Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

Oceniając ten rysunek, łatwo pomylić pojęcia związane z obróbką wikliny, jednak każda z wymienionych czynności ma swoje wyraźne cechy i zastosowania. Nadcinanie i nacinanie stosuje się zazwyczaj wtedy, kiedy chcemy osłabić strukturę materiału w określonym punkcie, umożliwiając jego późniejsze zgięcie lub precyzyjne złamanie, ale bez całkowitego rozdzielenia fragmentów. W praktyce technicznej, nacinanie to płytkie cięcie, nieprzechodzące przez całą grubość materiału – na przykład wtedy, gdy przygotowujemy miejsce do skręcania lub wygięcia pręta wiklinowego. Nadcinanie również polega na wykonaniu cięcia, ale niepełnego, czyli nie przecinamy do końca, tylko osłabiamy strukturę w wybranym miejscu. Zacinanie natomiast często kojarzy się z przygotowaniem końca pręta do połączenia, czyli np. zaostrzeniem końcówki albo wykonaniem specjalnego wycięcia, by element lepiej wpasował się w konstrukcję wyrobu. Typowym błędem jest utożsamianie tych czynności z przecinaniem, ponieważ tylko przecinanie prowadzi do całkowitego rozdzielenia pręta na dwie osobne części, jak pokazano na rysunku. Brak rozróżnienia tych operacji to jeden z częstszych problemów początkujących, co potem przekłada się na trudności przy bardziej zaawansowanych technikach wyplatania czy montażu. W praktyce rzemieślniczej przywiązuje się dużą wagę do precyzyjnego doboru metody obróbki, bo od tego zależy zarówno wytrzymałość, jak i estetyka wyrobów wiklinowych. Przecinanie jest więc niezbędne wszędzie tam, gdzie potrzebujemy dwóch niezależnych elementów, a jego brak prowadzi do niewłaściwego przygotowania surowca. Warto o tym pamiętać, ponieważ prawidłowe rozróżnianie tych operacji to klucz do sukcesu w pracy z wikliną.