Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 09:04
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 09:23

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zdjęcie, w którym obie części są identyczne lub bardzo do siebie zbliżone pod względem kształtu i rozmiaru obiektów, stanowi przykład kompozycji z zastosowaniem zasady

A. symetrii

B. rytmiczności

C. statyki

D. równowagi

Symetria w fotografii odnosi się do harmonijnego rozmieszczenia obiektów w kadrze, co tworzy wizualną równowagę. Gdy obie połowy obrazu są lustrzanym odbiciem siebie, widz odczuwa poczucie spokoju i stabilności. Przykładem może być fotografia architektury, gdzie budynek jest przedstawiony w pełnym froncie, tworząc doskonałą symetrię. Inne zastosowania to portrety, w których model jest umieszczony centralnie, a tło jest identyczne po obu stronach. W profesjonalnym fotografowaniu istotne jest, aby wykorzystać symetrię do podkreślenia tematu zdjęcia oraz do przyciągnięcia uwagi widza. Dobrze zaplanowana kompozycja symetryczna może zwiększyć estetykę obrazu oraz jego atrakcyjność wizualną. Warto również zaznaczyć, że symetria może być stosowana w różnych stylach fotografii, od portretowej po krajobrazową, co czyni ją wszechstronnym narzędziem w rękach fotografa.

Pytanie 2

Aby uzyskać szeroki kadr, trzeba użyć obiektywu

A. długoogniskowy

B. portretowy

C. standardowy z konwerterem

D. krótkoogniskowy

Długi ogniskowy obiektyw, który jest często mylony z obiektywem krótkoogniskowym, jest zaprojektowany do rejestrowania mniejszych fragmentów sceny, co skutkuje węższym polem widzenia. W fotografii portretowej, gdzie często korzysta się z obiektywów o większej ogniskowej, to często prowadzi do uzyskania płaskiego efektu, co w przypadku szerokich kadrów jest niepożądane. Ponadto, standardowe obiektywy z konwerterem, mimo że oferują pewne możliwości poszerzenia kadrów, zazwyczaj nie są w stanie dorównać jakości uzyskiwanej przez dedykowane obiektywy krótkoogniskowe. Użytkownicy mogą być skłonni sądzić, że użycie konwertera jest wystarczające, jednak generuje to dodatkowe zniekształcenia i pogorszenie jakości obrazu. Podobnie obiektywy portretowe, które są zaprojektowane do uwydatniania detali twarzy w bliskich ujęciach, nie nadają się do fotografii szerokokątnej, gdyż ich konstrukcja koncentruje się na kompozycji o węższym zakresie widzenia. W praktyce, błędne przekonanie dotyczące zastosowania obiektywów często prowadzi do nieodpowiednich wyborów w fotografii, co skutkuje niezadowalającymi efektami wizualnymi oraz brakiem możliwości pełnego uchwycenia zamierzonej kompozycji.

Pytanie 3

Które z przedstawionych zdjęć jest skadrowane zgodnie z zasadami kompozycji i estetyki obrazu?

A. Zdjęcie 3

B. Zdjęcie 2

C. Zdjęcie 4

D. Zdjęcie 1

Zdjęcie 2 jest przykładem dobrze skadrowanej fotografii zgodnie z zasadami kompozycji i estetyki obrazu. Przede wszystkim, widać tutaj zastosowanie reguły trójpodziału – główne postacie (dorosły i dziecko) znajdują się w mocnych punktach kadru, a ich działania przyciągają wzrok widza. Poza tym, ujęcie oddaje pełny kontekst sytuacji: można zobaczyć zarówno osoby wykonujące bańkę, jak i efekt ich pracy (duża, kolorowa bańka mydlana), a także elementy otoczenia – wiadro, matę, a nawet osoby w tle. To wszystko składa się na spójną narrację wizualną. Zdjęcie nie jest przesadnie zbliżone ani zbyt szerokie, przez co zachowana jest harmonia między bohaterami, przestrzenią i ciekawymi detalami. Reguła przestrzeni jest tutaj dobrze zastosowana – bańka ma miejsce na „ucieczkę” w kadrze i nie jest przypadkowo ucięta. Takie podejście bardzo często spotyka się w fotografii reportażowej czy rodzinnej, bo dzięki temu zdjęcie opowiada historię, a nie tylko prezentuje wyrwany z kontekstu fragment. Z mojego doświadczenia wynika, że właśnie takie kompozycje są najchętniej wybierane przez profesjonalistów, bo pozwalają na swobodne opowiadanie historii jednym obrazem i nie męczą oka nienaturalnymi cięciami czy pustkami w kadrze. Ważne jest, by myśleć o zdjęciu jak o obrazie, który ma prowadzić wzrok widza przez całą scenę, a nie tylko zatrzymywać go na jednym punkcie.

Pytanie 4

Wskaż symbol narzędzia, które przeznaczone jest do wypełniania zaznaczonego obszaru kolorem?

A. C.

B. A.

C. D.

D. B.

Narzędzie oznaczone symbolem 'D', znane jako 'wiadro z farbą' (ang. Paint Bucket Tool), jest kluczowym elementem w grafice komputerowej, służącym do efektywnego wypełniania obszarów jednorodnym kolorem. Umożliwia to użytkownikom szybkie i wygodne wypełnianie dużych powierzchni, co jest szczególnie przydatne w procesie tworzenia grafik, ilustracji oraz w projektowaniu wizualnym. Wybierając narzędzie, możemy również dostosować jego właściwości, takie jak tolerancja koloru, co oznacza, że możemy kontrolować, jak bliskie odcienie będą wypełniane. Zastosowanie tego narzędzia jest powszechne w różnych programach graficznych, takich jak Adobe Photoshop czy GIMP, gdzie efektywne zarządzanie kolorami jest kluczowe dla osiągnięcia pożądanych rezultatów estetycznych. Warto również znać inne narzędzia, które mogą współpracować z narzędziem wypełniania, np. narzędzia do zaznaczania, które pozwalają precyzyjnie określić obszary do wypełnienia, co jest fundamentalne w pracy nad złożonymi projektami graficznymi. Dobrą praktyką jest również tworzenie warstw w programach graficznych, co pozwala na łatwiejsze zarządzanie elementami projektu i edytowanie ich bez wpływu na inne części grafiki.

Pytanie 5

Ukrycie fragmentu zawartości warstwy bez poddawania bezpośredniej edycji obiektów znajdujących się na tej warstwie jest możliwe w programie Adobe Photoshop przy użyciu

A. filtra krystalizacja.

B. maski.

C. balansu bieli.

D. stempla.

Maska w Adobe Photoshop to narzędzie, które pozwala na bardzo precyzyjne ukrywanie lub ujawnianie fragmentów warstwy bez ingerowania w oryginalne piksele. To jest szczególnie przydatne, jeśli chcemy pracować nieniszcząco – czyli tak, aby zawsze móc wrócić do pierwotnego wyglądu warstwy. Z mojego doświadczenia, maski są absolutną podstawą w retuszu zdjęć, bo pozwalają na przykład selektywnie rozjaśnić tylko twarz na portrecie albo zamaskować tło bez cięcia grafiki na kawałki. W praktyce działa to tak, że czarne fragmenty maski ukrywają dane obszary, a białe je pokazują. Można to zastosować do wszystkiego: od zaawansowanych fotomontaży po szybkie korekty. Branżowe standardy, jak praca na warstwach z maskami, zdecydowanie przewidują takie podejście, bo pozwala unikać destrukcyjnych zmian. Fajnie jest też to, że maski można modyfikować w dowolnym momencie – np. rozmywać ich krawędzie, malować pędzlem, stosować gradienty, a nawet nakładać filtry. W sumie ciężko sobie wyobrazić profesjonalną obróbkę bez użycia masek, bo dają mnóstwo swobody i kontrolę nad efektem końcowym.

Pytanie 6

Czym są pierścienie Newtona?

A. rodzaj pierścieni pośrednich wykorzystywanych w makrofotografii

B. zjawisko zachodzące przy kopiowaniu z użyciem powiększalnika

C. źródło światła w lampach błyskowych z pierścieniami

D. zjawisko zachodzące podczas robienia zdjęć "pod światło"

Zrozumienie zjawiska pierścieni Newtona jest kluczowe w optyce, jednak odpowiedzi sugerujące inne interpretacje tego zjawiska są mylące i nieadekwatne. Przykładowo, pierwsza odpowiedź sugeruje, że pierścienie Newtona to efekt fotografowania 'pod światło', co jest nieprecyzyjne. Fotografowanie pod światło może prowadzić do prześwietlenia obrazu lub niepożądanych odblasków, ale nie ma bezpośredniego związku z interferencyjnymi pierścieniami, które są wynikiem nakładania się fal świetlnych. Druga odpowiedź wspomina o typie pierścieni pośrednich w makrofotografii, co również jest błędne. W makrofotografii pierścienie są używane jako narzędzia do oświetlenia obiektów, co nie ma związku z interferencją światła ani z pierścieniami Newtona. Ostatnia odpowiedź, która sugeruje, że pierścienie Newtona są źródłem światła w lampach błyskowych, myli pojęcia, ponieważ pierścienie te są efektem optycznym, a nie źródłem światła. W rzeczywistości źródła światła w lampach błyskowych generują światło, które może być używane w różnych technikach fotograficznych, ale to nie odnosi się do specyfiki pierścieni Newtona. Takie nieścisłości mogą prowadzić do błędnych wniosków i utrudniać naukę oraz zastosowanie wiedzy w praktyce optycznej. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego posługiwania się sprzętem fotograficznym oraz dla efektywnego uczenia się o zjawiskach optycznych.

Pytanie 7

Skanowanie zdjęć to proces polegający na

A. przygotowaniu kopii zdjęciowych

B. stworzeniu plików RAW

C. konwersji materiału analogowego na cyfrowy

D. konwersji materiału cyfrowego na analogowy

Skanowanie fotografii polega na zamianie materiału analogowego na cyfrowy, co jest kluczowym procesem w archiwizacji i obróbce zdjęć. Podczas skanowania, fizyczne zdjęcie, zwykle wykonane na papierze fotograficznym, jest przetwarzane przez skaner, który rejestruje obraz w formie cyfrowej. Proces ten polega na analizie pikseli, co pozwala na uzyskanie wysokiej jakości obrazu z zachowaniem detali i kolorów. W praktyce, skanowanie pozwala również na dalsze manipulacje zdjęciami w programach graficznych, umożliwiając ich edycję, retusz czy digitalizację archiwalnych zasobów. W branży fotograficznej standardem jest używanie skanerów o wysokiej rozdzielczości, aby zapewnić maksymalną jakość skanowanych obrazów. Dodatkowo, digitalizacja materiałów analogowych staje się istotna w kontekście dziedzictwa kulturowego, gdzie archiwizacja i ochrona zdjęć historycznych stają się priorytetem.

Pytanie 8

Który format umożliwia bezpośredni zapis obrazu z matrycy aparatu fotograficznego bez interpolacji danych?

A. TIFF

B. PNG

C. NEF

D. JPEG

W fotografii cyfrowej bardzo często spotykamy się z kilkoma popularnymi formatami graficznymi i przez to łatwo można się pomylić, który z nich pozwala na najbardziej surowy zapis obrazu. PNG to format plików stosowany głównie do grafiki komputerowej i internetu, słynący z bezstratnej kompresji i obsługi przezroczystości – niestety, nie nadaje się do przechowywania danych z matrycy aparatu, bo nie zapisuje surowych informacji światłoczułych, tylko już przetworzone piksele. TIFF, choć często używany w profesjonalnym druku i archiwizacji zdjęć, to plik, który może być bezstratny i wysokiej jakości, ale wciąż zapisuje dane już po interpretacji przez procesor aparatu – to nie jest RAW. JPEG z kolei, moim zdaniem, jest najbardziej mylący – to format powszechny, lekki, bardzo wygodny do szybkiego dzielenia się zdjęciami, ale stosuje stratną kompresję i mocno ingeruje w dane zdjęcia: kolory, kontrast, ostrość, a nawet odszumianie. Największy błąd myślowy polega na utożsamianiu dużych plików lub tzw. formatów „profesjonalnych” z formatami RAW. To nie jest takie proste – prawdziwy RAW jak NEF nie poddaje obrazu żadnej interpolacji i pozwala na maksymalnie elastyczną edycję w programach graficznych. W praktyce, jeśli komuś zależy na wyciągnięciu maksimum z matrycy aparatu, zawsze powinien używać natywnego formatu RAW danego producenta, zamiast polegać na PNG, TIFF czy JPEG. Nawet najwyższej jakości TIFF nie dorówna zawartością informacyjną oryginalnemu NEF-owi czy innemu RAW-owi.

Pytanie 9

Który parametr obiektywu decyduje o maksymalnej ilości światła, jaka może przez niego przejść?

A. Długość ogniskowej

B. Liczba soczewek

C. Średnica filtra

D. Jasność (minimalna wartość przysłony)

Jasność obiektywu, określana jako minimalna wartość przysłony (f-stop), jest kluczowym parametrem decydującym o maksymalnej ilości światła, jaka może przejść przez obiektyw. Im mniejsza wartość f-stop, tym większa średnica otworu przysłony, co pozwala na wpuszczenie większej ilości światła. To z kolei wpływa na możliwości fotografowania w trudnych warunkach oświetleniowych, takich jak nocne zdjęcia czy w pomieszczeniach przy słabym świetle. Przykładowo, obiektyw o jasności f/1.4 pozwoli uzyskać wyraźniejsze i jaśniejsze zdjęcia w takich warunkach w porównaniu z obiektywem o jasności f/4. Dodatkowo, większa jasność obiektywu zapewnia lepszą kontrolę nad głębią ostrości, co jest przydatne w portretach czy fotografii artystycznej. W standardach branżowych i w praktyce fotograficznej, obiektywy o większej jasności są często droższe, ale ich wartość w kontekście jakości zdjęć i możliwości artystycznych jest nieoceniona.

Pytanie 10

Aby wykonać portretowe zdjęcia studyjne aparatem małoobrazkowym, powinno się zastosować obiektyw portretowy o określonej długości ogniskowej

A. 120 mm

B. 18 mm

C. 80 mm

D. 50 mm

Wybór obiektywów o innych długościach ogniskowych, takich jak 50 mm, 18 mm czy 120 mm, może prowadzić do niepożądanych efektów w portretach. Obiektyw 50 mm, chociaż często stosowany w fotografii, może powodować zniekształcenie proporcji twarzy, zwłaszcza gdy jest używany z bliskiej odległości. Tego typu zniekształcenia są szczególnie widoczne w portretach, gdzie nadmierne uwydatnienie cech twarzy, takich jak nos, może niekorzystnie wpłynąć na odbiór zdjęcia. Z kolei obiektyw 18 mm, będący szerokokątnym obiektywem, daje jeszcze większe zniekształcenia, ponieważ przy tak krótkiej ogniskowej uzyskuje się efekty perspektywiczne, które są nieodpowiednie dla portretów. Tego typu obiektywy często powodują, że elementy znajdujące się bliżej kamery wydają się większe w porównaniu do tych oddalonych, co w fotografii portretowej jest niepożądane. Z kolei obiektyw 120 mm, mimo że może być użyty do portretów, w praktyce może wymagać większej odległości od modela, co może być niewygodne w małych pomieszczeniach lub w sytuacjach, gdzie intymność zdjęcia jest kluczowa. Takie zrozumienie długości ogniskowej i ich wpływu na obraz jest istotne dla każdego fotografa dążącego do doskonałości w swojej pracy.

Pytanie 11

Który typ oświetlenia na planie zdjęciowym powinien zostać skorygowany, aby zredukować intensywność cieni po stronie nieoświetlonej obiektu trójwymiarowego?

A. Tłowe

B. Konturowe

C. Górne

D. Wypełniające

Nieprawidłowe odpowiedzi koncentrują się na różnych rodzajach oświetlenia, które nie są odpowiednie do redukcji głębokości cieni w kontekście omawianego zagadnienia. Światło tłowe, które często jest używane do ogólnego oświetlenia sceny, nie jest wystarczające do zniwelowania cieni, ponieważ jego rozkład jest równomierny i nie rozwiązuje problemu kontrastu między oświetleniem a cieniem. Z kolei światło górne, które pada z góry, może bowiem pogłębiać cienie, szczególnie na twarzy, co powoduje efekt niepożądany, zwłaszcza w portretach. Odbiór obrazu staje się mniej przyjemny, a detale mogą zostać zagubione. Natomiast światło konturowe, używane do podkreślania kształtów i tekstur, może tworzyć ostre cienie, co dodatkowo potęguje efekt głębokości w cieniu. Używanie tych rodzajów oświetlenia bez odpowiedniego światła wypełniającego prowadzi do niepoprawnej interpretacji wizualnej oraz może zaburzać naturalność i równowagę w kompozycji zdjęcia. Warto pamiętać, że w fotografii kluczowe znaczenie ma umiejętne łączenie różnych źródeł światła, co pozwala na uzyskanie oczekiwanego efektu artystycznego, zgodnego z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 12

Aby uzyskać pozytyw czarno-biały o bardzo wysokim kontraście obrazu, do kopiowania negatywu wywołanego do zalecanego gradientu należy użyć papieru fotograficznego o gradacji

A. miękkiej

B. twardej

C. normalnej

D. specjalnej

Aby uzyskać pozytyw czarno-biały o bardzo dużym kontraście, kluczowe jest zastosowanie papieru fotograficznego o gradacji twardej. Twarda gradacja pozwala na wyraźne oddanie różnic tonalnych w obrazie, co jest niezbędne w przypadku zdjęć wymagających intensywnego kontrastu. W praktyce oznacza to, że ciemniejsze obszary negatywu będą się bardziej utrwalać na papierze, co prowadzi do ostrzejszych i bardziej wyrazistych detali. Dobrą praktyką jest stosowanie papierów twardych w sytuacjach, gdy negatyw posiada duże różnice w jasności oraz w przypadku fotografii krajobrazowej, czarno-białej portretowej czy architektury. Warto również zwrócić uwagę na wybór odpowiednich chemikaliów do wywoływania, które mogą jeszcze bardziej podkreślić właściwości papeterii, zapewniając ostateczny efekt wizualny. Dobre rezultaty można osiągnąć, korzystając z uznanych marek papieru fotograficznego, które oferują twardą gradację oraz posiadają wysoką jakość powierzchni, co dodatkowo wpływa na końcowy efekt pracy.

Pytanie 13

Na którym rodzaju nośnika danych nie zmieści się informacja o pojemności 850 MB?

A. DVD

B. HDDVD

C. DVD-RW

D. CD-RW

Odpowiedź CD-RW jest jak najbardziej trafna, bo te nośniki mają pojemność zwykle 700 MB. To oznacza, że 850 MB się na nich nie zmieści. CD-RW są super, bo można na nich wielokrotnie zapisywać i kasować dane, co czyni je przydatnymi, na przykład do przechowywania różnych materiałów do testów. W porównaniu do DVD czy HD DVD, CD-RW ma mniejsze możliwości, jeśli chodzi o trzymanie większych plików. Warto również wiedzieć, że przy wyborze nośnika trzeba brać pod uwagę różne standardy, jak na przykład ISO 9660, które mówią o formatowaniu płyt. To może mieć wpływ na to, jak dobrze te płyty będą współpracować z różnymi systemami operacyjnymi. Więc jak potrzebujesz miejsca na większe pliki, lepiej sięgnąć po DVD czy HD DVD – one mają sporo więcej miejsca i lepsze właściwości do przechowywania danych.

Pytanie 14

Który rodzaj światła na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Górne.

B. Tłowe.

C. Konturowe.

D. Wypełniające.

Dobre rozumienie światła w fotografii lub filmie to naprawdę podstawa, jeśli chcemy uzyskiwać ciekawe i profesjonalnie wyglądające efekty. Światło wypełniające (ang. fill light) służy właśnie do tego, by kontrolować głębokość cieni na nieoświetlonej stronie fotografowanego obiektu. Najczęściej ustawia się je pod kątem do światła głównego (kluczowego) i reguluje jego moc tak, żeby zredukować kontrast, ale bez całkowitego zlikwidowania efektu trójwymiarowości. Praktyka pokazuje, że nawet delikatne rozjaśnienie cieni przez światło wypełniające pozwala wydobyć detale i uniknąć tzw. „czarnych dziur” w obrazie, gdzie nie widać żadnych szczegółów. W branży filmowej i fotograficznej normą jest stosowanie zestawu trzech podstawowych świateł: kluczowego, wypełniającego i konturowego. Światło wypełniające nie powinno być nigdy mocniejsze od kluczowego, ale jego rola jest bardzo ważna. Ułatwia modelowanie twarzy, poprawia wygląd skóry, pozwala wydobyć fakturę ubrań czy włosów. Często używa się blendy, softboxa albo dużej lampy z dyfuzorem, żeby uzyskać miękkie, rozproszone światło, które subtelnie łagodzi cienie. Z mojego doświadczenia – czasem nawet nieduża zmiana ustawienia lub mocy wypełnienia diametralnie poprawia efekt końcowy, szczególnie przy portretach czy produktach. To trochę taki cichy bohater planu zdjęciowego.

Pytanie 15

Aby uzyskać wydruk w formacie 10 x 15 cm przy rozdzielczości 300 dpi, zdjęcie o wymiarach 20 x 30 cm powinno być zeskanowane z minimalną rozdzielczością

A. 600 ppi

B. 300 ppi

C. 75 ppi

D. 150 ppi

Odpowiedź 150 ppi jest prawidłowa, ponieważ aby uzyskać wydruk w formacie 10 x 15 cm z rozdzielczością 300 dpi, musimy obliczyć minimalną rozdzielczość skanowania zdjęcia w formacie 20 x 30 cm. Obliczenia te opierają się na zasadzie, że rozdzielczość wydruku wyrażona w dpi (dots per inch) musi być zachowana na etapie skanowania. Format 10 x 15 cm odpowiada rozdzielczości 300 dpi, co oznacza, że potrzebujemy 300 punktów na cal, zatem w przypadku wymiary 10 x 15 cm (czyli 4 x 6 cali), skanowane zdjęcie powinno mieć rozdzielczość wynoszącą 1200 x 1800 pikseli. Ponieważ skanowane zdjęcie ma 20 x 30 cm (8 x 12 cali), aby zachować odpowiednią jakość na wydruku, musimy podzielić 1200 przez 8 oraz 1800 przez 12, co daje odpowiednio 150 ppi. W praktyce oznacza to, że przy tej rozdzielczości zdjęcie będzie dobrze odwzorowywać szczegóły i nie straci jakości po zmniejszeniu do pożądanego formatu do druku, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie druku. Utrzymanie odpowiednich wartości ppi jest kluczowe w pracy z obrazami, aby uzyskać odpowiednie rezultaty wizualne.

Pytanie 16

Zdjęcie wykonano przy oświetleniu

A. pod słońce rozproszonym.

B. pod słońce skierowanym.

C. bocznym skierowanym.

D. bocznym rozproszonym.

Wybór 'pod słońce skierowanym' to strzał w dziesiątkę! Na zdjęciu widać mocne światło, które jasno pada w stronę obiektywu, co tworzy te wyraźne cienie i duży kontrast. To typowe dla sytuacji, gdy słońce świeci prosto w aparat. W fotografii to mega ważne, żeby umieć rozpoznać, jakie mamy oświetlenie, bo od tego zależy, jak finalnie zdjęcie będzie wyglądać. Oświetlenie pod słońce jest super do tworzenia dramatycznych efektów i uwydatniania szczegółów, zwłaszcza w krajobrazach czy portretach. Fajnie jest też pomyśleć o filtrach polaryzacyjnych, które mogą zredukować odblaski i poprawić kolory przy takim mocnym świetle!

Pytanie 17

Uzyskanie na zdjęciu efektu "zamrożenia ruchu” szybko jadącego samochodu wymaga ustawienia czasu naświetlania na wartość

A. 1/500 s

B. 1/15 s

C. 1/30 s

D. 1/80 s

Wielu początkujących fotografów ma tendencję do wybierania zbyt długiego czasu naświetlania, myśląc, że już 1/15 s albo 1/30 s pozwoli zatrzymać w kadrze szybki obiekt. Problem jest jednak taki, że przy tak długich czasach naświetlania praktycznie każdy ruch samochodu zostanie zarejestrowany jako rozmycie – matryca aparatu zbiera światło przez relatywnie długi czas, w trakcie którego obiekt pokonuje sporą odległość w kadrze. To dlatego na zdjęciach zrobionych np. na 1/30 s samochody wyglądają na zamazane lub wręcz rozciągnięte w kierunku ruchu. 1/80 s może sprawdzić się przy powolnych pojazdach albo kiedy chcemy uzyskać efekt kontrolowanego rozmycia, tzw. panning, gdzie tło jest zamazane, a samochód – w miarę ostry. Jednak jeśli celem jest typowe 'zamrożenie ruchu', zwłaszcza przy naprawdę szybkich pojazdach, to takie wartości są zdecydowanie za długie. Osobiście widziałem mnóstwo zdjęć robionych na 1/80 s podczas zawodów sportów motorowych i prawie zawsze kończy się to nieostrością. To jest bardzo częsty błąd myślowy – mylenie stabilizacji obrazu czy możliwości aparatu z fizycznymi ograniczeniami czasu otwarcia migawki. W realnych warunkach – czy to w pełnym słońcu, czy przy sztucznym oświetleniu – dobrze jest trzymać się wartości rzędu 1/500 s albo nawet krótszych, żeby mieć pewność, że zdjęcie faktycznie zatrzyma ruch w miejscu. Z mojego doświadczenia, przy wyborze zbyt długiego czasu, nawet jeśli ręka będzie stabilna, sam ruch obiektu i tak wywoła rozmycie. Dlatego kluczowe jest nie tylko poznanie teorii, ale też testowanie w praktyce, jak różne wartości wpływają na efekt końcowy. Standardy branżowe są tu jednoznaczne: do zamrażania szybkiego ruchu – krótkie czasy, najlepiej 1/500 s lub mniej. Warto o tym pamiętać na przyszłość, bo to jeden z fundamentów dobrej fotografii dynamicznej.

Pytanie 18

Jakie prace konserwacyjne obejmują czynności związane z czyszczeniem monitora?

A. Czyszczenie wyświetlacza oraz sprawdzanie parametrów technicznych monitora

B. Czyszczenie otworów wentylacyjnych i łączenie monitora z komputerem

C. Mycie obudowy i wydmuchiwanie zanieczyszczeń z elementów elektronicznych monitora

D. Mycie obudowy oraz kalibracja monitora

Czynności konserwacyjne przy monitorach są często mylone z innymi działaniami, które niekoniecznie są dobre dla ich funkcjonowania. Na przykład czyszczenie ekranu i sprawdzanie parametrów technicznych to nie jest cała konserwacja, bo te rzeczy powinny być robione osobno. Nie musisz testować parametrów na każdym kroku, a skupianie się tylko na czyszczeniu może prowadzić do problemów, które nie są związane z brudem. Mycie obudowy i kalibracja w tym samym czasie to też nie najlepszy pomysł, bo kalibracja dotyczy ustawień, a nie czyszczenia. Niektóre odpowiedzi sugerują, że podłączanie monitora do komputera to część konserwacji, co jest nieprawidłowe. Dobre dbanie o sprzęt to nie tylko zewnętrzna czystość, ale też wnętrze, które może wymagać odpowiednich narzędzi i technik. Dużo osób nie zdaje sobie sprawy, że kurz wewnętrzny to główny powód problemów z monitorami, które prowadzą do przegrzewania. Dlatego warto skupić się na tym, co naprawdę jest potrzebne, a nie na powierzchownych rzeczach.

Pytanie 19

Obraz, w którym przeważają odcienie ciemne, został stworzony w technice

A. izohelii

B. pseudosolaryzacji

C. niskiego klucza

D. wysokiego klucza

Obraz, w którym dominują elementy o ciemnych tonach, jest wykonany w technice niskiego klucza. Technika ta charakteryzuje się użyciem ciemnych kolorów oraz silnym kontrastem między światłem a cieniem, co pozwala na uzyskanie dramatycznego efektu wizualnego. W praktyce, niskiego klucza często używa się w portretach oraz w fotografii artystycznej, aby nadać zdjęciom głębię i emocjonalny wydźwięk. Dobrze znanym przykładem zastosowania techniki niskiego klucza jest praca fotografów takich jak Rembrandt czy Caravaggio, który wykorzystał ją do podkreślenia trójwymiarowości postaci. Warto zaznaczyć, że obrazy w niskim kluczu mają zdolność do przyciągania uwagi widza, co czyni je popularnym wyborem w sztuce i fotografii.

Pytanie 20

Metoda przechowywania zdjęć w archiwum z zachowaniem standardu 3-2-1 oznacza

A. przechowywanie przez 3 lata, w 2 kopiach, z 1 aktualizacją rocznie

B. kompresję danych do 3 formatów, z 2 kopiami zapasowymi i 1 wersją roboczą

C. zastosowanie 3 formatów plików, 2 różnych nośników i 1 systemu katalogowania

D. posiadanie 3 kopii danych, na 2 różnych nośnikach, z czego 1 poza miejscem pracy

Metoda 3-2-1 to uznawany w branży standard do przechowywania danych, który zapewnia bezpieczeństwo i dostępność informacji. Oznacza ona posiadanie trzech kopii danych, z których dwie znajdują się na różnych nośnikach, a jedna z nich jest przechowywana w innym miejscu niż główny system. Taki układ minimalizuje ryzyko utraty danych w przypadku awarii jednego z nośników lub lokalizacji. Na przykład, jeżeli przechowujemy zdjęcia na dysku twardym komputera, warto również zainwestować w zewnętrzny dysk lub chmurę, aby mieć drugą kopię. Dodatkowo, trzecia kopia w innej lokalizacji, jak biuro czy dom, może być kluczowa w przypadku kradzieży lub zniszczenia. Standard 3-2-1 jest szeroko stosowany w różnych branżach, jako najlepsza praktyka w zarządzaniu danymi. Warto również pamiętać o regularnych testach kopii zapasowych, aby upewnić się, że można je szybko przywrócić w razie potrzeby.

Pytanie 21

Oblicz minimalną rozdzielczość obrazu formatu 10x15 cm przeznaczonego do wydruku w formacie 20x30 cm i rozdzielczości 300 dpi bez konieczności interpolacji danych.

A. 150 dpi

B. 1200 dpi

C. 300 dpi

D. 600 dpi

Podstawa tej odpowiedzi tkwi w zrozumieniu, jak działa przeliczanie rozdzielczości w kontekście przygotowywania plików do druku. Jeśli chcesz powiększyć zdjęcie z formatu 10x15 cm do wydruku na 20x30 cm w rozdzielczości 300 dpi, musisz zawczasu zapewnić odpowiednią ilość danych na każdym calu. Skoro docelowo masz otrzymać obraz 20x30 cm (czyli 7,87 x 11,81 cala) w 300 dpi, to wyjściowy plik musi mieć co najmniej tyle pikseli, by po dwukrotnym powiększeniu (bo 10x15 cm to dokładnie połowa wymiarów 20x30 cm) wciąż zachować te 300 dpi na wydruku. Dlatego obraz źródłowy (10x15 cm) musi mieć rozdzielczość 600 dpi – wtedy po powiększeniu do 20x30 cm rozdzielczość spada dokładnie do 300 dpi, a nie tracisz jakości, nie musisz interpolować żadnych danych. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu grafików to przeocza i potem mają rozmyte wydruki. To jest kluczowa praktyka: zawsze przygotowuj pliki z rozdzielczością proporcjonalnie większą, jeśli wiesz, że będą powiększane. Standard branżowy mówi wprost – nie powiększaj obrazów do druku bez odpowiedniej gęstości pikseli na starcie. Przygotowanie pliku w 600 dpi na 10x15 cm oznacza, że po wydruku na 20x30 cm nie stracisz detali. Takie podejście daje swobodę przy późniejszej pracy i oszczędza nerwów przy finalnym wydruku. Bardzo polecam wyrobić sobie ten nawyk, bo to procentuje w każdej pracy z obrazem do druku.

Pytanie 22

Konturowe oświetlenie fotografowanego obiektu można uzyskać przez ustawienie światła głównego

A. przed obiektem w stronę obiektywu

B. za obiektem w kierunku tła

C. za obiektem w stronę obiektywu

D. przed obiektem w kierunku tła

Oświetlenie konturowe fotografowanego obiektu uzyskuje się poprzez strategiczne umiejscowienie światła głównego za obiektem w kierunku obiektywu. Taka konfiguracja pozwala na uwydatnienie krawędzi obiektu, co tworzy efekt trójwymiarowości i głębi. Gdy światło pada z tyłu, częściowo oświetla kontury obiektu, jednocześnie odcinając go od tła, co skutkuje wyraźniejszym zarysowaniem formy. Zastosowanie tej techniki jest szczególnie cenione w portrecie oraz fotografii produktowej, gdzie kluczowe jest podkreślenie charakterystycznych detali. Przykładem może być sytuacja, w której fotografujemy osobę na tle zachodzącego słońca, co pozwala na stworzenie dramatycznego efektu świetlnego. Standardy branżowe zalecają korzystanie z tej metody w celu uzyskania atrakcyjnych wizualnie zdjęć, w których obiekt wyróżnia się na tle, a jednocześnie prezentuje się w sposób estetyczny i harmonijny.

Pytanie 23

Który obiektyw należy zastosować do wykonywania zdjęcia dużego fragmentu pomieszczenia z małej odległości?

A. Teleobiektyw o ogniskowej 200 mm.

B. Standardowy o ogniskowej 50 mm.

C. Długoogniskowy o ogniskowej 80 mm.

D. Szerokokątny o ogniskowej 35 mm.

Wybierając obiektyw do fotografowania wnętrz z bliskiej odległości, łatwo można popełnić błąd kierując się na przykład przyzwyczajeniami z innych rodzajów fotografii. Wiele osób sięga po tzw. standardową pięćdziesiątkę, bo to ogniskowa bliska naturalnemu widzeniu człowieka, ale w praktyce okazuje się, że 50 mm przy fotografii wnętrz mocno ogranicza pole widzenia – zwyczajnie nie da się objąć całego pomieszczenia, a często nawet jego większej części. To prowadzi do kadrowania wąskich fragmentów, brak jest efektu przestronności i zdjęcie traci swój zamierzony charakter. Teleobiektyw o ogniskowej 200 mm to już w ogóle zupełnie inne narzędzie – stosuje się go raczej do fotografii sportowej czy portretowej, bo pozwala na zbliżenie odległych obiektów, ale z bliska wycina jedynie bardzo mały fragment sceny. Próbując nim sfotografować duży fragment pokoju, uzyskujemy efekt odwrotny do zamierzonego, praktycznie nie jesteśmy w stanie pokazać przestrzeni. Podobnie 80 mm, chociaż to już nie jest klasyczny teleobiektyw, również nie jest optymalnym wyborem do wnętrz – daje dość wąski kadr, który może być przydatny przy detalach czy portretach, ale nie przy całościowych ujęciach przestrzeni. Często spotykanym błędem jest zakładanie, że dłuższa ogniskowa to po prostu lepsza jakość czy uniwersalność, jednak w kontekście małych przestrzeni jest dokładnie odwrotnie – im krótsza ogniskowa (w granicach rozsądku), tym większy fragment przestrzeni wchodzi w kadr. Standardy branżowe i wytyczne dla fotografów wnętrz jasno wskazują, że obiektywy szerokokątne to podstawa przy małej dostępnej przestrzeni – zbyt długa ogniskowa po prostu ogranicza możliwości prezentacji pomieszczenia i utrudnia osiągnięcie profesjonalnego efektu.

Pytanie 24

Obrazy uzyskuje się poprzez naświetlenie obiektu promieniowaniem X w

A. rentgenografii

B. makrografii

C. spektrografii

D. mikrografii

Makrografia, spektrografia i mikrografia to techniki, które różnią się od rentgenografii pod względem zasad działania oraz zastosowań. Makrografia koncentruje się na obrazowaniu dużych obiektów lub ich fragmentów, używając standardowego oświetlenia i optyki, co nie pozwala na penetrację materii, jak to ma miejsce w przypadku promieniowania X. W efekcie, makrografia jest przydatna w dokumentacji i analizie wyglądu powierzchni, ale nie nadaje się do obrazowania wnętrza obiektów. Spektrografia natomiast to technika analityczna, która mierzy widmo promieniowania emitowanego lub absorbowanego przez substancje. Stosuje się ją głównie w chemii i fizyce do analizy składu chemicznego, a nie do uzyskiwania obrazów struktur wewnętrznych. Mikrografia z kolei polega na obrazowaniu obiektów w mikroskali, zazwyczaj przy użyciu mikroskopów, które są zdolne do obserwacji na poziomie komórkowym lub subkomórkowym. Chociaż wszystkie te techniki mają swoje specyficzne zastosowania, ich użycie jest ograniczone w kontekście analizy strukturalnej obiektów pod wpływem promieniowania X, co jest kluczowe dla rentgenografii. Ostatecznie, mylenie tych metod z rentgenografią może prowadzić do błędnych wniosków na temat możliwości obrazowania i analizy obiektów w różnych dziedzinach nauki i przemysłu.

Pytanie 25

Zakres długości fali, który obejmuje część widzialną promieniowania elektromagnetycznego, wynosi

A. 0,380-0,760 nm

B. 0,380-0,760 cm

C. 380-760 nm

D. 380-760 mm

Część widzialna promieniowania elektromagnetycznego, nazywana także światłem widzialnym, obejmuje zakres długości fali od 380 do 760 nanometrów (nm). W tym przedziale mieszczą się wszystkie kolory widoczne dla ludzkiego oka, od fioletowego (około 380 nm) do czerwonego (około 760 nm). Zrozumienie tego zakresu jest kluczowe w wielu dziedzinach, takich jak fotografia, optyka, a także w technologii LED, gdzie różne długości fal używane są do generowania określonych kolorów światła. Na przykład, w fotografii wybór odpowiedniego filtra kolorowego może być uzależniony od tego, które długości fal są dominujące w danym źródle światła. Dodatkowo, w kontekście biologii, organizmy roślinne używają tego zakresu fal do fotosyntezy, co czyni jej zrozumienie kluczowym dla ekologii i rolnictwa. Warto również zauważyć, że pomiar długości fal w nanometrach jest powszechnie stosowany w standardach branżowych, co umożliwia spójność w badaniach i zastosowaniach technologicznych.

Pytanie 26

Aby uwiecznić szczegół architektoniczny z znacznej odległości, powinno się użyć aparatu fotograficznego z obiektywem

A. rybie oko

B. długoogniskowym

C. krótkoogniskowym

D. standardowym

Aby skutecznie sfotografować detal architektoniczny z dużej odległości, najlepszym wyborem jest obiektyw długoogniskowy. Obiektywy te charakteryzują się większą ogniskową, co pozwala na uchwycenie szczegółów znajdujących się daleko od aparatu bez utraty jakości obrazu. W praktyce oznacza to, że możemy z powodzeniem rejestrować detale, takie jak rzeźby, ornamenty czy inne architektoniczne akcenty, z perspektywy, która może być nieosiągalna dla obiektywów krótkich. Długie ogniskowe obiektywy są również mniej podatne na zniekształcenia obrazu, co jest kluczowe w przypadku architektury, gdzie szczegóły muszą być wiernie odwzorowane. Użycie obiektywu długoogniskowego pozwala na zastosowanie techniki kompozycji, w której tło jest rozmyte, a główny obiekt ostro wyeksponowany, co podkreśla jego wartość estetyczną. Przykładowo, obiektyw 70-200 mm jest często wykorzystywany przez fotografów architektury, aby uchwycić niezwykłe detale znanych budowli, zachowując jednocześnie ich kontekst w otoczeniu.

Pytanie 27

Standard metadanych IPTC w fotografii służy do

A. kodowania informacji o parametrach ekspozycji

B. przechowywania informacji o autorze, prawach autorskich i opisie zdjęcia

C. zapisywania danych GPS o miejscu wykonania zdjęcia

D. przechowywania ustawień balansu bieli

Standard metadanych IPTC (International Press Telecommunications Council) w fotografii jest kluczowym narzędziem do przechowywania informacji, które są niezbędne dla identyfikacji autorstwa, praw autorskich oraz opisu zdjęcia. IPTC definiuje zestaw pól, w których można umieścić dane takie jak imię i nazwisko autora, informacje o prawach autorskich oraz krótki opis lub tytuł zdjęcia. Przykładowo, w przypadku zdjęcia prasowego, odpowiednie wypełnienie tych metadanych pozwala na łatwe zidentyfikowanie autora, co jest szczególnie ważne w kontekście ochrony praw autorskich oraz przy poszukiwaniach zdjęć przez redakcje. Dobrze wypełnione metadane IPTC mogą także pomóc w optymalizacji zdjęć w wyszukiwarkach oraz w archiwizacji, co jest istotne dla profesjonalnych fotografów i agencji fotograficznych. Prawidłowe użycie standardu IPTC jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, co pozwala na sprawniejsze zarządzanie zbiorami zdjęć.

Pytanie 28

Zgodnie ze schematem na planie zdjęciowym fotografowany przedmiot należy oświetlić światłem

A. bezpośrednim, skierowanym.

B. pośrednim, skierowanym.

C. pośrednim, rozproszonym.

D. bezpośrednim, rozproszonym.

Odpowiedź "pośrednim, rozproszonym" jest prawidłowa, ponieważ w fotografii kluczowe jest uzyskanie równomiernego i naturalnego oświetlenia obiektu. Oświetlenie pośrednie, które wykorzystuje wiele źródeł światła, pozwala na zredukowanie twardych cieni oraz na osiągnięcie bardziej harmonijnego efektu. W praktyce fotografowie często stosują softboxy, parasole lub inne akcesoria, które rozpraszają światło, aby uzyskać efekt równomiernego oświetlenia. Dobrym przykładem może być fotografia portretowa, gdzie rozproszone światło tworzy delikatne cienie na twarzy, co przyczynia się do bardziej naturalnego wyglądu. Ponadto, korzystając z pośredniego, rozproszonego światła, mamy większą kontrolę nad atmosferą i tonacją zdjęcia, co jest istotne w kontekście artystycznym. Standardy branżowe potwierdzają, że techniki te są preferowane w profesjonalnej fotografii, co czyni je fundamentem skutecznej pracy fotografa.

Pytanie 29

Jaką wartość ma temperatura barwowa światła emitowanego przez świeczkę?

A. 5 600 K

B. 10 000 K

C. 3 200 K

D. 1 800 K

Wybór niewłaściwej odpowiedzi może wynikać z nieporozumień dotyczących pojęcia temperatury barwowej oraz sposobu, w jaki różne źródła światła są postrzegane. Odpowiedzi takie jak 10 000 K czy 5 600 K odnoszą się do typowych wartości dla źródeł światła dziennego oraz lamp fluorescencyjnych, które mają znacznie zimniejsze odcienie. Na przykład, temperatura barwowa 5 600 K jest powszechnie stosowana w fotografii studyjnej, ponieważ odpowiada naturalnemu światłu dziennemu w słoneczny dzień, co może prowadzić do błędnego wniosku, że takie odcienie są typowe dla świeczek. Z kolei temperatura 3 200 K dotyczy źródeł światła takich jak lampy halogenowe, które również emitują cieplejsze światło, ale nadal są znacznie jaśniejsze i bardziej intensywne niż światło świeczki. Typowym błędem jest mylenie temperatury barwowej z jasnością światła; wyższa temperatura barwowa nie oznacza automatycznie, że źródło jest jaśniejsze. Zrozumienie różnic w temperaturze barwowej pomoże w odpowiednim doborze źródeł światła w zależności od zamierzonych efektów estetycznych i funkcjonalnych. Warto więc zapoznać się z podstawowymi zasadami związanymi z temperaturą barwową oraz jej zastosowaniami w praktyce.

Pytanie 30

W celu uzyskania zdjęcia o wysokiej jakości przed rozpoczęciem skanowania refleksyjnego materiału analogowego należy

A. ustawić maksymalną rozdzielczość interpolowaną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5.

B. ustawić minimalną rozdzielczość interpolowaną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0.

C. ustawić minimalną rozdzielczość optyczną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5.

D. ustawić maksymalną rozdzielczość optyczną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0.

Prawidłowe ustawienie skanera ma ogromny wpływ na końcową jakość cyfrowego obrazu, zwłaszcza jeśli chodzi o materiały analogowe, takie jak zdjęcia czy wydruki. Maksymalna rozdzielczość optyczna to kluczowy parametr, bo właśnie ona określa, ile szczegółów fizycznie potrafi wychwycić urządzenie, bez sztucznego podbijania pikseli przez algorytmy. Interpolowanie tylko „oszukuje” rzeczywistość – niby obraz robi się większy, ale szczegółów nie przybywa, a czasem wręcz tracimy ostrość. Z kolei zakres dynamiki, w praktyce oznaczany jako Dmax, mówi, ile stopni odcieni między czernią a bielą skaner potrafi zarejestrować. Im wyższa wartość (tu wskazano do 2,0, co jest raczej minimalnym akceptowalnym progiem dla materiałów refleksyjnych), tym lepiej oddane są cienie i światła – po prostu więcej „miejsca” na subtelności. W profesjonalnej digitalizacji (np. archiwizacji, reprodukcji dzieł sztuki czy dokumentacji fotograficznej) zawsze stawia się właśnie na jakość optyczną i najpełniejszy możliwy zakres dynamiki. Warto dodać, że sam proces skanowania wymaga też kontroli nad kalibracją kolorystyczną, czystością szybki skanera i odpowiednim oświetleniem, ale bez tych dwóch parametrów – optycznej rozdzielczości oraz szerokiej dynamiki – nawet najlepsza postprodukcja nie wyciągnie ze skanu więcej niż „dał” sprzęt. Moim zdaniem, nawet do domowego archiwum warto się przyłożyć i nie iść na skróty z interpolacją.

Pytanie 31

Jakiego rodzaju papier fotograficzny należy wykorzystać do reprodukcji negatywu wywołanego do zalecanego stopnia, aby uzyskać małokontarstowy pozytyw czarno-biały?

A. Miękki

B. Bardzo twardy

C. Twardy

D. Normalny

Wybór papieru fotograficznego o miękkim gradiencie jest kluczowy w procesie kopiowania negatywów czarno-białych, szczególnie gdy dąży się do uzyskania małokontarstowego pozytywu. Miękki papier ma niższy kontrast, co pozwala na subtelniejsze przejścia między tonami, co jest istotne w przypadku negatywów o różnorodnej tonacji. Użycie tego typu papieru sprzyja zachowaniu detali w jasnych i ciemnych partiach obrazu, co jest niezbędne dla uzyskania harmonijnego efektu. W praktyce, papier o miękkim gradiencie jest często wykorzystywany do reprodukcji delikatnych tonów skóry w portretach czy też do realizacji artystycznych wizji, gdzie kluczowe jest uzyskanie spokojnych przejść tonalnych. Standardy w fotografii analogowej zalecają stosowanie miękkiego papieru w sytuacjach, gdy negatywy wykazują bogactwo tonów, co pozwala na maksymalne odwzorowanie ich charakterystyki w pozytywie. Na przykład, jeśli negatyw jest dobrze naświetlony, użycie miękkiego papieru ma na celu uniknięcie przejaskrawienia kontrastów, co mogłoby skutkować utratą detali.

Pytanie 32

Aby przekształcić obrazy analogowe na format cyfrowy, należy zastosować

A. rzutnika

B. monopodu

C. kopiarki

D. skanera

Kopiarka, rzutnik i monopod to urządzenia, które pełnią różne funkcje związane z obrazowaniem, ale nie są przeznaczone do przetwarzania obrazów analogowych na formę cyfrową. Kopiarka działa na zasadzie reprodukcji dokumentów, co oznacza, że jej zadaniem jest tworzenie kopii fizycznych dokumentów, a nie przekształcanie ich w format cyfrowy. W kontekście digitalizacji, kopiarka nie rejestruje obrazu w sposób, który umożliwia jego edytowanie czy archiwizowanie w formacie cyfrowym. Rzutnik z kolei jest narzędziem pozwalającym na wyświetlanie obrazów na powierzchni, na przykład w prezentacjach, lecz nie przetwarza ich na dane cyfrowe. Monopod jest statywem, który wspomaga stabilizację kamery lub aparatu, ale nie ma on żadnej funkcji związanej z digitalizacją obrazów. Użycie tych urządzeń dla celów skanowania obrazów analogowych jest więc nieprawidłowe, ponieważ nie spełniają one podstawowej funkcji przekształcania danych optycznych w postać cyfrową. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji tych urządzeń z ich zastosowaniem w procesach przetwarzania obrazu, co prowadzi do nieścisłości w zrozumieniu podstawowych zasad digitalizacji.

Pytanie 33

Fotografia została skadrowana z zastosowaniem kompozycji obrazu według reguły

A. trójpodziału.

B. złotego podziału.

C. podziału ukośnego.

D. złotej spirali.

Odpowiedzi, które nie wskazują na podział ukośny, opierają się na innych koncepcjach kompozycyjnych, które nie są właściwie zastosowane w tym kontekście. Na przykład, złota spirala i złoty podział to techniki, które, choć mają swoje miejsce w kompozycji, nie są odpowiednie w przypadku tego zdjęcia. Złota spirala jest oparta na naturalnych proporcjach i spirali, które często występują w naturze, ale nie odpowiadają układowi ukośnych linii widocznych na fotografii. Złoty podział z kolei wskazuje na proporcjonalny podział kadru w sposób, który może niekoniecznie odnosić się do dynamiki przedstawionych schodów. Podobnie podział trójpodziału, który dzieli obraz na dziewięć równych części, może być stosowany do uzyskania równowagi, ale w tym przypadku nie oddaje on faktu, że główne elementy obrazu są skomponowane wzdłuż ukośnych linii, które nadają zdjęciu ruch i kierunek. Przyjmowanie tych koncepcji jako alternatyw dla podziału ukośnego może prowadzić do zubożenia wizualnego efektu, ponieważ nie uwzględniają one dynamiki, jaką wprowadza korzystanie z linii ukośnych. Ważne jest zrozumienie, jakie techniki można zastosować w określonych kontekstach, aby maksymalizować efekt wizualny i przekaz emocjonalny zdjęcia.

Pytanie 34

Technika ETTR (Expose To The Right) stosowana w fotografii cyfrowej polega na

A. zwiększaniu temperatury barwowej w celu ocieplenia obrazu

B. komponowaniu kadru z głównym motywem po prawej stronie

C. stosowaniu filtrów polaryzacyjnych do redukcji odblasku

D. celowym prześwietlaniu zdjęcia tak, aby histogram był przesunięty w prawo

Technika ETTR (Expose To The Right) polega na celowym prześwietlaniu zdjęcia, aby histogram był przesunięty w prawo. Głównym celem tej metody jest maksymalizacja ilości zebranego światła, co pozwala na uchwycenie większej ilości detali w cieniach i jasnych partiach obrazu. W praktyce oznacza to, że kiedy fotografujesz, należy dążyć do tego, aby ekspozycja była tak ustawiona, aby histogram zbliżał się do prawej krawędzi, ale nie przekraczał jej, co mogłoby prowadzić do utraty szczegółów w jasnych partiach zdjęcia. Zastosowanie techniki ETTR szczególnie sprawdza się w warunkach silnego oświetlenia, gdy możemy uzyskać lepszą jakość obrazu, minimalizując szumy w cieniach. Warto także pamiętać, że po zastosowaniu tej techniki, podczas postprodukcji na przykład w programach takich jak Adobe Lightroom, można skutecznie dostosować ekspozycję, aby uzyskać pożądany efekt końcowy, co sprawia, że ETTR jest niezwykle użytecznym narzędziem w arsenale każdego fotografa.

Pytanie 35

W programie Adobe Photoshop korygowanie błędów perspektywy umożliwia zastosowanie filtra

A. rozmycie radialne.

B. korekcja obiektywu.

C. redukcja szumu.

D. szukanie krawędzi.

Wiele osób przy korekcji obrazu w Photoshopie myli różne filtry i narzędzia, których zadania są zupełnie inne niż wyprostowywanie perspektywy lub naprawianie zniekształceń obiektywowych. Przykładowo, filtr „redukcja szumu” jest nieoceniony, gdy chcemy poprawić jakość zdjęć wykonanych przy wysokim ISO. Wycisza cyfrowe zakłócenia, ale nie ma absolutnie żadnego wpływu na geometrię czy układ linii w obrazie. Natomiast „rozmycie radialne” wykorzystuje się głównie do tworzenia efektów ruchu lub skupienia uwagi na wybranym punkcie, rozmazując obraz wokół osi – to narzędzie artystyczne, a nie korekcyjne. Z kolei „szukanie krawędzi” – filtr specjalistyczny, raczej do celów analizy lub efektów graficznych, bo zamienia zdjęcie w obraz podkreślający kontury, ale nie koryguje żadnego zniekształcenia ani błędów perspektywy. Typowym błędem jest mylenie efektów graficznych z narzędziami korekcyjnymi – to zupełnie inne podejście. Rzeczywista korekcja perspektywy wymaga narzędzi, które pozwalają manipulować geometrią obrazu na poziomie siatek transformacji lub wykorzystują profile sprzętowe, jak robi to właśnie filtr „korekcja obiektywu”. W praktyce jedynie on zapewnia fachowe wyrównanie linii pionowych i poziomych oraz pełną kontrolę nad zniekształceniami typowymi dla optyki obiektywu. Myląc te funkcje, łatwo stracić czas na eksperymenty, które nie dają poprawnych rezultatów, a często wręcz psują kompozycję zdjęcia. Warto więc znać przeznaczenie narzędzi i stosować je zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi.

Pytanie 36

Tryb pracy ciągłego autofokusa (AI Servo/AF-C) jest najbardziej przydatny przy fotografowaniu

A. statycznych martwych natur

B. portretów w studio

C. szybko poruszających się obiektów sportowych

D. krajobrazów przy świetle naturalnym

Tryb pracy ciągłego autofokusa, znany jako AI Servo lub AF-C, jest kluczowy w sytuacjach, gdy fotografujemy obiekty w ruchu, takie jak zawodnicy w trakcie rozgrywek sportowych. W tym trybie aparat nieustannie monitoruje i dostosowuje ostrość, co pozwala na uchwycenie dynamicznych momentów. Na przykład, podczas meczu piłkarskiego, sportowcy często zmieniają kierunek, a ich prędkość może być trudna do przewidzenia. Użycie AF-C pozwala na zachowanie ostrości na obiekcie nawet w przypadku nagłych zmian jego położenia. Warto zaznaczyć, że w tym trybie aparat wykonuje wiele zdjęć w krótkim czasie, co zwiększa szansę na uchwycenie idealnej chwili. W przypadku fotografii sportowej, gdzie precyzja i szybkość są kluczowe, tryb ten jest absolutnie niezbędny, co potwierdzają doświadczenia wielu profesjonalnych fotografów sportowych. Dobry aparat w trybie AF-C potrafi śledzić obiekty z dużą dokładnością, co jest standardem w profesjonalnej fotografii. Warto więc korzystać z tego trybu, aby poprawić jakość swoich zdjęć w dynamicznych sytuacjach.

Pytanie 37

Ustawienie jak na rysunku krzywej tonalnej w oknie dialogowym polecenia „Krzywe” spowoduje

A. zwiększenie kontrastu w tonach średnich.

B. ogólne zwiększenie kontrastu.

C. ogólne zmniejszenie kontrastu.

D. zmniejszenie kontrastu w tonach średnich.

To ustawienie krzywej tonalnej to klasyczny przykład, gdzie środkowa część krzywej została spłaszczona, czyli nachylenie w tonach średnich jest mniejsze niż w oryginalnej przekątnej. W praktyce oznacza to, że różnice pomiędzy poszczególnymi wartościami jasności w tonach średnich zostają wygładzone – kontrast właśnie tam maleje. Jeśli ktoś retuszuje zdjęcie portretowe i chce zmiękczyć rysy czy ukryć niedoskonałości skóry, to często właśnie taka krzywa się przydaje. Z mojego doświadczenia – redukcja kontrastu w tonach średnich sprawia, że zdjęcie staje się bardziej „miękkie”, mniej ostre w odbiorze, co bywa mile widziane w fotografii beauty. Dobra praktyka branżowa mówi o tym, żeby zawsze kontrolować, w którym fragmencie histogramu grzebiemy, bo łatwo nieświadomie „spłaszczyć” obraz. Warto też pamiętać, że redukcja kontrastu w tonach średnich nie wpływa mocno na światła i cienie, więc można uzyskać efekt bardzo selektywnej korekcji. To rozwiązanie szczególnie doceniają osoby pracujące z grafiką reklamową, bo pozwala zachować szczegóły w jasnych i ciemnych partiach, jednocześnie wygładzając całość.

Pytanie 38

W fotografii produktowej szklanych powierzchni, aby uniknąć niepożądanych refleksów, należy przede wszystkim

A. zwiększyć intensywność głównego źródła światła

B. fotografować w całkowitej ciemności z lampą błyskową

C. stosować czarne ekrany do kontrolowania odbić

D. używać filtrów ocieplających na obiektywie

Zwiększenie intensywności głównego źródła światła w fotografii szklanych powierzchni często prowadzi do przeciwnych efektów od zamierzonych. Zbyt jasne oświetlenie może generować niekontrolowane refleksy, które będą odciągać uwagę od samego produktu. Warto pamiętać, że szklane powierzchnie są naturalnie refleksyjne, dlatego dodawanie większej ilości światła nie tylko nie pomaga, ale może wręcz pogarszać sytuację. Fotografowanie w całkowitej ciemności z lampą błyskową również nie jest dobrym rozwiązaniem, ponieważ błysk może zbyt intensywnie odbijać się w szklanych powierzchniach, tworząc niepożądane efekty. W przypadku używania filtrów ocieplających na obiektywie, ich zadaniem jest jedynie modyfikacja temperatury barwowej zdjęcia, co nie ma związku z kontrolowaniem odblasków. Te podejścia mogą wskazywać na niepełne zrozumienie zasad działania światła oraz refleksji, co prowadzi do mylnych wniosków. Kluczowe jest zrozumienie, że manipulacja kierunkiem światła oraz stosowanie odpowiednich akcesoriów, takich jak czarne ekrany, są najlepszymi metodami na uzyskanie czystych i profesjonalnych zdjęć szklanych produktów.

Pytanie 39

Rozdzielczość bitowa (głębia bitowa) określa

A. wymiary obrazu wyrażone w pikselach

B. liczbę poziomów jasności dla każdego kanału koloru

C. liczbę pikseli przypadających na cal kwadratowy (PPI)

D. maksymalną liczbę plików możliwych do zapisania na karcie pamięci

Rozdzielczość bitowa, znana również jako głębia bitowa, odnosi się do liczby poziomów jasności, które można przypisać do każdego kanału koloru w obrazie. W praktyce oznacza to, że im wyższa głębia bitowa, tym większa liczba odcieni kolorów i tonów szarości, które można uzyskać. Na przykład, obraz o głębi bitowej 8 bitów na kanał może reprezentować 256 poziomów jasności (2^8), co w przypadku trzech kanałów (czerwony, zielony, niebieski) daje łącznie 16,7 miliona różnych kolorów (256 x 256 x 256). Tego rodzaju parametry są kluczowe przy pracy z grafiką komputerową, fotografią cyfrową czy filmem, gdzie precyzja odwzorowania kolorów ma ogromne znaczenie. Warto również zauważyć, że standardy takie jak sRGB i Adobe RGB definiują różne przestrzenie kolorów, które są zgodne z różnymi głębokościami bitowymi, co wpływa na jakość końcowego obrazu. W kontekście obróbki graficznej, wybór odpowiedniej głębi bitowej jest decydujący dla zachowania detali oraz poprawy zakresu tonalnego w edytowanym obrazie.

Pytanie 40

Podczas robienia zdjęć z użyciem lampy błyskowej najkrótszy czas synchronizacji migawki szczelinowej to czas

A. naświetlania trwający tyle, ile czas trwania błysku

B. naświetlania umożliwiający naładowanie lampy błyskowej

C. otwarcia migawki, w którym można oświetlić całą powierzchnię klatki

D. w którym następuje równoczesne aktywowanie błysku wszystkich lamp błyskowych

Odpowiedź wskazująca na otwarcie migawki, przy którym jest możliwe oświetlenie całej powierzchni klatki, jest prawidłowa w kontekście działania migawki szczelinowej i synchronizacji z lampą błyskową. Czas synchronizacji to najkrótszy moment, w którym migawka jest całkowicie otwarta, co pozwala na równoczesne naświetlenie całej powierzchni klatki przez błysk lampy. W przypadku migawki szczelinowej, która otwiera się w formie szczeliny przesuwającej się przez pole widzenia, kluczowe jest, aby błysk lampy zakończył się przed zamknięciem szczeliny. Praktyczne zastosowanie tego zjawiska można zaobserwować podczas fotografowania obiektów w ruchu, gdzie istotne jest uchwycenie całej sceny w jednym błysku. Standardy w fotografii zalecają używanie lamp błyskowych w połączeniu z czasami synchronizacji wynoszącymi od 1/200 do 1/250 sekundy, co zapewnia optymalne warunki do uzyskania dobrze naświetlonych zdjęć. Praktyka ta jest szczególnie ważna w fotografii sportowej oraz przy pracy z szybko poruszającymi się obiektami.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej