niedoboru 50 szt. towaru A w cenie 10,00 zł/szt. z nadwyżką 40 szt. towaru B w cenie 12,00 zł/szt.?
A. 40 szt. po 12,00 zł/szt.
B. 40 szt. po 10,00 zł/szt.
C. 50 szt. po 10,00 zł/szt.
D. 50 szt. po 12,00 zł/szt.
Wybór odpowiedzi, która opiera się na towarze B w cenie 12,00 zł/szt., ignoruje podstawowe zasady efektywności kosztowej i zarządzania zapasami. Zastosowanie 50 szt. po 12,00 zł/szt. czyni transakcję nie tylko nieopłacalną, ale również niezgodną z zasadami, które zalecają wykorzystanie najtańszych dostępnych opcji do zaspokojenia niedoborów. W kontekście zarządzania zapasami, kluczowym celem jest minimalizacja kosztów, co można osiągnąć przez maksymalne wykorzystanie dostępnych surowców o niższej wartości. Odpowiedzi wskazujące na wykorzystanie 40 szt. towaru B w cenie 12,00 zł/szt. nie tylko generują nadmierne wydatki, ale również prowadzą do nieoptymalnego wykorzystania zasobów. W praktyce, takie podejście może skutkować zwiększeniem strat finansowych oraz negatywnie wpływać na rentowność przedsiębiorstwa. Przykładem może być sytuacja, w której firma decyduje się na zakup droższych towarów zamiast wykorzystania tańszych zapasów, co może prowadzić do niekorzystnych skutków finansowych. Dlatego podstawowym błędem jest brak uwzględnienia zasady efektywności kosztowej i optymalizacji zasobów, co jest fundamentalnym aspektem w zarządzaniu łańcuchem dostaw oraz systemach ERP.
Pytanie 23
Jaką czynność należy wykonać przed zamknięciem ksiąg rachunkowych w danej jednostce?
A. określenie polityki prowadzenia rachunkowości
B. przygotowanie rocznego sprawozdania finansowego
C. uzgodnienie obrotów oraz sald kont syntetycznych i analitycznych
D. realizacja archiwizacji dokumentacji księgowej
Uzgodnienie obrotów i sald kont syntetycznych i analitycznych to kluczowy etap przed zamknięciem ksiąg rachunkowych, ponieważ zapewnia spójność danych finansowych. W praktyce oznacza to, że wszystkie transakcje muszą być dokładnie zarejestrowane, a wszystkie konta muszą być sprawdzone pod kątem zgodności. Przykładowo, jeśli na koncie analitycznym sprzedaży widnieje kwota, która nie zgadza się z obrotem na koncie syntetycznym, może to wskazywać na błąd w księgowaniu. Uzgodnienie to daje możliwość identyfikacji i korekcji takich błędów przed sporządzeniem rocznego sprawozdania finansowego. Dobrą praktyką jest prowadzenie uzgodnień na bieżąco, co ułatwia późniejsze zamykanie ksiąg. Ponadto, zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości (MSR), uzgodnienia te powinny być dokumentowane, aby zapewnić przejrzystość i zgodność z regulacjami prawnymi. Dlatego prawidłowe uzgodnienie obrotów i sald to fundament rzetelnego prowadzenia ksiąg rachunkowych.
Pytanie 24
Nadwyżkę podatku VAT, którą należy uiścić ponad podatek VAT naliczony, trzeba zakwalifikować do
A. należności publicznoprawnych
B. zobowiązań publicznoprawnych
C. należności z tytułu podatków
D. pozostałych zobowiązań
Zarówno odpowiedzi dotyczące należności publicznoprawnych, jak i należności z tytułu podatków mogą wydawać się poprawne na pierwszy rzut oka, jednak po bliższym przyjrzeniu się, można dostrzec kluczowe różnice. Należności publicznoprawne to szerokie pojęcie, które obejmuje różnorodne zobowiązania wobec państwa, ale nie odnosi się bezpośrednio do specyfiki zobowiązań podatkowych. Należności z tytułu podatków są bardziej skoncentrowane na konkretnej kategorii zobowiązań, jakim są podatki, natomiast nie uwzględniają odmienności w kontekście regulacji dotyczących VAT. Zobowiązania publicznoprawne obejmują także inne opłaty, kary czy składki, co nie ma zastosowania w sytuacji nadwyżki VAT. Kolejną istotną kwestią jest odpowiedź dotycząca pozostałych zobowiązań, która w sposób zasadniczy myli pojęcia. Pozostałe zobowiązania to kategoria obejmująca różne inne zobowiązania finansowe, które nie są związane z regulacjami publicznoprawnymi, co w przypadku VAT nie jest adekwatne. Często myślenie w kategoriach ogólnych może prowadzić do nieporozumień w obszarze podatkowym, gdzie precyzyjne rozróżnienia i znajomość przepisów są kluczowe dla właściwego zarządzania podatkami. Właściwe ujęcie nadwyżki podatku VAT w kontekście zobowiązań publicznoprawnych jest więc fundamentalne dla zachowania zgodności z przepisami prawa oraz uniknięcia konsekwencji finansowych.
Pytanie 25
Inwentaryzacja polega na porównywaniu danych z ksiąg rachunkowych z odpowiednimi dokumentami oraz weryfikacji wartości tych składników
A. gruntów
B. opakowań
C. wyrobów gotowych
D. materiałów
Wybór opcji związanych z opakowaniami, wyrobami gotowymi czy materiałami w kontekście inwentaryzacji wskazuje na pewne nieporozumienie dotyczące rodzaju składników majątkowych, które są poddawane tego typu procedurom. Opakowania oraz wyroby gotowe są zazwyczaj uważane za zapasy, które wymagają inwentaryzacji, ale proces ten różni się od inwentaryzacji gruntów. Dla zapasów stosuje się inne zasady weryfikacji, które koncentrują się na obrotach i zużyciu tych składników, a nie na ich wartości trwałej. Przykładowo, inwentaryzacja materiałów skupia się na ilości i wartości użytych surowców w produkcji, co ma na celu poprawne ustalenie kosztów wytworzenia. Ponadto, aspekt inwentaryzacji gruntów wiąże się z długoterminowym podejściem do aktywów, zgodnym z przepisami prawa oraz standardami rachunkowości, które wymagają szczegółowej analizy wartości gruntów na dzień bilansowy. Ignorowanie tych zasad może prowadzić do błędnych interpretacji w sprawozdaniach finansowych oraz potencjalnych błędów w zarządzaniu majątkiem przedsiębiorstwa, co w dłuższej perspektywie może wpłynąć na decyzje strategiczne oraz wyniki finansowe firmy.
Pytanie 26
Roczna składka na ubezpieczenie OC i AC dla pojazdów służbowych, której koszt został uregulowany, stanowi element
A. biernych rozliczeń międzyokresowych
B. czynnych rozliczeń międzyokresowych
C. rezerw kapitałowych
D. trwałych aktywów
Odpowiedź "rozliczeń międzyokresowych czynnych" jest poprawna, ponieważ roczna składka ubezpieczenia OC i AC samochodów służbowych stanowi koszt, który został poniesiony w danym roku, ale dotyczy okresu przyszłego. Zgodnie z zasadą memoriału w rachunkowości, koszty powinny być odniesione do okresów, których dotyczą. W związku z tym, opłacona składka, chociaż zapłacona w danym roku, pokrywa ochronę ubezpieczeniową na przyszłe miesiące. W praktyce oznacza to, że na koniec roku księgowego firma powinna zaksięgować tę składkę jako aktywa w postaci rozliczeń międzyokresowych czynnych, co pozwala na prawidłowe odwzorowanie sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Tego rodzaju klasyfikacja jest zgodna z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), które wymagają, aby wydatki były ujmowane w tym okresie, którego dotyczą, co zwiększa przejrzystość i rzetelność sprawozdań finansowych.
Pytanie 27
Organizacja, która prowadzi księgi rachunkowe i ustaliła w swoim regulaminie rok obrotowy odpowiadający rokowi kalendarzowemu, jest zobowiązana do przygotowania sprawozdania finansowego za rok 2018?
A. do 31 grudnia 2019 r.
B. do 31 marca 2019 r.
C. do 31 grudnia 2018 r.
D. do 30 czerwca 2019 r.
Odpowiedź do 31 marca 2019 r. jest poprawna, ponieważ zgodnie z ustawą o rachunkowości jednostki, które prowadzą księgi rachunkowe i ustalają rok obrotowy zgodny z rokiem kalendarzowym, mają obowiązek sporządzenia sprawozdania finansowego w terminie do końca pierwszego kwartału następującego po zakończeniu roku obrotowego. W przypadku roku 2018, sprawozdanie musi być więc złożone do 31 marca 2019 r. Przykładem zastosowania tej zasady może być każda firma, która zakończyła rok kalendarzowy 31 grudnia 2018 r. i w odpowiednim terminie przygotowuje swoje sprawozdanie finansowe, aby móc przedstawić je swoim interesariuszom oraz organom kontrolnym. Zgodność z terminami nie tylko wspiera transparentność działań jednostki, ale także buduje zaufanie w relacjach z inwestorami i klientami. Przestrzeganie terminów sporządzania sprawozdań finansowych jest również zgodne z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), które podkreślają znaczenie terminowości w dostarczaniu informacji finansowych.
Pytanie 28
Jednostka gospodarcza rejestruje wydatki jedynie w układzie funkcjonalnym. Transakcję gospodarczą "LP - wynagrodzenie brutto kierownika wydziału produkcji" należy zaksięgować na kontach
A. Dt "Koszty zarządu", Ct "Rozrachunki z tytułu wynagrodzeń"
B. Dt "Wynagrodzenia", Ct "Rozrachunki z tytułu wynagrodzeń"
C. Dt "Koszty wydziałowe", Ct "Rozliczenie kosztów"
D. Dt "Koszty wydziałowe", Ct "Rozrachunki z tytułu wynagrodzeń"
Wybór odpowiedzi związanych z ewidencjonowaniem wynagrodzeń jako "Dt 'Wynagrodzenia'" lub "Dt 'Koszty zarządu'" jest niewłaściwy, ponieważ nie uwzględnia specyfiki klasyfikacji kosztów w przedsiębiorstwie produkcyjnym. Wynagrodzenia pracowników, którzy są bezpośrednio zaangażowani w proces produkcji, co dotyczy kierownika wydziału produkcyjnego, powinny być klasyfikowane jako koszty wydziałowe, a nie ogólne koszty zarządu. Klasyfikacja wynagrodzeń do kosztów ogólnych prowadzi do zniekształcenia obrazu rzeczywistych kosztów produkcji, co może skutkować błędnymi decyzjami zarządczymi. Z kolei zarejestrowanie wynagrodzenia jako "Dt 'Rozliczenie kosztów'" jest mylne, ponieważ to konto służy do ewidencjonowania różnic między kosztami a przychodami, a nie do bezpośredniego przypisywania wynagrodzeń. Podstawowym błędem w rozumieniu ewidencji kosztów jest pomijanie istotnej różnicy między kosztami produkcji a kosztami ogólnymi, co skutkuje nieprawidłowym klasyfikowaniem zdarzeń gospodarczych. W praktyce, nieprawidłowe zaksięgowanie takich operacji wprowadza zamieszanie w raportowaniu finansowym i może wpływać na decyzje dotyczące alokacji zasobów czy oceny rentowności poszczególnych działów produkcyjnych.
Pytanie 29
Który dokument księgowy wykorzystywany jest do rejestrowania operacji gospodarczej dotyczącej amortyzacji środków trwałych?
A. Nota księgowa
B. Nota odsetkowa
C. Polecenie przelewu
D. Polecenie księgowania
Polecenie księgowania to naprawdę ważny dokument, jeśli chodzi o ewidencję operacji związanych z amortyzacją środków trwałych. Można powiedzieć, że to taki formalny sygnał do zaksięgowania jakiejś transakcji. W przypadku amortyzacji chodzi o to, żeby prawidłowo pokazać koszty uzyskania przychodu w księgach. Zgodnie z Krajowym Standardem Rachunkowości, musimy pamiętać o kilku zasadach, jak ustalenie stawki amortyzacyjnej, wartość początkową środka trwałego oraz okres, w którym go używamy. Na przykład, jak firma kupuje jakieś maszyny, to co miesiąc musi, na podstawie polecenia księgowania, naliczać amortyzację tych maszyn. To z kolei obniża zysk brutto, a przez to też wpływa na podatek dochodowy. Dobrze wypełnione polecenie księgowania to klucz do przestrzegania przepisów prawa oraz ułatwia życie podczas audytów finansowych.
Pytanie 30
Zadłużenie wobec dostawcy wynosiło 4 800,00 zł. Dłużnik sporządził weksel własny na sumę 4 900,00 zł. Dyskonto weksla należy zaksięgować m.in. na koncie
A. Koszty finansowe 100,00 zł po stronie Ct
B. Przychody finansowe 100,00 zł po stronie Ct
C. Koszty finansowe 100,00 zł po stronie Dt
D. Pozostałe koszty operacyjne 100,00 zł po stronie Dt
Wybór pozostałych odpowiedzi świadczy o niepełnym zrozumieniu mechanizmów związanych z dyskontowaniem weksli oraz księgowaniem kosztów finansowych. Stwierdzenie, że dyskonto weksla może być zaksięgowane jako przychody finansowe, jest nieprawidłowe, ponieważ przychody dotyczą zysków osiągniętych przez przedsiębiorstwo, a nie kosztów, które stanowią obciążenie. Przypisywanie dyskonta do kosztów operacyjnych również jest błędne, ponieważ koszty operacyjne dotyczą wydatków związanych z podstawową działalnością przedsiębiorstwa, a nie kosztów finansowych wynikających z zaciągniętych zobowiązań. Kolejnym błędem jest sugerowanie, że koszty finansowe powinny być księgowane po stronie Ct, co jest sprzeczne z ogólną zasadą, według której wydatki ujmuje się po stronie debetowej. Tego typu pomyłki mogą wynikać z nieznajomości zasad księgowości lub z mylenia terminologii związanej z przychodami i kosztami. Kluczowe w praktyce jest zrozumienie, że każda transakcja finansowa ma swoje odzwierciedlenie w systemie księgowym, a błędne klasyfikowanie tych transakcji prowadzi do nieprawidłowego obrazu sytuacji finansowej przedsiębiorstwa, co może mieć poważne konsekwencje zarówno w raportowaniu finansowym, jak i w obszarze zarządzania finansami.
Pytanie 31
Na podstawie danych zamieszczonych w tabeli, ustal wartość środka trwałego na koniec roku obrotowego.
| Cena zakupu netto środka trwałego | 25 000 zł |
| Koszty transportu związane z zakupem środka trwałego | 2 000 zł |
| Odpisy amortyzacyjne w roku obrotowym | 2 500 zł |
A. 30 250 zł
B. 28 250 zł
C. 22 200 zł
D. 24 500 zł
Poprawna odpowiedź, czyli 24 500 zł, wynika z właściwego obliczenia wartości środka trwałego na koniec roku obrotowego. Proces ten obejmuje zsumowanie ceny zakupu netto oraz kosztów transportu, co daje wartość początkową. Następnie, aby uzyskać wartość końcową, od tej kwoty należy odjąć odpisy amortyzacyjne za dany rok. Dobrze jest również zauważyć, że w praktyce księgowej odpisy amortyzacyjne są dokonywane zgodnie z przyjętą polityką amortyzacji, która może być ustalona na podstawie takich zasad jak metoda liniowa czy degresywna. Na przykład, jeżeli wartość początkowa środka trwałego wynosi 30 000 zł, a roczny odpis amortyzacyjny to 5 500 zł, to po roku wartość środka trwałego wyniesie 24 500 zł. Takie obliczenia są kluczowe dla prawidłowego zarządzania aktywami w firmie, a ich niedopatrzenie może prowadzić do błędnych decyzji finansowych oraz problemów z raportowaniem. Warto również pamiętać, że zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, właściwe ujmowanie wartości środków trwałych ma istotne znaczenie dla transparentności i rzetelności danych finansowych.
Pytanie 32
Jak długo przechowuje się faktury w jednostce gospodarczej?
A. 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku
B. 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku
C. 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku
D. 15 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku
Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, faktury powinny być przechowywane przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Taki okres przechowywania dokumentacji ma na celu zapewnienie odpowiednich warunków do ewentualnych kontroli skarbowych oraz umożliwienie weryfikacji danych i rozliczeń. Przechowywanie faktur przez 5 lat jest zgodne z ustawą o rachunkowości oraz regulacjami podatkowymi, co stanowi standardową praktykę w większości jednostek gospodarczych. Przykładem zastosowania tej zasady może być przedsiębiorca zajmujący się handlem, który musi przechowywać faktury, aby w razie potrzeby udowodnić swoje przychody i wydatki w trakcie kontroli podatkowej. Dobrą praktyką jest także systematyczne archiwizowanie dokumentów oraz korzystanie z cyfrowych systemów zarządzania dokumentami, co ułatwia ich odnalezienie i zabezpiecza przed utratą. Warto pamiętać, że niewłaściwe przechowywanie lub brak dokumentacji może prowadzić do sankcji ze strony organów skarbowych.
Pytanie 33
W przedsiębiorstwie produkcyjnym na koniec okresu sprawozdawczego konta wynikowe wykazywały obroty przedstawione w tabeli. Oblicz zysk brutto przedsiębiorstwa.
| Nazwa konta | Obrót w zł | |
|---|---|---|
| Wn | Ma | |
| Przychody ze sprzedaży wyrobów gotowych | 80 000,00 | |
| Koszt sprzedanych wyrobów gotowych | 50 000,00 | |
| Koszty ogólnego zarządu | 1 200,00 | |
| Koszty sprzedaży | 800,00 | |
| Pozostałe przychody operacyjne | 500,00 | |
| Pozostałe koszty operacyjne | 300,00 | |
| Przychody finansowe | 200,00 | |
| Koszty finansowe | 100,00 | |
| Podatek dochodowy | 5 377,00 | |
A. 30 000,00 zł
B. 28 200,00 zł
C. 28 300,00 zł
D. 22 923,00 zł
Odpowiedzi, które nie były prawidłowe, najczęściej wynikają z błędnego zrozumienia pojęcia zysku brutto oraz sposobu jego obliczania. Ważne jest, aby pamiętać, że zysk brutto to różnica między przychodami a kosztami związanymi z produkcją. W przypadku niektórych błędnych odpowiedzi mogło wystąpić mylenie zysku brutto z innymi wskaźnikami finansowymi, takimi jak zysk operacyjny czy zysk netto. Przykładowo, niektóre osoby mogą dodać do kosztów różne wydatki, które nie są bezpośrednio związane z produkcją, co prowadzi do zawyżenia kosztów i w rezultacie do zaniżenia zysku brutto. Inny typowy błąd to pominięcie przychodów z różnych źródeł, co również wpływa na obliczenia i może prowadzić do błędnych wniosków. Zrozumienie struktury przychodów i kosztów jest kluczowe dla poprawnego obliczenia zysku brutto. Warto zatem zwrócić uwagę na dokładne klasyfikowanie kosztów oraz przychodów i stosować właściwe metody kalkulacji zgodnie z obowiązującymi standardami rachunkowości, aby uniknąć takich pułapek w przyszłości.
Pytanie 34
Po zakończeniu roku obrotowego w przedsiębiorstwie kopia faktury VAT powinna być przechowywana przez
A. 3 lata
B. 5 lat
C. 1 rok
D. 10 lat
Wybór odpowiedzi, że faktury można zatrzymać krócej, czyli 10 lat, 3 lata czy 1 rok, pokazuje, że przepis był niezrozumiany. Te krótsze opcje są w ogóle niezgodne z prawem. Na przykład, myśl, że 3 lata wystarczy, nie bierze pod uwagę, że skarbówka może poprosić o dokumenty z wcześniejszych lat, a te 5 lat to minimum, jakie trzeba mieć na uwadze. Z kolei myślenie, że wystarczy tylko rok, to już poważna sprawa, bo można wpaść w kłopoty i dostawać kary finansowe przy kontroli. Wiele firm, które zignorowały te przepisy, miało spore problemy podczas audytów. Warto też zauważyć, że wcześniej różnie interpretowano przepisy, ale teraz jasno mówi się o 5-letnim okresie przechowywania. Dlatego przedsiębiorcy muszą wiedzieć o tych wymaganiach i dostosować swoje działania do aktualnego prawa, bo to może mocno wpłynąć na ich finansową stabilność i reputację.
Pytanie 35
Ewidencję czeku rozrachunkowego otrzymanego od kontrahenta prowadzi się na kontach
A. "Inne aktywa pieniężne" Dt i "Rozrachunki z odbiorcami" Ct
B. "Środki pieniężne w drodze" Dt i "Inne aktywa pieniężne" Ct
C. "Środki pieniężne w drodze" Dt i "Rozrachunki z odbiorcami" Ct
D. "Inne rachunki bankowe" Dt i "Rozrachunki z dostawcami" Ct
Odpowiedź "Inne aktywa pieniężne" Dt i "Rozrachunki z odbiorcami" Ct jest prawidłowa, ponieważ przyjmując czek rozrachunkowy od kontrahenta, firma uzyskuje aktywo w postaci gotówki (czyli czeku), co odzwierciedla zapis w debecie na koncie "Inne aktywa pieniężne". W momencie, gdy czek jest akceptowany, równocześnie dochodzi do zmniejszenia zobowiązań wobec odbiorców, co znajduje swoje odzwierciedlenie w kredycie na koncie "Rozrachunki z odbiorcami". Przykładem praktycznego zastosowania tego wpisu może być sytuacja, gdy firma sprzedaje towary na kredyt, a następnie otrzymuje płatność w formie czeku. Ewidencjonowanie tej transakcji zgodnie z zasadami rachunkowości pozwala na prawidłowe odzwierciedlenie stanu finansów firmy oraz ułatwia zarządzanie płynnością finansową. Ponadto, zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości (MSR), takie podejście jest akceptowane jako najlepsza praktyka w ewidencji przychodów i rozrachunków.
Pytanie 36
Zaciągnięcie kredytu bankowego w celu uregulowania zobowiązań wobec dostawców spowoduje
A. zmniejszenie wartości kredytu bankowego oraz zwiększenie zobowiązań wobec dostawców
B. wzrost wartości kredytu bankowego oraz zwiększenie zobowiązań wobec dostawców
C. zmniejszenie wartości kredytu bankowego oraz redukcję zobowiązań wobec dostawców
D. wzrost wartości kredytu bankowego oraz zmniejszenie zobowiązań wobec dostawców
Zaciągnięcie kredytu bankowego, żeby spłacić długi wobec dostawców, to strategia, która może się sprawdzić w krótkim czasie. Dzięki temu firma dostaje dodatkowe pieniądze, które można od razu przeznaczyć na bieżące zobowiązania. Utrzymując regularne płatności, można też budować lepsze relacje z kontrahentami i nie narażać się na opóźnienia, a to ważne, bo reputacja firmy jest kluczowa. Warto pamiętać, że mniejsze zadłużenie wobec dostawców przekłada się na większą wiarygodność w oczach innych firm. Ale żeby kredyt działał na naszą korzyść, trzeba mądrze planować, żeby nie wpaść w sidła nadmiernego zadłużenia. Na przykład, korzystając z linii kredytowej, można dostosować kwoty kredytów do swoich aktualnych potrzeb, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu finansami.
