Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

Suszenie wikliny to proces, w którym łatwo się pomylić, zwłaszcza jeśli ktoś nie miał okazji zobaczyć jak wyglądają poszczególne etapy produkcji tego materiału. Parzenie, choć brzmi dość logicznie, w rzeczywistości odnosi się do zupełnie innej operacji – to obróbka termiczna, gdzie pędy wikliny poddaje się działaniu wrzątku lub pary wodnej, najczęściej po to, by ułatwić ich korowanie i uzyskać inną barwę, np. ciemniejszy odcień wikliny brązowej. To nie jest metoda suszenia – wręcz przeciwnie, w tym procesie materiał jeszcze dodatkowo chłonie wilgoć, a potem wymaga powolnego dosuszenia. Pędzenie natomiast to określenie stosowane głównie przy wymuszaniu wcześniejszego wypuszczania pąków i liści, czyli taki „sztuczny start” wegetacji, żeby uzyskać młode, miękkie pędy. Nie ma to nic wspólnego z usuwaniem wilgoci z już ściętych gałęzi. Trzeba też uważać na pojęcie dołowania – to zabieg polegający na przechowywaniu świeżo ściętej wikliny w lekko wilgotnej ziemi, dołując ją, by uchronić przed wyschnięciem lub zamarznięciem, zanim rozpocznie się dalsza obróbka. To bardziej forma tymczasowego magazynowania, a nie suszenia. W mojej opinii właśnie stąd biorą się te najczęstsze pomyłki: mylenie procesów pielęgnacji czy przygotowania surowca z właściwym suszeniem. Z punktu widzenia praktyki plecionkarskiej tylko sezonowanie pozwala na stopniową utratę wilgoci w warunkach kontrolowanych, co przekłada się bezpośrednio na jakość i wytrzymałość wyrobów. Warto więc zawsze rozróżniać, czy chodzi o zabiegi służące zachowaniu świeżości, łatwiejszemu obieraniu czy właśnie o procesy powolnego, naturalnego wysychania.