Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

Wybór metody nadawania wiklinie korowalności, czyli sposobu zdejmowania kory z pędów, bywa mylący, bo na pierwszy rzut oka wydaje się, że liczy się estetyka materiału, np. rysunek drewna, połysk czy barwa. Te cechy jednak w praktyce mają marginalny wpływ na sam proces obróbki, a ich znaczenie wzrasta dopiero na późniejszych etapach produkcji gotowych wyrobów. Spotkałem się wielokrotnie z opinią, że rysunek drewna jest ważny, bo przecież wiklina powinna być ładna, zwłaszcza przy produktach dekoracyjnych. Jednak rysunek to kwestia walorów wizualnych, wynikających z budowy anatomicznej pędów, i nie wpływa na łatwość oddzielenia kory. Podobnie połysk wikliny – owszem, może świadczyć o zdrowiu rośliny albo o sposobie jej uprawy, ale przy samym korowaniu nie ma on znaczenia praktycznego. Barwa drewna to kolejny parametr istotny z punktu widzenia estetyki, jednak nie mówi nam nic o tym, jak łatwo usunąć korę. W rzeczywistości najwięcej problemów z efektywnością korowania wynika z ignorowania wpływu wilgotności – to właśnie od niej zależy, czy kora będzie schodzić gładko, czy też będzie się rwała i pozostawiała resztki na pędach. Częstym błędem myślowym jest też przekładanie doświadczeń z innych materiałów drzewnych na wiklinę – niestety wiklina rządzi się swoimi prawami. Stosowanie nieadekwatnych metod do niewłaściwej wilgotności skutkuje nie tylko stratami surowca, ale i gorszą jakością gotowych produktów, co jest źle widziane zarówno wśród rzemieślników, jak i profesjonalnych wikliniarzy. To właśnie dlatego w branży tak duży nacisk kładzie się na ocenę wilgotności przed rozpoczęciem korowania i dobór techniki do aktualnego stanu surowca – to podstawa efektywnej produkcji i zachowania wysokich standardów jakości.