Pytanie 37
Zasada, która nakłada na jednostkę obowiązek zapisania w księgach rachunkowych wszystkich przychodów oraz związanych z nimi kosztów za dany rok obrotowy, niezależnie od momentu ich uregulowania, brzmi
A. ciągłości
B. istotności
C. ostrożnej wyceny
D. memoriału
Odpowiedzi wskazujące na inne zasady rachunkowości, takie jak zasada ostrożnej wyceny, zasada istotności czy zasada ciągłości, nie są właściwe w kontekście omawianego pytania. Zasada ostrożnej wyceny dotyczy przede wszystkim podejmowania decyzji o wycenie aktywów i pasywów w sposób, który minimalizuje ryzyko przeszacowania zysków i niedoszacowania strat. Oznacza to, że w sytuacjach niepewnych, przedsiębiorstwa powinny przyjmować bardziej konserwatywne podejście do wyceny, co może prowadzić do różnic w prezentacji wyników finansowych, ale nie odnosi się bezpośrednio do obowiązku ujmowania przychodów i kosztów w odpowiednich okresach. Zasada istotności koncentruje się na tym, aby informacje prezentowane w sprawozdaniach finansowych były istotne dla użytkowników, co oznacza, że niektóre transakcje mogą być pomijane, jeśli ich wpływ na wyniki finansowe jest znikomy. Wreszcie, zasada ciągłości odnosi się do założenia, że jednostka będzie kontynuować swoją działalność w dającym się przewidzieć przyszłości, co wpływa na sposób wyceny aktywów i pasywów, ale nie definiuje sposobu ujmowania przychodów i kosztów. W praktyce, pomylenie tych zasad z zasadą memoriału może prowadzić do błędnego przedstawienia sytuacji finansowej przedsiębiorstwa oraz wpływać na podejmowane decyzje zarządcze. Zrozumienie różnicy między tymi zasadami jest kluczowe dla prawidłowego prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz sporządzania wiarygodnych sprawozdań finansowych.
Pytanie 38
To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.
Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.
Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.
Pytanie 39
Inwentaryzację towarów w punktach sprzedaży detalicznej realizuje się raz
A. w roku
B. w ciągu 2 lat
C. na kwartał
D. w ciągu 4 lat
Inwentaryzacja zapasu towarów jest kluczowym procesem w zarządzaniu gospodarką magazynową, który powinien być przeprowadzany przynajmniej raz w roku. Regularne inwentaryzacje pozwalają na bieżąco kontrolować stan zapasów, identyfikować ewentualne straty oraz błędy w ewidencji towarów. Takie działania są zgodne z zaleceniami standardów rachunkowości oraz praktykami branżowymi, które podkreślają znaczenie dokładności w raportowaniu zapasów. Przykładem praktycznego zastosowania inwentaryzacji rocznej może być sytuacja, w której detalista zauważa różnicę między ilością towaru w systemie a faktycznym stanem na półkach. Regularne inwentaryzacje nie tylko umożliwiają eliminację takich niezgodności, ale także wspierają optymalizację procesów zakupowych oraz sprzedażowych, co przekłada się na zwiększenie efektywności operacyjnej. Dodatkowo, weryfikacja zapasów istotnie wpływa na planowanie przyszłych zamówień oraz na analizę rotacji towarów, co jest kluczowe dla zachowania płynności finansowej przedsiębiorstwa.
Pytanie 40
Badania kontrolne są realizowane w sytuacji
A. niezdolności pracownika do wykonywania pracy przekraczającej 30 dni
B. pogorszenia się zdrowia pracownika - na jego prośbę
C. dla pracowników zatrudnionych w warunkach szkodliwych i uciążliwych
D. pogorszenia się stanu zdrowia pracownika - na prośbę lekarza odpowiedzialnego za opiekę profilaktyczną
Odpowiedź dotycząca niezdolności pracownika do pracy trwającej ponad 30 dni jako podstawy przeprowadzenia badań kontrolnych jest zgodna z regulacjami prawa pracy. W Polskim Kodeksie Pracy oraz w przepisach dotyczących profilaktycznej ochrony zdrowia pracowników, pracownik, który nie jest zdolny do pracy przez okres przekraczający 30 dni, powinien być poddany badaniu kontrolnemu w celu oceny jego stanu zdrowia i możliwości powrotu do pracy. Przeprowadzenie takich badań ma na celu weryfikację czy pracownik może bezpiecznie wrócić na swoje stanowisko. W praktyce, tego typu badania są kluczowe w kontekście ochrony zarówno zdrowia pracownika, jak i zapewnienia bezpieczeństwa w miejscu pracy. Warto zaznaczyć, że standardy dotyczące badań kontrolnych powinny być ściśle przestrzegane, aby minimalizować ryzyko dla zdrowia i efektywności pracy, a także aby spełniać wymogi regulacji prawnych oraz wewnętrznych polityk firmy.