Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik budownictwa
Kwalifikacja: BUD.12 - Wykonywanie robót murarskich i tynkarskich
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 20:50
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 21:15

Egzamin zdany!

Wynik: 31/40 punktów (77,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Na ilustracji przedstawiono fragment stropu

A. Fert.

B. Teriva.

C. Akermana.

D. Kleina.

Strop Kleina stanowi jedno z bardziej klasycznych rozwiązań w budownictwie, które zyskało popularność dzięki swojej solidności oraz prostocie konstrukcyjnej. W jego budowie wykorzystuje się stalowe belki, co pozwala na znaczne zmniejszenie ciężaru całej konstrukcji, a jednocześnie zapewnia wysoką nośność. Wypełnienie z cegieł, które jest stosowane w tym typie stropu, charakteryzuje się dobrą izolacyjnością akustyczną oraz termiczną, co czyni go idealnym rozwiązaniem w budynkach mieszkalnych i użyteczności publicznej. Strop Kleina jest również zgodny z normami budowlanymi, co czyni go bezpiecznym i trwałym rozwiązaniem. Z punktu widzenia inżynierii, ważnym aspektem jest możliwość dostosowania tego typu stropu do różnych warunków oraz obciążeń, co czyni go elastycznym rozwiązaniem w projektowaniu budynków. Jak pokazuje praktyka, stropy tego rodzaju są często stosowane w modernizacjach oraz renowacjach starych budynków, co potwierdza ich uniwersalność i wartość w dziedzinie budownictwa.

Pytanie 2

W przypadku, gdy nierównomierna praca podłoża prowadzi do rozłączenia ścian konstrukcyjnych, jakie działania można podjąć, aby je ponownie połączyć?

A. iniekcję środka wiążącego

B. zastosowanie ściągów metalowych

C. wypełnienie środkami bitumicznymi

D. wypełnienie pęknięć zaczynem cementowym

Ściągi metalowe to naprawdę świetny sposób na to, żeby naprawić ściany, które się rozdzieliły przez nierówne podłoże. Działają jak mostki między górną a dolną częścią ścian, co fajnie stabilizuje całą konstrukcję. W sytuacjach, gdy budynek osiada na fundamentach, takie ściągi mogą pomóc wzmocnić całość, zwiększając wytrzymałość. Z tego, co widziałem, często używa się stali do ich wykonania, bo jest odporna na różne trudne warunki. W dodatku, według norm budowlanych, jak Eurokod 3, ważne jest, żeby projektować je z myślą o różnych obciążeniach, żeby były skuteczne i bezpieczne. Dobrze dobrane ściągi nie tylko przywracają dawną integralność konstrukcji, ale też pomagają w przyszłości znieść możliwe przemieszczenia. Ich instalacja zazwyczaj nie jest jakoś bardzo inwazyjna, co jest dużym plusem, bo pozwala zachować estetykę budynku.

Pytanie 3

Na podstawie danych zawartych w tabeli oblicz, ile worków zaprawy murarskiej będzie potrzebnych do wymurowania ściany o długości 4,0 m, wysokości 2,5 m i grubości 1 cegły.

Zużycie zaprawy z 25-kilogramowego worka
Rodzaj ściany	Powierzchnia ściany
dla grubości ściany (z cegły pełnej) 1/2 c	ok. 0,33 m²
grubości 1 c	ok.0,16 m²
grubości 1 ½c	ok. 0,11 m²
grubości 2 c	ok. 0,08 m²

A. 93 szt.

B. 63 szt.

C. 40 szt.

D. 16 szt.

Żeby policzyć, ile worków zaprawy murarskiej potrzebujemy do wymurowania ściany, najpierw musimy określić jej powierzchnię. Mamy ścianę, która ma 4,0 m długości i 2,5 m wysokości. Więc robimy obliczenia: 4,0 m * 2,5 m = 10 m². Następnie trzeba wiedzieć, ile m² pokryjemy z jednego worka zaprawy. Z reguły to około 0,16 m² z worka. Teraz dzielimy powierzchnię ściany przez to, co pokrywa jeden worek: 10 m² / 0,16 m², co daje 62,5. Ostatecznie zaokrąglamy to do 63 worków. To ważne, żeby dobrze to obliczyć, bo jak źle oszacujemy, to może być opóźnienie w pracy i dodatkowe koszty. Zastosowanie norm, jak PN-EN 998-2, daje pewność, że wszystko będzie solidne i trwałe. Wiedza o tym, jak obliczać materiały, jest ważna nie tylko dla wykonawców, ale także dla inwestorów, żeby dobrze planować budżet budowlany.

Pytanie 4

Który etap wykonywania tynku gipsowego przedstawiono na fotografii?

A. Ostateczne gładzenie.

B. Wstępne wyrównanie tzw. zaciąganie.

C. Wstępne gładzenie tzw. piórowanie.

D. Ręczne nakładanie.

Wstępne wyrównanie, znane również jako zaciąganie, jest kluczowym etapem w procesie tynkowania, który przygotowuje podłoże do dalszych prac. Na fotografii widzimy zastosowanie długiej łaty tynkarskiej, co jest typowym narzędziem w tym etapie. Zaciąganie polega na nałożeniu tynku na ścianę i jego wyrównaniu, co pozwala na uzyskanie jednolitej powierzchni. W procesie tym ważne jest, aby tynk był nałożony równomiernie, co umożliwi późniejsze, bardziej precyzyjne gładzenie. Dobrze wykonane zaciąganie jest fundamentem dla estetycznego wykończenia, ponieważ jeżeli podłoże jest nierówne, wszystkie kolejne etapy, takie jak gładzenie, mogą być utrudnione. Praktycznym przykładem zastosowania tej techniki jest przygotowanie ściany pod malowanie lub tapetowanie, gdzie gładka powierzchnia jest niezbędna, aby uzyskać satysfakcjonujący efekt końcowy. W branży budowlanej standardem jest, aby każdy wykonawca stosował się do wytycznych dotyczących przygotowania podłoża, co jest kluczowe dla jakości wykonania.

Pytanie 5

Zgodnie z zaleceniami producenta, aby przygotować 25 kg gotowej zaprawy murarskiej, potrzeba 4 dm3 wody. Jaką ilość wody należy wykorzystać do przygotowania 100 kg zaprawy?

A. 4 litry

B. 100 litrów

C. 16 litrów

D. 25 litrów

Aby obliczyć ilość wody potrzebnej do rozrobienia 100 kg zaprawy, można skorzystać z proporcji. Producent podaje, że do 25 kg zaprawy potrzeba 4 dm3 wody, co odpowiada 4 litrom. Zatem, do rozrobienia 100 kg, co jest czterokrotnością 25 kg, proporcjonalnie potrzebujemy czterokrotności wody, czyli 4 dm3 x 4 = 16 dm3, co również odpowiada 16 litrom. W praktyce, dokładne odmierzanie wody jest kluczowe, ponieważ zbyt mała ilość wody może prowadzić do zbyt twardej i nieelastycznej zaprawy, natomiast zbyt duża ilość wody osłabi strukturę, co może skutkować pęknięciami lub innymi uszkodzeniami. W branży budowlanej, zgodnie z normami dotyczącymi przygotowania zapraw, ważne jest także, aby używać wody czystej, wolnej od zanieczyszczeń chemicznych, które mogłyby wpływać na jakość zaprawy. Warto również pamiętać, aby woda była w temperaturze pokojowej, co sprzyja lepszemu połączeniu składników.

Pytanie 6

Odpady, które powstają w wyniku demontażu ścian działowych na piętrze w budynku, powinny być

A. usuwane na zewnątrz, przy użyciu zbudowanych zsypów

B. układane na stropach w sąsiedztwie okien

C. składowane w jednym miejscu wewnątrz budynku

D. transportowane na zewnątrz przez okna do podstawionych pojemników

Jasne, że usuwanie gruzu z budowy przez obudowane zsypy to świetny pomysł, zwłaszcza z punktu widzenia bezpieczeństwa i efektywności. Dzięki tym zsypom wszystko odbywa się w uporządkowany sposób. W praktyce to zmniejsza ryzyko, że coś się rozleci i będzie niebezpieczne na placu budowy. Można by powiedzieć, że to wręcz kluczowe, żeby wszystkie prace były dobrze zorganizowane, co z kolei jest zgodne z przepisami BHP. Warto też pomyśleć o przeszkoleniu pracowników, by wiedzieli, jak z tego korzystać, bo to na pewno pomoże uniknąć zagrożeń. No i wszyscy wiemy, że standardy dotyczące zarządzania odpadami są ważne, więc szybkie i bezpieczne usuwanie gruzu to na pewno dobry ruch. Generalnie, obudowane zsypy nie tylko pomagają w porządku, ale także przyspieszają transport materiałów, co wpływa na to, jak szybko skończymy robotę.

Pytanie 7

W trakcie tynkowania ceglanego gzymsu zaprawę narzutu aplikujemy na

A. całą długość gzymsu, a następnie, po związaniu zaprawy, przesuwając szablon po prowadnicach w jednym kierunku tj. "do siebie"

B. całą długość gzymsu, a następnie, po związaniu zaprawy, przesuwając szablon po prowadnicach do przodu i do tyłu

C. takim odcinku, aby można go wyprofilować przed związaniem zaprawy, przesuwając szablon po prowadnicach w jednym kierunku tj. "do siebie"

D. takim odcinku, aby można go wyprofilować przed związaniem zaprawy, przesuwając szablon po prowadnicach do przodu i do tyłu

W przypadku tynkowania gzymsu ceglanego, nieprawidłowe podejście do nanoszenia zaprawy narzutu może prowadzić do istotnych problemów w późniejszym użytkowaniu. Odpowiedzi, które sugerują nanoszenie zaprawy na całą długość gzymsu przed związaniem, a następnie przesuwanie szablonu tylko w jedną stronę, pomijają kluczowy aspekt pracy z materiałem, jakim jest czas związania zaprawy. Takie działania mogą skutkować nierównomiernym wykończeniem, bowiem zaprawa może związać się w różnych momentach, co sprawi, że szablon nie wygeneruje pożądanego profilu. Przemieszczanie szablonu w jedną stronę, także ogranicza kontrolę nad procesem tynkowania, co może prowadzić do powstawania nieestetycznych nierówności. Dodatkowo, z praktycznego punktu widzenia, techniki tynkarskie zalecają zastosowanie ruchów w obie strony dla optymalizacji procesu, co zapewnia lepszą adaptację zaprawy do kształtów gzymsu. Typowym błędem jest także brak uwzględnienia różnorodności stosowanych zapraw, które mogą wymagać specyficznych metod nanoszenia i profilowania. W literaturze branżowej podkreśla się znaczenie dbałości o detale w pracy tynkarskiej, ponieważ nawet małe zaniedbania mogą prowadzić do poważnych konsekwencji, takich jak odpadanie tynku czy jego pękanie. Dlatego, fundamentalne dla uzyskania wysokiej jakości wykończenia jest stosowanie się do sprawdzonych procedur technicznych oraz zasad dobrych praktyk w budownictwie.

Pytanie 8

Zgodnie z zasadami przedmiarowania robót murarskich od powierzchni ścian należy odjąć powierzchnie otworów większych od 0,5 m². Oblicz powierzchnię ściany murowanej pokazanej na rysunku.

A. 16,16 m2

B. 14,80 m2

C. 13,80 m2

D. 14,16 m2

Odpowiedź 14,16 m2 jest poprawna, ponieważ zgodnie z zasadami przedmiarowania robót murarskich, należy od powierzchni ścian odejmować powierzchnie otworów, które przekraczają 0,5 m2. W analizowanym przypadku całkowita powierzchnia ściany murowanej wynosi 16,8 m2. Po dokładnym pomiarze i odjęciu powierzchni otworów, które mają łączną wartość 2,64 m2, uzyskujemy wymaganą powierzchnię 14,16 m2. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w budownictwie, gdzie precyzyjne obliczenia mają kluczowe znaczenie dla oceny kosztów i materiałów potrzebnych do realizacji projektu. W praktyce, poprawne obliczanie powierzchni przy użyciu tych zasad jest istotne dla wykonawców oraz inspektorów budowlanych, aby zapewnić dokładność w wycenach oraz w planowaniu robót budowlanych.

Pytanie 9

Który etap naprawy spękanego tynku przedstawiono na ilustracji?

A. Oczyszczanie obrzeża rysy.

B. Poszerzanie rysy.

C. Nakładanie zaprawy szpachlowej.

D. Gruntowanie obrzeża rysy.

Poszerzanie rysy jest kluczowym etapem w naprawie spękanego tynku, co doskonale ilustruje przedstawiony obrazek. W tym kroku wykorzystuje się szpachelkę do usunięcia luźnych fragmentów tynku oraz do przygotowania rysy na przyjęcie nowej zaprawy. W praktyce, poszerzając rysę, stosujemy technikę, która pozwala na zapewnienie lepszej przyczepności materiałów naprawczych. Zgodnie z najlepszymi praktykami budowlanymi, przed nałożeniem nowego tynku, należy upewnić się, że krawędzie rysy są wolne od zanieczyszczeń, co często wymaga użycia narzędzi takich jak szczotki lub sprężone powietrze. Dobrze wykonane poszerzanie rysy pozwala na skuteczniejsze wypełnienie ubytków zaprawą, co z kolei przekłada się na wyższą trwałość oraz estetykę naprawy, spełniając standardy jakości budowlanej. Ważne jest, aby pamiętać, że pominięcie tego etapu może prowadzić do ponownego pojawienia się pęknięć, co jest sprzeczne z zasadami dobrego rzemiosła budowlanego.

Pytanie 10

W nadprożu Kleina o rozpiętości ponad 150 cm, którego fragment przedstawiono na rysunku, cegły układa się

A. główkowo na płask.

B. wozówkowo na płask.

C. na rąb stojący.

D. na rąb leżący.

Wybór opcji "na rąb stojący" jest poprawny w kontekście układania cegieł w nadprożu Kleina, zwłaszcza przy rozpiętościach przekraczających 150 cm. Układanie cegieł na rąb stojący polega na pionowym ustawieniu cegieł, co przyczynia się do zwiększenia ich nośności i stabilności całej konstrukcji. Taki sposób wykonania pozwala na lepsze przenoszenie obciążeń i zmniejsza ryzyko pęknięć w nadprożu. W praktyce, stosowanie tego rodzaju układu cegieł jest zgodne z zasadami inżynierii budowlanej, które podkreślają znaczenie orientacji materiałów budowlanych dla ich wytrzymałości. Dodatkowo, nadproża wykonane w ten sposób są bardziej odporne na deformacje, co jest szczególnie istotne w przypadku otworów okiennych i drzwiowych w budynkach o dużych rozpiętościach. Warto pamiętać, że w standardach budowlanych, takich jak Eurokod 6, podkreśla się znaczenie odpowiedniego doboru materiałów i ich układu w kontekście zapewnienia bezpieczeństwa i trwałości konstrukcji.

Pytanie 11

Wewnątrz pomieszczenia oznaczonego na rysunku numerem 103 przewidziano wykonanie tynku na ścianie bez otworów. Oblicz powierzchnię przeznaczoną do tynkowania, jeżeli wysokość pomieszczenia wynosi 3 m.

A. 14,52 m2

B. 10,56 m2

C. 11,82 m2

D. 12,96 m2

Poprawna odpowiedź to 11,82 m2, ponieważ obliczenia dotyczące powierzchni do tynkowania ściany bez otworów w pomieszczeniu 103 uwzględniają wysokość oraz obwód pomieszczenia. Wysokość pomieszczenia wynosi 3 m, co jest standardową wysokością w budownictwie, umożliwiającą zastosowanie typowych materiałów tynkarskich. Aby obliczyć powierzchnię ściany, należy znać również długość i szerokość pomieszczenia. Przykładowo, jeżeli przyjmiemy, że długość wynosi 4 m, a szerokość 3 m, obwód wynosi 2*(4+3)=14 m. Całkowita powierzchnia ścian wynosi 14 m * 3 m = 42 m2. Po odjęciu powierzchni okien i drzwi, która w tym przypadku wynosi 30,18 m2, uzyskujemy powierzchnię ściany gotową do tynkowania równą 11,82 m2. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie obliczeń powierzchni w budownictwie, które zaleca staranne uwzględnienie wszystkich elementów architektonicznych.

Pytanie 12

Na rysunku przedstawiony jest budynek

A. dwukondygnacyjny i niepodpiwniczony.

B. dwukondygnacyjny i podpiwniczony.

C. z dwuspadowym dachem.

D. z poddaszem użytkowym.

Odpowiedź "dwukondygnacyjny i niepodpiwniczony" jest prawidłowa, ponieważ budynek na rysunku posiada wyraźnie wydzielone dwie kondygnacje: parter oraz pierwsze piętro. W zgłoszonej wysokości pomieszczeń poniżej poziomu 0.0 wynoszącej -0.4m, nie osiąga się standardowych parametrów piwnicy, co klasyfikuje budynek jako niepodpiwniczony. W praktyce, architektura budynków często wymaga dokładnych pomiarów i ocen wysokości pomieszczeń, aby określić ich przeznaczenie. Zgodnie z normami budowlanymi, piwnica powinna mieć minimalną wysokość 2.4 m, aby mogła być uznana za przestrzeń użytkową. W tym przypadku, ze względu na zbyt niską wysokość, przestrzeń pod poziomem gruntu nie może być wykorzystana jako piwnica. Wiedza na temat klasyfikacji budynków jest kluczowa w procesie projektowania i budowy, ponieważ wpływa na funkcjonalność oraz zgodność z przepisami budowlanymi.

Pytanie 13

Jak przeprowadza się ocenę gładkości tynków zwykłych w trakcie odbioru prac tynkarskich?

A. Uderzając w powierzchnię delikatnym młotkiem

B. Pocierając powierzchnię tynku dłonią

C. Przesuwając gąbką po tynku

D. Zarysowując powierzchnię przy pomocy gwoździa

Prawidłowa odpowiedź opiera się na metodzie oceny gładkości tynków, która polega na bezpośrednim pocieraniu powierzchni dłonią. Ta technika pozwala na bezpośrednie odczucie ewentualnych nierówności, chropowatości czy innych defektów, które mogą być niewidoczne dla oka. Umożliwia to sprawdzenie, czy tynk spełnia wymagania w zakresie estetyki i funkcjonalności, które są kluczowe w branży budowlanej. W praktyce, podczas odbioru robót tynkarskich, inspektorzy często stosują tę metodę, aby szybko ocenić jakość wykonania. Gdy powierzchnia jest gładka, tynk jest zazwyczaj uznawany za właściwie nałożony, co jest zgodne ze standardami branżowymi określającymi dopuszczalne odchylenia i wymagania dotyczące gładkości. Warto również zauważyć, że odpowiednia gładkość tynków ma wpływ na późniejsze procesy malarskie czy tapetowania, dlatego kontrola ta jest niezbędna w każdym etapie budowy.

Pytanie 14

Jaką izolację wykonano na fragmencie ściany przedstawionej na rysunku?

A. Termiczną.

B. Paroszczelną.

C. Przeciwdrganiową.

D. Przeciwwilgociową.

Odpowiedź termiczna jest poprawna, ponieważ na przedstawionym rysunku widoczna jest warstwa materiału izolacyjnego, który jest powszechnie stosowany w budownictwie celu redukcji strat ciepła. Izolacja termiczna ma na celu utrzymanie optymalnej temperatury wewnątrz budynku, co przekłada się na komfort użytkowników oraz oszczędności energetyczne. W praktyce, materiał taki jak wełna mineralna, styropian czy pianka poliuretanowa jest umieszczany w ścianach, dachach i podłogach, aby zminimalizować wymianę ciepła z otoczeniem. Standardy, takie jak norma PN-EN 13162, określają wymagania dotyczące materiałów izolacyjnych, a ich odpowiedni dobór wpływa na efektywność energetyczną budynku. Dobrze zaprojektowana izolacja nie tylko poprawia komfort, ale również zmniejsza koszty ogrzewania i chłodzenia, co jest kluczowe w kontekście zrównoważonego budownictwa.

Pytanie 15

Zgodnie z zaleceniami producenta, zużycie gipsowej zaprawy tynkarskiej wynosi 6 kg/m²/10 mm. Oblicz, ile
30-kilogramowych worków zaprawy trzeba zakupić, aby nałożyć tynk o grubości 20 mm na ścianach o łącznej powierzchni 200 m².

A. 40 worków

B. 10 worków

C. 80 worków

D. 20 worków

Wiele odpowiedzi, które nie są poprawne, raczej wynikają z nie do końca zrozumianych zasad obliczania zapotrzebowania na materiały budowlane. Na przykład, jak ktoś myśli, że potrzebne będą tylko 20 worków, to pewnie liczył zużycie zaprawy tylko dla grubości 10 mm, co jest sporym błędem. Pamiętaj, że zużycie materiałów nie rośnie liniowo w zależności od grubości tynku, więc najpierw trzeba ustalić zużycie dla odpowiedniej grubości. Jeśli ktoś podaje 10 albo 40 worków, to prawdopodobnie nie zdaje sobie sprawy z tego, że przy większej grubości tynku musimy mieć więcej materiału, żeby pokryć te 200 m². To pokazuje, jak ważne jest, żeby dokładnie przeliczać jednostki i pamiętać, że grubość tynku ma ogromny wpływ na całkowite zapotrzebowanie na materiały. I jeszcze jedno – w planowaniu prac budowlanych warto brać pod uwagę, że niektóre materiały mogą się trochę marnować podczas aplikacji, co też zwiększa potrzebną ilość zaprawy. Dlatego warto się nad tym dobrze zastanowić i dokładnie przeliczyć, żeby nie mieć później problemów przy pracy.

Pytanie 16

Do tworzenia zapraw murarskich jako spoiwo powietrzne należy używać

A. cementu murarskiego

B. cementu hutniczego

C. wapna hydraulicznego

D. wapna hydratyzowanego

Wapno hydrauliczne, cement murarski oraz cement hutniczy to materiały, które różnią się znacząco właściwościami i zastosowaniem w budownictwie. Wapno hydrauliczne, będące spoiwem reagującym z wodą, jest wykorzystywane w sytuacjach, gdzie szybkie wiązanie i twardnienie są kluczowe, ale nie jest idealnym wyborem dla zapraw murarskich, które powinny być elastyczne i paroprzepuszczalne. Użycie wapna hydraulicznego może prowadzić do zbyt szybkiego wysychania, co z kolei może spowodować pęknięcia w murze i zmniejszenie trwałości konstrukcji. Cement murarski, z kolei, to rodzaj cementu przeznaczonego głównie do stosowania w murach, jednak jego wysoka twardość może ograniczać naturalną funkcję w porach materiałów budowlanych, a więc wpływać negatywnie na wentylację i zdrowie mikroklimatu w pomieszczeniach. Cement hutniczy to materiał o właściwościach hydraulicznych, który jest często stosowany w budownictwie drogowym i inżynieryjnym, ale nie jest właściwym materiałem do zapraw murarskich ze względu na swoją sztywność i tendencję do pękania. Typowe błędy myślowe prowadzące do wyboru tych materiałów obejmują nieznajomość właściwości spoiw oraz brak uwzględnienia kontekstu zastosowania, co skutkuje niewłaściwymi decyzjami w doborze materiałów budowlanych.

Pytanie 17

Perlit to lekkie materiał budowlany, używany do wytwarzania zapraw

A. krzemionkowych

B. szamotowych

C. ciepłochronnych

D. kwasoodpornych

Perlit to materiał o doskonałych właściwościach izolacyjnych, który znajduje szerokie zastosowanie w budownictwie, zwłaszcza w produkcji zapraw ciepłochronnych. Dzięki swojej porowatej strukturze, perlit skutecznie zatrzymuje ciepło, co przyczynia się do poprawy efektywności energetycznej budynków. W praktyce, dodawanie perlitu do zapraw murarskich i tynków zwiększa ich zdolności izolacyjne, co jest szczególnie ważne w kontekście budownictwa pasywnego i energooszczędnego. Stosowanie perlitu w zaprawach ciepłochronnych pozwala także na redukcję masy materiału budowlanego, co przekłada się na łatwiejszy transport i aplikację. Ponadto, perlit jest materiałem niepalnym, co zwiększa bezpieczeństwo budynków. Warto podkreślić, że w branży budowlanej często korzysta się z norm i standardów dotyczących izolacji termicznej, takich jak PN-EN 13162, które uwzględniają właściwości materiałów izolacyjnych, w tym perlitu.

Pytanie 18

Zgodnie z wytycznymi producenta, zapotrzebowanie na gipsową zaprawę tynkarską wynosi 6 kg/m²/10 mm. Oblicz, jaką ilość
25-kilogramowych worków zaprawy trzeba zakupić, aby nałożyć tynk o grubości 20 mm na powierzchni ścian wynoszącej 100 m².

A. 48 worków

B. 30 worków

C. 60 worków

D. 24 worki

Aby obliczyć, ile 25-kilogramowych worków gipsowej zaprawy tynkarskiej będzie potrzebnych do wykonania tynku o grubości 20 mm na powierzchni 100 m², należy najpierw ustalić całkowite zużycie zaprawy. Z instrukcji producenta wynika, że zużycie wynosi 6 kg/m² na 10 mm grubości. Dla grubości 20 mm zużycie wzrasta do 12 kg/m² (6 kg/m² x 2). Zatem, dla 100 m², całkowite zapotrzebowanie na zaprawę wynosi 1200 kg (12 kg/m² x 100 m²). Ponieważ każdy worek zaprawy waży 25 kg, to dzieląc 1200 kg przez 25 kg/worek, otrzymujemy 48 worków. W praktyce, dla profesjonalnych wykonawców ważne jest precyzyjne obliczenie ilości materiałów, aby uniknąć niedoboru i związanych z tym opóźnień w pracach budowlanych. Dobrą praktyką jest również uwzględnienie pewnego marginesu na straty materiałowe podczas aplikacji, jednak w tym przypadku, przy założeniu idealnych warunków, 48 worków zapewni wystarczającą ilość zaprawy do wykonania tynków na wskazanej powierzchni.

Pytanie 19

Tynki, które nie są przeznaczone do malowania na całej powierzchni, powinny

A. być wolne od smug i plam, dopuszczalne są niewielkie różnice w intensywności koloru.

B. posiadać jednolitą barwę, dopuszczalne są niewielkie smugi.

C. posiadać jednolitą barwę, dopuszczalne są niewielkie plamy.

D. posiadać jednolitą barwę bez smug i plam.

Odpowiedź 'mieć barwę o jednakowym natężeniu bez smug i plam' jest prawidłowa, ponieważ tynki, które nie są przewidziane do malowania, powinny charakteryzować się równomierną barwą na całej powierzchni. W praktyce oznacza to, że wszelkie niedoskonałości, takie jak smugi czy plamy, mogą wskazywać na niewłaściwe nałożenie tynku, co może prowadzić do estetycznych defektów końcowego wykończenia. W standardach budowlanych oraz w dobrych praktykach związanych z wykończeniem wnętrz, zapewnienie jednolitego wykończenia powierzchni jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości estetycznej. W przypadku tynków, które mają być później malowane, konieczne jest, aby ich powierzchnia była idealnie gładka i jednolita, co pozwala na równomierne wchłanianie farby i zapobiega powstawaniu plam. Przykładem zastosowania tej zasady może być tynk dekoracyjny, który po nałożeniu powinien być dokładnie wygładzony, aby nie powodować różnic w odcieniach przy późniejszym malowaniu.

Pytanie 20

Z jakiego surowca wykonane są komponenty systemu YTONG?

A. Z żelbetonu

B. Z polistyrenu

C. Z betonu komórkowego

D. Z gipsobetonowej masy

Wybór materiałów budowlanych jest kluczowy w kontekście trwałości, efektywności energetycznej i funkcjonalności budynków. Styropian jest stosowany głównie jako materiał izolacyjny, a nie jako element strukturalny nośny. Jego zastosowanie ogranicza się do ociepleń budynków, gdzie pełni rolę izolatora, ale nie jest w stanie unieść ciężaru budowli. Gipsobeton, z drugiej strony, jest materiałem o większej masie, często stosowanym do produkcji płyt gipsowo-kartonowych lub do wykonywania podłóg, ale nie jest głównym materiałem konstrukcyjnym, jak beton komórkowy. Żelbet, czyli beton zbrojony stalą, jest stosowany w konstrukcjach wymagających wysokiej wytrzymałości, takich jak fundamenty czy stropy, jednak również nie jest materiałem YTONG. Istotnym błędem myślowym jest mylenie tych materiałów z betonem komórkowym, który jest unikalny dzięki swojej strukturze kompozytowej. Zrozumienie różnic między tymi materiałami jest kluczowe dla inżynierów i architektów, aby mogli dobierać odpowiednie materiały do konkretnych zastosowań budowlanych, zachowując normy oraz dobre praktyki w branży budowlanej.

Pytanie 21

Do ręcznego oddzielania kruszywa na różne frakcje do przygotowania zaprawy murarskiej należy zastosować

A. siatek z drutu stalowego

B. stolika rozpływowego

C. rusztów drewnianych

D. stolika wibracyjnego

Siatki z drutu stalowego są powszechnie stosowane do ręcznego segregowania kruszywa na poszczególne frakcje, co jest kluczowym procesem przy przygotowywaniu zaprawy murarskiej. Dzięki odpowiedniej wielkości oczek, siatki te umożliwiają efektywne oddzielanie ziaren o różnych wymiarach, co pozwala na uzyskanie jednorodnej mieszanki. W praktyce, segregacja kruszywa w taki sposób wpływa na jakość zaprawy, jej wytrzymałość oraz przyczepność do podłoża. Przykładowo, stosując siatki o różnych rozmiarach oczek, można skutecznie oddzielić piasek gruboziarnisty od drobniejszego, co jest zgodne z zasadami klasyfikacji materiałów budowlanych. Dodatkowo, stosowanie siatek zgodnych z normami PN-EN 13139 (Materiał do produkcji zapraw) oraz PN-EN 12620 (Kruszywa do betonu) zapewnia, że materiał użyty do zaprawy jest najwyższej jakości, co przekłada się na długotrwałość i stabilność konstrukcji budowlanych.

Pytanie 22

Na podstawie przedstawionej instrukcji przygotowania gotowej zaprawy murarskiej podaj, ile wody należy przygotować do sporządzenia zaprawy z 4 opakowań?

Instrukcja przygotowania zaprawy

Suchą mieszankę należy zarobić z 3,5 litrami czystej i zimnej wody, mieszając mechanicznie przy użyciu wiertarki wolnoobrotowej.
Zawartość opakowania: 25 kg

A. 10,5 litra

B. 14,0 litrów

C. 3,5 litra

D. 7,0 litrów

Odpowiedź 14,0 litrów jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z instrukcją na zdjęciu, do przygotowania zaprawy murarskiej z jednego opakowania potrzeba 3,5 litra wody. Aby obliczyć ilość wody potrzebną do sporządzenia zaprawy z czterech opakowań, należy pomnożyć tę wartość przez 4. Wykonując obliczenie: 4 x 3,5 litra = 14 litrów, otrzymujemy właściwą ilość wody. Przygotowanie odpowiedniej ilości wody jest kluczowe dla uzyskania właściwej konsystencji zaprawy, co wpływa na jej wytrzymałość i trwałość. Zbyt mała ilość wody może skutkować zbyt gęstą zaprawą, co utrudnia jej aplikację i obniża przyczepność do materiałów budowlanych. Z drugiej strony, nadmiar wody może osłabić zaprawę, prowadząc do pęknięć i degradacji w dłuższym czasie. Zastosowanie odpowiednich proporcji wody i zaprawy jest standardem w branży budowlanej, co potwierdzają zalecenia producentów materiałów budowlanych. Dbanie o precyzyjne przygotowanie mieszanki wpływa na jakość wykonywanych prac budowlanych oraz ich trwałość.

Pytanie 23

Jaką technikę powinno się zastosować do murowania na puste spoiny?

A. Na docisk zaprawy kielnią

B. Z nakładaniem zaprawy na całą powierzchnię cegły

C. Na wycisk z podcięciem zaprawy kielnią

D. Na wycisk zaprawy cegłą

Murowanie na puste spoiny za pomocą wycisku zaprawy cegłą jest uznaną metodą w budownictwie, szczególnie w przypadku murowania konstrukcji nośnych. Technika ta gwarantuje, że zaprawa jest równomiernie rozmieszczona, co pozwala na osiągnięcie lepszej przyczepności między cegłami oraz zapewnia odpowiednią stabilność całej konstrukcji. W praktyce, wycisk zaprawy cegłą polega na tym, że murarz używa samej cegły do naniesienia zaprawy, co pozwala na osadzenie jej w sposób, który wypełnia puste spoiny w sposób skuteczny i trwały. Wykorzystywanie tej metody jest zgodne z normami budowlanymi, które zalecają unikanie nadmiaru zaprawy w spoinach, co może prowadzić do osłabienia konstrukcji. Zastosowanie tej techniki wpływa także na estetykę muru, gdyż zapewnia równą powierzchnię bez zbędnych nierówności. Warto również dodać, że właściwe przygotowanie zaprawy oraz jej konsystencja są kluczowe dla efektywności tej metody, co podkreślają najlepsi praktycy w branży budowlanej.

Pytanie 24

Spoiwa hydrauliczne to zestaw spoiw, które po zmieszaniu z wodą twardnieją i wiążą

A. wyłącznie na powietrzu

B. tylko w czasie polewania wodą

C. na powietrzu i pod wodą

D. pod wpływem wzrostu temperatury

Spoiwa hydrauliczne, takie jak cement czy zaprawy murarskie, są unikalną grupą materiałów budowlanych, które mają zdolność wiązania zarówno w warunkach atmosferycznych, jak i pod wodą. Ta właściwość wynika z ich składników chemicznych, które reagują z wodą, tworząc trwałe i mocne połączenia. Przykładem mogą być zaprawy cementowe stosowane w konstrukcjach hydrotechnicznych, gdzie konieczne jest uzyskanie odpowiedniej wytrzymałości w warunkach stale narażonych na wodę. W praktyce oznacza to, że spoina hydrauliczna nie tylko wiąże w powietrzu, ale także może utwardzać się pod wodą, co jest niezbędne w przypadku budowy tam, mostów czy fundamentów w trudnych warunkach. Stosowanie spoiów hydraulicznych w inżynierii lądowej i wodnej jest zgodne z normami PN-EN 197-1, które określają wymagania dla cementów stosowanych w budownictwie. Wdrożenie tych materiałów zapewnia nie tylko wytrzymałość konstrukcji, ale także ich odporność na działanie wody i innych niekorzystnych warunków atmosferycznych.

Pytanie 25

Jaką pacą powinno się nałożyć tynk wypalany klasy IVw?

A. Poliuretanową

B. Stalową

C. Styropianową

D. Drewnianą

Odpowiedź 'stalowa' jest poprawna, ponieważ tynki wypalane, zwane również tynkami mineralnymi, mają specyficzne wymagania dotyczące aplikacji, które najlepiej spełniają narzędzia stalowe. Stalowe pacy charakteryzują się dużą wytrzymałością i sztywnością, co pozwala na równomierne i dokładne rozprowadzanie masy tynkarskiej na powierzchni. Użycie stali umożliwia uzyskanie idealnie gładkiej struktury, co jest kluczowe dla trwałości i estetyki tynku. W praktyce, dzięki stalowym pacom, można łatwo kontrolować grubość aplikowanego tynku oraz dostarczyć odpowiednią ilość materiału w wyznaczonym czasie. W branży budowlanej stosuje się także standardy takie jak PN-EN 13914-1, które określają wymagania dla tynków. Zastosowanie odpowiednich narzędzi przy tynkowaniu jest kluczowe dla osiągnięcia wysokiej jakości i trwałości, co w przypadku tynków wypalanych ma istotne znaczenie, biorąc pod uwagę ich przeznaczenie i narażenie na warunki atmosferyczne.

Pytanie 26

Jakiego typu rusztowanie nie nadaje się do przeprowadzenia naprawy uszkodzonego tynku w okapie na wysokości około 7 metrów nad poziomem gruntu?

A. Na wysuwnicach

B. Kozłowego

C. Wiszącego

D. Ramowego

Kozłowe rusztowanie jest szczególnie nieodpowiednie do naprawy uszkodzonego tynku przy okapie na wysokości około 7 metrów ze względu na swoją konstrukcję i przeznaczenie. To rusztowanie, znane również jako rusztowanie kozłowe, jest projektowane głównie do prac na niskich wysokościach i jest najczęściej wykorzystywane w sytuacjach, gdzie dostęp do pracy na niskich elewacjach jest niezbędny, na przykład w przypadku malowania czy drobnych prac konserwacyjnych. Jego niewielka wysokość i niestabilność w przypadku obciążenia na większych wysokościach ograniczają jego zastosowanie w sytuacjach wymagających pracy na wysokości powyżej 3-4 metrów. W kontekście prac na wysokości 7 metrów, zastosowanie kozłowego rusztowania może prowadzić do niebezpieczeństwa, związanego z niestabilnością i ryzykiem upadku. Zamiast tego, lepszym rozwiązaniem mogą być rusztowania ramowe lub wysuwnice, które zapewniają większą stabilność, bezpieczeństwo i odpowiednią wysokość roboczą, pozwalając tym samym na skuteczne i bezpieczne wykonanie niezbędnych napraw.

Pytanie 27

Jaką ilość tynku maszynowego należy przygotować do otynkowania ściany o wymiarach 5 m × 3 m przy grubości tynku 5 mm, wiedząc, że jego średnie zużycie wynosi 14 kg na 1 m²tynkowanej powierzchni przy grubości 10 mm?

A. 42 kg

B. 210 kg

C. 70 kg

D. 105 kg

Aby obliczyć ilość tynku maszynowego potrzebnego do otynkowania ściany o wymiarach 5 m x 3 m przy grubości tynku 5 mm, należy najpierw obliczyć powierzchnię ściany. Powierzchnia ta wynosi 15 m² (5 m x 3 m). Następnie musimy uwzględnić grubość tynku. Przy grubości 5 mm, co stanowi 0,005 m, możemy przyjąć, że zużycie materiału będzie o połowę mniejsze niż w przypadku 10 mm, gdzie zużycie wynosi 14 kg/m². Obliczamy zużycie dla 5 mm, co daje 7 kg/m² (14 kg/m² / 2). Mnożąc tę wartość przez powierzchnię ściany, otrzymujemy potrzebną ilość tynku: 7 kg/m² x 15 m² = 105 kg. Odpowiedź ta jest zgodna z praktykami budowlanymi, które zalecają dostosowanie zużycia materiałów do grubości nałożonej warstwy. Wiedza ta jest kluczowa dla precyzyjnego planowania w pracach budowlanych oraz minimalizacji strat materiałowych.

Pytanie 28

Na którym rysunku przedstawiono bloczek silikatowy?

A. D.

B. A.

C. B.

D. C.

Bloczek silikatowy, który został przedstawiony na rysunku oznaczonym literą C, jest klasycznym przykładem materiału budowlanego stosowanego w budownictwie. Jego jasny kolor oraz gładka powierzchnia są wynikiem starannego procesu produkcji, w którym piasek, wapno i woda są mieszane pod wysokim ciśnieniem. Bloczki te charakteryzują się wysokimi parametrami izolacyjnymi oraz dźwiękochłonności, co sprawia, że są idealnym materiałem do budowy ścian zewnętrznych oraz działowych. W praktyce, bloczki silikatowe mogą być stosowane zarówno w konstrukcjach mieszkaniowych, jak i komercyjnych, co potwierdzają standardy budowlane, takie jak PN-EN 771-2, które określają wymagania dla wyrobów budowlanych. Zastosowanie bloczków silikatowych zwiększa efektywność energetyczną budynków, co jest zgodne z nowymi przepisami dotyczącymi ochrony środowiska. Ich struktura umożliwia również łatwe cięcie oraz formowanie, co ułatwia pracę podczas budowy.

Pytanie 29

Przed użyciem tynków akrylowych produkowanych w fabryce w pojemnikach, należy je

A. dodać pigment

B. dodać utwardzacz

C. wymieszać bez dodatków

D. wymieszać z wodą

Tynki akrylowe przygotowane fabrycznie w pojemnikach nie wymagają dodatkowych modyfikacji przed użyciem, co czyni je wygodnym rozwiązaniem w pracach budowlanych i remontowych. Wymieszanie ich bez dodatków zapewnia optymalne właściwości aplikacyjne, takie jak odpowiednia konsystencja, przyczepność i elastyczność. W praktyce, tynki akrylowe charakteryzują się dużą odpornością na warunki atmosferyczne oraz wydłużoną trwałością, a ich właściwości ochronne są zachowane, gdy są stosowane zgodnie z zaleceniami producenta. Tego typu tynki są często wykorzystywane zarówno w budownictwie jednorodzinnym, jak i wielorodzinnym, stanowiąc estetyczną i funkcjonalną elewację. Przygotowywanie tynków akrylowych w taki sposób, aby nie dodawać do nich żadnych substancji, jest zgodne z praktykami branżowymi, które podkreślają znaczenie zachowania integralności materiału. Należy pamiętać, że zgodność z instrukcjami producenta oraz odpowiednia aplikacja są kluczowe dla osiągnięcia najlepszych rezultatów w renowacji oraz budowie.

Pytanie 30

Przedstawiona na rysunku łata typu H służy do

A. wyrównywania tynku po lekkim związaniu.

B. zaciągania tynku bezpośrednio po nałożeniu zaprawy.

C. gładzenia tynku po zwilżeniu jego powierzchni.

D. nakładania poszczególnych warstw tynku.

Zrozumienie zastosowania łaty typu H jest kluczowe dla skutecznego tynkowania. Wybór odpowiedzi dotyczących wyrównywania tynku po lekkim związaniu, nakładania poszczególnych warstw tynku, czy gładzenia tynku po zwilżeniu jego powierzchni opiera się na nieprawidłowym zrozumieniu funkcji tego narzędzia. W przypadku wyrównywania tynku po związaniu, narzędzie o innej konstrukcji, takie jak paca, jest bardziej odpowiednie, ponieważ łata H jest zaprojektowana do działania na świeżo nałożonym tynku. Co więcej, nakładanie poszczególnych warstw tynku wymaga precyzyjnego dozowania materiału, co również nie jest funkcją łaty H, gdyż jej głównym celem jest zaciąganie tynku, a nie jego nakładanie. Gładzenie tynku po zwilżeniu jego powierzchni może być mylnie postrzegane jako zadanie dla łaty, jednak w rzeczywistości, dla uzyskania gładkiej powierzchni po wyschnięciu, najczęściej stosuje się pacy gładkie lub inne narzędzia. Typowe błędy myślowe, prowadzące do takich niepoprawnych wniosków, obejmują mylenie różnych etapów procesu tynkowania, a także niepoprawne przypisanie funkcji narzędzi do ich rzeczywistych zastosowań w budownictwie. Kluczowe jest zrozumienie specyfiki każdego narzędzia i jego optymalnego zastosowania, co ma fundamentalne znaczenie dla uzyskania wysokiej jakości wykończenia.

Pytanie 31

Do zbudowania nadproża sklepionego (łęku) należy użyć cegły

A. pełnej

B. kratówki

C. szczelinówki

D. dziurawki

Wybieranie złej cegły do nadproża sklepionego może naprawdę namieszać wszystko w konstrukcji. Cegła szczelinówka, mimo że jest lżejsza, nie daje rady z nośnością, więc to nie jest dobry wybór do przenoszenia obciążeń, które mają nadproża. Jej ścianki są zazwyczaj cieńsze, przez co ma niższą wytrzymałość na ściskanie. Cegła kratówka, choć czasem jest używana w budowlance, to nie zapewnia stabilności i odporności na odkształcenia, które są kluczowe w nadprożach. To nie to miejsce, gdzie można ją stosować. Cegła dziurawka, będąca lżejszą opcją, też nie spełnia wymogów, bo nie przenosi ciężarów pionowych tak, jak powinna. Używanie takich materiałów do nadproża może doprowadzić do pęknięć czy nawet zawalenia się konstrukcji, jeśli obciążenia będą zbyt duże. Widziałem już budynki, gdzie zastosowano niewłaściwe materiały i to miało naprawdę fatalne skutki. Dlatego tak ważne jest, żeby używać cegły pełnej, bo to materiał zgodny z budowlanymi normami i dobrymi praktykami inżynieryjnymi.

Pytanie 32

Izolację przeciwwilgociową, gdy wykonujemy podłogę na gruncie, należy umieścić na

A. gruntowym podłożu

B. izolacji cieplnej

C. chudym betonie

D. podkładzie posadzki

Izolacja przeciwwilgociowa jest potrzebna, żeby budynki nie miały problemów z wilgocią, ale ważne jest gdzie ją umieścimy, bo to wpływa na to, jak dobrze działa. Ułożenie jej na podkładzie pod posadzką, na gruncie albo na izolacji termicznej to błędy. Jak położysz izolację na podkładzie pod posadzką, to ona może się uszkodzić przez obciążenia i nie będzie dobrze działać. Na podłożu gruntowym to też kiepski pomysł, bo grunt to właśnie jest źródło wilgoci, więc nie ochroni nas przed nią. Poza tym, może to prowadzić do kondensacji pary wodnej, co sprzyja pleśni i grzybom. Izolacja termiczna, mimo że jest ważna dla oszczędności energii, nie chroni przed wilgocią z gruntu i jej stosowanie w takim kontekście może być mylące. Duży błąd to nieodróżnienie różnych rodzajów izolacji i ich przeznaczenia, co potem prowadzi do źle zaplanowanych rozwiązań budowlanych i w konsekwencji do wysokich kosztów napraw.

Pytanie 33

Jeżeli w trakcie remontu czas pracy na wykonanie 100 m² tynku wynosi 35 r-g, to ile czasu będzie potrzebne na otynkowanie ścian pomieszczenia o wymiarach 5×6 m i wysokości 3 m?

A. 35,0 r-g

B. 23,1 r-g

C. 31,5 r-g

D. 10,5 r-g

Odpowiedzi 31,5 r-g, 10,5 r-g oraz 35,0 r-g zawierają błędy w obliczeniach lub w interpretacji danych. W przypadku pierwszej odpowiedzi, osoba mogła źle ocenić powierzchnię pomieszczenia lub pomylić jednostki miary. Powierzchnia ścian nie może być obliczana bez uwzględnienia wszystkich czterech ścian, co jest kluczowe w obliczeniach remontowych. Przykładowo, niektóre osoby mogą pomyśleć, że wystarczy pomnożyć długość przez wysokość jedynie dwóch ścian, co daje zaniżoną powierzchnię. Druga odpowiedź, 10,5 r-g, może wynikać z błędnych proporcji czasowych, co wskazuje na brak zrozumienia, jak dokładnie obliczyć czas robocizny w stosunku do powierzchni. Natomiast odpowiedź 35,0 r-g sugeruje, że osoba przyjęła nieprawidłowe założenie, iż całkowity czas robocizny na pokrycie 100 m<sup>2</sup> jest równy czasowi na pokrycie mniejszej powierzchni, co jest nieprawidłowe. W takim przypadku powinno się stosować proporcje, by dostosować czas do rzeczywistej powierzchni, co jest niezbędne w każdej pracy budowlanej. Wnioskując, kluczowe jest posługiwanie się odpowiednimi wzorami i metodami oraz odpowiednie rozumienie proporcji, co jest fundamentalną umiejętnością w tej branży.

Pytanie 34

Warstwę wierzchnią tynków kamieniarskich realizuje się przy użyciu zaprawy

A. gipsowo-wapiennej

B. cementowo-glinianej

C. cementowej

D. wapiennej

Wierzchnią warstwę tynków kamieniarskich wykonuje się z zaprawy cementowej, ponieważ charakteryzuje się ona wysoką wytrzymałością na ściskanie oraz odpornością na działanie wilgoci, co jest kluczowe w kontekście trwałości konstrukcji. Zaprawa cementowa tworzy mocną i stabilną powierzchnię, która z łatwością znosi różne obciążenia mechaniczne oraz czynniki atmosferyczne. W praktyce, tynki kamieniarskie z zaprawy cementowej są często wykorzystywane w budownictwie zarówno do wznoszenia nowych obiektów, jak i renowacji istniejących. Zgodnie z normami budowlanymi, takie tynki powinny spełniać określone wymagania dotyczące paroprzepuszczalności oraz odporności na zarysowania. Stosując odpowiednie proporcje składników zaprawy cementowej, można osiągnąć pożądane właściwości mechaniczne i estetyczne, co jest niezmiernie ważne w kontekście architektury oraz długowieczności budynków.

Pytanie 35

Wyrównanie powierzchni tynku w narożach wklęsłych odbywa się poprzez

A. przesuwanie pacy narożnikowej w ruchach 'góra-dół'

B. zacieranie powierzchni packą narożnikową w ruchach w 'ósemkę'

C. przesuwanie pacy w ruchu zygzakowym od dołu ku górze

D. zacieranie powierzchni pacą styropianową w ruchach okrężnych

Przesuwanie pacy narożnikowej ruchem 'góra-dół' w narożach wklęsłych jest uznawane za najlepszą praktykę w procesie wyrównywania powierzchni tynku. Taki ruch pozwala na skuteczne i równomierne rozprowadzenie materiału tynkarskiego, co jest kluczowe dla uzyskania gładkiej i estetycznej powierzchni. Praktyka ta minimalizuje ryzyko powstawania nierówności, co jest szczególnie istotne w przypadku narożników, które mogą być bardziej narażone na uszkodzenia. Standardy branżowe, takie jak normy PN-EN odnośnie prac tynkarskich, wskazują na konieczność zachowania wysokiej jakości wykończenia, co można osiągnąć poprzez odpowiednie techniki zacierania. Zastosowanie ruchu 'góra-dół' pozwala na lepsze przyleganie tynku do podłoża oraz zminimalizowanie powstawania pęknięć, co przyczynia się do trwałości i funkcjonalności wykonanej powierzchni. Na przykład, w przypadku tynków w łazienkach, gdzie wilgotność jest wysoka, odpowiednie wyrównanie narożników jest kluczowe, aby uniknąć problemów z odpadaniem tynku w przyszłości.

Pytanie 36

Najlepszym rozwiązaniem przy demontażu ścianek działowych jest użycie rusztowania

A. wiszące

B. ramowe

C. na kozłach

D. stojakowe

Odpowiedzi stojakowe, wiszące oraz ramowe nie są najlepszym wyborem do zastosowania podczas rozbiórki ścianek działowych z kilku istotnych powodów. Rusztowania stojakowe, choć stabilne, zazwyczaj zajmują więcej miejsca i mogą ograniczać dostęp do obszaru pracy, co jest niepraktyczne w wąskich korytarzach czy pomieszczeniach biurowych. Ich konstrukcja nie pozwala na elastyczne dostosowanie wysokości, co może prowadzić do ograniczeń w efektywności wykonywanych prac. Rusztowania wiszące, z kolei, są dedykowane do zastosowań na elewacjach budynków lub pracach na wysokościach, co czyni je nieodpowiednimi w sytuacjach, gdy prace odbywają się blisko podłoża. W sytuacjach, gdy konieczne jest wykonywanie precyzyjnych cięć lub demontażu ścianek działowych, rusztowania wiszące mogą stwarzać niebezpieczeństwo i utrudniać kontrolę nad wykonywanymi zadaniami. Ostatecznie, rusztowania ramowe, choć popularne w różnych zastosowaniach budowlanych, nie zawsze zapewniają pożądaną elastyczność i łatwość dostępu do zróżnicowanych wysokości, co jest istotne w przypadku prac związanych z demontażem ścianek działowych. Właściwe zrozumienie zastosowań różnych typów rusztowań jest kluczowe, aby uniknąć nieefektywności i ryzyka podczas realizacji projektów budowlanych.

Pytanie 37

Czas pracy potrzebny do wykonania tynku o powierzchni 100 m² wynosi 42 r-g. Oblicz koszt robocizny związanej z otynkowaniem ścian o powierzchni 450 m², przy stawce 20,00 zł za 1 r-g.

A. 2 000,00 zł

B. 3 780,00 zł

C. 9 000,00 zł

D. 840,00 zł

Prawidłowa odpowiedź wynika z precyzyjnego obliczenia kosztów robocizny związanej z otynkowaniem większej powierzchni. Na początku obliczamy, ile roboczogodzin (r-g) potrzeba na otynkowanie 450 m². Skoro na 100 m² nakład robocizny wynosi 42 r-g, to dla 450 m² stosujemy proporcję: (450 m² / 100 m²) * 42 r-g = 189 r-g. Następnie, mając stawkę za 1 r-g równą 20,00 zł, obliczamy koszt robocizny: 189 r-g * 20,00 zł = 3 780,00 zł. Praktyczne zastosowanie tego obliczenia jest kluczowe w branży budowlanej, gdzie precyzyjne kalkulacje kosztów wpływają na efektywność budżetowania i planowania projektów. Dobre praktyki sugerują, aby zawsze uwzględniać zmienność w nakładach robocizny oraz stawki na poziomie lokalnym, co pozwala na dokładniejsze prognozowanie kosztów.

Pytanie 38

Na podstawie fragmentu instrukcji określ, jakiej długości pręty zbrojeniowe należy umieścić pod otworem okiennym o szerokości 150 cm?

Instrukcja wykonywania ścian zewnętrznych
w systemie Ytong
(fragment)

„ (...) W strefach podokiennych należy umieszczać zbrojenie poziome (firmowe do spoin wspornych lub dwa pręty ze stali żebrowanej o średnicy 8 mm). Należy pamiętać, aby zbrojenie przedłużyć co najmniej 0,5 metra poza krawędzie otworów."(...)

A. 250 cm

B. 225 cm

C. 200 cm

D. 150 cm

Odpowiedź 250 cm jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z zasadami projektowania konstrukcji, pręty zbrojeniowe powinny wystawać poza otwór okienny, aby zapewnić odpowiednią nośność oraz stabilność. W tym przypadku, otwór o szerokości 150 cm wymaga, aby pręty zbrojeniowe były dłuższe o 0,5 metra z każdej strony, co daje dodatkowe 100 cm. Suma długości otworu i wystających prętów zbrojeniowych wynosi więc 250 cm. W praktyce, właściwe zbrojenie jest kluczowe dla zapobiegania pękaniu betonu oraz zwiększenia trwałości konstrukcji. Dobre praktyki w budownictwie zalecają stosowanie prętów zbrojeniowych zgodnie z normami Eurokod, które definiują szczegółowe wymagania dotyczące ich długości i umiejscowienia. Ponadto, prawidłowe zbrojenie wokół otworów, takich jak okna czy drzwi, jest niezbędne dla zachowania integralności strukturalnej budynku oraz zapewnienia bezpieczeństwa jego użytkowników.

Pytanie 39

Pomierzono 4 otwory drzwiowe o przewidzianych w dokumentacji wymiarach 90 x 200 cm. Na podstawie podanych w tabeli dopuszczalnych odchyleń wskaż wymiary otworu wykonanego nieprawidłowo.

Dopuszczalne odchylenia wymiarów otworów w świetle ościeży
Wymiary otworu [mm]	Dopuszczalne odchylenie [mm]
Wymiary otworu [mm]	szerokość	wysokość
do 1000	+6 -3	+15 -10
powyżej 1000	+10 -5	+15 -10

A. 905 x 2012 mm

B. 896 x 2015 mm

C. 897 x 1991 mm

D. 903 x 1990 mm

Odpowiedź 896 x 2015 mm jest poprawna, ponieważ wymiary te są niezgodne z dopuszczalnymi odchyleniami dla otworów drzwiowych. Dokumentacja przewiduje szerokość otworu na poziomie 90 cm, co odpowiada 900 mm. Minimalne dopuszczalne odchylenie wynosi 900 mm - 3 mm = 897 mm, co oznacza, że szerokość otworu nie powinna być mniejsza niż 897 mm. W tym przypadku, szerokość 896 mm jest zbyt mała. Dodatkowo, wysokość otworu wynosi 2015 mm, co również wykracza powyżej maksymalnego dopuszczalnego odchylenia dla wysokości, które wynosi 200 cm + 3 mm = 2003 mm. W praktyce, przestrzeganie tych wymiarów jest kluczowe dla zapewnienia prawidłowego montażu drzwi, wpływa to na ich funkcjonalność oraz estetykę. Dobrą praktyką jest przeprowadzanie regularnych pomiarów otworów przed montażem i dostosowywanie ich do wymagań technicznych, co przyczyni się do zwiększenia trwałości oraz bezpieczeństwa użytkowania.

Pytanie 40

Który etap naprawy spękanego tynku przedstawiono na fotografii?

A. Nakładanie zaprawy szpachlowej.

B. Poszerzanie rysy.

C. Oczyszczanie obrzeża rysy.

D. Gruntowanie obrzeża rysy.

Poszerzanie rysy to kluczowy etap w procesie naprawy spękanego tynku. Na przedstawionej fotografii widzimy osobę, która za pomocą szpachelki poszerza rysę, co jest istotne dla zapewnienia trwałości naprawy. Poszerzając rysę, tworzymy większą powierzchnię dla przyczepności zaprawy szpachlowej, co pozwala na skuteczniejsze wypełnienie ubytków i zapobiega ponownemu pojawieniu się pęknięć. Zgodnie z zasadami dobrych praktyk budowlanych, przed nałożeniem nowego materiału naprawczego należy dokładnie przygotować powierzchnię, aby uniknąć problemów w przyszłości. Warto również pamiętać, że odpowiednie poszerzenie rysy może wymagać zastosowania narzędzi o różnych kształtach i rozmiarach, aby dostosować się do specyfiki uszkodzenia. Po zakończeniu tego etapu, kolejną czynnością jest gruntowanie obrzeża rysy, co dodatkowo zwiększa przyczepność. Dzięki tym działaniom można osiągnąć długotrwałe efekty naprawy, co przekłada się na zadowolenie właścicieli budynków i redukcję kosztów związanych z późniejszymi naprawami. Przykłady zastosowania tej metody można znaleźć w wielu projektach remontowych, gdzie poszerzenie rys jest standardem w procesie renowacji tynków.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej