Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 09:53
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 10:18

Egzamin niezdany

Wynik: 16/40 punktów (40,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jak dokonuje się pomiaru światła odbitego od obiektu fotografowanego w systemie TTL?

A. przez pryzmat światłomierzem zewnętrznym

B. przez wizjer światłomierzem wbudowanym w aparat fotograficzny

C. przez obiektyw światłomierzem wbudowanym w aparat fotograficzny

D. bezpośrednio światłomierzem zewnętrznym

Pomiar światła w fotografii to zagadnienie, które wymaga zrozumienia zasad działania różnych typów światłomierzy oraz ich zastosowań. W przypadku użycia pryzmatu światłomierzem zewnętrznym, pomiar światła dokonuje się niezależnie od obiektywu, co wprowadza dodatkowe zmienne i ograniczenia. Taki sposób pomiaru może być mniej precyzyjny, ponieważ nie uwzględnia rzeczywistych warunków światłocienia, które mogą występować przy fotografowaniu przez obiektyw. Zewnętrzne światłomierze są przydatne w specyficznych sytuacjach, na przykład w studiu fotograficznym, ale nie są optymalnym rozwiązaniem w dynamicznych warunkach, gdzie zmiany w oświetleniu mogą być nagłe. Podobnie, pomiar bezpośredni światłomierzem zewnętrznym nie uwzględnia wpływu obiektywu na światło, co może prowadzić do nieprawidłowej ekspozycji. Wizjer światłomierza wbudowanego w aparat, mimo że dostarcza informacji o ekspozycji, nie ma możliwości pomiaru światła w kontekście rzeczywistej sceny, co może skutkować błędnymi ustawieniami. Błędem jest także mylenie pojęcia różnych typów pomiaru, ponieważ każdy z nich ma swoje ograniczenia i zastosowania. Właściwe podejście do pomiaru światła polega na rozumieniu, kiedy i jak stosować system TTL oraz jakie sytuacje wymagają użycia innych metod pomiarowych. Kluczowe w fotografii jest umiejętne dostosowanie narzędzi do specyficznych warunków, co pozwala uzyskać najlepsze efekty w trakcie rejestracji obrazu.

Pytanie 2

W aparatach cyfrowych pomiar natężenia światła obejmujący 2÷5% powierzchni w centrum kadru określany jest jako pomiar

A. punktowy.

B. wielopunktowy.

C. centralnie ważony.

D. matrycowy.

Warto zatrzymać się na chwilę i przeanalizować poszczególne tryby pomiaru światła, bo łatwo się tu pomylić – te pojęcia często są mylone nawet przez bardziej doświadczonych fotografów. Matrycowy pomiar światła, nazywany też wielosegmentowym, polega na analizie niemal całej powierzchni kadru – aparat dzieli obraz na wiele stref, z których każda jest osobno analizowana. Dzięki temu uzyskujemy zbalansowaną ekspozycję całego zdjęcia, co sprawdza się przy fotografii krajobrazowej czy ogólnych ujęciach, gdzie nie chcemy, by pojedynczy obiekt dominował pomiar. Wielopunktowy pomiar może sugerować mierzenie światła z kilku wybranych miejsc na raz, ale w praktyce taki tryb występuje rzadko w amatorskich aparatach i nie jest tożsamy z pomiarem punktowym – tutaj aparat sumuje odczyty z różnych fragmentów kadru, co powoduje, że ekspozycja również jest uśredniona. Centralnie ważony natomiast to jeden z popularniejszych trybów – światłomierz bierze pod uwagę całą scenę, ale największą wagę przypisuje środkowi kadru (ok. 60-80% powierzchni), co jest kompromisem między pomiarem matrycowym a punktowym. To rozwiązanie stosuje się np. w fotografii portretowej, ale nie sprawdzi się tam, gdzie zależy nam na pomiarze światła z bardzo konkretnego, małego obszaru. Częsty błąd polega na uznaniu, że skoro pomiar centralnie ważony ‘koncentruje się’ na środku, to znaczy, że jest punktowy – w rzeczywistości jednak obejmuje znacznie szersze pole. Moim zdaniem dobrze jest raz na zawsze zapamiętać, że tylko pomiar punktowy obejmuje tak mały fragment jak 2–5% powierzchni kadru i jest to funkcja stworzona do bardzo wymagających sytuacji fotograficznych. Pozostałe tryby nadają się bardziej do typowych, mniej skomplikowanych scen.

Pytanie 3

Jakie oświetlenie powinno być użyte przy rejestracji obrazu, aby podkreślić splot nitki wełnianego swetra?

A. Boczne skierowane

B. Boczne rozproszone

C. Symetryczne, dwoma źródłami światła

D. Bezcieniowe

Boczne skierowane oświetlenie jest najlepszym rozwiązaniem do uwypuklenia splotu nitki wełnianego swetra, ponieważ pozwala na stworzenie wyraźnych cieni i refleksów, co podkreśla teksturę materiału. Takie ustawienie światła powoduje, że światło pada na obiekt pod kątem, co prowadzi do zaznaczenia detali strukturalnych, takich jak sploty i włókna. Przykładem może być użycie lampy z regulowanym ramieniem, która umożliwia precyzyjne skierowanie światła w odpowiednie miejsce. Warto również mieć na uwadze, że w profesjonalnym fotografowaniu odzieży stosuje się często techniki oświetleniowe, które mają na celu maksymalizację atrakcyjności wizualnej produktu. Światło skierowane pomaga również w eliminacji nieestetycznych refleksów, co jest niezwykle istotne przy rejestracji detali materiałów. W związku z tym, stosując boczne skierowane oświetlenie, można osiągnąć znacznie lepsze wyniki wizualne, co jest zgodne z rekomendacjami profesjonalnych fotografów.

Pytanie 4

Do fotografowania scen o dużym kontraście, w celu prawidłowej rejestracji szczegółów w światłach należy w aparacie fotograficznym ustawić tryb pomiaru

A. matrycowy.

B. punktowy.

C. centralnie ważony.

D. uśredniony.

Wybór innego trybu niż pomiar punktowy przy scenach o dużym kontraście bywa dość mylący, ale to częsty błąd, zwłaszcza u osób, które dopiero wchodzą głębiej w tematykę ekspozycji. Pomiar matrycowy (czyli wielosegmentowy) oraz uśredniony analizują praktycznie całą powierzchnię kadru lub jej dużą część, a w efekcie próbują dobrać ekspozycję według 'średniej jasności' całej sceny. Brzmi rozsądnie, ale w praktyce – jeśli masz bardzo jasne światła i bardzo ciemne cienie, aparat będzie dążył do kompromisu, co zwykle kończy się przepaleniem detali w światłach albo zanikaniem szczegółów w cieniach. Z mojego doświadczenia, to typowy problem podczas fotografowania koncertów, ślubów czy zimowych krajobrazów – ustawienie na matrycowy albo uśredniony sprawia, że aparat często 'gubi' to, co najważniejsze. Tryb centralnie ważony jest niby lepszy, bo skupia się bardziej na środku kadru, ale i tak bierze pod uwagę spory obszar wokół środka, więc przy bardzo kontrastowych scenach nadal łatwo o przesadną ekspozycję tła kosztem świateł. Typowym błędem jest myślenie, że aparaty zawsze 'wiedzą lepiej', jak ustawić ekspozycję – moim zdaniem właśnie z tego powodu warto nauczyć się korzystać z pomiaru punktowego, który daje największą kontrolę, szczególnie kiedy zależy nam, by nie stracić detali w najjaśniejszych miejscach. Branżowe standardy, zwłaszcza w fotografii profesjonalnej, podkreślają, że precyzyjny pomiar kluczowych partii obrazu (np. bieli sukni ślubnej pod słońce) deklasuje wszelkie automatyczne uśrednianie. Warto więc pamiętać – jeśli scena ma duży kontrast, a światła są krytyczne, zautomatyzowane tryby pomiaru nie dadzą Ci tej kontroli, którą zapewnia punktowy. To nie jest tak, że inne tryby są złe zawsze, ale w takich warunkach po prostu nie mają szans z precyzją pomiaru punktowego.

Pytanie 5

Aby zredukować odblaski podczas fotografowania szklanych obiektów, należy zastosować filtr

A. UV

B. efektowy

C. połówkowy

D. polaryzacyjny

Filtr polaryzacyjny jest nieocenionym narzędziem w fotografii, szczególnie przy pracy ze szklanymi przedmiotami. Jego działanie opiera się na eliminacji niepożądanych refleksów oraz odbić świetlnych, co jest kluczowe, gdy chcemy uzyskać czysty i wyraźny obraz obiektu. Refleksy, które mogą powstawać na powierzchni szkła, mogą znacznie obniżyć jakość zdjęcia, a filtr polaryzacyjny skutecznie minimalizuje ten problem poprzez polaryzację światła. W praktyce, gdy umieszczamy ten filtr przed obiektywem aparatu, możemy regulować kąt polaryzacji, co pozwala na dostosowanie stopnia redukcji odbić. Warto zaznaczyć, że korzystanie z filtrów polaryzacyjnych jest standardem w branży fotograficznej, szczególnie w fotografiach produktowych oraz architektonicznych, gdzie detale i przejrzystość są kluczowe. Dodatkowo, filtry te mogą również zwiększyć nasycenie kolorów, co wpływa na ogólną estetykę zdjęć.

Pytanie 6

Dla podkreślenia faktury wyrobów drewnianych należy zastosować oświetlenie

A. tylne.

B. przednie.

C. boczne.

D. dolne.

Wielu osobom przychodzi do głowy, że oświetlenie tylne, dolne albo przednie może dobrze podkreślić fakturę drewna, ale moim zdaniem to trochę mylne podejście, jeśli chodzi o efekt, na którym naprawdę zależy stolarzom czy dekoratorom. Zaczynając od światła tylnego – ono często powoduje, że obiekt jest bardziej podświetlony z tyłu, przez co kontur się odznacza, ale sama struktura powierzchni praktycznie ginie. Efekt jest taki, że widać tylko zarys, a faktura nie nabiera głębi. Oświetlenie dolne natomiast bywa stosowane raczej do tworzenia nastroju albo efektów teatralnych. Światło uderza w materiał od dołu i przez to pojawiają się nietypowe, nienaturalne cienie – czasem nawet zniekształca to wygląd drewna, a detale mogą być nienaturalnie wyeksponowane albo wręcz zniekształcone. To się rzadko sprawdza w praktyce, chyba że ktoś chce uzyskać bardzo specyficzny efekt dekoracyjny. Jeśli chodzi o oświetlenie przednie, wydaje się ono najprostsze do zastosowania, ale niestety ono „spłaszcza” powierzchnię – cienie są minimalne albo wręcz żadne i w efekcie cała faktura drewna się rozmywa, traci swój charakter. To jest bardzo częsty błąd przy aranżowaniu stoisk czy ekspozycji – światło pada na wprost i wszystko wydaje się gładkie. W branży przyjęło się, że tylko światło boczne daje szansę na pokazanie prawdziwej struktury drewna, bo tworzy wyraźny kontrast między wypukłościami a zagłębieniami. Tak naprawdę, jeśli ktoś chce ocenić jakość drewna albo pokazać jego naturalne piękno, te inne metody raczej przeszkadzają niż pomagają. Myślę, że warto o tym pamiętać nie tylko przy projektowaniu wnętrz, ale też podczas fotografowania czy nawet w domowej ekspozycji drewnianych przedmiotów.

Pytanie 7

W trakcie robienia zdjęć w studio, wykorzystując światło żarowe, aby uzyskać właściwą reprodukcję kolorów na obrazie, jakie ustawienie balansu bieli jest wymagane dla temperatury barwowej wynoszącej

A. 3200 K

B. 5500 K

C. 2000 K

D. 10000 K

Odpowiedź 3200 K jest prawidłowa, ponieważ żarowe źródła światła emitują ciepłe, żółte światło, którego temperatura barwowa wynosi właśnie około 3200 K. Ustawiając balans bieli na tę wartość, zapewniamy, że kolory na zdjęciach będą odwzorowane w sposób naturalny i zgodny z rzeczywistością. W praktyce, większość lamp studyjnych, takich jak lampy halogenowe czy tradycyjne żarówki, operuje w zakresie temperatury barwowej zbliżonym do 3200 K. Dlatego, stosując tę wartość, minimalizujemy ryzyko pojawienia się niepożądanych odcieni barw, które mogą wynikać z niewłaściwego ustawienia balansu bieli. Warto również pamiętać, że w przypadku użycia innych źródeł światła, takich jak lampy LED o chłodniejszym świetle, temperatura barwowa wynosi zazwyczaj 5500 K i powinna być stosowana do fotografii dziennej. Ustawienie balansu bieli na odpowiednią wartość to kluczowy krok w procesie postprodukcji, ponieważ pozwala na uzyskanie zadowalających rezultatów bez konieczności korekty kolorów w edytorach graficznych.

Pytanie 8

Fotograf, który do robienia zdjęć krajobrazowych ustawił przysłonę na f/1.2, czułość matrycy na ISO 1400 oraz czas naświetlania na 30 sekund, najprawdopodobniej planuje uchwycić te obrazy przy świetle dziennym

A. nocą

B. o świcie

C. w południe

D. po południu

Odpowiedź na noc jest jak najbardziej trafna. Ustawienia aparatu pokazują, że fotografowanie w nocy wymaga innego podejścia. Przysłona f/1.2 jest naprawdę szeroka, co pozwala na wpuścić więcej światła na matrycę, co w ciemnościach jest mega ważne. ISO 1400 to niezły wybór, bo zwiększa wrażliwość na światło, co w nocy jest kluczowe. Czas naświetlania 30 sekund też pasuje do nocnych zdjęć, ponieważ długi czas otwarcia migawki potrafi uchwycić piękne detale, takie jak gwiazdy czy różne sztuczne światła. Właśnie takie ustawienia są często używane w nocnej fotografii, a ich celem jest uchwycenie wyraźnych i dobrze doświetlonych obrazów nawet w trudnych warunkach. Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że zdjęcia nocnych miast, gdzie światła uliczne i neony robią niesamowite efekty wizualne, wyglądają świetnie.

Pytanie 9

Wykonanie zdjęcia dziewczyny w technice high key wymaga zorganizowania przestrzeni

A. obrazowej z białym tłem.

B. obrazowej z czarnym tłem.

C. przedmiotowej z białym tłem.

D. przedmiotowej z czarnym tłem.

Wielu początkujących fotografów myli pojęcie high key z po prostu jasnym zdjęciem, nie zwracając uwagi na to, jak wielką rolę odgrywa przestrzeń przedmiotowa i odpowiednie tło. Wybór czarnego tła, nawet przy bardzo mocnym oświetleniu, nigdy nie pozwoli uzyskać charakterystycznego dla high key efektu – ciemne tło będzie zaburzało rozkład jasności na zdjęciu, wprowadzając niechciane kontrasty i „wycinając” postać z kadru. To zupełnie inna estetyka, która bardziej pasuje do techniki low key, gdzie gra się właśnie na mocnych kontrastach i wydobywa się sylwetkę przez ciemność. Przestrzeń obrazowa zamiast przedmiotowej sugeruje skupienie się tylko na kadrowaniu i kompozycji, bez świadomości, że kluczowe jest przygotowanie samego planu zdjęciowego – czyli tam, gdzie ustawiasz modelkę, tło i światła. W praktyce, jeśli nie zadbasz o białe tło i dobre, rozproszone światło w przestrzeni przedmiotowej, zdjęcie wyjdzie płaskie, czasem nawet szare lub z dziwną dominantą barwną. Częstym błędem jest przekonanie, że wystarczy komputerowa obróbka, by uzyskać efekt high key – niestety, bez odpowiedniej organizacji planu i kontroli światła nie uda się uzyskać naturalnej, jasnej atmosfery zdjęcia. Branżowe standardy, szczególnie w fotografii produktowej, reklamowej czy portretowej, kładą nacisk na perfekcyjną biel tła i eliminację cieni właśnie poprzez organizację przestrzeni przedmiotowej z dobrze doświetlonym białym podłożem. Praktycy wiedzą, że zaniedbanie tej części pracy skutkuje problemami nie tylko estetycznymi, ale także technicznymi – na przykład późniejsze wycinanie sylwetki czy utrzymanie spójnej kolorystyki staje się o wiele trudniejsze. Moim zdaniem, lepiej od razu zrozumieć ten schemat, niż potem tracić godziny na niepotrzebną edycję i poprawki.

Pytanie 10

W fotografii produktowej odbite lustrzane powierzchnie najlepiej fotografować przy użyciu

A. filtru polaryzacyjnego eliminującego wszystkie odbicia

B. obiektywu szerokokątnego z małej odległości

C. namiotu bezcieniowego i kontrolowanego odbicia kolorowych powierzchni

D. mocnego, punktowego światła skierowanego bezpośrednio na produkt

W przypadku fotografii produktowej, błędne jest myślenie, że mocne, punktowe światło skierowane bezpośrednio na produkt daje najlepsze efekty. Takie podejście często prowadzi do prześwietlenia i wypalenia szczegółów, zwłaszcza na połyskliwych powierzchniach. Dodatkowo, zbyt intensywne światło może generować nieestetyczne cienie i odbicia, które utrudniają postrzeganie produktu. Fotografowanie z użyciem filtru polaryzacyjnego, choć wydaje się być dobrym pomysłem, w rzeczywistości może uniemożliwić uzyskanie pożądanych efektów, eliminując wszystkie odbicia, łącznie z tymi, które mogą podkreślić walory produktu. Co więcej, obiektyw szerokokątny używany z małej odległości może zniekształcać obraz, co jest szczególnie problematyczne, gdy chodzi o szczegóły produktu. W praktyce, obiektywy szerokokątne mogą wprowadzać efekt winietowania oraz deformować krawędzie, co w szczególności jest niepożądane w przypadku fotografii produktowej. Te wszystkie błędy są wynikiem niewłaściwego zrozumienia, jak różne źródła światła i techniki fotografowania wpływają na końcowy efekt wizualny. Właściwe podejście do fotografii produktowej wymaga przemyślenia oświetlenia i technik, aby uzyskać obraz, który skutecznie przyciągnie uwagę klientów.

Pytanie 11

Jakie wartości parametrów ekspozycji powinny być zastosowane po nałożeniu filtru o krotności 4 na obiektyw, jeśli poprawne wartości bez filtru to: liczba przesłony 11 oraz czas naświetlania 1/500 s?

A. f/8 i 1/125 s

B. f/8 i 1/250 s

C. f/16 i 1/125 s

D. f/16 i 1/250 s

Wybór innej kombinacji wartości przysłony i czasu naświetlania może prowadzić do błędnej interpretacji zasad ekspozycji, co w konsekwencji skutkuje niedoświetleniem lub prześwietleniem zdjęcia. Na przykład, odpowiedź f/16 i 1/125 s, mimo że teoretycznie zmniejsza ilość światła docierającego do matrycy, nie kompensuje skutków zastosowanego filtru. W przypadku filtru o krotności 4, zmiana na f/16 powoduje, że ilość światła jest jeszcze bardziej ograniczona, co zwiększa ryzyko niedoświetlenia. Ponadto, wydłużenie czasu naświetlania do 1/125 s jest niewystarczające, aby zrekompensować oba ograniczenia związane z przysłoną i filtrem. Zdarza się, że początkujący fotografowie pomijają fakt, że każdy krok przysłony i czas naświetlania mają swoje zdefiniowane wartości związane z ekwiwalentem ekspozycji. Warto również podkreślić, że zastosowanie f/8 i 1/125 s również nie spełnia wymagań, gdyż nie otwiera przysłony wystarczająco, by zapewnić odpowiednie naświetlenie w obliczu wykorzystania filtru. Takie błędy mogą wynikać z niepełnego zrozumienia zasady działania przysłony i wpływu filtrów na światło, co prowadzi do niepoprawnych korekcji ustawień aparatu. Kluczowe jest zatem pamiętanie, że każda zmiana w jednym z parametrów ekspozycji wymaga odpowiedniej korekcji w pozostałych parametrach, aby uzyskać pożądany efekt wizualny.

Pytanie 12

Przednio-górno-boczne oświetlenie ma za zadanie oświetlać

A. pomocniczego.

B. kontrowego.

C. tła.

D. zasadniczego.

Odpowiedzi, które wskazują na kontrowe, pomocnicze lub tło oświetlenia, są nieprawidłowe, ponieważ nie oddają one funkcji i znaczenia oświetlenia przednio-górno-bocznego w pojazdach. Kontrowe oświetlenie zazwyczaj odnosi się do dodatkowych źródeł światła, które mają na celu zwiększenie widoczności w konkretnej sytuacji, ale nie są podstawowym źródłem. Pomocnicze oświetlenie z kolei wspiera zasadnicze systemy, ale nie może być traktowane jako ich zamiennik. Oświetlenie tła, natomiast, odnosi się do ogólnego oświetlenia, które nie ma kluczowego znaczenia dla bezpieczeństwa jazdy, co czyni je mało przydatnym w kontekście tego pytania. Typowym błędem myślowym jest zrozumienie oświetlenia jako jedynie dodatkowego elementu, zamiast jego kluczowej roli w zapewnieniu widoczności i bezpieczeństwa na drodze. Dobrą praktyką w edukacji motoryzacyjnej jest koncentracja na skuteczności różnych typów oświetlenia oraz ich wpływie na percepcję kierowcy i innych uczestników ruchu, co podkreśla znaczenie oświetlenia zasadniczego jako fundamentu bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Pytanie 13

Co określa liczba przewodnia lampy błyskowej?

A. minimalną ilość błysków w ciągu 1s

B. maksymalną ilość błysków w ciągu 1s

C. minimalny zasięg oświetlenia obiektu fotografowanego, zapewniający uzyskanie poprawnej ekspozycji

D. maksymalny zasięg oświetlenia obiektu fotografowanego, zapewniający uzyskanie poprawnej ekspozycji

Liczba przewodnia lampy błyskowej, często oznaczana jako GN (Guide Number), jest kluczowym parametrem określającym maksymalny zasięg oświetlenia, jakiego lampa jest w stanie dostarczyć w celu uzyskania prawidłowej ekspozycji fotografowanego obiektu. W praktyce oznacza to, że im wyższa wartość liczby przewodniej, tym dalej lampa może skutecznie oświetlić obiekt przy określonym ustawieniu przysłony i czułości ISO. Na przykład, lampa o liczbie przewodniej wynoszącej 60, przy ustawieniu ISO 100 i przysłony f/4, może oświetlić obiekt znajdujący się w odległości do 15 metrów (60 podzielone przez 4). Znajomość liczby przewodniej jest szczególnie istotna w sytuacjach, gdy fotografujemy w warunkach słabego oświetlenia lub gdy potrzebne jest zamrożenie ruchu. Umożliwia to precyzyjne dostosowanie parametrów aparatu do warunków oświetleniowych, co w praktyce przekłada się na lepsze wyniki fotograficzne oraz kreatywne możliwości twórcze.

Pytanie 14

Aby uzyskać reprodukcję kolorowego oryginału na negatywnym materiale przeznaczonym do ekspozycji na światło dzienne, jakie oświetlenie powinno być zastosowane?

A. rozproszone o temperaturze barwowej 3200 K

B. skierowane o temperaturze barwowej 5500 K

C. rozproszone o temperaturze barwowej 5500 K

D. skierowane o temperaturze barwowej 3200 K

Wszystkie zaproponowane odpowiedzi, poza poprawną, zawierają błędy związane z zastosowaniem niewłaściwej temperatury barwowej lub rodzaju oświetlenia. Oświetlenie rozproszone o temperaturze 3200 K jest używane głównie w kontekście sztucznego oświetlenia, takiego jak lampy halogenowe, co nie jest odpowiednie dla reprodukcji kolorów, gdyż wprowadza zniekształcenia w odwzorowaniu naturalnych barw. Z kolei skierowane oświetlenie, które może wydawać się atrakcyjne dla podkreślenia szczegółów, powoduje powstawanie silnych cieni i niejednorodności w oświetleniu, co jest niepożądane w kontekście dokumentowania kolorów. Oświetlenie o temperaturze 5500 K, w przypadku skierowanego źródła, również nie jest optymalne, ponieważ skupienie światła w jednym miejscu może prowadzić do nieprawidłowego odwzorowania kolorów i utraty detali w obszarach cieni. W praktyce, wiele osób myli rodzaj oświetlenia ze standardami temperatury barwowej, co prowadzi do błędnych wniosków. Prawidłowe oświetlenie powinno zapewniać równomierne i naturalne warunki, co jest kluczowe w pracy z materiałami negatywowymi przeznaczonymi do światła dziennego.

Pytanie 15

Wykonując w studio fotograficznym zdjęcie portretowe czteroosobową rodzinę najkorzystniej oświetlić światłem rozproszonym, stosując

A. tubus stożkowy.

B. parasolki transparentne.

C. blendę srebrną.

D. lampę z wrotami.

Stosowanie blendy srebrnej w studio do zdjęć grupowych, takich jak portret rodzinny, to często powielany błąd. Srebrna blenda odbija światło dość intensywnie i mocno je kierunkuje, przez co na twarzach mogą pojawić się nieprzyjemne refleksy czy ostre cienie. Owszem, bywa używana do dodania kontrastu lub wypełnienia cieni, ale nigdy nie zastąpi głównego, miękkiego źródła światła – szczególnie gdy mamy do czynienia z większą liczbą osób w kadrze. Z kolei tubus stożkowy (spot, snoot) to narzędzie do skupiania światła na małym, wybranym fragmencie sceny. Powoduje powstanie silnie zarysowanej plamy światła i ostrych cieni, co jest kompletnie niepraktyczne w fotografii rodzinnej – sprawdzi się raczej przy efektach specjalnych, oświetleniu włosów czy detali, a nie przy równomiernym oświetleniu czterech osób. Lampa z wrotami daje pewną kontrolę nad kierunkiem światła, ale nie rozprasza go w taki sposób jak parasolka czy softbox. Wrota służą raczej do ograniczania rozchodzenia się światła w bok, niż do jego zmiękczania – w praktyce dają światło dość twarde i kontrastowe, przez co detale skóry i cienie stają się mocniej widoczne. Wiele osób mylnie sądzi, że wystarczy jakiekolwiek akcesorium do lampy, by uzyskać miękkie światło, ale w rzeczywistości to sposób, w jaki modyfikator rozprasza światło, decyduje o efekcie końcowym. W fotografii rodzinnej najważniejsze jest, żeby światło było miękkie i równomierne, bo wtedy wszyscy wyglądają korzystnie. Parasolki transparentne są pod tym względem najbardziej uniwersalne i zgodne z oczekiwaniami branżowymi – dlatego to właśnie one są stosowane najczęściej w tego typu realizacjach.

Pytanie 16

Aby uzyskać zdjęcie z efektem poświaty wokół postaci, obiekt powinien być umieszczony

A. pod słońcem bez dodatkowego oświetlenia

B. zgodnie z kierunkiem promieni słonecznych

C. pod słońcem z dodatkowym oświetleniem z boku

D. pod słońcem z oświetleniem z góry

Umieszczając obiekt pod słońcem z oświetleniem górnym, możemy wprowadzić niepożądane cienie i kontrasty, które zdominują zdjęcie, zmniejszając jego estetykę. Światło górne kieruje się bezpośrednio w dół, co tworzy cienie na twarzy i ciele modela. Tego typu oświetlenie jest trudne do kontrolowania, a jego efekty mogą okazać się niekorzystne dla jakości zdjęcia. Z kolei umiejscowienie postaci pod słońcem z dodatkowym oświetleniem bocznym wprowadza ryzyko, że sztuczne źródło światła zdominuje naturalne światło słoneczne, co spowoduje utratę pożądanego efektu halo. Błędne jest także myślenie o zgodności z promieniami słońca, gdyż takie podejście może prowadzić do zbyt intensywnego oświetlenia obiektu, co zniweczy naturalność i estetykę zdjęcia. W fotografii kluczowe jest zrozumienie, jak różne źródła światła wpływają na obraz, a poprawne wykorzystanie naturalnego światła słonecznego bez dodatkowych źródeł oświetlenia jest jedną z najważniejszych zasad w uzyskiwaniu efektu poświaty. W praktyce, wielu fotografów boryka się z problemem zrównoważenia światła, co skutkuje zbyt dużą ilością detali w cieniach, a pożądany efekt zostaje utracony. Dlatego warto zawsze testować różne ustawienia i obserwować, jak światło wpływa na obraz, aby uniknąć typowych błędów.

Pytanie 17

Aby poprawnie oddać kolory potrawy w fotografii kulinarnej, należy stosować

A. światło o temperaturze barwowej 5000-5500 K

B. światło o temperaturze barwowej 2700-3000 K

C. oświetlenie jarzeniowe bez filtrów korekcyjnych

D. filtry ocieplające na lampach studyjnych

Wybór światła o temperaturze barwowej 2700-3000 K do fotografii kulinarnej jest niewłaściwy, ponieważ takie światło ma ciepły odcień, który może znacznie zniekształcić prawdziwe kolory potraw. Fotografując w takim oświetleniu, możemy uzyskać żółtawe lub pomarańczowe odcienie, co nie tylko fałszuje intencje kulinarne, ale również może wprowadzić widza w błąd co do świeżości czy jakości składników. Oświetlenie jarzeniowe bez filtrów korekcyjnych również nie jest zalecane. Takie źródło światła często emituje niewłaściwe spektrum, które może sprawić, że kolory staną się matowe i mniej atrakcyjne wizualnie. Filtry ocieplające na lampach studyjnych, mimo że są użyteczne w niektórych sytuacjach, mogą wprowadzić dodatkowe zniekształcenia kolorów, co sprawia, że trudno jest uzyskać naturalny wygląd potraw. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że niewłaściwe oświetlenie może nie tylko wpłynąć na estetykę zdjęcia, ale także na postrzeganie produktu przez konsumentów. Używanie niewłaściwego światła w fotografii kulinarnej może prowadzić do utraty zaufania do jakości potraw, co jest istotne w marketingu i promocji kulinariów. Dlatego warto inwestować w oświetlenie zgodne z normami, aby móc efektywnie komunikować walory smakowe i wizualne dań.

Pytanie 18

Którą wartość czułości matrycy należy ustawić w aparacie fotograficznym, do wykonania fotografii studyjnej przy oświetleniu błyskowym?

A. ISO 200

B. ISO 1600

C. ISO 1400

D. ISO 800

Wybór wyższych wartości ISO, takich jak 800, 1400 czy 1600, często wynika z błędnego przekonania, że zwiększenie czułości matrycy zawsze pomaga uzyskać jaśniejsze zdjęcie w trudnych warunkach oświetleniowych. Jednak w fotografii studyjnej z użyciem lamp błyskowych nie mamy do czynienia z niedostatkiem światła – wręcz przeciwnie, światło jest kontrolowane i intensywne, więc podnoszenie ISO nie tylko jest zbędne, ale wręcz niezalecane. Często spotykam się z opinią, że wysoka czułość ułatwia pracę, ale niestety prowadzi to do powstawania niepożądanych szumów cyfrowych, spadku szczegółowości zdjęcia i utraty naturalnych barw. W praktyce branżowej i zgodnie z zasadami fotografii studyjnej, priorytetem jest uzyskanie maksymalnie czystego, ostrego obrazu – podbijanie ISO do 800 czy wyżej jest całkowicie niepotrzebne. Warto dodać, że wielu początkujących myli standardy fotografii reportażowej, gdzie czasem trzeba ratować się wysokim ISO przez słabe światło zastane, z warunkami studyjnymi, gdzie światło jest pod pełną kontrolą. W studiu zawsze zaczynamy od najniższych sensownych wartości – zwykle ISO 100 lub 200 – i dostosowujemy moc lamp oraz ustawienia przysłony. Wyższe ISO w takich warunkach to, mówiąc wprost, niepotrzebne komplikowanie sobie życia i pogarszanie jakości zdjęcia. Dlatego też, zarówno praktyka zawodowa, jak i typowe zalecenia producentów sprzętu fotograficznego mówią jasno: jeśli masz do dyspozycji lampy błyskowe, trzymaj czułość matrycy nisko, a efekty będą zdecydowanie lepsze.

Pytanie 19

Do rozświetlenia głębokiego, ostrego cienia padającego od słońca na twarz modela pozującego w kapeluszu z dużym rondem, należy zastosować

A. lampę błyskową z dyfuzorem.

B. blendę uniwersalną.

C. kalibrator kolorów.

D. ekran odblaskowy.

Wiele osób przy tego typu pytaniach wybiera blendę uniwersalną lub ekran odblaskowy, bo są to narzędzia kojarzące się z rozpraszaniem i kierowaniem światła. Jednak oba rozwiązania mają pewne ograniczenia. W ostrym słońcu, gdy model ma głęboki cień pod kapeluszem, ekran czy blenda rzeczywiście mogą trochę rozjaśnić twarz, ale bardzo trudno uzyskać równomierne i mocne doświetlenie, szczególnie jeżeli nie mamy dodatkowej osoby do trzymania odbłyśnika lub warunki pozwalają tylko na szybkie działanie. Często to światło odbite jest za słabe albo pada pod złym kątem, przez co cień wciąż jest wyraźny, a efekt końcowy bywa nieprzewidywalny. Kalibrator kolorów natomiast nie służy w ogóle do modyfikacji światła – wykorzystujemy go tylko do ustawiania balansu bieli i poprawnej reprodukcji barw, więc wybór tego narzędzia w tym kontekście nie rozwiązuje problemu cieni. Moim zdaniem, wiele osób zapomina też, że blenda czy ekran odbijają światło zastane, a nie generują własnego, dlatego w warunkach bardzo mocnego kontrastu nie mają szansy przebić się przez cień rzucany przez szerokie rondo kapelusza. Typowy błąd polega na przecenianiu możliwości odbłyśników i niedocenianiu lampy błyskowej jako narzędzia wspomagającego nawet przy mocnym świetle słonecznym. Lampa z dyfuzorem pozwala skierować doświetlenie dokładnie tam, gdzie trzeba, a dyfuzor łagodzi cienie i daje bardzo naturalny efekt, zgodny ze standardami pracy w fotografii portretowej. Podsumowując: tylko aktywne źródło światła, jak lampa błyskowa z odpowiednim dyfuzorem, pozwoli skutecznie i powtarzalnie rozświetlić głęboki cień pod kapeluszem, a pozostałe narzędzia są albo niewystarczające, albo zupełnie nietrafione w tym konkretnym przypadku.

Pytanie 20

Które z poniższych urządzeń służy do pomiaru współczynnika odbicia światła od powierzchni?

A. Eksponometr

B. Dalmierz

C. Tachometr

D. Reflektometr

Tachometr, dalmierz i eksponometr to urządzenia, które mają różne zastosowania, ale nie są przeznaczone do pomiaru współczynnika odbicia światła. Tachometr służy do pomiaru prędkości ruchu obiektów oraz do określania odległości na podstawie czasu przebytego przez dany obiekt. Jego zastosowanie występuje głównie w geodezji i budownictwie, gdzie precyzyjne pomiary prędkości są kluczowe. Dalmierz, z kolei, jest stosowany do pomiaru odległości, zazwyczaj przy użyciu technologii laserowej lub ultradźwiękowej. W kontekście pomiarów optycznych jego rola jest ograniczona, ponieważ nie analizuje on właściwości odbicia światła. Eksponometr to urządzenie używane w fotografii do pomiaru ilości światła, które pada na powierzchnię. To także nie ma związku z pomiarem odbicia, a raczej z ekspozycją obrazu. Powszechnym błędem jest mylenie tych rodzajów urządzeń oraz ich funkcji. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że każde z tych urządzeń ma swoje specyficzne zastosowanie, które nie pokrywa się z funkcją reflektometru. Często przy wyborze odpowiedniego narzędzia do pomiarów użytkownicy mogą się mylić, jeśli nie są świadomi różnic między nimi. Właściwe zrozumienie i zastosowanie tych urządzeń jest kluczowe, aby uzyskać dokładne i wiarygodne wyniki pomiarów w praktyce.

Pytanie 21

Które zdjęcie wykonane jest w technice high key?

A. D.

B. C.

C. B.

D. A.

Technika high key to styl fotografii, który charakteryzuje się przewagą jasnych tonów i minimalną obecnością cieni. Jest często stosowana w reklamie, portretach oraz w fotografii produktowej, aby uzyskać efekt lekkości i świeżości. Zdjęcie oznaczone literą D, przedstawiające biały kubek na jasnym tle, doskonale wpisuje się w tę definicję. Wysoka ekspozycja i jasne kolory sprawiają, że obiekt wyraźnie wyróżnia się na tle, co jest kluczowe w high key. Przykłady zastosowań tej techniki obejmują sesje zdjęciowe dla mody, gdzie chcemy podkreślić detale materiału, czy też zdjęcia produktów, gdzie ważne jest, aby przyciągnąć uwagę do samego przedmiotu. Wykorzystanie techniki high key jest zgodne z branżowymi standardami, które zalecają stosowanie neutralnych, jasnych tła, aby nie odwracać uwagi od głównego obiektu fotograficznego.

Pytanie 22

Dla matrycy o czułości ISO 400/27° ustalono poprawne parametry ekspozycji: czas naświetlania 1/125 s oraz wartość przysłony f/8. Na jaką wartość powinna być ustawiona czułość matrycy, przy zmianie liczby przysłony do f/4, przy zachowaniu tego samego czasu naświetlania, aby osiągnąć prawidłowe naświetlenie?

A. ISO 200/24°

B. ISO 100/21°

C. ISO 800/30°

D. ISO 50/18°

Choć czułość matrycy ISO ma kluczowe znaczenie dla uzyskania odpowiedniej ekspozycji, błędna zmiana wartości ISO może prowadzić do nieprawidłowych wyników. Zmiana przysłony z f/8 na f/4 zwiększa ilość światła padającego na matrycę o dwa stopnie, co oznacza, że otrzymujemy znacznie jaśniejszy obraz. Właściwym podejściem jest dostosowanie czułości ISO, aby zrównoważyć tę zmianę. Użytkownicy często popełniają błąd polegający na tym, że nie uwzględniają wpływu przysłony na całkowitą ekspozycję. Na przykład, wybierając ISO 800/30°, użytkownik nie zrekompensuje odpowiednio dodatkowego światła, co prowadzi do prześwietlenia zdjęcia. Innym powszechnym błędem jest ustawianie ISO 50/18° lub ISO 200/24°, co również nie rekompensuje otwarcia przysłony, a efekt końcowy będzie niewłaściwie naświetlony. Warto pamiętać, że każda zmiana w jednym z parametrów ekspozycji - przysłonie, czasie naświetlania, czy czułości ISO - wymaga przemyślenia, jak wpłynie to na pozostałe parametry, aby uzyskać zamierzony efekt. Prawidłowe zrozumienie interakcji między tymi wartościami jest kluczowe dla uzyskania odpowiednich rezultatów w fotografii, a także dla efektywnego zarządzania ekspozycją w różnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 23

Aby uzyskać jednorodne, bezcieniowe oświetlenie obiektów w fotografii katalogowej, jakie rozwiązania powinno się zastosować?

A. kolumnę reprodukcyjną i strumienicę

B. stół bezcieniowy i lampę z soczewką Fresnela

C. stół bezcieniowy, lampy z softboxami i białe blendy

D. kolumnę reprodukcyjną i lampę błyskową z wrotami

Stół bezcieniowy, lampy z softboxami i białe blendy to świetny zestaw do fotografii katalogowej. Używając stołu bezcieniowego, możesz uniknąć cieni, co jest mega ważne, żeby pokazać produkty jak najbardziej naturalnie. Lampy z softboxami rozpraszają światło, dzięki czemu cienie są łagodniejsze i wyglądają bardziej naturalnie, a białe blendy pomagają odbić światło, co jeszcze bardziej poprawia jakość. Kiedy fotografujesz ubrania czy biżuterię, taki zestaw daje naprawdę fajne efekty wizualne i wiernie oddaje kolory oraz fakturę. Dobrze jest też igrać z kątami padającego światła, bo to może zmienić cały obraz. W fotografii dążymy do jak najlepszego wyglądu, a ten sprzęt na pewno pomaga to osiągnąć.

Pytanie 24

Który rodzaj światła na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Tłowe.

B. Górne.

C. Konturowe.

D. Wypełniające.

Światło wypełniające to taki trochę bohater drugiego planu na planie zdjęciowym. Jego główną rolą jest właśnie „zmiękczanie” cieni, które powstają po stronie nieoświetlonej głównym światłem. Bez światła wypełniającego kontrast bywa zbyt mocny, a szczegóły po ciemniejszej stronie obiektu po prostu giną. Z praktyki wiem, że często światło wypełniające stosuje się z użyciem blendy, softboxa czy nawet naturalnego odbicia światła od ściany – ważne, by światło to było miękkie, rozproszone i nie tworzyło nowych ostrych cieni. Standardy branżowe, np. w klasycznym trójpunktowym oświetleniu, wręcz zalecają balans między światłem głównym (kluczowym) a wypełniającym, żeby portretowana osoba wyglądała naturalnie, a rysy były czytelne, ale nie przerysowane. W telewizji czy fotografii produktowej światło wypełniające pozwala kontrolować atmosferę i charakter całej sceny – można uzyskać efekt bardzo plastyczny albo „płaski”, w zależności od natężenia tego światła. Moim zdaniem, jeśli ktoś chce mieć wpływ na głębię cieni, najprościej zacząć właśnie od pracy z wypełnieniem, a nie od eksperymentowania z innymi rodzajami światła.

Pytanie 25

„Trójkąt ekspozycji” w fotografii to pojęcie opisujące zależność między

A. czasem naświetlania, obiektywem, czułością detektora obrazu.

B. czasem naświetlania, liczbą przysłony, czułością detektora obrazu.

C. czasem naświetlania, liczbą przysłony, natężeniem oświetlenia.

D. czasem naświetlania, matrycą, czułością detektora obrazu.

Trójkąt ekspozycji w fotografii to taka podstawa, na której w zasadzie opiera się całe sterowanie światłem w aparacie. Chodzi tutaj o powiązanie trzech najważniejszych parametrów: czasu naświetlania (czyli jak długo światło pada na matrycę lub film), liczby przysłony (która reguluje ilość światła wpadającego przez obiektyw, coś jak irys w oku) oraz czułości detektora obrazu, czyli ISO. Każda z tych wartości wpływa bezpośrednio na ekspozycję zdjęcia, ale też każda ma inny wpływ na efekt końcowy. Na przykład – skracasz czas naświetlania, żeby nie poruszyć zdjęcia? Musisz albo zwiększyć ISO, albo szerzej otworzyć przysłonę, żeby fotka nie wyszła za ciemna. W praktyce np. przy słabym świetle często trzeba balansować między podniesieniem ISO a otwarciem przysłony, żeby złapać odpowiednią jasność bez ziarna i z ostrym obrazem. Moim zdaniem dobrze to rozumieć, bo wtedy nawet na trybie manualnym da się panować nad sytuacją i uzyskać kreatywne efekty, jak miękki bokeh czy zamrożony ruch. W branży uważa się, że świadome korzystanie z trójkąta ekspozycji to podstawa warsztatu każdego fotografa, bez względu na sprzęt czy gatunek fotografii. Warto poeksperymentować, żeby na żywo zobaczyć, jak zmiana każdego z tych parametrów wpływa na zdjęcie – to się naprawdę przydaje, zwłaszcza gdy światło bywa trudne.

Pytanie 26

Fotograf, który do wykonania zdjęć krajobrazowych wyposażył się w aparat fotograficzny, obiektyw i statyw oraz ustawił liczbę przysłony: f/1.2, czułość matrycy: ISO 1400 i czas ekspozycji: 30 sekund, najprawdopodobniej zamierza wykonać zdjęcia przy świetle zastanym

A. wczesnym rankiem.

B. po południu.

C. w południe.

D. nocą.

W tej sytuacji łatwo się pomylić, bo można założyć, że krajobraz można fotografować o dowolnej porze, stosując różne ustawienia aparatu. Jednak parametry typu f/1.2, ISO 1400 i czas 30 sekund niemal jednoznacznie wskazują na ekstremalne braki światła, których nie spotyka się ani w południe, ani po południu, ani nawet o świcie. W dzień, szczególnie w południe, światła jest tak dużo, że przy takich ustawieniach zdjęcie byłoby całkowicie prześwietlone, wręcz białe – czas ekspozycji wtedy powinien być bardzo krótki, a ISO możliwie najniższe, żeby nie psuć jakości zdjęcia. Po południu, gdy słońce jest niżej, również mamy wystarczająco dużo światła do fotografowania przy standardowych parametrach, np. przysłonie f/8 czy ISO 100-400, więc podnoszenie ISO do 1400 i wydłużanie naświetlania do 30 sekund nie znajduje uzasadnienia. Wczesny ranek bywa ciemniejszy, ale nadal – przydadzą się jasne obiektywy, jednak tak wysoki czas naświetlania to domena zdjęć nocnych albo z bardzo szczególnym efektem artystycznym (np. zamierzone rozmycie ruchu). Typowy błąd wynika z myślenia, że dłuższy czas naświetlania poprawia zdjęcie w każdych warunkach – to nieprawda, bo w dzień mocno prześwietli zdjęcie, a wysoka czułość ISO w dzień totalnie pogarsza jakość przez ziarnistość. W praktyce profesjonalnej te ustawienia rezerwuje się wyłącznie dla scen o bardzo niskim natężeniu światła, czyli właśnie zdjęć nocnych. Warto zapamiętać, że zestaw f/1.2, ISO 1400 i 30 sekund to połączenie wykorzystywane przez krajobrazowych fotografów nocnych, a nie w trakcie dnia czy nawet o świcie.

Pytanie 27

W technice fotografii studyjnej spill oznacza

A. ustawienie świateł w trójkąt oświetleniowy dla portretu

B. celowe prześwietlenie tła dla uzyskania efektu high-key

C. połączenie dwóch źródeł światła dla uzyskania efektu kluczowego

D. niepożądane rozproszenie światła na obszary, które powinny pozostać nieoświetlone

Wybór odpowiedzi związanej z połączeniem dwóch źródeł światła dla uzyskania efektu kluczowego jest mylny, ponieważ nie odnosi się do definicji spill. Kluczowe oświetlenie polega na zastosowaniu jednego głównego źródła światła, które nadaje charakteru i wymiaru fotografowanej scenie, a inne źródła światła można wykorzystać do doświetlenia tła lub wypełnienia cieni. W przypadku spill nie chodzi o łączenie źródeł światła, lecz o kontrolowanie ich kierunku i intensywności, aby uniknąć niepożądanych efektów. Podobnie, celowe prześwietlenie tła dla uzyskania efektu high-key jest techniką, która ma swoje miejsce w stylizacji zdjęć, ale również nie odnosi się do problemu spill. Wysoka ekspozycja tła wymaga przemyślanej kompozycji i może nie być związana z niepożądanym rozpraszaniem światła. Ustawienie świateł w trójkąt oświetleniowy dla portretu to klasyczna technika, która również nie jest związana z spill. Ta technika ma na celu zbalansowanie oświetlenia na twarzy modela, a nie kontrolowanie spill. Takie nieporozumienia często wynikają z braku zrozumienia podstawowych zasad oświetlenia. Kluczowe jest, aby zdawać sobie sprawę z różnicy pomiędzy zamierzonym efektem oświetleniowym a niepożądanym skutkiem ubocznym, jakim jest spill. Aby skutecznie używać światła w fotografii, warto uczyć się nie tylko technik, ale i tego, co można osiągnąć dzięki ich właściwemu zastosowaniu.

Pytanie 28

Atrakcyjnym tłem do realizacji zdjęć portretowych w technice wysokiego klucza jest pejzaż

A. wiosenny z bujną zielenią

B. zimowy z obszarami pokrytymi śniegiem

C. letni z kobiercami kwitnących kwiatów

D. jesienny z kolorowymi liśćmi

Wybór tła do zdjęć portretowych w technice wysokiego klucza wymaga uwzględnienia specyfiki tej techniki, która polega na dominacji jasnych tonów. Odpowiedzi wskazujące na jesienny krajobraz z kolorowymi liśćmi, letni z kwitnącymi kwiatami lub wiosenny z bujną zielenią mogą wydawać się atrakcyjne, jednak nie spełniają one wymagań związanych z techniką wysokiego klucza. Jesień, z intensywnymi barwami liści, wprowadza do kadru zbyt wiele kontrastujących kolorów, co może odciągać uwagę od modela i zakłócać harmonię zdjęcia. W przypadku letniego krajobrazu, kwiaty mogą wprowadzać chaos kolorystyczny, a ich różnorodność przytłacza i nie tworzy spójnej kompozycji. Wiosenny krajobraz z bujną zielenią z kolei, chociaż może być świeży, także wprowadza zbyt wiele tonalnych rozbieżności, co komplikuje uzyskanie efektu wysokiego klucza. Przy fotografii portretowej kluczowe jest zrozumienie, że tło powinno akcentować modela, a nie z nim konkurować. Dlatego ważne jest, aby eksperymentować z różnymi typami tła w kontekście zamierzonego efektu i stylu zdjęcia. Dobre praktyki w fotografii portretowej opierają się na dokładnym planowaniu i przemyśleniu kompozycji, co obejmuje również wybór odpowiedniego tła.

Pytanie 29

Liczba przewodnia lampy błyskowej określa

A. minimalną liczbę błysków na 1s.

B. maksymalną liczbę błysków na 1s.

C. maksymalny zasięg oświetlenia fotografowanego obiektu, zapewniający uzyskanie prawidłowej ekspozycji.

D. minimalny zasięg oświetlenia fotografowanego obiektu, zapewniający uzyskanie prawidłowej ekspozycji.

Liczba przewodnia lampy błyskowej to jedno z najważniejszych pojęć, jeśli chodzi o praktyczne wykorzystanie lamp w fotografii. Chodzi tutaj o to, jaki maksymalny zasięg ma światło z tej lampy przy danej czułości ISO oraz ustawionej przysłonie. W praktyce, liczba przewodnia (GN, z ang. guide number) określa, do jakiej odległości jesteśmy w stanie poprawnie doświetlić fotografowany obiekt, przy założeniu, że przysłona ustawiona jest na f/1 oraz czułość ISO wynosi 100. Tę wartość można łatwo przeliczyć na inne ustawienia, korzystając ze wzoru: GN = odległość × przysłona. To bardzo przydatne, bo pozwala szybko oszacować, czy dana lampa wystarczy do oświetlenia sceny na przykład w plenerze, czy w dużej sali. Moim zdaniem, w codziennej pracy fotografa często zapomina się, że liczba przewodnia to nie tylko marketingowa liczba na opakowaniu, ale konkretne narzędzie planowania ekspozycji. Z mojego doświadczenia wynika, że znajomość tej wartości pozwala uniknąć niedoświetleń i przepaleń, zwłaszcza gdy używa się lampy poza aparatem czy w niestandardowych warunkach. Warto też pamiętać, że liczba przewodnia maleje, jeśli zwiększamy kąt rozsyłu światła lub nakładamy dyfuzory. W branży to taki wyznacznik realnych możliwości lampy, a nie pusta liczba. Dobrym nawykiem jest sprawdzanie tej wartości przed zakupem sprzętu, bo pozwala od razu odsiać lampy za słabe do naszych potrzeb. Standard ISO 12342 dokładnie opisuje, jak mierzyć GN, więc producenci powinni się tego trzymać.

Pytanie 30

W profesjonalnej fotografii studyjnej główne światło nazywane jest

A. światłem tła (background light)

B. światłem kluczowym (key light)

C. światłem konturowym (rim light)

D. światłem wypełniającym (fill light)

W fotografii studyjnej niezwykle istotne jest właściwe zrozumienie roli różnych źródeł światła. Światło wypełniające, które często bywa mylone ze światłem kluczowym, pełni inną funkcję. Jego zadaniem jest łagodzenie cieni, które powstają w wyniku działania światła kluczowego. Jeśli myślimy, że światło wypełniające może zastąpić główne źródło światła, to wprowadzamy się w błąd, ponieważ bez światła kluczowego obraz traci swoją wyrazistość i dynamikę. Również światło tła, które ma na celu oświetlenie tła zdjęcia, nie może być mylone z głównym światłem, ponieważ jego rola polega na tworzeniu separacji między obiektem a tłem, a nie na kształtowaniu obiektu. Z kolei światło konturowe, często używane do podkreślenia krawędzi obiektu, również nie jest światłem kluczowym. Przez zrozumienie tych różnic, można znacznie poprawić techniki oświetleniowe, co jest kluczowe, gdy dążymy do uzyskania wysokiej jakości zdjęć. Nieprawidłowe użycie tych źródeł może prowadzić do braku kontrastu i dynamiki w fotografii, co jest oczywiste w przypadku nieudanych sesji zdjęciowych, gdzie obiekty wydają się płaskie i pozbawione życia.

Pytanie 31

Czy oświetlenie rembrandtowskie można uzyskać przez umiejscowienie światła głównego

A. w miejscu przednio-górno-bocznym

B. bezpośrednio nad obiektywem

C. za modelem, w kierunku obiektywu

D. poniżej obiektywu

Oświetlenie rembrandtowskie charakteryzuje się specyficzną konfiguracją, która prowadzi do powstania charakterystycznego trójkątnego światła na policzku modela. Aby uzyskać ten efekt, światło główne powinno być umieszczone w pozycji przednio-górno-bocznej, co oznacza, że znajduje się ono na wysokości oczu modela lub nieco powyżej, a z boku, tworząc kąt około 45 stopni w stosunku do osi obiektywu. Taka lokalizacja światła pozwala na odpowiednie modelowanie rysów twarzy, uwydatniając cienie i światła, co jest istotne dla stworzenia dramatycznego, ale jednocześnie naturalnego efektu. W praktyce, oświetlenie rembrandtowskie jest często stosowane w portretach, szczególnie w fotografii studyjnej oraz malarstwie, gdzie zależy nam na uzyskaniu głębi i tekstury w obrazie. Ważnym aspektem jest również użycie odpowiednich modyfikatorów światła, takich jak softboxy czy reflektory, które mogą pomóc w kontrolowaniu intensywności i kierunku światła, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie fotografii.

Pytanie 32

Najlepszym rozwiązaniem do fotografowania drobnych przedmiotów jubilerskich jest

A. światło ciągłe LED z filtrem polaryzacyjnym

B. softbox o powierzchni 100x100 cm

C. pierścieniowa lampa makro z dyfuzorem

D. standardowa lampa błyskowa z nasadką tubusową

Pierścieniowa lampa makro z dyfuzorem jest idealnym rozwiązaniem do fotografowania drobnych przedmiotów jubilerskich, ponieważ zapewnia równomierne oświetlenie bez niepożądanych cieni. Tego typu oświetlenie otacza obiekt światłem z każdej strony, co wydobywa detale i fakturę materiałów, z których wykonane są biżuterię. Dyfuzor w lampie zmiękcza światło, co dodatkowo redukuje odbicia i refleksy, które mogą zakłócać finalny efekt. W praktyce, fotografując pierścionki czy kolczyki, jesteśmy w stanie uchwycić ich blask oraz precyzyjne detale, które mogą przyciągnąć uwagę potencjalnych klientów. Standardem w fotografii produktowej jest używanie takiego rodzaju oświetlenia, ponieważ to właśnie detale często decydują o zakupie. Używając pierścieniowej lampy, warto także zwrócić uwagę na ustawienia aparatu, by uzyskać jak najlepsze efekty – optymalna przysłona i czas naświetlania pomogą w maksymalizacji jakości zdjęcia.

Pytanie 33

Przygotowując plan zdjęciowy do wykonania fotografii w technice wysokiego klucza, należy uwzględnić

A. ciemne tło, oświetlenie rozproszone.

B. ciemne tło, oświetlenie skierowane.

C. jasne tło, oświetlenie skierowane.

D. jasne tło, oświetlenie rozproszone.

Tworząc plan zdjęciowy do techniki wysokiego klucza, nietrudno pomylić się co do roli światła i tła – zwłaszcza jeśli w praktyce częściej korzystało się z innych stylów, np. low-key czy sesji o mocnych kontrastach. Wysoki klucz polega właśnie na tym, żeby scena była zalana światłem, a tło praktycznie bezcieniowe, jasne i neutralne. Błędem jest założenie, że wystarczy jasne tło i skierowane, punktowe światło – takie ustawienie generuje ostre cienie i podkreśla wszelkie nierówności, co przeczy idei high-key. Ciemne tło, bez względu na rodzaj światła, całkowicie zmienia charakter zdjęcia – wprowadza dramatyzm i kontrast typowy raczej dla low-key, a nie dla stylu opartego na rozświetleniu. Wybierając tylko rozproszone światło, ale z ciemnym tłem, uzyskujemy efekt matowy, wręcz melancholijny, daleki od świeżości i lekkości, jakie są kluczowe w wysokim kluczu. Złe zrozumienie sposobu modyfikowania światła to bardzo częsty błąd młodych fotografów – często myśli się, że samo jasne tło wystarczy, ale światło skierowane potrafi „zabić” całą atmosferę zdjęcia. Najlepiej wyobrazić sobie reklamowe zdjęcia kosmetyków czy portrety dzieci w katalogach – tam właśnie jasne tło i światło rozproszone robią całą robotę. Gubiąc ten aspekt, łatwo uzyskać efekt przeciwny do zamierzonego. Praktyka i testowanie różnych modyfikatorów światła to podstawa – moim zdaniem warto powtórzyć eksperymenty z różnymi ustawieniami, by dobrze zrozumieć, jak światło zachowuje się na planie i jak wpływa na końcowy odbiór zdjęcia.

Pytanie 34

Wskaż elementy dodatkowe do lamp studyjnych, które nie są przeznaczone do rozpraszania światła?

A. Strumiennica

B. Parasol

C. Plaster miodu

D. Soft Box

Strumiennica to akcesorium, które skupia światło, zamiast je rozpraszać. Jej konstrukcja umożliwia skierowanie promieni świetlnych w określonym kierunku, co pozwala na uzyskanie intensywnego i precyzyjnego oświetlenia. W praktyce strumiennice są często wykorzystywane w studiach fotograficznych oraz podczas produkcji filmowej, gdzie kluczowe jest kontrolowanie źródła światła. Dzięki nim można uzyskać efekty takie jak mocne podkreślenie detali lub stworzenie głębokiego cienia, co jest ważne przy pracy nad kompozycją obrazu. Warto zauważyć, że stosowanie strumiennic jest zgodne z zasadami dobrego oświetlenia, ponieważ pozwala na efektywne wykorzystanie energii świetlnej oraz osiągnięcie zamierzonych efektów artystycznych. W kontekście standardów branżowych, strumiennice często znajdują się w zestawach profesjonalnych lamp studyjnych, co świadczy o ich dużym znaczeniu w pracy z oświetleniem.

Pytanie 35

Pomiar intensywności światła wykonuje się za pomocą światłomierza ustawionego przed fotografowanym obiektem, skierowanym w stronę

A. aparatu

B. tła

C. źródła światła

D. modela

Błędne odpowiedzi na to pytanie często wynikają z nieporozumienia dotyczącego roli światłomierza i kierunku, w którym powinno się go umieszczać. Umieszczanie światłomierza skierowanego w stronę modela może prowadzić do nieprawidłowych pomiarów, ponieważ nie uwzględnia ono, jak światło wpływa na rejestrację przez aparat. Z kolei ukierunkowanie światłomierza na tło sprawia, że pomiar nie odzwierciedla rzeczywistych warunków oświetleniowych, które będą miały miejsce w kadrze. Taki sposób pomiaru może prowadzić do nienaturalnych efektów świetlnych na zdjęciach, a w rezultacie do niewłaściwej ekspozycji. Skierowanie światłomierza w stronę źródła światła również jest nieodpowiednie, ponieważ pomiar ten nie uwzględni, jak światło rzeczywiście oświetla fotografowany obiekt. Pomijanie kierunku do aparatu podczas pomiarów może skutkować błędnym oszacowaniem ilości światła, które dostaje się do sensora. Najlepszą praktyką w pomiarze światła jest uwzględnienie rzeczywistego ustawienia aparatu i obiektu, aby zapewnić, że pomiar odzwierciedla rzeczywiste warunki oświetleniowe, co jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości zdjęć. Są to elementarne błędy, które mogą zostać łatwo uniknięte poprzez stosowanie odpowiednich technik pomiarowych oraz zrozumienie zasad działania światłomierzy.

Pytanie 36

Jakiego modyfikatora światła nie będzie potrzeba do robienia zdjęć w studio przy użyciu oświetlenia rozproszonego?

A. Softbox

B. Blenda

C. Parasolka

D. Strumienica

Strumienica to modyfikator światła, który ma na celu skoncentrowanie i skierowanie promieni świetlnych w określonym kierunku. Przy oświetleniu rozproszonym, które charakteryzuje się miękkim i równomiernym oświetleniem, zastosowanie strumienicy jest zbędne, ponieważ jej funkcja polega na tworzeniu wyraźnych cieni i podkreślaniu detali, co kłóci się z ideą oświetlenia rozproszonego. W studiu fotograficznym, aby uzyskać efekt rozproszonego światła, zwykle wykorzystuje się softboxy, blendy lub parasolki. Softboxy są niezwykle popularne w fotografii portretowej, ponieważ rozpraszają światło w sposób, który pozwala na uzyskanie naturalnych tonów skóry. Parasolka również jest skutecznym narzędziem do rozpraszania światła, ale jej konstrukcja pozwala na szybką zmianę kierunku światła. Przykładem może być sesja zdjęciowa, gdzie użycie softboxu w kombinacji z blendą pomaga w uzyskaniu równomiernego oświetlenia twarzy modela, eliminując niepożądane cienie. Dobrą praktyką jest umiejętne łączenie różnych modyfikatorów, aby osiągnąć pożądany efekt, a w przypadku oświetlenia rozproszonego strumienica nie jest potrzebna.

Pytanie 37

Aby uzyskać materiał negatywowy o panchromatycznym uczuleniu, koreks powinien być załadowany

A. w oświetleniu oliwkowym

B. pod światłem żółtym

C. w całkowitej ciemności

D. przy oświetleniu pomarańczowym

Odpowiedź "w całkowitej ciemności" jest poprawna, ponieważ podczas wywoływania materiału negatywowego o uczuleniu panchromatycznym, niezbędne jest unikanie wszelkich źródeł światła, które mogą wpłynąć na emulację światłoczułą. Materiały te są niezwykle wrażliwe na światło, co oznacza, że nawet niewielka ekspozycja na światło białe może spowodować niepożądane naświetlenia i zniszczenie obrazu. Przygotowując koreks do wywoływania, należy zapewnić, że cały proces odbywa się w ciemnym pomieszczeniu, wykorzystując odpowiednie pomieszczenia do przechowywania chemikaliów oraz sprzętu. W praktyce oznacza to korzystanie z ciemni, która spełnia standardy bezpieczeństwa oraz ochrony przed światłem, aby zachować jakość zdjęć. Warto również zastosować ciemne torby do przenoszenia materiałów filmowych oraz odpowiednie akcesoria, które zapobiegają przypadkowemu naświetleniu, co jest istotne w profesjonalnym procesie fotograficznym. Zgodnie z dobrymi praktykami w fotografii analogowej, wywoływanie w całkowitej ciemności jest kluczowym elementem, aby uzyskać optymalne rezultaty wywoływania.

Pytanie 38

Kiedy wykonujemy fotografie w pomieszczeniach, w jakim celu stosuje się odbicie światła od sufitu za pomocą lampy błyskowej?

A. żeby zwiększyć kontrast oświetlenia fotografowanej sceny.

B. w celu modyfikacji temperatury barwowej dostępnych źródeł światła.

C. aby wyrównać kontrast oświetlenia naturalnego.

D. by przyciemnić cienie w obiektach znajdujących się we wnętrzu.

Wybierając inne odpowiedzi, można spotkać się z nieporozumieniami dotyczącymi podstawowych zasad oświetlenia w fotografii. Pierwsza odpowiedź sugeruje, że odbijanie światła ma na celu zmianę temperatury barwowej zastanych źródeł światła. W rzeczywistości, temperatura barwowa jest określona przez źródła światła i ich charakterystykę, a nie przez techniki odbicia światła. Odbicie nie zmienia fizycznych właściwości światła, a jedynie jego kierunek oraz intensywność. Kolejna odpowiedź dotycząca przyciemnienia cieni jest myląca; odbicie światła od sufitu zazwyczaj ma na celu zmiękczenie cieni, a nie ich przyciemnienie. Przyciemnienie cieni mogłoby prowadzić do niekorzystnych efektów, takich jak zmniejszenie detali w cieniach czy nadmierne kontrasty, co jest niepożądane w wielu sytuacjach. Zwiększenie kontrastu oświetlenia fotografowanej sceny to kolejny błąd w myśleniu, ponieważ odbicie światła od sufitu ma na celu wyrównanie i zmiękczenie ogólnego oświetlenia, a nie jego zwiększenie. Właściwe zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości zdjęć, które oddają naturę i atmosferę wnętrza, dlatego stosowanie lamp błyskowych w sposób przemyślany i zgodny z powyższymi zasadami jest niezwykle istotne w praktyce fotograficznej.

Pytanie 39

Aby uwydatnić kontury obiektu na zdjęciu, należy użyć oświetlenia

A. przednio-bocznego

B. tylnego

C. górno-bocznego

D. dolnego

Oświetlenie dolne to raczej kiepski wybór, bo światło z dołu robi cienie, które mogą krzywo wyglądać i deformować kontury obiektów. Dlatego w profesjonalnej fotografii rzadko się to stosuje. A w portretach? Można się wkurzyć, bo cienie na twarzy wyglądają nieprzyjemnie. Oświetlenie przednio-boczne też nie jest najlepsze, bo mimo że można nim uzyskać ciekawe efekty, to jednak nie podkreśla konturów. To światło z boku ogranicza głębię i spłaszcza obraz. Lepiej używać oświetlenia głównego, które powinno być na wprost obiektu. Oświetlenie górno-boczne też ma swoje wady – często tworzy zbyt mocne cienie, a w subtelnych kompozycjach potrzebne są delikatne kontury. Złe zrozumienie oświetlenia może naprawdę zepsuć zdjęcia, tracimy kontrast, szczegóły, a to jest mega ważne, niezależnie od tego, czy chodzi o fotografię produktową, czy portretową.

Pytanie 40

Jaki filtr świetlny powinien być użyty na planie zdjęciowym, aby żółty obiekt został uchwycony jako zielony?

A. Niebieskozielony

B. Czerwony

C. Szary

D. Purpurowy

Wybór filtra niebieskozielonego jest kluczowy w kontekście manipulowania percepcją kolorów w fotografii. Filtr ten działa na zasadzie absorbencji światła o określonej długości fali, co w przypadku żółtego obiektu, który składa się z fal świetlnych czerwonych i zielonych, prowadzi do zjawiska znanego jako 'kolorowe przesunięcie'. W efekcie, światło odbite od żółtego przedmiotu, przechodząc przez filtr niebieskozielony, traci część swojej intensywności w zakresie czerwonym, a intensywność zielonego zostaje uwydatniona, co skutkuje postrzeganiem danego obiektu jako zielonego. W praktyce, filtry o tym kolorze są powszechnie stosowane w fotografii krajobrazowej oraz portretowej, aby uzyskać bardziej nasycone i cieplejsze kolory, a także w pracy nad efektami artystycznymi. Użytkownicy korzystający z filtrów niebieskozielonych mogą również zauważyć poprawę kontrastu w sytuacjach o dużym oświetleniu słonecznym, co czyni je niezwykle użytecznymi w praktyce fotograficznej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej