Część topograficzna skóry bydlęcej zwana karkiem rzeczywiście charakteryzuje się luźno ułożonymi włóknami i znaczną grubością. W praktyce garbarskiej właśnie te cechy sprawiają, że kark jest stosunkowo mniej ceniony do produkcji wyrobów, które wymagają zwartej i mocnej struktury, jak na przykład galanteria skórzana czy obuwie wysokiej jakości. Z mojego doświadczenia wynika, że taka skóra bywa stosunkowo trudna w obróbce ze względu na nierównomierną strukturę i zmienną grubość. Standardy branżowe jasno określają, że kark bydlęcy najlepiej nadaje się do produkcji grubych pasków, podeszew, czasem też mocniejszych elementów odzieży roboczej — tam, gdzie liczy się bardziej wytrzymałość i odporność na zużycie, a nie elastyczność czy estetyka powierzchni. Warto też pamiętać, że luźna struktura włókien powoduje, iż skóra z karku może się szybciej rozciągać i odkształcać w trakcie eksploatacji. Właśnie dlatego podczas sortowania skór tak duże znaczenie ma umiejętność rozpoznawania poszczególnych części topograficznych. Jeśli chodzi o praktykę — moim zdaniem, dobrze jest wiedzieć, gdzie wykorzystać tę część, żeby nie zmarnować jej potencjału. W profesjonalnych garbarniach zawsze zwraca się uwagę na te cechy, żeby końcowy produkt miał właśnie takie właściwości, jakich oczekuje klient.
Kiedy analizujemy strukturę skóry bydlęcej, warto zwracać uwagę na jej podział topograficzny, bo każda część ma inne właściwości techniczne i zastosowania. Kark, wbrew pozorom, nie ma cienkiej czy wiotkiej struktury włókien, jak wskazywały niektóre z odpowiedzi. Jest wręcz przeciwnie — to jedna z grubszych, bardziej masywnych części, gdzie włókna są ułożone luźno, co daje efekt znacznej grubości i pewnej gąbczastości, ale nie takiej, jak na przykład w przypadku brzucha (brzusznej części skóry). Częstym błędem jest mylenie tych partii albo zakładanie, że luźna struktura automatycznie oznacza cienkość czy wiotkość, co nie znajduje potwierdzenia w praktyce garbarskiej. Skóra karkowa nie jest też szczególnie ściśnięta ani nie wykazuje takiej zwartości jak, powiedzmy, grzbiet, który uważany jest za najbardziej wartościowy fragment ze względu na zwartą i mocną strukturę tkanki. Stosunkowo luźne ułożenie włókien ułatwia obróbkę mechaniczną, ale też powoduje, że produkty wykonane z karki mogą być mniej odporne na długotrwałe obciążenie. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób popełnia błąd, uważając, że grubość skóry zawsze idzie w parze z jej ścisłością, jednak w przypadku karki to właśnie ta luźność decyduje o jej specyficznych właściwościach i ograniczeniach. W branży skórzanej znajomość takich niuansów jest kluczowa, ponieważ pozwala bardziej świadomie dobierać materiał pod konkretne zastosowania. Standardy garbarskie oraz praktyka techniczna jasno wskazują, że kark najlepiej sprawdza się w wyrobach wymagających grubości i wytrzymałości, ale niekoniecznie w tych, gdzie wymagana jest wysoka elastyczność czy elegancka, zwarta powierzchnia. Pomyłki wynikające z powierzchownej oceny struktury mogą prowadzić do nieodpowiedniego doboru materiału i rozczarowania jakością finalnego produktu, stąd warto zgłębiać dokładniej właściwości każdej części skóry.