Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 11:24
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 11:40

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W fotografii cyfrowej interpolacja bikubiczna to metoda

A. eliminacji szumów przez uśrednianie wielu klatek

B. korekcji zniekształceń geometrycznych obiektywu

C. łączenia wielu ekspozycji w jeden obraz HDR

D. zmiany rozmiaru obrazu z zachowaniem lepszej jakości niż interpolacja liniowa

Wielu początkujących w fotografii może mylić różne techniki przetwarzania obrazów, co prowadzi do błędnych odpowiedzi. Na przykład, łączenie wielu ekspozycji w jeden obraz HDR to zupełnie inny proces, który polega na łączeniu zdjęć o różnych ustawieniach ekspozycji, aby uzyskać szeroki zakres dynamiki. To wymaga umiejętności pracy z warstwami i maskami, a nie zmiany rozmiaru obrazów. Eliminacja szumów przez uśrednianie klatek jest techniką stosowaną w filmowaniu, gdzie kilka klatek z różnych ujęć jest zestawianych w celu zredukowania szumów, ale nie ma to nic wspólnego z interpolacją bikubiczną. Korekcja zniekształceń geometrycznych obiektywu natomiast, to proces, który koncentruje się na poprawie distorsji wynikłej z użycia obiektywów o różnych właściwościach optycznych, a nie na zmianie rozmiaru obrazu. Te nieprawidłowe odpowiedzi pokazują, jak ważne jest zrozumienie różnych technik i ich zastosowań w praktyce. Pojęcie interpolacji bikubicznej jest kluczowe w kontekście przetwarzania obrazów, ponieważ bez niego można stracić wiele na jakości, zwłaszcza przy znacznym powiększaniu zdjęć. Dlatego istotne jest, aby właściwie rozróżniać metody i techniki, aby dobre praktyki w obróbce zdjęć mogły być efektywnie wdrażane.

Pytanie 2

W trakcie chemicznej obróbki materiałów wrażliwych na światło, substancją służącą do utrwalania jest

A. tiosiarczan sodu

B. chlorek srebra

C. żelazicyjanek potasu

D. siarczan hydroksylaminy

Jeśli myślisz o użyciu innych substancji jako utrwalaczy, to pewnie troszkę mylisz się w temacie. Siarczan hydroksylaminy, choć używany w różnych reakcjach, nie ma właściwości, które są potrzebne do stabilizacji obrazów fotograficznych. To bardziej reduktor, a nie coś, co by usunęło jony srebra. Natomiast chlorek srebra to substancja, która już jest częścią emulsji, więc nie działa jako utrwalacz. Po naświetleniu musisz ją usunąć. Żelazicyjanek potasu, z kolei, może być używany w niektórych kolorowych procesach, ale w klasycznej czarno-białej fotografii nie jest aż tak przydatny. Często błędy wynikają z niezrozumienia, jakie funkcje chemiczne pełnią te substancje, co prowadzi do mylnych wniosków o ich zastosowaniu w praktyce fotograficznej.

Pytanie 3

W celu wydrukowania fotografii przeznaczonych do celów wystawowych należy wybrać papier fotograficzny o gramaturze

A. 100-150g/m²

B. 70-90g/m²

C. 200-350g/m²

D. 80-110g/m²

Papier fotograficzny o gramaturze 200-350g/m² to absolutna podstawa, jeśli zależy Ci na naprawdę profesjonalnym efekcie podczas drukowania zdjęć przeznaczonych na wystawy. Takie papiery są wyraźnie grubsze i sztywniejsze, przez co wydruki są bardziej odporne na zginanie, falowanie czy nawet przypadkowe uszkodzenia podczas transportu i ekspozycji. No i wyglądają po prostu dostojniej – matowy, półbłyszczący czy błyszczący papier o wysokiej gramaturze potrafi wydobyć głębię kolorów i detali, której nie uzyskasz na cienkim papierze. Z mojego doświadczenia, galerie i konkursy fotograficzne wręcz wymagają takiej jakości, a niektórzy organizatorzy nawet precyzują minimalną gramaturę w regulaminie. Branżowe standardy mówią jasno – poniżej 200g/m² nie ma szans na uzyskanie tego ekskluzywnego efektu. Co ciekawe, na papierach o wyższej gramaturze zdjęcia mniej się wyginają pod własnym ciężarem, a przy odpowiednim przechowywaniu nie łapią tzw. efektu „falowania”. Warto też wiedzieć, że gruby papier znacznie lepiej współpracuje z pigmentowymi tuszami i zaawansowanymi drukarkami fotograficznymi, co minimalizuje ryzyko przebijania czy rozmazywania się druku. Moim zdaniem, jeśli ktoś naprawdę dba o swoją prezentację i chce, by zdjęcia zapadły w pamięć odwiedzającym wystawy, inwestycja w papier 200-350g/m² jest nie tylko uzasadniona, ale wręcz niezbędna.

Pytanie 4

Poprawę ekspozycji zdjęcia w programie Adobe Photoshop dokonuje się z użyciem

A. stempla.

B. mapy gradientu.

C. poziomów.

D. koloru kryjącego.

Narzędzie poziomów w Adobe Photoshop to taka trochę podstawa, jeśli chodzi o szybkie poprawienie ekspozycji zdjęcia. Działa na zasadzie przesuwania suwaków odpowiadających za cienie, półtony i światła, czyli to, co w fotografii jest kluczowe dla balansu jasności i kontrastu. Bardzo często, gdy zdjęcie jest niedoświetlone albo przepalone, właśnie poziomy pozwalają w prosty sposób przywrócić detale w ciemnych lub jasnych partiach. Moim zdaniem nie ma bardziej intuicyjnego podejścia do korygowania ekspozycji, zwłaszcza na etapie wstępnej obróbki. Profesjonaliści używają tego narzędzia właściwie non stop, bo pozwala szybko wyprostować histogram zdjęcia – a to taki wykres, na którym widać rozkład jasności. Fajnie też, że poziomy pozwalają pracować osobno na kanałach RGB, co się przydaje jak zdjęcie ma np. niechciane zafarby. W branży graficznej i fotograficznej to jeden ze standardów i, szczerze mówiąc, jak ktoś nie ogarnia poziomów, to trochę tak, jakby nie znał podstaw Photoshopa. Mało kto wie, że poziomy można też używać do precyzyjnego ustawiania punktów czerni i bieli, co potrafi uratować nawet bardzo słabe zdjęcie pod kątem ekspozycji. Z mojego doświadczenia – poziomy to jedno z tych narzędzi, które naprawdę warto opanować, bo przydają się nie tylko w fotografii, ale też wszędzie tam, gdzie liczy się kontrola nad jasnością obrazu.

Pytanie 5

W profesjonalnej fotografii reklamowej termin layered composite oznacza

A. obraz złożony z wielu warstw pochodzących z różnych zdjęć

B. technikę oświetlenia warstwowego dla podkreślenia głębi sceny

C. sposób prezentacji portfolio fotograficznego

D. metodę druku wielowarstwowego na różnych materiałach

Termin 'layered composite', czyli obraz złożony z wielu warstw pochodzących z różnych zdjęć, jest kluczowy w profesjonalnej fotografii reklamowej. W praktyce oznacza to, że fotograficy często łączą różne elementy wizualne, aby stworzyć jedną, spójną kompozycję. Taka technika pozwala na kreatywne połączenie różnych ujęć, co daje możliwość uzyskania unikalnych efektów. Na przykład, w reklamie produktu można połączyć zdjęcie produktu z atrakcyjnym tłem lub elementami graficznymi, co sprawia, że finalny obraz przyciąga uwagę i lepiej komunikuje zamierzony przekaz. Dobrym przykładem wykorzystania tej techniki są kampanie promujące kosmetyki, gdzie różne warstwy zdjęć pomagają podkreślić cechy produktu, jak tekstura czy kolor. Używanie odpowiednich programów graficznych, takich jak Adobe Photoshop, pozwala na precyzyjne zarządzanie warstwami, co stało się standardem w branży. Warto pamiętać, że umiejętność tworzenia złożonych kompozycji wymaga nie tylko technicznych umiejętności, ale także wyczucia estetyki i zrozumienia zasad kompozycji. W dzisiejszym świecie wizualnym, mastering tych technik jest niezbędny dla każdego profesjonalnego fotografa.

Pytanie 6

Etapy obróbki chemicznej obejmują kolejno wywoływanie czarno-białe, przerywanie, odbielanie, zadymianie, wywoływanie barwne, utrwalanie oraz płukanie

A. papieru wielogradacyjnego

B. materiału odwracalnego kolorowego

C. materiału negatywowego kolorowego

D. papieru kolorowego

Wybór odpowiedzi sugerującej "materiał negatywowy barwny" jest mylący, ponieważ negatywy nie są projektowane z myślą o procesach odwracalnych, które umożliwiałyby ich dalszą obróbkę bez ryzyka utraty pierwotnych informacji. Negatywy barwne są to w zasadzie materiały, które po wywołaniu prezentują obraz w odwrotnych kolorach, a ich dalsza obróbka chemiczna jest często nieodwracalna, co ogranicza możliwości manipulacji. Z kolei "papier wielogradacyjny" i "papier barwny" są to materiały, które nie posiadają takich właściwości. Papier wielogradacyjny jest używany głównie w czarno-białej fotografii, gdzie można regulować kontrast podczas wywoływania, jednak również nie jest on odpowiedni dla opisanego procesu obróbki barwnej. Papery barwne nie są zaprojektowane do obróbki chemicznej w sposób, który by umożliwiał ich ponowną edycję w kontekście barwnych obrazów. Te błędne odpowiedzi mogą wynikać z nieporozumienia dotyczącego różnicy między materiałami negatywowymi a odwracalnymi. Ważne jest, by zrozumieć, że technologie fotograficzne, jak i materiały, które są stosowane w procesie wywoływania, są ściśle powiązane z określonymi praktykami i standardami, które z kolei determinują ich funkcjonalność oraz możliwości. Bez tego zrozumienia może być trudno odpowiednio zidentyfikować, które materiały nadają się do wywoływania w kontekście procesów wymienionych w pytaniu.

Pytanie 7

Jakie właściwości powinien mieć plik graficzny przeznaczony do publikacji w sieci?

A. Tryb kolorów CMYK oraz rozdzielczość 96 ppi

B. Tryb kolorów RGB oraz rozdzielczość 600 dpi

C. Tryb kolorów LAB oraz rozdzielczość 300 dpi

D. Tryb kolorów sRGB oraz rozdzielczość 72 ppi

Odpowiedź, która wskazuje na tryb barwny sRGB oraz rozdzielczość 72 ppi, jest prawidłowa, ponieważ sRGB to standardowy model kolorów używany w Internecie. Zapewnia on szeroką gamę kolorów, które są prawidłowo wyświetlane na większości urządzeń, co czyni go najbardziej odpowiednim wyborem dla zdjęć publikowanych online. Rozdzielczość 72 ppi (pikseli na cal) jest optymalna dla obrazów wyświetlanych w sieci, ponieważ jest wystarczająca do uzyskania akceptowalnej jakości przy mniejszych rozmiarach plików. Mniejsza rozdzielczość pozwala na szybsze ładowanie strony, co jest kluczowe w kontekście UX (user experience) oraz SEO (optymalizacja pod kątem wyszukiwarek). Dla porównania, wyższe rozdzielczości jak 300 dpi są bardziej odpowiednie dla druku, gdzie detal i jakość obrazu są kluczowe. W praktyce, korzystając z sRGB oraz 72 ppi, zapewniasz, że Twoje zdjęcia będą wyglądały dobrze w Internecie, a jednocześnie nie obciążają nadmiernie zasobów serwera ani nie wydłużają czasu ładowania stron.

Pytanie 8

W jakim formacie zapisywane są obrazy, aby zachować najwyższą jakość i elastyczność w postprodukcji?

A. TIFF

B. RAW

C. PNG

D. JPEG

Format JPEG jest jednym z najpopularniejszych formatów graficznych na świecie, głównie ze względu na swoją kompresję stratną, która znacznie zmniejsza rozmiar pliku. Niestety, ta kompresja powoduje utratę jakości i ogranicza możliwości edycji w postprodukcji. JPEG jest używany tam, gdzie szybkość transmisji i oszczędność miejsca są priorytetowe, ale nie tam, gdzie wymagana jest najwyższa jakość. Format PNG, chociaż bezstratny, jest głównie wykorzystywany do grafiki komputerowej z przezroczystością, a jego rozmiar pliku jest większy niż JPEG. PNG nie oferuje takiej elastyczności w edycji zdjęć jak RAW, zwłaszcza w kontekście profesjonalnej fotografii. TIFF to format bezstratny, który zachowuje wysoką jakość obrazu, lecz jego rozmiar jest znacznie większy niż RAW. TIFF jest często używany w druku i archiwizacji, ale nie oferuje takiej elastyczności w postprodukcji jak RAW. W przypadku każdej z tych alternatyw, brak surowych danych z matrycy ogranicza zdolność do dokładnej i zaawansowanej edycji, co jest kluczowe w profesjonalnej pracy fotografa. Decyzje o wyborze formatu są często wynikiem kompromisów między jakością, rozmiarem pliku i elastycznością edycji, ale dla najwyższej jakości i elastyczności RAW pozostaje najlepszym rozwiązaniem.

Pytanie 9

Jakie powinno być minimalne rozdzielczość skanowania oryginału płaskiego o wymiarach 10×15 cm, aby uzyskać obraz w formacie 40×60 cm przy rozdzielczości 150 dpi, unikając interpolacji danych?

A. 300 spi

B. 600 spi

C. 1 200 spi

D. 150 spi

Odpowiedź 600 spi (czyli punktów na cal) jest prawidłowa, ponieważ aby uzyskać pożądany efekt wydruku, musimy obliczyć odpowiednią rozdzielczość skanowania oryginału. Proces ten opiera się na zasadzie, że rozdzielczość skanowania musi być co najmniej równa rozdzielczości wydruku pomnożonej przez rozmiar wydruku w calach. W przypadku rozdzielczości wydruku 150 dpi oraz wymaganego formatu 40×60 cm (co odpowiada 15.75×23.62 cali), obliczamy wymaganą rozdzielczość skanowania jako 150 dpi * 15.75 cali (szerokość) oraz 150 dpi * 23.62 cali (wysokość). Po wykonaniu tych obliczeń otrzymujemy odpowiednio 2362 i 3543 pikseli. Zmieniając to na centymetry, musimy zrozumieć, że skanowanie musi odbywać się w rozdzielczości 600 spi, aby zachować jakość i szczegóły. Przy skanowaniu w zbyt niskiej rozdzielczości, w trakcie powiększenia obrazu na wydruku, mogą pojawić się artefakty i utrata detali. W praktyce, stosowanie rozdzielczości 600 spi jest standardem w profesjonalnej fotografii i druku, co zapewnia wysoką jakość i zgodność z oczekiwaniami klientów oraz estetyką końcowego produktu.

Pytanie 10

W celu uzyskania efektu przedstawionego na zdjęciach w programie Adobe Photoshop zastosowano

A. polecenie krzywe.

B. polecenie poziomy.

C. wypełnienie wzorkiem.

D. wypełnienie gradientowe.

Efekt widoczny na ilustracji po prawej stronie to klasyczny przykład zastosowania wypełnienia wzorkiem w programie Adobe Photoshop. Moim zdaniem to jedna z ciekawszych technik, bo pozwala w szybki sposób nadać zupełnie nowy charakter dowolnej powierzchni czy zdjęciu. Wzorek, czyli tzw. pattern, to powtarzalny motyw graficzny, który można nałożyć na wybrany obszar obrazu. W praktyce najczęściej używa się tego do tworzenia tekstur, symulowania tkanin, wykańczania tła czy nawet zabezpieczania zdjęć poprzez naniesienie delikatnego znaku wodnego. Standardy branżowe zalecają przygotowanie własnych wzorków w wysokiej rozdzielczości, żeby uniknąć niepożądanych szwów i powtórzeń, które mogą wyglądać niechlujnie na dużych powierzchniach. W Photoshopie dostęp do tej funkcji znajdziesz pod menu Edycja -> Wypełnij, a potem wybierasz typ wypełnienia 'Wzorek' i wskazujesz konkretny pattern z listy. Z mojego doświadczenia to często pomijana opcja, a w rzeczywistości daje ogromne pole do kreatywnej pracy, szczególnie przy projektowaniu grafiki użytkowej albo elementów do gier. Trzeba przyznać, że dobry wzorek potrafi niesamowicie uatrakcyjnić nawet najprostszą fotografię lub ilustrację. W przypadku tego zadania tylko wypełnienie wzorkiem mogło dać tak jednoznacznie powtarzalny, geometryczny efekt na całej powierzchni zdjęcia.

Pytanie 11

Na ilustracji przedstawiono oprogramowanie służące wyłącznie do obróbki

A. obrazów rastrowych.

B. obiektów wektorowych.

C. materiałów audio.

D. materiałów wideo.

Odpowiedź "materiałów audio" jest poprawna, ponieważ ilustracja przedstawia interfejs programu Audacity, który jest uznawany za jedno z najpopularniejszych narzędzi do obróbki dźwięku. Audacity umożliwia użytkownikom nagrywanie dźwięków z różnych źródeł, takich jak mikrofony i instrumenty, jak również importowanie plików audio w różnorodnych formatach, w tym WAV i MP3. Program ten oferuje szeroki wachlarz funkcji edycyjnych, takich jak cięcie, kopiowanie, wklejanie oraz aplikowanie efektów dźwiękowych, co czyni go wszechstronnym narzędziem w produkcji audio. W kontekście standardów branżowych, Audacity spełnia wymagania dotyczące jakości dźwięku i edycji, co czyni go preferowanym wyborem w edukacji oraz wśród amatorów i profesjonalistów w dziedzinie audio. Użytkownicy mogą również korzystać z zaawansowanych funkcji, takich jak analiza spektralna i obsługa wielu ścieżek, co jest istotne w produkcji muzycznej oraz w postprodukcji dźwięku.

Pytanie 12

W celu uzyskania efektu przedstawionego na zdjęciach w programie Adobe Photoshop zastosowano

A. polecenie krzywe.

B. wypełnienie wzorkiem.

C. wypełnienie gradientowe.

D. polecenie poziomy.

No i właśnie, wypełnienie wzorkiem to taka funkcja w Photoshopie, która pozwala nałożyć na zdjęcie powtarzający się motyw graficzny – tzw. pattern. To coś zupełnie innego niż zwykłe mieszanie kolorów czy korekta jasności. Z mojego doświadczenia, kiedy chcemy uzyskać taki efekt jak na zdjęciu po prawej, gdzie cała powierzchnia jest pokryta bardzo regularnym, geometrycznym wzorem, stosowanie wypełnienia wzorkiem jest najbardziej profesjonalne i kontrolowane. W praktyce – możesz korzystać z gotowych wzorów Photoshopa albo dodać swój własny pattern, co daje ogromną swobodę twórczą. To jest też często wykorzystywane w projektowaniu graficznym, na przykład przy tworzeniu tapet, tekstur do gier czy nawet w reklamach. Dobrą praktyką branżową jest budowanie własnej bazy wzorków, żeby projekty były unikalne. Polecenie to działa nie tylko na całych warstwach – można też ograniczyć je do zaznaczonego fragmentu, co przydaje się np. w retuszu zdjęć albo stylizacji określonych elementów na stronie www. Pattern Fill pozwala też kontrolować skalę i orientację wzorku, co jest dużą przewagą nad innymi narzędziami. Moim zdaniem, jak ktoś chce osiągnąć maksymalną powtarzalność i estetykę efektu, to właśnie po wzorek powinien sięgnąć. W sumie, bez tej funkcji praca wielu grafików byłaby nieporównywalnie trudniejsza.

Pytanie 13

Który filtr powinien być użyty podczas kopiowania negatywu metodą subtraktywną, aby zlikwidować purpurową dominację występującą na kolorowej odbitce?

A. Zielony

B. Niebieskozielony

C. Purpurowy

D. Żółty

Użycie zielonego, niebieskozielonego lub żółtego filtra do usunięcia purpurowej dominacji jest mylne i nie przyniesie oczekiwanych rezultatów. Filtr zielony, choć może zmieniać balans kolorów, nie jest skuteczny w eliminowaniu purpury, ponieważ nie neutralizuje jej skutków. W rzeczywistości, filtr ten może nawet pogłębić problem, wprowadzając dodatkowe odcienie, które mogą uwydatniać niepożądane kolory. Z kolei filtr niebieskozielony działa na zasadzie łączenia niebieskiego i zielonego światła, co może prowadzić do dodatkowego zafałszowania kolorystycznego, a właśnie te kolory są w konflikcie z purpurową tonacją, co sprawi, że obraz stanie się jeszcze bardziej nieprzejrzysty. Zastosowanie żółtego filtra również jest niewłaściwe, ponieważ filtr ten pochłania niebieskie światło, co w kontekście dominacji purpury nie przyniesie pożądanych rezultatów. Zamiast rozwiązać problem, można jedynie pogorszyć jakość obrazu. Kluczowym błędem w podejściu do tego zagadnienia jest niezrozumienie, jak różne długości fal świetlnych wpływają na kolory w obrazie, co prowadzi do nieadekwatnych wniosków o wyborze filtrów. Aby skutecznie usunąć purpurową dominantę, należy skupić się na filtrach, które potrafią neutralizować konkretne kolory, co jest podstawą praktyki fotograficznej. Warto również zasięgnąć wiedzy na temat teorii kolorów i zasad mieszania kolorów, aby uniknąć takich pułapek w przyszłości.

Pytanie 14

Standard metadanych IPTC w fotografii służy do

A. przechowywania informacji o autorze, prawach autorskich i opisie zdjęcia

B. kodowania informacji o parametrach ekspozycji

C. przechowywania ustawień balansu bieli

D. zapisywania danych GPS o miejscu wykonania zdjęcia

Standard metadanych IPTC (International Press Telecommunications Council) w fotografii jest kluczowym narzędziem do przechowywania informacji, które są niezbędne dla identyfikacji autorstwa, praw autorskich oraz opisu zdjęcia. IPTC definiuje zestaw pól, w których można umieścić dane takie jak imię i nazwisko autora, informacje o prawach autorskich oraz krótki opis lub tytuł zdjęcia. Przykładowo, w przypadku zdjęcia prasowego, odpowiednie wypełnienie tych metadanych pozwala na łatwe zidentyfikowanie autora, co jest szczególnie ważne w kontekście ochrony praw autorskich oraz przy poszukiwaniach zdjęć przez redakcje. Dobrze wypełnione metadane IPTC mogą także pomóc w optymalizacji zdjęć w wyszukiwarkach oraz w archiwizacji, co jest istotne dla profesjonalnych fotografów i agencji fotograficznych. Prawidłowe użycie standardu IPTC jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, co pozwala na sprawniejsze zarządzanie zbiorami zdjęć.

Pytanie 15

W jakiej proporcji uzyskamy odbitkę pozytywową z filmu negatywowego podczas wykonywania kopiowania stykowego?

A. 2:1

B. 1:1

C. 1:0

D. 1:2

Odpowiedź 1:1 jest prawidłowa, ponieważ przy kopiowaniu stykowym z filmu negatywowego otrzymujemy odbitkę pozytywową w tej samej skali. Skalowanie 1:1 oznacza, że każdy centymetr filmu negatywowego odpowiada dokładnie jednemu centymetrowi na odbitce pozytywowej. To podejście jest zgodne z techniką kopiowania stykowego, która polega na bezpośrednim przeniesieniu obrazu z jednego medium na drugie bez zmiany jego rozmiaru. W praktyce, takie odwzorowanie jest istotne, zwłaszcza w kontekście archiwizacji i dokumentacji wizualnej, gdzie wierne oddanie detali i proporcji jest kluczowe. W branży fotografii i filmu standardy takie jak ISO 12232, które określają parametry jakości obrazu, podkreślają znaczenie precyzyjnego odwzorowania, co w przypadku kopiowania stykowego jest realizowane właśnie poprzez stosowanie skali 1:1. Pozwala to na uzyskanie wysokiej jakości odbitek, które mogą być dalej wykorzystywane do analizy, wystaw oraz w procesach postprodukcji.

Pytanie 16

Jakie promieniowanie o kolorze jest przepuszczane przez filtr purpurowy?

A. niebieskiej i czerwonej

B. zielonej

C. zielonej i czerwonej

D. zielonej i niebieskiej

Filtr purpurowy to urządzenie, które przepuszcza promieniowanie o określonych długościach fal, blokując pozostałe. W przypadku filtra purpurowego, przepuszcza on promieniowanie w zakresie długości fal odpowiadających barwom niebieskiej i czerwonej. Oznacza to, że światło o tych długościach fal przenika przez filtr, podczas gdy inne kolory, takie jak zieleń, są blokowane. Praktycznie, takie filtry są szeroko stosowane w fotografii oraz w technologii przetwarzania obrazu, gdzie istotne jest uchwycenie określonych barw dla uzyskania pożądanego efektu wizualnego. W fotografii, zastosowanie filtra purpurowego może zwiększyć nasycenie niebieskich i czerwonych tonów, co jest szczególnie przydatne w krajobrazie oraz portretach, gdzie te kolory mogą być kluczowe dla estetyki obrazu. Takie praktyki są zgodne z zasadami kolorymetrii, która jest nauką zajmującą się pomiarem i opisem koloru, oraz z metodami kalibracji kolorów w procesach produkcji graficznej.

Pytanie 17

Błąd obrazu, którego nie można skorygować w trakcie edycji cyfrowej, to błąd

A. balansu bieli

B. kadru

C. ostrości

D. perspektywy

Każda z pozostałych odpowiedzi sugeruje błędy, które są w rzeczywistości możliwe do skorygowania podczas obróbki cyfrowej. W przypadku błędu kadrowania, możemy łatwo przyciąć obraz, aby uzyskać lepszą kompozycję. Programy graficzne, takie jak Adobe Photoshop czy Lightroom, oferują narzędzia do precyzyjnego przycinania i zmiany kadru, co pozwala na dostosowanie zdjęcia do zamierzonych efektów wizualnych. Błąd balansu bieli również można skutecznie skorygować, stosując odpowiednie filtry kolorów lub narzędzia do edycji kolorów, które umożliwiają dostosowanie temperatury barwowej obrazu do warunków oświetleniowych, w jakich zostało zrobione zdjęcie. Użytkownicy powinni być świadomi, jak różne oświetlenie wpływa na kolory i jak można to poprawić w postprodukcji. Z kolei błędna perspektywa, na przykład wynikająca z niewłaściwego kąt ustawienia aparatu, także może zostać skorygowana. Wiele programów do edycji zdjęć oferuje funkcję prostowania linii horyzontu oraz narzędzia do transformacji, które pozwalają na zmianę kąta i zniekształcenia perspektywy. Pomimo że każde z tych błędów można naprawić, kluczowe jest zrozumienie, że najlepsze rezultaty osiąga się poprzez odpowiednie przygotowanie i staranne planowanie przed wykonaniem zdjęcia. Właściwe przygotowanie sprzętu oraz technik fotograficznych jest kluczowe dla uzyskania optymalnej jakości obrazu.

Pytanie 18

W celu przypisania archiwizowanym fotografiom atrybutów, które przyspieszają ich wyszukiwanie, należy skorzystać z aplikacji programu Adobe

A. Bridge

B. Acrobat

C. Flash

D. InDesign

Adobe Bridge to narzędzie, które często jest pomijane, a szkoda, bo naprawdę potrafi ułatwić życie osobom pracującym z dużą liczbą zdjęć czy plików graficznych. Jego głównym celem jest zarządzanie zasobami cyfrowymi, czyli właśnie archiwizowanymi fotografiami czy grafikami. Bridge pozwala na bardzo szybkie i wygodne przypisywanie atrybutów, takich jak metadane, słowa kluczowe czy oceny, bez konieczności otwierania każdego pliku z osobna. Standard branżowy wręcz zaleca korzystanie z tego programu przy profesjonalnej archiwizacji zdjęć – zwłaszcza jeśli zależy nam na łatwym wyszukiwaniu i porządkowaniu tysięcy plików. Moim zdaniem, jeśli ktoś na co dzień pracuje w fotografii lub grafice, to opanowanie Adobe Bridge powinno być jednym z pierwszych kroków. Samo dodawanie atrybutów czy tagów jest tam banalnie proste – wystarczy zaznaczyć odpowiednie zdjęcia i wprowadzić dane w panelu metadanych. W środowisku zawodowym często spotyka się projekty, gdzie bez dobrze opisanych archiwów praca byłaby niemal niemożliwa. Dodatkowo Bridge świetnie współpracuje z innymi programami Adobe, np. Photoshopem czy Lightroomem, pozwalając na szybkie przechodzenie między aplikacjami. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami zarządzania zasobami cyfrowymi, gdzie ważne są nie tylko same pliki, ale i informacje o nich. Warto też dodać, że Bridge umożliwia tworzenie własnych szablonów metadanych czy grupowe edytowanie atrybutów, co przyspiesza pracę przy dużych archiwach. To właśnie dlatego ta odpowiedź jest prawidłowa.

Pytanie 19

Które oprogramowanie pozwala na sprawne zarządzanie plikami, ich nagrywanie, wyświetlanie, wyszukiwanie, sortowanie, filtrowanie oraz edytowanie metadanych?

A. Corel Photo-Paint

B. Publisher

C. Adobe InDesign

D. Adobe Bridge

Adobe Bridge to aplikacja stworzona przez firmę Adobe, która pełni funkcję menedżera plików multimedialnych, szczególnie w kontekście pracy z grafiką i fotografią. Program ten umożliwia użytkownikom łatwe zarządzanie plikami, ich przeglądanie, organizację, a także edytowanie metadanych, co jest niezwykle cenne w profesjonalnym środowisku kreatywnym. Dzięki możliwościom takim jak sortowanie, filtrowanie i wyszukiwanie, Adobe Bridge pozwala na szybkie odnalezienie potrzebnych zasobów, co znacznie przyspiesza proces pracy nad projektami. W praktyce, projektanci graficzni i fotografowie często korzystają z tej aplikacji, aby organizować swoje portfolio, tworzyć kolekcje zdjęć do użycia w różnych projektach oraz efektywnie współpracować z innymi aplikacjami Adobe, takimi jak Photoshop czy InDesign. Użytkownicy mogą również tworzyć zestawy narzędzi oraz metadanych, co umożliwia agregację informacji o projektach i materiałach. Standardy branżowe nakładają na profesjonalistów obowiązek efektywnego zarządzania swoimi zasobami cyfrowymi, co czyni Adobe Bridge niezastąpionym narzędziem w nowoczesnym workflow kreatywnym.

Pytanie 20

W którym formacie należy zapisać obraz fotograficzny o 24 bitowej głębi koloru przeznaczony do umieszczenia w internecie?

