Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik weterynarii
Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt
Data rozpoczęcia: 10 grudnia 2025 22:53
Data zakończenia: 10 grudnia 2025 23:12

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Przy ustalaniu potrzeb żywieniowych lochy w okresie laktacji bierze się pod uwagę

A. rasę oraz wagę ciała

B. wiek oraz wagę ciała

C. liczbę młodych

D. czas trwania karmienia

Przy ustalaniu zapotrzebowania pokarmowego lochy karmiącej, nie można pomijać istotnych elementów, takich jak liczebność miotu. Wybierając odpowiedzi, które koncentrują się na rasie, wieku i masie ciała lochy, można wprowadzić mylne przekonanie, że te czynniki są najważniejsze. Rasa lochy rzeczywiście może wpływać na jej wydolność i zdrowie ogólne, ale to jej liczebność miotu, a nie rasa, w głównej mierze kieruje zapotrzebowaniem na pokarm. Nieprzemyślane uwzględnianie masy ciała lub wieku lochy prowadzi do błędnych wniosków, ponieważ te parametry są bardziej związane z indywidualnym stanem zdrowia lochy, a nie z jej zdolnością do produkcji mleka. Ponadto, założenie, że starsze lochy będą potrzebować mniej pokarmu, jest mylne, ponieważ ich potrzeby mogą wzrosnąć w przypadku dużych miotów. W rzeczywistości, podczas laktacji, lochy muszą mieć zapewnioną dietę, która odpowiada liczbie młodych, które karmią, aby zapewnić ich zdrowy rozwój. Niedostateczne zrozumienie tego aspektu może prowadzić do niedożywienia zarówno lochy, jak i jej prosiąt, co w dalszej perspektywie obniża wydajność hodowli i zwiększa ryzyko problemów zdrowotnych w stadzie. Aby uniknąć takich błędów, należy stosować się do zaleceń specjalistów w dziedzinie hodowli i żywienia zwierząt, które jasno definiują, jak ważne jest uwzględnienie liczebności miotu w planowaniu diety lochy karmiącej.

Pytanie 2

Skuteczne pokrycie lochy nastąpiło w dniu 1 stycznia, poród odbędzie się w dniu

A. 26 kwietnia.

B. 27 lipca.

C. 27 maja.

D. 26 czerwca.

Prawidłowa odpowiedź wynika bezpośrednio z biologii rozrodu świń, a konkretnie z długości ciąży u lochy. Standardowy okres ciąży u lochy trwa przeciętnie 114 dni, czyli znane w branży określenie 3 miesiące, 3 tygodnie, 3 dni. To nie jest przypadkowa liczba – praktycznie na każdej fermie trzody chlewnej liczy się właśnie w ten sposób. Pokrycie lochy 1 stycznia oznacza, że przewidywany termin porodu wypada dokładnie 26 kwietnia – to jest właśnie 114 dni później. Doświadczeni hodowcy zawsze biorą pod uwagę ten okres przy planowaniu obsady porodówek, przygotowaniu stanowisk i nadzorze okołoporodowym. Dobre praktyki branżowe zalecają nawet prowadzenie specjalnych kalendarzy kryć i porodów, żeby optymalizować zarządzanie stadem i nie przegapić momentu, kiedy locha wymaga specjalnej opieki przedporodowej. Moim zdaniem ta wiedza to absolutna podstawa dla każdego, kto chce zajmować się rozrodem trzody chlewnej profesjonalnie – znajomość takich kluczowych terminów ułatwia nie tylko organizację pracy, ale pozwala też uniknąć ryzyka związanych z przedwczesnym lub opóźnionym porodem, które mogą mieć poważny wpływ na zdrowie zarówno lochy, jak i prosiąt. W praktyce działa to tak, że terminy porodów są wyznaczane z dokładnością co do dnia właśnie na podstawie daty skutecznego pokrycia, a wszelkie odchylenia w długości ciąży są uznawane za sygnał ostrzegawczy wymagający dodatkowej kontroli stanu zdrowia zwierzęcia.

Pytanie 3

Wskaź, który rodzaj ptaków ma samice składające największe jaja?

A. Kaczki

B. Kury

C. Gęsi

D. Indyki

Gęsi są ptakami, których samice znoszą największe jaja w porównaniu do innych wymienionych gatunków, takich jak kury, kaczki i indyki. Jaja gęsi charakteryzują się dużą wielkością, średnio ważą od 150 do 200 gramów, co czyni je znacząco większymi od jaj kurzych, które ważą przeciętnie od 50 do 70 gramów. Zastosowanie jaj gęsich w kulinariach jest szerokie; dzięki swojej wielkości i bogatemu smakowi, są one często wykorzystywane w ekskluzywnych potrawach oraz wypiekach. W kontekście hodowli, gęsi dostarczają nie tylko większe jaja, ale również wyższej jakości mięso, co jest ważne dla producentów i konsumentów. Ponadto, gęsi są znane z ich roli w ekosystemach, mogą pomagać w kontrolowaniu chwastów i insektów, co wpisuje się w praktyki zrównoważonego rolnictwa. Zrozumienie różnic w wielkości jaj między gatunkami ptaków jest istotne w kontekście ich hodowli oraz wyboru odpowiednich ras do konkretnych celów produkcyjnych.

Pytanie 4

Pies do towarzystwa, który dobrze pełni rolę obrońcy. Wysokość w kłębie psa wynosi 55-61 cm, a suki 50-58 cm. Oczy: średniej wielkości, okrągłe, preferowane jak najciemniejsze, szczególnie u psów biało-czarnych, natomiast u psów biało-brązowych akceptowalne są jaśniejsze. Włos: krótki, prosty, sztywny. Szczenięta rodzą się białe. Cętki zaczynają się pojawiać u około dwutygodniowych szczeniąt, a dorosłe psy na białym tle mają czarne lub brązowe plamki. Ogon sięga do stawu skokowego i nie powinien być zakręcony ani opadnięty.
Opis ten odnosi się do psa rasy

A. bernardyn

B. doberman

C. beagle

D. dalmatyńczyk

Prawidłowa odpowiedź to dalmatyńczyk, który jest rasą psa znaną ze swojego charakterystycznego umaszczenia. Cechą rozpoznawczą dalmatyńczyków są czarne lub brązowe cętki na białym tle, co idealnie wpisuje się w opis zawarty w pytaniu. Wysokość w kłębie dla samców wynosi 55-61 cm, a dla suk 50-58 cm, co również jest zgodne z danymi przedstawionymi w opisie. Szczenięta dalmatyńczyków rodzą się całkowicie białe, a cętki zaczynają się pojawiać dopiero po około dwóch tygodniach życia. Krótki, twardy włos jest kolejną kluczową cechą tej rasy. Dalmatyńczyki są znane nie tylko jako psy do towarzystwa, ale również jako psy obronne, co czyni je wszechstronnymi towarzyszami. Dobrze sprawdzają się w różnych rolach, od towarzyszy rodziny po psy służbowe. Warto również zaznaczyć, że dalmatyńczyki wymagają regularnej aktywności fizycznej i umysłowej, co powinno być brane pod uwagę przez przyszłych właścicieli.

Pytanie 5

W dniu 15 maja buhaj rasy limousine ma być użyty jako reproduktor w stacji produkcji nasienia. Na podstawie przepisu określ, kiedy najwcześniej może być zrealizowane badanie kliniczne buhaja.

§ 5.1 Zwierzęta mogą być wprowadzane do stacji produkcji nasienia tylko, jeśli były badane w okresie do 30 dni przed ich wprowadzeniem i posiadają orzeczenie weterynaryjne, które stwierdza, że są zdrowe i nadają się do rozrodu.

A. 15 czerwca

B. 15 lutego

C. 15 marca

D. 15 kwietnia

Odpowiedź 15 kwietnia jest poprawna, ponieważ zgodnie z przepisem określonym w § 5.1, buhaj rasy limousine musi być zbadany w okresie do 30 dni przed jego wprowadzeniem do stacji produkcji nasienia. Skoro buhaj ma być wykorzystany jako reproduktor 15 maja, to badanie kliniczne powinno zostać przeprowadzone najpóźniej 30 dni przed tą datą, co oznacza, że termin ten przypada na 15 kwietnia. W praktyce oznacza to, że lekarz weterynarii musi przeprowadzić badanie, a następnie wystawić orzeczenie o stanie zdrowia zwierzęcia, które potwierdzi, że jest ono zdolne do rozrodu. Wprowadzenie zwierząt bez odpowiednich badań może prowadzić do ryzyka wprowadzenia chorób do stacji, co jest niezgodne z dobrymi praktykami w hodowli oraz standardami bioasekuracji. Należy zatem zawsze zapewniać odpowiednie dokumenty i badania zdrowotne przed wprowadzeniem zwierząt do stacji produkcji nasienia, aby chronić dobrostan zwierząt oraz jakość produkcji nasienia.

Pytanie 6

Kóz rasa toggenburska zaliczana jest do typu eksploatacyjnego?

A. mlecznego

B. ogólnoużytkowego

C. mięsnego

D. wełnistego

Koziołki i kozy z rasy toggenburskiej są często mylone z innymi typami użytkowymi, co może prowadzić do nieporozumień dotyczących ich rzeczywistego przeznaczenia. Odpowiedzi związane z typem mięsnym oraz wełnistym są niewłaściwe, ponieważ rasa ta nie jest hodowana z myślą o pozyskiwaniu mięsa ani wełny. Kozy toggenburskie cechują się skromnym przyrostem masy ciała, co czyni je nieefektywnymi zwierzętami rzeźnymi. Typ wełnisty również nie pasuje do tej rasy, gdyż ich wełna nie jest na tyle wydajna ani cenna, aby uzasadniać hodowlę w tym celu. W dodatku, chociaż istnieją rasy kóz ogólnoużytkowych, które mogą łączyć cechy mleczne, mięsne i wełniste, to jednak rasa toggenburska jest wyraźnie zorientowana na produkcję mleka. Typowy błąd w myśleniu polega na przekonaniu, że wszystkie rasy kóz są wszechstronne, co nie zawsze jest prawdą. Hodowcy, skupiając się na nieodpowiednich kategoriach użytkowych, mogą nie wykorzystać pełnego potencjału tych zwierząt, co z kolei wpływa na efektywność ich gospodarstw. Dlatego kluczowe jest zrozumienie specyfikacji ras i dostosowanie metod hodowli do ich rzeczywistych możliwości produkcyjnych.

Pytanie 7

Ilustracja przedstawia owcę rasy

A. czarnogłówka.

B. kent.

C. texel.

D. wrzosówka.

Odpowiedzi takie jak kent, texel czy czarnogłówka wskazują na pomylenie charakterystycznych cech polskich ras owiec, co jest całkiem powszechnym błędem, zwłaszcza u osób mniej doświadczonych w rozpoznawaniu zwierząt gospodarskich. Owiec rasy kent w Polsce praktycznie się nie spotyka – to nazwa potoczna, odnosząca się do owiec z regionu Kent w Wielkiej Brytanii, znanych raczej z jednolitego, białego umaszczenia i nie tak skręconych rogów. Texel natomiast jest rasą holenderską, która wyróżnia się bardzo jasnym, niemal białym runem, silnie umięśnioną budową ciała i brakiem tak efektownych, skręconych rogów jak u wrzosówki. Texel to typowa rasa mięsna, stosowana w intensywnych systemach produkcji, a nie w ekstensywnym chowie na terenach podgórskich. Czarnogłówka rzeczywiście ma ciemną głowę, ale jej tułów jest zdecydowanie jaśniejszy, a sama rasa słynie z jasnej wełny na grzbiecie i braku rogów (w większości przypadków). Często myli się ją z wrzosówką przez nazwę, ale czarnogłówka nie ma tak szorstkiego runa i jej budowa ciała też jest masywniejsza. Klasyfikacja owiec powinna zawsze bazować na pełnej analizie cech fenotypowych: barwy, struktury runa, obecności i kształtu rogów oraz sylwetki. Typowym błędem jest kierowanie się tylko barwą sierści lub nazwą, która brzmi „swojsko”, z pominięciem mniej oczywistych, ale bardzo istotnych detali. W praktyce branżowej podkreśla się znaczenie znajomości cech ras prymitywnych, bo to podstawa przy doborze zwierząt do danego systemu chowu, a także przy zachowaniu bioróżnorodności i tradycji lokalnych. Wiedza ta ma realne przełożenie na wybór zwierząt do hodowli, efektywność produkcji i ochronę zasobów genetycznych w rolnictwie.

Pytanie 8

Podmiot zajmujący się usługami inseminacyjnymi jest zobowiązany do przechowywania kopii zaświadczenia o sztucznym unasiennianiu krowy/jałówki od momentu dokonania zabiegu przez co najmniej

A. 2 lata

B. 1 rok

C. 5 lat

D. 3 lata

Odpowiedź 5 lat jest poprawna, ponieważ zgodnie z obowiązującymi przepisami prawnymi, podmiot świadczący usługi inseminacji zwierząt ma obowiązek przechowywania dokumentacji związanej z zabiegiem sztucznego unasienniania przez okres co najmniej 5 lat. Taki wymóg jest uzasadniony koniecznością monitorowania zdrowia i wydajności reprodukcyjnej zwierząt, a także dla celów ewentualnych kontroli weterynaryjnych lub audytów. Przechowywanie kopii zaświadczenia umożliwia również identyfikację zwierząt oraz śledzenie historii ich inseminacji, co jest istotne w zarządzaniu stadami bydła. Przykładowo, w przypadku wystąpienia problemów zdrowotnych, takich jak choroby przenoszone drogą płciową, dostęp do tych informacji pozwala na szybsze zareagowanie i wdrożenie odpowiednich działań. Dobre praktyki w branży weterynaryjnej oraz rolniczej podkreślają znaczenie dokumentacji w kontekście odpowiedzialności i transparentności w obrębie procesów inseminacyjnych. Warto również zaznaczyć, że przechowywanie takich danych wspiera działania związane z bioasekuracją oraz zapewnia bezpieczeństwo zootechniczne w hodowli zwierząt.

Pytanie 9

Koza została skutecznie pokryta 15 października. Kiedy przewiduje się termin porodu?

A. 15 lipca

B. 15 stycznia

C. 15 lutego

D. 15 marca

Odpowiedź 15 marca jest jak najbardziej okej, bo ciąża kozy trwa około 150 dni, czyli jakieś pięć miesięcy. Jeśli liczymy od 15 października, dodajemy te 150 dni i wychodzi nam właśnie 15 marca jako dzień porodu. W hodowli kóz dobrze jest znać dokładny termin porodu, bo można wtedy lepiej zapewnić opiekę nad zwierzęciem i przygotować wszystko, jak jedzenie, miejsce na poród czy opiekę nad maluchami. Zrozumienie, jak działa cykl reprodukcyjny w hodowli, ma ogromne znaczenie dla każdego hodowcy i pozwala lepiej zarządzać zdrowiem zwierząt oraz całym stadem, zgodnie z tym, co zalecają najlepsi w branży.

Pytanie 10

Jak długo trwa ciąża u kozy, wyrażone w miesiącach?

A. 4

B. 2

C. 3

D. 5

Ciąża u kozy, znana również jako gestacja, trwa średnio około pięciu miesięcy, co jest zgodne z obserwacjami w hodowli zwierząt. Kozy, podobnie jak wiele innych zwierząt przeżuwających, mają specyficzne cykle reprodukcyjne i czas trwania ciąży, który jest kluczowy dla zarządzania ich hodowlą. W przypadku kóz, jest to istotne, ponieważ pozwala na planowanie odpowiednich działań związanych z porodami, karmieniem i opieką nad młodymi. Wiedza o czasie ciąży jest fundamentalna dla zapewnienia zdrowia zarówno matki, jak i potomstwa. Dobre praktyki w hodowli kóz obejmują monitorowanie zachowań przedporodowych oraz zapewnienie odpowiednich warunków środowiskowych, takich jak komfortowa przestrzeń i dieta bogata w niezbędne składniki odżywcze. Zrozumienie cyklu reprodukcyjnego kóz oraz czas trwania ciąży pozwala hodowcom na lepsze zarządzanie ich stadem oraz optymalizację produkcji mleka czy mięsa, co jest niezwykle ważne w kontekście efektywności ekonomicznej gospodarstw rolnych.

Pytanie 11

Co zaliczamy do produktów wytwarzanych przez pszczoły?

A. smuszka

B. kumys

C. bundz

D. pierzga

Bundz, kumys i smuszka to produkty spożywcze, ale nie mają one żadnego związku z pszczelarstwem. Bundz to tradycyjny ser owczy, który powstaje w wyniku koagulacji mleka owczego. Kumys to fermentowany napój z mleka klaczy, popularny w kulturach azjatyckich, a smuszka to regionalny produkt spożywczy, najczęściej związany z kiszonkami lub napojami fermentowanymi. Wybór tych odpowiedzi jest wynikiem nieporozumienia dotyczącego klasyfikacji produktów pszczelarskich. Pszczelarstwo koncentruje się na produktach bezpośrednio związanych z pszczołami, takich jak miód, wosk, propolis, oraz wspomniana pierzga. Błędem jest utożsamianie produktów pochodnych z mleka z produktami pszczelarskimi, co świadczy o braku zrozumienia zakresu działalności pszczelarzy oraz ich oferty. W pszczelarstwie istotna jest również wiedza na temat zdrowotnych właściwości tych produktów oraz ich zastosowania w różnych dziedzinach, od kulinarnych po medyczne. Zrozumienie różnic między tymi produktami a produktami pszczelarskimi jest kluczowe dla każdego, kto chce zgłębiać temat pszczelarstwa oraz korzystać z dobrodziejstw, jakie oferują pszczoły.

Pytanie 12

Niedobór beta karotenu, który jest prowitaminą witaminy A w diecie, ogranicza

A. łamliwość kości

B. syntezę białek

C. krzepliwość krwi

D. widzenie o zmierzchu

Wybór odpowiedzi dotyczącej syntezy białka jest błędny, ponieważ beta karoten nie ma bezpośredniego wpływu na ten proces. Synteza białka jest regulowana przez różne czynniki, takie jak dostępność aminokwasów, hormony i energia metaboliczna, a nie przez ilość beta karotenu w organizmie. Zatem twierdzenie, że niedobór beta karotenu ogranicza syntezę białka, jest mylące i niepoparte dowodami naukowymi. Kolejny błąd dotyczy łamliwości kości; jest to proces, którego głównymi czynnikami ryzyka są niedobory wapnia, witaminy D oraz aktywność fizyczna, a nie beta karoten. Witamina A ma znaczenie dla zdrowia kości, ale jej niedobór nie jest bezpośrednio związany z łamliwością. Krzepliwość krwi również nie jest bezpośrednio związana z poziomem beta karotenu. Proces krzepnięcia jest regulowany przez różne witaminy, głównie K, oraz czynniki krzepnięcia, a nie przez obecność beta karotenu. Zrozumienie tych zależności jest kluczowe w kontekście żywienia i zdrowia, a skupienie się na właściwej diecie jest fundamentem w zapobieganiu niedoborom i ich konsekwencjom dla organizmu.

Pytanie 13

Oblicz roczne zyski z prosiąt w gospodarstwie, które ma na utrzymaniu 9 loch. Wskaźnik ich plenności wynosi 2. Średnio z jednego miotu lochy uzyskuje się 11 prosiąt.

A. 99 prosiąt

B. 198 prosiąt

C. 250 prosiąt

D. 18 prosiąt

Aby obliczyć roczne przychody prosiąt w gospodarstwie utrzymującym 9 loch, należy wziąć pod uwagę kilka kluczowych parametrów. Wskaźnik plenności wynoszący 2 oznacza, że każda locha rodzi dwa mioty rocznie. Z kolei średnia liczba prosiąt w miocie wynosząca 11 prosiąt oznacza, że w każdym miocie można spodziewać się tej liczby prosiąt. Obliczenia można przeprowadzić w następujący sposób: 9 loch x 2 mioty/locha/rok x 11 prosiąt/miot = 198 prosiąt rocznie. W praktyce, zrozumienie tych obliczeń jest kluczowe dla zarządzania wydajnością produkcji w hodowli świń. Wysoka liczba prosiąt na lochę przekłada się na efektywność ekonomiczną gospodarstwa, co jest zgodne z dobrymi praktykami hodowli. Utrzymanie odpowiednich wskaźników plenności jest kluczowe dla maksymalizacji rentowności, a także dla utrzymania zdrowia i dobrostanu zwierząt. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami organizacji zajmujących się dobrostanem zwierząt oraz z najlepszymi praktykami w branży.

Pytanie 14

Podczas karmienia kiszonkami konieczne jest dostarczanie zwierzętom

A. zakwaszaczy

B. kredy pastewnej

C. probiotyków

D. mocznika

Mocznik, zakwaszacze i probiotyki to nie są kluczowe dodatki w skarmianiu kiszonek, chociaż mogą się przydać w pewnych sytuacjach. Zakwaszacze, jak kwas mlekowy, często poprawiają fermentację paszy, ale nie dają minerałów, które są podstawą diety. Myślenie, że probiotyki mogą zastąpić minerały, jest błędne, bo one głównie wspierają florę bakteryjną w jelitach, co jest fajne, ale nie dostarcza wapnia. Mocznik to inna sprawa - jest źródłem azotu, ale trzeba uważać, żeby nie przesadzić, bo może być toksyczny. Używanie mocznika w kiszonkach nie uzupełnia niedoborów mineralnych i może wręcz szkodzić metabolizmowi, jeśli nie jest odpowiednio stosowane. Więc na pewno nie można myśleć, że te składniki zastąpią kredę pastewną. Zrozumienie, jak każde z tych dodatków działa, jest kluczowe dla zdrowia zwierząt i ich wydajności. Niezrozumienie tego tematu może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych i obniżenia wyników produkcyjnych.

Pytanie 15

Część przełyku, która jest poszerzona i służy do zbierania, rozmiękczania oraz transportu pokarmu, znajduje się

A. u owiec

B. u świń

C. u królików

D. u gęsi

Odpowiedź 'u gęsi' jest poprawna, ponieważ gęsi posiadają rozwiniętą część przełyku znaną jako żołądek przedżołądkowy, której zadaniem jest gromadzenie pokarmu. Ta struktura nie tylko umożliwia rozmiękczanie pokarmu, ale także przechowuje go przed dalszym trawieniem, co jest szczególnie istotne w przypadku pokarmów o większej twardości, takich jak ziarna czy trawa. Dzięki tej adaptacji, gęsi mogą efektywnie korzystać z zasobów pokarmowych dostępnych w ich naturalnym środowisku. Przykład praktyczny można zaobserwować podczas sezonu wegetacyjnego, kiedy gęsi zbierają się w miejscach bogatych w zioła i nasiona, skąd przechowują pokarm w swojej przełyku, co pozwala im na długotrwałe trawienie i lepsze wykorzystanie składników odżywczych. Taka budowa anatomiczna jest zgodna z zasadami etologii oraz biochemii żywienia zwierząt, które potwierdzają, że różne gatunki mają różnorodne adaptacje do sposobu odżywiania, co jest kluczowe dla ich przetrwania i rozwoju.

Pytanie 16

Gdzie występuje nerka gładka wielobrodawkowa?

A. u świni

B. u psa

C. u bydła

D. u konia

Wybór odpowiedzi niewłaściwych, takich jak bydło, pies czy koń, może wynikać z ogólnie panującej nieświadomości na temat różnorodności anatomicznej nerek u różnych gatunków. Nerkę gładką wielobrodawkową można spotkać tylko u świń, co jest ściśle związane z ich specyficznymi potrzebami metabolicznymi. U bydła oraz koni występują nerki o innej budowie, a mianowicie nerki łagodne o brodawkach, które przystosowane są do bardziej intensywnego metabolizmu białkowego. Pies, jako drapieżnik, ma jeszcze inną strukturę, która odzwierciedla jego dietę i sposób życia. Wybierając te nieprawidłowe odpowiedzi, można także wpaść w pułapkę myślową, polegającą na założeniu, że wszyscy przedstawiciele danego rzędu mają podobną budowę anatomiczną. Jednak każdy gatunek ewoluował w odpowiedzi na swoje środowisko i wymagania biologiczne, co skutkuje różnorodnością w budowie nerek. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla weterynarii i zrozumienia zdrowia zwierząt, a także dla efektywności w hodowli różnych gatunków zwierząt gospodarskich. Ignorowanie tych różnic prowadzi do błędnych wniosków i nieefektywnego zarządzania zdrowiem zwierząt.

Pytanie 17

Wybór zwierząt do rozrodu odznaczających się pożądanymi cechami dokonany na podstawie oceny wartości użytkowej to

A. brakowanie.

B. heterozja.

C. eksterier.

D. selekcja.

Selekcja to absolutna podstawa w hodowli zwierząt gospodarskich, jeśli zależy nam na poprawie określonych cech użytkowych stada. Chodzi o świadomy wybór tych osobników do rozrodu, które prezentują najbardziej pożądane cechy, np. lepszą wydajność mleczną, szybszy przyrost masy, odporność na choroby, czy nawet spokojniejsze usposobienie. W praktyce wygląda to tak, że najpierw ocenia się zwierzęta na podstawie bardzo konkretnych parametrów, często z użyciem specjalnych kart ocen, wyników badań lub tzw. indeksów selekcyjnych. W nowoczesnych gospodarstwach coraz częściej sięga się po narzędzia genetyczne i programy komputerowe, żeby jeszcze bardziej precyzyjnie wytypować najlepszych osobników do dalszego rozrodu. Takie podejście, zgodne z zasadami nowoczesnej genetyki i zootechniki, pozwala stopniowo podnosić ogólną jakość całej populacji. Moim zdaniem, bez selekcji nie byłoby możliwe osiągnięcie tak wysokiego poziomu produkcji, jak widzimy dziś w wielkich fermach czy w hodowlach zarodowych. Co ciekawe, selekcja nie zawsze oznacza wybieranie tylko i wyłącznie najlepszego jednego osobnika – czasem ważny jest cały zestaw cech i długofalowe planowanie, żeby nie doprowadzić do zubożenia genetycznego. W dobrych praktykach hodowlanych zawsze stawia się na rzetelną dokumentację i cykliczną ocenę wartości hodowlanej zwierząt. Takie podejście daje realne efekty i jest szeroko zalecane przez instytucje branżowe oraz organizacje hodowców.

Pytanie 18

Najlepszymi kozami do pozyskiwania mleka są osobniki rasy

A. saaneńskiej

B. burskiej

C. anglonubijskiej

D. angorskiej

Kozy rasy saaneńskiej są uznawane za jedne z najlepszych producentów mleka na świecie. Charakteryzują się one wysoką wydajnością mleczną, osiągając średnio od 800 do 1000 litrów mleka rocznie od jednej kozy. Mleko tych zwierząt ma doskonałe właściwości odżywcze i jest cenione za wysoką zawartość tłuszczu oraz białka. W hodowli komercyjnej, saaneńskie kozy często stosowane są w produkcji serów i innych przetworów mlecznych, gdzie ich mleko stanowi doskonałą bazę. Dodatkowo, saaneńskie kozy są znane ze swojego spokojnego temperamentu, co ułatwia pracę z nimi w gospodarstwie. Warto również podkreślić, że dobre praktyki w hodowli kozy tej rasy obejmują zapewnienie odpowiednich warunków życia, takich jak odpowiednia dieta, dostęp do świeżej wody oraz przestrzeni do poruszania się, co dodatkowo wpływa na jakość oraz ilość produkowanego mleka.

Pytanie 19

Które oznaczenie w klasyfikacji EUROP uzyska tusza bydlęca o najsłabszym (poniżej 40%) umięśnieniu?

A. R

B. E

C. S

D. P

W klasyfikacji EUROP, stosowanej w całej Unii Europejskiej do oceny tusz wołowych, każda litera odzwierciedla konkretny poziom umięśnienia. Odpowiedź S odpowiada tuszom o wyjątkowo silnym umięśnieniu – to rzadko spotykana klasa, zarezerwowana dla bydła o niezwykle wyraźnie rozwiniętych mięśniach. E to również wysoka klasa, gdzie masa mięśniowa jest bardzo duża, a mięśnie są wyraźnie uwypuklone, co doceniają rzeźnie i klienci – to mięso jakości premiowej, najczęściej z hodowli specjalistycznych lub ras mięsnych. Oznaczenie R oznacza tusze o dobrym, ale nie ekstremalnym umięśnieniu, z dobrze rozwiniętymi grupami mięśni, ale już bez tej wyraźnej rzeźby typowej dla E i S. Często spotykam się z przekonaniem, że litera R (bo przecież „średnia” w środku alfabetu) to najsłabsza klasa, a to nieporozumienie – w rzeczywistości R jest kategorią akceptowalną dla przemysłu, a gorsze są jeszcze O i właśnie P. Wybierając inną odpowiedź niż P, można kierować się mylnym wyobrażeniem, że oznaczenia od E w dół to już mięso słabej jakości, ale tak naprawdę system ten jest rozpięty szeroko, by odzwierciedlić zróżnicowaną jakość tusz. Bardzo często błąd wynika z nieuwagi lub braku doświadczenia z realnymi ocenami w skupie – ktoś widzi w tabeli E, S czy R i zakłada, że to najsłabsze klasy. Tymczasem P (po angielsku „Poor” – słabe) to faktycznie oznaczenie najniższego, niepożądanego poziomu umięśnienia – tu mięśni jest najmniej, tłuszczu często najwięcej, a sama tusza traci wartość zarówno dla przetwórców, jak i konsumentów. Warto to zapamiętać, bo takie klasyfikacje stanowią fundament codziennej pracy w branży mięsnej, a pomyłka w tej kwestii może prowadzić do nietrafionych decyzji zakupowych lub nieporozumień z dostawcami.

Pytanie 20

Czy w ekologicznej hodowli kur niosek dozwolone jest

A. przeprowadzanie zabiegu obcinania dziobów piskląt

B. wprowadzanie do jednego kurnika więcej niż 3 000 kur

C. używanie pasz zawierających kokcydiostatyki

D. profilaktyczne szczepienie kur

Profilaktyczne szczepienie kur jest kluczowym elementem w ekologicznym chowie kur niosek, mającym na celu zapewnienie zdrowia ptaków oraz minimalizację ryzyka wystąpienia chorób zakaźnych. W systemie ekologicznym, gdzie dąży się do ograniczenia stosowania chemicznych leków i antybiotyków, szczepienia stanowią skuteczną metodę ochrony stada. Przykładem może być szczepienie przeciwko chorobie Mareka, które jest powszechnie stosowane, aby zapobiec poważnym schorzeniom, które mogą prowadzić do znacznych strat w produkcji jaj. Dobre praktyki w ekologicznych fermach kurzych obejmują także monitorowanie zdrowia ptaków oraz wprowadzenie odpowiednich programów bioasekuracji, które zmniejszają ryzyko zakażeń. Warto zauważyć, że ekologia w hodowli ptaków nie tylko polega na przestrzeganiu zasad żywienia i dobrostanu zwierząt, ale także na aktywnym podejściu do profilaktyki zdrowotnej, co jest zgodne z wytycznymi organizacji zajmujących się certyfikacją ekologicznych produktów rolnych.

Pytanie 21

Wyrostki kolczyste nie są wyczuwalne, kościec kręgosłupa a także guzy biodrowe i kulszowe nie są widoczne, nasada ogona jest dobrze otłuszczona, sylwetka krowy jest mocno zaokrąglona. Jaką wartość w skali BCS powinno się przypisać krowie mlecznej na podstawie powyższego opisu?

A. 2

B. 5

C. 3

D. 4

Ocena kondycji ciała (Body Condition Score, BCS) w skali 1-5 wskazuje na stan odżywienia krowy. Opis sugeruje, że krowa ma wyraźnie nadmiar tkanki tłuszczowej, co potwierdza, że pojedyncze wyrostki kolczyste są niewyczuwalne, a kościec kręgosłupa oraz guzy biodrowe i kulszowe są niewidoczne. W przypadku oceny BCS, wynik 5 oznacza, że zwierzę jest w bardzo dobrej kondycji, co sprowadza się do dużego nagromadzenia tkanki tłuszczowej, co jest korzystne w kontekście laktacji. W praktyce, odpowiedni poziom tłuszczu w organizmie krowy jest kluczowy dla jej wydajności mlecznej, a nadmierna tkanka tłuszczowa może zwiększyć ryzyko problemów zdrowotnych, takich jak ketoza czy stany zapalne. Wzorcowe praktyki w gospodarstwach mlecznych zakładają monitorowanie stanu ciała zwierząt, co pozwala na optymalne zarządzanie żywieniem i zdrowiem stada. Odpowiednia ocena kondycji ciała wspiera zarządzanie laktacją i reprodukcją, co jest kluczowe dla efektywności produkcji mleka.

Pytanie 22

Jakie są nazwy naczyń, którymi krew powraca z obwodu ciała do serca?

A. Żyły

B. Tętnice

C. Naczynia włosowate

D. Naczynia limfatyczne

Tętnice, naczynia limfatyczne i naczynia włosowate to różne rodzaje naczyń krwionośnych w naszym ciele. Często mylenie ich z żyłami może prowadzić do różnych błędnych wniosków. Tak więc tętnice transportują krew bogatą w tlen z serca do reszty ciała. Mają grube i elastyczne ścianki, co pozwala im wytrzymać wysokie ciśnienie krwi. Z kolei naczynia limfatyczne nie przenoszą krwi, a limfę. Odgrywają ważną rolę w naszym układzie odpornościowym, bo filtrują patogeny i zbierają nadmiar płynów z tkanek. A naczynia włosowate, te najmniejsze, są odpowiedzialne za wymianę substancji między krwią a komórkami. Warto znać te różnice, bo mogą się przydać przy analizie układu krwionośnego. Często zdarza się mylić funkcje tych naczyń, co prowadzi do nieporozumień w diagnostyce i leczeniu chorób układu krwionośnego.

Pytanie 23

Do czego używa się sztyftu kaustycznego?

A. kurtyzowania

B. trokarowania

C. znakowania

D. dekornizacji

Wybór innych odpowiedzi, jak znakowanie, kurtyzowanie czy trokarowanie, pokazuje, że nie do końca rozumiesz, jak działają te narzędzia w weterynarii. Znakowanie to zazwyczaj sposób na identyfikację zwierząt, przy użyciu farb, tatuaży czy mikroczipów. To jest używane przy zarządzaniu stadem, ale nie ma nic wspólnego z dekornizacją. Kurtyzowanie to z kolei usuwanie tkanki w kontekście chirurgii, często przy nowotworach. Trokarowanie to technika, która ma na celu wprowadzenie trokaru, narzędzia do drenażu, głównie w zabiegach inwazyjnych. Wybór tych opcji może sugerować, że nie rozumiesz, do czego służą poszczególne narzędzia, a to jest naprawdę kluczowe w praktyce weterynaryjnej. Dobrze byłoby lepiej poznać te techniki i zastosowania, bo to ważne dla skuteczności zabiegów i bezpieczeństwa zwierząt.

Pytanie 24

Do jakiego celu używa się Furminatora?

A. do pielęgnacji sierści

B. do przycinania pazurów

C. do oczyszczania uszu

D. do eliminacji kamienia nazębnego

Usuwanie kamienia nazębnego, czyszczenie uszu czy obcinanie pazurów to rzeczywiście ważne elementy pielęgnacji zwierząt, ale to nie są zadania, które wykonuje Furminator. To narzędzie ma zupełnie inne przeznaczenie. Kamień nazębny to problem, który trzeba rozwiązać innymi narzędziami, jak skrobaki do zębów, które są specjalnie stworzone do bezpiecznego usuwania osadów. Co do uszu, czyszczenie ich wymaga użycia odpowiednich wacików lub płynów, które pomagają pozbyć się woskowiny i brudu - to jest bardzo istotne dla zdrowia uszu. A jeśli chodzi o pazury, to trzeba korzystać z specjalnych nożyczek lub elektrycznych narzędzi, które są dostosowane do potrzeb konkretnego zwierzęcia. Czasami ludzie mylą funkcje Furminatora z innymi narzędziami do pielęgnacji, bo nie wiedzą, czym się różnią. Każde z tych narzędzi ma swoje zadanie i powinno być używane zgodnie z jego przeznaczeniem, żeby zapewnić maksymalne bezpieczeństwo i komfort dla zwierzaka.

Pytanie 25

Opis dotyczy rasy świń, która jest średniej wielkości rasą mięsnych, charakteryzującą się późnym dojrzewaniem i szybkim wzrostem, ma czarne umaszczenie oraz biały pas, który jest różnej szerokości i biegnie przez łopatki, przednie kończyny oraz brzuch.

A. hampshire

B. złotnicka pstra

C. pietrain

D. duroc

Wybór odpowiedzi złotnicka pstra, pietrain oraz duroc wskazuje na pewne nieporozumienia związane z cechami charakterystycznymi tych ras. Złotnicka pstra, na przykład, charakteryzuje się perspektywą białych i czarnych plam, ale nie ma wyraźnego białego pasa jak hampshire. Ponadto, ta rasa jest bardziej znana z produkcji wieprzowiny o specyficznych walorach smakowych, a niekoniecznie z szybkości przyrostu masy ciała. Pietrain, z drugiej strony, jest rasą, która zyskała popularność ze względu na dużą zawartość mięśnia, jednak ich umaszczenie i cechy wzrostu różnią się od charakterystyki hampshire. Pietrain jest również rasą późno dojrzewającą, co dodatkowo komplikuje porównania. Rasa duroc jest ceniona za swoją jakość mięsa i zdolności adaptacyjne, ale także nie odpowiada opisowym cechom, ponieważ jest zazwyczaj czerwona i nie posiada charakterystycznego białego pasa. Wybór nieprawidłowych ras może wynikać z braku zrozumienia, jakie cechy są najważniejsze dla określonej klasy świń i ich zastosowania w hodowli. Kluczowe jest, aby hodowcy mieli jasny obraz cech rasowych, co pozwala na optymalne podejście do produkcji oraz zapewnia lepsze wyniki w zakresie wydajności i jakości mięsa.

Pytanie 26

Trzeci palec jest najbardziej odległą częścią kończyn

A. psów

B. koni

C. owiec

D. kotów

Odpowiedzi dotyczące kotów, psów i owiec są błędne, bo ich kończyny wyglądają inaczej niż u koni. Koty i psy mają po pięć palców na każdej nogi, to normalne dla mięsożernych ssaków. Ich palce są dobrze rozwinięte, co pozwala im na chwytanie i bieganie, ale nie są tak zaawansowane jak te u koni. Owce też mają pięć palców, dwa z nich są główne i podtrzymują ich ciężar. Jeśli nie rozumiemy, jak różnie są zbudowane te zwierzęta, to łatwo możemy się pomylić i źle je interpretować. Zrozumienie tych różnic jest ważne, żeby lepiej się nimi opiekować, zwłaszcza w zakresie ich zdrowia i treningu. Często myślimy, że podobieństwa w ruchu oznaczają, że budowa anatomiczna jest identyczna, co jest bardzo mylące i prowadzi do przeoczenia ważnych rzeczy dla każdego z tych gatunków.

Pytanie 27

Pierwszym etapem programu MOET (Multiple Ovulation and Embryo Transfer) umożliwiającym przenoszenie zarodków do biorczyń jest

A. superowulacja u dawczyń.

B. pozyskiwanie embrionów.

C. klonowanie.

D. seksowanie gamet i zarodków.

Superowulacja u dawczyń to absolutna podstawa w programie MOET, bez tego cały proces nie ruszy do przodu. Chodzi o farmakologiczne pobudzanie jajników dawczyń, żeby w jednym cyklu powstało dużo więcej komórek jajowych niż przy normalnej owulacji. W praktyce najczęściej stosuje się tu hormony, głównie gonadotropiny, żeby uzyskać nawet kilkanaście, a czasem więcej dojrzałych oocytów u jednej samicy. To pozwala zwiększyć liczbę zarodków, które później można pobrać i wszczepić biorczyniom. Moim zdaniem bez tej fazy MOET nie miałby sensu, bo efektywność byłaby zerowa – przecież chodzi właśnie o masowe rozmnażanie najlepszych osobników bez ograniczenia ilością naturalnych owulacji. Jeśli spojrzysz na praktykę hodowlaną, zwłaszcza w dużych stadach bydła mlecznego, superowulacja pozwala niesamowicie przyspieszyć postęp genetyczny. Ważne, żeby sama procedura była dobrze zaplanowana, bo zbyt częste jej stosowanie może prowadzić do spadku skuteczności albo wręcz wyczerpania rezerwy jajnikowej. Standardy branżowe zalecają tu szczegółową kontrolę hormonalną i monitoring cyklu, a czasami trzeba bardzo indywidualnie podchodzić do każdej krowy. Słyszałem, że u niektórych ras odpowiedź na stymulację jest wręcz spektakularna. Reasumując, superowulacja to zawsze pierwszy krok, a im lepiej się ją przeprowadzi, tym cały program MOET jest skuteczniejszy.

Pytanie 28

Częstotliwość rui u owiec wynosi średnio co ile dni?

A. 21 dni

B. 17 dni

C. 28 dni

D. 10 dni

Ruja u owiec to złożony proces biologiczny, który obejmuje szereg zmian hormonalnych, prowadzących do gotowości samicy do zapłodnienia. Odpowiedzi sugerujące, że ruja powtarza się co 10, 21 lub 28 dni, wynikają z niepełnego zrozumienia tego cyklu. W przypadku cyklu 10-dniowego, warto zauważyć, że jest to zbyt krótki okres, by umożliwić właściwe przygotowanie organizmu samicy do zapłodnienia, co może prowadzić do problemów z płodnością. Z kolei 21 dni, choć może wydawać się logiczne, jest często mylone z cyklem owczym w innych gatunkach zwierząt, takich jak bydło, gdzie rzeczywiście cykl ten trwa dłużej. Natomiast 28 dni również przekracza typowy czas ruji u owiec, co może prowadzić do błędnych założeń w zakresie planowania rozrodu. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych nieprawidłowych odpowiedzi często związane są z porównywaniem cykli różnych zwierząt bez uwzględnienia specyfiki danego gatunku. Dlatego kluczowe jest posiadanie wiedzy o biologii i cyklu życiowym owiec, co wpływa na prawidłowe zarządzanie hodowlą oraz umożliwia poprawne podejmowanie decyzji związanych z reprodukcją.

Pytanie 29

Jakiego typu łożysko występuje u przeżuwaczy?

A. Tarczozowe.

B. Liścieniowate.

C. Pierścieniowate.

D. Rozproszone.

Łożysko liścieniowate, czyli tzw. cotyledonowe, to coś, co u przeżuwaczy jest wręcz ich znakiem rozpoznawczym. U krów, owiec czy kóz łożysko składa się z wielu oddzielnych liścieni (cotyledonów), które łączą się z odpowiednimi częściami błony płodowej płodu, tworząc tzw. placentomy. To rozwiązanie bardzo praktyczne z punktu widzenia fizjologii, bo umożliwia wydajne przekazywanie składników odżywczych i gazów między matką a płodem, ale jednocześnie zapewnia pewien poziom ochrony immunologicznej. Dobrze to widać np. w praktyce weterynaryjnej - w przypadku komplikacji porodowych, np. zatrzymania łożyska, trzeba bardzo uważać, bo pozostawione fragmenty liścieni mogą prowadzić do stanów zapalnych. Z mojego doświadczenia wynika, że zrozumienie tej budowy pomaga nie tylko w teorii, ale właśnie w praktyce, np. przy rozpoznawaniu patologii porodowych u bydła. Łożysko liścieniowate jest charakterystyczne głównie dla przeżuwaczy i ten układ jest wręcz podstawą klasyfikacji typów łożysk u ssaków. Warto też wiedzieć, że różne typy łożysk mają wpływ na przebieg ciąży i jej długość, a także na odporność noworodków – to jest wiedza, która się potem w praktyce często przydaje, nawet jak ktoś nie zamierza zostać weterynarzem, bo pomaga lepiej rozumieć podstawowe procesy rozrodcze u zwierząt hodowlanych.

Pytanie 30

Wytrysk nasienia to

A. owulacja.

B. ejakulacja.

C. kopulacja.

D. inseminacja.

Wybrałeś ejakulację i to jest prawidłowe. Wytrysk nasienia, czyli ejakulacja, to fizjologiczny proces polegający na wydaleniu nasienia z cewki moczowej na zewnątrz organizmu mężczyzny. Dochodzi do niego zwykle w wyniku pobudzenia seksualnego oraz orgazmu, co jest dość istotnym elementem funkcjonowania układu rozrodczego. W technikum często się o tym mówi w kontekście biologii człowieka albo edukacji seksualnej – i faktycznie, to ma praktyczne znaczenie choćby w tematach związanych z płodnością albo planowaniem rodziny. Ejakulacja ma też związek z badaniami nasienia, które są standardem przy diagnostyce niepłodności. Ciekawostka: są sytuacje, gdzie ejakulacja nie występuje mimo osiągnięcia orgazmu (np. wytrysk wsteczny), co też jest ważne z punktu widzenia diagnostyki. Moim zdaniem warto kojarzyć, że ejakulacja i wytrysk nasienia to praktycznie synonimy – w literaturze fachowej i rozmowach z lekarzami używa się tych określeń zamiennie. Dobrze to zapamiętać, bo błędne skojarzenia mogą prowadzić do nieporozumień, szczególnie w kontekście medycyny czy rozmów o zdrowiu seksualnym.

Pytanie 31

Podmiot zajmujący się zabiegami sztucznego unasienniania, który przeprowadził inseminację lochy, jest zobowiązany do przechowywania kopii zaświadczenia przez czas

A. pięciu lat

B. trzech lat

C. dwóch lat

D. jednego roku

Wybór krótszych okresów przechowywania dokumentacji, takich jak trzy, dwa czy jeden rok, opiera się na błędnym zrozumieniu znaczenia długotrwałej archiwizacji danych w kontekście inseminacji zwierząt. Krótszy okres przechowywania dokumentów może prowadzić do utraty cennych informacji dotyczących historii hodowlanej, co jest kluczowe dla oceny zdrowia i wydajności loch w dłuższym okresie. Z perspektywy prawnej, ustawodawstwo dotyczące dobrostanu zwierząt oraz standardy produkcji zwierzęcej wymagają, aby hodowcy mieli dostęp do pełnej dokumentacji przez czas wystarczający do przeprowadzenia rzetelnych analiz. Ponadto, krótsze okresy archiwizacji mogą ograniczyć możliwość przeprowadzania analizy trendów w hodowli, co jest istotne dla optymalizacji procesów produkcyjnych i poprawy jakości genetycznej stada. Wielu hodowców popełnia błąd, myśląc, że wystarczy przechowywać dokumenty przez czas krótszy niż wymagany, co może skutkować brakiem odpowiednich dowodów w przypadku kontroli lub sporów prawnych. Właściwe podejście do zarządzania dokumentacją w obszarze inseminacji zwierząt powinno opierać się na długoterminowym planowaniu, które uwzględnia wszystkie aspekty związane z hodowlą i jej efektywnością, co z kolei jest kluczowe dla sukcesu gospodarstw rolnych.

Pytanie 32

Jedną z metod redukcji emisji amoniaku w chlewni jest

A. utrzymywanie zwierząt na głębokiej ściółce

B. zmniejszenie zawartości białka w paszy

C. zwiększenie zawartości włókna w paszy

D. utrzymywanie w chlewni temperatury o 2 °C wyższej niż norma

Obniżenie poziomu białka w paszy jest skutecznym sposobem ograniczania emisji amoniaku w chlewni, ponieważ nadmiar białka w diecie świń prowadzi do jego niecałkowitego wykorzystania przez organizm zwierząt. Niewykorzystane białko ulega fermentacji w jelitach, co skutkuje produkcją amoniaku jako produktu ubocznego. Dlatego zmniejszenie zawartości białka w paszy, na przykład poprzez zastosowanie pasz o niższej zawartości białka lub zastąpienie ich alternatywnymi źródłami białka, może znacząco zredukować emisję amoniaku. Przykładem praktycznym może być wprowadzenie do diety świń pasz z dodatkiem białka roślinnego, które może być lepiej przyswajalne. Zgodnie z dobrymi praktykami w hodowli zwierząt, zaleca się regularne monitorowanie zawartości białka w paszy oraz dostosowywanie jej do rzeczywistych potrzeb zwierząt w różnych fazach ich rozwoju. Takie działania są zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska, przyczyniając się do zmniejszenia negatywnego wpływu hodowli zwierząt na otoczenie.

Pytanie 33

Obliczanie przelotowości zwierząt opiera się na

A. układzie stada.

B. rachunku zwierząt.

C. ruchu stada.

D. spisie pasz.

Odpowiedź 'obrotu stada' jest prawidłowa, ponieważ przelotowość zwierząt, czyli wskaźnik rotacji zwierząt w danym stadzie, jest ściśle związana z dynamiką obrotu stada. Przelotowość oblicza się jako stosunek liczby zwierząt, które zostały wprowadzone lub wyprowadzone z użytku w danym okresie do całkowitej liczby zwierząt w stadzie na początku tego okresu. Przykładowo, w produkcji mlecznej zrozumienie obrotu stada pozwala na optymalizację wydajności mlecznej poprzez zarządzanie czasem udoju i wyborem zwierząt, które powinny pozostać w stadzie na dłużej. W praktyce, odpowiednie zarządzanie obrotem stada umożliwia zwiększenie wydajności ekonomicznej oraz lepsze wykorzystanie zasobów paszowych. Ponadto, w świetle standardów branżowych, takie jak normy ISO w zakresie dobrostanu zwierząt, znajomość oraz analiza przelotowości jest kluczowa dla zapewnienia wysokiej jakości produkcji oraz zdrowia zwierząt. Obserwacje dotyczące obrotu stada powinny być regularnie dokumentowane, co umożliwia podejmowanie dobrze uzasadnionych decyzji zarządczych.

Pytanie 34

Niedobór wapnia w żywieniu młodych zwierząt jest między innymi przyczyną

A. krzywicy.

B. łomikostu.

C. anemii.

D. perozy.

Wybór innych odpowiedzi niż krzywica często wynika z mylenia objawów lub przyczyn chorób związanych z niedoborami żywieniowymi u zwierząt. Przykładowo, peroza jest schorzeniem dotyczącym głównie drobiu, a jej główną przyczyną wcale nie jest brak wapnia — tu typowo winowajcą są niedobory manganu, czasem witaminy B czy choliny. Objawia się głównie deformacjami kończyn i kulawiznami, co bywa mylone z krzywicą, ale to nie ten mechanizm. Z kolei anemia to temat głęboko hematologiczny, bo wiąże się z zaburzeniami produkcji czerwonych krwinek lub ich deficytem. Najczęściej powoduje ją niedobór żelaza, rzadziej witamin z grupy B, a nie brak wapnia. W praktyce anemia daje zupełnie inne objawy niż choroby układu kostnego — apatia, bladość błon śluzowych, słabszy przyrost masy ciała, a nie deformacje kości. Jeśli chodzi o łomikost, to określenie potoczne na ogólne osłabienie struktury kości, ale dużo częściej odnosi się do dorosłych zwierząt i wynika głównie z niedoborów witaminy D3 lub zaburzeń w metabolizmie fosforu, a niekoniecznie samego wapnia. Trzeba pamiętać, że w żywieniu zwierząt każdy składnik odgrywa określoną rolę, a typowe błędy w rozpoznawaniu przyczyn chorób wynikają zwykle z uproszczonego kojarzenia objawów z jednym niedoborem. Standardy branżowe jasno określają, jakie mikro- i makroelementy odpowiadają za konkretne procesy fizjologiczne — dlatego warto analizować przypadki całościowo i nie sugerować się pozornie podobnymi objawami.

Pytanie 35

W karmieniu krów mlecznych, biorąc pod uwagę jakość uzyskiwanego mleka, nie zaleca się stosowania

A. wysłodków buraczanych

B. buraków ćwikłowych

C. ziemniaków

D. buraków pastewnych

Ziemniaki, wysłodki buraczane oraz buraki pastewne, mimo że są stosowane w żywieniu krów mlecznych, mogą nie zawsze być odpowiednie w kontekście ich wpływu na jakość mleka. Ziemniaki zawierają duże ilości skrobi, co może prowadzić do problemów z trawieniem, jeśli nie są odpowiednio przygotowane. Nieodpowiednia obróbka ziemniaków, jak podawanie ich w postaci surowej, może wywoływać objawy zatrucia, co wpływa negatywnie na zdrowie krów. Wysłodki buraczane, chociaż są uznawane za wartościowy składnik paszowy, mogą zawierać dużo cukrów, co w nadmiarze również wpływa na jakość mleka. Buraki pastewne, w przeciwieństwie do buraków ćwikłowych, są bardziej akceptowalne w diecie krów, jednak ich ilość powinna być kontrolowana, aby uniknąć problemów trawiennych. Typowym błędem jest przekonanie, że wszystkie rodzaje buraków są równie korzystne w żywieniu krów mlecznych, co może prowadzić do niezdrowej diety i obniżenia jakości mleka. Kluczowe jest zatem, aby stosować pasze zgodnie z zaleceniami specjalistów w dziedzinie zootechniki oraz badań nad żywieniem bydła, co pozwala na osiągnięcie optymalnych wyników w produkcji mleka.

Pytanie 36

W żywieniu stosowane są jednostki wartości energetycznej pasz JPM oraz JPŻ

A. świń.

B. koni.

C. bydła.

D. kotów.

Wybór koni, świń czy kotów jako odpowiedzi na pytanie dotyczące jednostek wartości energetycznej pasz JPM i JPŻ wskazuje na pewne nieporozumienia związane z żywieniem tych zwierząt. Koniom, chociaż również dostarcza się pasze z określoną wartością energetyczną, stosowane są inne jednostki, takie jak jednostki paszowe dla koni, które odpowiednio różnią się od tych wykorzystywanych dla bydła. W przypadku świń wartość energetyczna pasz wyrażana jest w jednostkach TDN (Total Digestible Nutrients) lub EM (Energia Metabolizowalna), a nie JPM czy JPŻ, co może prowadzić do mylnych założeń co do zasadności zastosowania tych jednostek w żywieniu świń. Z kolei w przypadku kotów, które są mięsożercami, wartości energetyczne pasz na ogół oblicza się w kontekście innych miar, takich jak kalorie, co ponownie różni się od zastosowania JPM i JPŻ. Typowym błędem myślowym jest przenoszenie wiedzy z jednego gatunku zwierząt na inny bez uwzględnienia ich specyficznych potrzeb żywieniowych oraz różnic w metabolizmie. Każdy gatunek wymaga indywidualnego podejścia opartego na zrozumieniu jego biologii i żywienia, co jest kluczowe dla efektywnego i zdrowego chowu.

Pytanie 37

Pierwsza pomoc, jaką rolnik powinien udzielić psu po użądleniu przez pszczołę, polega na wyjęciu żądła

A. i delikatnym wymasowaniu obszaru użądlenia

B. i nałożeniu zimnego okładu

C. i nalaniu na miejsce użądlenia strumienia ciepłej wody

D. i przygotowaniu ciepłego okładu z octu lub kwasku cytrynowego

Odpowiedź dotycząca usunięcia żądła i zrobienia zimnego okładu jest prawidłowa, ponieważ jest zgodna z zaleceniami pierwszej pomocy w przypadku użądlenia przez pszczoły. Po pierwsze, usunięcie żądła jest kluczowe, ponieważ pozostawienie go w skórze może prowadzić do dalszego uwalniania toksyn, co nasila reakcję zapalną oraz ból. Po usunięciu żądła, zastosowanie zimnego okładu znacząco zmniejsza opuchliznę oraz łagodzi ból poprzez zwężenie naczyń krwionośnych i redukcję przepływu krwi do miejsca użądlenia. To działanie jest zgodne z zasadami pierwszej pomocy, które zalecają stosowanie zimnych kompresów w celu zmniejszenia stanów zapalnych. Praktyczne przykłady to użycie lodu owiniętego w kawałek materiału lub specjalnych dwustronnych kompresów żelowych, które można schłodzić przed nałożeniem. Dobrą praktyką jest również monitorowanie stanu zdrowia psa, aby zauważyć ewentualne reakcje alergiczne, które mogą wymagać natychmiastowej interwencji weterynaryjnej.

Pytanie 38

Ciąża trwająca przeciętnie 280 dni występuje

A. u kozy.

B. u lochy.

C. u klaczy.

D. u krowy.

Dla wielu osób długości ciąż poszczególnych gatunków zwierząt mogą się mylić, szczególnie jeśli ktoś nie zajmuje się na co dzień rozrodem w hodowli zwierząt. U lochy, czyli samicy świni, ciąża trwa znacznie krócej – zazwyczaj około 114-116 dni. Taki okres jest znacznie krótszy niż u krowy i wynika to z innej fizjologii oraz strategii rozrodczej tego gatunku. Kozy również mają krótszą ciążę, bo średnio trwa ona około 150 dni. Jest to dość charakterystyczne dla mniejszych przeżuwaczy, które generalnie mają krótsze cykle rozrodcze i szybciej wracają do płodności po porodzie. Jeśli chodzi o klacz, czyli samicę konia, tu z kolei spotykamy się z odwrotną sytuacją – klacz ma najdłuższą ciążę spośród wymienionych zwierząt, bo trwa ona przeciętnie 335-345 dni, a więc nawet ponad 11 miesięcy. W praktyce rolniczej czy na lekcjach w technikum często popełnia się błąd, myląc długość ciąży u różnych zwierząt z powodu podobieństwa cyklu życiowego lub powierzchownych cech. Często spotykam się z opiniami, że skoro krowa i klacz są duże, to muszą mieć podobne okresy ciąży, ale to właśnie krowa plasuje się pośrodku – nie najkrótszy, nie najdłuższy okres. Warto to zapamiętać, bo planowanie rozrodu, szczepień, a nawet zarządzanie stadem wymaga precyzyjnej wiedzy o długości ciąży. Moim zdaniem, najlepszą praktyką jest zawsze sprawdzać te dane w branżowych tabelach czy podręcznikach, bo błędne założenia mogą prowadzić do złego planowania i niepotrzebnych strat. Dobrze jest też pamiętać, że każdy gatunek ma swoje indywidualne potrzeby, a długość ciąży to tylko jeden z wielu czynników wpływających na efektywność hodowli.

Pytanie 39

Co pokrywa kość od strony zewnętrznej?

A. materiał zbity

B. materiał gąbczasty

C. omięsna

D. okostna

Okostna, znana również jako periosteum, to cienka warstwa tkanki łącznej pokrywająca zewnętrzną powierzchnię kości. Jej główną funkcją jest ochrona kości oraz zapewnienie miejsca przyczepu dla mięśni i ścięgien. Okostna odgrywa również kluczową rolę w procesie regeneracji tkanki kostnej, ponieważ zawiera komórki osteoprogenitorowe, które mogą różnicować się w osteoblasty odpowiedzialne za tworzenie nowej kości. Na przykład, podczas leczenia złamań, okostna jest niezwykle ważna, ponieważ wspomaga proces gojenia, a komórki osteogenne mogą przyczynić się do odbudowy uszkodzonej tkanki. Ponadto okostna jest bogato ukrwiona, co sprzyja dostarczaniu substancji odżywczych do kości oraz odgrywa rolę w odczuwaniu bólu. W praktyce medycznej i ortopedycznej, zrozumienie funkcji okostnej ma kluczowe znaczenie w kontekście chirurgii ortopedycznej, gdzie często zachodzi potrzeba rekonstrukcji lub naprawy kości, a także w rehabilitacji pacjentów po urazach.

Pytanie 40

Jak określa się system żywieniowy dla krów o wysokiej produkcji mleka, który polega na podawaniu mieszanki paszy pełnoporcjowej, w której składniki są starannie odmierzone i dokładnie wymieszane?

A. INRA

B. TMR

C. PMR

D. DLG

PMR, INRA i DLG to terminy związane z żywieniem bydła, ale nie są one związane z systemem TMR. PMR, czyli Posiłki Mieszane Równoważone, to metoda żywienia, która opiera się na podawaniu paszy w oddzielnych posiłkach, co może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania składników pokarmowych. W przeciwieństwie do TMR, PMR nie gwarantuje, że krowy będą miały stały dostęp do wszystkich niezbędnych składników odżywczych w optymalnych proporcjach, co może negatywnie wpłynąć na wydajność mleczną oraz zdrowie zwierząt. Z kolei INRA, czyli Instytut Narodowy Badań Rolniczych we Francji, prowadzi badania dotyczące żywienia bydła, ale nie jest systemem żywieniowym samym w sobie. Pomimo że publikacje INRA dostarczają cennych informacji i zaleceń dotyczących żywienia krów, stosowanie ich badań wymaga adaptacji do indywidualnych warunków gospodarstwa. DLG, czyli Niemiecka Spółka Rolnicza, promuje różne metody żywienia, ale również nie odnosi się bezpośrednio do systemu TMR. Przy wyborze systemu żywienia, ważne jest, aby unikać uproszczeń i dobrze zrozumieć zasady działania różnych metod, aby zapewnić optymalne wyniki produkcyjne.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej