Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 19 grudnia 2025 19:25
Data zakończenia: 19 grudnia 2025 19:33

Egzamin zdany!

Wynik: 37/40 punktów (92,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Podczas treningu w środowiskowym domu samopomocy celem było nauczenie uczestnika umiejętności samodzielnego przemieszczania się z domu do placówki. Jaką skalę powinien wykorzystać terapeuta, aby ocenić poziom samodzielności uczestnika w poruszaniu się w otwartym otoczeniu przez rok?

A. Katza

B. Barthel

C. Lawtona

D. Folsteina

Skala Lawtona, czyli Skala Samodzielności w Codziennych Aktywnościach, jest narzędziem, które pomaga ocenić, jak dobrze ktoś radzi sobie z codziennymi, bardziej złożonymi zadaniami. Chodzi o to, żeby zobaczyć, czy dana osoba potrafi sobie poradzić sama w różnych sytuacjach. Na przykład, jeśli ktoś ma dotrzeć do domu kultury, to można obserwować, jak korzysta z transportu publicznego, planuje trasę czy zarządza czasem. To bardzo ważne, bo pokazuje, na ile osoba jest samodzielna. Dzięki tej skali terapeuta może lepiej zrozumieć, co potrzebuje dany uczestnik i jak można mu pomóc, by mógł lepiej funkcjonować w społeczeństwie. Moim zdaniem, to naprawdę przydatne narzędzie, które pozwala na indywidualne podejście do każdego.

Pytanie 2

Dzieląc się z podopiecznym swoimi obserwacjami w słowach: "Nie podoba mi się to, że się spóźniasz, jeśli będziesz punktualny, łatwiej będzie nam zrealizować plan zajęć", terapeuta zastosował

A. informację zwrotną

B. odzwierciedlanie zachowań

C. blokadę komunikacyjną

D. ocenianie

Alternatywne odpowiedzi odzwierciedlają błędne koncepcje, które mogą prowadzić do mylnych wniosków na temat praktyk terapeutycznych. Osądzanie, jako pierwsza z błędnych opcji, odnosi się do sytuacji, w której terapeuta wyraża swoje negatywne opinie w sposób, który może być odbierany jako krytyka, a nie konstruktywna informacja. Tego rodzaju podejście może zrazić podopiecznego i zablokować efektywną komunikację. Kluczowe w terapii jest budowanie relacji opartych na zaufaniu, co jest niemożliwe, gdy terapeuta stosuje osądzanie. Kolejna opcja, blokada językowa, odnosi się do sytuacji, w której terapeuta nie pozwala podopiecznemu na wyrażanie swoich myśli i uczuć, co jest sprzeczne z ideą otwartej komunikacji, która jest fundamentem skutecznej terapii. Odzwierciedlanie zachowań, ostatnia z odpowiedzi, polega na powtarzaniu lub naśladowaniu zachowań podopiecznego, co w tym kontekście, nie odnosi się do wyrażania spostrzeżeń w konstruktywny sposób. Takie podejście może być pomocne w niektórych sytuacjach, jednak nie przyczynia się do rozwoju świadomości u podopiecznego w kontekście jego spóźnień. Zrozumienie różnicy między tymi podejściami jest kluczowe dla efektywności pracy terapeutycznej oraz dla budowania pozytywnych relacji z podopiecznymi.

Pytanie 3

Aby obserwować zachowanie uczestnika podczas cotygodniowej sesji treningowej umiejętności społecznych, terapeutą zajęciowym powinien zastosować metodę obserwacji

A. częściową i pośrednią

B. fragmentaryczną i indywidualną

C. sporadyczną i grupową

D. całościową i ciągłą

Obserwacja wycinkowa i indywidualna, dorywcza i grupowa oraz częściowa i pośrednia to podejścia, które nie dostarczają pełnego obrazu zachowań podopiecznego w kontekście treningu umiejętności społecznych. Metoda wycinkowa, polegająca na analizie fragmentów interakcji, może prowadzić do niepełnych lub błędnych wniosków, gdyż nie uwzględnia szerszego kontekstu, w jakim te zachowania mają miejsce. Dorywcza obserwacja może ograniczać się do sporadycznych momentów, co znacznie utrudnia zrozumienie ciągłości i dynamiki interakcji społecznych. Z kolei podejście częściowe koncentruje się na wybranych aspektach zachowania, co może prowadzić do pominięcia istotnych elementów, które kształtują całościowy obraz umiejętności społecznych. Obserwacja pośrednia, natomiast, polega na zbieraniu informacji z drugiej ręki, co nie jest wystarczająco wiarygodne i może wprowadzać dodatkowe zniekształcenia w analizie. Kluczowym błędem jest przekonanie, że fragmentaryczne podejścia są wystarczające do oceny złożoności interakcji społecznych, co nie jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej. Aby skutecznie wspierać rozwój umiejętności społecznych, konieczne jest zastosowanie metodologii, która uwzględnia całość zachowań oraz ich kontekst, co jest osiągalne jedynie przez obserwację całościową i ciągłą.

Pytanie 4

Informacje uzyskane od respondenta, takie jak: imię, nazwisko, wiek czy miejsce urodzenia, klasyfikuje się jako dane

A. osobowe

B. przedmiotowe

C. indywidualne

D. podmiotowe

Odpowiedź 'osobowych' jest poprawna, ponieważ dane takie jak imię, nazwisko, wiek czy miejsce urodzenia zaliczają się do danych osobowych, które są definiowane jako informacje pozwalające na identyfikację osoby fizycznej. Zgodnie z RODO (Rozporządzenie o Ochronie Danych Osobowych), dane osobowe są wszelkimi informacjami, które mogą zidentyfikować osobę, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio, w kontekście innych informacji. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy jest kluczowe w obszarze zarządzania danymi oraz w ochronie prywatności. Na przykład, w branży IT, przy zbieraniu danych od użytkowników, ważne jest przestrzeganie zasad dotyczących przetwarzania danych osobowych, co obejmuje uzyskanie zgody na ich zbieranie i przetwarzanie. Warto również zwrócić uwagę na konieczność zabezpieczania tych danych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie ochrony danych, aby uniknąć naruszeń, które mogą prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych i reputacyjnych dla organizacji. Każdy pracownik zajmujący się danymi osobowymi powinien być świadomy tych regulacji i stosować je w codziennej pracy.

Pytanie 5

Toczki, klepaczki, wałki, cykliny, wybieraki oraz angoby stanowią materiały i narzędzia wykorzystywane w warsztacie

A. kulinarnej

B. rękodzielniczej

C. ceramicznej

D. stolarskiej

Odpowiedź "ceramicznej" jest poprawna, ponieważ toczki, klepaczki, wałki, cykliny, wybieraki i angoby to narzędzia i materiały specyficzne dla pracowni ceramicznej. Toczki i klepaczki są szczególnie używane do formowania gliny i uzyskiwania odpowiednich kształtów ceramiki. Wałki są wykorzystywane do rozwałkowywania gliny na cienkie warstwy, co jest kluczowe w procesie tworzenia ceramicznych przedmiotów. Cykliny służą do wygładzania i modelowania powierzchni, co zapewnia estetyczny wygląd finalnych wyrobów. Wybieraki to narzędzia, które umożliwiają precyzyjne wycinanie kształtów z gliny, a angoby to rodzaj gliny stosowanej do pokrywania powierzchni ceramiki, co jest istotne dla uzyskania pożądanej faktury i koloru. Używanie tych narzędzi zgodnie z najlepszymi praktykami ceramicznymi pozwala na osiągnięcie wysokiej jakości produktów, co jest fundamentem w tej dziedzinie rzemiosła.

Pytanie 6

Terapeuta, aby pobudzić podopiecznego do aktywnego uczestnictwa w zajęciach, wykorzystuje metodę pozytywnych wzmocnień, stosując zasadę, że

A. zachowania powinny być wzmacniane natychmiast po ich wystąpieniu

B. wzmocnienie powinno przede wszystkim obejmować dobra materialne i konsumpcyjne

C. należy nagradzać tylko konkretne wyniki działań, a nie intencje i wysiłki

D. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako cel długofalowy

Zastosowanie wzmocnień pozytywnych w terapii jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych do uczestnictwa w zajęciach. Właściwa zasada mówi, że zachowania powinny być wzmacniane bezpośrednio po ich wystąpieniu, co zwiększa prawdopodobieństwo ich powtórzenia. Taki natychmiastowy feedback pozwala na szybsze skojarzenie pozytywnego efektu z konkretnym działaniem, co jest fundamentalne w procesie uczenia się. Przykładowo, terapeuta może nagrodzić dziecko za aktywne uczestnictwo w zajęciach od razu po wykonaniu zadania, co nie tylko zwiększa motywację, ale także wzmacnia poczucie własnej wartości. Warto pamiętać, że zgodnie z teorią wzmocnień, im szybciej nagroda następuje po wystąpieniu pożądanego zachowania, tym silniej jest ono utrwalane. Dobre praktyki w terapii zalecają także, aby stosować różnorodne formy wzmocnień, które mogą obejmować nie tylko nagrody materialne, ale również pochwały czy dodatkowy czas na ulubione aktywności.

Pytanie 7

W trakcie diagnozowania identyfikacja problemów, potrzeb oraz możliwości podopiecznego wynikających ze skutków mózgowego porażenia dziecięcego to czynność, która

A. odbywa się bezpośrednio po etapie zbierania danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji

B. wyprzedza nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

C. ma miejsce przed etapem zbierania danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji

D. następuje po ustaleniu celów terapeutycznych

W diagnozowaniu problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego z mózgowym porażeniem dziecięcym kluczowe jest, aby etap ten następował bezpośrednio po zbieraniu danych z wywiadów, obserwacji oraz analizy dokumentacji. Proces diagnozy jest złożonym zadaniem, które wymaga rzetelnego zbierania informacji, aby zrozumieć indywidualne potrzeby dziecka. Zbieranie danych dostarcza niezbędnych informacji o aktualnym stanie zdrowia, funkcjonowaniu oraz otoczeniu społecznym podopiecznego. Przykładowo, analiza dokumentacji medycznej i obserwacja zachowań dziecka w naturalnym otoczeniu pozwala na zidentyfikowanie jego mocnych i słabych stron, co jest fundamentem dla późniejszej diagnozy. Umożliwia to również formułowanie skutecznych interwencji terapeutycznych zgodnych z najlepszymi praktykami w rehabilitacji dzieci z ograniczeniami. Na tym etapie ważne jest zastosowanie zintegrowanego podejścia, które uwzględnia wieloaspektowe spojrzenie na rozwój dziecka, co jest zgodne z standardami diagnostycznymi oraz wytycznymi organizacji zajmujących się terapią dziecięcą.

Pytanie 8

Ataksja móżdżkowa jest zdecydowanym przeciwwskazaniem do uczestniczenia w zajęciach

A. wykonania witrażu z użyciem szlifierki

B. wyplatania kosza z wikliny naturalnej

C. malowania na sztalugach w pozycji siedzącej

D. kształtowania gliny ręcznie metodą wężyków

Ataksja móżdżkowa to zaburzenie koordynacji ruchowej spowodowane uszkodzeniem móżdżku, co czyni wykonywanie precyzyjnych zadań, takich jak witrażowanie z użyciem szlifierki, potencjalnie niebezpiecznym. Osoby z ataksją mogą mieć problemy z utrzymaniem równowagi oraz kontrolowaniem ruchów, co w przypadku pracy z narzędziami elektrycznymi, jak szlifierka, stwarza ryzyko urazów. Praca z tego typu narzędziami wymaga nie tylko precyzji, ale również pewności w ruchach, co jest trudne do osiągnięcia w przypadku ataksji. W praktyce, osoby z takimi schorzeniami powinny unikać zajęć, które mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, a w przypadku witrażu, zaleca się korzystanie z technik, które są bardziej bezpieczne i mniej wymagające pod względem koordynacji, jak np. malowanie na szkle bez użycia szlifierki. Zgodnie z standardami BHP oraz zasadami ergonomii, wszelkie prace z narzędziami powinny być dostosowane do możliwości fizycznych wykonawcy, co jest szczególnie istotne w przypadku osób z dysfunkcjami ruchowymi.

Pytanie 9

Zajęcia z obszaru samodzielnego poruszania się, z naciskiem na techniki ochrony twarzy i kończyn, są nieodłącznym elementem terapii osób

A. korzystających z wózków inwalidzkich

B. niewidomych

C. niesłyszących

D. z problemami integracji sensomotorycznej

Zajęcia z zakresu samodzielnej lokomocji są kluczowe w terapii osób niewidomych, ponieważ pomagają im adaptować się do otoczenia oraz rozwijać umiejętności niezbędne do poruszania się w różnych warunkach. Techniki ochraniające twarz i kończyny są istotne, ponieważ osoby niewidome często nie są w stanie dostrzegać przeszkód na swojej drodze, co zwiększa ryzyko urazów. Przykładami takich technik mogą być nauka korzystania z laski, która nie tylko pomaga w orientacji przestrzennej, ale także chroni przed uderzeniami. Standardy rehabilitacji osób niewidomych, takie jak zasady opracowane przez organizacje takie jak World Blind Union, podkreślają znaczenie takich zajęć w kontekście niezależności życiowej i bezpieczeństwa. W praktyce, umiejętności te pozwalają osobom niewidomym na bezpieczne poruszanie się w domu, w miejscach publicznych czy w nieznanym terenie, co wpływa na ich równowagę emocjonalną oraz poczucie własnej wartości.

Pytanie 10

Przy zmianie bielizny osobistej pacjenta leżącego w łóżku, istotne jest zapewnienie mu prywatności, aby zrealizować jego potrzebę

A. samoopieki

B. samorealizacji

C. poszanowania godności

D. kontaktu z innymi

Odpowiedź "poszanowania godności" jest prawidłowa, ponieważ w kontekście opieki nad pacjentem, szczególnie tym leżącym w łóżku, zapewnienie intymności jest kluczowym elementem szacunku dla jego osobowości i godności. W praktyce, podczas zmiany bielizny osobistej, warto zachować odpowiednie środki ostrożności, takie jak zasłonięcie pacjenta ekranem lub parawanem, aby nie czuł się narażony na wzrok innych osób. Takie działania nie tylko chronią intymność pacjenta, ale także wpływają na jego psychiczne samopoczucie, co jest niezbędne w trakcie procesu leczenia. Dobry praktyki wskazują, że personel medyczny powinien być świadomy wpływu, jaki ma na pacjenta, a dzięki zapewnieniu mu prywatności, może wspierać jego poczucie bezpieczeństwa oraz komfortu. Warto również zauważyć, że poszanowanie godności pacjenta jest częścią standardów etycznych w opiece zdrowotnej, które podkreślają, jak ważne jest traktowanie każdego pacjenta z empatią i zrozumieniem.

Pytanie 11

Użytkownik domu pomocy społecznej po raz kolejny bezpodstawnie skarży się na funkcjonowanie personelu tej instytucji. Asertywna odpowiedź na jego krytykę powinna mieć następującą formę:

A. Sądzę, że jest Pan w błędzie. Może gdyby bardziej się Pan zaangażował, łatwiej byłoby nam współpracować.

B. Bardzo przepraszam za trudności, które Pana spotkały. Nasi pracownicy to również ludzie i czasem mogą popełniać błędy.

C. Przykro mi, że nie jest Pan usatysfakcjonowany i odczuwa Pan przykrość. Może rozważy Pan zmianę miejsca?

D. Nie zgadzam się z Pana punktem widzenia. Uważam, że pracownicy sumiennie realizują swoje obowiązki.

Odpowiedź 'Nie zgadzam się z Pana opinią. Uważam, że pracownicy rzetelnie wykonują swoje obowiązki.' jest właściwa, ponieważ wyraża asertywność oraz pewność siebie w obronie zespołu. W sytuacjach, gdy podopieczny formułuje krytykę, kluczowe jest, aby personel pozostał profesjonalny i nie zapominał o zasadach komunikacji interpersonalnej. Warto podkreślić, że asertywna odpowiedź nie polega na ignorowaniu krytyki, ale na wyrażeniu odmiennego zdania w sposób spokojny i rzeczowy. W praktyce, takie podejście może pomóc w ustaleniu zaufania między pracownikami a podopiecznymi, co jest istotnym elementem budowania pozytywnej atmosfery w domu pomocy społecznej. Przykładem zastosowania tej odpowiedzi może być sytuacja, w której podopieczny oskarża pracowników o zaniedbania. Zamiast przyjmować krytykę pasywnie, personel powinien wskazać, że ma przekonanie do kompetencji zespołu, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do konstruktywnej dyskusji i rozwiązań.

Pytanie 12

Terapeuta, stosując techniki takie jak: wycinanki, wydzieranki czy wyklejanki z papieru bądź tektury, prowadzi zajęcia z wykorzystaniem

A. dziewiarstwa

B. papieroplastyki

C. metaloplastyki

D. kaletnictwa

Papieroplastyka to dziedzina, która obejmuje sztukę tworzenia przedmiotów z papieru i innych materiałów papierowych poprzez różne techniki, takie jak wycinanki, wydzieranki oraz wyklejanki. Te formy artystyczne są nie tylko kreatywne, ale również mają na celu rozwijanie zdolności manualnych i wyobraźni przestrzennej uczestników zajęć. W terapii zajęciowej czy arteterapii papieroplastyka stanowi doskonałe narzędzie do wyrażania emocji, co jest istotne dla osób z trudnościami w komunikacji. Używanie gazet, tektury oraz innych materiałów do tworzenia dzieł może pomóc w redukcji stresu, poprawie koncentracji oraz zwiększeniu pewności siebie. Przykłady zastosowania papieroplastyki obejmują tworzenie kolaży, które mogą być wykorzystywane do analizy emocjonalnej oraz jako forma ekspresji artystycznej. Standardy dobrych praktyk w terapii sugerują, że angażowanie uczestników w działania kreatywne przyczynia się nie tylko do poprawy ich umiejętności manualnych, ale także do ogólnego rozwoju osobistego i społecznego."

Pytanie 13

Jakie grupy zaburzeń terapeuta powinien najpierw obserwować u podopiecznego podejrzewanego o autyzm?

A. Nadmierna aktywność ruchowa, impulsywność, trudności w koncentracji

B. Trudności w komunikacji, ograniczone interakcje społeczne, stereotypowe wzorce zachowań

C. Problemy z motoryką małą, zwiększona męczliwość, deficyty poznawcze

D. Oczopląs, mowę skandowaną, drżenia zamiarowe

Odpowiedź dotycząca trudności w komunikacji, utrudnionych interakcjach społecznych oraz stereotypowych wzorach zachowań jest prawidłowa, ponieważ te aspekty stanowią kluczowe cechy diagnozy autyzmu. Autyzm, jako zaburzenie rozwojowe, objawia się szczególnymi trudnościami w nawiązywaniu relacji społecznych oraz komunikacji. Osoby z autyzmem mogą mieć ograniczone zdolności do rozumienia i reagowania na sygnały społeczne, co może prowadzić do izolacji społecznej. Warto zauważyć, że stereotypowe wzory zachowań, takie jak powtarzające się ruchy czy zachowania, są również istotnym wskaźnikiem autyzmu. Przykładowo, terapeuci często obserwują, że dzieci z autyzmem mogą angażować się w powtarzalne działania, takie jak kręcenie przedmiotami czy ustawianie ich w określony sposób. W praktyce, w procesie diagnostycznym, zastosowanie narzędzi takich jak ADOS (Autism Diagnostic Observation Schedule) pozwala na dokładne zidentyfikowanie tych objawów, co jest zgodne z zaleceniami American Psychiatric Association oraz World Health Organization.

Pytanie 14

Terapeuta może zasugerować wykorzystanie techniki wypalania w drewnie z użyciem pirografu osobie

A. z astmą oskrzelową

B. z autoagresywnymi zachowaniami

C. z drżeniem zamiarowym rąk

D. z oprotezowaniem kończyn dolnych

Technika wypalania w drewnie przy użyciu pirografu jest szczególnie wskazana dla osób z oprotezowaniem kończyn dolnych, ponieważ pozwala na rozwijanie zdolności manualnych w sposób dostosowany do ich możliwości. Oprotezowanie kończyn dolnych często powoduje ograniczenia w zakresie ruchu i precyzji, co może wpływać na zdolność do angażowania się w tradycyjne formy terapii zajęciowej. Pirografia wymaga wykonywania precyzyjnych ruchów ręką, co stymuluje koordynację, koncentrację oraz rozwija umiejętności motoryczne. Ponadto, ta technika może być stosowana w terapii zajęciowej jako forma rehabilitacji, umożliwiając pacjentom wyrażenie siebie poprzez sztukę, co ma pozytywny wpływ na ich samopoczucie psychiczne i emocjonalne. Umożliwienie osobom z ograniczeniami fizycznymi pracy z pirografem może również wspierać ich niezależność oraz poczucie osiągnięcia, co jest istotne w kontekście terapeutycznym. W praktyce, terapia z wykorzystaniem pirografu często odbywa się w grupach, co sprzyja integracji społecznej i wymianie doświadczeń między uczestnikami.

Pytanie 15

Uczestnik warsztatów w środowiskowym domu samopomocy wyraził zamiar uczestniczenia w zajęciach w pracowni stolarskiej. Terapeuta powinien zacząć współpracę od

A. przedstawienia listy materiałów i narzędzi używanych w pracowni

B. nauki projektowania prostych wzorów na drewnie

C. nauki obsługi narzędzi ręcznych, takich jak dłuto czy piła

D. zapoznania z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

Zgłębienie regulaminu i zasad BHP w pracowni stolarskiej to absolutny must-have na początku nauki. Bezpieczeństwo i higiena pracy to podstawa, na której trzeba budować wszystko inne, szczególnie w obróbce drewna. Znajomość zasad BHP nie tylko pomaga dostrzegać zagrożenia, ale i zmniejszać ryzyko jakichkolwiek wypadków. Na przykład, każdy powinien mieć na uwadze, że noszenie odpowiednich środków ochrony, takich jak okulary, rękawice i dobrze dopasowane buty, jest kluczowe. To dbanie o zdrowie, ale też o komfort w pracy. Fajnie jest, gdy zajęcia praktyczne zaczynają się od teoretycznego wprowadzenia, które daje znać o potencjalnych niebezpieczeństwach i obowiązkach. Zasady te są zgodne z tym, co mówi Kodeks Pracy i regulacje BHP. Dzięki temu uczniowie uczą się myśleć o bezpieczeństwie, co na pewno przyda im się w przyszłej pracy. Przykładając wagę do odpowiedniego przygotowania przed pracą w warsztacie, zyskują pewność siebie i umiejętność radzenia sobie w trudnych sytuacjach.

Pytanie 16

Trening orientacji w przestrzeni oraz pamięci powinien być szczególnie stosowany w pracy z osobami

A. ze schizofrenią

B. z chorobą Alzheimera

C. z chorobą Parkinsona

D. z depresją

Trening pamięci i orientacji w przestrzeni jest kluczowym elementem rehabilitacji osób z chorobą Alzheimera. Pacjenci z tą chorobą często zmagają się z problemami w zakresie pamięci krótkotrwałej oraz dezorientacji przestrzennej, co znacząco wpływa na ich codzienne funkcjonowanie. Praktyczne zastosowanie takiego treningu obejmuje m.in. ćwiczenia polegające na rozpoznawaniu i nazywaniu przedmiotów w znanym otoczeniu, co wspiera zarówno pamięć, jak i orientację. Warto stosować różnorodne metody, takie jak układanie puzzli, gry planszowe, a także spacery w znanych lokalizacjach, które pomagają w utrzymaniu i poprawie zdolności poznawczych. W zakresie standardów branżowych, różne organizacje, takie jak Alzheimer’s Association, zalecają regularne angażowanie pacjentów w aktywności, które stymulują ich pamięć i orientację, co przyczynia się do opóźnienia progresji objawów. Odpowiednie dostosowanie poziomu trudności ćwiczeń do indywidualnych możliwości pacjenta jest kluczowe dla skuteczności tego typu treningu.

Pytanie 17

U podopiecznego występują halucynacje oraz iluzje. Jakie to zaburzenia?

A. pamięci

B. uwagi

C. uczenia się

D. spostrzegania

Omamy i złudzenia to zaburzenia związane z percepcją rzeczywistości, które klasyfikowane są jako zaburzenia spostrzegania. Omamy są fałszywymi wrażeniami zmysłowymi, które mogą występować w różnych modalnościach, takich jak wzrok czy słuch. Złudzenia natomiast to błędne przekonania, które są odporne na dowody przeciwne. Zrozumienie tych zaburzeń jest kluczowe w praktyce klinicznej, ponieważ mogą one być objawami różnych schorzeń, takich jak schizofrenia, ciężka depresja czy zaburzenia neurologiczne. W kontekście terapii i diagnostyki, ważne jest, aby specjaliści potrafili rozpoznać te objawy oraz zrozumieć ich wpływ na funkcjonowanie pacjenta. W praktyce wykorzystuje się różne metody oceny, takie jak wywiady strukturalne czy kwestionariusze, które pomagają w dokładnej diagnozie i dalszym planowaniu leczenia.

Pytanie 18

Zespół terapeutyczno-opiekuńczy przygotowuje osobisty plan wsparcia dla

A. uczestnika zajęć w środowiskowym domu samopomocy

B. mieszkańca mieszkania wspomaganego

C. mieszkańca domu pomocy społecznej

D. uczestnika warsztatu terapii zajęciowej

Zespół, który zajmuje się opieką i terapią, ma dość ważną rolę, bo tworzy indywidualne plany wsparcia. To naprawdę kluczowe dla osób, które mieszkają w domach pomocy społecznej. Te placówki oferują różne rodzaje wsparcia, skierowane do ludzi z różnymi potrzebami, jak na przykład seniorzy, osoby z niepełnosprawnościami czy z przewlekłymi chorobami. Ważne, by taki plan był dopasowany do konkretnych potrzeb danej osoby i obejmował różne formy wsparcia – od terapii zajęciowej, przez rehabilitację, aż po pomoc w codziennych sprawach. W praktyce, żeby to dobrze działało, zespół spotyka się regularnie, co pozwala na monitorowanie postępów i dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb. Również współpraca z mieszkańcami i ich bliskimi jest mega istotna, żeby mieć pewność, że plan jest zgodny z ich oczekiwaniami. Warto pamiętać, że standardy, jakie wskazuje Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej, podkreślają, jak ważne jest indywidualne podejście i angażowanie mieszkańców w decyzje dotyczące ich opieki.

Pytanie 19

Pacjent przebywający na oddziale psychiatrycznym jest przekonany, że inni wpływają na niego za pomocą Internetu. U niego występują zaburzenia

A. uwagi

B. myślenia

C. pamięci

D. spostrzegania

Zaburzenia uwagi, pamięci oraz spostrzegania nie odpowiadają na przedstawiony w pytaniu przypadek pacjenta. Problemy z uwagą mogą prowadzić do trudności w koncentracji i skupieniu się na określonych zadaniach, co jest typowe dla takich schorzeń jak ADHD czy zaburzenia lękowe. W tym kontekście, pacjent mógłby mieć trudności w przetwarzaniu informacji, jednak nie wskazywałoby to na jego przekonania o zewnętrznych oddziaływaniach. Z kolei zaburzenia pamięci, które mogą występować w wyniku różnych czynników, w tym uszkodzeń neurologicznych czy depresji, również nie są odpowiednie, ponieważ pacjent nie wykazuje objawów amnezji ani zaburzeń w przywoływaniu informacji. Co więcej, spostrzeganie odnosi się do percepcji otaczającego świata, co w przypadku pacjenta nie manifestuje się w zaburzeniach sensorycznych czy iluzji zmysłowych, a raczej w fałszywych przekonaniach. W rzeczywistości zaburzenia myślenia są bardziej specyficzne w opisywaniu stanu psychicznego tego pacjenta, ponieważ dotyczą jakości i treści myśli, co jest kluczowe w diagnostyce psychiatrycznej. Typowe błędy myślowe mogą prowadzić do pomylenia różnych rodzajów zaburzeń, co podkreśla znaczenie dokładnej analizy objawów i ich kontekstu w rozpoznawaniu problemów psychicznych.

Pytanie 20

Koniecznym warunkiem dla werbalnej komunikacji interpersonalnej jest

A. możliwość obserwacji mimiki twarzy nadawcy przez odbiorcę

B. rozumienie przez odbiorcę dźwięków lub symboli nadawanych

C. bezpośredni osobisty kontakt pomiędzy nadawcą a odbiorcą

D. intonacja oraz gesty odpowiadające treści przekazu

Rozumienie nadawanych dźwięków lub symboli przez odbiorcę jest kluczowym elementem komunikacji werbalnej, ponieważ to właśnie zdolność do interpretacji treści jest fundamentem skutecznej wymiany informacji. W kontekście komunikacji interpersonalnej, nadawca przekształca swoje myśli w dźwięki lub znaki, a odbiorca musi być w stanie rozpoznać i zrozumieć te elementy, aby odpowiednio zareagować. Przykładem może być rozmowa, w której jedna osoba przekazuje swoje uczucia za pomocą słów, a druga, rozumiejąc te słowa, może na nie odpowiedzieć, co prowadzi do dalszej interakcji. W praktyce, efektywna komunikacja opiera się na wspólnym języku lub kodzie, a standardy językowe i gramatyczne są istotne, aby uniknąć nieporozumień. Warto również zwrócić uwagę, że umiejętność słuchania i interpretacji komunikatów jest niezbędna w wielu dziedzinach, takich jak negocjacje, terapia czy edukacja, gdzie zrozumienie komunikatu jest kluczem do sukcesu.

Pytanie 21

W terapii skierowanej na poprawę koordynacji wzrokowo-ruchowej siedmioletniej dziewczynki z MPD powinno się uwzględnić

A. napełnianie balonów, puszczanie baniek mydlanych, udział w grach drużynowych

B. wyjścia do kina, teatru oraz filharmonii

C. spacery po parku, biegi oraz skoki

D. malarstwo palcami, używanie pędzelka, wypełnianie konturów

Malowanie palcami, pędzelkiem oraz wypełnianie konturów to działania, które angażują zarówno wzrok, jak i ruchy precyzyjne rąk, co jest kluczowe w terapii koordynacji wzrokowo-ruchowej, szczególnie u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD). Te aktywności pozwalają na rozwijanie umiejętności manualnych, zwiększają świadomość ciała oraz pomagają w rozwoju percepcyjno-motorycznym. Umożliwiają także dziecku wyrażanie emocji i kreatywności, co jest istotne dla jego ogólnego rozwoju psychicznego i społecznego. W terapii zaleca się wykorzystywanie różnorodnych technik arteterapeutycznych, które nie tylko wspierają rozwój motoriki małej, ale również przynoszą radość i satysfakcję z twórczej aktywności. Przykłady zastosowania to organizowanie warsztatów malarskich, w których dzieci mogą eksperymentować z różnorodnymi materiałami i technikami, co sprzyja ich wszechstronnemu rozwojowi, zgodnie z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej.

Pytanie 22

Zdecydowane obniżenie zdolności intelektualnych oraz umiejętności funkcjonowania w społeczeństwie u osoby starszej stanowi symptom

A. manii

B. amnezji

C. schizofrenii

D. demencji

Demencja to zespół objawów charakteryzujących się stopniowym pogarszaniem się zdolności poznawczych, które wpływają na codzienne funkcjonowanie jednostki. W przypadku osób starszych, demencja jest jednym z najczęstszych problemów zdrowotnych, związanym z postępującym uszkodzeniem komórek nerwowych w mózgu. Objawy demencji obejmują nie tylko znaczne obniżenie sprawności intelektualnej, ale także trudności w zarządzaniu codziennymi zadaniami, problemy z pamięcią, dezorientację oraz zmiany w zachowaniu. Przykładem zastosowania tej wiedzy w praktyce jest wczesne rozpoznawanie demencji, które pozwala na wprowadzenie interwencji terapeutycznych, takich jak terapia zajęciowa czy wsparcie psychologiczne, co może poprawić jakość życia pacjentów oraz ich rodzin. Warto również zaznaczyć, że wczesna diagnoza może prowadzić do lepszego zrozumienia oraz przygotowania się na nadchodzące zmiany, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece geriatrycznej oraz neurologicznej.

Pytanie 23

W pracy z osobą starszą, która ma trudności z pamięcią, terapeuta zajęciowy powinien skupić się na:

A. nauczaniu nowych umiejętności

B. intensywnych ćwiczeniach fizycznych

C. kompleksowych testach pamięciowych

D. ćwiczeniach przypominających i ukierunkowanych na wspomnienia

W pracy z osobą starszą, która ma trudności z pamięcią, terapia zajęciowa koncentruje się na ćwiczeniach przypominających i ukierunkowanych na wspomnienia, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w tej dziedzinie. Tego typu podejście, znane jako reminiscencja, polega na wspieraniu pacjenta w przypominaniu sobie przeszłych wydarzeń i doświadczeń, co może pomóc w poprawie samopoczucia i wzmacnianiu tożsamości. Jest to szczególnie ważne dla osób starszych, ponieważ wspomnienia mogą stanowić istotny aspekt ich życia, wpływając na poczucie wartości i przynależności. Praktyczne zastosowanie tej metody może obejmować użycie zdjęć, muzyki, a nawet zapachów, które są powiązane z ważnymi momentami w życiu pacjenta. Wspieranie takiego procesu może prowadzić do poprawy jakości życia i zapewnienia pacjentowi poczucia komfortu i bezpieczeństwa. Dodatkowo, angażowanie się w takie ćwiczenia może także stymulować relacje społeczne, gdyż często wspomnienia są dzielone z innymi osobami, co jest istotne w kontekście integracji społecznej.

Pytanie 24

Zaleca się udział w całodobowym treningu umiejętności codziennych realizowanym w mieszkaniu treningowym

A. osobie starszej z umiarkowanym stopniem choroby Alzheimera

B. dorosłemu z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej

C. podopiecznemu w stanie paliatywnym

D. dziecku z mózgowym porażeniem dziecięcym

Udział dorosłego z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej w całodobowym treningu czynności życia codziennego w mieszkaniu treningowym jest odpowiedni, ponieważ takie środowisko sprzyja adaptacji i nauce umiejętności niezbędnych do samodzielnego funkcjonowania. Programy treningowe są dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, a ich celem jest rozwijanie kompetencji życiowych oraz zwiększanie niezależności. Przykładem może być nauka takich umiejętności jak gotowanie, zarządzanie budżetem domowym czy dbanie o higienę osobistą. Ponadto, takie treningi są zgodne z wytycznymi dotyczącymi wsparcia osób z niepełnosprawnościami, które podkreślają znaczenie uczestnictwa w zajęciach rehabilitacyjnych w środowisku, które naśladuje codzienne życie. Dzięki takiej formie wsparcia, uczestnicy mają szansę zdobyć umiejętności w realistycznych warunkach, co zwiększa szanse na ich późniejsze wykorzystanie w życiu codziennym.

Pytanie 25

Diagnoza prognostyczna jest wykorzystywana do ustalenia

A. przyczyny problemu.

B. typy niepełnosprawności.

C. etapu rozwoju.

D. potencjalnego rozwoju.

Diagnoza prognostyczna jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który ma na celu przewidywanie przyszłego rozwoju sytuacji zdrowotnej pacjenta. Stanowi ona fundament dla projektowania interwencji oraz strategii wsparcia, które mogą zmniejszyć ryzyko pogorszenia się stanu zdrowia pacjenta. Przykładem zastosowania diagnozy prognostycznej jest ocena pacjentów z chorobami przewlekłymi, gdzie na podstawie analizy danych klinicznych oraz historii zdrowia można przewidzieć, jak może przebiegać choroba. W praktyce oznacza to na przykład, że specjalista może określić, które osoby mają większe ryzyko wystąpienia powikłań i wdrożyć odpowiednie programy prewencyjne. Standardy diagnostyczne, takie jak te opracowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), podkreślają znaczenie diagnozy prognostycznej w kontekście spersonalizowanej opieki zdrowotnej, która uwzględnia indywidualne potrzeby pacjenta oraz jego unikalny kontekst zdrowotny.

Pytanie 26

Który z programów komputerowych będzie odpowiedni dla terapeuty zajęciowego w tworzeniu miesięcznego planu działań terapeutycznych?

A. Power Point

B. Word

C. Corel

D. Paint

Program Microsoft Word jest narzędziem biurowym, które jest szeroko stosowane w różnych dziedzinach, w tym w terapii zajęciowej. Jako terapeuta zajęciowy, korzystając z Worda, można łatwo i efektywnie opracowywać miesięczne plany oddziaływań terapeutycznych. Dzięki bogatym funkcjom edycyjnym, takim jak formatowanie tekstu, wstawianie tabel, bullet pointów oraz możliwości dodawania obrazów, terapeutom łatwiej jest stworzyć czytelne i zorganizowane dokumenty. Przykładem może być stworzenie harmonogramu zajęć, który zawiera szczegółowe informacje na temat celów terapeutycznych, metod pracy oraz terminów. Dodatkowo, Word pozwala na wygodne komentowanie, co umożliwia współpracę z innymi specjalistami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie zespół terapeutyczny często współpracuje nad planami pacjentów. Co więcej, dokumenty stworzone w Wordzie można łatwo udostępniać w formie elektronicznej, co sprzyja transparentności i konsultacjom między terapeutami. W kontekście wymagań branżowych, umiejętność efektywnego korzystania z narzędzi takich jak Word jest kluczowa dla zapewnienia wysokiej jakości usług. Współczesne standardy w terapii zajęciowej akcentują znaczenie dokumentacji oraz zorganizowanego podejścia do planowania, co czyni Worda idealnym narzędziem do tych zadań.

Pytanie 27

Niezwłocznie po etapie analizy dokumentacji medycznej, psychologiczno-pedagogicznej oraz pozostałych informacji zebranych w rozmowach z osobami istotnymi, terapeuta powinien

A. zawrzeć umowę z podopiecznym

B. opracować indywidualny plan terapii zajęciowej

C. wyznaczyć cele terapeutyczne

D. sformułować diagnozę terapeutyczną

Sformułowanie diagnozy terapeutycznej jest kluczowym krokiem w procesie terapeutycznym, który następuje po analizie zebranych danych. Diagnoza terapeutyczna pozwala terapeucie na zrozumienie specyfiki problemów podopiecznego oraz jego potrzeb, co jest niezbędne do dalszej pracy. W tym etapie terapeuta korzysta z wiedzy z zakresu psychologii, pedagogiki oraz doświadczenia klinicznego, aby zidentyfikować najważniejsze kwestie wymagające interwencji. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta, analizując wyniki wywiadów i dokumentację, stwierdza występowanie zaburzeń lękowych, które mogą wpływać na funkcjonowanie osoby w codziennym życiu. Na podstawie tej diagnozy możliwe jest następnie określenie celów terapeutycznych oraz opracowanie indywidualnego planu terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z klientem. Warto również podkreślić, że diagnoza nie jest procesem jednorazowym, lecz powinno się ją regularnie aktualizować w miarę postępów terapii, co odpowiada standardom etycznym i zawodowym.

Pytanie 28

Przygotowując zestawienie problemów pacjenta po udarze mózgu o charakterze niedokrwiennym, terapeuta zajęciowy zauważył zespół zaniedbywania połowiczego, który odnosi się do

A. nadmiernego napięcia mięśni po stronie dotkniętej porażeniem

B. utraty czucia po jednej stronie ciała

C. lekceważenia porażonej części ciała

D. braku możliwości wykonywania zamierzonych ruchów kończyną niedowładną

Zespół zaniedbywania połowiczego (ang. hemispatial neglect) jest deficytem poznawczym, który polega na ignorowaniu bodźców po stronie ciała przeciwnej do uszkodzenia mózgu, najczęściej występującego po udarze mózgu w obszarze prawym. Pacjenci z tym zespołem nie tylko nie zauważają obiektów znajdujących się po stronie porażonej, ale również mają trudności z dotykaniem, patrzeniem czy wykonaniem ruchów w tym kierunku. W praktyce terapeutycznej, zrozumienie tego zjawiska jest kluczowe, aby skutecznie planować rehabilitację. Przykładowo, terapeuci zajęciowi mogą wprowadzać ćwiczenia, które zwiększają świadomość ciała po stronie porażonej, takie jak wykorzystanie luster do stymulacji percepcji tej strony. Ponadto, zastosowanie strategii redystrybucji uwagi, takich jak techniki skanowania wzrokowego, może pomóc pacjentom w lepszym dostrzeganiu i angażowaniu się w otoczenie, co jest zgodne z najlepszymi praktykami rehabilitacyjnymi oraz standardami opieki neurologicznej.

Pytanie 29

Stosowanie przez terapeutę terminologii, która jest niezrozumiała dla pacjenta, w trakcie rozmowy na temat zdrowego stylu życia, stanowi barierę komunikacyjną?

A. kulturową

B. semantyczną

C. psychologiczną

D. fizyczną

Termin "bariera semantyczna" odnosi się do trudności w zrozumieniu komunikacji, które mogą wystąpić, gdy osoba używa terminologii, która jest nieznana lub niezrozumiała dla drugiej strony. W przypadku terapeuty prowadzącego rozmowę na temat zdrowego trybu życia, użycie skomplikowanych terminów medycznych, dietetycznych czy psychologicznych może prowadzić do nieporozumień i utrudniać efektywne przekazywanie informacji. Przykładem może być omawianie pojęcia "indeksu glikemicznego" bez wcześniejszego wyjaśnienia, co to oznacza, co może spowodować, że podopieczny nie zrozumie, jak to wpływa na jego dietę. Aby minimalizować bariery semantyczne, terapeuci powinni stosować jasny, zrozumiały język oraz dążyć do stosowania definicji lub przykładów, które mogą być bardziej przystępne dla osób, z którymi pracują. Dobre praktyki w komunikacji terapeutycznej podkreślają znaczenie aktywnego słuchania oraz dostosowywania stylu komunikacji do potrzeb i poziomu zrozumienia pacjenta, co przekłada się na lepsze wyniki terapii.

Pytanie 30

W domu samopomocowym, który skupia się na środowisku, oceny wyników realizacji terapii w kontekście podopiecznych przeprowadza

A. zespół terapeutyczno-opiekuńczy

B. zespół terapeutyczno-leczniczy

C. zespół wspierająco-aktywizujący

D. rada programowa

Zespół wspierająco-aktywizujący jest kluczowym elementem w ocenie osiągniętych rezultatów postępowania terapeutycznego w środowiskowym domu samopomocy. Taki zespół zajmuje się nie tylko wspieraniem podopiecznych w ich codziennych wyzwaniach, ale także monitorowaniem ich postępów oraz adaptacją planu terapeutycznego do indywidualnych potrzeb. W ramach pracy zespołu wspierająco-aktywizującego, oceny przeprowadzane są w oparciu o standardy jakości wynikające z regulacji dotyczących ochrony zdrowia psychicznego oraz niezależnych wytycznych, takich jak te opracowane przez Polskie Towarzystwo Psychiatryczne. Przykładem może być sytuacja, w której zespół wspierający ocenia wpływ terapii zajęciowej na rozwój umiejętności społecznych podopiecznego, co pozwala na dostosowanie działań terapeutycznych do jego postępów. Ważne jest, aby to podejście było elastyczne i oparte na regularnej informacji zwrotnej od podopiecznych, co znajduje odzwierciedlenie w najlepszych praktykach w zakresie wsparcia psychicznego.

Pytanie 31

Osoba dorosła z orzeczeniem o sprzężonej niepełnosprawności oraz autyzmie poszukuje ośrodka dziennego, w którym mogłaby rozwijać swoje pasje i nawiązywać przyjaźnie. Jakiego rodzaju środowiskowy dom samopomocy powinien doradzić terapeuta zajęciowy jako miejsce, które zapewni program zgodny z wyrażonymi potrzebami oraz z wydanym orzeczeniem?

A. Typ C

B. Typ D

C. Typ B

D. Typ A

Typ D to środowiskowy dom samopomocy, który jest dostosowany do potrzeb osób z niepełnosprawnościami sprzężonymi oraz zaburzeniami ze spektrum autyzmu. W takich placówkach kładzie się duży nacisk na indywidualizację programów wsparcia, co jest kluczowe dla rozwoju osobistego uczestników. W programach tych uwzględnia się różnorodne metody terapeutyczne, takie jak terapia zajęciowa, arteterapia, czy terapia ruchem, które pozwalają na rozwijanie zainteresowań oraz umiejętności społecznych. Przykładowo, w Typie D uczestnicy mogą brać udział w warsztatach artystycznych, zajęciach z zakresu kulinariów czy sportu, co sprzyja integracji oraz nawiązywaniu relacji z rówieśnikami. Warto także zaznaczyć, że Typ D jest zgodny z wymaganiami określonymi w orzeczeniach o niepełnosprawności, co zapewnia odpowiednie wsparcie w codziennym funkcjonowaniu.

Pytanie 32

Podczas przeprowadzania treningu terapeuta zajęciowy powinien wykorzystać metodę zegarową (identyfikowania przedmiotów w przestrzeni) oraz techniki: ręce na ręce, ręce pod ręce

A. samodzielnego spożywania posiłków przez osobę niewidomą

B. ubierania dziecka z autyzmem

C. mycia rąk dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną

D. prania odzieży dla osoby z problemami psychicznymi

Odpowiedź dotycząca samodzielnego spożywania posiłku dla osoby niewidomej jest prawidłowa, ponieważ zastosowanie metody zegarowej oraz technik 'ręce na ręce' i 'ręce pod ręce' jest kluczowe w przypadku pracy z osobami z dysfunkcjami wzrokowymi. Metoda zegarowa pozwala na precyzyjne określenie lokalizacji jedzenia na talerzu, co jest istotne dla osób niewidomych, które nie mają możliwości zobaczenia, gdzie znajduje się jedzenie. Techniki 'ręce na ręce' oraz 'ręce pod ręce' umożliwiają terapeucie bezpośrednie prowadzenie pacjenta w procesie jedzenia, poprawiając jego samodzielność oraz pewność siebie. Przykładem praktycznego zastosowania jest nauczanie pacjenta lokalizacji jedzenia oraz prawidłowego posługiwania się sztućcami, co znacząco wpływa na jakość jego życia oraz poziom niezależności. W kontekście standardów branżowych, ważne jest, aby terapeuci dostosowywali metody pracy do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjentów, co jest zgodne z podejściem person-centered, które kładzie nacisk na aktywne uczestnictwo pacjenta w procesie terapeutycznym.

Pytanie 33

Pacjentka z urazowym uszkodzeniem mózgu ma problemy z przypominaniem sobie zdarzeń po wypadku. Taki typ zaburzeń to amnezja

A. psychogenna

B. globalna

C. wsteczna

D. następcza

Odpowiedź następcza jest poprawna, ponieważ odnosi się do sytuacji, w której osoba ma trudności z zapamiętywaniem informacji, które miały miejsce po określonym wydarzeniu, w tym przypadku urazie mózgu. Amnezja następcza jest typowym objawem uszkodzenia hipokampa lub innych struktur mózgowych odpowiedzialnych za pamięć krótkotrwałą i długotrwałą. Osoby z amnezją następczą mogą pamiętać zdarzenia sprzed urazu, ale mają trudności w przyswajaniu nowych informacji. W praktyce klinicznej ważne jest, aby zrozumieć mechanizmy amnezji następczej, ponieważ może to wpływać na terapię rehabilitacyjną. Należy stosować metody wspomagające zapamiętywanie, takie jak techniki mnemoniczne czy terapia poznawcza, aby pomóc pacjentom w powrocie do sprawności. Amnezja następcza jest również istotna w kontekście diagnostyki neurologicznej, gdzie jej rozpoznanie może wskazywać na konkretne uszkodzenia strukturalne mózgu, co jest kluczowe dla dalszego leczenia.

Pytanie 34

Zdolność do przyjęcia perspektywy innych ludzi oraz umiejętność odczuwania ich emocji to

A. regresja

B. empatia

C. apatia

D. progresja

Empatia to umiejętność rozumienia i dzielenia się uczuciami oraz myślami innych osób. Oznacza to, że osoba empatyczna potrafi przyjąć punkt widzenia drugiego człowieka, co jest kluczowe w budowaniu zdrowych relacji interpersonalnych. W kontekście psychologii i socjologii, empatia jest nie tylko cechą charakteru, ale także umiejętnością, którą można rozwijać. Przykłady zastosowania empatii można znaleźć w zawodach związanych z opieką, takich jak psychologia, medycyna czy praca socjalna. W tych dziedzinach umiejętność identyfikacji z emocjami pacjenta lub klienta może prowadzić do skuteczniejszej komunikacji oraz lepszych wyników terapeutycznych. Warto zauważyć, że empatia nie polega tylko na współczuciu, ale także na zdolności do aktywnego słuchania i zrozumienia kontekstu emocjonalnego, w jakim znajduje się inna osoba. Dobre praktyki w rozwijaniu empatii obejmują ćwiczenia z zakresu aktywnego słuchania, techniki refleksji oraz umiejętność wyrażania zrozumienia, co pomaga w efektywnym budowaniu relacji międzyludzkich.

Pytanie 35

Podczas udzielania informacji zwrotnej podopiecznemu, który narusza zasady funkcjonowania pracowni, terapeuta zajęciowy powinien w pierwszej kolejności

A. jednoznacznie ocenić podopiecznego oraz określić jego możliwości do modyfikacji zachowania

B. ocenić niewłaściwe zachowanie w kontekście regulaminu pracowni i określić swoje oczekiwania dotyczące zmian

C. podawać przykłady negatywnych zachowań podopiecznego z przeszłości i skoncentrować się na potencjalnych zagrożeniach wynikających z łamania zasad pracowni

D. w sposób ogólny formułować swoje uwagi, nie koncentrując się na szczegółach, ale zaznaczyć możliwość usunięcia podopiecznego z zajęć

Odpowiedź wskazująca na ocenę zachowania niezgodnego z regulaminem pracowni oraz na określenie oczekiwań wobec zmiany jest prawidłowa, ponieważ opiera się na zasadach konstruktywnej informacji zwrotnej. Terapeuta zajęciowy powinien w sposób jasny i precyzyjny ocenić, jakie zachowania są nieakceptowalne, aby podopieczny miał pełną świadomość ich wpływu na środowisko pracowni oraz na innych uczestników zajęć. Warto podkreślić, że konkretne wskazanie oczekiwań dotyczących zmiany zachowania pozwala na stworzenie jasnych ram, w których podopieczny może się poruszać. Na przykład, jeśli zachowanie polega na nieprzestrzeganiu zasad współpracy, terapeuta powinien wyraźnie przedstawić, jakie konkretne działania są pożądane, takie jak aktywne słuchanie czy przestrzeganie zasad komunikacji. Tego typu podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, które koncentrują się na wspieraniu rozwoju kompetencji społecznych i emocjonalnych, a także na budowaniu odpowiedzialności za własne zachowanie.

Pytanie 36

Silwoterapia to technika terapeutyczna, która bazuje na zdrowotnym wpływie

A. fauny.

B. aromatów.

C. odcieni.

D. lasu.

Silwoterapia, czyli terapia lasem, to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje naturalne właściwości środowiska leśnego do poprawy zdrowia psychicznego i fizycznego. Badania pokazują, że przebywanie w otoczeniu drzew i natury wpływa korzystnie na obniżenie poziomu stresu, poprawę nastroju oraz wzmacnianie układu odpornościowego. Silwoterapia opiera się na specyfice lasu, który jest źródłem świeżego powietrza, ujemnych jonów oraz substancji biologicznie aktywnych uwalnianych przez rośliny, zwanych fitoncydami. Przykłady zastosowania silwoterapii obejmują organizowanie sesji terapeutycznych w lasach, gdzie pacjenci angażują się w różnorodne aktywności, jak spacery, medytacje czy ćwiczenia oddechowe. Zgodnie z zasadami terapii, istotne jest, aby te działania były prowadzone w atmosferze relaksu i harmonii z naturą. W praktyce terapeuci często zalecają regularne wizyty w lasach jako sposób na poprawę ogólnego samopoczucia, co znajduje potwierdzenie w licznych badaniach naukowych dotyczących korzyści zdrowotnych kontaktu z naturą.

Pytanie 37

Pan Jan w trakcie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc często doświadcza kaszlu, odczuwa duszność w obszarze klatki piersiowej, a także męczy się podczas wykonywania codziennych czynności samoobsługowych oraz wizyt w pobliskim sklepie. Opis ten wskazuje na brak zaspokojenia potrzeb

A. afiliacji

B. bezpieczeństwa

C. fizjologicznych

D. estetycznych

Odpowiedź dotycząca deprywacji potrzeb fizjologicznych jest prawidłowa, ponieważ kaszel, duszność oraz męczenie się przy codziennych czynnościach wskazują na fundamentalne problemy zdrowotne. Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) wpływa na zdolność organizmu do prawidłowego funkcjonowania, co bezpośrednio osłabia podstawowe potrzeby fizjologiczne, takie jak oddychanie i wydolność organizmu. Osoby z POChP często doświadczają ograniczeń w aktywności fizycznej, co prowadzi do obniżenia jakości życia. W praktyce, istotne jest, aby takie objawy były monitorowane przez specjalistów, a pacjenci mieli dostęp do rehabilitacji oddechowej, której celem jest poprawa wydolności i jakości życia. Dodatkowo, przestrzeganie zasad dotyczących zdrowego stylu życia, takich jak unikanie palenia oraz regularne ćwiczenia fizyczne dostosowane do możliwości pacjenta, mogą znacząco wpłynąć na poprawę stanu zdrowia i zaspokojenie potrzeb fizjologicznych. Zrozumienie tego zagadnienia jest kluczowe dla skutecznego zarządzania chorobą oraz zwiększenia komfortu życia chorych.

Pytanie 38

W interakcji z podopiecznym terapeuta zajęciowy powinien

A. ulegać żądaniom podopiecznego

B. zawsze podejmować decyzje za podopiecznego

C. akceptować podopiecznego

D. oceniać podopiecznego

Akceptowanie podopiecznego w pracy terapeuty zajęciowego jest kluczowym elementem skutecznego wsparcia. Terapeuta, akceptując podopiecznego, tworzy bezpieczne środowisko, w którym osoba może wyrażać swoje myśli, emocje oraz potrzeby. Przykładowo, podczas sesji terapeutycznych, terapeuta może zachęcać podopiecznego do dzielenia się swoimi obawami i aspiracjami, co sprzyja budowaniu zaufania. Akceptacja nie tylko wzmacnia relację między terapeutą a podopiecznym, ale także umożliwia lepsze zrozumienie jego indywidualnych potrzeb, co jest zgodne z zasadami person-centered care (opieka skoncentrowana na pacjencie). Ponadto, akceptacja podopiecznego odzwierciedla podejście oparte na empatii i zrozumieniu, co jest niezbędne w każdej formie terapii. W kontekście standardów etycznych w zawodzie terapeutycznym, akceptacja podopiecznego jest również zgodna z obowiązującymi kodeksami etyki, które promują poszanowanie godności i autonomii jednostki, co jest fundamentalne dla efektywnego procesu terapeutycznego.

Pytanie 39

Jakie materiały i narzędzia tworzą podstawowe wyposażenie warsztatu kaletniczego?

A. Mulina, igły, filc, imadła, nożyczki

B. Blacha, kanwa, szydła, naparstki, owerlok

C. Skóra, młotki, dziurkacze, przycinaki, szydła

D. Przędze, skóra, wiertarka, tamborki, igły

Wybór skóry, młotków, dziurkaczy, przycinka i szydeł jako podstawowego wyposażenia pracowni kaletniczej jest trafny, ponieważ te narzędzia i materiały są fundamentalne w procesie tworzenia wyrobów skórzanych. Skóra stanowi najważniejszy materiał, z którego wykonuje się torby, portfele czy obuwie. Młotki są używane do formowania skóry oraz osadzania elementów metalowych, co jest kluczowe w kaletnictwie. Dziurkacze pozwalają na precyzyjne wykonywanie otworów, co jest niezbędne do szycia i mocowania różnych komponentów. Przycinaki służą do precyzyjnego cięcia materiału, zapewniając wysoką jakość wykończenia. Szydła są narzędziami do dziurkowania, które umożliwiają tworzenie otworów do szycia i łączenia różnych kawałków skóry. W kontekście standardów branżowych, te narzędzia są uznawane za niezbędne w każdej profesjonalnej pracowni kaletniczej, co zapewnia wysoką jakość i trwałość produktów. Przykłady zastosowania obejmują produkcję galanterii skórzanej, gdzie każdy z wymienionych elementów odgrywa kluczową rolę w realizacji projektu, od fazy planowania po efektywne wykończenie wyrobu.

Pytanie 40

Która z poniższych technik jest używana w terapii zajęciowej do poprawy motoryki małej?

A. Szydełkowanie

B. Jazda na rowerze

C. Nordic walking

D. Pływanie

Szydełkowanie to jedna z technik, która jest często wykorzystywana w terapii zajęciowej, zwłaszcza gdy celem jest poprawa motoryki małej. W trakcie szydełkowania osoba pracuje nad precyzyjnymi ruchami dłoni i palców, co jest kluczowe dla rozwijania koordynacji i siły w rękach. Poprzez manipulację szydełkiem i nicią, pacjent doskonali umiejętności manualne oraz koncentrację. Szydełkowanie angażuje także umysł, ponieważ wymaga planowania i sekwencjonowania ruchów, co wspiera rozwój funkcji poznawczych. W terapii zajęciowej szydełkowanie jest cenione za swoją dostępność i możliwość dostosowania poziomu trudności do indywidualnych potrzeb pacjenta. Ponadto, praca nad projektem szydełkowym może przynosić satysfakcję z ukończonego dzieła, co wspiera poczucie własnej wartości i motywację do dalszej pracy nad sobą. Dlatego właśnie szydełkowanie jest tak często wybierane jako narzędzie w terapii zajęciowej, oferując wielowymiarowe korzyści dla pacjentów.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej