Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

Wybór chemikaliów takich jak krzem, wapń czy potas może wydawać się logiczny na pierwszy rzut oka, bo w różnych gałęziach przemysłu rzeczywiście stosuje się je do różnych celów – czasem nawet do oczyszczania lub poprawiania właściwości materiałów. Jednak akurat w przypadku wikliny białej korowanej takie podejście jest nie do końca trafione. Krzem, choć ważny w wielu technologiach czy przy produkcji szkła i ceramiki, nie ma właściwości wybielających ani odkażających, które byłyby przydatne przy usuwaniu plam z wikliny. Spotkałem się z mylnym przekonaniem, że krzem „wzmacnia” strukturę roślinną, ale to raczej teoria niż praktyka w tej branży. Wapń, obecny chociażby w postaci wody wapiennej, używany jest czasem przy konserwacji drewna, ale tutaj nie daje efektu wybielania, a już na pewno nie rozjaśni przebarwień na wiklinie. Jest to raczej substancja stabilizująca pH czy zabezpieczająca przed kwasami, więc zastosowanie jej w tym kontekście to błąd myślowy wynikający z pomylenia procesów konserwacji z procesami wybielania. Potas, z kolei, kojarzy się z nawozami albo z produkcją mydeł w dawnych technologiach, ale nie używa się go do czyszczenia czy wybielania powierzchni wikliny. Tu częstym błędem jest utożsamienie „poprawiania jakości” z ogólnym „dodaniem pierwiastka”, co w tej sytuacji nie daje żadnej korzyści. W praktyce, jeśli naprawdę zależy nam na skutecznym pozbyciu się plam i przebarwień z białej wikliny, to tylko siarka – w formie gazu – gwarantuje satysfakcjonujący rezultat i spełnia standardy branżowe. Błędne przekonania często wynikają z patrzenia na tę czynność przez pryzmat innych technologii obróbki drewna czy materiałów organicznych, ale tu liczy się po prostu sprawdzona praktyka i doświadczenie.