Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich
Zawód: Koszykarz-plecionkarz
Aby wykonać ten uchwyt, należy pozostawić pod górną krawędzią ścianki otwór. Jest to ucho
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Ucho okienkowe to bardzo charakterystyczny rodzaj uchwytu, który wykonuje się poprzez wycięcie otworu tuż pod górną krawędzią ścianki naczynia czy elementu ceramicznego. W praktyce taki układ pozwala na wygodne trzymanie i przenoszenie przedmiotu, bo palce przechodzą przez otwór, a uchwyt jest stabilny i praktyczny. Często można spotkać takie rozwiązania w ceramice użytkowej, na przykład w dzbankach lub tradycyjnych glinianych naczyniach, gdzie ucho okienkowe ułatwia chwytanie, nawet kiedy naczynie jest ciężkie lub gorące. To rozwiązanie jest też wykorzystywane w nowoczesnych opakowaniach plastikowych – typowy przykład to kanistry na wodę lub chemikalia. Moim zdaniem fachowcy cenią sobie takie rozwiązanie, bo spełnia normy ergonomii i bezpieczeństwa, a przy tym jest łatwe do wykonania na różnych etapach produkcji – zarówno ręcznej, jak i przemysłowej. W branży ceramicznej i opakowaniowej przyjęło się, że otwory uchwytowe powinny mieć odpowiednią wielkość i kształt, by nie powodować dyskomfortu podczas przenoszenia. To dokładnie odróżnia ucho okienkowe od innych typów uchwytów, bo tutaj kluczowy jest właśnie ten pozostawiony otwór pod krawędzią.
Często spotykam się z sytuacją, gdzie uczniowie mylą różne rodzaje uchwytów, bo ich nazwy bywają do siebie podobne albo nie do końca się kojarzą z kształtem. Weźmy na przykład ucho oplecione – to zupełnie inna bajka, bo tu chodzi bardziej o technikę wykonania, gdzie uchwyt jest formowany z wałka gliny i następnie oplatany czy doklejany do ścianki, ale nie powstaje żaden otwór pod krawędzią. Takie uchwyty są solidne, ale jednak nie mają tej charakterystycznej „dziury”, przez którą można wsunąć palce. Z kolei ucho pełne to po prostu uchwyt, który nie ma żadnych otworów – kawałek materiału przytwierdzony do naczynia na stałe, często spotykany w większych naczyniach kuchennych czy wiadrach. Tego typu rozwiązania raczej nie są komfortowe przy przenoszeniu ciężkich rzeczy, bo nie da się złapać całej dłonią przez środek. No i ucho zwyczajne – to trochę potoczne określenie, które w praktyce odnosi się do klasycznych, najprostszych uchwytów, które mogą być zarówno pełne, jak i oplecione, ale znowu – nie występuje tu otwór pod górną krawędzią. Takie zamieszanie bierze się stąd, że wielu osobom wydaje się, iż jak uchwyt ma jakiś kształt, to już jest „okienkiem”. Jednak w praktyce branżowej ucho okienkowe ma jasno zdefiniowaną cechę: to właśnie ten otwór pod krawędzią, ułatwiający chwyt. Warto o tym pamiętać, bo w pracy technika czy ceramika takie niuanse robią ogromną różnicę przy projektowaniu i późniejszym użytkowaniu naczyń i opakowań. Mylenie tych pojęć wprowadza niepotrzebny chaos, a w efekcie może skutkować błędnym doborem rozwiązania do funkcji naczynia.