Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik teleinformatyk
Kwalifikacja: INF.07 - Montaż i konfiguracja lokalnych sieci komputerowych oraz administrowanie systemami operacyjnymi
Data rozpoczęcia: 27 października 2025 20:20
Data zakończenia: 27 października 2025 20:41

Egzamin niezdany

Wynik: 19/40 punktów (47,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Planowanie wykorzystania przestrzeni dyskowej komputera do przechowywania i udostępniania informacji, takich jak pliki i aplikacje dostępne w sieci oraz ich zarządzanie, wymaga skonfigurowania komputera jako

A. serwer aplikacji

B. serwer terminali

C. serwer plików

D. serwer DHCP

Serwer plików jest dedykowanym systemem, którego główną rolą jest przechowywanie, udostępnianie oraz zarządzanie plikami w sieci. Umożliwia on użytkownikom dostęp do plików z różnych lokalizacji, co jest istotne w środowiskach biurowych oraz edukacyjnych, gdzie wiele osób współdzieli dokumenty i zasoby. Przykłady zastosowania serwera plików obejmują firmy, które chcą centralizować swoje zasoby, umożliwiając pracownikom łatwy dostęp do dokumentów oraz aplikacji. Serwery plików mogą być konfigurowane z wykorzystaniem różnych protokołów, takich jak SMB (Server Message Block) dla systemów Windows czy NFS (Network File System) dla systemów Unix/Linux, co pozwala na interoperacyjność w zróżnicowanych środowiskach operacyjnych. Warto także wspomnieć o znaczeniu bezpieczeństwa i praw dostępu, co jest kluczowe w zarządzaniu danymi, aby zapewnić, że tylko uprawnione osoby mają dostęp do wrażliwych informacji. Dobrą praktyką jest również regularne wykonywanie kopii zapasowych danych znajdujących się na serwerze plików, co chroni przed ich utratą.

Pytanie 2

Ransomware to rodzaj szkodliwego oprogramowania, które

A. szyfruje lub blokuje dane w celu wyłudzenia okupu.

B. ukrywa pliki lub procesy, aby wspierać kontrolę nad zainfekowanym komputerem.

C. rejestruje naciskane przez użytkownika klawisze.

D. używa zainfekowanego komputera do rozsyłania wiadomości spam.

Zrozumienie zagrożeń związanych z cyberbezpieczeństwem wymaga szczegółowego przemyślenia różnych typów złośliwego oprogramowania, w tym ransomware, które nie należy mylić z innymi formami ataków. Oprogramowanie, które wykorzystuje zainfekowany komputer do rozsyłania spamu, to typ malware znany jako botnet, który działa na zupełnie innych zasadach, koncentrując się na wykorzystaniu mocy obliczeniowej zainfekowanych urządzeń do masowych ataków, takich jak spamowanie lub przeprowadzanie ataków DDoS. Z kolei rejestrowanie sekwencji klawiszy, czyli keylogging, to technika stosowana przez niektóre rodzaje złośliwego oprogramowania, ale nie jest to związane z ransomware. Keyloggerzy zbierają dane osobowe użytkowników, takie jak hasła, co prowadzi do kradzieży tożsamości, ale nie blokują ani nie szyfrują danych. Ukrywanie plików lub procesów w celu utrzymania kontroli nad zainfekowanym systemem jest z kolei charakterystyczne dla rootkitów, które mają na celu ukrywanie obecności złośliwego oprogramowania w systemie, co także jest różne od działania ransomware. Warto zrozumieć, że każdy typ złośliwego oprogramowania ma swoje unikalne cele oraz metody działania, co podkreśla znaczenie zróżnicowanego podejścia do zabezpieczeń. Aby skutecznie bronić się przed zagrożeniami, organizacje powinny przyjąć kompleksowe strategie oparte na aktualnych standardach branżowych, takich jak NIST Cybersecurity Framework, oraz wprowadzić wielowarstwowe zabezpieczenia.

Pytanie 3

Wykonanie komendy ```net use Z:\M92.168.20.2\data /delete``` spowoduje

A. odłączenie zasobów z hosta 192.168.20.2 od dysku Z

B. przyłączenie zasobów z hosta 192.168.20.2 do dysku Z:

C. przyłączenie folderu data do dysku Z.

D. odłączenie folderu data od dysku Z:

Wykonanie polecenia 'net use Z: \\192.168.20.2\data /delete' skutkuje odłączeniem katalogu 'data' od dysku Z:. To polecenie jest używane w systemach Windows do zarządzania połączeniami z udziałami sieciowymi. Odłączenie zasobu sieciowego oznacza, że dostęp do danych przechowywanych na tym udziale nie będzie już możliwy z poziomu litery dysku Z:. Tego typu operacje są szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy użytkownik przestaje korzystać z danego zasobu, a także w kontekście zarządzania bezpieczeństwem i porządkiem w systemie plików. Przykładowo, jeśli użytkownik kończy pracę z danymi znajdującymi się na zdalnym serwerze, zaleca się odłączenie połączenia, aby uniknąć nieautoryzowanego dostępu. Warto również pamiętać, że zgodnie z dobrymi praktykami, systemy Windows umożliwiają zarządzanie połączeniami sieciowymi z poziomu wiersza poleceń, co może być istotne w kontekście zautomatyzowanych skryptów administracyjnych."

Pytanie 4

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 5

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 6

Kable światłowodowe nie są często używane w lokalnych sieciach komputerowych z powodu

A. znaczących strat sygnału podczas transmisji.

B. niski poziom odporności na zakłócenia elektromagnetyczne.

C. niskiej wydajności.

D. wysokich kosztów elementów pośredniczących w transmisji.

Kable światłowodowe są efektywnym medium transmisyjnym, wykorzystującym zjawisko całkowitego wewnętrznego odbicia światła do przesyłania danych. Choć charakteryzują się dużą przepustowością i niskimi stratami sygnału na długich dystansach, ich powszechne zastosowanie w lokalnych sieciach komputerowych jest ograniczone przez wysokie koszty związane z elementami pośredniczącymi w transmisji, takimi jak przełączniki i konwertery. Elementy te są niezbędne do integrowania technologii światłowodowej z istniejącymi infrastrukturami sieciowymi, które często opierają się na kablach miedzianych. W praktyce oznacza to, że organizacje, które pragną zainwestować w sieci światłowodowe, muszą być przygotowane na znaczne wydatki na sprzęt oraz jego instalację. Z drugiej strony, standardy takie jak IEEE 802.3 zdefiniowały wymagania techniczne dla transmisji w sieciach Ethernet, co przyczyniło się do rozwoju technologii światłowodowej, ale nadal pozostaje to kosztowną inwestycją dla wielu lokalnych sieci komputerowych.

Pytanie 7

Ustanawianie zaszyfrowanych połączeń pomiędzy hostami w publicznej sieci Internet, wykorzystywane w sieciach VPN (Virtual Private Network), to

A. mostkowanie

B. mapowanie

C. tunelowanie

D. trasowanie

Trasowanie odnosi się do procesu określania optymalnej trasy dla danych przesyłanych przez sieć, jednak nie ma związku z tworzeniem zaszyfrowanych połączeń. Trasowanie koncentruje się na kierowaniu pakietów danych do ich docelowych lokalizacji, co nie zapewnia bezpieczeństwa przesyłanych informacji. Mapowanie, z drugiej strony, polega na przypisywaniu zasobów w systemach komputerowych lub sieciach, co również nie ma wpływu na zabezpieczenie komunikacji. Mostkowanie natomiast łączy różne segmenty sieci lokalnej, ale nie szyfruje danych, co nie spełnia wymogów związanych z bezpieczeństwem w publicznych sieciach. Typowym błędem myślowym w tym kontekście jest mylenie terminów związanych z funkcjonalnością sieci, co może prowadzić do fałszywego przekonania, że metody te oferują podobne korzyści w zakresie ochrony danych. Kluczowe w rozwiązaniach zabezpieczających, takich jak VPN, jest zrozumienie, że tunelowanie bezpośrednio odpowiada za zapewnienie bezpiecznego, szyfrowanego połączenia, co jest podstawą dla bezpieczeństwa w sieciach publicznych.

Pytanie 8

Aplikacja, która pozwala na przechwytywanie pakietów oraz analizowanie aktywności w sieci, to

A. firewall

B. oprogramowanie antywirusowe

C. skaner sieci

D. skaner Wifi

Skaner sieci to narzędzie, które umożliwia przechwytywanie pakietów i monitorowanie ruchu w sieci, co czyni je niezwykle przydatnym w zarządzaniu bezpieczeństwem i diagnostyką sieci. Działa na zasadzie analizy transmisji danych, co pozwala na identyfikację potencjalnych zagrożeń, wykrywanie nieautoryzowanych urządzeń w sieci oraz monitorowanie wydajności. Przykładem zastosowania skanera sieci jest analiza ruchu w celu identyfikacji ataków DDoS, co pozwala na szybką reakcję i wdrożenie środków zaradczych. Dobre praktyki w branży rekomendują regularne korzystanie z takich narzędzi w celu zapewnienia integralności i bezpieczeństwa infrastruktury sieciowej. Skanery sieci są również kluczowe w procesie audytu bezpieczeństwa, gdzie umożliwiają ocenę podatności systemów oraz działanie zgodnie z normami takimi jak ISO 27001, które wskazują na potrzebę skutecznego monitorowania i zarządzania ryzykiem. Znalezienie odpowiedniego skanera sieciowego, który spełnia wymogi organizacyjne i techniczne, jest istotne dla efektywnej ochrony przed zagrożeniami.

Pytanie 9

Wskaż błędne stwierdzenie dotyczące Active Directory?

A. Active Directory to usługa, która monitoruje wykorzystanie limitów dyskowych aktywnych katalogów

B. Domeny uporządkowane w hierarchii mogą tworzyć strukturę drzewa

C. Active Directory stanowi system katalogowy w sieciach operacyjnych firmy Microsoft

D. W Active Directory informacje są organizowane w sposób hierarchiczny

Wszystkie nieprawidłowe stwierdzenia dotyczące Active Directory wynikają z nieporozumienia jego podstawowych funkcji oraz architektury. Po pierwsze, Active Directory nie jest narzędziem do monitorowania użycia limitów dyskowych, ale raczej usługą katalogową zarządzającą informacjami o zasobach sieciowych, takich jak użytkownicy, komputery i inne zasoby. Stwierdzenie to myli podstawowe cele AD z funkcjonalnością systemów do monitorowania zasobów, które są odpowiedzialne za analizę wydajności i wykorzystania przestrzeni dyskowej. Ponadto, stwierdzenia mówiące o hierarchicznej organizacji domen oraz grupowaniu informacji w strukturach drzewa są zgodne z rzeczywistością, jednakże mogą prowadzić do błędnych wniosków, jeśli nie są właściwie rozumiane. Hierarchiczna struktura AD pozwala na efektywne zarządzanie, jednak nie oznacza to, że AD jest związane z monitorowaniem czy ograniczaniem zasobów dyskowych. Zrozumienie roli AD w kontekście zarządzania tożsamościami i dostępem jest kluczowe dla poprawnego wykorzystania tej technologii, a nieprawidłowe interpretacje mogą prowadzić do nieefektywnego zarządzania środowiskiem IT oraz problemów z bezpieczeństwem.

Pytanie 10

Jaką wartość ma domyślna maska dla adresu IP klasy B?

A. 255.255.255.255

B. 255.255.0.0

C. 255.0.0.0

D. 255.255.255.0

Wybór innej maski niż 255.255.0.0 dla adresu IP klasy B może prowadzić do nieporozumień związanych z adresacją sieciową i jej strukturą. Na przykład, maska 255.255.255.255, znana jako maska pojedynczego adresu, jest używana w kontekście host-to-host, co oznacza, że nie pozwala na utworzenie żadnej sieci, lecz odnosi się do jednego konkretnego adresu IP. Taki wybór jest nieodpowiedni w przypadku klasy B, która ma na celu tworzenie większych sieci. Maska 255.255.255.0 natomiast jest typowa dla klasy C, gdzie zarezerwowane są trzy oktety dla adresu sieciowego, co ogranicza liczbę hostów do 254. Zastosowanie tej maski w sieci klasy B mogłoby ograniczać potencjał rozwoju i prowadzić do zatorów adresowych. Maska 255.0.0.0 jest natomiast zarezerwowana dla klasy A i również nie jest zgodna z zasadami adresacji klasy B, gdyż zbyt szeroko definiuje sieć, co zmniejsza liczbę dostępnych adresów dla hostów w danej sieci. Wybierając maski, należy kierować się zasadą, że prawidłowa maska powinna być dostosowana do liczby potrzebnych adresów i struktury sieci, co jest kluczowe dla efektywnego zarządzania adresacją IP oraz zapewnienia odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa i wydajności w komunikacji sieciowej.

Pytanie 11

Ile punktów przyłączeniowych (2 x RJ45), według wymogów normy PN-EN 50167, powinno być w biurze o powierzchni 49 m²?

A. 9

B. 5

C. 1

D. 4

Wybór innej liczby punktów abonenckich niż 5 może prowadzić do licznych problemów związanych z infrastrukturą sieciową w biurze. Odpowiedzi takie jak 9, 4, czy 1 nie uwzględniają wymagań normy PN-EN 50167 oraz realnych potrzeb biura. W przypadku odpowiedzi 9, nadmiar punktów abonenckich może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania zasobów, zwiększając koszty bez rzeczywistej wartości dodanej. W przeciwieństwie do tego, wybór 4 punktów abonenckich może być niewystarczający dla biura o powierzchni 49 m², co prowadzi do sytuacji, w której pracownicy muszą dzielić dostęp do sieci, co może generować problemy z prędkością i jakością połączeń. Z kolei odpowiedź 1 punkt abonencki jest ekstremalnie niewystarczająca, co może skutkować poważnymi ograniczeniami w pracy, gdzie wielu pracowników korzysta z zasobów sieciowych jednocześnie. Typowym błędem myślowym jest próba uproszczenia analizy punktów abonenckich do liczby stanowisk roboczych bez uwzględnienia norm oraz specyfiki pracy w danym biurze. W rzeczywistości, kluczowe jest nie tylko zapewnienie liczby punktów zgodnej z normą, ale również ich odpowiednie rozmieszczenie, aby zaspokoić potrzeby różnych użytkowników oraz sprzętu w biurze. Dlatego też, poprawne zaplanowanie infrastruktury telekomunikacyjnej jest niezbędne dla zapewnienia efektywności i komfortu pracy w biurze.

Pytanie 12

Przynależność komputera do danej sieci wirtualnej nie może być ustalana na podstawie

A. nazwa komputera w sieci lokalnej

B. adresu MAC karty sieciowej komputera

C. numeru portu przełącznika

D. znacznika ramki Ethernet 802.1Q

W przypadku analizy przynależności komputera do konkretnej sieci wirtualnej, ważne jest zrozumienie, że różne metody identyfikacji urządzeń w sieci działają na różnych poziomach. Adres MAC, przypisany do karty sieciowej komputera, jest unikalnym identyfikatorem, który pozwala na ustalenie, do jakiego portu przełącznika jest podłączone dane urządzenie. Przełączniki sieciowe wykorzystują ten adres do podejmowania decyzji o przekazywaniu pakietów, co jest podstawą działania VLAN. Dlatego adres MAC jest kluczowy dla przypisania do konkretnej sieci wirtualnej. Również numer portu przełącznika odgrywa istotną rolę w tej kwestii, ponieważ wiele przełączników umożliwia przypisanie portów do różnych VLAN-ów, co jeszcze bardziej ukierunkowuje ruch sieciowy. Z kolei znacznik ramki Ethernet 802.1Q jest standardem branżowym, który umożliwia wielość VLAN w jednym fizycznym połączeniu, co dodatkowo wzmacnia organizację ruchu. Jednak niepoprawne jest myślenie, że nazwa komputera, która jest bardziej przyjazna dla użytkowników, może mieć jakikolwiek wpływ na przypisanie do konkretnej VLAN. To prowadzi do nieporozumień w zarządzaniu siecią oraz może skutkować trudnościami w rozwiązywaniu problemów związanych z dostępem do zasobów sieciowych. W praktyce, błędna identyfikacja znaczenia nazwy komputera w kontekście VLAN-ów może wpływać na efektywność administracji siecią, ponieważ nie bierze pod uwagę technicznych aspektów, które decydują o rzeczywistej przynależności urządzenia do danej sieci wirtualnej.

Pytanie 13

Zgodnie z normą PN-EN 50173 segment okablowania pionowego łączącego panele krosownicze nie powinien przekraczać długości

A. 1500 m

B. 2000 m

C. 100 m

D. 500 m

Wybór długości 1500 m, 100 m lub 2000 m jako maksymalnej dla odcinka okablowania pionowego jest nieprawidłowy z kilku istotnych powodów. Przede wszystkim długości te nie są zgodne z normą PN-EN 50173, która wyraźnie określa limit na poziomie 500 m. Odpowiedzi 1500 m i 2000 m ignorują zasady dotyczące degradacji sygnału w medium transmisyjnym, co prowadziłoby do znacznych strat jakości sygnału i tym samym obniżenia wydajności sieci. Dłuższe odcinki kabli mogą powodować problemy z zakłóceniami, co jest szczególnie istotne w przypadku transmisji danych na wysokich prędkościach. Z kolei odpowiedź 100 m może wydawać się rozsądna w kontekście okablowania poziomego, ale nie uwzględnia pełnego zakresu, jaki dotyczy okablowania pionowego. Typowym błędem myślowym jest mylenie okablowania pionowego z poziomym, co prowadzi do suboptymalnych rozwiązań w projektach sieciowych. Właściwe zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego projektowania oraz instalacji systemów okablowania, co w dalszej perspektywie przekłada się na niezawodność i stabilność funkcjonowania całej infrastruktury IT.

Pytanie 14

Jak nazywa się komunikacja w obie strony w sieci Ethernet?

A. Simplex

B. Fuli duplex

C. Duosimplex

D. Halfduplex

Half-duplex to tryb transmisji, w którym dane mogą być przesyłane w obie strony, ale nie jednocześnie. Użytkownicy często mylą ten tryb z fuli duplex, sądząc, że obie metody są równoważne. W rzeczywistości half-duplex ogranicza wydajność sieci, ponieważ w danym momencie tylko jedna strona może nadawać, co prowadzi do potencjalnych opóźnień i kolizji. Z kolei termin 'duosimplex' nie istnieje w kontekście standardów sieciowych i jest błędnym sformułowaniem, które może powstać z mylenia pojęć. Natomiast simplex odnosi się do jednorazowej transmisji danych w jednym kierunku, co znacząco różni się od koncepcji wysyłania i odbierania danych jednocześnie. W praktyce, zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla projektowania efektywnych sieci komputerowych, a także do unikania nieporozumień w zarządzaniu infrastrukturą sieciową. Posiadanie odpowiedniej wiedzy na temat trybów transmisji jest niezbędne dla inżynierów i administratorów sieci, którzy muszą podejmować świadome decyzje oparte na specyfikacjach technicznych i oczekiwaniach odnośnie wydajności sieci. Właściwe zrozumienie i wdrożenie fuli duplex jako normy w sieciach Ethernet jest kluczowe dla zapewnienia maksymalnej efektywności i szybkości komunikacji.

Pytanie 15

Aby zrealizować ręczną konfigurację interfejsu sieciowego w systemie LINUX, należy wykorzystać komendę

A. route add

B. ifconfig

C. ipconfig

D. eth0

Odpowiedź 'ifconfig' jest poprawna, ponieważ jest to klasyczne polecenie używane w systemach Linux do konfigurowania i zarządzania interfejsami sieciowymi. Umożliwia ono nie tylko wyświetlenie szczegółowych informacji o aktualnych ustawieniach interfejsów, takich jak adres IP, maska podsieci czy stan interfejsu, ale także pozwala na zmianę tych ustawień. Przykładem użycia może być wydanie polecenia 'ifconfig eth0 192.168.1.10 netmask 255.255.255.0 up', które ustawia adres IP dla interfejsu eth0. Pomimo że 'ifconfig' był standardowym narzędziem przez wiele lat, od czasu wprowadzenia narzędzia 'ip' w pakiecie iproute2, zaleca się używanie polecenia 'ip' do zarządzania interfejsami sieciowymi. Niemniej jednak, 'ifconfig' pozostaje w użyciu w wielu systemach oraz w starszych instrukcjach i dokumentacjach, co czyni go istotnym elementem wiedzy o administracji sieciami w systemach Linux.

Pytanie 16

Jak można zidentyfikować przeciążenie w sieci lokalnej LAN?

A. diodowego testera okablowania

B. reflektometru optycznego OTDR

C. analizatora protokołów sieciowych

D. miernika uniwersalnego

Diodowy tester okablowania, miernik uniwersalny oraz reflektometr optyczny OTDR to narzędzia, które pełnią inne funkcje w zarządzaniu sieciami, ale nie są odpowiednie do wykrywania przeciążenia w sieci lokalnej. Diodowy tester okablowania jest używany głównie do weryfikacji poprawności połączeń oraz jakości kabla, co może pomóc ustalić, czy fizyczne połączenie jest sprawne, lecz nie dostarcza informacji na temat obciążenia lub wydajności transmisji danych. Miernik uniwersalny, choć przydatny do pomiaru napięcia, prądu i oporu, nie ma zastosowania w kontekście analizy ruchu czy identyfikacji zatorów w sieci. Z kolei reflektometr optyczny OTDR jest stosowany w sieciach światłowodowych do oceny jakości włókien optycznych, lokalizacji uszkodzeń oraz analizy strat sygnału, ale również nie dostarcza informacji na temat przeciążeń w LAN. Takie podejścia mogą prowadzić do mylnych wniosków, ponieważ mogą sugerować, że odpowiednie narzędzia do monitorowania są zbędne, co w rzeczywistości jest kluczowe dla utrzymania optymalnej wydajności sieci. W praktyce, zrozumienie różnicy między różnymi typami narzędzi diagnostycznych jest niezbędne dla skutecznego zarządzania siecią.

Pytanie 17

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 18

Aby serwer DNS mógł poprawnie przekształcać nazwy domenowe na adresy IPv6, konieczne jest skonfigurowanie rekordu

A. A

B. CNAME

C. MX

D. AAAA

Wybór rekordu MX, CNAME czy A zamiast AAAA do odwzorowania nazw domen na adresy IPv6 to spora pomyłka. Rekord MX to przecież serwery pocztowe dla danej domeny, więc w ogóle się nie nadaje do adresów IP. Z kolei rekordy CNAME służą do aliasowania nazw, co też nie ma sensu w tym kontekście. Rekord A również nie jest pomocny, bo on działa tylko z IPv4. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe, bo brak odpowiedniego rekordu AAAA w DNS sprawi, że użytkownicy z IPv6 nie będą mogli się połączyć z serwisem. To częsty błąd – myślenie, że wszystkie rekordy DNS mają takie same zastosowania. W rzeczywistości każdy typ rekordu ma swój cel, a korzystanie z nich na właściwy sposób to podstawa w administrowaniu siecią.

Pytanie 19

Które z komputerów o adresach IPv4 przedstawionych w tabeli należą do tej samej sieci?

KomputerAdres IPv4
50.12.1/16
70.12.1/16
70.50.1/16
80.50.1/16

A. 3 i 4

B. 2 i 4

C. 2 i 3

D. 1 i 2

Odpowiedź 2 i 3 jest poprawna, ponieważ oba adresy IP, 172.70.0.0 i 172.70.1.0, mają tę samą część sieciową zgodnie z maską /16, co oznacza, że ich pierwsze 16 bitów jest identyczne. W praktyce, adresy IP w tej samej sieci mogą komunikować się bezpośrednio, co jest kluczowe w projektowaniu i zarządzaniu infrastrukturą sieciową. Użycie maski /16 pozwala na utworzenie dużej liczby adresów hostów w tej samej podsieci, co jest ważne dla organizacji z wieloma urządzeniami. Rozumienie, jak adresowanie IP działa w kontekście różnych masek, jest niezbędne do skutecznego konfigurowania sieci i zapewnienia ich wydajności. W przypadku adresów 1 i 2 lub 3 i 4, różnice w pierwszych 16 bitach adresów IP wskazują, że znajdują się one w różnych sieciach, co uniemożliwia im komunikację bez pomocy routera. Takie podstawowe zasady adresowania IP są fundamentalne dla architektury sieci i powinny być znane każdemu profesjonalistowi w tej dziedzinie.

Pytanie 20

W technologii Ethernet protokół CSMA/CD stosowany w dostępie do medium opiera się na

A. unikaniu kolizji

B. priorytetach żądań

C. przekazywaniu żetonu

D. wykrywaniu kolizji

Wybór niepoprawnej odpowiedzi odzwierciedla kilka błędnych koncepcji dotyczących mechanizmów dostępu do nośnika w sieciach komputerowych. Odpowiedź dotycząca priorytetów żądań sugeruje, że w protokole CSMA/CD istnieje mechanizm, który pozwala na nadawanie priorytetów różnym urządzeniom w sieci. W rzeczywistości, CSMA/CD nie implementuje żadnych priorytetów; każdy węzeł ma równy dostęp do medium. Protokół ten jest zaprojektowany tak, aby działał w modelu, w którym wszystkie urządzenia mają równy status, co oznacza, że nie ma sposobu, aby jedno urządzenie mogło zyskać przewagę nad innymi w procesie przesyłania danych. Odpowiedzi związane z przekazywaniem żetonu również nie mają zastosowania w kontekście CSMA/CD, ponieważ to podejście dotyczy innej metody dostępu do medium – Token Ring, gdzie żeton jest specjalnym pakietem, który kontroluje dostęp do medium. Dodatkowo, odpowiedź dotycząca unikania kolizji błędnie implikuje, że protokół CSMA/CD posiada zdolność do całkowitego ich eliminowania. W rzeczywistości, CSMA/CD polega na wykrywaniu kolizji, a nie na ich unikaniu. Tego rodzaju nieporozumienia mogą prowadzić do mylnych interpretacji działania protokołów sieciowych i ich zastosowań, co jest szczególnie niebezpieczne w kontekście projektowania i implementacji systemów sieciowych, gdzie zrozumienie mechanizmów dostępu do nośnika jest kluczowe dla efektywności i stabilności sieci.

Pytanie 21

Którą maskę należy zastosować, aby komputery o adresach IPv4, przedstawionych w tabeli, były przydzielone do właściwych sieci?

Adresy IPv4 komputerów	Oznaczenie sieci
192.168.10.30	Sieć 1
192.168.10.60	Sieć 1
192.168.10.130	Sieć 2
192.168.10.200	Sieć 3

A. 255.255.255.224

B. 255.255.255.128

C. 255.255.255.192

D. 255.255.255.240

Maska 255.255.255.192, znana również jako /26, jest prawidłowym wyborem w kontekście przydzielania adresów IPv4 do odpowiednich sieci. Ta maska pozwala na utworzenie 64 adresów IP w jednej podsieci, co jest rezultatem użycia 6 bitów na adresy hostów (2^6 = 64). Z tego wynika, że 2 adresy są zarezerwowane: jeden na identyfikację sieci, a drugi na rozgłoszenie (broadcast). Dzięki temu, w sieci 192.168.10.0 do 192.168.10.63 mamy 62 dostępne adresy dla hostów, co idealnie pasuje do wymaganej struktury sieci. Oddziela to sieć 1 i sieć 2, umożliwiając ich właściwe funkcjonowanie i komunikację. W praktyce, stosowanie maski /26 umożliwia efektywne zarządzanie adresacją IP, unikając konfliktów i zatorów w komunikacji między urządzeniami. W przypadku większych sieci z większą liczbą hostów, maski takie jak 255.255.255.128 (/25) mogą być bardziej odpowiednie, ale w tym przypadku 255.255.255.192 jest optymalnym rozwiązaniem.

Pytanie 22

Jakie polecenie w systemie operacyjnym Linux pozwala na przypisanie istniejącego konta użytkownika nowak do grupy technikum?

A. usergroup -g technikum nowak

B. usermod -g technikum nowak

C. useradd -g technikum nowak

D. groups -g technikum nowak

Wszystkie inne odpowiedzi zawierają błędne podejścia do kwestii modyfikacji grup użytkowników w systemie Linux. Na przykład, polecenie 'groups -g technikum nowak' nie jest poprawne, ponieważ komenda 'groups' służy jedynie do wyświetlania grup, do których należy użytkownik, a nie do ich modyfikacji. Takie nieporozumienie może wynikać z mylnego przeświadczenia, że istnieje możliwość dodawania użytkowników do grup przy użyciu polecenia, które jest zaprojektowane do przeglądania informacji. Z kolei komenda 'useradd -g technikum nowak' jest nieodpowiednia, ponieważ 'useradd' służy do tworzenia nowych kont użytkowników, a nie do modyfikacji istniejących. Przypisanie grupy powinno być częścią procesu tworzenia nowego użytkownika, co różni się od aktualizacji istniejącego konta. Zastosowanie 'usergroup -g technikum nowak' również jest błędne, gdyż nie istnieje taka komenda w standardowym zestawie narzędzi Linux. Użytkownicy mogą nie być świadomi, że błędne polecenia mogą prowadzić do niezamierzonych efektów, takich jak niepoprawne zarządzanie uprawnieniami, co w dłuższej perspektywie może wpłynąć na bezpieczeństwo systemu. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, jakie polecenia są odpowiednie do konkretnego zadania, oraz aby korzystać z dokumentacji systemowej, aby uniknąć typowych pułapek w zarządzaniu użytkownikami.

Pytanie 23

Jakie protokoły sieciowe są typowe dla warstwy internetowej w modelu TCP/IP?

A. HTTP, FTP

B. IP, ICMP

C. TCP, UDP

D. DHCP, DNS

IP (Internet Protocol) i ICMP (Internet Control Message Protocol) to protokoły, które odgrywają kluczową rolę w warstwie internetowej modelu TCP/IP. IP odpowiedzialne jest za adresowanie i przesyłanie danych między różnymi urządzeniami w sieci, co umożliwia komunikację między komputerami w różnych lokalizacjach. Kluczowe dla zrozumienia działania IP jest pojęcie adresowania, które wykorzystuje unikalne adresy IP do identyfikacji urządzeń. Z kolei ICMP, wykorzystywane do przesyłania komunikatów kontrolnych, takich jak informowanie o błędach, jest niezbędne do diagnostyki i zarządzania siecią. Przykładami zastosowania protokołów IP i ICMP są operacje ping oraz traceroute, które służą do testowania dostępności hostów oraz analizy ścieżek transmisji danych w sieci. Zrozumienie działania tych protokołów jest zgodne z najlepszymi praktykami w administracji siecią, ponieważ pozwala na efektywne rozwiązywanie problemów i optymalizację ruchu sieciowego.

Pytanie 24

Punkty abonenckie są rozmieszczone w równych odstępach, do nawiązania połączenia z najbliższym punktem wymagane jest 4 m kabla, a z najdalszym - 22 m. Koszt zakupu 1 m kabla wynosi 1 zł. Jaką kwotę trzeba przeznaczyć na zakup kabla UTP do połączenia 10 podwójnych gniazd abonenckich z punktem dystrybucyjnym?

A. 80 zł

B. 440 zł

C. 130 zł

D. 260 zł

Odpowiedź, która jest poprawna, to 260 zł. Dlaczego tak? Bo żeby połączyć 10 podwójnych gniazd abonenckich z punktem dystrybucyjnym, trzeba policzyć, jak długo kabli potrzebujemy. Mamy punkty abonenckie w różnych odstępach: najbliższy jest 4 m, a najdalszy 22 m. Średnio, wychodzi nam 13 m na jedno gniazdo. Jak to liczymy? (4 m + 22 m) / 2 daje 13 m. Czyli dla 10 gniazd mamy 10 x 13 m, co daje 130 m. Koszt kabla wynosi 1 zł za metr, więc za 130 m to 130 zł. Ale pamiętaj, że nie wszystkie gniazda będą tyle samo od punktu. Niektóre będą bliżej, inne dalej. To znaczy, że w praktyce koszt może się podnieść, stąd ta kwota 260 zł. Fajnie też zwracać uwagę na standardy kablowe, np. TIA/EIA-568, żeby używać kabli, które spełniają wymagania do danego zastosowania. I dobrze jest przed instalacją zmierzyć odległości i zaplanować trasę kabla – to może też pomóc w obniżeniu kosztów.

Pytanie 25

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 26

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 27

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 28

Wskaź, które z poniższych stwierdzeń dotyczących zapory sieciowej jest nieprawdziwe?

A. Działa jako zabezpieczenie sieci przed atakami.

B. Jest elementem oprogramowania wielu ruterów.

C. Stanowi część systemu operacyjnego Windows.

D. Została zainstalowana na każdym przełączniku.

Wszystkie odpowiedzi, poza tą jedną, są niepoprawne jeśli chodzi o funkcje zapory sieciowej. Zapora mieści się w roli bariery między zaufaną siecią a zagrożeniami z zewnątrz, więc jest dość istotnym elementem w systemach zabezpieczeń IT. Nie jest prawdą, że zapora jest częścią systemu operacyjnego Windows, bo wiele zapór, szczególnie sprzętowych, działa niezależnie od tego oprogramowania. Owszem, system Windows ma swoją zaporę, ale nie możemy ograniczać zapór tylko do tego jednego systemu operacyjnego. Również, zapora będąca częścią oprogramowania ruterów to standardowa praktyka, gdzie ruter to pierwsza linia obrony w sieci. Z kolei to, że zapora jest na każdym przełączniku, jest błędne, bo przełączniki nie są zaprojektowane do takich działań. Ich główny cel to przesyłanie danych w sieci lokalnej, a zapory chronią przed atakami spoza. Zrozumienie różnic między zaporami a innymi urządzeniami sieciowymi jest mega ważne dla każdego, kto zajmuje się bezpieczeństwem w IT.

Pytanie 29

Aby zarejestrować i analizować pakiety przesyłane w sieci, należy wykorzystać aplikację

A. FileZilla

B. CuteFTP

C. WireShark

D. puTTy

WireShark to zaawansowane narzędzie do analizy protokołów sieciowych, które umożliwia przechwytywanie i przeglądanie danych przesyłanych przez sieć w czasie rzeczywistym. Dzięki jego funkcjom użytkownicy mogą analizować ruch sieciowy, identyfikować problemy z wydajnością oraz debugować aplikacje sieciowe. Program obsługuje wiele protokołów i potrafi wyświetlić szczegółowe informacje o każdym pakiecie, co czyni go nieocenionym narzędziem dla administratorów sieci oraz specjalistów ds. bezpieczeństwa. Przykładem zastosowania WireSharka może być sytuacja, w której administrator musi zdiagnozować problemy z połączeniem w sieci lokalnej – dzięki możliwości filtrowania danych, może szybko zlokalizować błędne pakiety i zrozumieć ich przyczynę. W kontekście dobrych praktyk branżowych, WireShark jest powszechnie zalecany do monitorowania bezpieczeństwa, analizy ataków oraz audytów sieciowych, co czyni go kluczowym narzędziem w arsenale specjalistów IT.

Pytanie 30

Urządzenia spełniające standard 802.11 g mogą osiągnąć maksymalną prędkość transmisji danych wynoszącą

A. 54 Mb/s

B. 11 Mb/s

C. 108 Mb/s

D. 150 Mb/s

Odpowiedź 54 Mb/s to strzał w dziesiątkę. Standard 802.11g, który wszedł w życie w 2003 roku, właśnie taką prędkość oferuje. To spory postęp w porównaniu do wcześniejszego 802.11b, które radziło sobie tylko z 11 Mb/s. Prędkość 54 Mb/s osiąga się dzięki technologii OFDM, która lepiej wykorzystuje pasmo. W praktyce, ten standard jest naprawdę przydatny w domowych sieciach i małych biurach, gdzie szybkość i stabilność są ważne, na przykład do oglądania filmów czy grania online. Co ciekawe, 802.11g współpracuje też z urządzeniami 802.11b, co ułatwia korzystanie ze starszych sprzętów w nowych sieciach. Z mojej perspektywy, warto jednak pamiętać, że realna prędkość może być niższa z powodu różnych zakłóceń, odległości od routera i liczby podłączonych urządzeń.

Pytanie 31

Jakie rekordy DNS umożliwiają przesyłanie wiadomości e-mail do odpowiednich serwerów pocztowych w danej domenie?

A. MX

B. PTR

C. CNAME

D. SOA

Rekordy SOA (Start of Authority) są podstawowym typem rekordu DNS, który definiuje główne informacje o strefie DNS, takie jak adres serwera nazw i dane kontaktowe administratora. Nie służą one do kierowania wiadomości e-mail, lecz do określenia, kto odpowiada za dany obszar DNS. Rejestracja SOA jest istotna dla zarządzania strefą, ale nie ma zastosowania w kontekście dostarczania e-maili. Rekordy PTR (Pointer) są używane głównie w odwrotnych wyszukiwaniach DNS, czyli do mapowania adresów IP na nazwy domen. Choć mogą być przydatne w kontekście weryfikacji nadawcy e-maila, nie odpowiadają za kierowanie wiadomości. Z kolei rekordy CNAME (Canonical Name) są używane do tworzenia aliasów dla innych rekordów DNS, co również nie ma związku z procesem dostarczania e-maili. Często spotykanym błędem jest mylenie różnych typów rekordów DNS i ich funkcji. Użytkownicy mogą błędnie założyć, że jakikolwiek rekord DNS może być wykorzystany do dostarczania wiadomości e-mail, ignorując przy tym specyfikę rekordów MX, które są zaprojektowane specjalnie w tym celu. Zrozumienie różnicy między tymi rekordami jest kluczowe dla efektywnego zarządzania systemem pocztowym i unikania problemów z dostarczaniem e-maili.

Pytanie 32

Protokół wykorzystywany do wymiany wiadomości kontrolnych pomiędzy urządzeniami w sieci, takich jak żądanie echa, to

A. SNMP

B. SSMP

C. ICMP

D. IGMP

SSMP (Simple Source Management Protocol) nie jest protokołem przeznaczonym do wymiany komunikatów kontrolnych w sieciach komputerowych. Jest to protokół bardziej związany z zarządzaniem źródłami w aplikacjach multimedialnych, co prowadzi do mylnego postrzegania jego funkcji. Użytkownicy często mylą go z protokołami kontrolnymi, ale SSMP nie obsługuje diagnostyki ani komunikacji kontrolnej, jaką oferuje ICMP. IGMP (Internet Group Management Protocol) jest protokołem używanym do zarządzania przynależnością hostów do grup multicastowych, co jest całkowicie inną funkcjonalnością, skoncentrowaną bardziej na efektywnym przesyłaniu danych do grupy odbiorców, a nie na diagnostyce komunikacji sieciowej. SNMP (Simple Network Management Protocol) służy do monitorowania i zarządzania urządzeniami sieciowymi, ale jego funkcje są znacznie bardziej złożone i zorientowane na zarządzanie, a nie na wymianę komunikatów kontrolnych. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków wynikają z niepełnego zrozumienia ról różnych protokołów w architekturze sieciowej. Każdy z tych protokołów ma swoją specyfikę i zastosowanie, a ich mylenie prowadzi do nieefektywnego zarządzania siecią oraz trudności w rozwiązywaniu problemów.

Pytanie 33

Jakie jest IP sieci, w której funkcjonuje host o adresie 192.168.176.125/26?

A. 192.168.176.192

B. 192.168.176.64

C. 192.168.176.128

D. 192.168.176.0

Adres 192.168.176.125/26 wskazuje, że mamy do czynienia z adresem IP w sieci klasy C, w której maska podsieci wynosi 26 bitów. Oznacza to, że 6 bitów jest przeznaczonych na adresowanie hostów, co daje nam 2^6 = 64 adresy w tej podsieci. Adres sieci definiowany jest przez pierwsze 26 bitów, co w tym przypadku oznacza, że adresy IP od 192.168.176.0 do 192.168.176.63 należą do tej samej podsieci. Adres 192.168.176.0 to adres sieci, a ostatni adres w tej podsieci to 192.168.176.63. Dlatego poprawnym adresem sieci dla hosta 192.168.176.125/26 jest 192.168.176.64, co oznacza, że adres ten może być użyty jako adres podsieci w kolejnej puli, która zaczyna się od 192.168.176.64 do 192.168.176.127. Użycie adresowania CIDR (Classless Inter-Domain Routing) pozwala na efektywne zarządzanie adresami IP w sieciach, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie projektowania sieci.

Pytanie 34

Liczba 22 w adresie http://www.adres_serwera.pL:22 wskazuje na numer

A. sekwencyjny pakietu przesyłającego dane

B. portu, inny od standardowego numeru dla danej usługi

C. aplikacji, do której skierowane jest zapytanie

D. PID procesu działającego na serwerze

To, co napisałeś, trochę nie trzyma się kupy. Mówienie o aplikacjach czy PID w kontekście portów w adresie URL jest mylące. Port to nie lokalizacja aplikacji, ale narzędzie, dzięki któremu różne urządzenia mogą ze sobą rozmawiać. Zrozumienie, że porty to po prostu punkty końcowe dla przepływu danych, jest kluczowe. A PID? To zupełnie inna sprawa – to identyfikator procesu na serwerze, więc nie ma związku z portami. Podobnie sekwencyjne pakiety danych odnoszą się do tego, jak dane są przesyłane, a nie do portów. Warto, byś rozróżniał te pojęcia, bo to naprawdę ma wpływ na to, jak rozumiesz działanie całej sieci.

Pytanie 35

W systemie Ubuntu Server, aby zainstalować serwer DHCP, należy zastosować komendę

A. sudo apt-get isc-dhcp-server start

B. sudo service isc-dhcp-server start

C. sudo service isc-dhcp-server install

D. sudo apt-get install isc-dhcp-server

Instalowanie serwera DHCP na Linuksie to kwestia znajomości procedur. Często się zdarza, że ludzie korzystają z błędnych poleceń i przez to mają problemy. Na przykład, polecenie 'sudo service isc-dhcp-server install' jest niewłaściwe, bo 'service' używasz do zarządzania już działającymi usługami, a nie do ich instalacji. Prawidłowe instalowanie powinno odbywać się przez menedżera pakietów, a nie przez uruchamianie usług. Jeszcze jedno, polecenie 'sudo service isc-dhcp-server start' próbuje uruchomić usługę, której jeszcze nie masz, więc to też się nie uda. Bez wcześniejszej instalacji, to polecenie się nie powiedzie, bo system nie zobaczy tej usługi. I ostatnie, 'sudo apt-get isc-dhcp-server start', jest błędne, ponieważ 'apt-get' nie działa z komendą 'start', tylko z takimi jak 'install', 'remove' czy 'update'. Takie nieporozumienia wynikają najczęściej z tego, że nie rozumie się, jak działa zarządzanie pakietami i różnice między poleceniami do instalacji a tymi do zarządzania usługami. Dobrze jest po prostu znać składnię, ale jeszcze lepiej zrozumieć, jak działa cały system i co się z tym wiąże, bo to jest kluczowe do właściwego zarządzania serwerami.

Pytanie 36

Jaki argument komendy ipconfig w systemie Windows przywraca konfigurację adresów IP?

A. /renew

B. /flushdns

C. /displaydns

D. /release

/renew jest parametrem polecenia ipconfig, który służy do odnawiania konfiguracji adresu IP na komputerze z systemem Windows. Gdy połączenie z siecią jest aktywne, a komputer uzyskał adres IP z serwera DHCP, można użyć tego polecenia, aby poprosić serwer o nowy adres IP. Jest to szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy adres IP został utracony, na przykład wskutek zmiany sieci, lub gdy chcemy uzyskać nową konfigurację w celu rozwiązania problemu z połączeniem. Przykładowo, w przypadku problemów z dostępem do internetu, użycie polecenia ipconfig /renew może pomóc w szybkim przywróceniu łączności, gdyż wymusza ponowne przydzielenie adresu IP. Standardy sieciowe, takie jak DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol), zakładają, że urządzenia mogą dynamicznie uzyskiwać i odświeżać swoje adresy IP, co jest kluczowe w zarządzaniu siecią. Warto też wspomnieć, że po użyciu polecenia /renew, warto sprawdzić aktualny adres IP poleceniem ipconfig, aby upewnić się, że zmiany zostały wprowadzone.

Pytanie 37

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 38

Internet Relay Chat (IRC) to protokół wykorzystywany do

A. przesyłania wiadomości na forum dyskusyjnym

B. wysyłania wiadomości e-mail

C. transmisji dźwięku przez sieć

D. realizacji czatów za pomocą interfejsu tekstowego

Wybór odpowiedzi dotyczącej transmisji listów na grupy dyskusyjne może wynikać z mylnego skojarzenia IRC z protokołami, które obsługują mailing, takimi jak NNTP (Network News Transfer Protocol). IRC nie jest zaprojektowany do przesyłania maili czy zarządzania grupami dyskusyjnymi w tradycyjnym sensie; jego celem jest umożliwienie real-time komunikacji. Przesyłanie głosu przez sieć, które sugeruje inna odpowiedź, odnosi się do protokołów takich jak VoIP (Voice over Internet Protocol), które nie mają związku z IRC, który obsługuje jedynie komunikację tekstową. Użytkownicy mogą mylić IRC z różnymi technologiami, które oferują inne formy interakcji, co prowadzi do nieporozumień. Ostatnia odpowiedź odnosząca się do przesyłania poczty e-mail jest również nietrafna, ponieważ IRC nie zajmuje się przesyłaniem wiadomości e-mail, co jest funkcjonalnością dedykowaną protokołom takim jak SMTP (Simple Mail Transfer Protocol). Takie błędne podejścia do zrozumienia funkcji różnych protokołów komunikacyjnych mogą prowadzić do nieefektywnego wykorzystania narzędzi dostępnych w sieci oraz do braku umiejętności właściwego ich stosowania w praktyce.

Pytanie 39

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 40

Który z protokołów przesyła pakiety danych użytkownika bez zapewnienia ich dostarczenia?

A. TCP

B. ICMP

C. HTTP

D. UDP

UDP (User Datagram Protocol) jest protokołem, który dostarcza mechanizm do przesyłania datagramów bez gwarancji ich dostarczenia. Oznacza to, że podczas korzystania z UDP, nie ma żadnych mechanizmów potwierdzających odbiór wysłanych danych. Jest to niezwykle przydatne w zastosowaniach, w których szybkość jest kluczowa, a niewielkie straty danych są akceptowalne. Przykłady zastosowania UDP obejmują transmisję strumieniową audio i wideo, gier online oraz VoIP, gdzie opóźnienie jest bardziej problematyczne niż utrata pojedynczych pakietów. W odróżnieniu od TCP, który zapewnia niezawodność dzięki mechanizmom takim jak retransmisje i kontrola błędów, UDP jest prostszy i wymaga mniej zasobów, co przyczynia się do niższych opóźnień i większej wydajności w odpowiednich zastosowaniach. W branży IT przyjęto, że protokoły transportowe powinny być dobierane w zależności od wymagań aplikacji, co czyni UDP ważnym elementem zestawu narzędzi do komunikacji sieciowej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej