Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik informatyk
Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Data rozpoczęcia: 18 grudnia 2025 17:19
Data zakończenia: 18 grudnia 2025 17:56

Egzamin zdany!

Wynik: 33/40 punktów (82,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W systemie Linux polecenie chmod 321 start spowoduje nadanie następujących uprawnień plikowi start:

A. zapis, odczyt i wykonanie dla użytkownika root, odczyt i wykonanie dla użytkownika standardowego, odczyt dla pozostałych.

B. wykonanie i zapis dla właściciela pliku, zapis dla grupy, wykonanie dla pozostałych.

C. pełna kontrola dla użytkownika root, zapis i odczyt dla użytkownika standardowego, odczyt dla pozostałych.

D. czytanie, zapis i wykonanie dla właściciela pliku, zapis i wykonanie dla grupy i czytanie dla pozostałych.

Polecenie chmod 321 start w systemie Linux ustawia uprawnienia do pliku start według notacji oktalnej. Każda cyfra odpowiada konkretnej grupie użytkowników: pierwsza to właściciel (user), druga to grupa (group), trzecia to pozostali (others). Liczba 3 oznacza zapis (2) + wykonanie (1), czyli razem 3 – bez odczytu. 2 oznacza tylko zapis, a 1 to tylko wykonanie. W praktyce po tej komendzie właściciel pliku może wykonywać plik i go modyfikować (zapisywać), ale już nie odczyta jego zawartości. Grupa może go tylko zapisywać, natomiast pozostali wyłącznie wykonywać. Moim zdaniem to ciekawe podejście, bo w realnych scenariuszach takie ograniczenie bywa przydatne np. gdy chcemy, by określone osoby mogły uruchamiać skrypt bez możliwości podejrzenia kodu lub by grupa mogła manipulować plikiem, lecz nie uruchamiać lub czytać zawartości. Warto pamiętać, że taka konfiguracja nie jest często spotykana w standardowych środowiskach produkcyjnych, gdzie najczęściej spotyka się zestawy typu 644 czy 755. Dobrze jednak znać te mniej oczywiste kombinacje, bo pozwalają na precyzyjne kontrolowanie dostępu – to już taka trochę wyższa szkoła jazdy w administrowaniu Linuksem. Z mojego doświadczenia to niezła okazja, żeby przećwiczyć myślenie binarne i rozumienie uprawnień, bo w praktyce, gdy pracuje się z większą liczbą użytkowników, takie niestandardowe ustawienia mogą realnie zwiększyć bezpieczeństwo systemu. Warto też pamiętać o narzędziach typu umask, które domyślnie ustalają uprawnienia dla nowych plików – to się przydaje, gdy chcemy, by nowo tworzone pliki miały od razu nietypowe uprawnienia.

Pytanie 2

Funkcja diff w systemie Linux pozwala na

A. kompresję danych

B. archiwizację danych

C. wyszukiwanie danych w pliku

D. porównanie danych z dwóch plików

Polecenie 'diff' w systemie Linux jest narzędziem służącym do porównywania zawartości dwóch plików tekstowych. Umożliwia to użytkownikom identyfikację różnic między plikami, co jest szczególnie przydatne w programowaniu i zarządzaniu wersjami kodu. Dzięki 'diff' można szybko zauważyć, jakie zmiany zostały wprowadzone, co pozwala na łatwe śledzenie postępów w projekcie oraz na współprace zespołową. Na przykład, programiści mogą używać 'diff' do porównania lokalnej wersji skryptu z wersją znajdującą się w repozytorium Git. Użycie polecenia 'diff' w standardowy sposób, jak 'diff plik1.txt plik2.txt', wyświetli linie, które różnią się między tymi dwoma plikami. W praktyce, zapisywanie tych różnic w formacie patch pozwala na łatwe zastosowanie ich w innych plikach, co jest zgodne z dobrą praktyką zarządzania wersjami. Ponadto, stosowanie 'diff' w procesach przeglądu kodu zwiększa jakość oprogramowania i przyczynia się do lepszej organizacji pracy zespołowej.

Pytanie 3

W systemie Linux polecenie chmod 321 start spowoduje przyznanie poniższych uprawnień plikowi start:

A. wykonanie i zapis dla właściciela pliku, zapis dla grupy, wykonanie dla innych

B. zapis, odczyt i wykonanie dla użytkownika root, odczyt i wykonanie dla użytkownika standardowego, odczyt dla innych

C. odczyt, zapis i wykonanie dla właściciela pliku, zapis i wykonanie dla grupy oraz odczyt dla innych

D. pełna kontrola dla użytkownika root, zapis i odczyt dla użytkownika standardowego, odczyt dla innych

Odpowiedź dotycząca nadania uprawnień za pomocą polecenia chmod 321 jest poprawna. Warto przypomnieć, że liczby używane w poleceniu chmod są interpretowane jako wartości ósemkowe, gdzie każda cyfra reprezentuje uprawnienia dla właściciela, grupy oraz pozostałych użytkowników. Wartość 3 (czyli binarnie 011) oznacza zapis (1) i wykonanie (1) dla właściciela pliku, co w praktyce umożliwia m.in. edytowanie i uruchamianie skryptu. Druga cyfra, 2, przyznaje grupie uprawnienie do zapisu (0b010), co pozwala na modyfikację pliku przez członków grupy. Ostatnia cyfra, 1, oznacza wykonanie (1) dla pozostałych użytkowników (0b001), co umożliwia im uruchamianie pliku, ale bez możliwości jego modyfikacji czy odczytu. To podejście jest zgodne z zasadami bezpieczeństwa w systemach Unix/Linux, gdzie minimalizacja uprawnień jest kluczowa dla ochrony danych. Przykładem zastosowania tych uprawnień może być skrypt, który powinien być uruchamiany przez wszystkich użytkowników, ale tylko jego właściciel powinien mieć możliwość wprowadzania zmian.

Pytanie 4

W jaki sposób powinny być skonfigurowane uprawnienia dostępu w systemie Linux, aby tylko właściciel mógł wprowadzać zmiany w wybranym katalogu?

A. rwxrwxr-x

B. rwxr-xr-x

C. r-xr-xrwx

D. r-xrwxr-x

Odpowiedź rwxr-xr-x jest prawidłowa, ponieważ oznacza, że właściciel katalogu ma pełne prawa dostępu (czytanie, pisanie i wykonywanie - 'rwx'), grupa ma prawa do czytania i wykonywania (r-x), a inni użytkownicy mogą jedynie czytać i wykonywać (r-x). Taki zestaw uprawnień pozwala właścicielowi na pełną kontrolę nad zawartością katalogu, co jest zgodne z zasadami bezpieczeństwa w systemie Linux. Praktyczne zastosowanie takiego ustawienia jest istotne w środowiskach, gdzie dane są wrażliwe i muszą być chronione przed nieautoryzowanym dostępem, na przykład w przypadku katalogów z danymi osobowymi lub finansowymi. Zgodnie z dobrymi praktykami, zaleca się, aby tylko właściciel plików lub katalogów miał możliwość ich modyfikacji, co zminimalizuje ryzyko przypadkowej lub złośliwej ingerencji w dane. Warto również pamiętać o regularnym przeglądaniu i audytowaniu uprawnień, aby zapewnić ich zgodność z politykami bezpieczeństwa organizacji.

Pytanie 5

Aby przeprowadzić aktualizację zainstalowanego systemu operacyjnego Linux Ubuntu, należy wykorzystać komendę

A. yum upgrade

B. system update

C. apt-get upgrade albo apt upgrade

D. kernel update

Odpowiedź 'apt-get upgrade albo apt upgrade' jest całkowicie na miejscu, bo te komendy to jedne z podstawowych narzędzi do aktualizacji programów w systemie Linux, zwłaszcza w Ubuntu. Obie służą do zarządzania pakietami, co znaczy, że można nimi instalować, aktualizować i usuwać oprogramowanie. Komenda 'apt-get upgrade' w zasadzie aktualizuje wszystkie zainstalowane pakiety do najnowszych wersji, które można znaleźć w repozytoriach. Natomiast 'apt upgrade' to nowocześniejsza wersja, bardziej przystępna dla użytkownika, ale robi praktycznie to samo, tylko może w bardziej zrozumiały sposób. Warto pamiętać, żeby regularnie sprawdzać dostępność aktualizacji, bo można to zrobić przez 'apt update', co synchronizuje nasze lokalne dane o pakietach. Używanie tych poleceń to naprawdę dobry nawyk, bo pozwala utrzymać system w dobrym stanie i zmniejsza ryzyko związane z lukami bezpieczeństwa.

Pytanie 6

Pliki specjalne urządzeń, tworzone podczas instalacji sterowników w systemie Linux, są zapisywane w katalogu

A. ./dev

B. ./proc

C. ./var

D. ./sbin

Katalog /dev w systemach Linux to miejsce, gdzie znajdują się tzw. pliki specjalne urządzeń, czyli device files. Są to specjalne obiekty plikowe reprezentujące sprzęt lub wirtualne urządzenia systemowe, takie jak dyski twarde, napędy USB, terminale, porty szeregowe czy nawet urządzenia wirtualne typu /dev/null. Tak naprawdę, dzięki temu katalogowi, system operacyjny i aplikacje mogą korzystać ze sprzętu w bardzo przejrzysty sposób – komunikacja z urządzeniem sprowadza się do operacji na pliku, np. odczytu czy zapisu. Moim zdaniem, to naprawdę eleganckie rozwiązanie. Większość plików w /dev tworzona jest dynamicznie przez menedżera urządzeń (np. udev), ale starsze systemy, albo jakieś egzotyczne zastosowania, mogą wymagać ręcznego tworzenia plików typu character device lub block device za pomocą polecenia mknod. Warto pamiętać, że zgodnie ze standardem Filesystem Hierarchy Standard (FHS), katalog /dev jest miejscem zarezerwowanym właśnie wyłącznie na takie pliki i nie powinno się tu umieszczać zwykłych plików użytkownika. Przykład praktyczny? Zamontowanie obrazu ISO, korzystanie z portu szeregowego ttyS0 albo podpięcie partycji przez /dev/sda1 – to wszystko dzięki plikom w /dev. Praktyka pokazuje, że rozumienie roli tego katalogu przydaje się zarówno przy administracji Linuksem, jak i przy pisaniu niskopoziomowych narzędzi.

Pytanie 7

Wartości 1001 i 100 w pliku /etc/passwd wskazują na

student:x:1001:100:Jan Kowalski:/home/student:/bin/bash

A. numer koloru tekstu i numer koloru tła w terminalu

B. identyfikatory użytkownika oraz grupy w systemie

C. liczbę udanych oraz nieudanych prób logowania

D. liczbę dni od ostatniej zmiany hasła oraz liczbę dni do wygaszenia hasła

W pliku /etc/passwd każda linia reprezentuje konto użytkownika w systemie UNIX lub Linux. Jest ona podzielona na pola oddzielone dwukropkami. Kluczowym elementem są identyfikatory UID (User ID) i GID (Group ID) które są używane do przypisywania uprawnień oraz dostępu do plików i zasobów. UID 1001 identyfikuje konkretnego użytkownika systemowego a GID 100 wskazuje na jego domyślną grupę. Dzięki tym identyfikatorom system operacyjny może efektywnie zarządzać uprawnieniami i izolacją użytkowników co jest kluczowe w systemach wieloużytkownikowych. Praktyczne zastosowanie obejmuje zarządzanie dostępem do plików gdzie właścicielem pliku jest użytkownik z określonym UID a grupa z GID może mieć różne prawa do tego pliku. W środowiskach produkcyjnych dobrze jest stosować zasady nadawania uprawnień zgodnie z minimalnymi wymaganiami oraz używać mechanizmów takich jak umask czy ACL do dalszej kontroli dostępu co podnosi poziom bezpieczeństwa systemu

Pytanie 8

Jakie polecenie w systemie Linux przyzna możliwość zapisu dla wszystkich obiektów w /usr/share dla wszystkich użytkowników, nie modyfikując innych uprawnień?

A. chmod -R o+r /usr/share

B. chmod -R a+w /usr/share

C. chmod ugo+rw /usr/share

D. chmod a-w /usr/share

Polecenie 'chmod -R a+w /usr/share' jest stosowane do nadania uprawnień do pisania dla wszystkich użytkowników ( właścicieli, grup oraz innych) do katalogu /usr/share oraz wszystkich jego podkatalogów i plików. Flaga '-R' oznacza rekurencyjne zastosowanie tej operacji, co oznacza, że wszystkie podkatalogi i pliki wewnątrz /usr/share również otrzymają to samo uprawnienie. Przykładowo, jeśli istnieją pliki lub katalogi w /usr/share, które są używane do przechowywania plików konfiguracyjnych lub zasobów aplikacji, to nadanie im tych uprawnień umożliwia wszystkim użytkownikom systemu ich modyfikację. Warto jednak zachować ostrożność przy nadawaniu szerokich uprawnień, aby uniknąć potencjalnych luk w zabezpieczeniach oraz niezamierzonych zmian w plikach systemowych. W kontekście najlepszych praktyk, zaleca się stosowanie takich uprawnień tylko w sytuacjach, gdy jest to bezwzględnie konieczne, a dostęp do katalogu powinien być ograniczony do tych użytkowników, którzy naprawdę tego potrzebują.

Pytanie 9

Aby zablokować hasło dla użytkownika egzamin w systemie Linux, jakie polecenie należy zastosować?

A. userdel –r egzamin

B. useradd –d egzamin

C. passwd –p egzamin

D. usermod –L egzamin

Odpowiedzi wskazujące na inne polecenia są niepoprawne z różnych powodów. Użycie 'passwd –p egzamin' wprowadza w błąd, ponieważ opcja '–p' zmienia hasło użytkownika na podane w formacie zaszyfrowanym, co nie blokuje konta, a jedynie ustawia nowe hasło, co może prowadzić do niezamierzonych konsekwencji, jeśli nowe hasło jest puste lub niewłaściwe. 'userdel –r egzamin' z kolei usuwa konto użytkownika i jego domowy katalog, co jest nieodwracalne i w większości przypadków niepożądane w sytuacji, gdy chcemy tylko zablokować dostęp. Podejście to ignoruje fakt, że często zablokowanie konta jest lepszym rozwiązaniem niż jego usunięcie. Zastosowanie 'useradd –d egzamin' jest również błędne, ponieważ 'useradd' jest poleceniem do tworzenia nowych kont użytkowników, a opcja '-d' wskazuje na katalog domowy, co w kontekście blokowania konta użytkownika jest zupełnie nieadekwatne. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich niepoprawnych odpowiedzi, to mylenie funkcji różnych poleceń w systemie Linux oraz brak zrozumienia, czego faktycznie potrzebujemy w danej sytuacji administracyjnej. Ostatecznie kluczowe jest, aby zrozumieć różnice między usuwaniem a blokowaniem konta oraz zasady bezpieczeństwa związane z zarządzaniem użytkownikami w systemach operacyjnych.

Pytanie 10

W systemie Linux program top umożliwia

A. monitoring wszystkich aktywnych procesów.

B. sortowanie rosnąco plików według ich wielkości.

C. ustawienie użytkownikowi maksymalnego limitu quoty.

D. wyszukanie katalogu zajmującego najwięcej miejsca na dysku twardym.

Program top w systemie Linux to jedno z tych narzędzi, które naprawdę warto znać, zwłaszcza jeśli ktoś chce lepiej rozumieć, jak działa system operacyjny od środka. Pozwala on w czasie rzeczywistym obserwować aktywność wszystkich procesów, jakie aktualnie działają na maszynie. Moim zdaniem to narzędzie jest nieocenione nie tylko dla administratorów, ale też dla zwykłych użytkowników, którzy chcą np. sprawdzić, dlaczego komputer nagle zwolnił albo który proces zjada najwięcej pamięci RAM czy CPU. Działa w konsoli, więc jest dostępny praktycznie wszędzie, nawet na serwerach bez środowiska graficznego. W topie można sortować procesy np. po zużyciu procesora albo pamięci, filtrować je, zmieniać priorytety, a nawet zabijać wybrane procesy. Z mojego doświadczenia korzystanie z topa to podstawa przy rozwiązywaniu problemów z wydajnością. Warto też znać polecenia pokrewne jak htop czy atop — te dają bardziej rozbudowane lub przejrzyste widoki, choć wymagają doinstalowania. Generalnie, jeśli chodzi o monitoring procesów w Linuksie, top od lat jest standardem branżowym i zawsze się przydaje — czy to przy optymalizacji serwerów, czy po prostu codziennej pracy.

Pytanie 11

Aby zobaczyć datę w systemie Linux, można skorzystać z komendy

A. awk

B. cal

C. joe

D. irc

Polecenie 'cal' jest powszechnie używane w systemach Linux do wyświetlania kalendarza, co w praktyce oznacza, że można je także wykorzystać do prezentacji daty w przystępny sposób. Uruchamiając 'cal' w terminalu, użytkownik otrzymuje widok bieżącego miesiąca, co pozwala na szybkie zorientowanie się w aktualnej dacie oraz dniach tygodnia. Dla bardziej zaawansowanych zastosowań, 'cal' może również przyjmować różne argumenty, umożliwiając wyświetlenie kalendarza na inny miesiąc lub rok, co jest użyteczne w planowaniu działań. Dobrą praktyką jest łączenie 'cal' z innymi poleceniami, jak 'grep' czy 'less', by na przykład przeszukiwać lub przeglądać długie kalendarze. Użycie 'cal' jest zgodne z zasadami prostoty i efektywności w administracji systemem, co czyni go narzędziem rekomendowanym przez profesjonalistów w branży IT.

Pytanie 12

Jakie polecenie oprócz ls może być użyte przez użytkownika systemu Linux do wyświetlenia zawartości katalogu, w tym plików i podkatalogów?

A. man

B. tree

C. dir

D. pwd

Wybór innej odpowiedzi, która nie zawiera polecenia 'dir', może prowadzić do pewnych nieporozumień dotyczących tego, co można robić w systemie Linux. Na przykład, polecenie 'tree' pokazuje strukturę katalogów jakby w formie drzewa, ale nie pokazuje tylko zawartości katalogu, a organizację folderów, co sprawia, że nie jest najlepszym zamiennikiem dla 'ls' czy 'dir'. Może to być mylące dla niektórych ludzi, bo mogą pomylić 'tree' z prostym narzędziem do przeglądania plików. Z kolei 'man' to coś, co służy do pokazywania dokumentacji dla innych poleceń, więc nie ma sensu go używać do wyświetlania zawartości katalogów. Mówiąc o 'pwd', to też jest polecenie, które pokazuje pełną ścieżkę bieżącego katalogu roboczego, ale to również nie ma nic wspólnego z pytaniem. Ważne jest, by zrozumieć, że każde z tych poleceń ma swoje unikalne zastosowanie, a ich znajomość jest kluczowa, żeby efektywnie pracować w Linuxie.

Pytanie 13

Jakie polecenie w systemach Linux służy do przedstawienia konfiguracji interfejsów sieciowych?

A. ipconfig

B. tracert

C. ifconfig

D. ping

Polecenie 'ifconfig' jest używane w systemach Linux do wyświetlania oraz konfigurowania interfejsów sieciowych. Dzięki niemu administratorzy mogą uzyskać informacje o aktywnych interfejsach, ich adresach IP, maskach podsieci oraz innych istotnych parametrach, takich jak prędkość połączenia czy statystyki przesyłania danych. Na przykład, polecenie 'ifconfig' uruchomione bez żadnych argumentów wyświetli listę wszystkich interfejsów, ich status (aktywny lub nieaktywny) oraz przypisane adresy IP. W praktyce administracja sieci często korzysta z 'ifconfig' do diagnozowania problemów z połączeniem, monitorowania aktywności interfejsów oraz do aktualizacji ustawień sieciowych. Warto zauważyć, że 'ifconfig' jest częścią pakietu net-tools, który jest deprecjonowany na rzecz bardziej nowoczesnego narzędzia 'ip'. Mimo to, 'ifconfig' pozostaje popularnym narzędziem w wielu środowiskach. Zaleca się znajomość obu narzędzi w kontekście zarządzania siecią w systemach Linux.

Pytanie 14

W systemie Linux użycie polecenia passwd Ala spowoduje

A. wyświetlenie ścieżki do katalogu Ala.

B. wyświetlenie członków grupy Ala.

C. ustawienie hasła użytkownika Ala.

D. utworzenia konta użytkownika Ala.

Polecenie passwd w systemach Linux i Unix służy przede wszystkim do zmiany hasła użytkownika. Jeśli podasz za nim nazwę użytkownika, na przykład passwd Ala, to system pozwala ustawić nowe hasło właśnie dla tego konkretnego konta. Często używa się tego polecenia podczas administracji serwerami, żeby wymusić zmianę hasła przez użytkownika lub gdy administrator sam musi zresetować komuś dostęp. Z mojego doświadczenia, passwd jest jednym z najprostszych i zarazem najpotężniejszych narzędzi do zarządzania bezpieczeństwem w systemach linuksowych. Dobre praktyki branżowe wręcz nakazują regularną zmianę haseł, a komenda passwd to podstawowy sposób na realizację tej zasady. Co ciekawe, jeśli wykonasz passwd bez żadnych argumentów, to domyślnie zmieniasz swoje własne hasło. Administrator (root) może natomiast podać dowolną nazwę użytkownika i ustawić mu nowe hasło – taka elastyczność jest bardzo ceniona, szczególnie w większych środowiskach. Warto pamiętać, że polecenie passwd nie tworzy użytkownika i nie pokazuje żadnych informacji o grupach czy katalogach – jego jedyną rolą jest zarządzanie hasłami. Bardzo często można je spotkać w dokumentacji systemowej i tutorialach dotyczących bezpieczeństwa. Moim zdaniem, jeśli ktoś chce na poważnie zajmować się administracją Linuxem, to znajomość działania passwd to totalna podstawa, szczególnie z punktu widzenia bezpieczeństwa danych i zgodności ze standardami ISO/IEC 27001 czy praktykami CIS Benchmarks.

Pytanie 15

W systemie Linux komenda chown pozwala na

A. naprawę systemu plików

B. przeniesienie pliku

C. zmianę właściciela pliku

D. zmianę parametrów pliku

Polecenie chown (change owner) w systemie Linux służy do zmiany właściciela pliku lub katalogu. Właściciel pliku ma prawo do zarządzania nim, co obejmuje możliwość jego edytowania, przesuwania czy usuwania. W praktyce, polecenie to jest kluczowe w kontekście zarządzania uprawnieniami w systemach wieloużytkownikowych, gdzie różni użytkownicy mogą potrzebować dostępu do różnych zasobów. Na przykład, aby zmienić właściciela pliku na użytkownika 'janek', użyjemy polecenia: `chown janek plik.txt`. Ważne jest, aby użytkownik wykonujący to polecenie miał odpowiednie uprawnienia, najczęściej wymaga to posiadania roli administratora (root). Zmiana właściciela pliku jest również stosowana w przypadku przenoszenia plików pomiędzy różnymi użytkownikami, co pozwala na odpowiednią kontrolę nad danymi. W kontekście bezpieczeństwa IT, właściwe zarządzanie właścicielami plików jest istotne dla ochrony danych i zapobiegania nieautoryzowanemu dostępowi.

Pytanie 16

Jakie polecenie należy wykorzystać w systemie Linux, aby zlokalizować wszystkie pliki z rozszerzeniem txt, które znajdują się w katalogu /home/user i mają w nazwie ciąg znaków abc?

A. ls /home/user/[abc].txt

B. ls /home/user/[a-c].txt

C. ls /home/user/?abc?.txt

D. ls /home/user/*abc*.txt

Polecenie 'ls /home/user/*abc*.txt' jest poprawne, ponieważ używa symbolu wieloznacznego '*' do wyszukiwania plików, które zawierają ciąg znaków 'abc' w swojej nazwie, a także mają rozszerzenie '.txt'. W systemach Unix/Linux symbole wieloznaczne są kluczowym narzędziem do operacji na plikach, umożliwiając elastyczne dopasowanie nazw. W tym przypadku '*' reprezentuje dowolny ciąg znaków, co sprawia, że polecenie jest niezwykle efektywne w wyszukiwaniu plików zgodnych z określonym wzorcem. W praktyce, takie podejście jest bardzo przydatne, zwłaszcza w dużych zbiorach danych, gdzie ręczne przeszukiwanie plików jest czasochłonne. Na przykład, w środowisku programistycznym można szybko znaleźć pliki konfiguracyjne lub dokumenty, które zawierają określone słowa kluczowe, co znacznie ułatwia zarządzanie projektem. Wiedza o tym, jak korzystać z symboli wieloznacznych, jest istotnym elementem efektywnej pracy w systemie Linux.

Pytanie 17

W systemie Linux komenda cd ~ umożliwia

A. stworzenie katalogu /~

B. przejście do folderu głównego

C. przejście do katalogu domowego użytkownika

D. odnalezienie znaku ~ w zapisanych danych

Wszystkie pozostałe odpowiedzi są nieprawidłowe i opierają się na błędnych założeniach dotyczących działania polecenia 'cd ~'. Twierdzenie, że 'cd ~' tworzy katalog '/~', jest całkowicie nieporozumieniem. W rzeczywistości polecenie 'cd' (change directory) nie ma funkcji tworzenia katalogów; jego głównym zadaniem jest zmiana bieżącego katalogu roboczego na podany w argumentach. Podobnie, stwierdzenie, że polecenie to przenosi użytkownika do katalogu głównego, jest mylące. Katalog główny, reprezentowany przez '/', jest odrębnym pojęciem w systemie plików, a 'cd ~' odnosi się wyłącznie do katalogu domowego aktualnie zalogowanego użytkownika. Próba zrozumienia tego polecenia jako wyszukiwania znaku '~' w zapisanych danych jest także błędna. Symbol '~' nie jest traktowany jako tekst do wyszukiwania, lecz jako specyficzny skrót w kontekście powłoki systemu Linux. Typowe błędy myślowe mogą wynikać z nieznajomości podstawowych koncepcji struktury systemu plików w Linuxie oraz domyślnych zachowań powłoki. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że polecenia w Linuxie są często kontekstowe i mają przypisane specyficzne znaczenie, które mogą różnić się od oczekiwań użytkownika, co podkreśla znaczenie znajomości dokumentacji oraz praktyki w codziennej pracy z systemem.

Pytanie 18

W którym programie należy zmodyfikować ustawienia, aby użytkownik komputera mógł wybrać z menu i uruchomić jeden z kilku systemów operacyjnych zainstalowanych na jego komputerze?

A. GRUB

B. GEDIT

C. CMD

D. QEMU

GRUB to właśnie ten program, który pozwala wybrać system operacyjny podczas startu komputera. Moim zdaniem, każdy kto kiedykolwiek miał do czynienia z instalacją np. dwóch systemów, wie że bez menedżera bootowania – jak GRUB – nie byłoby to takie proste. GRUB (Grand Unified Bootloader) to otwartoźródłowy bootloader wykorzystywany głównie w systemach Linux, ale świetnie radzi sobie również z innymi systemami, np. Windows czy BSD. Modyfikując jego plik konfiguracyjny (np. grub.cfg), można ustawiać kolejność systemów na liście, dodawać własne wpisy, a nawet ustawiać domyślny wybór. Praktycznie w każdej dokumentacji Linuksa znajdziesz rozdział o GRUB-ie, bo to jest podstawowe narzędzie do zarządzania wieloma systemami na jednym sprzęcie. Branżową dobrą praktyką jest, by po instalacji kolejnego systemu odświeżyć konfigurację GRUB np. poleceniem update-grub, żeby wszystkie systemy były widoczne. Pozwala to uniknąć problemów z dostępem do któregoś z nich. Z mojego doświadczenia wynika, że opanowanie podstaw GRUB-a to ważna umiejętność dla każdego, kto chce bawić się wieloma systemami operacyjnymi lub testować różne dystrybucje Linuksa. Często też w większych firmach administratorzy wykorzystują zaawansowane opcje GRUB-a, np. do szyfrowania dysków czy obsługi własnych skryptów startowych. W skrócie: GRUB to podstawa, jeśli myślisz o multi-boot na poważnie.

Pytanie 19

Jakie polecenie w systemie Linux umożliwia wyświetlenie zawartości katalogu?

A. pwd

B. rpm

C. ls

D. cd

Polecenie 'ls' w systemie Linux jest podstawowym narzędziem służącym do wyświetlania zawartości katalogu. Jego nazwa pochodzi od angielskiego słowa 'list', co dokładnie odzwierciedla funkcję, jaką pełni. Używając tego polecenia, użytkownik może szybko zobaczyć pliki i podkatalogi znajdujące się w bieżącym katalogu. Przykładowe zastosowania obejmują użycie 'ls -l', co daje szczegółowy widok na pliki, w tym ich uprawnienia, właścicieli i rozmiary. Użycie 'ls -a' pozwala na zobaczenie również plików ukrytych, które zaczynają się od kropki. Często korzysta się również z opcji sortowania, na przykład 'ls -t', które sortuje pliki według daty modyfikacji. Stosowanie tego polecenia jest zgodne z dobrymi praktykami systemu Unix/Linux, gdzie dostęp do informacji o systemie jest kluczowy dla efektywnego zarządzania danymi i administracji serwerami. Warto dodać, że 'ls' jest niezwykle efektywne, ponieważ działa nie tylko na lokalnych systemach plików, ale również na zdalnych systemach plików zamontowanych w systemie, co czyni je uniwersalnym narzędziem dla administratorów i programistów.

Pytanie 20

Na jakich licencjach są dystrybuowane wersje systemu Linux Ubuntu?

A. Public Domain

B. MOLP

C. GNU GPL

D. Freeware

Odpowiedź 'GNU GPL' jest poprawna, ponieważ systemy operacyjne oparte na dystrybucji Linux, takie jak Ubuntu, są rozpowszechniane na podstawie licencji GNU General Public License. Ta licencja jest jednym z najważniejszych dokumentów w świecie oprogramowania open source, który zapewnia użytkownikom prawo do swobodnego korzystania, modyfikowania i rozpowszechniania oprogramowania. GNU GPL ma na celu ochronę wolności użytkowników, co oznacza, że każdy ma prawo do dostępu do kodu źródłowego oraz możliwość dostosowywania go do własnych potrzeb. Przykładem zastosowania tej licencji jest możliwość instalacji i modyfikacji różnych aplikacji na Ubuntu, co umożliwia użytkownikom tworzenie i rozwijanie własnych rozwiązań. Popularne oprogramowanie, takie jak GIMP (alternatywa dla Adobe Photoshop) czy LibreOffice (pakiet biurowy), również korzysta z licencji GNU GPL, co podkreśla jej znaczenie w zapewnieniu dostępu do wysokiej jakości oprogramowania. W ten sposób, użytkownicy zyskują nie tylko dostęp do zaawansowanych narzędzi, ale także aktywnie uczestniczą w rozwoju społeczności open source, co jest zgodne z zasadami współpracy i innowacji w branży IT.

Pytanie 21

Jak można skonfigurować interfejs sieciowy w systemie Linux, modyfikując plik

A. /etc/host.conf

B. /etc/hosts

C. /etc/resolv.conf

D. /etc/network/interfaces

Wskazanie innych plików konfiguracyjnych, takich jak /etc/hosts, /etc/host.conf czy /etc/resolv.conf, może doprowadzić do poważnych nieporozumień dotyczących roli, jaką pełnią te pliki w systemie Linux. Plik /etc/hosts jest używany do lokalnej mapy nazw hostów na adresy IP, co pozwala na rozwiązywanie nazw w sieci lokalnej, ale nie definiuje interfejsów sieciowych ani ich parametrów. Z kolei /etc/host.conf zawiera ustawienia dotyczące rozwiązywania nazw, ale również nie ma nic wspólnego z konfiguracją interfejsów. Plik /etc/resolv.conf służy do definiowania serwerów DNS, które są wykorzystywane do rozwiązywania nazw domen, a nie do ustawiania parametrów sieciowych interfejsów. Typowym błędem jest mylenie tych plików ze względu na ich związki z konfiguracją sieci, co prowadzi do fałszywego przekonania, że pełnią one podobną rolę jak /etc/network/interfaces. W rzeczywistości każdy z tych plików ma swoją specyfikę i funkcję w ekosystemie systemu operacyjnego, a nieprawidłowe postrzeganie ich znaczenia może skutkować brakiem komunikacji sieciowej lub niewłaściwym działaniem usług sieciowych. Dlatego tak istotne jest, aby użytkownicy systemu Linux znali różnice pomiędzy tymi plikami i ich specyfiką, aby skutecznie zarządzać konfiguracją sieciową.

Pytanie 22

Systemy operacyjne należące do rodziny Linux są dystrybuowane na mocy licencji

A. GNU

B. MOLP

C. komercyjnej

D. shareware

Odpowiedź GNU jest prawidłowa, ponieważ systemy operacyjne z rodziny Linux są dystrybuowane głównie na podstawie licencji GNU General Public License (GPL). Ta licencja, stworzona przez fundację Free Software Foundation, ma na celu zapewnienie swobody użytkowania, modyfikacji i dystrybucji oprogramowania. Dzięki temu każda osoba ma prawo do korzystania z kodu źródłowego, co sprzyja innowacjom i współpracy w społeczności programistycznej. Przykładem jest dystrybucja Ubuntu, która jest jedną z najpopularniejszych wersji systemu Linux, dostarczająca użytkownikom łatwy dostęp do potężnych narzędzi, bez konieczności płacenia za licencję. W praktyce, licencje GNU przyczyniają się do tworzenia otwartych i bezpiecznych rozwiązań, które są stale rozwijane przez globalną społeczność. Systemy operacyjne oparte na tej licencji są wykorzystywane w wielu sektorach, od serwerów po urządzenia mobilne, co podkreśla ich znaczenie oraz elastyczność w zastosowaniach komercyjnych i prywatnych.

Pytanie 23

Jakie polecenie w systemie Linux jest używane do sprawdzania wielkości katalogu?

A. cp

B. ps

C. du

D. rm

Polecenie 'du' (disk usage) w systemie Linux jest narzędziem służącym do oceny rozmiaru katalogów i plików. Umożliwia użytkownikom monitorowanie wykorzystania przestrzeni dyskowej, co jest kluczowe w kontekście zarządzania zasobami systemowymi. Dzięki 'du' można szybko zidentyfikować, które katalogi zajmują najwięcej miejsca, co może być szczególnie przydatne przy optymalizacji przestrzeni na serwerach. Na przykład, używając polecenia 'du -sh /ścieżka/do/katalogu', otrzymujemy zwięzłe podsumowanie rozmiaru wskazanego katalogu. Dodając opcję '-h', zyskujemy wynik wyrażony w bardziej przystępnych jednostkach, takich jak KB, MB czy GB. Ważne jest, aby regularnie monitorować wykorzystanie dysku, aby unikać sytuacji, w których przestrzeń dyskowa staje się krytyczna, co mogłoby prowadzić do problemów z wydajnością systemu lub jego funkcjonalnością.

Pytanie 24

W systemie Linux komenda cd ~ pozwala na

A. przejście do katalogu root

B. przejście do katalogu głównego użytkownika

C. stworzenie folderu /~

D. odnalezienie znaku ~ w zarejestrowanych danych

Polecenie cd ~ jest kluczowym elementem nawigacji w systemie Linux, umożliwiającym szybkie przechodzenie do katalogu domowego aktualnie zalogowanego użytkownika. Katalog domowy jest miejscem, gdzie użytkownicy przechowują swoje pliki i osobiste dane, a jego ścieżka jest zazwyczaj definiowana podczas tworzenia konta. Użycie '~' jako skrótu do katalogu domowego jest standardową praktyką w wielu powłokach, takich jak Bash, co czyni to polecenie niezwykle przydatnym w codziennym użytkowaniu systemu. Na przykład, korzystając z polecenia 'cd ~', użytkownik może szybko wrócić do swojego katalogu domowego z dowolnego miejsca w systemie plików. Warto wspomnieć, że polecenie cd można łączyć z innymi komendami, co zwiększa jego funkcjonalność. Dla przykładu, 'cd ~/Documents' przenosi użytkownika bezpośrednio do katalogu Documents w jego katalogu domowym. Zrozumienie i umiejętne wykorzystywanie tego polecenia jest fundamentem efektywnej pracy w systemie Linux i jest zgodne z najlepszymi praktykami administracji systemami operacyjnymi.

Pytanie 25

W systemie Linux komendą, która jednocześnie podnosi uprawnienia dla procesu uruchamianego z terminala, jest

A. users

B. uname

C. passwd

D. sudo

Polecenie 'sudo' w systemie Linux jest kluczowym narzędziem do podnoszenia uprawnień dla procesów uruchamianych z konsoli. Skrót 'sudo' oznacza 'superuser do', co pozwala na wykonywanie poleceń z uprawnieniami administratora (root) bez konieczności logowania się na konto administratora. Używanie 'sudo' jest zgodne z zasadą najmniejszych uprawnień, co oznacza, że użytkownicy powinni otrzymywać tylko te uprawnienia, które są im niezbędne do wykonywania swoich zadań. Przykład zastosowania: jeśli chcesz zainstalować nowy pakiet oprogramowania przy użyciu menedżera pakietów, musisz mieć odpowiednie uprawnienia. W takim przypadku można użyć polecenia 'sudo apt install <nazwa_pakietu>'. Jest to również praktyka zgodna z politykami bezpieczeństwa, ponieważ 'sudo' zapisuje wszystkie wykonane polecenia w dzienniku, co pozwala na audyt i monitoring działań użytkowników. Dzięki temu administratorzy systemu mogą lepiej zarządzać dostępem do krytycznych funkcji oraz szybko identyfikować potencjalne problemy z bezpieczeństwem.

Pytanie 26

Wykonanie polecenia fsck w systemie Linux spowoduje

A. znalezienie pliku

B. zmianę uprawnień dostępu do plików

C. zweryfikowanie integralności systemu plików

D. prezentację parametrów plików

Polecenie fsck (file system consistency check) jest narzędziem używanym w systemach Linux i Unix do sprawdzania integralności systemu plików. Jego głównym zadaniem jest identyfikacja i naprawa błędów w systemach plików, co jest kluczowe dla zapewnienia stabilności i bezpieczeństwa danych. Gdy system plików jest narażony na uszkodzenia, na przykład po awarii zasilania lub błędach w oprogramowaniu, fsck przychodzi z pomocą, analizując strukturę plików i metadanych, a następnie podejmuje odpowiednie kroki w celu ich naprawy. Przykładowo, administratorzy systemów regularnie uruchamiają fsck podczas startu systemu lub w trybie awaryjnym, aby upewnić się, że wszystkie systemy plików są w dobrym stanie przed kontynuowaniem pracy. Zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, zaleca się również wykonywanie regularnych kopii zapasowych danych przed przeprowadzeniem operacji naprawczych, aby zminimalizować ryzyko utraty danych. Dodatkowo, fsck może być używany w połączeniu z różnymi systemami plików, takimi jak ext4, xfs, czy btrfs, co czyni go wszechstronnym narzędziem w administracji systemami Linux.

Pytanie 27

Jakie polecenie w systemie Linux służy do przypisania adresu IP oraz maski podsieci dla interfejsu eth0?

A. ipconfig eth0 172.16.31.1 mask 255.255.0.0

B. ifconfig eth0 172.16.31.1 mask 255.255.0.0

C. ipconfig eth0 172.16.31.1 netmask 255.255.0.0

D. ifconfig eth0 172.16.31.1 netmask 255.255.0.0

Odpowiedź 'ifconfig eth0 172.16.31.1 netmask 255.255.0.0' jest poprawna, ponieważ używa właściwego polecenia do konfiguracji interfejsów sieciowych w systemie Linux. Komenda 'ifconfig' jest standardowym narzędziem do zarządzania interfejsami sieciowymi, a parametr 'netmask' jest używany do określenia maski podsieci. W tym przypadku, przypisanie adresu IP 172.16.31.1 z maską 255.255.0.0 oznacza, że wszystkie adresy IP od 172.16.0.1 do 172.16.255.254 będą traktowane jako część tej samej podsieci, co jest powszechnie stosowane w sieciach lokalnych. Praktyczne zastosowanie tego polecenia można zauważyć w konfiguracji serwerów, gdzie przypisanie statycznych adresów IP zapewnia stabilność i łatwość w zarządzaniu urządzeniami w sieci. Ponadto, znajomość tego polecenia jest istotna w kontekście administracji serwerami i sieciami, gdzie często wymagane jest szybkie i efektywne konfigurowanie interfejsów sieciowych.

Pytanie 28

W systemie Linux, aby uzyskać informację o nazwie aktualnego katalogu roboczego, należy użyć polecenia

A. pwd

B. cat

C. echo

D. finger

Wybierając inne polecenia, takie jak 'cat', 'echo' czy 'finger', można napotkać na szereg nieporozumień dotyczących ich funkcji. Polecenie 'cat' służy do wyświetlania zawartości plików tekstowych. Choć jest to przydatne narzędzie do przeglądania plików, nie dostarcza informacji o bieżącym katalogu. Natomiast 'echo' wykorzystuje się do wyświetlania tekstu lub zmiennych na standardowym wyjściu, co również nie ma związku z lokalizacją w systemie plików. Z kolei 'finger' to polecenie, które wyświetla informacje o użytkownikach systemu, a nie o strukturze katalogów. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że jakiekolwiek polecenie w terminalu może dostarczać informacji o lokalizacji w systemie plików, podczas gdy każde z wymienionych narzędzi ma swoje specyficzne zastosowania. Dlatego kluczowe jest zrozumienie kontekstu i funkcji każdego polecenia, co pozwala na efektywne korzystanie z systemu oraz unikanie frustracji związanej z błędnym używaniem narzędzi. Osoby uczące się Linuxa powinny szczególnie zwracać uwagę na specyfikę poleceń oraz ich przeznaczenie, aby stać się biegłymi użytkownikami tego systemu.

Pytanie 29

W systemie Linux narzędzie, które umożliwia śledzenie trasy pakietów od źródła do celu, pokazując procentowe straty oraz opóźnienia, to

A. mtr

B. ping

C. tracert

D. route

Wybór polecenia ping, mimo że jest to powszechnie używane narzędzie do testowania dostępności hostów w sieci, nie jest odpowiedni dla opisanego pytania. Ping jedynie wysyła pakiety ICMP Echo Request do docelowego hosta i oczekuje na odpowiedź, co pozwala na sprawdzenie, czy dany adres IP jest osiągalny. Nie dostarcza jednak informacji o trasie, jaką pokonują pakiety, ani nie monitoruje strat pakietów w czasie rzeczywistym. Kolejne polecenie, route, jest narzędziem służącym do zarządzania tablicą routingu w systemie operacyjnym. Umożliwia przeglądanie i modyfikację ścieżek routingu, jednak nie jest używane do analizy opóźnień czy strat pakietów. Natomiast tracert (w systemie Windows) jest odpowiednikiem traceroute, ale jest to narzędzie, które działa na innej zasadzie i może nie dostarczać tak szczegółowych danych o czasie odpowiedzi w sposób, w jaki robi to mtr. Typowym błędem w rozumieniu tych narzędzi jest przypuszczenie, że każde z nich pełni tę samą funkcję, podczas gdy każde z nich ma swoje specyficzne zastosowania w diagnostyce i zarządzaniu sieciami. Kluczowe jest zrozumienie, jakie konkretne informacje są potrzebne do analizy problemów z łącznością, aby wybrać odpowiednie narzędzie do rozwiązania danego problemu.

Pytanie 30

Które z poniższych poleceń w systemie Linux służy do zmiany uprawnień pliku?

A. pwd

B. chown

C. ls

D. chmod

Polecenie <code>chmod</code> jest używane w systemach operacyjnych Unix i Linux do zmiany uprawnień plików i katalogów. Uprawnienia te określają, kto i w jaki sposób może czytać, zapisywać lub wykonywać dany plik. Polecenie to jest niezwykle przydatne w kontekście zarządzania bezpieczeństwem i dostępem do zasobów na serwerach i komputerach osobistych. Przykładowo, aby nadać pełne uprawnienia właścicielowi pliku, ale ograniczyć je dla innych użytkowników, można użyć polecenia <code>chmod 700 nazwa_pliku</code>. Ten sposób nadawania uprawnień jest bardzo elastyczny i pozwala na dokładne skonfigurowanie dostępu zgodnie z potrzebami użytkownika lub politykami firmy. Warto także wspomnieć, że <code>chmod</code> wspiera zarówno notację symboliczną (np. <code>chmod u+x</code>) jak i ósemkową (np. <code>chmod 755</code>), co ułatwia jego stosowanie w różnych scenariuszach. Dzięki temu narzędziu administratorzy systemów mogą skutecznie zarządzać dostępem do plików, co jest kluczowe dla utrzymania bezpieczeństwa danych.

Pytanie 31

Skrypt o nazwie wykonaj w systemie Linux zawiera: echo -n "To jest pewien parametr " echo $? Wykonanie poleceń znajdujących się w pliku spowoduje wyświetlenie podanego tekstu oraz

A. stanu ostatniego wykonanego polecenia

B. numeru procesu aktualnie działającej powłoki

C. listy wszystkich parametrów

D. numeru procesu, który był ostatnio uruchomiony w tle

Odpowiedź 'stanu ostatnio wykonanego polecenia' jest poprawna, ponieważ polecenie '$?' w systemie Linux zwraca status zakończenia ostatniego polecenia. Wartość ta jest kluczowa w skryptach oraz w codziennej pracy w powłoce, ponieważ pozwala na kontrolowanie i reagowanie na wyniki wcześniejszych operacji. Na przykład, jeśli poprzednie polecenie zakończyło się sukcesem, '$?' zwróci wartość 0, co oznacza, że skrypt może kontynuować dalsze operacje. Natomiast jeśli wystąpił błąd, zwróci inną wartość (np. 1 lub wyższą), co może być podstawą do podjęcia odpowiednich działań, takich jak logowanie błędów lub wykonanie alternatywnych kroków. Tego rodzaju kontrola przepływu jest standardową praktyką w programowaniu skryptów bash, umożliwiającą tworzenie bardziej elastycznych i odpornych na błędy aplikacji. Dobrą praktyką jest zawsze sprawdzenie stanu zakończenia polecenia przed kontynuowaniem dalszych operacji, co pozwala na lepsze zarządzanie potencjalnymi problemami w skryptach.

Pytanie 32

Jakie polecenie w systemie Linux pozwala na dodanie istniejącego użytkownika nowak do grupy technikum?

A. usergroup -g technikum nowak

B. grups -g technikum nowak

C. usermod -g technikum nowak

D. useradd -g technikum nowak

Polecenie "usermod -g technikum nowak" jest poprawne, ponieważ "usermod" jest narzędziem używanym do modyfikacji kont użytkowników w systemie Linux. Opcja "-g" pozwala na przypisanie użytkownika do określonej grupy, w tym przypadku do grupy "technikum". Przykład użycia tego polecenia może wyglądać tak: jeżeli administrator chce dodać użytkownika 'nowak' do grupy 'technikum' w celu nadania mu odpowiednich uprawnień dostępu, wykonuje to polecenie. Warto również zauważyć, że przypisanie do grupy jest istotne w kontekście zarządzania dostępem do zasobów systemowych. Na przykład, użytkownik należący do grupy "technikum" może mieć dostęp do specjalnych plików lub katalogów, które są wymagane w jego pracy. Dla zachowania standardów i dobrych praktyk, zaleca się regularne przeglądanie przynależności użytkowników do grup oraz dostosowywanie ich w miarę zmieniających się potrzeb organizacji.

Pytanie 33

W systemie Linux dane dotyczące haseł użytkowników są zapisywane w pliku:

A. passwd

B. groups

C. password

D. users

Odpowiedź 'passwd' jest prawidłowa, ponieważ w systemie Linux hasła użytkowników są przechowywane w pliku /etc/passwd. Plik ten zawiera informacje o użytkownikach systemu w formacie tekstowym, który jest czytelny dla administratorów. Każdy wpis w pliku passwd składa się z kilku pól, oddzielonych dwukropkami, w tym nazw użytkowników, identyfikatorów użytkownika (UID) oraz haszy haseł. Ważne jest, że od wersji Linux 2.6, hasła są zazwyczaj przechowywane w pliku /etc/shadow, co zwiększa bezpieczeństwo poprzez ograniczenie dostępu do informacji o hasłach tylko dla uprawnionych użytkowników. W praktyce, podczas zarządzania użytkownikami w systemie Linux, administratorzy korzystają z poleceń takich jak 'useradd', 'usermod' czy 'userdel', które modyfikują te pliki i zarządzają dostępem użytkowników. Dobre praktyki branżowe obejmują regularne aktualizowanie haseł oraz stosowanie silnych algorytmów haszujących, takich jak bcrypt czy SHA-512, w celu zapewnienia większego bezpieczeństwa danych użytkowników.

Pytanie 34

Podaj polecenie w systemie Linux, które umożliwia wyświetlenie identyfikatora użytkownika.

A. users

B. who

C. id

D. whoami

Polecenie 'id' w systemie Linux jest najskuteczniejszym sposobem na uzyskanie informacji o użytkowniku, w tym jego unikalnego identyfikatora, czyli UID (User Identifier). To polecenie nie tylko wyświetla UID, ale także grupy, do których użytkownik należy, co jest niezwykle przydatne w kontekście zarządzania uprawnieniami i dostępem do zasobów systemowych. Przykładowo, po wpisaniu 'id' w terminalu, użytkownik otrzymuje informacje takie jak: uid=1000(nazwa_użytkownika) gid=1000(grupa) groups=1000(grupa),27(dodatkowa_grupa). Wiedza o UID jest kluczowa, gdyż pozwala administratorom na efektywne zarządzanie uprawnieniami i kontrolę dostępu do plików oraz procesów. W praktyce, zrozumienie działania polecenia 'id' pozwala na lepsze rozwiązywanie problemów związanych z uprawnieniami, co jest istotnym elementem codziennej administracji systemami Linux. Dobrą praktyką jest regularne korzystanie z tego polecenia w kontekście audytów bezpieczeństwa czy podczas konfigurowania nowych użytkowników.

Pytanie 35

W systemie Linux, jakie polecenie służy do zmiany hasła użytkownika?

A. passchange

B. changepass

C. passwd

D. newpassword

Polecenie <code>passwd</code> w systemie Linux jest podstawowym narzędziem do zmiany hasła użytkownika. Działa ono zarówno dla aktualnie zalogowanego użytkownika, jak i dla innych użytkowników, jeżeli mamy odpowiednie uprawnienia (zazwyczaj poprzez konto root). Gdy użytkownik wpisze <code>passwd</code>, system poprosi o nowe hasło i jego potwierdzenie. Ważne jest, by hasło było mocne, co oznacza, że powinno zawierać kombinację liter, cyfr oraz znaków specjalnych. Dobre praktyki branżowe zalecają regularną zmianę haseł, aby zwiększyć bezpieczeństwo systemu. Polecenie <code>passwd</code> jest integralną częścią systemów uniksowych i jest dostępne w większości dystrybucji Linuxa. Może być używane także w skryptach do automatyzacji administracji systemem. Moim zdaniem, znajomość tego polecenia jest kluczowa dla każdego administratora systemu, ponieważ hasła są podstawą bezpieczeństwa w sieci komputerowej.

Pytanie 36

Osoba korzystająca z systemu operacyjnego Linux pragnie przypisać adres IP 152.168.1.200 255.255.0.0 do interfejsu sieciowego. Jakie polecenie powinna wydać, mając uprawnienia administratora?

A. netsh interface IP 152.168.1.200/16 /add

B. ip addr add 152.168.1.200/16 dev eth1

C. netsh interface IP 152.168.1.200 255.255.0.0 /add

D. ip addr add 152.168.1.200 255.255.0.0 dev eth1

Polecenie 'ip addr add 152.168.1.200/16 dev eth1' jest poprawne, ponieważ wykorzystuje narzędzie 'ip', które jest nowoczesnym i zalecanym sposobem zarządzania adresami IP w systemach Linux. Użycie formatu CIDR (Classless Inter-Domain Routing) w postaci '/16' oznacza, że adres IP należy do podsieci z maską 255.255.0.0. To podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w administracji sieci, ponieważ pozwala na elastyczne zarządzanie przestrzenią adresową i efektywne wykorzystanie zasobów. Przykładowo, można łatwo zmieniać maskę podsieci bez konieczności przestawiania całego adresu. Narzędzie 'ip' jest częścią pakietu iproute2, który zastąpił starsze narzędzia, takie jak 'ifconfig'. Dlatego korzystając z tego polecenia, administratorzy mogą zapewnić większą kontrolę nad konfiguracją interfejsów sieciowych oraz lepszą integrację z nowoczesnymi protokołami sieciowymi. W praktyce, polecenie to jest często używane w skryptach automatyzujących zarządzanie siecią, co znacznie przyspiesza i ułatwia procesy konfiguracyjne.

Pytanie 37

W systemie Linux zarządzanie parametrami transmisji w sieciach bezprzewodowych jest możliwe dzięki

A. ipconfig

B. iwconfig

C. ifconfig

D. winipcfg

Odpowiedź 'iwconfig' jest prawidłowa, ponieważ jest to narzędzie w systemie Linux służące do zarządzania interfejsami bezprzewodowymi. Umożliwia ono użytkownikom m.in. konfigurowanie parametrów takich jak SSID (nazwa sieci), tryb operacyjny, kanał transmisji oraz tryb zabezpieczeń. Przykładowo, aby połączyć się z określoną siecią bezprzewodową, użytkownik może użyć polecenia 'iwconfig wlan0 essid "nazwa_sieci"', co ustawia SSID dla interfejsu wlan0. Ponadto, 'iwconfig' pozwala na monitorowanie siły sygnału oraz jakości połączenia, co jest kluczowe w kontekście optymalizacji rozwiązań sieciowych w różnych środowiskach. Narzędzie to jest zgodne ze standardem IEEE 802.11 i jest powszechnie stosowane w administracji systemami i sieciami, co czyni je niezbędnym dla każdego administratora IT pracującego z urządzeniami bezprzewodowymi.

Pytanie 38

Administrator systemu Linux wyświetlił zawartość katalogu /home/szkoła w terminalu, uzyskując następujący rezultat -rwx –x r-x 1 admin admin 25 04-09 15:17 szkola.txt. Następnie wydał polecenie ```chmod ug=rw szkola.txt | Is``` Jaki będzie rezultat tego działania, pokazany w oknie terminala?

A. -rw- rw- r-x 1 admin admin 25 04-09 15:17 szkola.txt

B. -rw- rw- rw- 1 admin admin 25 04-09 15:17 szkola.txt

C. -rwx ~x rw- 1 admin admin 25 04-09 15:17 szkola.txt

D. -rwx r-x r-x 1 admin admin 25 04-09 15:17 szkola.txt

Wybór innej odpowiedzi opiera się na nieporozumieniu dotyczącym działania polecenia chmod. Wiele osób może błędnie zakładać, że użycie 'ug=rw' automatycznie przyznaje pełne uprawnienia wszystkim grupom, co jest nieprawdziwe. Na przykład, odpowiedź -rw- rw- rw- 1 admin admin 25 04-09 15:17 szkola.txt sugeruje, że wszyscy użytkownicy - w tym właściciel, grupa i inni - mają pełne uprawnienia do odczytu i zapisu, co nie jest poprawne w kontekście działania polecenia chmod. Kluczowe jest zrozumienie, że zmiana uprawnień odnosi się tylko do określonych kategorii użytkowników, a nie do wszystkich. Podobnie, odpowiedź -rwx ~x rw- 1 admin admin 25 04-09 15:17 szkola.txt wskazuje na nieprawidłowe modyfikacje w uprawnieniach, które również są niezgodne z działaniem chmod. Ponadto, -rwx r-x r-x 1 admin admin 25 04-09 15:17 szkola.txt nie uwzględnia zmian wprowadzonych przez polecenie, co prowadzi do błędnych wniosków o stanie pliku po zastosowaniu chmod. To ilustruje, jak istotne jest zrozumienie, jakie konkretne uprawnienia są przyznawane lub odbierane przez polecenia w systemie Linux. Ignorowanie tej zasady może prowadzić do problemów z bezpieczeństwem oraz zarządzaniem dostępem do plików.

Pytanie 39

Na komputerze, na którym zainstalowane są dwa systemy – Windows i Linux, po przeprowadzeniu reinstalacji systemu Windows drugi system przestaje się uruchamiać. Aby ponownie umożliwić uruchamianie systemu Linux oraz aby zachować wszystkie dane i ustawienia w nim zawarte, co należy zrobić?

A. ponownie zainstalować bootloadera GRUB

B. wykonać reinstalację systemu Linux

C. wykonać ponowną instalację systemu Windows

D. przeprowadzić skanowanie dysku programem antywirusowym

Reinstalacja bootloadera GRUB (Grand Unified Bootloader) jest kluczowym krokiem w przywracaniu możliwości uruchamiania systemu Linux po reinstalacji Windows. Reinstalacja Windows zazwyczaj nadpisuje MBR (Master Boot Record) lub EFI (Extensible Firmware Interface), co sprawia, że bootloader Linuxa nie jest już dostępny. GRUB jest odpowiedzialny za zarządzanie wieloma systemami operacyjnymi na komputerze, umożliwiając użytkownikowi wybór, który system ma być uruchomiony. Aby ponownie zainstalować GRUB, można użyć nośnika instalacyjnego Linuxa (np. Live CD lub USB), uruchomić terminal i użyć komendy 'grub-install' w odpowiednim systemie plików. Praktycznie, po zainstalowaniu GRUB, można również zaktualizować jego konfigurację za pomocą 'update-grub', co zapewni, że wszystkie dostępne systemy operacyjne zostaną poprawnie wykryte. Dobrą praktyką jest regularne tworzenie kopii zapasowych ważnych danych, co pozwala uniknąć ich utraty w przypadku problemów z systemem operacyjnym.

Pytanie 40

Jakie polecenie powinien zastosować użytkownik systemu Linux, aby wydobyć zawartość archiwum o nazwie dane.tar?

A. gunzip –r dane.tar

B. gzip –r dane.tar

C. tar –xvf dane.tar

D. tar –cvf dane.tar

Polecenie 'tar –xvf dane.tar' jest prawidłowe, ponieważ 'tar' jest standardowym narzędziem w systemach Unix/Linux służącym do archiwizacji i dearchiwizacji plików. Opcje użyte w tym poleceniu mają następujące znaczenie: 'x' oznacza 'ekstrakcję', 'v' to 'verbose', co powoduje, że proces ekstrakcji jest wyświetlany na ekranie (informacje o rozpakowywanych plikach), a 'f' wskazuje, że następny argument to nazwa pliku archiwum, w tym przypadku 'dane.tar'. Użycie polecenia 'tar' w takiej formie jest zgodne z dobrymi praktykami, gdyż pozwala na skuteczne wydobycie plików oraz umożliwia użytkownikowi śledzenie postępu operacji. Na przykład, jeśli archiwum zawiera wiele plików, użytkownik może łatwo zobaczyć, które z nich są aktualnie rozpakowywane, co jest szczególnie przydatne w sytuacji, gdy archiwum jest duże lub gdy nawigacja po plikach zajmuje dużo czasu. Dodatkowo, 'tar' obsługuje wiele formatów kompresji, co czyni go elastycznym narzędziem do zarządzania danymi w systemach Linux.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej