Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik weterynarii
Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt
Data rozpoczęcia: 18 grudnia 2025 22:38
Data zakończenia: 18 grudnia 2025 22:53

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Kury rasy, które są typem użytkowym nieśnym, to

A. leghorn

B. dominant white cornish

C. sussex

D. zielononóżka kuropatwiana

Odpowiedzi takie jak zielononóżka kuropatwiana oraz sussex, choć również popularne, nie są klasyfikowane jako rasy nieśne. Zielononóżka kuropatwiana to rasa, która jest bardziej znana z produkcji mięsa, a jej wydajność w produkcji jaj jest znacznie niższa w porównaniu do leghorn. Podobnie, sussex, mimo że może znosić jaja, jest rasą, która łączy cechy mięsne i nieśne, co czyni ją mniej efektywną w kontekście produkcji jaj w porównaniu do czystej linii leghorn. Dominant white cornish to z kolei rasa typowo mięsna, a jej genotyp i fenotyp są przystosowane do produkcji mięsa, co całkowicie wyklucza ją z grupy ras nieśnych. Przy podejmowaniu decyzji o doborze rasy kur do hodowli, kluczowe jest zrozumienie, jakie są cele produkcyjne. Wybór niewłaściwej rasy, takiej jak te wymienione, może prowadzić do obniżonej wydajności, problemów ze zdrowiem ptaków oraz nieoptymalnej jakości produktów. W praktyce, hodowcy powinni kierować się zarówno przeszłymi doświadczeniami, jak i aktualnymi badaniami dotyczącymi wydajności ras, aby podejmować świadome decyzje hodowlane.

Pytanie 2

Ilustracja przedstawia owcę rasy

A. czarnogłówka.

B. wrzosówka.

C. texel.

D. kent.

Odpowiedzi takie jak kent, texel czy czarnogłówka wskazują na pomylenie charakterystycznych cech polskich ras owiec, co jest całkiem powszechnym błędem, zwłaszcza u osób mniej doświadczonych w rozpoznawaniu zwierząt gospodarskich. Owiec rasy kent w Polsce praktycznie się nie spotyka – to nazwa potoczna, odnosząca się do owiec z regionu Kent w Wielkiej Brytanii, znanych raczej z jednolitego, białego umaszczenia i nie tak skręconych rogów. Texel natomiast jest rasą holenderską, która wyróżnia się bardzo jasnym, niemal białym runem, silnie umięśnioną budową ciała i brakiem tak efektownych, skręconych rogów jak u wrzosówki. Texel to typowa rasa mięsna, stosowana w intensywnych systemach produkcji, a nie w ekstensywnym chowie na terenach podgórskich. Czarnogłówka rzeczywiście ma ciemną głowę, ale jej tułów jest zdecydowanie jaśniejszy, a sama rasa słynie z jasnej wełny na grzbiecie i braku rogów (w większości przypadków). Często myli się ją z wrzosówką przez nazwę, ale czarnogłówka nie ma tak szorstkiego runa i jej budowa ciała też jest masywniejsza. Klasyfikacja owiec powinna zawsze bazować na pełnej analizie cech fenotypowych: barwy, struktury runa, obecności i kształtu rogów oraz sylwetki. Typowym błędem jest kierowanie się tylko barwą sierści lub nazwą, która brzmi „swojsko”, z pominięciem mniej oczywistych, ale bardzo istotnych detali. W praktyce branżowej podkreśla się znaczenie znajomości cech ras prymitywnych, bo to podstawa przy doborze zwierząt do danego systemu chowu, a także przy zachowaniu bioróżnorodności i tradycji lokalnych. Wiedza ta ma realne przełożenie na wybór zwierząt do hodowli, efektywność produkcji i ochronę zasobów genetycznych w rolnictwie.

Pytanie 3

Jakie są rasy bydła mlecznego?

A. holsztyńsko-fryzyjska i galloway

B. duńska czerwona i salers

C. szkocka rasa wyżynna i jersey

D. guernsey i angler

Wybierając inne rasy, jak duńska czerwona czy salers, lepiej zwrócić uwagę na to, że nie są one uznawane za rasy mleczne. Duńska czerwona, chociaż to bydło, hoduje się głównie dla mięsa, a jej wydajność mleczna jest dość niska w porównaniu do guernsey i angler. Salers to fajna rasa, ale znana bardziej z mięsa niż z mleka. Szkocka rasa wyżynna i galloway też są głównie mięsne, więc nie nadają się do produkcji mleka. Często ludzie mylą rasy bydła, myśląc, że wszystkie mogą dawać mleko, co prowadzi do błędnych wniosków. Dlatego ważne jest, aby dobrze znać różnice między tymi rasami, bo każda ma swoje unikalne cechy, które są istotne w hodowli. Zrozumienie tych spraw to podstawa skutecznego zarządzania i dobrego rozwoju gospodarstwa.

Pytanie 4

Selekcja zwierząt do hodowli, które posiadają pożądane cechy, przeprowadzona na podstawie oceny ich wartości użytkowej, to

A. eksterier

B. brakowanie

C. heterozja

D. selekcja

Selekcja to proces, który polega na wybieraniu osobników do rozrodu, które wykazują pożądane cechy w obrębie danej rasy lub gatunku. W kontekście hodowli zwierząt, selekcja opiera się na ocenie wartości użytkowej, co oznacza, że hodowcy podejmują decyzje na podstawie konkretnych kryteriów, takich jak wydajność produkcyjna, odporność na choroby, temperament czy cechy fizyczne. Dobrym przykładem jest hodowla bydła mlecznego, gdzie selekcjonuje się osobniki o wysokiej wydajności mlecznej, co ma na celu poprawę całej stada. W praktyce selekcja może przybierać różne formy, takie jak selekcja fenotypowa, genotypowa, czy molekularna, a jej celem jest maksymalizacja wartości genetycznej populacji. Standardy w hodowli zwierząt często zalecają stosowanie programów selekcyjnych, które uwzględniają zarówno aspekty genetyczne, jak i środowiskowe, aby zapewnić długoterminowy rozwój i zrównoważony postęp genetyczny.

Pytanie 5

Aby zwiększyć jakość wołowiny pozyskiwanej z stad krów mlecznych, przeprowadza się krzyżowanie między tymi krowami a buhajami ras mięsnych. W tym procesie wykorzystuje się buhaja rasy

A. Angler

B. Hereford

C. Ayrshire

D. Jersey

Wybór buhaja rasy Hereford do krzyżowania z krów mlecznych jest uzasadniony ze względu na jego korzystne cechy jakościowe mięsa. Hereford to rasa, która charakteryzuje się dużą wydajnością mięsną oraz doskonałą jakością wołowiny. Krzyżowanie krów mlecznych z buhajami rasy Hereford prowadzi do poprawy cech jakościowych uzyskiwanego mięsa, w tym jego marmurkowatości i smaku, co jest szczególnie cenione na rynku. Rasa ta jest znana z wysokiej wydajności przyrostów masy ciała oraz dobrego wykorzystania paszy, co czyni ją idealnym partnerem w procesie krzyżowania. Przykładowo, w praktyce hodowlanej krzyżowanie krów rasy Holsztyńskiej z buhajami Hereford prowadzi do uzyskania cieląt, które łączą w sobie cechy mleczności matki oraz doskonałe cechy mięsne ojca. Tego rodzaju praktyki są zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju w hodowli bydła oraz przyczyniają się do zwiększenia opłacalności produkcji wołowiny w gospodarstwach rolnych.

Pytanie 6

Opis dotyczy selekcji

W hodowli bydła mlecznego selekcja ta pozwala na identyfikację dużej liczby najlepszych zwierząt w bardzo młodym wieku, pozwala na zastosowanie ostrzejszej selekcji, skrócenie odstępu między pokoleniami i prawie dwukrotnie większy postęp hodowlany.

A. sztucznej.

B. genomowej.

C. naturalnej.

D. hodowlanej.

Selekcja naturalna opiera się na procesach, które zachodzą w środowisku naturalnym, gdzie osobniki lepiej przystosowane do warunków środowiskowych mają większe szanse na przeżycie i rozmnażanie. Z tego powodu, choć selekcja naturalna odgrywa kluczową rolę w ewolucji gatunków, nie jest to podejście, które można bezpośrednio zastosować w hodowli, gdzie celem jest maksymalizacja wydajności i jakości produktów zwierzęcych. Selekcja sztuczna, z kolei, to proces, w którym człowiek świadomie wybiera osobniki do rozmnażania, kierując się określonymi cechami, jednak nie wykorzystuje ona zaawansowanych narzędzi genetycznych, które umożliwiłyby dokładną ocenę wartości hodowlanej na podstawie DNA. Istotnym błędem jest również mylenie selekcji genomowej z selekcją hodowlaną, która opiera się na tradycyjnych metodach oceny osobników, często prowadzących do suboptymalnych wyborów. Selekcja hodowlana, choć istotna, nie dostarcza tak precyzyjnych informacji o wartościach genetycznych jak selekcja genomowa, co może skutkować dłuższym czasem potrzebnym na osiągnięcie pożądanych efektów oraz mniejszym postępem w hodowli. Dlatego kluczowe jest rozróżnienie tych pojęć oraz zrozumienie, że selekcja genomowa, jako nowoczesna technologia, stanowi istotny krok naprzód w efektywności procesów hodowlanych.

Pytanie 7

Cechy takie jak delikatny szkielet, słabo rozwinięte mięśnie, cienka skóra oraz niewielka ilość owłosienia charakteryzują konia o typie konstytucji

A. suchej

B. limfatycznej

C. słabej

D. mocnej

Wybór odpowiedzi, które sugerują inne typy konstytucji, nie oddaje rzeczywistej charakterystyki koni z delikatnym kościem i wątłym umięśnieniem. Odpowiedź "limfatycznej" odnosi się do koni, które mają tendencję do nadwagi i gromadzenia tkanki tłuszczowej, co jest zupełnie przeciwne do opisanego przypadku. W praktyce, konie z konstytucją limfatyczną są zwykle bardziej masywne i silniejsze, co nie zgadza się z wątłym opisem. Odpowiedź "mocnej" sugeruje konia o solidnej, dobrze rozwiniętej muskulaturze oraz mocnej strukturze kostnej. Takie konie są z reguły łatwiejsze w treningu i lepiej radzą sobie w pracy, w przeciwieństwie do koni o słabej konstytucji. Wybór "suchej" również jest mylny, ponieważ konie o suchej konstytucji charakteryzują się bardziej wyrazistą muskulaturą, dobrze rozwiniętą skórą oraz odpowiednim owłosieniem, co również nie odzwierciedla podanego opisu. Kluczowym błędem w myśleniu jest zatem nieodpowiednie powiązanie cech morfologicznych z typami konstytucji, co prowadzi do błędnych wniosków o zdolności i wydolności koni w różnych warunkach.

Pytanie 8

Zjawisko heterozji (wzrost wydajności mieszańców) jest wynikiem krzyżowania

A. towarowego

B. w czystości rasy

C. uszlachetniającego

D. wypierającego

Heterozja, znana również jako wybujałość mieszańców, jest efektem krzyżowania towarowego, które polega na łączeniu osobników o różnych cechach genetycznych w celu uzyskania potomstwa o lepszych właściwościach. Zjawisko to jest szczególnie istotne w rolnictwie i hodowli zwierząt, gdzie celowym krzyżowaniem uzyskuje się rośliny i zwierzęta o wyższej wydajności, lepszej odporności na choroby oraz bardziej pożądanych cechach morfologicznych. Na przykład w przypadku kukurydzy, krzyżowanie różnych odmian prowadzi do uzyskania hybryd, które są znacznie bardziej plenne i odporniejsze na niekorzystne warunki atmosferyczne. Praktyka krzyżowania towarowego opiera się na wykorzystaniu genotypów, które różnią się pod względem cech fenotypowych, co sprzyja powstawaniu heterozji. Zrozumienie tego zjawiska jest kluczowe dla wdrażania skutecznych strategii w produkcji rolniczej oraz w tworzeniu nowych odmian roślin o wysokiej wartości użytkowej, co jest zgodne z dobrą praktyką w biotechnologii rolniczej i hodowli.

Pytanie 9

„Rasa bydła mięsnego wywodząca się z Włoch. Masa ciała dorosłego buhaja 900 do 1000 kg, krowy – 600 kg, wysokość w kłębie 145 – 140 cm. Umaszczenie krów jest siwo-białe, czasami jasnobeżowe z ciemną pigmentacją śluzawicy, uszu, rogów i racic. Umaszczenie buhajów jest ciemniejsze z czarnym podpalaniem na głowie i rogach. Stosunkowo niewielka głowa, zwarty tułów, cienki kościec i doskonałe umięśnienie zadu. Rasa średnio wcześnie dojrzewająca; pierwsze krycie jałówek w wieku 16-18 miesięcy. Krowy produkują w okresie laktacji ok. 2000 kg mleka o wysokiej zawartości białka ogólnego, które wykorzystywane jest do produkcji sera – parmezanu.”
Opis dotyczy rasy

A. charolaise.

B. piemontese.

C. hereford.

D. salers.

Opis w pytaniu bardzo precyzyjnie odnosi się do rasy piemontese, która pochodzi z północnych Włoch. To bydło jest znane przede wszystkim z doskonałego umięśnienia, zwłaszcza z charakterystyczną podwójną muskulaturą zadu, co jest cechą bardzo cenioną w produkcji mięsa wysokiej jakości. W branży mówi się, że mięso piemontese ma wyjątkowo małą ilość tłuszczu śródmięśniowego, a mimo to pozostaje soczyste i kruche – więc idealne do steków i wysokogatunkowych produktów mięsnych. W praktyce hodowlanej zwraca się uwagę na stosunkowo niewielką głowę, cienki kościec oraz zwartą budowę ciała – to są realne atuty tej rasy przy opasie. Jeśli chodzi o użytkowość mleczną, choć nie jest to typowa rasa mleczna, to ich mleko z racji wysokiej zawartości białka jest chętnie wykorzystywane przez włoskich producentów serów, zwłaszcza do parmezanu, co zresztą podkreślają wszelkie branżowe materiały. Moim zdaniem, piemontese wyróżnia się też tym, że wcześnie osiąga dojrzałość płciową, co pozwala na efektywne planowanie rozrodu w stadzie – to jest bardzo ważne z punktu widzenia ekonomiki produkcji. Często w Polsce te bydła można spotkać w gospodarstwach nastawionych na produkcję wołowiny premium. Dobrze jest o tym pamiętać, bo umiejętność rozpoznania tej rasy na podstawie cech morfologicznych i użytkowych jest bardzo przydatna w praktyce rolniczej.

Pytanie 10

O wartości hodowlanej buhajów w sposób najbardziej obiektywny i porównywalny informuje indeks selekcyjny. W Polsce dla bydła mlecznego obowiązuje indeks

A. TPI

B. PROS

C. PF

D. CMS

W branży bydła mlecznego można się spotkać z różnymi indeksami selekcyjnymi, natomiast warto rozróżniać, które z nich mają charakter lokalny, a które są światowymi, bardziej ogólnymi standardami. Na przykład TPI (Total Performance Index) jest szeroko stosowany w Stanach Zjednoczonych i cieszy się renomą wśród hodowców amerykańskich. Uwzględnia zarówno cechy produkcyjne, jak i funkcjonalne, ale komponowany jest na podstawie tamtejszych standardów i realiów. Z mojej perspektywy może być mylące przenoszenie amerykańskich kryteriów na nasze polskie warunki – są inne preferencje środowiskowe, a nawet inna struktura populacji bydła. CMS to natomiast indeks stosowany głównie w Niemczech i Szwajcarii, z jeszcze innym zestawem wag. Zdarza się, że uczniowie czy hodowcy sugerują się zagranicznymi wzorcami, nie analizując dokładnie zasad i lokalnych priorytetów. PROS natomiast nie jest oficjalnym indeksem selekcyjnym rozpoznawalnym w hodowli bydła mlecznego, a wybór tej odpowiedzi wynika najczęściej z mylącego podobieństwa brzmienia do innych indeksów czy skrótów stosowanych w innych gałęziach rolnictwa. W praktyce, jeśli chcemy uzyskać najbardziej miarodajne i porównywalne informacje o wartości hodowlanej buhaja w Polsce, powinniśmy opierać się na oficjalnym indeksie PF. Ten indeks został opracowany specjalnie dla warunków polskiej hodowli, z udziałem naszych instytucji naukowych i praktyków. Wybieranie innych wskaźników może skutkować nietrafionymi decyzjami hodowlanymi, bo nie zawsze dadzą pełny obraz cech użytkowych buhajów w polskich stadach, a przecież ostatecznym celem jest poprawa rentowności i zdrowotności krajowej populacji bydła mlecznego.

Pytanie 11

Rasą owiec w typie użytkowym mięsnym, używaną na całym świecie jako rasa ojcowska do produkcji jagniąt rzeźnych metodą krzyżowania towarowego, jest

A. fryzyjska.

B. suffolk.

C. wrzosówka.

D. karakuł.

Rasa suffolk jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych na świecie, jeśli chodzi o produkcję mięsa jagnięcego. Dlaczego właśnie suffolk? Otóż, ta rasa została selekcjonowana przez lata właśnie pod kątem cech mięsnych – szybki przyrost masy ciała, doskonała mięsność, bardzo dobre umięśnienie i stosunkowo mała ilość tłuszczu w tuszy. To wszystko sprawia, że suffolk jest nazywany typową rasą ojcowską. Powszechnie wykorzystuje się ją w tak zwanym krzyżowaniu towarowym, czyli wtedy, gdy samce (tryki) tej rasy kryją maciorki innych ras – najczęściej matecznych, o dobrych cechach rozrodczych, mleczności albo odporności. Takie połączenie zapewnia jagnięta, które szybko rosną, mają świetną wydajność rzeźną i spełniają wysokie wymagania rynku, zwłaszcza europejskiego. Z mojego doświadczenia wynika, że profesjonalne gospodarstwa stawiają często właśnie na suffolka jako gwarancję dobrego efektu krzyżowania. Co ciekawe, rasa ta nie jest zbyt wymagająca w utrzymaniu, a tryki suffolka charakteryzują się bardzo dobrą płodnością. W branżowych standardach uznaje się, że użycie suffolka pozwala na uzyskanie jagniąt spełniających wymagania mięsne bez nadmiernego otłuszczenia, co w praktyce przekłada się na lepsze ceny sprzedaży. Warto też dodać, że to jedna z najczęściej stosowanych ras ojcowskich nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie.

Pytanie 12

W przypadku krzyżowania dwurasowego wstecznego, knura rasy należy wykorzystać do pokrycia loszki będącej mieszańcem PBZ x WBP

A. Duroc

B. PBZ

C. WBP

D. Pietrain

Wybór knura innej rasy, jak Pietrain, Duroc czy WBP może prowadzić do nieoptymalnych wyników w hodowli. Rasa Pietrain, znana ze swojej wybitnej jakości mięsa, niekoniecznie przekłada się na korzystne cechy użytkowe w kontekście krzyżowania wstecznego. Mieszanie z Pietrainem może wprowadzić niepożądane efekty, takie jak obniżenie wydajności prosiąt. Duroc, choć ceniony za mięso o wysokich walorach smakowych, również nie jest odpowiednią rasą do krzyżowania wstecznego z PBZ i WBP, ponieważ może nie dostarczyć optymalnej kombinacji cech wydajnościowych i zdrowotnych. Z kolei wybór knura WBP, będącej rasą macierzystą w tym krzyżowaniu, prowadzi do nieefektywnego wykorzystania potencjału genetycznego. W praktyce, często można spotkać się z błędnym przekonaniem, że dodatek genów różnych ras zawsze przynosi korzyści. W rzeczywistości, selektywne krzyżowanie, oparte na dobrze zdefiniowanych strategiach, jak w przypadku PBZ, jest kluczem do uzyskania zdrowego i wydajnego stada. Dobór odpowiednich ras w hodowli powinien być przemyślany, aby uniknąć regresji genetycznej i utraty wartościowych cech, które są kluczowe dla sukcesu produkcji zwierzęcej.

Pytanie 13

Kolczyk przedstawiony na ilustracji służy do identyfikacji

A. bydła.

B. owiec.

C. kóz.

D. świń.

Kolczyki identyfikacyjne, takie jak przedstawiony na ilustracji, są kluczowym elementem zarządzania stadem w polskich gospodarstwach, ale ich przeznaczenie jest ściśle określone przez przepisy. Stosowanie konkretnego typu kolczyka do niewłaściwego gatunku zwierzęcia wynika często z nieznajomości szczegółowych regulacji lub uproszczonego podejścia do identyfikacji w stadzie. Na przykład, kolczyki dla bydła mają inne wymiary i kształty, zazwyczaj są większe i mogą być żółte, co wynika z wytycznych ARiMR oraz wymogów unijnych. U świń natomiast stosuje się zupełnie inne metody oznakowania – najczęściej są to tatuaże, a kolczyki mają inny wzór, mniejszy rozmiar i mniej skomplikowaną numerację, dostosowaną do specyfiki hodowli tej grupy zwierząt. Owce, choć blisko spokrewnione z kozami, również posiadają własne wzory i kolory identyfikatorów, a ich oznakowanie różni się szczegółami technicznymi, które dla doświadczonego hodowcy są bardzo czytelne. Typowym błędem jest założenie, że więc jeśli coś przypomina kolczyk zwierzęcy, to nadaje się dla każdego gatunku. W rzeczywistości takie uproszczenie może prowadzić do niezgodności z rejestrem, kłopotów przy kontroli weterynaryjnej czy wręcz do kar administracyjnych. Warto nauczyć się rozpoznawania tych różnic, bo mają one nie tylko wymiar formalny, ale i praktyczny – np. zbyt duży kolczyk u świń może powodować urazy, a nieodpowiedni numer dla owiec może skutkować pomyłkami w ewidencji. Z mojego doświadczenia wynika, że precyzyjna znajomość oznaczeń po prostu ułatwia życie, minimalizuje ryzyko błędów i pozwala na lepszą organizację pracy w gospodarstwie. Standardy branżowe nie powstały przypadkiem – są efektem wielu lat praktyki i analizy realnych potrzeb hodowców.

Pytanie 14

Na zdjęciu przedstawiono

A. szynszylę.

B. norkę.

C. jenota.

D. nutrię.

Poprawną odpowiedzią jest norka, ponieważ na zdjęciu widoczne jest białe zwierzę, które charakteryzuje się morfologią typową dla rodziny łasicowatych. Norki mają długi tułów, krótkie nogi oraz gęste, lśniące futro, co czyni je łatwymi do identyfikacji. W kontekście hodowli zwierząt futerkowych, norki są często wybierane ze względu na swoje właściwości futra oraz zdolność przystosowywania się do różnych warunków życia. W praktyce, ich hodowla wymaga zrozumienia potrzeb środowiskowych, takich jak odpowiednia temperatura i dostęp do wody. Norki, w przeciwieństwie do nutrji, które są większe i mają dłuższe uszy, są bardziej wrażliwe na zmiany środowiskowe. Oprócz tego, w porównaniu do jenota, który ma wyraźne pręgi na twarzy, norki mają jednolitą kolorystykę. Z kolei szynszyle są całkowicie różne pod względem morfologii, mają dłuższe uszy i owłosienie. Wiedza o tych różnicach jest kluczowa dla zoologów oraz hodowców zwierząt, którzy muszą być w stanie identyfikować gatunki na podstawie ich cech morfologicznych.

Pytanie 15

Na zdjęciu przedstawiono psa rasy

A. berneński pies pasterski.

B. rottweiler.

C. beagle.

D. labrador retriever.

Poprawna odpowiedź to labrador retriever, co można wyjaśnić poprzez charakterystyczne cechy tej rasy. Labradory mają gęste, wodoodporne futro, które pomaga im w pływaniu, co jest zgodne z ich pierwotnym przeznaczeniem jako psy myśliwskie. Ich mocna, zbudowana sylwetka oraz szeroka głowa z przyjaznym wyrazem twarzy są wyraźnymi znakami tej rasy. Labradory są znane ze swojej przyjaznej natury i inteligencji, co czyni je często wybieranymi psami do różnych zadań, w tym jako psy do terapii, przewodnicy dla osób niewidomych oraz uczestnicy sportów kynologicznych. W praktyce, ich umiejętności uczynią je idealnymi towarzyszami dla rodzin, a także w pracy związanej z ratownictwem czy poszukiwaniem osób. Zrozumienie cech labradora retrievera jest istotne nie tylko dla miłośników psów, ale także dla tych, którzy chcą świadomego wyboru rasy odpowiedniej do swojego stylu życia.

Pytanie 16

W gospodarstwie, które dysponuje znacznymi nadwyżkami pracy oraz dużym obszarem trwałych użytków zielonych, są sprzyjające okoliczności do rozwoju produkcji

A. bydła mlecznego

B. bydła opasowego

C. drobiu

D. owiec

Produkcja bydła mlecznego w gospodarstwie z dużymi nadwyżkami siły roboczej oraz znacznym areałem trwałych użytków zielonych jest szczególnie efektywna. Duże areały użytków zielonych oferują wystarczającą ilość paszy, co jest kluczowym czynnikiem w produkcji mleka. Bydło mleczne wymaga ciągłego dostępu do świeżej paszy oraz wysokiej jakości wody, co może być zapewnione w takiej konfiguracji. Dodatkowo, nadwyżki siły roboczej mogą zostać wykorzystane do codziennej pielęgnacji zwierząt, dojenia oraz zarządzania stadem. Przykładowo, w gospodarstwach, które intensywnie zajmują się produkcją mleka, stosuje się systemy zarządzania jakością, takie jak HACCP, co pozwala na kontrolę procesów technologicznych oraz zapewnienie wysokiej jakości produktów. Dobre praktyki w hodowli bydła mlecznego, takie jak dobór odpowiednich ras, optymalizacja żywienia oraz dbałość o zdrowie zwierząt, przyczyniają się do zwiększenia wydajności produkcji oraz poprawy jakości mleka. Ostatecznie, zainwestowanie w technologie, np. automatyczne systemy dojenia, może znacząco podnieść efektywność całego procesu produkcyjnego.

Pytanie 17

Proces tworzenia dokładnych kopii organizmu macierzystego, czyli tworzenie osobników zawierających identyczną informację genetyczną, to

A. klonowanie.

B. in vitro.

C. embriotransfer.

D. inseminacja.

Proces klonowania to jedna z tych rzeczy, które wydają się trochę jak science fiction, ale jednak dzieją się naprawdę w laboratoriach na całym świecie. Klonowanie polega na tworzeniu organizmów, które są genetycznymi kopiami organizmu macierzystego, czyli mają identyczny materiał genetyczny. Najbardziej znanym przykładem jest owca Dolly – pierwszy ssak sklonowany z komórki somatycznej dorosłego osobnika. W praktyce klonowanie wykorzystuje się nie tylko do badań nad rozwojem organizmów, ale też do otrzymywania zwierząt o pożądanych cechach (na przykład w hodowli bydła, żeby powtarzać dobre cechy użytkowe) albo do produkcji leków – chodzi mi o tzw. klonowanie terapeutyczne. Oczywiście, klonowanie ma swoje ograniczenia i budzi mnóstwo dyskusji etycznych, ale na poziomie czysto technicznym jest to precyzyjna metoda kopiowania genomu. Warto podkreślić, że nie każde rozmnażanie bezpłciowe to klonowanie – kluczowe jest tutaj otrzymanie identycznej informacji genetycznej. W standardach biotechnologii i genetyki termin klonowanie nie dotyczy metod sztucznego zapłodnienia czy transferu zarodków, tylko właśnie kopiowania genomu w całości – co jest niesamowicie przydatne w nauce. Moim zdaniem zrozumienie tego procesu jest kluczowe, jeśli ktoś poważnie myśli o pracy w laboratorium genetycznym albo w branży biotechnologicznej.

Pytanie 18

Na jakie części dzieli się księga hodowlana?

A. część wstępną oraz główną

B. rejestry oraz główną część

C. rejestry oraz część wstępną

D. rozdziały oraz rejestry

Księga hodowlana to dokument, w którym rejestruje się informacje dotyczące pochodzenia, cech i stanu zdrowia zwierząt. Dzieli się ona na część wstępną i część główną. Część wstępna zawiera ogólne informacje o hodowli, celu jej prowadzenia oraz zasadach związanych z wpisywaniem danych. Jest to kluczowy element, który pozwala na zrozumienie kontekstu i specyfiki danej hodowli. Z kolei część główna zawiera szczegółowe dane dotyczące poszczególnych zwierząt, takie jak ich genealogia, wyniki badań, osiągnięcia w zawodach oraz informacje o ich właścicielach. Przykładem zastosowania księgi hodowlanej jest możliwość weryfikacji pochodzenia zwierząt, co ma szczególne znaczenie w przypadku ras chronionych i wystawiania certyfikatów. W branży hodowlanej przestrzeganie tych standardów jest fundamentalne dla zachowania czystości genetycznej ras oraz dla rozwoju hodowli zgodnie z najlepszymi praktykami zrównoważonego rozwoju.

Pytanie 19

Eliminacja zwierząt z populacji bez ingerencji człowieka nazywana jest selekcją

A. rodzinną

B. naturalną

C. sztuczną

D. masową

Selekcja naturalna to proces, który zachodzi w przyrodzie, polegający na eliminacji osobników mniej przystosowanych do danego środowiska. W wyniku tego procesu, osobniki najlepiej przystosowane mają większą szansę na przeżycie i rozmnażanie się, co prowadzi do przekazywania korzystnych cech genetycznych potomstwu. Selekcja naturalna jest kluczowym mechanizmem ewolucji, który pozwala na adaptację gatunków do zmieniających się warunków środowiskowych. Przykładem mogą być populacje zwierząt w zmieniającym się klimacie, gdzie osobniki lepiej przystosowane do nowych warunków mają przewagę. Zrozumienie selekcji naturalnej jest fundamentalne dla biologów, ekologów oraz specjalistów zajmujących się ochroną przyrody, ponieważ pozwala na lepsze przewidywanie skutków zmian w ekosystemach oraz skuteczniejsze prowadzenie działań ochronnych. Standardy ochrony przyrody zalecają uwzględnianie procesów naturalnych w zarządzaniu populacjami, co potwierdza znaczenie selekcji naturalnej w biologii i ekologii.

Pytanie 20

Pies do towarzystwa, który dobrze pełni rolę obrońcy. Wysokość w kłębie psa wynosi 55-61 cm, a suki 50-58 cm. Oczy: średniej wielkości, okrągłe, preferowane jak najciemniejsze, szczególnie u psów biało-czarnych, natomiast u psów biało-brązowych akceptowalne są jaśniejsze. Włos: krótki, prosty, sztywny. Szczenięta rodzą się białe. Cętki zaczynają się pojawiać u około dwutygodniowych szczeniąt, a dorosłe psy na białym tle mają czarne lub brązowe plamki. Ogon sięga do stawu skokowego i nie powinien być zakręcony ani opadnięty.
Opis ten odnosi się do psa rasy

A. doberman

B. bernardyn

C. beagle

D. dalmatyńczyk

Prawidłowa odpowiedź to dalmatyńczyk, który jest rasą psa znaną ze swojego charakterystycznego umaszczenia. Cechą rozpoznawczą dalmatyńczyków są czarne lub brązowe cętki na białym tle, co idealnie wpisuje się w opis zawarty w pytaniu. Wysokość w kłębie dla samców wynosi 55-61 cm, a dla suk 50-58 cm, co również jest zgodne z danymi przedstawionymi w opisie. Szczenięta dalmatyńczyków rodzą się całkowicie białe, a cętki zaczynają się pojawiać dopiero po około dwóch tygodniach życia. Krótki, twardy włos jest kolejną kluczową cechą tej rasy. Dalmatyńczyki są znane nie tylko jako psy do towarzystwa, ale również jako psy obronne, co czyni je wszechstronnymi towarzyszami. Dobrze sprawdzają się w różnych rolach, od towarzyszy rodziny po psy służbowe. Warto również zaznaczyć, że dalmatyńczyki wymagają regularnej aktywności fizycznej i umysłowej, co powinno być brane pod uwagę przez przyszłych właścicieli.

Pytanie 21

Gdy zauważamy, że na rogu krowy znajdują się cztery obrączki, to przewidywany jej wiek, podany w latach, wynosi

A. 6-7

B. 10-11

C. 4-5

D. 8-9

Pytania dotyczące wieku zwierząt często prowadzą do nieporozumień związanych z umiejętnością oceny ich rozwoju na podstawie cech morfologicznych, jak na przykład liczba obrączek na rogach. Odpowiedzi 4-5 lat, 10-11 lat oraz 8-9 lat mogą wynikać z błędnych założeń lub niepełnych informacji na temat rozwoju krowy. Wiek 4-5 lat może być mylnie utożsamiany z młodym, ale już zdolnym do rozrodu osobnikiem, podczas gdy krowy w tym wieku często nie osiągnęły jeszcze pełni swego potencjału produkcyjnego. Z kolei wiek 10-11 lat sugeruje, że krowa jest już znacznie starsza, co wiąże się z obniżeniem wydajności mlecznej oraz zwiększoną podatnością na choroby. Takie podejście do oceny wieku może prowadzić do błędnych decyzji dotyczących zarządzania stadem, takich jak nadmierne wydłużanie czasu użytku zwierząt czy niewłaściwe planowanie reprodukcji. Dobrą praktyką w hodowli bydła jest stosowanie systemów identyfikacji, które umożliwiają dokładniejsze śledzenie wieku oraz historii zdrowotnej zwierząt, co pozwala na podejmowanie świadomych decyzji w zakresie ich użytkowania oraz zarządzania stadem.

Pytanie 22

Maść konia przedstawiona na zdjęciu jest

A. srokata.

B. bułana.

C. dereszowata.

D. tarantowata.

Wiele osób podczas rozpoznawania maści koni kieruje się ogólnym wyglądem sierści, nie zwracając uwagi na charakterystyczne szczegóły poszczególnych typów umaszczenia. Maść bułana, choć dość popularna, zdecydowanie różni się od tej widocznej na zdjęciu – koń bułany ma sierść w odcieniach piaskowych lub żółtawych, z wyraźną pręgą grzbietową i ciemniejszymi kończynami, ale bez plam czy cętek. To umaszczenie często występuje u koni rasy fiording czy niektórych prymitywnych ras. Srokata maść natomiast charakteryzuje się dużymi, kontrastowymi łatami bieli i innego koloru, najczęściej obejmującymi znaczne powierzchnie ciała i układającymi się w nieregularne wzory – to typowa cecha np. u koni paint horse czy niektórych zimnokrwistych. Tarantowatość, czyli poprawna tutaj odpowiedź, bazuje na drobniejszych, nieregularnych plamach rozrzuconych po ciele, a nie wielkich łatach. Z kolei dereszowata maść to efekt znaczącego zmieszania włosów białych i podstawowego koloru, przez co koń wydaje się mieć „rozedrgany”, siwy wygląd, ale nie występują tam wyraźne plamy. Częsty błąd to utożsamianie plamistości z srokatością lub dereszowatością, podczas gdy każda z nich wynika z innych mechanizmów genetycznych i daje odmienne efekty wizualne. W środowisku hodowlanym czy podczas oceny na pokazach bardzo ważne jest precyzyjne rozróżnianie tych maści, bo od tego zależy zarówno wpis do ksiąg stadnych, jak i prawidłowa identyfikacja konia. Warto więc ćwiczyć rozpoznawanie niuansów, zwłaszcza gdy planuje się pracę w branży koniarskiej – to umiejętność, która naprawdę procentuje w praktyce.

Pytanie 23

Koń przedstawiony na ilustracji jest maści

A. srokatej.

B. bułanej.

C. dereszowatej.

D. tarantowatej.

Odpowiedzi, które wskazują na inne maści, takie jak derenowata, srokata czy bułana, mogą wydawać się logiczne na pierwszy rzut oka, jednak mają swoje istotne błędy w ocenie. Maść dereszowata, znana z jednolitych odcieni w odcieniach brązu, nie ma nic wspólnego z widocznymi plamami na białym tle, które definiują maść tarantowatą. Wiele osób myli maść srokata, która charakteryzuje się sporadycznymi białymi plamami na ciemniejszej sierści, z tarantowatą, co często prowadzi do nieporozumień. Z kolei maść bułana, będąca odcieniem jasnego złotego, również nie jest zgodna z opisanym umaszczeniem. Przyczyną tych błędów może być brak znajomości cech charakterystycznych różnych maści, co jest kluczowe w kontekście hodowli koni. Na przykład, hodowcy często używają terminów związanych z umaszczeniem do określenia właściwości genetycznych zwierząt, co podkreśla ich znaczenie w selekcji i ocenie. Zrozumienie różnic pomiędzy maściami jest również istotne dla dobrze rozwiniętej hodowli, gdzie dobór rodziców na podstawie maści i cech jest kluczowy dla uzyskania pożądanych wyników. Dlatego tak ważne jest, aby właściwie identyfikować maści koni na podstawie ich charakterystycznych cech.

Pytanie 24

Rysunek przedstawia krowę należącą do typu użytkowego

A. mlecznego.

B. mięsnego.

C. kombinowanego.

D. roboczego.

Odpowiedź "mlecznego" jest prawidłowa, ponieważ krowy tego typu zostały zaprojektowane głównie do produkcji mleka. Ich sylwetka, jak przedstawiono na rysunku, charakteryzuje się smukłą budową ciała oraz dobrze rozwiniętym wymieniem, co jest kluczowym elementem w wydajności mlecznej. Krowy mleczne mają mniej tkanki tłuszczowej, co pozwala na efektywniejsze wykorzystanie energii do produkcji mleka. W praktyce, hodowcy tych zwierząt dążą do zwiększenia wydajności mlecznej poprzez selekcję osobników z pożądanymi cechami genetycznymi. Przykładem mogą być rasy takie jak Holstein, które są znane z wysokiej produkcji mleka. Ważne jest również, aby pamiętać o odpowiednich praktykach żywieniowych i zarządzaniu stadem, które wpływają na zdrowie zwierząt oraz jakość pozyskiwanego mleka. Krowy mleczne odgrywają kluczową rolę w przemyśle mleczarskim, a ich skuteczna hodowla jest zgodna z najlepszymi praktykami w zakresie dobrostanu zwierząt i zrównoważonego rozwoju.

Pytanie 25

Zdjęcie przedstawia świnię rasy

A. polskiej białej zwisłouchej.

B. wielkiej białej polskiej.

C. złotnickiej białej.

D. puławskiej.

Polska biała zwisłoucha to jedna z najpopularniejszych ras świń w naszym kraju. Ma charakterystyczne białe futerko i duże, zwisające uszy, co sprawia, że łatwo ją rozpoznać. Te cechy są naprawdę ważne, bo te uszy pomagają chronić świnie przed słońcem i innymi nieprzyjemnymi warunkami. Hodowcy tej rasy stawiają na efektywność mięsną i przystosowanie do naszych warunków. W praktyce, te świnie naprawdę dobrze rosną, co później przekłada się na jakość mięsa. Z mojego doświadczenia, polska biała zwisłoucha jest też łagodna i łatwa w hodowli. Dlatego hodowcy, którzy chcą poprawić efektywność produkcji, powinni dobrze znać jej cechy. A poza tym, ta rasa świetnie wpisuje się w zrównoważone rolnictwo, co czyni ją naprawdę atrakcyjną w nowoczesnej hodowli świń.

Pytanie 26

Opis dotyczy rasy

Rasa bydła mięsnego wywodząca się z Włoch. Masa ciała dorosłego buhaja 900 do 1000 kg, krowy – 600 kg, wysokość w kłębie 145 – 140 cm. Umaszczenie krów jest siwo-białe, czasami jasnobeżowe z ciemną pigmentacją śluzawicy, uszu, rogów i racic. Umaszczenie buhajów jest ciemniejsze z czarnym podpaleniem na głowie i rogach. Stosunkowo niewielka głowa, zwarte tuby, cienki kościec i doskonałe umięśnienie zadu. Rasa średnio wcześnie dojrzewająca; pierwsze krycie jałówek w wieku 16-18 miesięcy. Krowy produkują w okresie laktacji ok. 2000 kg mleka o wysokiej zawartości białka ogólnego, które wykorzystywane jest do produkcji sera – parmezanu.

A. piemontese.

B. salers.

C. charolaise.

D. hereford.

Odpowiedź 'piemontese' jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do rasy bydła, która jest znana przede wszystkim z Włoch. Bydło piemontese jest rasą mięsną, która charakteryzuje się dużą masą ciała oraz wyjątkowym umięśnieniem, co czyni je idealnym do produkcji wysokiej jakości mięsa. Umaszczenie tej rasy jest zazwyczaj jasnoszare lub ciemnoszare, a ich cechy morfologiczne są zgodne z normami uznawanymi w branży. Rasa ta jest również znana z wykorzystania mleka do produkcji sera parmezanu, co dodatkowo podkreśla jej znaczenie w kontekście włoskiej tradycji kulinarnej. W praktyce, osoby zajmujące się hodowlą bydła powinny zwrócić uwagę na odpowiednie metody żywienia oraz dobrostan zwierząt, co wpływa na jakość uzyskiwanego mięsa. W kontekście praktyk hodowlanych, zaleca się stosowanie standardów dobrostanu zwierząt oraz prowadzenie analiz jakości mięsa w celu zapewnienia najlepszych rezultatów w hodowli.

Pytanie 27

W hodowli bydła mlecznego ta metoda umożliwia identyfikację licznych najlepszych zwierząt już w bardzo wczesnym etapie życia, co sprzyja intensyfikacji selekcji, skracaniu interwałów między pokoleniami oraz osiąganiu niemal dwukrotnie większego postępu hodowlanego.
Opisuje to selekcję

A. sztucznej

B. hodowlanej

C. naturalnej

D. genomowej

Selekcja naturalna to proces, w którym organizmy najlepiej przystosowane do swojego środowiska mają większe szanse na przeżycie i rozmnażanie. Choć jest to ważny mechanizm ewolucyjny, nie jest to podejście stosowane w hodowli bydła mlecznego, które wymaga świadomego wyboru najlepszych genotypów w celach produkcyjnych. Pomimo że selekcja naturalna przyczynia się do adaptacji gatunków, nie umożliwia szybkiej i celowej poprawy cech użytkowych zwierząt, co jest kluczowe w hodowli. Sztuczna selekcja, z drugiej strony, polega na doborze zwierząt do rozrodu na podstawie ich cech fenotypowych, co również nie zapewnia tak precyzyjnego postępu jak selekcja genomowa. Selekcja hodowlana, jak sama nazwa wskazuje, to ogólny termin odnoszący się do procesów podejmowanych w hodowli, ale nie uwzględnia nowoczesnych narzędzi analizy genetycznej. W kontekście nowoczesnych praktyk hodowlanych, selekcja genomowa jest bardziej efektywna, ponieważ opiera się na konkretnej analizie DNA, co pozwala na bardziej precyzyjne przewidywanie cech dziedzicznych niż tradycyjne metody. Błędem jest zatem utożsamianie tych koncepcji z procesem, który nie wykorzystuje nowoczesnych narzędzi i wiedzy genetycznej, co w rezultacie prowadzi do nieoptymalnych wyborów w hodowli bydła.

Pytanie 28

Rasą mleczną bydła jest

A. piemontese.

B. charolaise.

C. limousine.

D. ayshire.

Rasa bydła ayshire to typowa rasa mleczna, szeroko ceniona w sektorze produkcji mleka, zwłaszcza w regionach chłodniejszych i umiarkowanych. Wywodzi się ze Szkocji i jest znana z wysokiej wydajności mlecznej przy stosunkowo niskich wymaganiach paszowych, co jest dość istotne w praktyce hodowlanej. Krowy ayshire produkują mleko o dobrej zawartości tłuszczu i białka, co wpływa pozytywnie na opłacalność gospodarstwa nastawionego na przetwórstwo i sprzedaż mleka. Z mojego doświadczenia, ayshire sprawdzają się znakomicie w systemach zarówno intensywnych, jak i ekstensywnych. W praktyce duże gospodarstwa mleczne często wybierają właśnie tę rasę ze względu na zdrowotność wymion oraz łatwość wycieleń, a to są cechy pożądane przy dużej skali produkcji. Dodatkowo, ayshire są długowieczne, co przekłada się na niższe koszty remontu stada. Według standardów branżowych, najpopularniejsze rasy mleczne w Polsce to holsztyńsko-fryzyjska, simentalska, ale ayshire też coraz częściej pojawia się w nowoczesnych fermach. Warto też pamiętać, że właściwy wybór rasy to połowa sukcesu w efektywnej produkcji mleka, bo to decyduje o wydajności i jakości produktu końcowego.

Pytanie 29

Gdzie można spotkać nerki pobrużdżone?

A. u psa

B. u bydła

C. u konia

D. u świni

Pojęcie nerek pobrużdżonych może być mylone z innymi cechami anatomicznymi, które występują u różnych gatunków zwierząt. Na przykład, u psa nerki mają gładką powierzchnię, co jest typowe dla tego gatunku i odzwierciedla różnice w ich funkcji oraz diecie. Próbując rozpoznać nerki u koni, również napotykamy strukturę, która nie jest pobrużdżona, co czyni tę odpowiedź niepoprawną. W przypadku świń, ich nerki również nie mają wyraźnych bruzd, a raczej gładką strukturę, co jest kolejnym błędem w logicznym myśleniu. Zrozumienie różnic anatomicznych międzygatunkowych jest kluczowe, aby móc prawidłowo diagnozować i leczyć ewentualne choroby. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich niepoprawnych wniosków, obejmują mylenie cech anatomicznych, które są specyficzne dla danego gatunku, a także niewłaściwe przyporządkowywanie charakterystyk morfologicznych. Wiedza o anatomii nerek różnych zwierząt jest niezbędna w weterynarii oraz w kontekście hodowli zwierząt gospodarskich, gdzie nieprawidłowości mogą prowadzić do problemów zdrowotnych i obniżenia wydajności produkcyjnej.

Pytanie 30

Krzyżowanie różnych ras zwierząt ma na celu uzyskanie efektu

A. heterozji.

B. korelacji.

C. selekcji.

D. modyfikacji.

Krzyżowanie różnych ras zwierząt to zabieg przede wszystkim nastawiony na uzyskanie efektu heterozji, a nie selekcji, korelacji czy modyfikacji. Wielu myśli, że selekcja to to samo co krzyżowanie, ale w rzeczywistości selekcja polega na wybieraniu najlepszych osobników w obrębie danej populacji pod względem określonych cech, a nie na łączeniu różnych ras. Selekcja to taka codzienna praca hodowcy, żeby zostawić do dalszej hodowli te zwierzęta, które najlepiej spełniają wymagania, ale nie gwarantuje efektu przewyższania potomstwa nad rodzicami. Kiedy ktoś wspomina o korelacji, często chodzi o związek statystyczny między cechami, np. między przyrostem masy a zużyciem paszy, ale samo krzyżowanie nie ma bezpośredniego celu badania korelacji – to narzędzie raczej do analiz, a nie do pracy hodowlanej. Z kolei modyfikacja to pojęcie szerokie, odnoszące się czasami do zmian środowiskowych albo drobnych zmian fenotypowych, ale nie opisuje procesu uzyskania przewagi mieszańców poprzez łączenie różnych ras. Tak naprawdę w praktyce hodowlanej to właśnie heterozja daje efekt przewagi potomstwa (tak zwany efekt mieszańca), który jest tak bardzo ceniony, np. w produkcji świń czy drobiu. Widać też, że niektórzy mylą pojęcia, bo często te hasła pojawiają się na lekcjach razem, ale każdy z tych terminów ma zupełnie inne, techniczne znaczenie. Moim zdaniem, największym błędem jest wrzucanie wszystkiego do jednego worka, bo skutkuje to nieporozumieniami przy planowaniu pracy w hodowli. Rozróżnianie tych pojęć bardzo ułatwia zrozumienie nowoczesnych zasad hodowli i pomaga unikać kosztownych pomyłek w praktyce.

Pytanie 31

W dokumencie "Zgłoszenie owiec do rejestru" jagnię, którego matka należy do rasy merynos polski, a ojciec do rasy texel, zostanie oznaczone kodem

A. rasy matki

B. rasy ojca

C. krzyżówki z rasami mięsnymi

D. krzyżówki z rasami plennymi

Odpowiedź "krzyżówki z rasami mięsnymi" jest poprawna, ponieważ w przypadku, gdy matka jagnięcia należy do rasy merynos polski, a ojciec do rasy texel, jagnię to klasyfikowane jest jako krzyżówka. Merynos polski to rasa owiec o wysokiej jakości wełny, podczas gdy texel jest rasą mięsną, znaną z dobrej wydajności mięsnej. W systemie rejestracyjnym owiec, takie krzyżówki są często oznaczane w sposób, który odzwierciedla ich pochodzenie, a w tym przypadku klasyfikacja obejmuje rasy mięsne. Umożliwia to hodowcom lepsze zrozumienie genotypu i fenotypu zwierząt, co ma kluczowe znaczenie dla produkcji oraz selekcji. Zrozumienie tej klasyfikacji pozwala hodowcom na przewidywanie cech potomstwa oraz optymalizację strategii hodowlanych, co jest zgodne z dobrą praktyką w branży. Przykłady zastosowania tej wiedzy obejmują planowanie krzyżówek w celu uzyskania najlepszych cech nie tylko w zakresie jakości wełny, ale także wydajności mięsnej, co jest niezwykle istotne w nowoczesnych hodowlach owiec.

Pytanie 32

Na zdjęciu przedstawiono bydło rasy

A. białogrzbietej.

B. hereford.

C. limousine.

D. aberdeen angus.

Wybór rasy bydła innej niż hereford może wynikać z niepełnego zrozumienia cech charakterystycznych poszczególnych ras. Na przykład, bydło rasy aberdeen angus, mimo swojego znaczenia w produkcji mięsa, nie ma typowych cech wizualnych, jakie można znaleźć u herefordów. Aberdeeny są całkowicie czarne i nie mają białych akcentów, co czyni je łatwymi do pomylenia, jeśli nie znasz ich specyfiki. Bydło limousine ma bardziej muskularną budowę i charakterystyczny, jasnobrązowy kolor, co również nie odpowiada cechom hereforda. Ponadto, rasa białogrzbietej, choć znana w Polsce, również różni się wizualnie od hereforda. Typowym błędem myślowym jest opieranie się tylko na kolorze lub ogólnym wyglądzie zwierzęcia, a nie na silnych cechach charakterystycznych, które są kluczowe w identyfikacji ras. Powinno się również wziąć pod uwagę aspekty hodowlane oraz właściwości użytkowe, które różnią się w zależności od rasy. Ocena bydła powinna być kompleksowa i uwzględniać nie tylko wygląd, ale także cechy genetyczne, wydajność oraz walory mięsa, co jest kluczowe w branży produkcji rolnej. Zrozumienie tych różnic jest fundamentalne dla skutecznej hodowli i produkcji.

Pytanie 33

Jakie są kategorie uznawanych ras psów w Polsce?

A. cztery grupy według TICA

B. dziesięć grup według FCI

C. pięć grup według AKC

D. sześć grup według FIFe

Pomocne jest zrozumienie, dlaczego inne odpowiedzi mogą wprowadzać w błąd. W przypadku sześciu grup według FIFe, ta organizacja koncentruje się przede wszystkim na rasach kotów, co prowadzi do pomyłki w kontekście psów. Również cztery grupy według TICA są związane z klasyfikacją kotów, a nie psów, co jest kolejnym przykładem zamieszania w identyfikacji odpowiednich organizacji kynologicznych. Co więcej, pięć grup według AKC to amerykańska klasyfikacja, która także nie pokrywa się z polskimi standardami. Typowym błędem w myśleniu jest mieszanie ras psów i kotów, co jest wynikiem nieznajomości specyfiki różnych organizacji kynologicznych oraz ich zadań. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć, że FCI to międzynarodowy standard, który ma uznanie w Polsce i wielu innych krajach, co czyni go kluczowym odniesieniem w kontekście klasyfikacji psów. Właściwe rozróżnienie ras na podstawie uznawanych standardów jest nie tylko istotne dla hodowców, ale także dla osób planujących zakup psa, ponieważ znajomość grup rasowych pozwala na lepsze zrozumienie ich charakterystyki i potrzeb.

Pytanie 34

Wskaż poprawną sekwencję etapów pracy hodowlanej?

A. Selekcja, dobór indywidualny, ocena wartości hodowlanej, ocena użytkowa

B. Ocena wartości hodowlanej, selekcja, ocena użytkowa, dobór indywidualny

C. Ocena wartość, użytkowej, ocena wartości hodowlanej, selekcja, dobór indywidualny

D. Dobór indywidualny, ocena użytkowa, ocena wartości hodowlanej, selekcja

Analizując niepoprawne odpowiedzi, można zauważyć, że nie uwzględniają one właściwej sekwencji etapów w hodowli. W przypadku pierwszej odpowiedzi sugeruje się, że dobór indywidualny powinien być przeprowadzany przed oceną wartości hodowlanej i użytkowej, co jest niezgodne z zasadami hodowli. Bez wcześniejszej oceny wartości użytkowej i hodowlanej, dobór nie może być skuteczny, ponieważ nie ma jasnych kryteriów doboru. Druga odpowiedź umieszcza selekcję przed oceną wartości, co również wprowadza chaos w procesie decyzyjnym. Selekcja powinna być podstawą po dokonaniu wcześniejszych analiz, aby zapewnić, że wybierane osobniki rzeczywiście spełniają wymagania hodowlane. Trzecia odpowiedź, która zaczyna się od oceny wartości hodowlanej, a następnie sugeruje selekcję przed oceną wartości użytkowej, również wprowadza zamieszanie, gdyż nie pozwala na zrozumienie, jakie cechy są kluczowe. Ostatnia odpowiedź błędnie łączy oceny w sposób, który nie odzwierciedla rzeczywistego procesu hodowlanego. Kluczowym błędem myślowym w tych odpowiedziach jest pominięcie znaczenia strukturalnej analizy wartości genetycznej przed podjęciem decyzji o selekcji. Stosowanie się do ustalonych procedur i standardów hodowlanych jest niezbędne dla uzyskania sukcesu w pracy hodowlanej.

Pytanie 35

Która z ras powinna być zastosowana do hodowli jagniąt rzeźnych w metodzie krzyżowania towarowego?

A. Wschodniofryzyjska

B. Suffolk

C. Polska owca górska

D. Świniarka

Odpowiedź Suffolk jest prawidłowa, ponieważ rasa ta charakteryzuje się wysoką wydajnością w produkcji jagniąt rzeźnych. Suffolk to rasa owiec mięsnych, która została wyhodowana z myślą o intensywnej produkcji, co czyni ją idealnym wyborem do krzyżowania towarowego. Jagnięta tej rasy osiągają dobrą masę ciała w krótkim czasie, co jest niezwykle istotne w kontekście komercyjnej produkcji mięsa. W praktyce, krzyżowanie Suffolk z innymi rasami, takimi jak np. lokalne rasy owiec, może skutkować uzyskaniem potomstwa, które łączy pozytywne cechy obu ras, takie jak lepsza wydajność rzeźna i lepsza jakość mięsa. Dodatkowo, Suffolk jest znana z dobrej konwersji paszy oraz łatwego przyrostu masy ciała, co znacząco poprawia rentowność hodowli. W standardach hodowlanych również zwraca się uwagę na te cechy, co rekomenduje ich szerokie stosowanie w systemach produkcji mięsnej.

Pytanie 36

Kury rasy Leghorn mają grzebień

A. orzeszkowy

B. różyczkowy

C. pojedynczy

D. groszkowy

Wybór orzeszkowego, groszkowego lub różyczkowego grzebienia do opisu kury rasy Leghorn jest błędny z kilku powodów. Grzebień orzeszkowy, występujący u niektórych ras, ma kształt przypominający orzeszek, z wyraźnymi guzkami, co nie jest zgodne z charakterystyką Leghorn. Grzebień groszkowy, z kolei, przypomina małe, okrągłe guzki i jest typowy dla innych ras, takich jak niektóre odmiany kur rasy Sussex. Grzebień różyczkowy, znany z bardziej rozbudowanej struktury i przypominający różę, także nie jest cechą charakterystyczną tej rasy. Wybierając takie odpowiedzi, można pomylić cechy morfologiczne i nie rozumieć, jak różnorodne formy grzebieni mogą wpływać na zdrowie i zachowanie ptaków. Zrozumienie tego aspektu jest kluczowe dla hodowców, którzy muszą znać różnice w morfologii, aby unikać krzyżowania ras i zapewnić typowe cechy rasowe, co jest podstawą skutecznego zarządzania genetyką w hodowli ptaków. Dobrze jest również pamiętać, że błędna identyfikacja cech może prowadzić do nieodpowiednich praktyk hodowlanych, co w dłuższej perspektywie wpływa na jakość i efektywność produkcji jaj.

Pytanie 37

W intensywnym chowie stosuje się przycinanie dziobów.

A. perliczek.

B. kur.

C. kaczek.

D. gęsi.

Przycinanie dziobów kur jest praktyką stosowaną w chowie intensywnym, mającą na celu ochronę ptaków przed urazami oraz zapobieganie agresji i kanibalizmowi. Dzioby kur są przycinane, aby ograniczyć ich zdolność do zadawania ran innym osobnikom oraz sobie samym. W intensywnym chowie, gdzie zwierzęta są często trzymane w ciasnych warunkach, może dojść do stresu i rywalizacji o przestrzeń oraz zasoby. Praktyka ta jest regulowana przez różne standardy dobrostanu zwierząt, które podkreślają konieczność minimalizacji cierpienia i stresu. Przycinanie dziobów powinno być przeprowadzane przez wykwalifikowany personel, a technika powinna być dostosowana do wieku i gatunku ptaka, aby zminimalizować ból i dyskomfort. W przypadku ptaków młodych, najczęściej stosuje się przycinanie do 10 dni życia, co zapewnia szybsze gojenie się ran. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują również monitorowanie zachowań ptaków po zabiegu, aby upewnić się, że nie dochodzi do niepożądanych komplikacji.

Pytanie 38

W dokumencie „Zgłoszenie owiec do rejestru” jagnię, którego matka jest rasy merynos polski, a ojciec rasy texel, otrzyma oznaczenie kodem

A. krzyżówki z rasami plennymi.

B. rasy matki.

C. rasy ojca.

D. krzyżówki z rasami mięsnymi.

Bardzo dobrze, że wybrałeś właśnie tę odpowiedź, bo w przypadku dokumentu „Zgłoszenie owiec do rejestru”, jeśli jagnię pochodzi z matki rasy merynos polski oraz ojca rasy texel, powinno się oznaczyć je jako krzyżówkę z rasami mięsnymi. Wynika to z zasad identyfikacji i klasyfikacji zwierząt gospodarskich w Polsce – przy takich połączeniach rasowych decyduje nie rasa matki czy ojca, tylko właśnie charakter krzyżówki. Texel jest typową rasą mięsną, a merynos polski raczej kierunkiem wełnistym, chociaż też wykorzystuje się go w produkcji mięsa. Jeżeli więc jagnię ma wśród przodków rasę mięsną, taką jak texel, a drugi rodzic nie jest również typowo mięsną rasą, to zgodnie z zasadami rejestracji wpisuje się je jako krzyżówkę z rasą mięsną. Takie podejście pomaga prowadzić bardziej precyzyjne statystyki hodowlane i lepiej zarządzać stadem pod kątem produkcji mięsa. Z mojego doświadczenia, w praktyce dokumentacja tego typu ułatwia też późniejszą sprzedaż jagniąt na rzeź czy do dalszej hodowli, bo potencjalny odbiorca od razu widzi, że zwierzę ma geny ras mięsnych. Moim zdaniem warto znać te klasyfikacje nie tylko dla poprawności formalnej, ale też dla lepszego planowania pracy w gospodarstwie – szczególnie jeśli myśli się o specjalizacji w kierunku mięsnym.

Pytanie 39

Ilustracja przedstawia kozę rasy

A. burskiej.

B. toggenburskiej.

C. angorskiej.

D. saanenskiej.

Przy rozpoznawaniu rasy kozy można się łatwo pomylić, zwłaszcza gdy kierujemy się tylko ogólnym wyglądem, a nie znamy charakterystycznych cech poszczególnych typów. Często spotykam się z błędnym utożsamianiem kozy burskiej z innymi rasami – burskie są masywne, mają krępą sylwetkę i bardzo wyraźnie zaznaczone, czerwono-brązowe umaszczenie na głowie i szyi, podczas gdy reszta ciała jest biała. To typowa rasa mięsna, a nie mleczna, więc zupełnie odbiega od toggenburskiej pod względem użytkowości. Kozy angorskie łatwo rozpoznać po ich długiej, kędzierzawej sierści – przypominają żywe owce z porządnymi lokami. Ich główną zaletą jest produkcja wełny moherowej, a nie mleka. Saanenskie natomiast to najbardziej wydajne mleczarki, ale ich sierść jest zawsze czysto biała, bez żadnych innych znaczeń, a sylwetka jest bardzo lekka i delikatna. Różnice te są kluczowe, bo w praktyce zawodowej, czy to w gospodarstwie, czy w technikum, umiejętność dokładnego rozpoznawania ras pomaga uniknąć nieporozumień przy zakupie lub sprzedaży zwierząt, a także ma wpływ na odpowiednią opiekę i żywienie. Typowym błędem jest ocenianie rasy tylko po wielkości lub kolorze, bez zwracania uwagi na detale budowy ciała, rozmieszczenie umaszczenia czy przeznaczenie produkcyjne. W branży przyjęło się, że najlepsza identyfikacja opiera się na kilku cechach jednocześnie, bo to daje największą pewność. Właśnie dlatego poprawna odpowiedź w tym pytaniu wymagała odwołania się do tych niuansów.

Pytanie 40

Knury rasy białej powinny być wykorzystywane do hodowli, gdy osiągną wiek około 10 miesięcy oraz adekwatną masę ciała

A. 90-110 kg

B. 130-150 kg

C. 110-130 kg

D. 150-170 kg

Wybór odpowiedzi 130-150 kg jako optymalnej masy ciała dla knurów ras białych do rozpłodu jest zgodny z zaleceniami hodowlanymi. Knury tej rasy powinny osiągnąć odpowiedni poziom masy ciała, aby zapewnić zdrowie i wydajność rozmnażania. W masie ciała 130-150 kg knury są zazwyczaj w pełni rozwinięte, co sprzyja ich zdolności do reprodukcji i zapewnia prawidłowy rozwój potomstwa. Zgodnie z najlepszymi praktykami w hodowli trzody chlewnej, knury, które nie osiągnęły tej masy, mogą mieć problemy z płodnością oraz jakością nasienia, co wpływa na sukces hodowlany. Odpowiednia masa ciała zmniejsza również ryzyko wystąpienia problemów zdrowotnych, takich jak otyłość czy choroby metaboliczne, które mogą wystąpić u knurów z nadwagą. W praktyce, hodowcy powinni regularnie monitorować rozwój swoich knurów, aby upewnić się, że osiągają one pożądane wartości masy ciała przed przystąpieniem do rozrodu. Dbanie o prawidłowe żywienie i warunki bytowe jest kluczowe dla osiągnięcia tego celu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej