Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 19 grudnia 2025 13:21
Data zakończenia: 19 grudnia 2025 13:27

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Które z akcesoriów fotograficznych zastosowane podczas rejestracji obrazu cyfrowego pozwala określić poprawność odwzorowania barw na zdjęciu?

A. Wzornik barw.

B. Światłomierz.

C. Zielone tło.

D. Blenda.

Wzornik barw, czyli tzw. color checker, to naprawdę podstawowe i bardzo praktyczne narzędzie w profesjonalnej fotografii cyfrowej. Moim zdaniem, jeśli chcesz na poważnie zabrać się za zarządzanie kolorem i zależy Ci na wiernym odwzorowaniu barw, to bez wzornika prędzej czy później trafisz na ścianę. Podczas sesji zdjęciowej umieszcza się wzornik w kadrze, zwykle na początku, by potem na etapie edycji – np. w Lightroomie albo Capture One – za pomocą odpowiednich narzędzi skalibrować balans bieli oraz kolorystykę na podstawie znanych i neutralnych pól barwnych wzornika. To pozwala na uzyskanie powtarzalnych rezultatów, niezależnie od zmiennych warunków oświetleniowych. Branżowo stosuje się je w fotografii produktowej, portretowej, a szczególnie tam, gdzie klient wymaga wysokiej zgodności kolorystycznej – np. e-commerce czy reprodukcje dzieł sztuki. Standardy takie jak X-Rite ColorChecker czy SpyderCHECKR są uznawane na całym świecie właśnie z tego powodu. Często spotykam się z sytuacją, że początkujący fotografowie pomijają wzorniki, a potem nie mogą dojść do ładu z kolorami – szczególnie, jeśli zdjęcia mają być publikowane w druku lub na różnych ekranach. Wzornik nie tylko ułatwia życie, ale wręcz gwarantuje spójność barw, co moim zdaniem jest kluczowe, jeśli chcesz być postrzegany jako profesjonalista.

Pytanie 2

Cechą charakterystyczną przedstawionego zdjęcia jest

A. złoty podział.

B. światłocień.

C. perspektywa centralna.

D. kontrast barw.

Kontrast barw to bardzo wyrazista cecha tej fotografii i zresztą, moim zdaniem, jedna z najważniejszych zasad skutecznej kompozycji w fotografii przyrodniczej czy produktowej. Tutaj od razu rzuca się w oczy intensywnie czerwony kwiat na tle zielonych liści i szarej kamiennej powierzchni. To jest przykład tzw. kontrastu barw dopełniających – ciepła barwa czerwieni zderza się z chłodniejszą zielenią, przez co oba kolory wzajemnie się wzmacniają i zwracają uwagę odbiorcy. Praktycznie rzecz biorąc, takie zestawienie barw sprawia, że motyw główny mocno dominuje w kadrze i nie ginie w natłoku innych elementów. W branży fotograficznej i graficznej wykorzystanie kontrastu barwnego to klasyczny sposób na podkreślenie ważnego motywu zdjęcia, zgodnie z zasadami percepcji wizualnej opisanymi w podręcznikach do kompozycji. Świadome użycie kontrastu kolorów, np. w reklamie czy portrecie, pozwala kreować emocje i prowadzić wzrok widza tam, gdzie chcemy. Moim zdaniem w tym zdjęciu to właśnie kontrast barw robi całą robotę – nie tylko na poziomie estetycznym, ale i technicznym, bo ułatwia odbiór i interpretację obrazu. To typowy przykład dobrej praktyki, którą warto zapamiętać i stosować na co dzień.

Pytanie 3

Który rodzaj kompozycji charakteryzuje się umieszczeniem głównego motywu na przecięciu linii dzielących kadr na trzy równe części w pionie i poziomie?

A. Reguła trójpodziału

B. Kompozycja centralna

C. Kompozycja diagonalna

D. Kompozycja symetryczna

Kiedy myślimy o kompozycji w sztukach wizualnych, nie możemy zapominać o jej różnych podejściach. Odpowiedź, która wskazuje na kompozycję centralną, jest myląca, ponieważ opiera się na umiejscowieniu motywu w samym centrum kadru, co nie zawsze przynosi pożądany efekt artystyczny. Centralna kompozycja może wydawać się prosta, ale często prowadzi do monotonii i braku dynamiki w obrazie. Z kolei kompozycja symetryczna, opierająca się na lustrzanym odbiciu elementów po obu stronach kadru, również nie spełnia założeń reguły trójpodziału, ponieważ jej celem jest osiągnięcie równowagi poprzez symetrię, a nie przez umiejscowienie motywu na przecięciach linii. Dodatkowo, kompozycja diagonalna wykorzystuje linie i kierunki w kadrze, aby prowadzić wzrok widza w dynamiczny sposób, co również nie ma bezpośredniego związku z regułą trójpodziału. Warto pamiętać, że każda z tych kompozycji ma swoje miejsce i zastosowanie, ale błędne ich przypisanie do reguły trójpodziału może prowadzić do złych decyzji kompozycyjnych. Często początkujący twórcy wizualni nie dostrzegają różnic między tymi pojęciami, co skutkuje niezrozumieniem ich praktycznych zastosowań. Kluczem do sukcesu jest umiejętność rozróżniania tych zasad i ich świadome stosowanie w zależności od zamierzonego efektu.

Pytanie 4

Dla zapewnienia poprawnych kolorów na zdjęciach wykonywanych przy oświetleniu jarzeniowym należy w aparacie cyfrowym ustawić balans bieli na temperaturę barwową około

A. 5500-6000 K

B. 2700-3000 K

C. 4000-4500 K

D. 7500-8000 K

Wybór temperatury barwowej na poziomie 2700-3000 K, 5500-6000 K lub 7500-8000 K w kontekście oświetlenia jarzeniowego prowadzi do poważnych błędów w reprodukcji kolorów. Świetlo jarzeniowe ma określoną charakterystykę spektralną, a jego temperatura barwowa oscyluje w granicach 4000-4500 K, co oznacza, że ustawienie balansu bieli poniżej tej wartości, jak 2700-3000 K, może skutkować przesunięciem kolorów w stronę ciepłych odcieni, co w przypadku zdjęć w biurze czy innych przestrzeniach oświetlonych jarzeniówkami może skutkować nienaturalnym wyglądem skóry lub otoczenia. Z drugiej strony, ustawienie balansu bieli na poziomie 5500-6000 K, typowym dla światła dziennego, również nie jest wskazane, ponieważ może powodować 'wypranie' kolorów, przez co obraz stanie się mniej wyrazisty. Wybór temperatury 7500-8000 K, zwykle zarezerwowanej dla światła sztucznego o chłodniejszym odcieniu, również jest niewłaściwy, gdyż może prowadzić do niebieskiego zabarwienia, co jest całkowicie nieodpowiednie w kontekście jarzeniowym. Niezrozumienie tych podstawowych zasad balansu bieli może prowadzić do chaosu w postprodukcji, gdzie konieczne staje się intensywne korygowanie kolorów, co nie tylko jest czasochłonne, ale również może obniżyć jakość końcowego obrazu.

Pytanie 5

Technika composite w fotografii portretowej polega na

A. wykonaniu portretu z minimalną głębią ostrości

B. zastosowaniu kompozycji opartej na złotym podziale

C. wykorzystaniu tła kompozytowego typu greenscreen

D. łączeniu elementów z wielu różnych zdjęć w jeden spójny obraz

Zastosowanie kompozycji opartej na złotym podziale w kontekście techniki composite w fotografii portretowej jest błędnym podejściem. Chociaż złoty podział jest istotnym elementem kompozycji w fotografii, to sama technika composite nie ogranicza się do zasad kompozycyjnych. Polega ona przede wszystkim na łączeniu różnych zdjęć w celu uzyskania jednego, złożonego obrazu, co wymaga umiejętności obsługi programów graficznych, a nie jedynie zastosowania reguły złotego podziału. Kolejnym nieporozumieniem jest wykonanie portretu z minimalną głębią ostrości. Choć technika ta znajduje zastosowanie w portretach, nie jest to kluczowy element composite. Portret z małą głębią ostrości polega na rozmywaniu tła, co niekoniecznie odnosi się do łączenia różnych elementów zdjęć. Użycie tła kompozytowego typu greenscreen również nie jest właściwą odpowiedzią. Greenscreen jest techniką wykorzystywaną do wycinania postaci, a następnie umieszczania ich na innym tle, co różni się od idei composite, gdzie łączenie zdjęć może odbywać się znacznie bardziej złożenie. Termin composite odnosi się do bardziej zaawansowanej manipulacji obrazem, a nie tylko do prostego umieszczania elementów na tle. W efekcie, zrozumienie różnicy między tymi technikami jest kluczowe dla prawidłowego ich stosowania w praktyce fotograficznej.

Pytanie 6

Numer 135 umieszczony na opakowaniu materiału fotograficznego odnosi się do

A. błony zwojowej

B. błony arkuszowej

C. materiału miniaturowego

D. materiału małoobrazkowego

Oznaczenie 135 na opakowaniu materiału zdjęciowego odnosi się do materiału małoobrazkowego, co oznacza, że jest to film o szerokości 35 mm, powszechnie stosowany w fotografii amatorskiej i profesjonalnej. Materiały małoobrazkowe charakteryzują się wysoką jakością obrazu, co czyni je idealnym wyborem do różnych zastosowań, od portretów po krajobrazy. Przykładem zastosowania materiałów małoobrazkowych są aparaty fotograficzne, które umożliwiają uchwycenie detali, co jest istotne w fotografii artystycznej. W kontekście standardów branżowych, filmy małoobrazkowe są również zgodne z wymogami większości laboratoriów fotograficznych, co ułatwia ich rozwój. Wiedza na temat oznaczeń materiałów fotograficznych jest kluczowa dla każdego fotografa, który pragnie efektywnie korzystać z dostępnych narzędzi do realizacji swoich wizji artystycznych.

Pytanie 7

Którego z wymienionych przedmiotów należy użyć do czyszczenia powierzchni monitora LCD z kurzu, plamek i tłuszczów?

A. Chusteczki higienicznej.

B. Ściereczki z microfibry.

C. Gąbki.

D. Ręcznika papierowego.

Ściereczka z mikrofibry to zdecydowanie najlepszy wybór do czyszczenia ekranu LCD, i to nie tylko moim zdaniem, ale praktycznie według wszystkich zaleceń producentów sprzętu. Mikrofibra ma tę przewagę, że jej włókna są bardzo delikatne, ale jednocześnie potrafią skutecznie przyciągać i zatrzymywać kurz oraz drobinki brudu. Dzięki temu nie rysuje powierzchni ekranu, co niestety łatwo może się zdarzyć przy użyciu innych materiałów, na przykład papierowych ręczników czy zwykłych gąbek. Z własnego doświadczenia powiem, że nawet trochę tłustych plamek czy odcisków palców można usunąć samą mikrofibrą, bez konieczności stosowania chemicznych środków. Branżowe standardy, jak chociażby wytyczne producentów monitorów takich firm jak Dell czy Samsung, jasno mówią, żeby nie stosować agresywnych materiałów ani silnych detergentów. Mikrofibra jest też wielorazowa, łatwo ją wyprać, więc to praktyczny i ekologiczny wybór. Warto, żeby taka ściereczka była czysta, bo nawet drobne zanieczyszczenia mogą zadziałać jak papier ścierny. Ja zawsze trzymam jedną dedykowaną tylko do ekranów, żeby nie przenosić przypadkiem żadnych zabrudzeń z innych powierzchni. Ta metoda sprawdza się zarówno przy komputerach, laptopach, jak i telewizorach czy smartfonach. Ostatecznie chodzi o to, żeby zachować jakość obrazu i nie narażać się na kosztowne uszkodzenia, których można łatwo uniknąć przestrzegając prostych zasad czyszczenia.

Pytanie 8

Sprzęt, który produkuje odbitki na podstawie plików cyfrowych, to

A. digilab

B. kopiarka

C. kserograf

D. diaskop

Wybór diaskopu, kserografu lub kopiarki jako urządzenia do wykonania odbitek z plików cyfrowych wydaje się logiczny, jednak nie uwzględnia kluczowych różnic między tymi technologiami a digilabem. Diaskop, będący urządzeniem służącym głównie do wyświetlania slajdów lub materiałów wizualnych, nie jest przeznaczony do druku i ma ograniczone zastosowanie w kontekście cyfrowych odbitek. Kserograf, tradycyjnie kojarzony z kopiowaniem dokumentów papierowych, nie obsługuje bezpośrednio plików cyfrowych bez wcześniejszego przetworzenia ich na formę papierową. Z kolei kopiarka, mimo że może wykonywać kopie dokumentów, często ma ograniczoną funkcjonalność w zakresie jakości i różnorodności nośników w porównaniu do digilabu. Przykładem typowego błędu myślowego może być utożsamienie tych urządzeń z nowoczesnym podejściem do druku cyfrowego, co jest mylne. Standardy branżowe coraz bardziej stawiają na jakość, precyzję oraz możliwość obróbki plików cyfrowych, a digilab odpowiada na te potrzeby, oferując szereg funkcji, które są nieosiągalne dla pozostałych wymienionych rozwiązań.

Pytanie 9

Aby uzyskać srebrzystą kopię pozytywową z czarno-białego negatywu w skali powiększenia 4:1, jakie urządzenie należy wykorzystać?

A. naświetlarkę

B. skaner płaski

C. kopiarkę stykową

D. powiększalnik

Powiększalnik jest kluczowym narzędziem w procesie uzyskiwania srebrowych kopii pozytywowych z negatywów czarno-białych. Dzięki możliwości regulacji powiększenia obrazu, powiększalnik pozwala uzyskać kopiowane obrazy w różnych skalach, w tym 4:1, co oznacza, że obraz wyjściowy jest czterokrotnie większy niż oryginalny negatyw. Praktycznie, podczas używania powiększalnika, negatyw jest umieszczany w odpowiedniej kasetce, a źródło światła oświetla go, przechodząc przez soczewki, które powiększają obraz i rzutują go na papier fotograficzny. W ten sposób można uzyskać wysoką jakość srebrowych kopii, które charakteryzują się doskonałym odwzorowaniem detali oraz kontrastu. W branży fotograficznej korzystanie z powiększalników jest standardem, a to narzędzie znajduje zastosowanie zarówno w profesjonalnych laboratoriach, jak i w amatorskich darkroomach. Dodatkowo, powiększalniki oferują możliwość precyzyjnej kontroli nad parametrami naświetlania, co pozwala na uzyskiwanie pożądanych efektów artystycznych.

Pytanie 10

Nakładka, ekran, mnożenie, różnica, kolor to nazwy

A. efektów wyróżniających tekst, zgrupowanych w narzędziu WordArt w programie PowerPoint

B. filtrów artystycznych zgrupowanych w poleceniu stylizacja w programie Adobe Photoshop

C. trybów mieszania warstw w programie Adobe Photoshop

D. efektów animacji, które można uzyskać dla dowolnego elementu prezentacji wykonanej w programie PowerPoint

Właśnie te nazwy – nakładka, ekran, mnożenie, różnica, kolor – to przykłady trybów mieszania warstw (ang. blending modes) w programie Adobe Photoshop. Tryby mieszania to jedna z tych funkcji, na które każdy grafik prędzej czy później musi trafić. Pozwalają na modyfikowanie sposobu, w jaki dwie lub więcej warstw nakładają się na siebie, mieszając kolory i jasności według określonych reguł matematycznych. Dla przykładu, tryb „mnożenie” (Multiply) przyciemnia obraz, mnożąc wartości kolorów na dwóch warstwach, co świetnie nadaje się do wzmacniania cieni albo nakładania tekstur. „Ekran” (Screen) z kolei działa odwrotnie – rozjaśnia wszystko, co się na siebie nakłada, fajne do efektu poświaty czy poprawiania prześwietleń. Tryb „nakładka” (Overlay) łączy oba te podejścia, wzmacniając kontrast w miejscach jasnych i przyciemniając ciemniejsze. Co ważne, tryby mieszania są wykorzystywane nie tylko w Photoshopie, ale też w innych programach graficznych, bo to taki standard branżowy. Moim zdaniem, opanowanie ich to jedna z tych rzeczy, które naprawdę robią różnicę między amatorskim klepaniem warstw, a świadomą, kreatywną pracą z obrazem. Warto poeksperymentować i zobaczyć na własne oczy, jak różne tryby zmieniają efekt końcowy – czasem wystarczy zmienić tryb, żeby grafikę całkiem odmienić bez żmudnego retuszu.

Pytanie 11

Który format zapisu obrazu pozwala na zachowanie przezroczystości z jednoczesną kompresją stratną?

A. PNG-8

B. JPEG

C. BMP

D. TIFF LZW

Wybór formatu JPEG może wydawać się kuszący ze względu na jego efektywną kompresję bezstratną, ale nie obsługuje on przezroczystości. JPEG jest formatem zaprojektowanym głównie do przechowywania zdjęć i obrazów z dużą ilością kolorów, co czyni go dobrym wyborem dla fotografii, jednak w kontekście przezroczystości jego zastosowanie jest ograniczone. Z kolei BMP to format bitmapowy, który zazwyczaj zajmuje dużo miejsca i nie oferuje kompresji. BMP w zasadzie przechowuje obraz w jego czystej formie, co sprawia, że pliki w tym formacie są duże i nieefektywne do przesyłania w sieci. Z kolei TIFF LZW to format, który obsługuje kompresję bezstratną i przezroczystość, ale jego rozmiar pliku jest znacznie większy od PNG-8, co czyni go mniej praktycznym w zastosowaniach internetowych. Użytkownicy często mają błędne przekonanie, że każdy format graficzny umożliwiający kompresję może także obsługiwać przezroczystość, co jest mylne. W rzeczywistości, wsparcie dla przezroczystości jest cechą specyficzną dla niektórych formatów graficznych i nie można zakładać, że wszystkie formaty zobowiązują się do tego samego. Kluczowe zatem jest świadome dobieranie formatu do konkretnego zastosowania, aby uzyskać najlepsze rezultaty w kontekście zarówno jakości, jak i wydajności pliku."

Pytanie 12

W procesie druku solnego wykorzystuje się jako materiał światłoczuły

A. bromek srebra

B. jodek srebra

C. chlorek srebra

D. azotan srebra

Chlorek srebra (AgCl) jest jednym z kluczowych materiałów światłoczułych wykorzystywanych w procesie druku solnego. Jego zastosowanie wynika z właściwości fotochemicznych, które pozwalają na tworzenie obrazów w wyniku reakcji na światło. Gdy chlorek srebra jest naświetlany, jego struktura chemiczna ulega zmianie, co skutkuje powstawaniem nieodwracalnych śladów, które mogą być rozwijane w procesie chemicznym, umożliwiając uzyskanie wysokiej jakości odbitek. W praktyce, chlorek srebra jest często stosowany w procesach chemicznych, takich jak fotokopiowanie oraz w fotografii tradycyjnej. Warto również zauważyć, że standardy jakości w branży fotograficznej kładą nacisk na użycie materiałów światłoczułych, które charakteryzują się wysoką stabilnością i reprodukowalnością obrazów. Odpowiednie przygotowanie emulsji z chlorkiem srebra oraz właściwe techniki naświetlania są kluczowe dla uzyskania satysfakcjonujących rezultatów. Przykładem może być klasyczna fotografia czarno-biała, gdzie użycie chlorku srebra w emulsjach daje możliwość uzyskania subtelnych tonów i detali w obrazach.

Pytanie 13

Podczas robienia zdjęć ustalono właściwe wartości ekspozycji: f/11 oraz 1/250 s. Jakie wartości ekspozycji w tych warunkach oświetleniowych powinno się przyjąć, aby uzyskać maksymalną głębię ostrości?

A. f/5,6 i 1/60 s

B. f/22 i 1/60 s

C. f/5,6 i 1/500 s

D. f/22 i 1/500 s

Odpowiedź f/22 i 1/60 s jest poprawna, ponieważ f/22 oznacza większą wartość przysłony, co skutkuje większą głębią ostrości. W praktyce, większa głębia ostrości jest pożądana w przypadku fotografii krajobrazowej, gdzie istotne jest, aby zarówno pierwszy plan, jak i tło były ostre. W warunkach oświetleniowych, w których pierwotne ustawienia to f/11 i 1/250 s, zmniejszenie wartości przysłony do f/22 pozwala uzyskać efekt większej głębi ostrości. Aby utrzymać prawidłową ekspozycję przy zmniejszonej przepuszczalności światła, konieczne jest obniżenie czasu naświetlania do 1/60 s, co zgodnie z zasadą ekspozycji potrójnej (przysłona, czas naświetlania, ISO) pomoże zrównoważyć te zmiany. Użycie takich parametrów jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii, gdzie kontrola nad głębią ostrości jest kluczowa dla uzyskania zamierzonego efektu artystycznego.

Pytanie 14

W jakim formacie powinien być zapisany zeskanowany obraz, aby mógł być poddany dalszej obróbce?

A. PDF

B. RAW

C. TIFF

D. JPEG

Format TIFF (Tagged Image File Format) jest preferowany do zapisywania skanowanych obrazów przeznaczonych do dalszej obróbki, ponieważ oferuje bezstratną kompresję, co zapewnia wysoką jakość obrazu oraz zachowanie wszystkich szczegółów. Umożliwia on przechowywanie danych w różnych przestrzeniach kolorów oraz obsługuje różne głębokości bitów, co jest szczególnie istotne w profesjonalnej fotografii oraz grafice komputerowej. Dzięki temu, obrazy zapisane w formacie TIFF mogą być edytowane w programach graficznych bez utraty jakości. Przykładem zastosowania TIFF jest archiwizacja zdjęć w muzeach czy bibliotekach, gdzie zachowanie oryginalnej jakości obrazu ma kluczowe znaczenie. Dodatkowo, TIFF jest standardem w wielu programach graficznych, co czyni go wszechstronnym rozwiązaniem dla profesjonalistów w dziedzinie obróbki obrazów, takich jak fotografowie, graficy czy architekci.

Pytanie 15

Aby przekształcić obrazy analogowe na format cyfrowy, należy zastosować

A. rzutnika

B. skanera

C. kopiarki

D. monopodu

Skaner to urządzenie służące do przetwarzania obrazów analogowych na postać cyfrową, co jest kluczowe w procesie digitalizacji. Działa na zasadzie skanowania obrazu, rejestrując każdy jego szczegół w postaci danych cyfrowych. Skanery są stosowane w wielu dziedzinach, takich jak archiwizacja dokumentów, fotografia cyfrowa oraz przetwarzanie obrazów w medycynie. W standardowych praktykach skanowania, urządzenia te charakteryzują się różnymi rozdzielczościami, co umożliwia uzyskanie wysokiej jakości cyfrowego obrazu. Na przykład, profesjonalne skanery do zdjęć mogą osiągać rozdzielczości sięgające 4800 dpi, co pozwala na zachowanie detali w dużych formatach. Dzięki zastosowaniu skanera, uzyskujemy pliki, które można łatwo edytować, przechowywać i udostępniać w formie cyfrowej, co jest zgodne z obecnymi standardami w zakresie zarządzania danymi i archiwizacją.

Pytanie 16

Zdjęcie wykonano, stosując perspektywę

A. ptasią.

B. normalną.

C. żyrafią.

D. psią.

Analizując pozostałe opcje, łatwo zauważyć, że każda z nich odnosi się do innego typu perspektywy fotograficznej, jednak żadna nie pasuje do przedstawionego kadru. Perspektywa ptasia, znana też jako widok z lotu ptaka, charakteryzuje się fotografowaniem z bardzo dużej wysokości – patrzymy wtedy na scenę z góry, co daje zupełnie inny sposób postrzegania przestrzeni. W tym przypadku zdjęcie zdecydowanie nie zostało wykonane z góry, więc ta odpowiedź jest nietrafiona. Perspektywa żyrafia nie jest w ogóle stosowanym terminem w profesjonalnej fotografii – można by ją rozumieć jako bardzo wysoką perspektywę, ale to raczej potoczne określenie i nie ma swojego miejsca w fachowej nomenklaturze. Normalna perspektywa natomiast to taka, którą widzimy stojąc na własnych nogach, na wysokości oczu dorosłego człowieka. Typowym błędem przy wyborze tej odpowiedzi jest automatyczne założenie, że jeśli coś wygląda „naturalnie”, to musi być zrobione z typowej wysokości – jednak wystarczy przyjrzeć się, jak bardzo obiekty na pierwszym planie są przesadnie duże, a linie prowadzące (np. nogi krzeseł) zbiegają się pod nietypowym kątem. To wyraźnie wskazuje na bardzo niski punkt ustawienia aparatu. W fotografii warto za każdym razem zastanowić się, z jakiego poziomu robione jest zdjęcie i jakie efekty daje taki wybór – inaczej łatwo popełnić właśnie taki błąd i nie rozpoznać niestandardowej perspektywy, która wydaje się z pozoru zwyczajna.

Pytanie 17

Czy fotograf, który wykonał opłaconą przez rodziców sesję zdjęciową dziecka, może opublikować je na swojej stronie internetowej?

A. Może opublikować wizerunek dziecka za pisemną zgodą rodziców.

B. Może, ponieważ pobrał opłatę za zrealizowaną sesję zdjęciową.

C. Może, ponieważ zdjęcie będzie tylko na jego stronie internetowej.

D. Może opublikować wizerunek dziecka bez pytania o zgodę.

To jest dokładnie ta odpowiedź, której oczekują zarówno polskie prawo, jak i praktyka zawodowa fotografa. Publikacja wizerunku dziecka zawsze wymaga pisemnej zgody rodziców lub opiekunów prawnych, niezależnie od tego, czy sesja była opłacona, czy nie. Wynika to z przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz z regulacji związanych z ochroną wizerunku i danych osobowych (RODO). Zgoda powinna być jasna, najlepiej na piśmie, obejmować konkretne cele i zakres publikacji – np. gdzie fotografia się pojawi, na jak długo, w jakiej formie. Bez takiego dokumentu publikowanie zdjęć małoletnich może prowadzić do poważnych problemów prawnych, a nawet kar finansowych. Z mojego doświadczenia wynika, że dobrą praktyką jest, by fotograf przygotował krótki formularz zgody, w którym dokładnie określi, jak zdjęcia będą wykorzystywane. Daje to poczucie bezpieczeństwa zarówno fotografowi, jak i rodzicom dziecka. W branży mówi się wręcz, że „brak pisemnej zgody – brak publikacji”. To nie tylko formalność – to szacunek do prywatności i ochrona dobra dziecka. Warto o tym pamiętać, nawet jeśli zdjęcia miałyby trafić tylko na portfolio czy stronę www, bo Internet nie zapomina. Często spotykam się z opinią, że skoro rodzic zapłacił, to fotograf może wszystko – a to niestety bardzo mylne podejście. W rzeczywistości świadomość prawna rośnie i coraz częściej rodzice pytają o te kwestie, dlatego warto się zabezpieczyć.

Pytanie 18

Jakiego rodzaju papier fotograficzny należy wykorzystać do reprodukcji negatywu wywołanego do zalecanego stopnia, aby uzyskać małokontarstowy pozytyw czarno-biały?

A. Bardzo twardy

B. Miękki

C. Normalny

D. Twardy

Wybór papieru fotograficznego z twardym lub bardzo twardym gradientem do kopiowania negatywów czarno-białych prowadzi do uzyskania pozytywów o zbyt wysokim kontraście, co jest niepożądane w przypadku małokontarstowych obrazów. Twarde papiery mają wyraźniejszą separację tonalną, co skutkuje mocniejszymi różnicami między światłami i cieniami. Takie podejście może prowadzić do utraty subtelnych detali, zwłaszcza w jasnych oraz ciemnych partiach zdjęcia, a pozytyw może okazać się nieczytelny w obszarach, gdzie negatyw ma delikatne przejścia tonalne. Zastosowanie normalnego papieru także może nie spełnić oczekiwań, ponieważ nie zapewnia wystarczającej kontroli nad kontrastem. Miękki papier to preferowany wybór, gdyż jego charakterystyka pozwala na lepsze odwzorowanie szczegółów, co jest istotne dla reprodukcji obrazów o niskim kontraście. Często w praktyce fotograficznej popełniane są błędy związane z mylnym rozumieniem kontrastu i jego roli w procesie kopiowania. Użytkownicy mogą nie dostrzegać, że zbyt silny kontrast może zniweczyć efekty artystyczne, które chcą osiągnąć, co może prowadzić do frustracji oraz niezadowolenia z końcowego efektu. Właściwy dobór papieru jest kluczowy dla osiągnięcia zamierzonych rezultatów w fotografii.

Pytanie 19

Aby usunąć kurz i drobne włoski z matrycy, najlepiej wykorzystać

A. specjalne pióro czyszczące

B. wacik nasączony

C. chusteczkę nawilżoną wodą micelarną

D. szmatkę

Specjalne pióro czyszczące to narzędzie zaprojektowane specjalnie do usuwania kurzu i drobnych zanieczyszczeń z matryc aparatów fotograficznych, obiektywów i innych delikatnych powierzchni optycznych. Dzięki zastosowaniu odpowiednich materiałów, takich jak włókna syntetyczne czy specjalne powłoki, pióra te skutecznie eliminują zanieczyszczenia, nie pozostawiając przy tym rys ani smug. W praktyce, podczas czyszczenia matrycy, warto delikatnie przesuwać pióro po jej powierzchni, wykorzystując jego właściwości elektrostatyczne do przyciągania cząsteczek kurzu. Ponadto, korzystanie z takiego narzędzia zminimalizuje ryzyko uszkodzenia delikatnych elementów optycznych w porównaniu do innych metod. W branży fotograficznej zaleca się regularne czyszczenie matrycy przy użyciu pióra, aby zapewnić optymalną jakość zdjęć i uniknąć niepożądanych efektów takich jak smugi czy plamy, które mogą wpłynąć na końcowy rezultat pracy. Warto również pamiętać, że profesjonalne pióra czyszczące są często dostosowane do specyficznych typów aparatów, co czyni je jeszcze bardziej efektywnymi.

Pytanie 20

Ustawienie jak na rysunku krzywej tonalnej w oknie dialogowym polecenia „Krzywe” spowoduje

A. ogólne zmniejszenie kontrastu.

B. ogólne zwiększenie kontrastu.

C. zmniejszenie kontrastu w tonach średnich.

D. zwiększenie kontrastu w tonach średnich.

Krzywa tonalna, której użyto na ilustracji, nie przypomina typowej litery „S”, która odpowiada za zwiększenie kontrastu, tylko wręcz przeciwnie – jej środek jest spłaszczony, co sprawia, że różnice w jasności w tonach średnich się wyrównują. Często spotykam się z przekonaniem, że każda modyfikacja krzywej prowadzi do ogólnej zmiany kontrastu na całym obrazie, ale to tylko część prawdy, bo krzywa pozwala działać bardzo selektywnie. Przekonanie, że tu następuje „ogólne zwiększenie kontrastu”, wynika pewnie z automatycznego kojarzenia manipulacji krzywą z efektem wzmocnienia. Tymczasem ogólne zwiększenie kontrastu to efekt „esowatej” krzywej, a tutaj mamy odwrotność – spłaszczenie w środkowej części. Z drugiej strony, „ogólne zmniejszenie kontrastu” to zbyt szerokie uproszczenie, bo ta modyfikacja najmocniej dotyka właśnie środkowego zakresu jasności, a nie skrajów histogramu. Zwiększenie kontrastu w tonach średnich występuje, gdy krzywa jest stroma w tym obszarze, a tu ewidentnie jest łagodna. Moim zdaniem najczęściej takie błędy biorą się z braku zrozumienia, jak krzywa tonalna oddziałuje na poszczególne zakresy obrazu – warto poeksperymentować na różnych zdjęciach, żeby to poczuć. W branży graficznej i fotograficznej bardzo się ceni precyzyjne operowanie krzywą, bo pozwala uzyskać dokładnie to, co chcemy – nie ma tu miejsca na przypadkowe przesunięcia. Ten przykład pokazuje, jak ważne jest patrzenie nie tylko na ogólny wykres, ale też na konkretne punkty kontrolne na krzywej i ich wpływ na końcowy obraz.

Pytanie 21

Jaką wartość czułości matrycy warto ustawić w aparacie fotograficznym, aby wykonać zdjęcie studyjne z użyciem oświetlenia błyskowego?

A. ISO 800

B. ISO 1400

C. ISO 200

D. ISO 1600

Wybierając wyższe ISO, jak 800, 1600 czy nawet 1400, przy fotografii studyjnej z użyciem błysku, można narobić sobie kłopotów. Ustawienie ISO na 800 lub więcej sprawia, że matryca jest bardziej czuła na światło, co przy intensywnym błysku lampy może prowadzić do przesterowania zdjęcia. To znaczy, że tracisz detale w jasnych miejscach, co nie jest fajne. A poza tym, wyższe ISO zwiększa szumy, szczególnie w ciemniejszych częściach obrazu, co w studiu nie jest mile widziane, skoro zależy nam na dobrej jakości. Często ludzie myślą, że wysokie ISO poprawi im zdjęcia w słabszym świetle, ale w przypadku studyjnego oświetlenia to nie jest potrzebne, bo błysk jest wystarczająco mocny. Wiele osób popełnia błąd, myśląc, że wyższa czułość zawsze da lepszą ekspozycję, a to nie do końca prawda w profesjonalnej fotografii. Dlatego warto dostosować ustawienia aparatu do konkretnej sytuacji, aby osiągnąć najlepsze efekty.

Pytanie 22

Na ilustracjach przedstawiono efekt zastosowania w programie Adobe Potoshop filtra

A. solaryzacja.

B. wyostrzenie.

C. krystalizacja.

D. płaskorzeźba.

Patrząc na przedstawione obrazy, łatwo pomylić efekty działania różnych filtrów. Jednak filtr solaryzacja w Photoshopie polega na modyfikacji jasności pikseli, przez co powstaje efekt podobny do negatywu, z wyraźnym kontrastem i odwrotnością barw – tutaj tego nie widać, obraz nie ma charakterystycznych przerysowań tonalnych. Wyostrzenie natomiast służy do uwydatniania krawędzi i detali – zamiast rozmycia otrzymujemy ostrzejszy, bardziej szczegółowy obraz, a nie taki z rozbitymi na plamki fragmentami. Często zdarza się, że osoby początkujące utożsamiają tę funkcję z każdym filtrem, który zmienia jakość obrazu, co jest nieprecyzyjne. Filtr płaskorzeźba sprawia, że obraz zaczyna przypominać rzeźbę wykutą w kamieniu – powstają wtedy sztuczne cienie i wypukłości, całość nabiera wrażenia 3D, ale nie widać tam rozbijania obrazu na drobniejsze fragmenty. To często mylony efekt, bo oba – płaskorzeźba i krystalizacja – znacząco zmieniają strukturę obrazu, ale działają zupełnie inaczej. W praktyce dobrze znać konkretne cechy charakterystyczne każdego filtra, bo pozwala to trafnie rozpoznawać ich efekty i świadomie ich używać w projektowaniu graficznym. Częsty błąd wynika z powierzchownego oglądania efektów – warto czasem przetestować filtry samemu, żeby lepiej zrozumieć ich działanie.

Pytanie 23

Na zdjęciu zastosowano kompozycję

A. pionową.

B. symetryczną.

C. ukośną.

D. zamkniętą.

Przyglądając się innym odpowiedziom, warto pomyśleć, czemu nie są one poprawne. Kompozycja pionowa, choć w niektórych sytuacjach może być użyteczna, często stawia na wysokość obiektów i jak są one ułożone wzdłuż pionowych linii. W tym zdjęciu z ukośną linią brzegową, pionowe elementy nie grają kluczowej roli. Z kolei kompozycja zamknięta, która stara się mieć wyraźne ramy dla obrazu, po prostu nie pasuje do tego zdjęcia, bo nie oddaje tej dynamiki, którą daje ukośność. A symetryczna kompozycja, mimo że może być ładna, skupia się na równowadze i powtarzalności - w tym przypadku nie za bardzo to działa. Obrazy w stylu symetrycznym często wyglądają statycznie i mało interesująco w porównaniu do tych z ukośną kompozycją. Użycie tych innych stylów zamiast ukośnej może sprawić, że zdjęcie straci głębię i energię, a to jest kluczowe w fotografii. Ważne jest, żeby pojmować różne style kompozycji i wiedzieć, gdzie je stosować, bo ich złe użycie może dać nieprzyjemny efekt wizualny.

Pytanie 24

Jaką wartość ma ogniskowa standardowego obiektywu w aparacie średnioformatowym?

A. 50 mm

B. 18 mm

C. 80 mm

D. 180 mm

Wybór ogniskowej obiektywu w fotografii średnioformatowej nie jest kwestią przypadku, a dokładnego zrozumienia, jak różne ogniskowe wpływają na obraz. 50 mm, choć popularna w formacie pełnoklatkowym jako standard, w średnim formacie może nie oddać odpowiednich proporcji. Dzieje się tak, ponieważ w średnioformatowych aparatach efekt perspektywy oraz głębia ostrości są inne. W przypadku 180 mm, mamy do czynienia z teleobiektywem, który jest bardziej odpowiedni do zdjęć z daleka, takich jak fotografia przyrody czy sportowa. Tego typu obiektyw, choć doskonały w swoim zastosowaniu, sprawia, że fotografia portretowa staje się trudniejsza, ponieważ wymaga większej odległości od modela, co może wpływać na interakcję i atmosferę w sesji. Ogniskowa 18 mm to z kolei obiektyw szerokokątny, który w kontekście aparatu średnioformatowego wprowadza zniekształcenia perspektywy, co w przypadku portretów nie jest pożądane. Zrozumienie, że każda z ogniskowych ma swoje specyficzne zastosowanie, jest kluczowe. Typowe błędy myślowe obejmują mylenie oferty ogniskowej w różnych formatach oraz nieodpowiednią ocenę, jaką rolę odgrywa ogniskowa w kontekście zamierzonego efektu wizualnego. Dlatego tak istotne jest dostosowanie ogniskowej do rodzaju fotografii, którą planujemy wykonać.

Pytanie 25

Zarejestrowanie obrazu z dużymi zniekształceniami wynikającymi z dystorsji, gdy kąt widzenia wynosi 180° możliwe jest przy zastosowaniu obiektywu

A. szerokokątnego.

B. długoogniskowego.

C. portretowego.

D. rybie oko.

Obiektyw portretowy to przede wszystkim sprzęt o ogniskowej w okolicach 85-135 mm, zaprojektowany po to, żeby uzyskać naturalne proporcje twarzy, bez widocznych zniekształceń dystorsyjnych. Najważniejsze w portretówkach jest właśnie wierne odwzorowanie obrazu, więc z natury rzeczy nie mają one ani szerokiego kąta widzenia, ani nie generują mocnych, zamierzonych zniekształceń geometrycznych. Użycie obiektywu portretowego do uzyskania efektu „rybiego oka” byłoby zupełnie chybione – to trochę jakby próbować przewiercić ścianę łyżką zamiast wiertarką. Kolejny typ, czyli szerokokątny, faktycznie daje większy kąt widzenia niż standardowe obiektywy, ale nie aż taki jak „rybie oko”. Szerokokątne dają kąt rzędu 60-110 stopni i lekką dystorsję na brzegach, co czasem bywa nawet niepożądane i korygowane optycznie lub programowo. Jednak klasyczny szerokokątny obiektyw nie osiągnie kąta 180° i nie wygeneruje charakterystycznych, zamierzonych zniekształceń typu beczkowatego. Z kolei długoogniskowe obiektywy służą raczej do przybliżania odległych obiektów, mają wąski kąt widzenia i praktycznie nie generują zniekształceń geometrycznych, wręcz przeciwnie – eliminują je. Często spotyka się mylenie szerokokątnego z „rybim okiem”, bo oba obejmują szeroki fragment sceny, ale ich konstrukcja optyczna i efekty końcowe są zupełnie inne. W literaturze branżowej i na kursach fotograficznych podkreśla się, żeby świadomie dobierać obiektyw pod efekt końcowy. Z mojego doświadczenia wynika, że podstawowy błąd to traktowanie szerokiego kąta jako synonimu zniekształceń – tymczasem tylko „rybie oko” robi to w sposób tak wyrazisty i charakterystyczny. Warto to sobie dobrze przemyśleć przy planowaniu efektów wizualnych.

Pytanie 26

Co oznacza skrót TTL w fotografii?

A. Tonal Transfer Level (poziom transferu tonalnego)

B. Total Time Limit (całkowity limit czasu)

C. Through The Lens (pomiar przez obiektyw)

D. True Tone Light (światło prawdziwego tonu)

Wybór odpowiedzi, która nie jest związana z terminem TTL, wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące podstawowych terminów w fotografii. Na przykład, Total Time Limit (TTL) odnosi się raczej do ograniczenia czasowego, co jest zupełnie innym zagadnieniem, które nie ma zastosowania w kontekście pomiaru światła czy ekspozycji w fotografii. Kluczowa różnica polega na tym, że TTL koncentruje się na precyzyjnym pomiarze świata, a nie na narzucaniu ram czasowych. Podobnie, True Tone Light sugeruje, że chodzi o tonalność światła, co również nie ma związku z rzeczywistym działaniem pomiaru przez obiektyw. Z kolei Tonal Transfer Level to termin, który może być mylony z procesami edycji tonalnej, ale nie odnosi się bezpośrednio do pomiaru światła w momencie robienia zdjęcia. Takie błędne koncepcje często wynikają z niezrozumienia podstawowych różnic między technologią pomiarową a innymi aspektami związanymi z fotografią. Aby unikać takich pomyłek, warto zagłębić się w podstawy działania aparatów oraz systemów pomiarowych, co pozwoli na lepsze zrozumienie ich zastosowania i funkcji.

Pytanie 27

Aktualnie stosowany standard PSD w najnowszej wersji oprogramowania Adobe Photoshop pozwala na

A. zapisywanie plików o maksymalnym rozmiarze 2GB z nielimitowaną liczbą warstw

B. zapisywanie trójwymiarowych modeli obiektów wraz z teksturami

C. bezpośrednie zapisywanie plików w formacie gotowym do druku 3D

D. automatyczną konwersję kolorów pomiędzy modelami RGB i CMYK

Aktualny standard PSD w najnowszej wersji Adobe Photoshop rzeczywiście umożliwia zapisywanie plików o maksymalnym rozmiarze 2 GB z nielimitowaną liczbą warstw. Dzięki temu, użytkownicy mają możliwość pracy nad bardzo złożonymi projektami, które wymagają użycia wielu warstw, bez obaw o ograniczenia związane z rozmiarem plików. To jest szczególnie przydatne w przypadku profesjonalnych grafików i projektantów, którzy często muszą edytować lub tworzyć skomplikowane kompozycje. W praktyce oznacza to, że można z łatwością pracować nad wieloma detalami, dodając warstwy dla efektów, tekstów czy maski, bez ryzyka utraty jakości czy ograniczeń w zapisywaniu. Warto również zaznaczyć, że używanie warstw pozwala na większą elastyczność podczas edycji, ponieważ można łatwo modyfikować poszczególne elementy projektu. Oczywiście, aby w pełni wykorzystać możliwości PSD, warto zapoznać się z najlepszymi praktykami zarządzania warstwami, co może znacznie usprawnić workflow.

Pytanie 28

Na przedstawionej fotografii zastosowano efekt dostępny w programie Adobe Photoshop o nazwie

A. filtr flara obiektywu

B. jaskrawość

C. balans bieli

D. filtr chmury różnicowe

Efekt widoczny na tej fotografii to klasyczny przykład użycia filtra „flara obiektywu” w programie Adobe Photoshop. Ten filtr symuluje optyczne zjawisko polegające na rozpraszaniu się światła wewnątrz obiektywu aparatu – coś, co często pojawia się na zdjęciach wykonanych pod światło, gdy promień słońca trafia bezpośrednio w soczewki. W Photoshopie można dość swobodnie kontrolować intensywność, położenie oraz rodzaj takiej flary, co daje fotografowi lub grafikowi spore możliwości kreatywnego wzbogacenia obrazu. Moim zdaniem to bardzo fajny sposób na nadanie zdjęciu efektu realizmu, szczególnie w projektach reklamowych lub filmowych, gdzie zależy nam na uzyskaniu tzw. „filmowego looku”. W praktyce flarę stosuje się często tam, gdzie chcemy zasymulować silne źródło światła lub dodać dynamiki statycznym obrazom – przykładem mogą być plakaty filmowe, wizualizacje architektoniczne czy nawet okładki płyt. Ważne, by nie przesadzić, bo efekt jest bardzo charakterystyczny i łatwo można popaść w przesadę, co z kolei sprawia, że praca wygląda nienaturalnie. Branżowe standardy wskazują, żeby używać tego filtra z umiarem i zawsze sprawdzać, jak wpływa na odbiór całej kompozycji. Z mojego doświadczenia – jeśli dobrze dobierzesz parametry, flara potrafi mocno podkręcić klimat zdjęcia.

Pytanie 29

Aby uzyskać efekt oświetlenia konturowego na fotografii, lampę trzeba ustawić

A. z góry nad obiektem

B. z przodu obiektu

C. z boku obiektu

D. za obiektem

Wybór umiejscowienia lampy z boku przedmiotu, z przodu lub z góry nad przedmiotem nie tworzy pożądanego efektu konturowego, a może wręcz prowadzić do płaskiego obrazu. Umieszczając lampę z boku, światło oświetla tylko jedną stronę obiektu, co nie sprzyja wydobyciu jego pełnego kształtu i wymiaru. Taki sposób oświetlenia zmniejsza kontrasty, co często prowadzi do efektu monotonii w kompozycji. Umiejscowienie źródła światła z przodu sprawia, że cień pada za obiektem, co również nie przyczynia się do uzyskania wyraźnych konturów, a dodatkowo może powodować odbicia światła w obiektywie, co obniża jakość zdjęcia. Z kolei umieszczenie lampy z góry nad przedmiotem może prowadzić do niekorzystnych cieni, które zakrywają detale obiektu, a w przypadku portretów mogą wywołać niepożądany wygląd. Zrozumienie, jak działa światło w kontekście jego kątów padania oraz relacji z obiektami, jest kluczowe dla każdego, kto pragnie uzyskać w swojej pracy autentyczny i pełen wyrazu efekt wizualny. Często popełniane błędy w oświetleniu wynikają z braku znajomości technik fotograficznych oraz niedostatecznego eksperymentowania z różnymi ustawieniami, co jest niezbędne dla rozwijania umiejętności w tej dziedzinie.

Pytanie 30

Podaj temperaturę barwową światła słonecznego w godzinach południowych.

A. 2000 K

B. 3200 K

C. 2800 K

D. 5500 K

Temperatura barwowa źródeł światła słonecznego w południe wynosi około 5500 K, co oznacza, że światło to ma neutralną biel z lekkim odcieniem niebieskim. Jest to istotne w kontekście fotografii i projektowania, gdzie właściwe odwzorowanie kolorów jest kluczowe. Przy temperaturze 5500 K, światło dzienne jest postrzegane jako najbardziej naturalne, co jest podstawą dla kalibracji monitorów oraz aparatów fotograficznych. Użycie tego parametru pozwala uzyskać prawidłowe odwzorowanie kolorów w różnych aplikacjach graficznych oraz w druku. Standardy takie jak D65, które jest uznawane za standardowe źródło światła w wielu zastosowaniach, również opierają się na wartości zbliżonej do 5500 K. W praktyce, zrozumienie temperatury barwowej jest kluczowe dla artystów, projektantów i techników, którzy dążą do uzyskania spójnych efektów wizualnych w swoich pracach.

Pytanie 31

Dedykowane narzędzie do zarządzania biblioteką zdjęć i ich wstępnej obróbki to

A. CorelDRAW

B. Adobe Illustrator

C. Adobe Lightroom

D. Adobe InDesign

Adobe Lightroom to specjalistyczne oprogramowanie zaprojektowane z myślą o fotografach, które umożliwia zarządzanie dużą ilością zdjęć oraz ich wstępną obróbkę. Program ten oferuje zaawansowane narzędzia do kategoryzacji, tagowania oraz przeszukiwania zdjęć, co jest niezwykle istotne w pracy z dużymi zbiorami fotograficznymi. Dzięki Lightroomowi można łatwo organizować zdjęcia w kolekcje, co znacząco ułatwia pracę nad projektami fotograficznymi. Oferuje również wiele funkcji edycyjnych, takich jak korekta kolorów, dostosowanie jasności, czy retusz, co pozwala na przygotowanie zdjęć do publikacji. To oprogramowanie wspiera również standardy pracy w branży, na przykład poprzez obsługę profili kolorów, co jest kluczowe dla uzyskania spójnych rezultatów w różnych mediach. Użytkownicy doceniają również możliwość synchronizacji z urządzeniami mobilnymi, co pozwala na edycję zdjęć w dowolnym miejscu. Lightroom stał się niezbędnym narzędziem w warsztacie wielu profesjonalnych fotografów.

Pytanie 32

Podaj prawidłową sekwencję kroków w barwnym procesie odwracalnym.

A. Wywołanie pierwsze, wywołanie drugie, kondycjonowanie, zadymianie, utrwalanie, płukanie, wybielanie, garbowanie

B. Wywołanie pierwsze, zadymianie, wywołanie drugie, kondycjonowanie, wybielanie, utrwalanie, płukanie, garbowanie

C. Wywołanie pierwsze, wywołanie drugie, zadymianie, kondycjonowanie, wybielanie, utrwalanie, płukanie, garbowanie

D. Wywołanie pierwsze, wybielanie, wywołanie drugie, kondycjonowanie, zadymianie, garbowanie, płukanie, utrwalanie

Właściwa kolejność etapów barwnego procesu odwracalnego zaczyna się od wywołania pierwszego, które ma na celu aktywację substancji chemicznych w materiale, co jest kluczowe dla uzyskania pożądanej barwy. Następnie poddaje się materiał zabiegowi zadymiania, który służy do wprowadzenia barwników i utrwalenia koloru. Kolejne wywołanie, które ma miejsce po zadymianiu, składa się na proces intensyfikacji efektu kolorystycznego. Po tym etapie wykonuje się kondycjonowanie, które przygotowuje materiał do dalszych zabiegów chemicznych. Odbielanie pozwala na usunięcie ewentualnych nadmiarów barwników, co zapewnia czystość kolorystyczną. Utrwalanie jest niezbędne do zachowania trwałości uzyskanych barw, po czym następuje płukanie, aby usunąć pozostałości chemikaliów. Ostatnim krokiem jest garbowanie, które wzmacnia struktury włókien i zapewnia ich odporność na czynniki zewnętrzne. Przykłady zastosowania tej sekwencji można znaleźć w przemyśle tekstylnym, gdzie precyzyjne kontrolowanie kolorów jest niezbędne do produkcji wysokiej jakości materiałów.

Pytanie 33

W celu uniknięcia na zdjęciu efektu poruszenia należy podczas rejestracji obrazu przy długim czasie ekspozycji użyć

A. konwertera.

B. lampy błyskowej.

C. adaptera.

D. statywu z głowicą.

Statyw z głowicą to naprawdę podstawowe i nieocenione narzędzie w fotografii, zwłaszcza kiedy planujemy wykonywać zdjęcia przy długim czasie naświetlania. Chodzi o to, że im dłużej migawka pozostaje otwarta, tym większa szansa, że nawet najmniejsze drgnięcie aparatu spowoduje rozmycie zdjęcia. To jest dosłownie fizyka – nawet lekkie tąpnięcie ręki może zrujnować cały kadr. Statyw zapewnia pełną stabilizację sprzętu, a głowica pozwala na precyzyjne ustawienie pozycji aparatu w dowolnej osi, więc możesz dokładnie skomponować kadr i mieć pewność, że nic się nie przesunie. Bez statywu trudno wyobrazić sobie nocne fotografowanie, zdjęcia krajobrazów o świcie czy robienie zdjęć długą ogniskową, gdzie każdy ruch jest wyolbrzymiany. Sam wielokrotnie przekonałem się, że nawet z najdroższymi obiektywami ze stabilizacją nie uzyska się takiej pewności jak z solidnym statywem. Jest to zgodne z praktykami branżowymi – każdy profesjonalny fotograf krajobrazowy czy architektury używa statywu jako standardu przy dłuższych ekspozycjach. Zresztą nawet w fotografii produktowej, gdy światła jest mało, statyw to podstawa. Warto pamiętać, że oprócz samego statywu kluczowa jest też porządna głowica: kulowa daje dużą swobodę, panoramiczna ułatwia fotografowanie pejzaży. To sprzęt, w który naprawdę opłaca się zainwestować.

Pytanie 34

Aby zrealizować cyfrową makrofotografię ziarenka grochu, powinno się użyć

A. pierścieni pośrednich.

B. teleobiektywu.

C. obiektywu lustrzanego.

D. nasadki powiększającej.

Pierścienie pośrednie to elementy optyczne, które umożliwiają uzyskanie większego powiększenia w fotografii makro. Działają na zasadzie wydłużenia odległości między obiektywem a matrycą aparatu, co pozwala na zbliżenie się do obiektów i uchwycenie ich detali. Dzięki temu można uzyskać ostrość i wyrazistość, których wymaga cyfrowa makrofotografia, zwłaszcza przy tak małych obiektach jak ziarenka grochu. Używając pierścieni pośrednich, można pracować z różnymi obiektywami, co sprawia, że są one wszechstronne i praktyczne w użyciu. Przykładowo, stosując pierścienie z obiektywem standardowym, uzyskujemy znacznie lepsze rezultaty w zbliżeniach, niż przy użyciu standardowego obiektywu, co jest istotne w dokumentacji naukowej czy artystycznej. Warto dodać, że ich stosowanie jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie fotografii makro, co potwierdzają liczne publikacje branżowe.

Pytanie 35

W którym formacie należy zapisać zdjęcie przeznaczone do publikacji drukowanej, aby zachować jego najwyższą jakość?

A. CDR

B. DOC

C. JPEG

D. TIFF

Wiele osób wybiera JPEG jako format do zdjęć ze względu na jego popularność oraz niewielki rozmiar pliku, jednak to podejście ma spore ograniczenia w kontekście druku. JPEG stosuje stratną kompresję, co powoduje utratę szczegółów i pojawianie się artefaktów, zwłaszcza po kilkukrotnym zapisie i edycji. O ile JPEG może się sprawdzić w zastosowaniach internetowych, to w przypadku przygotowania materiałów do druku nawet niewielkie straty jakości mogą być bardzo widoczne, szczególnie na dużych formatach czy w precyzyjnej grafice reklamowej. Z kolei wybór formatu CDR wynika często z mylenia go z formatami graficznymi – to jednak plik natywny programu CorelDRAW, a więc dotyczy zupełnie innego typu grafiki: wektorowej, nie rastrowej. CDR nie przechowuje zdjęć rastrowych w sposób akceptowany przez drukarnie, a eksport do druku zawsze powinien odbywać się przez uniwersalne, bezpieczne formaty, takie jak TIFF lub PDF. DOC natomiast jest dokumentem tekstowym programu Word, kompletnie nieodpowiednim do przechowywania zdjęć do profesjonalnego druku – grafiki wklejone do DOC są automatycznie kompresowane, tracą rozdzielczość oraz oryginalną jakość. W wielu przypadkach to właśnie przez takie pomyłki dochodzi do sytuacji, gdy wydrukowane zdjęcia są rozmazane, mają zniekształcone kolory lub widać na nich charakterystyczne „schodki”. Moim zdaniem najczęstszy błąd w tym temacie to przekonanie, że „każdy obrazek da się wydrukować”, niezależnie od formatu. Niestety, praktyka pokazuje, że tylko wybierając branżowy standard, jakim jest TIFF, można zapewnić sobie pełną kontrolę nad jakością i zgodność z wymaganiami druku profesjonalnego.

Pytanie 36

W profesjonalnym procesie skanowania slajdów i negatywów współczynnik Dmax określa

A. maksymalną głębię kolorów wyrażoną w bitach

B. maksymalny rozmiar skanowanego oryginału

C. maksymalną rozdzielczość skanowania wyrażoną w dpi

D. maksymalną gęstość optyczną, jaką skaner może poprawnie odczytać

Poprawna odpowiedź to maksymalna gęstość optyczna (Dmax), którą skaner może poprawnie odczytać. Dmax odnosi się do zdolności skanera do rejestrowania różnic w intensywności światła pomiędzy różnymi obszarami obrazu. Wysoka gęstość optyczna pozwala na uchwycenie szczegółów w cieniach i jasnych partiach, co jest kluczowe w profesjonalnym skanowaniu slajdów i negatywów. Na przykład, skanery o Dmax równym 4,0 są w stanie uchwycić subtelne różnice w tonacji, co jest niezbędne w pracy nad fotografią artystyczną czy archiwalną. W praktyce, im wyższy wskaźnik Dmax, tym więcej szczegółów można uzyskać ze skanowanego oryginału, co przekłada się na lepszą jakość końcowego obrazu. Standardy branżowe, takie jak ISO 12232, definiują metody pomiaru Dmax, co jest istotne w kontekście oceny wydajności skanerów.

Pytanie 37

Najpopularniejszym obecnie formatem zdjęć 360° dla mediów społecznościowych jest

A. format HEIF z kompresją adaptacyjną

B. format równoprostokątny zgodny ze standardami meta-tagów

C. format zwykłego wideo w proporcjach 16:9

D. format stereoskopowy w proporcjach 4:3

Format równoprostokątny zgodny ze standardami meta-tagów jest najczęściej stosowanym rozwiązaniem dla zdjęć 360° w mediach społecznościowych, ponieważ pozwala na łatwe wpasowanie i wyświetlanie tych obrazów w różnych platformach. Przykładem może być Facebook czy Instagram, które uznają ten format, umożliwiając użytkownikom interaktywne przeglądanie i dzielenie się swoimi doświadczeniami w wirtualnej rzeczywistości. Kluczowym aspektem jest to, że format ten zawiera odpowiednie meta-tagi, które informują przeglądarki i aplikacje o tym, że zdjęcie jest w formacie 360°, co z kolei aktywuje właściwe mechanizmy wyświetlania. W praktyce, aby przygotować zdjęcie 360° do publikacji, należy je odpowiednio zoptymalizować, stosując metody kompresji, aby zminimalizować czas ładowania. Podążanie za najlepszymi praktykami w tej dziedzinie nie tylko zwiększa jakość prezentowanych treści, ale również zapewnia lepsze doświadczenia dla użytkowników.

Pytanie 38

Rozdzielczość bitowa (głębia bitowa) określa

A. wymiary obrazu wyrażone w pikselach

B. liczbę pikseli przypadających na cal kwadratowy (PPI)

C. maksymalną liczbę plików możliwych do zapisania na karcie pamięci

D. liczbę poziomów jasności dla każdego kanału koloru

Niepoprawne odpowiedzi dotyczące rozdzielczości bitowej często wynikają z mylenia jej z innymi pojęciami związanymi z obrazem cyfrowym. Na przykład, liczba pikseli przypadających na cal kwadratowy (PPI) odnosi się do rozdzielczości fizycznej obrazu, a nie jego głębi bitowej. PPI określa, jak gęsto umieszczone są piksele w danym obszarze, co wpływa na ostrość i szczegółowość obrazu, ale nie mówi nic o liczbie odcieni, które mogą być wyświetlane w każdym kolorze. Z kolei wymiary obrazu wyrażone w pikselach odnoszą się do jego fizycznego rozmiaru, na przykład 1920x1080, lecz również nie mają związku z głębią bitową. Kolejnym częstym błędem jest mylenie głębi bitowej z maksymalną liczbą plików, które można zapisać na karcie pamięci. Liczba ta zależy od pojemności karty i rozmiaru pliku, nie ma nic wspólnego z tym, jak szczegółowo można zapisać kolorystykę obrazu. Warto zrozumieć, że głębia bitowa jest jednym z kluczowych parametrów, które wpływają na jakość obrazu, a nie na jego fizyczne cechy, co ma zasadnicze znaczenie w pracy z obrazami cyfrowymi oraz ich edytowaniem.

Pytanie 39

W cyfrowej edycji zdjęć termin dodging and burning wywodzi się z techniki analogowej i oznacza

A. proces kalibracji monitora do określonych warunków oświetleniowych

B. technikę łączenia wielu ekspozycji w jeden obraz HDR

C. metodę eliminacji szumów przez nakładanie wielu zdjęć

D. selektywne rozjaśnianie i przyciemnianie określonych obszarów zdjęcia

Wszystkie pozostałe odpowiedzi odnoszą się do różnych aspektów edycji zdjęć, ale nie mają związku z samym terminem dodging and burning. Kalibracja monitora do określonych warunków oświetleniowych, opisana w jednej z odpowiedzi, jest procesem, który zapewnia, że kolory wyświetlane na ekranie są dokładne i zgodne z rzeczywistością. To ważny krok w edycji zdjęć, ale nie odnosi się do selektywnego rozjaśniania i przyciemniania. Kolejna koncepcja, czyli łączenie wielu ekspozycji w obraz HDR, dotyczy tworzenia zdjęć o rozszerzonej dynamice tonalnej, co wymaga zupełnie innych technik, jak na przykład bracketing ekspozycji. Wreszcie, eliminacja szumów przez nakładanie wielu zdjęć jest metodą, która polega na zmniejszeniu szumów cyfrowych, a nie na manipulacji lokalnych obszarów zdjęcia. Błędne odpowiedzi często wynikają z mylenia technik edycyjnych, co może prowadzić do nieporozumień w praktyce. Kluczowe jest zrozumienie różnicy między globalnymi a lokalnymi korekcjami obrazu oraz umiejętność ich odpowiedniego zastosowania w zależności od potrzeb konkretnego projektu fotograficznego. W edycji zdjęć warto stosować dobre praktyki, takie jak praca na kopiach plików oraz korzystanie z warstw, co daje większą kontrolę nad ostatecznym efektem i pozwala na dokonywanie korekt w każdym momencie procesu edycyjnego.

Pytanie 40

Zamieszczony na fotografii portret wykonano, wykorzystując oświetlenie

A. górne.

B. tylne.

C. boczne.

D. dolne.

Odpowiedź "boczne" jest poprawna, ponieważ na podstawie analizy zdjęcia można zauważyć, że światło pada na postać z boku. W fotografii portretowej oświetlenie boczne jest często stosowane, aby uzyskać bardziej trójwymiarowy efekt i podkreślić kształt oraz rysy twarzy. Oświetlenie to tworzy wyraźne różnice w jasności między oświetloną a zacienioną stroną twarzy, co pozwala na uwydatnienie faktury skóry oraz detali, takich jak kości policzkowe czy kontury szczęki. Przykładowo, fotografowie często korzystają z reflektorów lub softboxów ustawionych pod kątem, aby uzyskać subtelne cienie, które dodają głębi i charakteru portretu. Dobrym przykładem zastosowania oświetlenia bocznego jest portret wykonywany w warunkach naturalnych, gdy światło słoneczne pada z boku, co może stworzyć dramatyczny efekt, a jednocześnie ukazać naturalne piękno modela.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej