Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 10:57
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 11:17

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Który typ oświetlenia na planie zdjęciowym powinien zostać skorygowany, aby zredukować intensywność cieni po stronie nieoświetlonej obiektu trójwymiarowego?

A. Wypełniające

B. Tłowe

C. Konturowe

D. Górne

Światło wypełniające jest kluczowym elementem w fotografii, które pomaga zredukować kontrast między oświetloną a nieoświetloną stroną obiektów. Jego podstawowym celem jest zmniejszenie głębokości cieni, co jest istotne w przypadku obiektów przestrzennych, gdzie różnice w oświetleniu mogą wpływać na percepcję kształtu i tekstury. W praktyce, zastosowanie światła wypełniającego polega na skierowaniu go w stronę cieni, co powoduje ich rozjaśnienie i łagodzenie ostrych krawędzi. Przykładowo, w sytuacjach portretowych, dodanie światła wypełniającego z boku lub z przodu modela pozwala na zminimalizowanie cieni pod oczami, co skutkuje bardziej harmonijnym i atrakcyjnym wizerunkiem. Ważne jest, aby pamiętać, że światło wypełniające powinno być mniej intensywne niż światło główne, aby nie zdominować kompozycji. Zastosowanie dyfuzorów lub odbłyśników jest powszechną praktyką, która pozwala na uzyskanie miękkich, naturalnych przejść między światłem a cieniem, co jest zgodne z najlepszymi normami branżowymi.

Pytanie 2

Aktualnie stosowanym formatem zapisu zdjęć panoramicznych sferycznych 360° jest

A. format PSD z warstwą przezroczystości

B. format cyfrowy HFR (High Frame Rate)

C. format JPEG z kompresją bezstratną

D. format równoprostokątny (equirectangular)

Format równoprostokątny, znany również jako equirectangular, jest standardowym sposobem zapisu zdjęć panoramicznych sferycznych 360°, ponieważ pozwala na odwzorowanie całej sfery na płaskiej powierzchni. W tym formacie szerokość obrazu odpowiada pełnemu kątowi 360°, a wysokość obrazu odpowiada kątowi 180°. Dzięki temu uzyskujemy jednolity obraz, który można łatwo przetwarzać i wyświetlać w różnych aplikacjach VR oraz platformach do przeglądania zdjęć panoramicznych. Przykłady zastosowań obejmują aplikacje turystyczne, które wykorzystują zdjęcia 360° do tworzenia wirtualnych wycieczek, a także produkcje filmowe i gry komputerowe, w których immersja jest kluczowym elementem doświadczenia. Ważne jest, aby zdjęcia w formacie equirectangular miały odpowiednią rozdzielczość i jakość, aby zachować szczegóły w różnych widokach. W praktyce, wykorzystanie tego formatu zgodnie z najlepszymi praktykami w branży zapewnia, że zdjęcia panoramiczne są kompatybilne z różnymi urządzeniami i oprogramowaniem, co zwiększa ich uniwersalność i użyteczność.

Pytanie 3

Zastosowanie metody wielokrotnego błysku ma miejsce w przypadku fotografii

A. z efektem sztafażu

B. pod słońcem

C. w nocy słabo oświetlonych budowli

D. błyskawic w nocy

Fotografowanie pod słońce jest techniką, która polega na umiejscowieniu źródła światła (słońca) za obiektem, co często prowadzi do niedoświetlenia fotografowanego obiektu oraz efektów odblaskowych. W takich warunkach, standardowa lampa błyskowa może pomóc, ale zastosowanie wielokrotnego błysku nie jest optymalne, ponieważ ten sposób nie pozwala na kontrolowanie nadmiaru światła słonecznego. Z kolei błyskawice w nocy, chociaż mogą być atrakcyjne wizualnie w kontekście zdjęć, nie są związane z zastosowaniem lampy błyskowej w fotografii i nie mają zastosowania w kontekście wielokrotnego błysku. Efekt sztafażu odnosi się do umiejętności uchwycenia postaci ludzkich w kontekście otoczenia, natomiast metoda wielokrotnego błysku nie jest typowo związana z tym podejściem. W sytuacjach słabo oświetlonych, wykorzystanie wielokrotnego błysku staje się kluczowe dla uzyskania odpowiedniej ekspozycji oraz uchwycenia detali, co nie jest możliwe w przypadku wspomnianych wcześniej technik. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich nieprawidłowych wniosków opierają się na niepełnym zrozumieniu działania lampy błyskowej oraz jej zastosowań w różnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 4

Aby wykonać zbliżenia zdjęć kropli wody, należy użyć obiektywu

A. lustrzanego

B. długoogniskowego

C. szerokokątnego

D. makro

Obiektyw makro jest idealnym narzędziem do fotografowania kropel wody w zbliżeniu, ponieważ jest zaprojektowany specjalnie do rejestrowania detali w skali bliskiej rzeczywistości. Dzięki dużemu powiększeniu oraz krótkiej odległości ostrzenia, obiektywy makro pozwalają uchwycić subtelności, takie jak tekstura powierzchni kropel czy odbicie światła. Przykładowo, używając obiektywu makro, fotograf może zbliżyć się do kropli wody na liściu, by uchwycić nie tylko jej kształt, ale również szczegóły otoczenia odbijające się w wodzie. Dobre praktyki w fotografii makro obejmują również użycie statywu, co stabilizuje aparat i pozwala na precyzyjne kadrowanie oraz uniknięcie drgań. Warto również pamiętać o doświetlaniu sceny, ponieważ przy małych przysłonach, typowych dla obiektywów makro, światło może być ograniczone. Obiektywy makro są dostępne w różnych ogniskowych, co daje fotografowi możliwość wyboru odpowiedniego narzędzia w zależności od rodzaju ujęcia, które chce uzyskać.

Pytanie 5

Uwzględniając klasyczne zasady fotografii, wskaż typ błędu który popełniono przy kadrowaniu zdjęcia plenerowego.

A. Obramowanie.

B. Kadr centralny.

C. Kadr prosty.

D. Linia horyzontu.

Dobry wybór, bo faktycznie największy błąd jaki tu widać to kwestia linii horyzontu. W fotografii plenerowej bardzo ważne jest, by linia horyzontu była ustawiona w miarę równo, jeśli nie mamy konkretnego artystycznego zamysłu. Z mojego doświadczenia wynika, że krzywa linia horyzontu mocno rozprasza oglądającego i odbiera zdjęciu profesjonalny charakter, przez co nawet bardzo ciekawe ujęcie może wydać się przypadkowe lub wręcz niechlujne. Standardy branżowe mówią jasno: linia horyzontu powinna być prosta i najlepiej nie przecinać istotnych elementów kadru, np. głów fotografowanych osób czy zwierząt. Zwróć uwagę, że nawet jak kompozycja jest poprawna pod względem innych reguł (np. trójpodziału czy prowadzenia wzroku), krzywy horyzont będzie wyraźnie odstawał i rzucał się w oczy. W praktyce zawsze warto poświęcić chwilę na szybkie sprawdzenie podglądu lub później skorygować to w edycji, bo taki szczegół potrafi mocno poprawić odbiór zdjęcia. Moim zdaniem, jeśli chcesz robić zdjęcia, które wyglądają na przemyślane i dopracowane, kontrolowanie linii horyzontu to absolutna podstawa.

Pytanie 6

W aparatach kompaktowych stosowanie konwertera szerokokątnego umożliwia

A. skrócenie ogniskowej i zawężenie pola widzenia obrazu.

B. wydłużenie ogniskowej i poszerzenie pola widzenia obrazu.

C. skrócenie ogniskowej i poszerzenie pola widzenia obrazu.

D. wydłużenie ogniskowej i zawężenie pola widzenia obrazu.

Konwerter szerokokątny to naprawdę ciekawy dodatek do aparatów kompaktowych – szczególnie tych, gdzie nie ma możliwości wymiany obiektywu. Jego główną funkcją jest skracanie ogniskowej, co w praktyce oznacza, że obraz obejmuje szerszy kąt. To trochę jakbyś patrzył na scenę przez szerokie okno zamiast przez wąską szczelinę. Dzięki temu można uchwycić więcej przestrzeni w kadrze – idealne, gdy robisz zdjęcia w ciasnych pomieszczeniach, podczas fotografowania dużych grup ludzi czy krajobrazów. Standardem w branży jest wykorzystywanie konwerterów szerokokątnych właśnie do zdjęć architektury albo wnętrz, bo pozwalają objąć cały pokój jednym zdjęciem. Warto pamiętać, że ten zabieg zmniejsza ogniskową wyjściową obiektywu i to bez poważnych strat jakości, jeśli korzysta się z dobrego konwertera. Z mojego doświadczenia osoby fotografujące na wyjazdach bardzo chwalą sobie to rozwiązanie, bo nie muszą się cofać, żeby zmieścić wszystko w kadrze. Oczywiście, dobrym zwyczajem jest zawsze sprawdzić, czy po zamontowaniu konwertera nie pojawiają się zniekształcenia obrazu (np. beczkowatość), ale większość nowych modeli daje radę. To rozwiązanie zgodne z praktykami zawodowych fotografów do szybkiego poszerzania możliwości tanich, kompaktowych aparatów.

Pytanie 7

Kiedy w wizjerze aparatu fotograficznego dostrzegalna jest faktura lub wzór składający się z wielu małych elementów umiejscowionych blisko siebie, to na fotografii może pojawić się efekt

A. szumu

B. flary

C. paralaksy

D. mory

Mora to zjawisko optyczne, które występuje, gdy na zdjęciu pojawiają się regularnie powtarzające się wzory, co jest wynikiem interferencji pomiędzy fakturami obiektów a pikselami matrycy aparatu. W momencie, gdy wzór składa się z drobnych, regularnych elementów, jak na przykład kratka czy drobne linie, może dojść do sytuacji, gdzie układ pikseli nie jest w stanie poprawnie zarejestrować tych detali, co prowadzi do powstania wrażenia falowania lub zakłóceń w obrazie. Przykładem mogą być zdjęcia tkanin czy kostki brukowej robione przez aparaty o niskiej rozdzielczości, gdzie efekt mory może być wyraźnie widoczny. Aby zminimalizować wystąpienie tego efektu, fotografowie często stosują techniki takie jak zmiana kąta fotografowania, zastosowanie filtrów lub modyfikacja parametrów ekspozycji. Znajomość tego zjawiska jest niezwykle istotna w profesjonalnej fotografii, ponieważ pozwala na lepsze zrozumienie interakcji między obiektami a sprzętem fotograficznym.

Pytanie 8

Technika fotografii czasowej (time-lapse) wymaga

A. zastosowania przysłony o wartości co najmniej f/22

B. użycia filtru neutralnego szarego i bardzo długiego czasu naświetlania

C. użycia teleobiektywu o długiej ogniskowej minimum 300mm

D. wykonania serii zdjęć w określonych odstępach czasu i połączenia ich w film

Technika fotografii czasowej, znana również jako time-lapse, polega na rejestrowaniu serii zdjęć w określonych odstępach czasu, które następnie są łączone w film. Taki proces pozwala uchwycić zmiany, które zachodzą w dłuższym okresie w znacznie przyspieszony sposób. Przykładowo, można zarejestrować kwitnienie rośliny lub ruch chmur na niebie. Kluczowym elementem tej techniki jest zachowanie stałych warunków oświetleniowych i ustawień aparatu między kolejnymi ujęciami. W praktyce, często wykorzystuje się statywy, aby zapewnić stabilność obrazu przez cały czas trwania sesji. Warto również pamiętać o zainstalowaniu odpowiedniego oprogramowania do obróbki wideo, które umożliwi płynne połączenie zdjęć w film. W branży filmowej technika ta jest szeroko stosowana, a przykłady jej wykorzystania można znaleźć w dokumentach przyrodniczych oraz w artystycznych projekcjach."

Pytanie 9

Przy wykonywaniu zdjęć pod słońce najczęstszym problemem jest

A. zwiększenie głębi ostrości

B. podwyższenie temperatury barwowej

C. powstanie flary i zmniejszenie kontrastu

D. zwiększenie nasycenia kolorów

Przy wykonywaniu zdjęć pod słońce, powstawanie flary i zmniejszenie kontrastu jest rzeczywiście najczęściej występującym problemem. Flara powstaje, gdy silne światło słoneczne pada na obiektyw aparatu, co prowadzi do niepożądanych efektów świetlnych, mogących zakłócać ostrość i klarowność zdjęcia. To zjawisko jest szczególnie widoczne w przypadku zdjęć robionych w trudnych warunkach oświetleniowych, gdzie kontrast pomiędzy jasnymi i ciemnymi obszarami jest znaczny. Aby zminimalizować ten efekt, warto korzystać z osłon przeciwsłonecznych lub fotografować pod kątem, który ogranicza bezpośrednie padające światło na obiektyw. Dobrze również eksperymentować z ustawieniami aparatu, takimi jak zmniejszenie przysłony, co może pomóc w uzyskaniu lepszego kontrastu. Zastosowanie filtrów polaryzacyjnych również sprawdzi się w eliminowaniu flar i poprawie kolorów. Wiedza o tych technikach pomoże w uzyskaniu lepszych efektów w fotografii plenerowej.

Pytanie 10

Jeśli cień fotografowanego obiektu widoczny jest w przestrzeni przedmiotowej przed obiektem, oznacza to, że zastosowano oświetlenie

A. górne.

B. boczne.

C. tylne.

D. przednie.

Odpowiedź jest trafiona, bo oświetlenie tylne (czyli tzw. światło z tyłu) powoduje, że cień obiektu w fotografii układa się przed nim – czyli na stronie fotografowanego obiektu bliższej aparatu. To sytuacja, którą bardzo często spotyka się w fotografii studyjnej czy produktowej, zwłaszcza gdy chce się wyodrębnić sylwetkę, uzyskać efekt konturu albo podkreślić kształt. Moim zdaniem to jedna z najbardziej kreatywnych technik – pozwala wydobyć detale, które w klasycznym, frontalnym świetle są całkiem płaskie. Fotografowie często nazywają to efektem halo lub backlight. W praktyce taki typ oświetlenia jest polecany na przykład przy zdjęciach szkła, przezroczystych materiałów lub nawet do uzyskania efektownej poświaty wokół włosów modela. Trzeba tylko uważać, by światło nie świeciło prosto w obiektyw, bo wtedy łatwo o flarę. W codziennej pracy zawodowej to wręcz podstawowy trik, który daje zdjęciom charakter i głębię – zwłaszcza w reklamie czy packshotach. Przy okazji – dobrze pamiętać, że światło tylne komplikuje pomiar ekspozycji, więc warto stosować blendy albo kontrolować światłomierz. Takie ustawienie lampy nie tylko daje cień w przestrzeni przedmiotowej, ale i podnosi walory artystyczne zdjęcia – naprawdę warto to ćwiczyć.

Pytanie 11

Fotograf, który do wykonania zdjęć krajobrazowych ustawił liczbę przysłony: f/1.2, czułość matrycy: ISO 1400 i czas ekspozycji: 30 sekund, najprawdopodobniej zamierza wykonać zdjęcia przy świetle zastanym

A. o świcie.

B. w południe.

C. po południu.

D. nocą.

Takie ustawienia aparatu – bardzo niska liczba przysłony f/1.2, wysoka czułość ISO 1400 i niezwykle długi czas naświetlania, bo aż 30 sekund – są typowe w fotografii nocnej. Przy tak słabym świetle, jakim dysponujemy w nocy, aparat musi zebrać maksymalnie dużo światła. Przysłona f/1.2 to jedna z najjaśniejszych dostępnych opcji i pozwala na wejście bardzo dużej ilości światła przez obiektyw. ISO 1400 to dość wysoka wartość, dzięki której matryca jest bardziej czuła, choć trzeba uważać na szumy, zwłaszcza w ciemnych partiach obrazu – to częsty kompromis w fotografii nocnej. 30 sekund ekspozycji pozwala rejestrować detale, których gołym okiem często nie widać – np. gwiazdy, światła miasta, czy nawet delikatne poświaty zorzy polarnej. Moim zdaniem, to klasyczny zestaw do robienia krajobrazów nocą, kiedy światła jest naprawdę mało. W praktyce wielu fotografów krajobrazowych właśnie tak ustawia sprzęt podczas sesji po zachodzie słońca lub przy nowiu księżyca. To też świetna okazja, żeby pobawić się z efektami, jak tzw. star trails czy rozmyte chmury. W ciągu dnia takie parametry skutkowałyby całkowitym prześwietleniem – zdjęcie byłoby po prostu białą plamą. W nocy natomiast pozwalają wydobyć piękno otoczenia, które normalnie byłoby niewidoczne dla ludzkiego oka. Takie podejście dobrze pokazuje praktyczne zastosowanie teorii ekspozycji w prawdziwych, często trudnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 12

Z jakiej odległości powinien fotograf oświetlić obiekt, jeśli wykorzystuje lampę błyskową o LP=42, przy ISO 100 oraz przysłonie f/8?

A. Około 15 m

B. Około 30 m

C. Około 5 m

D. Około 1 m

Aby obliczyć optymalną odległość fotografowania obiektu przy użyciu lampy błyskowej o liczbie przewodniej (LP) 42, przy wartości ISO 100 i przysłonie f/8, należy zastosować odpowiednią formułę. Liczba przewodnia odnosi się do maksymalnej odległości, z jakiej lampa jest w stanie oświetlić obiekt w danych warunkach. Przy przysłonie f/8, można wykorzystać wzór: Odległość (m) = LP / (ISO / 100) / f-stop. W tym przypadku obliczenia będą wyglądały następująco: Odległość = 42 / (100 / 100) / 8 = 42 / 8 = 5.25 m. Dlatego optymalna odległość to około 5 m. Taka praktyka jest zgodna z dobrymi standardami w fotografii, ponieważ pozwala na uzyskanie odpowiedniej ekspozycji i jakości zdjęcia. Warto pamiętać, że zbyt bliskie podejście do obiektu może prowadzić do prześwietlenia oraz efektu 'przeźroczy', natomiast zbyt daleka odległość skutkuje niedoświetleniem. W praktyce, znajomość liczby przewodniej lampy błyskowej oraz ustawień aparatu jest kluczowa dla uzyskania profesjonalnych rezultatów.

Pytanie 13

Zdjęcie w skali 1:1 stanowi przykład

A. makrofotografii

B. mikrofotografii

C. fotografii sportowej

D. zdjęcia lotniczego

Makrofotografia to technika fotograficzna, która umożliwia uzyskanie powiększonych obrazów małych obiektów, takich jak owady, rośliny czy szczegóły przedmiotów. Zdjęcia w skali 1:1 oznaczają, że obiekt na zdjęciu jest przedstawiony w rzeczywistych wymiarach, co jest kluczowe w makrofotografii. Daje to możliwość ukazania detali, które byłyby niewidoczne gołym okiem. Przykładem zastosowania makrofotografii jest dokumentowanie przyrody, gdzie fotograf może uchwycić szczegóły skrzydeł motyli lub tekstur liści. Standardy w makrofotografii wymagają odpowiedniego oświetlenia i stabilizacji, co często osiąga się za pomocą statywów oraz lamp błyskowych. W praktyce, makrofotografia jest również wykorzystywana w nauce, na przykład w badaniach biologicznych do analizowania struktury komórek czy organizmów. Właściwe zrozumienie tej techniki pozwala na bardziej precyzyjne i artystyczne podejście do fotografii.

Pytanie 14

Który czas ekspozycji jest najbardziej odpowiedni do osiągnięcia efektu zamrożenia ruchu w fotografii sportowej?

A. 1/60 s

B. 1/250 s

C. 1/125 s

D. 1/30 s

Czas naświetlenia 1/250 s jest optymalny w fotografii sportowej, ponieważ skutecznie zamraża ruch, co jest kluczowe przy uchwyceniu szybko poruszających się obiektów, takich jak sportowcy. Przy tak krótkim czasie naświetlenia, matryca aparatu rejestruje mniej ruchu, co pozwala na uzyskanie wyraźnych zdjęć, które oddają dynamikę i intensywność sportowych wydarzeń. W praktyce, stosując ten czas naświetlenia, można uchwycić detale, takie jak woda pryskająca podczas skoku w wodzie czy wyraz twarzy sportowca w sytuacji wygranej. Standardy branżowe, takie jak te stosowane w fotografii sportowej, często zalecają czasy naświetlenia w okolicach 1/500 s lub krótsze, jednak 1/250 s jest często wystarczające przy dobrym oświetleniu i odpowiednim ustawieniu czułości ISO. Dodatkowo, warto pamiętać o stabilizacji obrazu i technikach, takich jak śledzenie obiektów czy używanie obiektywów o odpowiedniej ogniskowej, co jeszcze bardziej zwiększa szansę na uzyskanie perfekcyjnych ujęć.

Pytanie 15

Które kolory należy zastosować w kompozycji graficznej, aby uzyskać wrażenie zimnej tonacji?

A. Pomarańczowy i brązowy.

B. Zielony i czerwony.

C. Pomarańczowy i zielony.

D. Błękitny i granatowy.

Błękitny i granatowy to klasyczne kolory zaliczane do chłodnej palety barw. W grafice komputerowej oraz projektowaniu wizualnym takie odcienie używa się, gdy zależy nam na wrażeniu świeżości, spokoju albo nawet lekkości – coś jak poranek po deszczu albo zimowy krajobraz. W praktyce często spotyka się je w identyfikacjach wizualnych firm technologicznych, branży finansowej czy medycznej, bo budzą zaufanie i kojarzą się z profesjonalizmem. Z mojego doświadczenia dobrym trikiem jest zestawianie błękitów i granatów z delikatną szarością lub bielą, dzięki czemu kompozycja nie jest monotonna, a jednocześnie nadal zachowuje zimny charakter. Standardy projektowe, takie jak teoria barw (np. koło barw Ittena), wyraźnie pokazują, że niebieskości i odcienie szaroniebieskie są odbierane jako barwy zimne, czyli takie, które optycznie „oddalają się” od obserwatora. Często stosuje się je w grafice użytkowej, gdy chcemy, by odbiorca odczuł dystans, czystość albo wręcz sterylność – dobrym przykładem są strony szpitali, aplikacje pogodowe albo tła w reklamach leków. Warto też pamiętać, że barwy chłodne wprowadzają do projektu spokój, pomagają wyciszyć całość kompozycji i uniknąć wizualnego chaosu, co jest bardzo ważne szczególnie przy dużych powierzchniach barwnych.

Pytanie 16

Czym są pierścienie Newtona?

A. zjawisko zachodzące podczas robienia zdjęć "pod światło"

B. rodzaj pierścieni pośrednich wykorzystywanych w makrofotografii

C. źródło światła w lampach błyskowych z pierścieniami

D. zjawisko zachodzące przy kopiowaniu z użyciem powiększalnika

Zrozumienie zjawiska pierścieni Newtona jest kluczowe w optyce, jednak odpowiedzi sugerujące inne interpretacje tego zjawiska są mylące i nieadekwatne. Przykładowo, pierwsza odpowiedź sugeruje, że pierścienie Newtona to efekt fotografowania 'pod światło', co jest nieprecyzyjne. Fotografowanie pod światło może prowadzić do prześwietlenia obrazu lub niepożądanych odblasków, ale nie ma bezpośredniego związku z interferencyjnymi pierścieniami, które są wynikiem nakładania się fal świetlnych. Druga odpowiedź wspomina o typie pierścieni pośrednich w makrofotografii, co również jest błędne. W makrofotografii pierścienie są używane jako narzędzia do oświetlenia obiektów, co nie ma związku z interferencją światła ani z pierścieniami Newtona. Ostatnia odpowiedź, która sugeruje, że pierścienie Newtona są źródłem światła w lampach błyskowych, myli pojęcia, ponieważ pierścienie te są efektem optycznym, a nie źródłem światła. W rzeczywistości źródła światła w lampach błyskowych generują światło, które może być używane w różnych technikach fotograficznych, ale to nie odnosi się do specyfiki pierścieni Newtona. Takie nieścisłości mogą prowadzić do błędnych wniosków i utrudniać naukę oraz zastosowanie wiedzy w praktyce optycznej. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego posługiwania się sprzętem fotograficznym oraz dla efektywnego uczenia się o zjawiskach optycznych.

Pytanie 17

Wskaż odpowiednią zależność pomiędzy obrazem a jego histogramem.

A. B.

B. C.

C. D.

D. A.

Wybór błędnej odpowiedzi może wynikać z tego, że nie do końca zrozumiałeś, jak działają histogramy i co one przedstawiają. Histogram obrazu to w gruncie rzeczy wykres, który pokazuje, ile jest pikseli przy każdym poziomie intensywności, a to jest kluczowe w analizie obrazu. Jeśli wybierasz odpowiedzi, które nie biorą pod uwagę rzeczywistego rozkładu intensywności pikseli, to mogą prowadzić do złych wniosków odnośnie tego, co pokazuje obraz. Na przykład, jeżeli wybierzesz opcję, która mówi o jednorodnym rozkładzie intensywności, to będzie błędne, bo w obrazie z kontrastem, takim jak jasne tło i ciemny prostokąt, histogram pokaże dwa oddzielne punkty. Często błędem jest też myślenie, że histogramy są zawsze jednorodne, co nie jest prawdą, szczególnie w przypadku obrazów z różnymi elementami. Takie podejście do analizy histogramów może prowadzić do złych decyzji w przetwarzaniu obrazu, co nie idzie w parze z dobrymi praktykami. Zrozumienie i umiejętność analizy histogramów to ważny element teorii, ale też kluczowe narzędzie do praktycznych zastosowań, jak poprawa ekspozycji w fotografii czy analiza obrazów w medycynie.

Pytanie 18

Aby zredukować efekt zamglenia przy fotografowaniu pejzaży w technice czarno-białej, powinno się użyć filtru

A. niebieski

B. ciemnożółty

C. polaryzacyjny

D. szary

Użycie filtra ciemnożółtego w fotografii czarno-białej jest kluczowe w celu zniwelowania efektu zamglenia, który często jest wynikiem obecności cząsteczek w powietrzu, takich jak kurz czy wilgoć. Filtr ten działa poprzez selektywne tłumienie niektórych długości fal światła, co pozwala na zwiększenie kontrastu oraz poprawę wyrazistości zdjęcia. Dzięki ciemnożółtemu filtrowi, obiekty w krajobrazie, takie jak drzewa czy budynki, stają się wyraźniejsze, a niebo intensywniejsze, co jest szczególnie ważne w czarno-białej fotografii, gdzie różnice w odcieniach szarości mają kluczowe znaczenie dla ostatecznego efektu wizualnego. W praktyce, fotografowie często stosują ten filtr w sytuacjach, gdy zamglenie jest zauważalne, aby uzyskać bardziej dramatyczne ujęcia. Ponadto, zgodnie z zasadami kompozycji i estetyki w fotografii krajobrazowej, poprawa kontrastu między elementami obrazu znacząco wpływa na jego odbiór, co sprawia, że filtr ciemnożółty staje się standardowym narzędziem w arsenale profesjonalnych fotografów krajobrazowych.

Pytanie 19

Elementem odpowiedzialnym za wertykalne odwracanie obrazu w aparatach cyfrowych jest

A. matówka

B. lustro półprzepuszczalne

C. pryzmat pentagonalny

D. wizjer

Pryzmat pentagonalny jest kluczowym elementem w konstrukcji lustrzanek cyfrowych, ponieważ umożliwia prawidłowe, wertykalne odwrócenie obrazu, co jest niezbędne do uzyskania naturalnego widoku w wizjerze. Dzięki tym pryzmatom, które przekształcają kierunek promieni świetlnych, użytkownik widzi obraz w orientacji, która odpowiada rzeczywistości. W praktyce oznacza to, że gdy fotograf patrzy przez wizjer, widzi scenę tak, jak będzie ona zarejestrowana na zdjęciu. W porównaniu z innymi rozwiązaniami, takimi jak matówka, która służy głównie do ustawiania ostrości, pryzmat pentagonalny jest bardziej zaawansowaną technologią, która jest standardem w lustrzankach cyfrowych. Standardy fotograficzne wskazują na pryzmat jako najlepszy sposób na zapewnienie wysokiej jakości obrazu i komfortu użytkowania, co czyni go niezbędnym elementem w każdej profesjonalnej i amatorskiej lustrzance. Dzięki zastosowaniu pryzmatów, użytkownicy mogą również redukować problemy z perspektywą i zniekształceniami, co jest kluczowe podczas fotografowania. Warto również zauważyć, że nowoczesne osiągnięcia w technologii pryzmatów przyczyniają się do poprawy jasności i kontrastu obrazu, co znacznie wpływa na jakość finalnych ujęć.

Pytanie 20

W jakim celu używa się siatki kadrowej (grid) w wizjerze aparatu?

A. Do poprawy dokładności ręcznego ustawiania ostrości

B. Do zwiększenia precyzji w ocenie głębi ostrości

C. Do zmniejszenia refleksów świetlnych w wizjerze

D. Do ułatwienia kompozycji kadru zgodnie z zasadą trójpodziału

Siatka kadrowa, znana również jako grid, jest narzędziem fotograficznym, które pomaga w poprawnym komponowaniu kadru. Jednym z najczęściej stosowanych standardów kompozycji jest zasada trójpodziału, według której obraz dzielimy na dziewięć równych części za pomocą dwóch poziomych i dwóch pionowych linii. Umiejscowienie kluczowych elementów kompozycji wzdłuż tych linii lub na ich przecięciach pomaga w stworzeniu wizualnie bardziej atrakcyjnych i zrównoważonych zdjęć. Taki układ jest zgodny z naturalnym sposobem, w jaki ludzkie oko skanuje obraz, co sprawia, że zdjęcie jest przyjemniejsze do oglądania. Zasada ta jest powszechnie stosowana nie tylko w fotografii, ale również w malarstwie i filmie. Użycie gridu w wizjerze aparatu ułatwia fotografowi szybkie i efektywne zastosowanie tej zasady bez konieczności późniejszego kadrowania podczas postprodukcji. Z mojego doświadczenia, stosowanie siatki kadrowej może znacząco poprawić jakość wizualną zdjęć, zwłaszcza dla osób początkujących, które dopiero uczą się zasad kompozycji.

Pytanie 21

Na fotografii największe wrażenie kontrastu walorowego stworzy połączenie kolorów

A. niebieskiego i żółtego.

B. białego i czarnego.

C. niebieskiego i czerwonego.

D. białego i szarego.

Kontrast walorowy to w fotografii różnica pomiędzy najjaśniejszymi a najciemniejszymi partiami obrazu, czyli po prostu kontrast pomiędzy światłem a cieniem. Połączenie białego i czarnego daje absolutnie największy możliwy kontrast walorowy, bo to są dwa skrajne punkty na skali szarości. W praktyce, jeśli na czarno-białym zdjęciu zestawisz te dwa kolory, automatycznie przyciągasz wzrok widza, bo ludzkie oko wyłapuje takie mocne przeciwstawienia najszybciej. Takie podejście jest często wykorzystywane w fotografii portretowej, fotografii produktowej czy nawet w fotografii ulicznej, gdzie chcemy mocno zaakcentować postać lub przedmiot na tle tła. Fotografowie, szczególnie ci inspirujący się klasyką, celowo szukają takich sytuacji, bo kontrast bieli i czerni „czyści” kompozycję i pozwala skupić się na sednie kadru. Moim zdaniem, znajomość tego zjawiska przydaje się nie tylko w fotografii cyfrowej, ale też tradycyjnej, bo światło i cień zawsze będą fundamentem dobrego obrazu. Warto też wiedzieć, że w branży graficznej czy projektowej ten sam mechanizm wykorzystuje się np. w logotypach, kiedy zależy nam na czytelności nawet w minimalnych rozmiarach. Wielu znanych fotografów, jak choćby Ansel Adams, opierało całą swoją technikę na maksymalnym wykorzystaniu kontrastu tonalnego – to jest właśnie różnica pomiędzy bielą a czernią. W praktyce – jak chcesz, by coś „wyskoczyło” z fotografii, zestaw biel i czerń.

Pytanie 22

Dla uzyskania efektu prowadzonej rozmowy przy użyciu telefonów komórkowych w kompozycji fotografii zastosowano częściowe odejście od zasady

A. złotego podziału.

B. trójpodziału.

C. podziału ukośnego.

D. podziału diagonalnego.

Trójpodział to jedna z najpopularniejszych zasad kompozycji w fotografii, która pozwala na uzyskanie zrównoważonego i harmonijnego obrazu. Dzieląc kadr na dziewięć równych części przy pomocy dwóch linii poziomych i dwóch pionowych, uzyskujemy cztery punkty przecięcia, znane jako punkty mocne. Umieszczanie kluczowych elementów kompozycji w tych miejscach przyciąga wzrok i nadaje dynamikę zdjęciu. W przypadku prowadzonej rozmowy na telefonach komórkowych, zastosowanie trójpodziału mogłoby skutkować bardziej naturalnym i przyjemnym dla oka rozmieszczeniem osób na fotografii. Jednak w tym przypadku widoczny jest celowy wybór, by nie stosować się ściśle do tej zasady, co dodaje pewnej swobody i dynamiki rozmowie. Przykładem może być ustawienie postaci częściowo poza punktami mocnymi, co może symbolizować ich interakcję oraz zaangażowanie w rozmowę, co jest bardzo istotne w kontekście komunikacji wizualnej. Warto pamiętać, że choć zasady kompozycji są pomocne, ich elastyczne stosowanie może prowadzić do unikalnych efektów artystycznych.

Pytanie 23

Zdjęcie wykonano zgodnie z perspektywą

A. ptasią.

B. żabią.

C. zbieżną.

D. czołową.

Inne odpowiedzi wskazują na błędne zrozumienie podstawowych zasad perspektywy w fotografii. Perspektywa ptasia, która oznacza ujęcie wykonane z góry, jest najczęściej stosowana w fotografii krajobrazowej czy architektonicznej, gdzie widok z wysoka może dodać głębi i kontekstu do kompozycji. Niestety, w przypadku płaskorzeźby, taka perspektywa mogłaby zniekształcić postrzeganą formę dzieła, eliminując detale, które są kluczowe dla jego oceny. Perspektywa żabia, z kolei, polega na fotografowaniu obiektów z dolnej perspektywy, co może generować dynamiczny efekt, jednak w kontekście płaskorzeźby prowadziłoby to do zniekształcenia proporcji i spłycenia detali, co jest nieodpowiednie dla tego typu dzieła. Odpowiedź dotycząca perspektywy zbieżnej często bywa mylona z perspektywą czołową, jednak różnica polega na tym, że perspektywa zbieżna wymaga wyraźnego punktu zbiegu, co jest bardziej charakterystyczne dla krajobrazów lub architektury, gdzie linie prowadzące z różnych kątów zbiegają się w jednym punkcie na linii horyzontu. Zrozumienie tych koncepcji jest kluczowe dla prawidłowego przedstawienia obiektów w fotografii, gdyż każda z perspektyw ma swoje unikalne właściwości i zastosowania, które znacząco wpływają na odbiór wizualny oraz interpretację fotografowanych obiektów.

Pytanie 24

W aparatach fotograficznych symbol S (Tv) oznacza tryb

A. automatyki z preselekcją przysłony.

B. manualny.

C. automatyki programowej.

D. automatyki z preselekcją czasu.

Symbol S (albo Tv, co pochodzi od „Time value” w aparatach Canona) oznacza w aparatach fotograficznych tryb automatyki z preselekcją czasu naświetlania. Fotograf samodzielnie wybiera czas otwarcia migawki, a aparat automatycznie dobiera wartość przysłony, żeby zdjęcie było poprawnie naświetlone. To się sprawdza zwłaszcza w sytuacjach, gdzie kluczowa jest kontrola nad ruchem – na przykład kiedy chcesz „zamrozić” dynamiczną akcję podczas meczu piłkarskiego albo świadomie rozmyć ruch wody na wodospadzie. Z mojego doświadczenia, tryb S/Tv to super narzędzie dla osób, które nie chcą bawić się manualnie dwiema wartościami naraz, a jednocześnie zależy im, żeby konkretne efekty ruchu były pod kontrolą. To często wykorzystywany tryb przez fotografów sportowych czy tych, którzy polują na ciekawe efekty wizualne z ruchem. W branży fotograficznej uznaje się takie podejście za profesjonalny kompromis między pełnym manualem a automatyką – pozwala zachować kreatywność, a jednocześnie nie zaprzątać sobie głowy wszystkimi ustawieniami. Jeszcze taka ciekawostka: niektóre aparaty mogą mieć różne oznaczenia dla tego trybu, ale filozofia działania zostaje ta sama – chodzi o świadome ustawienie czasu migawki i resztę zostawienie elektronice. Warto poeksperymentować z tym trybem, bo daje naprawdę sporo swobody, zwłaszcza wtedy, kiedy nie ma zbyt wiele czasu na ustawienia.

Pytanie 25

Jaką część padającego światła odbija powierzchnia szarej karty?

A. 30%

B. 18%

C. 90%

D. 3%

Odpowiedź 18% jest poprawna, ponieważ szara karta została zaprojektowana jako standardowe narzędzie w fotografii i grafice komputerowej do oceny i kontroli kolorów. Odbija ona 18% padającego światła, co czyni ją neutralnym punktem odniesienia w pomiarach. W praktyce, szare karty są wykorzystywane do kalibracji ekspozycji oraz do ustawienia balansu bieli, co jest szczególnie istotne przy pracy w zmiennych warunkach oświetleniowych. W standardzie ISO 12232 odnajdujemy informacje dotyczące pomiaru światła i czułości, które wskazują na znaczenie neutralnych tonów w uzyskiwaniu dokładnych kolorów. Szara karta jest również powszechnie stosowana w postprodukcji, gdzie umożliwia precyzyjne dopasowanie kolorów w programach graficznych, a jej użycie w procesie obróbki zdjęć pozwala na zachowanie spójności kolorystycznej. Umiejętność korzystania z szarej karty w praktyce jest kluczowym elementem w pracy każdego profesjonalnego fotografa oraz grafika.

Pytanie 26

Metoda uchwytywania zdjęć, których zakres tonalny przewyższa zdolności matrycy aparatu cyfrowego to

A. HDR

B. DSLR

C. Ultra HD

D. HD

HDR, czyli High Dynamic Range, to technika, która pozwala na rejestrowanie obrazów o znacznie szerszej rozpiętości tonalnej, niż jest to w stanie uchwycić pojedyncza klatka aparatu. Dzięki HDR, możliwe jest uchwycenie zarówno jasnych, jak i ciemnych szczegółów w jednej kompozycji, co jest szczególnie przydatne w fotografii krajobrazowej czy architektonicznej, gdzie często występują duże różnice w oświetleniu. W praktyce HDR polega na wykonaniu kilku zdjęć tego samego obiektu z różnymi ustawieniami ekspozycji, a następnie połączeniu ich w programie graficznym, co pozwala uzyskać obraz z szerszym zakresem tonalnym. Zastosowanie HDR jest szerokie, od tradycyjnej fotografii po filmy, gdzie technika ta pozwala uzyskać bardziej realistyczne odwzorowanie sceny. Warto również wspomnieć, że wiele nowoczesnych aparatów i smartfonów ma wbudowane funkcje HDR, co znacząco upraszcza proces fotografowania i pozwala uzyskać lepsze rezultaty bez konieczności posiadania zaawansowanej wiedzy o edycji zdjęć. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, stosowanie HDR staje się standardem w fotografii profesjonalnej.

Pytanie 27

Podczas wykonywania czarno-białych zdjęć krajobrazowych do uzyskania efektu uwydatnienia chmur, przyciemnienia nieba i zbudowania burzowego nastroju należy zastosować filtr

A. zielony.

B. niebieski.

C. czerwony.

D. szary.

Filtr czerwony w fotografii czarno-białej jest uznawany za jedno z podstawowych narzędzi do dramatycznej modyfikacji kontrastu między niebem a chmurami. Działa na zasadzie przepuszczania światła czerwonego i blokowania innych długości fal, szczególnie niebieskich. W praktyce przekłada się to na mocne przyciemnienie nieba przy jednoczesnym wybieleniu chmur, co daje efekt, który często kojarzymy z nastrojowymi, wręcz burzowymi krajobrazami. Moim zdaniem, to taki klasyczny trik wielu krajobrazowców – jak się chce podkreślić strukturę nieba na zdjęciu, filtr czerwony robi największą robotę. Oczywiście są też filtry żółte czy pomarańczowe, ale to właśnie czerwony daje najbardziej ekstremalne rezultaty. Fotografowie z dawnych lat, tacy jak Ansel Adams, nie raz wykorzystywali ten efekt, żeby nadać krajobrazom wyjątkową głębię. Warto pamiętać, że w typowych warunkach, przy ostrym słońcu i dużych kontrastach, efekt bywa naprawdę spektakularny. Z mojego doświadczenia, kiedy używasz czerwonego filtra, lepiej lekko prześwietlić ujęcie, żeby nie zgubić detali w cieniu, bo przyciemnienie nieba potrafi być mocniejsze, niż się zakłada. Ogólnie – na burzowe, dramatyczne klimaty w czarno-białym – czerwony filtr to podstawa. Tak się to robi w klasyce fotografii czarno-białej.

Pytanie 28

Podstawowym wyposażeniem fotografa, który planuje zrealizować makrofotografię starożytnych monet, jest aparat fotograficzny oraz

A. adapter bezprzewodowy

B. filtr połówkowy

C. pierścienie pośrednie

D. pierścienie redukcyjne

Pierścienie pośrednie to akcesoria fotograficzne, które pozwalają na zbliżenie obiektywu do obiektu fotografowanego, co jest kluczowe w makrofotografii. Dzięki nim możliwe jest uzyskanie większego powiększenia, co jest niezbędne do szczegółowego uchwycenia detali starych monet. Umożliwiają one zmianę odległości między obiektywem a matrycą aparatu, co przekłada się na lepszą jakość zdjęć z bliskich odległości. Praktycznym przykładem zastosowania pierścieni pośrednich może być sytuacja, w której fotograf chce uchwycić drobne detale, takie jak inskrypcje czy rysy na monecie. Użycie pierścieni pośrednich jest zatem szeroko akceptowane w branży fotograficznej jako standardowa praktyka dla makrofotografii. Dodatkowo, pierścienie te są dostępne w różnych długościach, co pozwala na dostosowanie ich do konkretnego typu obiektywu i zamierzonego efektu, zwiększając elastyczność pracy fotografa.

Pytanie 29

Aby wykonać portretowe zdjęcia studyjne aparatem małoobrazkowym, powinno się zastosować obiektyw portretowy o określonej długości ogniskowej

A. 120 mm

B. 18 mm

C. 80 mm

D. 50 mm

Wybór obiektywów o innych długościach ogniskowych, takich jak 50 mm, 18 mm czy 120 mm, może prowadzić do niepożądanych efektów w portretach. Obiektyw 50 mm, chociaż często stosowany w fotografii, może powodować zniekształcenie proporcji twarzy, zwłaszcza gdy jest używany z bliskiej odległości. Tego typu zniekształcenia są szczególnie widoczne w portretach, gdzie nadmierne uwydatnienie cech twarzy, takich jak nos, może niekorzystnie wpłynąć na odbiór zdjęcia. Z kolei obiektyw 18 mm, będący szerokokątnym obiektywem, daje jeszcze większe zniekształcenia, ponieważ przy tak krótkiej ogniskowej uzyskuje się efekty perspektywiczne, które są nieodpowiednie dla portretów. Tego typu obiektywy często powodują, że elementy znajdujące się bliżej kamery wydają się większe w porównaniu do tych oddalonych, co w fotografii portretowej jest niepożądane. Z kolei obiektyw 120 mm, mimo że może być użyty do portretów, w praktyce może wymagać większej odległości od modela, co może być niewygodne w małych pomieszczeniach lub w sytuacjach, gdzie intymność zdjęcia jest kluczowa. Takie zrozumienie długości ogniskowej i ich wpływu na obraz jest istotne dla każdego fotografa dążącego do doskonałości w swojej pracy.

Pytanie 30

Przedstawione zdjęcie wykonano aparatem fotograficznym z obiektywem

A. szerokokątnym.

B. rybie oko.

C. długoogniskowym.

D. makro.

Obiektyw szerokokątny to świetny wybór w tym przypadku! Jak widać na tym zdjęciu osiedla, ten typ obiektywu świetnie uchwyca szerokie kąty, co idealnie pasuje do przedstawionej sceny. Zwykle obiektywy te mają ogniskowe poniżej 35 mm, a dzięki nim można złapać więcej detali i kontekstu, co jest super ważne w architekturze czy fotografii miejskiej. Takie obiektywy dają też fajny efekt głębi, co sprawia, że zdjęcia są naprawdę ciekawe. Co więcej, używanie szerokokątnych obiektywów pozwala uniknąć zniekształceń, które mogą się zdarzyć przy teleobiektywach, które skupiają się na detalach z dalszej odległości. Oprócz tego, często stosuje się je w fotografii wnętrz, gdzie trzeba zmieścić jak najwięcej w kadrze. Z mojego doświadczenia, dobierając obiektyw do zdjęcia, zawsze warto pomyśleć, jaki ma być cel fotografii i co chcemy uchwycić.

Pytanie 31

Aby uzyskać maksymalny kontrast w obrazie negatywowym, do fotografowania obiektów o niewielkiej rozpiętości tonalnej powinno się użyć materiału światłoczułego o wartości ISO

A. ISO 800

B. ISO 1600

C. ISO 200

D. ISO 50

Użycie materiału zdjęciowego o światłoczułości ISO 50 jest optymalnym wyborem do fotografowania motywów o małej rozpiętości tonalnej. Niska wartość ISO pozwala na uzyskanie większego kontrastu w obrazie, ponieważ materiał światłoczuły ma mniejsze wrażenie na światło, co z kolei minimalizuje ryzyko prześwietlenia jasnych partii obrazu oraz zwiększa głębię czerni. W praktyce, przy fotografowaniu na przykład w warunkach silnego oświetlenia, zastosowanie ISO 50 umożliwia uzyskanie wyrazistych i szczegółowych zdjęć, w których nieprzypadkowe różnice tonalne stają się bardziej wyraźne. Warto również zauważyć, że w fotografii czarno-białej, gdzie kontrast jest kluczowy, materiał o niższym ISO pozwala na lepsze oddanie detali w cieniach oraz wyostrzenie krawędzi. W branży fotograficznej standardem jest stosowanie niskiego ISO w sytuacjach, gdzie oświetlenie jest wystarczająco intensywne, co zapewnia jakość obrazu oraz spełnia normy profesjonalnych fotografów.

Pytanie 32

Wskaż prawidłowe parametry zdjęcia przeznaczonego do zamieszczenia w galerii internetowej.

A. TIFF, 300 ppi, CMYK

B. JPEG, 300 ppi, CMYK

C. TIFF, 72 ppi, RGB

D. JPEG, 72 ppi, RGB

Dobrze dobrane parametry zdjęcia do galerii internetowej to naprawdę kluczowa sprawa, bo wpływają zarówno na jakość wyświetlania, jak i na szybkość ładowania strony. Format JPEG jest powszechnie wykorzystywany w sieci, głównie dlatego, że daje dobry kompromis między jakością a wagą pliku. W praktyce – im mniejszy plik, tym szybciej wczytuje się strona, co użytkownicy od razu zauważają. 72 ppi to standardowa rozdzielczość ekranowa, bo praktycznie żaden monitor nie pokaże więcej detali. Oczywiście, teraz monitory mają czasem wyższą gęstość pikseli, ale trzymanie się 72 ppi pozwala zachować uniwersalność. RGB, czyli tryb kolorów używany przez wszystkie ekrany, to absolutna podstawa – CMYK to już domena druku i może wyglądać dziwnie po wrzuceniu do przeglądarki. Z mojego doświadczenia, gdy wrzucasz inne formaty lub tryby, pojawiają się rozjazdy kolorystyczne i niepotrzebne komplikacje z konwersją. Branżowe standardy, jak np. wytyczne Google czy W3C, też zalecają stosowanie JPEG oraz przestrzeni RGB do zdjęć w sieci. Dobrą praktyką jest też optymalizacja zdjęcia (np. krzywe, nasycenie, wyostrzenie) jeszcze przed eksportem do JPEG. Wtedy zdjęcia naprawdę robią robotę na stronie – wyglądają dobrze i nie zamulają ładowania. Praktyka pokazuje, że lepiej postawić na sprawdzone rozwiązania niż kombinować z nietypowymi parametrami.

Pytanie 33

W celu wykonania zdjęć obiektywem standardowym podczas fotografowania aparatem średnioformatowym na materiale o formacie klatki 6 x 6 cm należy zastosować obiektyw o ogniskowej

A. 80 mm

B. 125 mm

C. 180 mm

D. 50 mm

Na pierwszy rzut oka wybór ogniskowej do średnioformatowego aparatu może wydawać się sprawą błahą, ale w praktyce łatwo tutaj o nieporozumienia. Wiele osób zakłada, że „standardowe” 50 mm sprawdzi się wszędzie, niezależnie od formatu, bo w fotografii małoobrazkowej ten obiektyw jest przecież ikoną uniwersalności. Jednak wraz ze wzrostem rozmiaru klatki filmowej, konieczne jest proporcjonalne zwiększenie ogniskowej, by uzyskać podobne pole widzenia. Obiektyw 50 mm, choć w małym obrazku uważany za standardowy, w średnim formacie 6 x 6 cm daje już dość szeroki kąt widzenia, bardziej przypomina klasyczne szkło szerokokątne niż uniwersalne „oko”. Z drugiej strony, wybór ogniskowej 125 mm czy 180 mm to już domena teleobiektywów – te soczewki służą raczej do portretów czy detali, bo mocno zawężają pole widzenia i kompresują przestrzeń, co mocno zmienia charakter obrazu. Typowym błędem jest kierowanie się tylko liczbą milimetrów bez odniesienia tego do wielkości klatki – niestety wielu początkujących nie bierze pod uwagę tzw. ekwiwalentu ogniskowej, przez co łatwo się pomylić. Standardy branżowe od lat są jasne: dla formatu 6 x 6 cm za obiektyw standardowy uważa się zakres około 75-90 mm, przy czym 80 mm jest klasyką gatunku. Takie podejście pozwala zachować naturalną perspektywę i pole widzenia bliskie ludzkim oczom. Moim zdaniem świadomość tych zależności to klucz do świadomego wyboru sprzętu i świadomego kadrowania – nie warto sugerować się tylko wartością ogniskowej, trzeba ją zawsze zestawiać z formatem klatki, bo każde przesunięcie w jedną czy drugą stronę wpływa na końcowy efekt zdjęcia.

Pytanie 34

Zjawisko obramowania na zdjęciu, które pojawia się podczas używania obiektywu szerokokątnego, wynikające z mniejszej jasności na krawędziach obrazu, to błąd

A. winietowania

B. dystorsji beczkowatej

C. paralaksy

D. aberracji komatycznej

Winietowanie to zjawisko, które objawia się spadkiem jasności obrazu w rogach kadru w porównaniu do jego centrum. Jest to efekt, który najczęściej występuje w obiektywach szerokokątnych, gdzie konstrukcja optyczna powoduje, że światło docierające do krawędzi soczewek jest mniej intensywne. W praktyce, winietowanie może być korzystne w niektórych sytuacjach, gdyż pozwala na skupienie uwagi widza na centralnej części kadru. Aby zminimalizować ten efekt, fotografowie często korzystają z filtrów, które pomagają wyrównać jasność, a także planują ustawienia ekspozycji tak, by uniknąć nadmiernego winietowania. Standardy branżowe zalecają testowanie obiektywów pod kątem winietowania, aby dostosować techniki fotografowania i edycji w celu uzyskania jak najlepszej jakości obrazu. Wiedza na temat winietowania jest niezbędna dla profesjonalnych fotografów, którzy chcą świadomie kontrolować estetykę swoich prac, a także dla osób zajmujących się edycją zdjęć, które mogą stosować techniki retuszu, aby zredukować niepożądane efekty.

Pytanie 35

Aby wykonać zdjęcie makrograficzne przy użyciu aparatu wielkoformatowego, jakie akcesorium powinno być użyte?

A. dodatkowy wyciąg miecha

B. osłonę przeciwsłoneczną

C. filtr czerwony

D. kolumnę reprodukcyjną

Użycie dodatkowego wyciągu miecha w aparacie wielkoformatowym jest kluczowe przy wykonywaniu zdjęć makrograficznych. Dodatkowy wyciąg miejcha pozwala na precyzyjne dostosowanie odległości między obiektywem a filmem lub matrycą, co jest niezbędne w przypadku fotografii z bliskiej odległości. W makrofotografii, gdzie detale obiektu są kluczowe, możliwość manipulacji tą odległością pozwala na uzyskanie odpowiedniej ostrości oraz głębi ostrości. W praktyce, zastosowanie wyciągu miecha umożliwia również kontrolowanie perspektywy poprzez przesunięcie punktu ogniskowania, co jest istotne w kontekście kompozycji zdjęcia. Standardy branżowe zalecają stosowanie wyciągów miecha w połączeniu z wysokiej jakości obiektywami makro, co zapewnia najlepsze efekty wizualne. Warto również zauważyć, że odpowiednia technika fotografowania oraz dobór parametrów ekspozycji mają kluczowe znaczenie w uzyskaniu profesjonalnych rezultatów.

Pytanie 36

Jaką minimalną odległość przedmiotową (x) w odniesieniu do ogniskowej zastosowanego soczewki (f) powinien mieć aparat fotograficzny względem obiektu, aby uzyskany obraz optyczny był rzeczywisty, odwrócony i miał taką samą wielkość?

A. x = f

B. x = 2f

C. x < f

D. x > 2f

Aby uzyskać rzeczywisty, odwrócony i tej samej wielkości obraz obiektu, aparat fotograficzny musi być umieszczony w odległości x równiej 2f od obiektu, gdzie f to ogniskowa obiektywu. Zasada ta wynika z podstawowych zależności w optyce, które opisują, jak promienie świetlne zachowują się w soczewkach. Kiedy obiekt znajduje się dokładnie w odległości 2f, obraz powstaje w punkcie ogniskowym, a jego wielkość jest równa wielkości obiektu. Praktyczne zastosowanie tego zjawiska można zaobserwować w fotografii portretowej, gdzie zachowanie proporcji jest kluczowe. Fotografowanie w tej odległości pozwala uzyskać naturalny wygląd osób na zdjęciu, unikając zniekształceń, które mogą wystąpić przy zbyt małej lub zbyt dużej odległości. Warto również zaznaczyć, że zasada ta jest stosunkowo uniwersalna dla większości obiektywów, co czyni ją podstawą w praktyce fotografii oraz w edukacji związanej z optyką.

Pytanie 37

Właściwa ekspozycja podczas robienia zdjęcia pejzażu jest następująca: czas naświetlania 1/125 s, przysłona f/5,6. Aby zwiększyć głębię ostrości oraz zachować tę samą ilość światła docierającego do matrycy, jakie powinny być ustawienia ekspozycji?

A. 1/30 s; f/16

B. 1/30 s; f/11

C. 1/125 s; f/16

D. 1/125 s; f/22

Odpowiedź 1/30 s; f/11 jest poprawna, ponieważ zmiana wartości przysłony i czasu naświetlania zachowuje tę samą ilość światła, a jednocześnie zwiększa głębię ostrości. Zmniejszając przysłonę do f/11, uzyskujemy większą głębię ostrości w porównaniu do f/5,6, co jest istotne w fotografii krajobrazowej, gdzie ostrość zarówno na pierwszym planie, jak i w tle jest często pożądana. Zmiana czasu naświetlania na 1/30 s rekompensuje mniejszą ilość światła wpadającego przez węższą przysłonę. W praktyce, dla uzyskania podobnego efektu w różnych warunkach oświetleniowych, stosuje się zasadę zmiany przysłony i czasu ekspozycji w sposób odwrotny do siebie, co jest zgodne z zasadą ekspozycji. Standardy fotografii wymagają dobrego zrozumienia tych zależności, co pozwala na kreatywne wykorzystanie technik w celu uzyskania efektywnych kompozycji fotograficznych.

Pytanie 38

Gromadząc sprzęt potrzebny do robienia zdjęć lustrzanką jednoobiektywową małych obiektów z podkreśleniem ich szczegółów, trzeba uwzględnić

A. soczewkę nakładaną

B. obiektyw zmiennoogniskowy

C. obiektyw stałoogniskowy z oznaczeniem Makro

D. filtr UV

Obiektyw stałoogniskowy z oznaczeniem Makro to idealny wybór do fotografowania małych przedmiotów z uwidocznieniem ich detali. Tego typu obiektywy charakteryzują się dużą zdolnością do odwzorowywania szczegółów oraz umożliwiają fotografię z bliskiej odległości. W standardach fotografii makro, kluczowe znaczenie ma także niska głębia ostrości, co pozwala na uzyskanie efektu bokeh, tła pięknie rozmytego, co podkreśla detale fotografowanego obiektu. Przykładem zastosowania obiektywu makro może być fotografia biżuterii, gdzie detale takie jak kamienie szlachetne czy faktura materiałów są kluczowe dla estetyki zdjęcia. Obiektywy makro są również często wykorzystywane w dokumentacji naukowej i przyrodniczej, gdzie precyzyjne odwzorowanie szczegółów jest niezbędne. Dodatkowo, stosując obiektyw makro, warto zwrócić uwagę na oświetlenie, które również odgrywa istotną rolę w fotografii detali, dlatego zaleca się użycie lamp makro lub pierścieniowe lampy LED.

Pytanie 39

Metoda fotografowania zwana bracketing ostrości (focus bracketing) służy do

A. automatycznej korekcji aberracji chromatycznej na krawędziach obiektów

B. niwelowania efektu winietowania na brzegach kadru

C. redukcji szumów w obszarach niedoświetlonych

D. wykonania serii zdjęć z różnymi płaszczyznami ostrości w celu późniejszego focus stacking

Bracketing ostrości, czyli focus bracketing, to technika, która polega na wykonywaniu serii zdjęć z różnymi ustawieniami ostrości. Zazwyczaj fotograf wykonuje kilka ujęć, zmieniając punkt, na którym aparat skupia ostrość. Dzięki temu można uchwycić różne płaszczyzny ostrości, co jest szczególnie przydatne w fotografii makro lub w przypadku scen, gdzie głębia ostrości jest ograniczona. Następnie, w procesie zwanym focus stacking, te zdjęcia są łączone w programie graficznym, co pozwala na uzyskanie jednego obrazu, który jest ostry w całym zakresie. Ta technika jest szeroko stosowana w profesjonalnej fotografii produktowej oraz w makrofotografii, gdzie detale są kluczowe. Dobrze wykonany stacking ostrości pozwala na uzyskanie niezwykle szczegółowych i wyraźnych obrazów, co znacznie zwiększa jakość finalnych zdjęć. Używanie bracketingu ostrości staje się standardem w przypadku fotografów, którzy pragną osiągnąć maksymalną jakość i detale na swoich zdjęciach.

Pytanie 40

Aby zarejestrować różne etapy ruchu, konieczne jest zastosowanie oświetlenia

A. dziennego

B. stroboskopowego

C. błyskowego

D. ciągłego

Oświetlenie stroboskopowe jest kluczowym narzędziem w rejestracji poszczególnych faz ruchu, ponieważ emituje krótkie, intensywne błyski światła w regularnych odstępach czasu. Zastosowanie takiego oświetlenia pozwala na uchwycenie szybkich ruchów, co jest szczególnie istotne w takich dziedzinach jak fizyka, inżynieria czy sport. Przykładowo, w badaniach biomechanicznych, stroboskopy są używane do analizy ruchu sportowców, pozwalając na dokładne zrozumienie techniki wykonywania poszczególnych ruchów. Często stosuje się je również w laboratoriach do badania dynamiki obiektów poruszających się z dużą prędkością. W standardach branżowych, takich jak ISO 7240, zaleca się wykorzystanie oświetlenia stroboskopowego do analizy ruchu, ze względu na jego zdolność do minimalizowania zamazania obrazu i pozwalania na dokładną ocenę trajektorii ruchu. Oświetlenie stroboskopowe znajdzie również swoje zastosowanie w efektach wizualnych podczas pokazów artystycznych oraz w przemyśle filmowym, gdzie precyzyjne uchwycenie ruchu jest kluczowe.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej