Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 10:17
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 10:48

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką minimalną wartość rozdzielczości powinno mieć skanowanie oryginału w formacie 4 x 6 cali, aby uzyskać cyfrowy plik o rozdzielczości 1200 x 1800 pikseli?

A. 250 ppi

B. 350 ppi

C. 300 ppi

D. 200 ppi

Odpowiedź 300 ppi (pikseli na cal) jest prawidłowa, ponieważ przy tej wartości rozdzielczości uzyskujemy dokładnie 1200 x 1800 pikseli z oryginału o wymiarach 4 x 6 cali. Aby obliczyć wymaganą rozdzielczość, należy pomnożyć wymiary w calach przez liczbę pikseli na cal. Dla szerokości: 4 cale x 300 ppi = 1200 pikseli, a dla wysokości: 6 cali x 300 ppi = 1800 pikseli. Używanie 300 ppi jest standardem w branży fotograficznej i graficznej, zapewniając wysoką jakość obrazu, która jest odpowiednia do druku. Przykładem zastosowania tej rozdzielczości jest przygotowywanie materiałów promocyjnych lub albumów fotograficznych, gdzie jakość obrazu odgrywa kluczową rolę. Warto również zwrócić uwagę, że wyższa rozdzielczość, jak np. 600 ppi, nie zawsze jest konieczna, a może prowadzić do zwiększenia rozmiaru pliku bez zauważalnej poprawy jakości w druku.

Pytanie 2

Metoda przechowywania zdjęć w archiwum z zachowaniem standardu 3-2-1 oznacza

A. posiadanie 3 kopii danych, na 2 różnych nośnikach, z czego 1 poza miejscem pracy

B. zastosowanie 3 formatów plików, 2 różnych nośników i 1 systemu katalogowania

C. kompresję danych do 3 formatów, z 2 kopiami zapasowymi i 1 wersją roboczą

D. przechowywanie przez 3 lata, w 2 kopiach, z 1 aktualizacją rocznie

Metoda 3-2-1 to uznawany w branży standard do przechowywania danych, który zapewnia bezpieczeństwo i dostępność informacji. Oznacza ona posiadanie trzech kopii danych, z których dwie znajdują się na różnych nośnikach, a jedna z nich jest przechowywana w innym miejscu niż główny system. Taki układ minimalizuje ryzyko utraty danych w przypadku awarii jednego z nośników lub lokalizacji. Na przykład, jeżeli przechowujemy zdjęcia na dysku twardym komputera, warto również zainwestować w zewnętrzny dysk lub chmurę, aby mieć drugą kopię. Dodatkowo, trzecia kopia w innej lokalizacji, jak biuro czy dom, może być kluczowa w przypadku kradzieży lub zniszczenia. Standard 3-2-1 jest szeroko stosowany w różnych branżach, jako najlepsza praktyka w zarządzaniu danymi. Warto również pamiętać o regularnych testach kopii zapasowych, aby upewnić się, że można je szybko przywrócić w razie potrzeby.

Pytanie 3

Aby poprawić ostrość detali obrazu w programie Adobe Photoshop, jakie polecenie należy wybrać?

A. Filtr> Stylizacja/Błyszczące krawędzie

B. Filtr>Wyostrzanie>Maska warstwy

C. Filtr> Artystyczne/Posteryzacja krawędzi

D. Filtr>Wyostrzanie>Maska wyostrzająca

Odpowiedź 'Filtr>Wyostrzanie>Maska wyostrzająca' jest poprawna, ponieważ jest to jedno z najskuteczniejszych narzędzi w Adobe Photoshop do wyostrzania detali obrazu. Maska wyostrzająca działa na zasadzie podkreślenia krawędzi poprzez zwiększenie kontrastu w miejscach, gdzie zachodzi zmiana kolorów, co pozwala na wydobycie szczegółów, które mogą być zamazane lub nieostre. Jest to technika szeroko stosowana w edycji zdjęć, zwłaszcza gdy przygotowujemy obrazy do druku lub publikacji internetowej, gdzie ostrość jest kluczowa. Przykładem zastosowania może być poprawa wyrazistości portretów, gdzie istotne jest uwydatnienie oczu i detali na skórze, co nadaje zdjęciu profesjonalny wygląd. W branży fotograficznej i graficznej, stosowanie maski wyostrzającej zgodnie z najlepszymi praktykami, takimi jak praca na kopii oryginalnego obrazu, pozwala na nieniszczące edytowanie zdjęć, co jest standardem w profesjonalnym workflow.

Pytanie 4

Prawidłowa kolejność etapów w procesie obróbki chemicznej czarno-białego materiału negatywowego to

A. utrwalanie, wywoływanie, przerywanie, płukanie

B. przerywanie, wywoływanie, utrwalanie, płukanie

C. wywoływanie, przerywanie, utrwalanie, płukanie

D. wywoływanie, utrwalanie, przerywanie, płukanie

Analizując inne proponowane odpowiedzi, można zauważyć, że każda z nich zawiera istotne błędy merytoryczne, które mogą prowadzić do nieodpowiednich wyników w procesie obróbki chemicznej. Przykładowo, utrwalanie zaraz po wywoływaniu bez zastosowania przerywania może skutkować zbyt intensywnym rozwinięciem obrazu, co z kolei prowadzi do jego zniekształcenia. Utrwalacz działa na materiał światłoczuły, stabilizując obraz, ale wymaga wcześniejszego zatrzymania reakcji wywoływania, aby nie zaszkodzić detalom. Kolejną nieprawidłowością jest przerywanie przed wywoływaniem – nie ma sensu zatrzymywać reakcji, jeśli obraz jeszcze nie został ujawniony. To błędne podejście prowadzi do błędnych wniosków o możliwości uzyskania jakiegokolwiek obrazowania. Z perspektywy praktycznej, wszystkie te etapy są ze sobą w ścisłej relacji, a kolejność ich wykonywania jest ściśle związana z osiągnięciem pożądanych efektów. Niewłaściwe przeprowadzenie choćby jednego z tych etapów może doprowadzić do nieczytelnych lub całkowicie zniszczonych negatywów. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć, że nie tylko same chemikalia, ale również kolejność ich użycia ma kluczowe znaczenie w procesie obróbki materiałów fotograficznych.

Pytanie 5

Które narzędzie programu Adobe Photoshop służy do uzupełnienia brakujących elementów w procesie rekonstrukcji zniszczonych obrazów?

A. Stempel.

B. Różdżka.

C. Lasso.

D. Gąbka.

Stempel to jedno z najważniejszych narzędzi, jeśli chodzi o rekonstrukcję zniszczonych lub brakujących fragmentów obrazu w Photoshopie. Moim zdaniem to w zasadzie standard, jeśli ktoś chce naprawiać stare fotografie czy usuwać niechciane elementy. Działa na zasadzie klonowania wybranego fragmentu obrazu na inny obszar – czyli kopiujesz piksele z czystego miejsca i "przykrywasz" nimi uszkodzenia albo puste plamy. Praktycznie w każdej pracy retuszerskiej, w branży graficznej, stempel jest podstawowym narzędziem, bo daje precyzję i kontrolę. Ludzie często łączą go z narzędziami typu pędzel korygujący albo łatka, ale moim zdaniem bez stemple dalej nie da rady zrobić porządnej rekonstrukcji, szczególnie w trudnych miejscach, gdzie musisz zachować oryginalną fakturę czy przejścia tonalne. Warto pamiętać, że dobrym zwyczajem jest pracować na nowej warstwie i regularnie zmieniać źródło klonowania, żeby efekt był jak najbardziej naturalny. Branżowe standardy mówią nawet, żeby nie przesadzić z powtarzalnością wzorów, bo oko szybko wychwytuje nienaturalne duplikaty. Stempel daje ogromną elastyczność i to od użytkownika zależy, jak subtelny i realistyczny będzie końcowy efekt.

Pytanie 6

Który format zapisu zdjęcia należy wybrać, aby przeprowadzić jego bezstratną kompresję?

A. CDR

B. TIFF

C. JPEG

D. AI

Format TIFF jest wybierany wszędzie tam, gdzie zależy nam na zachowaniu pełnej jakości zdjęcia, ponieważ umożliwia bezstratną kompresję. To nie jest jakiś niszowy standard — w fotografii profesjonalnej, wydawnictwach czy wszelkich zastosowaniach archiwalnych TIFF od lat jest praktycznie synonimem solidności. Dość powiedzieć, że nawet wysokiej klasy skanery czy aparaty studyjne domyślnie pozwalają zapisywać obrazy jako TIFF właśnie po to, by nie zgubić ani jednego detalu. Kompresja bezstratna, taka jak LZW stosowana w TIFF, oznacza, że po rozpakowaniu pliku otrzymujesz piksel w piksel to, co było na oryginalnym zdjęciu — żadnych artefaktów, utraty kolorów czy dziwnych zniekształceń. Moim zdaniem, jeśli planujesz późniejszą edycję, druk w dużej rozdzielczości albo po prostu potrzebujesz archiwizować wartościowe materiały, warto postawić właśnie na TIFF. W branży DTP czy przy digitalizacji dokumentów to jest dosłownie standardowa praktyka. Oczywiście pliki są większe niż JPEG, ale tu chodzi o zachowanie jakości, a nie o oszczędność miejsca na dysku. Ciekawostka: TIFF świetnie dogaduje się z różnymi przestrzeniami barwnymi, na przykład CMYK, co jest kluczowe przy pracach drukarskich. JPEG takiego komfortu nie daje. Gdy liczy się jakość i bezpieczeństwo danych — TIFF to zdecydowanie właściwy wybór.

Pytanie 7

Jakie narzędzie w oprogramowaniu graficznym pozwala na wybranie obiektu na grafice?

A. Przeciąganie.

B. Kroplomierz.

C. Pióro.

D. Ramka.

Kadrowanie to technika, której celem jest przycięcie obrazu w celu zmiany jego rozmiaru lub kadru. Choć kadrowanie może pomóc w skupieniu uwagi na danym obiekcie, nie umożliwia precyzyjnego zaznaczania i edytowania elementów wewnątrz obrazu. Użytkownicy często mylą funkcję kadrowania z zaznaczaniem, co prowadzi do nieporozumień dotyczących możliwości edycyjnych narzędzi graficznych. Z kolei kroplomierz służy do wyboru koloru z obrazu, co ma zastosowanie przy dopasowywaniu kolorów lub tworzeniu palet, ale również nie wspiera zaznaczenia obiektów. Zastosowanie tego narzędzia może prowadzić do błędnych założeń o jego funkcjonalności. Narzędzie przesunięcia, mimo że pozwala na przenoszenie wybranych obiektów, nie oferuje opcji ich zaznaczania w sposób, który byłby potrzebny w przypadku bardziej złożonych projektów. Typowe błędy myślowe w tym kontekście to zakładanie, że każde narzędzie, które wpływa na wygląd lub położenie obiektów, może również zaznaczać te obiekty. Kluczowe w zrozumieniu działania narzędzi graficznych jest przyjęcie, że każde z nich ma swoją specyfikę i zastosowanie, które trzeba rozpoznać, aby efektywnie pracować nad projektami graficznymi.

Pytanie 8

Jaka technika pozwala na uzyskanie jak najbardziej zbliżonych do rzeczywistości kolorów w fotografii produktowej?

A. zastosowanie techniki HDR i zwiększonego nasycenia kolorów

B. wykonanie zdjęć w trybie monochromatycznym i późniejsze kolorowanie

C. użycie filtrów polaryzacyjnych i światła ciągłego

D. fotografowanie z kartą wzorcową kolorów i kalibracja w postprodukcji

Fotografowanie z kartą wzorcową kolorów oraz kalibracja w postprodukcji to kluczowy proces w osiąganiu realistycznych i dokładnych kolorów w fotografii produktowej. Karta wzorcowa, zazwyczaj zawierająca różne odcienie kolorów, pozwala na uchwycenie i późniejszą korekcję kolorów w programach graficznych. Dzięki temu, można precyzyjnie zidentyfikować różnice między rzeczywistymi barwami a tymi, które zostały uchwycone przez aparat. Postprodukcja, w której wykorzystuje się oprogramowanie do edycji zdjęć, jest niezbędna do dostosowania kolorów, aby były zgodne z rzeczywistością, co jest szczególnie istotne w marketingu produktów. W praktyce, odpowiednie ustawienie balansu bieli oraz zastosowanie profili kolorów w programach jak Adobe Lightroom czy Photoshop, umożliwia uzyskanie efektów, które są bardziej przyjazne dla oka i bardziej wiarygodne dla potencjalnych klientów. Dlatego technika ta jest niezwykle cenna w branży fotografii komercyjnej, gdzie dokładność kolorów ma kluczowe znaczenie dla sprzedaży.

Pytanie 9

Aby pozbyć się smug z powierzchni filtra zamontowanego na obiektywie, należy zastosować

A. chusteczki bawełnianej

B. chusteczki papierowej

C. pędzelka

D. bibułki optycznej

Użycie chusteczki papierowej do czyszczenia obiektywu może wydawać się praktyczne, jednak może prowadzić do poważnych uszkodzeń. Chusteczki papierowe często zawierają drobne włókna, które mogą zarysować delikatną powierzchnię soczewki, co jest nieodwracalne i wpływa na jakość zdjęć. Zastosowanie pędzelka również nie jest rekomendowane, ponieważ pędzelki mogą zbierać zanieczyszczenia i piasek z powierzchni, a następnie je rozcierać po obiektywie, co prowadzi do zarysowań. W wielu przypadkach pędzelki nie są wystarczająco delikatne, żeby skutecznie usunąć kurz czy smugi, stąd nie spełnią oczekiwań w kontekście konserwacji optyki. Chusteczki bawełniane, mimo że są bardziej miękkie, również mogą pozostawiać włókna na powierzchni soczewki, co jest niewskazane. Kluczowym błędem myślowym jest założenie, że każdy materiał, który jest miękki, nadaje się do czyszczenia optyki. W rzeczywistości, wybór nieodpowiednich materiałów do czyszczenia może prowadzić do pogorszenia jakość obrazu oraz uszkodzenia sprzętu. Dlatego, aby uniknąć tych problemów, zawsze należy wybierać akcesoria dedykowane do czyszczenia optyki, co podkreślają standardy branżowe oraz rekomendacje producentów.

Pytanie 10

Na przedstawionej fotografii zastosowano efekt dostępny w programie Adobe Photoshop o nazwie

A. jaskrawość

B. filtr flara obiektywu

C. balans bieli

D. filtr chmury różnicowe

Efekt widoczny na tej fotografii to właśnie klasyczna „flara obiektywu”, czyli tzw. lens flare. W Photoshopie taki efekt można uzyskać za pomocą dedykowanego filtra – to bardzo popularne narzędzie w branży graficznej. Flara obiektywu polega na dodaniu efektu rozbłysku światła, który powstaje w wyniku odbić światła wewnątrz soczewek aparatu. Zdjęcie zyskuje wtedy bardzo charakterystyczne, okrągłe i półprzezroczyste plamy o różnych barwach, często z wyraźnym źródłem światła. Moim zdaniem to super sposób na szybką stylizację zdjęć, szczególnie gdy np. chcesz dodać dynamiki lub podkręcić klimat zachodu słońca na fotografii krajobrazowej. Takie narzędzia są standardem w workflowu retuszerów i designerów – korzystają z nich zarówno amatorzy, jak i fachowcy w reklamie. Flara pozwala zasymulować rzeczywiste zjawiska optyczne bez konieczności używania drogich obiektywów fotograficznych, a przy tym daje twórcy pełną kontrolę nad intensywnością i rozmieszczeniem efektu. Trzeba tylko pamiętać, żeby nie używać tego filtra zbyt nachalnie – jak każdy efekt specjalny, flara najlepiej wygląda, kiedy jest przemyślana i pasuje do kontekstu zdjęcia. W branży często spotyka się opinie, że umiejętnie użyty lens flare może być „kropką nad i” w pracy nad zdjęciem, więc warto znać ten filtr i jego możliwości.

Pytanie 11

Jakim terminem określa się zmianę temperatury barwowej światła w procesie obróbki zdjęć?

A. Ekspozycja

B. Balans bieli

C. Saturacja

D. Kontrast

Saturacja, ekspozycja i kontrast to inne ważne pojęcia w obróbce zdjęć, ale żadne z nich nie odnosi się bezpośrednio do zmiany temperatury barwowej światła. Saturacja dotyczy intensywności kolorów. Zwiększenie saturacji powoduje, że kolory stają się bardziej wyraziste, co może być pożądane w przypadku chęci uzyskania bardziej żywych zdjęć. Jednakże przesadzenie z tym parametrem może prowadzić do nienaturalnego wyglądu zdjęcia. Z kolei ekspozycja to miara ilości światła, które dociera do matrycy aparatu, a jej regulacja wpływa na jasność zdjęć. Poprawne ustawienie ekspozycji jest kluczowe dla uzyskania odpowiedniej jasności i detali w zdjęciach. Kontrast natomiast odnosi się do różnicy między najjaśniejszymi a najciemniejszymi częściami obrazu. Zwiększenie kontrastu może sprawić, że zdjęcia będą wyglądały bardziej dynamicznie, ale zbyt duży kontrast może prowadzić do utraty detali w cieniach i światłach. W kontekście zmiany temperatury barwowej, te pojęcia, mimo że istotne, nie są bezpośrednio związane z problemem korekty barwowej światła. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla każdego, kto chce profesjonalnie zajmować się fotografią i obróbką zdjęć.

Pytanie 12

Wykonanie montażu fotografii panoramicznej, połączenie zdjęć w technice HDR oraz wykonanie stykówki i animacji jest możliwe w programie

A. GIMP

B. Paint

C. Adobe Lightroom

D. Adobe Photoshop

Adobe Photoshop to narzędzie, które od wielu lat jest branżowym standardem, jeśli chodzi o zaawansowaną edycję zdjęć, montaż panoram, obróbkę HDR, robienie stykówek i tworzenie prostych animacji poklatkowych. W praktyce, kiedy dostajemy serię zdjęć panoramicznych, Photoshop umożliwia ich automatyczne składanie w jedną całość dzięki funkcji Photomerge, co bardzo ułatwia pracę zwłaszcza przy zdjęciach nierównych albo z lekko różniącą się ekspozycją. Jeśli chodzi o HDR, to Photoshop pozwala na precyzyjne łączenie kilku ujęć tego samego kadru wykonanych przy różnych ustawieniach naświetlenia, dzięki czemu uzyskujemy bardzo szeroki zakres tonalny bez utraty detali w światłach i cieniach. Stykówki, czyli tzw. kontakty, też zrobisz tu bez problemu – wystarczy użyć odpowiedniej akcji lub automatu, żeby wygenerować miniatury całej sesji na jednym arkuszu, co jest bardzo wygodne np. przy prezentacji zdjęć klientowi. No i animacje – niby nie filmowy kombajn, ale do prostych GIF-ów czy pokazów poklatkowych spokojnie wystarcza. Moim zdaniem, Photoshop wygrywa tym, że łączy te funkcje w jednym miejscu i daje ogrom możliwości, jeśli chodzi o precyzyjną kontrolę nad efektem końcowym. W środowisku profesjonalistów to po prostu podstawowe narzędzie pracy – i nie bez powodu!

Pytanie 13

Który z poniższych programów jest najczęściej używany do zaawansowanej obróbki graficznej?

A. Microsoft Word

B. Adobe Photoshop

C. Blender

D. Audacity

Adobe Photoshop jest jednym z najbardziej popularnych i uznawanych programów do zaawansowanej obróbki graficznej. Jest to narzędzie powszechnie używane przez profesjonalistów na całym świecie, od fotografów, przez grafików, aż po artystów cyfrowych. Photoshop oferuje szeroką gamę funkcji, które umożliwiają precyzyjną edycję zdjęć, tworzenie grafik od podstaw i zaawansowaną manipulację obrazów. Dzięki funkcjom takim jak warstwy, maski, efekty specjalne i obsługa trybów kolorów, użytkownik ma pełną kontrolę nad każdym aspektem obrazu. Co więcej, Photoshop jest kompatybilny z innymi programami Adobe, co pozwala na płynną integrację w procesie twórczym. Warto też wspomnieć, że Adobe regularnie aktualizuje Photoshopa, wprowadzając nowe funkcje i ulepszenia, co sprawia, że program ten jest zawsze na bieżąco z najnowszymi trendami i technologiami. To wszystko czyni go idealnym wyborem dla każdego, kto chce profesjonalnie zajmować się obróbką graficzną.

Pytanie 14

W programie Adobe Photoshop, aby pozbyć się małego przebarwienia na policzku, należy wykorzystać

A. stempel

B. lasso

C. gumkę

D. pędzel

Stempel w programie Adobe Photoshop jest narzędziem, które doskonale sprawdza się w usuwaniu niedoskonałości na zdjęciach, w tym przebarwień na skórze. Działa na zasadzie klonowania fragmentu obrazu, co oznacza, że możemy skopiować zdrowy fragment skóry z innej części twarzy i umieścić go w miejscu, gdzie występuje przebarwienie. Używanie stempla jest zgodne z praktykami retuszu w fotografii, ponieważ pozwala na zachowanie naturalnego wyglądu skóry, unikając efektu „wygładzenia”, który często towarzyszy innym technikom. Ważne jest, aby dopasować wielkość i miękkość pędzla stempla do obszaru, który chcemy poprawić. Warto również zwrócić uwagę na ustawienie opcji, takich jak „Aligned” czy „Sample All Layers”, co pozwala na jeszcze lepsze dostosowanie efektu. Przykładowo, wybierając stempel, można ustawić przezroczystość na niższy poziom, co umożliwia delikatniejsze wtapianie skopiowanego fragmentu w tło, co jest przydatne w przypadku subtelnych poprawek. Kluczowym elementem jest także praca na warstwach, co pozwala na nieniszczący retusz i łatwe cofnięcie zmian, jeśli efekt nie będzie zadowalający.

Pytanie 15

Jakie polecenie w programie Adobe Photoshop pozwala na wydobycie koloru w obszarach zdjęcia o niższym nasyceniu?

A. Ekspozycja

B. Przejrzystość

C. Jaskrawość

D. Odwróć

Odwrócenie jest funkcją, która zmienia wartości kolorów na ich przeciwieństwa, co nie ma związku z wydobywaniem kolorów w obszarach mniej nasyconych. Stosowanie tej opcji prowadzi do drastycznych zmian, które mogą zniekształcić oryginalny obraz, zamiast poprawić jego jakość. Ekspozycja z kolei reguluje ogólną jasność obrazu, co również nie odpowiada na pytanie o wydobycie koloru w mniej nasyconych miejscach. Choć odpowiednie dostosowanie ekspozycji może poprawić widoczność kolorów, nie jest to narzędzie skoncentrowane na nasyceniu kolorów, a raczej na ich jasności. Można przez to uzyskać niezamierzony efekt overexposure, co prowadzi do utraty detali. Przejrzystość, będąca parametrem regulującym przezroczystość warstw, nie ma bezpośredniego wpływu na kolory w obszarach mniej nasyconych, a jej użycie w kontekście nasycenia kolorów byłoby nieadekwatne. Często błędnie łączy się te pojęcia, nie dostrzegając, że każda z wymienionych funkcji ma inny cel i zastosowanie. W praktyce, dobierając odpowiednie narzędzia do edycji zdjęć, warto być świadomym ich specyfiki, aby nie pogubić się w procesie postprodukcji i uzyskać zamierzony efekt estetyczny.

Pytanie 16

W technice fotograficznych wydruków wielkoformatowych sublimacja barwnikowa polega na

A. chemicznym procesie utwardzania barwników na metalicznym podłożu

B. przeniesieniu barwnika na podłoże w postaci pary pod wpływem wysokiej temperatury

C. bezpośrednim nadruku pigmentów na specjalnie przygotowane płótno

D. zastosowaniu tuszu zmieniającego kolor pod wpływem światła ultrafioletowego

Sublimacja barwnikowa to nowoczesna metoda, która odgrywa kluczową rolę w produkcji wydruków wielkoformatowych. Proces ten polega na przeniesieniu barwnika na podłoże w postaci pary, co zachodzi pod wpływem wysokiej temperatury. W praktyce oznacza to, że barwnik, podgrzany do odpowiedniej temperatury (zazwyczaj około 200°C), przechodzi w stan gazowy, a następnie osadza się na odpowiednio przygotowanym materiale, takim jak poliester lub specjalne folie. Dzięki temu uzyskujemy bardzo trwałe i intensywne kolory, które są odporne na blaknięcie i działanie czynników zewnętrznych. Sublimacja jest szczególnie popularna w produkcji odzieży sportowej, flag, banerów oraz różnego rodzaju gadżetów reklamowych. Warto zwrócić uwagę, że aby uzyskać najlepsze rezultaty, niezbędne jest odpowiednie przygotowanie podłoża oraz zgodność używanych barwników z materiałem. Dobrą praktyką jest również stosowanie drukarek dedykowanych do sublimacji, które zapewniają wysoką jakość wydruku i precyzyjne odwzorowanie kolorów.

Pytanie 17

Drukarka, która produkuje wydruki ekologiczne, nietoksyczne, bez zapachu oraz odporne na zmienne warunki atmosferyczne i promieniowanie UV, korzysta z materiałów elastycznych

A. sublimacyjna

B. lateksowa

C. igłowa

D. termiczna

Drukarki termiczne, sublimacyjne oraz igłowe charakteryzują się zupełnie innymi procesami drukowania, które nie umożliwiają osiągnięcia właściwości, jakie oferuje drukarka lateksowa. Drukarki termiczne wykorzystują ciepło do wytwarzania obrazu na specjalnym papierze, co ogranicza ich zastosowanie głównie do druku paragonów lub etykiet. Wydruki te nie są odporne na działanie promieni UV ani warunków atmosferycznych, co czyni je nieodpowiednimi do długoterminowej ekspozycji na zewnątrz. Z kolei drukarki sublimacyjne wykorzystują proces sublimacji barwników, co skutkuje utrwaleniem obrazu w podłożu, jednakże są one głównie stosowane do druku tekstylnego i nie oferują elastyczności, jaką zapewniają farby lateksowe. Ponadto, wydruki sublimacyjne są zazwyczaj mniej odporne na czynniki atmosferyczne i mogą blaknąć pod wpływem promieni UV. Drukarki igłowe, z kolei, działają na zasadzie uderzania igieł w taśmę barwiącą, co ogranicza jakość wydruków i sprawia, że są one bardziej odpowiednie do dokumentów tekstowych niż do grafiki. W kontekście ekologiczności, te technologie nie posiadają zalet farb lateksowych, które są przyjazne dla środowiska oraz użytkowników. Dlatego istotne jest, aby przy wyborze technologii druku kierować się ich właściwościami i zastosowaniami, co pozwoli na uzyskanie optymalnych efektów w konkretnych projektach.

Pytanie 18

Jaką rozdzielczość powinno mieć zeskanowane zdjęcie o wymiarach 10 × 15 cm, aby jego wydruk w rozdzielczości 300 dpi miał format 20 × 30 cm?

A. 1200 spi

B. 600 spi

C. 150 spi

D. 300 spi

Wybór niższej rozdzielczości skanowania, takiej jak 150 spi lub 300 spi, jest nieodpowiedni w kontekście uzyskania wysokiej jakości wydruku w formacie 20 × 30 cm. Przy skanowaniu zdjęcia w rozdzielczości 150 spi, na cal uzyskujemy zaledwie 150 punktów, co skutkuje niewystarczającą liczbą pikseli do uzyskania zadowalającej jakości wydruku. Obliczając liczbę pikseli dla wymaganego rozmiaru, otrzymujemy jedynie 1181 × 1772 pikseli, co zdecydowanie nie spełnia standardów jakości. Podobnie, skanowanie z rozdzielczością 300 spi także nie zagwarantuje odpowiedniej jakości dla dużych formatów. Tego rodzaju podejście do skanowania prowadzi do ryzyka utraty detalów w obrazach, co staje się szczególnie widoczne przy powiększeniach lub gdy obraz jest oglądany z bliska. W wielu sytuacjach, jak na przykład w przypadku reprodukcji dzieł sztuki czy archiwizacji rodzinnych zdjęć, jakość obrazu jest kluczowa i niewłaściwe podejście do rozdzielczości skanowania często kończy się niezadowoleniem z efektów. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć, iż wysokiej jakości skanowanie wymaga wyboru odpowiedniej rozdzielczości, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży, które zalecają skanowanie w co najmniej 600 spi dla uzyskania wyraźnych i szczegółowych obrazów.

Pytanie 19

Do wykonania profesjonalnego retuszu portretowego najważniejszą techniką jest

A. wyrównanie histogramu

B. konwersja do skali szarości

C. separacja częstotliwości

D. filtr wyostrzający

Wyrównanie histogramu, filtr wyostrzający oraz konwersja do skali szarości to techniki, które, choć istotne w obróbce zdjęć, nie są podstawowymi metodami w kontekście profesjonalnego retuszu portretowego. Wyrównanie histogramu jest procesem, który ma na celu poprawienie kontrastu i dynamiki kolorów w obrazie. Dzięki temu zdjęcie może wyglądać bardziej żywo, ale nie rozwiązuje problemów związanych z niedoskonałościami skóry, które są kluczowe w retuszu portretowym. Z kolei użycie filtra wyostrzającego poprawia szczegółowość obrazu, ale może prowadzić do nienaturalnych efektów, zwłaszcza w obszarach, gdzie są drobne szczegóły, jak zmarszczki czy pory. W wielu przypadkach zbyt mocne wyostrzenie może podkreślić błędy, zamiast je zamaskować. Konwersja do skali szarości z kolei, choć może być estetyczna w pewnych kontekstach, całkowicie eliminuje kolor, co w przypadku portretów, gdzie naturalne odcienie skóry są kluczowe, jest absolutnie nieodpowiednie. Te techniki mogą być używane, ale w kontekście retuszu portretowego nie zastępują one umiejętności separacji częstotliwości, która oferuje znacznie większą elastyczność i kontrolę nad końcowym efektem. Zrozumienie, kiedy i jak stosować te różne techniki, jest kluczowe dla osiągnięcia wysokiej jakości retuszu, a poleganie na nich bez znajomości ich ograniczeń prowadzi do typowych błędów w obróbce zdjęć.

Pytanie 20

Na którym etapie chemicznej obróbki barwnych materiałów fotograficznych tworzone są barwniki?

A. Kondycjonowania

B. Wywoływania

C. Zadymiania

D. Utrwalania

Zarówno zadymianie, jak i utrwalanie oraz kondycjonowanie są etapami chemicznej obróbki materiałów fotograficznych, które nie prowadzą do powstawania barwników. Zadymianie to proces, który polega na wprowadzeniu do materiału fotograficznego odpowiednich substancji chemicznych w celu zabezpieczenia emulsji przed wpływem światła. W tym etapie nie zachodzą reakcje chemiczne, które prowadziłyby do wytworzenia barwników. Utrwalanie z kolei to kluczowy etap, który ma na celu usunięcie nadmiaru chemikaliów oraz elemntów nieprzekształconych, co zapewnia trwałość uzyskanego obrazu. Jest to proces mający na celu stabilizację obrazu, a nie tworzenie barwników. Kondycjonowanie, choć istotne, dotyczy przede wszystkim przygotowania materiałów do dalszej obróbki i nie jest związane z syntezą barwników. Kluczowym błędem myślowym przy wyborze tych odpowiedzi jest mylenie etapów obróbki chemicznej z ich funkcjami. Każdy z tych etapów pełni inną rolę w całym procesie; ich zrozumienie jest kluczowe dla osiągnięcia pożądanych efektów w czasie obróbki zdjęć. Aby prawidłowo zrozumieć, jak powstają barwniki, należy skupić się na etapie wywoływania, który jest kluczowy dla syntezy kolorów w fotografii.

Pytanie 21

Poprawę ekspozycji zdjęcia w programie Adobe Photoshop dokonuje się z użyciem

A. stempla.

B. koloru kryjącego.

C. mapy gradientu.

D. poziomów.

Wielu początkujących użytkowników Photoshopa myli narzędzia do edycji ekspozycji z innymi funkcjami służącymi do zupełnie różnych celów. Na przykład stempel, chociaż bardzo przydatny, służy do retuszu – pozwala kopiować fragmenty obrazu i zakrywać niechciane elementy, ale w żaden sposób nie wpływa na jasność czy kontrast całego zdjęcia. To typowy błąd, zwłaszcza kiedy ktoś kojarzy narzędzie tylko z jego popularnością, nie z funkcjonalnością. Mapa gradientu to z kolei efekt, który nakłada na zdjęcie przejście tonalne, kolorowe lub czarno-białe – używa się jej raczej do kreatywnych przeróbek, stylizacji, czasem do uzyskania efektów specjalnych albo pseudo HDR-a, ale nie do poprawy ekspozycji w klasycznym sensie. Kolor kryjący natomiast, to najzwyklejsza warstwa z kolorem, którą można kłaść na zdjęcie z określoną przezroczystością – czasem pomaga przy tintowaniu obrazu, ale nie daje nam żadnej precyzyjnej kontroli nad światłami, cieniami czy półtonami. Często spotykam się ze schematem myślenia, że każde narzędzie graficzne da się wykorzystać do wszystkiego, ale to nieprawda – Photoshop jest bardzo rozbudowany, a każde narzędzie ma swoją określoną funkcję. Poprawa ekspozycji wymaga narzędzi operujących na jasności pikseli, najlepiej z kontrolą nad histogramem, a nie takich, które po prostu zmieniają kolor czy zakrywają fragmenty obrazu. W praktyce, jeśli ktoś próbuje poprawiać ekspozycję stemplem, mapą gradientu czy kolorem kryjącym, może tylko pogorszyć jakość zdjęcia, bo nie uzyska naturalnego efektu. Najlepiej od razu sięgnąć po poziomy lub krzywe, bo to zgodne z dobrymi praktykami nie tylko w branży fotograficznej, ale też graficznej.

Pytanie 22

Który format umożliwia bezpośredni zapis obrazu z matrycy aparatu fotograficznego bez interpolacji danych?

A. JPEG

B. PNG

C. TIFF

D. NEF

W fotografii cyfrowej bardzo często spotykamy się z kilkoma popularnymi formatami graficznymi i przez to łatwo można się pomylić, który z nich pozwala na najbardziej surowy zapis obrazu. PNG to format plików stosowany głównie do grafiki komputerowej i internetu, słynący z bezstratnej kompresji i obsługi przezroczystości – niestety, nie nadaje się do przechowywania danych z matrycy aparatu, bo nie zapisuje surowych informacji światłoczułych, tylko już przetworzone piksele. TIFF, choć często używany w profesjonalnym druku i archiwizacji zdjęć, to plik, który może być bezstratny i wysokiej jakości, ale wciąż zapisuje dane już po interpretacji przez procesor aparatu – to nie jest RAW. JPEG z kolei, moim zdaniem, jest najbardziej mylący – to format powszechny, lekki, bardzo wygodny do szybkiego dzielenia się zdjęciami, ale stosuje stratną kompresję i mocno ingeruje w dane zdjęcia: kolory, kontrast, ostrość, a nawet odszumianie. Największy błąd myślowy polega na utożsamianiu dużych plików lub tzw. formatów „profesjonalnych” z formatami RAW. To nie jest takie proste – prawdziwy RAW jak NEF nie poddaje obrazu żadnej interpolacji i pozwala na maksymalnie elastyczną edycję w programach graficznych. W praktyce, jeśli komuś zależy na wyciągnięciu maksimum z matrycy aparatu, zawsze powinien używać natywnego formatu RAW danego producenta, zamiast polegać na PNG, TIFF czy JPEG. Nawet najwyższej jakości TIFF nie dorówna zawartością informacyjną oryginalnemu NEF-owi czy innemu RAW-owi.

Pytanie 23

Matryca bez siatki filtru mozaikowego, w której sposób pobierania informacji o kolorach jest taki sam jak w tradycyjnym barwnym materiale warstwowym, to

A. CMOS

B. Foveon X3

C. CCD

D. LIVEMOS

Wybór innych odpowiedzi może wynikać z błędnych zrozumień działania matryc obrazowych. CMOS to technologia, która koncentruje się na efektywności energetycznej i szybkości przetwarzania obrazu, lecz działa tylko na zasadzie jednego filtra koloru na piksel, co ogranicza zdolność do dokładnego odwzorowania barw w porównaniu do Foveon X3. CCD, z kolei, to starsza technologia, która również stosuje filtry mozaikowe, co wpływa negatywnie na jakość kolorów. W przypadku matrycy CCD, przetwarzanie obrazu jest bardziej wymagające pod względem energetycznym, a także mniej elastyczne w kontekście różnych warunków oświetleniowych. LIVEMOS to technologia stosowana głównie w aparatach bezlusterkowych i w smartfonach, która jednak również opiera się na konwencjonalnych filtrach, co czyni ją mniej skuteczną w kontekście jakości barw w porównaniu z technologią Foveon X3. Te niepoprawne wybory mogą wynikać z mylnego wyobrażenia o możliwości działania tych matryc oraz ich zastosowania w praktyce fotograficznej, co jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości obrazów.

Pytanie 24

Lokalne poprawki w cyfrowym obrazie, które polegają na wypełnieniu luk, można zrealizować przy użyciu narzędzia o nazwie

A. różdżka, stempel

B. stempel

C. lasso

D. szybka maska

Narzędzia takie jak różdżka, szybka maska oraz lasso mają swoje specyficzne zastosowania w edytowaniu obrazów, jednak nie są odpowiednie do miejscowego retuszu w kontekście uzupełniania ubytków. Narzędzie różdżka służy do zaznaczania obszarów obrazu na podstawie koloru, co sprawia, że jest przydatne w selekcji, ale nie wykonuje retuszu, ponieważ nie potrafi przenieść tekstur czy detali z jednego miejsca na drugie. Jej użycie może prowadzić do wyraźnych krawędzi i nieestetycznych przejść, które w przypadku retuszu wymagają większej subtelności. Szybka maska z kolei pozwala na tymczasowe wyświetlanie zaznaczenia, ale sama w sobie nie ma funkcji retuszu; jest to narzędzie pomocnicze, które ułatwia pracę z zaznaczeniami, a nie samo w sobie technika uzupełnienia. Z kolei lasso jest używane do tworzenia nieregularnych zaznaczeń, co również nie sprzyja precyzyjnemu wypełnianiu ubytków, ponieważ trudno jest uzyskać kontrolę nad detalami. Wybór tych narzędzi może prowadzić do niezamierzonych skutków, takich jak ostre krawędzie, które są niepożądane w profesjonalnym retuszu. Efektem końcowym może być obraz z widocznymi śladami edycji, co narusza zasady dotyczące estetyki pracy z obrazem, w tym dobrą praktykę, jaką jest dążenie do naturalności i spójności wizualnej. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że efektywny retusz wymaga narzędzi odpowiednich do konkretnego zadania, a stempel jest najlepszym wyborem dla tego typu działań.

Pytanie 25

Na fotografii największe wrażenie kontrastu walorowego stworzy połączenie kolorów

A. niebieskiego i żółtego.

B. białego i szarego.

C. białego i czarnego.

D. niebieskiego i czerwonego.

Kontrast walorowy to w fotografii różnica pomiędzy najjaśniejszymi a najciemniejszymi partiami obrazu, czyli po prostu kontrast pomiędzy światłem a cieniem. Połączenie białego i czarnego daje absolutnie największy możliwy kontrast walorowy, bo to są dwa skrajne punkty na skali szarości. W praktyce, jeśli na czarno-białym zdjęciu zestawisz te dwa kolory, automatycznie przyciągasz wzrok widza, bo ludzkie oko wyłapuje takie mocne przeciwstawienia najszybciej. Takie podejście jest często wykorzystywane w fotografii portretowej, fotografii produktowej czy nawet w fotografii ulicznej, gdzie chcemy mocno zaakcentować postać lub przedmiot na tle tła. Fotografowie, szczególnie ci inspirujący się klasyką, celowo szukają takich sytuacji, bo kontrast bieli i czerni „czyści” kompozycję i pozwala skupić się na sednie kadru. Moim zdaniem, znajomość tego zjawiska przydaje się nie tylko w fotografii cyfrowej, ale też tradycyjnej, bo światło i cień zawsze będą fundamentem dobrego obrazu. Warto też wiedzieć, że w branży graficznej czy projektowej ten sam mechanizm wykorzystuje się np. w logotypach, kiedy zależy nam na czytelności nawet w minimalnych rozmiarach. Wielu znanych fotografów, jak choćby Ansel Adams, opierało całą swoją technikę na maksymalnym wykorzystaniu kontrastu tonalnego – to jest właśnie różnica pomiędzy bielą a czernią. W praktyce – jak chcesz, by coś „wyskoczyło” z fotografii, zestaw biel i czerń.

Pytanie 26

W programie Photoshop narzędzie do rysowania ścieżek to

A. Lasso wielokątne

B. Szybkie zaznaczenie

C. Zaznaczenie eliptyczne

D. Pióro

Lasso wielokątne, zaznaczenie eliptyczne oraz szybkie zaznaczenie to narzędzia, które mają swoje specyficzne zastosowania w programie Photoshop, ale nie są odpowiednie do precyzyjnego rysowania ścieżek. Lasso wielokątne służy do tworzenia zaznaczeń w kształcie wielokątów, co ogranicza precyzję, ponieważ użytkownik musi ręcznie klikać w punkty. To podejście może prowadzić do niejednorodnych krawędzi, co jest niekorzystne, gdy oczekujemy gładkich linii. Zaznaczenie eliptyczne umożliwia tworzenie okrągłych lub eliptycznych zaznaczeń, jednak nie oferuje elastyczności rysowania dowolnych kształtów ani precyzyjnej kontroli nad krzywymi. Narzędzie szybkie zaznaczenie z kolei działa na zasadzie automatycznego wykrywania krawędzi i może być skuteczne dla prostych obiektów, ale często zawodzi w przypadku bardziej skomplikowanych kształtów. Oparcie się na tych narzędziach w kontekście rysowania ścieżek znacznie ogranicza możliwości twórcze. W rzeczywistości, profesjonalne projektowanie graficzne opiera się na precyzyjnym rysowaniu i tworzeniu ścieżek, co czyni narzędzie Pióro niezastąpionym w tym procesie. Użytkownicy mogą popełniać błąd, zakładając, że proste zaznaczenia mogą zastąpić potrzeby związane z bardziej skomplikowanym rysowaniem. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnej pracy w Photoshopie.

Pytanie 27

Które programy umożliwiają edycję pliku zapisanego w formacie RAW?

A. Adobe Flasch i Adobe InDesign

B. Adobe Photoshop i CorelDRAW

C. Adobe Photoshop i Adobe Lightroom

D. Adobe Illustrator i GIMP

Adobe Photoshop i Adobe Lightroom to tak naprawdę standard branżowy, jeśli chodzi o edycję plików RAW. Format RAW pozwala na zachowanie wszystkich nieprzetworzonych danych z matrycy aparatu, co daje ogromne pole do popisu podczas późniejszej obróbki. W praktyce, większość fotografów – zarówno zawodowców, jak i ambitnych amatorów – korzysta właśnie z tych programów do wywoływania zdjęć RAW. Photoshop umożliwia precyzyjną edycję poszczególnych parametrów, takich jak balans bieli, ekspozycja czy kontrast, zanim jeszcze obraz zostanie zamieniony do formatu typu JPEG czy TIFF. Lightroom natomiast daje ogromne możliwości zarządzania kolekcjami zdjęć, a do tego oferuje szybki workflow i masową edycję plików RAW. To bardzo wygodne, jeśli pracujesz z dużą ilością materiału – na przykład z reportażu czy sesji ślubnej. Moim zdaniem, nie da się dziś profesjonalnie obrabiać zdjęć RAW bez znajomości tych narzędzi. Warto dodać, że oba programy korzystają z technologii Adobe Camera RAW, która jest systematycznie aktualizowana – dzięki temu zawsze masz wsparcie dla najnowszych modeli aparatów. Z mojego doświadczenia wynika, że kto raz spróbował pracy na RAW i w Lightroomie, już raczej nie wraca do samego JPEG-a!

Pytanie 28

Aby uzyskać zdjęcie o wysokiej jakości przed rozpoczęciem skanowania materiału analogowego w trybie refleksyjnym, należy

A. ustawić minimalną rozdzielczość interpolowaną oraz zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0

B. ustawić maksymalną rozdzielczość optyczną oraz zakres dynamiki skanowania w przedziale od 0 do 2,0

C. ustawić maksymalną rozdzielczość interpolowaną oraz zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5

D. ustawić minimalną rozdzielczość optyczną oraz zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5

Ustawienie maksymalnej rozdzielczości optycznej oraz zakresu dynamiki skanowania od 0 do 2,0 jest kluczowe dla uzyskania zdjęcia o wysokiej jakości podczas skanowania refleksyjnego materiału analogowego. Maksymalna rozdzielczość optyczna pozwala na uchwycenie najdrobniejszych szczegółów w obrazie, co jest istotne w kontekście zachowania jakości oryginału. Wysoka rozdzielczość jest niezbędna w przypadku skanowania zdjęć, które wymagają późniejszego powiększenia lub druku w dużych formatach. Zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0 umożliwia uchwycenie szerszego zakresu tonalnego, co przekłada się na lepszą reprodukcję kolorów oraz detali w jasnych i ciemnych obszarach obrazu. Przykładowo, profesjonalne skanery filmowe często oferują rozdzielczość optyczną wyższą niż 4000 dpi oraz dynamiczne zakresy na poziomie 4-5 stopni, co pozwala na uzyskanie zdjęć o zaskakującej szczegółowości i głębi kolorów. Tego rodzaju praktyki są zgodne z przyjętymi standardami w branży fotograficznej i skanerskiej, co czyni uzyskiwanie wysokiej jakości obrazów bardziej efektywnym.

Pytanie 29

W celu przypisania archiwizowanym fotografiom atrybutów, które przyspieszają ich wyszukiwanie, należy skorzystać z aplikacji programu Adobe

A. InDesign

B. Bridge

C. Acrobat

D. Flash

Wiele osób myli funkcje różnych programów z pakietu Adobe, co prowadzi do nieporozumień przy takich pytaniach. Adobe Flash, choć przez lata był popularną technologią do tworzenia animacji i multimediów w internecie, dziś nie ma nic wspólnego z zarządzaniem zdjęciami i ich opisywaniem – w dodatku Flash został oficjalnie wycofany ze wsparcia, więc nawet nie warto się nad nim zastanawiać w kontekście archiwizacji. Adobe Acrobat to z kolei narzędzie wyspecjalizowane w pracy z dokumentami PDF, czyli raczej teksty, formularze, podpisy elektroniczne – jasne, można tam osadzać obrazy, ale zupełnie nie o to chodzi, kiedy mówimy o porządkowaniu i opisywaniu dużych zbiorów fotografii. Acrobat nie oferuje zaawansowanych funkcji zarządzania metadanymi zdjęć czy tagowania plików graficznych. Adobe InDesign natomiast to środowisko projektowe do składania publikacji – świetne do tworzenia broszur, katalogów, książek, ale nie służy do katalogowania czy opisywania archiwów fotograficznych. Często pojawia się tu błąd myślenia, że skoro InDesign obsługuje obrazy, to nadaje się do zarządzania nimi – jednak w praktyce InDesign służy raczej do umieszczania gotowych grafik w projekcie, a nie do zaawansowanej organizacji czy opisywania zasobów. W branży graficznej klarownie oddziela się narzędzia do edycji (np. Photoshop), do zarządzania (Bridge), do składu (InDesign) i do pracy z dokumentami (Acrobat). Taki podział wynika z dobrych praktyk workflow i specyficznych potrzeb produkcji. Samo efektywne wyszukiwanie zdjęć po atrybutach wymaga przypisywania metadanych, a takie funkcje są dostępne tylko w wyspecjalizowanych narzędziach, jak właśnie Adobe Bridge. W moim odczuciu często studenci lub początkujący graficy koncentrują się na głównych aplikacjach, a nie doceniają tych narzędzi pomocniczych – a to właśnie one podnoszą efektywność pracy w dużych projektach.

Pytanie 30

Efekt przepalenia na zdjęciu cyfrowym oznacza

A. utratę szczegółów w najjaśniejszych partiach obrazu

B. utratę szczegółów w najciemniejszych partiach obrazu

C. zniekształcenia geometryczne przy krawędziach kadru

D. przebarwienia spowodowane zbyt wysoką temperaturą barwową

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi na to pytanie zawierają nieporozumienia dotyczące podstawowych pojęć związanych z fotografią cyfrową. Utrata szczegółów w najciemniejszych partiach obrazu odnosi się do efektu podświetlenia, znanego również jako clipping w cieniach, co jest zupełnie innym zjawiskiem niż przepalenie. Przebarwienia spowodowane zbyt wysoką temperaturą barwową to kwestia zarządzania kolorem i wpływu źródła światła na barwy w obrazie, co nie ma związku z przepaleniem. Z kolei zniekształcenia geometryczne przy krawędziach kadru to często wynik aberracji optycznych, takich jak aberracja chromatyczna czy zniekształcenia soczewek, co również jest nieodpowiednie w kontekście pytania o efekt przepalenia. Warto zrozumieć, że fotografia cyfrowa operuje na danych pikselowych, a przepalenie jest wynikiem zbyt intensywnej ekspozycji, co prowadzi do braku możliwości odczytania detali w jasnych obszarach. W praktyce każde z tych błędnych podejść prowadzi do mylnych wniosków, co może skutkować niezadowalającymi efektami wizualnymi. Odpowiednie zrozumienie tych zjawisk jest kluczowe, aby móc świadomie kontrolować ekspozycję i uzyskiwać lepsze rezultaty w fotografii.

Pytanie 31

Który z filtrów w programie Adobe Photoshop jest przeznaczony do wyostrzania obrazów?

A. Smudge Stick

B. Facet

C. Smart Sharpen

D. Gaussian Biur

Odpowiedź "Smart Sharpen" jest poprawna, ponieważ jest to zaawansowane narzędzie do wyostrzania zdjęć w programie Adobe Photoshop, które pozwala na precyzyjne dostosowanie poziomu wyostrzenia oraz eliminację efektów niepożądanych, takich jak halo. Smart Sharpen umożliwia użytkownikom kontrolowanie opcji takich jak "Remove Gaussian Blur" oraz "Remove Lens Blur", co pozwala na lepsze dostosowanie do konkretnego rodzaju rozmycia. Dzięki temu, użytkownicy mogą uzyskać ostry obraz, zachowując przy tym naturalny wygląd. Na przykład, w przypadku zdjęć krajobrazowych, zastosowanie Smart Sharpen może pomóc wyodrębnić detale w chmurach lub liściach, co znacznie podnosi jakość wizualną fotografii. Warto również dodać, że przy pracy z tym narzędziem, standardem jest stosowanie maskowania warstw, aby wyostrzenie stosować tylko na wybranych elementach obrazu, co zapewnia większą kontrolę nad finalnym wyglądem. Dobre praktyki w edytowaniu zdjęć uwzględniają również użycie Smart Sharpen na końcowym etapie edycji, co pozwala na pełne wykorzystanie jakości oryginalnego zdjęcia.

Pytanie 32

Układ RGBW w najnowszych matrycach cyfrowych oznacza

A. ustawienie filtrów RGB w układzie warstwowym

B. dodanie białego subpiksela do standardowego układu RGB

C. zastosowanie wzmocnienia sygnału RGB o Wave-function

D. zmianę kolejności rejestracji kolorów na RGB-Warm

Zgłaszane błędne koncepcje w odpowiedziach wskazują na nieporozumienia dotyczące technologii matryc cyfrowych. Pierwsza z błędnych odpowiedzi sugeruje, że zmiana polega na ustawieniu filtrów RGB w układzie warstwowym, co nie jest zgodne z rzeczywistością. Filtry RGB są z reguły stosowane w kontekście analogowych układów wyświetlających, gdzie zmiana ich układu nie wpływa na dodawanie nowych subpikseli. Inna nieprawidłowość odnosi się do twierdzenia o zmianie kolejności rejestracji kolorów na RGB-Warm. Taki termin nie istnieje w kontekście standardowych układów matryc. Podobnie, zastosowanie wzmocnienia sygnału RGB o Wave-function jest zupełnie nieadekwatne, ponieważ nie odnosi się do rzeczywistej technologii stosowanej w wyświetlaczach. Osoby, które udzielają takich odpowiedzi, mogą mylić różne koncepcje z zakresu technologii wyświetlania, nie rozumiejąc, że RGBW jest po prostu rozszerzeniem standardowego układu o dodatkowy subpiksel białego koloru. W rezultacie, takie odpowiedzi mogą prowadzić do mylnych wniosków na temat funkcjonowania nowoczesnych wyświetlaczy, co jest istotne w kontekście ich projektowania i rozwoju. Zrozumienie, że RGBW zwiększa paletę kolorów i efektywność energetyczną, jest kluczowe dla osób zajmujących się produkcją i zastosowaniem matryc cyfrowych.

Pytanie 33

Zmniejszenie wielkości plików grafiki rastrowej bez utraty jakiejkolwiek informacji można przeprowadzić z użyciem programu

A. Paint.

B. Adobe InDesign.

C. Adobe Dreamweaver.

D. File Optimizer.

Wybranie programu File Optimizer jest w tym przypadku jak najbardziej zasadne, bo właśnie takie narzędzia służą do bezstratnej optymalizacji plików graficznych rastrowych. File Optimizer wykorzystuje specjalistyczne algorytmy kompresji bezstratnej, które redukują rozmiar pliku bez jakiejkolwiek utraty jakości obrazu czy informacji zawartych w grafice. To się szczególnie przydaje, kiedy ktoś chce zoptymalizować np. PNG albo BMP, które już same w sobie mogą być duże – zastosowanie File Optimizer sprawia, że plik zajmuje mniej miejsca, a obraz wygląda identycznie. Jest to podejście bardzo zgodne z branżowymi dobrymi praktykami, zwłaszcza w środowisku webowym albo kiedy przygotowuje się grafiki do archiwizacji, gdzie nie można sobie pozwolić na jakąkolwiek utratę danych. Z mojego doświadczenia wynika, że korzystanie z takich narzędzi to też oszczędność miejsca na dyskach i szybsze ładowanie stron internetowych. Warto pamiętać, że File Optimizer obsługuje różne formaty, nie tylko graficzne, ale akurat w kontekście grafiki rastrowej ta bezstratna kompresja naprawdę robi robotę i jest doceniana przez profesjonalistów.

Pytanie 34

W celu wyeliminowania czerwonych kropek widocznych na zdjęciu należy skorzystać z narzędzia zaznaczenia, a następnie w programie Adobe Photoshop wybrać polecenie

A. Filtr/Inne/Przesunięty.

B. Edycja/Wypełnij/Przeplatany.

C. Filtr/Inne/Górnoprzepustowy.

D. Edycja/Wypełnij/Uwzględnienie zawartości.

Polecenie Edycja/Wypełnij/Uwzględnienie zawartości to w praktyce chyba jedno z najpotężniejszych narzędzi do usuwania niechcianych elementów ze zdjęć w Photoshopie. Stosowane jest bardzo często w retuszu zdjęć – szczególnie wtedy, kiedy musisz „pozbyć się” przypadkowych obiektów, plam czy nawet większych fragmentów, które przeszkadzają w kompozycji. W przypadku czerwonych kropek, które pojawiły się na zdjęciu, zastosowanie funkcji Content Aware Fill (czyli Uwzględnienie zawartości) pozwala na inteligentne wypełnienie zaznaczonego obszaru na podstawie analizy pikseli z otoczenia. Photoshop sam dobiera teksturę i kolorystykę, przez co uzyskany efekt wygląda bardzo naturalnie. Moim zdaniem to zdecydowanie szybsza i skuteczniejsza metoda niż ręczne klonowanie czy stemplowanie – szczególnie przy większych powierzchniach lub skomplikowanym tle. Standardy branżowe i workflow profesjonalnych retuszerów bardzo często opierają się właśnie na tym narzędziu, bo pozwala ono zaoszczędzić masę czasu, a jednocześnie efekty są praktycznie nie do odróżnienia od oryginału. Co ciekawe, na przestrzeni lat funkcja ta została bardzo mocno rozwinięta – teraz można nawet podglądać i edytować sposób, w jaki Photoshop dobiera źródłowe piksele. W praktyce przydaje się nie tylko do usuwania drobnych plam, ale też do większych poprawek przy rekonstrukcji zdjęć czy nawet w grafice koncepcyjnej.

Pytanie 35

Do którego formatu należy przekonwertować plik PSD, aby opublikować go w portalu społecznościowym?

A. DOCX

B. RAW

C. TIFF

D. JPEG

Format JPEG to właściwie taki branżowy standard, jeśli chodzi o udostępnianie zdjęć i grafik w internecie czy w portalach społecznościowych. Praktycznie wszystkie platformy – od Facebooka, przez Instagram, aż po Twittera – obsługują JPEG, bo ten format bardzo dobrze kompresuje obraz, zmniejsza jego wagę, a jednocześnie zachowuje wystarczającą jakość do przeglądania na ekranach komputerów, smartfonów czy tabletów. PSD to oczywiście format natywny Photoshopa i tak naprawdę nikt poza użytkownikami tego programu go nie otworzy, więc konwersja do JPEG to podstawa, jeśli chcesz się czymś pochwalić online. Moim zdaniem warto też pamiętać, że JPEG nie obsługuje przezroczystości – jeśli masz warstwy czy alfa w PSD, to po konwersji znikną, ale do zwykłych postów się to sprawdza. Fajnie też wiedzieć, że JPEG jest czytany przez praktycznie każde urządzenie i przeglądarkę, no i pliki są po prostu lekkie, co ułatwia szybkie ładowanie się obrazków na stronach. Bardzo często spotyka się też taki workflow, że najpierw wszystko projektuje się właśnie w PSD, potem eksportuje do JPEG i gotowe – można wrzucać do sieci. Nawet jak ktoś pracuje w innych programach graficznych, to i tak eksportuje pod social media właśnie do JPEG lub czasem ewentualnie PNG, ale JPEG dominuje. Z mojego doświadczenia, jeśli zależy Ci na szybkim udostępnieniu projektu i nie masz specjalnych wymagań typu przezroczystość, to JPEG to jest kierunek, w który idziesz praktycznie zawsze.

Pytanie 36

Minimalna rozdzielczość zdjęcia przeznaczonego do wydruku w formacie A4 (210×297 mm) z zachowaniem jakości 300 dpi wynosi

A. 800×600 pikseli

B. 2480×3508 pikseli

C. 1240×1754 pikseli

D. 1024×1200 pikseli

Minimalna rozdzielczość zdjęcia przeznaczonego do wydruku w formacie A4 wynosi 2480×3508 pikseli przy jakości 300 dpi, co oznacza, że każda cal kwadratowy obrazu zawiera 300 punktów na 300 punktów, czyli 90 000 punktów na cal kwadratowy. W praktyce, aby uzyskać wysoką jakość druku, szczególnie w przypadku zdjęć, powinniśmy dążyć do tej rozdzielczości. Wydruk w takiej jakości zapewnia, że szczegóły są wyraźne, a kolory odwzorowane są poprawnie, co jest szczególnie istotne w fotografiach artystycznych czy materiałach reklamowych. Jeśli rozdzielczość jest niższa, na przykład 150 dpi, obraz zacznie tracić na jakości, co może skutkować rozmyciem i nieostrością. Warto również pamiętać, że przy obróbce fotosów, jeśli planujemy ich wydruk, zawsze dobrze jest pracować w wyższej rozdzielczości i później zmniejszyć ją do wymagań druku, aby zachować jak najwięcej detali. Takie praktyki są zgodne z zaleceniami w branży graficznej.

Pytanie 37

Jaką rozdzielczość powinien mieć plik cyfrowy, który ma trafić do folderu reklamowego, gdy nie znamy rozdzielczości drukarki?

A. 150 ppi

B. 200 ppi

C. 300 ppi

D. 72 ppi

Rozdzielczość 300 ppi (pikseli na cal) jest standardem w przemyśle graficznym dla materiałów przeznaczonych do druku. Użycie tej wartości zapewnia, że obraz będzie miał wystarczającą jakość, aby zachować ostrość i szczegóły, nawet przy zbliżeniu. Wartość 300 ppi jest szczególnie ważna w kontekście druku profesjonalnego, ponieważ urządzenia drukarskie wykorzystują tę rozdzielczość do generowania wysokiej jakości wydruków. Na przykład, jeśli przygotowujesz ulotkę, plakat lub inną formę reklamy, obrazy przygotowane w tej rozdzielczości będą miały odpowiednią klarowność, co jest kluczowe dla przyciągnięcia uwagi odbiorców. Warto również zauważyć, że rozdzielczość 300 ppi jest wspierana przez normy ISO 12647, które definiują procedury i standardy dla druku kolorowego, co podkreśla jej znaczenie w branży. Dla najlepszych rezultatów, zawsze warto przygotowywać pliki z wyższą rozdzielczością, aby w razie potrzeby można było je skalować bez utraty jakości.

Pytanie 38

Do digitalizacji czarno-białego pozytywu z najwyższą jakością używa się

A. skanera płaskiego.

B. aparatu analogowego.

C. telefonu komórkowego.

D. tabletu.

Do digitalizacji czarno-białych pozytywów z najwyższą jakością zdecydowanie najlepiej nadaje się skaner płaski. To jest taki sprzęt, który umożliwia bardzo dokładne odwzorowanie detali, rozpiętości tonalnej oraz gradacji szarości, które są kluczowe w przypadku oryginałów czarno-białych. Skanery płaskie, szczególnie te dedykowane do pracy z fotografią, posiadają wysoki zakres dynamiczny (Dmax), często wyposażone są w opcję skanowania z rozdzielczością nawet 4800 dpi lub wyższą. Ma to ogromne znaczenie, bo pozwala to zachować subtelne przejścia tonalne i strukturę ziarna. W praktyce, profesjonaliści, archiwa oraz muzea wykorzystują tego typu skanery, bo dają one powtarzalne, stabilne i dokładne rezultaty; to już jest taki branżowy standard. Moim zdaniem nie ma innej metody, która byłaby równie uniwersalna i przewidywalna pod względem jakości. Dodatkowy atut to możliwość korzystania ze specjalistycznego oprogramowania, które pozwala na zarządzanie barwą, korekty i zapis plików w wysokiej jakości formatach, np. TIFF bez strat kompresji. Warto też wspomnieć, że dobry skaner płaski umożliwia też digitalizację innych materiałów – dokumentów, odbitek czy nawet niektórych negatywów – co czyni go niezastąpionym w dobrze wyposażonej pracowni fotograficznej.

Pytanie 39

Ilustracja przedstawia ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop o nazwie

A. punktowy pędzel korygujący.

B. pędzel historii.

C. pędzel korygujący.

D. artystyczny pędzel historii.

Wiele osób myli pędzel historii z innymi narzędziami do retuszu właśnie przez podobieństwo ikon i skojarzenia z malowaniem, ale każde z tych narzędzi pełni zupełnie inną funkcję w Photoshopie. Pędzel korygujący i punktowy pędzel korygujący działają na zasadzie inteligentnego uzupełniania wybranych fragmentów obrazu, korzystając z otoczenia, by „wtopić” poprawkę w tło – są rewelacyjne do szybkiego usuwania niedoskonałości, np. pryszczy na twarzy czy drobnych skaz na zdjęciu, jednak nie mają nic wspólnego z historią dokumentu. Te narzędzia nie przywracają stanu wcześniejszego obrazu, tylko próbują zamaskować wybrane miejsca na podstawie otaczających pikseli. Artystyczny pędzel historii z kolei jest, można powiedzieć, wariacją na temat zwykłego pędzla historii – wprowadza on efekty stylizacji podczas przywracania wcześniejszych wersji, nadając obrazowi malarski, ekspresyjny charakter. Jednak nie jest to standardowy pędzel historii wykorzystywany w codziennej pracy graficznej. Typowy błąd to mylenie działań korygujących z działaniami odtwarzającymi – w praktyce retuszerskiej warto rozróżniać te narzędzia, bo każde z nich przydaje się w innym momencie pracy. Dla profesjonalnego workflow kluczowe jest zrozumienie, że cofanie historii działa na zasadzie przywracania, a nie zamazywania czy korygowania. Jeśli ktoś za każdym razem sięga po pędzel korygujący tam, gdzie powinien użyć pędzla historii, może zupełnie nieświadomie utracić detale lub tekstury, które chciał zachować. Dlatego warto poćwiczyć rozpoznawanie ikon i działania każdego narzędzia, żeby nie wpaść w rutynę i nie ograniczać swoich możliwości twórczych. Moim zdaniem to podstawa w pracy każdego, kto poważnie traktuje edycję zdjęć czy cyfrową grafikę.

Pytanie 40

W aplikacji Adobe Photoshop do modyfikacji koloru oczu na fotografii stosuje się funkcję

A. zaznaczenie i balans koloru

B. maska i skraplanie

C. zaznaczenie i rączka

D. maska i kontrast

Zaznaczenie i balans koloru to kluczowe techniki w programie Adobe Photoshop, które pozwalają na skuteczną zmianę koloru oczu na zdjęciach. Proces zaznaczania umożliwia precyzyjne wyodrębnienie obszaru oczu, co jest niezbędne do dalszej obróbki. Można to osiągnąć przy użyciu narzędzia zaznaczania, jak na przykład Lasso lub Zaznaczanie szybkie, które pozwala na dokładną izolację obszaru, który chcemy edytować. Następnie, po zaznaczeniu, możemy zastosować opcję balansu koloru, która pozwala na korekcję kolorystyczną wybranego obszaru. Dzięki tej funkcji możemy łatwo dostosować nasycenie, tonalność oraz odcienie kolorów, co jest szczególnie przydatne przy zmianie koloru tęczówki. Dobre praktyki w obróbce zdjęć zalecają używanie warstw, co umożliwia zachowanie oryginalnego obrazu bez trwałych modyfikacji. Warto także pamiętać o używaniu maski warstwy, co daje dodatkową kontrolę nad efektami, pozwalając na dalsze dostosowanie edytowanego obszaru. Efekt końcowy powinien wyglądać naturalnie, co wymaga precyzji w doborze kolorów oraz subtelności w nanoszeniu zmian, aby uniknąć sztucznego efektu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej