Kwalifikacja: MED.02 - Wykonywanie świadczeń stomatologicznych z zakresu profilaktyki i promocji zdrowia jamy ustnej oraz współuczestniczenie w procesie leczenia

Cement fosforanowy, mimo że często wykorzystywany w stomatologii, nie jest optymalnym materiałem w kontekście amputacji przyżyciowej. Jest to materiał cementowy, który charakteryzuje się dużą wytrzymałością na ściskanie, ale nie ma właściwości terapeutycznych, które są kluczowe podczas procedur związanych z miazgą zębową. Jego zastosowanie może prowadzić do powstawania ognisk zapalnych, co jest sprzeczne z intencją tej procedury, czyli minimalizowaniem ryzyka dla tkanek. Glasjonomer to kolejny materiał, który wykazuje odpowiednie właściwości adhezyjne i uwalnia fluor, jednak nie jest tak skuteczny jak wodorotlenek wapnia w kontekście stymulacji regeneracji miazgi zębowej. Jego zastosowanie w amputacji przyżyciowej może prowadzić do opóźnienia w procesie gojenia, co jest niekorzystne dla pacjenta. Kompomer, będący połączeniem kompozytu i glasjonomeru, również nie spełnia wymagań dla tego typu procedur. Jego główną funkcjonalnością jest estetyka oraz trwałość, a nie wspieranie procesów biologicznych związanych z miazgą. Wybór niewłaściwego materiału opiera się na błędnym przekonaniu o ich przeznaczeniu, co może prowadzić do negatywnych skutków zdrowotnych dla pacjenta.