Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

Bardzo często spotyka się nieporozumienia dotyczące klasyfikacji długości wikliny, co później przekłada się na błędy przy doborze materiału do konkretnych zastosowań. Przedziały typu 90–160 cm, 140–200 cm czy 120–180 cm odnoszą się raczej do wikliny średniej oraz długiej, a nie do klasy krótkiej. W praktyce wiklinę dzieli się na krótką (zazwyczaj 50–120 cm), średnią (120–180 cm) oraz długą (powyżej 180 cm). Często mylone są te zakresy, bo na pierwszy rzut oka wydają się podobne, jednak mają one ogromne znaczenie przy planowaniu pracy. Stosowanie zbyt długich witków do wyplatania małych koszyków czy detali powoduje, że materiał się łamie lub niewygodnie nim operować, co wpływa na jakość wyrobu. Z kolei za krótka wiklina w dużych konstrukcjach skutkuje koniecznością częstych łączeń, co osłabia całą strukturę i wydłuża czas pracy. W dokumentacjach technicznych, podręcznikach rzemieślniczych oraz na szkoleniach branżowych zawsze podkreśla się, żeby ściśle przestrzegać tej klasyfikacji – nie jest ona przypadkowa, tylko wynika z dziesięcioleci doświadczeń plecionkarzy. Typowym błędem myślowym jest też utożsamianie długości wikliny z jej wytrzymałością lub gatunkiem – a to dwie zupełnie inne kwestie. Długość definiuje przede wszystkim przeznaczenie techniczne, a nie walory wytrzymałościowe. Osoby początkujące często też sugerują się wyłącznie wyglądem zewnętrznym gałązek, pomijając standardy branżowe. Warto, zamiast kierować się intuicją, zajrzeć do materiałów źródłowych lub zapytać praktyka, bo właściwy dobór długości wikliny naprawdę ułatwia pracę i sprawia, że gotowe produkty mają lepszą jakość i większą trwałość.