Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 19 grudnia 2025 21:11
Data zakończenia: 19 grudnia 2025 21:23

Egzamin zdany!

Wynik: 30/40 punktów (75,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Nakładka, ekran, mnożenie, różnica, kolor to nazwy

A. efektów wyróżniających tekst, zgrupowanych w narzędziu <i>WordArt</i> w programie PowerPoint

B. trybów mieszania warstw w programie Adobe Photoshop

C. efektów animacji, które można uzyskać dla dowolnego elementu prezentacji wykonanej w programie PowerPoint

D. filtrów artystycznych zgrupowanych w poleceniu <i>stylizacja</i> w programie Adobe Photoshop

Właśnie te nazwy – nakładka, ekran, mnożenie, różnica, kolor – to przykłady trybów mieszania warstw (ang. blending modes) w programie Adobe Photoshop. Tryby mieszania to jedna z tych funkcji, na które każdy grafik prędzej czy później musi trafić. Pozwalają na modyfikowanie sposobu, w jaki dwie lub więcej warstw nakładają się na siebie, mieszając kolory i jasności według określonych reguł matematycznych. Dla przykładu, tryb „mnożenie” (Multiply) przyciemnia obraz, mnożąc wartości kolorów na dwóch warstwach, co świetnie nadaje się do wzmacniania cieni albo nakładania tekstur. „Ekran” (Screen) z kolei działa odwrotnie – rozjaśnia wszystko, co się na siebie nakłada, fajne do efektu poświaty czy poprawiania prześwietleń. Tryb „nakładka” (Overlay) łączy oba te podejścia, wzmacniając kontrast w miejscach jasnych i przyciemniając ciemniejsze. Co ważne, tryby mieszania są wykorzystywane nie tylko w Photoshopie, ale też w innych programach graficznych, bo to taki standard branżowy. Moim zdaniem, opanowanie ich to jedna z tych rzeczy, które naprawdę robią różnicę między amatorskim klepaniem warstw, a świadomą, kreatywną pracą z obrazem. Warto poeksperymentować i zobaczyć na własne oczy, jak różne tryby zmieniają efekt końcowy – czasem wystarczy zmienić tryb, żeby grafikę całkiem odmienić bez żmudnego retuszu.

Pytanie 2

Technikę oświetlenia konturowego przedmiotu fotografowanego osiąga się poprzez umiejscowienie głównego źródła światła

A. za obiektem, które świeci w kierunku tła

B. przed obiektem, które świeci w kierunku tła

C. przed obiektem, które świeci w kierunku obiektywu

D. za obiektem, które świeci w kierunku obiektywu

Technika oświetlenia konturowego, znana również jako oświetlenie konturowe, polega na umiejscowieniu źródła światła za fotografowanym obiektem, skierowanym w stronę obiektywu. Takie ustawienie światła umożliwia uzyskanie wyraźnych konturów oraz efektu trójwymiarowości, co jest szczególnie istotne w fotografii produktowej oraz portretowej. Użycie tej techniki pozwala na stworzenie dramatycznego kontrastu, gdyż światło przechodzące przez obiekt podkreśla jego krawędzie, a jednocześnie tło pozostaje w cieniu. Przykładem zastosowania oświetlenia konturowego może być fotografia biżuterii, gdzie refleksy świetlne na metalach i kamieniach szlachetnych są kluczowe dla uzyskania atrakcyjnego efektu wizualnego. Standardy branżowe zalecają również wykorzystanie różnych źródeł światła, takich jak lampy LED czy softboxy, by osiągnąć pożądany efekt. Dobrze zrealizowane oświetlenie konturowe znacząco podnosi jakość zdjęć i może być decydującym czynnikiem w procesie sprzedaży produktów.

Pytanie 3

Wskaź typy aparatów, które nie mają opcji nagrywania wideo?

A. Wodoodporne kompaktowe

B. Bezlusterkowe

C. Kompaktowe

D. Wielkoformatowe

Aparaty wielkoformatowe to specjalistyczne urządzenia fotograficzne, które nie są zaprojektowane do nagrywania wideo. Ich głównym celem jest rejestracja obrazów o wysokiej rozdzielczości za pomocą dużych klisz filmowych lub matryc. Dzięki swojej konstrukcji, oferują one wyjątkową jakość obrazu i kontrolę nad głębią ostrości, co czyni je idealnym narzędziem dla profesjonalnych fotografów zajmujących się fotografią krajobrazową, architekturą czy portretami. W praktyce, fotografowie używają aparatów wielkoformatowych do tworzenia dzieł sztuki, które wymagają precyzyjnego odwzorowania detali. Warto zauważyć, że wiele nowoczesnych aparatów, takich jak bezlusterkowce czy kompakty, oferuje funkcje nagrywania wideo, dlatego wybór odpowiedniego typu aparatu zależy od zamierzonego zastosowania. W branży fotograficznej standardem jest, aby wybierać sprzęt zgodnie z wymaganiami projektu, a aparaty wielkoformatowe są synonimem jakości w statycznej fotografii.

Pytanie 4

Jaką rozdzielczość powinien mieć plik cyfrowy, który ma trafić do folderu reklamowego, gdy nie znamy rozdzielczości drukarki?

A. 72 ppi

B. 300 ppi

C. 150 ppi

D. 200 ppi

Rozdzielczość 300 ppi (pikseli na cal) jest standardem w przemyśle graficznym dla materiałów przeznaczonych do druku. Użycie tej wartości zapewnia, że obraz będzie miał wystarczającą jakość, aby zachować ostrość i szczegóły, nawet przy zbliżeniu. Wartość 300 ppi jest szczególnie ważna w kontekście druku profesjonalnego, ponieważ urządzenia drukarskie wykorzystują tę rozdzielczość do generowania wysokiej jakości wydruków. Na przykład, jeśli przygotowujesz ulotkę, plakat lub inną formę reklamy, obrazy przygotowane w tej rozdzielczości będą miały odpowiednią klarowność, co jest kluczowe dla przyciągnięcia uwagi odbiorców. Warto również zauważyć, że rozdzielczość 300 ppi jest wspierana przez normy ISO 12647, które definiują procedury i standardy dla druku kolorowego, co podkreśla jej znaczenie w branży. Dla najlepszych rezultatów, zawsze warto przygotowywać pliki z wyższą rozdzielczością, aby w razie potrzeby można było je skalować bez utraty jakości.

Pytanie 5

Aby zwiększyć kontrast w cyfrowym obrazie w programie Photoshop, należy wykorzystać

A. Krzywe

B. Balans koloru

C. Warstwy

D. Filtry

Krzywe to zaawansowane narzędzie w programie Photoshop, które umożliwia precyzyjne dostosowanie kontrastu obrazu poprzez manipulację krzywą tonalną na histogramie. Używając krzywych, użytkownik może kontrolować jasność i kontrast w określonych obszarach tonalnych, co pozwala na bardziej subtelne i złożone korekty niż inne metody. Na przykład, jeżeli chcemy poprawić kontrast w cieniach, możemy podnieść dolną część krzywej, a jednocześnie obniżyć górną część, co skutkuje wzmocnieniem różnicy między jasnymi a ciemnymi partiami obrazu. Krzywe są szeroko stosowane w branży graficznej, ponieważ pozwalają na zachowanie szczegółów w jasnych i ciemnych obszarach, co jest szczególnie ważne w profesjonalnej edycji zdjęć. Dobre praktyki wskazują na konieczność pracy w trybie RGB, co zapewnia pełen zakres tonalny i kolorystyczny, co z kolei przekłada się na lepszą jakość końcowego produktu.

Pytanie 6

Pomiar światła realizowany przez czujnik w aparacie fotograficznym, określany jako wielosegmentowy, to także pomiar

A. ważony centralnie

B. matrycowy

C. całkowity

D. pomiar punktowy

Pomiar matrycowy to technika oceny oświetlenia w fotografii, która wykorzystuje informacje z całej powierzchni matrycy aparatu fotograficznego. W odróżnieniu od pomiaru centralnie ważonego, który skupia się głównie na środkowej części kadru, pomiar matrycowy analizuje różne obszary kadru, co pozwala na dokładniejsze określenie średniej luminancji oraz lepsze zarządzanie kontrastem w scenach o zróżnicowanym oświetleniu. Dzięki tej metodzie, aparat potrafi lepiej interpretować sceny z różnymi źródłami światła i dynamiką. Przykładami zastosowania tego pomiaru są sytuacje, w których fotografuje się portrety na tle skomplikowanego krajobrazu lub podczas zachodów słońca, gdzie jasne i ciemne elementy mogą wpływać na końcowy efekt zdjęcia. Użycie pomiaru matrycowego jest zalecane w większości warunków, gdyż pozwala uzyskać bardziej zrównoważony i naturalny obraz, co jest uznawane za standard w profesjonalnej fotografii.

Pytanie 7

Jakim uniwersalnym i bezstratnym formatem zapisu obrazu cyfrowego, przeznaczonym do umieszczenia w publikacjach DTP, jest?

A. GIF

B. TIFF

C. RAW

D. JPEG

TIFF (Tagged Image File Format) to uniwersalny i bezstratny format zapisu obrazu cyfrowego, który jest powszechnie stosowany w publikacjach DTP (Desktop Publishing). Format ten charakteryzuje się dużą elastycznością, umożliwiając przechowywanie obrazów w różnych kolorach i głębiach bitowych, co czyni go idealnym do profesjonalnych zastosowań graficznych. TIFF obsługuje wiele warstw, przezroczystość oraz różne profile kolorów, co pozwala na precyzyjne odwzorowanie barw w druku. W praktyce format ten jest często używany w branży wydawniczej, gdzie jakość obrazu jest kluczowa. Przykładem zastosowania TIFF może być przygotowanie zdjęć do druku w magazynach lub książkach, gdzie każdy szczegół jest istotny. Warto również dodać, że wiele programów graficznych, takich jak Adobe Photoshop czy Illustrator, oferuje pełne wsparcie dla tego formatu, co czyni go standardowym wyborem dla profesjonalnych grafików. Z tego powodu, TIFF jest preferowany w sytuacjach, gdzie jakość obrazu jest priorytetem, a kompresja stratna, taka jak JPEG, może prowadzić do utraty istotnych informacji wizualnych.

Pytanie 8

Jakie minimalne znaczenie ma aktualnie współczynnik Color Rendering Index (CRI) dla profesjonalnego oświetlenia fotograficznego?

A. CRI minimum 95

B. CRI minimum 60

C. CRI minimum 80

D. CRI minimum 70

Współczynnik CRI to wskaźnik jakości oświetlenia, który mierzy zdolność źródła światła do wiernego odwzorowywania kolorów. Wybór wartości CRI na poziomie 80 lub 70 może wydawać się atrakcyjny, zwłaszcza dla osób, które nie zdają sobie sprawy z wpływu jakości światła na efekt końcowy fotografii. Jednak taki poziom CRI nie zapewnia wystarczającej wierności kolorów. Przy CRI na poziomie 80, znaczna część odcieni, zwłaszcza tych bardziej nasyconych, może być zniekształcona. W praktyce może to prowadzić do sytuacji, w której kolory na zdjęciach będą się różnić od rzeczywistych barw obiektów, co jest nieakceptowalne w profesjonalnej fotografii. Przy CRI 70 czy 60, odwzorowanie kolorów jest jeszcze gorsze, co może być szczególnie problematyczne w fotografii produktowej, gdzie dokładność kolorów jest kluczowa dla marketingu i sprzedaży. Oświetlenie o niższym CRI może również wpływać na emocjonalny odbiór zdjęć, ponieważ kolory mogą wydawać się mniej żywe i atrakcyjne. Dlatego wybór źródła światła o odpowiednim CRI jest kluczowy dla każdego, kto chce uzyskać wysokiej jakości efekty w swojej pracy fotograficznej.

Pytanie 9

W trakcie realizacji reprodukcji obrazu, aparat fotograficzny powinien być ustawiony w taki sposób, aby oś optyczna obiektywu była

A. równoległa do płaszczyzny oryginału

B. skośna do płaszczyzny oryginału

C. równoległa do kierunku promieni światła w oświetleniu bocznym

D. prostopadła do płaszczyzny oryginału i pokrywała się z jego środkiem

Ustalenie osi optycznej obiektywu aparatu fotograficznego w pozycji prostopadłej do płaszczyzny oryginału, a jednocześnie pokrywającej się z jego środkiem, jest kluczowe dla uzyskania wiernej reprodukcji obrazu. Taki układ minimalizuje zniekształcenia perspektywiczne oraz asymetrię, które mogłyby pojawić się w przypadku innych ustawień. Przykładem zastosowania tej zasady może być reprodukcja dzieła sztuki w muzeum, gdzie ważne jest, aby odwzorować szczegóły kolorystyczne i teksturalne. W praktyce, fotografowie profesjonalni stosują statywy z poziomicą, aby precyzyjnie ustawić aparat, unikając jakichkolwiek błędów, które mogłyby wpłynąć na jakość końcowego obrazu. Dobrą praktyką jest także wykonywanie próbnych zdjęć oraz ich analizy pod kątem odległości, oświetlenia i kąta, co pozwala na optymalizację ustawień przed finalnym ujęciem. Współczesne standardy w fotografii reprodukcyjnej opierają się na takich zasadach, co zapewnia wysoką jakość i zadowolenie klientów.

Pytanie 10

Opublikowanie zdjęcia uczestników wycieczki na stronie internetowej wymaga zgody

A. ubezpieczyciela.

B. organizatora.

C. uczestników.

D. przewodnika.

Opublikowanie zdjęcia uczestników wycieczki na stronie internetowej wymaga ich wyraźnej zgody, bo tak stanowi zarówno prawo, jak i zdrowy rozsądek. Chodzi tutaj o ochronę danych osobowych i wizerunku, które są chronione m.in. przez RODO oraz ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Nawet jeśli organizator wycieczki czy przewodnik robi zdjęcia podczas wyjazdu, nie ma automatycznie prawa publikować ich w internecie bez wcześniejszej, konkretnej zgody każdej widocznej na zdjęciu osoby. Najlepszą praktyką jest zebranie pisemnych zgód przed rozpoczęciem wyjazdu – to wtedy najłatwiej o to zadbać i wyjaśnić wszystkim o co chodzi. Z mojego doświadczenia, czasem ktoś nie chce być widoczny na stronie szkoły albo Facebooku i trzeba to uszanować. Włączenie ludzi do tej decyzji buduje też zaufanie i jest po prostu uczciwe. Zresztą, nawet najlepsze intencje organizatora nie zastąpią zgody uczestników, bo prawo jest tutaj bezlitosne – publikacja bez zgody naraża na nieprzyjemności, a nawet kary finansowe. Moim zdaniem, zawsze warto podkreślać wagę zgody w kontekście publikacji wizerunku – to taka podstawa bezpieczeństwa cyfrowego i szacunku do innych.

Pytanie 11

W której technice zostało wykonane zdjęcie morza?

A. Niski klucz.

B. Wysoki klucz.

C. Relief.

D. Izohelia.

Wybór odpowiedzi związanych z izohelią, niskim kluczem czy reliefem wynika z nieporozumień dotyczących technik fotograficznych. Termin "izohelia" odnosi się do zjawiska w geologii i nie ma zastosowania w kontekście fotografii. Często zdarza się, że osoby mylą to pojęcie z innymi technikami artystycznymi, co prowadzi do błędnych wyborów. Niski klucz, z kolei, jest techniką, która charakteryzuje się dominacją ciemnych tonów i wysokim kontrastem. W tego typu pracach, zdjęcia mają zdecydowanie ciemniejszy klimat, co jest sprzeczne z jaśniejszymi tonami widocznymi na analizowanym obrazie morza. Użytkownicy mogą myśleć, że zastosowanie ciemnych tonów w fotografii krajobrazowej przynosi dramatyczne efekty, jednak w tym przypadku nie oddaje to rzeczywistości przedstawianego miejsca. Technika reliefu, natomiast, dotyczy rzeźby i nie ma bezpośredniego zastosowania w fotografii. Przykładowo, fotografia reliefowa może mylnie kojarzyć się z technikami wykorzystywanymi do tworzenia efektów trójwymiarowych w obrazach, co jest również nieadekwatne do kontekstu. Kluczowe jest, aby przy wyborze technik fotograficznych, opierać się na ich definicjach oraz rezultatach, jakie chcemy osiągnąć, a nie na błędnych skojarzeniach.

Pytanie 12

Na ilustracji przedstawiono oprogramowanie służące wyłącznie do obróbki

A. obiektów wektorowych.

B. materiałów audio.

C. materiałów wideo.

D. obrazów rastrowych.

To jest właśnie przykład oprogramowania specjalistycznego do edycji dźwięku — na ilustracji widzisz Audacity, które jest jednym z najpopularniejszych i otwartoźródłowych narzędzi do obróbki materiałów audio. Moim zdaniem warto umieć rozpoznawać takie programy nawet po samym interfejsie, bo branża multimedialna opiera się na znajomości konkretnych rozwiązań. Audacity umożliwia nagrywanie, cięcie, miksowanie i nakładanie efektów na ścieżki dźwiękowe. W praktyce wykorzystywany jest przez podcasterów, muzyków czy nawet nauczycieli przygotowujących materiały edukacyjne. Jego funkcjonalność opiera się na manipulacji falą dźwiękową, wsparciu dla wielu formatów i możliwości korzystania z pluginów VST. Co ciekawe, częstotliwość próbkowania oraz obsługa wielu ścieżek to już właściwie branżowy standard. W porównaniu do programów graficznych czy do montażu wideo, Audacity skupia się wyłącznie na edycji audio – nie obsłużysz tu grafik ani filmów. Kluczowym pojęciem przy pracy z takim softem jest tzw. nieniszcząca edycja, co oznacza, że oryginalny plik audio nie jest od razu trwale zmieniany. To ogromna zaleta zwłaszcza przy pracy z ważnymi nagraniami. Szczerze mówiąc, nawet początkujący użytkownik dość szybko nauczy się podstaw w Audacity, bo interfejs jest bardzo intuicyjny.

Pytanie 13

W fotografii portretowej, światło padające na twarz modela z wysokości w przybliżeniu pod kątem 45° względem osi optycznej obiektywu ma kierunek

A. górno-boczny

B. tylno-boczny

C. przednio-boczny

D. dolno-boczny

Odpowiedź 'przednio-boczny' jest prawidłowa, ponieważ światło padające na modela z wysokości twarzy pod kątem 45° do osi optycznej obiektywu tworzy oświetlenie, które jest zorientowane w kierunku przednim i bocznym w stosunku do modela. Taki kąt padania światła jest kluczowy w fotografii portretowej, ponieważ pozwala na uzyskanie naturalnych cieni, które modelują rysy twarzy, podkreślają kości policzkowe oraz nadają głębię i trójwymiarowość całej kompozycji. Przykładem zastosowania tego rodzaju oświetlenia może być wykorzystanie lampy błyskowej lub ring light ustawionej na wysokości twarzy, co pozwala na zrównoważenie światła w sposób, który nie przytłacza modela, a jednocześnie dodaje mu atrakcyjności. Zastosowanie oświetlenia przednio-bocznego jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii, które zalecają dążenie do naturalnego i estetycznego efektu wizualnego. Oprócz tego, ten rodzaj oświetlenia jest często wykorzystywany w sesjach zdjęciowych, gdzie kluczowe jest ukazanie osobowości i ekspresji modela.

Pytanie 14

W Adobe Photoshop proces wyszczuplania modeli wykonuje się przy wykorzystaniu narzędzia

A. rozmycie kształtów

B. filtr skraplanie

C. filtr renderowanie

D. rozmycie inteligentne

Filtr skraplanie w Adobe Photoshop to narzędzie umożliwiające zaawansowane modelowanie kształtów oraz dostosowywanie proporcji obiektów w grafice rastrowej. Umożliwia ono manipulację zawartością obrazu poprzez wciąganie lub wypychanie pikseli, co jest kluczowe w procesach wyszczuplania modeli. Dzięki temu narzędziu można precyzyjnie modelować sylwetki, co jest szczególnie przydatne w retuszu zdjęć modowych czy portretowych. Skalując elementy graficzne, warto stosować filtr skraplanie z umiarem, aby uzyskać naturalny efekt, unikając przerysowanych proporcji. Warto również pamiętać o stosowaniu warstw i maski, co pozwala na zachowanie oryginalnego obrazu i umożliwia dalszą edycję. Dobrym przykładem użycia filtru skraplanie jest korekcja sylwetek w fotografii, gdzie można subtelnie skorygować obszary, takie jak talia czy biodra, zachowując jednocześnie naturalny wygląd postaci. Standardy branżowe podkreślają znaczenie umiejętności pracy z narzędziami filtrów w Photoshopie, co jest kluczowe w profesjonalnym retuszu zdjęć.

Pytanie 15

W technice fotograficznych wydruków wielkoformatowych sublimacja barwnikowa polega na

A. przeniesieniu barwnika na podłoże w postaci pary pod wpływem wysokiej temperatury

B. bezpośrednim nadruku pigmentów na specjalnie przygotowane płótno

C. chemicznym procesie utwardzania barwników na metalicznym podłożu

D. zastosowaniu tuszu zmieniającego kolor pod wpływem światła ultrafioletowego

Sublimacja barwnikowa jest często mylona z innymi technikami druku, co wynika z niepełnego zrozumienia różnic między nimi. Odpowiedź mówiąca o bezpośrednim nadruku pigmentów na specjalnie przygotowane płótno odnosi się do metody druku inkjet, która wykorzystuje tusze pigmentowe, a nie sublimacyjne. W tej technice barwnik jest aplikowany bezpośrednio na powierzchnię materiału bez zmiany stanu skupienia, co skutkuje innymi właściwościami i trwałością kolorów. Kolejna niepoprawna koncepcja dotyczy tuszu zmieniającego kolor pod wpływem światła ultrafioletowego, który jest związany z techniką druku UV. W przeciwieństwie do sublimacji, w tej metodzie stosuje się tusze, które są utwardzane promieniowaniem UV, co daje efekty wizualne, ale nie jest związane z przenoszeniem barwnika w postaci pary. Poruszenie tematu chemicznego procesu utwardzania barwników na metalicznym podłożu odnosi się do technicznych procesów, takich jak anodowanie czy stosowanie specjalnych farb metalicznych, które również nie mają nic wspólnego z sublimacją. W przypadku sublimacji kluczowe jest zrozumienie, że proces ten opiera się na zmianie stanu skupienia barwnika oraz jego późniejszym osadzaniu na materiałach syntetycznych, co skutkuje innowacyjnymi i trwałymi wydrukami. Warto zwrócić uwagę na te różnice, aby dobrze orientować się w technikach stosowanych w branży graficznej.

Pytanie 16

Który z ruchów czołówki kamery wielkoformatowej pozwala na skorygowanie konwergencji linii pionowych podczas robienia zdjęcia wysokiemu budynkowi z poziomu jezdni?

A. Odchylenie pionowe

B. Przesuw pionowy

C. Odchylenie poziome

D. Przesuw poziomy

Przesuw poziomy, odchylenie pionowe oraz odchylenie poziome to ruchy, które nie są odpowiednie do korekcji zbieżności linii pionowych w kontekście fotografowania wysokich budynków. Przesuw poziomy umożliwia przesunięcie czołówki kamery w poziomie, co nie wpływa na zbieżność linii pionowych, lecz na kompozycję obrazu w poziomie. To może być przydatne w sytuacjach, gdy chcemy zmienić kadr, ale nie rozwiązuje problemu zbieżności, który występuje w vertykalnych krawędziach budynków. Odchylenie pionowe i odchylenie poziome są z kolei technikami, które mogą być używane do uzyskania efektywnych kątów perspektywy, ale nie koregują zbieżności linii pionowych. Użycie tych ruchów może prowadzić do typowych błędów, takich jak zniekształcenia obrazu związane z nadmiernym kątem widzenia. W fotografii architektonicznej prawidłowe ustawienie kamery jest kluczowe dla uzyskania realistycznych i estetycznych zdjęć. Zrozumienie, że ruchy te są bardziej odpowiednie do innych celów, a nie do korekcji zbieżności, jest istotne dla każdego fotografa, który dąży do doskonałości w swojej pracy.

Pytanie 17

Do rozświetlenia głębokiego, ostrego cienia padającego od słońca na twarz modela pozującego w kapeluszu z dużym rondem, należy zastosować

A. ekran odblaskowy.

B. lampę błyskową z dyfuzorem.

C. kalibrator kolorów.

D. blendę uniwersalną.

Lampa błyskowa z dyfuzorem to naprawdę sprawdzony sposób na rozświetlenie ostrych, głębokich cieni, które powstają na twarzy modela, szczególnie wtedy, gdy światło słoneczne pada z góry, a kapelusz z dużym rondem rzuca mocny cień. W praktyce taka konfiguracja daje bardzo niekorzystne efekty – mocno kontrastowe przejścia światła i cienia, które trudno zniwelować zwykłym ekranem czy blendą, zwłaszcza jeśli warunki są dynamiczne lub mamy ograniczoną przestrzeń do pracy. Dyfuzor na lampie błyskowej sprawia, że światło staje się miękkie, rozproszone i dużo lepiej stapia się z zastanym oświetleniem. Z mojego doświadczenia – szczególnie podczas zdjęć plenerowych w południe – doświetlenie lampą błyskową daje najwięcej kontroli nad ekspozycją twarzy, pozwala podkreślić detale i naturalnie wyrównać koloryt skóry, bez przesadnych refleksów. Profesjonaliści stosują lampy z dyfuzorem jako tzw. fill light nawet wtedy, gdy mają do dyspozycji inne narzędzia, bo takie rozwiązanie zapewnia powtarzalność efektu i minimalizuje ryzyko przepaleń na jasnych partiach skóry. Standardy pracy w branży fotograficznej często wręcz sugerują korzystanie z błysku w takich warunkach – właśnie po to, żeby modelka czy model wyglądali świeżo, a cień pod rondem kapelusza nie zdominował całego kadru. Warto też pamiętać, że nowoczesne lampy reporterskie mają funkcje TTL i różne nasadki dyfuzyjne, więc naprawdę można uzyskać bardzo naturalny efekt bez czasochłonnych poprawek w postprodukcji.

Pytanie 18

W procesie obróbki chemicznej materiałów światłoczułych tiosiarczan sodu (Na2S2O3) jest stosowany jako

A. wybielacz

B. stabilizator

C. utrwalacz

D. wywoływacz

Tiosiarczan sodu (Na2S2O3) pełni rolę utrwalacza w procesie obróbki materiałów światłoczułych, co jest kluczowe w fotografii oraz w produkcji filmów. Utrwalacz zapobiega dalszemu działaniu światła na wywołany obraz, stabilizując go i zapewniając jego trwałość. Dzięki temu, obrazy uzyskane na materiałach światłoczułych mogą być zachowane przez długi czas, co jest istotne nie tylko dla amatorów, ale i profesjonalnych fotografów. Z praktycznego punktu widzenia, tiosiarczan sodu działa poprzez usunięcie nadmiaru halogenków srebra, które nie zostały wywołane podczas procesu. Użycie tiosiarczanu sodu w odpowiednich stężeniach jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotograficznej, które zalecają kontrolowanie temperatury i czasu działania utrwalacza, aby uzyskać optymalne rezultaty. Dobrze dobrany proces utrwalania, z użyciem tiosiarczanu sodu, pozwala na uzyskanie wyraźnych i trwałych obrazów, co ma ogromne znaczenie w archiwizacji oraz w sztuce fotograficznej."

Pytanie 19

Na podstawie zdjęcia można określić, że było wykonane

A. po zachodzie słońca.

B. późnym popołudniem.

C. nocą.

D. w samo południe.

Zdjęcie wyraźnie pokazuje długie, wyraziste cienie rzucane przez ludzi i latarnię, co jest typowym zjawiskiem właśnie późnym popołudniem. Słońce znajduje się wtedy nisko nad horyzontem, a światło jest miękkie i ma wyraźnie cieplejszy odcień niż w środku dnia. Takie warunki oświetleniowe są często wykorzystywane przez fotografów krajobrazu, bo wydobywają strukturę powierzchni i nadają zdjęciom głębię – cienie są wydłużone i wyraźne, co pozwala lepiej oddać przestrzeń. Z mojego doświadczenia wynika, że w praktyce branżowej, jeżeli zależy nam na podkreśleniu faktury terenu albo uchwyceniu tzw. złotej godziny, właśnie późne popołudnie jest najlepszym wyborem. Standardy fotograficzne wręcz zalecają planowanie sesji na te godziny, by uzyskać najbardziej plastyczne i atrakcyjne wizualnie efekty. Moim zdaniem to jedno z podstawowych zagadnień rozpoznawania pory dnia po cieniu – technika używana w wielu branżach, od geodezji po bezpieczeństwo w monitoringu.

Pytanie 20

Na prezentowanej fotografii zastosowano kompozycję

A. otwartą i rytmiczną.

B. zamkniętą i asymetryczną.

C. odśrodkową i dynamiczną.

D. centralną i statyczną.

Odpowiedź otwarta i rytmiczna jest tutaj jak najbardziej trafiona, bo zdjęcie pokazuje powtarzające się pasy, które tworzą charakterystyczny rytm wizualny. W kompozycji otwartej istotne jest to, że elementy wychodzą poza kadr – dokładnie tak jak tu, gdzie pasy nie mają wyraźnych granic w ramce zdjęcia, są jakby wyciętym fragmentem większej całości. To świetnie pokazuje, jak w praktyce można budować wrażenie nieskończoności i ruchu w obrazie, co jest bardzo cenione np. w fotografii modowej czy produktowej, kiedy chcemy zasugerować większą przestrzeń niż tylko to, co widzi odbiorca. Rytm natomiast wynika z powtarzalności – to jeden z najbardziej podstawowych zabiegów kompozycyjnych. Przykładowo, w branży graficznej i reklamowej często stosuje się takie kompozycje, żeby prowadzić wzrok odbiorcy po obrazie albo nadać mu dynamikę mimo prostych form. Z mojego doświadczenia wynika, że zdjęcia oparte na rytmie są dużo bardziej zapamiętywalne i „wpadają w oko”, bo ludzki mózg lubi porządek i powtórzenia. Kompozycja otwarta daje duże pole do popisu, bo można ją łączyć z innymi zasadami, a rytm nadaje wizualną harmonię praktycznie każdemu projektowi. To są takie podstawy, które doceni każdy, kto dłużej siedzi w fotografii czy grafice użytkowej.

Pytanie 21

Który rodzaj oświetlenia na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Dolne.

B. Wypełniające.

C. Górne.

D. Konturowe.

Wybierając inne rodzaje oświetlenia, łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że każde światło na planie zdjęciowym nadaje się do korygowania cieni na nieoświetlonej stronie obiektu. Tymczasem światło dolne i górne stosuje się głównie do kreowania określonych efektów nastrojowych, modelowania rysów czy budowania dramaturgii, a nie do subtelnego dopełniania cieni. Dolne światło, często kojarzone z efektami upiornymi lub teatralnymi, podkreśla fakturę i buduje bardzo nienaturalny klimat – raczej pogłębia cienie niż je niweluje. Z kolei światło górne (takie jak światło słoneczne w zenicie albo klasyczny „top light” na scenie) mocno rzeźbi bryłę, akcentuje cienie pod oczami, nosem czy brodą i wcale nie jest dobre do rozjaśniania tych partii, które są odwrócone od głównego źródła światła. Światło konturowe natomiast, jak sama nazwa wskazuje, służy do wyodrębniania krawędzi, separowania obiektu od tła, a nie do rozświetlania cieni po stronie przeciwnej do światła kluczowego. Typowym błędem jest sądzenie, że jakiekolwiek dodatkowe źródło światła automatycznie zniweluje cienie – w rzeczywistości bezpośrednie światło konturowe czy z góry tylko je pogłębi albo przesunie, zamiast subtelnie je wypełnić. Z mojego doświadczenia wynika, że tylko światło wypełniające – rozproszone, o dużej powierzchni i niskiej intensywności – pozwala uzyskać naturalny balans jasności i wydobyć szczegóły w partiach zanurzonych w półcieniu. Tego uczą na kursach operatorskich i to jest standardowa praktyka w profesjonalnych studiach fotograficznych i filmowych. Rozwijając warsztat, ważne jest, żeby nauczyć się rozpoznawać zadania każdego typu światła i nie mylić funkcji dekoracyjnych czy ekspresyjnych z funkcją korekcyjną, jaką spełnia światło wypełniające.

Pytanie 22

Który z modyfikatorów światła pozwoli na podkreślenie szczegółów fotografowanego obiektu za pomocą wąskiego, punktowego strumienia światła?

A. Stożkowy tubus

B. Czasza

C. Dyfuzor

D. Parasol transparentny

Stożkowy tubus to modyfikator oświetleniowy, który skupia światło w wąskim, punktowym strumieniu, co pozwala na uwypuklenie detali fotografowanego obiektu. Jego konstrukcja umożliwia skierowanie światła w określonym kierunku, co jest niezwykle przydatne w fotografii produktowej, portretowej oraz w innych dziedzinach, gdzie ważne jest podkreślenie szczegółów. Używając stożkowego tubusa, fotograf może precyzyjnie kontrolować kąt padania światła, co pozwala na stworzenie efektów cieni i iluminacji, które dodają głębi i wymiarowości. Tego rodzaju modyfikator jest szczególnie efektywny w sytuacjach, gdy potrzebne jest oświetlenie małego obszaru, jak np. podczas fotografii biżuterii, gdzie detale są kluczowe. Stosowanie stożkowego tubusa jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, które rekomendują użycie precyzyjnych narzędzi do kształtowania światła, aby uzyskać profesjonalne rezultaty.

Pytanie 23

Aby zredukować niebieską dominację, która często pojawia się podczas robienia zdjęć na wysokości, warto użyć filtru

A. ND

B. pomarańczowego

C. UV

D. polaryzacyjnego

Zastosowanie filtra pomarańczowego w kontekście redukcji niebieskiej dominanty na dużych wysokościach jest mylące. Filtr pomarańczowy wzmacnia ciepłe odcienie i redukuje zimne barwy, jednak jego działanie nie jest wystarczające do skompensowania wpływu promieniowania ultrafioletowego, które na ogół przyczynia się do niebieskiej dominacji w zdjęciach. Ponadto, to podejście może prowadzić do nadmiernego ocieplenia kolorystyki zdjęć, co w efekcie zniekształca rzeczywisty wygląd scenerii, szczególnie w przypadkach, gdy obiektywu nie dotyczy problem niebieskiej dominanty. Filtr ND (neutral density) ma na celu redukcję ilości światła docierającego do matrycy, co jest przydatne w fotografii długoczasowej, ale nie ma wpływu na kolorystykę zdjęcia ani na redukcję niebieskiej dominacji. W kontekście zastosowań fotograficznych na dużych wysokościach, filtr polaryzacyjny również nie jest odpowiedni, gdyż jego główną funkcją jest redukcja odblasków oraz zwiększenie kontrastu nieba, a nie kompensacja promieniowania UV. Użytkownicy powinni być świadomi, że wybór odpowiedniego filtra musi być uzależniony od konkretnych warunków oświetleniowych oraz celu fotografii, aby uniknąć błędów, które mogą prowadzić do nieodpowiednich efektów wizualnych.

Pytanie 24

Jakie wymiary będzie miała fotografia 10 x 15 cm umieszczona na stronie internetowej w rozdzielczości 72 ppi?

A. 591 x 887 px

B. 283 x 425 px

C. 378 x 568 px

D. 788 x 1183 px

Podane odpowiedzi o wymiarach 378 x 568 px, 591 x 887 px i 788 x 1183 px są błędne, ponieważ wynikają z nieprawidłowych obliczeń dotyczących przeliczenia centymetrów na piksele przy danej rozdzielczości. Wiele osób popełnia błąd, nie przeliczając dokładnie jednostek, co prowadzi do błędnych wyników. Na przykład, przyjmując, że 10 cm to 4 cale i mnożąc przez 72 ppi, otrzymujemy 288 px, co daje obraz o wielkości 288 x 425 px. Jednakże, prawidłowe przeliczenie 10 cm powinno dać około 3,94 cala, co po przemnożeniu przez 72 ppi prowadzi do 283 px dla szerokości. Wysokość, z kolei, powinna być prawidłowo policzona jako 5,91 cala, co daje 425 px. Typowym błędem, który można zauważyć przy obliczeniach, jest zaokrąglanie wartości bez uwzględnienia rzeczywistego przeliczenia na cale. Ponadto, niektórzy mogą mylić wartości ppi z dpi (punktów na cal), co również prowadzi do nieporozumień w kontekście przygotowania grafiki do publikacji w internecie. Ważne jest, aby podczas pracy z grafiką stosować standardowe metody przeliczania jednostek, aby zapewnić, że ostateczne wymiary są zarówno technologicznie poprawne, jak i dostosowane do oczekiwań dotyczących jakości obrazu w środowisku online.

Pytanie 25

Pierścienie pośrednie to akcesoria służące do robienia zdjęć?

A. architektur

B. portretowych

C. owadów

D. krajobrazowych

Pierścienie pośrednie to akcesoria fotograficzne, które skutecznie zwiększają odległość między obiektywem a matrycą aparatu, co jest szczególnie istotne w przypadku fotografowania owadów. Dzięki zastosowaniu pierścieni pośrednich, możliwe jest uzyskanie efektu makrofotografii, który pozwala na rejestrowanie detali niewidocznych dla ludzkiego oka. W praktyce, fotografowie wykorzystują pierścienie pośrednie, aby zbliżyć się do obiektów, takich jak owady, kwiaty czy inne małe obiekty, co umożliwia uchwycenie ich szczegółów. Użycie pierścieni pośrednich jest zgodne z zasadami makrofotografii, gdzie kluczowe jest odpowiednie oświetlenie i ustawienie ostrości. Warto również zauważyć, że pierścienie pośrednie nie wpływają na jakość optyczną obiektywu, co czyni je ekonomiczną alternatywą dla drogich obiektywów makro. Dodatkowo, w połączeniu z odpowiednim oświetleniem, pozwalają one na uzyskanie niezwykle szczegółowych ujęć, co jest cenione w biologii, entomologii oraz w naukach przyrodniczych.

Pytanie 26

Które z narzędzi w Adobe Photoshop najlepiej nadaje się do miejscowej korekcji cieni i świateł?

A. Dodge and Burn (Rozjaśnianie i Ściemnianie)

B. Crop Tool (Kadrowanie)

C. Color Picker (Próbnik koloru)

D. Magic Wand (Różdżka)

Narzędzie Dodge and Burn (Rozjaśnianie i Ściemnianie) w Adobe Photoshop jest doskonałym wyborem do miejscowej korekcji cieni i świateł, ponieważ pozwala na precyzyjne manipulowanie jasnością i kontrastem wybranych obszarów obrazu. Umożliwia to artystyczne podejście do retuszu zdjęć, gdzie można podkreślić detale w cieniach lub wyeksponować jaśniejsze fragmenty bez wpływu na całe zdjęcie. Na przykład, jeśli chcemy uwydatnić rysy twarzy modela, używamy narzędzia Rozjaśnianie na wybranych partiach, a następnie narzędzia Ściemnianie w miejscach, gdzie chcemy dodać głębi. Warto pamiętać, że przez nadmierne rozjaśnianie lub ściemnianie można uzyskać niepożądane efekty, dlatego ważne jest, aby zawsze pracować na warstwach i dostosowywać intensywność efektu. Zastosowanie tych narzędzi w odpowiednich proporcjach i z umiarem to klucz do uzyskania naturalnych i efektownych rezultatów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obróbce zdjęć.

Pytanie 27

Wskaż odpowiednią zależność pomiędzy obrazem a jego histogramem.

A. D.

B. A.

C. C.

D. B.

Odpowiedź A jest trafiona, bo histogram obrazu faktycznie pokazuje, jak rozkładają się intensywności pikseli w danym zdjęciu. W tym przypadku, jak mamy jasne tło i ciemny prostokąt, w histogramie pojawiają się dwa konkretne piki. Ten niższy odnosi się do ciemnego prostokąta, a ten wyższy to jasne tło. Taki rozkład intensywności jest typowy, gdy w obrazach mamy wyraźne kontrasty kolorystyczne. To jest przydatne w różnych dziedzinach, jak medycyna czy sztuka. Na przykład, w diagnostyce obrazowej, takiej jak zdjęcia rentgenowskie, analiza histogramów pomaga wykryć jakieś anomalie. Warto rozumieć te zależności, bo skuteczne przetwarzanie obrazów często zależy od tego, jak dobrze potrafimy czytać histogramy.

Pytanie 28

Utworzenie zdjęcia panoramicznego, fotografii w technice HDR oraz wykonanie stykówki i animacji możliwe jest w programie

A. Adobe Photoshop.

B. Paint.

C. Adobe Lightroom.

D. Gimp.

Adobe Photoshop to zdecydowanie najbardziej wszechstronne narzędzie z wymienionych, jeśli chodzi o zaawansowaną obróbkę zdjęć i tworzenie różnego rodzaju projektów fotograficznych. To właśnie w Photoshopie można w prosty sposób złożyć zdjęcie panoramiczne na bazie kilku pojedynczych kadrów, korzystając z funkcji automatycznego łączenia obrazów (Photomerge). Technika HDR, czyli łączenie kilku ekspozycji w jedno zdjęcie o szerokiej rozpiętości tonalnej, też jest tutaj wspierana – istnieją do tego gotowe presety i narzędzia, które pozwalają uzyskać naprawdę naturalny lub artystyczny efekt. Jeśli chodzi o stykówki (czyli tzw. contact sheets), to moim zdaniem Photoshop jest liderem, bo pozwala bardzo dokładnie ustawić siatkę zdjęć, podpisy i parametry wydruku. Tworzenie animacji? Tu też Photoshop od lat daje radę, bo ma osobną oś czasu i można składać zarówno proste GIF-y, jak i bardziej zaawansowane animacje klatkowe. W branży graficznej i fotograficznej to właściwie standard, a pracodawcy bardzo często wymagają znajomości właśnie tego programu. Oczywiście, niektóre operacje da się wykonać też w innych aplikacjach, ale tylko Photoshop łączy to wszystko w jednym, stabilnym środowisku. Z mojego doświadczenia praca w Photoshopie daje największą elastyczność i możliwości, szczególnie jeśli ktoś myśli o profesjonalnej fotografii lub grafice.

Pytanie 29

Jakiego modyfikatora światła nie będzie potrzeba do robienia zdjęć w studio przy użyciu oświetlenia rozproszonego?

A. Blenda

B. Parasolka

C. Softbox

D. Strumienica

Wykorzystanie modyfikatorów światła w fotografii ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia zamierzonych efektów wizualnych, jednak wybór odpowiedniego narzędzia do danego rodzaju oświetlenia jest niezwykle istotny. Odpowiedzi, które wskazują na blendę, softbox lub parasolkę, przyczyniają się do błędnego myślenia o modyfikacji światła. Blenda, z jej zdolnością do odbicia i rozpraszania światła, idealnie sprawdza się w sytuacjach, gdy chcemy zmiękczyć cień lub doświetlić partie zdjęcia, co jest szczególnie przydatne w przypadku portretów. Softbox to kolejny przykład modyfikatora, który emituje miękkie, rozproszone światło, co czyni go preferowanym narzędziem w studiu. Użycie parasolki również jest zasadne, gdyż pozwala na szybkie ustawienie i zmianę kąta padania światła, co jest istotne w dynamicznych sesjach zdjęciowych. W kontekście oświetlenia rozproszonego, błędem jest myślenie, że strumienica, skonstruowana do osiągania wyrazistych cieni i konturów, może być skutecznie zastosowana. Nieadekwatne jest łączenie strumienicy z technikami rozpraszania światła, ponieważ jej działanie jest zupełnie inne. Zrozumienie tych podstawowych koncepcji jest kluczowe dla każdego fotografa, który pragnie osiągnąć profesjonalne rezultaty i unikać typowych pomyłek, które mogą prowadzić do niezadowalających efektów. Ponadto, umiejętność doboru odpowiednich modyfikatorów do konkretnego stylu fotografii jest fundamentalna dla kreatywnego wyrażania się w tym medium.

Pytanie 30

Najnowsza technologia EVF (Electronic Viewfinder) w zaawansowanych aparatach oferuje rozdzielczość do

A. 12.5 miliona punktów

B. 2.3 miliona punktów

C. 9.4 miliona punktów

D. 5.7 miliona punktów

Odpowiedzi na pytania dotyczące rozdzielczości wizjerów elektronicznych często opierają się na nieporozumieniach związanych z technologią i jej możliwościami. Odpowiedzi 2.3 miliona punktów oraz 5.7 miliona punktów, choć mogą wydawać się realistyczne, są znacznie poniżej obecnych standardów. Wizjery w aparatach klasy średniej często mają rozdzielczość w okolicach 2.3 miliona punktów, co może być wystarczające dla amatorskiego użytku, jednak dla profesjonalnych zastosowań staje się niewystarczające. 5.7 miliona punktów to lepsza wartość, ale w kontekście współczesnych wymagań rynku fotografii, nie jest to już szczyt możliwości. W szczególności, wizjery o niższej rozdzielczości mają tendencję do pokazywania mniej szczegółowy obraz, co może prowadzić do błędów w kadrowaniu i ustawianiu ostrości, zwłaszcza w sytuacjach z wymagającym oświetleniem. Z kolei 12.5 miliona punktów, mimo że wydaje się bardziej zaawansowane, nie jest obecnie standardem technologicznym dla wizjerów elektronicznych. W rzeczywistości, takie rozdzielczości są zarezerwowane dla wysoce specjalistycznych urządzeń i jeszcze nie zdominowały rynku. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla wyboru odpowiedniego sprzętu w zależności od potrzeb fotografa. Warto, by użytkownicy brali pod uwagę standardy branżowe oraz nowinki technologiczne, które wpływają na rozwój wizjerów elektronicznych.

Pytanie 31

Grafika wektorowa jest przechowywana w postaci informacji o

A. krzywych matematycznych

B. krążkach rozproszenia

C. liniaturach

D. pikselach

Obrazy wektorowe to naprawdę ciekawa sprawa. Zamiast pikseli, mamy krzywe matematyczne, które definiują kształty. Dzięki temu możemy je skalować bez obawy o utratę jakości. To czyni je idealnymi do logotypów i podobnych rzeczy, gdzie ostrość i wyrazistość są na wagę złota. Warto wiedzieć, że w projektowaniu graficznym często korzysta się z formatów jak SVG czy EPS, które świetnie nadają się do edytowania takich obrazów. Grafika wektorowa ma wiele zastosowań – od druku, przez animacje, aż po interfejsy użytkownika. To wszystko sprawia, że estetyka i jakość zdjęć są super ważne. No i te matematyczne krzywe pomagają zaoszczędzić miejsce i ułatwiają edytowanie, co jest naprawdę istotne, gdy pracujemy w programach takich jak Adobe Illustrator czy CorelDRAW.

Pytanie 32

W przedstawionej fotografii katalogowej zastosowano oświetlenie

A. boczne.

B. górne.

C. dolne.

D. przednie.

Zastosowanie oświetlenia bocznego w fotografii katalogowej, takiej jak ta przedstawiająca młynek, to naprawdę bardzo skuteczny wybór. Wynika to z tego, że światło padające z boku pozwala mocniej podkreślić kształty, tekstury i wszelkie detale powierzchni fotografowanego przedmiotu. Dzięki temu widoczne są nie tylko kontury, ale także subtelne różnice w strukturze materiału – tutaj dobrze widać, jak światło uwypukla drewno i metaliczne elementy młynka. W branży fotograficznej takie ustawienie światła jest bardzo popularne, zwłaszcza tam, gdzie zależy nam na pokazaniu głębi, trójwymiarowości i faktury produktu. Boczne światło często stosuje się też w fotografii kulinarnej czy produktowej, żeby przedmiot nie wyglądał płasko. Z mojego doświadczenia wynika, że jeśli ktoś chce uzyskać bardziej artystyczny i profesjonalny efekt, boczne światło to zdecydowanie najlepszy wybór. Warto pamiętać, że zgodnie ze standardami branżowymi (np. wytyczne Packshot) oświetlenie boczne pozwala minimalizować odblaski i wydobywać detale, przez co zdjęcie wygląda atrakcyjniej i bardziej zachęca potencjalnego klienta do zakupu.

Pytanie 33

Który program przeznaczony jest do obróbki grafiki wektorowej?

A. Adobe Photoshop

B. Publisher

C. CorelDraw

D. MyPaint

CorelDraw to od lat jeden z najważniejszych programów do tworzenia i edycji grafiki wektorowej. Grafika wektorowa, w przeciwieństwie do rastrowej, opiera się na matematycznym opisie kształtów – linii, krzywych Béziera, wielokątów czy tekstu. Dzięki temu projekty wykonane w CorelDraw można dowolnie skalować bez utraty jakości, co jest ogromną zaletą np. przy projektowaniu logotypów, wizytówek, plakatów czy grafiki użytkowej, która potem trafia do druku w bardzo różnych formatach. Moim zdaniem, umiejętność obsługi tego typu narzędzi to obecnie must-have w branży reklamowej i poligraficznej. CorelDraw pozwala na bardzo precyzyjną pracę z obiektami, daje dostęp do zaawansowanych narzędzi do edycji, eksportu czy przygotowania do druku według branżowych standardów, np. CMYK, Pantone, czy zarządzanie spadami i znacznikami cięcia. Często widzę, że właśnie dzięki takim programom można naprawdę rozwinąć skrzydła w projektowaniu – nawet osoby, które zaczynają od zera, po kilku tygodniach pracy z Corelem są w stanie przygotować profesjonalny projekt. No i nie ma co ukrywać: kiedy ktoś mówi o grafice wektorowej, CorelDraw obok Adobe Illustratora jest pierwszym skojarzeniem w profesjonalnym środowisku. Warto znać różnicę między grafiką rastrową a wektorową, bo to podstawa do świadomego wyboru narzędzi w codziennej pracy projektanta.

Pytanie 34

Jakie narzędzie w programie Adobe Photoshop pozwala na eliminację zniekształceń perspektywy, które wystąpiły na fotografii budynku z niewielkiej odległości?

A. Malowanie pędzlem

B. Zmiana rozmiaru

C. Skraplanie

D. Korekcja obiektywu

Korekcja obiektywu to zaawansowane narzędzie w Adobe Photoshop, które służy do eliminacji zniekształceń perspektywicznych i aberracji optycznych, często występujących przy fotografowaniu budynków i innych obiektów z bliskiej odległości. Poniżej przedstawiam kilka kluczowych aspektów tego narzędzia. Przede wszystkim, pozwala ono na dostosowanie kątów widzenia, co skutkuje bardziej realistycznym odwzorowaniem obiektów. Na przykład, w przypadku fotografii architektury, zniekształcenia mogą spowodować, że prostokątne obiekty będą wyglądały na trapezowe. Korekcja obiektywu umożliwia precyzyjne prostowanie linii i kształtów, co jest szczególnie ważne w profesjonalnej fotografii nieruchomości, gdzie dokładność jest kluczowa. Dodatkowo, dzięki możliwości zastosowania profili korekcji dla konkretnych obiektywów, użytkownik może szybko i efektywnie skorygować zdjęcia, co znacznie podnosi jakość finalnego obrazu. Używanie tego narzędzia jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotograficznej, co sprawia, że jest ono niezbędne dla każdego profesjonalnego fotografa.

Pytanie 35

Wykonanie zdjęcia dziewczyny w technice high key wymaga zorganizowania przestrzeni

A. obrazowej z czarnym tłem.

B. przedmiotowej z czarnym tłem.

C. obrazowej z białym tłem.

D. przedmiotowej z białym tłem.

Wielu początkujących fotografów myli pojęcie high key z po prostu jasnym zdjęciem, nie zwracając uwagi na to, jak wielką rolę odgrywa przestrzeń przedmiotowa i odpowiednie tło. Wybór czarnego tła, nawet przy bardzo mocnym oświetleniu, nigdy nie pozwoli uzyskać charakterystycznego dla high key efektu – ciemne tło będzie zaburzało rozkład jasności na zdjęciu, wprowadzając niechciane kontrasty i „wycinając” postać z kadru. To zupełnie inna estetyka, która bardziej pasuje do techniki low key, gdzie gra się właśnie na mocnych kontrastach i wydobywa się sylwetkę przez ciemność. Przestrzeń obrazowa zamiast przedmiotowej sugeruje skupienie się tylko na kadrowaniu i kompozycji, bez świadomości, że kluczowe jest przygotowanie samego planu zdjęciowego – czyli tam, gdzie ustawiasz modelkę, tło i światła. W praktyce, jeśli nie zadbasz o białe tło i dobre, rozproszone światło w przestrzeni przedmiotowej, zdjęcie wyjdzie płaskie, czasem nawet szare lub z dziwną dominantą barwną. Częstym błędem jest przekonanie, że wystarczy komputerowa obróbka, by uzyskać efekt high key – niestety, bez odpowiedniej organizacji planu i kontroli światła nie uda się uzyskać naturalnej, jasnej atmosfery zdjęcia. Branżowe standardy, szczególnie w fotografii produktowej, reklamowej czy portretowej, kładą nacisk na perfekcyjną biel tła i eliminację cieni właśnie poprzez organizację przestrzeni przedmiotowej z dobrze doświetlonym białym podłożem. Praktycy wiedzą, że zaniedbanie tej części pracy skutkuje problemami nie tylko estetycznymi, ale także technicznymi – na przykład późniejsze wycinanie sylwetki czy utrzymanie spójnej kolorystyki staje się o wiele trudniejsze. Moim zdaniem, lepiej od razu zrozumieć ten schemat, niż potem tracić godziny na niepotrzebną edycję i poprawki.

Pytanie 36

Który pomiar natężenia światła TTL opiera się na uśrednianiu jasności z całej fotografowanej sceny, z akcentem na centralny obszar kadru?

A. Punktowy

B. Wielosegmentowy

C. Matrycowy

D. Centralnie ważony

Odpowiedź 'Centralnie ważony' jest prawidłowa, ponieważ ten tryb pomiaru natężenia światła koncentruje się na uśrednieniu wartości jasności ze sceny, z uwzględnieniem przede wszystkim środkowego obszaru kadru. To podejście jest szczególnie użyteczne w sytuacjach, gdy główny obiekt fotografowany znajduje się w centrum kadru, co pozwala na uzyskanie odpowiedniej ekspozycji. W praktyce, stosując centralnie ważony pomiar, fotograf może lepiej kontrolować rezultaty w scenariuszach, gdzie kontrasty w oświetleniu są znaczące, a kluczowy element obrazu wymaga odpowiedniego naświetlenia. Warto również zauważyć, że centralnie ważony pomiar jest często preferowany w sytuacjach portretowych, gdzie twarz modela znajduje się zwykle w centrum, a pozostałe tło może być mniej istotne. Zgodnie z dobrymi praktykami, korzystanie z tego rodzaju pomiaru w odpowiednich warunkach znacząco zwiększa szansę na uzyskanie dobrze naświetlonego zdjęcia.

Pytanie 37

Technika uchwytywania obrazów, których zakres tonalny przekracza możliwości matrycy cyfrowego aparatu, to

A. Ultra HD

B. HDR

C. DSLR

D. HD

HDR (High Dynamic Range) to technika rejestrowania obrazów, która pozwala na uchwycenie szerszej rozpiętości tonalnej, niż jest to możliwe za pomocą standardowych aparatów. Dzięki HDR możliwe jest łączenie kilku zdjęć o różnych ekspozycjach, co pozwala na uchwycenie detali zarówno w jasnych, jak i ciemnych partiach obrazu. Przykładem zastosowania tej metody jest fotografia krajobrazów, gdzie oświetlenie może bardzo różnić się w różnych częściach kadru. W praktyce, aby uzyskać efekt HDR, fotografuje się ten sam obiekt z różnymi ustawieniami ekspozycji, a następnie łączy się te zdjęcia w programie graficznym. Technika ta jest szczególnie popularna wśród profesjonalnych fotografów oraz twórców treści wizualnych, którzy chcą uzyskać bardziej realistyczne i atrakcyjne zdjęcia. Warto dodać, że stosowanie HDR wymaga odpowiedniego sprzętu oraz znajomości programów do obróbki zdjęć, takich jak Adobe Photoshop czy Lightroom, które oferują zaawansowane narzędzia do tworzenia obrazów HDR, zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 38

Odbite w lustrze promienie światła słonecznego wpadną głównie do obiektywu aparatu fotograficznego oznaczonego na zamieszczonym rysunku symbolem

A. A3

B. A4

C. A2

D. A1

Świetnie, bo wybrałeś A1, czyli dokładnie ten aparat, do którego – zgodnie z prawami optyki geometrycznej – odbite promienie światła słonecznego mają największą szansę trafić. Zasada odbicia światła mówi wyraźnie: kąt padania jest równy kątowi odbicia. Jeśli więc promień słoneczny pada na płaskie lustro, odbija się pod takim samym kątem względem normalnej do powierzchni zwierciadła. W praktyce, jeżeli ustawisz aparat dokładnie w tym miejscu, w którym przecinają się odbite promienie, masz szansę uchwycić bardzo jasny, ostry obraz – typowa sytuacja podczas fotografowania odbicia słońca na wodzie czy szkle. Fotografowie wykorzystują to nie tylko w plenerze – równie ważne są takie ustawienia w studiach fotograficznych, gdzie używa się blend i luster do kontroli odbić światła na przedmiotach, co pozwala uzyskać pożądane efekty w zdjęciach produktowych. Moim zdaniem, ta wiedza jest wręcz niezbędna przy fotografii technicznej i reklamowej, bo pozwala przewidzieć efekt przed naciśnięciem spustu migawki. Z mojego doświadczenia wynika, że ignorowanie tej zasady skutkuje nieostrymi lub prześwietlonymi zdjęciami, a to już nie jest profesjonalne podejście. Warto też pamiętać, że w inżynierii optycznej czy automatyce stosuje się analogiczne zasady przy ustawianiu czujników – zawsze chodzi o to, aby promień po odbiciu trafiał dokładnie tam, gdzie potrzeba.

Pytanie 39

Obiektyw w aparacie fotograficznym o wymiarach kadru 24 x 36 mm, który oferuje kąt widzenia zbliżony do kąta widzenia ludzkiego oka, posiada ogniskową

A. 28 mm

B. 20 mm

C. 50 mm

D. 35 mm

Ogniskowa obiektywu 50 mm w aparacie fotograficznym o formacie kadru 24 x 36 mm (pełnoklatkowym) jest klasycznie uważana za ogniskową, która najbardziej zbliża się do kąta widzenia ludzkiego oka. Kąt widzenia ludzkiego oka wynosi około 46 stopni w poziomie, co odpowiada obiektywowi o ogniskowej 50 mm w formacie pełnoklatkowym. Taki obiektyw doskonale sprawdza się w różnych zastosowaniach, od portretów po zdjęcia uliczne, ponieważ oferuje naturalny, niewymuszony wygląd obrazu, co jest cenione przez fotografów. W praktyce, w przypadku portretów, obiektyw ten pozwala na uzyskanie przyjemnego rozmycia tła (bokeh), co podkreśla temat zdjęcia. Dodatkowo, obiektywy o tej ogniskowej są często wykorzystywane w różnych stylach fotografii, a ich uniwersalność czyni je podstawowym narzędziem w arsenale każdego fotografa.

Pytanie 40

Na którym z przestawionych obrazów zastosowano kompozycję dynamiczną?

A. D.

B. B.

C. C.

D. A.

Kompozycja dynamiczna jest jednym z kluczowych aspektów sztuki wizualnej, która ma na celu oddanie ruchu, energii i emocji w przedstawianych pracach. W przypadku obrazu D. zauważamy, że postacie są ukazane w ruchu, co nadaje całej kompozycji żywotności i ekspresji. Dynamika w kompozycji jest osiągana poprzez różnorodne techniki, takie jak zastosowanie przekątnych linii, które prowadzą wzrok widza przez obraz, oraz układ postaci, które wydają się wchodzić w interakcję z otoczeniem. Tego typu kompozycje są szeroko stosowane w malarstwie akcyjnym oraz w sztuce nowoczesnej, gdzie ważne jest, aby oddać nie tylko wizualny aspekt, ale również emocjonalny ładunek sceny. Warto zaznaczyć, że w kontekście sztuki, dynamiczna kompozycja może także odzwierciedlać różnorodne tematy społeczne czy narracyjne, co czyni ją niezwykle wartościowym narzędziem dla artystów pragnących wywołać silne reakcje emocjonalne u odbiorców.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej