Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

W tematyce uchwytów trzeba być dość precyzyjnym, bo drobne różnice w nazewnictwie mają duże znaczenie techniczne. Odpowiedzi takie jak „oplecione”, „zwyczajne” czy „pełne” często pojawiają się przez skojarzenia z innymi typami uchwytów, które mają już swoje konkretne zastosowania, ale nie pasują do sytuacji z otworem pod krawędzią ścianki. Na przykład uchwyt opleciony bardziej kojarzy się z tradycyjnymi rozwiązaniami np. w ceramice albo koszykach, gdzie samo ucho jest wykonane z drutu czy sznurka i dodatkowo wzmocnione oplotem. W praktyce, taki uchwyt jest dość rzadko stosowany w przemysłowych pojemnikach, bo produkcja jest czasochłonna, a wytrzymałość zależy od materiału. Z kolei „ucho pełne” technicznie oznacza taki uchwyt, który jest całkowicie zamkniętym elementem, przytwierdzonym do przedmiotu, najczęściej z tego samego lub podobnego materiału, ale bez żadnych otworów – po prostu masywna, nieprzerwana forma. W praktyce spotykamy je np. w garnkach albo wiadrach, gdzie cała ręka lub palce przechodzą przez przestrzeń między uchem a ścianką, ale nie przez otwór w samej ściance. Ucho zwyczajne to raczej określenie potoczne, które nie funkcjonuje w oficjalnej terminologii technicznej i najczęściej oznacza po prostu podstawowy, standardowy uchwyt, bez precyzowania szczegółów budowy. Właśnie takie mylne skojarzenia prowadzą do błędów – pod górną krawędzią ścianki, jeśli mamy otwór do chwytania, mówimy o uchu okienkowym. To rozwiązanie wynika zarówno z ergonomii, jak i wymogów produkcyjnych, dlatego rozróżnienie tych nazw nie jest tylko formalnością, ale wpływa na projektowanie i bezpieczeństwo użytkowania.