Izometryczne ćwiczenia mięśniowe, takie jak układanie warg do gwizdania, polegają na napięciu mięśni bez zmiany ich długości. W praktyce oznacza to, że pacjent aktywuje mięsień okrężny ust, pracując nad jego siłą i kontrolą, co jest kluczowe w rehabilitacji wad zgryzu. Takie ćwiczenia są zalecane, ponieważ pomagają w poprawie funkcji mięśni, co jest niezbędne dla prawidłowego zgryzu. W kontekście terapii, rehabilitacja mięśniowa powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, a izometryczne ćwiczenia mogą być realizowane na różnych poziomach trudności. Dodatkowo, izometria znajduje zastosowanie w wielu dziedzinach medycyny, takich jak ortodoncja oraz fizjoterapia, gdzie wzmacnia się specyficzne grupy mięśniowe. Warto również zwrócić uwagę na to, że regularne wykonywanie takich ćwiczeń przyczynia się do lepszej stabilizacji zgryzu i ogólnej poprawy estetyki twarzy.
Ćwiczenia prowadzone są często mylone z ćwiczeniami izometrycznymi, chociaż te dwa pojęcia różnią się zasadniczo. Prowadzenie ćwiczeń to termin, który sugeruje aktywne zaangażowanie terapeuty lub instruktora w proces, co w przypadku ćwiczeń izometrycznych nie ma miejsca, ponieważ pacjent samodzielnie aktywuje mięśnie bez zmiany ich długości. Ćwiczenia wolne również nie są odpowiednie w tym kontekście. Wolne ruchy często wiążą się z większą amplitudą, co niekoniecznie przyczynia się do efektywnego wzmacniania konkretnej grupy mięśniowej, jak w przypadku mięśnia okrężnego ust. Z kolei ćwiczenia bierne powinny być stosowane w rehabilitacji osób z ograniczoną zdolnością do aktywnego ruchu, gdzie terapeuta wykonuje ruchy za pacjenta. W przypadku pacjenta z wadą zgryzu, kluczowe jest, aby wykonywał on ćwiczenia samodzielnie, aby poprawić siłę i kontrolę nad mięśniami, co jest nieosiągalne w ramach ćwiczeń biernych. Dlatego każda z tych metod, czyli prowadzenie, wolne i bierne ćwiczenia, nie odpowiadają na potrzeby pacjenta w kontekście izometrycznego zwiększania napięcia mięśnia okrężnego ust.