Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 07:24
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 07:37

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W oświetleniu dekoracyjnym określanym jako glamour główne źródło światła powinno być umiejscowione

A. z boku i nieco poniżej osi obiektywu aparatu fotograficznego

B. nieco powyżej, ale równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej postaci

C. w osi obiektywu aparatu fotograficznego za fotografowaną osobą

D. nieco poniżej, lecz równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej osoby

Umożliwienie sobie zrozumienia błędnych odpowiedzi wymaga zwrócenia uwagi na kluczowe zasady dotyczące oświetlenia w fotografii. Umieszczenie źródła światła w osi obiektywu za fotografowaną postacią nie jest zgodne z zasadami oświetlenia glamour, ponieważ prowadzi to do niepożądanych efektów cieni, które mogą zniekształcać rysy twarzy i ogólną estetykę ujęcia. Również, umiejscowienie światła z boku i nieco poniżej osi obiektywu prowadzi do powstawania ostrych cieni, co może skutkować niekorzystnym efektem wizualnym. Dodatkowo, odpowiedź sugerująca umiejscowienie światła nieco poniżej, ale równolegle do osi obiektywu, pomija kluczowy element, jakim jest unikanie cieni na twarzy. Prawidłowe położenie światła powinno być nieco powyżej osi obiektywu, co skutkuje anatomicznie korzystnym oświetleniem, podkreślającym pozytywne cechy modela. W praktyce, zmiany w położeniu źródła światła drastycznie wpływają na percepcję obrazu. Dlatego umiejscawianie źródła światła z pominięciem jego odpowiedniego kąta i wysokości jest jednym z najczęstszych błędów, które mogą obniżyć jakość fotografii. Świadomość tych podstaw jest kluczowa dla każdego fotografa pragnącego uzyskać efekty najwyższej jakości.

Pytanie 2

Fotograf, który do robienia zdjęć krajobrazowych ustawił przysłonę na f/1.2, czułość matrycy na ISO 1400 oraz czas naświetlania na 30 sekund, najprawdopodobniej planuje uchwycić te obrazy przy świetle dziennym

A. nocą

B. w południe

C. po południu

D. o świcie

Odpowiedź na noc jest jak najbardziej trafna. Ustawienia aparatu pokazują, że fotografowanie w nocy wymaga innego podejścia. Przysłona f/1.2 jest naprawdę szeroka, co pozwala na wpuścić więcej światła na matrycę, co w ciemnościach jest mega ważne. ISO 1400 to niezły wybór, bo zwiększa wrażliwość na światło, co w nocy jest kluczowe. Czas naświetlania 30 sekund też pasuje do nocnych zdjęć, ponieważ długi czas otwarcia migawki potrafi uchwycić piękne detale, takie jak gwiazdy czy różne sztuczne światła. Właśnie takie ustawienia są często używane w nocnej fotografii, a ich celem jest uchwycenie wyraźnych i dobrze doświetlonych obrazów nawet w trudnych warunkach. Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że zdjęcia nocnych miast, gdzie światła uliczne i neony robią niesamowite efekty wizualne, wyglądają świetnie.

Pytanie 3

Na zdjęciu testowym stwierdzono, że zabrudzenia matrycy widoczne są w prawym górnym rogu jej obrazu. Podczas czyszczenia matrycy zabrudzenia należy usunąć z jej rogu

A. prawego dolnego

B. prawego górnego

C. lewego górnego

D. lewego dolnego

Wybór prawego dolnego rogu matrycy jako obszaru do czyszczenia w przypadku stwierdzenia zabrudzeń w prawym górnym rogu jest nietypowy i może sugerować nieporozumienie związane z pojęciem lokalizacji zabrudzenia. Standardowe procedury czyszczenia matrycy zalecają, aby usunąć zabrudzenia z obszaru, w którym zostały one zauważone. W praktyce, jeśli zabrudzenia znajdują się w prawym górnym rogu, to do skutecznego ich usunięcia należy skoncentrować się na tym samym obszarze. Użycie odpowiednich narzędzi, takich jak miękkie ściereczki z mikrofibry lub specjalistyczne zestawy do czyszczenia matryc, jest kluczowe, aby uniknąć dalszych uszkodzeń. Ponadto, ważne jest, aby do czyszczenia matrycy używać technik zgodnych z wytycznymi producenta, które zazwyczaj zalecają delikatne ruchy w kierunku zgodnym z naturalnym ustawieniem matrycy, aby nie wprowadzać dodatkowych zarysowań czy otarć. Zrozumienie położenia zabrudzeń i odpowiednie działania są kluczowe dla utrzymania jakości obrazu oraz długowieczności sprzętu.

Pytanie 4

W atelier możemy uzyskać oświetlenie światłem ciągłym typu kontra, umieszczając źródło światła

A. za aparatem

B. z przodu modela

C. z boku modela

D. za modelem

Umieszczenie źródła światła za aparatem wydaje się na pierwszy rzut oka ok, bo oświetla scenę bezpośrednio. Ale w praktyce, to prowadzi do płaskiego oświetlenia, które nie wydobywa głębi ani detali. Gdy robisz fotografię portretową, to lepiej, żeby światło było przed modelem lub z boku, bo inaczej można uzyskać ostre oświetlenie, które nie podkreśla rysów twarzy, a wręcz może robić niekorzystne cienie. Zwłaszcza, jeśli światło z boku jest za mocne albo źle ustawione, to cienie mogą przykryć detale na twarzy i zepsuć kompozycję. Poza tym, światło z przodu zazwyczaj daje płaski efekt, który zbytnio wygładza model. Te błędy mogą wynikać z niedostatecznego zrozumienia, jak działa światło i jak wpływa na postrzeganie obiektów. Z moim doświadczeniem, właściwe modelowanie światła to kluczowa umiejętność dla każdego fotografa, który chce dobrze wykorzystać różne źródła światła i osiągnąć zamierzony efekt artystyczny.

Pytanie 5

Aby uzyskać portret z szeroką paletą tonów, należy użyć filmu negatywowego w formacie małoobrazkowym

A. format 120 o wysokiej kontrastowości

B. format 135 o niskiej kontrastowości

C. format 120 o niskiej kontrastowości

D. format 135 o wysokiej kontrastowości

Wybór filmów o dużej kontrastowości, jak typ 120 czy 135, to nie najlepsza decyzja w fotografii portretowej. Często prowadzi to do zbyt dużych różnic tonalnych, przez co detale w cieniach mogą zniknąć, a światła wychodzą zbyt blado. Takie efekty potrafią wybitnie zmienić obraz, co w portretach nie wygląda zbyt dobrze. Oprócz tego, w sytuacjach z różnym oświetleniem, mogą być problematyczne, bo zwiększają ryzyko przepałów i zbyt ciemnych miejsc, co może zniekształcać rzeczywisty wygląd osoby. Wiele osób myli kontrastowość z wyrazistością zdjęć, co nie jest do końca prawdą. Kluczowe w portretach jest złapanie naturalności, a to lepiej wychodzi przy filmach o małej kontrastowości. Dlatego lepiej uważać przy wyborze filmu, żeby nie skończyć z niezadowalającymi efektami.

Pytanie 6

Który proces przedstawia etapy charakterystyczne dla procesu E6?

Wywoływanie barwne

Wybielanie

Płukanie

Utrwalenie

Płukanie

Stabilizowanie

Suszenie

Wywoływanie barwne

Przerywanie

Płukanie

Wybielanie

Płukanie

Utrwalenie

Płukanie

Roztwór zwilżający

Suszenie

Wywoływanie barwne

Przerywanie

Płukanie

Wybielanie

Płukanie

Utrwalenie

Płukanie

Garbowanie

Suszenie

Wywołanie pierwsze

Płukanie

Zadymianie

Wywoływanie barwne

Kondycjonowanie

Wybielanie

Utrwalanie

Płukanie

Stabilizowanie

Suszenie

A. B.

B. C.

C. D.

D. A.

Wybór odpowiedzi A, B lub C może wynikać z nieporozumienia w zakresie etykietowania etapów procesu wywoływania filmów kolorowych. Warto zauważyć, że proces E6 jest ściśle określony, a jego etapy są kluczowe dla uzyskania poprawnego wyniku fotograficznego. Odpowiedzi te mogą odnosić się do ogólnych praktyk wywoływania filmów, ale nie zawierają specyficznych kroków charakterystycznych dla E6. Często występującym błędem jest mylenie procesów wywoływania z różnymi technikami stosowanymi w fotografii czarno-białej, które nie obejmują etapów takich jak zadymanie czy wywoływanie barwne. W procesach alternatywnych, takich jak C41, występują inne sekwencje działań, co może prowadzić do nieporozumień. Ważne jest zrozumienie specyfiki procesów chemicznych i ich wpływu na emulsję filmową. Wielu użytkowników testów nie dostrzega, że różne procesy mają różne etapy, które są kluczowe dla uzyskania pożądanych efektów końcowych. Kluczowym aspektem w nauce fotografii jest znajomość właściwych procedur, co pozwala uniknąć powielania błędów oraz poprawić jakość wykonywanych zdjęć.

Pytanie 7

Na zamieszczonym rysunku przedstawiono ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop, do której jest przypisane polecenie

A. utwórz warstwę.

B. utwórz nową warstwę dopasowania.

C. utwórz nową grupę.

D. utwórz maskę warstwy.

Poprawna odpowiedź to "utwórz maskę warstwy", ponieważ ikona przedstawiona na rysunku jest charakterystyczna dla tej funkcji w programie Adobe Photoshop. Maska warstwy umożliwia precyzyjne kontrolowanie widoczności warstwy, co jest niezbędne w profesjonalnej edycji graficznej. Dzięki zastosowaniu maski warstwy, możemy w łatwy sposób ukrywać lub odsłaniać fragmenty obrazu, co pozwala na płynne łączenie różnych elementów graficznych bez konieczności ich stałej edycji. W praktyce, tworzenie masek warstw jest kluczowe w procesach takich jak retuszowanie zdjęć, tworzenie kompozycji oraz efektów specjalnych. Warto zaznaczyć, że dobre praktyki w branży graficznej zalecają stosowanie masek zamiast bezpośredniego usuwania lub edytowania zawartości warstw, co pozwala na łatwiejsze wprowadzanie zmian i poprawki w przyszłości.

Pytanie 8

Metoda tworzenia obrazu, w której przeważają ciemne tonacje oraz czerń, to

A. pigment

B. guma

C. high key

D. low key

Teknika low key odnosi się do stylu fotografii i sztuki wizualnej, w której dominują ciemne tony oraz czerń, co pozwala na uzyskanie dramatycznego i głębokiego efektu wizualnego. W tej technice kluczowym elementem jest kontrast między światłem a cieniem, co tworzy atmosferę tajemniczości oraz intensywności. Przykładami zastosowania low key mogą być portrety artystyczne, w których gra światła i cienia podkreśla rysy twarzy modela, nadając im wyrazistość i charakter. Fotografowie często stosują takie metody w fotografii mody czy portretowej, aby skoncentrować uwagę widza na danym obiekcie. Efekty low key są również wykorzystywane w filmie i sztukach performatywnych, aby wywołać emocje poprzez atmosferę. W branży filmowej technika ta ma zastosowanie w tworzeniu napięcia i dramatyzmu, co można zaobserwować w wielu filmach kryminalnych i thrillerach, gdzie ciemne, niejednoznaczne oświetlenie wpływa na odbiór narracji. Zrozumienie tej techniki jest kluczowe dla profesjonalnych fotografów, którzy pragną bawić się światłem, aby osiągać zamierzone efekty wizualne.

Pytanie 9

Aby zarchiwizować pliki graficzne na zewnętrznym nośniku pamięci, zachowując informacje o warstwach cyfrowego obrazu, należy zapisać plik w formacie

A. BMP

B. TIFF

C. JPEG

D. GIF

Format TIFF (Tagged Image File Format) jest idealnym wyborem do archiwizacji plików graficznych, zwłaszcza gdy zachowanie informacji o warstwach obrazu cyfrowego jest kluczowe. TIFF obsługuje wiele warstw, przezroczystość oraz różne modele kolorów, co czyni go niezwykle elastycznym i wszechstronnym formatem. W praktyce, fotograficy i graficy często używają TIFF do przechowywania wysokiej jakości obrazów, ponieważ format ten nie kompresuje danych w sposób stratny, jak ma to miejsce w przypadku JPEG. Dzięki temu, podczas edytowania i zapisywania plików TIFF, nie tracimy na jakości obrazu, co jest istotne przy profesjonalnych projektach graficznych. Dodatkowo, TIFF jest powszechnie akceptowany przez wiele programów graficznych i systemów obróbczych, co ułatwia współpracę w zespołach kreatywnych. Używając TIFF do archiwizacji, masz pewność, że wszystkie szczegóły i efekty zastosowane w warstwach zostaną zachowane, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży.

Pytanie 10

Podczas fotografowania w słoneczny dzień, w celu ograniczenia refleksów i odbić powstających na zdjęciach, należy zastosować.

A. osłonę przeciwsłoneczną.

B. telekonwerter.

C. filtr UV.

D. statyw.

Osłona przeciwsłoneczna to naprawdę prosty, a zarazem bardzo skuteczny gadżet, który potrafi mocno poprawić jakość zdjęć w trudnych warunkach, zwłaszcza w słoneczny dzień. Jej główną rolą jest blokowanie bocznych promieni światła, które padają na przednią soczewkę obiektywu. Takie boczne światło bardzo często powoduje powstawanie refleksów, blików albo spadku kontrastu – szczególnie jeśli słońce świeci z boku lub zza aparatu. Szczerze mówiąc, osłona przeciwsłoneczna to taki standard w branży, coś jak kask na budowie – dużo osób jej nie docenia, a szkoda. W praktyce – nie tylko ograniczamy odbicia, ale też chronimy soczewkę przed przypadkowym dotknięciem, deszczem czy kurzem. Często fotografowie nawet trzymają ją założoną cały czas, a ja sam polecam ten nawyk. Warto zauważyć, że stosowanie osłon przeciwsłonecznych jest również rekomendowane przez producentów obiektywów w oficjalnych instrukcjach. No i taka osłona praktycznie nie wpływa na jakość kolorów, a wręcz pozwala uzyskać bardziej nasycone barwy i lepszy kontrast. Z mojego doświadczenia, nawet w pochmurny dzień może się przydać – ale w pełnym słońcu to wręcz konieczność. Naprawdę, to takie proste, a tyle daje.

Pytanie 11

Który rodzaj układu kompozycyjnego zastosowano na fotografii?

A. Kompozycję zamkniętą i centralną.

B. Kompozycję otwartą i rytmiczną.

C. Kompozycję otwartą i symetryczną.

D. Kompozycję zamkniętą i asymetryczną.

To jest bardzo trafna odpowiedź, bo na tej fotografii zdecydowanie dominuje kompozycja otwarta i rytmiczna. Kompozycja otwarta polega na tym, że elementy zdjęcia sprawiają wrażenie, jakby wychodziły poza kadr – dokładnie tak jak tutaj, gdzie schody spiralnie prowadzą wzrok poza ramy fotografii i nie kończą się w oczywisty sposób w jednym miejscu. Ten efekt otwartości tworzy wrażenie ciągłości, można wręcz odnieść wrażenie, że historia obrazu trwa dalej poza widoczną sceną. Jeśli chodzi o rytmiczność, to bardzo wyraźnie widać powtarzalny układ schodów oraz rytmicznie rozmieszczone balustrady. Powtarzające się elementy (stopnie, linie na dywanie, słupki balustrady) budują wizualny rytm, który prowadzi wzrok widza po całej fotografii. To jest podejście zgodne z klasycznymi zasadami kompozycji fotograficznej – rytm i otwartość często używa się do tworzenia dynamiki i zainteresowania obrazem, szczególnie w fotografii architektury. Moim zdaniem to zdjęcie świetnie pokazuje, jak te zasady działają w praktyce, bo nie tylko widać kierunek i ruch, ale też pojawia się uczucie lekkości i przestrzeni. W branży fotograficznej i na kursach kompozycji bardzo często podkreśla się, że kompozycja otwarta dobrze sprawdza się wtedy, gdy chcemy oddać ruch, proces albo zaprosić odbiorcę do odkrywania czegoś poza kadrem. Warto o tym pamiętać przy własnych projektach!

Pytanie 12

Efekt chromatic aberration (aberracja chromatyczna) na zdjęciach cyfrowych objawia się jako

A. zniekształcenie geometryczne obiektów na brzegach kadru

B. ogólne zmniejszenie ostrości całego obrazu

C. zwiększenie ziarnistości przy wysokich wartościach ISO

D. kolorowe obwódki wzdłuż kontrastowych krawędzi

Aberracja chromatyczna, znana również jako efekt chromatic aberration, to zjawisko optyczne, które występuje, gdy różne kolory światła są skupiane w różnych miejscach na sensorze aparatu. W praktyce objawia się to jako kolorowe obwódki wokół kontrastowych krawędzi zdjęcia. Na przykład, jeśli fotografujesz krajobraz z jasnym niebem i ciemnymi drzewami, możesz zauważyć fioletowe lub zielone obramowanie wokół koron drzew. To zjawisko jest bardziej widoczne przy dużych otworach przysłony lub w przypadku tanich obiektywów, które nie są w stanie efektywnie korygować takich aberracji. Aby zminimalizować efekt aberracji chromatycznej, warto stosować obiektywy o wysokiej jakości, które są zaprojektowane z myślą o redukcji tego zjawiska. Można również zastosować techniki postprodukcji w programach graficznych, takich jak Adobe Lightroom czy Photoshop, które pozwalają na korekcję kolorowych obwódek. Wiedza o aberracji chromatycznej jest kluczowa dla każdego fotografa, ponieważ pozwala lepiej zrozumieć ograniczenia używanego sprzętu i wpływ na jakość zdjęć.

Pytanie 13

Jakiego modyfikatora światła nie będzie potrzeba do robienia zdjęć w studio przy użyciu oświetlenia rozproszonego?

A. Blenda

B. Parasolka

C. Softbox

D. Strumienica

Wykorzystanie modyfikatorów światła w fotografii ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia zamierzonych efektów wizualnych, jednak wybór odpowiedniego narzędzia do danego rodzaju oświetlenia jest niezwykle istotny. Odpowiedzi, które wskazują na blendę, softbox lub parasolkę, przyczyniają się do błędnego myślenia o modyfikacji światła. Blenda, z jej zdolnością do odbicia i rozpraszania światła, idealnie sprawdza się w sytuacjach, gdy chcemy zmiękczyć cień lub doświetlić partie zdjęcia, co jest szczególnie przydatne w przypadku portretów. Softbox to kolejny przykład modyfikatora, który emituje miękkie, rozproszone światło, co czyni go preferowanym narzędziem w studiu. Użycie parasolki również jest zasadne, gdyż pozwala na szybkie ustawienie i zmianę kąta padania światła, co jest istotne w dynamicznych sesjach zdjęciowych. W kontekście oświetlenia rozproszonego, błędem jest myślenie, że strumienica, skonstruowana do osiągania wyrazistych cieni i konturów, może być skutecznie zastosowana. Nieadekwatne jest łączenie strumienicy z technikami rozpraszania światła, ponieważ jej działanie jest zupełnie inne. Zrozumienie tych podstawowych koncepcji jest kluczowe dla każdego fotografa, który pragnie osiągnąć profesjonalne rezultaty i unikać typowych pomyłek, które mogą prowadzić do niezadowalających efektów. Ponadto, umiejętność doboru odpowiednich modyfikatorów do konkretnego stylu fotografii jest fundamentalna dla kreatywnego wyrażania się w tym medium.

Pytanie 14

Za pomocą którego modyfikatora oświetlenia uzyskuje się na fotografii cienie o miękkich krawędziach?

A. Strumienicy.

B. Wrół.

C. Parasolki.

D. Plastra.

Parasolki fotograficzne to naprawdę bardzo popularny i praktyczny modyfikator światła, zwłaszcza jeśli komuś zależy na miękkich, łagodnych cieniach i delikatnym przejściu światła. Z mojego doświadczenia wynika, że właśnie parasolka, szczególnie w wersji białej lub tzw. softboxowej, rozprasza światło na tyle szeroko, że praktycznie eliminuje ostre krawędzie cieni. Światło odbite lub przepuszczone przez materiał parasolki staje się zdecydowanie mniej kontrastowe, co jest super przydatne przy portretach, fotografii produktowej albo nawet w fotografii wnętrz. W branży mówi się, że parasolka to jeden z najprostszych sposobów na złamanie światła - po prostu rozprasza je na większą powierzchnię, przez co cień jest miękki, a światło bardziej otulające. Co ciekawe, niektórzy profesjonaliści używają kilku parasolek ustawionych w różnych miejscach, żeby jeszcze bardziej kontrolować odbicia i rozmycie światła na planie zdjęciowym. Fachowcy doceniają też łatwość montażu i mobilność parasolek, bo są lekkie i szybko się je rozkłada. Warto jeszcze dodać, że zgodnie ze standardami branży, miękkie światło uzyskuje się przez zwiększanie powierzchni świecącej w stosunku do fotografowanego obiektu – a parasolka idealnie się w to wpisuje. Zdecydowanie polecam testować różne rodzaje parasolek, bo to najprostsza droga do opanowania światła miękkiego w praktyce.

Pytanie 15

W jakim celu stosuje się technikę HDR w fotografii?

A. Aby uzyskać efekt rozmycia ruchu

B. Aby zwiększyć intensywność kolorów

C. Aby zmniejszyć ilość szumów w obrazie

D. Aby uzyskać większy zakres dynamiczny obrazu

Technika HDR, czyli High Dynamic Range, jest stosowana w fotografii w celu uzyskania obrazu o większym zakresie dynamicznym. Zakres dynamiczny odnosi się do różnicy pomiędzy najjaśniejszymi i najciemniejszymi elementami obrazu. W tradycyjnej fotografii, zwłaszcza w trudnych warunkach oświetleniowych, takich jak zdjęcia robione pod słońce czy w ciemnych wnętrzach, aparat często nie jest w stanie uchwycić wszystkich szczegółów zarówno w cieniach, jak i w jasnych partiach obrazu. Technika HDR pozwala na pokonanie tego ograniczenia poprzez połączenie kilku zdjęć zrobionych z różnymi ekspozycjami w jeden obraz, który zachowuje szczegóły w pełnym zakresie tonalnym. W praktyce oznacza to, że HDR pozwala uchwycić piękno i złożoność sceny, które inaczej byłyby niewidoczne. Jest to szczególnie przydatne w fotografii krajobrazowej, architektonicznej czy wnętrz, gdzie różnice w oświetleniu mogą być bardzo duże. Stosowanie HDR wymaga jednak ostrożności, aby uniknąć nienaturalnych efektów, które mogą powstać przy nadmiernym przetwarzaniu obrazu.

Pytanie 16

W celu zlikwidowania refleksów widocznych na fotografowanym obiekcie należy podczas rejestracji obrazu zastosować

A. filtr barwny.

B. filtr polaryzacyjny.

C. strumienicę.

D. blendę.

Filtr polaryzacyjny to jedno z podstawowych narzędzi w arsenale fotografa, jeśli chodzi o walkę z refleksami czy odbiciami światła na fotografowanych powierzchniach, takich jak szkło, metal, woda czy nawet lakierowane przedmioty. Kiedy światło odbija się od takich powierzchni, jego fale stają się spolaryzowane, co powoduje powstawanie właśnie tych niechcianych refleksów widocznych na zdjęciu. Filtr polaryzacyjny pozwala na selektywne blokowanie światła o określonej polaryzacji, dzięki czemu można skutecznie wyeliminować albo znacząco zredukować odbicia – nie tylko na wodzie czy szybach, ale też na liściach czy lakierze samochodu. Osobiście zawsze trzymam taki filtr w torbie, bo to praktycznie niezbędny sprzęt podczas zdjęć plenerowych, zwłaszcza w mocnym słońcu. Dodatkowo filtr polaryzacyjny pogłębia kolory nieba i roślin, sprawiając, że zdjęcia są bardziej nasycone i kontrastowe, a ogólny odbiór wizualny – znacznie lepszy. Warto pamiętać, że w fotografii reklamowej czy produktowej właściwe zarządzanie refleksami jest kluczowe, by produkt wyglądał atrakcyjnie i profesjonalnie. Z mojego doświadczenia wynika, że stosowanie filtrów polaryzacyjnych to standard nie tylko w fotografii krajobrazowej, ale też w branży motoryzacyjnej, architekturze czy przy fotografowaniu biżuterii. Dobre praktyki to dobór odpowiedniego filtra do obiektywu i świadome operowanie jego kątem pracy względem źródła światła. To takie, powiedziałbym, podstawy warsztatu fotografa, ale dają naprawdę zauważalną różnicę w jakości zdjęć.

Pytanie 17

Aby uzyskać płynne przejścia pomiędzy kolorami, konieczne jest skorzystanie z narzędzia

A. stempel

B. gradient

C. ołówek

D. aerograf

Gradient to technika, która pozwala na uzyskanie płynnych przejść między kolorami, co jest kluczowym aspektem w wielu dziedzinach sztuki i projektowania graficznego. Użycie gradientu umożliwia tworzenie efektów wizualnych, które mogą nadać głębię i dynamikę projektom, zarówno w grafice rastrowej, jak i wektorowej. Przykładowo, w projektowaniu stron internetowych gradienty są często wykorzystywane w tle lub elementach interfejsu, aby zwiększyć estetykę, a także poprawić użyteczność poprzez lepsze wyróżnienie kluczowych elementów. W programach graficznych, takich jak Adobe Photoshop czy Illustrator, narzędzie gradientu pozwala na precyzyjne dostosowanie kolorów, ich intensywności oraz kątów przejścia, co daje projektantom pełną kontrolę nad finalnym efektem. Warto również wspomnieć, że dobre praktyki w zastosowaniu gradientów sugerują unikanie przesadnego kontrastu oraz zbyt jaskrawych kolorów, aby nie przytłoczyć odbiorcy. Zastosowanie gradientów w designie to nie tylko estetyka, ale także technika, która może wpłynąć na emocje i wrażenia użytkowników.

Pytanie 18

Pomiar, który nie uwzględnia luminancji filmowanej sceny to:

A. integralny światła odbitego.

B. światła padającego.

C. punktowy, na światła.

D. punktowy, na cienie.

Pomiar luminancji sceny nie uwzględnia nie tylko światła padającego, ale także wiele błędnych koncepcji związanych ze sposobem, w jaki rozumiemy iluminację obiektów. Odpowiedzi dotyczące pomiaru punktowego na światła i cienie mogą wydawać się uzasadnione, ponieważ te metody pozwalają na lokalizację konkretnych źródeł światła. Jednakże, pomiar na światła odnosi się do intensywności światła, które pada na dany obiekt, co nie uwzględnia pełnego kontekstu luminancji w fotografii. Z kolei pomiar na cienie może prowadzić do błędnych wyników, gdy scena jest oświetlona w sposób, który nie oddaje rzeczywistego stanu luminancji, zwłaszcza w warunkach silnego kontrastu. Integralny pomiar światła odbitego również nie dostarcza pełnych informacji o luminancji sceny. Kluczowym błędem jest zakładanie, że wystarczy zmierzyć światło, które jest odbite od obiektów, aby uzyskać pełen obraz sceny. Z tego powodu, zrozumienie różnicy między tymi metodami a pomiarem światła padającego jest kluczowe dla uzyskania poprawnych i wiarygodnych wyników w fotografii. Bez właściwego zrozumienia tych koncepcji, fotografowie mogą napotkać problemy z ekspozycją, co prowadzi do zdjęć o nieodpowiedniej jasności i kontrastach.

Pytanie 19

Konturowe oświetlenie fotografowanego obiektu można uzyskać przez ustawienie światła głównego

A. za obiektem w stronę obiektywu

B. za obiektem w kierunku tła

C. przed obiektem w kierunku tła

D. przed obiektem w stronę obiektywu

Oświetlenie konturowe fotografowanego obiektu uzyskuje się poprzez strategiczne umiejscowienie światła głównego za obiektem w kierunku obiektywu. Taka konfiguracja pozwala na uwydatnienie krawędzi obiektu, co tworzy efekt trójwymiarowości i głębi. Gdy światło pada z tyłu, częściowo oświetla kontury obiektu, jednocześnie odcinając go od tła, co skutkuje wyraźniejszym zarysowaniem formy. Zastosowanie tej techniki jest szczególnie cenione w portrecie oraz fotografii produktowej, gdzie kluczowe jest podkreślenie charakterystycznych detali. Przykładem może być sytuacja, w której fotografujemy osobę na tle zachodzącego słońca, co pozwala na stworzenie dramatycznego efektu świetlnego. Standardy branżowe zalecają korzystanie z tej metody w celu uzyskania atrakcyjnych wizualnie zdjęć, w których obiekt wyróżnia się na tle, a jednocześnie prezentuje się w sposób estetyczny i harmonijny.

Pytanie 20

Na przedstawionej fotografii zastosowano efekt dostępny w programie Adobe Photoshop o nazwie

A. filtr flara obiektywu

B. jaskrawość

C. filtr chmury różnicowe

D. balans bieli

Efekt widoczny na tej fotografii to klasyczny przykład użycia filtra „flara obiektywu” w programie Adobe Photoshop. Ten filtr symuluje optyczne zjawisko polegające na rozpraszaniu się światła wewnątrz obiektywu aparatu – coś, co często pojawia się na zdjęciach wykonanych pod światło, gdy promień słońca trafia bezpośrednio w soczewki. W Photoshopie można dość swobodnie kontrolować intensywność, położenie oraz rodzaj takiej flary, co daje fotografowi lub grafikowi spore możliwości kreatywnego wzbogacenia obrazu. Moim zdaniem to bardzo fajny sposób na nadanie zdjęciu efektu realizmu, szczególnie w projektach reklamowych lub filmowych, gdzie zależy nam na uzyskaniu tzw. „filmowego looku”. W praktyce flarę stosuje się często tam, gdzie chcemy zasymulować silne źródło światła lub dodać dynamiki statycznym obrazom – przykładem mogą być plakaty filmowe, wizualizacje architektoniczne czy nawet okładki płyt. Ważne, by nie przesadzić, bo efekt jest bardzo charakterystyczny i łatwo można popaść w przesadę, co z kolei sprawia, że praca wygląda nienaturalnie. Branżowe standardy wskazują, żeby używać tego filtra z umiarem i zawsze sprawdzać, jak wpływa na odbiór całej kompozycji. Z mojego doświadczenia – jeśli dobrze dobierzesz parametry, flara potrafi mocno podkręcić klimat zdjęcia.

Pytanie 21

Etapy archiwizacji zdjęć obejmują następujące działania:

A. nazywanie plików, backup

B. backup, tworzenie struktury folderów, nazywanie plików

C. tworzenie przejrzystej struktury folderów, nazywanie plików, backup

D. backup, tworzenie folderów, nazywanie plików

Odpowiedź, która wskazuje na kolejność 'tworzenie przejrzystej struktury katalogów, nazywanie plików, backup' jest prawidłowa, ponieważ przedstawia systematyczny proces archiwizowania zdjęć. Pierwszym krokiem jest stworzenie przejrzystej struktury katalogów, co umożliwia łatwe zarządzanie i lokalizowanie plików w przyszłości. Na przykład, można utworzyć katalogi według dat, wydarzeń lub tematów, co ułatwia przeszukiwanie zbiorów. Następnie nazywanie plików w sposób zrozumiały i spójny, na przykład poprzez dodanie daty lub opisu, pozwala na szybkie zidentyfikowanie zawartości bez konieczności otwierania każdego pliku. Wreszcie, backup jest kluczowym elementem procesu archiwizacji, który chroni przed utratą danych. Warto stosować zewnętrzne nośniki pamięci oraz usługi chmurowe, co zapewnia dodatkowe bezpieczeństwo. Zgodnie z najlepszymi praktykami, należy regularnie aktualizować kopie zapasowe, aby mieć pewność, że wszystkie nowe zdjęcia również są chronione.

Pytanie 22

Który parametr obiektywu decyduje o maksymalnej ilości światła, jaka może przez niego przejść?

A. Liczba soczewek

B. Jasność (minimalna wartość przysłony)

C. Średnica filtra

D. Długość ogniskowej

Jasność obiektywu, określana jako minimalna wartość przysłony (f-stop), jest kluczowym parametrem decydującym o maksymalnej ilości światła, jaka może przejść przez obiektyw. Im mniejsza wartość f-stop, tym większa średnica otworu przysłony, co pozwala na wpuszczenie większej ilości światła. To z kolei wpływa na możliwości fotografowania w trudnych warunkach oświetleniowych, takich jak nocne zdjęcia czy w pomieszczeniach przy słabym świetle. Przykładowo, obiektyw o jasności f/1.4 pozwoli uzyskać wyraźniejsze i jaśniejsze zdjęcia w takich warunkach w porównaniu z obiektywem o jasności f/4. Dodatkowo, większa jasność obiektywu zapewnia lepszą kontrolę nad głębią ostrości, co jest przydatne w portretach czy fotografii artystycznej. W standardach branżowych i w praktyce fotograficznej, obiektywy o większej jasności są często droższe, ale ich wartość w kontekście jakości zdjęć i możliwości artystycznych jest nieoceniona.

Pytanie 23

Tryb koloru 1-bitowego (liczba bitów używanych do przedstawienia danego koloru) określa rodzaj koloru

A. Highcolor

B. Truecolor

C. czarno-biały

D. skala szarości

Głębia koloru 1-bitowa oznacza, że każdy piksel obrazu może przyjąć jedną z dwóch możliwych wartości, co przekłada się na dwa kolory: czarny lub biały. Taki tryb koloru nazywany jest trybem czarno-białym. W praktyce 1-bitowa głębia koloru jest najprostsza i często stosowana w aplikacjach, gdzie nie jest wymagane wyświetlanie wielu kolorów, takich jak stare systemy komputerowe, niektóre urządzenia drukarskie czy grafika wektorowa. W przypadku obrazów czarno-białych, wartością ogniwa (pixela) może być 0 (czarny) lub 1 (biały), co powoduje, że obraz staje się prosty i efektywny, zarówno pod względem pamięci, jak i przetwarzania. Zastosowanie 1-bitowej głębi koloru znajduje się także w prostych ikonach i symbolach, które nie wymagają zaawansowanej kolorystyki. Dobre praktyki sugerują, aby stosować ten tryb w sytuacjach, kiedy kolor nie jest kluczowy dla przekazu informacji czy estetyki, co pozwala na oszczędność zasobów. W kontekście standardów, czarno-biały obraz może być efektywnie kompresowany i przetwarzany, co jest istotne w kontekście optymalizacji dla urządzeń o ograniczonej mocy obliczeniowej.

Pytanie 24

Urządzenie drukujące, które pozwala na uzyskanie wydruków bez rastrowania poprzez odparowanie barwników z trzech kolorów folii, to drukarka

A. igłowa

B. sublimacyjna

C. laserowa

D. atramentowa

Drukarki igłowe są przestarzałą technologią, wykorzystywaną głównie do druku na formularzach wielowarstwowych. Działają one na zasadzie uderzania igieł w taśmę barwiącą, co prowadzi do powstawania rastra na wydrukach. Te urządzenia nie są w stanie uzyskać bezrastrowych efektów, co jest kluczowe w kontekście współczesnego druku fotograficznego i reklamowego. Z kolei drukarki laserowe używają technologii elektrofotograficznej, gdzie obraz jest tworzony na bębnie światłoczułym, a następnie przenoszony na papier przy użyciu tonera. Chociaż są one w stanie generować wysokiej jakości wydruki, ich mechanizm również nie pozwala na sublimację barwników, co jest niezbędne do uzyskania efektu bezrastrowego. Drukarki atramentowe, chociaż bardziej zaawansowane od igłowych, również nie są odpowiednie w kontekście pytania. Wykorzystują one atrament, który nie sublimuje, co prowadzi do powstawania rastra. Zrozumienie tych różnic technologicznych jest kluczowe dla właściwego doboru urządzeń w zależności od specyfikacji wydruku oraz oczekiwań jakościowych. Często błędne wnioski wynikają z mylenia różnych technologii druku, co prowadzi do nieoptymalnych decyzji w kontekście wyboru sprzętu do konkretnych zastosowań.

Pytanie 25

Do oświetlonego zdjęcia pejzażu wykorzystano czas naświetlania – 1/60 s oraz przysłonę – f/8. Jakie parametry ekspozycji należy ustawić w aparacie fotograficznym, aby uzyskać tę samą ilość światła padającego na matrycę?

A. 1/15 s, f/2,8

B. 1/250 s, f/2,8

C. 1/30 s, f/1,4

D. 1/125 s, f/5,6

Wybór błędnych odpowiedzi często wynika z niepełnego zrozumienia wpływu przysłony i czasu naświetlania na ekspozycję. Na przykład, odpowiedzi, które sugerują zwiększenie czasu naświetlania, takie jak 1/15 s czy 1/30 s, mogą wydawać się logiczne, ale w rzeczywistości skutkują one nadmiernym naświetleniem zdjęcia, ponieważ zwiększają czas, przez jaki światło dociera do matrycy. Zwiększenie czasu naświetlania do 1/15 s przy f/2,8 oznacza, że światło będzie znacznie intensywniejsze niż w przypadku oryginalnych ustawień, co prowadzi do prześwietlenia obrazu. Z drugiej strony, przysłona f/2,8, mimo że wpuszcza więcej światła, nie rekompensuje wydłużonego czasu naświetlania. Zastosowanie przysłony f/1,4 w połączeniu z czasem 1/30 s jest jeszcze bardziej niewłaściwe, ponieważ zarówno zwiększa ilość światła, jak i wydłuża czas ekspozycji, co prowadzi do znacznego prześwietlenia. Warto również zauważyć, że związki między przysłoną a czasem naświetlania są kluczowe w kontekście głębi ostrości; im większa przysłona (mniejsza wartość f), tym mniejsza głębia ostrości, co wpływa na ostrość tła. Dlatego, by zachować kontrolę nad ekspozycją, nie wystarczy jedynie manipulować jednym z tych parametrów bez uwzględnienia drugiego.

Pytanie 26

W jakich warunkach oświetleniowych należy przeprowadzać obróbkę materiałów negatywowych o panchromatycznym uczuleniu?

A. W całkowitej ciemności

B. W świetle czerwonym

C. W świetle żółtym

D. W świetle niebieskim

Obróbka materiałów negatywowych o uczuleniu panchromatycznym musi być realizowana w zupełnej ciemności, ponieważ panchromatyczne emulsje są wrażliwe na pełne spektrum światła widzialnego. Działanie jakiegokolwiek światła może prowadzić do niepożądanych reakcji chemicznych, co skutkuje zniekształceniem obrazu i utratą szczegółów. W praktyce, negatywy panchromatyczne są często wykorzystywane w fotografii artystycznej oraz w produkcji filmowej, gdzie precyzja odwzorowania kolorów i detali jest kluczowa. Zasady dotyczące pracy w ciemności są zgodne z normami ISO 12332 oraz ISO 16067, które podkreślają znaczenie minimalizacji ekspozycji na światło w procesie obróbki. Właściwe przygotowanie pomieszczenia do obróbki, zaopatrzenie się w ciemne materiały i stosowanie czerwonych lub pomarańczowych filtrów do oświetlenia, jeżeli to konieczne, są częścią dobrych praktyk w tej dziedzinie. Przykładowo, w laboratoriach fotograficznych często stosuje się ciemnie z odpowiednią wentylacją i wyposażeniem, aby zapewnić idealne warunki do pracy z materiałami wrażliwymi na światło.

Pytanie 27

Na podstawie zdjęcia można określić, że było wykonane

A. nocą.

B. w samo południe.

C. późnym popołudniem.

D. po zachodzie słońca.

Zdjęcie wyraźnie pokazuje długie, wyraziste cienie rzucane przez ludzi i latarnię, co jest typowym zjawiskiem właśnie późnym popołudniem. Słońce znajduje się wtedy nisko nad horyzontem, a światło jest miękkie i ma wyraźnie cieplejszy odcień niż w środku dnia. Takie warunki oświetleniowe są często wykorzystywane przez fotografów krajobrazu, bo wydobywają strukturę powierzchni i nadają zdjęciom głębię – cienie są wydłużone i wyraźne, co pozwala lepiej oddać przestrzeń. Z mojego doświadczenia wynika, że w praktyce branżowej, jeżeli zależy nam na podkreśleniu faktury terenu albo uchwyceniu tzw. złotej godziny, właśnie późne popołudnie jest najlepszym wyborem. Standardy fotograficzne wręcz zalecają planowanie sesji na te godziny, by uzyskać najbardziej plastyczne i atrakcyjne wizualnie efekty. Moim zdaniem to jedno z podstawowych zagadnień rozpoznawania pory dnia po cieniu – technika używana w wielu branżach, od geodezji po bezpieczeństwo w monitoringu.

Pytanie 28

Podczas wykonywania czarno-białych zdjęć krajobrazowych do uzyskania efektu uwydatnienia chmur, przyciemnienia nieba i zbudowania burzowego nastroju należy zastosować filtr

A. zielony.

B. szary.

C. niebieski.

D. czerwony.

Filtr czerwony w fotografii czarno-białej jest uznawany za jedno z podstawowych narzędzi do dramatycznej modyfikacji kontrastu między niebem a chmurami. Działa na zasadzie przepuszczania światła czerwonego i blokowania innych długości fal, szczególnie niebieskich. W praktyce przekłada się to na mocne przyciemnienie nieba przy jednoczesnym wybieleniu chmur, co daje efekt, który często kojarzymy z nastrojowymi, wręcz burzowymi krajobrazami. Moim zdaniem, to taki klasyczny trik wielu krajobrazowców – jak się chce podkreślić strukturę nieba na zdjęciu, filtr czerwony robi największą robotę. Oczywiście są też filtry żółte czy pomarańczowe, ale to właśnie czerwony daje najbardziej ekstremalne rezultaty. Fotografowie z dawnych lat, tacy jak Ansel Adams, nie raz wykorzystywali ten efekt, żeby nadać krajobrazom wyjątkową głębię. Warto pamiętać, że w typowych warunkach, przy ostrym słońcu i dużych kontrastach, efekt bywa naprawdę spektakularny. Z mojego doświadczenia, kiedy używasz czerwonego filtra, lepiej lekko prześwietlić ujęcie, żeby nie zgubić detali w cieniu, bo przyciemnienie nieba potrafi być mocniejsze, niż się zakłada. Ogólnie – na burzowe, dramatyczne klimaty w czarno-białym – czerwony filtr to podstawa. Tak się to robi w klasyce fotografii czarno-białej.

Pytanie 29

Zdjęcie studyjne zostało wykonane z wykorzystaniem

A. oświetlenia bocznego i kontrastu wielkości.

B. oświetlenia przedniego i kontrastu jasności.

C. oświetlenia bocznego i kontrastu barw.

D. oświetlenia przedniego i kontrastu wielkości.

Odpowiedź "oświetlenia bocznego i kontrastu wielkości" jest jak najbardziej trafna. W fotografii studyjnej światło boczne naprawdę robi różnicę – dodaje głębi i tekstury do zdjęć. Kiedy robimy portrety czy martwą naturę, to dokładnie to oświetlenie potrafi wydobyć detale, bo cienie dodają życia i pomagają lepiej pokazać fakturę. Co do kontrastu wielkości, to jest super technika! Zestawiając obiekty o różnych rozmiarach, przyciągamy wzrok i wprowadzamy dynamikę. Przykład? Duży kubek obok małej filiżanki robi robotę. Fotografowie często mieszają różne źródła światła, żeby osiągnąć zamierzony efekt i przy tym korzystają z zasad sztuki, jak zasada trójpodziału czy teoria kolorów. Te umiejętności zdecydowanie mają zastosowanie w branży fotograficznej!

Pytanie 30

Zdjęcie wykonano, stosując perspektywę

A. normalną.

B. ptasią.

C. żyrafią.

D. psią.

Odpowiedź psy'ia jest prawidłowa, ponieważ perspektywa ta oznacza zdjęcie wykonane z niskiego punktu widzenia, typowego dla postrzegania przez małe zwierzęta, takie jak psy. Perspektywa 'psią' daje widzowi efekt bliskości do podłoża, co sprawia, że elementy w kadrze, takie jak meble, wydają się znacznie większe w porównaniu do tła. Tego rodzaju technika może być używana w fotografii, aby wywołać emocje, takie jak ciekawość lub zdziwienie, oraz w celu uchwycenia szczegółów, które mogą być niedostrzegane z typowej wysokości ludzkiego wzroku. Na przykład, w fotografii komercyjnej, użycie tej perspektywy może pomóc w lepszym ukazaniu produktów z perspektywy dziecka czy zwierzęcia, co jest często wykorzystywane w reklamach skierowanych do rodzin. Dodatkowo, stosowanie takiej perspektywy w filmie pozwala na lepsze wczucie się w świat przedstawiony, co może być istotne w tworzeniu narracji wizualnych. Przykładem praktycznego zastosowania jest filmowanie scen, w których ważne jest, aby widz poczuł się częścią doświadczenia postaci, co można osiągnąć poprzez obniżenie poziomu kamery.

Pytanie 31

Jakie promieniowanie o kolorze jest przepuszczane przez filtr purpurowy?

A. zielonej i niebieskiej

B. zielonej

C. zielonej i czerwonej

D. niebieskiej i czerwonej

Filtr purpurowy to urządzenie, które przepuszcza promieniowanie o określonych długościach fal, blokując pozostałe. W przypadku filtra purpurowego, przepuszcza on promieniowanie w zakresie długości fal odpowiadających barwom niebieskiej i czerwonej. Oznacza to, że światło o tych długościach fal przenika przez filtr, podczas gdy inne kolory, takie jak zieleń, są blokowane. Praktycznie, takie filtry są szeroko stosowane w fotografii oraz w technologii przetwarzania obrazu, gdzie istotne jest uchwycenie określonych barw dla uzyskania pożądanego efektu wizualnego. W fotografii, zastosowanie filtra purpurowego może zwiększyć nasycenie niebieskich i czerwonych tonów, co jest szczególnie przydatne w krajobrazie oraz portretach, gdzie te kolory mogą być kluczowe dla estetyki obrazu. Takie praktyki są zgodne z zasadami kolorymetrii, która jest nauką zajmującą się pomiarem i opisem koloru, oraz z metodami kalibracji kolorów w procesach produkcji graficznej.

Pytanie 32

Bracketing ekspozycji to technika polegająca na

A. stosowaniu filtrów korekcyjnych do zmiany temperatury barwowej

B. wykonaniu serii zdjęć tego samego kadru z różnymi parametrami ekspozycji

C. naprzemiennym używaniu światła naturalnego i sztucznego

D. wykorzystaniu kilku różnych obiektywów do tego samego ujęcia

Bracketing ekspozycji to technika, która polega na wykonaniu serii zdjęć tego samego kadru z różnymi ustawieniami ekspozycji. Dzięki temu fotograf ma możliwość uchwycenia idealnego momentu, gdy światło jest odpowiednio zbalansowane, co jest szczególnie przydatne w trudnych warunkach oświetleniowych. Przykładem zastosowania tej techniki może być fotografowanie krajobrazów, gdzie zmienne warunki atmosferyczne mogą wpłynąć na ekspozycję. Warto wiedzieć, że bracketing zdjęć można wykorzystać nie tylko do uzyskania lepszej ekspozycji, ale także do późniejszego łączenia zdjęć w postprodukcji, co jest podstawą techniki HDR (High Dynamic Range). W praktyce, fotograf ustawia aparat na statywie, wykonuje zdjęcia z różnymi czasami naświetlania (np. -1 EV, 0 EV, +1 EV), co pozwala na uchwycenie zarówno cieni, jak i jasnych partii obrazu. Ta metoda ma zastosowanie w wielu dziedzinach fotografii, w tym w fotografii produktowej oraz portretowej, gdzie precyzyjna kontrola nad światłem jest kluczowa.

Pytanie 33

Efekt widoczny na fotografii uzyskano z wykorzystaniem funkcji

A. krystalizacja.

B. solaryzacja.

C. zniekształcenie falowania.

D. zniekształcenie wirówki.

Technika zniekształcenia wirówki, znana również jako efekt „twirl” w programach graficznych, opiera się na przekształceniu obrazu poprzez obrót wokół centralnego punktu. W praktyce wygląda to trochę tak, jakby ktoś chwycił środek zdjęcia i zakręcił nim jak karuzelą – im dalej od środka, tym bardziej linie zaczynają tworzyć charakterystyczny spiralny wzór. To narzędzie często wykorzystywane w grafikach kreatywnych, szczególnie gdy zależy nam na nadaniu statycznym obrazom dynamiczności i abstrakcyjnego charakteru. Moim zdaniem to bardzo efektowny sposób na ożywienie nudnych elementów lub zamaskowanie mniej udanych fragmentów zdjęcia. W branży graficznej, zniekształcenie wirówki jest stosowane zgodnie z dobrymi praktykami – przede wszystkim tam, gdzie liczy się ekspresja wizualna, na przykład w projektach okładek muzycznych, plakatach czy eksperymentalnych kampaniach reklamowych. Często polecam tę technikę uczniom podczas nauki Photoshopa lub GIMPa, bo bardzo dobrze pokazuje jak transformacje geometryczne potrafią zmienić odbiór obrazu. Warto pamiętać, że takie przekształcenia można kontrolować – intensywność efektu, kierunek skrętu czy punkt centralny. To daje duże pole do popisu i kreatywnej zabawy, a zarazem uczy praktycznych aspektów pracy z warstwami i narzędziami przekształceń.

Pytanie 34

Aby uzyskać zdjęcie całej postaci koszykarza z trybuny podczas meczu, jaki obiektyw aparatu fotograficznego powinien być użyty, żeby skutecznie wypełnić kadr?

A. 35 mm

B. 24 mm

C. 70-200 mm

D. 18-55 mm

Wybór obiektywu o ogniskowej 70-200 mm jest trafny, gdyż tego typu obiektywy oferują wszechstronność, która jest niezbędna podczas fotografowania sportów drużynowych, takich jak koszykówka. Dzięki zmiennej ogniskowej możliwe jest uchwycenie detali oraz pełnej sylwetki zawodnika z różnych odległości. Ogniskowa 70 mm umożliwia zbliżenie na postać koszykarza, natomiast 200 mm pozwala na uchwycenie akcji z większej odległości, co jest przydatne, gdy nie można zbliżyć się do boiska. Dodatkowo, obiektywy tej klasy często charakteryzują się dużą jasnością, co z kolei pozwala na uzyskanie lepszych efektów w warunkach słabego oświetlenia, co jest częstym wyzwaniem w halach sportowych. W praktyce, fotografowie sportowi często sięgają po obiektywy z tej kategorii, ponieważ zapewniają one odpowiednią jakość obrazu oraz możliwość szybkiej reakcji na dynamiczne sytuacje, które mają miejsce w trakcie meczu.

Pytanie 35

Zrealizowano fotografie aparatami z matrycami FF oraz APS-C, wykorzystując identyczny obiektyw o stałej jasności 2.8 i ogniskowej 50 mm. W jakich okolicznościach osiągnięto najmniejszą głębię ostrości, jeśli kadr pozostawał niezmienny podczas robienia zdjęć?

A. Przysłona 2.8 i matryca FF

B. Przysłona 4.0 i matryca FF

C. Przysłona 2.8 i matryca APS-C

D. Przysłona 4.0 i matryca APS-C

Wybór przysłony 2.8 i matrycy APS-C nie prowadzi do najmniejszej głębi ostrości, ponieważ matryca APS-C, będąca mniejszą w porównaniu do FF, posiada większą głębię ostrości przy tych samych parametrach ekspozycji. Użytkownicy, którzy sądzą, że przysłona jest jedynym czynnikiem wpływającym na głębię ostrości, często pomijają znaczenie formatu matrycy. Przy tej samej ogniskowej i przysłonie, mniejszy sensor w APS-C zamieszcza większą ilość obszaru w ostrości, co jest niekorzystne, jeśli celem jest uzyskanie efektu „rozmytego tła”. Z kolei przysłona 4.0, niezależnie od użytej matrycy, zawsze zwiększy głębię ostrości w porównaniu do f/2.8, co jest przeciwieństwem zamierzonego efektu. W praktyce często dochodzi do nieporozumień dotyczących wpływu ogniskowej na głębię ostrości; użytkownicy mogą błędnie zakładać, że obiektywy o krótszej ogniskowej będą generować mniejsze wartości głębi ostrości, co jest nieprawdą, ponieważ to nie tylko ogniskowa, ale również wielkość matrycy oraz przysłona mają kluczowe znaczenie. Warto zwrócić uwagę, że dobór odpowiednich ustawień aparatu oraz zrozumienie zasad działania głębi ostrości są fundamentalne dla każdego fotografa, aby skutecznie realizować zamierzone efekty wizualne.

Pytanie 36

Zdjęcie wykonano przy zastanym oświetleniu

A. przednim rozproszonym.

B. bocznym rozproszonym.

C. przednim skierowanym.

D. bocznym skierowanym.

Wybór odpowiedzi związanej z oświetleniem bocznym skierowanym lub rozproszonym wskazuje na niepełne zrozumienie zasad oświetlenia w fotografii. Oświetlenie boczne, niezależnie od tego, czy jest skierowane, czy rozproszone, zazwyczaj generuje dłuższe cienie oraz efekty bardziej dramatyczne, ponieważ światło pada z boku obiektu. W przypadku zdjęcia z wyraźnymi, ostrymi cieniami, można zauważyć, że takie oświetlenie nie jest w stanie generować tak zdefiniowanych konturów, jak to ma miejsce przy oświetleniu przednim. Cienie rzucane w kierunku przeciwnym do źródła światła powiązane są z typowym zachowaniem światła skierowanego z przodu. Z kolei odpowiedzi wskazujące na oświetlenie przednie rozproszone są również błędne, ponieważ rozproszone światło powoduje zmiękczenie cieni, co nie znajduje odzwierciedlenia w analizowanym obrazie. Często mylnie zakłada się, że jakiekolwiek światło padające z przodu może być uznane za przednie rozproszone, co jest nieprawidłowe. Teoretyczna wiedza o zachowaniu światła oraz jego wpływie na percepcję obiektów jest kluczowa w fotografii. Dlatego zrozumienie różnicy między odmiennych rodzajami oświetlenia pozwala na świadome podejmowanie decyzji przy tworzeniu kompozycji fotograficznych. W każdej sytuacji fotograficznej kluczowe jest nauczenie się rozpoznawania, które źródło światła najlepiej pasuje do zamierzonego efektu wizualnego.

Pytanie 37

Jakie narzędzie w oprogramowaniu graficznym pozwala na wybranie obiektu na grafice?

A. Przeciąganie.

B. Kroplomierz.

C. Ramka.

D. Pióro.

Pióro to narzędzie w programach graficznych, które pozwala na precyzyjne zaznaczenie obiektów na obrazie, co jest niezwykle istotne w pracy z grafiką rastrową i wektorową. Działa na zasadzie tworzenia ścieżek, które można dowolnie modyfikować, co czyni je idealnym do selekcji skomplikowanych kształtów. W praktyce, użycie narzędzia Pióro może obejmować wycinanie obiektów z tła, tworzenie maski, czy rysowanie własnych kształtów. Ważne jest, aby zrozumieć, że technika ta opiera się na ścisłej kontroli nad punktami węzłowymi i krzywymi Béziera, co pozwala na uzyskanie gładkich i estetycznych krawędzi. W standardach branżowych, umiejętność pracy z narzędziem Pióro uważana jest za fundamentalną dla grafików, ponieważ znacząco wpływa na jakość i precyzję tworzonych projektów.

Pytanie 38

Aby uwydatnić kontury obiektu na zdjęciu, należy użyć oświetlenia

A. dolnego

B. górno-bocznego

C. przednio-bocznego

D. tylnego

Oświetlenie tylne w fotografii to naprawdę istotna sprawa. Dzięki niemu możemy pięknie podkreślić kontury obiektów, co jest super widoczne w przypadku różnych przezroczystych rzeczy. Kiedy światło pada z tyłu, powstaje taki efekt halo, który nadaje zdjęciom głębię i sprawia, że wyglądają bardziej trójwymiarowo. Przykład? Fotografując szklane przedmioty, jak wazon czy butelkę, to tylne oświetlenie wydobywa wszystkie detale i strukturę szkła. W fotografii produktowej takie zdjęcia często przyciągają uwagę, bo świetnie uwypuklają cechy produktów. W sztuce i portrecie to tylne światło potrafi dodać dramatyzmu i atmosfery, co czyni sesje zdjęciowe dużo ciekawsze.

Pytanie 39

Utrwalanie obrazu za pomocą ciepła jest typowe dla drukarki

A. laserowej

B. igłowej

C. głowicowej

D. atramentowej

Wybór innej technologii druku, takiej jak głowicowa, igłowa czy atramentowa, może wprowadzać w błąd w kontekście termicznego utrwalania obrazu. Drukarki głowicowe, znane również jako drukarki atramentowe, działają na zasadzie nanoszenia kropli atramentu na papier, co nie wymaga procesu termicznego, lecz polega na podciśnieniu, które powoduje wyrzucenie atramentu z dysz. To podejście jest bardziej związane z procesem sublimacji atramentu i nie wiąże się z temperaturą jako kluczowym czynnikiem utrwalania obrazu. Z kolei drukarki igłowe, które działają na zasadzie mechanicznego wbijania igieł w taśmę barwiącą, również nie mają zastosowania procesu termicznego do utrwalania obrazu. Ich metoda opiera się na fizycznym przenoszeniu barwnika na papier, co czyni je bardziej odpowiednimi do tworzenia dokumentów tekstowych niż do uzyskiwania wysokiej jakości wydruków graficznych. Wszystkie te technologie mają swoje miejsce w branży, jednak ostrożność w ich wyborze jest kluczowa, by uniknąć nieporozumień dotyczących procesu druku. Zrozumienie specyfiki każdej z nich pozwala na lepsze dostosowanie wyboru urządzenia do konkretnego zastosowania, co jest istotne z perspektywy wydajności i jakości wydruków.

Pytanie 40

Sensor typu Four Thirds w porównaniu do pełnej klatki (FF) charakteryzuje się

A. większą głębią ostrości przy tej samej przysłonie

B. mniejszymi szumami przy długich czasach naświetlania

C. lepszym odwzorowaniem szczegółów przy wysokim ISO

D. wyższą rozdzielczością przy tej samej liczbie megapikseli

Sensor typu Four Thirds charakteryzuje się mniejszym formatem niż pełna klatka (FF), co przekłada się na większą głębię ostrości przy tej samej przysłonie. W praktyce oznacza to, że przy użyciu obiektywu o tej samej ogniskowej i przysłonie, obraz uzyskany z aparatu z sensorem Four Thirds będzie miał więcej elementów w ostrości w porównaniu do aparatu z sensorem pełnoklatkowym. To zjawisko jest szczególnie przydatne w fotografii portretowej, gdzie artysta może z łatwością uzyskać efekt rozmytego tła (bokeh), nawet przy większych wartościach przysłony. Warto także zauważyć, że większa głębia ostrości jest korzystna w fotografii krajobrazowej, gdzie ważne jest uchwycenie detali zarówno w pierwszym planie, jak i w dalszym tle. Dodatkowo, zmniejszony format sensora pozwala na lżejsze i bardziej kompaktowe obiektywy, co może być istotnym czynnikiem dla fotografów podróżujących, którzy potrzebują mobilnych rozwiązań. W kontekście standardów branżowych, takie właściwości sensora wpływają na wybór sprzętu przez profesjonalnych fotografów, którzy muszą dostosować się do różnych warunków oświetleniowych i kompozycyjnych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej