Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

W praktyce wikliniarskiej bardzo często można spotkać się z przekonaniem, że na czas moczenia prętów wpływa wiele różnych czynników, ale nie wszystkie mają rzeczywiste znaczenie techniczne. Przykładowo, barwa prętów może wydawać się ważna, bo ciemniejsze czy jaśniejsze wierzby wyglądają inaczej, ale tak naprawdę kolor nie ma wpływu na tempo nasiąkania wodą. Barwa to raczej kwestia odmiany czy dojrzałości wikliny, a nie jej technicznych właściwości przy moczeniu. Podobnie jest z wilgotnością i ciśnieniem powietrza – oczywiście, otoczenie może mieć wpływ na ogólne warunki pracy, ale przy samym procesie moczenia kluczowe znaczenie ma kontakt wikliny z wodą, nie z powietrzem. Często spotykam się z opinią, że jeśli powietrze jest bardzo suche, to pręty szybciej tracą wilgoć po wyjęciu z wody, ale to zupełnie coś innego niż czas samego moczenia. W literaturze branżowej czy na kursach wikliniarskich podkreśla się, że najważniejszym parametrem jest właśnie grubość pręta – to ona decyduje, jak szybko woda przeniknie do wnętrza materiału. Wybieranie innych kryteriów jest raczej efektem braku praktyki albo powierzchownego spojrzenia na temat. Moim zdaniem, żeby dobrze opanować rzemiosło i nie popełniać kosztownych błędów, warto zwracać uwagę na faktyczne procesy fizyczne, a nie kierować się obiegowymi opiniami czy pozornymi zależnościami. Dobrą praktyką jest zawsze sprawdzanie elastyczności pręta po namoczeniu – jeśli mimo długiego moczenia dalej jest sztywny, prawdopodobnie jest za gruby na krótki czas w wodzie. Dzięki takiemu podejściu można uniknąć problemów z pękaniem materiału czy niedokładnością wyplotu. To jest wiedza, którą naprawdę warto mieć w dłoniach, nie tylko w głowie.