Kwalifikacja: MOD.02 - Wykonywanie i renowacja wyrobów kaletniczych

W branży skórzanej bardzo ważne jest prawidłowe rozpoznawanie i klasyfikacja odpadów, bo to bezpośrednio wpływa na efektywność produkcji i minimalizację strat materiałowych. Stąd nie wystarczy kierować się tylko powierzchownymi cechami, takimi jak kształt czy rozmiar, żeby określić jakość odpadu. Wielu osobom może się wydawać, że odpad o dużej powierzchni albo o nieregularnych kształtach będzie lepszy, bo przecież „więcej się z niego wytnie” – jednak to nie do końca prawda. Duża powierzchnia nie oznacza jeszcze, że skóra jest dobrej jakości: mogą się tam pojawiać skazy, przebarwienia lub uszkodzenia lica, które dyskwalifikują taki kawałek w bardziej wymagających zastosowaniach. Z kolei nieregularne kształty najczęściej wynikają z wykroju na obrzeżach czy przy narożnikach, przez co struktura włókien w takich fragmentach jest często słabsza, są tam nierówności, a skóra może być cieńsza lub z niejednolitą fakturą. Odpady przybrzeżne powstają natomiast przy krawędziach arkusza skóry lub w miejscach, gdzie materiał przestaje trzymać parametry użytkowe – i tu najczęściej występują różnego rodzaju wady, zmarszczenia albo nawet pozostałości po preparatach konserwujących. W praktyce przemysłowej i według dobrych praktyk branżowych, jak np. wskazują zalecenia Polskiej Izby Przemysłu Skórzanego, największą wartość mają właśnie odpady międzywzornikowe, bo ich struktura jest najbardziej zbliżona do wzorników głównych, lico jest czyste, a wykorzystanie takich kawałków pozwala realnie ograniczyć straty i poprawić ekonomikę produkcji. Typowym błędem myślowym jest przecenianie powierzchni czy kształtu, zamiast zwrócić uwagę na jakość skóry i jej potencjalne użycie wtórne. Moim zdaniem warto zawsze patrzeć nie tylko na rozmiar, ale właśnie na strukturę i stan powierzchni, bo to one decydują o tym, czy odpad będzie miał jeszcze jakąś wartość użytkową.