Zębowy wskaźnik intensywności próchnicy (CPI) jest ważnym wskaźnikiem oceny stanu zdrowia jamy ustnej pacjentów. W przypadku analizy dwóch pacjentów, musimy zrozumieć, jak oblicza się wskaźnik. CPI uwzględnia wszystkie zęby stałe, w tym zęby z próchnicą. Pierwszy pacjent miał 8 zębów z próchnicą (3 okluzyjne + 5 okluzyjno-mezjalne), a drugi pacjent 8 zębów z próchnicą (4 okluzyjne + 2 okluzyjno-dystalne + 2 mezjalno-okluzyjno-dystalne), co daje łącznie 16 zębów z próchnicą. Jednak aby obliczyć wskaźnik intensywności próchnicy, należy uwzględnić tylko zęby, które są dotknięte próchnicą i ich lokalizację. W przypadku całkowitego zębowego wskaźnika intensywności próchnicy dla obu pacjentów należy podzielić łączną liczbę zębów z próchnicą przez całkowitą liczbę zębów, co daje 16/28 = 0,57. W zaokrągleniu wskaźnik wynosi 8. W praktyce, wskaźnik ten może być użyteczny w planowaniu leczenia stomatologicznego oraz w monitorowaniu skuteczności działań profilaktycznych. Wiedza na temat CPI jest kluczowa dla dentystów, którzy chcą skutecznie ocenić ryzyko próchnicy i podejmować odpowiednie działania w zakresie profilaktyki oraz leczenia.
Obliczenia dotyczące zębowego wskaźnika intensywności próchnicy wymagają uwzględnienia zarówno całkowitej liczby zębów, jak i liczby zębów dotkniętych próchnicą, a także lokalizacji tych zmian. Często błąd w tym zakresie polega na tylko zliczaniu zębów z próchnicą, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. W przypadku pierwszego pacjenta błędne podejście mogłoby polegać na zliczaniu tylko zębów z próchnicą na powierzchniach okluzyjnych lub na dodaniu ich w sposób, który nie odzwierciedla rzeczywistego stanu. W szczególności istotne jest zrozumienie, że każdy ząb z próchnicą powinien być analizowany pod kątem rodzaju powierzchni dotkniętej chorobą, co jest zgodne z wytycznymi WHO dotyczącymi oceny zdrowia jamy ustnej. W przypadku drugiego pacjenta, przy zliczaniu zębów na różnych powierzchniach, mogą wystąpić nieporozumienia w interpretacji, które prowadzą do błędnych wyników. Często pojawia się także problem zrozumienia, jak zęby są reprezentowane w standardowych pomiarach, co prowadzi do mylnych wyników. Kluczowe jest, aby nie polegać tylko na prostym zliczaniu, ale również na zastosowaniu odpowiednich wzorów i analizie lokalizacji problematycznych powierzchni, co jest zazwyczaj wymagane w praktyce stomatologicznej. Dlatego też, przy ocenie stanu zdrowia zębów, należy brać pod uwagę pełen obraz, aby uzyskać rzetelne i praktyczne dane do podejmowania decyzji klinicznych.