Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 20:00
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 20:10

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Aby zredukować niebieską dominację, która często pojawia się podczas robienia zdjęć na wysokości, warto użyć filtru

A. UV

B. polaryzacyjnego

C. pomarańczowego

D. ND

Filtr UV (ultrafioletowy) jest niezwykle przydatnym narzędziem w fotografii, szczególnie w warunkach wysokogórskich, gdzie niebieska dominanta często występuje z powodu zwiększonej obecności promieniowania UV. Promieniowanie to, obecne w wyższych partiach atmosfery, może wpływać na kolorystykę zdjęć, powodując, że uzyskiwane obrazy mogą być bardziej niebieskie i mniej naturalne. Zastosowanie filtra UV pozwala na skuteczne zredukowanie tego efektu, co prowadzi do bardziej zrównoważonego odwzorowania kolorów. Dodatkowo, filtr UV chroni obiektyw przed zarysowaniami i innymi uszkodzeniami mechanicznymi. Przykładowo, podczas fotografowania krajobrazów górskich, filtr UV nie tylko poprawia kolorystykę zdjęć, ale również minimalizuje pojawianie się niepożądanych refleksów. Używając filtra UV, fotograficy stosują się do uznawanych w branży standardów, które rekomendują jego wykorzystanie w celu poprawy jakości obrazu oraz ochrony sprzętu fotograficznego.

Pytanie 2

Filtr fotograficzny oznaczony symbolem ND jest również znany jako filtr

A. polaryzacyjny

B. szary

C. UV

D. konwersyjny

Filtr ND, znany również jako filtr szary, jest kluczowym narzędziem w fotografii, które ogranicza ilość światła wpadającego do obiektywu, nie zmieniając jednocześnie barwy zdjęcia. Umożliwia to uzyskanie dłuższych czasów naświetlania, co jest szczególnie przydatne w warunkach silnego oświetlenia, takich jak zdjęcia krajobrazów w słoneczne dni. Dzięki zastosowaniu filtra ND możemy np. uzyskać efekt rozmycia wody, co nadaje zdjęciom artystyczny charakter. Oprócz tego, filtr ten może być używany do kontrolowania głębi ostrości, pozwalając na wykorzystanie szerokich otworów przysłony nawet w jasnych warunkach. Stosowanie filtrów ND jest zgodne z dobrymi praktykami w fotografii, ponieważ pozwala na większą kreatywność i kontrolę nad procesem twórczym. Warto również zwrócić uwagę na różne stopnie zaciemnienia filtrów ND, co pozwala na precyzyjne dostosowanie ustawień do konkretnego ujęcia.

Pytanie 3

Na zamieszczonym rysunku przedstawiono ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop, do której jest przypisane polecenie

A. utwórz maskę warstwy.

B. utwórz nową warstwę dopasowania.

C. utwórz nową grupę.

D. utwórz warstwę.

Ikona przedstawiona na rysunku to charakterystyczny symbol maski warstwy w Adobe Photoshop. W praktyce maska warstwy umożliwia niesamowicie precyzyjną kontrolę nad widocznością różnych fragmentów warstwy – bez trwałego usuwania danych. Używając maski, zamiast „wycinać” coś gumką, malujesz na niej czernią, bielą lub odcieniami szarości, co pozwala na płynne przejścia, delikatne korekty czy zupełnie nieszablonowe efekty. To jedna z tych funkcji, które bardzo szybko stają się nieodłącznym narzędziem w codziennej pracy – szczególnie jeśli zależy Ci na nieniszczącej edycji grafiki. Moim zdaniem, maski to po prostu must-have w każdym projekcie graficznym, gdzie ważna jest elastyczność i jakość poprawek. Standardem branżowym jest wykorzystywanie masek warstw do tworzenia fotomontaży, retuszu, korekty ekspozycji czy nawet zaawansowanych efektów specjalnych. Co ciekawe, maska działa trochę jak szyba: czarne obszary blokują widoczność warstwy, białe wszystko pokazują, a szarości dają przezroczystość częściową. To genialne narzędzie do eksperymentów i kreatywnej pracy, bo zawsze można coś poprawić, cofnąć albo całkowicie zmienić koncepcję bez utraty jakości. Warto też wiedzieć, że maski są obecne niemal w każdym profesjonalnym workflow graficznym i są promowane we wszystkich kursach oraz materiałach edukacyjnych z zakresu grafiki komputerowej.

Pytanie 4

Podczas kopiowania metodą subtraktywną z negatywu kolorowego na papier fotograficzny barwny wykorzystano korekcję 70 00 30, co spowodowało, że próbna kopia miała dominującą barwę żółtą. W jaki sposób można zlikwidować tę dominację, stosując filtr?

A. purpurowy o większej gęstości

B. niebieskozielony o mniejszej gęstości

C. żółty i purpurowy o mniejszej gęstości

D. żółty o większej gęstości

Odpowiedź, która wskazuje na zastosowanie żółtego filtru o większej gęstości, jest poprawna, ponieważ w procesie subtraktywnej reprodukcji kolorów, dodanie koloru o większej gęstości w odpowiednim zakresie spektrum skutkuje skuteczniejszym zneutralizowaniem dominującego koloru. Żółty filtr działa poprzez absorpcję niebieskiego i purpurowego światła, co powoduje, że na papierze fotograficznym o dominantach żółtych, kolor ten staje się mniej intensywny, a inne kolory mogą być lepiej wyeksponowane. W praktyce, na etapie próbnej kopii, stosowanie filtrów o zwiększonej gęstości jest standardową techniką w fotografii oraz druku, gdzie celem jest kontrola odcieni i ich intensywności. W branży często korzysta się z filtrów kolorowych w celu uzyskania pożądanych efektów wizualnych, a techniki korekcji kolorów są kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości reprodukcji barwnej. Przykładem może być sytuacja, w której fotograficy korzystają z filtrów w celu osiągnięcia zamierzonych efektów kolorystycznych w zdjęciach krajobrazowych lub portretowych. Tego rodzaju podejście jest zgodne z zasadami stosowanymi w profesjonalnym druku fotograficznym, gdzie precyzyjna kontrola nad reprodukcją kolorów jest niezbędna.

Pytanie 5

Na ilustracji przedstawiono oprogramowanie służące wyłącznie do obróbki

A. obiektów wektorowych.

B. obrazów rastrowych.

C. materiałów wideo.

D. materiałów audio.

To jest właśnie przykład oprogramowania specjalistycznego do edycji dźwięku — na ilustracji widzisz Audacity, które jest jednym z najpopularniejszych i otwartoźródłowych narzędzi do obróbki materiałów audio. Moim zdaniem warto umieć rozpoznawać takie programy nawet po samym interfejsie, bo branża multimedialna opiera się na znajomości konkretnych rozwiązań. Audacity umożliwia nagrywanie, cięcie, miksowanie i nakładanie efektów na ścieżki dźwiękowe. W praktyce wykorzystywany jest przez podcasterów, muzyków czy nawet nauczycieli przygotowujących materiały edukacyjne. Jego funkcjonalność opiera się na manipulacji falą dźwiękową, wsparciu dla wielu formatów i możliwości korzystania z pluginów VST. Co ciekawe, częstotliwość próbkowania oraz obsługa wielu ścieżek to już właściwie branżowy standard. W porównaniu do programów graficznych czy do montażu wideo, Audacity skupia się wyłącznie na edycji audio – nie obsłużysz tu grafik ani filmów. Kluczowym pojęciem przy pracy z takim softem jest tzw. nieniszcząca edycja, co oznacza, że oryginalny plik audio nie jest od razu trwale zmieniany. To ogromna zaleta zwłaszcza przy pracy z ważnymi nagraniami. Szczerze mówiąc, nawet początkujący użytkownik dość szybko nauczy się podstaw w Audacity, bo interfejs jest bardzo intuicyjny.

Pytanie 6

Opublikowanie zdjęcia uczestników wycieczki na stronie internetowej wymaga zgody

A. przewodnika.

B. ubezpieczyciela.

C. uczestników.

D. organizatora.

Opublikowanie zdjęcia uczestników wycieczki na stronie internetowej wymaga ich wyraźnej zgody, bo tak stanowi zarówno prawo, jak i zdrowy rozsądek. Chodzi tutaj o ochronę danych osobowych i wizerunku, które są chronione m.in. przez RODO oraz ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Nawet jeśli organizator wycieczki czy przewodnik robi zdjęcia podczas wyjazdu, nie ma automatycznie prawa publikować ich w internecie bez wcześniejszej, konkretnej zgody każdej widocznej na zdjęciu osoby. Najlepszą praktyką jest zebranie pisemnych zgód przed rozpoczęciem wyjazdu – to wtedy najłatwiej o to zadbać i wyjaśnić wszystkim o co chodzi. Z mojego doświadczenia, czasem ktoś nie chce być widoczny na stronie szkoły albo Facebooku i trzeba to uszanować. Włączenie ludzi do tej decyzji buduje też zaufanie i jest po prostu uczciwe. Zresztą, nawet najlepsze intencje organizatora nie zastąpią zgody uczestników, bo prawo jest tutaj bezlitosne – publikacja bez zgody naraża na nieprzyjemności, a nawet kary finansowe. Moim zdaniem, zawsze warto podkreślać wagę zgody w kontekście publikacji wizerunku – to taka podstawa bezpieczeństwa cyfrowego i szacunku do innych.

Pytanie 7

Technika wywoływania push processing w fotografii analogowej polega na

A. zastosowaniu procesu odwracalnego do filmów negatywowych

B. obniżeniu temperatury wywoływacza w celu zwiększenia ostrości

C. wydłużeniu czasu wywoływania w celu zwiększenia czułości filmu

D. skróceniu czasu wywoływania w celu zmniejszenia kontrastu

W skróceniu czasu wywoływania w celu zmniejszenia kontrastu oraz obniżeniu temperatury wywoływacza w celu zwiększenia ostrości znajdują się błędne założenia dotyczące procesów chemicznych zachodzących podczas wywoływania filmu. Skracanie czasu wywoływania zazwyczaj prowadzi do niedostatecznego uwidocznienia szczegółów w obrazie, co niekoniecznie musi wpływać na kontrast w sposób zamierzony. Kontrast jest wynikiem różnicy w gęstości między jasnymi a ciemnymi obszarami zdjęcia, a nie tylko funkcją czasu wywoływania. Przykładowo, jeśli zbyt szybko zatrzymamy proces wywoływania, możemy uzyskać niedoświetlone zdjęcia, co wprowadza zniekształcenia i błędy w percepcji kontrastu. Z kolei obniżenie temperatury wywoływacza, zamiast zwiększać ostrość, może prowadzić do niepełnego wywołania emulsji, co z kolei obniża jakość obrazu. Dobrą praktyką w fotografii analogowej jest trzymanie się ustalonych czasów i temperatur, dostosowując je w zależności od wymagań konkretnego filmu oraz oczekiwanego efektu. Użycie odwracalnego procesu do filmów negatywowych również jest błędne, ponieważ te techniki są zupełnie różne i wymagają innych chemii oraz procedur. Właściwe zrozumienie tych procesów jest kluczem do skutecznego i twórczego wykorzystania fotografii analogowej.

Pytanie 8

Jakim symbolem oznaczany jest w lustrzankach tryb robienia zdjęć z preselekcją przysłony?

A. Tv

B. A

C. P

D. M

Odpowiedź A jest prawidłowa, ponieważ oznacza tryb fotografowania z preselekcją przesłony (Aperture Priority) w lustrzankach. W tym trybie użytkownik ustawia wartość przesłony, a aparat automatycznie dobiera odpowiednią wartość czasu naświetlania, aby uzyskać prawidłową ekspozycję. Jest to szczególnie użyteczne w sytuacjach, gdzie chcemy kontrolować głębię ostrości zdjęcia, na przykład przy fotografowaniu portretów, gdzie często chcemy uzyskać efekt rozmytego tła. Umożliwia to artystyczne podejście do kompozycji zdjęcia oraz lepsze uwydatnienie tematu fotografii. Utrzymanie odpowiedniej przesłony jest kluczowe w wielu scenariuszach, takich jak krajobrazy czy fotografie makro, gdzie precyzyjna kontrola nad głębią ostrości pozwala uzyskać pożądany efekt wizualny. W praktyce, przestawienie aparatu na tryb A i odpowiednie ustawienie wartości f-stop, pozwala na dynamiczną i twórczą kontrolę nad zdjęciami.

Pytanie 9

Które z przedstawionych zdjęć jest skadrowane zgodnie z zasadami kompozycji i estetyki obrazu?

A. D.

B. A.

C. C.

D. B.

Zdjęcie B jest doskonałym przykładem poprawnego skadrowania zgodnie z zasadami kompozycji i estetyki obrazu. Kluczowym elementem jest umiejscowienie głównego obiektu, którym jest bańka mydlana, blisko środka kadru, co sprzyja przyciągnięciu uwagi widza i tworzy harmonijny układ. Wykorzystanie reguły trzecich, w której kompozycja podzielona jest na trzy równe części zarówno w pionie, jak i w poziomie, pozwala na naturalne prowadzenie wzroku. Zrównoważenie elementów w kadrze jest istotne, ponieważ unika się dominacji jednego z nich, co mogłoby wprowadzić chaos. Poza tym tło zdjęcia jest odpowiednio rozmyte, co sprzyja skupieniu się na głównym obiekcie, minimalizując wszelkie niepożądane rozpraszacze. Dla lepszego zrozumienia, warto zauważyć, że profesjonalne zdjęcia portretowe często korzystają z podobnych zasad, aby zapewnić, że główny temat jest wyraźnie widoczny. Stosowanie takich technik kompozycyjnych jest kluczowe w fotografii, ponieważ wpływa na odbiór wizualny i emocjonalny zdjęcia.

Pytanie 10

Po ilu latach obowiązywania umowy licencyjnej wyłącznej uważa się ją zawartą na czas nieokreślony?

A. Po 4 latach.

B. Po 2 latach.

C. Po 5 latach.

D. Po 3 latach.

Prawidłowa odpowiedź opiera się na przepisach prawa autorskiego w Polsce, konkretnie na art. 68 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Tam jasno wskazano, że jeśli umowa licencyjna wyłączna zawarta została na czas oznaczony dłuższy niż pięć lat, po upływie tego okresu uważa się ją za zawartą na czas nieokreślony. To jest bardzo istotne z punktu widzenia zarówno licencjodawcy, jak i licencjobiorcy, bo daje pewność, że nie można związać się na wieczność z jedną stroną bez możliwości renegocjacji czy wypowiedzenia. W praktyce, przykładowo, jeżeli firma informatyczna podpisuje wyłączną licencję na korzystanie z oprogramowania na 7 lat, to po pięciu latach ta umowa automatycznie staje się bezterminowa i zastosowanie mają przepisy dotyczące wypowiadania licencji zawartej na czas nieokreślony. Takie rozwiązanie to pewien rodzaj zabezpieczenia dla obu stron i jest zgodne z dobrymi praktykami branżowymi – nie powinno się blokować rozwoju ani jednej, ani drugiej strony przez zbyt długie sztywne umowy. Moim zdaniem, z punktu widzenia praktyki gospodarczej, jest to bardzo rozsądne podejście, bo umożliwia elastyczne zarządzanie prawami i reagowanie na zmieniające się potrzeby rynku czy technologii. Warto pamiętać też, że te reguły dotyczą licencji wyłącznych, a w przypadku licencji niewyłącznych – nie ma aż takich ograniczeń czasowych. To dlatego pięć lat jest tutaj kluczowe, a nie np. dwa czy trzy.

Pytanie 11

Do wykonania fotografii produktowej metodą packshot najlepiej wykorzystać

A. tło czarne aksamitne i oświetlenie konturowe

B. tło typu greenscreen i oświetlenie punktowe

C. namiot bezcieniowy i oświetlenie z minimum trzech źródeł

D. tło gradientowe i jedno źródło światła z przodu

Wykorzystanie namiotu bezcieniowego i oświetlenia z minimum trzech źródeł to najlepszy sposób na uzyskanie wysokiej jakości fotografii produktowej metodą packshot. Namiot bezcieniowy pozwala na równomierne rozproszenie światła, co minimalizuje cienie i refleksy. Dzięki temu produkt jest prezentowany w sposób atrakcyjny i profesjonalny. Oświetlenie z minimum trzech źródeł umożliwia uzyskanie odpowiedniej iluminacji, co jest kluczowe dla właściwego odwzorowania kolorów i detali produktu. W praktyce można stosować lampy LED, które oferują różne temperatury barwowe, co daje możliwość dostosowania oświetlenia do specyfiki fotografowanego obiektu. Stosowanie takich standardów sprzyja uzyskiwaniu spójnych efektów wizualnych, co jest istotne w kontekście marketingowym i sprzedażowym. W branży fotografii produktowej standardem jest również korzystanie z neutralnych teł, co pozwala na lepszą integrację z materiałami reklamowymi.

Pytanie 12

Zjawisko dyfrakcji wpływające na pogorszenie jakości zdjęcia pojawia się przy

A. wysokich wartościach czułości ISO (powyżej 3200)

B. bardzo małych otworach przysłony (f/22 i mniejszych)

C. długich czasach naświetlania (powyżej 1 s)

D. bardzo dużych otworach przysłony (f/1.4 i większych)

Na pierwszy rzut oka można by pomyśleć, że duże otwory przysłony, takie jak f/1.4, mogą powodować problemy z jakością obrazu, ale w rzeczywistości to nieprawda. Duże otwory przysłony skutkują mniejszą głębią ostrości, co może być pożądane w portretach, gdzie tło powinno być rozmyte. To, co może wpływać na jakość, to aberracje optyczne, a nie dyfrakcja. Czas naświetlania, nawet bardzo długi, nie wpływa na dyfrakcję, lecz na możliwość uzyskania ruchu w kadrze lub szumy. Wysokie wartości ISO, powyżej 3200, zazwyczaj prowadzą do pojawienia się szumów, ale nie mają związku z zjawiskiem dyfrakcji. Często błędnie przyjmuje się, że wszystkie te czynniki wpływają na ostrość zdjęcia w ten sam sposób, co dyfrakcja, podczas gdy w rzeczywistości każda z tych koncepcji ma swoje unikalne podłoże fizyczne i praktyczne zastosowanie. W fotografii kluczowe jest zrozumienie, jak różne ustawienia aparatu wpływają na wynik końcowy, aby świadomie dobierać odpowiednie parametry do pożądanych efektów, a nie stosować ogólne zasady, które mogą wprowadzać w błąd.

Pytanie 13

W metodzie addytywnej uzyskiwania kolorów wykorzystuje się zestaw filtrów:

A. czerwony, zielony, żółty

B. czerwony, zielony, niebieski

C. żółty, niebieski, purpurowy

D. żółty, purpurowy, niebieski

Odpowiedź "czerwony, zielony, niebieski" jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do addytywnej metody tworzenia barw, która opiera się na zasadzie mieszania światła. W tej metodzie podstawowe kolory to czerwony, zielony i niebieski (RGB), a ich połączenie w różnych proporcjach pozwala na uzyskanie szerokiego spektrum kolorów. Na przykład, łącząc czerwone i zielone światło, uzyskujemy kolor żółty, a łącząc wszystkie trzy kolory w równych ilościach, otrzymujemy kolor biały. Ta metoda jest szeroko stosowana w technologii ekranów, takich jak telewizory i monitory, gdzie piksele składają się z diod LED emitujących światło w tych trzech podstawowych kolorach. W praktyce, zrozumienie addytywnego mieszania kolorów jest kluczowe dla projektantów grafiki oraz inżynierów pracujących nad oświetleniem oraz wizualizacjami komputerowymi, ponieważ umożliwia im precyzyjne dobieranie kolorów oraz tworzenie harmonijnych palet barw. Wiedza ta jest również istotna w kontekście standardów branżowych, takich jak sRGB, które definiują przestrzeń kolorów używaną w sieci i przy produkcji multimediów.

Pytanie 14

Urządzenie cyfrowe umożliwiające przenoszenie obrazu analogowego do pamięci komputera to

A. naświetlarka.

B. ploter.

C. skaner.

D. drukarka.

Skaner to rzeczywiście urządzenie, które pozwala zmienić obraz analogowy (czyli np. zdjęcie, rysunek lub dokument na papierze) na cyfrową postać możliwą do dalszej obróbki na komputerze. Skanery są powszechnie używane w biurach, szkołach, ale też w domach – każdy, kto kiedyś musiał zeskanować dowód osobisty lub wydrukowaną fakturę, wie o co chodzi. W praktyce polega to na tym, że światło przechodzi przez obraz lub odbija się od niego, a specjalne czujniki (najczęściej CIS albo CCD) zamieniają to na sygnały elektryczne, które wędrują do komputera jako plik graficzny, np. PNG lub PDF. W branży IT i DTP (czyli przy przygotowaniu materiałów do druku) skanery umożliwiają cyfryzację archiwów, konwersję dokumentacji z papieru oraz przenoszenie ilustracji do programów graficznych. Standardy takie jak TWAIN czy WIA pozwalają komputerom na komunikację ze skanerami niezależnie od producenta – to bardzo ułatwia życie. Często też spotyka się skanery z opcją OCR (rozpoznawania tekstu), gdzie można uzyskać edytowalny tekst z papierowego dokumentu. Moim zdaniem, trudno o bardziej praktyczne narzędzie w pracy biurowej czy przy tworzeniu cyfrowych archiwów – jest to absolutny must-have w środowisku, gdzie papier i komputer muszą iść w parze.

Pytanie 15

Odległość fotografowanego obiektu od obiektywu fotograficznego nazywana jest odległością

A. przedmiotową

B. hiperfokalną

C. ogniskową

D. obrazową

Ogniskowa to taki techniczny parametr obiektywu, który mówi o jego umiejętności łapania światła i robienia obrazów na matrycy lub filmie, ale nie ma to nic wspólnego z tym, jak daleko od aparatu jest obiekt. Można się w tym pogubić, myśląc, że to ogniskowa decyduje o odległości przedmiotowej, a to nie jest prawda. Ogniskowa wpływa na kąt widzenia i powiększenie, ale nie określa samej odległości przedmiotowej. Jak fotografujesz obiekty, ważne jest, żeby nie mylić tych dwóch pojęć, bo ogniskowa dotyczy tego, jak jest zbudowany obiektyw, a odległość przedmiotowa pokazuje, jak obiektyw działa z obiektami w kadrze. Tematy związane z odległością obrazową i hiperfokalną to już inna bajka. Odległość obrazowa to miejsce, w którym obraz powstaje na matrycy, a to zależy od ustawienia ostrości, a nie od odległości od obiektu. Hiperfokalna to coś innego, bo to mówi o maksymalnym zakresie, w którym wszystko w kadrze jest ostre, i to też nie ma nic wspólnego z odległością przedmiotową. Dlatego trzeba zrozumieć, że każdy z tych terminów ma swoje znaczenie i zastosowanie, a ich mieszanie może powodować problemy z robieniem zdjęć tak, jak byśmy chcieli.

Pytanie 16

Obrazy uzyskuje się poprzez naświetlenie obiektu promieniowaniem X w

A. rentgenografii

B. mikrografii

C. makrografii

D. spektrografii

Rentgenografia to technika obrazowania, która wykorzystuje promieniowanie X do uzyskiwania obrazów wnętrza obiektów lub ciał. W tej metodzie, promieniowanie X przenika przez obiekt i jest częściowo absorbowane, co prowadzi do powstania obrazu na detektorze. Rentgenografia ma szerokie zastosowanie w medycynie do diagnostyki chorób, jak również w przemyśle do inspekcji materiałów i struktur. Przykładem zastosowania rentgenografii medycznej jest wykonywanie zdjęć rentgenowskich w celu identyfikacji złamań kości lub wykrywania zmian patologicznych w tkankach. W przemyśle rentgenografia służy do wykrywania wad w materiałach, takich jak pęknięcia, wtrącenia czy korozja. Dzięki rozwojowi technologii cyfrowej, rentgenografia stała się bardziej precyzyjna i dostarcza lepszej jakości obrazów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w diagnostyce i inspekcji materiałowej.

Pytanie 17

Który z programów nie dysponuje funkcjonalnością do naprawy uszkodzonej, starej fotografii na papierze?

A. GIMP

B. Magix PhotoDesigner

C. Adobe Reader

D. Adobe Photoshop

Kiedy korzystasz z GIMP, Photoshopa czy Magix PhotoDesigner do naprawy starych zdjęć, można się łatwo pomylić, myśląc, że każde oprogramowanie graficzne działa podobnie. GIMP i Photoshop to naprawdę potężne narzędzia, które mają sporo opcji do edycji, jak usuwanie wad, łatanie czy retusz. GIMP ma na przykład warstwy, które pozwalają na dokładne edytowanie, bez psucia reszty zdjęcia. Photoshop ma mnóstwo filtrów, które pomogą poprawić jakość zdjęć, co jest super ważne, zwłaszcza przy starych, zniszczonych fotkach. Magix PhotoDesigner może nie być tak popularny, ale ma swoje narzędzia do edycji, które też mogą pomóc. Często ludzie myślą, że Adobe Reader, który jest głównie do przeglądania PDF-ów, ma takie same możliwości jak programy graficzne, a to błąd. Adobe Reader nie nadaje się do edycji obrazów. Brak zrozumienia, jak różne są te programy i ich funkcje, może prowadzić do marnowania czasu i frustracji. Wybierajcie mądrze programy do konkretnych zadań, bo to naprawdę ma znaczenie w pracy ze zdjęciami.

Pytanie 18

Jak nazywa się proces przetwarzania barwnego materiału negatywowego?

A. EP-2

B. RA-4

C. E-6

D. C-41

Odpowiedź C-41 jest prawidłowa, ponieważ oznacza standardową procedurę obróbki kolorowej materiału negatywowego w fotografii. Proces C-41 został wprowadzony przez Kodak w latach 70. XX wieku i stał się uniwersalnym standardem, używanym w laboratoriach na całym świecie do przetwarzania filmów negatywowych o kolorze. Obróbka C-41 polega na zastosowaniu trzech głównych kroków: rozwijania, bielenia i utrwalania. W praktyce, aby skutecznie zrealizować ten proces, laboratoria stosują precyzyjnie określone temperatury i czasy zanurzenia w kąpielach chemicznych. Na przykład, temperatura kąpieli deweloperskiej powinna wynosić około 38°C, co pozwala na uzyskanie optymalnych rezultatów. Proces C-41 jest kluczowy w fotografii komercyjnej i amatorskiej, ponieważ umożliwia uzyskanie szerokiej gamy kolorów i wysokiej jakości zdjęć. Dzięki temu, filmy rozwijane za pomocą tego procesu odznaczają się dużą stabilnością i długowiecznością, co jest istotne dla archiwizacji. Warto również zauważyć, że wiele nowoczesnych kamer analogowych oraz usługi fotograficzne wciąż korzystają z tego standardu, co czyni go nieodzownym elementem współczesnej fotografii.

Pytanie 19

Minimalna liczba zdjęć potrzebna do stworzenia panoramy sferycznej 360° wynosi

A. 4-6 zdjęć przy obiektywie standardowym

B. 20-24 zdjęcia przy teleobiektywie

C. 2-3 zdjęcia przy obiektywie szerokokątnym

D. 8-12 zdjęć przy obiektywie 15mm (kąt widzenia 110°)

Minimalna liczba zdjęć potrzebna do stworzenia panoramy sferycznej 360° wynosi 8-12 zdjęć przy obiektywie 15mm, co odpowiada kątowi widzenia wynoszącemu około 110°. Użycie obiektywu szerokokątnego, takiego jak 15mm, jest kluczowe, ponieważ pozwala na uchwycenie szerszego kadru przy mniejszej liczbie zdjęć. W praktyce, przy tworzeniu panoram sferycznych, fotografowie często łączą zdjęcia uzyskane z różnych kątów, co pozwala na uzyskanie jednolitego obrazu o dużym zakresie widzenia. Każde zdjęcie powinno mieć około 30% pokrycia z sąsiednimi, co zapewnia płynne łączenie w procesie postprodukcji. Dobre praktyki wskazują, że w przypadku zdjęć powyżej 12mm, liczba zdjęć wzrasta, co może prowadzić do strat w jakości, jeśli nie będzie odpowiednio zarządzane. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę na odpowiednie ustawienie statywu oraz poziomowanie aparatu, aby uniknąć zniekształceń. Wybór obiektywu i technika wykonania zdjęć mają kluczowe znaczenie dla ostatecznego efektu panoramy.

Pytanie 20

Na zdjęciu zastosowano kompozycję

A. centralną.

B. rytmiczną.

C. zamkniętą.

D. otwartą.

Odpowiedzi, które wskazują na kompozycje centralną, otwartą lub rytmiczną, nie oddają charakterystyki przedstawionej w analizowanym zdjęciu. Kompozycja centralna, choć może wydawać się atrakcyjnym rozwiązaniem, koncentruje się na umieszczaniu najważniejszych elementów w środku kadru. Taki sposób prezentacji często prowadzi do braku dynamiki i intencji w dziele, co jest sprzeczne z zamkniętą kompozycją, w której wszystkie elementy współpracują, tworząc spójną całość. Kompozycja otwarta natomiast, charakteryzuje się tym, że elementy znajdują się blisko krawędzi kadru lub wręcz wychodzą poza nie, co w przypadku analizowanego zdjęcia nie ma miejsca. Tego typu podejście może wprowadzać chaos i dezorientację, co jest sprzeczne z ideą zamkniętej kompozycji, która ma na celu skupienie uwagi widza. Również, kompozycja rytmiczna, opierająca się na powtarzalności elementów w obrazie, nie odzwierciedla specyfiki zamkniętej struktury, gdzie dąży się do harmonii i ograniczenia przestrzeni. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych niepoprawnych odpowiedzi obejmują zbyt szeroką interpretację pojęć lub niezrozumienie, jak różne typy kompozycji wpływają na percepcję widza. Zrozumienie zasad kompozycji i ich zastosowania w praktyce jest kluczowe dla osiągnięcia zamierzonego efektu wizualnego.

Pytanie 21

Efekt chromatic aberration (aberracja chromatyczna) na zdjęciach cyfrowych objawia się jako

A. zniekształcenie geometryczne obiektów na brzegach kadru

B. ogólne zmniejszenie ostrości całego obrazu

C. zwiększenie ziarnistości przy wysokich wartościach ISO

D. kolorowe obwódki wzdłuż kontrastowych krawędzi

Podczas analizy niepoprawnych odpowiedzi warto zwrócić uwagę na kilka istotnych kwestii. Zmniejszenie ostrości całego obrazu nie jest charakterystycznym objawem aberracji chromatycznej, lecz może wynikać z innych problemów, takich jak niewłaściwe ustawienia ostrości czy nieodpowiednie warunki oświetleniowe. Ostry obraz jest kluczowy dla atrakcyjności zdjęć, więc ważne jest, aby nie mylić aberracji z innymi czynnikami wpływającymi na ostrość. Zwiększenie ziarnistości przy wysokich wartościach ISO to zjawisko związane z szumem cyfrowym, a nie aberracją chromatyczną. Ziarno to efekt działania sensora w trudnych warunkach oświetleniowych, a jego redukcja jest kwestią odpowiedniej konfiguracji aparatu i zastosowania technik postprodukcji, a nie problemu z optyką. Zniekształcenie geometryczne obiektów na brzegach kadru w rzeczywistości dotyczy aberracji sferycznej lub komatycznej, które są różnymi zjawiskami od aberracji chromatycznej, a związane są z błędami w konstrukcji obiektywu. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwej interpretacji jakości obrazu oraz skutecznego korzystania z technik fotograficznych. W praktyce, aby uniknąć mylenia tych zjawisk, warto zainwestować czas w naukę o optyce i jej wpływie na fotografię.

Pytanie 22

Najnowsza technologia druku zdjęć digigraphy to

A. metoda tworzenia wydruków holograficznych na papierze fotograficznym

B. proces druku pigmentowego certyfikowany pod względem trwałości i wierności kolorów

C. cyfrowa imitacja procesu dageotypii z użyciem nowoczesnych materiałów

D. technika bezpośredniego druku na materiałach metalicznych

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego technologii druku i jej zastosowań. Na przykład, cyfrowa imitacja procesu dageotypii z użyciem nowoczesnych materiałów nie odzwierciedla istoty digigraphy. Dageotypia to jedna z najstarszych technik fotograficznych, która opiera się na chemicznym procesie wytwarzania obrazu, a nie na druku pigmentowym. Próba porównania tych dwóch metod przynosi mylne wnioski, ponieważ każda z nich ma swoje unikalne właściwości i zastosowania. Kolejna odpowiedź dotycząca tworzenia wydruków holograficznych na papierze fotograficznym również jest nieadekwatna, gdyż holografia jest zupełnie inną dziedziną, koncentrującą się na trójwymiarowym obrazie. Technika ta wymaga specjalistycznych narzędzi i nie odnosi się do standardów trwania i wierności kolorów, jak w przypadku digigraphy. Z kolei bezpośredni druk na materiałach metalicznych jest technologią, która może być używana w różnych branżach, ale nie ma związku z certyfikowanym procesem druku pigmentowego, który jest kluczowy dla digigraphy. Rozumienie tych różnic jest kluczowe, aby unikać błędnych interpretacji technologii druku oraz ich właściwości. Warto także podkreślić, że zrozumienie i zastosowanie odpowiednich standardów w druku jest niezbędne dla zapewnienia jakości oraz długowieczności wydruków, co jest priorytetem w branży fotograficznej i artystycznej.

Pytanie 23

Jaką rozdzielczość powinno mieć zeskanowane zdjęcie o wymiarach 10 × 15 cm, aby jego wydruk w rozdzielczości 300 dpi miał format 20 × 30 cm?

A. 150 spi

B. 300 spi

C. 600 spi

D. 1200 spi

Wybór niższej rozdzielczości skanowania, takiej jak 150 spi lub 300 spi, jest nieodpowiedni w kontekście uzyskania wysokiej jakości wydruku w formacie 20 × 30 cm. Przy skanowaniu zdjęcia w rozdzielczości 150 spi, na cal uzyskujemy zaledwie 150 punktów, co skutkuje niewystarczającą liczbą pikseli do uzyskania zadowalającej jakości wydruku. Obliczając liczbę pikseli dla wymaganego rozmiaru, otrzymujemy jedynie 1181 × 1772 pikseli, co zdecydowanie nie spełnia standardów jakości. Podobnie, skanowanie z rozdzielczością 300 spi także nie zagwarantuje odpowiedniej jakości dla dużych formatów. Tego rodzaju podejście do skanowania prowadzi do ryzyka utraty detalów w obrazach, co staje się szczególnie widoczne przy powiększeniach lub gdy obraz jest oglądany z bliska. W wielu sytuacjach, jak na przykład w przypadku reprodukcji dzieł sztuki czy archiwizacji rodzinnych zdjęć, jakość obrazu jest kluczowa i niewłaściwe podejście do rozdzielczości skanowania często kończy się niezadowoleniem z efektów. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć, iż wysokiej jakości skanowanie wymaga wyboru odpowiedniej rozdzielczości, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży, które zalecają skanowanie w co najmniej 600 spi dla uzyskania wyraźnych i szczegółowych obrazów.

Pytanie 24

Kompozycja w kształcie trójkąta jest kompozycją

A. zamkniętą

B. otwartą

C. diagonalną

D. skośną

Kompozycja po trójkącie jest definiowana jako kompozycja zamknięta, co oznacza, że jej kształt i struktura nie tylko są skończone, ale również tworzą spójną całość. Kompozycje zamknięte są często stosowane w architekturze i grafice, gdzie istotne jest, aby elementy składające się na daną kompozycję były ze sobą harmonijnie połączone, co zapewnia estetykę oraz funkcjonalność. Przykładem praktycznym może być projektowanie logo, w którym trójkąt jako forma geometryczna może symbolizować stabilność i dynamikę. W kontekście designu ważne jest, aby używać kompozycji zamkniętych, gdyż zapewniają one, że wzrok odbiorcy jest kierowany w obrębie całej formy, a nie poza nią. Warto również pamiętać, że w sztuce i projektowaniu graficznym kompozycje zamknięte są często preferowane w celu stworzenia spójnego przekazu wizualnego, co jest zgodne z zasadami dobrego projektowania, takimi jak zasada równowagi i harmonii.

Pytanie 25

Aby naświetlić próbki materiału wrażliwego na światło i ocenić jego światłoczułość, należy zastosować

A. sensytometr

B. pehametr

C. termostat

D. densytometr

Pehametr to narzędzie, które raczej się nie nadaje do pomiaru światłoczułości materiałów. On głównie sprawdza pH w roztworach, więc nie ma zbyt wiele wspólnego z tematem. To chyba największy problem w tym podejściu – pomieszanie różnych pojęć związanych z analizą. Densytometr też nie jest odpowiedni w tym przypadku, bo on mierzy gęstość optyczną, a nie to, jak materiały reagują na światło. Moim zdaniem, niektórzy mogą mylić te urządzenia i sądzić, że densytometr może ocenić czułość materiałów, ale to wcale nie jest jego rola. Z kolei termostat, który reguluje temperaturę, też nie ma nic wspólnego z badaniem światłoczułości. Wydaje mi się, że wiele z tych błędów wynika z nieporozumień dotyczących specyfiki badań nad materiałami, co prowadzi do złych wniosków. Dlatego warto naprawdę zrozumieć, jak te urządzenia działają i do czego się nadają.

Pytanie 26

Czujnik typu stacked CMOS w aparatach cyfrowych charakteryzuje się

A. warstwową budową z wbudowaną pamięcią i przetwornikiem A/C

B. zwiększoną odpornością na uszkodzenia mechaniczne

C. zwiększoną czułością na promieniowanie podczerwone

D. zmniejszonym zużyciem energii przy tych samych parametrach

Czujnik typu stacked CMOS, znany również jako czujnik z warstwową budową, jest zaawansowanym rozwiązaniem w technologii obrazowania cyfrowego. Charakteryzuje się tym, że na jednej płytce scalonej znajdują się różne warstwy funkcjonalne, takie jak wbudowana pamięć oraz przetwornik analogowo-cyfrowy (A/C). Taka konstrukcja pozwala na szybsze przetwarzanie sygnałów, co przekłada się na lepszą jakość obrazu oraz większą efektywność energetyczną. Przykładem zastosowania czujników CMOS z warstwową budową są nowoczesne aparaty fotograficzne oraz kamery w smartfonach, które wymagają wysokiej precyzji i szybkości działania. Warto zauważyć, że wbudowana pamięć umożliwia tym czujnikom gromadzenie danych bezpośrednio na chipie, co minimalizuje opóźnienia w przesyłaniu obrazu i zwiększa wydajność. W praktyce, oznacza to lepsze osiągi w trudnych warunkach oświetleniowych, co jest kluczowe dla profesjonalnych fotografów oraz operatorów filmowych, którzy często pracują w zmiennym oświetleniu.

Pytanie 27

Jakie urządzenie powinno się zastosować do konwersji obrazów analogowych na formę cyfrową?

A. Skanera

B. Drukarki

C. Kopiarki

D. Powiększalnika

Skaner jest urządzeniem, które służy do konwersji obrazów analogowych, takich jak fotografie czy dokumenty, na postać cyfrową. Proces ten polega na skanowaniu obrazu przy użyciu optycznego mechanizmu, który rejestruje szczegóły obrazu na matrycy CCD lub CIS. Skanery są powszechnie wykorzystywane w biurach, archiwach oraz przez profesjonalnych fotografów, którzy chcą zachować swoje prace w formacie cyfrowym. Dobre praktyki branżowe zalecają stosowanie skanerów o wysokiej rozdzielczości, aby uzyskać jak najwięcej szczegółów podczas digitalizacji. Na przykład, skanowanie zdjęć w rozdzielczości 300 dpi (punktów na cal) lub wyższej pozwala na zachowanie detali, które mogą być istotne w dalszym etapie edycji lub archiwizacji. Skanery mogą także zawierać funkcje automatycznego rozpoznawania tekstu (OCR), co dodatkowo ułatwia przetwarzanie dokumentów. Przy wyborze skanera warto zwrócić uwagę na jego funkcjonalność, szybkość działania oraz wsparcie dla różnych formatów plików cyfrowych.

Pytanie 28

Jakie główne zalety ma technika fotografowania w formacie RAW?

A. większa elastyczność w postprodukcji i lepsze zachowanie szczegółów

B. brak konieczności obróbki zdjęć i lepsze odwzorowanie kolorów

C. mniejszy rozmiar plików i automatyczna korekcja kolorów

D. szybszy zapis na karcie pamięci i automatyczna korekcja perspektywy

Fotografowanie w formacie RAW jest jedną z najważniejszych technik w nowoczesnej fotografii, szczególnie dla profesjonalistów. Główna zaleta tego formatu to większa elastyczność w postprodukcji. Pliki RAW przechowują znacznie więcej informacji o obrazie niż standardowe formaty, takie jak JPEG. Dzięki temu, możemy w procesie edycji znacząco zmieniać parametry, takie jak ekspozycja, balans bieli czy kontrast, bez utraty jakości zdjęcia. Na przykład, jeśli zdjęcie jest nieco niedoświetlone, można je znacznie rozjaśnić, a detale, które normalnie by się zgubiły, mogą być uratowane. Inną istotną zaletą jest lepsze zachowanie szczegółów w światłach i cieniach. Kiedy fotografujemy w RAW, szczególnie w trudnych warunkach oświetleniowych, mamy większą szansę na uzyskanie zdjęć, które zachowują detale zarówno w jasnych, jak i ciemnych partiach. Standardy branżowe, takie jak Adobe RGB czy sRGB, również lepiej odwzorowują kolorystykę w formacie RAW, co pozwala na tworzenie bardziej realistycznych i ekspresyjnych fotografii. Umożliwia to artystom pełniejsze wyrażanie swojej wizji i kreatywności w postprodukcji.

Pytanie 29

Który z elementów aparatu fotograficznego pozwala na odsłonięcie, a następnie ponowne zasłonięcie materiału światłoczułego lub przetwornika optoelektronicznego w celu uzyskania odpowiedniej ekspozycji?

A. Migawka

B. Przesłona

C. Matówka

D. Samowyzwalacz

Matówka, przesłona i samowyzwalacz to elementy, które pełnią inne funkcje w aparacie fotograficznym, co może prowadzić do pewnych nieporozumień. Matówka to element, który umożliwia ustawienie ostrości i podgląd kompozycji przed wykonaniem zdjęcia. Działa jako akcesorium optyczne, które wspomaga fotografów w precyzyjnym ustawieniu kadru, ale nie ma nic wspólnego z kontrolowaniem czasu ekspozycji. Przesłona, z kolei, to mechanizm regulujący ilość światła, które wpada do aparatu, ale działa równolegle z migawką, a nie zamiast niej. Przesłona wpływa również na głębię ostrości, co jest kluczowym aspektem w fotografii, jednak nie ma ona wpływu na czas, przez jaki matryca jest odsłonięta. Samowyzwalacz to funkcjonalność, która pozwala na automatyczne wykonanie zdjęcia po zadanym czasie, co jest przydatne dla fotografów chcących uchwycić siebie lub uniknąć drgań aparatu przy naciśnięciu spustu migawki, ale również nie ma związku z procesem ekspozycji. Warto zrozumieć te różnice, aby lepiej zarządzać parametrami podczas robienia zdjęć, co jest podstawą efektywnej fotografii.

Pytanie 30

Wskaż elementy dodatkowe do lamp studyjnych, które nie są przeznaczone do rozpraszania światła?

A. Plaster miodu

B. Soft Box

C. Parasol

D. Strumiennica

Strumiennica to akcesorium, które skupia światło, zamiast je rozpraszać. Jej konstrukcja umożliwia skierowanie promieni świetlnych w określonym kierunku, co pozwala na uzyskanie intensywnego i precyzyjnego oświetlenia. W praktyce strumiennice są często wykorzystywane w studiach fotograficznych oraz podczas produkcji filmowej, gdzie kluczowe jest kontrolowanie źródła światła. Dzięki nim można uzyskać efekty takie jak mocne podkreślenie detali lub stworzenie głębokiego cienia, co jest ważne przy pracy nad kompozycją obrazu. Warto zauważyć, że stosowanie strumiennic jest zgodne z zasadami dobrego oświetlenia, ponieważ pozwala na efektywne wykorzystanie energii świetlnej oraz osiągnięcie zamierzonych efektów artystycznych. W kontekście standardów branżowych, strumiennice często znajdują się w zestawach profesjonalnych lamp studyjnych, co świadczy o ich dużym znaczeniu w pracy z oświetleniem.

Pytanie 31

Format zapisu obrazu, który bezpośrednio rejestruje dane z matrycy światłoczułej cyfrowego aparatu, to?

A. PNG

B. TIFF

C. RAW

D. JPG

Odpowiedź RAW jest poprawna, ponieważ format ten stanowi bezpośredni zapis danych z matrycy światłoczułej aparatu fotograficznego, co oznacza, że zachowuje wszystkie informacje w oryginalnej postaci. Pliki RAW oferują znacznie większą elastyczność w obróbce zdjęć w porównaniu do innych formatów, takich jak JPG czy PNG. Przykładowo, fotografowie korzystający z formatów RAW mają możliwość znacznego dostosowania ekspozycji, balansu bieli i kolorów bez utraty jakości obrazu. W praktyce użycie formatu RAW jest standardem w profesjonalnej fotografii, ponieważ umożliwia uzyskanie lepszej jakości zdjęć, co jest szczególnie ważne w sytuacjach wymagających wysokiej precyzji, jak fotografia krajobrazowa czy portretowa. Dodatkowo, format RAW nie kompresuje danych, co oznacza, że zdjęcia są przechowywane w pełnej rozdzielczości, co jest kluczowe przy dalszej edycji. Warto również zauważyć, że różne aparaty mogą używać różnych specyfikacji dla plików RAW, co wiąże się z różnorodnością formatów, takich jak CR2, NEF czy ARW, ale wszystkie one mają na celu zachowanie maksymalnej ilości danych z matrycy.

Pytanie 32

Jeśli cień fotografowanego obiektu widoczny jest w przestrzeni przedmiotowej przed obiektem, oznacza to, że zastosowano oświetlenie

A. boczne.

B. górne.

C. przednie.

D. tylne.

Odpowiedź jest trafiona, bo oświetlenie tylne (czyli tzw. światło z tyłu) powoduje, że cień obiektu w fotografii układa się przed nim – czyli na stronie fotografowanego obiektu bliższej aparatu. To sytuacja, którą bardzo często spotyka się w fotografii studyjnej czy produktowej, zwłaszcza gdy chce się wyodrębnić sylwetkę, uzyskać efekt konturu albo podkreślić kształt. Moim zdaniem to jedna z najbardziej kreatywnych technik – pozwala wydobyć detale, które w klasycznym, frontalnym świetle są całkiem płaskie. Fotografowie często nazywają to efektem halo lub backlight. W praktyce taki typ oświetlenia jest polecany na przykład przy zdjęciach szkła, przezroczystych materiałów lub nawet do uzyskania efektownej poświaty wokół włosów modela. Trzeba tylko uważać, by światło nie świeciło prosto w obiektyw, bo wtedy łatwo o flarę. W codziennej pracy zawodowej to wręcz podstawowy trik, który daje zdjęciom charakter i głębię – zwłaszcza w reklamie czy packshotach. Przy okazji – dobrze pamiętać, że światło tylne komplikuje pomiar ekspozycji, więc warto stosować blendy albo kontrolować światłomierz. Takie ustawienie lampy nie tylko daje cień w przestrzeni przedmiotowej, ale i podnosi walory artystyczne zdjęcia – naprawdę warto to ćwiczyć.

Pytanie 33

Najnowszy standard kart pamięci CFexpress Type B oferuje maksymalną prędkość transferu do

A. 300 MB/s

B. 2000 MB/s

C. 800 MB/s

D. 5000 MB/s

CFexpress Type B to nowoczesny standard kart pamięci, który znacząco poprawia wydajność transferu danych. Oferuje maksymalną prędkość transferu do 2000 MB/s, co czyni go idealnym rozwiązaniem dla profesjonalistów pracujących z dużymi plikami, takimi jak zdjęcia w wysokiej rozdzielczości czy filmy 4K i 8K. Dzięki tej prędkości, użytkownicy mogą szybko przesyłać dane z karty do komputera lub bezpośrednio do oprogramowania do edycji, co znacznie przyspiesza proces pracy. Karty CFexpress Type B są szczególnie popularne w branży filmowej oraz fotograficznej, gdzie szybkość i niezawodność są kluczowe. Warto również zwrócić uwagę, że standard ten wspiera protokoły NVMe, co dodatkowo zwiększa jego efektywność. Kiedy porównamy to z wcześniejszymi standardami, takimi jak CompactFlash czy SD, różnice w prędkości są znaczące, co czyni CFexpress Type B przyszłością w dziedzinie kart pamięci.

Pytanie 34

W celu zachowania etapów tworzenia obrazu oraz możliwości bezpośredniej edycji jego elementów należy do zapisania obrazu cyfrowego wybrać format

A. CDR

B. PSD

C. JPEG

D. DjVu

Format PSD, czyli Photoshop Document, został stworzony właśnie z myślą o zachowaniu pełnej struktury projektu graficznego. W praktyce to oznacza, że zapisując obraz w PSD, masz dostęp do wszystkich warstw, masek, efektów, przezroczystości i wszelkich ustawień użytych podczas tworzenia grafiki. Tego typu pliki są wręcz fundamentem pracy w profesjonalnych studiach graficznych czy drukarniach, bo pozwalają wrócić do projektu w dowolnej chwili i bez problemu zmodyfikować każdy element osobno. Z mojego doświadczenia, gdy klient po tygodniu wraca z prośbą o podmianę tekstu lub drobną korektę koloru, tylko plik PSD zapewnia komfort i bezpieczeństwo takich edycji bez ryzyka utraty jakości czy przypadkowego zniszczenia kompozycji. Co ciekawe, PSD jest szeroko obsługiwany nie tylko przez programy firmy Adobe, ale także przez sporo alternatywnych aplikacji graficznych, co czyni ten format bardzo uniwersalnym w branży. Jeśli na poważnie myślisz o pracy z obrazami bitmapowymi, to trzymanie oryginału właśnie w PSD jest taką trochę niepisaną zasadą – zawsze zostawia się sobie furtkę do zmian, bo życie grafików potrafi być nieprzewidywalne. Oczywiście dopiero na sam koniec, gdy jesteś pewien efektu, eksportujesz gotowe pliki np. do JPEG czy PNG, bo one są przeznaczone już tylko do prezentacji czy publikacji, a nie dalszej obróbki.

Pytanie 35

W trakcie robienia portretowych zdjęć w plenerze w słoneczne południe, aby zmiękczyć światło, należy zastosować

A. ekran odbijający

B. blendę srebrną

C. blendę złotą

D. ekran dyfuzyjny

Ekran dyfuzyjny to doskonałe narzędzie do zmiękczania ostrych cieni, które mogą powstawać podczas fotografowania w pełnym słońcu. W praktyce, stosując ekran dyfuzyjny, można uzyskać bardziej naturalne i zrównoważone oświetlenie portretu, co jest szczególnie ważne w fotografii plenerowej. Dyfuzor rozprasza światło, co redukuje kontrast i sprawia, że skóra modela wydaje się bardziej gładka oraz mniej błyszcząca. W standardowych ustawieniach fotograficznych, takich jak wykonywanie zdjęć w południe, użycie dyfuzora pozwala na uzyskanie efektu „złotej godziny” nawet w trudnych warunkach oświetleniowych. Przykładowo, umieszczając dyfuzor między modelem a źródłem światła, można w prosty sposób zmiękczyć intensywne promienie słoneczne, co skutkuje bardziej estetycznym odwzorowaniem detali na twarzy oraz minimalizuje niepożądane cienie. Warto również pamiętać, że dyfuzory są dostępne w różnych rozmiarach i materiałach, co pozwala na ich elastyczne wykorzystanie w zależności od potrzeb sesji zdjęciowej oraz efektów, jakie chcemy osiągnąć.

Pytanie 36

W aparatach cyfrowych pomiar natężenia światła obejmujący 2÷5% powierzchni w centrum kadru określany jest jako pomiar

A. punktowy.

B. matrycowy.

C. wielopunktowy.

D. centralnie ważony.

Warto zatrzymać się na chwilę i przeanalizować poszczególne tryby pomiaru światła, bo łatwo się tu pomylić – te pojęcia często są mylone nawet przez bardziej doświadczonych fotografów. Matrycowy pomiar światła, nazywany też wielosegmentowym, polega na analizie niemal całej powierzchni kadru – aparat dzieli obraz na wiele stref, z których każda jest osobno analizowana. Dzięki temu uzyskujemy zbalansowaną ekspozycję całego zdjęcia, co sprawdza się przy fotografii krajobrazowej czy ogólnych ujęciach, gdzie nie chcemy, by pojedynczy obiekt dominował pomiar. Wielopunktowy pomiar może sugerować mierzenie światła z kilku wybranych miejsc na raz, ale w praktyce taki tryb występuje rzadko w amatorskich aparatach i nie jest tożsamy z pomiarem punktowym – tutaj aparat sumuje odczyty z różnych fragmentów kadru, co powoduje, że ekspozycja również jest uśredniona. Centralnie ważony natomiast to jeden z popularniejszych trybów – światłomierz bierze pod uwagę całą scenę, ale największą wagę przypisuje środkowi kadru (ok. 60-80% powierzchni), co jest kompromisem między pomiarem matrycowym a punktowym. To rozwiązanie stosuje się np. w fotografii portretowej, ale nie sprawdzi się tam, gdzie zależy nam na pomiarze światła z bardzo konkretnego, małego obszaru. Częsty błąd polega na uznaniu, że skoro pomiar centralnie ważony ‘koncentruje się’ na środku, to znaczy, że jest punktowy – w rzeczywistości jednak obejmuje znacznie szersze pole. Moim zdaniem dobrze jest raz na zawsze zapamiętać, że tylko pomiar punktowy obejmuje tak mały fragment jak 2–5% powierzchni kadru i jest to funkcja stworzona do bardzo wymagających sytuacji fotograficznych. Pozostałe tryby nadają się bardziej do typowych, mniej skomplikowanych scen.

Pytanie 37

Błąd obrazu, którego nie można skorygować w trakcie edycji cyfrowej, to błąd

A. kadru

B. ostrości

C. perspektywy

D. balansu bieli

Każda z pozostałych odpowiedzi sugeruje błędy, które są w rzeczywistości możliwe do skorygowania podczas obróbki cyfrowej. W przypadku błędu kadrowania, możemy łatwo przyciąć obraz, aby uzyskać lepszą kompozycję. Programy graficzne, takie jak Adobe Photoshop czy Lightroom, oferują narzędzia do precyzyjnego przycinania i zmiany kadru, co pozwala na dostosowanie zdjęcia do zamierzonych efektów wizualnych. Błąd balansu bieli również można skutecznie skorygować, stosując odpowiednie filtry kolorów lub narzędzia do edycji kolorów, które umożliwiają dostosowanie temperatury barwowej obrazu do warunków oświetleniowych, w jakich zostało zrobione zdjęcie. Użytkownicy powinni być świadomi, jak różne oświetlenie wpływa na kolory i jak można to poprawić w postprodukcji. Z kolei błędna perspektywa, na przykład wynikająca z niewłaściwego kąt ustawienia aparatu, także może zostać skorygowana. Wiele programów do edycji zdjęć oferuje funkcję prostowania linii horyzontu oraz narzędzia do transformacji, które pozwalają na zmianę kąta i zniekształcenia perspektywy. Pomimo że każde z tych błędów można naprawić, kluczowe jest zrozumienie, że najlepsze rezultaty osiąga się poprzez odpowiednie przygotowanie i staranne planowanie przed wykonaniem zdjęcia. Właściwe przygotowanie sprzętu oraz technik fotograficznych jest kluczowe dla uzyskania optymalnej jakości obrazu.

Pytanie 38

Prawidłowa ekspozycja podczas wykonywania zdjęcia krajobrazu określona jest następująco: czas naświetlania 1/125 s, liczba przysłony f/5,6. Dla zwiększenia głębi ostrości i zachowania takiej samej ilości światła padającego na matrycę należy ustawić parametry naświetlania:

A. 1/125 s; f/22

B. 1/30 s; f/11

C. 1/30 s; f/16

D. 1/125 s; f/16

Sprawa doboru parametrów ekspozycji w fotografii krajobrazowej to nie tylko suche liczby, ale przede wszystkim zrozumienie, jak działa zależność między czasem naświetlania a przysłoną. Częstym błędem jest myślenie, że wystarczy po prostu zamknąć przysłonę bez korekty czasu – niestety, to prowadzi do niedoświetlenia zdjęcia. Na przykład ustawienie 1/125 s przy f/16 czy f/22 to zdecydowanie za krótki czas jak na tak mocno domkniętą przysłonę, przez co do matrycy trafi zbyt mało światła i zdjęcie wyjdzie ciemne. Z kolei f/16 przy czasie 1/30 s, choć wydłuża ekspozycję, to już przesada - domykasz przysłonę aż o trzy działki i musiałbyś jeszcze mocniej wydłużyć czas albo podnieść ISO, żeby nie stracić szczegółów w cieniach. Fotografowie często popadają w pułapkę myślenia, że największa możliwa przysłona da zawsze najlepszy efekt – tymczasem w praktyce przesadne domknięcie powoduje dyfrakcję i spadek ostrości, a wydłużanie czasu bez statywu skutkuje poruszeniem zdjęcia. W krajobrazie najczęściej stosuje się przysłony w okolicach f/8-f/11, bo to kompromis między głębią ostrości a jakością obrazu. Dobrą praktyką jest też sprawdzanie histogramu i ogólnej jasności zdjęcia, a nie opieranie się tylko na jednym parametrze. Warto, moim zdaniem, uczyć się świadomie patrzeć na wzajemne zależności ustawień i nie popadać w rutynę. To zdecydowanie oszczędza czas i nerwy na etapie obróbki.

Pytanie 39

Największy stopień rozmycia tła uzyska się dla obiektywu o ogniskowej

A. 35 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/5,6

B. 50 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/4

C. 105 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/2

D. 20 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/8

Dobry wybór! Przy ogniskowej 105 mm i przysłonie f/2 faktycznie uzyskasz największy stopień rozmycia tła, czyli tzw. bokeh. Im dłuższa ogniskowa (czyli im bardziej „zoomujesz”), tym mocniej tło zostaje ściśnięte i rozmyte względem fotografowanego obiektu. Przy szeroko otwartej przysłonie (f/2 to naprawdę jasny obiektyw!) głębia ostrości jest bardzo płytka, przez co tylko niewielka część kadru jest ostra, a cała reszta ładnie się rozmywa. To właśnie kombinacja dużej ogniskowej i niskiej wartości przysłony pozwala uzyskać efekt, który jest pożądany w portrecie, czy w fotografii produktowej. Nawiasem mówiąc, takie rozwiązania są szeroko stosowane przez zawodowców — praktycznie każdy fotograf pracujący na eventach czy sesjach portretowych sięga po jasne teleobiektywy. Warto zapamiętać, że na głębię ostrości wpływają aż trzy czynniki: ogniskowa, wielkość otworu przysłony i odległość od fotografowanego obiektu. W tym pytaniu, wszystkie te elementy zagrały na korzyść właśnie tej opcji. Moim zdaniem to absolutna podstawa w rozumieniu, jak panować nad tłem na zdjęciu — przydaje się nawet podczas zwykłych zdjęć rodzinnych, nie tylko tych „artystycznych”.

Pytanie 40

Jak nazywa się obraz, który powstaje po ekspozycji na światło materiału światłoczułego, lecz nie został jeszcze wywołany?

A. negatywny

B. utajony

C. pozytywny

D. iluzoryczny

Wybór odpowiedzi pozytywowy, pozorny lub negatywowy wskazuje na nieporozumienie związane z terminologią stosowaną w fotografii oraz procesami chemicznymi, które zachodzą w materiałach światłoczułych. Obraz pozytywowy odnosi się do obrazu, który przedstawia rzeczywiste kolory i jasności sceny w sposób bezpośredni. W kontekście naświetlenia materiału światłoczułego, nie może on być opisany jako pozytywowy, dopóki nie zostanie wywołany, co prowadzi do błędnych wniosków o naturze utajonego obrazu. Z kolei termin obraz pozorny jest używany w optyce i oznacza obraz, który nie jest rzeczywisty i nie można go zarejestrować na materiale światłoczułym. Tak więc, odpowiedź ta również jest nieadekwatna w kontekście pytania. Dodatkowo, obraz negatywowy jest pojęciem związanym z techniką wywoływania filmów, w której jasne obszary zdjęcia stają się ciemne, a ciemne obszary jaśnieją. Obraz utajony jest natomiast wstępnym etapem, który nie jest ani pozytywy, ani negatywem i wymaga dalszych procesów, aby stać się widocznym. Typowym błędem jest mylenie tych terminów i pomijanie kluczowych etapów w tworzeniu obrazu fotograficznego, co może prowadzić do braku zrozumienia technologii obrazowania oraz procesów wywoływania, które są fundamentalnymi elementami w pracy każdego fotografa czy technika obrazowania.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej