Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 19 grudnia 2025 21:00
Data zakończenia: 19 grudnia 2025 21:09

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Kalibracja monitora przed przetwarzaniem zdjęć do druku odbywa się przy pomocy programu

A. Corel Photo-Paint

B. Adobe Gamma

C. Corel Draw

D. Adobe InDesign

Adobe Gamma to narzędzie, które pomaga nam ustawić monitor tak, żeby kolory, które widzimy, były bliższe rzeczywistości. To ważne, zwłaszcza kiedy przygotowujemy zdjęcia do druku. Kiedy ekran jest dobrze skalibrowany, kolory, które edytujemy, będą dokładniejsze i lepiej oddadzą to, co potem zostanie wydrukowane. To jest kluczowe w pracy z fotografią i grafiką komputerową, gdzie dobrą reprodukcja kolorów ma duże znaczenie. Dzięki Adobe Gamma możemy dostosowywać jasność, kontrast i balans kolorów, a także tworzyć profile ICC, które pomagają systemowi operacyjnemu zarządzać kolorami. Przykłady zastosowania tego programu to sytuacje, kiedy przygotowujemy zdjęcia do drukarni, gdzie wierne odwzorowanie kolorów ma ogromny wpływ na jakość końcowego produktu. Kalibracja monitora przed edytowaniem zdjęć to standard, który powinniśmy stosować w branży kreatywnej, a specjaliści polecają korzystanie z narzędzi takich jak Adobe Gamma.

Pytanie 2

Podczas tworzenia kompozycji obrazu z wykorzystaniem zasady kontrastu barw, powinno się w projekcie wykorzystać zestawienie kolorów

A. granatowego i żółtego

B. czarnego i granatowego

C. czarnego i grafitowego

D. czerwonego i grafitowego

Zestawienie koloru granatowego i żółtego jest doskonałym przykładem zastosowania zasady kontrastu kolorów w kompozycji obrazu. Granatowy, jako kolor ciemny, tworzy głębię i stabilność, podczas gdy żółty, jako kolor jasny, dodaje energii i przyciąga uwagę. Taki kontrast nie tylko wyróżnia elementy w projekcie, ale również zwiększa czytelność i dynamikę wizualną. W praktyce projektanci często wykorzystują ten kontrast w brandingowych grafikach, plakatach oraz stronach internetowych, aby podkreślić kluczowe informacje. Na przykład, w przypadku logo, granatowy może stanowić tło, a żółty napis przyciąga wzrok, dzięki czemu nazwa marki staje się bardziej zapadająca w pamięć. Zasada kontrastu kolorów jest zgodna z wytycznymi dotyczącymi dostępności, co sprawia, że tekst jest czytelniejszy dla osób z różnymi wadami wzroku. Warto również zauważyć, że takie zestawienia kolorystyczne są powszechnie stosowane w sztuce, gdzie kontrasty są używane do wyrażania emocji i kierowania uwagi widza na najważniejsze elementy kompozycji.

Pytanie 3

Zdjęcie wykonano, stosując plan

A. amerykański.

B. zbliżenie.

C. ogólny.

D. daleki.

Odpowiedź 'zbliżenie' jest poprawna, ponieważ zdjęcie koncentruje się na specyficznym elemencie, którym w tym przypadku są stopy. Plan zbliżenia, znany również jako 'close-up', ma na celu ukazanie detali i szczegółów, co pozwala widzowi lepiej zrozumieć kontekst przedstawianego obiektu. W praktyce, takie ujęcia są często wykorzystywane w fotografii portretowej, gdzie uwydatnianie twarzy lub rąk dodaje emocjonalnej głębi obrazowi. Zastosowanie planu zbliżenia jest zgodne ze standardami branżowymi w zakresie kompozycji zdjęć, które podkreślają znaczenie detali w narracji wizualnej. Warto również zauważyć, że plan ogólny, który pokazuje szerszy kontekst, oraz plan daleki, który obejmuje jeszcze szerszą perspektywę, nie oddają intencji artystycznej tego zdjęcia. Plan amerykański, skupiający się na postaci od głowy do kolan, nie pasuje do opisu, ponieważ nie skupia się wystarczająco na szczególe, jakim są stopy. Dlatego zrozumienie różnic między tymi rodzajami planów jest kluczowe dla właściwego wykorzystania ich w praktyce fotograficznej.

Pytanie 4

Aby uzyskać na fotografii delikatne rozmycie, należy użyć filtru

A. zmiękczającego.

B. w kształcie gwiazdy.

C. powielającego obraz.

D. zrównoważonego.

Filtr zmiękczający jest specjalnie zaprojektowany, aby wprowadzić delikatne rozmycie obrazu, co sprawia, że zdjęcia wyglądają bardziej romantycznie i artystycznie. Tego rodzaju filtr działa na zasadzie rozpraszania światła, co prowadzi do łagodzenia konturów i wygładzania szczegółów, co jest szczególnie pożądane w portretach oraz zdjęciach krajobrazowych. Używając filtru zmiękczającego, fotografowie mogą uzyskać efekt malarskiego wykończenia, co czyni zdjęcia bardziej przyjemnymi dla oka. W praktyce, aby osiągnąć pożądany efekt, należy zwrócić uwagę na odpowiednie ustawienia ekspozycji oraz czas naświetlania, ponieważ ich niewłaściwe dobranie może prowadzić do nadmiernego rozmycia. Standardem w branży fotograficznej jest stosowanie filtrów zmiękczających w celu uzyskania estetycznych portretów, zwłaszcza gdy chodzi o ujęcia zbliżeniowe, gdzie detale skóry i struktura tkanin są kluczowe. Dodatkowo, filtry te mogą być stosowane w programach graficznych, gdzie ich cyfrowe odpowiedniki oferują jeszcze większą kontrolę nad stopniem zmiękczenia obrazu.

Pytanie 5

Do wykonania zdjęcia użyto oświetlenia

A. przednio-górnego.

B. boczno-górnego.

C. konturowego.

D. przedniego.

Odpowiedź boczno-górnego oświetlenia jest poprawna, ponieważ na podstawie analizy zdjęcia można zauważyć, że cienie skierowane są w dół i lekko na bok. Taki układ oświetlenia sugeruje, że źródło światła znajduje się na poziomie boku obiektów oraz nieco powyżej nich. To podejście jest często stosowane w fotografii portretowej oraz produktowej, gdzie kluczowe jest uzyskanie trójwymiarowego efektu poprzez odpowiednie modelowanie światłem. W praktyce, oświetlenie boczno-górne pozwala na uzyskanie naturalnych cieni, co podkreśla fakturę i detale obiektów. W branży fotograficznej standardem jest korzystanie z takich układów oświetleniowych, aby uzyskać bardziej złożony i interesujący obraz. Warto również wspomnieć, że techniki takie jak wykorzystanie softboxów lub reflektorów mogą wzmocnić efekty bocznego oświetlenia, co jest standardową praktyką w studiach fotograficznych.

Pytanie 6

Materiał fotograficzny przeznaczony do robienia zdjęć w podczerwieni powinien być wrażliwy na promieniowanie o długości fali

A. zawartej w zakresie 500-600 nm

B. zawartej w zakresie 400-500 nm

C. większej od 700 nm

D. mniejszej od 400 nm

Materiał fotograficzny nie może być uczulony na promieniowanie zawarte w przedziałach 400-500 nm, 500-600 nm ani mniejszymi od 400 nm, ponieważ te zakresy fal należą do widma światła widzialnego. Odpowiedzi te sugerują, że materiały te reagują na promieniowanie, które jest dobrze widoczne dla ludzkiego oka, co jest niezgodne z zasadami fotografii w podczerwieni. W praktyce, fotografowanie w tych zakresach nie pozwoli na uchwycenie informacji, które są obecne tylko w podczerwieni. Przy wyborze materiałów fotograficznych istotne jest zrozumienie, że każdy zakres fal elektromagnetycznych ma swoje unikalne właściwości. Na przykład, fale o długości fali 400-500 nm odpowiadają za niebieskie i zielone światło, natomiast 500-600 nm obejmują zielenie i żółcie. Procesy detekcji w tych zakresach są zupełnie inne niż w zakresie powyżej 700 nm, gdzie mamy do czynienia z promieniowaniem podczerwonym. Typowym błędem myślowym jest mylenie widma światła widzialnego z podczerwonym. W fotografii, aby uzyskać obrazy oparte na podczerwieni, należy używać specjalnych filtrów i materiałów, które są zaprojektowane do detekcji fal elektromagnetycznych w tym zakresie, co wyraźnie podkreśla konieczność właściwego doboru urządzeń oraz niezbędnych akcesoriów w procesie fotograficznym.

Pytanie 7

Aby zwiększyć kontrast w cyfrowym obrazie w programie Photoshop, należy wykorzystać

A. Krzywe

B. Filtry

C. Balans koloru

D. Warstwy

Krzywe to zaawansowane narzędzie w programie Photoshop, które umożliwia precyzyjne dostosowanie kontrastu obrazu poprzez manipulację krzywą tonalną na histogramie. Używając krzywych, użytkownik może kontrolować jasność i kontrast w określonych obszarach tonalnych, co pozwala na bardziej subtelne i złożone korekty niż inne metody. Na przykład, jeżeli chcemy poprawić kontrast w cieniach, możemy podnieść dolną część krzywej, a jednocześnie obniżyć górną część, co skutkuje wzmocnieniem różnicy między jasnymi a ciemnymi partiami obrazu. Krzywe są szeroko stosowane w branży graficznej, ponieważ pozwalają na zachowanie szczegółów w jasnych i ciemnych obszarach, co jest szczególnie ważne w profesjonalnej edycji zdjęć. Dobre praktyki wskazują na konieczność pracy w trybie RGB, co zapewnia pełen zakres tonalny i kolorystyczny, co z kolei przekłada się na lepszą jakość końcowego produktu.

Pytanie 8

Która wada obiektywu polega na tym, że wiązka promieni świetlnych wychodząca z punktu położonego poza osią optyczną obiektywu, po przejściu przez obiektyw tworzy obraz w kształcie przecinka?

A. Dystorsja.

B. Astygmatyzm.

C. Aberracja chromatyczna.

D. Aberracja komatyczna.

Każda z odpowiedzi, które nie są komą, odnosi się do innej, choć równie istotnej, wady optycznej występującej w obiektywach fotograficznych. Aberracja chromatyczna to zupełnie inny rodzaj zjawiska – wynika z tego, że soczewki nie są w stanie skupić wszystkich długości fal światła w jednym punkcie. Przekłada się to na kolorowe obwódki (najczęściej fioletowe lub zielone) pojawiające się na granicach kontrastowych obiektów, a nie na przecinkowate zniekształcenia. Często można ją spotkać przy fotografowaniu gałęzi drzew pod światło lub na jasnym tle. Astygmatyzm natomiast objawia się tym, że promienie świetlne padające na obiektyw w różnych płaszczyznach ogniskują się w różnych punktach, przez co obraz punktowy zmienia się w kreskę – ale nie przypomina przecinka, tylko bardziej rozciągniętą linię prostopadłą do osi optycznej. Astygmatyzm daje się we znaki szczególnie na brzegach kadru i bywa mylony z komą, lecz jego natura jest inna i łatwo go odróżnić podczas testowania sprzętu na kartce z drobnym tekstem. Z kolei dystorsja to wada geometryczna, w której prostoliniowe elementy zdjęcia ulegają wykrzywieniu – w przypadku dystorsji beczkowatej linie wyginają się na zewnątrz, a przy poduszkowatej do środka kadru. Nie ma tu efektu przecinka, tylko odkształcone proporcje. Z mojego doświadczenia najczęstszym błędem jest mylenie komy z aberracją chromatyczną lub astygmatyzmem, bo wszystkie te wady pogarszają ostrość na brzegach zdjęcia, ale każda daje zupełnie inne artefakty. Dlatego właśnie w praktyce fotograf powinien wiedzieć, jak rozpoznawać poszczególne wady i jak sobie z nimi radzić – na przykład przez dobór odpowiednich obiektywów, korzystanie z korekcji software’owej lub przymykanie przysłony. To wszystko przekłada się na jakość zdjęć, zwłaszcza gdy zależy Ci na profesjonalnych kadrach bez niepożądanych efektów optycznych.

Pytanie 9

Obraz, w którym przeważają odcienie ciemne, został stworzony w technice

A. izohelii

B. pseudosolaryzacji

C. niskiego klucza

D. wysokiego klucza

Techniki takie jak wysoki klucz, izohelia czy pseudosolaryzacja nie są odpowiednie w kontekście dominujących ciemnych tonów w obrazie. Wysoki klucz odnosi się do kompozycji, w której przeważają jasne barwy, co prowadzi do wrażenia lekkości i radości. Zastosowanie tej techniki w fotografii lub sztuce wizualnej często przyciąga uwagę do jasnych elementów, co jest całkowicie przeciwne do celu, jakim jest uzyskanie głębi i mroczności typowych dla niskiego klucza. Izotermia, z kolei, jest terminem odnoszącym się do zjawisk fizycznych i nie ma zastosowania w kontekście tonalności obrazu, co może prowadzić do nieporozumień w interpretacji technik artystycznych. Pseudosolaryzacja to technika, która polega na manipulacji obrazem, aby uzyskać efekt przypominający solaryzację, ale jej zastosowanie nie jest związane z ciemnymi tonami. Warto zauważyć, że błędne zrozumienie tych pojęć może wynikać z mylenia ich ze standardowymi technikami malarskimi czy fotograficznymi. Kluczowe jest zrozumienie, że każda technika ma swoje unikalne zastosowanie i kontekst, w którym najlepiej się sprawdza, a pomylenie ich prowadzi do niepoprawnych wniosków o charakterze artystycznym.

Pytanie 10

Największy kontrast barw uzyskuje się fotografując czerwoną sukienkę na tle

A. purpurowym.

B. niebieskim.

C. szarym.

D. zielonym.

Największy kontrast barw w fotografii uzyskuje się wtedy, gdy zestawiamy ze sobą kolory dopełniające, czyli takie, które leżą naprzeciw siebie na kole barw. Kolor czerwony i zielony to właśnie para dopełniająca – dlatego czerwona sukienka na tle zielonym będzie dosłownie „wychodzić” z kadru, przykuwała oko i wydawała się dużo bardziej nasycona. W praktyce, taka kombinacja bardzo często stosowana jest w sesjach modowych, reklamie czy portretach plenerowych, szczególnie gdy zależy nam na silnym efekcie wizualnym i czytelnym oddzieleniu postaci od tła. Branżowe normy, jak chociażby zasady kompozycji czy wykorzystywanie kontrastów barwnych, jednoznacznie wskazują właśnie na takie łączenie kolorów, by wydobyć obiekty z tła. Z mojego doświadczenia to szczególnie przydatne, gdy chcemy, żeby modelka czy przedmiot były głównym punktem zdjęcia i nie zlewały się z otoczeniem. Warto też zauważyć, że kontrasty barwne zwiększają postrzeganą ostrość, więc wybierając odpowiednie tło, możemy wpływać nie tylko na kolorystykę, ale i na odbiór samej fotografii. To taki trochę fotograficzny trik, ale naprawdę działa praktycznie w każdej sytuacji.

Pytanie 11

Przedstawione zdjęcie jest charakterystyczne dla fotografii

A. artystycznej.

B. portretowej.

C. technicznej.

D. reportażowej.

Fotografia reportażowa to nie tylko dokumentowanie rzeczywistości, ale przede wszystkim uchwycenie autentycznych momentów, emocji i kontekstu wydarzeń. Na tym zdjęciu widzimy sytuację typową dla reportażu – fotograf rejestruje scenę, która dzieje się naturalnie, bez pozowania, a całość oddaje klimat i charakter miejsca oraz ludzi. Reportaż fotograficzny bardzo często opiera się na spontaniczności i szukaniu prawdziwych historii, które mają wartość dokumentalną. Z mojego doświadczenia wynika, że w dobrym reportażu ważne jest pokazanie relacji między bohaterami, tego co się dzieje między kadrami – tutaj mamy interakcję, zachowanie, trochę tła architektonicznego, które buduje kontekst historyczno-kulturowy. W praktyce, fotograf reportażowy pracuje w ruchu, szuka ciekawych perspektyw, często musi działać szybko i reagować na to, co niespodziewane. To zdjęcie dobrze pokazuje takie podejście: nie jest wyreżyserowane, stawia na historię, a nie na formę. Branżowe dobre praktyki mówią, żeby zawsze być czujnym i szanować autentyczność sceny, nie ingerować nadmiernie w to, co się dzieje. Taka fotografia ma ogromną wartość archiwalną i społeczną, bo pokazuje świat bez upiększeń, taki jaki jest naprawdę. Moim zdaniem to jest właśnie esencja dobrze zrobionego reportażu – prawda chwili i emocje uchwycone w naturalnym świetle.

Pytanie 12

Który program nie jest przeznaczony do obróbki grafiki rastrowej?

A. Adobe Photoshop

B. Corel Photo-Paint

C. Gimp

D. Corel Draw

Bardzo często pojawia się mylne przekonanie, że wszystkie wymienione programy służą do podobnych rzeczy, bo wiadomo – grafika to grafika. Tymczasem istnieje fundamentalna różnica między programami do grafiki rastrowej i wektorowej. Gimp to popularny, darmowy edytor grafiki rastrowej, idealny do retuszowania zdjęć, obróbki fotografii czy tworzenia kolaży. Jego narzędzia, takie jak maski, warstwy i pędzle, działają właśnie na poziomie pikseli, czyli na tym, co jest podstawą grafiki rastrowej. Podobnie Adobe Photoshop to standard w branży, jeśli chodzi o edycję zdjęć i tworzenie złożonych kompozycji bitmapowych – używają go zarówno profesjonaliści, jak i amatorzy. Corel Photo-Paint również należy do tej samej kategorii, bo jest odpowiednikiem Photoshopa w pakiecie Corela. Pozwala na zaawansowaną korektę kolorów, pracę z warstwami i efekty specjalne na bitmapach. Natomiast Corel Draw służy do zupełnie innej pracy – to narzędzie do projektowania grafiki wektorowej, czyli takiej, którą można łatwo skalować i edytować bez utraty jakości. Często spotykam się z podejściem, że jak coś jest „Corel”, to musi służyć do wszystkiego, jednak w rzeczywistości profesjonalna praca wymaga wybrania właściwego narzędzia do konkretnego zadania. Praca na zdjęciach w Corel Draw po prostu nie ma sensu, bo brakuje tam narzędzi typowych dla edycji rastrowej. Dobre praktyki branżowe mówią o specjalizacji: bitmapy w Photoshopie, Gimpie lub Photo-Paint, a wektory w Corel Draw. Warto o tym pamiętać, bo to oszczędza mnóstwo czasu i nerwów.

Pytanie 13

W trakcie kopiowania metodą subtraktywną barwnego negatywu na wzornik barwnego pozytywu uzyskano dominację purpurową. Aby zlikwidować tę dominację, konieczne jest użycie filtru

A. niebiesko-zielonego o wyższej gęstości optycznej

B. żółtego o niższej gęstości optycznej

C. purpurowego o wyższej gęstości optycznej

D. purpurowego o niższej gęstości optycznej

Wybór filtra purpurowego o mniejszej gęstości optycznej nie przyniesie oczekiwanych rezultatów, ponieważ jego zdolność do absorpcji światła będzie niewystarczająca. Filtry o niższej gęstości optycznej, choć mogą wprowadzać pewne zmiany w barwie, nie będą w stanie skutecznie zredukować intensywności dominującej purpury. W efekcie, barwa ta może pozostać nasycona lub nawet się nasilić, co jest sprzeczne z zamierzonym efektem. Zastosowanie filtra żółtego o mniejszej gęstości optycznej również nie jest odpowiednie, ponieważ mimo że żółty jest kolorem komplementarnym do purpury, jego niewystarczająca absorpcja nie zrównoważy dominacji purpurowej. Z kolei filtr purpurowy o większej gęstości optycznej, jako jedyny, jest w stanie skutecznie wchłonąć nadmiar purpury, co jest zgodne z zasadami modelu subtraktywnego, w którym kolory mieszają się poprzez absorpcję. Wreszcie, stosowanie niebiesko-zielonego filtra o większej gęstości optycznej w tym kontekście jest mylnym podejściem, ponieważ nie neutralizuje purpury efektywnie. Niebiesko-zielony nie jest kolorem komplementarnym do purpury, a jego użycie prowadzi do wprowadzenia dodatkowych zniekształceń kolorystycznych, co jest częstym błędem w praktyce fotograficznej i graficznej.

Pytanie 14

Fotografia przedstawia błąd kadrowania określany jako

A. krzywy horyzont.

B. horyzont w połowie.

C. kompozycja centralna.

D. skrót perspektywy.

Krzywy horyzont to jeden z najczęściej spotykanych błędów w fotografii krajobrazowej i miejskiej. Polega na tym, że linia horyzontu – która powinna być ustawiona poziomo względem krawędzi kadru – jest przechylona w jedną ze stron. Moim zdaniem, ten błąd mocno zaburza odbiór zdjęcia, bo ludzki mózg automatycznie oczekuje, że horyzont będzie prosty, szczególnie na fotografiach morza, jeziora czy pól. Praktycznie rzecz biorąc, krzywy horyzont sprawia, że zdjęcie wydaje się nieprofesjonalne i chaotyczne, nawet jeśli samo światło czy kompozycja są ciekawe. Standardy branżowe wprost mówią: jeśli nie masz wyraźnego powodu artystycznego, żeby przechylać kadr, horyzont ma być prosty. W programach graficznych korekta tego błędu jest banalna – wystarczy narzędzie do obracania obrazu. Fajnie jest też korzystać z siatki poziomów w aparacie, bo to pomaga od razu zachować poprawną linię horyzontu. Z mojego doświadczenia, nawet drobny przechył o kilka stopni potrafi zniszczyć efekt pracy. To naprawdę jeden z tych szczegółów, które odróżniają amatora od bardziej świadomego fotografa.

Pytanie 15

Matryca pozbawiona siatki filtru mozaikowego, w której proces zbierania informacji o kolorach przebiega podobnie do tradycyjnego materiału barwnego warstwowego, to matryca

A. Foveon X3

B. CMOS

C. LIVE MOS

D. CCD

LIVE MOS, CMOS oraz CCD to różne technologie matryc obrazowych, które różnią się zasadą działania oraz sposobem rejestrowania informacji o kolorze. LIVE MOS to ich połączenie, które łączy elementy CMOS z technologią Live View, co sprawia, że są one bardziej wydajne w zakresie rejestrowania obrazu w trybie na żywo. Jednakże, podobnie jak w przypadku matryc CMOS, wykorzystują one siatki filtrów kolorów, co ogranicza ich zdolność do odwzorowywania detali w porównaniu do Foveon X3. Matryce CMOS są popularne w wielu aparatach cyfrowych, ze względu na niskie zużycie energii i szybkie czasy reakcji, jednak wciąż polegają na architekturze z filtrami, co wpływa na jakość barw. Z kolei matryce CCD, znane ze swojej wysokiej jakości i niskiego szumu, są wykorzystywane głównie w profesjonalnych aparatach, ale również nie rejestrują kolorów w sposób trójwymiarowy, a opierają się na filtrze Bayera. Typowym błędem w ocenie tych technologii jest utożsamianie jakości obrazu jedynie z rozdzielczością, podczas gdy kluczową rolę odgrywa również sposób, w jaki matryca przetwarza kolory, co w przypadku Foveon X3 jest rewolucyjne w porównaniu z bardziej powszechnymi rozwiązaniami.

Pytanie 16

Który typ obiektywu powinno się zastosować do uchwycenia dużej sceny na świeżym powietrzu z bliskiej odległości?

A. Standardowego

B. Makro

C. Szerokokątnego

D. Teleobiektywu

Szerokokątne obiektywy są idealnym wyborem do fotografowania obszernych scen, zwłaszcza w plenerze. Dzięki większemu kątowi widzenia, który często wynosi od 24 mm do 35 mm w przypadku obiektywów pełnoklatkowych, pozwalają one na uchwycenie większej ilości szczegółów w kadrze. Tego rodzaju obiektywy są szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy fotografujemy z bliskiej odległości, na przykład podczas uwieczniania architektury, krajobrazów czy wydarzeń na świeżym powietrzu. Użycie szerokokątnego obiektywu zwiększa głębię ostrości, co pozwala na uzyskanie wyraźnych zdjęć zarówno bliskich obiektów, jak i tych znajdujących się w tle. Dodatkowo, szerokokątne obiektywy często posiadają konstrukcję minimalizującą zniekształcenia, co sprawia, że zdjęcia są bardziej naturalne i estetyczne. Warto wspomnieć, że techniki kompozycyjne, takie jak zasada trójpodziału, w połączeniu z szerokokątnym obiektywem, mogą znacząco podnieść jakość uchwyconych kadrów, co czyni go standardem w profesjonalnej fotografii plenerowej.

Pytanie 17

Aby uzyskać maksymalny kontrast w obrazie negatywowym, do fotografowania obiektów o niewielkiej rozpiętości tonalnej powinno się użyć materiału światłoczułego o wartości ISO

A. ISO 1600

B. ISO 50

C. ISO 200

D. ISO 800

Użycie materiału zdjęciowego o światłoczułości ISO 50 jest optymalnym wyborem do fotografowania motywów o małej rozpiętości tonalnej. Niska wartość ISO pozwala na uzyskanie większego kontrastu w obrazie, ponieważ materiał światłoczuły ma mniejsze wrażenie na światło, co z kolei minimalizuje ryzyko prześwietlenia jasnych partii obrazu oraz zwiększa głębię czerni. W praktyce, przy fotografowaniu na przykład w warunkach silnego oświetlenia, zastosowanie ISO 50 umożliwia uzyskanie wyrazistych i szczegółowych zdjęć, w których nieprzypadkowe różnice tonalne stają się bardziej wyraźne. Warto również zauważyć, że w fotografii czarno-białej, gdzie kontrast jest kluczowy, materiał o niższym ISO pozwala na lepsze oddanie detali w cieniach oraz wyostrzenie krawędzi. W branży fotograficznej standardem jest stosowanie niskiego ISO w sytuacjach, gdzie oświetlenie jest wystarczająco intensywne, co zapewnia jakość obrazu oraz spełnia normy profesjonalnych fotografów.

Pytanie 18

Który format zapisu obrazu pozwala na zachowanie przezroczystości z jednoczesną kompresją stratną?

A. PNG-8

B. BMP

C. TIFF LZW

D. JPEG

Format PNG-8 to jeden z najczęściej używanych formatów graficznych, który obsługuje przezroczystość, co czyni go doskonałym wyborem w przypadku obrazów z elementami transparentnymi. PNG-8, będący uproszczoną wersją formatu PNG, umożliwia kompresję stratną, co oznacza, że możliwe jest zmniejszenie rozmiaru pliku przy zachowaniu akceptowalnej jakości obrazu. Dzięki zastosowaniu palety 256 kolorów, format ten idealnie sprawdza się w przypadku grafik internetowych, ikon czy małych ilustracji, gdzie przezroczystość jest często niezbędna. W praktyce, jeśli potrzebujesz umieścić logo na kolorowym tle, PNG-8 pozwala na uzyskanie efektu, gdzie tło jest przezroczyste, a jednocześnie plik jest optymalizowany pod kątem rozmiaru. Dodatkowo, PNG-8 jest szeroko wspierany przez przeglądarki internetowe i programy graficzne, co czyni go standardem w branży."

Pytanie 19

Przekształcenie swobodne obrazu możliwe jest z użyciem skrótu klawiszy

A. CTR+A

B. CTR+Z

C. CTR+V

D. CTR+T

Skrót klawiszowy Ctrl+T w programach graficznych takich jak Adobe Photoshop czy GIMP otwiera narzędzie przekształcania swobodnego (Free Transform). To właśnie ono pozwala szybko i wygodnie zmieniać rozmiar, obracać, pochylać, zniekształcać lub odbijać wybrane warstwy albo fragmenty obrazu – wszystko w ramach jednej, dynamicznej operacji, bez konieczności sięgania po kilka różnych funkcji z menu. Moim zdaniem bardzo przydatne jest to, że można natychmiast chwycić za róg zaznaczenia i swobodnie edytować obiekt według własnych potrzeb, bez precyzyjnych wymiarów czy sztywnego skalowania. W praktyce codziennej pracy projektanta czy fotografa Ctrl+T to jeden z najbardziej intuicyjnych i najczęściej wykorzystywanych skrótów. Jest to również zgodne z ogólnymi standardami branżowymi – większość nowoczesnych programów graficznych korzysta z podobnych skrótów, by usprawnić workflow i ograniczyć konieczność przeklikiwania się przez rozbudowane menu. Warto też pamiętać o dodatkowych opcjach, np. przytrzymaniu Shift lub Alt podczas transformacji, co pozwala zachować proporcje albo skalować względem środka – to już taka wyższa szkoła jazdy, ale bardzo się przydaje. Z własnego doświadczenia zauważyłem, że znajomość tego skrótu naprawdę przyspiesza pracę i sprawia, że edycja staje się bardziej płynna i kreatywna.

Pytanie 20

Zgodnie ze schematem na planie zdjęciowym fotografowany przedmiot należy oświetlić światłem

A. bezpośrednim, skierowanym.

B. bezpośrednim, rozproszonym.

C. pośrednim, skierowanym.

D. pośrednim, rozproszonym.

Odpowiedź "pośrednim, rozproszonym" jest prawidłowa, ponieważ w fotografii kluczowe jest uzyskanie równomiernego i naturalnego oświetlenia obiektu. Oświetlenie pośrednie, które wykorzystuje wiele źródeł światła, pozwala na zredukowanie twardych cieni oraz na osiągnięcie bardziej harmonijnego efektu. W praktyce fotografowie często stosują softboxy, parasole lub inne akcesoria, które rozpraszają światło, aby uzyskać efekt równomiernego oświetlenia. Dobrym przykładem może być fotografia portretowa, gdzie rozproszone światło tworzy delikatne cienie na twarzy, co przyczynia się do bardziej naturalnego wyglądu. Ponadto, korzystając z pośredniego, rozproszonego światła, mamy większą kontrolę nad atmosferą i tonacją zdjęcia, co jest istotne w kontekście artystycznym. Standardy branżowe potwierdzają, że techniki te są preferowane w profesjonalnej fotografii, co czyni je fundamentem skutecznej pracy fotografa.

Pytanie 21

W każdym obrazie, niezależnie od jego treści, elementami, które w pierwszej kolejności zwracają uwagę widza, są

A. jasne punkty

B. mocne punkty

C. małe punkty

D. ciemne punkty

W kontekście kompozycji wizualnej mocne punkty to te elementy zdjęcia, które naprawdę przyciągają wzrok. Chodzi o wyraźny kontrast, intensywne kolory, albo po prostu coś, co się wyróżnia. Z własnego doświadczenia wiem, że w profesjonalnej fotografii fotografowie świetnie to wykorzystują, żeby poprowadzić nasz wzrok przez zdjęcie. Na przykład, w portretach często to oczy modela są tym mocnym punktem, bo mają ten niesamowity błysk. W projektowaniu graficznym też to jest kluczowe, mocne punkty pomagają tworzyć hierarchię informacji, co ułatwia nam odbiór treści. Zdecydowanie warto zwrócić uwagę na dobór tych mocnych punktów, bo wpływają one na to, jak całość jest odbierana. To dotyczy nie tylko zdjęć, ale też innych mediów, jak plakaty czy strony internetowe, gdzie też można to fajnie zastosować.

Pytanie 22

Mieszek to narzędzie najczęściej stosowane do robienia zdjęć

A. architektury

B. krajobrazu

C. osób

D. owadów

Zauważyłem, że odpowiedzi na pytanie z mieszkami mogą być trochę mylące. Wybierając odpowiedzi takie jak 'osób' czy 'architektury', wydaje mi się, że można się pogubić w tym, do czego mieszek jest tak naprawdę potrzebny. Do robienia zdjęć ludzi najczęściej korzysta się z obiektywów standardowych albo portretowych, które są lepsze do takich zdjęć. Z kolei w fotografii architektury zazwyczaj używa się obiektywów szerokokątnych lub tilt-shift, które pomagają korygować perspektywę. A jeśli chodzi o 'krajobraz', to też nie jest dobry wybór, bo do tego najczęściej idą obiektywy szerokokątne, żeby można było uchwycić szerszy widok. Mieszek, który potrafi blisko fokować, nie jest używany w tych kontekstach. Myślę, że błędne odpowiedzi mogą wynikać ze słabego zrozumienia, jakie są właściwe zastosowania narzędzi do fotografii. Dobrze jest znać właściwości tych narzędzi i wiedzieć, jak ich używać w odpowiednich sytuacjach.

Pytanie 23

Aby uzyskać na fotografiach efekt zamrożenia ruchu podczas robienia zdjęć sportowcom, najlepiej wykorzystać czas naświetlania

A. 1/250 s

B. 1/125 s

C. 1/30 s

D. 1/60 s

Czas naświetlania 1/250 s jest optymalny do uzyskania efektu zatrzymania ruchu podczas fotografowania sportowców. Krótszy czas ekspozycji pozwala na zminimalizowanie rozmycia ruchu, co jest kluczowe przy dynamicznych scenach, takich jak zawody sportowe. Przy 1/250 s, ruch jest uchwycony w sposób, który zachowuje szczegóły, dając jednocześnie wrażenie dynamizmu. Taki czas naświetlania jest często stosowany w profesjonalnej fotografii sportowej, gdzie kluczowe jest uchwycenie akcji w najdrobniejszych szczegółach. Przykładem mogą być zdjęcia z wyścigów, gdzie każdy moment ma znaczenie, a odpowiedni czas naświetlania pozwala fotografowi uchwycić sportowca w pełnym biegu z wyraźnym konturem. Warto również zwrócić uwagę na dobór odpowiedniego obiektywu oraz stabilizację, co w połączeniu z odpowiednim czasem ekspozycji znacząco podnosi jakość zdjęć. Standardy branżowe zalecają użycie czasów naświetlania w zakresie 1/250 do 1/1000 s w zależności od prędkości obiektu, co czyni 1/250 s bardzo uniwersalnym wyborem.

Pytanie 24

Nieprawidłowość optyczna obiektywu, przejawiająca się w przyciemnieniu lub rozjaśnieniu rogów kadru, to

A. krzywizna pola

B. koma

C. winietowanie

D. dystorsja

Winietowanie to wada optyczna, która objawia się przyciemnieniem lub rozjaśnieniem rogów kadru obrazu. Zjawisko to występuje najczęściej w przypadku obiektywów o dużych przysłonach, gdzie może być bardziej zauważalne, ponieważ krawędzie kadru doświadczają większej straty światła. Winietowanie może występować w różnych formach, takich jak naturalne winietowanie, które wynika z konstrukcji obiektywu, lub winietowanie spowodowane użyciem filtrów lub osłon. W praktyce fotografowie mogą spotkać winietowanie w obiektywach szerokokątnych lub w przypadku użycia obiektywów z dużą przysłoną na pełnej klatce, co może prowadzić do niepożądanych efektów w kompozycji zdjęcia. Aby zminimalizować wpływ winietowania, można zastosować techniki postprodukcji, takie jak korekcja winietowania w programach do edycji zdjęć. Dobrą praktyką jest również testowanie obiektywów w różnych warunkach oświetleniowych, aby zrozumieć, jak winietowanie wpływa na uzyskiwane obrazy i kiedy może być akceptowalne lub pożądane dla artystycznych efektów.

Pytanie 25

W celu zrobienia zdjęcia pokazującego 3/4 postaci ludzkiej w kadrze do kolan użyto planu

A. totalny

B. pełny

C. średni

D. amerykański

Odpowiedź 'amerykański' to strzał w dziesiątkę. Ten plan, znany też jako plan do kolan, pokazuje postać od stóp do głowy, ale tak, że widzimy ją od kolan w górę. Takie ujęcie często zobaczymy w filmach albo w portretach, bo świetnie oddaje emocje i dynamikę. Gdy postać wchodzi do sceny lub ma interakcję z otoczeniem, to właśnie ten plan robi robotę. Trzeba umieć dobrze kadrować i znać zasady kompozycji, na przykład regułę trzecich, żeby ujęcia były estetyczne i harmonijne. Dla filmowców i fotografów plan amerykański to absolutna podstawa, którą warto znać.

Pytanie 26

Kiedy wykonujemy fotografie w pomieszczeniach, w jakim celu stosuje się odbicie światła od sufitu za pomocą lampy błyskowej?

A. by przyciemnić cienie w obiektach znajdujących się we wnętrzu.

B. aby wyrównać kontrast oświetlenia naturalnego.

C. w celu modyfikacji temperatury barwowej dostępnych źródeł światła.

D. żeby zwiększyć kontrast oświetlenia fotografowanej sceny.

Wybierając inne odpowiedzi, można spotkać się z nieporozumieniami dotyczącymi podstawowych zasad oświetlenia w fotografii. Pierwsza odpowiedź sugeruje, że odbijanie światła ma na celu zmianę temperatury barwowej zastanych źródeł światła. W rzeczywistości, temperatura barwowa jest określona przez źródła światła i ich charakterystykę, a nie przez techniki odbicia światła. Odbicie nie zmienia fizycznych właściwości światła, a jedynie jego kierunek oraz intensywność. Kolejna odpowiedź dotycząca przyciemnienia cieni jest myląca; odbicie światła od sufitu zazwyczaj ma na celu zmiękczenie cieni, a nie ich przyciemnienie. Przyciemnienie cieni mogłoby prowadzić do niekorzystnych efektów, takich jak zmniejszenie detali w cieniach czy nadmierne kontrasty, co jest niepożądane w wielu sytuacjach. Zwiększenie kontrastu oświetlenia fotografowanej sceny to kolejny błąd w myśleniu, ponieważ odbicie światła od sufitu ma na celu wyrównanie i zmiękczenie ogólnego oświetlenia, a nie jego zwiększenie. Właściwe zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości zdjęć, które oddają naturę i atmosferę wnętrza, dlatego stosowanie lamp błyskowych w sposób przemyślany i zgodny z powyższymi zasadami jest niezwykle istotne w praktyce fotograficznej.

Pytanie 27

Na przedstawionej fotografii zastosowano efekt dostępny w programie Adobe Photoshop o nazwie

A. jaskrawość

B. filtr flara obiektywu

C. filtr chmury różnicowe

D. balans bieli

Efekt widoczny na tej fotografii to klasyczny przykład użycia filtra „flara obiektywu” w programie Adobe Photoshop. Ten filtr symuluje optyczne zjawisko polegające na rozpraszaniu się światła wewnątrz obiektywu aparatu – coś, co często pojawia się na zdjęciach wykonanych pod światło, gdy promień słońca trafia bezpośrednio w soczewki. W Photoshopie można dość swobodnie kontrolować intensywność, położenie oraz rodzaj takiej flary, co daje fotografowi lub grafikowi spore możliwości kreatywnego wzbogacenia obrazu. Moim zdaniem to bardzo fajny sposób na nadanie zdjęciu efektu realizmu, szczególnie w projektach reklamowych lub filmowych, gdzie zależy nam na uzyskaniu tzw. „filmowego looku”. W praktyce flarę stosuje się często tam, gdzie chcemy zasymulować silne źródło światła lub dodać dynamiki statycznym obrazom – przykładem mogą być plakaty filmowe, wizualizacje architektoniczne czy nawet okładki płyt. Ważne, by nie przesadzić, bo efekt jest bardzo charakterystyczny i łatwo można popaść w przesadę, co z kolei sprawia, że praca wygląda nienaturalnie. Branżowe standardy wskazują, żeby używać tego filtra z umiarem i zawsze sprawdzać, jak wpływa na odbiór całej kompozycji. Z mojego doświadczenia – jeśli dobrze dobierzesz parametry, flara potrafi mocno podkręcić klimat zdjęcia.

Pytanie 28

Podczas robienia czarno-białych fotografii górskiego krajobrazu, aby osiągnąć efekt podkreślenia chmur, przyciemnienia nieba i uzyskania burzowego klimatu, należy wykorzystać filtr

A. niebieski

B. szary

C. zielony

D. czerwony

Użycie filtru czerwonego w czarno-białych zdjęciach krajobrazów górskich ma kluczowe znaczenie dla uzyskania głębi oraz dramatyzmu w obrazie. Filtr czerwony blokuje niebieskie światło, co prowadzi do znacznego przyciemnienia nieba, a jednocześnie uwydatnia białe chmury, które stają się bardziej kontrastowe i wyraziste. Tego rodzaju technika jest szeroko stosowana w fotografii krajobrazowej, szczególnie gdy celem jest uchwycenie burzowego nastroju. Przykładowo, w sytuacjach, gdy fotografujemy górskie szczyty z dramatycznym niebem, czerwony filtr pozwala na uzyskanie efektu, który wydobywa szczegóły chmur, sprawiając, że zdjęcie zyskuje na emocjonalnej głębi. Warto również zauważyć, że stosując filtr czerwony, możemy wzbogacić naszą kompozycję o ciekawe zestawienia tonalne, co jest zgodne z zasadami kompozycji w fotografii. Dobre praktyki w tej dziedzinie obejmują testowanie różnych ustawień ekspozycji w połączeniu z filtrem, aby uzyskać pożądany efekt wizualny.

Pytanie 29

W celu uzyskania na zdjęciu efektu „zamrożenia ruchu” siatkarza w wyskoku należy przede wszystkim ustawić

A. dużą liczbę przysłony.

B. krótki czas otwarcia migawki.

C. długi czas otwarcia migawki.

D. małą liczbę przysłony.

Aby uzyskać efekt „zamrożenia ruchu” na zdjęciu, najważniejszym parametrem, na który trzeba zwrócić uwagę, jest właśnie krótki czas otwarcia migawki. Im krótszy czas naświetlania (np. 1/1000 sekundy czy nawet szybciej), tym skuteczniej zatrzymasz w kadrze dynamiczny ruch – nawet bardzo szybkie akcje sportowe, takie jak wyskok siatkarza, są wtedy ostre i nie rozmazane. To taka podstawa w fotografii sportowej, ale w sumie także w innych sytuacjach, gdzie akcja dzieje się błyskawicznie, jak np. zdjęcia ptaków w locie czy dzieci biegających po boisku. Profesjonalni fotografowie praktycznie zawsze korzystają z bardzo krótkich czasów migawki podczas fotografowania sportu czy innych dynamicznych tematów – nawet jeśli oznacza to, że muszą podnieść czułość ISO albo użyć jaśniejszego obiektywu. Moim zdaniem warto to ćwiczyć, bo dopiero wtedy człowiek rozumie, jaką przewagę daje świadome ustawienie ekspozycji. Oczywiście są wyjątki – czasami chcemy celowo rozmazać ruch (taki artystyczny efekt), ale jeśli zależy nam na ostrości i „zatrzymaniu” momentu, krótki czas migawki to absolutny must have. Z mojego doświadczenia, nawet niepozorne ruchy, jak uderzenie piłki, potrafią się rozmazać, jeśli czas będzie ciut za długi. Warto też pamiętać, że w słabszym świetle krótkie czasy wymagają mocnego oświetlenia lub wyższych ISO. To taki balans, który przychodzi z praktyką.

Pytanie 30

Które urządzenie służy do uzyskania cyfrowego wótrnika obrazu analogowego?

A. Powiększalnik.

B. Kopioramka.

C. Skaner.

D. Kserokopiarka.

Kiedy analizuje się temat digitalizacji obrazów analogowych, łatwo się pomylić, bo urządzeń pracujących z obrazem jest sporo i każdemu może się czasem coś pomieszać. W przypadku kopioramki chodzi o sprzęt używany w tradycyjnej fotografii do wykonywania odbitek kontaktowych na papierze światłoczułym – tu w ogóle nie pojawia się konwersja do postaci cyfrowej, wszystko zostaje w sferze analogowej. Powiększalnik to kolejne typowe narzędzie ciemni fotograficznej, które pozwala uzyskiwać powiększenia zdjęć z negatywów, ale ponownie – to tylko proces optyczno-chemiczny, bez udziału technologii cyfrowej. Z mojego doświadczenia, wiele osób sądzi, że kserokopiarka może też pełnić funkcję skanera, bo rzeczywiście nowe modele często mają opcję skanowania, ale klasyczna kserokopiarka służy jedynie do kopiowania dokumentów, czyli do bezpośredniego powielania obrazu na papierze, bez tworzenia pliku cyfrowego. To typowy błąd – myli się funkcję kopiowania z digitalizacją. Dopiero nowoczesne urządzenia wielofunkcyjne mają wbudowany skaner, ale wtedy mówimy już o zupełnie innym zastosowaniu. W praktyce, jeśli myślimy o uzyskaniu cyfrowego wtórnika obrazu analogowego, to tylko skaner spełnia to zadanie zgodnie z branżowymi standardami – zarówno w archiwizacji, jak i w grafice komputerowej czy dokumentacji technicznej. Pozostałe urządzenia są przydatne, ale po prostu nie służą do konwersji na postać cyfrową.

Pytanie 31

Ilustracja przedstawia ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop o nazwie

A. artystyczny pędzel historii.

B. pędzel historii.

C. punktowy pędzel korygujący.

D. pędzel korygujący.

To właśnie jest ikona pędzla historii w Adobe Photoshop. To narzędzie, moim zdaniem, jest często niedoceniane, a potrafi naprawdę uratować projekt, kiedy chcesz szybko przywrócić fragment obrazu do wcześniejszego stanu, ale nie chcesz cofać wszystkich pozostałych zmian. Działa na podstawie tzw. historii dokumentu – możesz malować po obrazie miejscowo, a narzędzie odtwarza te fragmenty tak, jak wyglądały na wybranym wcześniej etapie pracy. To rozwiązanie jest szalenie praktyczne, szczególnie przy retuszu zdjęć czy eksperymentowaniu z różnymi efektami. W branży graficznej jest standardem, że podczas pracy operuje się na historii i warstwach, a pędzel historii doskonale wpisuje się w ten workflow. Przykładowo, często wykorzystywałem go, gdy po serii poprawek na twarzy w portrecie chciałem przywrócić tylko część oryginalnych tekstur skóry bez cofania wszystkich pozostałych modyfikacji. Używanie tego narzędzia pozwala na precyzyjną kontrolę, czego nie da się osiągnąć zwykłym cofnięciem (Ctrl+Z). Warto też wiedzieć, że pędzel historii współpracuje bardzo dobrze z maskami – to już wyższy poziom retuszu. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby, które szybko opanowują pędzel historii, łatwiej radzą sobie z nietypowymi zleceniami i są bardziej elastyczne podczas pracy z klientem. To narzędzie zdecydowanie warto mieć w swoim arsenale, bo pozwala na dużo większą swobodę eksperymentowania bez obaw o nieodwracalne błędy.

Pytanie 32

Minimalna liczba zdjęć potrzebna do stworzenia panoramy sferycznej 360° wynosi

A. 4-6 zdjęć przy obiektywie standardowym

B. 2-3 zdjęcia przy obiektywie szerokokątnym

C. 8-12 zdjęć przy obiektywie 15mm (kąt widzenia 110°)

D. 20-24 zdjęcia przy teleobiektywie

Minimalna liczba zdjęć potrzebna do stworzenia panoramy sferycznej 360° wynosi 8-12 zdjęć przy obiektywie 15mm, co odpowiada kątowi widzenia wynoszącemu około 110°. Użycie obiektywu szerokokątnego, takiego jak 15mm, jest kluczowe, ponieważ pozwala na uchwycenie szerszego kadru przy mniejszej liczbie zdjęć. W praktyce, przy tworzeniu panoram sferycznych, fotografowie często łączą zdjęcia uzyskane z różnych kątów, co pozwala na uzyskanie jednolitego obrazu o dużym zakresie widzenia. Każde zdjęcie powinno mieć około 30% pokrycia z sąsiednimi, co zapewnia płynne łączenie w procesie postprodukcji. Dobre praktyki wskazują, że w przypadku zdjęć powyżej 12mm, liczba zdjęć wzrasta, co może prowadzić do strat w jakości, jeśli nie będzie odpowiednio zarządzane. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę na odpowiednie ustawienie statywu oraz poziomowanie aparatu, aby uniknąć zniekształceń. Wybór obiektywu i technika wykonania zdjęć mają kluczowe znaczenie dla ostatecznego efektu panoramy.

Pytanie 33

Fotografia została skadrowana z zastosowaniem kompozycji obrazu według reguły

A. złotej spirali.

B. złotego podziału.

C. podziału ukośnego.

D. trójpodziału.

Zdjęcie zostało skadrowane według podziału ukośnego, co – moim zdaniem – jest jedną z ciekawszych i rzadziej poruszanych technik kompozycyjnych w fotografii. Polega to na tym, że główne linie konstrukcyjne obrazu, takie jak krawędzie schodów, poręczy czy ogrodzenia, biegną pod kątem, zazwyczaj od jednego z narożników kadru do przeciwległego. Ten typ kompozycji naturalnie prowadzi wzrok widza przez cały obraz, tworząc poczucie ruchu i dynamiki. W praktyce, kiedy mam do czynienia z architekturą czy elementami urbanistycznymi, często korzystam właśnie z podziału ukośnego – szczególnie jeśli zależy mi na pokazaniu perspektywy albo zbudowaniu głębi. Warto pamiętać, że podział ukośny nie jest tak popularny jak trójpodział, ale daje bardzo ciekawe efekty i świetnie eksponuje elementy geometryczne, zwłaszcza w fotografii nowoczesnej architektury. Dobrą praktyką branżową jest szukanie linii ukośnych w otoczeniu i wykorzystywanie ich do prowadzenia narracji wizualnej. Na przykładzie tego zdjęcia bardzo wyraźnie widać, jak linie schodów oraz balustrady układają się ukośnie, co sprawia, że kompozycja jest dynamiczna i przyciąga uwagę odbiorcy. Ta technika jest też rekomendowana w wielu podręcznikach akademickich dotyczących fotografii architektonicznej.

Pytanie 34

Aby uzyskać efekt zatrzymania ruchu opadającej kropli wody, jaki powinien być ustawiony czas naświetlania?

A. 1/125 s

B. 1/2000 s

C. 1/30 s

D. 1/500 s

Czas naświetlania 1/125 s nie jest wystarczająco krótki do uzyskania efektu zamrożenia ruchu spadającej kropli wody. Przy takim czasie naświetlania, ruch kropli będzie widoczny, co prowadzi do rozmycia obrazu. W praktyce, przetworniki aparatów fotograficznych rejestrują ruch z wystarczającą jakością, ale jedynie przy odpowiednio krótkich czasach ekspozycji. Odpowiedzi 1/30 s i 1/500 s również nie spełniają wymagań dla tego rodzaju zdjęć. Czas 1/30 s jest zbyt długi, co skutkuje poważnym rozmyciem, zwłaszcza w przypadku dynamicznych scen. Odpowiedź 1/500 s, choć lepsza od 1/30 s, nadal może nie być wystarczająca, aby zatrzymać ruch tak szybkich obiektów, jak spadające krople wody. W fotografii sportowej i przyrodniczej kluczowe jest zrozumienie, że im szybszy ruch obiektu, tym krótszy czas naświetlania jest wymagany, aby uchwycić go w pełnej ostrości. Osoby nieposiadające doświadczenia w fotografii mogą mylić dłuższe czasy naświetlania z możliwością uchwycenia ruchu, nie zdając sobie sprawy z konsekwencji, jakie pociągają za sobą takie decyzje. Dlatego ważne jest, aby praktycznie testować różne czasy naświetlania, aby zrozumieć ich wpływ na uzyskiwane obrazy.

Pytanie 35

Efekt widoczny na fotografii uzyskano z wykorzystaniem

A. krystalizacji.

B. solaryzacji.

C. zniekształcenia wirówki.

D. zniekształcenia falowanie.

Efekt widoczny na fotografii pochodzi ze zniekształcenia wirówki, czyli popularnej techniki cyfrowej transformacji obrazu, która polega na zakręceniu obrazu wokół określonego punktu. W praktyce mówi się na to często 'twist' albo właśnie efekt wirówki. Taki zabieg jest szeroko stosowany w grafice komputerowej i fotografii artystycznej, gdy chcemy osiągnąć wrażenie ruchu, dynamiki lub surrealistycznego zniekształcenia rzeczywistości. Moim zdaniem to jeden z fajniejszych efektów do eksperymentowania, bo można nim zupełnie odmienić zwykłe zdjęcie – zwykłe paski czy linie zaczynają przypominać abstrakcję. W programach takich jak Photoshop czy GIMP znajdziesz filtry o nazwie 'twirl' albo 'swirl', które pozwalają precyzyjnie ustawić środek wiru i intensywność efektu. Branżowe standardy podpowiadają, żeby nie przesadzać z siłą efektu, bo łatwo stracić czytelność obrazu, ale do celów artystycznych czasem warto puścić wodze fantazji. Co ciekawe, zniekształcenie wirówki wykorzystuje się także w edukacji, żeby pokazać działanie przekształceń nieliniowych – można wtedy na przykład tłumaczyć uczniom, jak obraz zmienia się pod wpływem algorytmów przetwarzania cyfrowego. Z mojego doświadczenia wynika, że takie efekty są świetnym punktem wyjścia do rozmów o tym, jak widzimy świat i jak technologia pozwala go interpretować na nowe sposoby.

Pytanie 36

Którą zasadę kompozycji obrazu zastosowano przy wykonaniu zdjęcia?

A. Linii horyzontu.

B. Kadru centralnego.

C. Trójpodziału.

D. Diagonalną.

Zasada kadru centralnego to jeden z podstawowych elementów kompozycji w fotografii, który polega na umieszczeniu głównego obiektu w centralnej części kadru. W przypadku przedstawionego zdjęcia, kwiat został umieszczony dokładnie w środku, co przyciąga wzrok widza i koncentruje uwagę na tym elemencie. Tego typu kompozycja sprawdza się szczególnie dobrze w przypadkach, gdy chcemy podkreślić istotę przedstawianego obiektu, a także w sytuacjach, gdy elementy tła nie konkurują z głównym obiektem. W praktyce, zasada ta jest często stosowana w portretach, gdzie twarz modela jest umieszczona w centrum kadru. Dobrą praktyką jest również zwrócenie uwagi na oświetlenie, które powinno być skierowane na główny obiekt, aby podkreślić jego detale. Należy pamiętać, że choć kadrowanie centralne może być efektywne, nadmiar tego podejścia może sprawić, że zdjęcia staną się monotonne. W takich sytuacjach warto eksperymentować z innymi zasadami kompozycji, aby urozmaicić nasze ujęcia.

Pytanie 37

Aby uzyskać na zdjęciu portretowym en face efekt oświetlenia sylwetkowego, modela należy ustawić

A. w kierunku padającego światła

B. w taki sposób, aby światło padało z góry

C. odwróconego tyłem do padającego światła

D. bokiem w stronę padającego światła

Nieprawidłowe odpowiedzi bazują na błędnych założeniach dotyczących wpływu kierunku oświetlenia na wygląd portretu. Ustawienie modela przodem do padającego światła powoduje, że cała twarz jest równomiernie oświetlona, co eliminuje efekt sylwetkowy. Tego rodzaju oświetlenie jest bardziej odpowiednie w przypadku portretów klasycznych, gdzie zachowanie szczegółów na twarzy jest kluczowe. Ustawienie modela bokiem do światła również nie stworzy pożądanego efektu sylwetkowego, ponieważ oświetli jedynie jedną stronę twarzy, co może skutkować nieestetycznym wrażeniem i brakiem równowagi w kompozycji. Podobnie, ustawienie modela tak, aby światło padało z góry, może prowadzić do niekorzystnych cieni na twarzy, co w portrecie en face jest niepożądane. Wszelkie te podejścia pomijają fundamentalną zasadę oświetlenia sylwetkowego, która polega na odseparowaniu postaci od tła poprzez wykorzystanie kontrastu światła i cienia. Kluczową uwagą jest to, że w przypadku portretu sylwetkowego, najważniejsze jest stworzenie wyraźnego podziału między jasnymi a ciemnymi obszarami kadru, co można osiągnąć jedynie przez odpowiednie ustawienie modela w odniesieniu do źródła światła.

Pytanie 38

Które z prezentowanych zdjęć wykonane jest w technice low key?

A. A.

B. B.

C. C.

D. D.

Odpowiedź B to strzał w dziesiątkę, bo technika low key naprawdę skupia się na ciemnym tle i mocnym kontraście między światłem a cieniem. To wszystko ma na celu uwydatnienie detali i kształtów obiektów na zdjęciu. Jak w przypadku zdjęcia B, gdzie manekiny są oświetlone w taki sposób, że ich kontury wyglądają naprawdę dobrze, a tło jest dostatecznie ciemne, przez co zdjęcie ma dramatyczny i napięty klimat. W portretach, na przykład, artysta używa mocnego światła, żeby skupić widza na twarzy modela, przy jednoczesnym przyciemnieniu reszty. Technika low key świetnie sprawdza się nie tylko w portretach, ale także w reklamach mody czy produktach, gdzie ciemne tło potrafi przyciągnąć wzrok klienta. Jak ktoś dobrze to ogarnie, ma szansę stworzyć naprawdę niezwykłe i pełne emocji fotografie.

Pytanie 39

Rozpowszechnianie na stronie internetowej wizerunku osoby powszechnie znanej, podczas pełnienia funkcji publicznych

A. nie wymaga uzyskania od osoby pisemnej zgody.

B. wymaga uzyskania zgody osoby na poprawę ekspozycji zdjęcia.

C. wymaga zapłacenia osobie za wykorzystanie wizerunku.

D. wymaga uzyskania od osoby pisemnej zgody.

Wizerunek osoby powszechnie znanej, zwłaszcza w sytuacji, gdy pełni ona funkcje publiczne, podlega nieco innym zasadom ochrony niż wizerunek zwykłego obywatela. Prawo autorskie oraz prawo prasowe w Polsce przewidują wyjątek, zgodnie z którym rozpowszechnianie wizerunku osób pełniących funkcje publiczne w związku z wykonywaniem tych funkcji nie wymaga uzyskania ich pisemnej zgody. Wynika to wprost z art. 81 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Moim zdaniem to jest bardzo praktyczne rozwiązanie, bo umożliwia mediom, portalom informacyjnym czy nawet blogerom swobodne relacjonowanie wydarzeń publicznych i pokazywanie osób, które biorą w nich udział, bez ryzyka złamania prawa. Przykładowo, jeśli burmistrz przemawia podczas otwarcia nowego mostu i ktoś opublikuje jego zdjęcie z tego wydarzenia na stronie gminy albo w lokalnej prasie, nie musi się martwić o formalności związane ze zgodą. Dla jasności – ta zasada dotyczy wyłącznie sytuacji związanych z pełnieniem funkcji publicznych, a więc nie można wykorzystać takiego zdjęcia np. do celów reklamowych bez zgody tej osoby. Dodatkowo, nawet jeśli osoba jest powszechnie znana, to prywatne okoliczności jej życia wciąż podlegają ochronie wizerunku. To bardzo istotna różnica. W praktyce w branży medialnej i IT ta wiedza jest bardzo przydatna, bo pozwala poruszać się pewniej w tematach związanych z publikacją fotografii czy materiałów wideo z wydarzeń publicznych.

Pytanie 40

Po ilu latach obowiązywania umowy licencyjnej wyłącznej uważa się ją zawartą na czas nieokreślony?

A. Po 2 latach.

B. Po 3 latach.

C. Po 4 latach.

D. Po 5 latach.

Wiele osób myli się, zakładając, że okres po 2, 3 czy nawet 4 latach już wystarczy, by umowa licencyjna wyłączna automatycznie stawała się umową na czas nieokreślony. To dość częsty błąd wynikający z pobieżnej znajomości przepisów albo mylenia regulacji dotyczących różnych rodzajów umów – np. tych z prawa cywilnego lub umów o pracę, gdzie czasem pojawiają się inne progi czasowe. Tak naprawdę dopiero po upływie 5 lat od dnia zawarcia umowy licencyjnej wyłącznej prawo przewiduje takie przekształcenie. W praktyce oznacza to, że nawet jeśli umowa została podpisana na 8 lat, po 5 latach nie jest już traktowana jako terminowa, tylko jako zawarta na czas nieokreślony. To jest szczególnie istotne, bo zmienia się wtedy sposób jej wypowiadania oraz ochrona praw stron. Błędne przekonanie, że krótszy okres, jak 2 czy 3 lata, wystarczy, może prowadzić do nieporozumień i sporów prawnych, zwłaszcza podczas renegocjacji kontraktów licencyjnych. Dobrą praktyką branżową jest dokładne czytanie umów oraz upewnienie się, jak długo chcemy być związani konkretnymi zapisami i jakie są tego skutki. Moim zdaniem warto zapamiętać, że ustawodawca wyraźnie wskazuje ten pięcioletni próg, żeby obie strony miały szansę na przewidywalność i możliwość zmiany strategii po rozsądnym czasie. Takie podejście zwiększa bezpieczeństwo obrotu gospodarczego i pozwala na większą elastyczność – a to w branży technologicznej jest absolutnie bezcenne.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej