Silnik, którego dane mamy na tabliczce znamionowej, ma prędkość obrotową 1410 obr./min przy częstotliwości zasilania 50 Hz. To wskazuje, że mamy do czynienia z silnikiem indukcyjnym klatkowym, który pracuje z pewnym poślizgiem. Aby obliczyć liczbę par biegunów magnetycznych, używamy wzoru na prędkość synchroniczną: n_s = (120 * f) / p, gdzie n_s to prędkość synchroniczna, f - częstotliwość zasilania, a p - liczba par biegunów. Dla 50 Hz prędkość synchroniczna wynosi 1500 obr./min dla 2 par biegunów (typowa konfiguracja). Ponieważ rzeczywista prędkość to 1410 obr./min, widzimy, że silnik pracuje z typowym poślizgiem dla silników asynchronicznych. W praktyce oznacza to, że silniki z 2 parami biegunów są często stosowane w aplikacjach przemysłowych, gdzie wymagana jest niezawodna praca przy określonych obrotach. Dodatkowo, silniki o takiej konfiguracji są często wybierane ze względu na ich efektywność w stosunku do kosztów eksploatacji.
Analizując dane z tabliczki znamionowej, widzimy, że prędkość obrotowa wynosi 1410 obr./min przy częstotliwości 50 Hz. To kluczowy punkt w zrozumieniu liczby par biegunów magnetycznych w silniku. Silniki indukcyjne działają z poślizgiem, co oznacza, że ich prędkość robocza jest nieco niższa od prędkości synchronicznej. Prędkość synchroniczna dla 50 Hz i 2 par biegunów wynosi 1500 obr./min, co oznacza, że silnik z dwiema parami biegunów będzie miał prędkość roboczą nieco niższą, jak 1410 obr./min, co jest zgodne z danymi na tabliczce. Wybór odpowiedzi sugerującej 1, 3 lub 4 pary biegunów może wynikać z błędnego zrozumienia relacji poślizgu i prędkości synchronicznej. Silniki z 1 parą biegunów miałyby prędkość synchroniczną 3000 obr./min, a z 3 parami – 1000 obr./min, co nie pasuje do podanej prędkości roboczej. Błędy te mogą wynikać z niewiedzy o standardowych prędkościach synchronicznych w silnikach indukcyjnych. Prawidłowe rozumienie tych relacji jest kluczowe w projektowaniu układów napędowych.