Prawidłowo – koszt materiałów pomocniczych użytych do produkcji torby gospodarczej wynosi 2,50 zł. Dlaczego? Materiały pomocnicze w tym kontekście to elementy, które nie stanowią głównego tworzywa wyrobu (czyli tkaniny impregnowanej), lecz są niezbędne do jego wytworzenia – na przykład suwak, nici oraz klej. Tabela podaje koszt suwaka – 1,50 zł, nici – 0,90 zł i kleju – 0,10 zł. Suma tych pozycji daje właśnie 2,50 zł. To typowe podejście zgodne z branżowymi standardami kalkulacji kosztów materiałów pomocniczych – nie wliczamy tutaj kosztów głównego materiału (tkaniny), ani kosztów produkcyjnych typu energia czy amortyzacja. Podobnie robi się to w szwalniach czy zakładach produkcyjnych – dokładne rozdzielenie kosztów pozwala lepiej zarządzać budżetem, planować produkcję i wyceny. Trochę praktyki – jeśli w przyszłości będziesz wyceniać inne wyroby tekstylne, taka analiza według kategorii materiałów jest nieodzowna. Ja kiedyś się na tym przejechałem, bo wrzuciłem całość do jednego worka, a potem księgowa nie mogła się doliczyć kosztów produkcji. Warto więc przyjąć zasadę: zawsze osobno liczymy materiał główny i materiały pomocnicze. To się przydaje nie tylko na lekcjach, ale i w prawdziwej pracy przy produkcji wyrobów tekstylnych, zwłaszcza gdy trzeba rozliczyć każdy grosz.
Wiele osób przy takich zadaniach myli pojęcie kosztów materiałów pomocniczych z całkowitym kosztem produkcji albo sumuje zbyt wiele pozycji. Często pojawia się pokusa, żeby dodać do siebie wszystkie kwoty z tabeli, bo wydaje się, że wtedy uzyskamy całościowy koszt – ale to nie ta kategoria. Materiały pomocnicze to tylko te składniki, które nie są głównym surowcem (w tym przypadku tkaniną impregnowaną), ale są niezbędne do zmontowania produktu: suwak, nici, klej. Koszt tkaniny impregnowanej to nie jest materiał pomocniczy – to główny składnik. Tak samo koszty energii elektrycznej czy amortyzacji maszyn to typowe koszty eksploatacji i produkcji, a nie materiały pomocnicze. Tektura na wzorniki również nie jest uwzględniana w kosztach materiałów pomocniczych produktu finalnego – to raczej narzędzie pomocnicze do przygotowania produkcji. Moim zdaniem najczęstszym błędem jest mechaniczne sumowanie wszystkich pozycji z tabeli albo nieuwzględnianie, które składniki naprawdę są używane w gotowym wyrobie. W praktyce produkcyjnej takie podejście mogłoby prowadzić do błędów w kalkulacji ceny i późniejszych rozliczeniach kosztów. Warto pamiętać, że rzetelna kalkulacja powinna zawsze rozróżniać materiał główny od pomocniczych oraz od kosztów ogólnych – to podstawa dobrego zarządzania procesem produkcyjnym i wyceną produktów. Zwracaj uwagę na opisy tabel i dokładnie zastanów się, które elementy rzeczywiście trafiają do produktu jako materiały pomocnicze. To bardzo przydatna umiejętność – i w szkole, i na każdym etapie pracy w branży.