Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

W praktyce często spotyka się mylenie podstawowych metod przygotowania wikliny, zwłaszcza jeśli chodzi o korowalność prętów. Warzenie polega na gotowaniu wikliny w gorącej wodzie, ale głównym celem tego procesu jest usunięcie kory i uzyskanie charakterystycznego brązowego odcienia prętów, a nie samo ułatwienie korowania, jak w przypadku pędzenia. Gotowanie natomiast, mimo że zbliżone do warzenia, stosowane jest zwykle na mniejszą skalę i dotyczy głównie starszych technik, gdzie nie zawsze zapewnia się odpowiednie warunki do pędzenia soków – efekt końcowy nie daje takiej jakości korowalności, jak profesjonalne pędzenie. Z kolei moczarkowanie sprowadza się do moczenia prętów w zimnej wodzie, często w stawach lub rzekach. Metoda ta jest najprostsza, ale wymaga dużo czasu i sprzyjających warunków temperatury otoczenia. Co więcej, wiklina moczarkowana często traci barwę i nie jest aż tak elastyczna, jak ta pędzona w kontrolowanych warunkach. Z mojego doświadczenia wynika, że błędy wyboru metody pojawiają się, gdy ktoś nie rozróżnia celu: warzenie i gotowanie – chodzi bardziej o barwę i trwałość, moczarkowanie to efekt długiego moczenia, a pędzenie precyzyjnie przygotowuje pręty do łatwego i efektywnego korowania. Najlepsi plantatorzy wikliny zawsze wybierają pędzenie, kiedy liczy się czas, jakość i powtarzalność efektów – co szczególnie ważne w komercyjnej produkcji koszykarskiej czy stolarskiej.