A. GIF

B. TIFF

C. JPEG

D. RAW

JPEG to zdecydowanie najczęściej stosowany format do publikacji zdjęć w internecie, zwłaszcza jeśli chodzi o obrazy o 24-bitowej głębi koloru, czyli takie, które pozwalają na wyświetlenie ponad 16 milionów kolorów. Ten format został specjalnie opracowany z myślą o efektywnej kompresji fotografii i obrazów realistycznych, gdzie zależy nam na niskim rozmiarze pliku przy zachowaniu akceptowalnej jakości wizualnej. JPEG wykorzystuje kompresję stratną, ale pozwala naprawdę sporo "wycisnąć" z obrazu dla zastosowań internetowych – na przykład na stronach WWW, blogach fotograficznych, sklepach internetowych czy nawet w mediach społecznościowych. Co istotne, praktycznie wszystkie przeglądarki i urządzenia obsługują JPEG, więc nie ma problemów z kompatybilnością. Z mojego doświadczenia wynika, że większość fotografów i grafików, gdy przygotowuje zdjęcia do sieci, robi eksport właśnie do JPEG-a, dobierając odpowiedni poziom kompresji, żeby balansować między rozmiarem a jakością. Standardy branżowe, jak np. zalecenia Google dotyczące optymalizacji stron (PageSpeed), też sugerują JPEG jako podstawowy wybór dla fotografii. Warto jeszcze dodać, że format ten obsługuje pełną paletę kolorów i nie obsługuje przezroczystości – co akurat w przypadku fotografii nie jest żadnym problemem. Gdyby chodziło o grafikę z przezroczystością, to inny temat, ale dla typowego zdjęcia JPEG jest absolutnie na miejscu. Trochę szkoda, że niektórzy wciąż używają PNG do zdjęć – w praktyce to tylko niepotrzebnie obciąża serwer i łącze.

Pytanie 21

W której jednostce określa się rozdzielczość skanowania oryginałów?

A. ppi

B. lpi

C. dpi

D. spi

Rozdzielczość skanowania oryginałów określa się w jednostce spi, czyli samples per inch (próbek na cal). To właśnie ta wartość mówi nam, ile próbek skaner pobiera z każdego cala oryginału w trakcie procesu digitalizacji. Dla przykładu, jeśli skaner ma ustawioną rozdzielczość 600 spi, to z każdego cala oryginału pobiera 600 punktów próbkowania. To bardzo istotne w pracy np. w poligrafii, reprografii czy grafice, bo określa, jak szczegółowy będzie cyfrowy obraz – im więcej próbek na cal, tym więcej detali zostanie uchwyconych. Ludzie często mylą spi z dpi czy ppi. Dpi (dots per inch) ściśle dotyczy urządzeń drukujących – opisuje, ile kropek tuszu na cal mogą nałożyć. Ppi (pixels per inch) to rozdzielczość wyświetlania na monitorach i urządzeniach cyfrowych. A spi to domena skanerów. Z mojego doświadczenia, warto pamiętać, że w branży profesjonalnej dobiera się spi odpowiednio do przeznaczenia skanu – do druku offsetowego często wystarczy 300 spi, ale do archiwizacji dokumentów czy slajdów warto ustawić nawet 1200 spi albo więcej. Stosowanie odpowiedniej jednostki daje gwarancję, że pomiar jest precyzyjny i pozwala uniknąć pomyłek w specyfikacjach technicznych. W sumie, stosowanie spi to już taki branżowy standard i chyba lepiej mieć to dobrze opanowane.

Pytanie 22

Na ilustracji przeważa barwa

A. zimna.

B. czysta.

C. dopełniająca.

D. złamana.

Wybrałeś odpowiedź „czysta” i to rzeczywiście jest najbardziej trafne określenie w kontekście tej ilustracji. Barwy czyste to takie, które nie zostały zmieszane z innymi kolorami, bielą ani czernią. W praktyce oznacza to, że kolory są bardzo nasycone, wyraźne, bez domieszek i przygaszenia – dokładnie tak jak tutaj, gdzie zarówno czerwień, jak i pomarańcz na kole ratunkowym i obudowie są bardzo mocne i żywe. Projektanci często używają barw czystych w miejscach, gdzie priorytetem jest widoczność i szybka identyfikacja, np. w sprzęcie ratunkowym, znakach ostrzegawczych czy sygnalizacji, bo takie kolory od razu rzucają się w oczy. Z mojego doświadczenia wynika, że stosowanie barw czystych to nie tylko kwestia estetyki, ale głównie bezpieczeństwa – im mocniej coś kontrastuje z otoczeniem, tym szybciej można to dostrzec w sytuacji kryzysowej. Często w branży projektowej podkreśla się, by nie rozjaśniać i nie przygaszać takich kolorów właśnie w takich zastosowaniach. Takie rozwiązanie jest zgodne z normami dotyczącymi bezpieczeństwa na akwenach, gdzie ważna jest natychmiastowa rozpoznawalność sprzętu ratowniczego.

Pytanie 23

W procesie obróbki zdjęć format ProPhoto RGB w porównaniu do sRGB

A. zapewnia lepszą kompresję przy tej samej jakości

B. oferuje znacznie szerszą przestrzeń barw

C. zmniejsza rozmiar pliku o około 50%

D. poprawia ostrość krawędzi obiektów

Format ProPhoto RGB jest znany z tego, że oferuje znacznie szerszą przestrzeń barw w porównaniu do standardowego sRGB. Przestrzeń barw ProPhoto RGB obejmuje znacznie większy zakres kolorów, co jest szczególnie istotne w przypadku zaawansowanej obróbki zdjęć, gdzie dokładność i szerokość gamy kolorystycznej mają kluczowe znaczenie. Umożliwia to artystom i fotografom uchwycenie bardziej subtelnych niuansów i odcieni kolorów, co jest istotne w procesach takich jak retusz, korekcja kolorów, czy drukowanie zdjęć. Przykładowo, jeżeli zdjęcie jest edytowane w ProPhoto RGB, fotograf ma więcej możliwości, by zachować tony i szczegóły w jasnych i ciemnych partiach obrazu, co jest trudniejsze do osiągnięcia w sRGB. Dodatkowo, wiele profesjonalnych programów graficznych, jak Adobe Photoshop, obsługuje ten format, co sprawia, że jest on preferowanym wyborem wśród profesjonalnych twórców. Użycie ProPhoto RGB ma sens, gdy celem jest przygotowanie obrazów do druku lub wyświetlenia na wysokiej jakości monitorach, które mogą wyświetlić pełną gamę jego kolorów.

Pytanie 24

Technika composite w fotografii portretowej polega na

A. zastosowaniu kompozycji opartej na złotym podziale

B. łączeniu elementów z wielu różnych zdjęć w jeden spójny obraz

C. wykorzystaniu tła kompozytowego typu greenscreen

D. wykonaniu portretu z minimalną głębią ostrości

Technika composite w fotografii portretowej polega na łączeniu różnych elementów z wielu zdjęć w jeden spójny obraz. Dzięki temu fotografowie mogą tworzyć złożone kompozycje, które nie byłyby możliwe do uchwycenia w jednym kadrze. Przykładem może być stworzenie portretu, w którym model jest umieszczony na tle, które zostało dodane cyfrowo. Tego rodzaju technika pozwala na dużą swobodę artystyczną oraz kreatywność w postprodukcji. W praktyce stosuje się ją często w reklamie i modzie, gdzie kluczowe jest, aby każdy element harmonijnie ze sobą współpracował, tworząc przekonujący i estetyczny obraz. Przy użyciu oprogramowania graficznego, takiego jak Adobe Photoshop, można precyzyjnie dobierać kolory, cienie i tekstury, co daje możliwość uzyskania bardzo realistycznych efektów. Takie podejście wymaga jednak znajomości nie tylko technik fotografowania, ale również umiejętności obróbki zdjęć, co jest kluczowe w dzisiejszej fotografii. Również ważne jest przestrzeganie zasad kompozycji, aby finalny obraz był czytelny i przyciągał uwagę odbiorcy.

Pytanie 25

Na ilustracji przeważa barwa

A. zimna.

B. czysta.

C. dopełniająca.

D. złamana.

Odpowiedź 'czysta' jest prawidłowa, ponieważ na załączonym zdjęciu dominującą barwą jest intensywna czerwień, która charakteryzuje się wysokim nasyceniem oraz wyrazistością. Barwy czyste to te, które nie są mieszane z innymi kolorami, co sprawia, że są pełne i wyraziste. W kontekście teorii koloru, czysta czerwień należy do barw podstawowych, a jej intensywność oraz nasycenie sprawiają, że przyciąga uwagę i jest często wykorzystywana w projektowaniu graficznym, reklamie i sztuce. W praktyce, stosowanie barw czystych jest kluczowe do osiągnięcia zamierzonego efektu wizualnego, co można zaobserwować w pracach znanych artystów, takich jak Piet Mondrian, który wykorzystywał czyste kolory w swoich kompozycjach. Zrozumienie różnicy między barwami czystymi a złożonymi jest istotne dla każdego, kto pracuje w dziedzinie sztuki czy projektowania, ponieważ wpływa na percepcję i emocjonalny odbiór dzieła.

Pytanie 26

Który program do obróbki grafiki rastrowej zaliczany jest do kategorii freeware?

A. AvancePaint

B. Corel Photo-Paint

C. PhotoFiltre Studio

D. Adobe Photoshop

AvancePaint to przykład programu do obróbki grafiki rastrowej, który faktycznie zalicza się do kategorii freeware. W praktyce oznacza to, że użytkownicy mogą korzystać z niego bez konieczności zakupu licencji czy płacenia abonamentu – zupełnie za darmo, także w środowisku domowym, a czasem nawet w edukacyjnym. Tego typu oprogramowanie bywa bardzo przydatne w sytuacjach, gdy nie ma się dostępu do płatnych, rozbudowanych narzędzi, jak np. Adobe Photoshop czy Corel Photo-Paint. AvancePaint, mimo że nie dorównuje gigantom branży pod względem funkcji, to jednak w zupełności wystarcza do podstawowej edycji zdjęć, wykonywania prostych korekt, rysowania czy przygotowywania materiałów na potrzeby nauki albo podstawowych projektów graficznych. Z mojego doświadczenia wynika, że korzystanie z freeware daje też swobodę eksperymentowania – nie stresujesz się, że zmarnujesz drogi pakiet, gdyby coś poszło nie tak. Warto też pamiętać, że praca na takich narzędziach pozwala nauczyć się podstaw obróbki grafiki rastrowej, które potem można bez problemu przełożyć na bardziej zaawansowane, profesjonalne programy. Branża IT i grafiki komputerowej od lat docenia rozwój umiejętności właśnie na takich bezpłatnych aplikacjach, bo umożliwiają one dostęp do edukacji każdemu, niezależnie od zasobności portfela.

Pytanie 27

Które z narzędzi w Adobe Photoshop najlepiej nadaje się do miejscowej korekcji cieni i świateł?

A. Color Picker (Próbnik koloru)

B. Magic Wand (Różdżka)

C. Dodge and Burn (Rozjaśnianie i Ściemnianie)

D. Crop Tool (Kadrowanie)

Narzędzie Dodge and Burn (Rozjaśnianie i Ściemnianie) w Adobe Photoshop jest doskonałym wyborem do miejscowej korekcji cieni i świateł, ponieważ pozwala na precyzyjne manipulowanie jasnością i kontrastem wybranych obszarów obrazu. Umożliwia to artystyczne podejście do retuszu zdjęć, gdzie można podkreślić detale w cieniach lub wyeksponować jaśniejsze fragmenty bez wpływu na całe zdjęcie. Na przykład, jeśli chcemy uwydatnić rysy twarzy modela, używamy narzędzia Rozjaśnianie na wybranych partiach, a następnie narzędzia Ściemnianie w miejscach, gdzie chcemy dodać głębi. Warto pamiętać, że przez nadmierne rozjaśnianie lub ściemnianie można uzyskać niepożądane efekty, dlatego ważne jest, aby zawsze pracować na warstwach i dostosowywać intensywność efektu. Zastosowanie tych narzędzi w odpowiednich proporcjach i z umiarem to klucz do uzyskania naturalnych i efektownych rezultatów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obróbce zdjęć.

Pytanie 28

Najpopularniejszym obecnie formatem zdjęć 360° dla mediów społecznościowych jest

A. format zwykłego wideo w proporcjach 16:9

B. format HEIF z kompresją adaptacyjną

C. format stereoskopowy w proporcjach 4:3

D. format równoprostokątny zgodny ze standardami meta-tagów

Jeśli chodzi o formaty zdjęć 360°, niektóre z proponowanych odpowiedzi mogą wydawać się atrakcyjne, ale niestety nie spełniają one wymagań współczesnych mediów społecznościowych. Na przykład, format zwykłego wideo w proporcjach 16:9 jest powszechnie stosowany w filmach i prezentacjach, ale nie jest odpowiedni dla zdjęć 360°. Zdjęcia tego typu wymagają specjalnej struktury, aby mogły być wyświetlane w formacie panoramicznym, co oznacza, że tradycyjne proporcje wideo są niewystarczające. Podobnie, format stereoskopowy w proporcjach 4:3, który jest często używany w filmach 3D, nie jest odpowiedni dla zdjęć 360°, ponieważ nie zapewnia odpowiedniej perspektywy przestrzennej, która jest kluczowa w interaktywnych doświadczeniach. Z kolei format HEIF z kompresją adaptacyjną, mimo że może oferować lepszą jakość obrazu, nie jest standardem dla mediów społecznościowych w kontekście zdjęć 360°. Użytkownicy często mylą różne typy formatów, co prowadzi do nieporozumień i niewłaściwego przygotowania treści. Dlatego tak istotne jest zrozumienie różnic między tymi formatami oraz ich zastosowaniem w praktyce. Przygotowując zdjęcia 360° do publikacji, kluczowym jest, aby stosować się do branżowych standardów, co zwiększa szansę na efektywne dotarcie do odbiorców i zapewnia lepsze doświadczenia wizualne.

Pytanie 29

W jakim formacie powinno się zapisać zdjęcie, aby zachować przezroczyste tło?

A. JPEG

B. BMP

C. WMA

D. PNG

Pomimo że inne formaty graficzne, takie jak BMP czy JPEG, są powszechnie używane, nie mają one możliwości zachowania przezroczystości. Format BMP (Bitmap) jest prostym formatem graficznym, który nie obsługuje kanału alfa, co oznacza, że wszystkie piksele muszą mieć przypisaną konkretną kolorystykę. W praktyce oznacza to, że w przypadku zapisania obrazu z przezroczystym tłem w formacie BMP, przezroczystość zostanie zastąpiona jednolitym kolorem tła, co nie jest pożądanym efektem. Z kolei format JPEG (Joint Photographic Experts Group) jest zoptymalizowany do obrazów fotograficznych i również nie wspiera przezroczystości. JPEG stosuje kompresję stratną, co oznacza, że przy każdym zapisie jakość obrazu może ulegać degradacji, a dodatkowo brak kanału alfa całkowicie wyklucza możliwość użycia przezroczystości. Typowym błędem myślowym jest założenie, że format JPEG może być używany do grafik wymagających przezroczystości, co prowadzi do nieodwracalnych zmian w jakości i efekcie wizualnym. W kontekście WMA (Windows Media Audio), to format dźwiękowy i nie jest w ogóle związany z grafiką, co jasno wskazuje na istotne nieporozumienie. Dlatego kluczowe jest rozróżnianie odpowiednich formatów graficznych i ich zastosowań, aby uniknąć problemów z jakością i funkcjonalnością w projektach graficznych.

Pytanie 30

Zdjęcie wykonano zgodnie z perspektywą

A. czołową.

B. żabią.

C. zbieżną.

D. ptasią.

Inne odpowiedzi wskazują na błędne zrozumienie podstawowych zasad perspektywy w fotografii. Perspektywa ptasia, która oznacza ujęcie wykonane z góry, jest najczęściej stosowana w fotografii krajobrazowej czy architektonicznej, gdzie widok z wysoka może dodać głębi i kontekstu do kompozycji. Niestety, w przypadku płaskorzeźby, taka perspektywa mogłaby zniekształcić postrzeganą formę dzieła, eliminując detale, które są kluczowe dla jego oceny. Perspektywa żabia, z kolei, polega na fotografowaniu obiektów z dolnej perspektywy, co może generować dynamiczny efekt, jednak w kontekście płaskorzeźby prowadziłoby to do zniekształcenia proporcji i spłycenia detali, co jest nieodpowiednie dla tego typu dzieła. Odpowiedź dotycząca perspektywy zbieżnej często bywa mylona z perspektywą czołową, jednak różnica polega na tym, że perspektywa zbieżna wymaga wyraźnego punktu zbiegu, co jest bardziej charakterystyczne dla krajobrazów lub architektury, gdzie linie prowadzące z różnych kątów zbiegają się w jednym punkcie na linii horyzontu. Zrozumienie tych koncepcji jest kluczowe dla prawidłowego przedstawienia obiektów w fotografii, gdyż każda z perspektyw ma swoje unikalne właściwości i zastosowania, które znacząco wpływają na odbiór wizualny oraz interpretację fotografowanych obiektów.

Pytanie 31

Pliki HDR tworzy się w sytuacji, gdy

A. niezbędne jest zastosowanie bracketingu

B. zakres tonalny motywu jest niższy niż zakres tonalny obsługiwany przez matrycę

C. wymagane jest użycie pliku RAW

D. zakres tonalny motywu przewyższa zakres tonalny obsługiwany przez matrycę

Pojęcie rozpiętości tonalnej jest kluczowe w fotografii, a nieprecyzyjne rozumienie tej kwestii prowadzi do licznych nieporozumień. Użycie pliku RAW, mimo że ma swoje zalety, nie jest warunkiem koniecznym do tworzenia plików HDR. Pliki RAW oferują szerszy zakres tonalny i większą elastyczność podczas edycji, ale nie rozwiązują problemu, gdy rozpiętość tonalna motywu przewyższa możliwości matrycy. Twierdzenie, że rozpiętość tonalna motywu jest mniejsza niż ta przenoszona przez matrycę, także jest błędne, ponieważ wtedy nie byłoby potrzeby stosowania techniki HDR – standardowe zdjęcie byłoby wystarczające do uchwycenia detali. Oprócz tego, bracketing, czyli technika wykonywania serii zdjęć z różnymi ustawieniami ekspozycji, jest używane w kontekście HDR, ale nie jest jedynym podejściem. Użytkownicy często mylą pojęcia i wierzą, że bracketing jest jedynym sposobem na uzyskanie HDR, co nie jest prawdą. Warto zrozumieć, że technika HDR jest narzędziem stosowanym w odpowiednich warunkach oświetleniowych, a nie metodą niezależną od rozpiętości tonalnej motywu. Brak dostatecznej wiedzy na ten temat może prowadzić do nieefektywnego wykorzystywania narzędzi fotograficznych oraz niezadowalających efektów końcowych.

Pytanie 32

Urządzenie peryferyjne służące do odwzorowywania kształtów obiektów rzeczywistych w celu stworzenia modeli graficznych w trzech wymiarach to skaner

A. do kodów kreskowych

B. bębnowy

C. do slajdów

D. przestrzenny

Urządzenia do kodów kreskowych, skanery do slajdów oraz bębnowe nie są odpowiednie do odwzorowywania kształtu obiektów w trzech wymiarach, co czyni je niewłaściwymi odpowiedziami na postawione pytanie. Skanery do kodów kreskowych są projektowane z myślą o odczytywaniu informacji zawartych w kodach kreskowych i nie mają zdolności do tworzenia modeli 3D. Ich zastosowanie ogranicza się do automatyzacji procesów sprzedażowych i zarządzania zapasami, a także do logistyki. Skanery do slajdów służą do digitalizacji zdjęć oraz slajdów, co również nie ma nic wspólnego z trójwymiarowym odwzorowaniem obiektów, a ich funkcjonalność skoncentrowana jest na konwersji mediów analogowych na formy cyfrowe. Z kolei skanery bębnowe, wykorzystywane w archiwizacji dokumentów lub skanowaniu materiałów drukowanych, również nie są w stanie tworzyć modeli 3D i działają na zasadzie skanowania powierzchni płaskich. Wybór tych urządzeń często wynika z nieporozumienia dotyczącego terminologii i zastosowania technologii skanowania, co pokazuje, jak istotne jest posiadanie dokładnej wiedzy na temat różnych typów skanowania i ich funkcji w różnych branżach. Właściwe zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego wykorzystania technologii w praktyce.

Pytanie 33

Jakie akcesoria fotograficzne używane podczas cyfrowego zapisu obrazu umożliwiają ocenę prawidłowości odwzorowania kolorów na fotografii?

A. Światłomierz

B. Blenda

C. Zielone tło

D. Wzornik barw

Wzornik barw to narzędzie wykorzystywane w fotografii cyfrowej do oceny i korekcji odwzorowania kolorów. Jego kluczowym zadaniem jest zapewnienie, że kolory na zdjęciu są wierne rzeczywistości i odpowiadają zamierzeniom twórcy. Wzornik barw składa się z zestawu standardowych próbek kolorów, które można porównać z obrazem, aby ocenić poprawność ich odwzorowania. Przykładem zastosowania wzornika barw jest proces kalibracji monitorów i drukarek, gdzie porównuje się wydruki z próbkami kolorów, aby upewnić się, że kolory są reprodukowane zgodnie z oczekiwaniami. W praktyce, często stosuje się wzorniki takie jak ColorChecker, który zawiera różne odcienie, co pozwala na precyzyjne dostrojenie ustawień aparatu oraz postprodukcji. Zastosowanie wzornika barw jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotograficznej, co przyczynia się do uzyskania profesjonalnych efektów i spójności kolorystycznej w pracy fotografa.

Pytanie 34

W programie Adobe Photoshop do poprawy błędów perspektywy można użyć filtra

A. szukanie krawędzi

B. redukcja szumu

C. rozmycie radialne

D. korekcja obiektywu

Korekcja obiektywu w programie Adobe Photoshop to funkcja, która pozwala na naprawę zniekształceń perspektywy, które mogą wystąpić w wyniku użycia obiektywów o szerokim kącie widzenia. W trakcie fotografowania, szczególnie architektury lub scen z wieloma prostymi liniami, mogą wystąpić efekty takie jak beczkowatość czy poduszkowatość, które zniekształcają krawędzie obiektów. Filtr ten umożliwia użytkownikom precyzyjne dostosowanie tych zniekształceń poprzez wybór konkretnego profilu obiektywu z bazy danych Adobe lub ręczne wprowadzenie wartości. Przykładowo, podczas edycji zdjęcia budynku, zastosowanie korekcji obiektywu pozwala na prostowanie pionowych linii, co nadaje zdjęciu bardziej realistyczny i profesjonalny wygląd. Dodatkowo, program pozwala na jednoczesne korygowanie winietowania oraz aberracji chromatycznej, co czyni go wszechstronnym narzędziem w procesie postprodukcji. W branży fotograficznej, stosowanie korekcji obiektywu jest standardem, który znacząco podnosi jakość finalnych prac.

Pytanie 35

Aby uzyskać materiał negatywowy o panchromatycznym uczuleniu, koreks powinien być załadowany

A. w oświetleniu oliwkowym

B. pod światłem żółtym

C. w całkowitej ciemności

D. przy oświetleniu pomarańczowym

Odpowiedź "w całkowitej ciemności" jest poprawna, ponieważ podczas wywoływania materiału negatywowego o uczuleniu panchromatycznym, niezbędne jest unikanie wszelkich źródeł światła, które mogą wpłynąć na emulację światłoczułą. Materiały te są niezwykle wrażliwe na światło, co oznacza, że nawet niewielka ekspozycja na światło białe może spowodować niepożądane naświetlenia i zniszczenie obrazu. Przygotowując koreks do wywoływania, należy zapewnić, że cały proces odbywa się w ciemnym pomieszczeniu, wykorzystując odpowiednie pomieszczenia do przechowywania chemikaliów oraz sprzętu. W praktyce oznacza to korzystanie z ciemni, która spełnia standardy bezpieczeństwa oraz ochrony przed światłem, aby zachować jakość zdjęć. Warto również zastosować ciemne torby do przenoszenia materiałów filmowych oraz odpowiednie akcesoria, które zapobiegają przypadkowemu naświetleniu, co jest istotne w profesjonalnym procesie fotograficznym. Zgodnie z dobrymi praktykami w fotografii analogowej, wywoływanie w całkowitej ciemności jest kluczowym elementem, aby uzyskać optymalne rezultaty wywoływania.

Pytanie 36

Wygładzanie skóry w programie Adobe Photoshop realizowane jest z użyciem narzędzia

A. gumka.

B. stempel.

C. rozmycie powierzchniowe.

D. zmiękczona poświata.

Rozmycie powierzchniowe to absolutny klasyk jeśli chodzi o wygładzanie skóry w Photoshopie. W praktyce działa to tak, że narzędzie rozmywa powierzchnie, ale jednocześnie stara się zachować krawędzie – czyli kontury np. nosa, oczu czy ust nie tracą ostrości, a skóra wygląda na delikatniejszą i bardziej gładką. To jest bardzo ważne, bo zależy nam, żeby portret wyglądał naturalnie, bez efektu plastikowej lalki. Wielu zawodowych retuszerów korzysta właśnie z tego filtra, bo daje sporo kontroli – można ustawić promień i próg, żeby dopasować moc efektu do typu skóry. Moim zdaniem to najbardziej uniwersalne i profesjonalne podejście, jakie znajdziesz w Photoshopie bez konieczności użycia zewnętrznych wtyczek czy długiej zabawy z warstwami. No i jeszcze jedno: rozmycie powierzchniowe pozwala osiągnąć szybkie, powtarzalne efekty, które są zgodne z branżowymi standardami retuszu beauty. Zresztą nawet w kursach Adobe polecają ten sposób, gdy chodzi o subtelne wygładzanie skóry, bez niszczenia tekstury i charakterystycznych cech twarzy. W praktyce robi się to często na osobnej warstwie, żeby zawsze móc wrócić do oryginału i mieć większą kontrolę nad efektem końcowym.

Pytanie 37

Poprawę ekspozycji zdjęcia w programie Adobe Photoshop dokonuje się z użyciem

A. koloru kryjącego.

B. mapy gradientu.

C. poziomów.

D. stempla.

Poprawna odpowiedź to poziomy, czyli narzędzie „Levels” w Photoshopie. To jest taki podstawowy sposób na kontrolę jasności, kontrastu i ogólnej ekspozycji zdjęcia. W praktyce działa to tak, że suwakiem możesz regulować wartości cieni, półtonów i świateł, czyli wpływasz na rozkład tonów w obrazie. Już na pierwszych zajęciach z obróbki zdjęć poleca się zaczynać od poziomów, bo pozwalają szybko poprawić typowe błędy ekspozycji, np. zbyt ciemne zdjęcia z aparatu. Moim zdaniem to jest jedna z najważniejszych funkcji w całym Photoshopie, bo używają jej zarówno początkujący, jak i profesjonaliści (w sumie nawet częściej ci drudzy, bo wiedzą, ile można wyciągnąć z RAWa). Dodatkowo, poziomy dają ci podgląd histogramu, więc od razu widzisz, jak rozkłada się światło i czy nie przepalasz świateł albo nie tracisz detali w cieniach. Warto pamiętać, że manipulacja poziomami jest tzw. edycją nieniszczącą, jeśli robisz to na warstwie dopasowania – to taka dobra praktyka w branży. Z mojego doświadczenia, jak ktoś opanuje poziomy, to potem inne narzędzia (krzywe, ekspozycja) są już dużo bardziej intuicyjne. Ważne też, żeby nie przesadzić z korektą – zbyt mocne ciągnięcie suwaków prowadzi do utraty szczegółów. Ostatecznie, większość zawodowych retuszerów zaczyna korektę właśnie od poziomów, zanim przejdą do bardziej zaawansowanych zmian.

Pytanie 38

Realizacja montażu zdjęcia panoramicznego, zestawienie fotografii w technice HDR oraz tworzenie stykówki i animacji jest możliwa w programie

A. Paint

B. Adobe Photoshop

C. Adobe Lightroom

D. GIMP

Adobe Photoshop to wszechstronny program stworzony do zaawansowanej edycji grafiki rastrowej, który oferuje szeroki wachlarz narzędzi do montażu fotografii panoramicznych, łączenia zdjęć w technice HDR, wykonywania stykówek oraz animacji. Dzięki funkcji Photomerge, użytkownicy mogą łatwo łączyć wiele zdjęć w jedną panoramę, co jest szczególnie przydatne w przypadku krajobrazów lub dużych scen. Technika HDR, polegająca na łączeniu zdjęć o różnych ekspozycjach, pozwala uzyskać obrazy o szerokim zakresie tonalnym, co jest nieosiągalne w tradycyjnej fotografii. Photoshop udostępnia również narzędzia do tworzenia stykówek, które są zbiorem miniaturek zdjęć w jednym pliku, co ułatwia przeglądanie i wybieranie najlepszych ujęć. Dodatkowo, za pomocą funkcji animacji, użytkownicy mogą tworzyć ruchome obrazy i filmy, co otwiera nowe możliwości w zakresie prezentacji wizualnych. Adobe Photoshop jest uznawany za standard w branży, z licznymi samouczkami i materiałami edukacyjnymi dostępnymi w sieci, co czyni go idealnym narzędziem zarówno dla profesjonalnych fotografów, jak i amatorów.

Pytanie 39

Jaką rozdzielczość powinien mieć obraz cyfrowy, który ma być użyty w prezentacji multimedialnej na ekranie monitora?

A. 300 ppi

B. 50 ppi

C. 72 ppi

D. 150 ppi

Odpowiedź 72 ppi (pikseli na cal) jest poprawna, ponieważ jest to standardowa rozdzielczość dla obrazów przeznaczonych do wyświetlania na ekranach komputerowych. W kontekście prezentacji multimedialnych, obraz o rozdzielczości 72 ppi zapewnia odpowiednią jakość wizualną przy jednoczesnym minimalizowaniu rozmiaru pliku, co jest kluczowe dla szybkiego ładowania i płynnego działania prezentacji. Przykładem zastosowania mogą być slajdy w programie PowerPoint, gdzie obrazy w rozdzielczości 72 ppi wyglądają wyraźnie na ekranie, ale nie obciążają systemu. Warto zauważyć, że rozdzielczość 72 ppi jest zgodna z zasadami projektowania graficznego dla mediów elektronicznych, które zalecają użycie tej wartości dla optymalizacji wyświetlania. Biorąc pod uwagę różnice między wyświetlaczami, 72 ppi jest wystarczające dla większości zastosowań związanych z prezentacjami multimedialnymi, co czyni tę wartość praktycznym standardem w branży.

Pytanie 40

Którą wadę układu optycznego zilustrowano na rysunku?

A. Astygmatyzm.

B. Aberrację komatyczną.

C. Aberrację sferyczną.

D. Dystorsję.

Dystorsja to coś, co powoduje, że proste linie wyglądają na zakrzywione. Na rysunku widać wyraźnie, jak prostokątna siatka się deformuje, co właśnie jest typowym objawem tej dystorsji. W praktyce, można to zaobserwować w obiektywach kamer. Często krawędzie linii mogą być wygięte albo na zewnątrz, albo do wewnątrz, co zdecydowanie wpływa na jakość obrazu. Jeśli chodzi o fotografię albo technologię wideo, ważne jest, żeby wiedzieć, czym jest dystorsja, bo to klucz do tworzenia dobrych obiektywów. W dzisiejszych czasach używa się różnych technik korekcji dystorsji, co jest normą w przemyśle filmowym i fotograficznym. Dzięki cyfrowym procesom można poprawić obraz i to jest dość powszechne. Warto pamiętać, że dobre praktyki projektowania układów optycznych mówią, że powinno się minimalizować dystorsję, żeby wiernie odwzorować rzeczywistość, co jest szczególnie ważne w takich dziedzinach jak inżynieria czy medycyna.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej