Kwalifikacja: MED.02 - Wykonywanie świadczeń stomatologicznych z zakresu profilaktyki i promocji zdrowia jamy ustnej oraz współuczestniczenie w procesie leczenia

Stosowanie 36% kwasu ortofosforowego w kontekście lapisowania nie jest odpowiednie, ponieważ ten związek chemiczny pełni zupełnie inną rolę w stomatologii. Kwas ortofosforowy jest przede wszystkim stosowany jako środek do etchingowania, czyli przygotowywania powierzchni zębów do dalszych procedur, takich jak nakładanie wypełnień kompozytowych. Jego działanie opiera się na usuwaniu organicznych zanieczyszczeń oraz na zwiększaniu powierzchni przylegania materiałów stomatologicznych. Dlatego jego zastosowanie w zabiegu lapisowania, który wymaga substancji o właściwościach antybakteryjnych, jest nieadekwatne. Lakier chlorheksydynowy również nie jest najwłaściwszym wyborem, gdyż jego głównym przeznaczeniem jest profilaktyka i leczenie stanów zapalnych, a nie bezpośrednie zabezpieczanie zębów przed próchnicą. Choć lakier ten wykazuje działanie antyseptyczne, nie ma właściwości remineralizujących, które są kluczowe w procesie lapisowania. Cement polikarboksylowy, z kolei, jest materiałem stosowanym głównie w leczeniu ubytków jako podkład pod wypełnienia lub do cementowania, a nie do zabiegów lapisowania. Wybór niewłaściwego materiału do lapisowania może prowadzić do braku efektywności w leczeniu oraz do dalszego postępu próchnicy, co jest sprzeczne z celem całego zabiegu. Dlatego ważne jest, aby zawsze korzystać z substancji odpowiednich do konkretnego zastosowania, mając na uwadze ich właściwości chemiczne oraz biologiczne.