Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

Przygotowanie gleby pod uprawę wikliny wymaga przemyślanych i bardzo konkretnych działań. Często spotykam się z opinią, że wystarczy po prostu spulchnić ziemię i ją nawodnić, albo ograniczyć się do zabiegów takich jak kultywatorowanie czy wałowanie. To jednak nie do końca tak działa – w praktyce te metody nie rozwiązują podstawowego problemu, jakim są chwasty. Jeśli nie pozbędziemy się ich przed sadzeniem wikliny, bardzo szybko zagłuszą młode rośliny i skutecznie utrudnią im start. Nawodnienie gleby oczywiście może mieć znaczenie, ale nie jest to pierwszy krok – bez usunięcia chwastów i stworzenia odpowiedniej struktury gleby, nawet najlepsza wilgotność nie zapewni powodzenia. Kultywatorowanie bez wcześniejszego odchwaszczenia często tylko miesza nasiona chwastów w glebie i może wręcz pobudzić ich wzrost. Wałowanie czy ugniatanie to zabiegi stosowane raczej przy innych uprawach, np. przy zakładaniu trawników lub w produkcji roślin okopowych, gdzie chodzi o wyrównanie powierzchni i lepszy kontakt nasion z ziemią – w przypadku wikliny takie działanie powoduje zagęszczenie gleby, co utrudnia rozwój korzeni i dostęp powietrza. Częstym błędem jest też wiara, że samo spulchnienie wystarczy, a chwasty jakoś zginą – niestety, ich nasiona są bardzo wytrzymałe i bez mechanicznego lub chemicznego usunięcia będą odrastać. Wszystko to prowadzi do słabych wschodów, spadku plonu i konieczności późniejszego stosowania środków ochrony roślin, co według mnie jest po prostu stratą czasu i pieniędzy. Dlatego zgodnie z dobrymi praktykami i zaleceniami naukowców przygotowanie pod wiklinę powinno zaczynać się od solidnego odchwaszczenia, a potem spulchnienia gleby. Te dwa etapy to podstawa – zignorowanie ich zazwyczaj kończy się kłopotami już w pierwszym sezonie.