Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

Wybierając drewno do wykonania obrębu listwowego w koszykarstwie-plecionkarstwie, łatwo popełnić błąd, kierując się dostępnością czy popularnością materiału, a nie ich właściwościami technologicznymi. Świerk oraz sosna to gatunki iglaste, które odznaczają się dużą zawartością żywicy oraz specyficzną strukturą włókien. Drewno świerkowe bywa lekkie, ale niestety jest za mało elastyczne i zbyt kruche na cienkie listewki – łatwo pęka przy wyginaniu, co zupełnie nie pasuje do wymagań obręczy. Sosna natomiast, choć łatwa w obróbce i szeroko dostępna, posiada dużą ilość sęków i żywicy. Przez to nie daje się precyzyjnie wyginać, a gotowy element potrafi się odkształcać lub nawet rozwarstwiać pod wpływem wilgoci albo naprężeń. Modrzew, choć nieco twardszy i trwalszy od wymienionych wcześniej, także nie jest idealny dla plecionkarza – drewno jest dość ciężkie, ma skłonność do żywicowania i jest trudne w gięciu na ciepło. Typowym błędem jest założenie, że każde drewno się nadaje, byleby było ładne lub tanie. W praktyce w rzemiośle plecionkarskim stawia się na drewno liściaste, zwłaszcza te o drobnym, równomiernym usłojeniu, takie jak olcha, bo zapewnia odpowiedni kompromis między elastycznością a wytrzymałością. Wybór drewna iglastego czy modrzewia do obręczy to po prostu pomyłka technologiczna, prowadząca do nietrwałych wyrobów. Standardy branżowe jednoznacznie sugerują drewno olchowe – potwierdza to zarówno praktyka, jak i literatura fachowa. Moim zdaniem takie niedopatrzenia wynikają głównie z niewiedzy na temat właściwości drewna i tradycji w rzemiośle.