Kwalifikacja: MED.02 - Wykonywanie świadczeń stomatologicznych z zakresu profilaktyki i promocji zdrowia jamy ustnej oraz współuczestniczenie w procesie leczenia
Zawód: Higienistka stomatologiczna
Który środek powinien być użyty do wytrawienia szkliwa w trakcie zabiegu lakowania zęba stałego?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Kwas ortofosforowy o stężeniu 37% jest najczęściej stosowanym preparatem do wytrawiania szkliwa podczas zabiegu lakowania zębów stałych. Jego działanie opiera się na usuwaniu warstwy organicznej oraz na demineralizacji powierzchni szkliwa, co tworzy odpowiednią mikrozłuszczoną strukturę. Taka struktura znacząco poprawia adhezję materiałów kompozytowych lub laków, co jest kluczowe dla skuteczności zabiegu. Przy zastosowaniu kwasu ortofosforowego należy jednak przestrzegać odpowiednich protokołów, aby uniknąć uszkodzenia sąsiednich tkanek, jak dziąsła czy zębina. W praktyce dentystycznej standardem jest stosowanie kwasu przez około 15-30 sekund, a następnie dokładne spłukanie go wodą. Dodatkowo, materiał do lakowania powinien być aplikowany niezwłocznie po wytrawieniu, aby maksymalnie wykorzystać poprawioną adhezję. Znajomość tych zasad jest kluczowa dla uzyskania długotrwałych efektów terapeutycznych oraz zapobiegania regresji stanu zdrowia zębów.
Chociaż chlorheksydyna, podchloryn sodu i fluorek sodu są ważnymi środkami stosowanymi w stomatologii, to nie są one odpowiednie do wytrawiania szkliwa zęba przed zabiegiem lakowania. Chlorheksydyna o stężeniu 5% to środek antyseptyczny, który skutecznie zwalcza bakterie i jest często używany do płukania jamy ustnej przed zabiegami stomatologicznymi, ale nie ma właściwości wytrawiających, które są niezbędne do skutecznego przygotowania powierzchni szkliwa. Podchloryn sodu o stężeniu 15% jest głównie stosowany jako środek do dezynfekcji kanałów korzeniowych podczas leczenia endodontycznego, a jego działanie opiera się na eliminacji bakterii, a nie na chemicznym przygotowaniu szkliwa. Z kolei fluorek sodu, stosowany w profilaktyce próchnicy, wzmacnia szkliwo i zapobiega demineralizacji, ale także nie spełnia funkcji wytrawiającej. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji tych substancji i ich zastosowania w kontekście przygotowania zębów do lakowania. Odpowiednie zrozumienie mechanizmów działania różnych preparatów oraz ich właściwego zastosowania jest kluczowe dla zapewnienia sukcesu terapeutycznego i bezpieczeństwa pacjenta w praktyce stomatologicznej.