Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik budownictwa
Kwalifikacja: BUD.12 - Wykonywanie robót murarskich i tynkarskich
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 17:06
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 17:07

Egzamin niezdany

Wynik: 11/40 punktów (27,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Który sposób przygotowania klejowej zaprawy wapiennej jest zgodny z przedstawioną instrukcją producenta?

Instrukcja producenta
PRZYGOTOWANIE KLEJOWEJ ZAPRAWY MURARSKIEJ
Należy przygotować 6 ÷ 7 litrów wody, do której wsypujemy zawartość worka (25 kg), a następnie za pomocą wiertarki z mieszadłem lub ręcznie urabiamy do momentu uzyskania odpowiedniej konsystencji. Zaprawę należy co pewien czas przemieszać. Tak przygotowaną mieszankę należy zużyć w ciągu 4 godzin

A. Wymieszać część suchej mieszanki z wodą, a następnie dodać pozostałą ilość suchej mieszanki.

B. Do porcji suchej mieszanki dodać wodę, a następnie wymieszać składniki.

C. Wymieszać część suchej mieszanki z małą ilością wody, a następnie dolewać stopniowo wodę i dodawać pozostałą ilość suchej mieszanki.

D. Do wody dodać całą porcję suchej mieszanki i razem wymieszać.

Wiesz, jak to jest, że błędne odpowiedzi często wynikają z niezrozumienia, jak właściwie mieszać te składniki. Sugerowanie, żeby dodawać wodę stopniowo do suchej mieszanki, może prowadzić do niejednorodności, co w budownictwie jest sporym błędem. Grudki mogą się pojawić i to może zepsuć przyczepność oraz czas wiązania zaprawy. W praktyce powinno być tak, że najpierw suche składniki lądują w wodzie, bo to zapewnia lepsze ich połączenie. Co do odpowiedzi, gdzie się najpierw miesza tylko część suchej mieszanki z wodą, a reszta idzie później – to ryzykowne, bo mogą się nie połączyć jak należy, a to potem wpływa na jakość zaprawy. No i pamiętaj, że każda różnica w proporcjach wody do suchej mieszanki może zmieniać właściwości. Dobrze jest robić to według wskazówek producenta, żeby mieć pewność, że wszystko będzie działało tak, jak powinno.

Pytanie 2

Przedstawiony na rysunku przyrząd murarski jest

A. poziomnicą.

B. wężem wodnym.

C. linią ważną.

D. warstwomierzem.

Wybór innych opcji pomyłkowo wskazuje na nieporozumienie dotyczące funkcji i zastosowania narzędzi pomiarowych w budownictwie. Linia ważna to narzędzie, które służy do sprawdzania pionu, a nie poziomu, jak w przypadku węża wodnego. Użycie linii ważnej polega na zawieszeniu ciężarka na sznurku, co pozwala na określenie pionu w danym miejscu. Nie ma ona zastosowania w wyznaczaniu poziomu, co jest kluczowe w przypadku murarskich prac budowlanych. Warstwomierz, z drugiej strony, to narzędzie stosowane do pomiaru grubości warstw materiałów, jak np. w przypadku nakładania tynków lub farb, a nie do określania poziomu. Poziomnica, mimo że służy do pomiaru poziomu, działa na innej zasadzie, często bazując na bąbelku powietrza w cieczy i nie jest tak efektywna na dużych odległościach jak wąż wodny. Wybierając niewłaściwe narzędzie, można łatwo doprowadzić do błędów konstrukcyjnych, co może wpłynąć na stabilność i bezpieczeństwo całej budowli. Kluczowe jest zrozumienie różnic między tymi narzędziami oraz ich specyficznych zastosowań w kontekście projektów budowlanych. Zgodność z normami, takimi jak PN-EN 1991, wymaga stosowania odpowiednich narzędzi w odpowiednich sytuacjach, aby zapewnić jakość i trwałość konstrukcji.

Pytanie 3

W remontowanym budynku na poddaszu zamierzono stworzyć lekką ściankę działową, aby oddzielić dwa pokoje mieszkalne. Jakie materiały powinno się zastosować do jej budowy?

A. płyty wiórowe laminowane

B. cegły klinkierowe

C. płyty Pro-Monta

D. cegły szamotowe

Wybór płyty wiórowej laminowanej na ściankę działową może wydawać się spoko, ale w praktyce nie jest najlepszym pomysłem. One nie mają wystarczającej stabilności ani izolacji akustycznej, a to w mieszkaniach jest kluczowe. Może się zdarzyć, że dźwięki będą przenikały między pokojami, co jest trochę irytujące. Z kolei cegły klinkierowe to w ogóle nie jest dobre rozwiązanie, bo są za ciężkie i niepraktyczne w tym kontekście. Mogą obciążać konstrukcję budynku, co na poddaszu jest istotne, gdyż stropy mają swoje ograniczenia. A cegły szamotowe, mimo że mają swoją wartość w wysokich temperaturach, to też nie nadają się na ścianki działowe. Wybierając materiały budowlane, warto zwrócić uwagę na ich funkcjonalność i trwałość, a także na normy budowlane, które mówią, co jest dozwolone w wewnętrznych konstrukcjach.

Pytanie 4

W czasie intensywnych upałów cegłę ceramiczną pełną należy przed wykorzystaniem do murowania

A. zagruntować gruntownikiem

B. zgromadzić pod zadaszeniem

C. nakryć plandeką

D. zamoczyć w wodzie

Zagruntowanie gruntownikiem, nakrywanie plandeką czy zgromadzenie cegieł pod zadaszeniem mogą wydawać się logicznymi podejściami do ochrony materiałów budowlanych przed upałem, jednak nie rozwiązują one kluczowego problemu, jakim jest kontrola wilgotności cegieł podczas murowania. Zagruntowanie gruntownikiem jest stosowane w celu zwiększenia przyczepności zaprawy do podłoża, ale nie wpływa na proces związany z absorpcją wody przez cegłę. Takie podejście może prowadzić do błędnych założeń, że gruntowanie wystarczy, aby zabezpieczyć cegły, podczas gdy w rzeczywistości to ich wilgotność ma bezpośredni wpływ na jakość połączeń. Nakrycie cegieł plandeką może jedynie ochraniać je przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych, jednak nie rozwiązuje problemu ich wchłaniania wilgoci z zaprawy. Zgromadzenie cegieł pod zadaszeniem to dobry krok w kierunku ochrony przed deszczem, ale nie wpływa na ich stan w kontekście wilgotności. W kontekście budowlanym, niekontrolowane warunki wilgotności mogą prowadzić do wielu problemów, takich jak osłabienie struktury muru czy pojawienie się pleśni, co w dłuższej perspektywie może zagrażać trwałości i bezpieczeństwu całej konstrukcji. Dlatego kluczowe jest, aby przed przystąpieniem do murowania właściwie przygotować cegły, co w praktyce oznacza ich zamoczenie w wodzie.

Pytanie 5

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 6

Który z rodzajów tynków dekoracyjnych charakteryzuje się twardą, gładką i lśniącą strukturą, przypominającą polerowany kamień?

A. Sztukateria

B. Sztablatura

C. Stiuk

D. Sgraffito

Stiuk to tynk szlachetny, który charakteryzuje się twardą, gładką i lśniącą powierzchnią, co sprawia, że imituje polerowany kamień. Jest stosowany w architekturze zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej, często w eleganckich wnętrzach lub jako element dekoracyjny fasad budynków. Proces jego aplikacji wymaga dużej precyzji i doświadczenia, ponieważ polega na nakładaniu wielu warstw specjalnie przygotowanej masy tynkarskiej, która po wyschnięciu jest szlifowana i polerowana. Przykładowo, stiuk często spotyka się w klasycznych pałacach oraz kościołach, gdzie elewacje lub wnętrza mają naśladować drogie materiały kamienne, co podnosi prestiż budowli. Dobrze wykonany stiuk nie tylko nadaje estetyczny wygląd, ale również zapewnia trwałość i odporność na różne czynniki atmosferyczne, co czyni go popularnym wyborem wśród architektów i projektantów.

Pytanie 7

W przypadku tynków z klasy II i III maksymalne odchylenie promieni krzywizny powierzchni wnęki od zaplanowanego promienia nie może przekraczać

A. 10 mm

B. 30 mm

C. 5 mm

D. 7 mm

Wybór odpowiedzi 30 mm, 5 mm lub 10 mm jest niewłaściwy, ponieważ nie spełniają one wymogów dotyczących odchyleń promieni krzywizny dla tynków kategorii II i III. Odpowiedź 30 mm wprowadza poważny błąd, gdyż tak duże odchylenie może prowadzić do znacznych zaburzeń estetycznych oraz funkcjonalnych. W praktyce budowlanej, nadmierne odchylenia mogą skutkować zbieraniem się wody w zakamarkach, co z kolei prowadzi do degradacji tynku, a nawet korozji elementów budowlanych. Odpowiedź 5 mm, mimo że jest mniejsza niż 7 mm, również nie jest odpowiednia, ponieważ nie spełnia wymogów projektowych, które zostały jasno określone dla tynków tej kategorii. Tynki muszą być aplikowane z zachowaniem precyzyjnych wymiarów, aby zapewnić trwałość oraz estetykę wykonania. Przykłady nieprawidłowych podejść w aplikacji tynków mogą prowadzić do powstawania szczelin, pęknięć oraz innych defektów, które są nieakceptowalne w kontekście standardów budowlanych. Ostatecznie, wybór odpowiednich wartości odchyleń jest kluczowy dla osiągnięcia wysokiej jakości wykończenia oraz długotrwałej użyteczności, co jest istotne dla każdego projektu budowlanego.

Pytanie 8

Jakie będą koszty robocizny oraz materiałów na budowę ściany o powierzchni 15 m², jeżeli koszt robocizny za 1 m² wynosi 35,00 zł, a bloczek gazobetonowy kosztuje 8,00 zł za sztukę, przy założeniu, że do wybudowania 1 m² potrzebne są 8 sztuk bloczków?

A. 4 200,00 zł

B. 960,00 zł

C. 525,00 zł

D. 1 485,00 zł

Koszt wymurowania ściany o powierzchni 15 m² można obliczyć, sumując koszty robocizny oraz koszt materiałów. Najpierw obliczamy całkowity koszt robocizny: 35,00 zł/m² * 15 m² = 525,00 zł. Następnie obliczamy ilość bloczków potrzebnych do budowy tej ściany. Na 1 m² potrzeba 8 sztuk bloczków, więc dla 15 m² będzie to 8 sztuk/m² * 15 m² = 120 sztuk bloczków. Koszt bloczków to 8,00 zł/szt., więc koszt całkowity bloczków wynosi 120 sztuk * 8,00 zł/szt. = 960,00 zł. Sumując koszty robocizny i materiałów, otrzymujemy 525,00 zł + 960,00 zł = 1 485,00 zł. Taki sposób kalkulacji kosztów jest zgodny z dobrymi praktykami budowlanymi, gdzie zawsze należy uwzględniać zarówno robociznę, jak i materiały budowlane, aby uzyskać pełny obraz wydatków.

Pytanie 9

Betonową mieszankę tuż po umieszczeniu w formach należy

A. zagęścić

B. zwilżyć wodą

C. przykryć matami lub folią

D. nawilżyć mleczkiem cementowym

Zastosowanie mleczka cementowego, zwilżanie wodą czy przykrywanie matami lub folią to takie rzeczy, które nie przynoszą oczekiwanych efektów, jeśli chodzi o przygotowanie betonu po jego ułożeniu. Mleczko cementowe, choć może poprawić wygląd powierzchni, nie ma wpływu na to, żeby beton był gęstszy czy miał lepsze właściwości mechaniczne. W rzeczywistości, to może wręcz zaszkodzić przyczepności kolejnych warstw, co prowadzi do osłabienia całej konstrukcji. Zwilżanie wodą to ważna rzecz, ale ono nie zastępuje zagęszczania. Kiedy jest za dużo wody, może dość do segregacji składników mieszanki, a to naprawdę negatywnie odbija się na wytrzymałości betonu. Osłanianie betonu matami czy folią jest ważne, żeby chronić przed warunkami atmosferycznymi, ale to wciąż nie rozwiązuje problemu zagęszczenia, które jest kluczowe, żeby beton miał jednorodną strukturę. W budowlance często można usłyszeć błędne przekonania, że te metody mogą jakoś naprawić brak zagęszczenia, a to nieprawda i może prowadzić do poważnych defektów potem.

Pytanie 10

Na rysunku przedstawiono izolację przeciwwilgociową

A. poziomą z folii polietylenowej.

B. pionową z folii kubełkowej.

C. poziomą z papy.

D. pionową z emulsji asfaltowej.

Izolacja przeciwwilgociowa jest kluczowym elementem w budownictwie, jednak niektóre z zaproponowanych rozwiązań nie spełniają wymogów skutecznej ochrony przed wilgocią. Odpowiedzi dotyczące poziomej izolacji z papy oraz folii polietylenowej są nieprawidłowe z uwagi na ich zastosowanie i efektywność w kontekście przeciwwilgociowym. Izolacja pozioma z papy, choć popularna, nie jest odpowiednia do stosowania w miejscach narażonych na wysokie ciśnienie wody, ponieważ może ulegać uszkodzeniu lub deformacji pod wpływem obciążenia. Ponadto, nie jest ona w stanie skutecznie odprowadzać wody, co prowadzi do gromadzenia się wilgoci. Z kolei pozioma folia polietylenowa, mimo że jest stosunkowo łatwa w instalacji, także nie jest wskazana w sytuacjach, gdzie istnieje wysokie ryzyko kontaktu z wodą gruntową. Folia ta nie zapewnia wystarczającej paroprzepuszczalności, co może skutkować zawilgoceniem materiałów budowlanych oraz rozwojem pleśni. W przypadku pionowej izolacji z emulsji asfaltowej, chociaż może być stosowana, nie oferuje ona tej samej skuteczności jak folia kubełkowa. Emulsja asfaltowa, w przeciwieństwie do folii kubełkowej, nie tworzy skutecznej przestrzeni odprowadzającej wodę, co w dłuższym czasie prowadzi do jej degradacji. Zrozumienie różnic między tymi materiałami oraz ich właściwościami jest kluczowe dla zapewnienia efektywnej ochrony w budownictwie.

Pytanie 11

Na którym rysunku przedstawiono cegłę kratówkę?

A. A.

B. D.

C. C.

D. B.

Cegła kratówka jest specyficznym rodzajem cegły, która wyróżnia się dużą ilością otworów, co wpływa na jej właściwości izolacyjne oraz wytrzymałościowe. Wybór odpowiedniej cegły jest kluczowy w procesie budowlanym, ponieważ jej właściwości determinują efektywność energetyczną budynku oraz jego trwałość. Cegła oznaczona literą C, zgodnie z przedstawionym zdjęciem, posiada regularnie rozmieszczone otwory, co jest charakterystyczne dla cegły kratówki. Dzięki tym otworom, materiał zyskuje na lekkości, a jednocześnie zachowuje odpowiednią wytrzymałość. W praktyce cegły kratówki są wykorzystywane w ścianach działowych i konstrukcjach nośnych, gdzie kluczowe jest osiągnięcie odpowiedniej równowagi pomiędzy masą a wytrzymałością. Dobrą praktyką w budownictwie jest stosowanie projektów, które uwzględniają właściwości materiałów budowlanych, co przekłada się na efektywność energetyczną i oszczędność kosztów eksploatacyjnych budynków.

Pytanie 12

Tynk zwykły w trzech warstwach, którego powierzchnia jest gładka, równomierna i ma połysk w ciemnym odcieniu, klasyfikuje się jako tynk kategorii

A. IV f

B. III

C. IV

D. IV w

Wybór tynku kategorii IV f, III lub IV jako odpowiedzi na to pytanie wskazuje na niezrozumienie klasyfikacji tynków oraz ich właściwości. Tynk IV f różni się od IV w głównie teksturą i wykończeniem. Tynki tej klasy są zazwyczaj bardziej chropowate i nie oferują tego samego poziomu gładkości ani połysku, co może nie spełniać oczekiwań dotyczących wykończenia powierzchni. Wybór tynku III również jest błędny, ponieważ ta klasa tynków przeznaczona jest głównie do zastosowań, gdzie nie wymaga się aż takiego poziomu estetyki, co w przypadku tynków IV w. Typowym błędem w myśleniu jest założenie, że wszystkie tynki w kategorii IV są sobie równe. W rzeczywistości różnice w wykończeniu, połysku i teksturze mają ogromne znaczenie dla finalnego efektu i zastosowania tynku. Kluczowe jest zrozumienie, że wybór odpowiedniej kategorii tynku powinien być uzależniony od wymaganych standardów estetycznych i funkcjonalnych, które są ściśle określone w dokumentacji technicznej oraz normach budowlanych. Niezrozumienie tych aspektów prowadzi do podejmowania błędnych decyzji w zakresie materiałów budowlanych, co może skutkować nieodpowiednim wyglądem wykończenia oraz większymi kosztami związanymi z ewentualnymi poprawkami.

Pytanie 13

Na podstawie fragmentu instrukcji producenta oblicz, ile palet bloczków gazobetonowych o wymiarach
24×24×59 cm potrzeba do wymurowania dwóch ścian wysokości 2,75 m, długości 6 m i grubości 24 cm każda.

Informacje producenta bloczków betonu komórkowego
Wymiary bloczka [cm]	Zużycie [szt./m²]	Masa [kg]	Liczba na palecie [szt.]
24×24×59	7	22,4	48
12×24×59	7	12,2	96
8×24×59	7	9,2	144

A. 58 palet.

B. 5 palet.

C. 116 palet.

D. 3 palety.

Wybierając inną odpowiedź niż 5 palet, można napotkać na kilka typowych błędów obliczeniowych. Na przykład, wybierając 3 palety, można zakładać, że wystarczająca ilość bloczków zmieści się w tej liczbie, co jest mylne. Obliczenia wskazują, że potrzeba znacznie więcej bloczków, ponieważ 3 palety zapewniłyby jedynie 144 bloczki, co jest niewystarczające dla zapotrzebowania. Z kolei wybór 58 lub 116 palet wskazuje na dramatyczne przeszacowanie ilości potrzebnych materiałów. Obydwie te odpowiedzi mogą wynikać z błędów w założeniach dotyczących objętości lub niewłaściwego zrozumienia liczby bloczków na paletę. Brak dokładnego obliczenia objętości ścian oraz objętości bloczków może prowadzić do takich nieporozumień. Zrozumienie objętości to kluczowy element w budownictwie, ponieważ wpływa na planowanie, zarządzanie budżetem oraz harmonogramem. Właściwe zrozumienie procesu obliczeń materiałowych oraz znajomość standardów dotyczących wielkości paczek materiałów budowlanych są kluczowe w codziennej pracy inżynierów i projektantów. Ignorując te zasady, można znacząco opóźnić projekt oraz zwiększyć koszty, co jest sprzeczne z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 14

Tynk dekoracyjny stworzony z zaprawy gipsowej lub gipsowo-wapiennej, naśladujący marmur, to

A. sztukateria

B. fresk

C. stiuk

D. sgraffito

Sgraffito to technika zdobnicza, w której zdrapuje się warstwy kolorowej zaprawy, aby uzyskać różne wzory. Zazwyczaj jest to metoda stosowana na elewacjach budynków, więc nie pasuje do pytania o stiuk. Fresk to natomiast technika malarska, gdzie pigmenty mieszają się z wodą i nakłada się je na mokry tynk. Zazwyczaj widzimy freski na wielkich ścianach i sufitach, ale nie mają one nic wspólnego z imitowaniem marmuru. Z kolei sztukateria to dekoracyjne elementy, jak gzymsy czy kolumny, a nie tynkowane powierzchnie. Błędy myślenia, które prowadzą do takich pomyłek to często mylenie tych technik wykończeniowych. Czasem można nie rozumieć, że stiuk to konkretna technika, która ma swoje unikalne cechy, co prowadzi do złego wyboru odpowiedzi.

Pytanie 15

Jeżeli podczas trasowania ścianki działowej w pomieszczeniu trzeba wyznaczyć kąt prosty pomiędzy ścianą nośną, a ścianą działową, to, posługując się taśmą mierniczą, należy na podłożu odmierzyć odcinki a, b, c o następujących długościach:

A. 60, 80, 120 cm

B. 60, 60, 120 cm

C. 50, 50, 100 cm

D. 60, 80,100 cm

Poprawna odpowiedź to "60, 80, 100 cm". Zastosowanie twierdzenia Pitagorasa w kontekście trasowania ścianki działowej jest kluczowe dla zapewnienia prawidłowego kąta prostego. W tym przypadku długości boków 60 cm, 80 cm i 100 cm odzwierciedlają proporcje trójkąta egipskiego, co oznacza, że kąt między bokami a i b jest prosty. Zastosowanie tego podejścia w praktyce przyczynia się do uzyskania estetycznych i funkcjonalnych przestrzeni, co jest standardem w branży budowlanej. Znalezienie kąta prostego jest nieodzowne przy montażu wszelkich elementów konstrukcyjnych, ponieważ błędy w tym zakresie mogą prowadzić do dalszych problemów w zakresie stabilności i wykończenia budynku. W praktyce, przy użyciu taśmy mierniczej oraz metod pomiarowych opartych na tym wzorze, można zweryfikować poprawność konstrukcji, a także przyspieszyć proces budowy. Warto również pamiętać, że zgodność z tymi zasadami jest wspierana przez normy budowlane, które wskazują na konieczność przestrzegania dokładności pomiarów w celu zapewnienia bezpieczeństwa i trwałości obiektów budowlanych.

Pytanie 16

Oblicz wynagrodzenie zatrudnionego za przeprowadzenie obustronnego tynkowania ściany o wymiarach 10 × 3 m, jeśli stawka godzinowa tynkarza wynosi 15,00 zł, a czas pracy na wykonanie 1 m² tynku zwykłego wynosi 1,4 r-g?

A. 630,00 zł

B. 450,00 zł

C. 1 260,00 zł

D. 900,00 zł

Aby obliczyć wynagrodzenie pracownika za wykonanie obustronnego tynkowania ściany o wymiarach 10 × 3 m, należy najpierw obliczyć powierzchnię do tynkowania. Powierzchnia jednej strony ściany wynosi 10 m × 3 m = 30 m². Ponieważ tynkowanie jest obustronne, całkowita powierzchnia wynosi 30 m² × 2 = 60 m². Następnie należy uwzględnić nakład pracy na wykonanie 1 m² tynku, który wynosi 1,4 roboczogodziny (r-g). Zatem całkowity czas pracy potrzebny do wykonania tynkowania wynosi 60 m² × 1,4 r-g = 84 r-g. Przy stawce godzinowej wynoszącej 15,00 zł, całkowite wynagrodzenie wynosi 84 r-g × 15,00 zł/r-g = 1260,00 zł. Taka kalkulacja jest zgodna z dobrymi praktykami w branży budowlanej, gdzie precyzyjne obliczenia oraz znajomość nakładów pracy są kluczowe dla efektywnego zarządzania kosztami i harmonogramami. Przykładowo, w przemyśle budowlanym dokładne oszacowanie czasu pracy pozwala na lepsze planowanie projektów i unikanie opóźnień, co przekłada się na zadowolenie klientów oraz rentowność wykonawców.

Pytanie 17

Na zdjęciu przedstawiono uszkodzenie warstwy zbrojącej (rozerwanie siatki) i warstwy izolacyjnej na elewacji budynku. Aby rozpocząć naprawę tego uszkodzenia, należy

A. przykleić fragment rozerwanej siatki do podłoża i uzupełnić fragment uszkodzonego styropianu.

B. okleić taśmą papierową miejsce uszkodzenia.

C. wyciąć siatkę i tynk na powierzchni całej ściany, na której znajduje się uszkodzenie.

D. wyciąć uszkodzony fragment ocieplenia i usunąć tynk wokół wyciętego fragmentu pasem o szerokości 10 cm.

Zastosowanie taśmy papierowej do naprawy uszkodzenia to naprawdę kiepski pomysł. Taśma nie rozwiązuje problemu, bo ona tylko zakrywa uszkodzenie, a w dłuższym czasie zacznie się odklejać przez warunki atmosferyczne. To prowadzi tylko do większych szkód. Wycięcie siatki i tynku na całej ścianie to jeszcze gorsza koncepcja, bo to niepotrzebnie zwiększy koszty i może zrujnować całą ścianę. Lepiej skupić się na tym, co faktycznie jest uszkodzone, żeby nie marnować materiałów. Przykładanie fragmentu siatki i uzupełnianie styropianu też nie ma sensu, bo to nie zapewnia dobrej wytrzymałości i może osłabić izolację. Żeby wszystko działało jak należy, trzeba usunąć zepsute elementy. Używanie złych metod może prowadzić do większych problemów i zbędnych kosztów.

Pytanie 18

Fragment muru przedstawiony na rysunku wykonany jest w wiązaniu

A. weneckim.

B. polskim.

C. pospolitym.

D. amerykańskim.

Odpowiedź "pospolitym" jest poprawna, ponieważ wiązanie pospolite to najczęściej stosowane wiązanie w budownictwie murowanym. Charakteryzuje się tym, że cegły w każdym kolejnym rzędzie są przesunięte o połowę swojej długości w stosunku do cegieł w rzędzie poniżej. To przesunięcie nie tylko poprawia stabilność konstrukcji, ale również zwiększa jej estetykę. W praktyce, wiązanie pospolite znajduje zastosowanie w wielu projektach budowlanych, od domów jednorodzinnych po większe obiekty komercyjne. Użycie tego wiązania zapewnia równomierne rozłożenie obciążenia, co jest kluczowe w kontekście trwałości budynku. Warto także zauważyć, że zgodnie z normami budowlanymi, stosowanie tego typu wiązania w murach ceglanych jest zalecane, co pozwala na osiągnięcie wysokiej jakości i bezpieczeństwa konstrukcji.

Pytanie 19

Jaką liczbę cegieł kratówek o wymiarach 25 × 12 × 14 cm należy przygotować do budowy ściany o grubości 38 cm, długości 6 m oraz wysokości 3,5 m, jeśli norma zużycia wynosi 78 cegieł na 1 m²?

A. 1 638 szt.

B. 798 szt.

C. 2 964 szt.

D. 1 950 szt.

Analizując inne dostępne odpowiedzi, można zauważyć, że każda z nich pomija kluczowy krok w obliczeniach. Nieprawidłowe podejście do obliczeń powierzchni ściany jest najczęściej spotykanym błędem. Na przykład, przy obliczaniu liczby cegieł, ważne jest, aby dokładnie przeliczyć wymiary ściany na metry kwadratowe, a następnie zastosować normę zużycia. Jeśli nie uwzględnimy wymiarów w metrach kwadratowych, możemy dojść do błędnych wyników, takich jak 798 czy 2 964 cegły, co jest efektem niewłaściwego przeliczenia powierzchni lub zastosowania niewłaściwej normy. Również typowym błędem jest pomijanie dodatkowych strat materiałowych, które mogą wystąpić w trakcie budowy, co prowadzi do zaniżania potrzebnej ilości cegieł. W praktyce, tak ważne jest nie tylko dokładne obliczenie ilości materiałów, ale również ich odpowiednia rezerwa, co jest zgodne z zasadami dobrych praktyk budowlanych. Dlatego kluczowe znaczenie ma stosowanie standardowych norm oraz precyzyjnych obliczeń, co pozwala na uniknięcie opóźnień i dodatkowych kosztów w realizacji projektu.

Pytanie 20

Kiedy powinno się dokonać pomiaru robót rozbiórkowych ścian?

A. Po zakończeniu rozbiórki ścian oraz usunięciu gruzu

B. Po finalizacji rozbiórki ścian

C. W trakcie wykonywania robót rozbiórkowych

D. Przed przystąpieniem do robót rozbiórkowych

Obmiar robót rozbiórkowych w trakcie robót lub po nich jest podejściem nieefektywnym i może prowadzić do wielu problemów zarówno w zakresie zarządzania projektem, jak i bezpieczeństwa. Wykonywanie pomiarów w trakcie rozbiórki może skutkować niedoszacowaniem lub przeszacowaniem rzeczywistych kosztów, co z kolei negatywnie wpływa na budżet i harmonogram prac. Przeprowadzanie obmiaru po rozbiórce oznacza, że wszelkie zmiany w zakresie prac oraz niemożność weryfikacji stanu technicznego obiektów mogą prowadzić do dodatkowych komplikacji. Takie podejście nie tylko zaburza standardy planowania, ale również narusza zasady dobrej praktyki budowlanej, które zalecają, aby wszelkie pomiary były wykonywane na etapie przygotowawczym. Należy również pamiętać, że brak odpowiednich pomiarów przed rozpoczęciem prac może prowadzić do niezgodności z projektem, co w konsekwencji może wiązać się z koniecznością wykonania dodatkowych prac, a tym samym zwiększeniem kosztów. Kluczowe jest również uwzględnienie aspektów takich jak ewentualne odpady czy materiały podlegające recyklingowi, co powinno być z góry zaplanowane i uwzględnione w obmiarze. Dlatego podstawową zasadą w pracach rozbiórkowych jest zawsze przeprowadzenie obmiaru przed rozpoczęciem działań, co pozwala na optymalizację procesów i zapewnienie ich skuteczności.

Pytanie 21

Która z podanych zapraw cechuje się najlepszymi właściwościami plastycznymi?

A. Gipsowa

B. Cementowo-gliniana

C. Cementowo-wapienna

D. Wapienna

Wybór innych zapraw, takich jak cementowo-wapienna, gipsowa czy cementowo-gliniana, prowadzi do kilku istotnych nieporozumień dotyczących ich właściwości plastycznych. Zaprawa cementowo-wapienna, mimo że łączy w sobie zalety obu materiałów, w praktyce charakteryzuje się mniejszą plastycznością w porównaniu do czystej zaprawy wapiennej. Cement, jako składnik, wprowadza twardość, co ogranicza elastyczność zaprawy, co jest niekorzystne w kontekście aplikacji wymagających łatwego formowania i deformations. Gipsowa zaprawa, choć posiada dobre właściwości plastyczne, ma ograniczone zastosowanie w wilgotnych warunkach, co czyni ją mniej uniwersalną. Ponadto, jej zdolność do twardnienia jest znacznie szybsza, co może prowadzić do problemów z równomiernym rozprowadzeniem i aplikacją. Cementowo-gliniana zaprawa z kolei, mimo że oferuje pewne właściwości plastyczne, nie osiąga poziomu elastyczności, jaki zapewnia wapno. W ogólnym ujęciu, powszechnym błędem jest zatem mylenie twardości z plastycznością, co prowadzi do niewłaściwych wyborów materiałowych w budownictwie. Dobór odpowiedniej zaprawy powinien być uzależniony od specyfiki projektu oraz warunków, w jakich ma być stosowana, a zaprawy oparte na wapnie są najbardziej odpowiednie do zastosowań wymagających wysokiej plastyczności i paroprzepuszczalności.

Pytanie 22

Przed przystąpieniem do nakładania tynku kategorii III na ścianę należy

A. oczyścić i nawilżyć obrzutkę

B. zastosować preparat gruntujący na obrzutkę

C. wyrównać podłoże oraz pokryć je preparatem gruntującym

D. oczyścić i nawilżyć podłoże

Wybór odpowiedzi, który sugeruje oczyszczenie i zwilżenie podłoża, jest nieadekwatny, ponieważ podłoże nie jest tym samym co obrzutka. Obrzutka, jako pierwsza warstwa tynku, wymaga szczególnej uwagi, a jej przygotowanie przed nałożeniem kolejnej warstwy jest kluczowe. Zastosowanie odpowiednich procedur przygotowawczych, takich jak oczyszczenie i zwilżenie obrzutki, jest fundamentem dla uzyskania prawidłowych właściwości tynku. Również pokrycie obrzutki preparatem gruntującym jest niewłaściwe, gdyż gruntowanie powinno być stosowane na odpowiednio przygotowane podłoże, a nie bezpośrednio na obrzutkę. Tego rodzaju działania mogą prowadzić do obniżenia przyczepności oraz jakości wykonania tynku. W przypadku wyrównania podłoża, należy pamiętać, że tego rodzaju prace powinny być przeprowadzone przed nałożeniem obrzutki, a nie po jej wykonaniu. Typowe błędy obejmują mylne rozumienie kolejności prac tynkarskich oraz niewłaściwe podejście do przygotowania powierzchni, co może skutkować poważnymi problemami w późniejszym etapie, takimi jak odspajanie się tynku czy pojawianie się pęknięć. Dlatego tak istotne jest, aby przed przystąpieniem do tynkowania mieć pełne zrozumienie procesu oraz stosować się do najlepszych praktyk w budownictwie.

Pytanie 23

Przedstawione na rysunku narzędzia służą do

A. nabierania większej ilości zaprawy.

B. zwilżenia powierzchni zaprawy w spoinie.

C. rozprowadzania zaprawy do cienkich spoin.

D. przenoszenia zaprawy na większe odległości.

Niestety, ta odpowiedź jest błędna. Mówiłeś o zwilżeniu zaprawy w spoinie i przenoszeniu zaprawy na większe odległości, ale to nie to, co te narzędzia robią. Kielnia trójkątna i prostokątna nie są do zwilżania zaprawy; one są zaprojektowane do rozprowadzania materiału budowlanego w precyzyjny sposób. Używanie ich do zwilżania zaprawy nie ma sensu, bo są inne sposoby na to, jak na przykład pędzle czy gąbki. A przenoszenie zaprawy na większe odległości? Lepiej używać wiader czy taczki, bo te narzędzia nie są do transportu, a bardziej do dokładnej pracy. Też nie ma sensu myśleć, że kielnie mają nabierać dużą ilość zaprawy, bo mają dość ograniczone pojemności i ich kształt jest taki, żeby łatwo nimi manewrować i precyzyjnie nakładać materiał. Ważne jest, żeby rozumieć, do czego służą różne narzędzia, bo inaczej można zrobić bałagan w pracy budowlanej i jakość nie będzie taka, jak powinna być.

Pytanie 24

W którym rodzaju stropu gęstożebrowego można znaleźć prefabrykowane belki żelbetowe?

A. Fert

B. Teriva

C. DZ-3

D. Akermana

Strop gęstożebrowy Fert nie jest odpowiedzią, ponieważ jest to system, który wykorzystuje płyty ceramiczne i żelbetowe, ale nie obejmuje prefabrykowanych belek żelbetowych. W praktyce jest on stosowany w budownictwie jednorodzinnym oraz w obiektach o małej rozpiętości, co ogranicza jego zastosowanie w większych projektach. Użycie belek żelbetowych w tym systemie jest rzadkie i nieoptymalne ze względu na ich masywność, co prowadzi do większych nakładów materiałowych i czasowych. Ponadto, strop Akermana, także niewłaściwy w tym kontekście, charakteryzuje się zupełnie inną konstrukcją, opartą na arkuszach żelbetowych, które również nie są prefabrykowane w klasycznym rozumieniu. W przypadku systemu Teriva, stosowane są płyty betonowe na żelbetowych belkach nośnych, co również nie pasuje do opisanego pytania. Te różnice mogą prowadzić do błędnych wniosków przy wyborze odpowiedniego systemu stropowego. Warto pamiętać, że wybór stropu powinien być zawsze uzależniony od specyfiki projektu, wymagań nośnych oraz lokalnych norm budowlanych, aby zapewnić bezpieczeństwo i funkcjonalność konstrukcji.

Pytanie 25

Maksymalna dopuszczalna ilość plastyfikatora w zaprawie murarskiej to 5% w stosunku do masy cementu. Jaką ilość tej domieszki można dodać do jednego zarobu zaprawy cementowej, w którym znajduje się 50 kg cementu?

A. 5kg

B. 2kg

C. 4 kg

D. 3 kg

Odpowiedzi 4 kg, 5 kg i 3 kg opierają się na nieprawidłowych założeniach dotyczących maksymalnej ilości plastyfikatora w zaprawie murarskiej. W przypadku dodania 4 kg, 5 kg lub 3 kg plastyfikatora do 50 kg cementu, przekracza się dozwoloną dawkę 5%. Tego rodzaju błędy mogą wynikać z mylenia pojęć dotyczących proporcji składników w zaprawach. W branży budowlanej, istotne jest, aby znać ograniczenia dotyczące stosowania dodatków, ponieważ ich nadmiar może prowadzić do osłabienia struktury zaprawy, zmniejszenia jej wytrzymałości na ściskanie oraz zwiększenia podatności na pęknięcia. Typowym błędem jest także niewłaściwe założenie, że więcej plastyfikatora zawsze oznacza lepszą jakość zaprawy. W rzeczywistości, każdy dodatek powinien być stosowany zgodnie z zaleceniami producenta oraz potrzebami konkretnego projektu budowlanego. Kiedy proporcje są nieprawidłowe, może to prowadzić do problemów podczas aplikacji, takich jak trudności w rozprowadzaniu zaprawy lub jej zbyt szybkie wysychanie. Dlatego kluczowe jest, aby pamiętać o właściwych proporcjach i ich wpływie na właściwości zaprawy, co w dłuższej perspektywie przekłada się na jakość i trwałość realizowanych projektów budowlanych.

Pytanie 26

Przed nałożeniem tynku na stalowe belki dwuteowe należy

A. zmyć wodą z dodatkiem mydła

B. owinąć stalową siatką

C. oczyścić z rdzy metalową szczotką

D. odtłuścić rozpuszczalnikiem organicznym

Zarówno zmywanie stalowych belek wodą z dodatkiem mydła, jak i odtłuszczanie ich rozpuszczalnikami organicznymi to nieefektywne metody ochrony stali przed korozją. Zmywanie wodą z mydłem może przyczynić się do chwilowego oczyszczenia powierzchni, jednak nie eliminując zagrożenia korozją, a także nie tworzy żadnej formy ochrony, co jest kluczowe w przypadku konstrukcji stalowych. Stal w warunkach budowlanych jest narażona na różnorodne czynniki, w tym na zmiany temperatury, wilgotność oraz działanie substancji chemicznych, które mogą prowadzić do powstawania rdzy. Zastosowanie rozpuszczalników organicznych w celu odtłuszczenia nie rozwiązuje problemu korozji, a wręcz może prowadzić do usunięcia jedynie powierzchniowego zanieczyszczenia, co nie jest wystarczające w kontekście długotrwałej ochrony stali. Co więcej, metoda oczyszczania z rdzy metalową szczotką może powodować uszkodzenia powierzchni stali i prowadzić do jej osłabienia, co jest niepożądane w konstrukcjach nośnych. Niewłaściwe podejście do konserwacji i zabezpieczania stali może skutkować nie tylko obniżeniem jej trwałości, ale także poważnymi problemami w przyszłości, dlatego tak ważne jest przestrzeganie standardów budowlanych i dobrych praktyk, jakie zalecają stosowanie odpowiednich metod ochrony, takich jak owijanie stalową siatką.

Pytanie 27

Jakie kruszywo wykorzystuje się do produkcji ciepłochronnych zapraw murarskich?

A. Pospółka

B. Kruszywo żwirowe

C. Kruszywo piaskowe

D. Perlit

Kruszywa takie jak piasek, żwir czy pospółka nie są odpowiednie do produkcji ciepłochronnych zapraw murarskich. Piasek, najczęściej używany w budownictwie, ma wysoką gęstość i przewodność cieplną, co sprawia, że nie zapewnia efektywnej izolacji termicznej. Jego zastosowanie w zaprawach murarskich może prowadzić do zwiększenia strat ciepła w budynkach, co jest sprzeczne z aktualnymi trendami w energooszczędnym budownictwie. Żwir, z kolei, jest materiałem o dużych ziarnach, który również nie sprzyja uzyskaniu odpowiednich właściwości izolacyjnych. Pospółka, będąca mieszanką różnych frakcji, także nie ma właściwości niezbędnych do wykonania ciepłochronnych zapraw. Warto zauważyć, że stosowanie niewłaściwych kruszyw prowadzi nie tylko do obniżenia efektywności energetycznej budynku, ale także może wpłynąć na jego trwałość oraz komfort użytkowania. Przykładem błędnego myślenia może być założenie, że jakiekolwiek kruszywo spełni wymagania izolacyjne, co jest dalekie od prawdy. Wybór odpowiednich materiałów budowlanych, takich jak perlit, jest kluczowy dla zapewnienia optymalnych warunków termicznych, a także dla redukcji kosztów eksploatacyjnych budynków.

Pytanie 28

Jakie jest spoiwo w zaprawach mineralnych?

A. cement

B. akryl

C. żywica

D. silikon

Cement jest podstawowym spoiwem zapraw mineralnych, które jest powszechnie stosowane w budownictwie. Jest to materiał wiążący, który po zmieszaniu z wodą i kruszywem tworzy masę, która twardnieje w czasie. W praktyce, zaprawy mineralne, takie jak zaprawy murarskie czy tynkarskie, wykorzystują cement jako kluczowy składnik, ponieważ zapewnia on doskonałą wytrzymałość oraz trwałość konstrukcji. Przykładowo, cement portlandzki, najczęściej stosowany w budownictwie, jest niezbędny do produkcji betonu, który znajduje zastosowanie w fundamentach, stropach oraz innych elementach budowlanych. Zgodnie z normami PN-EN 197-1, cement klasowy CEM I jest najczęściej używany w budownictwie, co potwierdza jego wysoką jakość i funkcjonalność. Dobre praktyki w zakresie stosowania zapraw mineralnych z cementem obejmują odpowiednie przygotowanie podłoża, właściwe proporcje składników oraz zapewnienie odpowiednich warunków do wiązania i twardnienia masy, co ma decydujący wpływ na trwałość i bezpieczeństwo konstrukcji.

Pytanie 29

Jakiego typu rusztowanie nie nadaje się do przeprowadzenia naprawy uszkodzonego tynku w okapie na wysokości około 7 metrów nad poziomem gruntu?

A. Kozłowego

B. Ramowego

C. Wiszącego

D. Na wysuwnicach

Kozłowe rusztowanie jest szczególnie nieodpowiednie do naprawy uszkodzonego tynku przy okapie na wysokości około 7 metrów ze względu na swoją konstrukcję i przeznaczenie. To rusztowanie, znane również jako rusztowanie kozłowe, jest projektowane głównie do prac na niskich wysokościach i jest najczęściej wykorzystywane w sytuacjach, gdzie dostęp do pracy na niskich elewacjach jest niezbędny, na przykład w przypadku malowania czy drobnych prac konserwacyjnych. Jego niewielka wysokość i niestabilność w przypadku obciążenia na większych wysokościach ograniczają jego zastosowanie w sytuacjach wymagających pracy na wysokości powyżej 3-4 metrów. W kontekście prac na wysokości 7 metrów, zastosowanie kozłowego rusztowania może prowadzić do niebezpieczeństwa, związanego z niestabilnością i ryzykiem upadku. Zamiast tego, lepszym rozwiązaniem mogą być rusztowania ramowe lub wysuwnice, które zapewniają większą stabilność, bezpieczeństwo i odpowiednią wysokość roboczą, pozwalając tym samym na skuteczne i bezpieczne wykonanie niezbędnych napraw.

Pytanie 30

Gąbkowanie gipsowego tynku, które polega na nawilżeniu tynku rozproszonym strumieniem wody oraz wygładzaniu pacą gąbkową, jest przeprowadzane w celu

A. przygotowania powierzchni do finalnego wygładzenia

B. zebrania nadmiaru zaprawy

C. usunięcia nadmiaru drobnoziarnistego kruszywa

D. wstępnego wyrównania nawierzchni tynku

W analizie gąbkowania powierzchni tynku gipsowego warto zauważyć, że odpowiedzi sugerujące wstępne wyrównanie powierzchni tynku lub usunięcie nadmiaru kruszywa drobnoziarnistego są mylnymi interpretacjami procesu. Wstępne wyrównanie powierzchni tynku to proces, który zazwyczaj wymaga zastosowania specjalistycznych narzędzi, takich jak łaty lub mirety, a gąbkowanie nie jest jego odpowiednikiem. Gąbkowanie nie ma na celu eliminacji kruszywa, gdyż drobnoziarniste materiały są integralną częścią tynku, które wpływają na jego właściwości i wytrzymałość. Usunięcie nadmiaru zaprawy również jest procesem, który powinien być realizowany w inny sposób, zazwyczaj za pomocą szpachli lub innych narzędzi, a nie przy pomocy gąbkowania. Gąbkowanie polega na zroszeniu wody i zacieraniu, co nie prowadzi do usunięcia nadmiaru materiału, a wręcz przeciwnie, sprzyja ujednoliceniu powierzchni. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich niepoprawnych wniosków, obejmują mylenie działań związanych z obróbką tynku oraz nieprawidłowe postrzeganie roli wody i gąbki w procesie przygotowania powierzchni. Istotne jest, aby zrozumieć, że każdy etap tynkowania wymaga precyzyjnych działań, które mają na celu osiągnięcie wysokiej jakości końcowej, co jest kluczowym elementem w budownictwie i wykończeniach wnętrz.

Pytanie 31

Jaki typ spoiwa wykorzystuje się do przygotowania zaprawy do murowania ścian fundamentowych?

A. Cement portlandzki

B. Gips budowlany

C. Wapno gaszone

D. Wapno hydratyzowane

Cement portlandzki to najczęściej stosowane spoiwo w budownictwie, szczególnie w kontekście murowania ścian fundamentowych. Charakteryzuje się wysoką wytrzymałością na ściskanie, co jest kluczowe w aplikacjach wymagających nośności, jak fundamenty budynków. W procesie murowania cement portlandzki łączy się z wodą, tworząc zaprawę, która wiąże i twardnieje, zapewniając trwałość oraz stabilność konstrukcji. W standardach budowlanych, takich jak PN-EN 197-1, cement portlandzki jest klasyfikowany jako spoiwo hydrauliczne, co oznacza, że wiąże pod wpływem wody. Dodatkowo, cement ten jest odporny na działanie wody, co jest niezwykle istotne w kontekście fundamentów, gdzie kontakt z wilgocią jest nieunikniony. Przykłady zastosowania obejmują nie tylko murowanie ścian fundamentowych, ale także ich wzmocnienie poprzez zastosowanie stropów i płyt betonowych, co pozwala na tworzenie stabilnych i bezpiecznych konstrukcji budowlanych.

Pytanie 32

Ile wyniesie koszt mieszanki betonowej potrzebnej do wykonania wieńca o przekroju 25×30 cm w ścianach budynku, którego rzut przedstawiono na rysunku, jeżeli norma zużycia mieszanki betonowej wynosi 1,02 m³/m³, a cena mieszanki wynosi 250,00 zł/m³?

A. 543,75 zł

B. 535,50 zł

C. 525,00 zł

D. 554,63 zł

W przypadku błędnych odpowiedzi, takich jak 525,00 zł, 543,75 zł, czy 554,63 zł, występuje szereg typowych błędów obliczeniowych, które mogą prowadzić do nieprawidłowych wyników. Często mylone jest pojęcie objętości wieńca z jego powierzchnią, co prowadzi do błędnego ustalenia wymaganego zużycia mieszanki betonowej. Obliczenia powinny uwzględniać nie tylko przekrój poprzeczny, ale także obwód wieńca, który w tym przypadku wynosi 20,9 m. Błąd może wynikać z nieprawidłowego zastosowania normy zużycia mieszanki betonowej, przez co obliczone zapotrzebowanie na mieszankę nie odpowiada rzeczywistości. Przy braku zrozumienia tych podstawowych koncepcji, obliczenia kosztów stają się nieprecyzyjne. Ważne jest, aby zrozumieć reguły obliczania objętości i kosztów materiałów budowlanych, aby móc skutecznie zarządzać budżetem projektów budowlanych oraz unikać znaczących błędów finansowych.

Pytanie 33

Oblicz koszt robót remontowych polegających na zbiciu rynków tradycyjnych z dwóch sąsiednich ścian pomieszczenia o wymiarach podanych na rysunku, jeżeli cena za zbicie 1 m²tynku wynosi 20 zł.

A. 972 zł

B. 432 zł

C. 926 zł

D. 486 zł

Poprawność odpowiedzi 486 zł wynika z prawidłowego obliczenia kosztu robót remontowych polegających na zbiciu tynków z dwóch sąsiednich ścian. Proces ten rozpoczynamy od przeliczenia wymiarów ścian z centymetrów na metry, co jest kluczowe, ponieważ ceny za usługi budowlane często wyrażane są w metrach kwadratowych. Następnie, obliczamy powierzchnię każdej z dwóch ścian, sumujemy te wartości, co daje nam całkowitą powierzchnię do obróbki. Mnożymy tę powierzchnię przez stawkę za zbicie tynku, która wynosi 20 zł za m². W ten sposób uzyskujemy całkowity koszt robót, który wynosi 486 zł. Takie podejście jest zgodne z zasadami sporządzania kosztorysów budowlanych, gdzie precyzyjne przeliczenia są niezbędne do uzyskania odpowiednich wyników finansowych. Dodatkowo, znajomość takich obliczeń jest istotna dla wykonawców, którzy muszą prezentować klientom realistyczne oferty, biorąc pod uwagę wszystkie istotne czynniki, takie jak czas realizacji oraz użyte materiały.

Pytanie 34

Który z materiałów stosuje się do wykonania izolacji termicznej w budynkach?

A. D.

B. B.

C. C.

D. A.

Izolacja termiczna to coś super ważnego w budownictwie, bo chroni przed stratą ciepła i wydajnością energetyczną. Wiele osób może nie mieć pojęcia, że dobór odpowiednich materiałów izolacyjnych jest kluczowy nie tylko dla oszczędności energii, ale również dla komfortu mieszkania. Odpowiedzi poza wełną mineralną, jak inne opcje, mogą być niewystarczające. Często myśli się, że materiały o niskiej gęstości, takie jak styropian, są wystarczające, ale to nie do końca prawda – jego właściwości są znacznie gorsze niż wełny mineralnej, szczególnie w trudnych warunkach termicznych. Inny powszechny błąd to użycie nieodpowiednich materiałów, które szybko mogą stracić swoje właściwości, co prowadzi do problemów z wilgocią i pleśnią. Dlatego warto wybierać materiały, które są sprawdzone i spełniają normy, jak na przykład PN-EN 13162 dla wełny mineralnej. Dobór odpowiednich materiałów izolacyjnych jest kluczowy dla trwałości budynku i komfortu jego użytkowników.

Pytanie 35

Na podstawie informacji zawartych w tabeli określ, która ilość składników odpowiada proporcji wagowej stosowanej przy wykonaniu zaprawy cementowej klasy M7.

Skład i marka zapraw cementowych w zależności od klasy cementu
Klasa cementu	Skład wagowy przy marce zaprawy
Klasa cementu	M4	M7	M12	M15
32,5	1 : 5,5	1 : 4,5	1 : 3,5	1 : 3

A. 100 kg cementu i 900 kg piasku.

B. 100 kg piasku i 450 kg cementu.

C. 200 kg cementu i 900 kg piasku.

D. 200 kg piasku i 900 kg cementu.

Odpowiedź "200 kg cementu i 900 kg piasku" jest poprawna, ponieważ odpowiada proporcji wagowej 1:4,5, którą zastosowano przy wykonaniu zaprawy cementowej klasy M7. Zgodnie z tą proporcją, na każdą jednostkę cementu przypada 4,5 jednostki piasku. W tym przypadku, 200 kg cementu wymaga 900 kg piasku, co w pełni spełnia wymagania dotyczące tej mieszanki. Takie proporcje są kluczowe, ponieważ wpływają na właściwości mechaniczne zaprawy, takie jak wytrzymałość na ściskanie i trwałość. W praktyce, stosując te proporcje, uzyskujemy dobrze zharmonizowaną zaprawę, która zapewnia odpowiednią przyczepność i stabilność. Warto również pamiętać, że stosowanie właściwych proporcji jest zgodne z normami budowlanymi, co przekłada się na bezpieczeństwo i jakość realizowanych prac budowlanych.

Pytanie 36

Na ilustracjach przedstawiono kolejne etapy murowania ściany metodą

A. na wycisk z podcięciem kielnią.

B. na cienkie spoiny.

C. na puste spoiny.

D. na docisk z kielnią.

Murowanie 'na puste spoiny' oraz 'na cienkie spoiny' to techniki, które w praktyce charakteryzują się istotnymi ograniczeniami. Murowanie na puste spoiny polega na pozostawieniu znacznej ilości powietrza w spoinach, co w praktyce prowadzi do obniżenia wytrzymałości muru oraz zwiększa ryzyko pojawienia się pęknięć i osiadania. Takie podejście jest niezgodne z obowiązującymi normami, które zalecają minimalizację pustek w strukturze. Z kolei murowanie na cienkie spoiny, mimo że może wydawać się estetyczne, często nie zapewnia odpowiedniej przyczepności zaprawy, co prowadzi do problemów z nośnością muru. Tego typu podejścia są szczególnie niebezpieczne w kontekście ścian nośnych, gdzie każdy detal ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa całej konstrukcji. Technika 'na wycisk z podcięciem kielnią' również nie znajduje uzasadnienia w standardach budowlanych, gdyż może prowadzić do niewłaściwego ułożenia zaprawy, co z kolei skutkuje słabą stabilnością i trwałością wykonanej konstrukcji. W każdym przypadku dobór odpowiedniej metody murowania powinien być oparty na analizie wymagań projektowych oraz zastosowania materiałów budowlanych, aby zminimalizować ryzyko błędów wykonawczych.

Pytanie 37

Na podstawie danych zawartych w tabeli oblicz, ile bloków wapienno-piaskowych drążonych typu 2NFD o wymiarach 25 cm × 12 cm × 13,8 cm potrzeba do wymurowania ściany o grubości 38 cm i wymiarach 3,5 m × 6 m.

A. 1 651 szt.

B. 1 670 szt.

C. 1 069 szt.

D. 1 113 szt.

Niepoprawne odpowiedzi na to pytanie często wynikają z błędnych obliczeń lub niewłaściwego zrozumienia podstawowych zasad dotyczących wymiarowania materiałów budowlanych. Często zdarza się, że osoby mylą jednostki miary lub nie uwzględniają grubości ściany, co prowadzi do błędnych rezultatów. Na przykład, niektóre odpowiedzi mogą wynikać z obliczeń dotyczących tylko powierzchni, bez uwzględnienia liczby bloków potrzebnych na jednostkę powierzchni. Ponadto, nieuwzględnienie zaokrągleń w liczbie bloków, które można zamówić lub zrealizować na budowie, może wpłynąć na ostateczną wartość. Warto także zaznaczyć, że w budownictwie ważne jest stosowanie norm i dobrych praktyk, które w przypadku obliczeń dotyczących materiałów budowlanych obejmują ustalenie nie tylko ilości potrzebnych bloczków, ale także odpowiednie zapasy, które powinny być uwzględnione w procesie zakupu. Błędy te mogą prowadzić do niedoborów materiałów w trakcie realizacji projektu, co generuje dodatkowe koszty i opóźnienia. Dlatego tak ważne jest, aby zawsze dokładnie przeliczać ilości i mieć na uwadze wszystkie istotne czynniki, które mogą wpłynąć na ostateczne wyniki obliczeń.

Pytanie 38

Na rysunku przedstawiono

A. nadproże sklepione łukowo.

B. sklepienie odcinkowe.

C. nadproże sklepione płasko.

D. sklepienie półkoliste.

W analizowanej sytuacji można zauważyć, że wiele osób może mylnie interpretować rodzaje konstrukcji, co prowadzi do wyboru niewłaściwych odpowiedzi. Sklepienie odcinkowe, na przykład, jest formą architektoniczną, która ma kształt łuku i jest stosowane w miejscach, gdzie zachodzi potrzeba pokrycia większych przestrzeni nad otworami, jak w przypadku mostów czy dużych sal. Z kolei sklepienie półkoliste, charakteryzujące się półkolistym kształtem, jest często stosowane w architekturze sakralnej oraz historycznych budynkach, co różni się od płaskiego nadproża, które ma zupełnie inną funkcję i formę. Nadproże sklepione łukowo to kolejna koncepcja, która zakłada zastosowanie łuku do przenoszenia obciążeń, co również różni się od nadproża płaskiego, które nie ma takiej krzywizny. Błędne rozumienie tych konstrukcji może być spowodowane niewłaściwym podejściem do analizy rysunków architektonicznych oraz brakiem znajomości podstawowych zasad budownictwa. W praktyce, znajomość tych różnic jest kluczowa dla prawidłowej oceny i projektowania konstrukcji, ponieważ niewłaściwy dobór typu nadproża może prowadzić do osłabienia całej struktury budynku oraz zwiększenia ryzyka awarii.

Pytanie 39

Na rysunku przedstawiono elementy stropu

A. Ceram.

B. Teriva.

C. Fert.

D. Kleina.

Wybór odpowiedzi innej niż "Teriva" świadczy o braku zrozumienia różnic między różnymi typami systemów stropowych. Na przykład, "Ceram" to system stropowy, który opiera się na tradycyjnych cegłach ceramicznych, co nie jest zgodne z przedstawionym na rysunku elementem prefabrykowanym. Użycie ceramiki w budownictwie ma swoje miejsce, jednak nie w kontekście nowoczesnych stropów gęstożebrowych. Z kolei "Fert" to inny typ prefabrykowanych stropów, który charakteryzuje się odmienną konstrukcją oraz sposobem łączenia elementów stropowych. Nie jest to rozwiązanie, które można by zastosować zamiennie z Terivą, ponieważ różnice w nośności i sposobie wykonania mogą prowadzić do niewłaściwego rozkładu obciążeń. Z kolei "Kleina" jest systemem, który również nie odpowiada charakterystyce elementów stropowych Teriva, a jego zastosowanie w budownictwie nie jest tak powszechne. Wybieranie niewłaściwego systemu stropowego może prowadzić do poważnych problemów konstrukcyjnych, takich jak niedostateczna nośność czy nieszczelności, co z kolei wpływa na bezpieczeństwo całej budowli. Kluczowe jest, aby przy wyborze systemu stropowego kierować się nie tylko estetyką, ale także technicznymi wymaganiami i standardami budowlanymi, które zapewniają trwałość oraz bezpieczeństwo konstrukcji.

Pytanie 40

Zanim przystąpi się do otynkowania stalowych części konstrukcji budynku, ich powierzchnię należy

A. zaimpregnować

B. oszlifować

C. chronić siatką stalową

D. nawilżyć wodą

Zarówno odpowiedzi "zwilżyć wodą", "zaimpregnować", jak i "oszlifować" nie są adekwatne do przygotowania stalowych elementów konstrukcyjnych przed otynkowaniem, co może prowadzić do wielu problemów w dalszym etapie budowy. Zwilżenie wodą nie tylko nie zapewnia odpowiedniej przyczepności tynku, ale może również spowodować powstawanie rdzy na powierzchni stali. Woda w połączeniu z metalem sprzyja korozji, co w dłuższej perspektywie prowadzi do osłabienia konstrukcji. Z kolei impregnacja stalowych elementów również nie jest właściwym rozwiązaniem, ponieważ impregnaty mają na celu ochronę przed wilgocią, a nie poprawę przyczepności tynku. Tego typu preparaty są bardziej adekwatne dla materiałów porowatych, a nie dla stali, która wymaga innych metod ochrony. Oszlifowanie stalowych elementów może być korzystne w kontekście usuwania rdzy lub zanieczyszczeń, ale nie rozwiązuje problemu związanego z przyczepnością tynku. Przygotowanie stali do otynkowania powinno koncentrować się na zastosowaniu odpowiednich materiałów ochronnych, takich jak siatka stalowa, zgodnie z praktykami budowlanymi, które gwarantują trwałość i stabilność konstrukcji. Ignorowanie tych aspektów może prowadzić do poważnych usterek w budynku i znaczących kosztów naprawczych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej