Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.04 - Wykonywanie badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 16:19
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 16:39

Egzamin zdany!

Wynik: 24/40 punktów (60,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Na schemacie przedstawiono procesy, które zachodzą podczas przygotowania próbek do badań z wykorzystaniem

A. spektroskopii atomowej.

B. nefelometrii i turbidymetrii.

C. chromatografii cieczowej.

D. chromatografii gazowej.

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi może wynikać z niepełnego zrozumienia specyfiki technik analitycznych. Chromatografia gazowa, na przykład, jest techniką separacyjną, która polega na rozdzielaniu składników mieszaniny w fazie gazowej, co nie obejmuje procesów takich jak rozpylanie czy atomizacja. W przypadku chromatografii cieczowej, również mamy do czynienia z separacją, ale w fazie ciekłej, co również nie odpowiada przedstawionym procesom na schemacie. Nefelometria i turbidymetria to techniki optyczne służące do pomiaru rozpraszania światła przez cząstki w roztworze, co również nie odnosi się do opisanego procesu przygotowania próbek do spektroskopii atomowej. Często w analizach chemicznych mylnie przypisuje się różne techniki do tego samego rodzaju procesów, co prowadzi do nieporozumień. Kluczowe jest zrozumienie, że spektroskopia atomowa opiera się na tworzeniu wolnych atomów z próbki, co jest fundamentalnie różne od procesów separacyjnych w chromatografii czy analiz optycznych w nefelometrii. Odpowiednie zrozumienie tych różnic jest niezbędne do właściwego doboru metod analitycznych oraz osiągnięcia wiarygodnych wyników w badaniach laboratoryjnych.

Pytanie 2

Jakim urządzeniem określa się temperaturę zapłonu oleju opałowego?

A. urządzeniem Marcussona

B. kriometrem

C. urządzeniem Orsata

D. bombą kalorymetryczną

Aparat Marcussona to urządzenie stosowane do pomiaru temperatury zapłonu substancji ciekłych, w tym oleju opałowego. Jest to szczególnie istotne w kontekście bezpieczeństwa, ponieważ temperatura zapłonu określa, przy jakiej temperaturze dany materiał może zacząć wydzielać opary, które mogą się zapalić. W praktyce, zrozumienie i pomiar tej temperatury są kluczowe dla transportu, składowania i użytkowania olejów opałowych w różnych aplikacjach przemysłowych i energetycznych. Standardy branżowe, takie jak ASTM D93, opisują procedury oraz wymagania dotyczące pomiaru temperatury zapłonu, co czyni aparat Marcussona istotnym narzędziem w laboratoriach analizujących oleje i paliwa. Przykładowo, w przemyśle energetycznym znajomość temperatury zapłonu oleju opałowego jest niezbędna do oceny ryzyka pożaru oraz do określenia odpowiednich metod przechowywania i transportu tych substancji.

Pytanie 3

Obecność skrobi w bulwie ziemniaka można wykryć, stosując

A. sudanu III.

B. stężonego kwasu azotowego (V).

C. płynu Lugola.

D. świeżo wytrąconego wodorotlenku miedzi (II).

Zarówno Sudan III, jak i stężony kwas azotowy (V) oraz świeżo wytrącony wodorotlenek miedzi (II) są substancjami chemicznymi, które nie są dedykowane do wykrywania skrobi. Sudan III to barwnik, który wchodzi w reakcje z lipidami, a nie ze skrobią, co powoduje, że nie może być stosowany do tego celu. Stężony kwas azotowy (V), znany ze swoich silnych właściwości utleniających, jest używany głównie w reakcjach chemicznych związanych z azotem i nie ma związku z detekcją skrobi. Użytkowanie go w tym kontekście może prowadzić do błędnych wniosków, ponieważ nie współdziała z polisacharydami, jakimi są skrobia. Wodorotlenek miedzi (II) jest często wykorzystywany w testach Fehlinga do wykrywania cukrów redukujących, a nie skrobi. Mylne zastosowanie tego odczynnika w kontekście detekcji skrobi wynika z nieporozumienia dotyczącego ich funkcji. Fundamentalne błędy myślowe w tej kwestii obejmują pomylenie charakterystyki reakcji chemicznych oraz nieznajomość specyfiki substancji reagujących. Właściwe rozumienie, jakie odczynniki są stosowane do analizy skrobi, jest kluczowe, aby nie tylko uniknąć błędnych wyników, ale również aby prawidłowo stosować metody analityczne zgodnie z wytycznymi naukowymi.

Pytanie 4

Zespół enzymów, obecny zarówno w organizmach roślinnych, jak i zwierzęcych, który katalizuje proces hydrolizy wiązań peptydowych w białkach oraz peptydach, to

A. proteazy

B. lipazy

C. hydrolazy

D. ligazy

No, wybór ligaz to nie jest najlepszy pomysł. Ligazy robią coś zupełnie innego niż proteazy. One łączą większe cząsteczki, a proteazy zajmują się ich rozkładem. Tak więc ligazy nie rozkładają wiązań peptydowych. Hydrolazy to oczywiście szersza klasa enzymów, które też zajmują się hydrolizą, ale nie są nastawione wyłącznie na wiązania peptydowe. Ich zadanie to raczej rozkładanie różnych chemikaliów z pomocą wody. A jeśli chodzi o lipazy, to też nie są one odpowiednie, bo rozkładają tłuszcze, a nie białka. Wiesz, ważne jest, żeby znać różnice między enzymami, bo jak się je pomyli, to mogą być kłopoty w badaniach i zastosowaniach klinicznych. Lepiej wiedzieć, co kto robi!

Pytanie 5

Aby przeprowadzić analizę gleby, przygotowuje się jej zawiesinę w wodzie destylowanej lub w roztworze neutralnej soli, na przykład KCl, w celu określenia jej

A. kwasowości

B. przepuszczalności

C. odczynu

D. wilgotności

Odpowiedź dotycząca odczynu gleby jest prawidłowa, ponieważ zawiesina gleby przygotowywana w wodzie destylowanej lub w roztworze KCl służy do pomiaru pH, które jest miarą kwasowości lub zasadowości gleby. Odczyn jest istotnym parametrem, wpływającym na dostępność składników odżywczych dla roślin, a także na aktywność mikroorganizmów w glebie. Analiza odczynu gleby jest niezbędna dla rolników i ogrodników, ponieważ pozwala na odpowiednie dostosowanie nawożenia oraz na wybór odpowiednich roślin do danego typu gleby. Standardowe metody pomiaru pH obejmują oznaczanie odczynu w wodzie destylowanej lub w roztworach solnych, co zapewnia wiarygodne wyniki. Przykładem praktycznego zastosowania jest przygotowanie gleby do uprawy roślin, gdzie znajomość odczynu pozwala na wprowadzenie odpowiednich korekt, takich jak dodanie wapna w przypadku gleby kwaśnej czy siarki w przypadku gleby zasadowej.

Pytanie 6

W zamieszczonym opisie przedstawiono fragment instrukcji obsługi

Umieść probówki w adapterach. Zawsze umieszczaj probówki symetrycznie celem prawidłowego wyważenia rotora. W przypadku użycia tylko jednej probówki niezbędne jest umieszczenie przeciwwagi po stronie przeciwnej. Po zamknięciu pokrywy zostaje ona automatycznie zablokowana ...

A. wirówki laboratoryjnej.

B. wyparki próżniowej.

C. cieplarki.

D. pieca muflowego.

Odpowiedź na pytanie jest prawidłowa, ponieważ opisany fragment instrukcji obsługi odnosi się do operacji związanych z wirówkami laboratoryjnymi. W kontekście tych urządzeń szczególne znaczenie ma prawidłowe umieszczanie próbek w rotorze, co zapewnia ich odpowiednie wyważenie. Każda wirówka wymaga symetrycznego rozmieszczenia próbek, aby uniknąć niepożądanych drgań, które mogą wpłynąć na wyniki eksperymentów. W przypadku wirówek laboratoryjnych, istotne jest także użycie przeciwwag, co jest kluczowe dla stabilności urządzenia podczas pracy. Dodatkowo, automatyczne zablokowanie pokrywy po zamknięciu jest standardem bezpieczeństwa, który zapobiega przypadkowemu otwarciu wirówki podczas jej działania. Wszystkie te cechy świadczą o tym, że opisane w instrukcji operacje są charakterystyczne dla wirówek laboratoryjnych, które są powszechnie stosowane w laboratoriach chemicznych i biologicznych do separacji składników mieszanin na podstawie ich gęstości.

Pytanie 7

Rysunek przedstawia poszczególne etapy wykonania preparatu mikroskopowego utrwalonego. Cyfrą 3 oznaczono

A. barwienie preparatu.

B. suszenie rozmazu.

C. naniesienie kropli wody.

D. wykonanie rozmazu.

Wykonanie rozmazu, oznaczone cyfrą 3 na przedstawionym rysunku, jest kluczowym etapem w przygotowywaniu preparatu mikroskopowego. Proces ten polega na równomiernym rozprowadzeniu próbki na szkiełku mikroskopowym, co umożliwia uzyskanie cienkiej warstwy materiału do dalszej analizy. Przygotowanie rozmazu wymaga precyzyjnego użycia szkiełka nakrywkowego lub krawędzi innego szkiełka, które pozwala na uzyskanie pożądanej grubości warstwy. Dobrze wykonany rozmaz zapewnia optymalne warunki obserwacji, co jest istotne dla uzyskania wyraźnych i czytelnych wyników badań mikroskopowych. Warto też pamiętać, że wykonanie rozmazu ma zastosowanie nie tylko w biologii, ale również w diagnostyce medycznej, gdzie umożliwia ocenę komórek krwi czy mikroorganizmów. W standardach przygotowania preparatów mikroskopowych, takich jak te zalecane przez Międzynarodowe Towarzystwo Mikroskopowe, wskazuje się na znaczenie tego etapu w kontekście uzyskiwania wiarygodnych wyników.

Pytanie 8

Jakie warunki powinny panować w pomieszczeniu, w którym znajdują się wagi?

	Temperatura	Wilgotność
A.	20-25 °C	30-80%
B.	20-25 °C	20-60%
C.	15-30 °C	30-80%
D.	15-30 °C	20-60%

A. C.

B. B.

C. A.

D. D.

Wybór odpowiedzi, która nie uwzględnia odpowiednich warunków środowiskowych dla wag, prowadzi do wielu nieporozumień i potencjalnych błędów w wynikach pomiarów. Nieprawidłowe warunki, takie jak zbyt wysoka lub zbyt niska temperatura, a także niewłaściwa wilgotność, mogą znacząco wpłynąć na funkcjonalność wag i ich dokładność. W praktyce, niejednokrotnie zdarza się, że użytkownicy nie zwracają uwagi na to, że waga może zmieniać swoje parametry w odpowiedzi na zmiany temperatury otoczenia. Na przykład, w pomieszczeniach, gdzie temperatura przekracza 25°C, materiał użyty do budowy wagi może się rozszerzać, co prowadzi do błędnych pomiarów. Podobnie, zbyt niska temperatura może powodować kondensację wilgoci, co z kolei powoduje problemy z elektroniką wewnętrzną. Niezrozumienie wpływu warunków środowiskowych na funkcjonowanie wag jest typowym błędem, który może prowadzić do nieodpowiednich decyzji w zakresie przeprowadzania pomiarów w laboratoriach czy zakładach produkcyjnych. Aby uniknąć takich problemów, istotne jest stosowanie się do zaleceń dotyczących temperatury i wilgotności, co przekłada się na jakość i rzetelność wyników ważenia.

Pytanie 9

Korzystając ze wzoru, oblicz zawartość tlenu (w procentach nasycenia X) w próbce wody, jeżeli stężenie rozpuszczonego w niej tlenu wynosi 7,7 mg/dm³, a temperatura wody jest równa 284 K.

Temperatura °C	Rozpuszczalność O₂ mg/dm³
0	14,64
1	14,22
3	13,44
5	12,74
7	12,11
9	11,53
11	11,00
13	10,53
15	10,08
17	9,66
19	9,27

X =

a · 100%

gdzie:
a – oznaczona zawartość tlenu rozpuszczonego w wodzie, mg/dm³
b – rozpuszczalność O₂, mg/dm³

A. 70%

B. 60%

C. 90%

D. 80%

Obliczając, ile procent tlenu jest nasycone w wodzie, można zauważyć, że to bardzo ważna rzecz w różnych dziedzinach, jak biologia, ekologia czy inżynieria środowiska. Używając wzoru X = (a / b) * 100%, gdzie 'a' to stężenie tlenu, a 'b' to maksymalne stężenie tlenu, które woda może przyjąć w danej temperaturze, można łatwo dojść do wyniku. Jeżeli stężenie tlenu wynosi 7,7 mg/dm³, to potrzebujemy znanej wartości 'b', a dla temperatury 284 K wynosi ona około 11 mg/dm³. Po wstawieniu danych mamy: X = (7,7 / 11) * 100% = 70%. To oznacza, że nasza woda jest na poziomie 70% nasycenia tlenem. Takie obliczenia są naprawdę przydatne, gdy zbadamy, jak zanieczyszczenia wpływają na życie w wodzie albo w hydroponice, gdzie tlen jest mega ważny dla zdrowia roślin.

Pytanie 10

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 11

Na rysunku przedstawiono schemat szklanej elektrody zespolonej. Cyfrą 1 oznaczono

A. elektrolit wewnętrzny.

B. elektrodę pomiarową.

C. elektrodę odniesienia.

D. diafragmę.

Na rysunku widzisz elektrodę odniesienia, zaznaczoną cyfrą 1. To ważny element w szklanej elektrody zespolonej, bo pomaga w dokładnym pomiarze pH. Elektroda odniesienia daje nam stały potencjał, co jest kluczowe, jeśli chcemy otrzymać wiarygodne wyniki. Niezależnie od tego, co mamy w roztworze, ta elektroda sprawia, że pomiary są stabilne, co zgadza się z tym, co wiemy o metrologii chemicznej. W laboratoriach, w analizach chemicznych czy kontrolach jakości, jej rola jest naprawdę istotna. Przykładowo, przy badaniach pH w nawozach czy żywności, gdzie liczy się każdy szczegół, korzystanie z elektrody odniesienia to standard, żeby uniknąć błędów wynikających z fluktuacji potencjału. Pamiętaj, że elektrody muszą być odpowiednio utrzymywane – regularne czyszczenie i kalibracja to klucz do dokładności pomiarów.

Pytanie 12

Analizując próbkę wody powierzchniowej stwierdzono, że zawartość azotanów wynosi 4,5 mg/dm³, siarczanów 120 mg/dm³, a stężenie jonów chlorkowych 180 mg/dm³. Na podstawie danych zawartych w tabeli wskaż klasę czystości wody, z której została pobrana próbka.

Wartości graniczne wskaźników jakości wody w klasach jakości wód powierzchniowych
Wskaźnik [mg/dm³]	I klasa czystości	II klasa czystości	III klasa czystości	IV klasa czystości	V klasa czystości
Wskaźnik [mg/dm³]	Wartości dopuszczalne
azotany	5,0	15,0	25,0	50,0	>50,0
siarczany	100	150	250	300	> 300
chlorki	100	200	300	400	> 400

A. III klasa czystości.

B. I klasa czystości.

C. II klasa czystości.

D. IV klasa czystości.

Odpowiedź wskazująca na II klasę czystości wody jest poprawna, ponieważ wartości stężenia azotanów, siarczanów i jonów chlorkowych mieszczą się w granicach dopuszczalnych norm dla tej klasy. Zgodnie z Polskim Normą PN-EN 3902, II klasa czystości wody powierzchniowej charakteryzuje się określonymi limitami dla różnych zanieczyszczeń. Azotany nie powinny przekraczać 10 mg/dm³, siarczany 250 mg/dm³, a stężenie jonów chlorkowych 200 mg/dm³. Przykładowo, w kontekście monitorowania jakości wód w rzekach, klasyfikacja ta jest kluczowa dla oceny stanu ekosystemów wodnych oraz dla podejmowania decyzji dotyczących ochrony środowiska. Zastosowanie odpowiednich metod analitycznych, takich jak spektroskopia czy chromatografia, umożliwia dokładne określenie poziomu tych substancji, co jest niezbędne do oceny jakości wód i ich przydatności do różnych celów, od rekreacyjnych po przemysłowe.

Pytanie 13

Skręcalność optyczną cukrów mierzy się przy użyciu

A. areometru

B. refraktometru

C. spektrofotometru

D. polarymetru

Refraktometr to przyrząd optyczny stosowany do pomiaru współczynnika załamania światła, co w praktyce pozwala na określenie stężenia roztworów, ale nie jest odpowiedni do pomiaru skręcalności właściwej cukrów. Użytkownik mogą pomylić te dwa urządzenia, jednak ich zastosowanie jest różne. Areometr mierzy gęstość cieczy na podstawie wyporu, co również nie jest związane z pomiarem skręcalności optycznej. W kontekście analizy cukrów, pomiar gęstości nie dostarcza informacji na temat struktury optycznej substancji, co czyni areometr niewłaściwym narzędziem do tej aplikacji. Spektrofotometr, z drugiej strony, mierzy ilość światła pochłanianego przez substancję, co również nie odpowiada na potrzeby związane z pomiarem skręcalności. Użytkownicy mogą błędnie sądzić, że te metody są wymienne; jednak każda z nich ma swoje specyficzne zastosowania i nie można ich stosować zamiennie w analizach związanych z cukrami. Kluczowe jest zrozumienie, że pomiar skręcalności właściwej wymaga zastosowania odpowiednich technik i narzędzi, aby uzyskać dokładne i wiarygodne dane, co jest istotne w kontekście przemysłowym oraz badawczym.

Pytanie 14

Jaką metodę kontroli stanu mikrobiologicznego powietrza opisano w ramce?

Otwarte płytki Petriego z podłożem stałym pozostawiono na 30 minut na wysokości 1 metra od podłogi, a następnie inkubowano przez 48 godzin w temperaturze 37°C. Po tym czasie wyhodowane kolonie zliczono i zidentyfikowano ich szczepy.

A. Sedymentacyjną.

B. Zderzeniową.

C. Odśrodkową.

D. Filtracyjną.

Metoda sedymentacyjna, opisana w ramce, jest kluczowym narzędziem w ocenie stanu mikrobiologicznego powietrza. Polega ona na umieszczeniu otwartych płyt Petriego z odpowiednim podłożem w wybranym miejscu na określony czas, co pozwala na sedymentację (osiadanie) mikroorganizmów unoszących się w powietrzu. Osiadanie mikroorganizmów na powierzchni pożywki następuje na skutek grawitacji, co sprawia, że ta metoda jest stosunkowo prostym, ale skutecznym podejściem do monitorowania jakości powietrza. Po inkubacji, która zazwyczaj trwa od 24 do 48 godzin, kolonie mikroorganizmów są zliczane i identyfikowane, co umożliwia oszacowanie ich liczby oraz rodzaju. Metoda ta jest powszechnie stosowana w laboratoriach mikrobiologicznych oraz w przemyśle farmaceutycznym i spożywczym, gdzie kontrola środowiska jest niezbędna do zapewnienia zgodności z normami jakości. Warto również zaznaczyć, że stosowanie tej metody jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz lokalnymi standardami ochrony zdrowia.

Pytanie 15

W jakiej metodzie analizy instrumentalnej wykorzystuje się zdolność substancji optycznie aktywnej do skręcania płaszczyzny światła spolaryzowanego?

A. W refraktometrii

B. W polarymetrii

C. W turbidymetrii

D. W nefelometrii

Polarymetria to technika analityczna, która wykorzystuje zdolność substancji optycznie czynnej do skręcania płaszczyzny światła spolaryzowanego. Zjawisko to jest kluczowe w badaniu substancji, które wykazują optyczną aktywność, takich jak cukry, aminokwasy oraz niektóre leki. Pomiar kątów skręcenia światła pozwala na określenie stężenia substancji w roztworze, co jest niezwykle przydatne w różnych dziedzinach, takich jak przemysł farmaceutyczny, spożywczy czy chemia analityczna. Na przykład, w przemyśle spożywczym polarymetria jest wykorzystywana do oznaczania stężenia glukozy w syropach, co jest zgodne z normami ISO dotyczącymi analizy jakościowej. Technika ta jest również stosowana w badaniach naukowych, aby ocenić właściwości chiralne nowych związków chemicznych. Polarymetryczne metody analizy są cenione za swoją precyzję i szybkość, co czyni je standardem w wielu laboratoriach analitycznych.

Pytanie 16

W dwóch nieoznaczonych probówkach znajdują się roztwory: w jednej – glukozy, a w drugiej - sacharozy. Jakiego odczynnika trzeba użyć, aby rozpoznać glukozę?

A. Świeżo strącony wodorotlenek miedzi(II)

B. Roztwór chlorku żelaza(III)

C. Stężony kwas azotowy(V)

D. Roztwór jodu w jodku potasu

Świeżo strącony wodorotlenek miedzi(II) to odczynnik, który umożliwia wykrycie glukozy w roztworze poprzez reakcję redukcji. W tej reakcji, glukoza działa jako reduktor, co oznacza, że ma zdolność do oddawania elektronów. W obecności wodorotlenku miedzi(II), który jest niebieskim związkiem, dochodzi do utworzenia miedzi metalicznej, co objawia się zmianą koloru roztworu z niebieskiego na ceglastoczerwony. Tego typu reakcja jest wykorzystywana w testach jakościowych, takich jak próba Benedicta, która jest standardowym testem w chemii analitycznej do identyfikacji cukrów redukujących, takich jak glukoza. Ważne jest zrozumienie, że nie wszystkie monosacharydy posiadają tę właściwość, a jej zastosowanie jest kluczowe w diagnostyce medycznej, na przykład w badaniach stężenia glukozy w moczu, co może być pomocne w diagnozowaniu cukrzycy.

Pytanie 17

Wskaż, w jakim rodzaju analizy stosowany jest sprzęt przedstawiony na rysunku.

A. Jakościowej.

B. Strukturalnej.

C. Fizykochemicznej.

D. Ilościowej.

Odpowiedź 'Ilościowej.' jest poprawna, ponieważ sprzęt przedstawiony na rysunku, najprawdopodobniej kolba miarowa, jest kluczowym narzędziem w analizie ilościowej. Kolby miarowe służą do dokładnego pomiaru objętości cieczy, co jest niezbędne w chemii analitycznej. Dzięki precyzyjnym pomiarom, możliwe jest przygotowywanie roztworów o określonym stężeniu, co jest niezbędne w wielu eksperymentach i analizach. Przykładowo, w titracji, dokładność w odmierzaniu reagentów przekłada się na precyzję wyników analizy. W branży chemicznej, standardy takie jak ISO 8655 definiują wymagania dotyczące sprzętu pomiarowego, co podkreśla znaczenie precyzyjnych narzędzi w laboratoriach. W kontekście analizy ilościowej, każdy błąd w pomiarze może prowadzić do poważnych konsekwencji, dlatego tak istotne jest korzystanie z odpowiednich narzędzi.

Pytanie 18

Reakcja ksantoproteinowa umożliwia identyfikację aminokwasu, który zawiera w swojej budowie

A. dwie grupy aminowe

B. dwie grupy karboksylowe

C. pierścień aromatyczny

D. łańcuch alifatyczny

Odpowiedzi dotyczące obecności dwóch grup aminowych, dwóch grup karboksylowych oraz łańcucha alifatycznego w kontekście reakcji ksantoproteinowej są nieprawidłowe z kilku powodów. Aminokwasy zawierające dwie grupy aminowe czy dwie grupy karboksylowe są typowo związane z ich strukturą chemiczną, jednak te cechy nie mają związku z przeprowadzaniem reakcji ksantoproteinowej. Reakcja ta jest ściśle związana z obecnością pierścienia aromatycznego, który jest kluczowy dla nitrowania, co jest podstawą wykrywania niektórych aminokwasów. Z kolei aminokwasy o łańcuchu alifatycznym, jak alanina czy leucyna, nie zawierają pierścienia aromatycznego, co sprawia, że nie będą reagować w sposób charakterystyczny w tej reakcji. Często pojawiają się błędy myślowe, gdy studenci mylą różne cechy strukturalne aminokwasów, co prowadzi do błędnych wniosków. Zrozumienie różnicy między grupami funkcyjnymi oraz ich wpływem na właściwości chemiczne oraz biologiczne aminokwasów jest kluczowe w biochemii. Kluczowym elementem w analizie chemicznej jest zrozumienie, że reakcje detekcyjne są specyficzne dla danej struktury molekularnej, w tym przypadku dla obecności pierścieni aromatycznych, a nie dla innych grup funkcyjnych.

Pytanie 19

Jaką metodą można ustalić ilość tłuszczów w produktach pochodzenia roślinnego?

A. Dole.

B. Refraktometryczną.

C. Hanusa.

D. Ekstrakcyjną.

Metoda ekstrakcyjna to jedna z najpopularniejszych technik oznaczania zawartości tłuszczów w produktach roślinnych. Polega ona na rozpuszczeniu tłuszczu z próbki w odpowiednim rozpuszczalniku, najczęściej w eterze naftowym lub chloroformie. Po oddzieleniu fazy zawierającej tłuszcze, można je zważyć, co pozwala określić ich zawartość w badanym materiale. Ekstrakcja jest stosunkowo prostą metodą i daje wyniki, które są zgodne z międzynarodowymi standardami, takimi jak AOAC. W praktyce, technika ta jest szeroko stosowana w przemyśle spożywczym, zwłaszcza przy analizie olejów roślinnych, margaryn oraz innych tłuszczy. Dodatkowo, metoda ta umożliwia także oznaczanie zawartości tłuszczu w paszach, co ma kluczowe znaczenie dla jakości żywności dla zwierząt. Z tego względu, technika ekstrakcyjna jest nie tylko uznawana za standardową, ale także efektywną metodę badawczą w różnych dziedzinach związanych z analizą chemiczną.

Pytanie 20

Lakmus to wskaźnik pH, który w roztworze zasadowym zmienia kolor na

A. żółty

B. czerwony

C. fioletowy

D. niebieski

Wskaźnikiem pH, takim jak lakmus, można łatwo określić pH roztworu, ale niektóre odpowiedzi mogą prowadzić do nieporozumień dotyczących chemicznych właściwości tego wskaźnika. W przypadku zasadowego roztworu, który powinien przyjmować barwę niebieską, niektórzy mogą myśleć, że przyjmuje on barwę żółtą, co jest błędne. Zasadowe roztwory, charakteryzujące się wysokim stężeniem jonów hydroksylowych, powodują reakcję, w wyniku której lakmus zmienia kolor na niebieski. Żółta barwa jest typowa dla wskaźników pH, takich jak fenoloftaleina, w roztworach o pH bliskim neutralnemu, ale nie dotyczy lakmusu w kontekście zasadowym. Barwa czerwona, z kolei, jest charakterystyczna dla lakmusu w roztworach kwasowych, co również może prowadzić do błędnych interpretacji. Użytkownicy mogą mylnie sądzić, że zasadowe roztwory przyjmują czerwony kolor, co wynika z nieprawidłowego zrozumienia mechanizmu działania wskaźników. Ponadto kolor fioletowy jest efektem mieszania różnych wskaźników, a lakmus nie przyjmuje tej barwy w klasycznych warunkach. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że wskaźniki zmieniają kolory w zależności od pH roztworu, a mylące interpretacje mogą prowadzić do błędnych wniosków i niedokładnych wyników w analizach chemicznych. W związku z tym, ważne jest, aby przy prowadzeniu badań chemicznych stosować odpowiednie metody analityczne oraz zachować zgodność z zasadami dobrych praktyk laboratoryjnych.

Pytanie 21

W ramce scharakteryzowano odczynniki

Łączą się z danym jonem ubocznym, wiążąc go w trwałe zespoły i tym samym wyłączają go z udziału w roztworze lub obniżają znacznie jego stężenie.

A. grupowe.

B. specyficzne.

C. maskujące.

D. selektywne.

Odpowiedź "maskujące" jest poprawna, ponieważ dotyczy odczynników chemicznych, które mają zdolność do tworzenia kompleksów z określonymi jonami, co prowadzi do ich wyłączenia z dalszych reakcji chemicznych. Przykładem zastosowania odczynników maskujących jest ich użycie w analizie chemicznej, gdzie dany jon może interferować z pomiarami. W takim przypadku stosuje się odczynniki maskujące, aby związać ten jon i zapobiec jego wpływowi na wyniki analizy. Na przykład, przy oznaczaniu jonów metali, takich jak miedź czy żelazo, można zastosować EDTA jako odczynnik maskujący, który kompleksuje niepożądane jony, eliminując ich wpływ na wyniki. Warto również podkreślić, że stosowanie odczynników maskujących jest zgodne z dobrymi praktykami laboratoryjnymi, co pozwala uzyskać dokładne i powtarzalne wyniki. W kontekście standardów branżowych, znajomość właściwości odczynników maskujących jest kluczowa, aby unikać błędów w analizach i interpretacjach chemicznych.

Pytanie 22

Oceniając organoleptycznie wodę przeznaczoną do picia przez ludzi, należy określić między innymi

A. całkowitą liczbę mikroorganizmów.

B. zapach.

C. bakterie grupy coli.

D. pH.

Analiza organoleptyczna wody przeznaczonej do spożycia to istotny proces oceny jakości wody, który obejmuje różne aspekty sensoryczne, w tym zapach. Zapach wody jest jednym z kluczowych wskaźników jej czystości i jakości. Woda o nieprzyjemnym zapachu może wskazywać na obecność zanieczyszczeń, takich jak związki organiczne, bakterie czy chemikalia, co może wpływać na zdrowie ludzi. Zgodnie z normami, takimi jak PN-EN 15204, wymagane jest przeprowadzanie regularnych analiz jakości wody, w tym pomiaru zapachu. Praktyczne zastosowanie analizy organoleptycznej pozwala na wczesne wykrycie nieprawidłowości w jakości wody, co jest niezwykle ważne dla ochrony zdrowia publicznego. Na przykład, w systemie monitorowania jakości wody w miastach, analizy organoleptyczne są przeprowadzane regularnie, co pozwala na szybką reakcję w przypadku wykrycia problemów. W związku z rosnącymi obawami o jakość wody pitnej, znajomość kryteriów oceny organoleptycznej, w tym zapachu, staje się kluczowa dla zapewnienia bezpieczeństwa konsumentów.

Pytanie 23

Ze względu na zmieniającą się podczas miareczkowania objętość badanego roztworu, należy obliczyć poprawkę p w przypadku miareczkowania

p =

V_próbki + V_wody + V_titrantu

V_próbki + V_wody

A. potencjometrycznego.

B. konduktometrycznego.

C. wizualnego.

D. spektrofotometrycznego.

Miareczkowanie wizualne opiera się na obserwacji zmian kolorystycznych, które są wskaźnikiem osiągnięcia punktu końcowego. W tym przypadku nie ma bezpośredniego związku z pomiarem przewodności roztworu, co czyni je niewłaściwym podejściem do analizy zmian wynikających ze zmiany objętości roztworu. Z kolei miareczkowanie spektrofotometryczne polega na pomiarze absorbancji światła przez roztwór, co również nie daje informacji o zmianach przewodności. Potencjometryczne miareczkowanie, choć opiera się na pomiarze potencjału elektrody, nie uwzględnia dynamicznych zmian przewodności związanych ze zmieniającym się stężeniem jonów. Często w praktyce, osoby mylą podejścia miareczkowania, skupiając się na widocznych zmianach i nie dostrzegając, jak ważne jest uwzględnienie wszystkich parametrów chemicznych. W przypadku miareczkowania konduktometrycznego, odpowiednia analiza danych oraz zrozumienie wpływu objętości na przewodność jest kluczowe dla uzyskania poprawnych wyników. Niezrozumienie tych różnic prowadzi do istotnych błędów w analizach chemicznych i może skutkować niewłaściwymi wnioskami w obszarze badań analitycznych.

Pytanie 24

Wskaż błędnie określone efekty reakcji analitycznych kationów I grupy.

	Odczynnik strącający	Reakcje analityczne
	Odczynnik strącający	Ag⁺	Hg₂²⁺	Pb²⁺
A.	HCl	biały osad AgCl rozpuszczalny w NH₃·H₂O	biały osad Hg₂Cl₂	biały osad PbCl₂ rozpuszczalny w gorącej wodzie
B.	H₂SO₄	biały Ag₂SO₄ (ze stężonych roztworów), rozpuszczalny w gorącej wodzie	biały osad Hg₂SO₄ rozpuszczalny w wodzie królewskiej	biały osad PbSO₄ rozpuszczalny w roztworze NaOH
C.	NaOH	brunatny osad Ag₂O rozpuszczalny w NH₃·H₂O	czarny osad HgO i Hg	biały osad Pb(OH)₂ rozpuszczalny w roztworze NaOH
D.	NH₃aq	brunatny jon kompleksowy Ag(NH₃)₂⁺	biały osad soli amidortęciowej rozpuszczalny w stężonym HNO₃	żółty osad Pb(OH)₂ rozpuszczalny w gorącej wodzie

A. D.

B. A.

C. C.

D. B.

Odpowiedź D jest poprawna, ponieważ prawidłowo wskazuje na błędne sformułowanie dotyczące reakcji amoniaku z jonami srebra. Amoniak (NH3) w roztworze wodnym rzeczywiście tworzy kompleks z jonami srebra, ale nie jest on brunatny, jak podano w odpowiedzi D. Poprawna reakcja prowadzi do powstania bezbarwnego kompleksu [Ag(NH3)2]+. Zrozumienie właściwości chemicznych amoniaku i jego interakcji z metalami szlachetnymi, takimi jak srebro, jest kluczowe w analizach chemicznych, w tym w technikach analitycznych, takich jak spektroskopia czy chromatografia. Użycie amoniaku jako liganda przy tworzeniu kompleksów jest powszechną praktyką w chemii analitycznej, co podkreśla istotność dokładnej wiedzy na temat reakcji chemicznych i ich produktów. W kontekście analizy kationów I grupy, prawidłowa identyfikacja kompleksów może mieć znaczenie w procesach diagnostycznych oraz w przemyśle, na przykład w syntezach chemicznych czy badaniach materiałowych.

Pytanie 25

Gdy podczas analizy ilościowej wyniki są zbliżone do wartości rzeczywistej, mówi się wtedy o

A. wysokiej czułości metody

B. wysokiej precyzji metody

C. metodzie specyficznej

D. metodzie dokładnej

Odpowiedzi sugerujące dużą precyzję metody, metodę specyficzną oraz dużą czułość metody mogą prowadzić do mylnych wniosków. Precyzja odnosi się do powtarzalności wyników pomiarów, a niekoniecznie ich bliskości do wartości rzeczywistej. Metoda może być bardzo precyzyjna, generując powtarzalne wyniki, lecz niekoniecznie dokładne, co oznacza, że wyniki mogą być bliskie sobie, ale przy tym oddalone od rzeczywistej wartości. Z kolei metoda specyficzna odnosi się do zdolności analizy do identyfikowania i ilościowego oznaczania konkretnego składnika w obecności innych substancji; niekoniecznie jednak jej wyniki muszą być dokładne. Czułość metody to zdolność do wykrywania niewielkich ilości analitu i również nie wpływa bezpośrednio na dokładność pomiarów. Pojęcia te są często mylone, co prowadzi do błędnych interpretacji wyników analitycznych. W praktyce, aby zapewnić wiarygodność danych, laboratoria powinny dążyć do stosowania metod charakteryzujących się zarówno wysoką precyzją, jak i dokładnością, a także stosować odpowiednie procedury walidacyjne, zgodnie z normami ISO, które potwierdzają jakość stosowanych metod analitycznych.

Pytanie 26

Pomiarów wykonywanych z użyciem wysokosprawnego chromatografu cieczowego dokonuje się w ramach

A. GC

B. ICP

C. HPLC

D. AAS

HPLC, czyli wysokosprawna chromatografia cieczowa, to naprawdę super technika, która jest bardzo popularna w chemii, biologii i farmacji. Pozwala na rozdzielanie, identyfikowanie i też ilościowe oznaczanie różnych związków chemicznych w próbkach. Jak to działa? Próbka przechodzi przez kolumnę z materiałem, który adsorbuje składniki. Dzięki temu różne substancje oddzielają się w zależności od ich reakcji z fazą stacjonarną i ruchomą. Mamy detektory, na przykład UV/Vis, które pomagają dokładnie zmierzyć, ile czego jest w próbce. HPLC jest używane wszędzie - od kontroli jakości w farmacji, po analizę żywności i badania środowiskowe. Warto dodać, że ta technika spełnia różne normy, jak ICH Guidelines, co daje pewność, że jest wiarygodna i bezpieczna.

Pytanie 27

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 28

Strzałka zamieszczona na rysunku, przedstawiającym tabliczkę znamionową wagi, wskazuje na

A. certyfikat europejski.

B. znak metrologiczny.

C. klasę dokładności urządzenia.

D. numer jednostki notyfikowanej.

Odpowiedzi typu "certyfikat europejski", "znak metrologiczny" czy "numer jednostki notyfikowanej" są ważne, ale nie mówią nam bezpośrednio o tym, co pokazuje strzałka na tabliczce znamionowej. Certyfikat europejski dotyczy norm bezpieczeństwa i jakości, ale nie mówi nam, jaka jest klasa dokładności, a to jest naprawdę ważne przy precyzyjnych pomiarach. Znak metrologiczny może informować, że waga przeszła testy, ale nadal nie mówi nam o klasie dokładności. Numer jednostki notyfikowanej to kwestia związana z certyfikacją, więc też nie odnosi się do samych właściwości pomiarowych. Z mojego doświadczenia wynika, że takie pomyłki mogą się brać z niepełnego zrozumienia, co jest naprawdę istotne w metrologii. Klasa dokładności jest fundamentem dla rzetelnych pomiarów, więc warto umieć to dobrze zidentyfikować. Warto uważać, bo pomyłka w tych kwestiach może skutkować złymi decyzjami związanymi z użytkowaniem wag i w efekcie prowadzić do błędnych pomiarów oraz problemów finansowych w handlu.

Pytanie 29

Na rysunku przedstawiającym schemat chromatografu gazowego numerem 3 oznaczono

A. detektor płomieniowo-jonizacyjny.

B. butlę ciśnieniową z gazem nośnym.

C. dozownik.

D. kolumnę.

Wybór butli ciśnieniowej z gazem nośnym, dozownika lub detektora płomieniowo-jonizacyjnego jako odpowiedzi na pytanie jest nieprawidłowy, ponieważ każde z tych urządzeń pełni zupełnie inną funkcję w systemie chromatografii gazowej. Butla ciśnieniowa jest używana do przechowywania gazów nośnych, które są niezbędne do transportu próbek przez kolumnę, ale sama w sobie nie uczestniczy bezpośrednio w procesie rozdzielania składników. Dozownik natomiast odpowiada za wprowadzanie próbek do systemu, co również jest istotnym etapem, jednak nie ma on związku z rozdzielaniem substancji chemicznych, a jedynie z ich podawaniem do kolumny. Detektor płomieniowo-jonizacyjny jest z kolei końcowym elementem chromatografu, który detekuje i ilościowo określa zjawiska związane z obecnością substancji po przejściu przez kolumnę. Błąd w tej odpowiedzi może wynikać z mylenia funkcji różnych komponentów chromatografu, gdzie każdy z nich odgrywa kluczową rolę w analizach chemicznych, jednak tylko kolumna jest miejscem, gdzie następuje istotne rozdzielenie składników. Zrozumienie, jak działają te elementy i ich interakcje, jest kluczowe dla efektywnego wykorzystania chromatografii gazowej w praktyce laboratoryjnej.

Pytanie 30

Oznaczono LZ i LJ dla czterech różnych próbek tłuszczów. Wyniki zestawiono w tabeli:
Na podstawie zamieszczonych danych o liczbach właściwych wybranych tłuszczów wskaż próbkę, którą stanowi olej rzepakowy.

Liczby właściwe wybranych tłuszczów
Rodzaj tłuszczu	Liczba zmydlania (LZ) mg KOH / g tłuszczu	Liczba jodowa (LJ) g I₂ / 100 g tłuszczu
Olej lniany	187 – 197	169 – 192
Olej sojowy	188 – 195	114 – 138
Olej rzepakowy	167 – 179	94 – 106
Tran wielorybi	170 – 202	102 – 144
Masło krowie	218 – 245	25 – 38
Smalec wieprzowy	193 – 200	46 – 66

Próbka	Liczba zmydlania (LZ)	Liczba jodowa (LJ)
1	190	140
2	171	99
3	194	105
4	195	60

A. Próbka 4

B. Próbka 2

C. Próbka 3

D. Próbka 1

Wybór innej próbki może wynikać z częściowego zrozumienia parametrów związanych z analizą tłuszczów, jednak prowadzi to do błędnych wniosków. Inne próbki, takie jak Próbka 1, 3 lub 4, nie spełniają określonych wymagań dotyczących zarówno liczby zmydlania, jak i liczby jodowej, co wyklucza je jako przykład oleju rzepakowego. Liczba zmydlania jest miarą ilości alkali potrzebnej do zmydlenia tłuszczu i jest kluczowa dla oceny jego jakości. W przypadku oleju rzepakowego, zbyt niska lub zbyt wysoka liczba zmydlania wskazuje na niewłaściwy skład lub zanieczyszczenia, co może prowadzić do błędnych interpretacji jego właściwości. Z drugiej strony, liczba jodowa informuje o stopniu nasycenia kwasów tłuszczowych w tłuszczu, co ma bezpośrednie przełożenie na jego stabilność i zastosowanie w produktach spożywczych. Dlatego, wybierając próbki, istotne jest, aby dokładnie analizować te parametry, aby uniknąć nieporozumień. Typowym błędem jest skupienie się tylko na jednym z parametrów, co prowadzi do mylnego wnioskowania o składzie tłuszczu. W analizach chemicznych oraz w przemyśle spożywczym niezwykle ważne jest przestrzeganie standardów i metodologii, co zapewnia rzetelność wyników i bezpieczeństwo produktów. Zrozumienie tych podstawowych aspektów jest kluczowe dla właściwej interpretacji danych analitycznych.

Pytanie 31

Na rysunku przedstawiającym schemat mikroskopu optycznego literą b oznaczono

A. rewolwer.

B. okular.

C. lampę.

D. tubus.

Tubus, oznaczony literą 'b' na schemacie mikroskopu optycznego, odgrywa kluczową rolę w procesie obserwacji mikroskopowej. Jest to cylindryczna część, która łączy okular z rewolwerem, gdzie umieszczone są obiektywy. Poprawne zrozumienie funkcji tubusu jest niezbędne dla właściwego korzystania z mikroskopu. Tubus nie tylko stabilizuje układ optyczny, ale także zapewnia prawidłowe ustawienie ogniskowej, co jest istotne dla uzyskania wyraźnych i ostrych obrazów. W praktyce, podczas obserwacji próbek biologicznych, takich jak komórki roślinne czy mikroorganizmy, jakość obrazu zależy od precyzyjnego ustawienia tubusu. Dobrze zaprojektowany tubus minimalizuje aberracje optyczne, co jest kluczowe dla zachowania jakości obserwacji. Warto również pamiętać, że w profesjonalnych mikroskopach optycznych, tubus może mieć regulowaną długość, co pozwala na dostosowanie go do różnych technik mikroskopowych, takich jak mikroskopia fluorescencyjna czy kontrast fazowy.

Pytanie 32

W celu wykonania posiewu redukcyjnego należy nanieść drobnoustroje na podłoże, a następnie

A.	1. wyżarzyć ezę, 2. obrócić szalkę, 3. ponownie nanosić drobnoustroje, zahaczając przynajmniej raz o wcześniejszą ścieżkę.
B.	1. nie wyżarzać ezy, 2. obrócić szalkę, 3. ponownie nanosić drobnoustroje, zahaczając przynajmniej raz o wcześniejszą ścieżkę.
C.	1. wyżarzyć ezę, 2. obrócić szalkę, 3. ponownie nanosić drobnoustroje, nie zahaczając ani razu o wcześniejszą ścieżkę.
D.	1. wyżarzyć ezę, 2. pozostawić szalkę w tym samym miejscu, 3. ponownie nanosić drobnoustroje, zahaczając przynajmniej raz o wcześniejszą ścieżkę.

A. B.

B. A.

C. C.

D. D.

Odpowiedź A jest poprawna, ponieważ szczegółowo opisuje standardową procedurę wykonywania posiewu redukcyjnego, która jest kluczowym procesem w mikrobiologii. W pierwszym etapie wykonania posiewu, niezbędne jest wyżarzenie ezy w płomieniu, co ma na celu zminimalizowanie ryzyka zanieczyszczenia próbki mikroorganizmami z otoczenia. Następnie, obrócenie szalki Petriego jest istotne, aby ograniczyć kontakt otwartego podłoża z powietrzem, co również zmniejsza prawdopodobieństwo wprowadzenia niepożądanych drobnoustrojów. Kluczowym elementem tej procedury jest zahaczenie ezy o wcześniejszą ścieżkę podczas nanoszenia drobnoustrojów. Dzięki temu uzyskuje się pożądane rozcieńczenie kultury, co jest niezbędne do dalszej analizy i identyfikacji drobnoustrojów. Taka technika posiewu redukcyjnego jest szeroko stosowana w laboratoriach mikrobiologicznych, gdzie precyzja i kontrola nad warunkami hodowli są niezbędne dla uzyskania wiarygodnych wyników. Warto również zauważyć, że przestrzeganie tych procedur jest zgodne z wytycznymi ISO oraz innymi normami branżowymi, co podkreśla znaczenie poprawnego wykonania tej techniki.

Pytanie 33

W analizowanej próbce oznaczono obecność baru, wytrącając go jako BaSO₄. Otrzymano osad o masie 200 mg. Jaka była zawartość baru w próbce, jeśli mnożnik analityczny wynosi 0,5885?

A. 11,77 g

B. 0,1177 g

C. 117,7 g

D. 1177 mg

Wybór błędnej odpowiedzi może wynikać z tego, że nie do końca zrozumiałeś metodę analizy chemicznej i jakie jednostki mierzysz. Odpowiedzi takie jak 11,77 g czy 117,7 g mogą sugerować, że nie wziąłeś pod uwagę przeliczeń jednostek i nie załapałeś, jak działa mnożnik analityczny. On służy do przeliczania masy osadu na rzeczywistą ilość pierwiastka w próbce. Jak przy analizie BaSO<sub>4</sub>, błędne przeliczenia mogą dać ci niezłe rozbieżności od prawdziwego wyniku. A jeśli masz odpowiedzi w miligramach, jak 1177 mg, to tu na pewno pomyliłeś jednostki, bo przelicznik powinien dotyczyć masy osadu. W laboratoriach chemicznych zazwyczaj stosuje się standardowe procedury, tak jak te z norm ISO, które jasno mówią, jak to wszystko przeliczać. Zrozumienie tych zasad to klucz do rzetelnych analiz chemicznych i wyciągania trafnych wniosków z danych eksperymentalnych.

Pytanie 34

Analiza składników chemicznych próbki substancji organicznej odbywa się w badaniu

A. elementarnej

B. specjacyjnej

C. skróconej

D. półilościowej

Analiza skład pierwiastkowy próbki substancji organicznej, określana jako analiza elementarna, ma kluczowe znaczenie w chemii organicznej oraz w analizach chemicznych w ogóle. Metoda ta pozwala na dokładne określenie ilości poszczególnych pierwiastków, takich jak węgiel, wodór, tlen, azot i inne, w badanej próbce. Dzięki temu możliwe jest ustalenie jej składu chemicznego oraz struktury molekularnej. Przykładem zastosowania analizy elementarnej jest ocena jakości surowców w przemyśle chemicznym, gdzie precyzyjne określenie zawartości pierwiastków jest niezbędne do zapewnienia odpowiednich norm jakościowych. Ponadto, analiza elementarna stanowi podstawę dla dalszych badań, takich jak analiza spektralna czy chromatografia, które mogą dostarczyć dodatkowych informacji o właściwościach badanych substancji. Standardy branżowe, takie jak ISO 17025, podkreślają znaczenie wiarygodności i dokładności w takich analizach, co czyni je kluczowym elementem w zapewnieniu jakości w laboratoriach chemicznych.

Pytanie 35

Gęstość wody w temperaturze 25^oC wynosi

T [K]
T [K]	d [g/cm³]	η [cP]
293	0,99823	1,0050
298	0,99707	0,8937
303	0,99567	0,8007
308	0,99406	0,7225
313	0,99222	0,6560
318	0,99025	0,5988
323	0,98807	0,5494
328	0,98573	0,5064
333	0,98324	0,4688

A. 0,98573 g/cm3

B. 0,99406 g/cm3

C. 0,99707 g/cm3

D. 0,99025 g/cm3

Gęstość wody w temperaturze 25°C wynosi 0,99707 g/cm3, co jest wartością szeroko uznaną w literaturze naukowej oraz standardach branżowych. Ta wartość jest kluczowa w różnych zastosowaniach, od chemii po inżynierię środowiska. Na przykład, w chemii analitycznej gęstość wody jest często używana jako punkt odniesienia przy obliczeniach dotyczących stężenia roztworów. Ponadto, w hydraulice i inżynierii wodnej gęstość wody jest istotna przy projektowaniu systemów wodociągowych, gdzie dokładne obliczenia są niezbędne do zapewnienia efektywności i bezpieczeństwa działania. Warto również zauważyć, że gęstość wody zmienia się w różnych temperaturach i ciśnieniach, co należy uwzględnić w praktycznych zastosowaniach, takich jak jakość wody w zbiornikach czy w procesach technologicznych. Używanie dokładnych wartości gęstości jest zatem niezbędne do precyzyjnych obliczeń w wielu dziedzinach nauki i inżynierii.

Pytanie 36

Dostanie się do środowiska pałeczek Salmonella, hodowanych na podłożach mikrobiologicznych, skutkuje

A. pojawią się u ludzi schorzenia układu pokarmowego

B. długotrwałym zanieczyszczeniem atmosfery

C. długotrwałym zanieczyszczeniem gruntów

D. pojawią się u ludzi schorzenia układu oddechowego

Zanieczyszczenie powietrza, gleby i schorzenia układu oddechowego to błędne odpowiedzi związane z mylnym zrozumieniem charakterystyki pałeczek Salmonelli oraz ich wpływu na zdrowie ludzi. Salmonella nie jest patogenem, który powoduje długotrwałe zanieczyszczenie powietrza. Zanieczyszczenia powietrza są zazwyczaj związane z substancjami chemicznymi, pyłami oraz mikroorganizmami, które są przenoszone w powietrzu, jednak bakterie te przenoszą się głównie poprzez kontakt z zanieczyszczoną żywnością. Podobnie, obecność Salmonelli w glebie nie prowadzi do długotrwałego zanieczyszczenia tego medium, a raczej do lokalnych kontaminacji, które mogą wpływać na uprawy i wodę pitną, ale nie są głównym czynnikiem w kontekście gleby. Co więcej, schorzenia układu oddechowego są wywoływane przez zupełnie inne patogeny, takie jak wirusy czy bakterie, jak Streptococcus pneumoniae, a nie przez Salmonellę. W związku z tym, można zauważyć, że błędne wnioskowanie w kontekście działania bakterii, ich transmisji oraz wpływu na zdrowie publiczne jest wynikiem niepełnej wiedzy na temat etiologii zakażeń. Aby uniknąć podobnych pomyłek, istotne jest, aby zapoznać się z literaturą fachową, która szczegółowo przedstawia mechanizmy działania mikroorganizmów oraz ich sposób przenoszenia, co pozwoli lepiej zrozumieć zagrożenia związane z różnymi patogenami.

Pytanie 37

Na rysunku przedstawiono wyznaczanie punktu końcowego miareczkowania metodą

A. pierwszej pochodnej.

B. grawimetryczną.

C. drugiej pochodnej.

D. połówkową.

Wybór odpowiedzi dotyczącej połówkowej, grawimetrycznej lub drugiej pochodnej wskazuje na niepełne zrozumienie metodyki miareczkowania oraz analizy wykresów potencjału elektrochemicznego. Miareczkowanie połówkowe odnosi się do techniki, w której punkt równoważnikowy (EK) jest określany w momencie, gdy połowa całkowitej objętości titranta została dodana, co nie jest związane z identyfikowaniem punktu końcowego na wykresie pierwszej pochodnej. Z kolei metoda grawimetryczna wykorzystuje masę reagentu do określenia punktu końcowego, co jest innym podejściem, które również nie opiera się na analizie zmiany potencjału. Druga pochodna, która pomimo że może dostarczać informacji o infleksji funkcji, nie jest odpowiednia do wyznaczania punktu końcowego miareczkowania ze względu na swoje ograniczenia w precyzyjnym określaniu maksymalnych zmian. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do tych niepoprawnych wniosków, obejmują mylenie sposobów analizy danych oraz brak zrozumienia, jak różne metody wpływają na interpretację wyników. Kluczowe jest, aby przy wyznaczaniu punktu końcowego odpowiednio zrozumieć, jak dane są prezentowane na wykresie oraz które metody analizy są najskuteczniejsze w kontekście konkretnego eksperymentu. W związku z tym, dla poprawnej analizy wyników, niezbędne jest stosowanie podejścia opartego na pierwszej pochodnej, które jest zgodne z aktualnymi standardami analitycznymi.

Pytanie 38

Aby przygotować podłoże do badań mikrobiologicznych, należy

A. zmierzyć składniki przy użyciu cylindra miarowego

B. zastosować autoklawowanie

C. dodawać składniki w dowolnej kolejności

D. zwiększyć pH składników

Poddanie składników autoklawowaniu jest kluczowym procesem w przygotowywaniu podłoża do badań mikrobiologicznych. Autoklawowanie polega na sterylizacji materiałów za pomocą pary wodnej pod wysokim ciśnieniem, co skutecznie eliminuje wszelkie formy mikroorganizmów, w tym bakterie, wirusy oraz ich przetrwalniki. Dzięki temu zapewniamy, że podłoże nie będzie kontaminowane, co jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników badań mikrobiologicznych. Na przykład, w laboratoriach zajmujących się hodowlą bakterii, autoklawowanie podłoża, takiego jak agar czy buliony, jest standardową praktyką, a jego przeprowadzenie zgodnie z normami, takimi jak ISO 15189 dla laboratoriów medycznych, zapewnia wysoką jakość badań. Warto dodać, że skuteczność autoklawowania zależy od odpowiedniego doboru parametrów, takich jak czas, temperatura i ciśnienie, co powinno być starannie kontrolowane.

Pytanie 39

Analiza, która opiera się na kontrolowanym wprowadzaniu roztworu o znanym stężeniu do badanego roztworu, to metoda oznaczeń ilościowych zwana

A. polarymetryczna

B. miareczkowa

C. kolorymetryczna

D. chromatograficzna

Analiza miareczkowa to metoda analityczna, która polega na dokładnym i kontrolowanym dodawaniu roztworu o znanym stężeniu (miareczku) do roztworu badanego, aż do osiągnięcia punktu końcowego reakcji chemicznej. Punkt ten zazwyczaj jest określany za pomocą wskaźników lub technik instrumentalnych. Miareczkowanie jest szeroko stosowane w chemii analitycznej, szczególnie w laboratoriach zajmujących się analizą jakościową i ilościową. Przykładem zastosowania miareczkowania jest oznaczanie stężenia kwasu siarkowego w roztworze poprzez miareczkowanie go zasadowym roztworem NaOH. W wyniku reakcji powstaje sól i woda, a punkt końcowy można zidentyfikować na podstawie zmiany koloru wskaźnika, takiego jak fenoloftaleina. Ponadto, miareczkowanie jest zgodne z wytycznymi norm ISO dotyczących analizy chemicznej, co potwierdza jego znaczenie i uznanie w przemyśle chemicznym oraz farmaceutycznym.

Pytanie 40

Które równanie przedstawia reakcję wytrącania osadu?

A. AgNO₃ + HCl → AgCl + HNO₃

B. Na₂SO₃ + 2HCl → 2NaCl + H₂O + SO₂

C. K₂CO₃ + 2HCl → 2KCl + H₂O + CO₂

D. NaOH + HCl → NaCl + H₂O

Reakcje chemiczne są często mylone, a zrozumienie ich charakterystyki jest kluczowe dla właściwej analizy. W kontekście przedstawionego pytania, wiele błędów myślowych może prowadzić do wybierania niewłaściwych odpowiedzi. Często mylnie są interpretowane procesy, takie jak reakcje neutralizacji lub redoks, które nie prowadzą do wytrącania osadu. Na przykład, jeśli ktoś wybierze odpowiedź A, może myśleć, że reakcja zachodzi w wyniku połączenia dwóch reagentów, co w rzeczywistości nie prowadzi do powstania nierozpuszczalnego produktu. Takie podejście ignoruje kluczowy aspekt charakteryzujący reakcję wytrącania, jakim jest rozpuszczalność produktów. Wybór odpowiedzi B czy D również świadczy o braku zrozumienia podstawowych zasad chemicznych, gdzie powstają jedynie roztwory lub gazy, zamiast osadów. Zrozumienie, że nie każda reakcja prowadzi do utworzenia osadu, jest kluczowe, by uniknąć pomyłek. W praktyce, podczas analizy chemicznej, należy dokładnie znać właściwości każdego reagenta i produktu, co jest fundamentalne w laboratoriach chemicznych oraz w przemyśle, gdzie selektywność reakcji ma kluczowe znaczenie dla efektywności procesów technologicznych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej