Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

Często spotykam się z sytuacją, gdzie uczniowie mylą różne rodzaje uchwytów, bo ich nazwy bywają do siebie podobne albo nie do końca się kojarzą z kształtem. Weźmy na przykład ucho oplecione – to zupełnie inna bajka, bo tu chodzi bardziej o technikę wykonania, gdzie uchwyt jest formowany z wałka gliny i następnie oplatany czy doklejany do ścianki, ale nie powstaje żaden otwór pod krawędzią. Takie uchwyty są solidne, ale jednak nie mają tej charakterystycznej „dziury”, przez którą można wsunąć palce. Z kolei ucho pełne to po prostu uchwyt, który nie ma żadnych otworów – kawałek materiału przytwierdzony do naczynia na stałe, często spotykany w większych naczyniach kuchennych czy wiadrach. Tego typu rozwiązania raczej nie są komfortowe przy przenoszeniu ciężkich rzeczy, bo nie da się złapać całej dłonią przez środek. No i ucho zwyczajne – to trochę potoczne określenie, które w praktyce odnosi się do klasycznych, najprostszych uchwytów, które mogą być zarówno pełne, jak i oplecione, ale znowu – nie występuje tu otwór pod górną krawędzią. Takie zamieszanie bierze się stąd, że wielu osobom wydaje się, iż jak uchwyt ma jakiś kształt, to już jest „okienkiem”. Jednak w praktyce branżowej ucho okienkowe ma jasno zdefiniowaną cechę: to właśnie ten otwór pod krawędzią, ułatwiający chwyt. Warto o tym pamiętać, bo w pracy technika czy ceramika takie niuanse robią ogromną różnicę przy projektowaniu i późniejszym użytkowaniu naczyń i opakowań. Mylenie tych pojęć wprowadza niepotrzebny chaos, a w efekcie może skutkować błędnym doborem rozwiązania do funkcji naczynia.