Kwalifikacja: MED.02 - Wykonywanie świadczeń stomatologicznych z zakresu profilaktyki i promocji zdrowia jamy ustnej oraz współuczestniczenie w procesie leczenia
Zawód: Higienistka stomatologiczna
Do przeprowadzenia fluoryzacji kontaktowej metodą Knutsona stosuje się roztwór fluorku sodu o stężeniu
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź 2% jest poprawna, ponieważ fluoryzacja kontaktowa metodą Knutsona polega na zastosowaniu roztworu fluorku sodu o stężeniu 2%. Fluorek sodu jest skutecznym środkiem w profilaktyce próchnicy, a jego właściwości antybakteryjne oraz zdolność do remineralizacji szkliwa sprawiają, że jest powszechnie stosowany w stomatologii. Stężenie 2% jest optymalne, ponieważ zapewnia efektywną ochronę zębów, przy jednoczesnym minimalizowaniu ryzyka toksyczności. W praktyce, fluoryzacja tym roztworem jest często przeprowadzana w gabinetach dentystycznych, gdzie pacjenci, zwłaszcza dzieci, są traktowani podczas wizyt kontrolnych. Warto również zauważyć, że zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz krajowymi standardami, fluoryzacja powinna być integralnym elementem programu profilaktyki stomatologicznej. Dzięki regularnym zabiegom pacjenci zyskują solidne wsparcie w walce z próchnicą, co w dłuższym czasie przekłada się na poprawę zdrowia jamy ustnej.
Odpowiedzi wskazujące na inne stężenia fluorku sodu są niepoprawne z kilku powodów. Stężenia takie jak 0,2%, 0,4% i 4% nie są rekomendowane do przeprowadzania fluoryzacji kontaktowej metodą Knutsona. Roztwór 0,2% jest zbyt słaby, aby zapewnić odpowiedni efekt remineralizacyjny, co prowadzi do niewystarczającej ochrony zębów przed próchnicą. Z kolei stężenie 0,4% jest również nieefektywne, ponieważ nie osiąga standardów skuteczności zalecanych w terapii fluorkowej. Co więcej, stężenie 4% może być niebezpieczne, prowadząc do potencjalnych objawów toksycznych, takich jak fluoroza, która jest skutkiem nadmiernego spożycia fluoru, szczególnie u dzieci. Właściwe podejście do stosowania fluoru w praktyce stomatologicznej wymaga zrozumienia, że długotrwała ekspozycja na niskie stężenia fluorku jest znacznie bardziej korzystna niż sporadyczne stosowanie wysokich stężeń. Warto również pamiętać, że zalecenia dotyczące stosowania fluoru różnią się w zależności od wieku pacjenta, jego stanu zdrowia oraz specyficznych potrzeb w zakresie profilaktyki stomatologicznej. W kontekście praktyki klinicznej, istotne jest, aby dentyści byli świadomi tych różnic i podejmowali decyzje w oparciu o najlepsze dostępne dowody oraz wytyczne.