Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik fotografii i multimediów
  • Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
  • Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 12:31
  • Data zakończenia: 9 grudnia 2025 12:46

Egzamin zdany!

Wynik: 23/40 punktów (57,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

W trakcie chemicznej obróbki materiałów wrażliwych na światło, substancją służącą do utrwalania jest

A. chlorek srebra
B. tiosiarczan sodu
C. żelazicyjanek potasu
D. siarczan hydroksylaminy
Jeśli myślisz o użyciu innych substancji jako utrwalaczy, to pewnie troszkę mylisz się w temacie. Siarczan hydroksylaminy, choć używany w różnych reakcjach, nie ma właściwości, które są potrzebne do stabilizacji obrazów fotograficznych. To bardziej reduktor, a nie coś, co by usunęło jony srebra. Natomiast chlorek srebra to substancja, która już jest częścią emulsji, więc nie działa jako utrwalacz. Po naświetleniu musisz ją usunąć. Żelazicyjanek potasu, z kolei, może być używany w niektórych kolorowych procesach, ale w klasycznej czarno-białej fotografii nie jest aż tak przydatny. Często błędy wynikają z niezrozumienia, jakie funkcje chemiczne pełnią te substancje, co prowadzi do mylnych wniosków o ich zastosowaniu w praktyce fotograficznej.
Pytanie 2

W fotografii studyjnej Beauty do modelowania światła na twarzy modelki najczęściej używa się

A. strumienicy z filtrem czerwonym
B. softboxu prostokątnego 60×90 cm
C. czaszy beauty dish z honeycomb
D. reflektora z soczewką Fresnela
Czasza beauty dish z honeycomb jest uznawana za jeden z najlepszych modyfikatorów światła w fotografii studyjnej beauty, ponieważ pozwala na bardzo precyzyjne modelowanie światła na twarzy modelki. Dzięki swojej charakterystycznej, spłaszczonej formie, beauty dish generuje miękkie, ale wyraźne cienie, co jest kluczowe w tym typie fotografii. Honeycomb, czyli siatka, która można założyć na czaszę, dodatkowo kieruje światło, ograniczając jego rozpraszanie i tworząc bardziej kontrolowane oświetlenie. To umożliwia lepsze podkreślenie rysów twarzy oraz uzyskanie efektu trójwymiarowości, co jest szczególnie ważne przy pracy z modelkami. W praktyce, używając takiego rozwiązania, możesz uzyskać bardzo atrakcyjne zdjęcia, które dobrze oddają zarówno detale makijażu, jak i naturalny blask skóry. Beauty dish z honeycomb jest więc standardem w branży, idealnie wpisującym się w potrzeby fotografów zajmujących się portretami i sesjami beauty.
Pytanie 3

Jaki format pliku graficznego powinien być wybrany, aby zrealizować kompresję bezstratną?

A. AI
B. TIFF
C. JPEG
D. CDR
Wybór formatu CDR, AI czy JPEG dla bezstratnej kompresji zdjęć może prowadzić do nieporozumień dotyczących jakości obrazu i sposobów jego przechowywania. Format CDR, który jest specyficzny dla oprogramowania CorelDRAW, nie jest przeznaczony do kompresji zdjęć, a raczej do pracy z grafiką wektorową. Użycie CDR do przechowywania zdjęć jest niewłaściwe, ponieważ nie daje możliwości zachowania ich pełnej jakości. Z kolei format AI, będący natywnym formatem Adobe Illustrator, również koncentruje się na grafice wektorowej i nie jest przystosowany do bezstratnej kompresji bitmapowych obrazów. Co więcej, jego zastosowanie w kontekście zdjęć może prowadzić do błędów w interpretacji przez oprogramowanie niebędące produktami Adobe. Z kolei JPEG, mimo że jest bardzo popularnym formatem zapisu zdjęć, stosuje kompresję stratną. Oznacza to, że podczas zapisywania obrazu, pewne dane są usuwane, co skutkuje obniżeniem jakości. JPEG jest odpowiedni dla zastosowań, gdzie wielkość pliku ma kluczowe znaczenie, ale nie nadaje się do sytuacji, gdzie wymagana jest wysoka jakość, na przykład w druku czy archiwizacji. Wybierając JPEG, użytkownik może nieświadomie doprowadzić do degradacji jakości zdjęć, co w dłuższej perspektywie negatywnie wpłynie na efekty wizualne i estetyczne ich prezentacji.
Pytanie 4

Który rodzaj światła na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Konturowe.
B. Tłowe.
C. Górne.
D. Wypełniające.
Światło wypełniające to taki trochę bohater drugiego planu na planie zdjęciowym. Jego główną rolą jest właśnie „zmiękczanie” cieni, które powstają po stronie nieoświetlonej głównym światłem. Bez światła wypełniającego kontrast bywa zbyt mocny, a szczegóły po ciemniejszej stronie obiektu po prostu giną. Z praktyki wiem, że często światło wypełniające stosuje się z użyciem blendy, softboxa czy nawet naturalnego odbicia światła od ściany – ważne, by światło to było miękkie, rozproszone i nie tworzyło nowych ostrych cieni. Standardy branżowe, np. w klasycznym trójpunktowym oświetleniu, wręcz zalecają balans między światłem głównym (kluczowym) a wypełniającym, żeby portretowana osoba wyglądała naturalnie, a rysy były czytelne, ale nie przerysowane. W telewizji czy fotografii produktowej światło wypełniające pozwala kontrolować atmosferę i charakter całej sceny – można uzyskać efekt bardzo plastyczny albo „płaski”, w zależności od natężenia tego światła. Moim zdaniem, jeśli ktoś chce mieć wpływ na głębię cieni, najprościej zacząć właśnie od pracy z wypełnieniem, a nie od eksperymentowania z innymi rodzajami światła.
Pytanie 5

Jak szybko zaznaczyć jednolitą kolorystycznie część obrazu w programie Adobe Photoshop?

A. różdżkę.
B. zaznaczenie wielokątne.
C. zaznaczenie magnetyczne.
D. lasso.
Różdżka (Magic Wand Tool) to narzędzie w programie Adobe Photoshop, które umożliwia szybkie zaznaczanie obiektów o jednolitej kolorystyce. Działa na zasadzie analizy kolorów pikseli, co pozwala na automatyczne zaznaczenie wszystkich pikseli, które mają podobny kolor do klikniętego punktu. Użytkownik może dostosować tolerancję narzędzia, co pozwala na precyzyjne określenie zakresu kolorów, które mają być zaznaczone. Przykładowo, podczas edycji zdjęcia krajobrazu, jeśli chcemy zaznaczyć niebo, wystarczy kliknąć w jego fragment, a różdżka automatycznie zaznaczy wszystkie piksele o podobnym odcieniu niebieskiego. To narzędzie jest szczególnie przydatne przy pracy z grafiką, gdzie kolorystyka obiektów jest spójna, co pozwala na szybkie i efektywne zaznaczenie. Użycie różdżki zgodnie z dobrymi praktykami pozwala na oszczędność czasu i zwiększa efektywność pracy. Warto również pamiętać, że po zaznaczeniu można wprowadzić dodatkowe korekty, na przykład za pomocą narzędzi do edycji kształtu zaznaczenia.
Pytanie 6

Jaki symbol wskazuje na proces przetwarzania pozytywu kolorowego?

A. RA 4
B. EP 2
C. C 41
D. E 6
Inne odpowiedzi, takie jak EP 2, C 41 czy E 6, są związane z różnymi procesami, które dotyczą innych technik fotograficznych. EP 2 to symbol związany z czarno-białą obróbką i nie ma nic wspólnego z kolorowymi pozytywami. Często ludzie mylą to z wywoływaniem kolorów, co prowadzi do pomyłek. C 41 to standard, który dotyczy negatywów, co już diametralnie różni się od pozytywów. Trzeba pamiętać, że C 41 generuje negatywy, a nie pozytywy, dlatego ta odpowiedź jest nietrafiona. E 6 z kolei to proces do wywoływania diapozytywów, co także wskazuje na inny typ obróbki. Ważne, żeby rozumieć różnice między tymi procesami, bo każdy z nich wymaga innych chemikaliów i sprzętu. Z własnego doświadczenia wiem, że takie pomyłki wynikają głównie z braku znajomości podstaw fotograficznych.
Pytanie 7

W celu wykonania zdjęć reklamowych samochodu w studio z efektem braku perspektywy za obiektem na planie fotograficznym należy zorganizować platformę obrotową oraz

A. system zawieszenia tła.
B. kolumnę reprodukcyjną.
C. stół bezcieniowy.
D. cykloramę.
W fotografii reklamowej samochodów często kluczowe jest uzyskanie efektu „czystej nieskończoności” tła, gdzie nie pojawiają się żadne linie, cienie czy elementy, które zdradzają, gdzie kończy się plan zdjęciowy. Wbrew pozorom, takie klasyczne rozwiązania jak kolumna reprodukcyjna, system zawieszenia tła czy stół bezcieniowy nie zdają tutaj egzaminu. Kolumna reprodukcyjna to sprzęt typowy raczej do fotografii makro lub kopiowania dokumentów, nie daje możliwości odpowiedniego kadrowania i ustawiania dużych obiektów jak samochód. Stół bezcieniowy również jest przeznaczony do zdjęć małych przedmiotów – jego powierzchnia i wytrzymałość są ograniczone, a efekt bezcienia nie obejmie pojazdu o masie i rozmiarach samochodu. Często spotykam się z mylnym przekonaniem, że wystarczy dowolne białe tło zawieszone za autem – niestety, typowy system zawieszenia tła jest zbyt wąski i nie pozwala na uzyskanie tego efektu „braku perspektywy”, bo zawsze gdzieś zobaczymy rogi, zagięcia lub cienie. To są podstawowe błędy myślowe, które prowadzą do złych wyborów podczas aranżacji planu zdjęciowego. Cyklorama jest rozwiązaniem specjalistycznym, które pozwala uzyskać profesjonalny, branżowy standard – dokładnie taki, jaki widzimy w katalogach czy reklamach producentów aut. Dzięki niej, w połączeniu z platformą obrotową, można prezentować samochód w sposób atrakcyjny, pod każdym kątem, bez zakłóceń wizualnych. To nie jest kwestia mody, tylko praktyki i sprawdzonych rozwiązań w branży fotograficznej.
Pytanie 8

Technika fotograficzna luminography (luminografia) polega na

A. fotografowaniu obiektów emitujących światło w zakresie UV
B. wykorzystaniu specjalnych filtrów luminescencyjnych na obiektywach
C. wykonywaniu zdjęć przy bardzo wysokich wartościach ISO powyżej 25600
D. rejestrowaniu śladów światła poruszającego się w ciemności przy długim czasie ekspozycji
Luminografia to unikalna technika fotograficzna, która pozwala na rejestrowanie śladów światła poruszającego się w ciemności, przy wykorzystaniu długiego czasu ekspozycji. Dzięki temu, na zdjęciu mogą zostać uchwycone różne źródła światła, takie jak latarki, ognie sztuczne czy nawet ruchy ciał świetlnych. Długie czasy naświetlania, często przekraczające kilka sekund, umożliwiają uchwycenie nawet najdelikatniejszych ruchów światła, co tworzy niezwykłe efekty wizualne. W praktyce, luminografia może być stosowana do tworzenia artystycznych kompozycji, a także do eksperymentów w ramach fotografii nocnej. Na przykład, można użyć tej techniki do uchwycenia śladów ruchu tańczącej osoby z latarką, co stworzy efekt dynamicznego ruchu na zdjęciu. Warto również wspomnieć, że luminografia wymaga precyzyjnego ustawienia aparatu, stabilizacji oraz odpowiedniego dobierania parametrów ekspozycji, aby uzyskać pożądany efekt. Dodatkowo, jest to technika, która wciąga, angażując fotografów w proces tworzenia i eksperymentowania z różnymi źródłami światła.
Pytanie 9

Zjawisko dyfrakcji wpływające na pogorszenie jakości zdjęcia pojawia się przy

A. bardzo małych otworach przysłony (f/22 i mniejszych)
B. długich czasach naświetlania (powyżej 1 s)
C. bardzo dużych otworach przysłony (f/1.4 i większych)
D. wysokich wartościach czułości ISO (powyżej 3200)
Na pierwszy rzut oka można by pomyśleć, że duże otwory przysłony, takie jak f/1.4, mogą powodować problemy z jakością obrazu, ale w rzeczywistości to nieprawda. Duże otwory przysłony skutkują mniejszą głębią ostrości, co może być pożądane w portretach, gdzie tło powinno być rozmyte. To, co może wpływać na jakość, to aberracje optyczne, a nie dyfrakcja. Czas naświetlania, nawet bardzo długi, nie wpływa na dyfrakcję, lecz na możliwość uzyskania ruchu w kadrze lub szumy. Wysokie wartości ISO, powyżej 3200, zazwyczaj prowadzą do pojawienia się szumów, ale nie mają związku z zjawiskiem dyfrakcji. Często błędnie przyjmuje się, że wszystkie te czynniki wpływają na ostrość zdjęcia w ten sam sposób, co dyfrakcja, podczas gdy w rzeczywistości każda z tych koncepcji ma swoje unikalne podłoże fizyczne i praktyczne zastosowanie. W fotografii kluczowe jest zrozumienie, jak różne ustawienia aparatu wpływają na wynik końcowy, aby świadomie dobierać odpowiednie parametry do pożądanych efektów, a nie stosować ogólne zasady, które mogą wprowadzać w błąd.
Pytanie 10

Największy stopień rozmycia tła uzyska się dla obiektywu o ogniskowej

A. 105 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/2
B. 50 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/4
C. 35 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/5,6
D. 20 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/8
Dobry wybór! Przy ogniskowej 105 mm i przysłonie f/2 faktycznie uzyskasz największy stopień rozmycia tła, czyli tzw. bokeh. Im dłuższa ogniskowa (czyli im bardziej „zoomujesz”), tym mocniej tło zostaje ściśnięte i rozmyte względem fotografowanego obiektu. Przy szeroko otwartej przysłonie (f/2 to naprawdę jasny obiektyw!) głębia ostrości jest bardzo płytka, przez co tylko niewielka część kadru jest ostra, a cała reszta ładnie się rozmywa. To właśnie kombinacja dużej ogniskowej i niskiej wartości przysłony pozwala uzyskać efekt, który jest pożądany w portrecie, czy w fotografii produktowej. Nawiasem mówiąc, takie rozwiązania są szeroko stosowane przez zawodowców — praktycznie każdy fotograf pracujący na eventach czy sesjach portretowych sięga po jasne teleobiektywy. Warto zapamiętać, że na głębię ostrości wpływają aż trzy czynniki: ogniskowa, wielkość otworu przysłony i odległość od fotografowanego obiektu. W tym pytaniu, wszystkie te elementy zagrały na korzyść właśnie tej opcji. Moim zdaniem to absolutna podstawa w rozumieniu, jak panować nad tłem na zdjęciu — przydaje się nawet podczas zwykłych zdjęć rodzinnych, nie tylko tych „artystycznych”.
Pytanie 11

Obiektyw o ogniskowej f=190 mm jest typowy dla materiału fotograficznego o wymiarach

A. 45 x 60 mm
B. 24 x 36 mm
C. 100 x 150 mm
D. 60 x 70 mm
Wydaje mi się, że dobór złego formatu zdjęcia często wynika z nie do końca zrozumianej relacji między ogniskową a rozmiarem matrycy. Ogniskowa 190 mm jest raczej dla większych formatów, więc takie jak 60 x 70 mm, 45 x 60 mm czy 24 x 36 mm nie będą pasować. Mniejsze formaty, jak 24 x 36 mm, zwykle potrzebują obiektywów z krótszą ogniskową, żeby uzyskać dobrą perspektywę i głębię ostrości. Użycie 190 mm tutaj mogłoby bardzo zniekształcić obraz i zaburzyć kompozycję. Co więcej, niewłaściwy dobór ogniskowej do formatu zdjęcia może prowadzić do problemów ze sprzętem, co da niezadowalające efekty. W praktyce fotograficznej zrozumienie zestawień ogniskowych i formatów to klucz do profesjonalnych wyników. Właściwy dobór sprzętu względem tematyki i warunków oświetleniowych to podstawowa zasada dla każdego fotografa.
Pytanie 12

Aby wyeliminować odblaski pojawiające się na uwiecznianym obiekcie, należy w trakcie rejestrowania obrazu zastosować

A. filtr kolorowy
B. filtr polaryzacyjny
C. strumienicę
D. blendę
Filtr polaryzacyjny to zaawansowane narzędzie stosowane w fotografii, które skutecznie redukuje refleksy i odblaski na powierzchniach takich jak woda, szkło czy błyszczące metale. Działa poprzez blokowanie światła spolaryzowanego, co pozwala na uchwycenie bardziej wyrazistych i nasyconych kolorów. Przykładowo, w fotografii krajobrazowej użycie filtru polaryzacyjnego może znacznie poprawić kontrast nieba, eliminując refleksy świetlne od wilgotnej ziemi lub wody. Ponadto, filtr ten przyczynia się do zwiększenia przejrzystości i detali w scenach, co jest szczególnie istotne w przypadku zdjęć wykonanych w trudnych warunkach oświetleniowych. Dobrym praktykom w fotografii zaleca się stosowanie filtru polaryzacyjnego także w fotografii portretowej, gdzie może on zredukować niepożądane odblaski na skórze modela. Ważne jest, aby pamiętać, że filtr polaryzacyjny wpływa również na ekspozycję, dlatego należy dostosować ustawienia aparatu w celu uzyskania optymalnych rezultatów.
Pytanie 13

Które kolory należy zastosować w kompozycji graficznej, aby uzyskać wrażenie zimnej tonacji?

A. Zielony i czerwony.
B. Pomarańczowy i zielony.
C. Błękitny i granatowy.
D. Pomarańczowy i brązowy.
Błękitny i granatowy to klasyczny wybór, gdy zależy nam na uzyskaniu wrażenia zimnej tonacji w grafice. Te kolory leżą po chłodnej stronie koła barw, a ich odcienie są standardowo kojarzone z wodą, lodem czy zimowym niebem. W praktyce projektowej, na przykład przy tworzeniu identyfikacji wizualnej dla firm technologicznych czy marek związanych z higieną, bardzo często wykorzystuje się właśnie takie chłodne barwy, bo podświadomie budują uczucie czystości, profesjonalizmu i pewnego dystansu. Moim zdaniem, zwłaszcza jeśli spojrzeć na standardy w brandingu, chłodne kolory jak błękit czy granat pozwalają uzyskać efekt elegancji i nowoczesności, a jednocześnie nie przytłaczają odbiorcy. Warto też zauważyć, że stosowanie chłodnych barw polecane jest w projektowaniu interfejsów użytkownika (UI), szczególnie tam, gdzie zależy nam na spokojnym odbiorze i przejrzystości treści. Niekiedy, jak w projektach dla branży finansowej czy medycznej, takie barwy są nawet wskazane w wytycznych! Jeśli kiedyś będziesz projektować ulotkę dla firmy zajmującej się klimatyzacją albo stronę dla SPA, to zerknij właśnie w stronę błękitów i granatów – to zawsze działa. Z moich doświadczeń wynika, że nawet niewielki dodatek ciepłego koloru potrafi osłabić ten zimny efekt, więc dobrze jest trzymać się z dala od pomarańczy czy czerwieni, jeśli zależy nam na konsekwentnej, chłodnej palecie.
Pytanie 14

Jakie polecenie powinno zostać użyte w programie Photoshop, aby uzyskać efekt wyostrzenia cyfrowego obrazu?

A. Warstwy
B. Filtry
C. Krzywe
D. Poziomy
Wybór innych opcji, takich jak 'Warstwy', 'Krzywe' lub 'Poziomy', nie jest odpowiedni w kontekście uzyskiwania efektu wyostrzania obrazu. Warstwy w Photoshopie są narzędziem do organizacji elementów graficznych, co pozwala na edytowanie ich niezależnie od siebie. Choć warstwy są niezbędne w zaawansowanej edycji, same w sobie nie służą do wyostrzania. Krzywe, z drugiej strony, to narzędzie do precyzyjnej kontroli nad jasnością i kontrastem obrazu, pozwalające na modyfikację tonalności, a nie ostrości. Użycie krzywych w celu wyostrzania obrazu jest mylne, ponieważ skupia się na odcieniach, a nie na szczegółach. Podobnie jest z poziomami, które służą do regulacji zakresu tonalnego obrazu. Chociaż mogą one pośrednio wpłynąć na postrzeganą ostrość poprzez poprawę kontrastu, nie są narzędziem, które bezpośrednio wzmocni detale. W rzeczywistości, typowym błędem jest mylenie ogólnych technik edycyjnych z konkretnymi efektami, co prowadzi do nieefektywnego wykorzystania narzędzi dostępnych w programie. Właściwe zrozumienie funkcji każdego z narzędzi w Photoshopie jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości edycji.
Pytanie 15

W kompozycji fotografii wykorzystano

Ilustracja do pytania
A. linie wiodące.
B. regułę złotego podziału.
C. obramowanie.
D. kompozycję wsteczną.
Linie wiodące to jeden z kluczowych elementów kompozycji w fotografii, który ma na celu skierowanie uwagi widza na główny obiekt lub punkt zainteresowania. W przedstawionym zdjęciu, linie konstrukcyjne budynku są doskonale wykorzystane do prowadzenia wzroku odbiorcy od dołu do góry, co nie tylko nadaje zdjęciu dynamiki, ale również tworzy wrażenie głębi. Zastosowanie linii wiodących jest zgodne z zasadami kompozycji, które sugerują, że kierowanie wzroku widza jest kluczowe dla budowania narracji wizualnej. Przykładowo, linie wiodące mogą być naturalnie występującymi elementami środowiska, takimi jak ścieżki, drogi czy koryta rzek, które prowadzą do określonego punktu. W praktyce, umiejętne wykorzystanie tych linii w zdjęciach architektury czy krajobrazu może znacząco wpłynąć na odbiór estetyczny oraz emocjonalny fotografii, podkreślając jej główne tematy i nadając im kontekst.
Pytanie 16

Technika reprodukcji obrazów, która opiera się na zjawisku elektrostatycznego transferu obrazu na materiał, określana jest jako

A. solaryzacją
B. kserografią
C. holografią
D. izohelią
Holografia to technika, która polega na rejestrowaniu i odtwarzaniu obrazów trójwymiarowych. W procesie holograficznym wykorzystuje się interferencję światła laserowego, co pozwala uzyskać obraz 3D, który jest w pełni trójwymiarowy i można go oglądać z różnych kątów. To zjawisko jest zupełnie różne od kserografii, która koncentruje się na dwuwymiarowym przenoszeniu obrazów na papier. Izohelia to termin związany z geografią, który oznacza linie łączące punkty o jednakowym natężeniu światła, co również nie ma związku z kopiowaniem obrazów. Solaryzacja, z drugiej strony, to proces fotograficzny, który polega na częściowym naświetleniu materiału światłoczułego, co prowadzi do uzyskania odwróconych tonów obrazu. Różnice te wskazują na znaczące nieporozumienia dotyczące procesów technologicznych związanych z reprodukcją obrazów. W wyniku braku zrozumienia podstawowych zasad działania tych metod, można łatwo pomylić je z kserografią, co prowadzi do błędnych wniosków. Kluczowe jest, aby przy nauce technologii druku i kopiowania zrozumieć, jakie zjawiska fizyczne stoją za każdą z tych technik, aby móc skutecznie je stosować i wykorzystywać ich potencjał w praktyce.
Pytanie 17

W aparatach kompaktowych stosowanie konwertera szerokokątnego umożliwia

A. skrócenie ogniskowej i poszerzenie pola widzenia obrazu.
B. skrócenie ogniskowej i zawężenie pola widzenia obrazu.
C. wydłużenie ogniskowej i poszerzenie pola widzenia obrazu.
D. wydłużenie ogniskowej i zawężenie pola widzenia obrazu.
Temat konwerterów szerokokątnych bywa mylący, bo na pierwszy rzut oka trudno wyczuć, jak ich użycie wpływa na obraz. Zacznijmy od podstaw – ogniskowa decyduje o tym, jak szeroki fragment sceny obejmuje obiektyw. Skrócenie ogniskowej zawsze daje szerszy kadr, wydłużenie – węższy. To trochę jak zoom w aparacie – gdy go używasz i przesuwasz na „szeroki kąt”, widzisz więcej, a gdy zbliżasz, widzisz mniej. Wiele osób mylnie sądzi, że konwerter szerokokątny może wydłużać ogniskową i jednocześnie poszerzać pole widzenia – to fizycznie niemożliwe, bo zwiększanie ogniskowej zawsze zawęża kadr. Często też ktoś myśli, że konwerter szerokokątny zawęzi pole widzenia, bo kojarzy mu się z teleobiektywem, ale to zupełnie przeciwny efekt. Z kolei skrócenie ogniskowej i zawężenie pola widzenia jest błędnym połączeniem — taka sytuacja nie występuje w praktyce optycznej. Praktyka branżowa jasno mówi, że do poszerzania kadru służy skracanie ogniskowej, czyli właśnie konwerter szerokokątny. Telekonwertery natomiast wydłużają ogniskową i zawężają pole widzenia, stosuje się je przy zdjęciach sportowych albo przyrodniczych, żeby „przybliżyć” odległe obiekty. Mylenie tych dwóch typów konwerterów to bardzo częsty błąd u osób zaczynających fotografię, bo nazwy są podobne, ale efekty mają przeciwne. W praktyce konwerter szerokokątny pozwala zobaczyć więcej, a nie mniej – i tak właśnie jest przy zdjęciach wnętrz, pejzaży czy szerokich planów. Nie ma możliwości, żeby wydłużenie ogniskowej prowadziło do poszerzenia kadru, to byłoby sprzeczne z całą zasadą działania optyki fotograficznej. Warto o tym pamiętać, bo właściwy dobór konwertera mocno wpływa na efekt końcowy zdjęcia i komfort pracy z aparatem.
Pytanie 18

Ilustracja przedstawia

Ilustracja do pytania
A. slider.
B. konwerter.
C. pilota do lamp.
D. światłomierz.
To na zdjęciu to klasyczny światłomierz – bardzo praktyczne narzędzie, szczególnie dla osób pracujących z fotografią analogową lub w studiu, gdzie precyzyjna kontrola ekspozycji jest kluczowa. Światłomierz mierzy natężenie światła padającego na scenę lub odbijanego od obiektu, dzięki czemu można właściwie ustawić parametry aparatu: przysłonę, czas naświetlania i czułość ISO. Jest to sprzęt pozwalający uzyskać powtarzalne i kontrolowane efekty, o co trudno przy samym korzystaniu z pokręteł w aparacie na oko – szczególnie w złożonych warunkach oświetleniowych. Z mojego doświadczenia, światłomierze ręczne są niezastąpione podczas sesji portretowych czy fotografii produktowej, gdzie liczy się drobiazgowa kontrola światła. Warto wiedzieć, że profesjonaliści w branży przestrzegają standardu pracy ze światłomierzem, bo zapewnia on powtarzalność i eliminuje zgadywanie we wstępnych ustawieniach. Co ciekawe, światłomierze bywają używane też w filmowaniu, gdzie odpowiedni dobór ekspozycji wpływa na odbiór całości materiału. Moim zdaniem – jeśli ktoś poważnie myśli o fotografii czy pracy ze światłem, to umiejętność obsługi światłomierza to absolutna podstawa fachu.
Pytanie 19

W celu uzyskania efektu przedstawionego na zdjęciach w programie Adobe Photoshop zastosowano

Ilustracja do pytania
A. polecenie poziomy.
B. wypełnienie wzorkiem.
C. polecenie krzywe.
D. wypełnienie gradientowe.
W przypadku tej transformacji należy dobrze zrozumieć, do czego służą poszczególne narzędzia w Photoshopie, bo niektóre z wymienionych opcji bywają mylące na pierwszy rzut oka. Polecenie krzywe to narzędzie dedykowane do korygowania jasności, kontrastu i barw na podstawie manipulacji charakterystyczną krzywą – zmienia ogólny wygląd zdjęcia, ale absolutnie nie dodaje żadnych powtarzalnych wzorów czy tekstur. Podobnie polecenie poziomy pozwala jedynie na ingerencję w rozkład jasności, przyciemnianie lub rozjaśnianie wybranych zakresów tonalnych. Nawet jeśli by spróbować ekstremalnych ustawień, nigdy nie uzyskamy efektu geometrycznego, regularnego pokrycia całości obrazu. Wypełnienie gradientowe natomiast generuje płynne przejścia kolorystyczne, bardzo przydatne do tworzenia tła lub efektu światła, ale tu również - gradient nie tworzy powtarzalnych, zamkniętych kształtów, tylko gładko zmienia kolory na wybranym obszarze. Typowym błędem jest zakładanie, że każde narzędzie zmieniające wygląd zdjęcia będzie w stanie wygenerować dowolny efekt – niestety, Photoshop ma wyraźny podział na narzędzia do edycji parametrów obrazu i do generowania tekstur czy wzorców. Z mojego doświadczenia wiele osób myli wypełnienia gradientowe ze wzorkami, bo oba występują w tym samym oknie dialogowym, ale ich przeznaczenie jest zupełnie inne. Dobrą praktyką jest zawsze analizować, jaki typ zmiany zachodzi na obrazie: czy są to zmiany tonalne, kolorystyczne, czy pojawia się nowy, powtarzalny motyw. W tym zadaniu tylko wypełnienie wzorkiem zapewniało efekt takiej regularności i powtarzalności, co wynika ze sposobu działania tej funkcji w Photoshopie.
Pytanie 20

Który kolor należy uzupełnić w drukarce, jeśli na wydruku nie pojawiły się niebieskozielone elementy obrazu?

A. Yellow
B. Blue
C. Cyan
D. Magenta
Jeśli na wydruku brakuje niebieskozielonych (turkusowych) elementów, to najprawdopodobniej skończył się tusz cyan. Cyan to taki podstawowy składnik palety CMYK, czyli standardowego zestawu używanego w drukarkach atramentowych i laserowych. Moim zdaniem, warto zapamiętać, że cyan to nie jest po prostu niebieski – to właśnie ten chłodny, turkusowy odcień, który razem z magentą i yellow tworzy większość barw na wydruku. Gdy drukarka nie ma tego koloru, wszelkie fragmenty, gdzie powinien się pojawić – właśnie te niebieskozielone – są pomijane albo drukowane z dziwnym przekłamaniem. W praktyce często się zdarza, że użytkownicy mylą cyan z niebieskim (blue), ale w systemie CMYK nie używa się czystego niebieskiego. Drukarki korzystają z cyan, magenta, yellow i black (CMYK), bo to pozwala uzyskać setki różnych odcieni – a profesjonalne wydruki zawsze wymagają zachowania tej palety. Gdy brakuje cyan, bardzo łatwo to zauważyć na zdjęciach np. z wakacji nad morzem (woda przestaje być turkusowa), grafikach z elementami niebieskozielonymi albo nawet w logotypach firm, które używają tego koloru. Branżowe standardy zalecają regularną kontrolę poziomu tuszy i szybkie uzupełnianie cyan, bo jego brak mocno psuje jakość wydruków. Sam miałem kiedyś taką sytuację i od razu było widać, że coś poszło nie tak – zdjęcia wyglądały nienaturalnie, a klient w pracy od razu to zauważył. Warto więc pamiętać, że cyan jest niezbędny dla pięknych, żywych kolorów.
Pytanie 21

Najlepiej do zdjęć makro zastosować lampę

A. pierścieniową
B. wbudowaną
C. błyskową studyjną
D. zewnętrzną dedykowaną
Lampa pierścieniowa to jedno z najlepszych rozwiązań do fotografii makro, ponieważ zapewnia równomierne oświetlenie obiektu, eliminując cienie i refleksy. Jej konstrukcja pozwala na zachowanie odpowiedniej odległości od obiektu, co jest kluczowe w przypadku zdjęć makro, gdzie detale są niezwykle ważne. Pierścieniowe lampy LED mogą być regulowane pod względem intensywności i barwy światła, co pozwala na dostosowanie oświetlenia do różnych warunków i tematów. Dodatkowo, wykorzystanie lampy pierścieniowej w połączeniu z obiektywami makro pozwala na uzyskanie wyraźnych i szczegółowych zdjęć, co jest zgodne z dobrą praktyką w tej dziedzinie. Warto również zauważyć, że takie oświetlenie może być stosowane do różnych tematów, od fotografii przyrodniczej po produktową, co czyni je niezwykle uniwersalnym narzędziem w aparacie fotograficznym.
Pytanie 22

Jakie urządzenie jest wykorzystywane do konwersji obrazów analogowych na cyfrowe?

A. drukarka
B. skaner
C. kserokopiarka
D. nagrywarka
Skaner to urządzenie, które służy do przetwarzania obrazów analogowych na postać cyfrową. Działa poprzez skanowanie powierzchni dokumentu lub obrazu, rejestrując zawarte na nim dane wizualne i konwertując je na format cyfrowy. W praktyce, skanery są wykorzystywane w biurach, archiwach oraz w domach do cyfryzacji dokumentów, co znacząco ułatwia ich przechowywanie oraz udostępnianie. W standardzie ISO 19005, definiującym wymagania dla archiwizacji dokumentów elektronicznych, podkreślono znaczenie skanowania wysokiej jakości, co zapewnia trwałość i dostępność dokumentów w przyszłości. Skanery różnią się między sobą między innymi rozdzielczością, co wpływa na jakość skanowanych obrazów. Użycie skanera w procesie digitalizacji zdjęć, plików papierowych czy rysunków technicznych jest kluczowe w dzisiejszym świecie, w którym dominują dane cyfrowe.
Pytanie 23

Po ilu latach obowiązywania umowy licencyjnej wyłącznej uważa się ją zawartą na czas nieokreślony?

A. Po 4 latach.
B. Po 5 latach.
C. Po 2 latach.
D. Po 3 latach.
W polskim prawie autorskim, a dokładnie w art. 68 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, znajduje się zapis, że jeżeli umowa licencyjna wyłączna została zawarta na czas oznaczony dłuższy niż pięć lat, po upływie pięciu lat uważa się ją za zawartą na czas nieokreślony. To jest bardzo ważne, bo wiele osób myśli, że można swobodnie podpisywać takie umowy na 10, 20 lat albo nawet dłużej, a potem są zdziwieni, jak okazuje się, że po pięciu latach mają już do czynienia z innymi warunkami wypowiedzenia i przedłużania. W praktyce, zwłaszcza w branży IT czy marketingowej, spotyka się sytuacje, gdy licencjobiorca chciałby mieć pewność długotrwałej współpracy i myśli, że długość trwania umowy zapewni mu bezpieczeństwo. Jednak ten pięcioletni okres chroni przede wszystkim twórcę lub pierwotnego dysponenta praw - po tym czasie może on łatwiej rozwiązać umowę i ewentualnie udzielić licencji komu innemu. Moim zdaniem to fajny balans między ochroną interesów obu stron, choć czasem rodzi nieporozumienia przy negocjacjach. Warto pamiętać, że to ograniczenie dotyczy licencji wyłącznych, co jest jeszcze jednym powodem, by czytać umowę dokładnie i znać podstawy prawa autorskiego. Dobrą praktyką jest od razu w umowie określić, co się dzieje po pięciu latach, żeby uniknąć niejasności.
Pytanie 24

Największe zniekształcenie obrazu w fotografii portretowej (przy założeniu stałej odległości przedmiotowej) uzyska się przy zastosowaniu

A. obiektywu standardowego.
B. obiektywu długoogniskowego.
C. teleobiektywu.
D. obiektywu szerokokątnego.
Obiektyw szerokokątny faktycznie daje największe zniekształcenia obrazu w fotografii portretowej, jeśli trzymamy stałą odległość przedmiotową. Moim zdaniem to jest jeden z najbardziej typowych błędów początkujących fotografów – wziąć szeroki kąt do portretu i być zdziwionym, że twarz wygląda dziwnie, a nos wydaje się ogromny. Wynika to z tzw. dystorsji geometrycznej, głównie beczkowatej, ale też z samej perspektywy: obiektyw szerokokątny „rozciąga” elementy znajdujące się bliżej obiektywu względem tych dalej położonych. Przykładowo, kiedy fotografujesz kogoś szerokim kątem z bliska – nos, usta, broda będą wydawać się przesadnie wyeksponowane, a uszy i reszta głowy schowają się w tle. W profesjonalnej fotografii portretowej standardem jest używanie ogniskowych od 85 do nawet 135 mm (pełna klatka), bo wtedy twarz wygląda naturalnie, proporcje są zachowane, a zniekształcenia minimalne. Szeroki kąt nadaje się raczej do zdjęć grupowych czy reportażowych, kiedy zależy nam na pokazaniu szerszego kontekstu, a nie na estetyce pojedynczej sylwetki. Co ciekawe, w reklamach kosmetyków praktycznie nigdy nie zobaczysz zdjęć zrobionych szerokim kątem z bliska – bo efekt byłby wręcz odstraszający. Takie detale mają ogromne znaczenie, nawet jeśli na pierwszy rzut oka wydają się nieistotne.
Pytanie 25

Ilustracja przedstawia

Ilustracja do pytania
A. konwerter.
B. slider.
C. pilota do lamp.
D. światłomierz.
Światłomierz to urządzenie, które odgrywa kluczową rolę w procesie fotografii, umożliwiając precyzyjne pomiary natężenia światła. Na przedstawionej ilustracji widoczny jest światłomierz, którego charakterystyczne cechy to pokrętło i mała, wystająca kula. Te elementy są typowe dla modeli analogowych, które wykorzystują fotokomórki do pomiaru oświetlenia. Dzięki zastosowaniu światłomierza fotograf może skutecznie ustalić odpowiednie ustawienia ekspozycji aparatu, co jest niezbędne do uzyskania optymalnych rezultatów w fotografii. Przykładowo, w sytuacji silnego nasłonecznienia, światłomierz pozwala na określenie, czy użycie krótszej migawki lub mniejszej przysłony będzie konieczne, aby uniknąć prześwietlenia. Użycie światłomierza jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotografii, co potwierdzają liczne publikacje i szkolenia dla fotografów. Wiedza na temat pomiaru światła jest nie tylko teoretyczna, ale ma również zastosowanie praktyczne, co czyni światłomierz niezastąpionym narzędziem w arsenale każdego profesjonalnego fotografa.
Pytanie 26

Za pomocą którego modyfikatora oświetlenia uzyskuje się na fotografii cienie o miękkich krawędziach?

A. Strumienicy.
B. Plastra.
C. Parasolki.
D. Wrół.
Parasolki fotograficzne to naprawdę bardzo popularny i praktyczny modyfikator światła, zwłaszcza jeśli komuś zależy na miękkich, łagodnych cieniach i delikatnym przejściu światła. Z mojego doświadczenia wynika, że właśnie parasolka, szczególnie w wersji białej lub tzw. softboxowej, rozprasza światło na tyle szeroko, że praktycznie eliminuje ostre krawędzie cieni. Światło odbite lub przepuszczone przez materiał parasolki staje się zdecydowanie mniej kontrastowe, co jest super przydatne przy portretach, fotografii produktowej albo nawet w fotografii wnętrz. W branży mówi się, że parasolka to jeden z najprostszych sposobów na złamanie światła - po prostu rozprasza je na większą powierzchnię, przez co cień jest miękki, a światło bardziej otulające. Co ciekawe, niektórzy profesjonaliści używają kilku parasolek ustawionych w różnych miejscach, żeby jeszcze bardziej kontrolować odbicia i rozmycie światła na planie zdjęciowym. Fachowcy doceniają też łatwość montażu i mobilność parasolek, bo są lekkie i szybko się je rozkłada. Warto jeszcze dodać, że zgodnie ze standardami branży, miękkie światło uzyskuje się przez zwiększanie powierzchni świecącej w stosunku do fotografowanego obiektu – a parasolka idealnie się w to wpisuje. Zdecydowanie polecam testować różne rodzaje parasolek, bo to najprostsza droga do opanowania światła miękkiego w praktyce.
Pytanie 27

W aparatach cyfrowych symbol „A (Av)” oznacza

A. automatykę z preselekcją czasu.
B. tryb manualny.
C. automatykę z preselekcją przysłony.
D. automatykę programową.
Symbol „A (Av)” w aparatach cyfrowych to tzw. automatyka z preselekcją przysłony, znana też jako „Aperture Priority”. W praktyce oznacza to, że fotograf sam ustala wartość przysłony (czyli inaczej – otworu obiektywu), a aparat automatycznie dobiera do niej odpowiedni czas naświetlania. To bardzo popularny tryb wśród osób, które chcą mieć kontrolę nad głębią ostrości na zdjęciu – na przykład, gdy chcesz rozmyć tło w portrecie, wybierasz niską wartość przysłony, a aparat martwi się całą resztą. Moim zdaniem to taki złoty środek pomiędzy pełnym automatem a trybem manualnym. W branży fotograficznej to jeden z najczęściej używanych trybów półautomatycznych, zwłaszcza podczas pracy w zmiennych warunkach oświetleniowych. Warto pamiętać, że oznaczenie „Av” (Aperture Value) funkcjonuje w aparatach Canon, natomiast „A” (Aperture) jest typowe dla Nikona i Sony. Korzystanie z preselekcji przysłony pozwala na kreatywne podejście do zdjęć, szczególnie przy pracy z jasnymi obiektywami – łatwo wtedy osiągnąć efekt bokeh albo odwrotnie, uzyskać ostrość na całej scenie przy zdjęciach krajobrazowych. Uważam, że każdy, kto chce zrozumieć kontrolę nad światłem i plastycznością zdjęcia, powinien regularnie korzystać z tego trybu i eksperymentować z różnymi ustawieniami.
Pytanie 28

Technika zdjęciowa, która redukuje pozytyw do płaszczyzn z wyraźnie rozdzielonymi tonami szarości, to

A. guma
B. pseudosolaryzacja
C. solaryzacja
D. izohelia
Techniki fotograficzne, takie jak guma, solaryzacja czy pseudosolaryzacja, są zupełnie inne od izohelii. Guma to taki proces, co robi odbitki i wykorzystuje organiczne podłoża, no i te mokre emulsje, co daje miękkie przejścia tonalne. Ale nie chodzi tutaj o wyraźne płaszczyzny szarości, jak w izohelii. Solaryzacja to technika, gdzie mamy do czynienia z częściową ekspozycją na światło i efekty są dość nieprzewidywalne, z negatywnymi tonami – a to już nie ma nic wspólnego z izohelią. Pseudosolaryzacja trochę wprowadza zamieszanie w tonacji obrazu, więc teoretycznie nie uzyskujemy oddzielnych obszarów szarości, co faktycznie powinno być kluczowe przy izohelii. Kiedy wybieramy techniki, które do tego się nie nadają, jak guma czy solaryzacja, to zwykle kończy się na tym, że detale znikają i kontrast idzie w dół. Dlatego warto dobrze zrozumieć izohelię, jeśli chce się, żeby prace miały ten odpowiedni styl i tonalność.
Pytanie 29

Zamieszczony na fotografii portret wykonano, wykorzystując oświetlenie

Ilustracja do pytania
A. górne.
B. tylne.
C. boczne.
D. dolne.
Odpowiedź "boczne" jest poprawna, ponieważ na podstawie analizy zdjęcia można zauważyć, że światło pada na postać z boku. W fotografii portretowej oświetlenie boczne jest często stosowane, aby uzyskać bardziej trójwymiarowy efekt i podkreślić kształt oraz rysy twarzy. Oświetlenie to tworzy wyraźne różnice w jasności między oświetloną a zacienioną stroną twarzy, co pozwala na uwydatnienie faktury skóry oraz detali, takich jak kości policzkowe czy kontury szczęki. Przykładowo, fotografowie często korzystają z reflektorów lub softboxów ustawionych pod kątem, aby uzyskać subtelne cienie, które dodają głębi i charakteru portretu. Dobrym przykładem zastosowania oświetlenia bocznego jest portret wykonywany w warunkach naturalnych, gdy światło słoneczne pada z boku, co może stworzyć dramatyczny efekt, a jednocześnie ukazać naturalne piękno modela.
Pytanie 30

Przy fotografowaniu spadającej kropli wody, aby uzyskać efekt jej zatrzymania w ruchu, należy zastosować czas otwarcia migawki

A. 1/15 s
B. 1/2000 s
C. 1/60 s
D. 1/125 s
Użycie czasu otwarcia migawki 1/2000 s podczas fotografowania spadającej kropli wody pozwala na uchwycenie jej ruchu w momencie, gdy jest w pełnym biegu. Krótkie czasy naświetlania są kluczowe do zamrożenia dynamicznych scen, ponieważ minimalizują rozmycie ruchu spowodowane ruchem samego obiektu oraz drżeniem rąk fotografa. W praktyce, stosując czas 1/2000 s, można uzyskać wyraźne detale, jak kształt kropli czy rozpryskujące się cząstki wody. W fotografii sportowej czy przyrodniczej często korzysta się z takich czasów, aby uchwycić szybko poruszające się obiekty, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży. Warto również pamiętać o odpowiednim doborze ISO oraz przysłony, aby uniknąć nadmiernego prześwietlenia zdjęcia. Z mojego doświadczenia, planując podobne ujęcia, warto także pomyśleć o użyciu statywu lub stabilizacji obrazu, by jeszcze bardziej zmniejszyć ryzyko rozmycia obrazu.
Pytanie 31

Jaka technika pozwala na uzyskanie jak najbardziej zbliżonych do rzeczywistości kolorów w fotografii produktowej?

A. wykonanie zdjęć w trybie monochromatycznym i późniejsze kolorowanie
B. fotografowanie z kartą wzorcową kolorów i kalibracja w postprodukcji
C. użycie filtrów polaryzacyjnych i światła ciągłego
D. zastosowanie techniki HDR i zwiększonego nasycenia kolorów
Użycie filtrów polaryzacyjnych i światła ciągłego, wykonanie zdjęć w trybie monochromatycznym i późniejsze kolorowanie oraz zastosowanie techniki HDR i zwiększonego nasycenia kolorów to podejścia, które mogą wprowadzać pewne zmiany w jakości zdjęć, ale nie są najlepszymi metodami do uzyskania realistycznych kolorów w fotografii produktowej. Filtry polaryzacyjne mogą pomóc w redukcji odblasków i poprawie nasycenia barw, ale ich skuteczność zależy od konkretnej sytuacji oświetleniowej i nie gwarantują one odwzorowania kolorów w sposób, który byłby zgodny z rzeczywistością. Z kolei monochromatyczne zdjęcia nie zawierają kolorów, a ich późniejsze kolorowanie to proces subiektywny, który może prowadzić do znacznych odchyleń od rzeczywistych barw. Technika HDR, choć przydatna w uzyskiwaniu szczegółów w cieniach i światłach, może wprowadzać nadmierne nasycenie kolorów, co sprawia, że efekt końcowy może być daleki od naturalnego. W rzeczywistości, te metody są bardziej skierowane na uzyskanie efektów artystycznych, a nie wiernego odwzorowania rzeczywistości. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że w fotografii produktowej dokładność kolorów musi być priorytetem, co najlepiej osiągnąć przez korzystanie z kart wzorcowych i odpowiedniej postprodukcji.
Pytanie 32

W cyfrowej postprodukcji obrazu technika przechowywania dużych bibliotek zdjęć zwana smart previews pozwala na

A. kompresję plików RAW bez utraty możliwości edycji
B. jednoczesną synchronizację edycji na wielu urządzeniach
C. automatyczne katalogowanie zdjęć według rozpoznanych obiektów
D. edycję mniejszych wersji proxy zdjęć bez konieczności dostępu do oryginalnych plików
Odpowiedzi, które wskazują na automatyczne katalogowanie zdjęć według rozpoznanych obiektów, jednoczesną synchronizację edycji na wielu urządzeniach czy kompresję plików RAW bez utraty możliwości edycji, wprowadzają w błąd, ponieważ nie odnoszą się do istoty technologii smart previews. Automatyczne katalogowanie zdjęć należy do innego obszaru technologii, często związane z algorytmami sztucznej inteligencji, które skanują obrazy i klasyfikują je na podstawie zawartych w nich obiektów. Tego rodzaju funkcje są niezwykle przydatne, ale nie mają bezpośredniego związku z edycją proxy. Synchronizacja edycji na wielu urządzeniach to kolejny temat, który dotyczy platform, a nie samej techniki smart previews, która raczej koncentruje się na lokalnej edycji plików. Co do kompresji plików RAW, smart previews nie mają na celu zmiany formatu oryginalnych plików, a raczej umożliwiają pracę na ich mniejszych wersjach, co nie wpływa na jakość edytowanych zdjęć. Tego rodzaju myślenie może prowadzić do nieporozumień dotyczących tego, jak działają nowoczesne technologie w postprodukcji. Kluczowe jest zrozumienie, że smart previews służą jako narzędzie wspierające efektywność, a nie jako mechanizm do katalogowania czy synchronizacji.
Pytanie 33

Oświetlenie w stylu Rembrandta sugeruje, że na portrecie modela

A. widać cienie pod oczami
B. obie strony twarzy są równomiernie oświetlone
C. na policzku można dostrzec światło w kształcie trójkąta
D. na twarzy nie występują żadne cienie
Nieprawidłowe odpowiedzi na to pytanie wskazują na pewne nieporozumienia dotyczące zasad oświetlenia w fotografii portretowej. Odpowiedź sugerująca, że obie połowy twarzy są jednakowo oświetlone, nie odzwierciedla charakterystyki oświetlenia rembrandtowskiego, które ma na celu stworzenie kontrastu i asymentrii w oświetleniu, co przyczynia się do głębi obrazu. Z kolei stwierdzenie, że na twarzy nie ma żadnych cieni, jest sprzeczne z ideą tej techniki, która opiera się na umiejętnym wprowadzaniu cieni w celu nadania wymiaru i dramatyzmu portretowi. Cienie są nieodzownym elementem wizualnym, który pozwala na modelowanie kształtów i rysów twarzy, a ich brak powodowałby spłaszczenie obrazu i utratę trójwymiarowości. Odpowiedź o cieniach pod oczami, choć w pewnym sensie może być zgodna z techniką portretową, nie odnosi się bezpośrednio do istoty oświetlenia rembrandtowskiego, które koncentruje się na wydobyciu światła i cienia w określony sposób, a nie na ich przypadkowym rozmieszczeniu. Te nieporozumienia mogą wynikać z braku znajomości technik fotograficznych i podstawowych zasad kompozycji świetlnej, które są kluczowe w tworzeniu udanych portretów.
Pytanie 34

Przygotowując się do fotografowania na wyścigach konnych, warto zaopatrzyć się w

A. blendę
B. teleobiektyw
C. softbox
D. filtr połówkowy
Teleobiektyw to kluczowy element w fotografii sportowej, a szczególnie w kontekście wyścigów konnych. Dzięki dużemu zasięgowi, teleobiektywy pozwalają na uchwycenie detali z dużej odległości, co jest niezwykle istotne w dynamicznych sytuacjach, jakie mają miejsce podczas wyścigów. Używając teleobiektywu, fotograf może zbliżyć się do akcji, nie przeszkadzając zawodnikom, a także uzyskać atrakcyjne kadry, które podkreślają emocje i dramatyzm rywalizacji. Przykładowo, używając obiektywu o ogniskowej 200 mm lub większej, można uchwycić nie tylko same konie, ale także wyraz twarzy jeźdźców czy reakcje widowni. Warto również pamiętać, że teleobiektywy często oferują dużą przysłonę, co umożliwia uzyskanie pięknego efektu bokeh, wyróżniającego obiekty na tle rozmytego otoczenia. W kontekście dobrych praktyk w fotografii sportowej, teleobiektywy są standardem, który pozwala na uchwycenie akcji w najlepszej jakości, co jest niezbędne dla profesjonalnych fotografów.
Pytanie 35

Który program nie jest przeznaczony do obróbki grafiki rastrowej?

A. Gimp
B. Corel Photo-Paint
C. Corel Draw
D. Adobe Photoshop
Corel Draw to program przede wszystkim przeznaczony do tworzenia i edycji grafiki wektorowej, a nie rastrowej – i to jest tutaj kluczowe rozróżnienie. W praktyce oznacza to, że Corel Draw świetnie sprawdza się do projektowania logo, ilustracji, infografik czy materiałów do druku, gdzie ważna jest możliwość skalowania bez utraty jakości. Grafika wektorowa opiera się na matematycznych opisach kształtów, a nie na pojedynczych pikselach, dlatego właśnie nie nadaje się do obróbki zdjęć czy rysunków rastrowych. Z mojego doświadczenia osoby, które próbują obrabiać zdjęcia w Corel Draw, szybko napotykają na ograniczenia i irytację – wycinanie, korekta kolorów czy retusz są po prostu dużo trudniejsze albo wręcz niewykonalne. W branży przyjęło się, że do zdjęć i grafiki rastrowej używa się narzędzi takich jak Photoshop, Gimp czy Corel Photo-Paint. Corel Draw można czasem połączyć z innymi programami, ale sam w sobie nie spełnia standardów potrzebnych do profesjonalnej obróbki bitmap. Takie rozdzielenie narzędzi to dobra praktyka, bo pozwala wykorzystać pełnię ich możliwości – moim zdaniem to się naprawdę opłaca w codziennej pracy.
Pytanie 36

Jaki jest czas synchronizacji otwarcia migawki z lampą błyskową w studio?

A. 1/1600 s
B. 1/500 s
C. 1/30 s
D. 1/125 s
Czas synchronizacji otwarcia migawki z lampą błyskową studyjną wynoszący 1/125 s jest standardem w fotografii, który zapewnia optymalne warunki do uzyskania prawidłowego naświetlenia zdjęcia. W momencie, gdy migawka jest otwarta, lampa błyskowa emituje błysk światła, co pozwala na oświetlenie obiektu fotografowanego. Ustalony czas synchronizacji 1/125 s jest wynikiem obliczeń mających na celu maksymalizację efektywności lampy błyskowej, przy jednoczesnym minimalizowaniu ryzyka powstania niedoświetlonych lub prześwietlonych obszarów zdjęcia. W praktyce oznacza to, że w przypadku dłuższych czasów otwarcia migawki, takich jak 1/30 s czy 1/500 s, lampa błyskowa może nie zadziałać w pełni, co prowadzi do niewłaściwego naświetlenia. Użycie 1/1600 s skutkuje tym, że lampa błyskowa może nie zdążyć wyemitować światła w tym krótkim czasie, co skutkuje ciemnym zdjęciem. W studiu fotograficznym, gdzie oświetlenie jest kluczowe, przestrzeganie tego standardu pozwala na uzyskanie profesjonalnych rezultatów i jest powszechnie uznawane za najlepszą praktykę.
Pytanie 37

Jakiego rodzaju papier fotograficzny należy wykorzystać do reprodukcji negatywu wywołanego do zalecanego stopnia, aby uzyskać małokontarstowy pozytyw czarno-biały?

A. Bardzo twardy
B. Twardy
C. Miękki
D. Normalny
Wybór papieru fotograficznego z twardym lub bardzo twardym gradientem do kopiowania negatywów czarno-białych prowadzi do uzyskania pozytywów o zbyt wysokim kontraście, co jest niepożądane w przypadku małokontarstowych obrazów. Twarde papiery mają wyraźniejszą separację tonalną, co skutkuje mocniejszymi różnicami między światłami i cieniami. Takie podejście może prowadzić do utraty subtelnych detali, zwłaszcza w jasnych oraz ciemnych partiach zdjęcia, a pozytyw może okazać się nieczytelny w obszarach, gdzie negatyw ma delikatne przejścia tonalne. Zastosowanie normalnego papieru także może nie spełnić oczekiwań, ponieważ nie zapewnia wystarczającej kontroli nad kontrastem. Miękki papier to preferowany wybór, gdyż jego charakterystyka pozwala na lepsze odwzorowanie szczegółów, co jest istotne dla reprodukcji obrazów o niskim kontraście. Często w praktyce fotograficznej popełniane są błędy związane z mylnym rozumieniem kontrastu i jego roli w procesie kopiowania. Użytkownicy mogą nie dostrzegać, że zbyt silny kontrast może zniweczyć efekty artystyczne, które chcą osiągnąć, co może prowadzić do frustracji oraz niezadowolenia z końcowego efektu. Właściwy dobór papieru jest kluczowy dla osiągnięcia zamierzonych rezultatów w fotografii.
Pytanie 38

Do fotografowania scen o dużym kontraście, w celu prawidłowej rejestracji szczegółów w światłach należy w aparacie fotograficznym ustawić tryb pomiaru

A. centralnie ważony.
B. punktowy.
C. matrycowy.
D. uśredniony.
Wybierając tryb pomiaru punktowego w aparacie fotograficznym do fotografowania scen o dużym kontraście, masz największą kontrolę nad tym, które partie obrazu będą prawidłowo naświetlone. Tryb punktowy analizuje światło tylko z małego obszaru kadru, najczęściej z centrum lub wybranego przez użytkownika punktu. To pozwala dokładnie dobrać ekspozycję pod konkretny fragment – na przykład jasny element, na którym zależy Ci najbardziej pod względem szczegółów. Szczególnie w sytuacjach, gdzie w kadrze występują bardzo jasne i bardzo ciemne fragmenty jednocześnie (np. scena z jasnym oknem i ciemnym wnętrzem), tryb punktowy pozwala „uratować” detale w światłach, bo właśnie na nich skupia się pomiar. Wielu zawodowych fotografów stosuje tę technikę przy fotografii portretowej przy oknie, czy w fotografii krajobrazowej o wschodzie lub zachodzie słońca. Standardy branżowe sugerują wykorzystywanie tego trybu właśnie wtedy, gdy zależy nam na precyzyjnym sterowaniu ekspozycją i zachowaniu tekstury w jasnych partiach. Z mojego doświadczenia wynika, że pomiar punktowy to świetna opcja, gdy masz czas na spokojne ustawienie ekspozycji, bo pozwala uniknąć przepaleń i daje lepszą kontrolę kreatywną – szczególnie przy pracy na manualu lub z blokadą ekspozycji. Warto jednak pamiętać, że wymaga to świadomego kadrowania i często pewnej wprawy, bo łatwo prześwietlić lub niedoświetlić inne fragmenty zdjęcia, jeśli nie zwrócisz na to uwagi.
Pytanie 39

Oświetlenie porównywane do "trójkąta" jest klasyfikowane jako rodzaj oświetlenia portretowego

A. realizowanego przy użyciu dwóch lamp umiejscowionych po obydwu stronach modela.
B. w którym cienie tworzą charakterystyczne trójkąty na policzkach modela.
C. w którym nos modela rzuca ukośnie zarysowany na policzku cień, pozostawiając oko w strefie światła.
D. realizowanego przy użyciu trzech lamp umieszczonych w równych odległościach od siebie i modela.
Pozostałe odpowiedzi zawierają koncepcje, które nie oddają istoty światłocienia z trójkątem. Twierdzenie, że światło portretowe z trójkątem polega na tworzeniu cieni na obu policzkach modela, jest mylące, ponieważ w tej technice kluczowym elementem jest cień rzucany przez nos, a nie równomierne oświetlenie obu stron twarzy. Użycie dwóch lamp po obu stronach modela prowadzi do zupełnie innego efektu oświetleniowego, znanego jako światło kluczowe, które równomiernie oświetla zarówno lewą, jak i prawą stronę twarzy, eliminując cień nosowy, co jest sprzeczne z zamysłem techniki. Z kolei ustawienie trzech lamp w identycznych odległościach może generować bardziej płaskie oświetlenie, również nie oddające charakterystycznego efektu trójkąta. Błędem jest również zakładanie, że każda technika oświetleniowa musi korzystać z większej liczby źródeł światła; w rzeczywistości, minimalistyczne podejście, z jednym kluczowym źródłem światła, często daje najlepsze rezultaty w portretach. Właściwe zrozumienie różnych technik oświetleniowych jest kluczowe dla efektywnego uchwycenia osobowości modela oraz dla uzyskania pożądanych efektów wizualnych.
Pytanie 40

Aby zredukować drgania aparatu fotograficznego podczas długiego naświetlania, używa się

A. mieszek.
B. statecznik.
C. monopod.
D. blendę.
Choć wszystkie wymienione opcje mogą wpływać na jakość zdjęć, tylko monopod skutecznie eliminuje drgania aparatu w kontekście długich czasów naświetlania. Statecznik, który jest często używany w filmowaniu, ma na celu stabilizację ruchomych ujęć, a nie statycznych fotografii. Jego konstrukcja jest bardziej skomplikowana i nie zawsze nadaje się do statycznych sytuacji, gdzie kluczowe jest sztywne wsparcie aparatu. Blenda jest narzędziem używanym do kontrolowania światła wpadającego na obiekt, co może poprawić jakość zdjęcia, ale nie wpływa na drgania aparatu. Używanie blendy podczas długich naświetleń nie rozwiązuje problemu stabilności, co może prowadzić do poruszenia obrazu. Mieszek, z kolei, jest akcesorium stosowanym głównie w fotografii makro i nie ma zastosowania w eliminacji drgań. Może być użyty do regulacji odległości między obiektywem a matrycą, ale nie zapewnia stabilności aparatu. Kluczowym błędem myślowym jest mylenie zastosowania odpowiednich akcesoriów w kontekście różnych technik fotograficznych. Każde z wymienionych narzędzi ma swoją specyfikę i zastosowanie, jednak tylko monopod spełnia wymogi stabilności i wsparcia w przypadku długich czasów naświetlania.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej