Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

Moim zdaniem temat wiązania wikliny jest często niedoceniany i prowadzi do różnych mylnych założeń. Zdarza się, że ktoś wybiera trzy albo nawet cztery wiązadła, bo wydaje mu się, że to zabezpieczy pęczek lepiej, ale w praktyce to przerost formy nad treścią. Zbyt duża liczba wiązań niepotrzebnie zwiększa ilość materiału użytego do wiązania, wydłuża czas pracy i powoduje, że pęczki źle się układają w stosach. Czasem można spotkać się z opinią, że jedno wiązadło wystarczy, bo przecież wiklina nie jest ciężka – to niestety spory błąd techniczny. Jedno wiązanie powoduje, że dłuższe gałęzie rozchodzą się na końcach, a pęczek całkiem traci swój kształt podczas przenoszenia czy transportu. To typowy przykład uproszczenia, które potem mści się przy dalszej obróbce lub sprzedaży. Z kolei cztery wiązadła są stosowane raczej przy wyjątkowo dużych pękach lub rzadko, gdy materiał jest bardzo niestandardowy – w przemyśle to nieekonomiczne. Warto pamiętać, że stosowanie innej liczby wiązań niż dwa przy średniej wiklinie to odejście od przyjętych standardów branżowych i może świadczyć o nieznajomości podstawowych zasad. Praktyczne podejście zawsze wygrywa – dwa solidne wiązania pozwalają szybko ocenić, czy pęk jest gotowy do dalszych czynności: transportu, magazynowania i sortowania. Z mojego doświadczenia wynika, że błędne założenia co do liczby wiązań biorą się najczęściej z braku praktyki albo zbyt dużego zaufania do „ludowych” patentów, które nie sprawdzają się na większą skalę. Fachowiec zawsze postawi na sprawdzoną metodę, a ta mówi jasno: przy średniej wiklinie – dwa wiązadła to standard i optymalny wybór.