Pytanie 1
W technologii szalunku traconego, którego fragment przestawiono na rysunku, ściany wznosi się z
A. prefabrykatów żelbetowych w deskowaniach z tektury.
B. kształtek styropianowych z rdzeniem żelbetowym.
C. betonu komórkowego na cienkowarstwowej zaprawie klejącej.
D. bloczków silikatowych na zaprawie ciepłochronnej.
W kontekście technologii szalunku traconego, odpowiedzi odwołujące się do bloczków silikatowych, prefabrykatów żelbetowych oraz betonu komórkowego nie oddają rzeczywistej istoty procesu budowlanego w tej metodzie. Bloczków silikatowych na zaprawie ciepłochronnej nie można stosować jako formy do wylania betonu, ponieważ wymagają one tradycyjnego podejścia do budowy, co wiąże się z dłuższym czasem realizacji i koniecznością późniejszego wykończenia. Prefabrykaty żelbetowe w deskowaniach z tektury również nie są zgodne z ideą szalunku traconego, ponieważ prefabrykaty są zazwyczaj używane w konwencjonalnych metodach budowlanych, gdzie ich montaż i demontaż zajmują znacznie więcej czasu i nie wykorzystują zalet jednoczesnej formy i izolacji. Z kolei beton komórkowy na cienkowarstwowej zaprawie klejącej, choć może być materiałem budowlanym, nie nadaje się do realizacji ścian w technologii szalunku traconego, ponieważ nie tworzy odpowiedniej konstrukcji nośnej ani nie zapewnia właściwej izolacji. Te błędne koncepcje wynikają z braku zrozumienia nowoczesnych metod budowlanych i ich zastosowania, co prowadzi do nieefektywności i nieoptymalności w budownictwie. Współczesne praktyki budowlane stawiają na integrację materiałów, które jednocześnie pełnią funkcję konstrukcyjną i izolacyjną, co sprawia, że kształtki styropianowe z rdzeniem żelbetowym są idealnym rozwiązaniem w tej dziedzinie.